…Γιατί δεν υπάρχει τίποτε
γλυκύτερο και ωραιότερο και ωφελιμότερο από την πνευματική επικοινωνία με τον
Χριστό! Προκειμένου λοιπόν να γκρινιάζουμε ή να μουρμουρίζουμε ή να λέμε
ο,τιδήποτε άλλο, άσκοπο ή αμαρτωλό, ας επαναλαμβάνουμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και
μέσα στον ναό ακόμα. Σκύψιμο της κεφαλής και «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
·
Γλυκάθηκε ο νους; Ε, δεν ξεκολλά από την Ευχή.
·
«Ηυφράνθη η καρδία»; Σκλαβώθηκε για πάντα από
την θεία αγάπη, από τον θείο έρωτα. Άραγε, δεν το έχετε νοιώσει ποτέ αυτό;…
Εκείνο, λοιπόν, που ενδιαφέρει
όλους εμάς , που ζούμε μέσα στον κόσμο, τον φοβερά αμαρτωλό και ξεδιάντροπο,
είναι να λέμε την Ευχούλα «Κύριε
Ιησού Χριστέ, ελέησόν
με»,
κατ’ αρχάς και για αρκετά καιρό προφορικά, φωναχτά ή ψιθυριστά με το κομποσχοίνι, και ύστερα από μέσα μας,
παντού και πάντοτε . Όσο περισσότερο θα λέγεται η ευχή , με υπομονή και με
θέρμη ψυχής, τόσο γρηγορώτερα θα γίνη κτήμα μας ένας νέος τρόπος ζωής. Τότε, εφ’
όσον θα έχουν προηγηθή αρκετές προσπάθειες και πολλοί πειρασμοί, θα αισθανώμεθα
και θα βιώνουμε την προσευχή μέσα μας . Θα πυρπολούμεθα από την Ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» θα
γεμίζουμε , θα πληρούμεθα από την χάρι της Ευχής, της Νοεράς προσευχής, και θα
καθιστάμεθα ολόκληροι μια προσευχή!...
Και τότε η θεία Χάρις θα λάμπη
στο πρόσωπό μας. Μέσα στους πειρασμούς θα έχουμε ειρήνη στην καρδιά. Μέσα στους
διωγμούς και στα μαρτύρια, θα έχουμε την χάρι της υπομονής και της ησυχίας από
την καλή μαρτυρία της συνειδήσεώς μας. Θα μας θλίβη ο ένας , θα μας κατατρέχη ο
άλλος, αλλά μέσα μας θα βασιλεύη μια παράδοξη και ανείπωτη γλυκύτητα.
Στο «Πνευματικό ημερολόγιο»
μιας πιστής και ταπεινής ψυχής, που
κυκλοφόρησε στην Ρουμανία, διαβάζουμε τα εξής, για μια ευλαβή γυναίκα στο
Βουκουρέστι, που καλλιέργησε την Ευχή μέσα από πολλές δυσκολίες και πειρασμούς,
τόσο εξαιτίας της εργασίας της και της οικογενείας
της όσο και της φτώχειας και του κομμουνιστικού καθεστώτος:
«Μετά από οκτώ μήνες
ακατάπαυστης προσευχής (ημέρα και νύκτα), ξύπνησα ένα πρωινό από τους κτύπους της
καρδιάς και άρχισα να προφέρω την προσευχή στον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς.
Αισθάνθηκα στην καρδιά μου την
ενέργεια του Αγίου Πνεύματος σαν ένα γλυκό βελούδινο χάδι, σαν τα φτερά μιας
πεταλούδας που πετάριζε στην ψυχή μου λέγοντας:
- «Είμαι
εδώ. Εγώ είμαι ο ενεργών. Εσύ προσεύχου».
Κράτησα
λίγο την αναπνοή μου, για να νιώσω την γλυκύτητα και την αγαθότητα του Αγίου
Πνεύματος. Έλαβα τότε στην ψυχή μου μια ειρήνη αγία, θεϊκή, ουράνια…
… Βλέπουμε
λοιπόν ότι οι θεοφιλείς ευεργεσίες της Ευχούλας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»
γρήγορα μας αποκαλύπτωνται και μας καταπλήσσουν. Ακόμη και η κούρασις, τότε, θα
είναι γλυκειά και ο πόνος που θα αισθανώμεθα σωματικά, θα είναι πιο ελαφρύς.
Τότε και τα σύννεφα της αμαρτίας θα διαλύωνται και ο ήλιος της ειρήνης και της αγάπης
θα λάμπη ακτινοβόλος μέσα στον ουρανό της ψυχής μας και θα χωρούν μέσα μας όλοι,
ακόμη και οι εχθροί μας.
Έτσι θα
γνωρίσουμε βιωματικά ότι:
· Οι
πράξεις των εντολών, με πρώτη την διπλή αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον,
· η συμμετοχή
μας στη θεία Λατρεία και στα πανάγια σωστικά Μυστήρια,
· το καθημερινό
πνεύμα συντριβής και μετανοίας που καλλιεργούμε,
· η καθημερινή
μελέτη της Αγίας Γραφής και άλλων θεοφιλών πνευματικών βιβλίων
· και η
αδιάλειπτος προσευχή με το «Κύριε
Ιησού Χριστέ, ελέησόν
με»,
ανοίγουν τις θύρες του θείου ελέους. Ανοίγουν την αγκαλιά του Θεού και αυτή η
αγκαλιά με την σειρά της μας κλείνει μέσα της!!! Και τότε, η ουράνια χαρά της ψυχής
μας είναι ανέκφραστη και δεν περιγράφεται με λόγια!...
Γι αυτό
και όλοι εμείς θα φωνάζουμε τον Όνομα του Χριστού μας, και το παντοδύναμο αυτό
Όνομά Του:
· θα διατηρήση
και θα ενισχύση το πνεύμα της μετανοίας,
· θα αποκαταστήση
τις κλονισμένες μας σχέσεις με το Θεό και
τον πλησίον,
· θα ηρεμήσει
την ταραγμένη μας συνείδησι,
· θα δυναμώση
την πίστι και την θέλησί μας για την τήρηση των εντολών και την καλλιέργεια των
αρετών,
· θα αυξήση
τα όρια της ευδοκίμου υπομονής
· θα μαλακώση
το εγωιστικό επικάλυμμα της καρδιάς
· και θα
πυρακτώση , τέλος, την ψυχούλα μας για θεία Λατρεία και για θεία Κοινωνία.
Και
κάτι ακόμα: Όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν θα μπορούμε να κοινωνήσουμε των
αχράντων Μυστηρίων, έχουμε μαρτυρίες, έχουμε μαρτυρίες πολλών χριστιανών, που
ησθάνοντο ότι στο «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, προσέλθετε», κι αυτοί κοινώνησαν!
Γιατί εκείνη την ώρα, που οι άλλοι κοινωνούσαν, αυτοί έλεγαν την Ευχή και λαχταρούσαν
το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού.
Και ο Θεός ανταποκρίθηκε με τον δικό του τρόπο και επικοινώνησε μαζί τους με αυτήν
την πνευματική και ακατάληπτη «Θεία Κοινωνία», καθώς αισθάνθηκαν σαν να
κατεβαίνη κάτι από τον λαιμό τους, ενώ ταυτόχρονα μια ανέκφραστη γλυκύτητα που
υπήρχε στο στόμα τους κατέλαβε ολόκληρο το ψυχοσωματικό τους «είναι»! Αυτά, για
τους αμφισβητούντας και αγεύστους αυτών των πνευματικών καταστάσεων.
Από το
βιβλίο: «Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ»
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Κ. ΑΝΑΓΩΝΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
2007
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου