Όχι, δεν είναι αυτό θεολογικά ακριβές, γιατί:
Πρώτον, η παρρησία προς το Θεό ταιριάζει στους αγίους οι οποίοι την απόκτησαν αφού έζησαν σύμφωνα με το θέλημά Του, και δεν την είχαν πριν ευαρεστήσουν στο Θεό. Ταιριάζει επίσης στους αγγέλους που ίστανται ενώπιον του Θεού. Ο Χριστός όμως είναι « ο μονογενής υιός ο ων εις τον κόλπον του πατρός, » ( Ιω. α’, 2 ) και δεν είναι ακριβές να γίνεται λόγος για παρρησία του Υιού προς τον Πατέρα, δηλαδή του Λόγου ο οποίος « ην εν αρχή προς τον Θεόν » ( Ιω.α’, 2 ) και « Θεός ην ο Λόγος.» ( Ιω. α’, 1). « ο πατήρ απέσταλκε τον υιόν σωτήρα του κόσμου » (Α’ Ιω. δ’, 14 ), και όχι για να αποκτήσει παρρησία απέναντί Του σαν αυτή να ήταν κάτι που του έλλειπε. Ο Ίδιος είπε, « καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί »( Ιω. ιζ΄, 5).
Δεύτερον, και αν ακόμη χρησιμοποιήσει κάποιος για το Χριστό τη λέξη παρρησία, δεν ταιριάζει ως αιτία της η φράση, ‘’ επειδή είναι αναμάρτητος ‘’, γιατί η αναμαρτησία είναι μόνιμο γνώρισμα του Χριστού και δεν υπάρχει περίπτωση να μη είναι ο Χριστός αναμάρτητος, γιατί « Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας.» ( Εβρ.ιγ’, 8 ).
Τρίτον, τα λόγια του Κυρίου «πάντα όσα έχει ο πατήρ εμά εστι»( Ιω. ιστ’, 15 ) και « εγώ και ο πατήρ εν εσμεν.»(Ιω.ι’,13) δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιες παρεξηγήσεις και ανακρίβειες.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου