Επικοινωνία με τον Πνευματικό συνεχής. Εξαγόρευση λογισμών.

Η καθημερινή επαφή με τον Γέροντα στο Mοναστήρι και η καθημερινή εξομολόγηγη των λογισμών των υποτακτικών σε αυτόν θα μπορούσε να γίνει πρότυπο ζωής και για τους ενορίτες των κοσμικών Ενοριών. Η εξομολόγηση και η μετάνοια, που αποτελούν την αρχή της εν Χριστώ ζωής, θα βιώνονταν πολύ καλλίτερα και σωστότερα.

Η τακτική επικοινωνία του Πνευματικού με τα πνευματικά του παιδιά με την εξομολόγηση-εξαγόρευση των λογισμών και την κοινοποίηση των πειρασμών τους θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά στα πάθη και την αμαρτία που λόγω των πολλών δαιμονικών ενεργειών και ποικίλων προκλήσεων εξάπτονται και ενεργούνται πολύ ευκολώτερα όταν κάποιος ζει μέσα στον κόσμο.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέγει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, απευθυνόμενος σε όλους τους χριστιανούς και όχι σε μοναχούς, ότι :«Και αν ημπορείτε να εξομολογάσθε κάθε ημέραν, καλόν και άγιον είναι. Ειδέ και δεν ημπορείτε καθ’ ημέραν, ας είναι μία φορά την εβδομάδα και μία φορά τον μήνα ή, το ολιγώτερον, τέσσαρες φορές τον χρόνον». Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, όπως και όλοι σχεδόν οι προτεινόμενοι, πρέπει οι Ενορίες να είναι ολιγάριθμες.

Η σωστή εξομολόγηση, η αληθινή μετάνοια, η κάθαρση της ψυχής και η επανένταξη του εν μετανοία πιστού στο Σώμα του Χριστού ολοκληρώνεται με την μετοχή στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Τότε συγκροτείται μια αληθινή Ενορία, μια «καθολική» Εκκλησία, χωρίς σοβαρά προβλήματα· όταν οι ενορίτες ζουν με αυτόν τον τρόπο.

Απόσπασμα από το βιβλίο:«Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) που συν Θεώ θα εκδοθεί σύντομα

Μια πραγματικά αξιέπαινη πρωτοβουλία της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας .

Καλη αρχή !!!! Ο ιερός ναός σε συνεργασία με φορείς, ξεκινά ένα πρόγραμμα πρόσβασης για όλα τα ΑμΕΑ (κωφούς, τυφλούς και άτομα με περιορισμένη ορατότητα) με λειτουγία στη νοηματική γλώσσα. Επιπλέον κάτω από ολες τις εικόνες θα υπάρχει επιγραφή γραμμένη στο σύστημα Μπράϊγ, ώστε οι τυφλοί να ξέρουν σε ποιόν Άγιο προσεύχονται.

Επίσης τα ΑμΕΑ θα μπορούν να συμμετέχουν στα Ιερά Μυστήρια και αυτό γιατί στο δάπεδο του ναού θα υπάρχει ειδική λωρίδα (μονοπάτι με χαρακτηριστική υφή), η οποία θα «οδηγεί» τους τυφλούς σε όλους τους χώρους του κυρίως ναού.

Ο προϊστάμενος του ιερού ναού, αρχιμανδρίτης π. Αλέξιος Ψωΐνος και ο εφημέριος του ναού π. Τιμόθεος Λαμπέτης, έχουν έρθει σε επαφή με αρχιτέκτονες οι οποίοι έχουν κάνει της σχετικές μελέτες για τις μετατροπές στο ναό. Στόχος είναι, σύντομα ο ναός να είναι προσβάσιμος και για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Γεώργιος Τσιατσιάνης αγιογράφος

Άγιος Θεοδόσιος ο Μεγάλος ο βασιλεύς

H βασιλεία εμποδών ουχ ωράθη, Σοι ω Θεοδόσιε προς σωτηρίαν.

Βιογραφία Ο Μέγας Θεοδόσιος καταγόταν από την Ιβηρία και γεννήθηκε το 346 μ.Χ. Ήταν υιός του στρατηγού Θεοδοσίου, Κόμητος της Αφρικής, ο οποίος είχε διαπρέψει επί του αυτοκράτορα Ουαλεντιανού (364 - 378 μ.Χ.) και θανατώθηκε άδικα μετά από συκοφαντίες. Τότε ο υιός του, ο οποίος, επίσης, είχε διακριθεί για την ευσέβειά του και τα στρατηγικά προτερήματά του, αποτραβήχτηκε στα πατρογονικά του κτήματα στην Ισπανία και απείχε από κάθε υπηρεσία. Όταν ο νέος αυτοκράτορας της Δύσεως Γρατιανός κληρονόμησε και το Ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας, τον πήρε κοντά του ως συνεργάτη. Μόλις έφθασε στην αυλή ο Θεοδόσιος προήχθη σε «στρατηλάτη της ίππου» και με αυτό το βαθμό, κατόρθωσε να κερδίσει μία αρκετά εντυπωσιακή νίκη κατά των Σαρματών, που επωφελούμενοι της γενικής αναταραχής είχαν στο μεταξύ εισβάλει στο ρωμαϊκό έδαφος. Η ανταμοιβή για τη νίκη ήταν η προαγωγή στο ύπατο αξίωμα: ο Γρατιανός τον έστεψε Αύγουστο της Ανατολής στην πόλη Σίρμιον που βρισκόταν στο κέντρο της ρωμαϊκής Ευρώπης. Η στέψη έγινε στις 19 Ιανουαρίου του έτους 379 μ.Χ. Ο Θεοδόσιος ήταν τότε τριάντα τριών ετών. Πρώτο έργο του νέου Αυγούστου ήταν να καταπολεμήσει τους Γότθους στην Ιλλυρία. Αλλά πριν συντελεσθεί το έργο αυτό, ο Θεοδόσιος κέρδισε άλλο τρόπαιο επί του εδάφους της πίστεως και της Ορθοδοξίας. Με διάταγμα, το οποίο εξέδωσε στις 27 Φεβρουαρίου του 380 μ.Χ., ο Θεοδόσιος καθόριζε επί δογματικού επιπέδου την έννοια της Ορθοδοξίας, διεκήρυξε ότι μόνο οι παραδεχόμενοι τις αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας, δικαιούνταν να ονομάζονται Χριστιανοί και ότι στους αιρετικούς δεν επιτρεπόταν να σφετερίζονται το όνομα της Εκκλησίας. Τέλος με τη δημοσίευση ενός ακόμη νόμου, για την εφαρμογή του οποίου χρειάσθηκε να επέμβει ο στρατός, απαίτησε την απόδοση όλων των Εκκλησιών στους Ορθοδόξους. Ήταν δε τότε στην Κωνσταντινούπολη, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος είχε προσκληθεί από τους Χριστιανούς προς καταπολέμηση των αιρετικών και μάλιστα των Αρειανών. Και επειδή τα φλογερά και εύγλωττα κηρύγματά του, συνδυαζόμενα με την αρετή και την αγιότητα του βίου του, είλκυσαν προς την Ορθόδοξη πίστη αμέτρητα πλήθη, οι Αρειανοί, οι οποίοι επί αυτοκράτορα Ουάλεντου είχαν γίνει πανίσχυροι στην Κωνσταντινούπολη και είχαν αρπάξει όλες τις εκκλησίες των Ορθοδόξων, εκτός του μικρού παρεκκλησίου της Αγίας Αναστασίας, σχεδίαζαν να τον διώξουν από την βασιλεύουσα. Αλλά ο Θεοδόσιος έδωσε άλλη στροφή στα πράγματα. Εκδίωξε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Αρειανό Επίσκοπο Δημόφιλο και παρεχώρησε την θέση του στον Άγιο Γρηγόριο. Η μεγάλη αυτή ευεργεσία του Αγίου Θεοδοσίου προς την Εκκλησία είχε λαμπρότερη ακόμα συνέχεια. Κατά το έτος 381 μ.Χ., με την ευσεβή φροντίδα του και ενέργεια, συγκροτήθηκε η Β’ Οικουμενική Σύνοδος που επικύρωσε τη δογματική διατύπωση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου περί του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, συμπλήρωσε το Σύμβολο της Πίστεως προσθέτοντας και τον περί Αγίου Πνεύματος Όρο, εναντίων της πνευματομάχου διδασκαλίας του Μακεδονίου και κανόνισε τα της νομίμου κατοχής διαφόρων αρχιερατικών θρόνων, η οποία είχε διαταραχθεί επί της παντοδυναμίας των Αρειανών. Δύο ακόμη Σύνοδοι συνεκλήθησαν στην Κωνσταντινούπολη το 382 και το 383 μ.Χ. Σκοπός τους ήταν, αντίστοιχα, η υπογράμμιση της αυτονομίας της Εκκλησίας της Ανατολής και η θεαματική καταδίκη κάθε μορφής Αρειανισμού. Συμπληρώνοντας το έργο του ο θεοφρούρητος βασιλέας, εξέδωσε αλλεπάλληλα διατάγματα κατά των αιρετικών (Μανιχαίων, Αρειανών, Πνευματομάχων και άλλων), με τα οποία καθορίστηκαν και οι ποινές των αποστατών. Οι αποφάσεις των Συνόδων εφαρμόστηκαν αυστηρά. Επανέλαβε έντονα τον νόμο περί Κυριακής αργίας, απαγόρευσε τα θεάματα του αμφιθεάτρου και του ιπποδρόμου την Κυριακή και θέσπισε μέτρα κατά της εμπορίας των λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων. Εμπόδισε τις ειδωλολατρικές θυσίες, τη λατρεία των ειδώλων, κάθε δημόσια και απόκρυφη τελετή των ειδωλολατρών, και κατήργησε, το 394 μ.Χ., διά νόμου, τους ολυμπιακούς αγώνες, που χρησίμευαν στη διατήρηση της πλάνης των ειδώλων. Η αυτοκρατορία ήταν πια χριστιανική και το έργο του Αγίου Θεοδοσίου έστρεφε και παγίωνε το έργο του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Για την προσφορά του στην Εκκλησία αλλά και το τεράστιο σημαντικό πολιτικό έργο του κέρδισε τον τίτλο «Μέγας». Και ο Παυλίνος, Επίσκοπος Νώλης, μέσα από τα γραφόμενά του εγκωμιάζει στο πρόσωπο του βασιλέως «όχι τόσο τον αυτοκράτορα, όσο τον δούλο του Χριστού, τον ισχυρό όχι στη μεγαλοπρέπεια του δυνάστου, αλλά στην ταπεινοφροσύνη του υπηρέτου, τον πρώτο πολίτη, όχι χάρη στο βασιλικό αξίωμα, αλλά χάρη στην πίστη του». Ο Μέγας Θεοδόσιος ήταν πρότυπο ηγεμόνος, πλήρης ευσέβειας και δικαιοσύνης και είχε το χάρισμα της ταπεινώσεως και της συνεχούς μετάνοιας. Δύο περιστατικά της ζωής του ομιλούν γι’ αυτό. Ήταν το 387 μ.Χ. που ο Άγιος αποφάσισε να τιμωρήσει αυστηρά, με ποινή αίματος, τους κατοίκους της μεγάλης Θεουπόλεως Αντιόχειας. Οι Αντιοχειανοί είχαν εξεγερθεί και είχαν καταρρίψει όλους τους ανδριάντες που υπήρχαν προς τιμή του αυτοκράτορα και της συζύγου του Πλακίλλας. Η αυτοκράτειρα η ίδια αλλά και ο Πατριάρχης της πόλεως Φλαβιανός συμπαραστατούμενοι από τους μοναχούς της περιοχής, ικέτευαν το βασιλέα Θεοδόσιο να φανεί σπλαγχνικός και να τους συγχωρήσει. Πράγματι, ο Θεοδόσιος άλλαξε απόφαση και το Πάσχα του 387 μ.Χ. έδωσε αμνηστία. Το άλλο γεγονός συνέβη το έτος 390 μ.Χ., όταν ο Θεοδόσιος έγινε και αυτοκράτορας της Δύσεως. Εγκαταστάθηκε στα Μεδιόλανα, το σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας, και τιμώρησε με πολύ αυστηρό τρόπο μια εξέγερση των Θεσσαλονικέων, δίδοντας διαταγή να θανατώσουν πολλές χιλιάδες ανθρώπων στο αμφιθέατρο της πόλεως. Κάποιος δημοφιλής ηνίοχος του ιππόδρομου είχε κατηγορηθεί για εγκληματική πράξη και είχε φυλακισθεί από τον αρχηγό της εκεί φρουράς Βουθέριχο. Αλλά το πλήθος, προκειμένου να γίνουν οι ιπποδρομίες, απαίτησε την αποφυλάκιση του ηνιόχου. Ο Βουθέριχος αρνήθηκε, αλλά ο λαός στασίασε και φόνευσε τον Βουθέριχο και πολλούς στρατιώτες. Ο θυμός που ένιωθε ο Θεοδόσιος ήταν τόσο μεγάλος που, υπακούοντας στην παρόρμηση της στιγμής, διέταξε να περικυκλώσει ο στρατός τον ιππόδρομο την ημέρα των αγώνων και να σφάξει όλους τους θεατές. Για τη διαταγή αυτή αμέσως μετανόησε ο Θεοδόσιος, αλλά η ανάκλησή της έφτασε στη Θεσσαλονίκη αφού πια είχαν σφαγεί επτά χιλιάδες πολίτες. Μετά από αυτό το έγκλημα, όταν ο Θεοδόσιος θέλησε να εισέλθει στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου, ο Άγιος Αμβρόσιος στάθηκε στη θύρα και απαγόρευσε την είσοδο στον αυτοκράτορα. Όλοι περίμεναν το ξέσπασμα του θυμού του Θεοδοσίου. Όμως εκείνος υπάκουσε ταπεινά, ζήτησε με δάκρια στα μάτια συγγνώμη και ταπεινωμένος γύρισε στα ανάκτορα. Εκτέλεσε τον κανόνα της μετάνοιας που του έβαλε ο Επίσκοπος και όταν το επιτίμιο συμπληρώθηκε, ο Θεοδόσιος, ύστερα από οκτώ μήνες, προσήλθε στην Εκκλησία, σαν ένας κοινός άνθρωπος, με έναν απλό χιτώνα, χωρίς κανένα διακριτικό του αξιώματός του, άκουσε τη συγχωρητική ευχή και κοινώνησε κατά την εορτή των Χριστουγέννων λέγοντας τον λόγο του Δαυίδ: «Εκολλήθη τω εδάφει η ψυχή μου, ζήσόν με κατά τον λόγον σου». Καρπός της μετάνοιάς του, που παραδειγμάτισε τον λαό του, ήταν ένας νόμος που έλεγε πως κανείς καταδικασμένος σε θάνατο δεν θα εκτελείτο, αν δεν περνούσαν τριάντα ημέρες από την λήψη της καταδικαστικής αποφάσεως. Τόση ήταν η μετάνοια του Θεοδοσίου του Μεγάλου, ώστε ο Άγιος Θεός ευδόκησε να του δωρίσει το χάρισμα της θαυματουργίας. Διηγούνται οι βιογράφοι του, ότι κατά την διάρκεια ενός προσκυνήματός του στα Ιεροσόλυμα, ο αυτοκράτορας εμφανίστηκε ενδεδυμένος σαν απλός άνθρωπος και πλησιάζοντας τις θύρες του ναού της Αναστάσεως προσευχόταν. Τότε, οι πόρτες άνοιξαν μόνες τους διάπλατα και ο ναός άστραφτε στο φως. Ο Κύριος υποδεχόταν τον ταπεινό αυτοκράτορα και δούλο Του. Ο Θεοδόσιος είχε αντιγράψει με το χέρι του όλο το Ευαγγέλιο, το οποίο μελετούσε καθημερινά. Έλεγε πως χαιρόταν περισσότερο που ήταν μέλος της Εκκλησίας παρά επίγειος βασιλέας. Όμως οι κακουχίες των δεκαέξι χρόνων από τη διακυβέρνηση είχαν κλονίσει ανεπανόρθωτα την υγεία του Θεοδοσίου. Έτσι πέρασαν δεκαέξι χρόνια ευσεβούς βασιλείας. Ο Άγιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 395 μ.Χ. Το σκήνωμά του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και την τεσσαρακοστή ημέρα ο Επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος, εξεφώνησε τον επικήδειο, που καθιέρωνε τον Θεοδόσιο ως τον τύπο του παραδειγματικού Ορθόδοξου ηγεμόνος. Ο Άγιος ενταφιάσθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων, δίπλα στο μνημείο του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των διαδόχων του.

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Άγιος Θεοδόσιος ο Μεγάλος ο βασιλεύς

http://www.saint.gr

Ποιος είναι τέλειος; Ένα video ανθρωπιάς που συγκλονίζει!

Ένα εξαιρετικό βίντεο κάνει θραύση τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο, βάζοντας κάποιους σοβαρούς προβληματισμούς στο τραπέζι: Tι πραγματικά σημαίνει ομορφιά, πόσο ρατσιστές είμαστε απέναντι σε άτομα με ειδικές ανάγκες, τι συμβαίνει όταν τα ταμπού σπάνε; Δείτε πώς μια ομάδα που στηρίζει τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία αρθρώνει λόγο μέσα από ένα συγκλονιστικό project με τίτλο "Γιατί ποιος είναι τέλειος; Ελάτε πιο κοντά!". Η ελβετική οργάνωση Pro Infirmis αποφάσισε να βγάλει προς τα έξω ένα θέμα ταμπού. Δημιούργησε ένα πραγματικά συγκλονιστικό βίντεο που μέχρι τώρα έχει τεράστιο αντίκτυπο στο internet. Μπορούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες να γίνουν πρότυπα ομορφιάς και πόσο μικροσκοπικά αντιμετωπίζουμε την παρουσία τους μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον; Δείτε το βίντεο και βγάλτε τα συμπεράσματά σας!
Πηγή: huffingtonpost.com
 http://www.mama365.gr/13357/poios-einai-teleios-ena-video-anthropias-poy-syg.html#sthash.6H2m5bTI.dpuf

Ο Μέγας Θεοδόσιος και η σφαγή του Ιπποδρόμου της Θεσσαλονίκης

Αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Οικονομίκου


Πολλή κουβέντα γίνετε από πολλούς, και κυρίως από τους οπαδούς του Δωδεκαθεϊσμού, για μια μαύρη σελίδα στην ένδοξη ιστορία του Βυζαντίου, το οποίο ασφαλώς και δεν θεωρούν Ελληνικό, αλλά όπως λένε το Βυζάντιο είναι αυτό πού κατάστρεψε τον Ελληνισμό. Δεν θα ασχοληθώ με το θέμα αυτό, αλλά με κάτι το οποίο έχουν ως σημαία. Και αυτό είναι σφαγή ανθρώπων, μέσα στον
Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης, από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Α΄. Ο Μέγας Θεοδόσιος, ασφαλώς αποτελεί μια σημαντική προσωπικότητα της ιστορίας. Ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας μετά τον θάνατο του συναυτοκράτορα Ουάλη, ο οποίος έπεσε στην μάχη της Αδριανουπόλεως το 378, όταν οι Γότθοι πολιόρκησαν την πόλη. Μετά τον θάνατο του Ουάλη, οι Γότθοι προχώρησαν προς την Κωνσταντινούπολη, για να την καταλάβουν, αλλά αυτή σώθηκε από ένα σώμα Σαρακηνών, το οποίο είχε πρόσφατα καταταγεί στον Αυτοκρατορικό Στρατό. Ο Θεοδόσιος είναι ο τελευταίος Αυτοκράτορας, ο οποίος κυβέρνησε μια ενιαία Ρωμαιϊκή Αυτοκρατορία, πριν από την τελική
κατάρρευση της Δύσεως.
Από τότε η Ανατολή προχωρά την δική της πορεία, μετεξελίσσεται, και από Ρωμαϊκή γίνετε Ρωμαίϊκη, γίνετε Ελληνική με κέντρο τον Χριστιανισμό. Οι κάτοικοί τους είχαν μέσα τους βαθειά την ελληνική συνείδηση, αλλά ήταν συγχρόνως και Ρωμηοί, δηλαδή οι Έλληνες Ορθόδοξοι, οι κάτοικοι και οι πολίτες της Νέας Ρώμης - Κωνσταντινουπόλεως. Με νόμους πού εξέδωσε κατάργησε τις θυσίες των ζώων, ενώ μετέτρεψε τους ειδωλολατρικούς Ναούς σε Χριστιανικούς κυρίως στην ύπαιθρο, όπου οι πιστοί της παλαιάς θρησκείας δεν υπήρχαν, ενώ λειτουργούν σε μεγάλες πόλεις. Αυτό το αναφέρει και ο Εθνικός Διδάσκαλος Λιβάνιος ο οποίος ζή την ίδια εκείνη εποχή, όπου σε ένα λόγο του πού τον ονομάζει «Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα υπέρ των Ιερών», αναφέρει τον Θεοδόσιο ως «ήπιον, φιλάνθρωπον και πράον ανθρώπων». Ο Θεοδόσιος πίστευε ότι η νέα θρησκεία, ήταν αυτή πού είχε μέλλον, και μπορούσε να δώσει αυτά πού δεν μπορούσε να δώσει η ειδωλολατρία, η οποία με την εμφάνιση του Χριστιανισμού είχε πλέον τελειώσει.
Μέσα στους νόμους πού είχε εκδώσει, ήταν και κάποιοι οι οποίοι καταδίκαζαν την ομοφυλοφιλία. Με αφορμή αυτόν τον νόμο, ο Βουθέριχος, πού ήταν ο επικεφαλής της Αυτοκρατορικής Φρουράς της Θεσσαλονίκης, έκλεισε στην φυλακή, ένα δημοφιλή ηνίοχο της πόλης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την οργή του λαού, ο οποίος κατακρεούργησε τον Βουθέριχο. Μαθαίνοντας το νέο αυτό ο Θεοδόσιος ο οποίος βρισκόταν τη εποχή εκείνη στο Μιλάνο, έδωσε την εντολή στον στρατό να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Έτσι ο Στρατός ο οποίος περίμενε την συγκέντρωση του λαού στον Ιππόδρομο, έκλεισε τις πόρτες και εκεί έσφαξε 7.000 άτομα. Βέβαια η διαταγή αυτή του Θεοδοσίου είχε ανακληθεί, αλλά όταν έφτασε στην Θεσσαλονίκη ήταν αργά. Μέσα στο πλήθος όμως πού εσφάγησαν ήταν και Χριστιανοί. Άρα βλέπουμε ότι η ενέργεια αυτή δε ήταν θρησκευτική, αλλά ήταν καθαρά πολιτική. Ο Θεοδόσιος ασφαλώς ήταν Χριστιανός. Και αυτή η ενέργεια ήταν και είναι απαράδεκτη και κατακριτέα.
Ο Αρχιεπίσκοπος όμως του Μιλάνου Άγιος Αμβρόσιος αντιμετώπισε με σκληρό τρόπο το Θεοδόσιο, τον οποίο από την αρχή προσπαθούσε να τον αποτρέψει από αυτό το έγκλημα. Έτσι όταν εκείνος εμφανίστηκε στις θύρες του Ναού, ο Άγιος Αμβρόσιος εμπόδισε τον Αυτοκράτορα να εισέλθει στον Ναό, για το μεγάλο κακό πού είχε κάνει. Ο Παυλίνος ο οποίος συνέγραψε τον βίο του Αγίου Αμβροσίου, αναφέρει ότι ο Αμβρόσιος τον είπε πώς είναι ανάξιος να λέγετε Χριστιανός και πώς δεν μπορεί να συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας, μέχρι να ζητήσει δημόσια συγγνώμη κάτι πού έκανε μετά από οκτώ μήνες. Από αυτά καταλαβαίνουμε ότι η σφαγή του Ιπποδρόμου της Θεσσαλονίκης από τον Θεοδόσιο, δεν είχε θρησκευτικό, αλλά πολιτικό χαρακτήρα, και αυτό το έκανε για την ευστάθεια της Αυτοκρατορίας, αλλά και για τους Συμμάχους του. Στην σφαγή αυτήν δεν σφαγιάστηκαν μόνο ειδωλολάτρες, αλλά και Χριστιανοί, οι οποίοι πήγαν για να παρακολουθήσουν τις εορτές.
Τέλος αυτή η ενέργεια καταδικάστηκε από την Εκκλησία, η οποία δια του Αρχιεπισκόπου Μεδιολάνων (Μιλάνου) και Αγίου Αμβροσίου επέβαλε αυστηρή τιμωρία στον ίδιο τον Αυτοκράτορα, η οποία τελικά τον οδήγησε στην δημόσια εξομολόγηση και συγγνώμη. Γι’ αυτό λοιπόν και η Εκκλησία, αλλά και η ιστορία χαρακτηρίζουν τον Θεοδόσιο Μεγάλο. Η Εκκλησία δεν τον ανακήρυξε άγιο, αλλά αναγνώρισε την μετάνοιά του. Ένα έγκλημα όσο μεγάλο και αν είναι συγχωρείται. Και συγχωρείται εφόσον ο αμαρτωλός μετανοήσει ειλικρινά. Ο Θεοδόσιος μετανόησε για το έγκλημά του, και έτσι κατέχει μια σημαντική θέση μέσα στην ιστορία.

