Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Το ευαγγέλιο της Κυριακής

ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013
Το ευαγγέλιο της Κυριακής
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ
Κεφ. β΄(2 )
Στιχ. 13-23. Η φυγή στην  Αίγυπτο και η σφαγή των νηπίων. Ο Ιωσήφ, η Μαρία και ο Ιησούς εγκαθίστανται στη Ναζαρέτ.




13 ᾿Αναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ ᾿Ιωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ ῾Ηρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό.
14 ῾Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον,
15 καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς ῾Ηρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου.
16 Τότε ῾Ηρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων.
17 τότε ἐπληρώθη τὸ ρηθὲν ὑπὸ ῾Ιερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος·
 18 φωνὴ ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν.
19 Τελευτήσαντος δὲ τοῦ ῾Ηρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ ᾿Ιωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ
20 λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν ᾿Ισραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου.
21 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν ᾿Ισραήλ.
22 ἀκούσας δὲ ὅτι ᾿Αρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς ᾿Ιουδαίας ἀντὶ ῾Ηρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ᾿ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας,
23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.

Σύντομη ερμηνεία

13 Όταν λοιπόν αναχώρησαν οι μάγοι, ιδού, ένας άγγελος Κυρίου φανερώθηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο και του είπε: Σήκω , πάρε το παιδί και τη μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο , και μείνε εκεί μέχρι να σου πω. Φύγε , διότι ο Ηρώδης σκοπεύει να ψάξει το παιδί για να το σκοτώσει.
14 Σηκώθηκε λοιπόν ο Ιωσήφ και μέσα στη νύχτα πήρε το παιδί και τη μητέρα του και αναχώρησε για την Αίγυπτο.
15 Κι έμεινε εκεί μέχρι που πέθανε ο Ηρώδης ∙ για να επαληθευτεί ακριβώς εκείνο που είπε ο Κύριος μέσω του προφήτη: Από την Αίγυπτο κάλεσα τον υιό μου να επιστρέψει στον τόπο της γεννήσεώς του.
16 Τότε ο Ηρώδης , όταν είδε ότι οι μάγοι τον εξαπάτησαν και τον ξεγέλασαν, θύμωσε πολύ. Έστειλε λοιπόν στρατιώτες, οι οποίοι σκότωσαν όλα τα παιδιά που ήταν στη Βηθλεέμ και σ’ όλα τα περίχωρα και τα σύνορά της, από ηλικία δύο ετών και κάτω, σύμφωνα με το χρονικό διάστημα που εξακρίβωσε από τους μάγους.
17 Τότε πραγματοποιήθηκε πλήρως εκείνο που προφήτευσε ο προφήτης Ιερεμίας:
18 Φωνή σπαρακτική ακούστηκε στο χωριό Ραμά της φυλής Βενιαμίν, θρήνος και κλάματα και οδυρμός πολύς. Η σύζυγος του Ιακώβ Ραχήλ που ήταν εκεί θαμμένη, κλαίει τα παιδιά της ( με το στόμα των απογόνων της μητέρων που στερήθηκαν τα μικρά τους ) και δεν θέλει με κανένα τρόπο να παρηγορηθεί, διότι τα αθώα αυτά παιδιά δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή.
19 Όταν λοιπόν πέθανε ο Ηρώδης , ιδού, ένας άγγελος Κυρίου, φάνηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο στην Αίγυπτο
20 και του είπε: Σήκω και πάρε το παιδί και τη μητέρα του και πήγαινε με την ησυχία σου στη χώρα των Ισραηλιτών. Διότι έχουν πεθάνει πλέον εκείνοι που ζητούσαν να πάρουν τη ζωή του παιδιού.
21 Σηκώθηκε λοιπόν, πήρε το παιδί και τη μητέρα του και ήλθε στην Παλαιστίνη.
22 Αλλά όταν άκουσε ότι στην Ιουδαία βασίλευε ο Αρχέλαος στη θέση του πατέρα του Ηρώδη, φοβήθηκε να πάει εκεί. Με εντολή όμως που του έδωσε ο Θεός στο όνειρό του αναχώρησε για τα μέρη της Γαλιλαίας, όπου ηγεμόνας ήταν ο Ηρώδης ο Αντίπας, ο οποίος ήταν λιγότερο σκληρός από τον αδελφό του Αρχέλαο.
23 Κι αφού ήλθε εκεί, εγκαταστάθηκε στην πόλη που λέγεται Ναζαρέτ. Για να πραγματοποιηθεί έτσι εκείνο που είπαν οι προφήτες, ότι ο Ιησούς θα ονομασθεί περιφρονητικά από τους εχθρούς του Ναζωραίος.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»




0 σχόλια

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΔΕΚΑ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΓΙΑ ΝΗΠΙΑ, ΥΠΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΑ-ΜΑΡΤΥΡΕΣ



Την μνήμην των παιδιών, που σκότωσε ο Ηρώδης τιμά 29 Δεκεμβρίου η Εκκλησία.
Το ιστορικό του εγκλήματος το διηγείται ο Ευαγγελιστής: "ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω...". Το απαίσιο έγκλημα μένει στην Ιστορία σαν ορόσημο της θέσεως του παιδιού στη ζωή πριν και μετά τον Χριστό.
Η αγάπη προς το παιδί και η πρόνοια για την παιδική ηλικία είναι και τούτα προσφορά του Χριστιανισμού στον πολιτισμό των λαών.
Η Εκκλησία στο πρόσωπο κάθε νηπίου βλέπει την εικόνα του Θεού και την μορφή του νηπιάσαντος θείου Λόγου.
Η γέννηση κι η ανατροφή του παιδιού συνοδεύονται από την Εκκλησία με ειδικές ευχές, η Παναγία είναι το πρότυπο της μητρικής στοργής κι ο Άγιος Στυλιανός ο προστάτης των βρεφών.
Ακόμη κι η εξόδιος Ακολουθία για τα νήπια είναι ξεχωριστή: "Ω τις μη θρηνήση, τέκνον μου, την εκ του βίου ημών πενθηράν σου μετάστασιν;".

Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν, πού είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος.
Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν ή Βηθλεέμ. 

Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε, σύμφωνα με τους Μάγους, ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών.

Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους.
Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. (Ιερ. λη’, 15 και Ματθ. θ’, 13-18).

Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μία αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού.
Μπορεί βέβαια να μη βαπτίσθηκαν εν ύδατι, βαπτίσθηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους.
Να σημειώσουμε τέλος, ότι τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.


Απολυτίκιο.
Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ. Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Κοντάκιον.
Ήχος πλ. β’. Την υπέρ ημών.Εν τη Βηθλεέμ, τεχθέντος του Βασιλέως, εξ Ανατολών, συν δώροις ήκασι Μάγοι, δι’ αστέρος εξ ύψους οδηγούμενοι, αλλ’ Ηρώδης εκταράσσεται, και θερίζει τα Νήπια, ώσπερ σίτον οδυρόμενος, ότι το κράτος αυτού, καθαιρείται ταχύ.

Φωτογραφία: ΔΕΚΑ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΓΙΑ ΝΗΠΙΑ, ΥΠΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΑ-ΜΑΡΤΥΡΕΣ Την μνήμην των παιδιών, που σκότωσε ο Ηρώδης τιμά 29 Δεκεμβρίου η Εκκλησία. Το ιστορικό του εγκλήματος το διηγείται ο Ευαγγελιστής: "ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω...". Το απαίσιο έγκλημα μένει στην Ιστορία σαν ορόσημο της θέσεως του παιδιού στη ζωή πριν και μετά τον Χριστό. Η αγάπη προς το παιδί και η πρόνοια για την παιδική ηλικία είναι και τούτα προσφορά του Χριστιανισμού στον πολιτισμό των λαών. Η Εκκλησία στο πρόσωπο κάθε νηπίου βλέπει την εικόνα του Θεού και την μορφή του νηπιάσαντος θείου Λόγου. Η γέννηση κι η ανατροφή του παιδιού συνοδεύονται από την Εκκλησία με ειδικές ευχές, η Παναγία είναι το πρότυπο της μητρικής στοργής κι ο Άγιος Στυλιανός ο προστάτης των βρεφών. Ακόμη κι η εξόδιος Ακολουθία για τα νήπια είναι ξεχωριστή: "Ω τις μη θρηνήση, τέκνον μου, την εκ του βίου ημών πενθηράν σου μετάστασιν;". Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν, πού είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν ή Βηθλεέμ. Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε, σύμφωνα με τους Μάγους, ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών. Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. (Ιερ. λη’, 15 και Ματθ. θ’, 13-18). Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μία αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίσθηκαν εν ύδατι, βαπτίσθηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους. Να σημειώσουμε τέλος, ότι τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος. Απολυτίκιο. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ. Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών. Κοντάκιον. Ήχος πλ. β’. Την υπέρ ημών.Εν τη Βηθλεέμ, τεχθέντος του Βασιλέως, εξ Ανατολών, συν δώροις ήκασι Μάγοι, δι’ αστέρος εξ ύψους οδηγούμενοι, αλλ’ Ηρώδης εκταράσσεται, και θερίζει τα Νήπια, ώσπερ σίτον οδυρόμενος, ότι το κράτος αυτού, καθαιρείται ταχύ.
0 σχόλια

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΕΣ οἱ τροφὲς ἀλλὰ ἡ γαστριμαργία·

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΕΣ οἱ τροφὲς ἀλλὰ ἡ γαστριμαργία· οὔτε τὰ χρήματα ἀλλὰ ἡ φιλαργυρία· οὔτε ἡ ὁμιλία ἀλλὰ ἡ φλυαρία· οὔτε τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου ἀλλὰ ἡ ὑπερβολή· οὔτε ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς δικούς μας παρὰ μόνο ὅταν γίνεται ἀφορμὴ νὰ μὴν εὐγνωμονοῦμε τὸν Θεό· οὔτε τὰ ροῦχα ὅταν τὰ ἔχουμε γιὰ νὰ σκεπαζόμαστε καὶ νὰ φυλαγόμαστε ἀπὸ τὸ κρῦο καὶ τὸν καύσωνα, ἀλλὰ τὰ περιττὰ καὶ τὰ πολυτελῆ· οὔτε τὰ σπίτια ὅταν τὰ ἔχουμε γιὰ νὰ φυλαγόμαστε ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ μόλις εἶπα καὶ ἀκόμη ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, θηρία καὶ ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὰ διόροφα καὶ τριόροφα, τὰ μεγάλα καὶ πολυδάπανα· οὔτε ἡ ἰδιοκτησία ἀλλὰ ὅ,τι δὲν ἀνήκει στὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα· οὔτε τὸ νὰ ἔχουν βιβλία βλάπτει ὅσους ἐπιθυμοῦν πολὺ τὴν ἀκτημοσύνη ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν τὰ χρησιμοποιοῦν γιὰ θεοπρεπῆ ἀνάγνωση· οὔτε οἱ φίλοι ἀλλὰ οἱ φίλοι ποὺ δὲν κάνουν καλὸ στὴν ψυχή μας· οὔτε ἡ γυναίκα εἶναι κάτι κακὸ ἀλλὰ ἡ πορνεία· οὔτε ὁ πλοῦτος ἀλλὰ ἡ φιλαργυρία· οὔτε τὸ κρασὶ ἀλλὰ ἡ μέθη· οὔτε ἡ φυσιολογικὴ ὀργή, ἐκείνη ποὺ νοιώθουμε ἐναντίον τῆς ἁμαρτιῶν μας, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ νοιώθουμε γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας· οὔτε ἡ ἐξουσία ἀλλὰ ἡ ἀρχομανία· οὔτε ἡ δόξα ἀλλὰ φιλοδοξία καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἀκόμα χειρότερο, ἡ κενοδοξία· οὔτε ἡ ἀρετὴ ἀλλὰ τὸ νὰ νομίζουμε ὅτι εἶναι δική μας· οὔτε ἡ γνώση ἀλλὰ τὸ νὰ νομίζουμε πὼς εἴμαστε γνωστικοὶ καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἀκόμα χειρότερο, ν᾽ ἀγνοοῦμε τὴν ἄγνοιά μας· οὔτε ἡ ἀληθινὴ γνώση ἀλλὰ ἡ ἀπατηλή· οὔτε ὁ κόσμος εἶναι κάτι κακὸ ἀλλὰ τὰ πάθη· οὔτε ἡ φύση ἀλλὰ οἱ διαστροφές· οὔτε ἡ ὁμόνοια, ἀλλὰ ἡ ὁμόνοια τῶν κακοποιῶν κι ἐκείνη ποὺ δὲν βοηθάει στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς· οὔτε τὰ μέλη τοῦ σώματος ἀλλὰ ἡ κακὴ χρήση τους· γιατὶ ἡ ὅραση δὲν μᾶς δόθηκε γιὰ νὰ βλέπουμε ὅσα δὲν πρέπει ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Δημιουργὸ βλέποντας τὰ κτίσματά του καὶ νὰ προοδεύουμε σύμφωνα μὲ τὰ ἀληθινὰ συμφέροντα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας· οὔτε ἡ ἀκοὴ γιὰ ν᾽ ἀσχολούμαστε μὲ συκοφαντίες καὶ ἀνοησίες ἀλλὰ γιὰ ν᾽ ἀκοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ κάθε φωνή, ἀνθρώπων, πτηνῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων, καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Ποιητή τους· οὔτε ἡ ὄσφρηση γιὰ νὰ γίνει μαλθακὴ ἡ ψυχὴ καὶ νὰ χάνει τὸ φρόνημά της μέσα στ᾽ ἀρώματα, ὅπως λέει ὁ Θεολόγος, ἀλλὰ γιὰ ν᾽ ἀναπνέουμε καὶ νὰ δεχόμαστε τὸν ἀέρα ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεὸς καὶ νὰ τὸν δοξάζουμε γι᾽ αὐτό· γιατὶ χωρὶς τὸν ἀέρα κανένα σῶμα δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει οὔτε ἀνθρώπου οὔτε ζώου (...) Καὶ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια δὲν μᾶς δόθηκαν γιὰ νὰ κλέβουμε καὶ ν᾽ ἁρπάζουμε καὶ νὰ κτυποῦμε τοὺς ἄλλους ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε στὶς θεάρεστες ἐργασίες· οἱ πιὸ ἀδύναμοι στὴν ψυχὴ γιὰ νὰ δίνουν ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ βοηθοῦν ὅσους ἔχουν ἀνάγκη κι ἔτσι νὰ τελειοποιοῦνται, καὶ οἱ ἰσχυρότεροι στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα γιὰ ν᾽ ἀσκοῦν ἀκτημοσύνη καὶ νὰ μιμοῦνται τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἅγιους μαθητές Του καὶ γιὰ νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ θαυμάζουν πῶς ὑπάρχει καὶ στὰ μέλη μας ἡ σοφία Του. Καὶ πῶς τὰ χέρια αὐτὰ καὶ τ᾽ ἀδύναμα δάκτυλά μας μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἱκανὰ γιὰ κάθε ἐπιστήμη καὶ ἐργασία, γραφὴ καὶ δεξιότητα· ἀπ᾽ ὅπου προέρχεται ἡ γνώση τῶν ἀναρίθμητων τεχνῶν καὶ γραφῶν, τῆς ἐπιστήμης καὶ τῶν διαφόρων φαρμάκων, τόσων γλωσσῶν καὶ γραμμάτων· καὶ γενικὰ ὅλα ὅσα ἔχουν γίνει καὶ γίνονται καὶ θὰ γίνουν εἶναι δῶρα ποὺ μᾶς ἔχουν δοθεῖ καὶ μᾶς δίνονται συνεχῶς, ἔτσι ὥστε νὰ ἐπιβιώνουμε σωματικὰ καὶ νὰ σωθοῦμε ψυχικά, ἂν ὅλα αὐτὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε σύμφωνα μὲ τοὺς σκοποὺς τοῦ Θεοῦ καὶ ἂν μέσα ἀπ᾽ αὐτὰ τὸν δοξάζουμε μὲ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη. Διαφορετικὰ ξεπέφτουμε καὶ καταστρεφόμαστε καὶ ὅλα στὴ ζωὴ αὐτὴ μᾶς ὁδηγοῦν στὴ θλίψη, ἀλλὰ καὶ σὲ αἰώνια κόλαση στὴ μέλλουσα ζωή, (Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός)ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΕΣ οἱ τροφὲς ἀλλὰ ἡ γαστριμαργία· οὔτε τὰ χρήματα ἀλλὰ ἡ φιλαργυρία· οὔτε ἡ ὁμιλία ἀλλὰ ἡ φλυαρία· οὔτε τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου ἀλλὰ ἡ ὑπερβολή· οὔτε ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς δικούς μας παρὰ μόνο ὅταν γίνεται ἀφορμὴ νὰ μὴν εὐγνωμονοῦμε τὸν Θεό· οὔτε τὰ ροῦχα ὅταν τὰ ἔχουμε γιὰ νὰ σκεπαζόμαστε καὶ νὰ φυλαγόμαστε ἀπὸ τὸ κρῦο καὶ τὸν καύσωνα, ἀλλὰ τὰ περιττὰ καὶ τὰ πολυτελῆ· οὔτε τὰ σπίτια ὅταν τὰ ἔχουμε γιὰ νὰ φυλαγόμαστε ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ μόλις εἶπα καὶ ἀκόμη ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, θηρία καὶ ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὰ διόροφα καὶ τριόροφα, τὰ μεγάλα καὶ πολυδάπανα· οὔτε ἡ ἰδιοκτησία ἀλλὰ ὅ,τι δὲν ἀνήκει στὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα· οὔτε τὸ νὰ ἔχουν βιβλία βλάπτει ὅσους ἐπιθυμοῦν πολὺ τὴν ἀκτημοσύνη ἀλλὰ τὸ νὰ μὴν τὰ χρησιμοποιοῦν γιὰ θεοπρεπῆ ἀνάγνωση· οὔτε οἱ φίλοι ἀλλὰ οἱ φίλοι ποὺ δὲν κάνουν καλὸ στὴν ψυχή μας· οὔτε ἡ γυναίκα εἶναι κάτι κακὸ ἀλλὰ ἡ πορνεία· οὔτε ὁ πλοῦτος ἀλλὰ ἡ φιλαργυρία· οὔτε τὸ κρασὶ ἀλλὰ ἡ μέθη· οὔτε ἡ φυσιολογικὴ ὀργή, ἐκείνη ποὺ νοιώθουμε ἐναντίον τῆς ἁμαρτιῶν μας, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ νοιώθουμε γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας· οὔτε ἡ ἐξουσία ἀλλὰ ἡ ἀρχομανία· οὔτε ἡ δόξα ἀλλὰ φιλοδοξία καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἀκόμα χειρότερο, ἡ κενοδοξία· οὔτε ἡ ἀρετὴ ἀλλὰ τὸ νὰ νομίζουμε ὅτι εἶναι δική μας· οὔτε ἡ γνώση ἀλλὰ τὸ νὰ νομίζουμε πὼς εἴμαστε γνωστικοὶ καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἀκόμα χειρότερο, ν᾽ ἀγνοοῦμε τὴν ἄγνοιά μας· οὔτε ἡ ἀληθινὴ γνώση ἀλλὰ ἡ ἀπατηλή· οὔτε ὁ κόσμος εἶναι κάτι κακὸ ἀλλὰ τὰ πάθη· οὔτε ἡ φύση ἀλλὰ οἱ διαστροφές· οὔτε ἡ ὁμόνοια, ἀλλὰ ἡ ὁμόνοια τῶν κακοποιῶν κι ἐκείνη ποὺ δὲν βοηθάει στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς· οὔτε τὰ μέλη τοῦ σώματος ἀλλὰ ἡ κακὴ χρήση τους· γιατὶ ἡ ὅραση δὲν μᾶς δόθηκε γιὰ νὰ βλέπουμε ὅσα δὲν πρέπει ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Δημιουργὸ βλέποντας τὰ κτίσματά του καὶ νὰ προοδεύουμε σύμφωνα μὲ τὰ ἀληθινὰ συμφέροντα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας· οὔτε ἡ ἀκοὴ γιὰ ν᾽ ἀσχολούμαστε μὲ συκοφαντίες καὶ ἀνοησίες ἀλλὰ γιὰ ν᾽ ἀκοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ κάθε φωνή, ἀνθρώπων, πτηνῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων, καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Ποιητή τους· οὔτε ἡ ὄσφρηση γιὰ νὰ γίνει μαλθακὴ ἡ ψυχὴ καὶ νὰ χάνει τὸ φρόνημά της μέσα στ᾽ ἀρώματα, ὅπως λέει ὁ Θεολόγος, ἀλλὰ γιὰ ν᾽ ἀναπνέουμε καὶ νὰ δεχόμαστε τὸν ἀέρα ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Θεὸς καὶ νὰ τὸν δοξάζουμε γι᾽ αὐτό· γιατὶ χωρὶς τὸν ἀέρα κανένα σῶμα δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει οὔτε ἀνθρώπου οὔτε ζώου (...) Καὶ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια δὲν μᾶς δόθηκαν γιὰ νὰ κλέβουμε καὶ ν᾽ ἁρπάζουμε καὶ νὰ κτυποῦμε τοὺς ἄλλους ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε στὶς θεάρεστες ἐργασίες· οἱ πιὸ ἀδύναμοι στὴν ψυχὴ γιὰ νὰ δίνουν ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ βοηθοῦν ὅσους ἔχουν ἀνάγκη κι ἔτσι νὰ τελειοποιοῦνται, καὶ οἱ ἰσχυρότεροι στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα γιὰ ν᾽ ἀσκοῦν ἀκτημοσύνη καὶ νὰ μιμοῦνται τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἅγιους μαθητές Του καὶ γιὰ νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ θαυμάζουν πῶς ὑπάρχει καὶ στὰ μέλη μας ἡ σοφία Του. Καὶ πῶς τὰ χέρια αὐτὰ καὶ τ᾽ ἀδύναμα δάκτυλά μας μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἱκανὰ γιὰ κάθε ἐπιστήμη καὶ ἐργασία, γραφὴ καὶ δεξιότητα· ἀπ᾽ ὅπου προέρχεται ἡ γνώση τῶν ἀναρίθμητων τεχνῶν καὶ γραφῶν, τῆς ἐπιστήμης καὶ τῶν διαφόρων φαρμάκων, τόσων γλωσσῶν καὶ γραμμάτων· καὶ γενικὰ ὅλα ὅσα ἔχουν γίνει καὶ γίνονται καὶ θὰ γίνουν εἶναι δῶρα ποὺ μᾶς ἔχουν δοθεῖ καὶ μᾶς δίνονται συνεχῶς, ἔτσι ὥστε νὰ ἐπιβιώνουμε σωματικὰ καὶ νὰ σωθοῦμε ψυχικά, ἂν ὅλα αὐτὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε σύμφωνα μὲ τοὺς σκοποὺς τοῦ Θεοῦ καὶ ἂν μέσα ἀπ᾽ αὐτὰ τὸν δοξάζουμε μὲ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη. Διαφορετικὰ ξεπέφτουμε καὶ καταστρεφόμαστε καὶ ὅλα στὴ ζωὴ αὐτὴ μᾶς ὁδηγοῦν στὴ θλίψη, ἀλλὰ καὶ σὲ αἰώνια κόλαση στὴ μέλλουσα ζωή,

(Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός)
0 σχόλια

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;


Πες μου, τί λόγο θα δώσεις στο Θεό εσύ που ντύνεις τους τοίχους και όχι τους ανθρώπους; Εσύ που στολίζεις ένα ζώο και αδιαφορείς για τα κουρέλια που φοράει ο συνάνθρωπός σου; Εσύ που σου σαπίζουν τα φαγητά και δε δίνεις σ’ αυτούς που πεινάνε;
Μ. Βασίλειος

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΣΕ ΠΡΟΔΙΔΕΙ


Βλέπεις αυτούς τους τοίχους που καταρρέουν από το χρόνο, και που τα ερείπιά τους ξεφυτρώνουν μέσα στην πόλη όπως οι σκόπελοι αναδύονται μέσα από το νερό; Όταν χτίζονταν, οι πλούσιοι νοιάζονταν για τους τοίχους και αδιαφορούσαν για τους φτωχούς. Πού πήγε λοιπόν η μεγαλοπρέπειά τους; Πού πήγε κι αυτός που περηφανευόταν γι’ αυτή τη μεγαλοπρέπεια; Βλέπεις πώς γκρεμίζονται και χάνονται σαν τα παλάτια που χτίζουν τα παιδιά στην άμμο για  να παίξουν; Κι ο πεθαμένος κλαίει στον Άδη για τη ζωή που χαράμισε σε μάταια πράγματα. Να έχεις ψυχή μεγάλη. Οι τοίχοι, οι μικροί και οι μεγάλοι, κάνουν την ίδια δουλειά.
Όταν μπω σε σπίτι ανθρώπου κακόγουστου και νεόπλουτου και το δω πνιγμένο στα στολίδια, ξέρω πως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει τίποτα πιο πολύτιμο από αυτά που φαίνονται, και πως στολίζει τα άψυχα ενώ αφήνει αστόλιστη την ψυχή του . Πες μου ποιά ανάγκη εξυπηρετούν καλύτερα τα πολυτελή κρεβάτια ή τραπέζια , οι πολυθρόνες και τα αμάξια, ώστε να ,μην περνάει το χρήμα στους φτωχούς , που χιλιάδες παρακαλάνε έξω απ’ τις πόρτες με σπαρακτική φωνή; Και συ αρνείσαι να δώσεις , γιατί λες πως δεν έχεις για όλους αυτούς. Κι ενώ τα χείλη σου ορκίζονται, το χέρι σου σε προδίδει. Γιατί το χέρι σου σε διαψεύδει, φωνάζοντας χωρίς να μιλά, έτσι καθώς λάμπει πάνω του το δέσιμο του δαχτυλιδιού. Πόσους μπορεί να σώσει από τα χρέη ένα σου  δαχτυλίδι; Πόσα σπίτια που χάνονται θα έκανε να ορθοποδήσουν; Μία σου ντουλάπα μπορεί να ντύσει πόλη ολόκληρη που τρέμει από το κρύο. Κι εσύ κάθεσαι και διώχνεις το φτωχό αβοήθητο , χωρίς να φοβάσαι το Θεό που θα σε κρίνει. Δεν έδωσες συμπόνια , δε θα πάρεις συμπόνια. Δεν άνοιξες την πόρτα , θα σε διώξουν από τη Βασιλεία. Δεν έδωσες ψωμί, δε θα πάρεις αιώνια ζωή.
Μ. Βασίλειος


Πηγή: «Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς»
Μια ανθολογία πατερικών κειμένων,
με παραθέματα σύγχρονων θεολόγων και
διδακτικές οδηγίες για το μαθητικό κοινό
Ελένη Κονδύλα
Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ
Β΄ΕΚΔΟΣΗ



0 σχόλια

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Ποτέ δέν έχει υπάρξει τέτοια εποχή ψεύτικων διδασκάλων

