Στη ΗΠΑ φαίνεται καθαρά ότι είναι πιο θρησκευόμενη χώρα σε σχέση με την Ευρώπη.
Σοφό δεν είναι, αλλά και ούτε λάθος είναι, γιατί δε σημαίνει ότι ό, τι λέει ο καθένας, επειδή δεν είναι σοφό, δεν πρέπει να το λέει, όταν αυτός το θεωρεί σωστό και δεν το θεωρεί λάθος. Αλλά ας τα βάλουμε σε μία σειρά.
Πρώτα το πρώτο. Δεν είναι σοφό να λέει κανείς για τον εαυτό του ότι αυτός αγαπάει το Θεό, γιατί πώς αγαπάει το Θεό που δεν τον έχει δει, όταν δεν αγαπάει το Χριστό που τον βλέπει αφού είναι και άνθρωπος; Πώς όμως θα λέει ότι αγαπάει το Χριστό, όταν ο Χριστός λέει, «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με »( Ιω. ιδ’, 21); Πώς όμως θα λέει ότι αυτός τηρεί τις εντολές, όταν ο ίδιος δηλώνει ότι έχει αμαρτίες και ο Χριστός είπε, « χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν »( Ιω. ιε’, 5); Αυτά για το ότι δεν είναι σοφό να λέει κανείς για τον εαυτό του ότι αυτός αγαπάει το Θεό βάζοντας μάλιστα μπροστά το εγώ του.
Δεύτερον. Δεν είναι όμως λάθος, γιατί προτιμότερο είναι να λέει ότι αγαπάει το Θεό παρά να λέει ότι δεν τον αγαπάει. Αυτό δεν ωφελεί ούτε τον ίδιο ούτε τους άλλους οι οποίοι μπορεί να πουν ποιος είναι αυτός που δηλώνει ότι δεν αγαπάει το Θεό. Δεν είναι λάθος, γιατί μπορεί άλλο να εννοεί με αυτό που λέει και έτσι ο ίδιος να ξέρει τι λέει και γιατί το λέει. Για παράδειγμα, μπορεί να εννοεί ότι αναζητάει το Θεό και είναι πλήρως αφοσιωμένος στην αναζήτηση αυτή. Άλλωστε, όταν ο Απόστολος Παύλος λέει, « Οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν »( Ρω. η’, 28), προφανώς δεν εννοεί τους τέλειους και τους σοφούς, αλλά τους απλούς χριστιανούς.
Τρίτον. Ύστερα από αυτά, μπορεί να πει κανείς ότι, για να πει κάποιος ότι αγαπάει το Θεό, καλό είναι να έχει σοφία και σύνεση ώστε να σκεφθεί μόνος του, πού, πώς, πότε και βεβαίως, αν πρέπει να το πει. Αυτά τα δύο τα χαρίζει το Άγιο Πνεύμα που είναι Πνεύμα σοφίας και Πνεύμα συνέσεως.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών
 |
Εντυπωσιάζει η Ρωσία με τα 8000 τζαμιά και με τα 15 εκατομμύρια μουσουλμάνους πληθυσμό που έχει.
Η αυτοκτονία είναι μεγάλη αμαρτία και διαφέρει από τα άλλα είδη φόνου. Ένας που έχει φονεύσει κάποιον έχει τη δυνατότητα, αν βέβαια το θελήσει, κάποτε να μετανοήσει. Ο αυτόχειρας όμως δεν αφήνει χρονικό περιθώριο στον εαυτό του για μετάνοια. Ένας που έχει φονεύσει κάποιον, θεωρητικά τουλάχιστο, αλλά πολλές φορές και πρακτικά, το θύμα του είχε τη δυνατότητα μιας κάποιας άμυνας με έργα ή με λόγια. Ο αυτόχειρας όμως, επειδή είναι ο ίδιος ταυτόχρονα θύμα και θύτης, δεν έχει ως θύμα, τη δυνατότητα οποιασδήποτε άμυνας απέναντι στον θύτη.
Τώρα, αν αναφερθούμε στο γιατί φτάνει κανείς στην αυτοκτονία, ασφαλώς είναι πολλά τα αίτια και κατά συνέπεια και διαφορετικές οι περιπτώσεις. Κάποιος μπορεί να αυτοκτονήσει από ερωτική απογοήτευση, άλλος από οικονομική καταστροφή, άλλος από ψυχασθένεια, άλλος για να μη αναγκαστεί να φανερώσει εθνικά μυστικά, άλλος μπορεί να διαλέξει το θάνατο για να μη ατιμασθεί, για να θυμηθούμε το χορό του Ζαλόγγου κ. ά.
Όσο για το τι θα κάνει ο Θεός μετά το θάνατο σε κάθε περίπτωση αυτοκτονίας από τις παραπάνω, και σε άλλες πολλές που δεν αναφέρθηκαν, Εκείνος γνωρίζει. Το βέβαιο είναι ότι ο Θεός, ως δίκαιος που είναι, δε θα αδικήσει κανένα, και αυτό που θα κάνει θα είναι το σωστό. Ο άνθρωπος δεν επιτρέπεται να βάζει τέλος στη ζωή του, γιατί ανήκει στο Θεό και όχι στον εαυτό του. Η αυτοκτονία είναι αποτέλεσμα της απελπισίας και της απιστίας στο Θεό, ενώ το Άγιο Πνεύμα δεν απελπίζει κανένα, αλλά παρηγορεί και παρακαλεί. Είναι ο Παράκλητος.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο παρών αιών στη Β΄ Στάση των Χαιρετισμών της Θεοτόκου, όπως είναι γνωστό, χαρακτηρίζεται ως απατεών. « Μέλλοντος Συμεώνος, του παρόντος αιώνος, μεθίστασθαι του απατεώνος,….». Αυτός ο νυν αιών, ως απατεών, εξαπάτησε και έναν ακόλουθο του Αποστόλου Παύλου τον Δημά για τον οποίον ο ίδιος γράφει στον Τιμόθεο, « Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰῶνα, καὶ ἐπορεύθη εἰς Θεσσαλονίκην, » ( Β’Τιμ. δ’,10). Δε φταίει βέβαια η Θεσσαλονίκη στην οποία πήγε ο Δημάς, γιατί θα μπορούσε να πάει κάπου αλλού, οπότε θα έλεγε ο Παύλος στον Τιμόθεο πού πήγε.
Ο νυν αιών γίνεται απατεών, όχι από τα όποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα κάποιου τόπου, αλλά από τον τρόπο με τον οποίον βιώνει κανείς την παρουσία του στον τόπο αυτόν. Άλλωστε και ο Παύλος πέρασε από τη Θεσσαλονίκη και κήρυξε εκεί το Ευαγγέλιο, αλλά δεν τον εξαπάτησε ο νυν αιών, ο απατεών. Ο νυν αιών μπορεί να εξαπατήσει και κάποιον που ζει ακόμα και σε έρημο τόπο. Προσοχή λοιπόν, γιατί δε φταίει ο τόπος, αλλά ο τρόπος. Μη νομίσει κανείς που ζει στην ερημία ότι είναι έξω από τον νυν αιώνα τον απατεώνα.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.
Οι Προτεστάντες με τις αποχρώσεις του μπλε φαίνεται να υπερτερούν κυρίως στη βόρεια Γερμανία και στο κέντρο.
Εκείνο όμως που φαίνεται με μαύρο είναι η ανατολική Γερμανία όπου οι κάτοικοι δηλώνουν κυρίως άθρησκοι και άλλες ομολογίες.
Να επισημάνουμε ότι το τμήμα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας ήταν το κράτος της Πρωσίας , το κράτος που με πολέμους ένωσε την Γερμανία το 1881 νικώντας τους καθολικούς Αυστριακούς.
Το κρατίδιο αυτό ήταν ως επί το πλείστον Προτεσταντικό. Και ενώ τα άλλα κράτη του Σιδηρούν Παραπετάσματος τα οποία ήταν κυρίως Ορθόδοξα αλλά και Καθολικά στο δόγμα όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων γύρισαν στην θρησκεία η Ανατολική Γερμανία μετά την ένωση της με τη Δυτική Γερμανία δεν μπόρεσε να γυρίσει στη θρησκεία .
Αυτό δείχνει την αδυναμία του Προτεσταντισμού, ο οποίος αποκηρύσσει κάθε παράδοση και απομακρύνει τον άνθρωπο από την επιστροφή στις ρίζες του.
Με πολλούς και ποικίλους τρόπους αλλά εδώ, χάριν συντομίας και απλούστευσης ας αναφέρουμε μόνο τα παρακάτω, υποθετικά μεν, αλλ’ όμως κατανοητά παραδείγματα:
α) Όταν, μετά από ένα σεισμό, υπάρχουν κάτω από ερείπια εγκλωβισμένοι άνθρωποι, και ακούν τις εντολές και τις οδηγίες που τους δίνουν οι διασώστες τους, δεν είναι προφανές και κατανοητό ότι αυτές είναι προς το συμφέρον τους και τη σωτηρία τους; Δεν είναι ανάγκη να τις εφαρμόσουν με οποιοδήποτε κόστος; Ασφαλώς ναι.
β) Εάν, μετά από ένα ναυάγιο, ρίξουν στη θάλασσα σανίδες σωτηρίας για τους ναυαγούς, δεν είναι προφανές και κατανοητό ότι αυτές είναι προς το συμφέρον τους και τη σωτηρία τους; Δεν είναι ανάγκη να τις αρπάξουν; Ασφαλώς ναι.
γ) Εάν ένας έχει χάσει τον προσανατολισμό του και βρίσκεται σε άγνωστο τόπο, δεν είναι προφανές και κατανοητό, όταν βρει οδηγό, ότι είναι προς το συμφέρον του να τον ακολουθήσει υπακούοντας στις υποδείξεις του; Ασφαλώς ναι.
δ) Αν ένα αεροπλάνο πάθει κάποια βλάβη και πετάει με πρόβλημα, δεν είναι προφανές και κατανοητό ότι οι εντολές προς τον πιλότο από τον πύργο ελέγχου για την ομαλή προσγείωσή του είναι προς το συμφέρον του; Ασφαλώς ναι.
Κάπως έτσι και όχι μόνο, εάν σκεφθεί ένας καλόπιστος βέβαια, μπορεί να πεισθεί ότι οι εντολές του Χριστού είναι προς το συμφέρον του. Και πώς όχι αφού ο Ίδιος ο Κύριος είπε ότι, «ο υιὸς του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, αλλά σώσαι.» (Λουκ. θ’,56).
Εάν όμως κανείς δεν κατανοεί ότι οι εντολές του Κυρίου είναι προς το συμφέρον του, δεν είναι προφανές και κατανοητό ότι θα υπακούει στις εντολές κάποιου άλλου κυρίου; Ασφαλώς ναι. Και πώς όχι αφού ο Ίδιος ο Κύριος είπε ότι «Ουδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν·» ( Ματ. στ’, 24 ).
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.