Οι 5 δυσκολότερες λέξεις

Οι 5 δυσκολότερες λέξεις: Αιθυλενοδιαμινοτετραοξικό Διμεθυλοσουλφοξείδιο Δεκαμεθυλοκυκλοπεντασιλοξάνιο Τετραϋδροκανναβινόλη Συγνώμη(Ευλόγησον)

Να κρύβεις εντελώς την καλωσύνην σου, να την γράφεις σε νερό, να λησμονιέται!

Αφού ο Χριστός αρκετά διακωμώδησεν εκείνους ( τους επιδειξιομανείς) και τους κατηγόρησε τόσο πολύ, ώστε να τους ντρέπονται οι ακροατές, διορθώνει πάλιν τη γνώμη που είναι άρρωστη σχετικά μ’ αυτά. Προηγουμένως είπε πώς δεν πρέπει να ελεούμε, τώρα υποδεικνύει τον τρόπο ελεημοσύνης «Μὴ γνώτω , λέγει, ἡ ἀριστερά σου,  τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου».  Φυσικά εδώ δεν υπονοεί ο Χριστός τα χέρια, αλλά χρησιμοποιεί υπερβολή γι’ αυτό. Αν είναι δυνατόν ν’ αγνοήσεις τον εαυτόν σου, φρόντισε, περισπούδασε να υπάρχει αυτό, έστω και αν είναι δυνατόν να ξεφύγεις εσύ από τα δικά σου χέρια.

Ο Χριστός δεν υπονοεί εδώ, όπως ισχυρίζονται μερικοί ότι πρέπει ν’ αποφεύγουν τους «σκαιούς» ( = κακούς )  ανθρώπους . Ο Χριστός διατάσσει ότι πρέπει να λανθάνει ( να ξεφεύγει) όλους γενικά τους ανθρώπους. ( Η καλωσύνη να είναι επτασφράγιστο μυστικό) . Έπειτα να συλλογίζεται  πόσο μεγάλος θα είναι ο μισθός σου (για την κρυφήν ελεημοσύνη σου ) . Αφού ωμίλησε για την τιμωρίαν, που προέρχεται από την επιδειξιομανία, και την τιμήν που προκαλεί η αθέατη, μυστική καλωσύνη, παρώτρυνε και από τις δύο πλευρές να έχουν όλοι υψηλά, θεϊκά διδάγματα.

[ Ο Γκαίτε γράφει κάπου « Η επιδειξιομανία είναι άκρα σκληρότητα, γιατί ο υπερφίαλος άνθρωπος προσπαθεί να κερδίζει δόξαν με την ανάγκη, την πείνα,  την δυστυχία του άλλου».

Συχνά επαναλαμβάνει: «Θε μου, κάνε τους ανθρώπους καλούς και στους καλούς χάριζε όμορφη καλωσύνη». ]. Ο Θεός θέλει να γνωρίζομε πολύ καλά ότι ο Θεός βρίσκεται πανταχού. Ο Χριστός βεβαιώνει ότι η πορεία του ανθρώπου δεν σταματά στην παρούσα ζωήν, αλλά ότι υπάρχει και μας περιμένει ένα τρομερό δικαστήριο, που θα επιβραβεύσει όλες τις καλές πράξεις και θα τιμωρήσει τις κακές».

[ Ο Θεός υπάρχει πανταχού και πληροί τα πάντα. Αν αυτό το πιστεύεις ακράδαντα, ελεείς πρόθυμα και διατηρείς την γαλήνη σου. ΟΙ κενόδοξοι εγκαταλείπουν και τον Θεό και τους ανθρώπους. Αντίθετα οι ταπεινοί ( όσοι αποφεύγουν τον έπαινο) ,κερδίζουν και τα δύο. Ο Θεός βλέπει την κρυφή ελεημοσύνη και γενικά κάθε κρυφή αρετή και δοξάζει τους ταπεινούς και σε τούτη την ζωήν και στην άλλην. Αν εσύ κρύβεις την ελεημοσύνη, την αρετήν σου, σίγουρα θα την φανερώσει ο Θεός ) .

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ»

ΤΕΥΧΟΣ 10^ΟΝ

Εκδόσεις «ΛΥΧΝΙΑ»

Αθήνα