Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 7 Αυγούστου 2016 -Ζ´ Ματθαίου

῾Ο ᾿Ιησοῦς περιόδευε σ᾿ ὅλες

τὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά,

δίδασκε στὶς συναγωγές τους,

κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα

γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ

καὶ γιάτρευε κάθε ἀσθένεια

καὶ κάθε ἀδυναμία στὸν λαό.

(Μτθ. θ´ 27-35)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ ᾿Ιησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ᾿Ελέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ. ᾿Ελθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; Λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε. Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ῾Ορᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. Οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ ᾿Ισραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ᾿Εν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς προχωροῦσε ᾿Ιησοῦς, τὸν ἀκολούθησαν δύο τυφλοί, ποὺ φώναζαν κι ἔλεγαν· «Σπλαχνίσου μας, Υἱὲ τοῦ Δαβίδ!» Κι ὅταν ἔφτασε στὸ σπίτι, πῆγαν κοντά του οἱ τυφλοί, καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς λέει· «Πιστεύετε πὼς μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτό;» Τοῦ λένε· «Ναί, Κύριε». Τότε ἄγγιξε τὰ μάτια τους καὶ εἶπε· «῞Οπως τὸ πιστεύετε νὰ σᾶς γίνει». Κι ἀνοίχτηκαν τὰ μάτια τους. Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς πρόσταξε λέγοντας· «Προσέξτε νὰ μὴν τὸ μάθει κανένας». Αὐτοὶ ὅμως, μόλις βγῆκαν ἔξω, διέδωσαν τὴ φήμη του σ᾿ ὅλη τὴν περιοχὴ ἐκείνη. ᾿Ενῶ ἔβγαιναν ἔξω οἱ δύο τυφλοί, τοῦ ἔφεραν ἕναν κωφάλαλο δαιμονισμένο. Μόλις ἔδιωξε τὸ δαιμόνιο, μίλησε ὁ κωφάλαλος. Κι ὁ κόσμος θαύμασε καὶ εἶπε· «Ποτὲ ὣς τώρα δὲν εἶδαν οἱ ᾿Ισραηλίτες τέτοια πράγματα!» Οἱ Φαρισαῖοι ὅμως ἔλεγαν· «Μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων διώχνει τὰ δαιμόνια».  ῾Ο ᾿Ιησοῦς περιόδευε σ᾿ ὅλες τὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά, δίδασκε στὶς συναγωγές τους, κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ γιάτρευε κάθε ἀσθένεια καὶ κάθε ἀδυναμία στὸν λαό.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4982:to-evaggelio-tis-kyriakis-7-avgoystou-2016-z-matthaiou&catid=32&Itemid=145

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 7 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016

 Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ζʹ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. 9, 27-35)

Δύο θαύματα μᾶς διηγεῖται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί χριστιανοί, τή θεραπεία δύο τυφλῶν καί ἑνός δαιμονισμένου κωφάλαλου. Οἱ θεραπεῖες τυφλῶν πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς ἀλλά καί ὅλα τά θαύματά του ἀποτελοῦν «σημεῖα» τῆς μεσσιανικῆς ἐποχῆς καί τῆς νέας πραγματικότητας, κατά τήν ὁποία τά μάτια τῶν ἀνθρώπων ἀνοίγουν γιά νά ἀναγνωρίσουν καί νά κατανοήσουν τίς θεῖες ἀλήθειες. Ὅλα τά θαύματα εἶναι σημάδια, παραδείγματα καί παράθυρα πού ἐπιτρέπουν στούς ἀνθρώπους νά δοῦν πόσο ἀλλιώτικη εἶναι ἡ ζωή τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Δύο τυφλοί, λοιπόν, πού εἶχαν ἀκούσει γιά τήν ἀγάπη καί τήν καλοσύνη τοῦ Χριστοῦ, τόν ἀκολουθοῦν καί μέ δυνατή φωνή τοῦ λένε: «Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Δαβίδ, ἐλέησέ μας». Μέ τήν προσφώνηση τοῦ Ἰησοῦ ὡς Υἱό τοῦ Δαβίδ οἱ τυφλοί ἐκφράζουν τήν πίστη τους στή μεσσιανική του ἰδιότητα, γιατί σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες ὁ Μεσσίας θά ἐρχόταν ἀπό τή γενιά τοῦ Δαβίδ. Ἐκφράζουν ἀκόμη καί τήν πίστη τους στή θαυματουργική δύναμη τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τόν ὁποῖο ζητοῦν ἔλεος. Καί αὐτό γιατί αἰσθάνονται τήν τύφλωση τῆς ἁμαρτίας, ὅπως αἰσθάνονται καί τή λυτρωτική παρουσία τῆς ἀγάπης του. Παραδέχονται τήν ἀδυναμία τους καί ζητοῦν ἀπό τό Χριστό νά τούς ἐλεήσει. Ζητοῦν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό τό ἔλεος εἶναι πού κάνει τό Θεό ἐλεήμονα καί μάλιστα «πλούσιον ἐν ἐλέει». Αὐτό τό ἔλεος εἶναι πού κάνει τό Θεό νά κινηθεῖ πρός τή γῆ. Καί γίνεται ἄνθρωπος, σταυρώνεται καί πεθαίνει γιά νά προσφέρει σωτηρία στούς ἀνθρώπους. Οἱ πιστοί μέ τή σειρά τους στρέφονται πρός τό Θεό καί ζητοῦν συνεχῶς, μέσα ἀπό τά τροπάρια πού ψάλλουν στήν ἐκκλησία, τό μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Στά χείλη τους πάλι ἐπαναλαμβάνουν τήν πιό σύντομη καί περιεκτική προσευχή, τό «Κύριε ἐλέησον».

Ἡ μικρή αὐτή προσευχή μιλάει πρῶτα γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ ἀναγνωρίζοντας τόν Ἰησοῦ Κύριο ὅλης τῆς δημιουργίας. Στή συνέχεια στρέφεται στή δική μας ἁμαρτωλή κατάσταση. Γιατί τό «ἐλέησον» σημαίνει πρῶτα συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί μετά ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους του. Ζητοῦμε ἀπό τό Θεό νά μᾶς λυπηθεῖ γιά νά μή χαθοῦμε. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομός μᾶς διδάσκει: «Μή ζητῆστε τίποτ’ ἄλλο ἀπό τόν Κύριο παρά μόνο τό ἔλεός του. Καί ὅταν ζητᾶτε ἔλεος, νά ἔχετε στήν καρδιά σας ταπεινοσύνη καί λύπη. Κι ἄν εἶναι τρόπος, νά φωνάζετε ὅλη μέρα κι ὅλη νύχτα στό λογισμό σας τό «Κύριε ἐλέησον».

Ὁ Χριστός δέ θέλει νά κάνει τό θαῦμα δημόσια, μπροστά σέ κόσμο. Φτάνει στό σπίτι πού ἔμενε καί οἱ τυφλοί δέν τόν ἀφήνουν, ἐλπίζουν καί πιστεύουν στόν Κύριο. Διαισθάνονται τή θεότητά του καί τήν ἀγάπη του. Καί, ὅταν ἦλθαν στό σπίτι, ἐκεῖνος τούς ρωτάει ἄν πιστεύουν. Θέλει νά ὁμολογήσουν ὅτι ἐπιθυμοῦν τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης του πού θεραπεύει καί σώζει. Ὁ Χριστός δέν παραβιάζει τή θύρα τῆς ψυχῆς μας. Περιμένει ἐμεῖς νά τοῦ «ἀνοίξουμε» τήν καρδιά μας μέ τή θέλησή μας, δέν ἐξαναγκάζει κανέναν. Ἡ ἀγάπη του προυποθέτει τήν ἐλεύθερη ἀποδοχή της ἐκ μέρους μας. Στή θετική τους ἀπάντηση «Ναί, Κύριε» ἀγγίζει μέ τά θεϊκά του χέρια τά μάτια τους καί λέγει: «ἄς γίνει σύμφωνα μέ τήν πίστη σας». Ἀμέσως ἄνοιξαν τά μάτια τους, εἶδαν τό φῶς τους, εἶδαν τόν εὐεργέτη τους. Γέμισαν χαρά καί ἀγαλλίαση. Νά τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀπείρου ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός τούς δίνει αὐστηρή ἐντολή νά μήν ποῦν σέ κανέναν αὐτό πού ἔγινε. Ἐκεῖνοι ὅμως δέ μποροῦν νά κρύψουν τή χαρά καί τήν εὐγνωμοσύνη τους πρός τόν εὐεργέτη. Τόν διαφημίζουν, ὡς Μεσσία, σ’ ὅλη τήν περιοχή.

Στή συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς περιγράφεται μέ πολλή συντομία καί λιτότητα ἡ θεραπεία κάποιου δαιμονισμένου κωφάλαλου. Ὁ Ἰησοῦς ἐδῶ δέ ζητάει πίστη, τόν θεραπεύει ἀμέσως. Κι ὁ ὄχλος, πού βλέπει, θαυμάζει καί δοξάζει τό Θεό λέγοντας: «τέτοια πράγματα δέν ξαναείδαμε στό Ἰσραήλ». Ὁ ὄχλος, βέβαια, θαυμάζει καί δοξάζει τό Θεό ἐνῶ οἱ Φαρισαῖοι, παρόλο πού δέν ἀρνοῦνται τήν πραγματικότητα τῶν θαυμάτων τοῦ Ἰησοῦ, προσπαθοῦν νά τά ἑρμηνεύσουν διαστρεβλώνοντας τήν ἀλήθεια. Στήν προκειμένη περίπτωση κατηγοροῦν τόν Ἰησοῦ ὅτι «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια».

Σ’ αὐτό τό σημεῖο οἱ Πατέρες βλέπουν μία ἀντίθεση. Ἀπό τή μία οἱ τυφλοί, πού προσφωνοῦν τόν Ἰησοῦ ὡς Μεσσία πιστεύοντας στή θεία δύναμή του, καί ἀπό τήν ἄλλη οἱ Φαρισαῖοι, πού ἀποδεικνύονται πνευματικά τυφλοί καί κακόβουλοι, ὑποθέτουν ὅτι ὁ Χριστός συνεργάζεται μέ τό Σατανᾶ.

Αὐτό ὁ Ἰησοῦς τό θεωρεῖ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί ὅποιος δέν ἀναγνωρίζει στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ βλασφημεῖ κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι αὐτή ἡ βλασφημία, κατά τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο, εἶναι ἡ χειρότερη μορφή βλασφημίας, γιατί ὅποιος ἀπό κακή πρόθεση κι ἀχαριστία ἀρνιέται τήν ἀλήθεια, κρύβει τήν εὐεργεσία καί συκοφαντεῖ τόν εὐεργέτη, αὐτός στερεῖ τόν ἑαυτό του ἀπό ὁποιαδήποτε ἐλπίδα γιά μετάνοια καί συγχώρηση. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως στίς συκοφαντίες ἀπαντάει καί πάλι μέ εὐεργεσίες. Περιοδεύει ὅλες τίς πόλεις καί τά χωριά, διδάσκει περί τῆς Βασιλείας καί θεραπεύει «πᾶσαν νόσον». Ἀμήν.                                  

                                                                             

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας.
Είναι ανάγκη να περιμένεις.
Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς.
Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει.
Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του.
Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς της δικής του αγάπης και της δικής του υπομονής.

 ( Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης ).

ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

                                                        Μπακοδήμου Στ. Νικολάου, θεολόγου

Το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπως και άλλα γεγονότα από τη ζωή της Παναγίας, δεν περιγράφεται στα Ευαγγέλια. Οι Ευαγγελιστές αφηγούνται περιστατικά από τη ζωή  του Χριστού και τη διδασκαλία Του, αφού σκοπός τους είναι να παρουσιάσουν στους μαθητές τους το Ευαγγέλιο της σωτηρίας. Για την ζωή της Παναγίας όμως αντλούμε πληροφορίες από άλλα κείμενα. Έτσι το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου περιγράφεται, με πολλές λεπτομέρειες, στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη.

Σύμφωνα λοιπόν με την διήγηση αυτή, τρεις μέρες πριν την Κοίμησή της ο Αρχάγγελος Γαβριήλ την ειδοποίησε για την έξοδό της από την παρούσα ζωή. Την τρίτη μέρα λοιπόν, έρχονται οι Άγιοι Απόστολοι ΄΄επί νεφελών εποχούμενοι΄΄, ασπάζονται την Μητέρα του Κυρίου, ακούνε τις συμβουλές της και, μετά την Κοίμησή της, φροντίζουν για την εκφορά της. Η Μήτηρ της Ζωής δεν φεύγει από τον κόσμο αυτό με φυσικό τρόπο: ο ίδιος ο Χριστός, συνοδευόμενος από Αγγέλους, παραλαμβάνει την μακαρία ψυχή της. Κατά την εκφορά του τιμίου λειψάνου της στην Γεθσημανή, όπου ετάφη, κάποιος εβραίος, ονόματι Ιεφωνίας, επιχειρεί να βεβηλώσει το τίμιο σώμα της. Όμως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, του κόβει τα χέρια, τα οποία μένουν κολλημένα επάνω στο σώμα της Παναγίας. Μπροστά στο θαύμα ο εβραίος μετανοεί και αποκαθίσταται η σωματική του ακεραιότητα.

 Τρεις μέρες αργότερα, η νεφέλη φέρνει τον Θωμά, ο οποίος ζητά να προσκυνήσει το Λείψανο της Παναγίας. Στο άνοιγμα του μνημείου τους αναμένει μια έκπληξη: η Μήτηρ της Ζωής δεν ήταν δυνατόν να υποστεί φθορά, μετέστη προς τον Υιόν της, αφήνοντας πίσω ως απόδειξη του θαύματος τα ενδύματά της, την Εσθήτα, το Μαφόριο, και τη Ζώνη (όπως ο Ιησούς άφησε το σουδάριο και τα οθώνια).

       

 Η Κοίμησις της Θεοτόκου. Εφέστιος εικόνα (16ος αι.) της Ι. Μονής Άνω Ξενίας

Όλα αυτά τα στοιχεία περιγράφονται και συνθέτουν την Εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στη σύνθεση κυριαρχούν τα πολυάριθμα πρόσωπα: στο κέντρο, πάνω στη νεκρική κλίνη βρίσκεται ξαπλωμένη η κεκοιμημένη Θεοτόκος, ενώ στον κατακόρυφο άξονα κυριαρχεί η μορφή του Χριστού, που κρατά στα χέρια Του ένα μικρό βρέφος, που δεν είναι άλλο από την ψυχή της Θεοτόκου. Γύρω Του άγγελοι μέσα σε φωτεινή δόξα συμμετέχουν στο γεγονός δίνοντας παράλληλα μια θριαμβευτική χροιά στα τελούμενα, ενώ άλλοι δύο, στο ψηλότερο σημείο της εικόνας, ανοίγουν τις πύλες του Ουρανού για να υποδεχτούν την αγία ψυχή της. Γύρω από το σώμα της Παναγίας οι δώδεκα Απόστολοι και τρεις Ιεράρχες , οι Άγιοι Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο Ιερόθεος Αθηνών ( που δεν εικονίζεται ), ο Τιμόθεος  και ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, οι οποίοι κατά την παράδοση μεταφέρθηκαν και αυτοί με νεφέλες στην Ιερουσαλήμ, κηδεύουν με συγκρατημένη θλίψη το σεπτό σκήνωμα, ενώ τέλος οι μυροφόρες γυναίκες με έντονη την έκφραση της οδύνης συμμετέχουν στο πένθος. Μπροστά από το κρεβάτι με την Θεοτόκο βλέπουμε τον εβραίο με κομμένα τα χέρια και τον αρχάγγελο Μιχαήλ με παρατεταμένο το πύρινο ξίφος του.

 Όλη η σκηνή εκτυλίσσεται εντός της οικίας  όπου τα τελευταία χρόνια ζούσε η Παναγία. Αυτό το στοιχείο υποδηλώνεται από τα κτίρια που δεξιά κι αριστερά πλαισιώνουν τη σύνθεση. Σε πολλές εικόνες, κυρίως σε τοιχογραφίες όπου ο χώρος είναι αρκετός, εικονίζονται στο πάνω μέρος της σύνθεσης οι Απόστολοι που έρχονται επάνω στις νεφέλες από τους τόπους που δίδασκαν το Ευαγγέλιο, για να συμμετάσχουν στο γεγονός.

 Σε άλλες βλέπουμε τον Θωμά μπροστά στο κενό μνημείο της Παναγίας, όπου αποκαλύπτεται ότι τελικά η Μήτηρ της Ζωής μετέστη μαζί με το άχραντο σώμα της προς τον Υιό της. Σκοπός της βυζαντινής εικόνας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι να επικεντρώσει το νου μας στο υπερφυσικό της Μεταστάσεως της Θεοτόκου, όπως εξαίρεται σε κάθε επιμέρους στοιχείο, και να τονιστεί ο θρίαμβος της Ζωής επί του θανάτου, ακόμα και στην υποκείμενη στη φθορά ανθρώπινη υλική υπόσταση. Είναι θα λέγαμε η απαρχή, η απτή απόδειξη των λόγων του Χριστού, ότι όποιος Τον ακολουθήσει θα ζήσει ζωή αιώνιο. Εκφραστικότατο είναι το Εξαποστειλάριο της εορτής, που περιληπτικά θα λέγαμε περιγράφει το γεγονός της Κοιμήσεως: «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω κηδεύσατέ μου το σώμα· και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα».