Ὁμιλία γιὰ τὴν ζωή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου

Ομιλία για τη ζωή του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου.
Ομιλητής κ. Ανέστης Κεσελόπουλος, Ομ. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., οποίος τόνισε στη γλαφυρή και γεμάτη βιώματα από την προσωπική του επικοινωνία με τον Όσιο Παΐσιο ομιλία του, ότι ο τόπος μας δεν έπαψε να έχει αγίους. Αναφέρθηκε επιγραμματικά στο βίο του Αγίου Παϊσίου (1924-1993), ενός από τα 9 τέκνα των Προδρόμου και Ευλαμπίας Εζνεπίδη, από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη βάπτισή του από τον Όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, στην προσφυγιά του στην Κέρκυρα αρχικά και στη συνέχεια στην Κόνιτσα, και στον μοναχικό βίο του από το 1953 στο Άγιο Όρος, την Κόνιτσα, το Σινά και ξανά στο Άγιον Όρος.

 http://www.agiazoni.gr/videos.php?videoid=16262092081280198156
 διά
 http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2015/10/7307.html

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟ ΄40

Η Αγία Σκέπη της Παναγίας

 

Γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου την εορτή της Αγίας Σκέπης. Και για την γιορτή αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, ότι πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, ξέρουν το όνομά τους, δε ξέρουν όμως το βαθύτερο νόημά τους, ούτε το μήνυμα που θέλει να εξαγγείλει η Εκκλησία μας μέσω των εορτών αυτών. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι, λέγει ο ιερός πατήρ, έρχονται στην Εκκλησία από συνήθεια και όχι από ευσέβεια. Γι’ αυτό ας ασχοληθούμε σήμερα με την υπόθεση της γιορτής καθώς και για το μήνυμά της προς το λαό του Θεού.

  Η γιορτή της Αγίας Σκέπης καθιερώθηκε, στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474), όταν ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία. Μια νύχτα που τελούνταν αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφθαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει. 

  Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σαν τη φωτοφόρο νεφέλη που σκέπαζε τη μέρα και φώτιζε τη νύχτα τους Ισραηλίτες στην έρημο, σκέπει και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. 

  Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές εορτές μας, έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την 28η Οκτωβρίου, την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η εορτή αυτή τελείται ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους αλαζόνες Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντιστάσεως. 

  Ποια σχέση έχουν όμως τα ήδη γνωστά σε όλους μας τα γεγονότα του έπους του ’40 με τη Σκέπη της Παναγίας; Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνος. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο, που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα Ευχαριστώ στην Παναγία, εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά τα Νικητήρια. Στη Σκέπη των αγωνιστών, στην Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων. Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμιών, γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών, και έτσι το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους, οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών, και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.   

 Για τους λόγους αυτούς η εκκλησία σήμερα, δηλαδή όλοι εμείς, ανυμνούμε τη Σκέπη της Παναγίας, και την παρακαλούμε να μας σκεπάζει πάντα με την αγάπη της, μα και να στέκεται πάντα δίπλα, βοηθός και συμπαραστάτης στο έθνος μας, σε κάθε καλό αγώνα, γιατί τη βοήθεια της την έχουμε το ίδιο ανάγκη και στον καιρό της ειρήνης. Ας είναι λοιπόν ο εορτασμός αυτός, έναυσμα να ασχοληθούμε όλοι περισσότερο με την ιστορία μας, ένα μνημόσυνο για όσους έπεσαν ηρωικά στον πόλεμο και μία ελάχιστη τιμή ευγνωμοσύνης στην μητέρα μας και Μητέρα του Θεού, την Παναγία μας.

Νικόλαος Μπακοδήμος

Θεολόγος -Εκπαιδευτικός

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ – 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. η΄ 26-39)

Ἡ θεραπεία τοῦ δαιμονιζομένου στὴν περιοχὴ τῶν Γαδαρηνῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δὲν εἶναι τὸ μόνο σχετικὸ περιστατικὸ ποὺ συναντοῦμε στὰ Εὐαγγέλια. Ἀντίθετα, διαπιστώνουμε ὅτι γίνονται καὶ ἄλλες τέτοιες περιγραφὲς μὲ σκοπὸ νὰ καταδειχθεῖ τὸ βαθύτερο θεολογικὸ μήνυμα ποὺ κρύβεται πίσω ἀπ’ αὐτές∙ ὅτι, δηλαδή, ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο ὡς ἐλευθερωτὴς τοῦ ἀνθρώπου ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τοὺς καρποὺς αὐτῆς, τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὸν θάνατο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ δαιμονικὰ δεσμά, τὰ ὁποῖα τὸν κρατοῦν αἰχμάλωτο καὶ τοῦ στεροῦν τὴν ζωοποιὸ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους του.

Τὴ δύναμη αὐτὴν τοῦ Μεσσία τὴν ἀναγνωρίζει τὸ δαιμόνιο, γι’ αὐτὸ καὶ φωνάζει στὸν Ἰησοῦ: «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μὴ μὲ βασανίσης». Ἤδη, τὸ δαιμόνιο, ποὺ καταστρέφει τὸν ἄνθρωπο, ἀναγνωρίζει ὅτι δὲν ἔχει κανένα κοινὸ σημεῖο μὲ τὸν Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος σώζει τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἀναγνωρίζει ἀκόμη ὡς Υἱὸ τοῦ Ὑψίστου καὶ φυσικὰ ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ στὸν κόσμο δηλώνει τὸ τέλος τῆς δικῆς του κυριαρχίας, τῆς κυριαρχίας τῶν διαφόρων δαιμονικῶν δυνάμεων καὶ δαιμονικῶν καταστάσεων. Καταστάσεις οἱ ὁποῖες δείχνουν πόσο ἀληθινὸ εἶναι τὸ κακὸ μέσα στὸν κόσμο καὶ πόσο ἀποπροσανατολιστικές της πραγματικότητας εἶναι οἱ περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἀπόψεις.

Ἐπίσης, τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ δαιμόνια στὴ συνέχεια τῆς διηγήσεως ζητοῦν ἄδεια νὰ ἐγκατασταθοῦν σ’ ἕνα κοπάδι χοίρων, ἀποδεικνύει τὴν ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος συναντώμενος μ’ αὐτά στὸ πρόσωπο ἑνὸς ταλαίπωρου ἀνθρώπου, τὰ ἐκδιώκει, προσφέροντας πίσω στὴν κοινωνία τὸν θεραπευμένο ἄνθρωπο. Ἕναν ἄνθρωπο, δηλαδή, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ κυριαρχία, ὁ ὁποῖος ἀποζητᾶ τὴν συνεχῆ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Ἰησοῦ ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς συνανθρώπους του. Ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀπὸ ἐπιθετικὸς καὶ αὐτοκαταστροφικὸς γίνεται ἡ πηγὴ σωτηρίας τῶν ἄλλων.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅμως, ἔχουμε τὴν ἀντίδραση τῶν κατοίκων τῶν Γαδαρηνῶν, οἱ ὁποῖοι, ὅταν πληροφοροῦνται τὰ γινόμενα ἀπὸ τοὺς χοιροβοσκοὺς καὶ ἐνῶ βλέπουν τὸν πρώην δαιμονισμένο ἰματισμένον καὶ σωφρονούντα, καταλαμβάνονται ἀπὸ φόβο. Καὶ ἀντὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν μεσσιανικὴ ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ, τὸν παρακαλοῦν νὰ ἐγκαταλείψει τὴν περιοχή τους ἀπὸ φόβο, μήπως στερηθοῦν τὰ ὑλικὰ ἀγαθά τους. Τυφλοὶ ὡς πρὸς τὸ πνευματικό τους συμφέρον, ἀπορρίπτουν τὴν ἐλευθερία, προτιμώντας νὰ μείνουν δοῦλοι. Καὶ δυστυχῶς, αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ ἐπαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα, ἀφοῦ πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι δὲν διακρίνουν τὸ σωστό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χάνουν τὰ μεγάλα, γιὰ νὰ κερδίσουν τὰ μικρά, νὰ διώχνουν τὸ Σωτήρα γιὰ νὰ ζήσουν πιὸ ἄνετα.

Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ τραγικότητα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Ἀρνεῖται τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ Ἰησοῦ, ἀρνεῖται τὰ θαύματα τῆς θείας ἀγάπης καὶ σκεπτόμενος ψυχρὰ καὶ ἐγκεφαλικὰ ἐγκλωβίζεται στὰ δεσμὰ μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ἔχει περιβάλλει τὴν καθημερινότητά του. Ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήσει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καλύτερος μὲ τὴν ψυχρὴ λογικὴ καὶ τὸ ὑλικὸ συμφέρον ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν βιωματικὴ συνάντηση μὲ τὸν Χριστό, τὸν ἀληθινὸ σωτήρα καὶ ἐλευθερωτή.

Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀφήνει τὴν ὕπαρξή του νὰ εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸν Θεὸ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, γιατρεύεται ἀπὸ ὅλες τὶς «ἀσθένειες», ποὺ τόσο βασανιστικὰ τὸν ὁδηγοῦν στὴν μοναξιὰ καὶ τὴν ἀκοινωνησία. Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστὸ, αἰσθάνεται μεγάλη ἀσφάλεια. Μέσα του κατοικεῖ ὁ Χριστὸς καὶ γι’ αὐτὸ γίνεται ἀπόστολος καὶ μάρτυράς του. Ὅπως συνέβη μὲ τὸ δαιμονισμένο ὁ ὁποῖος «ἀπῆλθεν… κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς».

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ Χριστὸς παρουσιάζεται ὡς ἐλευθερωτὴς τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις. Δύο εἶναι οἱ συμπεριφορὲς τὶς ὁποῖες ἐπιδεικνύουν οἱ ἄνθρωποι διαχρονικά: εἴτε ἀποδέχονται αὐτὴν τὴν δωρεὰ, μεταβάλλοντας ριζικὰ τὸν ἑαυτό τους εἴτε, κατὰ τὸ πρότυπο τῶν Γαδαρηνῶν, τὴν ἀπαρνοῦνται καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴν καὶ τὸν Χριστό χάριν κάποιου ἄλλου συμφέροντος. Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε, ὅμως, ὅτι ἡ πρώτη ἐπιλογὴ μπορεῖ νὰ σημάνει τὴν σωτηρία μας ἐνῶ ἡ δεύτερη τὴν καταστροφή μας. Ἀμήν.

π. Α.Κ.Γ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως