Λόγος Κατηχητήριος ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (2016)

Ἀριθμ. Πρωτ. 284 

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ 

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ 

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ 

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ 

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ 

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ 

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, 

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ 

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, 

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ 

* * * 

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλῆ καὶ εὐλογημένα, 

Διὰ τῆς θεοπνεύστου ρήσεως τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Κυρίου καὶ τῶν κριμάτων αὐτῆς, εἰσάγει καὶ ἐφέτος πάντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς εἰς τὸ «μυστήριον» τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρκοστῆς ὁ ἱερὸς Ψαλμῳδὸς ἀναφωνῶν: «Ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις» (Ψαλμ. 102, 6). Διότι ὁ Κύριος «ἐμπιπλᾷ ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν μας καὶ ἀνακαινίζει ὡς ἀετοῦ τὴν νεότητά μας» (πρβλ. ὅ. π. 5). 

Ὡς γνωστόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἕκαστος ἄνθρωπος, πλασθεὶς κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἀποτελεῖ ναὸν Κυρίου. Πολὺ δὲ περισσότερον ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθημεν καὶ ἐχρίσθημεν διὰ τοῦ Ἁγίου Μύρου καὶ ἐνεκεντρίσθημεν εἰς τὴν καλλιέλαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴμεθα ναοὶ τοῦ ἐν ἡμῖν οἰκοῦντος Ἁγίου Πνεύματος, ἀκόμη καὶ ἐὰν διὰ ποικίλων ἁμαρτιῶν, ἑκουσίων ἢ ἀκουσίων, ἀπομακρυνώμεθα ἀπὸ τοῦ Κυρίου: «εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει» (Β΄ Τιμ. β΄, 13). 

Διὰ τοῦ ρύπου ὅμως τῆς ἁμαρτίας κωλύεται ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ ἐνεργῇ ἐν ἡμῖν, ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὥρισε τὴν ἀρχομένην περίοδον τῶν νηστειῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἵνα κατ᾿ αὐτὴν καθάρωμεν ἑαυτοὺς διὰ τῆς μετανοίας καὶ γενώμεθα ἄξιοι νὰ ὑποδεχθῶμεν τὰ ζωοποιὰ Πάθη καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν λαμπροφόρον Ἔγερσιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Δεῦρο τάλαινα ψυχή, σὺν τῇ σαρκί σου τῷ πάντων Κτίστῃ, ἐξομολογοῦ∙ καὶ ἀπόσχου λοιπόν, τῆς πρὶν ἀλογίας, καὶ προσάγαγε Θεῷ, ἐν μετανοίᾳ δάκρυα», καλεῖ πάντας τοὺς πιστοὺς ὁ ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Κανόνος Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης (τροπάριον α΄ᾠδῆς). 

Ἡ Ἐκκλησία, μεριμνῶσα διὰ τὴν σωτηρίαν καὶ πνευματικὴν τελείωσίν μας, ἀνοίγει εἰς πάντα τὰ μέλη αὐτῆς τὸν παρόντα καιρὸν τῆς μετανοίας, προτρέπουσα συγχρόνως αὐτὰ νὰ πολεμήσουν τὸν φιλόϋλον καὶ φιλοκτήμονα βίον, ὁ ὁποῖος ὡς «βαρὺς κλοιός» κρατεῖ τὴν ψυχὴν χοϊκὴν καὶ συρομένην ἐπὶ γῆς, μὴ δυναμένην νὰ ἀνοίξῃ τὰς πτέρυγας αὐτῆς πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. 

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν καθαρτικῶν δακρύων, ἐνδυόμεθα καὶ πάλιν τὸ πρωτόκτιστον κάλλος καὶ τὴν θεοΰφαντον στολήν, τὴν ὁποίαν ἀπωλέσαμεν μετὰ τὴν πτῶσιν, περιβληθέντες «τὸν στολισμὸν τῆς αἰσχύνης, καθάπερ φύλλα συκῆς». 

Ἀποτελεῖ, ταυτοχρόνως, ἡ νηστεία καὶ ἡ ἀποχὴ ἀπὸ βρωμάτων καὶ ἀπὸ «διαλογισμῶν ματαίων καὶ ἐνθυμήσεων πονηρῶν» ἀφετηρίαν διὰ τὴν ὀρθήν, μεμετρημένην καὶ σώφρονα διαχείρισιν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, μὲ προοπτικὴν τὴν κοινὴν ὠφέλειαν, οὕτως ὥστε νὰ ἐκμηδενίζωνται αἱ ἀρνητικαὶ καὶ διὰ τὸ κοινωνικὸν καὶ φυσικὸν περιβάλλον ἐπιπτώσεις ἐκ τῆς ἀλόγου χρήσεώς των καὶ νὰ παραμένῃ μόνον ἡ «νηστεία τῆς ἐλεημοσύνης», ἡ ὁποία νὰ μὴ «γίνηται κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις», ἀλλὰ ἔλεος καὶ χάρις καὶ ἀνακούφισις εἰς αὐτοὺς καὶ διὰ τὴν πορείαν μας πρὸς τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Μέγας Βασίλειος). 

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς ἐγκρατοῦς χρήσεως, ἁγιάζεται καὶ ἡ ὕλη καὶ ἡ ζωὴ μας, καθότι ἡ φθαρτὴ ὕλη ἀποτελεῖ οὐχὶ τὸν αὐτοσκοπόν, ἀλλὰ τὸ μέσον τοῦ ἁγιασμοῦ. Συνεπῶς, καὶ διὰ τοὺς ἔχοντας καὶ κατέχοντας πλουσίους τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἡ νηστεία πρέπει νὰ ἀποτελῇ ἀφορμὴν ἐγκρατείας, μὲ τελικὸν σκοπόν «περισσεύειν αὐτοὺς ἐν τῇ ἐλπίδι ἐν δυνάμει Πνεύματος Ἁγίου», κατὰ τὴν ρῆσιν τοῦ μεγαλορρήμονος Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου (πρβλ. Ρωμ. ιε΄, 13) καὶ ἀποβλέπειν καὶ εἰς τοὺς σημερινοὺς πτωχούς «Λαζάρους» τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τῆς προσφυγιᾶς.

Πέραν ὅμως τούτων, δὲν πρέπει νὰ λησμονῆται, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, τὸ ἀληθὲς πνεῦμα τῆς νηστείας καὶ τῆς ἐγκρατείας, τὸ ὁποῖον καθιστᾷ ταύτας εὐαρέστους τῷ Κυρίῳ, καθὼς διδάσκει ὁ ἀδελφόθεος Ἀπόστολος Ἰάκωβος, λέγων: «θρησκεία καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανοὺς καὶ χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου» (Ἰακ. α΄, 27). Διότι δὲν θὰ ἐπιτύχωμεν τὴν χάριν, τὴν ὁποίαν ἀφθόνως παρέχει ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια, ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ τῆς ἀσιτίας καὶ τῆς ἀποχῆς ἀπὸ τῶν ὑλικῶν τροφῶν: «Εἰ εἰς κρίσεις καὶ μάχας νηστεύετε καὶ τύπτετε πυγμαῖς ταπεινόν, ἱνατί μοι νηστεύετε;», ἀναρωτᾶται ὁ Προφήτης Ἡσαΐας (58, 4). «Οὐ ταύτην τὴν νηστείαν ἐξελεξάμην [...], ἀλλὰ [...] διάθρυπτε πεινῶντι τὸν ἄρτον σου καὶ πτωχοὺς ἀστέγους εἴσαγε εἰς τὸν οἶκόν σου· ἐὰν ἴδῃς γυμνόν, περίβαλε...», λέγει καὶ παραγγέλλει ὁ Κύριός μας διὰ τῆς φωνῆς τοῦ Προφήτου Αὐτοῦ (Ἡσ. 58, 5-7). 

Ἰδιαιτέρως σήμερον ἡ οἰκονομικὴ κρίσις, ἡ προσφυγιὰ καὶ αἱ ποικιλότροποι δυσχέρειαι, αἱ ὁποῖαι παγκοσμίως ἐμφανίζονται, μάλιστα δὲ εἰς ὡρισμένους λαοὺς καὶ χώρας, παρέχουν εἰς ἡμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους τὴν δυνατότητα νὰ καλλιεργήσωμεν τὸ γνήσιον τοῦτο πνεῦμα τῆς νηστείας, συνδυάζοντες τὴν ἀποχὴν τῶν βρωμάτων μὲ ἔργα φιλανθρωπίας καὶ ἀλληλεγγύης πρὸς τοὺς ἔχοντας ἄμεσον ἀνάγκην ἀδελφούς μας, τοὺς πάσχοντας, τοὺς ἐνδεεῖς καὶ πένητας, τοὺς ἀστέγους καὶ πρόσφυγας, τοὺς μὴ ἔχοντας «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η΄, 20), αὐτοὺς τούς ὁποίους αἱ σκληραί περιστάσεις τοῦ πολέμου καὶ τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων ἀναγκάζουν νὰ ἐγκαταλείπουν τὰς πατρογονικὰς ἑστίας των καὶ νὰ ταξιδεύουν ἐν μέσῳ πολλῶν κινδύνων καὶ θλίψεων καὶ κόπων. 

Ὅταν ἡ νηστεία μας συνοδεύηται ἀπὸ τοιαύτην αὔξησιν τῆς φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης μας πρὸς τὸν ἐλάχιστον ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, θρησκείας, γλώσσης καὶ καταγωγῆς, τότε αὕτη θὰ ἀναβαίνῃ ἀπ᾿ εὐθείας εἰς τὸν θρόνον τοῦ Θεοῦ ὡς θυμίαμα εὔοσμον καὶ ἄγγελοι θὰ συμπαρίστανται εἰς ἡμᾶς νηστεύοντας, ὅπως διηκόνουν τὸν Κύριον εἰς τὴν ἔρημον. 

Ἀπὸ καρδίας εὐχόμεθα ἀδελφικῶς καὶ πατρικῶς εἰς ἅπαντας τὸ ἀρχόμενον στάδιον τῶν Ἁγίων Νηστειῶν νὰ εἶναι καρποφόρον καὶ ἁγιαστικόν, πλῆρες χάριτος καὶ ἁγιασμοῦ, καὶ ὅπως ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Θεὸς νὰ προσέλθωμεν ἀπροσκόπτως εἰς τὸν αἰώνιον ζωοποιὸν Κρατῆρα, τὴν ζωηφόρον Πλευρὰν τοῦ Κυρίου, «ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε, κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως» (Μέγας Κανών, τροπάριον τῆς δ΄ ᾠδῆς). 

Αὐτοῦ ἡ Θεία Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ὥστε ἐν τοιούτῳ εὐαγγελικῷ φρονήματι χαρισθῇ ἡμῖν ἡ ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν. 

Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ,βις´ † 

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Κατανυκτικοί Εσπερινοί και Ομιλίες την Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Η Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης ώρισε για την επερχόμενη περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να τελούνται και φέτος, την Κυριακή της Τυρινής και τις πέντε Κυριακές των Νηστειών, οι Κατανυκτικοί Εσπερινοί μετά θείου Κηρύγματος στους Ιερούς Ναούς της πόλεως Κοζάνης.

Οι ομιλητές θα είναι δόκιμοι διάκονοι του λόγου, ώστε κλήρος και λαός να έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν, μέσω αυτών των ομιλιών, την πνευματικότητα της κατανυκτικότερης περιόδου της Εκκλησίας μας.

Ο πρώτος Κατανυκτικός Εσπερινός («της συγχωρήσεως») θα τελεστεί την Κυριακή της Τυρινής, 13 Μαρτίου 2016, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης και ώρα 6.00 μ.μ.. Ομιλητής θα είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλος.

 

Από την Ιερά Μητρόπολη

Είναι οι λογισμοί που πολλές φορές δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.

Είναι οι λογισμοί που  πολλές φορές δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.Είσαι μια χαρά ,ήρεμος ,αναπαυμένος και ξαφνικά από το πουθενά, έρχεται ένας λογισμός και σε αναστατώνει.Και ξαφνικά έρχεται κι άλλος και άλλος και γίνεσαι σπηλιά από ληστρικούς λογισμούς.

Αδιέξοδο...Τι να κάνω .Πως να το αντιμετωπίσω;

Να τα δούμε λίγο με τη σειρά;

Πρώτα πρώτα θυμίσου ότι είσαι κινούμενος στόχος.Πάει να πει είσαι εύκολο θύμα των πειρασμικών λογισμών που το ταγκαλάκι όπως έλεγε ο Όσιος Παίσιος δηλαδή ο διάβολος με αυτούς σε πετροβολεί και με πρόγραμμα και χωρίς αυτό  και όπου σε βρεί.

Μια σκέψη , μία προσβολή εύκολα εκτοξεύεται και σε βρίσκει.

Είσαι χωματένιος .Ο Διάβολος ξέρει τις αδυναμίες, τις ροπές ,και τις εκμεταλεύεται με το πιο επιδέξιο τρόπο.

Εδώ τώρα θέλουμε προσοχή ....Οι Πατέρες της Εκκλησίας,  μας αφήσανε λόγο κρυστάλλινο για τούτες τις ώρες.Μας είπαν δηλαδή ότι δεν είναι αμαρτία αυτό το πρώτο ξάφνιασμα του λογισμού,μα το ύστερα απ΄αυτό.Δηλαδή ο διάλογος η συγκατάθεση στο λογισμό .

Οσο αφήνουμε το λογισμό απ έξω από τα θυρόφυλλα της καρδιάς μας, αυτό δεν συνιστά αμαρτία.

Να μην δίνουμε σημασία  στους λογισμούς,να μην φοβόμαστε ,να μην χάνουμε το κουράγιο μας .Τότε λοιπόν ο λογισμός ,ενώ ξεκίνησε να μας αιχμαλωτίσει γίνεται αφορμή να αναζητήσουμε τη θαλπωρή της αγάπης του Θεού.Να προσευχηθούμε ,να αναπαυθούμε ,να ησυχάσουμε...

Δεν μπορούμε να  σταματήσουμε  τα πουλιά να  πετούν πάνω από το κεφάλι μας .Μπορούμε όμως να τους απαγορεύσουμε να κάνουν φωλιά πάνω στα κεφάλια μας,θα πεί χαριτωμένα ο Γερο Παίσιος.

π.Εφραίμ

Τα Ευαγγέλια είναι η πρώτη συνέχεια

Τα Ευαγγέλια είναι η πρώτη συνέχεια - Ν. Λυγερός

Η εκκλησία και τα μοναστήρια είναι εντελώς διαφορετικά σαν ρόλος, μετά έχουμε το ενδιάμεσο που θα παίξει ο Γέροντας, είναι ότι η εκκλησία είναι για να μπορεί να έρθει ο οποιοσδήποτε εύκολα, στο μοναστήρι είναι για να μην έρχεται σχεδόν κανένας και όλα πάντα δύσκολα.

Τα μοναστήρια είναι αυτά που αντέχουν περισσότερο τη βαρβαρότητα, οι εκκλησίες ανθίζουν όταν δεν υπάρχει βαρβαρότητα. Όταν υπάρχει βαρβαρότητα είναι τα πρώτα που καταστρέφονται, τα μόνα που μένουν είναι τα απομονωμένα μοναστήρια, που ο άλλος δεν ξέρει που να το βρει για να το λεηλατήσει ή να το διαλύσει. 

Εδώ είναι κάπως το ίδιο, είναι ότι κάπου κάπου έρχονται και οι άνθρωποι από τα μοναστήρια μέσα στην εκκλησία. Δεν παίζουν το ρόλο του παπά. Παίζουν το ρόλο της άμεσης μετάδοσης, γιατί μερικές φορές βλέπουν ότι δεν φτάνει, άρα έρχονται για να ενισχύσουν. 

Εδώ, κανονικά θα μπορούσατε να το σκεφτείτε έτσι, είναι ότι γιατί βρίσκεστε μετά την εκκλησία, εφόσον είναι η εκκλησία, εκκλησία. Γιατί σας λείπει αυτό το κομμάτι, το αμέσως μετά την εκκλησία και δεν είναι τυχαίο που το έχουμε σαν παράδοση αυτό, πολύ συχνά πίνουμε καφέ μετά την εκκλησία. 

Έχετε σκεφτεί ποτέ για ποιο λόγο; Είναι απλώς για να εκφραστείτε μετά τη σιωπή. Διότι την ώρα της εκκλησίας δεν μιλάτε, την ώρα που ο παπάς κάνει το κήρυγμα δεν του απαντάτε. Άρα το ένα είναι το μάθημα και το άλλο είναι η συνέχεια. Στη συνέχεια είναι εκεί που οι μαθητές εκφράζονται, σε σχέση μ’ αυτά που άκουσαν, πως νιώθουν. Αλλά μερικές φορές το κάνουν κοινωνικά και νομίζουμε ότι είναι απλώς για να μιλάμε. Είναι για να μιλάμε σε σχέση με αυτό που ακούσαμε. Όχι για να μιλάμε. 

Άρα ένας εκφυλισμός θα ήταν ας πούμε να βρισκόσαστε εδώ για να πείτε τα δικά σας, εκτός βέβαια από αυτά που ακούσατε στην εκκλησία. Και στο τέλος θα πρέπει να αναρωτηθείτε τότε, γιατί πάτε στην εκκλησία, εφόσον δεν μιλάτε γι’ αυτό. 

Άρα η ιδέα ποια είναι, είναι ότι την ώρα της εκκλησίας ακούμε μια διδασκαλία και ανάλογα με το επίπεδό μας μπορεί να φτάνει και στο επίπεδο της διδαχής και μετά πρέπει να το πούμε. Όχι να πούμε το μάθημα, αλλά να το μοιραστούμε. 

Όπως λέμε, είδες τι είπε ο άνθρωπος; Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί πολύ απλά ακολουθούμε το ιδού ο άνθρωπος. Γιατί δεν τον βλέπεις; Γιατί αναγκάζεσαι να το πεις; Άμα σκεφτείτε τώρα ότι τόση ώρα μέσα στην εκκλησία σας μιλάει μόνο και μόνο για έναν άνθρωπο, τον Θεάνθρωπο, λέτε αφού το ξέρουμε, την προηγούμενη Κυριακή ήταν αυτό. Κι αυτό είναι το διαχρονικό στοιχείο. Είναι ότι ενώ η εκκλησία συνεχίζει να λέει τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο, παραμένει αξιόπιστη μετά από 2000 χρόνια. 

Εμείς που θεωρούμε ότι πρέπει να λέμε πάντα πράγματα διαφορετικά για να κρατάμε το ενδιαφέρον, σιγά σιγά σταματάει αυτό το ενδιαφέρον. Γιατί; Γιατί η εκκλησία είναι αδιάφορη προς το ενδιαφέρον. Ασχολείται μόνο και μόνο με την αλήθεια. Άρα η διάδοση της αλήθειας φτάνει.
Θυμάστε η εκκλησία, σημαίνει απλώς ο χώρος που βρισκόμαστε. Γι’ αυτό λέγαμε να το σκεφτείτε, ότι είναι λίγο παράξενο, να βρισκόσαστε μετά την εκκλησία, εφόσον είναι ο χώρος που βρισκόμαστε. Δεν είναι παράξενο αν το σκεφτείτε ότι στον πρώτο χώρο βρισκόμαστε για να ακούσουμε, ενώ στο δεύτερο βρισκόμαστε για να μιλήσουμε γι’ αυτό που ακούσαμε. 

Αν το κοιτάξετε ορθολογικά, θα πρέπει να αναρωτηθείτε, τα Ευαγγέλια σε ποιον τομέα ανήκουν; Θα δείτε ότι τα Ευαγγέλια είναι η πρώτη συνέχεια. Δηλαδή είναι η πρώτη φορά που λένε, εμείς ζήσαμε αυτά, να τα μάθετε, για να τα λέτε.

http://nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr/2016/02/ta-evaggelia-einai-i-prwti-synexeia.html

Πρόσφυγες βαπτίζονται χριστιανοί στη Γερμανία

Κατάγονται από τη Συρία, το Ιράκ, το Πακιστάν, το Ιράν. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω πολέμου για ένα καλύτερο μέλλον στη Γερμανία. Πολλοί βρίσκουν διέξοδο στη θρησκεία και βαφτίζονται χριστιανοί.

Μια σύντομη τελετή, η ευλογία από τον πάστορα, λευκά ρούχα. Κάπως έτσι βαπτίζονται χριστιανοί τελευταία όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι πρόσφυγες που φθάνουν στη Γερμανία. Έτσι και ο Βενιαμίν, ο 25χρονος Ιρανός που ζει πλέον στο Αμβούργο ως χριστιανός. Ο ίδιος, όπως λέει, ήθελε να βαπτιστεί χριστιανός ήδη από τότε που βρισκόταν στην πατρίδα του, αλλά δεν μπορούσε. Εκεί η αλλαγή θρησκεύματος και συγκεκριμένα ο ασπασμός της χριστιανικής πίστης διώκεται ποινικά. «Σήμερα ξεκινά για μένα μια νέα μέρα. Ανήκω στην εν Χριστώ κοινωνία», λέει ο Βενιαμίν. Μαζί με αυτόν βαπτίστηκαν άλλοι 70 πρόσφυγες, ενώ εδώ και ένα χρόνο έχουν βαπτιστεί στο Αμβούργο ήδη 600 άτομα. Πρόκειται, θα μπορούσε να πει κανείς, για μια διαδεδομένη πρακτική. Και στο Βερολίνο ολοένα περισσότεροι μουσουλμάνοι πρόσφυγες θέλουν να αλλάξουν θρήσκευμα. Μέχρι στιγμής στην Κοινότητα της Αγίας Τριάδας της γερμανικής πρωτεύουσας 185 πρόσφυγες έχουν ασπαστεί τον χριστιανισμό και ακολουθούν μαθήματα κατήχησης.
Μια ευκαιρία κοινωνικής ενσωμάτωσης

Βάπτιση παιδιών από το Ιράν στο Βερολίνο

Σύμφωνα με τον πάστορα Αλβέρτο Μπαμπαγιάν, πολλοί είναι οι λόγοι που οδηγούν τους πρόσφυγες να αλλάξουν θρήσκευμα. «Πολλοί λένε ότι είναι απογοητευμένοι από το Ισλάμ», λέει χαρακτηριστικά. Ο ίδιος ο Βενιαμίν αναφέρει: «Ήδη από την εποχή που ζούσα στο Ιράν είχα αρχίσει να ενδιαφέρομαι για άλλες θρησκείες. Και κάπου διερωτήθηκα: γιατί ως μουσουλμάνος πρέπει να ζω συνεχώς με φόβο;»
Για άλλους πάντως ο ασπασμός του χριστιανισμού είναι απλώς η οδός για να λάβουν πιο γρήγορα άσυλο στην Ευρώπη, όταν μάλιστα ενώπιων των αρμόδιων αρχών επικαλούνται ότι κάτι τέτοιο στις πατρίδες τους μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο. Πράγματι, σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Μετανάστευσης και Χορήγησης Ασύλου, (BAMF) η επίκληση από τον αιτούντα λόγων ποινικής δίωξης στη χώρα του εξαιτίας του θρησκεύματός του συνεκτιμάται από την αρμόδια επιτροπή και οδηγεί στην παροχή ασύλου. Συχνά λοιπόν ανακύπτει το ερώτημα: η βάπτιση μουσουλμάνων προσφύγων γίνεται πράγματι για λόγους πίστης ή μήπως για την επίσπευση της διαδικασίας παροχής ασύλου; Οι απόψεις διίστανται.
H εκκλησία ενώπιον της διοίκησης

Πολλοί ασπάζονται τον χριστιανισμό με στόχο να ενταχθούν πιο γρήγορα στη γερμανική κοινωνία

H Γερμανική Ευαγγελική Εκκλησία πρόσφατα διένειμε ενημερωτική εγκύκλιο στις ενορίες σχετικά με το θέμα. Για την Εκκλησία, από θεολογική και ποιμαντική σκοπιά, η βάπτιση προσφύγων και μεταναστών ως χριστιανών είναι ένα ευτυχές γεγονός που συμβαδίζει με τις αρχές της πίστης. Μετά όμως από μια τέτοια βάπτιση η εκκλησία αναλαμβάνει επίσης και μια επιπρόσθετη ευθύνη έναντι της γερμανικής διοίκησης. Πολύ συχνά στις ακροάσεις παροχής ασύλου είναι δυνατό να ζητηθεί από τους πάστορες που βάπτισαν τον εκάστοτε αιτούντα να παραστούν ως μάρτυρες ενώπιων των αρμόδιων αρχών.
Η διαδικασία δεν είναι πάντα απλή, όπως αναφέρουν πολλοί γερμανοί ιερωμένοι. Οι ίδιοι καλούνται να δώσουν κάποιες βασικές πληροφορίες για τους αιτούντες άσυλο, όπως για παράδειγμα πόσο συχνά συμμετέχουν στις δραστηριότητες της ενορίας τους, αν είναι ενεργά μέλη αλλά και αν γνωρίζουν σημαντικά στοιχεία που αφορούν την χριστιανική ζωή. Οι ιερωμένοι όμως συχνά αισθάνονται υπό πίεση, αφού δεν νιώθουν την υποχρέωση να «λογοδοτήσουν» τρόπον τινά για θέματα που αφορούν το ποίμνιο αλλά και τη δραστηριότητα της εκκλησίας αυτή καθεαυτή. Όπως λένε πολλοί ιερωμένοι, αυτού του είδους τα «τεστ πίστεως» από τις διοικητικές αρχές θα πρέπει να σταματήσουν. Ο πάστορας Αλβέρτος Μπαμπαγιάν υπογραμμίζει μάλιστα πώς εν τέλει πρόκειται για θέματα που αφορούν την ψυχή του ανθρώπου και ως τέτοια δεν θα πρέπει να εξετάζονται διοικητικά. Άλλωστε και στην πράξη, όπως λέει, όσοι πρόσφυγες βαφτίζονται παραμένουν και μετά ενεργά μέλη των ενοριών τους.
ΝDR, Κλαούντια Ντρέξελ / Cicero / Δήμητρα Κυρανούδη
 http://www.dw.com/el

Ιερώνυμος για Θρησκευτικά: Αρχή διαλόγου η υποχρεωτικότητα του μαθήματος

Επανέρχεται στο ζήτημα

Αθήνα

Αρχή και η βάση κάθε διαλόγου με το Υπουργείο Παιδείας για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία είναι η υποχρεωτικότητα του μαθήματος, η τήρηση των ωρών διδασκαλίας και ο ορθόδοξος χαρακτήρας τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος κατά την εισήγησή του στην έκτακτη Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας τη Εκκλησίας της Ελλάδος.
Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι ένα από τα βασικά θέματα που θα απασχολήσουν τους μητροπολίτες στην έκτακτη Σύνοδο που ξεκίνησε το πρωί της Τρίτης.
Όπως ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος «θα εξετάσουμε το ζήτημα του μαθήματος των θρησκευτικών. Κρίσιμο και σημαντικό θέμα για το ήθος των παιδιών μας, την εσωτερική τους καλλιέργεια και την γνώση του πλούτου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Πολλά έχουν διατυπωθεί για το μέλλον του μαθήματος».
Και πρόσθεσε: «Φρονώ ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την υποχρεωτικότητα του μαθήματος, την τήρηση των ωρών διδασκαλίας στο τρέχον πρόγραμμα και τον Ορθόδοξο χαρακτήρα του. Όλα τα άλλα μπορούν και πρέπει να συζητηθούν, δεδομένων των νέων προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε, τα τρία όμως παραπάνω σημεία πρέπει να είναι η αρχή και η βάση κάθε διαλόγου με το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων».
Εισήγηση για το θέμα είναι προγραμματισμένο να κάνει ο μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος.
Σημειώνεται ότι το περασμένο φθινόπωρο το θέμα των θρησκευτικών ήταν η αιτία της πρώτης σύγκρουσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την Εκκλησία. 

Newsroom ΔΟΛ

Ιερά Πανήγυρης Οσίας Θεοδώρας της εκ Σερβίων