Ποτέ δέν έχει υπάρξει τέτοια εποχή ψεύτικων διδασκάλων, όπως συμβαίνει στόν θλιβερό εικοστό αιώνα, τόν τόσο πλούσιο σε υλικές απολαύσεις καί τόσο φτωχό στό μυαλό καί τήν ψυχή. Κάθε άποψη πού συλαμβάνεται, ακόμη και η πιό παράλογη, ακόμη καί εκείνη πού απορριπτόταν μέχρι τώρα με τήν καθολική συγκατάθεση όλων τών εκπολιτισμένων λαών, έχει τώρα τήν ιδεολογική της αρχή και το <<δάσκαλό>> της. Μερικοί από αυτούς τούς δασκάλους έρχονται με τήν επίδειξη ή τήν υπόσχεση <<πνευματικής δύναμης>> καί ψέυτικων θευμάτων, όπως κάποιοι αποκρυφιστές καί <<χαρισματούχοι>>, αλλά οι περισσότεροι από τούς σύγχρονους δασκάλους δέν προσφέρουν παρά μία αδύνατη σωρία ανεπεξέργαστων ιδεών πού πήραν <<από τόν αέρα>>, όπως ήταν, ή από κάποιο σύγχρονο αυτόκλητο <<σοφό άνδρα>> (ή γυναίκα), ο οποίος γνωρίζει περισσότερα από όλους τούς αρχαίους, κυρίως επειδή ζεί στούς <<φωτισμένους>> σύγχρονους καιρούς μας. Κατά συνέπεια, η φιλοσοφία έχει χίλιες σχολές καί <<ο χριστιανισμός>> χίλιες αιρέσεις. Πού βρίσκεται η αλήθεια σέ όλα αυτά, εάν πράγματι πρόκειται να βρεθεί μέσα στούς πιό αποπροσανατολισμένους καιρούς μας;
Μόνο σε ένα μέρος μπορεί νά βρεθεί ή πηγή τής αληθινής διδασκαλίας, που προέρχεται από τόν ίδιο τόν Θεό, πού δέν μικραίνει κατά τήν διάρκεια τών αιώνων αλλά πάντα είναι δροσερή, όντας μία και η ίδια μέσα σε όλους εκείνους πού τήν διδάσκουν αληθινά, που οδηγεί εκείνους πού τήν ακολουθούν στήν αιώνια σωτηρία. Αυτό τό μέρος είναι ή Ορθόδοξη Εκκλησία τού Χριστού, η πηγή είναι ή χάρις του Παναγίου Πνεύματος και οι αληθινοί δάσκαλοι τού θείου δόγματος που πηγάζει από αυτήν τήν πηγή είναι οι Άγιοι Πατέρες τής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

π. Σεραφείμ Ρόουζ
από τό βιβλίο : π. Σεραφείμ Ρόουζ, "Η ζωή καί τα έργα του", τόμος Β', σελ. 159-160.
0 σχόλια

Περί της αληθινής μετάνοιας και των καρπών της


Η αληθινή μετάνοια καθιστά καθαρό  τον νου εκείνου που μετανοεί , λέει ο σοφός Δίδυμος.
Επίσης, ο άγιος Νείλος λέει ότι η αγαθή μεταμέλεια έχει μεγάλη δύναμη για τη σωτηρία, γι’ αυτό και πρέπει συνεχώς να την καλλιεργούμε , ώστε να σωθούμε και να μη χαθούμε, γιατί όταν επιστρέψεις και στενάξεις, τότε θα σωθείς, καθώς λέει ο προφήτης Ησαΐας: «Η κατά Θεόν λύπη οδηγεί στη μετάνοια και κατεργάζεται έτσι τη σωτηρία». Κανείς δεν θα χαθεί, εάν ωφελείται από το δραστικό φάρμακο της μετάνοιας.
Ο δε θείος Χρυσόστομος  λέει: «Η  μετάνοια γίνεται πρόξενος της βασιλείας των ουρανών , είσοδος στον Παράδεισο και απόλαυση αιώνιας ευδαιμονίας. Αυτός που μετανόησε για τα δεινά που έπραξε, ακόμη κι αν δεν δείξει μετάνοια άξια των αμαρτημάτων του, έχει από τον Θεό ανταπόδοση γι’ αυτήν τη μετάνοια που επέδειξε».
Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς τονίζει: «η αληθινή μετάνοια ποτέ πλέον δεν αφήνει τον άνθρωπο να βρεθεί ένοχος στα ίδια, αλλά ξεριζώνει από την ψυχή , εκ βάθους, τα αμαρτήματα, εξαιτίας των οποίων η ψυχή του γνώρισε τον θάνατο» ∙  κι αμέσως «το να πάψεις να βλέπεις πλέον προς τα πίσω, σημαίνει ότι πράγματι ξέφυγες από την αμαρτία» ∙  και κάπου αλλού: «Καλό μεν είναι να το να μην αμαρτάνεις, αγαθό δε και αυτοί που αμαρτάνουν να μετανοούν, όπως είναι άριστο το να υγιαίνεις πάντοτε, καλό όμως και όταν αναλαμβάνεις μετά την ασθένεια».
Ακόμη, ο Μέγας Βασίλειος προτρέπει λέγοντας : «Μην απελπίζεσαι, ούτε να αφήνεις την προσευχή, αλλά έλα όπως είσαι αμαρτωλός , για να δοξάσεις και συ τον Δεσπότη και να προσφέρεις τα δικά σου δώρα αγάπης για τη συγχώρεση που σου προσέφερε. Γιατί αν φοβηθείς να προσέλθεις, τότε εμποδίζεις να έλθει σε σένα η αγαθότητά Του και κωλύεις την  πλουσιοπάροχη δικαιοσύνη Του, που οπωσδήποτε θα σε επισκεπτόταν». Και προσθέτει: «υποφέραμε από τις αμαρτίες , ας γιατρευτούμε με τη μετάνοια∙ αλλά μετάνοια χωρίς νηστεία, μένει ακαλλιέργητη» .


Πηγή: «Περί επιμελείας ψυχής
ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ»
Απόδοση στη Νέα Ελληνική:
Ευανθία Χατζή
Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο:
Γιώργος Μπάρλας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
0 σχόλια

Εμφάνιση του Κυρίου μέσα σε πλοίο που ταξίδευε προς τους Αγίους Τόπους



Άλλη εμφάνιση του Κυρίου συνέβη ως εξής:
 Μια ομάδα προσκυνητών από την Ελλάδα διοργάνωσε προσκυνηματική εκδρομή στους Αγίους Τόπους. Μεταξύ αυτών ήταν και ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο οποίος αποφάσισε να πραγματοποιήσει την  ιερή επιθυμία της ψυχής του, να προσκυνήσει τους Θεοβάδιστους Τόπους, όπου συνέβησαν όλα τα μεγάλα γεγονότα της επίγειας ζωής του Θεανθρώπου Λυτρωτού του κόσμου.
Η εκδρομή αυτή όμως γινόταν ατμοπλοϊκώς, με καράβι, και ήταν το ταξίδι πολύωρο και κουραστικό. Κουράστηκε λοιπόν ο εν λόγω προσκυνητής και γόγγυσε μέσα του. Ένας ολιγόπιστος λογισμός του έλεγε : “Τάχα ήταν ανάγκη να κάνουμε τόσο κουραστικό ταξίδι, για να πάμε στα Ιεροσόλυμα; Λες και εκεί θα δούμε τον Χριστό; Λες και θα είναι εκεί και θα μας περιμένει!”
Δεν πρόλαβε να τελειώσει ο λογισμός του και … μέσα στην καμπίνα του πλοίου παρουσιάστηκε ο Ίδιος ο Κύριος γλυκύτατος και απερίγραπτος, μέσα σε Φως και Θεϊκή δόξα! Συγκλονίστηκε ο άνδρας μπροστά σ’ αυτή τη θέα και έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας και λέγοντας: “Συγχώρεσέ με , Χριστέ μου!... Συγχώρεσέ με!...”
Ο Κύριος, ο “πράος και ταπεινός τη καρδία”, τον κοίταξε στοργικά και του είπε:
-      Και στα Ιεροσόλυμα είμαι κι εδώ και παντού!
Και λέγοντας αυτά έγινε άφαντος.
Περιττό να πούμε πως ο εν λόγω προσκυνητής έζησε κατόπιν το ωραιότερο και κατανυκτικότερο προσκύνημα της ζωής του. Συνειδητοποίησε δε το μεγάλο και υπέροχο γεγονός ότι ο Θεός μας είναι πάντα κοντά μας!
Είη ευλογητός εις τους αιώνας!

Πηγή: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ
& ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2007


0 σχόλια

Ο ένθεος προφητάναξ Δαβίδ



ΟΛΗ Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ,  νηπτική και μοναστηριακή παράδοση της Εκκλησίας μας εμπεριέχεται στους ψαλμούς του Δαβίδ. Ένας βασιλιάς της Παλαιάς Διαθήκης να ζει ασκητική και ορθόδοξη ζωή πολύ καλύτερη από αυτή που εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί ζούμε. Εφτά φορές την ημέρα ο Δαβίδ προσεύχεται: «ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ᾔνεσά σε ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου» ( Ψλ. ριη΄164 ) . Τα μεσάνυχτα εγείρεται από το κρεβάτι του για να λατρέψει τον θεό . «Μεσονύκτιον ἐξηγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαί σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου» (Ψλ. ριη΄62 ) . Ανεβάζει συνεχώς την ψυχή του προς τον Θεό «Ἐκέκραξα ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου· ἐπάκουσόν μου, Κύριε, τὰ δικαιώματά σου ἐκζητήσω.» ( Ψλ. ριη΄145). Η καρδιά του αναζητά με ένταση το θείο και όχι την πλεονεξία: « κλῖνον τὴν καρδίαν μου εἰς τὰ μαρτύριά σου καὶ μὴ εἰς πλεονεξίαν» (Ψλ. ριη΄36) . Καταπιάνεται συνεχώς με τον νόμο του Θεού , «χαζεύει» μέσα στον νόμο του: «Ὡς ἠγάπησα τὸν νόμον σου, Κύριε· ὅλην τὴν ἡμέραν μελέτη μού ἐστιν» (Ψλ. ριη΄ 97 ) . Φοβάται την υπερηφάνεια ως πρόξενη δεινών: «πρὸ τοῦ με ταπεινωθῆναι ἐγὼ ἐπλημμέλησα, διὰ τοῦτο τὸ λόγιόν σου ἐφύλαξα» ( Ψλ. ριη΄ 67 ) . Ξέρει πως η στενοχώρια δεν ωφελεί και δυσκολεύει τον δρόμο προς τον θεό. Η ολοκληρωτική αφοσίωση στον Θεό διώχνει τη στενότητα και φέρνει τον πλατυσμό της καρδιάς : «καὶ ἐπορευόμην ἐν πλατυσμῷ, ὅτι τὰς ἐντολάς σου ἐξεζήτησα» ( Ψλ. ριη΄45 ) . Συμπάσχει με τους αμαρτωλούς και, όπως ο Απόστολος Παύλος στην Ασία, φτάνει στην έσχατη θλίψη: «ἀθυμία κατέσχε με ἀπὸ ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τὸν νόμον σου» ( Ψλ. ριη΄53 ) . Κατανοεί πόσο πολύ ασφυκτιά  η ψυχή του ενάρετου ανθρώπου όταν βρίσκεται ανάμεσα σε αμαρτωλούς: «σχοινία ἁμαρτωλῶν περιεπλάκησάν μοι» ( Ψλ. ριη΄61 ) . Αγαπάει την ταπείνωση που μόνο οι μεγάλοι άγιοι συμπάθησαν. Στις καρδιές των ταπεινών αποκαλύπτονται τα μεγάλα μυστήρια του Θεού: «ἀγαθόν μοι ὅτι ἐταπείνωσάς με, ὅπως ἂν μάθω τὰ δικαιώματά σου» ( Ψλ. Ριη΄71 ) .
Πιστεύει πως η βαθιά ειρήνη έρχεται στην καρδιά με την αγάπη στον Θεό και τότε δεν μπορεί τίποτα να τη μολύνει: «εἰρήνη πολλὴ τοῖς ἀγαπῶσι τὸν νόμον σου, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖς σκάνδαλον» ( Ψλ. ριη΄165) . Δεν απελπίζεται όταν τα γεγονότα τον σπρώχνουν να στέκεται μακριά από τον θεό σαν πλανώμενο πρόβατο. Γνωρίζει πως ο θεός θα τον αναζητήσει., διότι δεν έχει λησμονήσει τον νόμο του: «ἐπλανήθην ὡς πρόβατον ἀπολωλός· ζήτησον τὸν δοῦλόν σου, ὅτι τὰς ἐντολάς σου οὐκ ἐπελαθόμην» ( Ψλ. ριη΄176 ) . Αυτό φάνηκε και στην παραβολή του Ασώτου Υιού. Πλανεμένος ο άσωτος , αλλά η αγάπη του πατέρα έκαιγε στην καρδιά του. Ο πατέρας τον αναζητούσε ενδόμυχα, σιωπηλά, και ο άσωτος επέστρεψε.
17/7/06


Πηγή: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»




0 σχόλια

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

"Πείνασα και μου δώσατε να φάω"


"Πείνασα και μου δώσατε να φάω", Μια γυναίκα είναι ξαπλωμένη σε μια άκρη της Πλατείας Κουμουνδούρου. Εχει βάλει χαρτόνια από κούτες πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου. Αυτό θα είναι το στρώμα της για τις επόμενες ώρες της νύχτας. Είναι λίγο μετά τις 10 το βράδυ όταν την πλησιάζει ο αρχιμανδρίτης της Αρχιεπισκοπής Αλέξιος Γιαννιός. «Καλησπέρα σας. Αυτά είναι λίγα τρόφιμα για εσάς. Και μια κουβέρτα για το βράδυ». Η άστεγη γυναίκα παίρνει την τσάντα με τα τρόφιμα και σπεύδει να ευχαριστήσει τον ιερέα. Δίπλα της είναι ένας ηλικιωμένος κύριος. Κι αυτός άστεγος. Ο π. Αλέξιος κάνει νόημα σε περίπου 15 ανθρώπους από την ενορία του Αγ. Γεωργίου Παπάγου που είναι πίσω του. Εχουν έρθει μαζί του για να προσφέρουν υλική και ηθική στήριξη στους αστέγους. «Ελάτε. Υπάρχει ακόμη ένας άστεγος εδώ. Δώστε του τρόφιμα και κουβέρτα». Σκηνές σαν την παραπάνω επαναλαμβάνονται πολλές φορές κάθε Τρίτη βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Εθελοντές από μια διαφορετική ενορία της Αρχιεπισκοπής, έχοντας επικεφαλής και συντονιστή τον π. Αλέξιο Γιαννιό, επισκέπτονται τους αστέγους της Αθήνας. Ταΐζουν πεινασμένους. Σκεπάζουν παγωμένους. Δίνουν νερό σε διψασμένους. Μέσα στην καρδιά της κρίσης, όπως λένε, κάνουν πράξη τα λόγια του Ευαγγελίου (κατά Ματθαίον): «Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ξένος ήμουν και με περιμαζέψατε, γυμνός ήμουν και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφτήκατε στη φυλακή…». Ο στόχος, όπως λέει στα «ΝΕΑ» ο π. Αλέξιος, που είναι και υπεύθυνος των ενοριακών συσσιτίων της Αρχιεπισκοπής, «δεν είναι μόνο να βοηθήσουμε υλικά του αστέγους με τρόφιμα. Αυτό που θέλουν περισσότερο είναι έναν άνθρωπο να τους σφίξει το χέρι. Να νιώσουν έναν άνθρωπο κοντά τους». Η παροχή βοήθειας με σταθερό και συστηματικό τρόπο από την Αρχιεπισκοπή προς τους δεκάδες αστέγους της Αθήνας ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο και υλοποιούνταν έως τον Ιούνιο. Αρχισε πάλι στις 10 Σεπτεμβρίου. Μάλιστα, οι υπεύθυνοι της προσπάθειας καταρτίζουν πρόγραμμα ώστε κάθε ενορία να γνωρίζει εγκαίρως πότε είναι η σειρά της για την επίσκεψη στους αστέγους. Και έτσι να έχει ετοιμάσει το υλικό της βοήθειας. Αυτά που προσφέρονται στους αστέγους είναι σάντουιτς, κονσέρβες, γλυκά, νερό, μαντιλάκια καθαρισμού, ρούχα και κουβέρτες. «ΤΑ ΝΕΑ» ακολούθησαν και είδαν από κοντά το «ιερό» street working της ομάδας εθελοντών από την ενορία του Αγ. Γεωργίου Παπάγου. Τη στήριξη που πρόσφεραν στους αστέγους της Αθήνας από τις 9.30 το βράδυ έως τα μεσάνυχτα. Δεκαπέντε πολίτες - ανάμεσά τους άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, νέοι, εργαζόμενοι, άνεργοι και δύο ιερείς - όργωσαν το κέντρο περνώντας από όλα τα σημεία όπου υπάρχουν άστεγοι. Και μοίρασαν περίπου 120 δέματα βοήθειας. Η ομάδα, που είχε στη διάθεσή της και τέσσερα αυτοκίνητα για να μεταφέρονται τα δέματα της βοήθειας, ξεκίνησε από την Πλατεία Μητροπόλεως και συνέχισε προς το Μοναστηράκι. Μια από τις πρώτες στάσεις είναι στα σκαλιά της Αγ. Ειρήνης στην Αιόλου. Εκεί κοιμάται ένας άστεγος. Τρέχουν γρήγορα δυο - τρία άτομα και του δίνουν φαγητό και κουβέρτα. «Σας ευχαριστώ πολύ», τους λέει. Την ίδια στιγμή, ακριβώς δίπλα στην πλατεία που έχει γίνει ένα από τα πιο «ιν» στέκια τελευταία, η διασκέδαση συνεχίζεται. Το κοντράστ τέτοιων εικόνων είναι συνεχές. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΕΡΟ. Οι εθελοντές κατηφορίζουν πεζή από την Ερμού προς την Αθηνάς με τις τσάντες στα χέρια. Στο μέσον της διαδρομής ένας άστεγος ετοιμάζεται να κοιμηθεί στο υπόστεγο ενός ξενοίκιαστου μαγαζιού. Ο π. Αλέξιος του δίνει μια σακούλα με τα τρόφιμα. «Εχει μέσα και νερό», μας λέει. «Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άστεγοι είναι το νερό. Είναι κλειστές όλες οι βρύσες όπως και οι τουαλέτες. Σκεφτείτε να είναι καλοκαίρι και να μην έχουν νερό να πιουν και να πλυθούν». Στην είσοδο του μετρό, στη στοά ανάμεσα στην Αθηνάς και τη Θέμιδος, κοιμούνται κάτω τρεις άνδρες. Η ομάδα τούς εντοπίζει και τους δίνει φαγητό και ρούχα. Η κατάστασή τους δεν είναι καλή. Κάποιοι σηκώνονται με δυσκολία, ενώ η δυσοσμία είναι έντονη. Η κυρία Βίκυ, που έρχεται για πρώτη φορά στις επισκέψεις της ενορίας, δεν μπορεί να πιστέψει τις εικόνες που βλέπει: «Θεέ μου, τι δυστυχία είναι αυτή». Ο π. Αλέξιος, που ακολουθεί τις ενορίες κάθε Τρίτη και δίνει πάντα το «παρών» στις επισκέψεις, γνωρίζει καλά όχι μόνο σε ποιες γωνιές της Αθήνας υπάρχουν άστεγοι αλλά και πόσοι. Γι' αυτό συχνά κατευθύνει τους ανθρώπους της ομάδας. «Εδώ αφήστε άλλες δύο σακούλες. Ξέρω ότι υπάρχουν άλλοι δύο που κοιμούνται». Στην Πλατεία Κουμουνδούρου οι εθελοντές από την ενορία του Αγ. Γεωργίου χρειάζεται να μείνουν αρκετή ώρα. Περισσότεροι από 10 άνθρωποι κοιμούνται εκεί. Χρήστες ουσιών, γυναίκες, ανάμεσά τους και ένας παππούς. Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ από τον Μάνο Χαραλαμπάκη
Μια γυναίκα είναι ξαπλωμένη σε μια άκρη της Πλατείας Κουμουνδούρου.

Εχει βάλει χαρτόνια από κούτες πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου. Αυτό θα είναι το στρώμα της για τις επόμενες ώρες της νύχτας. 

Είναι λίγο μετά τις 10 το βράδυ όταν την πλησιάζει ο αρχιμανδρίτης της Αρχιεπισκοπής Αλέξιος Γιαννιός. «Καλησπέρα σας. Αυτά είναι λίγα τρόφιμα για εσάς. Και μια κουβέρτα για το βράδυ».

Η άστεγη γυναίκα παίρνει την τσάντα με τα τρόφιμα και σπεύδει να ευχαριστήσει τον ιερέα. Δίπλα της είναι ένας ηλικιωμένος κύριος. Κι αυτός άστεγος. Ο π. Αλέξιος κάνει νόημα σε περίπου 15 ανθρώπους από την ενορία του Αγ. Γεωργίου Παπάγου που είναι πίσω του. Εχουν έρθει μαζί του για να προσφέρουν υλική και ηθική στήριξη στους αστέγους. «Ελάτε. Υπάρχει ακόμη ένας άστεγος εδώ. Δώστε του τρόφιμα και κουβέρτα».

Σκηνές σαν την παραπάνω επαναλαμβάνονται πολλές φορές κάθε Τρίτη βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Εθελοντές από μια διαφορετική ενορία της Αρχιεπισκοπής, έχοντας επικεφαλής και συντονιστή τον π. Αλέξιο Γιαννιό, επισκέπτονται τους αστέγους της Αθήνας. Ταΐζουν πεινασμένους. Σκεπάζουν παγωμένους. Δίνουν νερό σε διψασμένους. Μέσα στην καρδιά της κρίσης, όπως λένε, κάνουν πράξη τα λόγια του Ευαγγελίου (κατά Ματθαίον): «Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ξένος ήμουν και με περιμαζέψατε, γυμνός ήμουν και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφτήκατε στη φυλακή…».

Ο στόχος, όπως λέει στα «ΝΕΑ» ο π. Αλέξιος, που είναι και υπεύθυνος των ενοριακών συσσιτίων της Αρχιεπισκοπής, «δεν είναι μόνο να βοηθήσουμε υλικά του αστέγους με τρόφιμα. Αυτό που θέλουν περισσότερο είναι έναν άνθρωπο να τους σφίξει το χέρι. Να νιώσουν έναν άνθρωπο κοντά τους».
Η παροχή βοήθειας με σταθερό και συστηματικό τρόπο από την Αρχιεπισκοπή προς τους δεκάδες αστέγους της Αθήνας ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο και υλοποιούνταν έως τον Ιούνιο. Αρχισε πάλι στις 10 Σεπτεμβρίου. Μάλιστα, οι υπεύθυνοι της προσπάθειας καταρτίζουν πρόγραμμα ώστε κάθε ενορία να γνωρίζει εγκαίρως πότε είναι η σειρά της για την επίσκεψη στους αστέγους. Και έτσι να έχει ετοιμάσει το υλικό της βοήθειας. Αυτά που προσφέρονται στους αστέγους είναι σάντουιτς, κονσέρβες, γλυκά, νερό, μαντιλάκια καθαρισμού, ρούχα και κουβέρτες.

«ΤΑ ΝΕΑ» ακολούθησαν και είδαν από κοντά το «ιερό» street working της ομάδας εθελοντών από την ενορία του Αγ. Γεωργίου Παπάγου. Τη στήριξη που πρόσφεραν στους αστέγους της Αθήνας από τις 9.30 το βράδυ έως τα μεσάνυχτα. Δεκαπέντε πολίτες - ανάμεσά τους άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, νέοι, εργαζόμενοι, άνεργοι και δύο ιερείς - όργωσαν το κέντρο περνώντας από όλα τα σημεία όπου υπάρχουν άστεγοι. Και μοίρασαν περίπου 120 δέματα βοήθειας.
Η ομάδα, που είχε στη διάθεσή της και τέσσερα αυτοκίνητα για να μεταφέρονται τα δέματα της βοήθειας, ξεκίνησε από την Πλατεία Μητροπόλεως και συνέχισε προς το Μοναστηράκι. Μια από τις πρώτες στάσεις είναι στα σκαλιά της Αγ. Ειρήνης στην Αιόλου. Εκεί κοιμάται ένας άστεγος. Τρέχουν γρήγορα δυο - τρία άτομα και του δίνουν φαγητό και κουβέρτα. «Σας ευχαριστώ πολύ», τους λέει. Την ίδια στιγμή, ακριβώς δίπλα στην πλατεία που έχει γίνει ένα από τα πιο «ιν» στέκια τελευταία, η διασκέδαση συνεχίζεται. Το κοντράστ τέτοιων εικόνων είναι συνεχές.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΕΡΟ. Οι εθελοντές κατηφορίζουν πεζή από την Ερμού προς την Αθηνάς με τις τσάντες στα χέρια. Στο μέσον της διαδρομής ένας άστεγος ετοιμάζεται να κοιμηθεί στο υπόστεγο ενός ξενοίκιαστου μαγαζιού. Ο π. Αλέξιος του δίνει μια σακούλα με τα τρόφιμα. «Εχει μέσα και νερό», μας λέει. «Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άστεγοι είναι το νερό.

Είναι κλειστές όλες οι βρύσες όπως και οι τουαλέτες. Σκεφτείτε να είναι καλοκαίρι και να μην έχουν νερό να πιουν και να πλυθούν». Στην είσοδο του μετρό, στη στοά ανάμεσα στην Αθηνάς και τη Θέμιδος, κοιμούνται κάτω τρεις άνδρες. Η ομάδα τούς εντοπίζει και τους δίνει φαγητό και ρούχα. Η κατάστασή τους δεν είναι καλή. Κάποιοι σηκώνονται με δυσκολία, ενώ η δυσοσμία είναι έντονη. Η κυρία Βίκυ, που έρχεται για πρώτη φορά στις επισκέψεις της ενορίας, δεν μπορεί να πιστέψει τις εικόνες που βλέπει: «Θεέ μου, τι δυστυχία είναι αυτή».
Ο π. Αλέξιος, που ακολουθεί τις ενορίες κάθε Τρίτη και δίνει πάντα το «παρών» στις επισκέψεις, γνωρίζει καλά όχι μόνο σε ποιες γωνιές της Αθήνας υπάρχουν άστεγοι αλλά και πόσοι. Γι' αυτό συχνά κατευθύνει τους ανθρώπους της ομάδας. «Εδώ αφήστε άλλες δύο σακούλες. Ξέρω ότι υπάρχουν άλλοι δύο που κοιμούνται».

Στην Πλατεία Κουμουνδούρου οι εθελοντές από την ενορία του Αγ. Γεωργίου χρειάζεται να μείνουν αρκετή ώρα. Περισσότεροι από 10 άνθρωποι κοιμούνται εκεί. Χρήστες ουσιών, γυναίκες, ανάμεσά τους και ένας παππούς.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ από τον Μάνο Χαραλαμπάκη
0 σχόλια
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...