Όλη μας τη σχολική ζωή ο Μάρτιος ήταν ντυμένος με υπερηφάνεια και ελπίδα: η άνοιξη που ξεκινούσε, η ιστορία της γέννησης του Ελληνικού κράτους μέσα από μια Επανάσταση, η γιορτή του Ευαγγελισμού, η αλλαγή της ώρας που μεγάλωνε την ημέρα και μείωνε το σκοτάδι, όλα συνεργούσαν στην αλλαγή της διάθεσης και στην πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Τα τελευταία χρόνια το συναίσθημα αυτό μοιάζει να χάνεται, σαν φλόγα σ’ ένα καντήλι που τελειώνει το λάδι του... όχι μόνο αυτό: τα τελευταία χρόνια η υπερηφάνεια και η ελπίδα ποινικοποιήθηκαν, κατηγορήθηκαν και έγιναν συνώνυμα της αφέλειας ή – χειρότερα- της επίπλαστης ευτυχίας του πρόσφατου παρελθόντος. Κι όμως: ποτέ άλλοτε αυτή η πατρίδα, αυτός ο λαός κι αυτός ο κόσμος δεν είχε τόση ανάγκη την υπερηφάνεια και την ελπίδα του Ελληνικού Μάρτη, όσο σήμερα. Η επέτειος της 25ης Μαρτίου, εθνική και θρησκευτική, έρχεται σε μια επικίνδυνα παράξενη συγκυρία: όταν κάθετι επαναστατικό θεωρείται απειλητικό, όταν κάθετι διαφορετικό κυνηγιέται, όταν τα σύνορα του κόσμου μας – είναι πια απολύτως σαφές- ξαναχαράζονται, όταν η πίστη σε ένα επέκεινα θεωρείται αν μη τι άλλο γραφική. Καλούμαστε να γιορτάσουμε την επανάσταση, ενώ μας τορπιλίζουν τη σκέψη με την έννοια της υποταγής... καλούμαστε να γιορτάσουμε τη γέννηση της σύγχρονης Ελλάδας, όταν στα νερά μας σουλατσάρουν ξένα πλοία και την οικονομία μας την ορίζουν ξένοι εγκέφαλοι... καλούμαστε να γιορτάσουμε τον Ευαγγελισμό, όταν ο καπιταλιστικός θεός δεν αφήνει χώρο στους Αγγέλους, αν η καλή είδηση που φέρουν δεν κουμπώνει σε αριθμούς... Ποτέ άλλοτε το ρήμα έχω δεν ποδηγέτησε τόσο λυσσαλέα το ρήμα Είμαι, ώστε γεγονότα που στηρίχθηκαν στην έννοια της ανθρώπινης υπόστασης μοιάζουν τόσο παλιομοδίτικα, σαν ξεπεσμένες παραστάσεις μιας εποχής που σουβλίστηκε μαζί με τους ήρωες της... ο Κολοκοτρώνης που θα ήθελαν οι ηγέτες μας να υπάρχει θα είχε συνθηκολογήσει με τον Ιμπραήμ και θα είχε στείλει επιστολή συμπαράστασης στο Δράμαλη, ο ιδανικός Διάκος θα έκανε ότι μπορούσε για να κάνει τον Ομέρ Βρυώνη να τον εμπιστευτεί, ο ιδανικός Ρήγας θα επέλεγε τα 40 χρόνια από τη μια ώρα... όσο για τον Ευαγγελισμό; Με τόσο θεοποιημένους εγωισμούς ολόγυρά μας, ποια άραγε χρεία έχομεν σωτήρων; Και γιατί να μας αξίζουν κιόλας;
Η φετινή επέτειος της Επανάστασης σε λίγες μέρες, βρίσκει τον πλανήτη δεμένο με αόρατες αλυσίδες... και η δύναμή τους είναι ακριβώς το ότι είναι αόρατες... βρίσκει την Ελλάδα και τις ζωές όλων μας καταληστευμένες από τους παλαιούς της σωτήρες, εξαπατημένες από τους τωρινούς, πουλημένες από όλους... δεν υπάρχουν σωτήρες για μας αδέρφια, μας τελείωσαν, αν πράγματι υπήρξαν ποτέ... κι ενώ αυτή η αλήθεια φαντάζει τρομακτική ίσως είναι το πιο αισιόδοξο σημείο της φετινής επετείου: την πατρίδα σου, τη ζωή σου, το μέλλον σου, την επανάσταση σου, την υπερηφάνεια σου, την ελπίδα σου μην την αναζητήσεις φέτος στους ξύλινους λόγους όσων χειροκροτούν μόνο νεκρούς επαναστάτες και γιορτάζουν ευαγγελισμούς χωρίς θαύματα... αναζήτησε την εκεί που τη βρήκαν όσοι επαναστάτες έφτιαξαν την Ελλάδα: στην αγάπη για αληθινή ελευθερία και δικαιοσύνη, χωρίς όρους και υπότιτλους... αναζήτησε την και σ’ εκείνο το κορίτσι που αξιώθηκε να κυοφορήσει τον Ουρανό: ξεκινώντας να ελπίζεις κ εσύ σε αγγέλους...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου