Φίλοι καὶ ἐχθροί

[τοῦ Θεοδωράκη Κολοκοτρώνη]

«ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΑΝΗΝ τοῦ μα­κα­ρί­του Ἀ. Ζα­ΐ­μη, ἀ­κο­λου­θῶν­τας τὸ λεί­ψα­νον ὁ Κο­λο­κο­τρώ­νης ἔ­κλαι­γεν ἀ­πα­ρη­γό­ρη­τα. Ὁ Κύ­ριος Τ. ζη­λω­τὴς ν’ ἀ­κού­σῃ τὴν καρ­δί­αν του, τοῦ λέ­γει:

       — »Δὲν ἐν­θυ­μεῖ­σαι τὰς δι­χο­νοί­ας σας;

       »Ἀ­πε­κρί­θη:

       — »Ἐ­στα­θή­κα­μεν συ­χνὰ ἐ­χθροὶ ἀ­νά­με­σόν μας, ἀλ­λὰ δὲν τὸν ἐ­μί­ση­σα πο­τέ.

       »Δεί­χνον­τάς του συγ­χρό­νως ἄλ­λον ἔ­ξο­χον Ἀ­γω­νι­στὴν τῆς πα­τρί­δος, τοῦ εἶ­πεν:

       — »Ἐ­στα­θή­κα­μεν συ­χνὰ φί­λοι, ἀλ­λὰ δὲν τὸν ἀ­γά­πη­σα πο­τέ.»