Ιστολόγιο Τάλαντο

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Ποια Επανάσταση;

Όλη μας τη σχολική ζωή ο Μάρτιος ήταν ντυμένος με υπερηφάνεια και ελπίδα: η άνοιξη που ξεκινούσε, η ιστορία της γέννησης του Ελληνικού κράτους μέσα από μια Επανάσταση, η γιορτή του Ευαγγελισμού, η αλλαγή της ώρας που μεγάλωνε την ημέρα και μείωνε το σκοτάδι, όλα συνεργούσαν στην αλλαγή της διάθεσης και στην πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Τα τελευταία χρόνια το συναίσθημα αυτό μοιάζει να χάνεται, σαν φλόγα σ’ ένα καντήλι που τελειώνει το λάδι του... όχι μόνο αυτό: τα τελευταία χρόνια η υπερηφάνεια και η ελπίδα ποινικοποιήθηκαν, κατηγορήθηκαν και έγιναν συνώνυμα της αφέλειας ή – χειρότερα- της επίπλαστης ευτυχίας του πρόσφατου παρελθόντος. Κι όμως: ποτέ άλλοτε αυτή η πατρίδα, αυτός ο λαός κι αυτός ο κόσμος δεν είχε τόση ανάγκη την υπερηφάνεια και την ελπίδα του Ελληνικού Μάρτη, όσο σήμερα. Η επέτειος της 25ης Μαρτίου, εθνική και θρησκευτική, έρχεται σε μια επικίνδυνα παράξενη συγκυρία: όταν κάθετι επαναστατικό θεωρείται απειλητικό, όταν κάθετι διαφορετικό κυνηγιέται, όταν τα σύνορα του κόσμου μας – είναι πια απολύτως σαφές- ξαναχαράζονται, όταν η πίστη σε ένα επέκεινα θεωρείται αν μη τι άλλο γραφική. Καλούμαστε να γιορτάσουμε την επανάσταση, ενώ μας τορπιλίζουν τη σκέψη με την έννοια της υποταγής... καλούμαστε να γιορτάσουμε τη γέννηση της σύγχρονης Ελλάδας, όταν στα νερά μας σουλατσάρουν ξένα πλοία και την οικονομία μας την ορίζουν ξένοι εγκέφαλοι... καλούμαστε να γιορτάσουμε τον Ευαγγελισμό, όταν ο καπιταλιστικός θεός δεν αφήνει χώρο στους Αγγέλους, αν η καλή είδηση που φέρουν δεν κουμπώνει σε αριθμούς... Ποτέ άλλοτε το ρήμα έχω δεν ποδηγέτησε τόσο λυσσαλέα το ρήμα Είμαι, ώστε γεγονότα που στηρίχθηκαν στην έννοια της ανθρώπινης υπόστασης μοιάζουν τόσο παλιομοδίτικα, σαν ξεπεσμένες παραστάσεις μιας εποχής που σουβλίστηκε μαζί με τους ήρωες της... ο Κολοκοτρώνης που θα ήθελαν οι ηγέτες μας να υπάρχει θα είχε συνθηκολογήσει με τον Ιμπραήμ και θα είχε στείλει επιστολή συμπαράστασης στο Δράμαλη, ο ιδανικός Διάκος θα έκανε ότι μπορούσε για να κάνει τον Ομέρ Βρυώνη να τον εμπιστευτεί, ο ιδανικός Ρήγας θα επέλεγε τα 40 χρόνια από τη μια ώρα... όσο για τον Ευαγγελισμό; Με τόσο θεοποιημένους εγωισμούς ολόγυρά μας, ποια άραγε χρεία έχομεν σωτήρων; Και γιατί να μας αξίζουν κιόλας;
Η φετινή επέτειος της Επανάστασης σε λίγες μέρες, βρίσκει τον πλανήτη δεμένο με αόρατες αλυσίδες... και η δύναμή τους είναι ακριβώς το ότι είναι αόρατες... βρίσκει την Ελλάδα και τις ζωές όλων μας καταληστευμένες από τους παλαιούς της σωτήρες, εξαπατημένες από τους τωρινούς, πουλημένες από όλους... δεν υπάρχουν σωτήρες για μας αδέρφια, μας τελείωσαν, αν πράγματι υπήρξαν ποτέ... κι ενώ αυτή η αλήθεια φαντάζει τρομακτική ίσως είναι το πιο αισιόδοξο σημείο της φετινής επετείου: την πατρίδα σου, τη ζωή σου, το μέλλον σου, την επανάσταση σου, την υπερηφάνεια σου, την ελπίδα σου μην την αναζητήσεις φέτος στους ξύλινους λόγους όσων χειροκροτούν μόνο νεκρούς επαναστάτες και γιορτάζουν ευαγγελισμούς χωρίς θαύματα... αναζήτησε την εκεί που τη βρήκαν όσοι επαναστάτες έφτιαξαν την Ελλάδα: στην αγάπη για αληθινή ελευθερία και δικαιοσύνη, χωρίς όρους και υπότιτλους... αναζήτησε την και σ’ εκείνο το κορίτσι που αξιώθηκε να κυοφορήσει τον Ουρανό: ξεκινώντας να ελπίζεις κ εσύ σε αγγέλους...

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΟΦΙΑΝΟΥ

Ὀνομαζόμαστε Παναγιώτης καί Σταυρούλα Χατζηκωστή. Εἴμαστε παντρεμένοι μέ τρία παιδιά καί κατοικοῦμε στήν Κύπρο, συγκεκριμένα στήν Λευκωσίας. Τόν Νοέμβριο τοῦ 2015 εἴχαμε τήν εὐλογία νά γνωρίσουμε καί νά ζήσουμε τά θαυμαστά σημεῖα τοῦ μέχρι τότε ἀγνώστου γιά μᾶς ἁγίου Σοφιανοῦ ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως καί Ἀργυροκάστρου (+ 26-11-1711).

Ὡστόσο τόν ἅγιο Σοφιανό τόν εἴχαμε ἀκούσει ἀπό τόν νονό μου Ἀριστοτέλη Φ.., ὁ ὁποῖος μέ δύο πιστούς ἄλλους λευκωσιάτες, τόν κ. Κωνσταντῖνο Μ.. καί κ. Εὐστάθιο Χ.. τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2015 ἐπισκέφτηκαν τήν Πολύτσανη τῆς Βορείου Ἠπείρου, στή σημερινή νότια Ἀλβανία, ὅπου βρίσκεται τό σκήνωμά του καί τό κενοτάφιο. Στό ἱερό προσκύνημα τούς συνόδευε ὁ π. Νεκτάριος Πέττας. Ἐκεῖ στήν Πολύτσανη, ὅπως μᾶς διηγεῖτο ὁ κ. Ἀριστοτέλης καί μᾶς δείχνει καί τό βίντεο, πού τράβηξε, τούς ὑποδέχτηκε ὁ ἀγωνιστής ἐφημέριος π. Εὐθύμιος Καλαμᾶς. Ἐκεῖ τελέσθηκε τελέσθηκε ἡ Ἱ. Παράκληση ἐνώπιον τοῦ Ὁσίου. Μάλιστα γιά νά φθάσουν μέχρι ἐκεῖ, ὁ Ἅγιος ἔκανε πολλά θαύματα, ἀνοίγοντας τόν δρόμο διάπλατα. Ὁ βαφτισιμιός μου συνεχώς ἔλεγε νά μνημονεύουν τό ὄνομά μου Σταυρούλα γιά νά ἔχει ἡ οἰκογένειά μου ὑγεία.

Ὡστόσο ἕνα μήνα ἀργότερα, τήν 25η Νοεμβρίου, παραμονήν τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, παρευρέθηκα στό Στρόβολο στό σπίτι τοῦ νονού μου, ὅπου βρισκόταν ὁ π. Νεκτάριος, ἐπ’ εὐκαρίᾳ μιᾶς Ἁγιολογικῆς Ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδας τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κηρυνείας. Ἐτελεῖτο τό μυστήριό του Ἁγίου Εὐχελαίου καί ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι εἴχαμε τήν εὐλογία νά προσκυνήσουμε τμῆμα τοῦ λειψάνου του ἀπό τό ἀρχιερατικό χέρι τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, τό ὁποῖο κάποτε κατεῖχε ὁ πρώην μητροπολίτης Ἀργυροκάστρου Παντελεήμων.

Τό λείψανο εἶχε πορφυρό χρῶμα καί ἦταν ζεστό καί συνεχῶς πύρωνε! Εἶχες τήν αἴσθηση ὅτι προσκυνοῦσες τόν ἴδιο τόν Ἅγιο ζωντανό. Κάποιοι προσκυνητές ὁμολόγησαν ὅτι ἔνιωσαν νά προσκυνοῦν σάρκα καί ἄλλοι ἔνιωσαν ἔντονη εὐωδία. Ὁ Ἅγιος ὡς σημειοφόρος ἔδειχνε στόν κάθε ἕνα μας διαφορετικά οὐράνια σημάδια. Σέ μία κυρία μέ τόν γιό της, πού ἀσθενοῦσαν, τούς ἔδειξε μέσα ἀπό φοβερά σημεῖα ὅτι δίνει μάχη νά τούς θεραπεύσει. Ὅλοι ὅμως συγκλονισθήκαμε ἀπό τά θαύματα, πού ὁ Ἅγιος μᾶς ἀξίωσε νά ζήσουμε!

Στήν ὑποδοχή τοῦ τιμίου λειψάνου ὁ π. Νεκτάριος σέ μένα τήν Σταυρούλα, ξαφνικά μου ἔδωσε νά διαβάσω τούς Χαιρετιστήριους Οἴκους τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ. Ἀπό τό περιεχόμενό τους ἔνιωσα σάν νά συστήνομαι καί νά μοῦ ἀποκαλύπτετε ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος βῆμα - βῆμα. Ἡ καρδιά μου χτυποῦσε γρήγορα, τά μάτια μου βούρκωναν καί ἱερό δέος μέ κατέλαβε. Στό σημεῖο αὐτό θέλω νά ἀναφέρω ὅτι τήν ἐποχή ἐκείνη ἀντιμετώπιζα σοβαρό πρόβλημα ὑγείας, τό ὁποῖο ὁ π. Νεκτάριος εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπό τόν κ. Ἀριστοτέλη τόν Ὀκτώβριο, ὅταν βρίσκονταν στήν Ἑλλάδα καί στήν Ἀλβανία. Ἀξίζει νά σημειωθεί ὅτι ὁ νονός μου, ὅταν ἐπέστρεψε στήν Κύπρο μέ διαβεβαίωσε ὅτι ὅλα θά πᾶνε καλά χάρη στόν ἅγιο Σοφιανό, στόν ὁποῖο εἶχαν προσευχηθεῖ μέ πολλή θέρμη γιά τήν ὑγεία μου. Τότε ἦταν καί ἡ πρώτη φορά πληροφορήθηκα γιά τήν ὕπαρξη τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, παρ’ ὅλο πού ἐδῶ, στήν Κύπρο, τό ὄνομά του εἶναι ἰδιαίτερα διαδεδομένο ὡς κύριο ὄνομα ἤ ἐπώνυμο.

Συγκλονισμένη, μέ καρδιά συντετριμμένη καί μέ δάκρυα ἀσταμάτητα προσκύνησα τό πυρωμένο λείψανο τοῦ Ἁγίου! Ἡ πύρωση καί ἡ ζεστασιά, πού πήγαζε μέσα ἀπό τό φυλακτό ἦταν ἀνώτερη ἀπό τήν θερμοκρασία, πού ἔχουμε οἱ ἀνθρώπινοι ὀργανισμοί. Ζήτησα μέ σεβασμό ἀπό τόν π. Νεκτάριο νά συναντηθοῦμε τήν ἑπόμενη μέρα στό σπίτι μου, γιά νά εὐλογηθεῖ ἡ οἰκογένειά μου καί γιά νά τόν εὐχαριστήσω θερμά γιά ὅλες τίς Παρακλήσεις, πού ἔκανε, γιά μένα, καί ἀκόμη γιά νά συζητήσω μαζί του κάποιες πνευματικές μου ἀνησυχίες. Ὅμως τό βεβαρημένο πρόγραμμα τοῦ π. Νεκταρίου καί οἱ δικές μου προγραμματισμένες ὑποχρεώσεις ἔδειχναν πώς δέν θά ἦταν ἐφικτή μία συνάντηση. Στεναχωρήθηκα, ἀλλά χαιρέτισα μέ μία κρυφή αἰσιοδοξία τόν π. Νεκτάριο, ὅταν μου εἶπε τήν φράση «Ἄν θελήσει ὁ ὅσιος Σοφιανός θά συναντηθοῦμε!».

Στίς 26 Νοεμβρίου, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, ἐνῶ ἤμουν στό χῶρο ἐργασίας μου, δέχθηκα ἕνα ἀπρόσμενο τηλεφώνημα ἀπό τόν κ. Ἀριστοτέλη ὁ ὁποῖος μου ἀνακοίνωσε ὅτι ἀργά τό ἀπόγευμα ὁ π. Νεκτάριος θά ἐπισκεπτόταν τό σπίτι μου φέρνοντας μαζί του τά τίμια λείψανα τοῦ Ὁσίου. Ἡ συγκίνησή μου ἦταν ἀπερίγραπτη! Ἑτοίμασα τά ἀπαραίτητα γιά τήν ὑποδοχή τοῦ Ἁγίου, φτιάχνοντας ἀνάμεσα σέ ἄλλα καί ἕνα στεφάνι ἀπό λουλούδια, στό ὁποῖο θά ἐτοποθετείτο τοῦ λείψανο τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ. Τά ἄτομα, πού εἰδοποίησα ἦταν πολύ λίγα, ἀλλά ὄχι τυχαῖα, ὅπως διαπίστωσα στή συνέχεια.

Ἡ ὥρα τῆς ἄφιξης τοῦ Ἁγίου ἔφθασε καί ἡ συγκίνηση ὅλων ἦταν ζωγραφισμένη στά πρόσωπά μας. Ἀφοῦ ἔλαβε ἀπό τήν τοπική ἐκκλησιαστική ἀρχή εὐλογία ὁ π. Νεκτάριος, τελέσαμε τόν Ἁγιασμό καί παράλληλα προσκυνήσαμε τό ἱερό λείψανο, τό ὁποῖο ἔδειχνε περισσότερο πορφυρό ἀπό τήν προηγούμενη ἡμέρα, δίνοντας τήν βεβαιότητα ὅτι ζεστό καί ζωντανό αἷμα κυκλοφορεῖ στό χέρι τοῦ Ἁγίου. Ἕνας ἐκ τῶν παρευρισκομένων, ὁ ἀστυνομικός κ. Μιχάλης κράτησε τήν λειψανοθήκη στά χέρια του, προσευχόμενος θερμά στόν Ἅγιο, καί ἔνιωσε τόση ζέστη καί φλόγα νά ἐξέρχεται ἀπό ἐκεῖνο, ὥστε δέν μποροῦσε νά κρατήσει ἄλλο τό ἅγιο λείψανο. Καί εἶπε: «Πάρτε το, διότι πύρωσε σέ μεγάλο βαθμό καί δέν ἔχω τήν δύναμη νά τό κρατήσω ἄλλο. Μέ ἔκαψε!» Τόσο ζωντανός εἶναι ὁ Ἅγιος καί σήμερα, χαρίζοντας σέ ὅλους ἁπλόχερα τήν θεία χάρη του! Ζωντανός ἐν ζωῇ ἀγωνιζόμενος γιά τήν διαφύλαξη τόν χριστιανικῶν μαζῶν τῆς Ἠπείρου ἀπό τούς μουσουλμάνους, ζωντανός καί σήμερα σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Τόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ ἀγώνας του καί τά θαύματά του!

Ὅλοι μέ δάκρυα στά μάτια ἀποχαιρετήσαμε τό ἅγιο λείψανο καί προσευχηθήκαμε νά ἀξιωθοῦμε νά ἐπισκεφθοῦμε τόν Ἱστορικό Οἶκο τοῦ ὁσιοθέντος Χριστοφόρου Παπουλάκου στόν χωρίο Ἄρμπουνα τῶν Καλαβρύτων, ὅπου φυλάσσεται, γιά νά τό προσκυνήσουμε. Στίς καρδιές μας ὅμως ἔμεινε ἡ πνευματική πύρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα ἀπό τήν πρεσβεία τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, πού ἀπό τότε ἀποτελεῖ πλέον τόν φύλακα Ἅγιό μας. Σέ αὐτόν προστρέχουμε καί παρακαλοῦμε μέ θέρμη καί ταπεινότητα γιά ὅλα ὅσα μας ἀπασχολοῦν, γιά νά ἐνδυναμώσει τήν πίστην μας καί νά μᾶς διαφυλάξει ἀπό τίς σύγχρονες σειρῆνες καί τούς ἐξισλαμισμούς. Ὅπως σημειώνει ὁ ἠπειρώτης λόγιος Ἰωάννης Λαμπρίδης, «οἱ Ὀθωμανοὶ ἐθεώρουν καὶ ἐσέβοντο τὸν Ἐπίσκοπον τοῦτον ὡς Ἅγιον διὰ τε τοὺς χρηστοὺς καὶ ἁγίους αὐτοῦ τρόπους καὶ διὰ τὸ ἑξῆς γεγονός. Ἀπωλέσθη ποτὲ νεανίδος ὀθωμανίδος φέσιον ὑπὸ φλωρίων κεκαλυμμένον, ὅπερ μετὰ πολλὰς ἔρευνας καὶ ἀνακρίσεις ἄνευρεν ὁ ἀρχιερεὺς οὗτος ἐντὸς φωλεᾶς πελαργοῦ. Ἐθεωρήθη δὲ τοῦτο ὡς θαῦμα τοῦ ἁγνοῦ καὶ εὐσεβοῦς τούτου Ἐπισκόπου παρὰ τῶν Ὀθωμανῶν» (βλ. Ἰωαν. Λαμπρίδου, Ἠπειρωτικὰ Μελετήματα, Ἐκδ. ΕΗΜ, Ἰωάννινα 1971, σσ. 15-16, σημ. 1).

Θέλοντας νά κρατήσουμε τήν χάρη τοῦ σημειοφόρου Ἁγίου στό σπίτι μας, δέν εἴχαμε χαλάσει τό στεφάνι, στό ὁποῖο ἀποτέθηκε τό ἅγιο λείψανό του. Καί ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου μας δόθηκε γιά ἄλλη μία φορά ἁπλόχερα! Τά λουλούδια γιά δεκαπέντε ἡμέρες διατηρήθηκαν ἀπό μόνα τους ἀμάραντα, ὅπως ἀκριβῶς τήν πρώτη ἡμέρα, πού φτιάχθηκε τό στεφάνι! Τηλεφωνήσαμε στόν π. Νεκτάριο, γιά νά τοῦ ποῦμε ὅτι τά λουλούδια παραμένουν ἀμάραντα καί μᾶς εἶπε, ὅταν ἀρχίσουν νά ξεραίνονται, νά τά καπνίσουμε (θυμιατίσουμε) ὡς εὐλογία. Πράγματι τά τοποθετήσαμε στήν ταράτσα ὥστε ἀπό τόν ἥλιο νά ξεραθοῦν, ὅμως τό θαυμαστό σημεῖο ἐπιμένει, δέν ἀποσυντίθενται καί διατηροῦνται σάν νά κοιμοῦνται, διατηρώντας τό χρῶμα τους καί τήν σύνθεσή τους. Τά βάζουμε σέ πλαστικό σακουλάκι καί νά δίνουμε εὐλογία καί στά χέρια πιστῶν εὐωδιάζουν. Μάλιστα δώσαμε καί σέ ἕναν εὐλαβέστατο καί πατερικότατο Πανιερώτατο Ἀρχιερέα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀφαίρεσε τό καπέλο του, ἀσπάστηκε τό ἄνθος καί εἶπε ὅτι πράγματι εἶναι σάν νά εἶναι ζωντανό ἄνθος τριαντάφυλλου σέ νάρκη. Τότε τό ἔβαλε πάνω του ὡς εὐλογία. Πραγματικά ὁ Ὅσιος εἶναι ἕνα ἀπό τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου.

Ὦ ὁλοζώντανε ἅγιε καί ὁμολογητά ἱεράρχα τῆς Ἠπείρου, Σοφιανέ σημειοφόρε! Πόση παρρησία ἔχεις στά οὐράνια στρώματα τοῦ Παραδείσου! Καί πόσο ἁπλόχερά μας χάρισες τά θαύματά σου στόν οἶκο μας καί στό μαρτυρικό νησί μας! Πρέσβευε στόν Κύριο καί γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς.

Εὐχή καί στόχος ὅλων μας εἶναι ἡ ἐπανέκδοση τοῦ βιβλίου μέ τόν βίο καί τίς Ἀκολουθίες τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, ὥστε νά μπορέσουν ἀκόμη περισσότεροι χριστιανοί νά τόν γνωρίσουν καί νά ἐπικαλοῦνται μέ πίστη καί εὐλάβεια τόν μεγάλο αὐτόν Ἅγιο τῆς Ὀρθοδοξίας μας!

Ἀπολυτίκιον καί Μεγαλυνάριον τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, ποιηθέντα ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Μοναχοῦ Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἱεραρχίας κεχρισμένος τῷ μύρῳ, ἀρχιερεὺς περιφανὴς ἀνεδείχθης πᾶσι Χριστοῦ θεράπων ἐνθεώτατος, καὶ σοφῶς ἐποίμανας τὸν λαὸν τοῦ Κυρίου, Σοφιανέ ὅσιε, διὰ λόγων καὶ ἔργων۰ καὶ νῦν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ἐλεηθῆναι τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Μεγαλυνάριον.

Τῆς Δρυϊνουπόλεως ἱερὸς ποιμὴν ἀνεδείχθης, ὡς τῶν πάλαι Ἱεραρχῶν, μιμητὴς ἐν πᾶσι, Σοφιανέ παμμάκαρ, ἐνθέοις προτερήμασι σεμνυνόμενος.

Περισσότερα γιά τόν ἅγιο Σοφιανό βλ.:

http://www.saint.gr/3723/saint.aspx

http://www.romiosini.org.gr/0288bb88.el.aspx

http://www.diakonima.gr/2015/11/04/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82/

http://gethsimani.blogspot.gr/2015/07/blog-post_12.html

Χαίρε Κεχαριτωμένη !

Η πορεία μας μες τη Σαρακοστή συνεχίζεται ...

Έχουμε ήδη αποκούμπι , δεν είμαστε μόνοι ...

Η Γλυκειά μας Παναγιά συμπορεύεται μαζί μας .

Ήδη την συναντήσαμε την Παρασκεύη

στους πρώτους χαιρετισμούς ,

και ακουμπήσαμε λιγάκι στους ώμους Της

να πάρουμε δύναμη ...

Μας χάϊδεψε τρυφερά , και μας κράτησε

σαν στοργική Μανούλα το χέρι ,

να μας φύγουν φόβοι και ανασφάλειες ...

Ας την έχουμε Συνοδοιπόρο στη ζωή μας ,

ας μην την αφήσουμε ούτε στιγμή !

Καλή Δύναμη !

Καλή συνέχεια στην ευλογημένη πορεία της Σαρακοστής !

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός ! »

✿ Διαβάτης ✿

Διδαχαί περί ἐλεημοσύνης

Ἅγιος Νεκτάριος μιλώντας γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη ἀναφέρει: «Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι πράξη ἀγαθῆς προαιρέσεως. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ὑπαγόρευση ἀγαθῆς καρδίας, ποὺ ἀγαπάει τὸν πλησίον της. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι δικαιοσύνη, ποὺ ἀποδίδει τὰ ὀφειλόμενα σὲ ὅσους τὰ ἔχουν ἀνάγκη.
Γιατί ὅποιος ἔχει λάβει τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὸν Θεό, γίνεται διαχειριστὴς καὶ οἰκονόμος αὐτῶν. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας τὴν ἐκπλήρωση ζητάει ὁ Θεὸς περισσότερο ἀπὸ θυσίες κι ὁλοκαυτώματα.
Στὰ ἔργα τῆς ἐλεημοσύνης ὑπάγονται κι ὅσα γίνονται χάρη τῆς πνευματικῆς καὶ ἠθικῆς μορφώσεως καὶ ἀναπτύξεως τοῦ πλησίον. Ἡ ἐλεημοσύνη θὰ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν καὶ θὰ σώσει ἀπὸ τὸν θάνατο»1.

Ὁ πατὴρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἔλεγε σχετικὰ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη: «Διαβάζουμε στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ὅτι ὁ Θεὸς εἶπε: “Αἱ προσευχαί σου καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἀνέβησαν ὡς μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ”.
Εἰσακούσθηκαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἐλεημοσύνες. Σὰν νὰ ἔχουν κάποια φωνή, σὰν νὰ ἔχουν κάποιον ἦχο. Καὶ οἱ μὲν προσευχές, ὅταν λέγωνται μὲ τὰ χείλη, ἔχουν ἦχο· ἡ ἐλεημοσύνη ὅμως τί ἦχο νὰ ἔχη;
Κι ὅμως ἡ ἐλεημοσύνη ἔχει δικό της ἦχο. Διότι εἶναι τὰ “εὐχαριστῶ” πρὸς τὸν Θεό, τὰ ὁποῖα ἀπευθύνουν οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εὐεργετοῦνται. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ “εὐχαριστῶ” ὁ Θεὸς τὰ καταγράφει στὸ βιβλίο Του γιὰ τὸν ἐλεήμονα ἄνθρωπο.
Βέβαια δὲν θὰ μᾶς σώσουν τὰ ἔργα μας. Δὲν ὑπάρχει σωτηρία ἐξ ἔργων. Ἀλλοίμονο ἂν πιστεύουμε κάτι τέτοιο! Μᾶς σώζει μόνο τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας. Μᾶς σώζει ἡ θυσία Του. Μᾶς σώζει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Τὰ ἔργα μας ὅμως εἶναι καρποὶ τῆς πίστεως, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει καὶ δὲν ἔχει ἔργα εἶναι δένδρο ἄκαρπο. Καὶ τὸ δένδρο τὸ ἄκαρπο “ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται”. Τὰ καλά μας ἔργα συνηγοροῦν ὅτι ὄντως ἀποδεχτήκαμε τὸν Χριστὸ ὡς Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή»2.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ἑρμηνεύοντας τοὺς μακαρισμοὺς λέγει: «Ἡ ἐλεημοσύνη πρέπει νὰ χαρακτηρίζει τὸ χριστιανό, ἐπειδὴ αὐτὸς εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας μέλη εἶναι ὅλοι οἱ χριστιανοί, ποὺ μαζί Του συγκροτοῦν ἕνα Σῶμα. Καθὼς ὅμως ὑπάρχουν καὶ πολλὰ ἀδύναμα μέλη αὐτοῦ τοῦ Σώματος ἢ ἄλλα, ποὺ δοκιμάζονται ἀπὸ πολλὲς στερήσεις κι ἀνάγκες, δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ φυσικὸ καὶ δίκαιο ἀπὸ τὸ νὰ νοιώθουμε συμπάθεια γιὰ τὸ μέλος, ποὺ δοκιμάζεται κι ἔχει ἀνάγκη καὶ νὰ τὸ βοηθοῦμε ὁ καθένας ἀνάλογα μὲ τὴν δύναμή του.
Πολλὰ εἶναι ἐκεῖνα, ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς παρακινήσουν, γιὰ νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν ἐντολὴ τῆς ἐλεημοσύνης. Ὑπάρχει ἡ ἄπειρη ἀγάπη καὶ τὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ὑπάρχει ἡ σαφὴς καὶ ξεκάθαρη εὐαγγελικὴ ἐντολή.
Ὑπάρχει τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας. Εἴμαστε μέλη τοῦ Χριστοῦ, τοῦ σώματός Του. Νὰ προσθέσεις σὲ ὅλα αὐτὰ καὶ τὴν αἴσθηση τῆς εὐσπλαγχνίας, ποὺ εἶναι ἔμφυτη στὸν ἄνθρωπο. Αὐτὴ ἀναγκάζει ἀκόμα κι ἕνα ἄγριο ἄνθρωπο, πολὺ δὲ περισσότερο τὸ χριστιανό, νὰ νιώσει συμπάθεια γιὰ κάποιον, ποὺ ὑποφέρει»3.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὸ “ Ἐφ᾽ ὅσον γὰρ οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε”, γράφει: «Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς εἶπε ποτέ, ἐπειδὴ εἶσαι ὀκνηρὸς δὲν σοῦ ἀνάπτω τὸν ἥλιον· ἐπειδὴ δὲν κάνεις τίποτε τὸ σπουδαῖον, σοῦ σβήνω τὴν σελήνην, καθιστῶ τὴν κοιλίαν τῆς γῆς ἀνίκανον διὰ παραγωγήν, ἀποξηραίνω τὰς λίμνας, τὰς πηγὰς καὶ τοὺς ποταμούς· ἀλλὰ ἀντιθέτως ὅλα μᾶς τὰ παρέχει μὲ ἀφθονίαν.
Εἰς ὡρισμένους δέ, ποὺ ὄχι μόνον εἶναι ἄνεργοι, ἀλλὰ καὶ ἐπιπλέον διαπράττουν καὶ πονηρὰ ἔργα, τοὺς ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ ἀπολαμβάνουν αὐτά. Ὅταν ἰδῆς κάποιον πτωχὸν καὶ εἰπῆς ὅτι ἀγανακτῶ, ἐπειδὴ εἶναι νέος, ὑγιὴς καὶ δὲν πάσχει ἀπὸ τίποτε, παρὰ ταῦτα ὅμως θέλει νὰ τρέφεται χωρὶς νὰ ἐργάζεται, ὅλα αὐτά, ποὺ προανέφερα, νὰ τὰ εἰπῆς εἰς τὸν ἑαυτό σου, μᾶλλον δῶσε παρρησία εἰς ἐκεῖνον νὰ τὰ εἰπῆ εἰς σὲ καὶ πολὺ δίκαια νὰ σοῦ εἰπῆ· σὺ μὲν μὲ κατηγορεῖς διὰ ὀκνηρίαν, ἐγὼ ὅμως σὲ κατηγορῶ διὰ τὰ πονηρὰ ἔργα, ποὺ κάνεις, ὅταν συκοφαντῆς, ὅταν ὁρκίζεσαι, ὅταν ψεύδεσαι, ὅταν ἁρπάζης, ὅταν διαπράττης ἀμέτρητα τέτοιου εἴδους ἔργα»4.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μιλώντας γιὰ τὴν ἀνεξικακία καὶ τὴν συμπάθεια λέγει: «Τὸ καλὸ τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι διπλό, καὶ τὸ μὲν ἕνα εἶναι ἡ μετάδοση στέγης, σκέπης, τροφῆς καὶ σὲ εὐκαιριακὴ βοήθεια πρὸς ἐκείνους, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη· τὸ δὲ ἄλλο εἶναι μακροθυμία καὶ ἀνεξικακία καὶ συμπάθεια πρὸς ὅσους πταίουν.
Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔγινε γιὰ χάρη μας ἄνθρωπος καὶ καταδέχτηκε νὰ εἶναι δάσκαλός μας, μᾶς λέγει “νὰ δίδης σὲ ὅποιον σοῦ ζητεῖ καὶ νὰ μὴ ἀποστραφῆς ὅποιον θέλει νὰ δανεισθῆ ἀπὸ ἐσένα”»5.

1. Νεκταρίου Κεφαλᾶ Ἅπαντα τόμ. Ε΄σελ. 362.
2. Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου. Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα. Ἐκδ. Ἱ. Ἡ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, σελ. 64.
3. Ἁγίου Ἰωάννου Κρονστάνδης Οἱ Μακαρισμοὶ σελ. 91.
4. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 10 σελ. 513.

5. Γρηγ. Παλαμᾶ Ε.Π.Ε. τόμ. 10 σελ. 415.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1995, 25 Ὀκτωβρίου 2013

Δάφνη