Γει­το­νι­κές πλήν ἄ­γνω­στες Σφρα­γί­δες

 

Να­τά­σα Κε­σμέ­τη

ΠΟΛΥ ΗΣΥΧΟΣ ἄν­θρω­πος. Τήν πρώ­τη φο­ρά πού μᾶς μί­λη­σε ἦ­ταν ὅ­ταν ἦρ­θε καί μᾶς ζή­τη­σε νά κά­νου­με κά­τι μέ τή Σίλ­κυ πού ἐ­νο­χλοῦ­σε τά βρά­δια τήν γυ­ναί­κα του. Ἡ Σίλ­κυ ἦ­ταν ὁ σκύ­λος μας πού γαύ­γι­ζε στίς σκι­ές, στά πε­τού­με­να καί ἔ­τρε­χε πά­νω-κά­τω στήν αὐ­λή. Ἡ κρε­βα­το­κά­μα­ρά τους ἔ­βλε­πε στόν ἀ­κά­λυ­πτο. Τήν πυ­ρό­ξαν­θη Σίλ­κυ τήν ἄ­κου­γαν, ἰ­δί­ως τά κα­λο­και­ρι­νά βρά­δια, ὅ­ταν ἔ­στρω­ναν νά κοι­μη­θοῦν στό μπαλ­κό­νι τους. Ἀ­κό­μα τό­τε, δη­λα­δή μέ­σα στά 1980, οἱ λη­στεῖ­ες καί οἱ μα­φί­ες δέν εἶ­χαν κα­τα­τρο­μά­ξει τόν κό­σμο.

        Ἦ­ταν πο­λύ ἥ­συ­χος ἄν­θρω­πος. Μό­νον ἡ γυ­ναί­κα του ἀ­κου­γό­ταν, ἀλ­λά ὁ τό­νος τῆς φω­νῆς της πλη­ρο­φο­ροῦ­σε λά­θος. Οὔ­τε σκλη­ρή, οὔ­τε κα­κό­τρο­πη ἦ­ταν. Εἶ­χε ὑ­πεύ­θυ­νη θέ­ση κά­που καί μᾶλ­λον γύ­ρι­ζε σπί­τι της ξε­θε­ω­μέ­νη. Φαί­νε­ται πώς καί οἱ δύ­ο ἀ­γα­ποῦ­σαν τήν ἡ­συ­χί­α, ἀλ­λά, ὡς συ­νή­θως, τά χα­ρί­σμα­τα δέν φαί­νον­ται, καί κυ­ρί­ως αὐ­τά πού ἀ­νή­κουν στούς «ἁ­πλούς καί κα­θη­με­ρι­νούς ἀν­θρώ­πους». Φα­νε­ρώ­νουν τί­πο­τα αὐ­τές οἱ ἀ­ρα­χνι­α­σμέ­νες λέ­ξεις; Ὅ­πως καί ἡ ἄλ­λη: συ­νη­θι­σμέ­νοι, δη­λώ­νουν μάλ­λον τήν ἀ­φη­ρη­μά­δα τῶν πα­ρα­τη­ρη­τῶν καί τήν ἀ­δι­α­φο­ρί­α τους. Δη­λα­δή τήν ἀ­φη­ρη­μά­δα καί τήν ἀ­δι­α­φο­ρί­α τῶν πε­ρισ­σό­τε­ρων ἀ­πό μᾶς. Τό ἀ­κρι­βέ­στε­ρο θά ἦ­ταν: ὅ­λων μας.

        Ὅ­ταν πέ­θα­νε ξαφ­νι­κά ἐ­κεῖ­νος, νέ­ος ἀ­κό­μα, ἔ­γι­νε γνω­στός ὁ θη­σαυ­ρός του καί σέ μᾶς, τούς γεί­το­νες. Τό μα­κρο­χρό­νιο με­ρά­κι του, τό μέ­γε­θος τῆς ὑ­πο­μο­νῆς καί τοῦ ἐν­δι­α­φέ­ρον­τος του, ἀλ­λά καί ὁ ἴ­διος ὁ θη­σαυ­ρός: μιά τε­ρά­στια συλ­λο­γή ἀ­πό κά­θε λο­γῆς χει­ρο­ποί­η­τη­τες σφρα­γί­δες ξυ­λό­γλυ­πτες ἤ σκα­λι­σμέ­νες σέ ἄλ­λα ὑ­λι­κά. Ἐ­ξαι­ρε­τι­κά με­γά­λες ἀλ­λά καί σέ μέ­γε­θος δα­χτυ­λή­θρας. Παμ­πά­λαι­ες, μαυ­ρι­σμέ­νες, χτυ­πη­μέ­νες, ἴ­σως καί μι­σο­κα­μέ­νες πού ὅ­μως ἔ­βρι­σκε τρό­πους νά τίς ἀ­πο­κα­θι­στᾶ καί νά τίς συν­τη­ρεῖ. Δι­α­βά­σα­με ξαφ­νι­α­σμέ­νοι:

Το Σάβ­βα­το 25 Ο­κτω­βρί­ου 2014 έ­φυ­γε ξαφ­νι­κά α­πό τη ζω­ή το ε­κλε­κτό μέ­λος του Σω­μα­τεί­ου των Φί­λων του Νο­μι­σμα­τι­κού Μου­σεί­ου, ο συλ­λέ­κτης Φρί­ξος Πι.

            Ὁ Φρί­ξος Πι. ή­ταν μέ­λος μας α­πό το 2002, άν­θρω­πος καλ­λι­ερ­γη­μέ­νος, λά­τρης της ι­στο­ρί­ας και της πα­ρά­δο­σης, φα­να­τι­κός συλ­λέ­κτης πα­λαι­ών αν­τι­κει­μέ­νων κα­θη­με­ρι­νής χρή­σης (σφρα­γί­δες άρ­του, κλει­διά, νο­μί­σμα­τα κ. ά.) και ά­ρι­στος γνώ­στης της ι­στο­ρι­κής τους α­ξί­ας, μι­λού­σε πάν­τα γι’ αυ­τά με α­γά­πη και πε­ρη­φά­νια.

            Ή­ταν άν­θρω­πος ευ­γε­νι­κός, δρα­στή­ριος , δη­μι­ουρ­γι­κός και α­κού­ρα­στος, παν­τα­χού πα­ρών στις εκ­δη­λώ­σεις του Σω­μα­τεί­ου, στις εκ­δρο­μές, στις δι­α­λέ­ξεις, στους αρ­χαι­ο­λο­γι­κούς πε­ρι­πά­τους με τον κα­λό το λό­γο για ό­λους και για ό­λα και πάν­τα με το χα­μό­γε­λο στο κα­λω­συ­νά­το πρό­σω­πό του.

            Εί­ναι μια με­γά­λη α­πώ­λεια για μας. Πραγ­μα­τι­κά θα μας λεί­ψει το α­μεί­ω­το εν­δι­α­φέ­ρον του για τις δι­α­χρο­νι­κές α­ξί­ες της ζω­ής, η αρ­χαι­ο­γνω­σί­α του, ο εν­θου­σια­σμός του και η α­γά­πη του για την πα­ρά­δο­ση, την ι­στο­ρί­α του τό­που μας, τα αρ­χαί­α μνη­μεί­α και τέ­χνερ­γα.

            Την πλού­σια συλ­λο­γή του σφρα­γί­δων άρ­του μπο­ρεί κα­νείς να θαυ­μά­σει στο Μου­σεί­ο Άρ­του των Α­λευ­ρό­μυ­λων Λού­λη στο Κε­ρα­τσί­νι. Τα μέ­λη του Δι­οι­κη­τι­κού Συμ­βου­λί­ου εκ­φρά­ζουν ει­λι­κρι­νή συλ­λυ­πη­τή­ρια στην οι­κο­γέ­νειά του

Εἶ­χε φρον­τί­σει λοι­πόν νά χα­ρί­σει τίς Εὐ­χα­ρι­στια­κές Σφρα­γί­δες του, πού δέν ἦ­ταν τό μό­νο του με­ρά­κι. Ὁ συλ­λε­κτι­κός του ἐν­θου­σια­σμός ἐ­πε­κτει­νό­ταν καί σέ πολ­λά ἄλ­λα πράγ­μα­τα μέ­σα σέ θαυ­μά­σι­ες βι­τρί­νες, τό­σο πού τό σπί­τι τους ἦ­ταν ἕ­να μι­κρό, ἀ­φα­νές, μου­σεῖ­ο. Τί­πο­τα ὡ­στό­σο δέν ἀ­γα­ποῦ­σε ὅ­σο τίς σφρα­γί­δες. Θά μπο­ροῦ­σε νά ἰ­σχύ­σει γι’ αὐ­τόν ὁ λό­γος τοῦ Ἄγ­γλου ζω­γρά­φου Eliot Hodgkin πώς τόν ἐν­δι­έ­φε­ραν ἐ­κεῖ­να πού κα­νείς δέ γυ­ρί­ζει νά δεῖ δυ­ό φο­ρές. Ἀλ­λά μά­θα­με πώς ἐ­κεῖ­νος εἶ­χε δώ­σει κά­πο­τε μιάν ἄλ­λη ἐ­ξή­γη­ση: ἡ μά­να του τόν ἔ­βγα­λε ἀ­πό τήν πυρ­κα­γιά τῆς Σμύρ­νης καί, ἀ­νά­με­σα στά ἐ­λά­χι­στα πού πρό­λα­βε νά πά­ρει ἀ­πό τό σπί­τι τους, ἦ­σαν δυ­ό πα­νάρ­χαι­ες ὅ­σο καί ἀ­συ­νή­θι­στες ξυ­λό­γλυ­πτες σφρα­γί­δες. Οὔ­τε εἰ­κό­νες, οὔ­τε χρυ­σα­φι­κά, οὔ­τε ροῦ­χα, οὔ­τε τί­πο­τα ἄλ­λο, ἐ­κτός ἀ­πό τό ἐγ­χά­ρα­κτο πά­νω τους Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός Νι­κᾷ. Ἰ­σχυ­ρι­ζό­ταν πώς αὐ­τές τούς ἔ­σω­σαν κι ἀ­πό τίς φλό­γες κι ἀ­πό τή σφα­γή.

Φίλοι καὶ ἐχθροί

[τοῦ Θεοδωράκη Κολοκοτρώνη]

«ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΑΝΗΝ τοῦ μα­κα­ρί­του Ἀ. Ζα­ΐ­μη, ἀ­κο­λου­θῶν­τας τὸ λεί­ψα­νον ὁ Κο­λο­κο­τρώ­νης ἔ­κλαι­γεν ἀ­πα­ρη­γό­ρη­τα. Ὁ Κύ­ριος Τ. ζη­λω­τὴς ν’ ἀ­κού­σῃ τὴν καρ­δί­αν του, τοῦ λέ­γει:

       — »Δὲν ἐν­θυ­μεῖ­σαι τὰς δι­χο­νοί­ας σας;

       »Ἀ­πε­κρί­θη:

       — »Ἐ­στα­θή­κα­μεν συ­χνὰ ἐ­χθροὶ ἀ­νά­με­σόν μας, ἀλ­λὰ δὲν τὸν ἐ­μί­ση­σα πο­τέ.

       »Δεί­χνον­τάς του συγ­χρό­νως ἄλ­λον ἔ­ξο­χον Ἀ­γω­νι­στὴν τῆς πα­τρί­δος, τοῦ εἶ­πεν:

       — »Ἐ­στα­θή­κα­μεν συ­χνὰ φί­λοι, ἀλ­λὰ δὲν τὸν ἀ­γά­πη­σα πο­τέ.»

11 Ιουνίου, Μνήμη Αγίου Λουκά του Ιατρού

 

Για σένα που δίνεις εξετάσεις (π. Γεωργίου Χριστοδούλου)

 

Για σένα που δίνεις εξετάσεις.

Καλό μου παιδί, ξέρω, σε κυριεύει το άγχος και η αβεβαιότητα, σε πιάνει κόμπος στο στομάχι, ταχυκαρδία, αϋπνίες, πονοκέφαλος, φόβος, μελαγχολία, σκέψεις που στροβιλίζουν στο κεφάλι σου κι ένα σωρό άλλα προβλήματα. Λόγω εξεταστικής!

Μα θέλω να σου πω, πως και χίλιες σκέψεις να κάνεις στύβοντας το μυαλό σου για την εξεταστική και το μέλλον σου, δεν θα αλλάξει τίποτα. Ίσα ίσα το άγχος θα μειώσει την απόδοσή σου. Εσύ γνωρίζεις πόσο καλά προετοιμάστηκες στη μελέτη και πρέπει να το αποδεχτείς. Από κει και πέρα άστα όλα στα χέρια του Θεού. Το μέλλον δεν το γνωρίζει κανείς. Όλα αλλάζουν. Σημασία έχει να νιώθεις ελεύθερος και όχι ότι ακολουθείς κάποιο σύστημα που σε αναγκάζει να εργαστείς σε αυτό που σπούδασες διότι αυτό φέρνει χρήματα και κοινωνική αναγνωρισιμότητα. Κάπου θα περάσεις, σε ΙΕΚ, ΤΕΙ, ΑΕΙ, ιδιωτικό κολέγιο. Μα και να σταματήσεις τις σπουδές επειδή ίσως έχεις άλλα χαρίσματα, να θυμάσαι ότι μπορείς να κάνεις πολλά και να πετύχεις στόχους φοβερούς. Δεν μπορείς να φανταστείς μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Έχω γνωστούς με κινητικά προβλήματα που είναι πετυχημένοι κι ευτυχισμένοι. Γνωρίζω άνθρωπο με σύνδρομο down που τελείωσε πανεπιστήμιο. Έχω δει αδύναμους μαθητές να παίρνουν διδακτορικό και άριστους μαθητές να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους. Φοβερό πράγμα η ψυχολογία του ανθρώπου.

Συζήτα με τον εαυτό σου τα παραπάνω και θα δεις ότι θα ηρεμήσεις. Μίλα και με τον Θεό, την Παναγία και τους αγίους. Άναψε ένα κεράκι στην εκκλησία για να έχεις και φυσική βοήθεια. Για εμάς τους χριστιανούς το υπερφυσικό, είναι φυσικό, διότι είναι αληθινό. Νιώσε, πως στην πραγματικότητα δεν είσαι εγκλωβισμένος από το αποτέλεσμα της εξεταστικής και σε αυτό που θα σπουδάσεις. Θα σου δώσω και τον εαυτό μου ως παράδειγμα. Οι σπουδές που έχω κάνει στη ζωή μου δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Όμως νιώθω ελεύθερος και χαρούμενος, διότι όλα συνετέλεσαν και με οδήγησαν σε αυτό που είμαι. Όλα τα επέλεξα συνειδητά. Άκουσα και τους γονείς και τους φίλους και τους συγγενείς και τους δασκάλους μου αλλά τελικά έκανα αυτό που ποθούσε η καρδιά μου κι ας έχασα σε οικονομικό και επαγγελματικό επίπεδο. Νιώθω όμως ελεύθερος. Κι αυτός που νιώθει ελεύθερος, πετυχαίνει, διότι η ελευθερία είναι κινητήριος δύναμις. Ελευθερία που δεν κάνει κακό στον άλλο και που το κύριο χαρακτηριστικό της δεν είναι η τεμπελιά και η ραθυμία.

Ο Θεός μαζί σου!

Με αγάπη,

π. Γεώργιος Χριστοδούλου

Βαρθολομαίος στο Άγιον Όρος: Οι μοναχοί δεν είναι υπεράνω, ή παρά, αλλά εντός της εκκλησίας

 

«Οι μοναχοί δεν είναι υπεράνω της εκκλησίας, ή παρά την εκκλησία, αλλά εν τη εκκλησία, μέσα στη εκκλησία, εντός της εκκλησίας και μάλιστα ως το επίλεκτο σύνταγμα αυτής», υπογράμμισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, κατά την επίσκεψή του στη μονή Καρακάλλου του Αγίου Όρους, καλώντας τους μοναχούς να διαφυλάττουν τις «βασικές και αναντίρρητες αλήθειες» της αποστολικής διδασκαλίας, ενάντια σε «πειρασμούς» και σε «φωνές» που οδηγούν σε αντίθετη κατεύθυνση από την επιβεβλημένη ενότητα και λειτουργικότητα της εκκλησίας.

«Ατυχώς, επί δύο αφορμών, ως επί παραδείγματι, της παραχωρήσεως της αυτοκεφαλίας εις την εκκλησία της Ουκρανίας και της πανδημίας του κορονοϊού, ακούγονται φωνές, μετά λύπης και πικρίας λέγομεν και εκ του μοναχικού χώρου, αίτινες αμφισβητούν και ανατρέπουν όλη την αγίαν και πνευματέμφορον δομή την εκκλησίας» ανέφερε ο κ. Βαρθολομαίος. Συμπλήρωσε, ότι οι «φωνές» αυτές «εξαπολύουν ύβρεις και συκοφαντίες κατά της εκκλησίας, εξαιρέτως δε, κατά της Μητρός και Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας» και εξέφρασε τη λύπη του για αυτό, λέγοντας: «Ο μοναχισμός είναι εκκλησιαστικός και ουχί ιδιωτικός… Εις την εκκλησία δεν σωζόμεθα μόνοι μας… Η παράδοση και οι πράξεις της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας μας είναι επί του θέματος καθολική, άλλως εκτρεπόμεθα εις μια πεπλανημένη εκκλησιολογία …».

«Όσοι ελαφρά τη καρδία διδάσκουν αντιθέτως προς τα όσα η εκκλησία μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, συνέσεως, προσευχής, φωτισμού και πολύ κόπου και αγωνίας αποφασίζει και πράττει αναλαμβάνουν βαρία ευθύνη» συνέχισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και προσέθεσε: «Έχετε εμπιστοσύνη εις την Εκκλησία. Το Πνεύμα, το ‘Αγιον, συγκροτεί τον θεσμό της εκκλησίας και οδηγεί αυτήν εις πάσαν την Αλήθειαν».

Ο κ. Βαρθολομαίος εξήγησε ότι η εκκλησία αποτελεί, σύμφωνα με την αποστολική διδασκαλία, το σώμα του Χριστού «τουτέστιν, σύνολον και οργανισμό ενιαίον και άτμητον, εις τον οποίων τα μέλη δεν δύνανται να υπάρξουν κεχωρησμένα απ’ αλλήλων και αφ’ εαυτόν, ήτις ιθύνει και κυβερνά τα εαυτού μέλη ο Ιησούς Χριστούς» και πρόσθεσε:

«Πάσα παραίτησις, εκ της αποστολικής διδασκαλίας συνιστά επικίνδυνον αλλοίωσιν της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας – δεν πρέπει να λησμονούμε ότι όλες οι αιρέσεις ξεκινούν από μια εσφαλμένη εκκλησιολογία. Η στρεβλή και σκολιά εκκλησιολογία σημαίνει, σε τελευταία ανάλυση, αποκλίνουσα περί του Χριστού δογματική πίστη, δηλαδή, αίρεση».

Ο κ. Βαρθολομαίος υπογράμμισε, επίσης, ότι η σχέση Οικουμενικού Πατριαρχείου και Αγίου Όρους είναι «οντολογική» και «εκκλησιαστική» και η μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχη αποτελεί αναγνώριση αυτής της ενότητας και λειτουργικότητας της εκκλησίας, από την οποία δεν εξαιρούνται οι μοναχοί, ενώ η παραμικρή απόκλιση από την «αρμονία και σύζευξη αυτήν» οδηγεί σε «αυτοαναίρεση» του μοναχισμού.

«Η πράξη μνημονεύσεως του Πατριάρχου με το απλούστατο και κοινόν : “Εν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, του αρχιεπισκόπου ημών” φανερώνει αδιαλείπτως τούτο, ότι επίσκοπος του τόπου (του Αγίου Όρους) ίσταται, αείποτε, ο αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως, ούτως ώστε να διασώζεται η ενότης και η λειτουργικότης του σώματος του Χριστού, δηλαδή της εκκλησίας», τόνισε ο κ. Βαρθολομαίος και συνέχισε: «Η χαρισματική τάξις των μοναχών ουδόλως εξαιρείται από αυτήν την λειτουργική ενότητα του σώματος, καθώς και η παραμικρά απόκλισις εκ της αρμονίας και συζεύξεως αυτής, θα αποτελούσε αυτοαναίρεση του μοναχισμού».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης επεσήμανε ότι «οι κίνδυνοι και οι πειρασμοί για τον μοναχό είναι πολλοί», όπως «να περιβληθεί ευθύνας αντιθέτους προς την εις Χριστόν αφιέρωση του» και υπογράμμισε ότι «οι ενασχολήσεις των μοναχών με τα επιμέρους εκκλησιαστικώς δρώμενα, άνευ της προσκλήσεως των κατά τόπους επισκόπων και μάλιστα εντόνου και θερμής, είναι καταδικαστέες», διότι είναι δυνατόν να επιφέρουν «προβλήματα, κρίσεις, επικρίσεις, ταραχάς και διχοστασίας» και πρόσθεσε:

«Δεν είναι έργο του μοναχού η παράλληλος δράσης του προς την τοπική εκκλησία. Ο μοναχός διδάσκει, φωτίζει και αγιάζει τον περίγυρο του με τη συνεπή του ζωή με τους αγώνες, τη μετάνοια, τα δάκρυα, την άσκηση, την ησυχία, την αφάνεια, την ακατάπαυστο προσευχή».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης επισκέφθηκε ακολούθως τη μονή Μεγίστης Λαύρας και το βράδυ, επιστρέφοντας στις Καρυές, θα παρακαθίσει σε δείπνο με μαθητές και εκπαιδευτικούς στην Αθωνιάδα Ακαδημία.

ΑΠΕ ΜΠΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΟΣΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ

 IΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

        Φέρομεν εἰς γνῶσιν τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς
Μητροπόλεως ὅτι τό Σάββατον 28 Μαΐου καί ὥραν 6:30 μ.μ. θά γίνει ἡ
ὑποδοχή τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ὁσίου Ἀλεξίου «ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ» ἀπό τήν
Ἱεράν Μονήν Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων στόν Ἱερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης
Κοζάνης. Ἡ Τιμία Κάρα θά παραμείνει στόν Ναό μέχρι τό Σάββατο 4 Ἰουνίου.
Ἡ ὑποδοχή θά γίνει μέ προεξάρχοντα τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Παῦλο
καί ἐν συνεχείᾳ θά τελεσθεῖ Μέγας Ἑσπερινός.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

14/6 ΑΘΗΝΑ: 2Η ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ, EBOOK, AUDIOBOOK ΣΠΕΚ | ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ | ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ

 

Άγιοι που έζησαν στον 20ό αιώνα

 

Οι τριάντα Άγιοι που έζησαν στον 20ό αιώνα (επισήμως αγιοκαταταγέντες) είναι τα φωτεινά σημάδια σε έναν κόσμο και σε μία εποχή που φαίνεται να αναζητά τις δικές της αξίες και τον επαναπροσανατολισμό της.

 

Τριάντα προσωπικότητες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους: άνθρωποι που έζησαν σε ερημικές περιοχές, άνθρωποι που έζησαν μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες, άνθρωποι άλλοι αγράμματοι και άλλοι διακεκριμένοι επιστήμονες και θεολόγοι.

Άνθρωποι που έζησαν σύμφωνα με τις αρχές τους, αδιαφορώντας για τις σειρήνες της εγκόσμιας ζωής, και κοίταξαν ψηλά προσπαθώντας να αντικρίσουν το «καθ’ ομοίωσιν» και όχι να διακριθούν στον οριζόντιο άξονα της γης.

 

Στον Α΄ τόμο, που κυκλοφορεί, γίνεται εκτενής αναφορά στον Άγιο Νεκτάριο της Αιγίνης, στους Αγίους που έζησαν στις αρχές του 20ού αιώνα, και αποτέλεσαν, κατά κάποιον τρόπο, τον πρόλογο σε αυτόν, για τους Αγίους Ιερομάρτυρες όπως ο Χρυσόστομος Σμύρνης αλλά και ο Άγιος Φιλούμενος ο Κύπριος που μαρτύρησε στους Αγίους τόπους. Βιογραφούνται επίσης οι Άγιοι που έζησαν στο Άγιον Όρος και με την παρουσία τους συνέβαλαν αποφασιστικά στη διατήρηση του ησυχαστικού, μοναστικού πνεύματος που είχε προς στιγμήν υποχωρήσει.

 

Στον Β΄ τόμο, που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο, γίνεται αναφορά στην ζωή των Αγίων που έζησαν μέσα στις κοινωνίες, σε αυτούς που έκτισαν τα δικά τους μοναστήρια καθώς και στους Αγίους των ανατολικών χωρών. Ανάμεσα τους ο Άγιος Παΐσιος, ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός, αλλά και ο προσφάτως αγιοκαταγής Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης.

 

Όπως παρατηρεί στον πρόλογο του ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

κ. Νικόλαος. « Οι άγιοι του περασμένου αιώνα απέδειξαν με τη ζωή τους ότι και στην εποχή μας ζει Κύριος και ότι η αγιότητα δεν αποτελεί ιδίωμα μόνο παλαιών εποχών. Δεν μας έχει εγκαταλείψει ο Θεός κι αυτή είναι η ανεκτίμητη παρακαταθήκη τους».

 

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί στις 30 Μαΐου στις 7.30μμ στο Ίδρυμα

Β&Μ Θεοχαράκη, (Β. Σοφίας 9 και Μέρλιν, Σύνταγμα).

Ομιλητές θα είναι ο Αρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων, ο καθηγητής Θεόδωρος Φορτσάκης και ο Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος Θεοχαράκη, Φώτης Παπαθανασίου. Αποσπάσματα θα διαβάσουν οι ηθοποιοί Ρήγας Αξελός και Κώστας Αποστολάκης.

 

 

Το νέο ευχολόγιο της Εκκλησίας μας, αφιερωμένο αποκλειστικά στη μαθητιώσα νεολαία!

 

Είναι γεγονός!

Πρόκειται για ένα ιερατικό ευχολόγιο με ευχές γραμμένες ειδικά για μαθητές και φοιτητές, αλλά και τους γονείς και τους δασκάλους τους, που έχουν ανάγκη πνευματικής στήριξης και ψυχικής ανάπαυσης την δύσκολη περίοδο των εξετάσεων. Το βιβλίο επιμελήθηκε ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Χριστοδούλου και η Γερόντισσα Ισιδώρα Αγιεροθεΐτισσα και φέρει την έγκριση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Είναι καρπός πολύχρονης εργασίας και συνεργασίας του π. Γεωργίου Χριστοδούλου με την Γερόντισσα Ισιδώρα ώστε, με τη Χάρη του Θεού, να καλύψει την ανάγκη μαθητών, φοιτητών και ιερέων, κυρίως κατά το διάστημα της εξεταστικής περιόδου. Το ευχολόγιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτόνομα τελώντας μια ειδική δέηση πριν την εξεταστική περίοδο ή σε συνδυασμό με μια Παράκληση, έναν Εσπερινό, ή και με μια Θεία Λειτουργία. Περιέχει δέηση υπέρ των εξεταζομένων και ευχές για τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τα παιδιά. Επιπλέον περιέχει ειδική ευχή για τις μαθησιακές δυσκολίες. Η γνώση πως ο Κύριος, η Θεοτόκος και όλοι οι Άγιοι είναι συμπαραστάτες των νέων παιδιών στον αγώνα τους, δίνει ιδιαίτερη δύναμη και παρηγοριά στους προσευχόμενους νέους και τους γονείς τους. Κυκλοφορεί σε μια εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση με σκληρό εξώφυλλο και βολικό σχήμα. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ -Εισαγωγή -Δέησις υπέρ των εξεταζομένων μαθητών -Ευχή υπέρ φωτίσεως και ενισχύσεως των εκπαιδευτικών -Ευχή εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, υπέρ των εξεταζομένων -Ευχή εις τον Δεσπότην Χριστόν, υπέρ φωτίσεως και ενισχύσεως των μελλόντων σπουδάζειν -Ευχή εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, επί τη λύσει των μαθησιακών δυσκολιών -Ευχή υπέρ των παίδων -Απόλυσις

Από την έρευνα της ΔιανΝΕΟσις για την θρησκεία στην Ελλάδα σε πανελλήνιο δείγμα 1255 ατόμων 3-18 Φεβρουαρίου 2022