1 στους 5 είχε επιθανάτιες εμπειρίες μετά από καρδιακή ανακοπή

 

Αρκετοί άνθρωποι -έως ένας στους πέντε- που επιβίωσαν μετά από καρδιακή ανακοπή χάρη σε καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ), μπορούν να περιγράψουν στη συνέχεια επιθανάτιες εμπειρίες που τους συνέβησαν όσο είχαν χάσει τη συνείδησή τους και βρίσκονταν στο κατώφλι του θανάτου. Αυτό αποκαλύπτει μια νέα επιστημονική πολυκεντρική κλινική μελέτη (AWARE II - AWAreness during REsuscitation) που πραγματοποιήθηκε σε ΗΠΑ και Βρετανία και παρουσιάστηκε την Κυριακή σε καρδιολογικό συνέδριο της American Heart Association στο Σικάγο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον κορυφαίο στον κόσμο ειδικό σε θέματα επιθανάτιων εμπειριών, τον εντατικολόγο δρ Σαμ Πάρνια, αναπληρωτή καθηγητή του Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και του ιατρικού κέντρου Langone Health, μελέτησαν τις περιπτώσεις 567 ανθρώπων των οποίων οι καρδιές σταμάτησαν να χτυπούν ενόσω νοσηλεύονταν σε 25 νοσοκομεία και οι οποίοι υποβλήθηκαν σε ΚΑΡΠΑ μεταξύ 2017-2020. Παρά την άμεση επέμβαση, λιγότερο από το 10% των ασθενών ανέρρωσαν επαρκώς για να πάρουν εξιτήριο από το νοσοκομείο.

Από αυτούς, περίπου το 20% είχαν να διηγηθούν αργότερα κάποιου είδους διαυγή επιθανάτια εμπειρία (near-death experience). Μεταξύ άλλων, ανέφεραν μια αντίληψη διαχωρισμού από το σώμα τους, την αποστασιοποιημένη παρατήρηση των συμβάντων στον εαυτό τους χωρίς να νιώθουν πόνο, μια θετικότερη εσωτερική αξιολόγηση της ζωής τους και της στάσης τους προς τους άλλους κ.α. Οι ερευνητές ανέφεραν ότι αυτές οι εμπειρίες είναι διαφορετικές από ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις ή όνειρα.

Η μελέτη του εγκεφάλου επίσης έδειξε μια αυξημένη δραστηριότητα με εγκεφαλικά κύματα γάμα, δέλτα, θήτα, άλφα και βήτα έως μία ώρα μετά την εφαρμογή της τεχνικής ΚΑΡΠΑ. Ορισμένα από τα κύματα αυτά υπό φυσιολογικές συνθήκες συμβαίνουν όταν οι άνθρωποι έχουν κανονική συνείδηση και επιτελούν ανώτερες νοητικές λειτουργίες όπως σκέψη, μνήμη και αντίληψη.

"Αυτές οι εμπειρίες και οι αλλαγές των εγκεφαλικών κυμάτων μπορεί να είναι τα πρώτα σημάδια της αποκαλούμενης επιθανάτιας εμπειρίας και τις ανιχνεύσαμε για πρώτη φορά σε μια μεγάλη μελέτη. Τα ευρήματα μας παρέχουν ενδείξεις ότι όσο βρίσκονται στο κατώφλι του θανάτου και σε κώμα, μερικοί άνθρωποι βιώνουν μια μοναδική εσωτερική συνειδητή εμπειρία, μεταξύ άλλων έχοντας επίγνωση χωρίς να νιώθουν άσχημα", δήλωσε ο δρ Πάρνια.

Πρόσθεσε ότι αυτή η διαυγής και έντονη εγκεφαλική δραστηριότητα, μαζί με τις αφηγήσεις ιστοριών επιθανάτιων εμπειριών, δείχνει ότι η ανθρώπινη αίσθηση του εαυτού και της συνείδησης, όπως και άλλες βιολογικές σωματικές λειτουργίες, πιθανώς δεν σταματά τελείως κοντά στη στιγμή του θανάτου.

"Αυτές οι διαυγείς εμπειρίες δεν μπορούν να θεωρηθούν "τρικ" ενός διαταραγμένου ή θνήσκοντος εγκεφάλου, αλλά μάλλον μια μοναδική ανθρώπινη εμπειρία που αναδύεται στο κατώφλι του θανάτου. Καθώς ο εγκέφαλος "κλείνει", σταματούν και πολλά από τα φυσικά συστήματα αναστολής που διαθέτει. Αυτό παρέχει πρόσβαση στα βάθη της συνείδησης ενός ανθρώπου, μεταξύ άλλων στις αποθηκευμένες αναμνήσεις, σε σκέψεις από την πρώιμη παιδική ηλικία και σε άλλες όψεις της πραγματικότητας. Μολονότι κανένας δεν ξέρει τον εξελικτικό σκοπό αυτού του φαινομένου, ξεκάθαρα εγείρει προκλητικά ερωτήματα για την ανθρώπινη συνείδηση, ακόμη και κατά τον θάνατο", ανέφερε ο Πάρνια.

Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι αν και οι έως τώρα μελέτες δεν έχουν καταφέρει να αποδείξουν πλήρως την πραγματικότητα ή το νόημα τέτοιων εμπειριών των ασθενών και τους ισχυρισμούς τους για την ύπαρξη επίγνωσης σχετικά με τον θάνατο, έχει αποδειχθεί επίσης αδύνατο να καταρριφθούν αυτοί οι ισχυρισμοί και οι εμπειρίες. Γι' αυτό υπογράμμισαν την ανάγκη οι επιθανάτιες εμπειρίες να τύχουν περαιτέρω απροκατάληπτης έρευνας.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Προσοχή στα λόγια γιατί:

 

α) « εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση, και εκ των λόγων σου καταδικασθήση » (Ματ. ιβ΄, 37).

β) « παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως »( Ματ. ιβ’, 36).

γ) «εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί »( Ματ. ιβ’, 34 ).

δ) «ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα »( Ιακ.γ’, 2).

ε) « ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος, ειδέναι πώς δει υμάς ενί εκάστω αποκρίνεσθαι »(Κολ. δ’, 6).

στ) « ει τις λαλεί, ως λόγια Θεού »(Α’ Πετρ. δ΄, 11).

ζ) «Του κρύψαντος το τάλαντον, την κατάκρισιν, ακούσασα ψυχή, μη κρύπτε λόγον Θεού, κατάγγελλε τα θαυμάσια αυτού, ίνα πλεονάζουσα το χάρισμα, εισέλθης, εις την χαράν του Κυρίου σου ». (Δοξαστικό των αίνων του Όρθρου της Μεγάλης Τρίτης. Ήχος δ'). 

Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Αλλοίωση του « πίστευε, και μη ερεύνα »

 

Όπως είναι γνωστό, μία φράση είναι δυνατό να αλλοιωθεί με πολλούς τρόπους αλλά και μόνο  με την μετακίνηση  εντός αυτής ενός κόμματος από  την κανονική του θέση σε άλλη. Αυτό συμβαίνει και με το γνωστό,  «πίστευε, και μη ερεύνα». Το τι σημαίνει, « πίστευε, και μη ερεύνα », είναι γνωστό και δε θα εξετάσουμε εδώ τη σημασία του  από θεολογικής πλευράς, αλλά την αλλοίωσή  του σύμφωνα με τον τίτλο του θέματος. Ας δούμε λοιπόν  τι θα προκύψει όταν μεταφερθεί το κόμμα από τη θέση του και το «πίστευε, και μη ερεύνα» γίνει «πίστευε και μη, ερεύνα».

Το πρώτο κομμάτι πριν από το κόμμα, δηλαδή το  «πίστευε και μη, » δε λέει τίποτα. Αυτές οι τρεις λέξεις έτσι ξεκρέμαστες που είναι,  αν μη τι άλλο, είναι μία ελλιπής πρόταση που για να σημαίνει κάτι, πρέπει να συμπληρωθεί καταλλήλως. Για να πει κάποιος, πίστευε και μη, προφανώς άλλο εννοεί και άλλο θέλει να πει. Στην προκειμένη περίπτωση θέλει να πει, όπως λένε και πολλοί, ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις, οπότε ταιριάζει στη συνέχεια το ερεύνα. Εδώ όμως  αυτός που το έγραψε  ή το είπε για πρώτη φορά, έγραψε αυτό που εννοούσε και όχι κάτι διαφορετικό ώστε άλλο να λέει και άλλο να εννοεί. Έτσι έβαλε το κόμμα μετά το πίστευε και όχι μετά το μη, γιατί γνώριζε ότι το πίστευε και μη, δε σημαίνει ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις. Αν ήθελε να πει ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις θα το έγραφε ξεκάθαρα με δικά του σωστά λόγια, γιατί προφανώς δεν ήταν αγράμματος ώστε άλλα να εννοεί και άλλα να γράφει. Αφού λοιπόν ο πρώτος γράψας λέει,  « πίστευε, και μη ερεύνα »,  και αυτό που έχει κατά νουν, αυτό λέει, γιατί κάποιος άλλος  να λέει ότι αυτός που το είπε άλλο εννοούσε και άλλο έγραψε; Άλλο είναι αν αυτό είναι ή δεν είναι σωστό από θεολογικής πλευράς, και άλλο να το προσαρμόζουμε στις προτιμήσεις μας μεταφέροντας το κόμμα λίγο παραπέρα. Ευτυχώς όμως που τα  scripta manent. 

Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΔΥΝΑΜΙΣ

 

Ο Κύριος είπε στον Παύλο για την ασθένεια που είχε, « ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται » ( Β’ Κορ ιβ’, 9). Άρα, όταν ένας πιστός ασθενεί και έχει μέσα του τη χάρη του Χριστού,  είναι δυνατός όπως είπε και ο Παύλος, « ὅταν γὰρ ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι » ( Β’ Κορ ιβ’, 10). Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι είναι σωστό να ζητάει κανείς από το Θεό να του δίνει αρρώστιες. Ο Χριστός, όπως είναι γνωστό,  δε δίνει αρρώστιες αλλά τις θεραπεύει. Με βάση αυτά ένας ασθενής, με τη χάρη βέβαια του Κυρίου, μπορεί να αισθάνεται δυνατός όπως και ο Παύλος. Ένας όμως υγιής, χωρίς τη χάρη του Χριστού, έστω και αν  καυχιέται για την υγεία του και τη δύναμή του, από τον εαυτό του είναι αδύναμος. Η όποια υγεία και δύναμη που έχει είναι από το Θεό ανεξάρτητα από το, αν ο ίδιος το πιστεύει ή όχι.  Έτσι ο καθένας μπορεί να λέει, « Δόξα τη δυνάμει Σου, Κύριε».

Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ξυπόλητο Τάγμα

 

Το «Ξυπόλητο Τάγμα» είναι η ιστορία 160 παιδιών, που διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί. Μετά την είσοδό τους στην πόλη οι Γερμανοί επιτάσσουν τα δημόσια κτίρια και μερικά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο. Μια ομάδα απ’ αυτά τα ορφανά 

 

του

Παπαφείου ορφανοτροφείου για να επιβιώσουν, παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Οργανώνονται με ιεραρχία και συγκροτούν ομάδες κρούσης και βοήθειας. Πηγή για την τροφοδοσία τους είναι τα γερμανικά καμιόνια που κουβαλάνε ψωμί και τρόφιμα και οι μαυραγορίτες. Τα κλεμμένα μοιράζονται

στα ορφανά, αλλά και σε άλλους κατοίκους της Θεσσαλονίκης.
Τα παιδιά του «Ξυπόλυτου Τάγματος» έμειναν στην ιστορία ως οι "σαλταδόροι" της Θεσσαλονίκης. Ο θρύλος λέει, πως πέρα από τη βοήθεια που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα τους να βοηθούν την Αντίσταση,βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες και Εγγλέζους αξιωματικούς, για να ενωθούν με τους εκεί συμμάχους.
Ο ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Νίκος Κατσιώτης, στα τέλη της δεκαετίας του ΄40, βρισκόταν στην Αμερική και συζητώντας με τον Γκρεγκ Τάλλας (ΓρηγόρηςΘαλασσινός) του διηγήθηκε πως την ημέρα που η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την απελευθέρωσή της, το 1944, στο τέλος της διαδήλωσης ακολουθούσε ένα τσούρμο ξυπόλητοι πιτσιρικάδες κρατώντας πανό που έγραφε «Ξυπόλητο Τάγμα». Η διήγηση του Νίκου Κατσιώτη, συγκίνησε τον Τάλλας κι αποφάσισε νατην κάνει ταινία.
Το 1952, ο Γκρεγκ Τάλλας έρχεται στην Ελλάδα και με την υποστήριξη ενός Ελληνοαμερικανού, ξενοδόχου, του Πέτρου Μπουντούρη γύρισε «Το Ξυπόλητο Τάγμα». Ο Νίκος Κατσιώτης έγραψε το σενάριο, ενώ τη μουσική έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης, η πρώτη του για κινηματογραφική

ταινία.
Ο Γκρεγκ Τάλλας αποθαρρυμένος από την υποτυπώδη κινηματογραφία της Ελλάδας, σκέφτηκε να την γυρίσει στη Νάπολη, που θεωρούσε πως είχε ομοιότητα με τη Θεσσαλονίκη. Γύρισε τελικά την ταινία στη Θεσσαλονίκη σε φυσικούς χώρους. Μόνο τη σκηνή της «μαύρης αγοράς» γύρισε στην

Αθήνα, στην περιοχή των Φυλακών Αβέρωφ, όπου και λειτουργούσε η μαύρη αγορά στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.
Χρησιμοποίησε δύο ηθοποιούς, τον Νίκο Φέρμα και τη Μαρία Κωστή. Όλοι που έπαιξαν στην ταινία ήταν ερασιτέχνες. Τα 63 από τα 66 παιδιά που πήραν μέρος, ο Γκρεγκ Τάλλας τα

επέλεξε από αναμορφωτήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Το «Ξυπόλυτο Τάγμα» ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που βραβεύτηκε σε διεθνές φεστιβάλ το 1955 με το πρώτο βραβείο («Χρυσή Δάφνη»), στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου". 

 

 Αλιευμένο από το τουίτερ @finklin5

 

 

Ψειρς

 Αλιευμένο απο το τουίτερ @kyratetoiamou

Ο παππούς μου πολέμησε στην Αλβανία. Τότε στο χωριό του, κάπου στην Πελοπόννησο, έβγαινε μια εφημερίδα που ανακοίνωνε τα ονόματα των πεσόντων. Κάποιο λάθος έγινε και γράφτηκε και αυτός. Κλάματα και οδυρμούς και τρισαγια και κόλυβα η μάνα του.

Όταν έπεσε το μέτωπο ξεκίνησε και γύρισε με τα πόδια. Όταν έφτασε στο χωριό και χτύπησε την πόρτα, η μάνα του και οι θειαδες του πιστεύοντας ότι είναι νεκρός τον κλείδωσαν στο κατώι και περίμεναν να έρθει ο παπάς να ξορκίσει το κακό.

Πέρασε ο δάσκαλος του χωριού άκουσε τις φωνές και πήγε να βοηθήσει τις άμοιρες γυναίκες που ούρλιαζαν για να δει έναν ψωριασμενο, βρωμικο και λιποβαρή 20αρη στρατιώτη κλειδωμένο να τις παρακαλεί να του ανοίξουν.

Με τα πολλά πίστεψαν τον δάσκαλο ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα και ξεκλείδωσαν τον παππού μου, τον έπλυναν, τον τάισαν αλλά δεν ήταν και 100% σίγουρες ότι όλα ήταν αυτού του κόσμου πράγματα.

Εκεί που έτρωγε ο παππούς μου ισχυρίζεται ότι έπεφταν οι ψείρες πάνω στο άσπρο του φανελάκι, οπότε λέει η θεία του στη μάνα του «Μαρη έχουν τιποτις ψείρς τα φαντάσματ; Σαματις αίμα που θα βρουνε στου φαντασμ απαν’»

Πλησίασε η μάνα του, τις εξέτασε πάνω στο μπλουζάκι και φώναζε χαρούμενη «Ψειρς ψειρς το παιδι έχει ψειρς» και νομίζω καμία μάνα δεν έχει χαρεί περισσότερο που βρήκε πάνω στο παιδί της ψείρες.

Σοφία. Ορθοί.

 

Δεν αποκλείεται κάποιος ή, ακόμη χειρότερα, κάποιοι που θέλουν να είναι ευσεβείς ακολουθώντας τη δική τους γραμμή, να αποφεύγουν να μελετούν την Αγία Γραφή ή να μιλούν γι’ αυτή. Αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι οι οποίοι χωρίς να αισχύνονται, επαισχύνονται τα λόγια του Χριστού, καιρός να μετανοήσουν για να μη ισχύσουν και γι’ αυτούς τα εξής λόγια Του, « ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους, τούτον ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται όταν έλθη εν τη δόξη αυτού και του πατρός και των αγίων αγγέλων » (Λουκ. θ’, 26). Πάντως ο Απόστολος Παύλος δηλώνει απερίφραστα, «Ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι. δικαιοσύνη γαρ Θεού εν αυτώ αποκαλύπτεται εκ πίστεως εις πίστιν, καθώς γέγραπται· ο δε δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται »(Ρω. α’, 16-17). Ο δε Ιωάννης Δαμασκηνός γράφει, « Είναι πάρα πολύ καλό και ωφέλιμο για την ψυχή να ερευνάμε την Αγία Γραφή. Αυτή η έρευνα όμως δεν πρέπει να γίνεται ως πάρεργο, αλλά με προθυμία και επιμονή. Ας μη αποθαρρυνθούμε στην προσπάθειά μας αυτή, γιατί έτσι θα ανοίξει η πόρτα της κατανόησης. Εάν διαβάσουμε μία φορά και δύο και δεν αντιληφθούμε αυτά που διαβάζουμε, ας μη χάσουμε το θάρρος μας. Ας δείξουμε επιμονή, ας μελετήσουμε, ας ερωτήσουμε αυτούς που γνωρίζουν περισσότερο, και ασφαλώς θα πάρουμε απάντηση» (P.G.94,1176). Ο λόγος του Θεού είναι τροφή για τον άνθρωπο. Ο Ίδιος ο Κύριος είπε ότι « γέγραπται, ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεού. » ( Ματ. δ’,4 ). Έτσι η έλλειψη του λόγου του Θεού είναι λιμός, όπως το λέει   ο Ίδιος ο Θεός με τα εξής λόγια, « ιδού ημέραι έρχονται, λέγει Κύριος, και εξαποστελώ λιμόν επί την γην, ου λιμόν άρτων ουδέ δίψαν ύδατος, αλλά λιμόν του ακούσαι τον λόγον Κυρίου· » ( Αμ. η’, 11 ).Τώρα όμως, δόξα τω Θεώ που ο Λειτουργός λέει, « Σοφία. Ορθοί. Ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίου ».

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ

 Ό, τι έχει δημιουργήσει κανείς με δική του πρωτοβουλία και χωρίς κανενός άλλου τη συμμετοχή και παρέμβαση, είναι αυτονόητο ότι αυτό βρίσκεται στην απόλυτη δικαιοδοσία του, του ανήκει, και είναι αποκλειστικά δικό του. Έτσι, και κάθε άνθρωπος, ως δημιούργημα του Θεού που είναι, ανήκει στο Θεό και στην δικαιοδοσία Αυτού. Δεν ανήκει σε κανένα άλλον ούτε καν στον ίδιο τον εαυτό του. Είναι λάθος λοιπόν να λέει κανείς, για παράδειγμα, σώμα μου είναι και το κάνω ό, τι θέλω, γιατί δε μιλάει για δικό του δημιούργημα, αλλά για δημιούργημα του Θεού. Βεβαίως, αν το πει αυτό κάποιος που δεν είναι χριστιανός, τέλος πάντων δεν είναι του παρόντος για να σχολασθεί.  Αν όμως το πει ένας που πιστεύει στο Χριστό, είναι λάθος, γιατί αγνοεί το αυτονόητο. Ο Απόστολος Παύλος τονίζει σχετικά, « ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; »(Α’Κορ. στ’, 9 ). 

 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

 

Λίγα λόγια για το, «πίστευε και μη ερεύνα »

 

Η φράση, πίστευε και μη ερεύνα, από χριστιανικής πλευράς, προέρχεται μάλλον από κάποιον χριστιανό συγγραφέα της Θεολογικής Σχολής Καρχηδόνας. Με την προτροπή, πίστευε, προφανώς τονίζεται η σημασία της πίστης η οποία πίστη είναι εκ των ων ουκ άνευ για έναν χριστιανό. Με την αποτροπή, μη ερεύνα, προφανώς δεν αποτρέπεται κάθε είδους έρευνα, αλλά γίνεται αυτή η αποτροπή προς αποφυγήν τυχόν διαστρέβλωσης της πίστης, λόγω του ότι αυτή η έρευνα μπορεί να οδηγήσει σε πλάνη. Το ότι αυτή η φράση μάλλον έχει την παραπάνω προέλευση, στηρίζεται και στο ότι άλλη μία παρόμοια και πιο ακραία φράση αποδίδεται στον Τερτυλλιανό ο οποίος υπήρξε σπουδαίος συγγραφέας και απολογητής τον τρίτο αιώνα στην Καρχηδόνα. Πρόκειται για τη φράση, πιστεύω επειδή είναι παράλογο, credo quia absurdum est. Αυτό σημαίνει ότι και παράλογο να του φαινόταν κάτι, εάν αυτό ερχόταν σε σύγκρουση με την πίστη του, θα συνέχιζε να πιστεύει. Αυτά για την ιστορία. Όσο για το σήμερα, σχετικά με την πίστη, ένας χριστιανός πρέπει να παίρνει σοβαρά τα λόγια του Κυρίου, « γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς » (Απ. β’, 9 ). Η έρευνα όμως και η μελέτη της Γραφής, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να αποβλέπει στην ενίσχυση της πίστης στο Χριστό και όχι στον κλονισμό αυτής.  Όσο για την  τοποθέτηση  κόμματος  στο «πίστευε και μη ερεύνα » μετά το «μη» ώστε αυτό να γίνει  «πίστευε και μη,…ερεύνα », αυτό προφανώς είναι λάθος. Τέτοιο λάθος δε θα έκανε   αυτός που  έγραψε  το «πίστευε και μη ερεύνα », γιατί  ήταν γνώστης του συντακτικού της ελληνικής γλώσσας. Αν ήθελε να πει, ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις, όπως μπορεί να πει κάποιος, θα το έγραφε κάπως έτσι και όχι  ξεκάρφωτα «πίστευε και μη» το οποίο δε λέει τίποτα. 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Γιατί κάποιοι άγιοι, στην επίγεια ζωή τους, έκαναν το σαλό;

Προφανώς αυτό μόνο  οι ίδιοι το γνώριζαν. Μπορεί όμως να πει κανείς ότι έκαναν το σαλό  για να μη τους δοξάζουν  οι άλλοι για τα χαρίσματα που είχαν λάβει από το Θεό. Έτσι με τα παράξενα και σαλά που έκαναν ταπείνωναν  τον εαυτό τους, και με τα χαρίσματα που είχαν δόξαζαν το Θεό. Πάντως το Άγιο Πνεύμα είναι Πνεύμα σοφίας και συνέσεως ενώ τα σαλά και παράξενα είναι ανθρώπινα, για οποιονδήποτε λόγο και να γίνονται αυτά. Πρώτα λοιπόν πρέπει να ταπεινώνει ο άνθρωπος τον εαυτό του για να έχει τη χάρη του Θεού και μετά, αν θέλει να κάνει το σαλό, είναι δική του επιλογή και αυτός μόνο  γνωρίζει το γιατί, όπως αναφέρθηκε παραπάνω στην αρχή. Αν όμως διαλέξει κάποιος πρώτα να κάνει το σαλό, όπως το έκαναν κάποιοι άγιοι,  για να γίνει και αυτός άγιος,  προσοχή μη μείνει σκέτος σαλός.

 Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

 

Είναι παράλογο να πει κανείς σε ένα μεγάλο και τρανό που έχει διαπρέψει και έχει γίνει ευρύτερα γνωστός ότι εξ αιτίας σου οι άνθρωποι τιμούν και τη μητέρα σου και έτσι μειώνεται η δική σου λάμψη. Ακόμη δε παράλογο και παράξενο θα είναι, αν αυτός δώσει σημασία σε τέτοια λόγια και ζηλέψει τη μητέρα του. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Αφού λοιπόν αυτά δε γίνονται μεταξύ των ανθρώπων, από ποιου το μυαλό θα περάσει η ιδέα να πει στο Χριστό, εξ αιτίας Σου οι άνθρωποι τιμούν και τη Μητέρα Σου και έτσι μειώνεται η δική Σου λάμψη; Ποιος θα νομίσει ότι ο Χριστός ενοχλείται, όταν οι άνθρωποι τιμούν και μακαρίζουν τη Μητέρα Του; Ασφαλώς κανείς ή κάποιος που έχει πλανηθεί από της αληθείας.  Θα πει όμως κανείς, αφού κανείς δε νομίζει τέτοια πράγματα, τότε γιατί   τα λέμε;  Ας τα λέμε, γιατί ο Ιάκωβος λέει, « ᾿Αδελφοί, ἐάν τις ἐν ὑμῖν πλανηθῇ ἀπὸ τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπιστρέψῃ τις αὐτόν,  γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν » ( Ιακ. ε’,19-20). Ο δε Παύλος τονίζει ότι «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει»  ( Α’ Κορ. ιγ’, 8). Αλλά, ας κλείσουμε το θέμα με τα τιμητικά λόγια του απεσταλμένου υπό του Θεού   προς Αυτήν, άγγελου   Γαβριήλ, « χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ·»( Λουικ. α, 28). Τα άλλα τιμητικά προς την Παναγία που είναι πολλά, στους Χαιρετισμούς.

Αν ένας ισχυριστεί ότι αγαπάει το Χριστό, είναι καλό;

 
 

Θέλει και ρώτημα; Καλό είναι και μάλιστα πολύ καλό, αφού, αν μη τι άλλο, ομολογεί ότι πιστεύει στο Χριστό. Όμως υπάρχει, και χειρότερο, και καλλίτερο. Το χειρότερο είναι να μη αγαπάει το Χριστό, γιατί « ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. μαράν αθά» (Α’ Κορ. ιστ’,22).Το καλλίτερο είναι να μάθει ποιος είναι εκείνος που αγαπάει το Χριστό, γιατί μπορεί να νομίζει ότι τον αγαπάει. Αυτό θα το μάθει από τον Ίδιο τον Κύριο ο Οποίος είπε, « ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνός εστιν ο αγαπών με·» (Ιω. ιδ’,21). Ύστερα από αυτά, μήπως πρέπει να επανεξετάσει ο άνθρωπος τον παραπάνω ισχυρισμό του, πριν μιλήσει για τον εαυτό τoυ;

 

Iωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών