" Η πιο όμορφη μέρα"

Με αφορμή τη συμπλήρωση 60 χρόνων (1955-2015) από τον αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, η ομάδα του θεατρικού τμήματος της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής, παρουσιάζει για δεύτερη φορά  το θεατρικό έργο: Ἡ πιο όμορφη μέρα῾.Η θεατρική μας παράσταση  θα δοθεί την Κυριακή 31 Μαίου στην αίθουσα του Πνευματικού κέντρου της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στο Πολυδένδρι Αττικής στις 7.00μ.μ.Τιμή συμβολικού εισητηρίου 3 ευρώ.Τα έσοδα από την παράστασή μας θα βοηθήσουν στο ιεραποστολικό και φιλανθρωπικό έργο της Ιεράς Μονής και την εξωτερική ιεραποστολή.Προσκλήσεις διατίθενται και στην είσοδο της παραστάσεως .Σας περιμένουμε...

Σε κλίμα ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης η εκδήλωση για τον π. Σωτήρη Ανυφαντή στον Άγιο Θωμά Τανάγρας

Φορτισμένη συναισθηματικά η εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα 30 έτη από τη κοίμηση του π. Σωτήρη Ανυφαντή που διοργάνωσε η ενορία Γενεθλίων Θεοτόκου στον Άγιο Θωμά Τανάγρας

Το πρωί τελέστηκε μνημόσυνο στο ναό της Παναγίας από τον π. Γεώργιο Μανωλόπουλο, ενώ το απόγευμα ολοκληρώθηκε η εσπερίδα στο χώρο του ΚΑΠΗ.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε η συντονίστρια βραδιάς κα Αθανασία Βουγέση, η οποία κάλεσε στο βήμα τον π. Γεώργιο για το καλωσόρισμα.

Ακολούθησε ομιλία από τον πρωτότοκο γιο του π. Σωτήρη, Γιάννη,΄ο οποίος μίλησε για τον πατέρα του ένδακρυς από τη συγκίνηση.

Ακολούθησε ομιλία από την εκπαιδευτικό Γεωργία Βουγέση, η οποία μας ταξίδεψε στα χρόνια της δικής της νιότης, περιγράφοντας τον χαρακτήρα του π. Σωτήρη, όπως τον βίωσε η ίδια.

Η βυζαντινή χορωδία το Ι. Ν. Παμεγίστων Ταξιαρχών Σχηματαρίου απέδωσε εξαιρετικά ύμνους υπό τη διεύθυνση του συγχωριανού μας χοράρχου Γιώργου Στέρπη.

Ακολούθησαν μικρές παρεμβάσεις με βιώματα της φιλολόγου Κατερίνας Γκαραβέλα Ζωγράφου, Γιώργου Στέρπη, μπάρμπα Γιάννη Καββά, ο οποίος κοινώνησε στους παρευρισκόμενους μικρές και χαριτωμένες ιστορίες της εποχής του.

Η βραδιά έκλεισε με τη μικτή χορωδία του χωριού, που απέδωσε θαυμάσια δημοτικά τραγούδια αρεστά στον π. Σωτήρη, υπό τη διεύθυνση του καθηγητού Σταμάτη Φουντουζή.

Ακολούθησε κέρασμα που πρόσφεραν ο σύλλογος γυναικών, τα μέλη της χορωδίας και η οικογένεια του παπά.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης παρουσιάστηκε οπτικοακουστικό υλικό, που ευγενικά προσέφεραν οι κάτοικοι του χωριού.

Παρέστησαν ο Θεοφιλέστατος επίσκοπος Τανάγρας κος Πολύκαρπος, οι εν ζωή συγγενείς του π. Σωτήρη με τα δύο παιδιά του Γιάννη και Ευδοκία καθώς και τα εγγόνια του. Η αντιδήμαρχος Δ.Ε. Οινοφύτων κα Γωγώ Καμπιώτου, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Τανάγρας Γιώργος Βουγέσης, ο πρόεδρος του Νομικού Προσώπου Γιάννης Γκίνης, οι δημοτικοί σύμβουλου, Γιάννης και Κώστας Αναστασίου, ο πρόεδρος της κοινότητας Σωτήρης Κοκώσης, η διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Σπυριδούλα Παπαδημητρίου, σύσσωμοι οι συλλογικοί φορείς του χωριού, οι ιερείς όμορων κοινοτήτων Σχηματαρίου π. Γεώργιος Ρέμπελος, Κλειδίου Χρήστος Αικατερίνης και Ασωπίας Κωνσταντίνος Κατσέλης.

Αιωνία η μνήμη του π. Σωτήρη

Υποδοχή Ιερών Λειψάνων

Την Δευτέρα 25 Μαΐου και ώρα 6:00, θα υποδεχθούμε στον Ι.Ν Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγίας Φωτεινής Υμηττού(Ευαγγελιστρίας 1, Υμηττός,17236), τεμάχιο Ιερών Λειψάνων του Αγίου Λουκά του Ιατρού, θα ακολουθήσει Παράκληση προς τον Άγιο και ομιλία από τον Γέροντα Νεκτάριο Μπρατσιώτη και Αναχώρηση των Ιερών Λειψάνων του Αγίου. Είναι μια ευκαιρία να Προσευχηθούμε, να Βιώσουμε την Αγιαστική Χάρι της Ορθοδοξίας μας, να ενδυναμωθούμε στον Αγώνα μας και να στερεωθούμε στην Πίστη μας.

Περισσότερες πληροφορίες:
Στο τηλέφωνο του Ι.Ν: 2109701580  και 
στην ιστοσελίδα του Ι.Ν: evaggelismostheotokou.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ 318 ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ – 24 ΜΑΪΟΥ 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ

(Ἰω. 17, 1-13)

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Τὴν σημερινὴ Κυριακή, Κυριακὴ μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν μνήμη τῶν ἀγίων 318 πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν μέρος στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ. Χ. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ εἶναι γνωστὴ γιὰ τοὺς ἀγῶνες τῶν ἀγίων πατέρων ἐναντίον τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ὑποστήριζε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ πρῶτο κτίσμα τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι πατέρες καθοδηγήθηκαν ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἔδειξαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι κτίσμα, ἀλλὰ γέννημα τοῦ Θεοῦ Πατρός· δηλαδὴ ἀληθινὸς καὶ τέλειος Θεός. Αὐτὴν τὴν σωτήρια ἀλήθεια τὴν διατύπωσαν στὸ γνωστό μας Σύμβολο τῆς Πίστεως μὲ τὶς φράσεις: «τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων… γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοοούσιον τῷ Πατρί …» καὶ τὴν ἄφησαν ἀνεκτίμητη κληρονομιὰ στὴν Ἐκκλησία. Μ’ αὐτὴν τὴν ἀλήθεια ἔχει σχέση ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή, τὴν ὁποία ὥρισαν οἱ ἅγιοι πατέρες νὰ διαβάζεται αὐτὴ τὴν Κυριακή.

Ἡ περικοπὴ περιλαμβάνει τὴν προσευχὴ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι γνωστὴ ὡς ἀρχιερατικὴ προσευχή καὶ τὴν ἔκανε ὁ Χριστὸς λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος του στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Εἶναι ἡ προσευχή, ποὺ ἄκουσε καὶ κατέγραψε ὁ ἀγαπημένος μαθητής του ὁ Ἰωάννης.

Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, κατάλαβαν ὅτι ὁ Διδάσκαλός τους κινδυνεύει καὶ ταράχθηκαν. Ὡς ἄνθρωποι, ποὺ ἀκόμη δὲν εἶχαν λάβει πλήρως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχασαν τὸ θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θέλησε νὰ ἀναπτερώσει τὸ φρόνημά τους καὶ νὰ τοὺς ἑτοιμάσει γιὰ τὶς δύσκολες ὧρες ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσαν. Αὐτὸ τὸ ἐπίχείρησε μὲ δύο τρόπους μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή. Πρῶτον μὲ τὸ νὰ τοὺς ἀποκαλύψει ποιὸς εἶναι ὁ ἴδιος καὶ δεύτερον μὲ τὸ νὰ τοὺς δείξει τὴν ἀμέτρητη θεϊκή του ἀγάπη.

Ἀποκάλυψε πρῶτα ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός. Κι αὐτὸ τὸ ἔκαμε δείχνοντας τὴ σχέση ποὺ ἔχει μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα. Οἱ μαθητές του ἤξεραν ἀπὸ τοὺς προφῆτες ὡς μόνον ἀληθινὸ Θεό τὸν Πατέρα. Ὁ Χριστὸς ἐπιβεβαιωσε αὐτὴ τὴν ἀλήθεια καὶ ἀποκάλυψε ὅτι αὐτὸς εἶναι τὸ παιδί του. Ἑπομένως ὁ ἴδιος εἶναι Θεὸς ἀληθινός, ὅπως καὶ ὁ Θεὸς Πατέρας. Εἶπε στὴν προσευχή του: «Πατέρα, ἔφθασε ἡ ὥρα· φανέρωσε τὴ δόξα τοῦ Υἱοῦ σου, ὥστε καὶ ὁ Υἱός σου νὰ φανερώσει τὴ δική σου δόξα. Ἐσὺ τοῦ ἔδωσες ἐξουσία ἐπάνω σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ αὐτὸς θὰ δώσει τὴν αἰώνια ζωὴ σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τοῦ ἐμπιστεύτηκες. Καὶ νὰ ποιὰ εἶναι ἡ αἰώνια ζωή: Νὰ ἀναγνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι ἐσένα ὡς τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, καθὼς καὶ ἐκεῖνον ποὺ ἔστειλες, τὸν Ἰησοῦ Χριστό».

Ὕστερα ἀναφέρθηκε στοὺς μαθητές του, γιὰ τοὺς ὁποίους ἄλλοτε ἔλεγε ὅτι ἀνήκουν στὸν Πατέρα καὶ ἄλλοτε στὸν ἴδιο. «Ἐγὼ γι’ αὐτοὺς παρακαλῶ. Δὲν παρακαλῶ γιὰ τὸν κόσμο, ἀλλὰ γι’ αὐτοὺς ποὺ μοῦ ἔδωσες, διότι ἀνήκουν σ’ ἐσένα. Κι ὅλα ὅσα εἶναι δικά μου εἶναι δικά σου καὶ τὰ δικά σου εἶναι δικά μου». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀποκάλυψε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἴσος μὲ τὸν Θεό Πατέρα, καὶ ἑπομένως ἀληθινὸς Θεός. Ἐπὶ πλέον μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τῆς προσευχῆς καὶ μὲ ὅσα εἶπε στὴ συνέχεια ἔδειξε τὴν γνήσια θεϊκή του ἀγάπη πρὸς τοὺς μαθητές του. «Ἅγιε Πατέρα, διατήρησέ τους στὴν πίστη μὲ τὴν δύναμη τοῦ ὀνόματός σου, ποὺ μοῦ χάρισες, γιὰ νὰ μείνουν ἑνωμένοι ὅπως ἐμεῖς».

Καὶ τώρα τὸ ἐρώτημα: Τὶ σημασία ἔχουν γιὰ μᾶς ὅλες αὐτὲς οἱ ἀποκαλύψεις ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἴσος μὲ τὸν Πατέρα καὶ ὅτι ἀγαπᾶ τοὺς μαθητές του γνήσια καὶ ἀληθινά; Γιατὶ ὁ Χριστὸς ἐπιμένει τόσο πολὺ γι αὐτά; Γιατὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀγωνίζονται μὲ τόση δύναμη; Ἐπειδὴ οἱ ἀλήθειες αὐτὲς ἀποτελοῦν τὴν ἀπαραίτητη βάση γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. Ἐὰν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει. Ἡ ἐκκλησία μᾶς μαθαίνει μὲ τὶς Ἅγιες Γραφὲς καὶ μὲ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει. Νὰ γιατὶ εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη μας νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὶς μεγάλες ἀλήθειες τῆς Πίστεώς μας καὶ νὰ μὴν σπαταλοῦμε τὸν χρόνο μας μόνον στὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα τοῦ καθημερινοῦ μας βίου.

Εἶναι πολὺ ἐπίκαιρο γι’ αὐτὴν τὴν περίπτωση τὸ ἐγερτήριο σάλπισμα τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου: «Μέχρι πότε, ἀδελφοί μου, θὰ εἴμαστε ἀπρόσεκτοι καὶ θὰ δαπανοῦμε τὰ πάντα σὲ καθημερινὲς διαμάχες καὶ φιλονικίες καὶ λόγους ἀνωφελεῖς, τρέφοντας τὴν γῆ, παχαίνοντας τὸ σῶμα καὶ ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν ψυχή; Καὶ γιὰ τὰ ἀναγκαῖα (τὰ πνευματικά) οὔτε νὰ κάνουμε λόγο, ἐνῶ γιὰ τὰ περιττὰ καὶ τὰ ἀνόητα νὰ δείχνουμε ὅλη τὴ φροντίδα μας. Νὰ φτιάχνουμε λαμπροὺς τάφους, νὰ ἀγοράζουμε πολυτελέστατα σπίτια, καὶ γιὰ τὴν ψυχή μας, ποὺ ἔμεινε τελείως ἔρημη νὰ μὴ δείχνουμε καμμιὰ φροντίδα. … Ἄς ἀπαλλαγοῦμε λοιπόν ἀπὸ αὐτὴν τὴν φοβερὴ δουλεία κι ἄς γίνουμε ἐπι τέλους ἐλεύθεροι. Εἶναι ἀπαραίτητο λοιπόν νὰ θελήσει καὶ νὰ ποθήσει κάποιος μὲ ὅλην του τὴν ψυχὴ νὰ κόψει αὐτὰ τὰ σχοινιὰ, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ γίνει κάτοχος τῆς οὐρανίου πόλεως, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Εἰς Ἰωάννην, 80,3). Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΑΛΑΙΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Άγιος Παΐσιος: "Αυτή την προσευχή να λέτε κάθε μέρα και ο Θεός θα είναι πάντα δίπλα σας!"

Η αγάπη του Γέροντα Παΐσιου για όλο τον...
κόσμο είναι γνωστή .Ο Γέροντας έχει βοηθήσει πλήθος ανθρώπων και πριν και μετά την κοίμησή του. Από πού ελάμβανε τη δύναμη να στηρίζει τους ανθρώπους αλλά και να θαυματουργεί; Από την θερμή του προσευχή προς το Θεό.

Η παρακάτω προσευχή είχε δοθεί σε κάποιο γυναικείο μοναστήρι, που του είχε ζητήσει κάποιο “τυπικό” για την αγρυπνία τους στο κελλί. Είναι από τα τελευταία έτη της ζωής του. Σε αυτό κυριαρχεί η αγάπη του για όλο τον κάσμο.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από τον κάθε πιστό , αφού καλύπτει όλες τις περιπτώσεις των ανθρώπων που έχουν ανάγκη από προσευχή. Ακόμα και τα παιδιά την κατανοούν, γιατί είναι γραμμένη με απλά λόγια, και έτσι μπορεί να διαβάζεται κατά την οικογενειακή βραδινή προσευχή.

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ,

Μην εγκαταλείπεις τούς δούλους Σου πού ζουν μακριά από την Εκκλησία, ή αγάπη Σου να ενεργήσει και να τούς φέρει όλους κοντά Σου.
– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού υποφέρουν από τον καρκίνο.
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από μικρά ή μεγάλα νοσήματα. ,
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από σωματικές αναπηρίες.
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από ψυχικές αναπηρίες.
– Μνήσθητι των αρχόντων και βοήθησον αυτούς να κυβερνούν χριστιανικά.

– Μνήσθητι, Κύριε, των παιδιών πού προέρχονται από προβληματικές οικογένειες.
– Των προβληματικών οικογενειών και των διαζευγμένων.
– Μνήσθητι, Κύριε, των ορφανών όλου του κόσμου, όλων των πονεμένων και των αδικημένων στην ζωή, όσων έχουν χάσει τούς συζύγους τους.

– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των φυλακισμένων, των αναρχικών, των ναρκομανών, των φονέων, των κακοποιών, των κλεφτών, φώτισον και βοήθησον αυτούς να διορθωθούν.

– Μνήσθητι όλων των ξενιτεμένων.
– Όλων όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα, στην ξηρά, στον αέρα και φύλαξον αυτούς.
– Μνήσθητι της Εκκλησίας μας, των πατέρων (κληρικών) της Εκκλησίας και των πιστών.
– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των μοναστικών αδελφοτήτων, ανδρικών και γυναικείων, των γερόντων και των γεροντισσών και όλων των αδελφοτήτων και των αγιορειτών πατέρων.
– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού είναι σέ καιρό πολέμου.
– Όσων καταδιώκονται στα βουνά και στους κάμπους.

– Όσων είναι σαν κυνηγημένα πουλάκια.
– Μνήσθητι των δούλων Σου πού άφησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ταλαιπωρούνται.
– Μνήσθητι, Κύριε, των φτωχών, αστέγων και προσφύγων.

– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο. Και την αγαπημένη μας Ελλάδα μέρα και νύκτα να την έχεις στην αγκαλιά σου, να την σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να την φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.

– Μνήσθητι, Κύριε, των ταλαιπωρημένων εγκαταλελειμμένων, αδικημένων, δοκιμασμένων οικογενειών και δώσε πλούσια τα ελέη σου σ” αυτές.
– Μνήσθητι των δούλων σου πού υποφέρουν από ψυχικά και σωματικά προβλήματα πάσης φύσεως.
– Μνήσθητι oσων βρίσκονται σέ απόγνωση, βοήθησε και γαλήνευσε τους.

-Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού ζήτησαν τις
προσευχές μας.
-Μνήσθητι και πάντων των απ” αιώνος κεκοιμημένων και άνάπαυσον αυτούς.

Στην Ανάληψη του Κυρίου

Μεταξύ ουρανού και γης
Όρθια, στητή, δεσπόζουσα, υπερχρονική και υπεριστορική παρουσία, μεσίτρια μεταξύ Χριστού και ανθρώπων, μεταξύ ουρανού και γης.Έτσι ιστορεί ο βυζαντινός αγιογράφος τη Θεοτόκο στο γεγονός της Αναλήψεως, κι ας μην υπάρχει αγιογραφική μαρτυρία για την παρουσία της μεταξύ των μαθητών του Κυρίου.
Η συνείδηση της Εκκλησίας τη θέλει εκεί στο επισφράγισμα του λυτρωτικού έργου του Υιού της, στο πλήρωμα της θείας οικονομίας, στην ένωση γης και ουρανού, στην υπερύψωση της σαρκός που περιεβλήθη διά της Θεοτόκου ο Χριστός και στη συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Πατέρα Του.
Άξονας στην όλη σύνθεση της Αναλήψεως η Παναγία τοποθετείται ακριβώς κάτω από τη «δόξα» του Υιού της δεόμενη ισχυρώς, αλλά ήρεμη και ατάραχη μεταξύ των Αποστόλων, εκφράζοντας το αμετακίνητο της Εκκλησίας, γιατί αυτή αποτελεί την προσωποποίηση της Εκκλησίας, μεσολαβεί και ικετεύει για τη σωτηρία του πληρώματός της. «Η εκκλησιαστική σημασία της υπογραμμίζεται από την λεπτή κατακόρυφη στάση της  προς τα επάνω και από τα χέρια της τοποθετημένα σαν προσφορά και ικεσία για τον κόσμο.» Γι’ αυτό, όταν η Ανάληψη μετατίθεται από τον κεντρικό τρούλο των Ι. Ναών, αντικαθίσταται από τον Παντοκράτορα και ιστορείται στην καμάρα προ του ιερού βήματος και παραλείπεται από έλλειψη χώρου η Θεοτόκος στη σύνθεση, έχει πάρει ήδη την θέση της στην κεντρική κόγχη του ιερού βήματος ως Πλατυτέρα, δορυφορούμενη από τους δύο «ἐν αἰσθήσεσι λευκαῖς» αγγέλους, που φανερώθηκαν κατά την Ανάληψη, επειδή αυτή είναι η «Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν», αυτή ενώνει τα επί γης με τα επουράνια. Εκεί δε «ζωγραφουμένη μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ συμβολίζει τήν Ἐκκλησίαν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς».
Στην Ανάληψη του Κυρίου, τη στιγμή που στα μάτια των μαθητών αποκαλύπτεται η θεία φύση του Διδασκάλου τους, η Θεοτόκος υπογραμμίζει την ανθρώπινη φύση Του, την επί γης παρουσία Του και την αιώνια μαρτυρία της αποκαλύψεως του λόγου Του διά της Εκκλησίας. Αφού η Θεοτόκος είναι η «ἀδιάψευστη μαρτυρία τῆς θείας ἐνσαρκώσεως καί τῆς αἰωνίου παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς».
Άλλη μια φορά η παράδοση στη λειτουργική τέχνη, όπως λένε, ενώνει δύο πραγματικότητες, το ιστορικό γεγονός και την «αποκάλυψη που ξεπερνά τα σύνορα του καιρού». Γιατί η Θεοτόκος γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στην Ανάληψη και στην Δευτέρα παρουσία του Υιού της και βεβαιώνει για τη δική μας ανύψωση στη δόξα της κεφαλής της Εκκλησίας, στη δόξα του Χριστού. Γι’ αυτό ελκύει η Θεοτόκος τόσο τα μάτια και την καρδιά μας από τη Σάρκωση του Κυρίου έως την Ανάληψη και έως τη δική της Μετάσταση, αλλά και κάθε μέρα και ώρα συγκεντρώνει της παρακλήσεις και τις ελπίδες μας.
Μεταξύ ουρανού και γης η Θεοτόκος, η Μητέρα κάθε χαράς και ευλογίας όλης της κτίσεως, των ανθρώπων και των αγγέλων, η μόνη παρρησία και μεσίτρια ουρανού και γης του μόνου Μεσίτου Θεού και ανθρώπων, του Χριστού.
Πηγή: http://www.xfd.gr/

Ἡ στάση τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ἔναντι τῆς εἰδωλολατρείας - π. Γεώργιος Μεταλληνός

 Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας καὶ ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια 

 π. Γεώργιος Μεταλληνός

Ἡ στάση τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ἔναντι τῆς εἰδωλολατρείας

Ποιὰ ἦταν ἡ στάση τώρα τοῦ Κωνσταντίνου ἔναντι τῆς εἰδωλολατρίας. Ἕνα χρόνο μετὰ τὴ Σύνοδο τῆς Νικαίας τὸ 326, ὁ Κωνσταντῖνος ἔρχεται στὴ Ρώμη γιὰ νὰ γιορτάσει τὰ εἰκοσάχρονα τῆς Βασιλείας του, τὰ δεύτερα δεκενάλια. Κλήθηκε στὸ Καπιτώλιο νὰ συμμετάσχει σὲ μία στρατιωτική, εἰδωλολατρικὴ γιορτὴ καὶ νὰ προσφέρει τὶς νενομισμένες θυσίες. 

Ἀρνήθηκε. Καταλαβαίνετε, ἔπεσε ὡς κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ ἡ ἄρνηση τοῦ αὐτοκράτορος νὰ τελέσει τὰ καθήκοντά του ὡς ἐθνικός, ὡς εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας.

Μάλιστα πρέπει νὰ ξέρουμε, θὰ τὸ πῶ παρενθετικά, γιατί ἐδιώκετο ὁ Χριστιανισμός, κυρίως τοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες; Ἀλλὰ δὲν σταμάτησαν ποτὲ οἱ διωγμοὶ αὐτοί, μέχρι σήμερα. Ἐδιώκετο διότι δὲν ἀπεδέχετο ἄλλες θεότητες. Ἡ φράσις τῆς λειτουργίας: «εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός», κατὰ τοὺς μεγάλους λειτουργιολόγους, εἰσῆλθε εἰς τὴν θεία λειτουργία ἤδη ἀπὸ τὸν πρῶτο αἰώνα...

«Εἷς Ἅγιος», ἦταν ἀπάντηση στοὺς Ἐβραίους· ἕνας εἶναι ὁ Ἅγιος ποὺ ἁγιάζει, ὁ Τριαδικὸς Θεός. «Εἷς Κύριος», ἕνας βασιλιάς, ἕνας αὐτοκράτορας, ἀπευθύνεται στοὺς Ῥωμαίους. Ἕνας εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ βασιλιὰς ὁ δικός μας. Κι αὐτὸ τὸ ἐπαναλαμβάνει τὸ 160 περίπου στὴ δίκη του, ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, ἐπίσκοπος Σμύρνης. Τί τοῦ εἶπε ὁ Στάτιος ὁ Κονδράτιος, ὁ διοικητὴς τῆς Σμύρνης; «Ὤμοσον τοῦ Καίσαρος Τίτου». Θυσίασε στὸ ἄγαλμα τοῦ Καίσαρα. Διότι ὁ Καίσαρ ἦταν Θεὸς ἐπὶ τῆς γῆς.

Τιμοῦσαν τὸ πνεῦμα τοῦ Καίσαρος καὶ τὸ πνεῦμα τῆς Ῥώμης, μὲ ἀγάλματα μὲ θυσίες, ἐτιμῶντο ὡς θεότητα. Ἄρα δὲν θὰ εἶχε ἀντίρρηση ἡ Ρώμη οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἰσαγάγουν μία νέα θεότητα εἰς τὴν πανσπερμία τῶν θεοτήτων – ὁ Ὀράτιος ἔλεγε τὴν ἐποχὴ αὐτὴ «ὑπάρχουν περισσότεροι θεοὶ ἀπ᾿ ὅσον ἄνθρωποι» - ὁπότε δὲ θὰ ἠρνεῖτο ἡ Ῥώμη ἐὰν πρῶτα ἐδέχοντο τὴ θεότητα τοῦ Καίσαρος καὶ τῆς Ρώμης. Γι᾿ αὐτὸ ἐδιώκοντο οἱ Χριστιανοί. 

Ἦταν ἀπηγορευμένη ἑταιρεία – ὁμάδα διότι δὲν ἐδέχετο «οὓς ἡ πόλις», γιὰ νὰ ἐπαναλάβω τὸ Σωκράτη, «οὓς ἡ πόλις ἐνόμιζε θεούς», κατὰ νόμον ἐδέχετο ὡς θεότητες. Αὐτὸ λοιπὸν λειτουργεῖ μ᾿ ἕναν τρόπο περίεργο στὴ συνείδηση τῶν εἰδωλολατρῶν ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ ποὺ ἐτιμᾶτο ὡς θεὸς – καὶ ὁ Κωνσταντῖνος μέχρι τότε ἐτιμᾶτο – ἀρνεῖται νὰ προσφέρει τὰ νενομισμένα ὅπως ἐπέβαλε ἡ θρησκεία τῆς Ρώμης.

Ὕστερα ἀπ᾿ ὅσα εἶχε βιώσει εἰς τὴν Σύνοδο τῆς Νικαίας, δὲν μποροῦσε νὰ δεχθεῖ ὅλα αὐτά.

Ἐπίσης κατὰ τὸν Ζώσιμο, προκάλεσε τὸ μίσος τῶν εἰδωλολατρῶν, οἱ ὁποῖοι γιὰ νὰ τὸν ἐκδικηθοῦν καὶ νὰ τὸν προσβάλουν, ἐβεβήλωσαν τὰ ἀγάλματά του. 

Δηλαδὴ χρησιμοποίησαν κάθε μέσο κατὰ τοῦ προσώπου στὰ ἀγάλματα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀλλὰ ἐκεῖνος, εἰρηνικότατα, ὅταν τοῦ εἶπαν τί εἶχε γίνει, ἔπιασε τὸ πρόσωπό του καὶ εἶπε «εὐτυχῶς ἐγὼ δὲ βλέπω κανένα τραῦμα στὸ πρόσωπό μου».

Δὲν καταδίωξε τοὺς εἰδωλολάτρες, ἀλλὰ οὔτε καὶ τήρησε ἰδιαίτερα φιλικὴ στάση ἀπέναντί τους. Μὲ ἐπιστολὲς τοῦ συμβούλευε τοὺς κατοίκους τῆς χώρας καὶ τῶν περιοχῶν ποὺ ὑπῆρχαν εἰδωλολάτρες νὰ στραφοῦν πρὸς τὴ χριστιανικὴ πίστη. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν ἀγαπήσουν οἱ ἐθνικοί; Αὐστηρότητα ἔδειξε μόνον πρὸς τοὺς αἱρετικούς. Γι᾿ αὐτὸ πότε ἐξόριζε τὸ Μέγα Ἀθανάσιο, πότε ἐξόριζε τὸν Ἄρειο. Διότι ἕνας ἄρχοντας, γιὰ νὰ καταλαβαίνουν οἱ διοικοῦντες, ἐνδιαφέρεται σὲ κάθε ἐποχὴ γι᾿ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ λαϊκὴ φράση: ἡσυχία, τάξη καὶ ἀσφάλεια. Ἤθελε δηλαδὴ νὰ ἀποφύγει τὶς ἄκαιρες διενέξεις καὶ τὶς συγκρούσεις.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, γιὰ νὰ προφυλαχθεῖ κατὰ πολλοὺς ἱστορικούς, ἐπειδὴ τὸν ἀπειλοῦσαν μὲ δολοφονία οἱ Ἀρειανοί, ἐστάλη εἰς τὴν Δύση. Ἐξόριστος στὴ Ρώμη, 335-336, καὶ στὰ Ρέμιδα τὸ σημερινὸ Πρίρ, τὴ γενέτειρα τοῦ Μάρξ. Ἐκεῖ ἀκριβῶς ἐστάλη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καὶ μετέφερε τὸ μοναχισμὸ τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου καὶ τοῦ ἁγίου Παχωμίου, τὸ κοινοβιακὸ μοναστήρι. Δὲν ἀδίκησε τὴν ἐθνικὴ θρησκεία. Κατὰ τὸν Ζώσιμο ἐπέβλεψε τὴν ἀνοικοδόμηση ἐθνικῶν ναῶν.

Ἡ συνάδελφος στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν στὴ Φιλοσοφική, ἡ κυρία Πολύμνια Ἀθανασιάδη, ἔχει μία σπουδαία ἐργασία, εἰς τὴν ὁποία λέει ὅτι ἀμέσως μετὰ τὴ Νίκαια ὁ Κωνσταντῖνος χρηματοδότησε, ὡς ἀρχηγὸς τοῦ κράτους, τέσσερις ναούς. Δυὸ εἰδωλολατρικοὺς καὶ δυὸ χριστιανικούς. 

Δηλαδὴ προσπαθοῦσε νὰ τηρήσει τὴν ἰσορροπία καὶ νὰ ἐξασφαλίσει τὴν ἰσότητα καὶ ἑνότητα τῶν πολιτῶν. Ἐπίσης χρηματοδότησε τοὺς ναοὺς τῆς ἁγίας Ἑλένης, τὴν Ἐκατονταπυλιανὴ τῆς Πάρου, τοὺς ναοὺς ἐκεῖ ποὺ βρίσκονται καὶ σήμερα στὰ Ἱεροσόλυμα, στὴ Βηθλεέμ, στὸ Σταυροβούνι, στὴ σκήτη ποὺ μετέφερε ἡ ἁγία Ἑλένη μεγάλο τμῆμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ οὕτω καθεξῆς. Συγχωρῆστε με, βλέπω σ᾿ αὐτὸ τὸ ἄρθρο, καὶ δὲ θὰ τὸ διαβάσω ὁλόκληρο, καὶ πολλοὶ νεοπαγανιστὲς μᾶς κατηγοροῦν λέγοντας «δὲν εἶναι Τίμιος Σταυρὸς αὐτό, ἀλλὰ δάσος ὁλόκληρο». Μὴ νομίσητε ὅτι ὅποιος ἔχει Τίμιο Ξύλο εἶναι ἀπευθείας ἀπὸ τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. 

Ἔχουμε τὰ λεγόμενα κατασκευαζόμενα φυλαχτά, μὲ τὸ ἄγγιγμα τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων καὶ μὲ τὸ ἄγγιγμα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, τὸ ξύλο ἁγιάζεται καὶ λέγεται καὶ αὐτὸ Τίμιο Ξύλο ἀλλὰ δὲν ἀνήκει στὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ.

Προσέξτε τώρα. Ἄλλο στὴ Μονὴ Ξηροποτάμου καὶ στὴ Μονὴ Σταυροβουνίου στὴν Κύπρο ποὺ ὑπάρχει μεγάλο τμῆμα τοῦ Σταυροῦ.

Δὲν εἶναι λοιπὸν πολλοὶ σταυροὶ ποὺ κόπτονται, ἀλλὰ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο παράγονται φυλαχτὰ ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση ἐξ ἐπαφῆς μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ ὁ πατέρας τοῦ Κωνσταντίνου εἶχε εὐνοήσει τοὺς Χριστιανοὺς μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ἐφήρμοζε τὰ διωκτικὰ διατάγματα τοῦ Διοκλητιανοῦ ἀπέναντί τους. Τὴν ἴδια πολιτικὴ ἀκολούθησε καὶ ὁ Κωνσταντῖνος.

Ὁ Κωνσταντῖνος συνέβαλε στὴ νίκη τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἕνα τεράστιο ἐγκληματικὸ λάθος – μακάρι νὰ ὀφείλεται σὲ ἄγνοια – εἶναι τὸ διαθρυλούμενο καὶ ἐπαναλαμβανόμενο πολλάκις ὅτι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀνεκήρυξε ἐπίσημη θρησκεία τὸ Χριστιανισμὸ – ἄπαγε τῆς βλασφημίας!

Αὐτὸ θὰ γίνει στὶς 28 Φεβρουαρίου τοῦ 380 ἀπὸ τὸν Ἱσπανικῆς προελεύσεως καὶ θερμόαιμο αὐτοκράτορα, τὸν Θεοδόσιο τὸν Α´, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο. 

Ὁ Κωνσταντῖνος ἐξησφάλισε ἐλευθερία σὲ κάθε θρήσκευμα, ὁπότε καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἀπέκτησαν τὸ δικαίωμα νὰ λατρεύουν ἐλεύθερα τὸ Θεό τους.

Ὄχι ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς ἀνακηρύχθηκε ἐπίσημη θρησκεία τοῦ Κράτους. Αὐτὸ εἶναι τεράστιο ἱστορικὸ λάθος καὶ ψέμα συγχρόνως. 

Ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Παπαρηγόπουλος λέγει ὅτι «πρὸς τὸν Χριστιανισμὸ ὁ Κωνσταντῖνος ἠδύνατο νὰ πολιτευτεῖ καὶ ἄλλως, ἢ ὅπως ἐπολιτεύθη, ἠδύνατο νὰ μὴν προστατεύσει καὶ νὰ τὸν καταδιώξει». Ἄρα μόνο σὲ μεταφυσικές, κυρίως ὑπερφυσικὲς παρεμβάσεις μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ Κωνσταντίνου βλέπει ὁ Παπαρηγόπουλος τὴν στάση του ἔναντι τῶν Χριστιανῶν. Καὶ κάτι σημαντικό. Κανεὶς πολιτικὸς δὲν στηρίζεται ποτὲ εἰς τὴν μειοψηφία ἀλλὰ πάντα στὴν πλειοψηφία. Εἴτε γιὰ νὰ ἐπιτύχει στὶς ἐκλογὲς εἴτε γιὰ νὰ ἐπιτύχει τοὺς δικούς του στόχους.

Καὶ ἡ ἐποχὴ ποὺ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος μέχρι τὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ δείχνει τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸν Χριστιανισμό, ποιὸς ἦταν ὁ ἀριθμὸς τῶν Χριστιανῶν στὴν Αὐτοκρατορία; Ὀκτὼ μὲ δέκα τοῖς ἑκατό. Αὐτὸ τὸ μαρτυρεῖ σὲ μία σπουδαιότατη ἐργασία του ὁ Ἄντολφ φὸν Χάρμερ, ἕνας μεγάλος ἱστορικὸς φιλευθέρας ἰδεολογίας εἰς τὴν Εὐρώπη, εἰς τὴν Γερμανία «Ἡ ἐξάπλωσις τοῦ Χριστιανισμοῦ κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνες». Ὀκτὼ μὲ δέκα τοῖς ἑκατό. Μειοψηφία ἦσαν αὐτὴ τὴν ἐποχὴ οἱ Χριστιανοί.

Ἐπίσης ὁ Κωνσταντῖνος, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, γιὰ μένα, καὶ μόνο γι᾿ αὐτὸ εἶναι Μέγας καὶ ἅγιος τῆς ἐκκλησίας. 

Ἅγιος σημαίνει ὅτι ἔχει τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα του, αὐτὸ σημαίνει, ὄχι ἀλάθητος. Ἔχει τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ζωντανὴ καὶ αἰσθητή. 

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος αὐτοκαταργήθηκε σὲ κάποια στιγμὴ ὡς αὐτοκράτωρ, δεχόμενος τὸν δημοκρατικότερο θεσμὸ τῆς Ἱστορίας ποὺ εἶναι ἡ Σύνοδος, τὸ Συνοδικὸ σύστημα.

Τὸ 311 καὶ ἐν συνεχείᾳ 313-314 ξέσπασε μία μεγάλη διένεξις, γιὰ τὸ σχίσμα τῶν Δονατιστῶν. Μάλωναν μεταξὺ τοὺς οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἀνῆκαν στὸν Δονᾶτο καὶ οἱ ἄλλοι στὸν νόμιμο ἐπίσκοπο, σὲ ποιὸν ἀνήκουν οἱ ναοὶ καὶ οἱ περὶ τοὺς ναοὺς τίτλοι καὶ τὰ ἀγροτεμάχια. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ποὺ ἔπρεπε νὰ δικάσει τὴν ὑπόθεση, αὐτοκαταργεῖται ἀπὸ «Ὕψιστος Δικαστὴς» καὶ λέγει εἰς τὸν Μιλτιάδη, Ἕλληνα ἐπίσκοπο Ρώμης, τῆς Παλαιᾶς Ρώμης: «ἔχετε σύλλογο, δικάστε μὲ τὸν συνοδικὸ σύλλογο». 

Ἔτσι φθάσαμε στὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ὅταν λέμε δὲ ὅτι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἦταν πρόεδρος τῆς Συνόδου – μὲ συγχωρεῖτε ἀλλὰ δὲν ξέρω γράμματα, νὰ διαβάσω τὰ κείμενα – ὁ καθηγητὴς Βλάσιος Φειδᾶς, συνάδελφός μας ἔχει δημοσιεύσει ἕνα βιβλίο γιὰ τὴν προεδρία τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Οἱ πηγὲς μᾶς λένε, ἀναλυόμενες κριτικὰ ἀπὸ τὸν κύριο Φειδᾶ καὶ ἀπὸ ἄλλους ἐπιστήμονες, τελευταῖος εἶναι αὐτὸς ποὺ γράφει ὁ κύριος Φειδᾶς, ὅτι πρόεδρος ὑπῆρξε ὁ Ἀντιοχείας Εὐστάθιος.

Ἄλλο ὁ πρόεδρος ποὺ συντονίζει τὶς συζητήσεις καὶ ἄλλο ὁ συγκαλέσας τὴ Σύνοδο. Μόνο ὁ αὐτοκράτωρ εἶχε δικαίωμα νὰ δώσει ἄδεια στοὺς ἐπισκόπους ἀπὸ ὅλο τὸ μῆκος καὶ πλάτος τῆς αὐτοκρατορίας νὰ κινηθοῦν πρὸς τὴν πρωτεύουσα καὶ μάλιστα ἐδῶ πρὸς τὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Ξέρετε αὐτὸ καὶ ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ ἰσχύει καὶ ἐπὶ Παλαιᾶς Ρώμης· ἴσχυε καὶ ἐπὶ Κατοχῆς. Μποροῦσε νὰ κυκλοφορήσει κανεὶς ἂν δὲν εἶχε ἄδεια τῆς γερμανικῆς διοικήσεως καὶ στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς «πετάγομαι μέχρι τὴ Ρώμη γιὰ ψώνια» ἂν δὲν εἶχε ἄδεια τῆς ἀστυνομίας; Διότι ἐφοβοῦντο στάση, ἐξεγέρσεις. Αὐτὸ ἴσχυε πολὺ περισσότερο στὴν ἀχανῆ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία. 

Ὁ Κωνσταντῖνος ὅμως καὶ οἱ μετέπειτα αὐτοκράτορες δίνει τὴν ἄδεια νὰ συγκληθεῖ ἡ Σύνοδος.

Προσφωνεῖ τοὺς Πατέρες τῆς Συνόδου σὲ ἄπταιστα ἑλληνικά, ἦταν ἐγκρατέστατος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀποσύρεται καὶ τὸ ἔργο τῆς Συνόδου διεξάγεται ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ὁ Ἀλέξανδρος Θεσσαλονίκης, ὁ Ἀλέξανδρος Ἀλεξανδρείας, διάκονος ἀκόμη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος – καταλαβαίνετε γιὰ ποιὰ πρόσωπα μιλοῦμε. 

Ἀλλὰ δὲν ὑπῆρξε πρόεδρος τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὅπως θὰ συμβεῖ καὶ στὴ μετέπειτα ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ μοῦ πεῖ κανείς, συζητήσεις, ἐπηρεασμοὶ εἰς τὰ μετόπισθεν μποροῦσαν νὰ ὑπάρχουν πάντοτε. 

Ἀλλὰ ὅταν στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους μποροῦσαν νὰ ὑπάρχουν ἅγιοι, ἕτοιμοι νὰ θυσιαστοῦν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Θεοῦ, οὐδεμία ἐπιρροὴ εἶναι δυνατή. 

Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα σήμερα. Μπορεῖ νὰ συγκληθεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος;

Ἂν δὲν ἔχουμε θεουμένους, δὲ μποροῦμε νὰ ἔχουμε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Ἤ, ἂν δὲν ἔχουμε ἐπισκόπους ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀκολουθοῦν τοὺς ἁγίους τοὺς θεουμένους· 

διαφορετικά, ὅποια Σύνοδος ποὺ θὰ γίνει στὸ μέλλον ποὺ θὰ διεκδικήσει τὸν τίτλο Πανορθοδόξου καὶ Οἰκουμενικῆς Συνόδου... καὶ θὰ ἐναντιώνεται εἰς τὸν λόγο καὶ τὴν πολιτεία καὶ τὴν πράξη τῶν θεουμένων, δηλαδὴ τῶν ἁγίων,

θὰ ἀποδειχθεῖ καὶ εὔχομαι νὰ μὴ γίνει αὐτό, ψευδοσύνοδος, λῃστρικὴ σύνοδος. 

Ἀπὸ ἑλληνολάτρης ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἔγινε πραγματικὰ πιστὸς εἰς τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἔγινε ὑπέρμαχος τῆς χριστιανικῆς θρησκείας ὅπως ἀποδεικνύει ἤδη τὸ ἔτος 313 μὲ τὸ διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, χωρίς, ὅπως εἶπα, νὰ διακηρύξει ἐπίσημη καὶ μοναδικὴ θρησκεία τὸν Χριστιανισμό.

π. Γεώργιος Μεταλληνός - Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας καὶ ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια 

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr/2015/05/blog-post_14.html

Το Σωματείο «Μήνυμα Αγάπης» διοργανώνει ένα ξεχωριστό πικνίκ στο κτήμα Vanderpool-Έβερτ την Κυριακή 24 Μαΐου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Σωματείο Φίλων «Μήνυμα Αγάπης» ιδρύθηκε για να στηρίξει το έργο του Κέντρου Κοινωνικής Φροντίδας ατόμων με νοητική υστέρηση «Εστία» το οποίο ξεκίνησε το 1982 με βασικό στόχο την φροντίδα αυτών των παιδιών και την παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών επαγγελματικής κατάρτισης, κοινωνικής ένταξης και υποστηριζόμενης διαβίωσης.

Για το σκοπό αυτό, το Σωματείο «Μήνυμα Αγάπης» διοργανώνει ένα ξεχωριστό πικνίκ στο κτήμα Vanderpool-Έβερτ την Κυριακή 24 Μαΐου, ώρες 12.00-20.00 και καλεί μικρούς και μεγάλους να δοκιμάσουν τις υπέροχες γεύσεις του Χριστόφορου Πέσκια και να γιορτάσουν μαζί με τα παιδιά της «Εστίας».

Πήρατε το «Μήνυμα» εσείς;

Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις, επικοινωνήστε στα τηλ.2109841919, 6974062436, email. minimαgapis@gmail.com

ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ & ΦΩΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΝΕΣΠΕΡΟΝ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ   ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ 20η  ΕΚΘΕΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ Κυριακή 24 έως Τρίτη 26 Μαϊου 2015 HELEXPO (περίπτερο 3) - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Ένα μοναδικό γεγονός που έρχεται κάθε 2 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, θα έχουν την ευκαιρία οι  Ιερείς, Μοναχοί, Μοναχές, οι ασχολούμενοι με τα εκκλησιαστικά είδη και οι πιστοί να θαυμάσουν τις  νέες δημιουργίες αξιόλογων καλλιτεχνών της βυζαντινής τέχνης και παράδοσης στην 20η Έκθεση Εκκλησιαστικής Τέχνης «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» που πραγματοποιείται από την Κυριακή 24 έως την Τρίτη 26 Μαίου 2015 στις εκθεσιακές εγκαταστάσεις της HELEXPO (περίπτερο 3). Ασημένιες εικόνες, αγιογραφίες , βυζαντινή ζωγραφική, ψηφιδωτά , ξυλόγλυπτα, μπρούτζινα, πολυέλαιοι, μανουάλια, καντήλια, ιερά σκεύη, σταυροί, εγκόλπια, ιερά άμφια, ιερατικά υφάσματα, χρυσοκεντήματα, Επιχρυσώσεις, μαρμάρινες διακοσμήσεις και επενδύσεις και άλλα απαραίτητα για την ευταξία και την λειτουργία των Ιερών Ναών και Μονών όπως ηλεκτροακουστικές εφαρμογές, κηροπλαστεία και λιβανοποιία, εκκλησιαστικό νάμα κ.α. θα παρουσιαστούν στην προσεχή διοργάνωση. Ακόμα, σημαντικοί εκδοτικοί οίκοι παρουσιάζουν νέες εκδόσεις Ορθόδοξων Χριστιανικών Βιβλίων ενώ εξειδικευμένο τουριστικό γραφείο θα ενημερώνει για τις προσκυνηματικές περιηγήσεις που προσφέρονται στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Παράλληλα διοργανώνεται η βυζαντινή εικαστική έκθεση «ΦΩΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΝΕΣΠΕΡΟΝ» με την συμμετοχή 30 καλλιτεχνών - δημιουργών που προβάλουν την βυζαντινή τέχνη και την Ορθόδοξη πνευματικότητα. Η όλη διοργάνωση πραγματοποιείται με την ευλογία της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, την στήριξη της Περιφέρειας κεντρικής Μακεδονίας, την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης και του Ομίλου για την UNESCO τεχνών λόγου και επιστημών Ελλάδος. Οι ώρες λειτουργίας είναι από 10:00 - 20:00 για όλες τις ημέρες λειτουργίας, ενώ τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Κυριακή 24 Μαίου στις 12:00. Για περισσότερες πληροφορίες: Γραμματεία διοργάνωσης 2109576100 & στο www.orthodoxia-expo.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

ΦΩΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΝΕΣΠΕΡΟΝ
ΕΚΘΕΣΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Κυριακή 24 έως Τρίτη 26 Μαϊου 2015
HELEXPO (περίπτερο 3) - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Με τίτλο “ΦΩΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΝΕΣΠΕΡΟΝ” διοργανώνεται η ομαδική έκθεση Βυζαντινής Εικαστικής Τέχνης απο την Κυριακή 24 έως την Τρίτη 26 Μαϊου 2015 στην Θεσσαλονίκη, στο HELEXPO (περίπτερο 3) υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO τεχνών λόγου και επιστημών Ελλάδος. Εικαστικοί καλλιτέχνες απο τους χώρους της Βυζαντινής Αγιογραφίας, Μικροτεχνίας, Χρυσοκεντητικής και Χαρακτικής παρουσιάζουν τις δημιουργίες τους με σκοπό την ανάδειξη και προβολή της Βυζαντινής Τέχνης και της Ορθόδοξης Πνευματικότητας.

Επίτροπος της έκθεσης είναι ο Βυζαντινολόγος Καθηγητής κ.Θεοχάρης Προβατάκης.
Η όλη διοργάνωση λειτουργεί στα πλαίσια της 20ης Εκθεσης Εκκλησιαστικής Τέχνης “OΡΘΟΔΟΞΙΑ”.

Για περισσότερες πληροφορίες: Γραμματεία διοργάνωσης 2109576100
& στο www.orthodoxia-expo.gr

 

Ο Κωνσταντίνος Νικητής

Ο Κωνσταντίνος αποκαλούσε τον εαυτό του Victor, Νικητή. Έτσι ξεκινούσε τα διτάγματα του και τις επιστολές του και έτσι τα υπέγραφε. Το επίθετο αυτο δεν ήταν υπερβολικό και κενό απο περιεχόμενο. Ήταν η απόλυτη και ακριβής αλήθεια.
Ήταν νικητής. Σε κανένα παδίο μάχης δέ γνώρισε την ήττα.
Ήταν νικητής. Σε καμιά εσωτερική διαμάχη δέ νικήθηκε.
Ήταν νικητής. Στην ειρήνη κρατούσε το ξίφος, χωρίς να το χρησιμοποιήσει.
Ήταν νικητής. Στη διπλωματία χειρίστηκε με υποδειγματική στρατηγική τις προσωπικές του υποθέσεις χρησιμοποιώντας πότε την ισχύ και πότε το συμβιβασμό.
Ήταν νικητής. Θεμελίωσε και νομιμοποίησε τη δύναμη του, στηρίζοντας την στον Κλαύδιο, στον Ηρακλή, στον Ήλιο, στους δεσμούς του με τον Αύγουστο  και κυρίως στη Χριστιανική πίστη.
Ήταν νικητής. Με τη νομοθεσία του εξυγίανε και ανόρθωσε την οικουμένη.
Ήταν νικητής. Με το οικοδομικο έργο η αυτοκρατορία απολάμβανε την ευημερία, την ποιότητα ζωής και τα πολιτιστικά αγαθά.
Νικητής απαράμιλλος αποδείχτηκε και στις εκκλησιαστικές έριδες. Πέτυχε την πιό περίφανη νίκη της Ορθοδοξίας στην Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας.
Ήταν νικητής. Κατήργησε τους φρικτου διωγμούς και πάταξε τη διαφθορά των υπαλληλων.
Ήταν νικητής. Διάλεξε για τη νέα Πρωτεύουσα του τον πιό όμοφρο , τον πιο κατάλληλο , το μοναδικό τόπο του Βοσπόρου , την Κωνσταντινούπολη, για να ακουμπήσει εκεί την καρδιά της οικουμένης.
Αυτός έκτισε το θησαυροφυλάκιο  των πολιτιστικών αγαθών της αρχαιοτητος και της Ορθοδοξίας. Αυτός ευτρέπισε το λίκνο του βυζαντινού πολιτισμού , που συμπεριέλαβε και τα δύο.
Ο Κωνσταντίνος φανερώθηκε Νικητής περιφανέστατος, Μέγιστος.
Δεν θα παραλείψομε όμως να μνημονεύσομε και δύο περιπτώσεις στις οποίες ηττήθηκε. Στην προσωπική του ζωή ο Κωνσταντίνος δεν ευτύχησε. Έδειξε σκληρότητα  ο βασιλεύς στην περίπτωση της οικογένειας του όχι απο αγριότητα, αλλά απο πολιτική ανάγκη.
Ηττήθηκε επίσης και απο τις κακές επιρροές. Βρέθηκε απροσδόκητα στο θρησκευτικό βάλτο της Ανατολής, σε αντιδικίες και δογματικές αντιθέσεις και ως άπειρος κολυμβητής στα δογματικά , δεν κατάφερε να βγεί σώος.
Συμπερασματικά γράφομε, πως η τριακονταετής διακυβέρνηση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας απο τον Κωνσταντίνο ήταν μιά "κωνσταντίνεια" επανάσταση.
Η προσωπικότητα του Μεγάλου Κωνσταντίνου ήταν η ανάμοιξη στο ίδιο πρόσωπο ανόμοιων προτραίτων και η σύνθεση μεγάλων αντιθέσεων. Αυτό έφερε την επανάσταση , που δεν είχε προηγούμενο, αλλά ούτε επαναλήφθηκε ποτέ στην ιστορία.
Έτσι ομολογείται πως ήταν ριζοσπάστης , αλλά και συντηριτικός.
Καινοτόμος, αλλά και θεματοφύλακας του έργου των προκατόχων του.
Ήταν ειδωλολάτρης αλλά και προτιμούσε το χριστιανισμό.
Ηράκλειος τετράρχης κατά τους εθνικούς, αλλά άγιος και ισαπόστολος για την Εκκλησία. Ήταν ο δημοφιλεστερος ηγέτης όλων των εποχών , αλλά και ο πιό αδικημένος απο την ιστορία. Συγκαταβατικός και καλοσυνάτος ήταν για τους πονεμένους και αδυνάτους, αλλά σκληρός και αμείλικτος για τους ισχυρούς και άδικους. Εγκρατής στην προσωπική του ζωή και συντηριτικός, αλλα ορμητικός στις αποφάσεις και στις δράσεις.
Συνήθως οι μεγάλοι και ξεχωριστοί ηγέτες έχουν μεγάλα χαρίσματα, αλλά και μεγάλα ελαττώματα. Το έργο τους  δηλαδή έχει δύο όψεις και μειώνετα απο την κριτική.
Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου έχομε το εξής μοναδικό φαινόμενο. Την υπερβολή ενός χαρίσματος, ανταγωνίζεται η υπερβολή της αντίθετης αρετής. Ώστε έχομε το άριστο μέτρο, την τελειότητα. Αναφέρομε ένα παράδειγμα. Η εμείλικτη σκληρότητα του Κωνσταντίνου απένταντι στη διαφθορά, θα μποροπύσε να τον παρουσιάσει σαν τέρας.Όμως η υπερβολικη καλόσύνη ανέναντι στους αδυνάτους ημέρευερτην αγριεμενη ψυχή του, μέτριαζε  την υπερβολή. Το αποτέλεσμα ήταν άριστο.
Έτσι έκανε την επανάσταση. Έτσι έκανε την ανατροπή του κατεστημένου. Θεμελίωσε έναν υγιή πολιτισμό, που είναι σε ισχύ μέχρι σήμερα, τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό.
Πιστεύομε πως αυτός ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης, παρά την πολεμική, που δέχεται απο την παγκοσμιοποίηση , την άθεη και κοσμική κουλτουρα, θα αποδειχτεί Victor, Νικητής , όπως Νικητής ήταν και ο θεμελιωτής του Μέγας Κωνσταντινος.
ΜΟΝΑΧΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ ΝΤΙΤΟΡΑ
Ο ΠΑΤΗΡ ΤΗς ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ
(Αφηγηματική βιογραφία του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου)

ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: ΕΥΚΟΛΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΚΟΥΤΕ

Εύκολα μην πιστεύετε σε ό, τι ακούτε, για τι είναι και μερικοί που τα λένε όπως εκείνοι τα καταλαβαίνουν.

Πήγε μια φορά ένας στον Χατζηαφεντή και του λέει: «Να έχω την ευχή σου, Χατζηεφεντή, εκατό φίδια μαζεύτηκαν εκεί επάνω». «Εκατό φίδια; Πού βρέθηκαν;», απόρησε ο Άγιος Αρσένιος. «Ε, αν δεν ήταν εκατό, πενήντα θα ήταν σίγουρα». «Πενήντα φίδια!». «Είκοσι πέντε πάντως θα ήταν»!

«Είκοσι πέντε φίδια άκουσες να μαζεύτηκαν ποτέ;», του λέει πάλι ο Άγιος. Μετά του λέει ότι ήταν δέκα οπωσδήποτε. «Καλά, του λέει ο Άγιος, συνέδριο είχαν και μαζεύτηκαν δέκα φίδια; Πάψε. Δεν είναι δυνατόν!». «Πέντε θα ήταν», λέει τότε εκείνος. «Πέντε;». «Ε, δύο θα ήταν». Ύστερα τον ρωτάει ο Άγιος Αρσένιος: «Τα είδες;».

«Όχι, λέει, τα άκουσα να κάνουν μέσα στα κλαδιά “σσσς…”». Μπορεί δηλαδή να ήταν και καμιά σαύρα!… Εγώ από όσα ακούω ποτέ δεν βγάζω συμπεράσματα, χωρίς να εξετάσω. Άλλος μπορεί να λέει κάτι, για να κατηγορήσει, άλλος να το λέει απλά και άλλος σκόπιμα.
Τι σκανδαλοποιοί είναι μερικοί! Ήταν δύο φίλοι στην Κόνιτσα πολύ αγαπημένοι. Τις γιορτές και τις Κυριακές δεν γύριζαν μέσα στην πόλη. Έρχονταν στο μοναστήρι, στο Στόμιο. Έψελναν κιόλας. Ύστερα ανέβαιναν στο βουνό, στην Γκαμήλα. Μια μέρα ένας διεστραμμένος τύπος τους έβαλε σκάνδαλα.
Πάει στον ένα και του λέει: «Ξέρεις τι είπε για σένα αυτός; Αυτό και αυτό». Αμέσως έγιναν και οι δύο θηρία και πιάνουν έναν καυγά μέσα στο μοναστήρι! Εν τω μεταξύ εκείνος που έβαλε το φυτίλι έφυγε, και αυτοί δώστου να μαλώνουν. Ο μικρότερος ήταν και λίγο νευρικός και έβριζε τον μεγαλύτερο.

«Τώρα, λέω, τι να κάνω; Βρε τον πειρασμό, τι κάνει!». Πάω και λέω στον μεγάλο: «Kοίταξε, μικρός είναι. Αφού είναι και λίγο νευρικός, μην τον παρεξηγείς. Ζήτησέ του συγγνώμη». «Πάτερ, τι συγγνώμη να ζητήσω, μου λέει, δεν βλέπεις πώς με βρίζει; Εγώ ούτε καν έχω ιδέα από αυτά που λέει». Πάω και στον μικρό και του λέω: «Κοίταξε, μεγάλος είναι. Δεν είναι έτσι που τα βλέπεις τα πράγματα.

Πήγαινε, ζήτησε του συγγνώμη». Αρπάχθηκε εκείνος. Έβαλε τις φωνές: «Θα μαλώσουμε και μαζί, Πάτερ!». «Ε, να μαλώσουμε, ρε Παντελή! Άφησέ με όμως να ετοιμασθώ λίγο…», του είπα και έφυγα. Έξω από το μοναστήρι είχα κάτι ξύλα μακριά, για να φράξω τον κήπο.

Πάω, παίρνω από τετρακόσια μέτρα μακριά ένα ξύλο κοντά στα πέντε μέτρα και το σβάρνιζα σιγά-σιγά, για να τον κάνω να γελάσει. Εκείνος άκουγε που το σβάρνιζα, αλλά πού να φαντασθεί τι το ήθελα! Μπήκα μέσα στην αυλή, σβαρνίζοντας το ξύλο, μέχρι που έφθασα κάτω από τον νάρθηκα. «Σταμάτα, ρε Παντελή, να μαλώσουμε!», του λέω. Έσκασαν στα γέλια και οι δύο, μόλις κατάλαβαν τι το ήθελα το ξύλο! Αυτό ήταν. Έσπασε ο πάγος. Έσκασε ο διάβολος. «Είστε στα καλά σας; τους λέω. Τι είναι αυτά;». Και αγαπήθηκαν πάλι.

-Η διαβολή την ίδια μέρα έγινε;
-Ναι, και βρίζονταν άσχημα! Βλέπεις ο διάβολος τι κάνει; Ο άλλος ίσως τους ζήλευε που ήταν τόσο αγαπημένοι σαν αδέλφια, διέβαλε τον έναν στον άλλον και έφυγε. Η διαβολή είναι πολύ κακό. Για αυτό και ο πειρασμός λέγεται διάβολος. Διαβάλλει. Άλλα λέει στον έναν, άλλα στον άλλον και δημιουργεί σκάνδαλα. Και είδες, τα πίστεψαν οι καημένοι και πιάστηκαν!

-Επίτηδες τα είπε εκείνος;

Ναι, για να τους χωρίσει από… αγάπη, ήγουν από φθόνο…

Από το βιβλίο «Πνευματική Αφύπνιση» Οσίου  Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Β’