Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015
Κωνσταντίνος Καβάφης «Ιερεύς του Σεραπίου»
Τον γέροντα καλόν πατέρα μου,
τον αγαπώντα με το ίδιο πάντα·
τον γέροντα καλόν πατέρα μου θρηνώ
που πέθανε προχθές, ολίγο πριν χαράξει.
Ιησού Χριστέ, τα παραγγέλματα της ιεροτάτης εκκλησίας σου να τηρώ εις κάθε πράξιν μου, εις κάθε λόγον, εις κάθε σκέψι είν’ η προσπάθεια μου η καθημερινή. Κι όσους σε αρνούνται τους αποστρέφομαι.— Aλλά τώρα θρηνώ· οδύρομαι, Χριστέ, για τον πατέρα μου μ’ όλο που ήτανε —φρικτόν ειπείν— στο επικατάρατον Σεράπιον ιερεύς.
Ιησού Χριστέ, τα παραγγέλματα της ιεροτάτης εκκλησίας σου να τηρώ εις κάθε πράξιν μου, εις κάθε λόγον, εις κάθε σκέψι είν’ η προσπάθεια μου η καθημερινή. Κι όσους σε αρνούνται τους αποστρέφομαι.— Aλλά τώρα θρηνώ· οδύρομαι, Χριστέ, για τον πατέρα μου μ’ όλο που ήτανε —φρικτόν ειπείν— στο επικατάρατον Σεράπιον ιερεύς.
(1926)
Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015
Από το Γεροντικό
Είπε ο αββάς Αντώνιος ότι θα΄ρθει εποχή, πού οι άνθρωποι θα
φέρονται όπως οι παράφρονες. Και όταν θα βλέπουν κάποιον πού δεν θα
συμπεριφέρεται ως παράφρων, θα τα βάζουν μαζί του και θα του λένε: "Εσύ
είσαι τρελός", επειδή δεν είναι όμοιος μ΄αυτούς.
Αποκαλύφθηκε κάποτε στον άγιο Αντώνιο στην έρημο ότι στην πόλη είναι κάποιος όμοιος με αυτόν, γιατρός στην επιστήμη, που δίνει το περίσευμά του σε αυτούς που έχουνε ανάγκη και όλη την ημέρα ψάλλει μαζί με τους αγγέλους τον τρισάγιο ύμνο.
Διηγήθηκε ο άγιος Επιφάνιος, ο επίσκοπος Κύπρου , ότι την εποχή του μακάριου Αθανάσιου του μεγάλου, πετούσαν κορώνες επάνω από το ιερό του Σεράπιου φωνάζοντας ακατάπαυστα , κρας κρας.
Από μακρυά φώναξαν οι ειδωλολάτρες τον μακάριο Αθανάσιο. Κακόγερε πες μας τι κράζουν οι κορώνες;
Ο άγιος τους αποκρίθηκε·οι κορώνες κράζουν κρας κρας· και το κρας στη γλώσσα των Αυσωνίων σημαίνει αύριο· διότι αύριο θα δείτε τη δόξα του Θεού.
Την επόμενη μέρα αναγγέλθηκε στους ειδωλολάτρες ο θάνατος του βασιλιά Ιουλιανού· μόλις το έμαθαν ,έτρεξαν και έκραζαν στο Σέραπι λέγοντας, εάν δεν τον ήθελες (τον Ιουλιανό) τι λάμβανες τα δώρα του;
Ο ίδιος διηγήθηκε ότι υπήρχε ένας ξακουστός ηνίοχος στα μέρη της Αλεξάνδρειας, τον οποίο τον ήξεραν ως ο γιος της Μαρίας.
Αυτός ενώ κάλπαζε σε αγώνες στον ιππόδρομο της Αλεξάνδρειας έπεσε από τον αλογό του· όμως σηκώθηκε, έφτασε τον αντίπαλό του και τον νίκησε. Τότε το πλήθος κραύγασε:«Ο γιος της Μαρίας(Χριστός) έπεσε(ετάφη), σηκώθηκε(αναστήθηκε) και νίκησε ». Ενώ ακόμη φώναζαν έφτασε η φήμη στο πλήθος για το ιερό της Σεράπειου, ότι ο μέγας Θεόφιλος ανέβηκε στο ιερό, κατέστρεψε το είδωλο και κυρίεψε το ναό.
Σεράπιον ή Σεραπείον: Φημισμένος ναός στην Αλεξάνδρεια αφιερωμένος στο Σέραπι, κτισμένος από τον Πτολεμαίο Ι Σωτήρ γύρω στα 300 π.Χ. που καταστράφηκε το 392 μ.Χ. κατά τη διάρκεια διωγμών εναντίον των ειδωλολατρών από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο
Κάθε βράδυ αγρυπνία στον τάφο του νέου αγίου Παΐσιου
Στο εντυπωσιακό αγιορείτικο Καθολικό βρίσκονται τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη. Η μονή ιδρύθηκε το 1972 και έχει περίπου 60 μοναχές.
Το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου βρίσκεται στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, κοντά στα Βασιλικά και ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Κασσανδρείας. Απέχει περίπου 28 χιλιόμετρα ανατολικά από τη Θεσσαλονίκη και για να φθάσει εκεί ο προσκυνητής ακολουθεί το δρόμο προς τη Χαλκιδική.
Ήδη από την Τετάρτη και έως το Σάββατο θα γίνεται κάθε βράδυ αγρυπνία στο ησυχαστήριο της μονής και την Κυριακή θα γίνει η λειτουργία της «αγιοκατάταξής» του, όπως είναι η επίσημη ορολογία, όταν και θα διαβαστεί η σχετική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αλλωστε κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου, πριν από την επέτειο της κοίμησής του, τελείται αγρυπνία στη μονή με τη συμμετοχή χιλιάδων πιστών. Εστω κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι το Πατριαρχείο βιάστηκε να τον κάνει άγιο, κάποιοι άλλοι διακρίνουν αρμονία στις αποφάσεις του Πατριαρχείου. Ο Παΐσιος αγιοκατατάχθηκε 22 χρόνια μετά τον θάνατό του, όπως ακριβώς και ο Αγιος Πορφύριος: Οι δυο τους ήταν γνωστοί στο Αγιον Ορος ως θαυματουργοί και θεραπευτές.
Την Κυριακή στη μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου αναμένεται να συρρεύσουν πιστοί από όλη τη Βόρεια και Κεντρική Ελλάδα - η Σουρωτή απέχει μόλις 40 λεπτά από τη Θεσσαλονίκη - αφού υπολογίζεται ότι τώρα επισκέπτονται τη μονή πάνω από 1.500 άτομα την εβδομάδα. Παράλληλα, θεωρείται ότι θα υπάρξει αύξηση του θρησκευτικού τουρισμού από τη Ρωσία, όπου ο Παΐσιος ήταν πολύ δημοφιλής και η είδηση της αγιοκατάταξής του φιλοξενήθηκε σε ουκ ολίγα ΜΜΕ.
http://www.news.gr/ellada/koinonia/article-wide/203008/kathe-vrady-agrypnia-ston-tafo-toy-neoy-agioy.html
Πώς ένας... αμαρτωλός γνώρισε τον γέροντα Παϊσιο στο Αγιον 'Ορος
«Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ;», είχε ρωτήσει ο γέρων Παΐσιος τον Λάμπη Ταγματάρχη, στη συνάντησή τους στο Αγιον Ορος.
Είμαι
δηλαδή της εκκλησίας όσο -υποθέτω- κι εσείς… Η εκκλησία με βλέπει το
Πάσχα λίγο πριν από την Ανάσταση και άντε σε κανέναν γάμο παλαιοτέρα,
τώρα πια συχνά μόνο σε κηδείες…
Αυτά…
Τώρα, το πώς βρέθηκα εγώ στο Άγιο Όρος, πριν χρόνια, πώς με πείσανε να περπατήσω ικανή απόσταση για να δω από κοντά έναν ασκητή που τον λέγανε Παΐσιο που είχε φήμη φοβερή και τρομερή και που έρχονταν από τα πέρατα του κόσμου να τον δούνε... δεν το κατάλαβα…
Άλλωστε, όταν αποφασίζεις να πας στο Όρος έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν θα πρέπει να τα καταλαβαίνεις όλα ή, τουλάχιστον, να αφήνεις συνειδητά κενά, έτσι ώστε να περάσει μέσα σου ό,τι είναι να περάσει…
Η λογική δεν εξηγεί τα πάντα - τουλάχιστον στο Όρος... Βρέθηκα λοιπόν σ' ένα μονοπάτι με μια μεγάλη κατηφόρα στην αρχή εγώ και η παρέα μου, μέχρι που κατάλαβα πως ήμουν μέλος μια μικρής ευλαβικής πορείας.
Ενός ετερόκλητου πλήθους με την ίδια κατεύθυνση προς τη σκήτη του Παΐσιου.
Άλλοι προσεύχονταν, άλλοι μουρμούριζαν τροπάρια άγνωστα σε μένα, άλλοι κρατούσαν σταυρούς και εικόνες
και οι περισσότεροι ένα μικρό δώρο -πεσκέσι- μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο - λίγα φρούτα, ξηρούς καρπούς ή λίγα κάστανα.
Εγώ, βέβαια, απροετοίμαστος για την «ιερή κατάβαση-επίσκεψη» μονίμως καχύποπτος, «άπιστος» και διακριτικά είρων, δεν κρατούσα τίποτα...
«Άντε να το δούμε κι αυτό έλεγα μέσα μου» και σκεφτόμουν ήδη την ανηφόρα της επιστροφής και τα τσιγάρα που έπνιγαν το στήθος μου.
Με το που φτάσαμε στη σκήτη, είδα τον γέροντα να συνομιλεί όρθιος λίγα μέτρα πιο εκεί μ' έναν επισκέπτη. Μια μεγάλη ουρά είχε σχηματιστεί, μόλις έφευγε ο ένας πιστός ακολουθούσε ο άλλος.
Οι συνομιλίες ήταν ολιγόλεπτες…
Στα κλαριά του δένδρου οι κρεμασμένες πλαστικές σακούλες με τις προσφορές στον γέροντα. Ενα παγκάκι πιο εκεί, το εξαιρετικά χαμηλό πορτάκι μιας καλύβας η ναΐσκου ή και τα δυο, μυρωδιές από την άνοιξη να τρυπάνε τα ρουθούνια.
Ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα στην ουρά, ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς έφτασε η σειρά μου να βρεθώ μπροστά του.
Όρθιος, σαστισμένος, αμήχανος, απροετοίμαστος και «ένοχος» γιατί εγώ δεν πήγα για να του πω κάτι... Απλά πήγα για να δω…
-Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ; με ρώτησε
Πραγματικά τα είχα χάσει…
Κοίταγα το τριμμένο ράσο του, τον κοίταγα στα μάτια, στο χαρακωμένο πρόσωπό του, ήταν 60 χρονών κι έμοιαζε ογδόντα ή το αντίθετο;
Αυτός, λοιπόν, είναι ο γέρων Παΐσιος;
Ξαναρωτάει,
- Πώς είπαμε σε λένε;
«Λάμπη», του απαντώ...
-Δηλαδή, Χαραλάμπης;
«Μάλιστα...».
Με προτρέπει ξανά...
-Πες μου τι σε απασχολεί, πες μου μια αμαρτία σου.
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα (αν είσαι γεμάτος αμαρτίες δεν ξέρεις ποια να πρωτοπείς)
Του απαντώ με «νεανικό κι αγνό ενθουσιασμό»…
«Δεν έχω αμαρτίες… αλλά και να έχω δεν τις έχω πει ποτέ σε εξομολογητή. Με άλλα λόγια, δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ».
-Μα, αγαπητέ μου Χαράλαμπε, φαίνεσαι έξυπνος. Η εξομολόγηση για τον άνθρωπο είναι ό,τι για τον στρατιώτη στον πόλεμο, μια ώρα ξεκούραση… ό,τι για τον τραυματία από την καθημερινή μάχη, ένας γιατρός. Όταν εξομολογείσαι αυτά που σε βαραίνουν, αποδιώχνεις, ξεφορτώνεσαι βάρη, μπορείς να συνεχίσεις πιο ξεκούραστος...
Δεν απάντησα… Έσκυψα μπροστά να κάνω πως θα του φιλήσω το χέρι, αυτός το τράβηξε πίσω για να μη το φτάσω.
Είναι κι αυτό μέρος ενός άτυπου τελετουργικού.
Τον ευχαρίστησα με το πιο χαζό ύφος του κόσμου κι έφυγα… Συγχωρείστε με κι εσείς άλλα πού να ξέρω ο αμαρτωλός πώς αποχαιρετάς έναν Άγιο;
Στον δρόμο της επιστροφής έλεγα στον συνταξιδιώτη φίλο μου: «Δεν θα ξεχάσω την παρομοίωση με τον κουρασμένο στρατιώτη».
-Πού να 'ξερε ότι σε λένε και Ταγματάρχη, μου απάντησε αυτός.
Πέρασαν χρόνια από τότε… Οι προφητείες του έγιναν δώρα σε κυριακάτικες εφημερίδες. Και το όνομά του εξώφυλλο σε βιβλία που πουλάνε με πάθος τηλεοπτικοί βιβλιοπώλες.
Χθες έμαθα πως ανακηρύχθηκε Άγιος. Τώρα, όταν πεθάνω, θα έχω τα μέσα, σκέφτηκα... Αν με θυμάται…
Αλήθεια, θυμούνται οι Άγιοι;
http://www.thetoc.gr/koinwnia/article/pws-enas-amartwlos-gnwrise-ton-geronta-paisio-sto-agion-oros
Αυτά…
Τώρα, το πώς βρέθηκα εγώ στο Άγιο Όρος, πριν χρόνια, πώς με πείσανε να περπατήσω ικανή απόσταση για να δω από κοντά έναν ασκητή που τον λέγανε Παΐσιο που είχε φήμη φοβερή και τρομερή και που έρχονταν από τα πέρατα του κόσμου να τον δούνε... δεν το κατάλαβα…
Άλλωστε, όταν αποφασίζεις να πας στο Όρος έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν θα πρέπει να τα καταλαβαίνεις όλα ή, τουλάχιστον, να αφήνεις συνειδητά κενά, έτσι ώστε να περάσει μέσα σου ό,τι είναι να περάσει…
Η λογική δεν εξηγεί τα πάντα - τουλάχιστον στο Όρος... Βρέθηκα λοιπόν σ' ένα μονοπάτι με μια μεγάλη κατηφόρα στην αρχή εγώ και η παρέα μου, μέχρι που κατάλαβα πως ήμουν μέλος μια μικρής ευλαβικής πορείας.
Ενός ετερόκλητου πλήθους με την ίδια κατεύθυνση προς τη σκήτη του Παΐσιου.
Άλλοι προσεύχονταν, άλλοι μουρμούριζαν τροπάρια άγνωστα σε μένα, άλλοι κρατούσαν σταυρούς και εικόνες
και οι περισσότεροι ένα μικρό δώρο -πεσκέσι- μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο - λίγα φρούτα, ξηρούς καρπούς ή λίγα κάστανα.
Εγώ, βέβαια, απροετοίμαστος για την «ιερή κατάβαση-επίσκεψη» μονίμως καχύποπτος, «άπιστος» και διακριτικά είρων, δεν κρατούσα τίποτα...
«Άντε να το δούμε κι αυτό έλεγα μέσα μου» και σκεφτόμουν ήδη την ανηφόρα της επιστροφής και τα τσιγάρα που έπνιγαν το στήθος μου.
Με το που φτάσαμε στη σκήτη, είδα τον γέροντα να συνομιλεί όρθιος λίγα μέτρα πιο εκεί μ' έναν επισκέπτη. Μια μεγάλη ουρά είχε σχηματιστεί, μόλις έφευγε ο ένας πιστός ακολουθούσε ο άλλος.
Οι συνομιλίες ήταν ολιγόλεπτες…
Στα κλαριά του δένδρου οι κρεμασμένες πλαστικές σακούλες με τις προσφορές στον γέροντα. Ενα παγκάκι πιο εκεί, το εξαιρετικά χαμηλό πορτάκι μιας καλύβας η ναΐσκου ή και τα δυο, μυρωδιές από την άνοιξη να τρυπάνε τα ρουθούνια.
Ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα στην ουρά, ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς έφτασε η σειρά μου να βρεθώ μπροστά του.
Όρθιος, σαστισμένος, αμήχανος, απροετοίμαστος και «ένοχος» γιατί εγώ δεν πήγα για να του πω κάτι... Απλά πήγα για να δω…
-Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ; με ρώτησε
Πραγματικά τα είχα χάσει…
Κοίταγα το τριμμένο ράσο του, τον κοίταγα στα μάτια, στο χαρακωμένο πρόσωπό του, ήταν 60 χρονών κι έμοιαζε ογδόντα ή το αντίθετο;
Αυτός, λοιπόν, είναι ο γέρων Παΐσιος;
Ξαναρωτάει,
- Πώς είπαμε σε λένε;
«Λάμπη», του απαντώ...
-Δηλαδή, Χαραλάμπης;
«Μάλιστα...».
Με προτρέπει ξανά...
-Πες μου τι σε απασχολεί, πες μου μια αμαρτία σου.
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα (αν είσαι γεμάτος αμαρτίες δεν ξέρεις ποια να πρωτοπείς)
Του απαντώ με «νεανικό κι αγνό ενθουσιασμό»…
«Δεν έχω αμαρτίες… αλλά και να έχω δεν τις έχω πει ποτέ σε εξομολογητή. Με άλλα λόγια, δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ».
-Μα, αγαπητέ μου Χαράλαμπε, φαίνεσαι έξυπνος. Η εξομολόγηση για τον άνθρωπο είναι ό,τι για τον στρατιώτη στον πόλεμο, μια ώρα ξεκούραση… ό,τι για τον τραυματία από την καθημερινή μάχη, ένας γιατρός. Όταν εξομολογείσαι αυτά που σε βαραίνουν, αποδιώχνεις, ξεφορτώνεσαι βάρη, μπορείς να συνεχίσεις πιο ξεκούραστος...
Δεν απάντησα… Έσκυψα μπροστά να κάνω πως θα του φιλήσω το χέρι, αυτός το τράβηξε πίσω για να μη το φτάσω.
Είναι κι αυτό μέρος ενός άτυπου τελετουργικού.
Τον ευχαρίστησα με το πιο χαζό ύφος του κόσμου κι έφυγα… Συγχωρείστε με κι εσείς άλλα πού να ξέρω ο αμαρτωλός πώς αποχαιρετάς έναν Άγιο;
Στον δρόμο της επιστροφής έλεγα στον συνταξιδιώτη φίλο μου: «Δεν θα ξεχάσω την παρομοίωση με τον κουρασμένο στρατιώτη».
-Πού να 'ξερε ότι σε λένε και Ταγματάρχη, μου απάντησε αυτός.
Πέρασαν χρόνια από τότε… Οι προφητείες του έγιναν δώρα σε κυριακάτικες εφημερίδες. Και το όνομά του εξώφυλλο σε βιβλία που πουλάνε με πάθος τηλεοπτικοί βιβλιοπώλες.
Χθες έμαθα πως ανακηρύχθηκε Άγιος. Τώρα, όταν πεθάνω, θα έχω τα μέσα, σκέφτηκα... Αν με θυμάται…
Αλήθεια, θυμούνται οι Άγιοι;
http://www.thetoc.gr/koinwnia/article/pws-enas-amartwlos-gnwrise-ton-geronta-paisio-sto-agion-oros
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015
Την τροφήν αυτών
Μέρα γεμάτη γλυκασμό αγιορείτικο
κι αδρή αφή σε κομποσχοίνι μάλλινο
Όλ΄η πλαγιά ησύχαζε κάτω απ ΄τον ήλιο.
Μπορούσες να διακρίνεις με κλειστά μάτια
ακόμη κι ένα φύλλο τής λεφτοκαρυάς αν έπεφτε,
ή του φιδιού το πέρασμα επάνω στη φρυγμένη
πέτρα ή ανάμεσα στα κίτρινα χορτάρια.
Ο Γέροντας μάς είδε πριν να φτάσουμε
κ΄είπε τα ονόματα μας δίχως να μάς ξέρει.
Καθήσαμε στον ήσκιο ενός δέντρου
και θαμπωμένοι τον κοιτούσαμε.
Μιλούσε ήρεμα κι απλά.Η αγιότητα
γλύκαινε κάθε λόγο του πριν έρθει
να κατοικήσει μέσα μας. Και όταν
άρχισαν να έρχονται στα πόδια και στα χέρια του
ζητώντας του τροφή ένας αητός, μια γάτα , ένα φίδι,
τούς είπε ήσυχα: «πηγαίνετε Αβεσσαλώμ και Μάρθα,
κι εσύ Αρμαγεδδών τώρα έχουμε φίλους.
Σε λίγο , σαν τελειώσουμε, θα σάς φωνάξω».
Όταν ο υποτακτικός μάς έφερε το κέρασμα
κ ΄είπε πως θα ΄ναι ώρα εσπερινού σε λίγο,
ο γέροντας πήρε να ψάλλει: «πάντα
προς σε προσδοκώσι δούναι
την τροφήν αυτών, δόντος σου αυτοίς συλλέξουσι».
Και αμέσως έφτασαν
ο Αβεσσαλώμ, η Μάρθα, κι ο Αρμαγεδδών
να εκζητήσουν απ ΄το άγιο χέρι την τροφή τους,
ενώ εμείς ετοιμαζόμασταν να ψάλουμε
τ΄Ανοιξαντάρια και το Κύριε εκέκραξα…
(Π.Πάσχος-Πικρό Ψαλτήρι, εκδ.Ακρίτας , Αθήνα 1983, σσ 68-69)
Το πρωτοσέλιδο της «Wall Street Journal» για τον Παΐσιο (2012)
Η ζωή και οι προφητείες του Γέροντα Παΐσιου είχαν απασχολήσει τη μεγάλη, αμερικανική εφημερίδα τον Δεκέμβριο του 2012 - Μεταξύ άλλων, η WSJ έγραφε ότι ο Γέροντας Παΐσιος θα ανακηρυχθεί Άγιος
Σε αγιοκατάταξη του μακαριστού Παΐσιου,
προχώρησε η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ύστερα από σχετική
εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής. Το Πατριαρχείο ανακοίνωσε χθες πως
αποφάσισε ομόφωνα την εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής και έγραψε στο
Αγιολόγιο της Ορθόδοξου Εκκλησίας τον μοναχό Παΐσιο Αγιορείτη.
Χαρακτηριστικό είναι πλούσιο, πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ που είχε αφιερώσει στον Γέροντα Παΐσιο τον Δεκέμβριο του 2012 η αμερικανική εφημερίδα «Wall Street Journal», όπου μεταξύ άλλων έγραφε ότι πολλοί πίστευαν πως κάποια στιγμή θα ανακηρυχθεί Άγιος. Και να που έγινε...
Το ρεπορτάζ είχε τίτλο «Οι Ελληνες ψάχνουν δύναμη στις προφητείες του μοναχού» και αναφερόταν ότι ο Παΐσιος πριν από τρεις δεκαετίες είχε προφητέψει ότι «η Ελλάδα στο μέλλον θα αντιμετωπίσει μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση, η οποία θα φέρει ως αποτέλεσμα πείνα και πολιτική αστάθεια».
Όπως σημείωνε ο αρθρογράφος, στον Γέροντα Παΐσιο, έχουν αποδοθεί διάφορα θαύματα και μάλιστα έχουν κυκλοφορήσει και σχετικά βιβλία. Υπογράμμιζε, επίσης, ότι κάθε Σάββατο εκατοντάδες προσκυνητές και επισκέπτες από όλη την Ελλάδα σχηματίζουν ουρές μπροστά από τον τάφο του Γέροντα, για να ζητήσουν τη βοήθειά του.
Μάλιστα στο ρεπορτάζ γινόταν παραλληλισμός του Γέροντα Παΐσιου με το Νοστράδαμο, για τον οποίο οι πιστοί λένε ότι προέβλεψε τα πάντα -από την εμφάνιση και κυριαρχία του Χίτλερ, μέχρι το τρομοκρατικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.
Τέλος ο αρθογράφος έγραφε ότι πολύ πριν από τον θάνατό του, το 1994, ο Καππαδόκας μοναχός ήταν ευρύτερα γνωστός και προσέλκυε στο Άγιο Όρος πιστούς, που πήγαιναν για να ακούσουν τις πνευματικές του συμβουλές και καθοδηγήσεις, ενώ πολλοί πιστεύουν πως κάποια στιγμή θα ανακηρυχθεί Άγιος.
Χαρακτηριστικό είναι πλούσιο, πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ που είχε αφιερώσει στον Γέροντα Παΐσιο τον Δεκέμβριο του 2012 η αμερικανική εφημερίδα «Wall Street Journal», όπου μεταξύ άλλων έγραφε ότι πολλοί πίστευαν πως κάποια στιγμή θα ανακηρυχθεί Άγιος. Και να που έγινε...
Το ρεπορτάζ είχε τίτλο «Οι Ελληνες ψάχνουν δύναμη στις προφητείες του μοναχού» και αναφερόταν ότι ο Παΐσιος πριν από τρεις δεκαετίες είχε προφητέψει ότι «η Ελλάδα στο μέλλον θα αντιμετωπίσει μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση, η οποία θα φέρει ως αποτέλεσμα πείνα και πολιτική αστάθεια».
Όπως σημείωνε ο αρθρογράφος, στον Γέροντα Παΐσιο, έχουν αποδοθεί διάφορα θαύματα και μάλιστα έχουν κυκλοφορήσει και σχετικά βιβλία. Υπογράμμιζε, επίσης, ότι κάθε Σάββατο εκατοντάδες προσκυνητές και επισκέπτες από όλη την Ελλάδα σχηματίζουν ουρές μπροστά από τον τάφο του Γέροντα, για να ζητήσουν τη βοήθειά του.
Μάλιστα στο ρεπορτάζ γινόταν παραλληλισμός του Γέροντα Παΐσιου με το Νοστράδαμο, για τον οποίο οι πιστοί λένε ότι προέβλεψε τα πάντα -από την εμφάνιση και κυριαρχία του Χίτλερ, μέχρι το τρομοκρατικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.
Τέλος ο αρθογράφος έγραφε ότι πολύ πριν από τον θάνατό του, το 1994, ο Καππαδόκας μοναχός ήταν ευρύτερα γνωστός και προσέλκυε στο Άγιο Όρος πιστούς, που πήγαιναν για να ακούσουν τις πνευματικές του συμβουλές και καθοδηγήσεις, ενώ πολλοί πιστεύουν πως κάποια στιγμή θα ανακηρυχθεί Άγιος.
Η ζωή του πιο αναγνωρίσιμου μοναχού των τελευταίων ετών
Ο Όσιος Παΐσιος o Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης -γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και «έφυγε» τον Ιούλιο του 1994- ήταν Έλληνας μοναχός που έγινε ευρέως γνωστός για τον βίο και το έργο του. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος, ήταν πρόεδρος των Φαράσων, και η μητέρα του Ευλαμπία. Είχε ακόμη 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, βαφτίστηκε από τον ιερέα της ενορίας Αρσένιο, τον οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνώρισε ως άγιο. Ο Αρσένιος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως είχε πει.
Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και ακολούθως πήγε στην Κέρκυρα. Εκεί, τα μέλη της οικογένειας έμειναν για ενάμιση χρόνο. Κατόπιν μετέβησαν στην Ηγουμενίτσα και κατέληξαν στην Κόνιτσα, όπου ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του με «εξαίρετο διαγωγή». Από μικρός, δε, σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Είχε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και επιθυμούσε να μονάσει.
Ο Αρσένιος μπήκε για να μονάσει στο Άγιο Όρος το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από τον στρατό, αλλά επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του, και επέστρεψε στο ιερό άβατο. Έμεινε για ένα βράδυ στη Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές και ακολούθως κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου γνώρισε τον πατέρα Κύριλλο, ηγούμενο της μονής, και τον ακολούθησε πιστά. Ύστερα από αρκετές «περιπλανήσεις» σε διάφορα ησυχαστήρια του Αγίου Όρους και στο Σινά, μετακινήθηκε στη Μονή Κουτλουμουσίου.
Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο της κοίμησής του, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.
Συνέγραψε 4 βιβλία, τα οποία έχουν εκδοθεί από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» (Σουρωτή Θεσσαλονίκης). Τιτλοφορούνται:
Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1991)
Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης, 1809-1886 (1986)
Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα (1993)
Επιστολές (1994).
http://www.protothema.gr/greece/article/442262/otan-i-wall-street-journal-egrafe-oti-o-paisios-tha-anakiruhthei-agios-/
Το αρθρο της WSJ http://www.wsj.com/articles/SB10001424127887324469304578143271912956476
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
