Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Πανήγυρις Αγίου Ραφαήλ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ, ΑΞΙΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ
ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣΓΡΙΒΑΣ


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ
ΛαμπροΔευτέρας–ΛαμπροΤρίτης

Η Ιερά Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γουμενίσσης (Γρίβας), ετοιμάζεται νά τιμήσει τους Νεοφανείς Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη την παρθένο, τη Δευτέρα και την Τρίτη του Πάσχα. Ολημερίς το Μοναστήρι θα είναι ανοικτό.
Την παραμονή ΛαμπροΔευτέρα 2 Μαΐου, στις  5.30 μ.μ. θα γίνει ο πανηγυρικός Εσπερινός.
Τη ΛαμπροΤρίτη 3 Μαΐου το πρωί, θα τελεσθεί Όρθρος, Αρχιερατική Λειτουργία καί λιτανεία των ιερών λειψάνων των Νεοφανών Μαρτύρων.
Θα εκτεθεί σε προσκύνηση  ΤΜΗΜΑ  από την Τιμία Μαρτυρική Κεφαλή του Αγίου Ραφαήλ (από την δεξιά υπερόφρυο περιοχή), ένα εκ των μαρτυρικών πλευρών της αγίας Ειρήνης, όπως και τα μονίμως φυλασσόμενα αποτμήματα ιερών λειψάνων των τριών Μαρτύρων.
Το απόγευμα της Λαμπροτρίτης, στις 5 μ.μ. θα ψαλεί Παράκληση των Νεοφανών Αγίων, και στις 8 μ.μ. οι Χαιρετισμοί του Αγίου Ραφαήλ
                                                                   εκ της Ιεράς Μονής

Δεν νηστεύουμε για το Πάσχα , ούτε για τον Σταυρό του Κυρίου...

Αν σε ρωτήσει Ιουδαίος και Έλληνας για ποιό λόγο νηστεύεις, μην πεις για το Πάσχα, ούτε για τον Σταυρό, γιατί θα τους δώσεις λαβή να κατηγορούν· δεν νηστεύουμε για το Πάσχα, ούτε για τον Σταυρό , αλλά για τα αμαρτήματά μας, επειδή πρόκειται να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων· διότι το Πάσχα δεν είναι υπόθεση νηστείας και πένθους, αλλά ευφροσύνης και χαράς. Διότι ο Σταυρός εξάλειψε την αμαρτία, έγινε καθάρσιο της οικουμένης, καταλλαγή χρόνιας έχθρας, άνοιξε τις πύλες του ουρανού, όσους μισούνται τους έκανε φίλους, στον ουρανό τους επανέφερε, στα δεξιά του θρόνου κάθισε την αθρώπινή μας φύση, μύρια άλλα αγαθά μας έδωκε. Δεν είναι για να πενθούμε και να μαραζώνουμε, αλλά για να αγγαλλόμεθα και να χαιρόμαστε για όλα αυτά. Γι'αυτό και ο Παύλος λέγει," για τίποτα άλλο δεν μπορώ να καυχηθώ παρά για τον Σταυρό του Κυρίου μας  Ιησού Χριστού". Και αλλού, "όλη του την αγάπη για μας ο Θεός την έδειξε στο ότι , ενώ ήμασταν αμαρτωλοί , ο Χριστός πέθανε υπέρ ημών". Και ο Ιωάννης κάπως έτσι το λέγει· "τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο". Πως άγάπησε τον κόσμο; Πες μου. Αφού όλα τα παράτρεξε, προέβαλλε τον Σταυρό. Γι'αυτό και αφού είπε, "τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο", συνέχισε, "ώστε τον Μονογενή του Υιό έδωκε για να σταυρωθεί, ώστε αυτός που πιστεύει σ'Αυτόν να μη χαθεί , αλλά να έχει ζώή αιώνια". Αν ο Σταυρός είναι υπόθεση  αγάπης και καύχημα, μη λέμε ότι γι'αυτόν πενθούμε· δεν πενθούμε για εκείνον , μη γένοιτο , αλλά για τα δικά μας αμαρτήματα. Γι'αυτό νηστεύουμε.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο Απόστολος της Κυριακής 24 Απριλίου 2016 - Βαΐων

a2Νὰ χαίρεστε πάντοτε
μὲ τὴ χαρὰ
ποὺ δίνει
ἡ κοινωνία
μὲ τὸν Κύριο.


(Φιλιπ. δ´ 4-9)
Αδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ῾Ο Κύριος ἐγγύς. Μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ. Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα
Αδελφοί, νὰ χαίρεστε πάντοτε μὲ τὴ χαρὰ ποὺ δίνει ἡ κοινωνία μὲ τὸν Κύριο. Θὰ τὸ πῶ καὶ πάλι· νὰ χαίρεστε. Σ’ ὅλους νὰ δείχνετε τὴν καλοσύνη σας. ῾Ο Κύριος ἔρχεται σύντομα. Γιὰ τίποτε νὰ μὴ σᾶς πιάνει ἄγχος, ἀλλὰ σὲ κάθε περίσταση τὰ αἰτήματά σας νὰ τὰ ἀπευθύνετε στὸν Θεὸ μὲ προσευχὴ καὶ δέηση, ποὺ θὰ συνοδεύονται ἀπὸ εὐχαριστία. Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἀσύλληπτη στὸ ἀνθρώπινο μυαλό, θὰ διαφυλάξει τὶς καρδιὲς καὶ τὶς σκέψεις σας κοντὰ στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό. Τέλος, ἀδελφοί μου, ὅ,τι εἶναι ἀληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, ἀξιαγάπητο, καλόφημο, ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ εἶναι ἄξιο ἐπαίνου, αὐτὰ νὰ ἔχετε στὸ μυαλό σας. Αὐτὰ ποὺ μάθατε, παραλάβατε κι ἀκούσατε ἀπὸ μένα, αὐτὰ ποὺ εἴδατε σ’ ἐμένα, αὐτὰ νὰ κάνετε κι ἐσεῖς. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ δίνει τὴν εἰρήνη θὰ εἶναι μαζί σας. 

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4552:o-apostolos-tis-kyriakis-24-apriliou-2016-vaion&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 24 Απριλίου 2016 - Βαϊων

a1Οἱ φτωχοὶ πάντοτε
θὰ ὑπάρχουν κοντά σας,
ἐμένα ὅμως
δὲν θὰ μὲ ἔχετε
πάντοτε.


(᾿Ιωάν. ιβ´ 1-18)
Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ᾿Εποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. ῾Η οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. Λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ᾿Ιούδας Σίμωνος ᾿Ισκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· Διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; Εἶπεν δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ᾿ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. Εἶπεν οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς· ῎Αφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. Τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ᾿ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. ῎Εγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν ᾿Ιουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν ᾿Ιησοῦν μόνον, ἀλλ᾿ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ᾿Εβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι᾿ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν ᾿Ιουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν. 
Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· «῾Ωσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ. Εὑρὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ᾿ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· «Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου». Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ᾿ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ ᾿Ιησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ᾿ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. ᾿Εμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ᾿ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. Διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.

Απόδοση σε απλή γλώσσα
Εξι μέρες πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἦρθε ὁ ᾿Ιησοῦς στὴ Βηθανία, ὅπου ἔμενε ὁ Λάζαρος, ποὺ εἶχε πεθάνει καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς. ῾Ετοίμασαν, λοιπόν, ἐκεῖ γιὰ χάρη του δεῖπνο, καὶ ἡ Μάρθα ὑπηρετοῦσε, ἐνῶ ὁ Λάζαρος ἦταν ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ παρακάθονταν μαζὶ μὲ τὸν ᾿Ιησοῦ στὸ δεῖπνο. Τότε ἡ Μαρία πῆρε μιὰ φιάλη ἀπὸ τὸ πιὸ ἀκριβὸ ἄρωμα τῆς νάρδου κι ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ ᾿Ιησοῦ. ῎Επειτα σκούπισε μὲ τὰ μαλλιά της τὰ πόδια του, κι ὅλο τὸ σπίτι γέμισε μὲ τὴν εὐωδιὰ τοῦ μύρου. Λέει τότε ὁ ᾿Ιούδας ὁ ᾿Ισκαριώτης, ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητές του, αὐτὸς ποὺ σκόπευε νὰ τὸν προδώσει· «Γιατί νὰ μὴν πουληθεῖ αὐτὸ τὸ μύρο γιὰ τριακόσια ἀργυρὰ νομίσματα, καὶ τὰ χρήματα νὰ διανεμηθοῦν στοὺς φτωχούς;» Αὐτὸ τὸ εἶπε ὄχι γιατὶ νοιαζόταν γιὰ τοὺς φτωχούς, ἀλλὰ γιατὶ ἦταν κλέφτης καί, καθὼς διαχειριζόταν τὸ κοινὸ ταμεῖο, συχνὰ κρατοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ ἔβαζαν σ’ αὐτό. Εἶπε τότε ὁ ᾿Ιησοῦς· «῎Αφησέ την ἥσυχη· αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι γιὰ τὴν ἡμέρα τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου. Οἱ φτωχοὶ πάντοτε θὰ ὑπάρχουν κοντά σας, ἐμένα ὅμως δὲν θὰ μὲ ἔχετε πάντοτε». 
Πλῆθος πολὺ ἀπὸ τοὺς ᾿Ιουδαίους τῆς πόλεως ἔμαθαν ὅτι ὁ ᾿Ιησοῦς βρίσκεται ἐκεῖ καὶ ἦρθαν γιὰ νὰ δοῦν ὄχι μόνο αὐτὸν ἀλλὰ καὶ τὸν Λάζαρο, ποὺ τὸν εἶχε ἀναστήσει ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Γι’ αὐτὸ οἱ ἀρχιερεῖς ἀποφάσισαν νὰ σκοτώσουν καὶ τὸν Λάζαρο, ἐπειδὴ ἐξαιτίας του πολλοὶ ᾿Ιουδαῖοι ἐγκατέλειπαν αὐτοὺς καὶ πίστευαν στὸν ᾿Ιησοῦ. Τὴν ἄλλη μέρα, τὸ μεγάλο πλῆθος ποὺ εἶχε ἔρθει γιὰ τὴ γιορτὴ τοῦ Πάσχα, ὅταν ἄκουσαν ὅτι ἔρχεται ὁ ᾿Ιησοῦς στὰ ῾Ιεροσόλυμα, πῆραν κλαδιὰ φοινικιᾶς, καὶ βγῆκαν ἀπὸ τὴν πόλη νὰ τὸν προϋπαντήσουν κραυγάζοντας· Δόξα στὸν Θεό! Εὐλογημένος αὐτὸς ποὺ ἔρχεται σταλμένος ἀπὸ τὸν Κύριο!  Εὐλογημένος ὁ βασιλιὰς τοῦ ᾿Ισραήλ!  ῾Ο ᾿Ιησοῦς εἶχε βρεῖ ἕνα γαϊδουράκι καὶ κάθισε πάνω του, ὅπως λέει ἡ Γραφή· Μὴ φοβᾶσαι θυγατέρα μου, πόλη τῆς Σιών· νά ποὺ ἔρχεται σ’ ἐσένα ὁ βασιλιάς σου, σὲ γαϊδουράκι πάνω καθισμένος. Αὐτὰ στὴν ἀρχὴ δὲν τὰ κατάλαβαν οἱ μαθητές του· ὅταν ὅμως ὁ ᾿Ιησοῦς ἀνυψώθηκε στὴ θεία δόξα, τότε τὰ θυμήθηκαν. ῞Ο,τι εἶχε γράψει γιὰ κεῖνον ἡ Γραφή, αὐτὰ καὶ τοῦ ἔκαναν. ῞Ολοι, λοιπόν, ἐκεῖνοι ποὺ ἦταν μαζὶ μὲ τὸν ᾿Ιησοῦ, ὅταν φώναξε τὸν Λάζαρο ἀπὸ τὸν τάφο καὶ τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, διηγοῦνταν αὐτὰ ποὺ εἶχαν δεῖ. Γι’ αὐτὸ ἦρθε τὸ πλῆθος νὰ τὸν προϋπαντήσει, ἐπειδὴ ἔμαθαν ὅτι αὐτὸς εἶχε κάνει τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ σημεῖο.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4551:to-evaggelio-tis-kyriakis-24-apriliou-2016-vaion&catid=32&Itemid=145

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ – 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ  ΒΑΪΩΝ
(Ἰω. 12, 1-18)
Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τήν ὁποία ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα, στήν πόλη, ἡ ὁποία «ἀπέκτεινε τούς Προφῆτες καί λιθοβόλησε τούς ἀπεσταλμένους πρός αὐτήν».
Εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα ὁ Κύριός μας σάν ὁ μεγάλος θριαμβευτής ὅλων τῶν βασιλέων τοῦ κόσμου, ὁ νικητής τοῦ θανάτου, ὅπως ἀπέδειξε μέ τήν ἀνάσταση τοῦ φίλου Του Λαζάρου στή Βηθανία. Εἰσέρχεται ὄχι νά καθήσει στό θρόνο τοῦ Δαβίδ, σάν ἐπίγειος ἄρχοντας καί βασιλιάς, μά γιά νά προσφέρει θυσία τόν ἑαυτό Του τόν ἴδιο, ἐπάνω στό θρόνο Του τόν ἔνδοξο, στό Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ. Ἄς πᾶμε κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, κι ἄς παρακολουθήσουμε νοερά αὐτήν τήν ὑποδοχή τοῦ Κυρίου μας στά Ἱεροσόλυμα, κι ἄς προσπαθήσουμε νά κατανοήσουμε, ὅσο μποροῦμε, τήν βαθύτερη σημασία καί τό σκοπό της.
Τό σημερινό Ἱερό Εὐαγγέλιο μᾶς παρουσιάζει δύο ὑπέροχες σκηνές λατρείας καί ἀγάπης, τήν μία στή Βηθανία καί τήν ἄλλη στά Ἱεροσόλυμα. Στή Βηθανία, πρίν ἕνα μῆνα περίπου, εἶχε ἀναστήσει ὁ Κύριος τό φίλο Του Λάζαρο, γεγονός πού συγκλόνησε τούς πάντες καί γέμισε μέ ἐνθουσιασμό τά πλήθη, πού τώρα βρίσκονται ἐκεῖ συγκεντρωμένα γιά νά δοῦν τόν ἀναστημένο Λάζαρο καί τόν παντοδύναμο Προφήτη καί Διδάσκαλο. Ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής Ἰωάννης χαρακτηριαστικά λέγει: «Πρό ἕξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα ἦλθεν Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν ….», ὅπου ἔτυχε θερμῆς φιλοξενίας στό σπίτι τοῦ Λαζάρου. Τήν ἄλλη ἡμέρα ὁ Κύριος μέ τούς μαθητές Του ξεκινοῦν γιά τήν Ἱερουσαλήμ. Τά συγκεντρωμένα πλήθη τόν ἀκολουθοῦν καί τόν συνοδεύουν. Ὁ λαός πού εἶχε συγκεντρωθεῖ στά Ἱεροσόλυμα γιά τό Πάσχα τῶν Ἑβραίων, τρέχει νά προϋπαντήσει τόν ἐρχόμενο Κύριο. «Ἐσείσθη πᾶσα ἡ πόλις», λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Ἄπειρα πλήθη λαοῦ βγῆκαν ἔξω ἀπό τήν πόλη νά ὑποδεχθοῦν τό Χριστό. Κόβουν κλαδιά δένδρων, βάϊα φοινίκων, τά κρατοῦν στά χέρια, στρώνουν κάτω στή γῆ τά ροῦχα τους καί φωνάζουν μέ ἀσυγκράτητο ἐνθουσιασμό: «Ὠσσανᾶ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Βασιλεύς του Ἰσραήλ». «Δόξα καί τιμή σ’ αὐτόν. Εὐλογημένος καί δοξασμένος ἄς εἶναι αὐτός πού ἔρχεται ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου, αὐτός πού εἶναι ἔνδοξος καί ἀληθινός Βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ.»
Ναί, ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Βασιλιάς, ὁ Κύριος. Ὅμως, ἀδελφοί μου, τί διαστροφή καί τί παρεξήγηση ὑπάρχει ἀπό τά πλήθη γιά τόν βασιλιά τῶν Ἰουδαίων! Ὁ Χριστός δέν εἶναι κοσμικός καί ἐπίγειος βασιλιάς, ὅπως τόν ἐπιθυμοῦν καί τόν θέλουν οἱ Ἰουδαῖοι. Εἶναι πνευματικός καί αἰώνιος, εἶναι ὁ Βασιλιάς οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὁ Κύριος, ὁ Παντοκράτωρ. Εἶναι Ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο προφήτευσε ὁ Προφήτης Ζαχαρίας πρίν ἀπό πεντακόσια χρόνια λέγοντας: «Χαῖρε σφόδρα θύγατερ Σιών …. Ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταίσοι δίκαιος καί σώζων αὐτός, πραῦς καί ἐπιβεβηκώς ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον».
Πῶς μπαίνει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Κύριός μας στήν ἁγία πόλη; Πρᾶος καί ταπεινός, καθισμένος ἐπάνω σ’ ἕνα γαϊδουράκι. Δέν προσέχει καθόλου τίς ζητωκραυγές καί τούς ἔξαλλους ἀλαλαγμούς τοῦ πλήθους. Εἶναι σκεπτικός, γνωρίζει καλά πώς σέ λίγες ἡμέρες αὐτός ὁ λαός πού τώρα τόν ἐπευφημεῖ, θά μεταστραφεῖ καί θά φωνάζει «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν». Θά ἀπαιτεῖ ἐπίμονα ἀπό τόν Πιλάτο νά τόν σταυρώσει. Βλέπει μπροστά του τήν σκληροκαρδία καί ἀχαριστία αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, πού τόσο εὐεργέτησε. Ἔχει ἐνώπιόν Του ὅλα τά φοβερά γεγονότα πού θά ἐπακολουθήσουν, τόν Νιπτήρα, τό Μυστικό Δεῖπνο, τήν Γεσθημανή, τό προδοτικό φίλημα τοῦ Ἰοῦδα, τά ραπίσματα, τούς ψευδομάρτυρες, τό Πραιτώριο, τούς ἐμπαιγμούς καί τό φραγγέλιο, τό Σταυρό, τή χολή καί τό ὄξος. Τόν θάνατο καί τήν ταφή Του, ὅλα τά φρικτά πάθη Του, ὅλα ἔρχονται τήν στιγμή αὐτή μπροστά Του.
Ἀλλά γι’ αὐτά, ἀκριβῶς, ἀνεβαίνει ὁ Κύριος στήν ἁγία πόλη, στά Ἱεροσόλυμα. Ὁ σκοπός τῆς εἰσόδου Του δέν εἶναι νά δώση ἀφορμή στά πλήθη νά τόν ζητωκραυγάσουν μέ ἐνθουσιασμό σάν βασιλιά. Ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο ἔγινε ἄνθρωπος καί κατέβηκε στή γῆ μας ἦταν ἕνας καί μοναδικός. Νά προσφέρει τήν μεγάλη θυσία, τήν ἀνεκτίμητη θυσία τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς Του, νά γίνει Αὐτός «ὁ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας», νά θυσιάσει τόν ἑαυτόν Του γιά χάρη τῶν λογικῶν Του προβάτων, τῶν ἀνθρώπων, ὅλων τῶν αἰώνων. Εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα νά παραδοθεῖ καί νά συληφθεῖ οἰκειοθελῶς, ν’ ἀνεβεῖ στό Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ καί νά ὑπομείνει ὅλη τήν ἀγωνία καί τήν ὀδύνη τοῦ σταυρικοῦ θανάτου καί νά δώσει τήν ψυχή Του «λίτρον ἀντί πολλῶν» συντρίβοντας ἔτσι καί νικῶντας κατά κράτος τό διάβολο, τή φθορά καί τό θάνατο μέ τήν ἔνδοξη τριήμερη Ἀνάστασή Του.
Ἀδελφοί μου, σήμερα γιορτάζουμε καί ὑποδεχόμαστε τό Χριστό κρατῶντας στά χέρια μας δάφνες καί βάια καί ψάλλοντας τό «Ὠσσανᾶ ἐν τοῖς ὑψίστοις». Ἀρκεῖ ὅμως μιά τέτοια μόνον ὑποδοχή ἀπό μᾶς τούς Χριστιανούς γιά τόν Βασιλιά τῶν οὐρανῶν, τόν Κύριο τῆς δόξης, τόν Σωτῆρα καί Θεῖο Λυτρωτή μας;
Ὁ Κύριος ἔρχεται, πρέπει νά τόν ὑποδεχθοῦμε. Εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός μας, ὁ ἄρχοντας καί ὁ βασιλάς τῶν καρδιῶν μας, ὁ φίλος καί ὁ ἀδελφός μας, ὁ Σωτῆρας κι ὁ Λυτρωτής μας. Ἀλήθεια, πῶς θέλει νά τόν ὑποδεχθοῦμε;
Θέλει νά βγάλουμε ἀπό πάνω μας ὅλες τίς κακίες, νά πετάξουμε τά παλιά ροῦχα τῶν ἁμαρτιῶν μας, μέ μιά εἰλικρινή μετάνοια καί ἐσωτερική συντριβή, νά στρώσουμε μέσα στήν καρδιά μας τά πολύτιμα χαλιά, τήν πραότητα, τήν καθαρότητα καί ἁγνότητα, τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση, τήν συμφιλίωση μέ ὅλους καί γενικά μέ μιά ἀλλαγή ριζική τῆς ζωῆς μας, κι ἄς κρατήσουμε τά σύμβολα τῆς νίκης, τίς χριστιανικές ἀρετές, τήν πίστη, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη στόν Βασιλιά τῶν καρδιῶν μας καί τότε ἄς πλησιάσουμε στήν Ἁγία Τράπεζα φωνάζοντας: «Ὠσσανᾶ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Η Ένωση του Ανθρώπου με τον Θεό


Κλίμαξ Κλίμακος. Ποιμαντικές προσεγγίσεις στις ομιλίες του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου

Συγγραφέας: Αρχιμ. Ιάκωβος Κανάκης

 Κλῖμαξ! Δηλαδή σκάλα.
Ἐλάτε νά την ἀνέβουμε μέ ὁδηγό ἕναν πεπειραμένο ἀσκητή, τόν ὅσιο Ἰωάννη τόν Σιναΐτη.
Εἶναι ἕνα κλασσικό ἀσκητικό κείμενο τοῦ 6ου αἰῶνος τό ὁποῖο σεβάστηκε ὁ χρόνος. Ἕνα κείμενο, ἀμέτρητα βιώματα.
Σέ τί ἀναφέρεται; Πῶς ἐγώ, ἐσύ, ὁ καθένας πού θά το θελήσει μπορεῖ νά ἐνωθεῖ μέ τόν Θεό, νά θεωθεῖ. Οἱ κίνδυνοι πολλοί πού συσπειρώνονται σέ 30 σκαλοπάτια. 30 βαθμίδες, 30 πνευματικοί λόγοι, κατάθεση ψυχῆς ἑνός ἐρημίτη πού κατάφερε τό ποθούμενο, την ἁγιότητα.
Ἀπευθύνεται στους μοναχούς ἀλλά ἀφορᾶ ὅλους μας γιατί ὅπως καί ὁ ἴδιος αναφέρει ἀφενός πρέπει νά ποθοῦμε τον μοναχισμό καί ἀφετέρου ἕνα εἶναι το Εὐαγγέλιο, μιά πορεία, διαφορετικοί δρόμοι, κοινός ὁ προορισμός μας

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Το έθιμο των Λαζαρίνων στην Αιανή Κοζάνης


Το έθιμο των Λαζαρίνων στην Αιανή Κοζάνης


Έθιμα όπως οι Λαζαρίνες της Αιανής έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα. Σωζόμενα έως και την όψιμη αρχαιότητα, μεταδόθηκαν στον κοινό βυζαντινό πολιτι­σμό και στο χριστιανισμό όλης της Βαλκανικής. Το έθιμο των Λαζαρίνων συνδέεται με τον ερχομό της άνοιξης, την αναγέννηση της φύσης και την ανανέωση της ζωής. Το γεγονός ότι επικρατεί το γυναικείο στοιχείο στο έθιμο έχει σχέση με την γυναικεία γονιμότητα όπου εξισώνεται με την ευκαρπία των αγρών. Οι Λαζαρίνες της Αιανής θυμίζουν, όπως αναφέρει και η Κ. Κακούρη στο άρθρο της, παρθενίες ή εμμέλειες. Τα Παρθένεια, ήταν χαρακτηριστικός χορός των ελληνικών δωρικών πόλεων που εκτελούσαν ο­μάδες κοριτσιών. Στα χριστιανικά χρόνια η Ανάσταση του Λαζάρου, συνδέθηκε με την αναγέννηση της φύσης και την ανανέωση της ζωής. Είναι η φάση της νέας ζωής.
Σ’αυτή τη φάση της νεκρανάστασης της φύσης τοποθετείται και όλος ο εθιμικός κύκλος του Πάσχα, από την Έγερση του Λαζάρου ως την Ανάσταση της Λαμπρής. Η αποκλειστική συμμετοχή των κοριτσιών εξηγείται με το γεγονός, ότι ο Λάζαρος είχε μόνο αδερφές. Ο εορτασμός των Βαΐων, όπου και εκεί οι γυναίκες έχουν πρωταγωνιστικό χαρακτήρα στον ελληνικό χώρο, είναι γιορτή της νέας ζωής και της γονιμότητας των γυναικών.
Στην Αιανή το έθιμο των Λαζαρίνων ανήκει στην κατηγορία των γυναικείων χορευτικών δρώμενων, όπου έπαιρναν μέρος μόνο τα κορίτσια παλαιότερα, και σήμερα γυναίκες όλων των ηλικιών, με βασικό τους χαρακτηριστικό το χορό και το τραγούδι. Στο δρώμενο των Λαζαρίνων, οι Λαζαρίνες τραγουδάνε αντιφωνικά (εκ περιτροπής), ενώ δεν παίρνουν μέρος λαϊκοί οργανοπαίχτες. Οι εκδηλώσεις των Λαζαρίνων, μέχρι και το 1967 περίπου, διαρκούσαν τρεις ημέρες, από την Παρασκευή (παραμονή του Λαζάρου) μέχρι και την Κυριακή των Βαΐων.
Παραμονή του Λαζάρου Οι Λαζαρίνες ηλικίας έξι έως δεκαοχτώ χρονών, κορίτσια ανύπαντρα δηλαδή, σχημάτιζαν παρέες, τα «μπλίκια» (κάθε μπλίκι αποτελούνταν κυρίως από κορίτσια της ίδιας ηλικίας). Το μεσημέρι της Παρασκευής επισκέπτονταν τα μισά σπίτια του χωριού, τον πέρα μαχαλά του χωριού, όπου τραγουδούσαν και χόρευαν (ο στίχος του τραγουδιού προσαρμόζεται κατά περίπτωση στον εκάστοτε επισκεπτόμενο νοικοκύρη).
Μόλις τελείωναν τις επισκέψεις στα σπίτια, μαζευόταν στην πλατεία του χωριού όπου έστηναν χορό μόνο τα ανύπαντρα κορίτσια, οι «Λαζαρίνες». Κάθε «μπλίκι» που έφτανε στην πλατεία του χωριού, τοποθετούνταν στην αρχή του χορού τραγουδώντας πρώτα το «Τσιντσιρό» και έπειτα τα υπόλοιπα τραγούδια που ήταν τα ίδια με αυτά του Τρανού χορού της επόμενης μέρας. Όταν έφτανε στην πλατεία ένα νέο «μπλίκι», τα υπόλοιπα «μπλίκια» διέκοπταν το τραγούδι που έλεγαν και τραγουδούσαν ξανά το «Τσιντσιρό».
Η σειρά με την οποία τοποθετούνταν οι Λαζαρίνες στο χορό ήταν η εξής: Πρώτα, τα κορίτσια ηλικίας 16-18 χρονών, με νυφιάτικη στολή και φύρτες, τα οποία ήταν σε ηλικία γάμου. Μετά, κορίτσια ηλικίας 12-16 χρονών με νυφιάτικη στολή και τις χειροποίητες κεντημένες ποδιές στον αργαλειό. Ακολουθούσαν κορίτσια ηλικίας 10-12 χρονών, με φούστες και φουστάνια και ποδιές διαφόρων χρωμάτων και τέλος κοριτσάκια ηλικίας 6-10 χρονών με τις άσπρες καλοκαιρινές στολές.
Το Κονάκι Όταν νύχτωνε, τα κορίτσια ηλικίας 10 χρονών και άνω πήγαιναν στο «Κονάκι». Κονάκι, λέγεται το σπίτι όπου θα μείνουν και θα διασκεδάσουν οι Λαζαρίνες από κάθε μπλίκι δύο βραδιές, το βράδυ της παραμονής και το βράδυ του Λαζάρου. Στο Κονάκι οι Λαζαρίνες, διασκέδαζαν με τραγούδι και χορό μέχρι τις πρωινές ώρες. Επίσης, συμμετείχαν και νέοι του χωριού. Το γλέντι τελείωνε στην αυλή του σπιτιού, όπου τραγουδούσαν και χόρευαν το «Φεγγαράκι».
Ανήμερα του Λαζάρου Τα υπόλοιπα σπίτια του χωριού τα επισκέπτονταν το Σάββατο, ανήμερα του Λαζάρου, από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Όταν τελείωναν, συγκεντρώνονταν στην κεντρική πλατεία και έστηναν τον Τρανό χορό. Όπως και την Παρασκευή, κάθε «μπλίκι» που έφτανε στην πλατεία, έμπαινε στην αρχή του χορού και έλεγε το τραγούδι «Τσιντσιρό».
Ο Τρανός χορός ήταν το αποκορύφωμα των εκδηλώσεων και λάμβανε χώρα το απόγευμα του Σαββάτου. Η σειρά στο χορό ήταν η ίδια με αυτή της Παρασκευής. Πρέπει να τονιστεί ότι στον Τρανό χορό του Σαββάτου μπορούσαν να συμμετέχουν αρραβωνιασμένες και νιόπαντρες. Έμπαιναν στο χορό αφότου όλα τα «μπλίκια» είχαν τραγουδήσει το «Τσιντσιρό» και τοποθετούνταν ανάμεσα στις νυφιάτικες στολές ή μετά τα φουστάνια. Ο τρανός χορός με το προσωνύμιο »τσιντσιρό» απαντάται στην Αιανή κάνοντας διακριτή τη διαφορά με τα λοιπά χωριά της Ελείμιας όπου το δρώμενο των Λαζαρίνων περιορίζεται μόνο στις επισκέψεις στα σπίτια του εκάστοτε χωριού.
Ανήμερα των Βαΐων Ανήμερα των Βαΐων, μετά την εκκλησία, οι Λαζαρίνες αλλά και μεγάλες σε ηλικία γυναίκες, έστηναν τον Τρανό χορό των Βαΐων, με ιεραρχική σειρά αυτή τη φορά. Μπροστά έμπαιναν οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας, ακολουθούσαν οι νιόπαντρες, με σειρά ημερομηνίας γάμου, μετά οι αρραβωνιασμένες και τέλος, κατά ηλικία, τα κορίτσια.
Η εξέλιξη του εθίμου Από το 1967 έως το 1970, σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων της Αιανής υπήρχε μια αδράνεια-παύση του εθίμου, λόγω της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης στη χώρα. Την άνοιξη του 1970 κάποιες γυναίκες ηλικίας 30-40 χρονών αποφασίζουν την τέλεση του Τρανού χορού «Τσιντσιρό», ανήμερα του Λαζάρου, αλλά και του Τρανού χορού των Βαΐων.
Ήταν το έναυσμα για την αναβίωση-επιβίωση των συγκεκριμένων δρώμενων. Το μεσημέρι του Λαζάρου, κορίτσια ηλικίας 6-15 χρονών περίπου, σχημάτιζαν παρέες (τα «μπλίκια») και επισκέπτονταν τα γειτονικά και κυρίως τα συγγενικά τους σπίτια, όπου τραγουδούσαν και χόρευαν.
Το απόγευμα, συγκεντρώνονταν οι Λαζαρίνες κάθε ηλικίας στην πλατεία του χωριού και άρχιζαν όλες μαζί τον Τρανό χορό, με το τραγούδι «Τσιντσιρό». Από βραδύς έκαναν το Κονάκι, τα κορίτσια ηλικίας 12-18 χρονών, όπου γλεντούσαν και χόρευαν με συμμετοχή των αγοριών της Αιανής.
Από το 1983, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αιανής ‘Η ΠΡΟΟΔΟΣ’ σε συνεργασία με το Δήμο Αιανής, καθιέρωσαν μία μουσικοχορευτική εκδήλωση το απόγευμα των Βαΐων, με παρουσίαση χορευτικών ομάδων από όλη την Επικράτεια. Τα τελευταία 4 χρόνια, ο Σύλλογος διοργανώνει, με τη βοήθεια γυναικών της Αιανής, παρουσίαση των στολών την Παραμονή του Λαζάρου. Σήμερα, οι επισκέψεις στα σπίτια γίνονται μόνο από κορίτσια ηλικίας 6-15 χρονών. Ωστόσο, η συμμετοχή στον Τρανό χορό «Τσιντσιρό» έχει αυξηθεί, καθώς παίρνουν μέρος γυναίκες όλων των ηλικιών. Η σειρά, με την οποία τοποθετούνται στον χορό σήμερα, είναι η εξής:
Μπροστά μπαίνουν τα κορίτσια ηλικίας 15-20 χρονών με νυφιάτικες στολές, ακολουθούν οι γυναίκες ηλικίας 20-70 χρονών με φούστες, έπειτα τα κορίτσια ηλικίας 10-15 χρονών με φούστες και τέλος Λαζαρίνες ηλικίας 6-10 χρονών με τις άσπρες καλοκαιρινές στολές. Μετά το πέρας του Τρανού χορού, ο Σύλλογος διοργανώνει Παραδοσιακό «Κονάκι» στο Πνευματικό κέντρο του χωριού, όπου οι γυναίκες γλεντάνε και χορεύουν, με τραγούδια που έλεγαν στα κονάκια. Την Κυριακή των Βαΐων, μετά το πέρας του εκκλησιασμού, οι γυναίκες στήνουν τον Τρανό χορό στην πλατεία του χωριού, τραγουδώντας και χορεύοντας τα Βαϊάτικα τραγούδια.
«Κάθε χρόνο ανήμερα του Λαζάρου οι Αιαναίες γυναίκες ντύνονται ευλαβικά με τα προαιώνια στολίδια του πολιτισμού τους καλώντας κάθε επισκέπτη να προϋπαντήσει μαζί τους τον ερχομό της άνοιξης.» 

 http://www.topoikaitropoi.gr/ithi-kai-ethima/to-ethimo-twn-lazarinwn-stin-aiani-kozanis/

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΓΕΡΣΙΝ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 
Περσυνάκη Ἐμμανουήλ
Καθηγητοῦ-Ιεροψάλτου
 
Το Σάββατο προ των Βαΐων εορτάζομεν την έγερσιν του Αγίου και Δικαίου φίλου του Χριστού Λαζάρου του τετραημέρου. Αρχαιότατη Δεσποτική εορτή που θεσπίστηκε στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων πριν από το 378 μ.Χ. όπως προκύπτει από σχετικό λόγο του επισκόπου Βόστρων Τίτου και συνεορτάζετο με την εορτή των Βαΐων. Οι πρώτες περιγραφές του τρόπου εορτασμού της εορτής αναφέρονται από την φιλόσοφο Μοναχή Αιθέρια σε επιστολή που έστειλε στις συμμονάστριες της τον τέταρτο μ.Χ αιώνα.
Ο Κύριος μας στη επίγεια ζωή και δράση του ανέστησε δυο ακόμη ανθρώπους την κόρη του Ιαείρου και τον υιόν της χήρας της Ναΐν. Η ανάσταση του Λαζάρου διαφέρει από αυτές και εξουδετερώνει κάθε προσπάθεια των Φαρισαίων να αμφισβητήσουν και να υποβαθμίσουν την Θεότητα του Χριστού στον Εβραϊκό λαό. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις οι αναστάσεις έγιναν αμέσως μετά τον θάνατο των προσώπων σε αντίθεση με την ανάσταση του Λαζάρου που έγινε τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατο, όταν είχε αρχίσει η αποσύνθεση του σώματος όπως μας το δηλώνει η αδελφή του Λάζαρου λέγοντας στο Χριστό: «Κύριε ήδη όζει» (Ιωαν. ΙΑ,39).
Το υπέρ πάσαν λογικήν αυτό θαύμα του Χριστού που είδαν πολλοί Ιουδαίοι εδραίωσε την πίστη τους στη Θεϊκή δύναμη του Χριστού και γι’ αυτό «επίστευσαν εις αυτόν» (Ιωαν. ΙΑ,45), γεγονός που οδήγησε τους αρχιερείς «ίνα αποκτείνωσιν αυτόν» (Ιωαν.ΙΑ,53) και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν (Ιωαν. ΙΒ,10) γι’ αυτό “δια τον φόβον των Ιουδαίων΄΄ο Χριστός «απήλθε εις Εφραίμ λεγομένην πόλιν» (Ιωαν. ΙΑ 54)) ενώ ο Λάζαρος έφυγε στην Κύπρο, όπου απαγορεύονταν κάθε θρησκευτική δραστηριότητα, των Ιουδαίων και χειροτονήθηκε επίσκοπος Κιτίου από τους Αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα. Σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνιο Κύπρου (367-403): «Εν παραδόσεσιν εύρομεν ότι τριάκοντα ετών ην τότε ο Λάζαρος ότε εγήγερται, μετά το αναστήναι αυτόν άλλα τριάκοντα έτη έζησε, και ούτω, προς Κύριον εξεδήμησεν κοιμηθείς κατά το έτος 63 μ.Χ.» στο Κίτιο της Κύπρου. Το λείψανο του Αγίου Λαζάρου βρέθηκε με πρωτοβουλία του Αυτοκράτορος Λέοντος του Σοφού το 900-901 μ.Χ. Μέρος του λειψάνου του μεταφέρθηκε στον νεοανεργερθέντα από τον Λέοντα Ναό επ’ ονόματι του Αγίου στην Κωνσταντινούπολη.
Το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου δεν αναφέρεται καθόλου από τους Ευαγγελιστάς Μάρκο, Ματθαίο, Λουκά γιατί όταν αυτοί συνέγραψαν τα Ευαγγέλιά τους ο Λάζαρος ζούσε και δεν υπήρχε λόγος να γράψουν. Αναφέρεται μόνο από τον Ιωάννη στο ΙΑ΄ Κεφάλαιο γιατί αυτός συνέγραψε το Ευαγγέλιό του μετά τον θάνατο του Λαζάρου. Όπως προκύπτει από την Αγία Γραφή μεταξύ της αναστάσεως του Λαζάρου και της Αναστάσεως του Χριστού μεσολάβησε αρκετό χρονικό διάστημα παρά τούτο οι δύο εορτές απέχουν μόνο οκτώ ημέρες. Οι λόγοι που ώθησαν τους πατέρες της Εκκλησίας στην απόφαση αυτή είναι πολλοί. Από θεολογικής απόψεως η ανάσταση του Λαζάρου είναι το προμήνυμα της Αναστάσεως του Κυρίου η τελειότερη προτύπωση της Τριημέρου πορείας του Χριστού από τον κόσμο στον Άδη και από εκεί στην αιώνια ζωή. Είναι η πορεία που θα ακολουθήσουμε όλα τα μέλη της Εκκλησίας.
Κατά τον εσπερινό της Παρασκευής προ των Βαΐων «την ψυχωφελή πληρώσαντες τεσσαρακοστήν αιτούμεν κατιδείν την Αγία Εβδομάδα του πάθους» προοίμιον της οποίας είναι η έγερση του Λαζάρου. Μετά το θαύμα της εγέρσεως του Λαζάρου όπου απεδείχθη η θεότητα του Χριστού «πολλοί επίστευσαν εις αυτόν» γι’ αυτό και κατά την είσοδο του Χριστού στην Αγία πόλη την Κυριακή των Βαΐων «ο πλείστος όχλος … εστρώνυον εν τη οδώ τα ιμάτια αυτών … και εκραύγαζον λέγοντες Ωσαννά τω Υιώ Δαυίδ». Αυτό το γεγονός γιγάντωσε τον φθόνον των αρχιερέων και γι’ αυτό αποφάσισαν να θανατώσουν τον Χριστό. Έτσι η ανάσταση του Λαζάρου αφ’ ενός είναι προτύπωση της Αναστάσεως του Κυρίου αφ’ετέρου είναι το προοίμιον της απόφασης του συνεδρίου των Ιουδαίων «ίνα τον Δημιουργόν και Κτίστιν των απάντων Πιλάτω παραδώση». Αυτό το προοίμιο των Μεγάλων γεγονότων θέλησαν να τονίσουν οι πατέρες της Εκκλησίας ιδιαίτερα λόγω της μεγάλης σημασίας του γι’ αυτό ξεχώρισαν την εορτή της εγέρσεως του Λαζάρου από την εορτή των Βαΐων και όρισαν να εορτάζεται το Σάββατο προ των Βαΐων το οποίο παρέμεινε λειτουργικά κενό.
Ο εορτασμός της έγερσης του Λαζάρου είναι μια εορτή που αποδίδεται θετικά στον Χριστό όπως συμβαίνει και με την ψηλάφηση του Θωμά γι’ αυτό κατατάσσεται στις Δεσποτικές εορτές. Κατ’ αυτήν αναδεικνύεται η Θεότητα του Χριστού ως κυρίαρχου της ζωής και του θανάτου. Όπως επισημαίνεται στους ύμνους που έχουν ποιηθεί για την ημέρα αυτή ο Λάζαρος είναι «Παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον» είναι προανάκρουσμα της Αναστάσεως του Χριστού γι’ αυτό και η ακολουθία του Σαββάτου αυτού έχει πολλά αναστάσιμα υμνολογικά στοιχεία. Αντί Τρισάγιου στην λειτουργία ψάλλεται   το   «όσοι   εις  Χριστόν   εβαπτίσθητε»   γεγονός   που αποδεικνύει ότι παλαιότερα κατά την ημέρα αυτή εγίνοντο βαπτίσεις νεοφώτιστων.
Στον Λαυριώτικο κώδικα 170 αναγράφονται τα εξής: «τη αυτή ημέρα (17 Μαρτίου) η ανάστασις του αγίου και δικαίου Λαζάρου του φίλου του Κυρίου, εορτάζεται». Πως όμως προέκυψε αυτή η ημερομηνία; Η Ανάσταση του Λαζάρου ορίσθηκε να εορτάζεται οκτώ ημέρες πριν από την Ανάσταση του Χριστού επομένως συνδέεται με αυτήν και προκειμένου να βρούμε την ημερομηνία της είναι αναγκαίο να καθορισθεί η ακριβής ημερομηνία της Αναστάσεως του Κυρίου.
Ο Χριστός συνελήφθη σύμφωνα με τους Ευαγγελιστάς, στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου ακριβώς στις 25 Μαρτίου. Με δεδομένη τη νοοτροπία του εορτολογίου που απαιτεί ακρίβεια στις ημερομηνίες εορτασμού γεγονότων ιδίως όταν αυτά σχετίζονται με το Χριστό μετά 33 χρόνια έπρεπε να αναστηθεί την 25η Μαρτίου. Εφ’ όσον η ανάσταση του Λαζάρου προηγήθηκε οκτώ ημέρες της Αναστάσεως του Κυρίου 25-8=17. Γι’ αυτό ο συναξαριστής της Κωνσταντινουπόλεως ορίζει ως ημέρα εορτασμού της αναστάσεως του Λαζάρου την 17 Μαρτίου και συμφωνεί με το Λαυριωτικό κώδικα Ι70.
Ο Άγιος Λάζαρος είναι ο άγιος που κοιμήθηκε δυο φορές, είναι μια μεγάλη προσωπικότητα από εκείνες που πρωτοστάτησαν στη διάδοση του Ευαγγελίου, γι’ αυτό και απασχόλησε την Εκκλησία από τα πρώτα χρόνια. Η νεκρανάστασις του αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους υμνογράφους και ποιητές της Εκκλησίας, τους Μεγάλους πατέρες οι οποίοι συνέγραφαν πλήθος ομιλιών. Η Εκκλησία τον εορτάζει πέντε φορές εκτός από την εορτή της εγέρσεως.
Σε χειρόγραφο των Καυσοκαλυβίων διαβάζουμε «Ετέθη σήμερον (16η Οκτωβρίου) εορτάζεσθαι η δεύτερη κοίμησις αυτού (Λαζάρου) και η ανακομιδή των λειψάνων». Ο επινοητής της εορτής και συντάκτης της ακολουθίας δηλώνει ότι δε γνωρίζει την ημερομηνία της δεύτερης κοίμησης του Αγίου Λαζάρου. Ο Σ. Ευστρατιάδης θεωρεί «κατά το δοκούν την τοιαύτην εορτήν». Αναιτιολόγητος μπορεί να θεωρηθεί ο ορισμός της εορτής την 16η Οκτωβρίου. Θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι η μνήμη της δεύτερης κοίμησης του Λαζάρου είναι συνδεδεμένη με την ανακομιδή των λειψάνων που γιορτάζεται στις 17 Οκτωβρίου. Και επειδή ο δεύτερος θάνατος προηγήθηκε της ανακομιδής τοποθετείται η μνήμη της δεύτερης κοίμησης μια ημέρα πριν καθιστάμενη έτσι ως προεόρτιος ημέρα της εορτής της ανακομιδής των λειψάνων.
Στις 17 Οκτωβρίου εορτάζουμε το ιστορικό γεγονός της μεταφοράς των λειψάνων του Αγίου Λαζάρου από το Κίτιο της Κύπρου στην Κωνσταντινούπολη με τη φροντίδα και δαπάνη του Αυτοκράτορος Λέοντος Σοφού κατά το έτος 900-901.
Η 4η Μαΐου είναι μια άλλη ημέρα αφιερωμένη στον Άγιο Λάζαρο κατά την οποία «επιτελείται η ανάμνησις της ανακομιδής των Τιμίων λειψάνων του Αγίου Λαζάρου… Συνεορτάζεται δε και τα εγκαίνια του ναού του Αγίου Λαζάρου». Εμπνευστής της εορτής αυτής είναι ο Αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός ο οποίος έκτισε ναό επ’ ονόματι του Αγίου Λαζάρου στον οποίο εναπέθεσε τα Τίμια λείψανα που μετέφερε από το Κίτιο. Το βάρος της εορτής μεταφέρεται στα εγκαίνια του ναού που κτίστηκε μεταξύ 900-912 και τα εγκαίνια του έγιναν στις 4 Μαΐου 912 λίγο πριν πεθάνει ο αυτοκράτορας (+11 Μαΐου 912).
Στο Ιεροσολυμίτικο Κανονάριο η 7η Σεπτεμβρίου είναι αφιερωμένη στον Άγιο Λάζαρο και έχει σαν θέμα τα εγκαίνια του ναού του Αγίου Λάζαρου που κτίσθηκε στη Βηθανία κατά την παράδοση από την Αγία Ελένη.
Η 17η Δεκεμβρίου είναι ημέρα που η δυτική Εκκλησία αφιέρωσε προς τιμή του Αγίου Λαζάρου. Στο υπόμνημα του Μαρτυρολογίου δεν αναφέρεται κανένα συγκεκριμένο γεγονός.
Ο Άγιος Λάζαρος έζησε μετά την ανάστασιν 30 χρόνια κατά το διάστημα αυτό ουδέποτε εγέλασεν ενθυμούμενος τον πικρόν θάνατον και τη φοβερά κόλαση. Ουδέποτε διηγήθηκε κάτι από αυτά που είδε στον Άδη δια δύο λόγους ή διότι δεν του το επέτρεψε ο Κύριος να διηγείται τη φοβερά κατάσταση του θανάτου ή διότι δεν είδε τίποτε κατά θείαν οικονομίαν. Είναι ο άγιος ο οποίος θα αναστηθεί για δεύτερη φορά κατά τη μέλλουσα κρίση.

Πηγές και βοηθήματα
Ευαγγέλιο Ιωάννου ΙΑ΄, ΙΒ΄  Κεφ.
Μέγας συναξαριστής,  τόμος ΙΓ΄
Σ. Ευστρατιάδου: Αγιολόγιο Ορθοδόξου Εκκλησίας
Δαμασκηνού Μοναχού Στουδίτου:   Θησαυρός
Τριώδιον
Επιφανίου Κύπρου: «κατά πασών αιρέσεων» ΡG 42.88
Παρακευά Αγάθωνος: Άγιος Λάζαρος ο τετραήμερος
Τίτου Βόστρων:   Λόγος εις τα Βαΐα.
Βασιλείου Στεφανίδου: Εκκλησιαστική Ιστορία
Πρ. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη: Ερμηνεία Κανόνων Μεγάλης Εβδομάδας.

 http://www.enromiosini.gr/arthrografia/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B1%CE%B6/
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...