Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης και οι συν αυτώ Άγιοι Αρχιερείς Γρηγόριος Κυδωνιών, Αμβρόσιος Μοσχονησίων, Προκόπιος Ικονίου, Ευθύμιος Ζήλων καθώς και οι κληρικοί και λαϊκοί που σφαγιάσθηκαν κατά την Μικρασιατική Καταστροφή

(Ανακατεύθυνση από: Αγιος Χρυσοστομος Μητροπολιτης Σμυρνης (1867 - 1922)*) Άγιος που εορτάζει στις: 12/09/2010 Βιογραφία Συμφώνως με την υπ' αριθμ. 2556/5-7-1993 εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου, η εορτή αυτών των Αγίων θα τιμάται κάθε έτος την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης Ο εθνομάρτυρας Χρυσόστομος Καλαφάτης, γεννήθηκε στην Τριγλία της Προποντίδας το 1867 μ.Χ. Γονείς του Χρυσοστόμου ήσαν ο Νικόλαος Καλαφάτης και η Καλλιόπη Λεμωνίδου. Το ζεύγος απέκτησε 8 παιδιά, 4 αγόρια και 4 κορίτσια. Από τ' αγόρια επέζησαν ο πρωτότοκος Ευγένιος (γεννήθηκε το 1865 μ.Χ.) και ο Χρυσόστομος. Ο Ευγένιος συμπαραστάθηκε στον νεώτερο αδελφό του σ' όλη τη διάρκεια του πολυτάραχου βίου του και τελικά τον ακολούθησε έως το μαρτύριο. Ο Νικόλαος Καλαφάτης είχε γνώση του οθωμανικού δικαίου και αντιπροσώπευε τους συμπολίτες του στα τουρκικά δικαστήρια. Αγαπούσε ακόμη την εκκλησιαστική μουσική και είχε ανάμιξη στα κοινά και γι' αυτό εξελέγετο δημογέροντας. Η σύζυγός του Καλλιόπη ήταν μια ευλαβής γυναίκα. Αυτή έταξε τον Χρυσόστομο στην Παναγία την ημέρα των Φώτων του 1868 μ.Χ., όταν είχε επισκεφθεί την Τρίγλια ο Μητροπολιτης Προύσας. Το ζεύγος Καλαφάτη, παρά την μέτρια οικονομική του κατάσταση, ανέθρεψε με επιμέλεια τα παιδιά του. Πρώτοι δάσκαλοι του Χρυσοστόμου στην Τρίγλια ήσαν ο αρχιμανδρίτης και μετέπειτα μητροπολίτης Ιωαννίκιος για τα εκκλησιαστικά, ο Γαζής για τα ελληνικά, ο Χριστόφορος Μουμουζής για τα τουρκικά, ο Νικόλαος Χατζηχρυσάφης για τα γαλλικά και ο Παπα-Θεοδόσης για την εκκλησιαστική μουσική. Ο Χρυσόστομος σπούδασε στη θεολογική Σχολή Χάλκης (1884 - 1891 μ.Χ.) και υπηρέτησε ως αρχιδιάκονος του μητροπολίτη Μυτιλήνης Κωνσταντίνου Βαλιάδη, ο όποιος αναδείχθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης ως Κωνσταντίνος Ε' (1897 μ.Χ.). Χρημάτισε πρωτοσύγκελος της Μεγάλης Εκκλησίας και το 1902 μ.Χ. χειροτονήθηκε από τον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ' μητροπολίτης Δράμας (1902 - 1910 μ.Χ.). Οι αγώνες του εναντίον της βουλγαρικής προπαγάνδας και για την τόνωση του εθνικού φρονήματος ενόχλησαν την Υψηλή Πύλη, η οποία αξίωσε από το Πατριαρχείο την άμεση ανάκληση του (1907 μ.Χ.). Αποχωρίστηκε με πικρία το ποίμνιό του και αποσύρθηκε στην Τριγλία με την ελπίδα της επιστροφής στην μητρόπολη Δράμας, η οποία κατέστη δυνατή το 1908 μ.Χ. με την ψήφιση του νέου τουρκικού συντάγματος. Η ενθουσιώδης υποδοχή που του επιφύλαξε ο λαός της Δράμας συνδέθηκε με την έξαρση του εθνικού αγώνα, γι' αυτό και χαρακτηρίστηκε από την Υψηλή Πύλη επικίνδυνος για την δημόσια τάξη. Ανακλήθηκε εκ νέου από την μητρόπολη Δράμας (20 Ιανουαρίου 1909 μ.Χ.) και αποσύρθηκε πάλι στην Τριγλία μέχρι την μετάθεση του στην μητρόπολη Σμύρνης (11 Μαρτίου 1910 μ.Χ.). Στην Μητρόπολη Σμύρνης συνέχισε τους εθνικούς του αγώνες, οργάνωσε δε πάνδημο συλλαλητήριο για να καταγγείλει τις βιαιότητες των Βουλγάρων στην Μακεδονία εναντίον των Ελλήνων, την υποστήριξη των τουρκικών αρχών προς την βουλγαρική προπαγάνδα και τις γενικότερες καταπιέσεις της Υψηλής Πύλης εναντίον του Ελληνισμού του Οθωμανικού κράτους. Οι τουρκικές αρχές της περιοχής θορυβήθηκαν και πέτυχαν την απομάκρυνση του από την μητρόπολη Σμύρνης (1914 μ.Χ.), στην οποία επέστρεψε μετά την ανακωχή του Μούνδρου (1918 μ.Χ.). Κατά την περίοδο της ελληνικής διοίκησης της Σμύρνης (1919 - 1922 μ.Χ.), λειτουργούσε ως αναμφισβήτητος εθνάρχης του μικρασιάτικου Ελληνισμού και ως ο εμπνευσμένος ηγέτης της «Μικρασιατικής Άμυνας» για την δημιουργία αυτόνομου κράτους σε περίπτωση ήττας του ελληνικού στρατού. Η κατάρρευση όμως του μικρασιάτικου μετώπου (Αύγουστος 1922 μ.Χ.) απογοήτευσε τον μεγαλόπνοο μητροπολίτη, ο όποιος αποδοκίμασε τα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων για την απομάκρυνση του ελληνικού στοιχείου από την Μικρά Ασία. Η εισβολή των Τούρκων στην Σμύρνη υπήρξε η δοκιμασία των εθνικών του οραμάτων. Αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον λαό του, παρά την πίεση των προξένων της Αγγλίας και της Γαλλίας. Στις 27 Αυγούστου 1922 μ.Χ. συνελήφθη από τον Τούρκο φρούραρχο της πόλης Νουρεντίν πασά, μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας στο ναό της Αγίας Φωτεινής, και παραδόθηκε στον εξαγριωμένο τουρκικό όχλο. Έπειτα από φρικτά βασανιστήρια βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Ο εκφραστής των εθνικών πόθων κατέστη πλέον το σύμβολο των τραγικών πεπραγμένων του Γένους. Το δίτομο έργο του Περί Εκκλησίας, τα άρθρα του στα περιοδικά Εκκλησιαστική Αλήθεια και Ιερός Πολύκαρπος και η όλη κηρυκτική του δράση αναδεικνύουν την υπέροχη πνευματική μορφή του εθνομάρτυρα Ιεράρχη. Στο μαρτύριο του μητροπολίτη παρευρέθηκαν και οι 20 Γάλλοι ναύτες, την αντίδραση των οποίων περιέγραψε ο Γάλλος συγγραφέας Ρενέ Πουώ. Μία γαλλική περίπολος από είκοσι άνδρες, τους οποίους συνόδευα μαζί μ’ έναν άλλο πολιτοφύλακα, κατευθύνθηκε αμέσως στη Μητρόπολη, με σκοπό να πεισθεί ο μητροπολίτης να έλθει και να παραμείνει στην εκκλησία της Sacre-Coeur ή στο Γαλλικό Προξενείο. Ο μητροπολίτης Χρυσόστομος δεν δέχθηκε, λέγοντας ότι σαν καλός ποιμένας είχε χρέος να μείνει κοντά στο ποίμνιό του. Όταν η περίπολος έβγαινε από τη Μητρόπολη, ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν ένας Τούρκος αξιωματικός και δύο στρατιώτες, με τις λόγχες πάνω στα όπλα, σταμάτησε μπροστά από το μητροπολιτικό κτίριο. Ο αξιωματικός ανέβηκε επάνω και διέταξε τον μητροπολίτη να τον ακολουθήσει στον Νουρεντίν πασά, τον στρατιωτικό διοικητή. Βλέποντας ότι απάγεται ο μητροπολίτης, είπα στους άνδρες της περιπόλου να πάρουμε από πίσω το αυτοκίνητο. Φθάσαμε μπροστά στον Μεγάλο Στρατώνα, όπου βρισκόταν ο στρατιωτικός διοικητής, ο στρατηγός Νουρεντίν. Ο αξιωματικός που συνόδευε τον Χρυσόστομο, τον οδήγησε μπροστά στον Νουρεντίν. Σε δέκα λεπτά, και ενώ ο Χρυσόστομος κατέβαινε, βγήκε στο μπαλκόνι του κτιρίου ο Νουρεντίν πασάς, ο οποίος απευθύνθηκε στους χίλους με χίλιους πεντακόσιους μουσουλμάνους, άνδρες και γυναίκες, που βρίσκονταν στην πλατεία· τους είπε ότι τους παραδίδει, τον μητροπολίτη, προσθέτοντας χαρακτηριστικά τις φράσεις: «Αν σας έκανε καλό, να του το ανταποδώσετε· αν σας έκανε κακό, να του κάνετε και εσείς κακό!» Ο όχλος άρπαξε χωρίς χρονοτριβή τον μητροπολίτη και τον οδήγησε πιο πέρα, μπροστά στο κομμωτήριο του Ismail, ενός Ιταλού προστατευόμενου· εκεί σταμάτησαν και τον έντυσαν με μία άσπρη μπλούζα που πήραν από τον κομμωτή· άρχισαν αμέσως να τον χτυπούν λυσσασμένα με γροθιές και με ξύλα, και να τον φτύνουν στο πρόσωπο· του τρύπησαν με μαχαιριές το σώμα· του ξερίζωσαν τη γενειάδα· του έβγαλαν τα μάτια· του έκοψαν τη μύτη και τα αυτιά.» Πρέπει να σημειώσουμε, ότι η γαλλική περίπολος παρακολουθούσε τα γεγονότα μέχρι τη σκηνή που περιγράψαμε. Οι άνδρες που την αποτελούσαν (επρόκειτο για ναύτες), είχαν βγει έξω απ’ τα ρούχα τους, έτρεμαν χωρίς υπερβολή από την αγανάκτηση και ήθελαν να επέμβουν. Ο επικεφαλής, όμως, αξιωματικός, με το περίστροφο στο χέρι ακολουθούσε τις διαταγές που τους είχαν δοθεί και τους εμπόδισε να κάνουν οποιαδήποτε κίνηση. Στη συνέχεια, δεν είδαμε πια το μητροπολίτη, που τον αποτελείωσαν σε μικρή απόσταση πιο πέρα». (Rene Puaux, «Ο θάνατος της Σμύρνης», Αθήνα 1992, σσ. 57-58). Άγιος Αμβρόσιος Μητροπολίτης Μοσχονησίων Ο Άγιος Αμβρόσιος σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Ιεροσολύμων και στη θεολογική Ακαδημία του Κιέβου. Υπήρξε δε εφημέριος σε πολλές ελληνικές κοινότητες της Κριμαίας (Θεοδοσίας, Συμφεροπόλεως, Σεβαστουπόλεως). Το 1913 μ.Χ. χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος της Μητροπόλεως Σμύρνης με τον τίτλο Ξανθουπόλεως, αναπλήρωσε δε τον εξόριστο μητροπολίτη κατά τη διάρκεια του Α' παγκοσμίου πολέμου. Το 1919 μ.Χ. χρησιμοποιήθηκε ως πατριαρχικός έξαρχος στα Μοσχονήσια, το δε 1922 μ.Χ. έγινε Μητροπολίτης Μοσχονησίων. Κατά τη Μικρασιατική καταστροφή τάφηκε ζωντανός, από τους Τούρκους μαζί με άλλους εννέα Ιερείς σε λάκκο έξω από την πόλη των Κυδωνιών (15 Σεπτεμβρίου 1922 μ.Χ.). Άγιος Προκόπιος Λαζαρίδης Μητροπολίτης Ικονίου (1911 - 1923 μ.Χ.) Προηγουμένως επίσκοπος Αμφιπόλεως (1894 - 1899 μ.Χ.) και Μητροπολίτης Δυρραχείου (1899 - 1906 μ.Χ.) και Φιλαδέλφειας (1906 - 1911 μ.Χ.). Ήταν και αυτός μεταξύ των εθνοϊερομαρτύρων εκείνων των χρόνων. Οι συνθήκες γι' αυτόν ήταν ιδιαίτερες. Οι νεότουρκοι προσπαθούσαν να οργανώσουν τουρκορθόδοξη Εκκλησία, ανεξάρτητη απ' το Πατριαρχείο, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τη τουρκική γλώσσα. Για το σκοπό αυτό πίεζαν ιερείς να προσχωρήσουν σ' αυτή τη προσπάθεια. Αλλά απέτυχαν. Ιδιαίτερα στην Ανατολία - τα βάθη της Μικράς Ασίας - είχαν εγκλωβίσει τους ορθοδόξους και τους υπέβαλλαν σε φοβερές κακώσεις μέχρι να αποσκιρτήσουν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τρείς μάλιστα αρχιερείς, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Ικονίου Προκόπιο, τους ανάγκαζαν να προβούν σε αυθαίρετη και αντικανονική χειροτονία επισκόπου, έτσι ώστε να διαρρηχτούν οι σχέσεις τους με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να χειραφετηθούν αυθαίρετα ως αυτοτελής τουρκορθόδοξη Σύνοδος. Εν μέσω αυτής της καταδυναστεύσεως του ποιμνίου και των ποιμένων του, αλλά και των απελπισμένων κλαυθμών του λαού, ο Μητροπολίτης Προκόπιος παρέδωσε το πνεύμα του στον Μέγα Αρχιερέα και Σωτήρα Χριστό, προμαχώντας και συμπάσχοντας με τους στενάζοντες Έλληνες χριστιανούς της Ανατολίας. Άγιος Γρηγόριος Μητροπολίτης Κυδωνιών (22 Ιουλίου 1908 - 3 Οκτωβρίου 1922) Προηγουμένως διετέλεσε και μητροπολίτης Τιβεριουπόλεως και Στρωμνίτσης (12 Οκτωβρίου 1902 μ.Χ. - 22 Ιουλίου 1908 μ.Χ.). Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Αντωνιάδης ή Σαατσόγλου και, κατά μεταγλώττιση δική του, Ωρολογάς. Γεννήθηκε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας το 1864 μ.Χ. Ως Ιεροκήρυκας ανήκει στους πρώτους που στο κήρυγμα χρησιμοποίησαν τη δημοτική γλώσσα. Και στις τρεις μητροπόλεις που υπηρέτησε εργάστηκε με ζήλο και επιτυχία για την προάσπιση των εθνικών ελληνικών δικαίων και ιδιαίτερα συνεργάστηκε γι' αυτά με τον μητροπολίτη Δράμας Χρυσόστομο Καλαφάτη (1902 - 1910 μ.Χ.), τον κατόπιν εθνομάρτυρα μητροπολίτη Σμύρνης (1910 - 1922 μ.Χ.). Στις 12 Οκτωβρίου 1902 μ.Χ. χειροτονήθηκε μητροπολίτης στη σπουδαία από εθνικής απόψεως επαρχία Τιβεριουπόλεως και Στρωμνίτσης στην οποία αγωνίστηκε όχι μόνο κατά των τούρκων αλλά ιδιαίτερα εναντίον του βουλγαρικού κομιτάτου, μέλη του οποίου προσπάθησαν, πολλές φορές, να τον δολοφονήσουν (1905 μ.Χ.). Η τουρκική κυβέρνηση, όταν πληροφορήθηκε την εθνική δράση του Γρηγορίου, ανάγκασε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να απομακρύνει τον Γρηγόριο, μεταθέτοντας τον στη νεοσύστατη μητρόπολη Κυδωνιών στις 22 Ιουνίου 1908 μ.Χ., όπου ο Γρηγόριος συνέχισε την εθνική του δράση. Το 1918 μ.Χ. κατηγορήθηκε από τους Τούρκους για εσχάτη προδοσία, δικάστηκε δύο φορές στο Στρατοδικείο της Σμύρνης, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε. Μετά την αποφυλάκιση του (16 Οκτωβρίου 1918 μ.Χ.) και την κατάληψη των Κυδωνιών από τον ελληνικό στρατό (19 Μαΐου 1919 μ.Χ.), ο Γρηγόριος δεν απομακρύνθηκε από την επαρχία του, για υποθέσεις της οποίας πολλές φορές ήλθε σε αντίθεση με τον ύπατο αρμοστή στη Σμύρνη Αριστείδη Στεργιάδη. Μετά την αποχώρηση των ελληνικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών από τις Κυδωνιές, ο Γρηγόριος, σε σύσκεψη με τη δημογεροντία, εισηγήθηκε την αναχώρηση των κατοίκων των Κυδωνιών και τη μεταφορά τους στη Μυτιλήνη, για να αποφύγουν τη σφαγή από τους Τούρκους, αλλά δυστυχώς οι υποδείξεις του δεν έγιναν αποδεκτές. Έτσι το δράμα των κατοίκων των Κυδωνιών άρχισε στις 22 Αυγούστου 1922 μ.Χ., όταν άτακτος τουρκικός στρατός κατέσφαξε κοντά στην κωμόπολη Φράνελι του Αδραμυττηνού Κόλπου 4.000 Έλληνες κατοίκους των Κυδωνιών. Ο μητροπολίτης Γρηγόριος, παρά τους εξευτελισμούς που υφίστατο από τις τουρκικές αρχές, τις επισκεπτόταν και αγωνιζόταν να σώσει και να θρέψει το ποίμνιο του. Όταν δε στις 15 Σεπτεμβρίου πληροφορήθηκε τη σφαγή του μητροπολίτη Μοσχονησίων Αμβροσίου και των 6.000 κατοίκων τους από τους Τούρκους, ο Γρηγόριος αγωνίστηκε υπεράνθρωπα και κατόρθωσε να συγκατατεθούν οι Τούρκοι να έλθουν ελληνικά πλοία από τη Μυτιλήνη με αμερικανική σημαία και με την εγγύηση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και να παραλάβουν 20.000 Έλληνες από τις 35.000 που κατοικούσαν τις Κυδωνιές. Ο Γρηγόριος αρνήθηκε να αναχωρήσει και στις 30 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Στη φυλακή βασανίστηκε φρικτά και στις 3 Οκτωβρίου, μαζί με άλλους Ιερείς και προκρίτους των Κυδωνιών που είχαν επίσης συλληφθεί θανατώθηκε. Άγιος Ευθύμιος Μητροπολίτης Ζήλων Ο Ευθύμιος Αγριτέλης, υπήρξε επίσκοπος Ζήλων από το 1912 μ.Χ. έως το 1921 μ.Χ. Μοναχός της Ιεράς Μονής Λειμώνας, σπούδασε στη Θεολογική σχολή της Χάλκης και κατόπιν έκανε διδάσκαλος και Ιεροκήρυκας στη Λέσβο και πρωτοσύγκελος στη μητρόπολη Μηθύμνης. Στις 12 Ιουνίου 1912 μ.Χ. χειροτονήθηκε επίσκοπος Ζήλων. Ως επίσκοπος ανέπτυξε μεγάλη θρησκευτική και εθνική δράση. Όταν η δράση του έγινε γνωστή στους Κεμαλιστές Τούρκους, συνελήφθη και φυλακίστηκε μαζί με άλλους πρόκριτους της επαρχίας Αμασείας στις 21 Ιανουαρίου 1921 μ.Χ. Με αίτηση του, ζήτησε από την κεμαλική κυβέρνηση της Άγκυρας να θεωρηθεί μόνο αυτός ένοχος και να απαλλαγούν οι υπόλοιποι συλληφθέντες. Μάλιστα δε μπροστά στο δικαστήριο απολογήθηκε με θαυμάσια αγόρευση. Στη φυλακή υπέστη πολλά βασανιστήρια, από τα όποια και πέθανε στις 29 Μαΐου 1921 μ.Χ. Μετά δε τον θάνατο του ήλθε και η καταδικαστική απόφαση του τούρκικου δικαστηρίου! Ανάλυση ονόματος* ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: (χρυσός + στόμα) = ο εύγλωτος, ο μελίρρυτος. Αγιογραφίες / Φωτογραφίες Η μίτρα του Χρυσοστόμου Σμύρνης. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα

http://www.saint.gr/3506/saint.aspx

Η Παναγία στην Παλαιά Διαθήκη

Του ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΥ, Καθηγητή Α.Π.Θ. 

Η Υπεραγία Θεοτόκος, «η αιτία της των πάντων θεώσεως», προφητεύθηκε αιώνες πριν γεννηθεί. Γι’ αυτό η ζωή της βρίσκεται στο κέντρο των αιώνων και αποτελεί «το περιήχημα της προφητικής αγγελίας, την οπτασία των προφητικών οραματισμών, το κέντρο της μεσσιανικής προσδοκίας». Απειράριθμες είναι οι παλιοδιαθηκικές προτυπώσεις που αναφέρονται στην «απείρανδρον Μητέρα του Εμμανουήλ». Δικαιολογημένα ο ιερός υμνογράφος μας προτρέπει: «Προφητικώς την Παρθένον ανευφημήσωμεν, στάμνον χρυσήν του μάννα, ακατάφλεκτον βάτον, και τράπεζαν και θρόνον, λυχνίαν χρυσήν, το λαμπάδιον έχουσαν, και αλατόμητον όρος και κιβωτόν αγιάσματος και πύχην Θεού». Στο παρόν άρθρο θα παρουσιάσουμε τις αντιπροσωπευτικότερες θεομητορικές παλαιοδιαθηκικές προφητείες.

• Η προφητεία του Ιεζεκιήλ για την «κατά ανατολάς κεκλεισμένην πύλην» προτυπώνει την παρθενική μήτρα, από την οποία θα διέλθει μόνον ο Χριστός και έκτοτε θα παραμείνει για πάντα «κεκλεισμένη». Εδώ γίνεται λόγος για το αειπάρθενο της Υπεραγίας θεοτόκου. Η Θεοτόκος υπήρξε παρθένος «προ του τόκου, εν τω τόκω και μετά τον τόκον». Όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «ο τεχθείς εξ αυτής την αυτής παρθενίαν εφύλαξεν άτρωτον, μόνος διελθών δι’ αυτής και κεκλεισμένην τηρήσας αυτήν».

• Η επτάφωτη λυχνία, που έκαιε στη σκηνή του μαρτυρίου και στο ναό του Σολομώντα, προτυπώνει τη Θεοτόκο, από την οποία έλαμψε ο Χριστός, «το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Φαεινή λυχνία είναι η Θεοτόκος, «η μητέρα του φωτός». Την Κυριακή του Αντίπασχα ή του Θωμά η Εκκλησία μας ψέλνει: «Σέ την φαεινήν λαμπάδα και Μητέρα του Φωτός». Η λυχνία προτυπώνει την τέλεια καθαρότητα και αγνότητα της Παρθένου.

• Η χρυσή στάμνα, που περιείχε το μάννα, προεικονίζει τη Θεοτόκο, η οποία ως άλλη χρυσή στάμνα έφερε μέσα της τον Ιησού, που είναι «ο άρτος της ζωής, ο εκ του ουρανού καταβάς». «Ο «Παλαιός Ισραήλ», αν και έφαγε το μάννα, πέθανε. Όμως ο «νέος Ισραήλ», τα φωτόμορφα τέκνα της εκκλησίας, κοινωνώντας σώματος και αίματος Χριστού δεν αποθνήσκουν, αφού η Θεία Ευχαριστία είναι κατά τον Θεοφόρο Ιγνάτιο «φάρμακον αθανασίας και αντίδοτον του μη αποθανείν».

• Η κλίμαξ, την οποία είδε ο Ιακώβ να ενώνει τον ουρανό με τη γη, προτυπώνει τη Θεοτόκο, η οποία ως μυστική κλίμαξ ένωσε τον ουρανό με τη γη. Διά μέσου αυτής ο Θεός κατέβηκε στη γη για να ανεβάσει «εις την άνω ζωήν το ανθρώπινον». Δικαιολογημένα, ο ποιητής της Ακαθίστου Ακολουθίας την αποκαλεί: «Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι’ ής κατέβη ο Θεός, χαίρε, γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν».

• Η βάτος η καιομένη και μη καταφλεγομένη, την οποία είδε ο Μωϋσής στο όρος Χωρήβ, αποτελεί προεικόνιση της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία ως άλλη βάτος ακατάφλεκτη κράτησε μέσα της «το καταναλίσκον πυρ της Θεότητος» χωρίς να καταστραφεί η παρθενία της. Αναφερόμενος στο γεγονός της φλεγομένης βάτου, ο Ανδρέας Κρήτης παρατηρεί: «Μωσής πρώτος βάτον ιδών σε προέλεγε, Διαβάς όψομαι το όραμα το μέγα τούτο».

• Η ολόφωτη νεφέλη και ο πύρινος στύλος που φώτιζαν τους Ισραηλίτες ημέρα και νύκτα «δείξαι αυτοίς την οδόν» προς τη γη της επαγγελίας προεικονίζουν την Υπεραγία θεοτόκο. Αυτή ως «νεφέλη ολόφωτος» επισκιάζει «τους πιστούς απαύσεως» και ως πύρινος στύλος οδηγεί τον νέο Ισραήλ «εις την άνω ζωήν», στο φωτεινό ενδιαίτημα της Θείας βασιλείας.

• Για τους Πατέρες της εκκλησίας θεομητορική προτύπωση αποτελεί ο πόκος του Γεδεών. Όπως δηλ. ο πόκος δέχθηκε μόνον αυτός τη νυχτερινή δρόσο, έτσι και η Παναγία δέχθηκε τη δρόσο της ενεργείας του Θεού, με την οποία έσβησε η πλάνη, στην οποία είχε περιπέσει μεταπτωτικά η ανθρωπότητα.

• Προεικόνιση του θεομητορικού μυστηρίου αποτελούν οι Τρεις Παίδες «εν τη καμίνω». Όπως τους Τρεις Παίδες διέσωσε από τη φωτιά «ο τόκος της Θεοτόκου», ο οποίος μετέτρεψε τη φλόγα της καμίνου σε δρόσο, κατά παρόμοιο τρόπο και η παρθενική μήτρα της Θεοτόκου, αν και δέχθηκε το πυρ της θεότητος, έμεινε άφθαρτη και αλώβητη.

• Οι πλάκες του Δεκαλόγου, που ήταν γραμμένες με το δάκτυλο του Θεού, παραπέμπουν στην Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία είναι ο πνευματικός τόμος πάνω στον οποίο καταγράφηκε το πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Σ’ αυτόν τον τόμο οι πιστοί διακρίνουν το άρρητο μυστήριο της Θείας του Σωτήρος Ενανθρωπήσεως με όλες τις σωτηριολογικές συνέπειες για τον άνθρωπο και την ιστορική πραγματικότητα. Δικαιολογημένα στην ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου ψέλνουμε: «Χαίρε ο τόμος εν ώ δακτύλω εγγέγραπται Πατρός ο Λόγος Αγνή».

• Η προφητική ρήση του βιβλίου του Δανιήλ «εθεώρεις έως ου ετμήθη λίθος εξ όρους άνευ χειρών» αναφέρεται στην Υπεραγία Θεοτόκο. Το βουνό, από το οποίο είδε ο Ναβουχοδονόσωρ να κόβεται το λιθάρι χωρίς χέρι ανθρώπου, προτυπώνει την Παναγία, η οποία ως όρος αλάξευτο έδωσε την καθαρή σάρκα της για να γεννηθεί ο Θεάνθρωπος. Αναφερόμενος στο περιστατικό αυτό ο Γερμανός Κων/λεως γράφει: «Χαίροις, το εκ Θεού πιότατον και κατάσκιον όρος, εν ώ λογικός αμνός εκτραφείς τας ημών αμαρτίας και τας νόσους εβάστασεν, εξού ο αχειρότμητος λίθος κυλισθείς, βωμούς ειδωλικούς συνέθλασεν και εις κεφαλήν γωνίας εν οφθαλμοίς ημών θαυμαστούμενος γέγονε». Η Θεοτόκος γέννησε το Σωτήρα του κόσμου, χωρίς να υποστεί οποιαδήποτε ρήξη. Τόσον η σύλληψη όσον και η κύηση υπήρξεν άφθορη.

• Η ράβδος του Ααρών, που βλάστησε, προκαταγγέλει τη Θεοτόκο, που φύτρωσε από τη ρίζα του γεννεαλογικού δένδρου του Ιεσσαί. Δικαιολογημένα, στον κανόνα των Χριστουγέννων ψέλνουμε: «Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί και άνθος εξ αυτής Χριστέ, εκ της Παρθένου ανεβλάστησας». Στον δε κανόνα της ακαθίστου ακολουθίας διαβάζουμε: «η ράβδος η μυστική, άνθος το αμάραντον η εξανθήσασα». Πέραν αυτών υπάρχουν και άλλες προτυπώσεις της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στη Θεοτόκο. Η Κιβωτός του Νώε συμβολίζει την Παρθένο, η οποία φυλάσσει στα σπλάχνα της την απαρχή της Καινής κτίσεως. Η προφητεία του Ησαΐου «Ιδού η Παρθένος, εν γαστρί έξει…», αναφέρεται στη Θεοτόκο, που συνέλαβε και γέννησε το Χριστό. Η σκηνή του Αβραάμ είναι σύμβολο της θεοτόκου, στην οποία κατεσκήνωσε ο Λόγος του Θεού. Η Εδέμ προτυπώνει τη νοητή Εδέμ, που είναι η Παναγία, στους κόλπους της οποίας κατοικεί ο νέος Αδάμ, ο Χριστός.

Δικαιολογημένα, ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, εγκωμιάζοντας τη Θεοτόκο ως επιβεβαίωση και επισφράγισμα της Παλαιάς Διαθήκης, γράφει: «Χαίροις, η νόμου μεσίτις και χάριτος, το παλαιάς και νέας των διαθηκών επισφράγισμα, το πάσης προφητείας εκφανέστατον πλήρωμα, η ακροστοιχίς της θεοπνεύστου των Γραφών αληθείας». Η Υπεραγία Θεοτόκος, που αξιώθηκε να γίνει Μητέρα του Θεού με την προσωπική της αρετή και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, δεν είναι μονάχα το κέντρο της μεσσιανικής προσδοκίας, αλλά και το κέντρο της ελπίδας και της προσδοκίας των πιστών. Είναι πολλές οι θλίψεις, οι συμφορές του βίου και οι πειρασμοί που κυκλώνουν τον άνθρωπον «ωσεί μέλισσαι κηρίον», ώστε να αναζητά την «κραταιάν σκέπην» της Θεοτόκου.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός εκτιμά ότι ο ανθρώπινος βίος θα ήταν αβίωτος, εάν οι πιστοί δεν είχαν την Παναγία «συνόμιλόν τους και μόνην επί γης καταλελειμμένην παρηγορίαν». Η Θεοτόκος ως Μητέρα του Θεού έχει «άπειρον την προς τον Θεόν παρρησίαν», γι’ αυτό «ουδείς προστρέχων προς Αυτήν κατησχυμμένος απ’ αυτής εκπορεύεται,, αλλ’ αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως».

Πηγή: Καθημερινή Εφημερίδα της Ηπείρου "Πρωϊνός Λόγος"

http://www.pantokrator.info/gr/modules.php?name=News&file=article&sid=56

Ή βασίλισσα των επιθυμιών.

-Τ ι ειναι η γνωση;

- Είναι αίσθηση της αθάνατης ζωης.

- Και τι είναι ή αθάνατη ζωή;

- Είναι αίσθηση εν Θεώ έπειδη άπο τη

σύνεση γεννιέται ή αγάπη, και ή κατά Θεον

γνώση είναι βασίλισσα όλων των επιθυμιών.

Στην καρδιά που δέχεται αύτη τη γνώση, κά θε γλυκύτητα τούτου τοϋ κόσμου είναι πε­ρισσή. Γιατϊ τίποτε δεν μπορεί να. ομοιωθή με την γλυκύτητα της επιγνώσεως τοϋ Θεοϋ. Κύριε, πλήρωσε την καρδιά μου με την

αιώνια ζωή. 'Η αιώνια ζωη είναι ή παραμυθία παρουσίας τοϋ Θεοϋ, και όποιος τη βρηήκε , θεωρεί περιττή την παρηγοριά που προσφέρει ο κόσμος.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος - Από το βιβλίο : ΤΟ ΘΕ'Ι'ΚΟ ΛΙΜΑΝΙ

ΔΑΦΝΗ

      

ΚΑΝΕ ΘΕΕ ΜΟΥ....

ΔΑΦΝΗ

     

Αν.. έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα..!

Ήταν το καλοκαίρι του 1974.
Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».
Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου». Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθάνατους. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή. Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων. Παίρνει το τσαμπί. Μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου:
Μην το φας! Προχτές το ράντισα με φάρμακο. Είναι ισχυρό δηλητήριο! Θα πεθάνεις!
Ο αξιωματικός μένει άναυδος. Και γεμάτος κατάπληξη ρωτάει:
Καλά, αφού ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;
Του απάντησε ο δάσκαλος, με ειρήνη και γαλήνη:
Είμαι χριστιανός. Και τώρα που πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό και να παρουσιασθώ ενώπιον του Θεού, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ψυχή μου με μια αμαρτία τόσο βαρειά.
Ο Τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται, για μια ακόμα φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του:
Αν έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα!
Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους ελεύθερους όλους!
Πηγή: http://o-tiron.blogspot.com

Ἔκθεση ἀπὸ μαθητὴ τοῦ δημοτικοῦ μὲ θέμα: «Τὶ νὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν Θεό».

«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.


Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»

Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει. Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;» Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου». Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!» Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!..»

George S. Delicaris

 SKEFTOMASTEELLHNIKA.GR

 

: ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, "ΤΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ"
ΔΑΦΝΗ

     

Κοιμήθηκε σήμερα ο Ιεράρχης πρωην Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης

Εκοιμήθη σήμερα στις 5 τα ξημερώματα ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας Αυγουστίνος, σε ηλικία 104 ετών, μετά από νοσηλεία ενός μηνός στο Νοσοκομείο της Φλώρινας. Το σκήνωμα του εκτίθεται σε προσκύνημα για τρεις ημέρες στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Παντελεήμονα στην Φλώρινα και η εξόδιος ακολουθία θα ψαλλεί την Δευτέρα στις 12 το μεσημέρι στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Παντελεήμονα της Φλώρινας.

Ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο της Φλώρινας για 26 ημέρες, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη, ενώ την τελευταία ημέρα παρουσίασε νεφρική ανεπάρκεια. Χθες Παρασκευή ο Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.

Ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, γεννήθηκε στις Λεύκες Πάρου στις 20 Απριλίου του 1907.

Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1929. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1935 και Πρεσβύτερος το 1942. Υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος στη Μητρόπολη Αιτωλίας, ως στρατιωτικός ιερέας και ως Ιεροκήρυκας στην Αθήνα. Εξέδωσε δεκάδα περιοδικών, ίδρυσε οικοτροφία φοιτητών και μαθητών, ηγείται Ιεραποστολικής αδελφότητος Θεολόγων "Ο ΣΤΑΥΡΟΣ", εξεφώνησε κηρύγματα καθ΄ άπασαν την χώραν, συνέγραψε περί τα ογδοήκοντα δύο θρησκευτικού περιεχομένου βιβλία. Στις 25 Ιουνίου του 1967 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας. Στις 14 Ιανουαρίου του 2000 παραιτήθηκε λόγω γήρατος.

ΠΗΓΗ: ΕΡΑ

Όσιος Ιωάσαφ γιος του βασιλιά της Ινδίας Αβενίρ

Ζήλῳ τὰ βασίλεια Παμβασιλέως, ᾬκησεν υἱὸς γηΐνου βασιλέως.

Βιογραφία

Για τη ζωή του οσίου Ιωάσαφ βρίσκουμε σε κάποιο διήγημα, που επιγράφεται «Βαρλαάμ», και αποδίδεται στον Ιωάννη το Δαμασκηνό. Το περιεχόμενο συνοπτικά έχει ως έξης: Επί μεγάλου Κωνσταντίνου υπήρχε στις Ινδίες κάποιος βασιλιάς, που τον έλεγαν Αβενίρ. Σ' αυτόν λοιπόν, είπαν κάποιοι αστρολόγοι ότι ο νεογέννητος γιος του Ιωάσαφ, κάποτε θα ασπασθεί τη χριστιανική θρησκεία. Για να ματαιώσει αυτή την «προφητεία» ο Αβενίρ, έκλεισε το βασιλοπαίδι σ' ένα απομακρυσμένο παλάτι μαζί με υπηρέτες και δασκάλους, και τους συνέστησε να μη πουν τίποτα στο παιδί για την πίστη των χριστιανών. Εκεί ο Ιωάσαφ μεγάλωσε και του δόθηκε μεγάλη μόρφωση. Αλλά του έκανε εντύπωση ο περιορισμός μέσα στον όποιο ζούσε, και απαίτησε να μάθει την αιτία. Κανείς όμως δεν του έλεγε τίποτα. Αυτός όμως, μετά από πολλές παρακλήσεις προς τον πατέρα του, κατάφερε και τον έπεισε να βγαίνει έξω από το παλάτι αλλά υπό αυστηρή επιτήρηση. Σε κάποιο περίπατο του όμως, συνάντησε δύο φτωχούς γέρους, που τους έδωσε γενναία ελεημοσύνη και αυτοί συγκινημένοι του αποκάλυψαν το μυστικό του περιορισμού του. Από τότε ο Ιωάσαφ διψούσε να μάθει για τη χριστιανική θρησκεία. Και ο Θεός ευλόγησε και έμαθε, από κάποιο χριστιανό Ιερέα τον Βαρλαάμ, που κατάφερε να μπει στο παλάτι με την ιδιότητα του πραγματευτή. Τελικά ο Ιωάσαφ βαπτίστηκε, έκανε χριστιανό και τον πατέρα του, αργότερα έγινε μοναχός και δίδαξε στη χώρα του το Ευαγγέλιο.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείας πίστεως, τὴ εἰσηγήσει, φῶς προσέλαβες, θεογνωσίας, Ἰωάσαφ Ὁσίων ἀγλάισμα, τοῦ Βαρλαὰμ λαμπρυνθεῖς γὰρ τοὶς ρήμασι, πρὸς ἀρετῶν τὴν ἀκρώρειαν ἔφθασας. Μεθ' οὐ πρέσβευε, Τριάδι τὴ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον. Τῆς ζωῆς τὸν τίμιον λίθον πλουτήσας, Ἰωάσαφ πάνσοφε, διὰ τοῦ θείου Βαρλαάμ, ἀσκητικῶς ἠνδραγάθησας, σὺν τῷ σεπτῷ μυητῇ καὶ ἀλείπτῃ σου. Μεγαλυνάριον. Χαίροις τῶν ἀνάκτων ἡ καλλονή, καὶ τῶν Ἀποστόλων, ὑποτύπωσις ἀληθής· χαίροις τῶν Ὁσίων, ὀμότροπος ἐν βίῳ, παμμάκαρ Ἰωάσαφ, Ἀγγέλων σύσκηνε. www.saint.gr

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης:«Σκάνδαλο» κατ’ εμέ είναι η μη ενότητα του Αγίου Όρους

Συνέντευξη στο 24ωρο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», παραχώρησε ο λόγιος μοναχός Μωυσής Αγιορείτης, τον οποίο επισκεφτήκαμε στην Καλύβη του, στην Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονα Αγίου Όρους.
Ο γέροντας Μωυσής μιλώντας στον Διευθυντή της «Romfea.gr» Αιμίλιο Πολυγένη, δίνει ουσιαστικές απαντήσεις σε θέματα που αφορούν το Άγιον Όρος, τον Καθ. Χρ. Γιανναρά, την υπόθεση Βατοπαιδίου και τον Ηγούμενο Εφραίμ, την οικονομική κρίση και την Πατριαρχική Λειτουργία στην Σουμελά.
Η συνέντευξη του γέροντα Μωυσή έχει ως εξής:
Πατέρα Μωυσή, είναι για μένα ιδιαίτερη χαρά που βρίσκομαι σήμερα κοντά σας, εδώ στο Θεοφρούρητο Περιβόλι της Παναγίας. Είστε μοναχός πάνω από 35 χρόνια, πείτε μας για το Άγιον Όρος του χθες και το Άγιον Όρος του σήμερα.
Αγαπητέ κύριε Πολυγένη, χαίρομαι κι εγώ που σας γνωρίζω σήμερα από κοντά, ως επισκέπτη της ταπεινής Καλύβης μας του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, για την ειλικρινή αγάπη σας προς την Εκκλησία και την αντικειμενικότητα του Πρακτορείου Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Ρομφαία», που από τριετίας με επιτυχία αναγνωρισμένη διευθύνετε.
Το Άγιον Όρος είναι αλήθεια, όπως το λέτε, Θεοφρούρητο, Θεομητροσκέπαστο, αγιοτρόφο, οσιοπερπάτητο κι ευώδες Περιβόλι της Παναγίας.
Τον μήνα αυτό ψέλνουμε καθημερινά τις Παρακλήσεις Της και με πόθο αναμένουμε τη μεγάλη Θεομητορική εορτή της ένδοξης Κοιμήσεώς Της και της εις ουρανούς Μεταστάσεώς Της.
Η Παναγία είναι το πιο αγαπητό γυναικείο πρόσωπο για τους Αγιορείτες. Οι εξήντα θαυματουργές εικόνες Της, τα Καθολικά, τα Κυριακά, τα παρεκκλήσια, το Πρωτάτον, η Τιμία Ζώνη Της, όλα μιλούν γι’ Αυτήν σε έναν άβατο για τις γυναίκες τόπο.
Πέρασαν 36 χρόνια από τότε που πέρασα το κατώφλι της ουρανογείτονης Σιμωνόπετρας και 25 έτη από τότε που εισήλθα στην Καλύβη του Χρυσορρήμονος Ιωάννου. Αλήθεια, νομίζω, πως είναι μόνο 36 ημέρες.
Δεν νομίζω ότι στα χρόνια αυτά άλλαξε στην ουσία το Άγιον Όρος. Το μοναστικό τυπικό συνεχίζεται το αυτό επί χίλια και πλέον χρόνια. Αυτό έχει μεγάλη σημασία για τη ζωή των μοναχών, που αφιερώνουν καθημερινά αρκετές ώρες στη Θεία Λατρεία. Η προσευχή είναι το κύριο έργο των μοναχών και αυτή αρωματίζει τη ζωή τους.
Το αν προστέθηκαν κάποιοι δρόμοι και κάποια τροχοφόρα είναι μικρότερης σημασίας. Χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή και στον σεβασμό του τόπου και του τοπίου. Κατεστράφησαν παλαιά καλντερίμια και αυτό ήταν λάθος.
Ο τεχνικός πολιτισμός θέλει διακριτική και λελογισμένη χρήση. Δεν νομίζω ότι χαλά η παράδοση με την αντικατάσταση του πετρελαιοφάναρου ή λαδοφάναρου από ηλιακή ενέργεια.
Ορισμένοι έρχονται μία φορά στη ζωή τους στο Άγιον Όρος με μία ρομαντική διάθεση, ένα φολκλορισμό και νομίζουν πως το Άγιον Όρος είναι ένα απολιθωμένο μουσείο, δίχως ζωή, κίνηση και συνέχεια.
Είναι αυστηροί κριτές, όλο υποδείξεις και κατηγορίες. Για να μετακινηθούν όμως ζητούν καλό όχημα, τους ενοχλεί η σκόνη και θέλουν ανέσεις για τη διαμονή τους ως να βρίσκονται σε ξενοδοχείο.
Φρονώ πως αν το Άγιον Όρος έχει αλλοιωθεί είναι μόνο εξωτερικά και όχι εσωτερικά. Έγιναν τα τελευταία έτη σημαντικά ανακαινιστικά έργα, λίαν απαραίτητα και συνεχίστηκε η υπερχιλιόχρονη μοναστική ζωή, βασισμένη σε αρχαίους, ιερούς θεσμούς που συντηρούν το μοναχικό πολίτευμα, τη ζωή της αφιερώσεως, αφοσιώσεως και ησυχίας.
Υπάρχουν σήμερα στο Άγιον Όρος μορφές, όπως ο γέροντας Παΐσιος, ο γέροντας Πορφύριος, ο γέροντας Ιωσήφ και άλλοι;
Ένα βράδυ δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μία γυναίκα.
- Πάτερ Μωυσή, τώρα που εκοιμήθη ο Γέροντας Παΐσιος ποιος είναι στη θέση του;
-   Ο πνευματικός σας.
-   Τον γνωρίζετε;
-   Όχι.
-   Πώς το λέτε;
-   Ακούστε, κυρία μου, η αγιότητα δεν είναι μεταδοτική, αλλά κατορθωτή. Δεν μεταδίδεται η αγιότητα, αν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν αγωνισθεί υπομονετικά…
-  Ευχαριστώ…
Μάλλον δεν της άρεσε η απάντησή μου. Οι άνθρωποι σήμερα ψάχνουν συνεχώς για εύκολες και γρήγορες λύσεις. Το fast food της κοσμικής ζωής έχει περάσει και στην πνευματική.
Ακόμη και οι πιστοί δεν θέλουν καθόλου να κουράζονται και να καθυστερούν. Θέλουν άμεσες λύσεις των προβλημάτων τους. Γι’ αυτό ψάχνουν να βρουν χαρισματούχους Γέροντες, να τους λύσουν τα προβλήματα αμέσως. Δεν θέλουν να επιμείνουν στην προσευχή, να ταπεινωθούν, να υπομείνουν.
Μάλιστα όταν δεν βρίσκουν τέτοιους Γέροντες, τους δημιουργούν. Αυτό είναι η έσχατη πλάνη και για τις δύο πλευρές. Στο Άγιον Όρος λένε, «να πλανεθείς είναι εύκολο, να ξεπλανεθείς δύσκολο».
Το χειρότερο είναι να νομίσεις ότι είσαι άγιος. Η ψευδοαγιότητα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο Θεός να μας φυλάει από τους ψευτοαγίους.
Ο μακαριστός και χαριτωμένος Γέροντας Παΐσιος έλεγε: «Αυτός που νομίζει ότι είναι καλά είναι ο χειρότερος, γιατί δεν θα πάει ποτέ στον ιατρό».
Η αναζήτηση λοιπόν εναρέτων Γερόντων σήμερα μπορεί να λάβει νοσηρές διαστάσεις και ο Γέροντας να νομισθεί με «γκουρού», «μάγο», ή «μέντιουμ».
Χρειάζεται ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή και από τις δύο πλευρές. Άλλοτε πάλι υποκειμενικές ιδέες, αντιλήψεις και φαντασίες τις φορτώνουν ορισμένοι στους Γέροντες περί εσχατολογίας, δαιμονολογίας, αντιχριστολογίας, πολέμων και παρσίματος κάστρων της Ανατολής.
Αξιωθήκαμε να ασπασθούμε πολλές φορές το τίμιο χέρι των μακαριστών Γερόντων Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου († 1991), Παϊσίου Αγιορείτου († 1994), πνευματικών τέκνων του Ιωσήφ του Σπηλιώτη († 1959) και αρκετών άλλων.
Φυσικά και οπωσδήποτε υπάρχουν και σήμερα και στο Άγιον Όρος και αλλού ενάρετοι Γέροντες όπως οι ανωτέρω μακαριστοί, τους οποίους οι πιστοί επικαλούνται ως αγίους.
Όσο θα υπάρχει η Εκκλησία, θα τελείται η Θεία Λειτουργία, θα γεννώνται άγιοι. Το Άγιον Πνεύμα δεν αργεί, δεν κοιμάται, δεν παύει να εμπνέει.
Η αγιότητα πάντως αγαπά πολύ τη μυστικότητα, την αδοξία και την αφάνεια. Η αγιότητα δεν έχει φωτεινή επιγραφή, οδοδείχτες, κράχτες, δυνατούς προβολείς και διαφήμιση. Όποιος πει ότι είναι άγιος παύει να είναι άγιος.
Ετοιμάζουμε ένα Μέγα Γεροντικό του Αγίου Όρους προς έκδοση με πεντακόσιες περίπου ενάρετες μορφές του 20ου αιώνος.
Το Άγιον Όρος ονομάσθηκε έτσι λόγω της αγιότητος των πατέρων του. Το αθωνικό καντήλι της αγιότητος δεν έσβυσε ποτέ. Διατηρείται ακοίμητο μέχρι σήμερα παραμυθώντας πολλούς.
Τον περασμένο μήνα ο Πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου συνέστησε μία Επιτροπή που αποτελείται από πολιτικά πρόσωπα, σχετικά με την προστασία του Αγίου Όρους. Ποια είναι η άποψή σας;
Το Άγιον Όρος όπως είπαμε προστατεύεται από την Παναγία. Έχει ανάγκη και από την προστασία της Πολιτείας. Η νεοσύστατη αυτή πολιτική Επιτροπή δεν γνωρίζω καλά τι λόγο υπάρξεως θα έχει, σκοπό και στόχο.
Τα προβλήματα του Αγίου Όρους τα γνωρίζουν καλύτερα οι Αγιορείτες. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις βοήθησαν κατά καιρούς με διαφόρους τρόπους τις ανάγκες του Αγίου Όρους.
Φοβάμαι όμως ότι δεν κατάλαβαν την ιστορία, αξία, σημασία και προσφορά του Αγίου Όρους.
Στην πρόσφατη κρίση δεν υψώθηκε ούτε μία φωνή πολιτικού ανδρός να πει: «Κύριοι, η Ελλάδα έχει την Ακρόπολη και το Άγιον Όρος. Σεβαστείτε την ιερότητά τους. Μη αποϊεροποιείτε τα πάντα. Μη χρησιμοποιείτε το Άγιον Όρος για κομματικές επιδιώξεις».
Μακάρι η συσταθείσα Επιτροπή να συνεργασθεί, όχι μονομερώς, με την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, για το καλό του Αγίου Όρους.
Ευχή όλων είναι να επιτύχει και να συνδράμει ουσιαστικά στις ανάγκες του Αγίου Όρους.
Όμως, ενώ ο Πρωθυπουργός συνέστησε Επιτροπή για την προστασία του Αγίου Όρους, την ίδια στιγμή η Κυβέρνηση απέρριψε αίτημα της Ιεράς Κοινότητας από το πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας», το οποίο αφορούσε την ψηφιοποίηση των βυζαντινών κειμηλίων του Αγίου Όρους. Αυτό δεν είναι μία τραγική ειρωνεία;
Είναι πράγματι μία τραγική και μεγάλη ειρωνεία δίχως άλλο. Ευχόμεθα να αναθεωρηθεί η απόφαση αυτή σύντομα.
Γέροντα, υπάρχει συνεργασία μεταξύ των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους; Αν ναι, τυπική ή ουσιαστική;
Νομίζω ότι υπάρχει συνεργασία μεταξύ των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, κυρίως στις αποφάσεις των συνεδριάσεων της Ιεράς Κοινότητος.
Οι αποφάσεις φυσικά λαμβάνονται πλειοψηφικά. Πρόκειται για την αρχαιότερη δημοκρατία του κόσμου, που λειτουργεί συνεχώς επί δέκα και πλέον αιώνες.
Ίσως θα μπορούσε αυτή η συνεργασία να είναι ακόμη πιο ουσιαστική για το κοινό καλό.
Η αγαστή συμβίωση επί χίλια έτη και πλέον ανθρώπων από διαφόρους τόπους σε ένα τόπο έχει πολλά να πει σε ένα κόσμο διηρημένο και αντιμαχόμενο.
Τον Απρίλιο είχατε γράψει ένα καυστικό κείμενο κατά των απόψεων του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, το οποίο είχε μεγάλη αναγνωσιμότητα. Ποια ήταν η αφορμή που συντάξατε εκείνο το κείμενο;
Ο λόγος της συντάξεως εκείνου του κειμένου ήταν προφανής. Ο κ. Χρήστος Γιανναράς είναι γνωστός καθηγητής και πολυγραφώτατος συγγραφέας και πιστεύω ότι θα έπρεπε να προσέχει περισσότερο τα άρθρα που υπογράφει.
Φυσικά έχει δικαίωμα να έχει την όποια γνώμη ή κρίση, αλλά δεν τον τιμά να υβρίζει μία πολυμελή Αδελφότητα του Αγίου Όρους με πεζοδρομιακές εκφράσεις.
Πιστεύω και εύχομαι να μετανόησε για όσα τότε έγραψε βιαστικά και πρόχειρα.
Τελικά π. Μωυσή υπάρχει «σκάνδαλο» Βατοπαιδίου;
Ήδη ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Ε. Βενιζέλος και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως κ. Α. Σαμαράς είπαν ότι δεν υφίσταται «σκάνδαλο» Βατοπαιδίου.
Επί δύο έτη σε καθημερινή βάση τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο για μεγάλο «σκάνδαλο» της Μονής Βατοπαιδίου.
Οπωσδήποτε επηρεάστηκαν πολλοί πολύ. Δημιουργήθηκε ένα ανόσιο κλίμα. Κάποιοι κέρδισαν υψηλές θέσεις, ψήφους, προαγωγή και τα λοιπά. Η έρευνα έως τώρα δεν βρήκε μαύρο χρήμα, παρανομίες και καταχρήσεις.
Στην ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε είναι δύσκολο να εκφράσει κανείς μία άλλη γνώμη. Θα κατηγορηθεί ότι πληρώθηκε.
Επί δύο έτη μία αγιορείτικη Μονή με 110 μοναχούς, ιστορία, προσφορά, λιθοβολήθηκε, υβρίσθηκε, γελοιοποιήθηκε, ειρωνεύθηκε, χλευάσθηκε κι ελάχιστοι άνθρωποι κατάφεραν να την υπερασπισθούν και ας μην έχει αποδειχθεί καμία απάτη.
«Σκάνδαλο» κατ’ εμέ είναι η μη ενότητα του Αγίου Όρους. Κανένας δεν είπε ποτέ να υποστηρίξει μία ατασθαλία ή να μην καταθέσει την όποια γνώμη του στα αρμόδια όργανα, αλλά όχι δημόσια κάποιοι Αγιορείτες να κατηγορούν Αγιορείτες αδελφούς τους.
Ποια είναι η άποψή σας για τον Ηγούμενο Εφραίμ;
Ο Ηγούμενος Εφραίμ κατάντησε ο πιο κατηγορημένος άνθρωπος των τελευταίων δεκαετιών.
Κανένας ποτέ δεν κτυπήθηκε τόσο πολύ, ούτε εγκληματίας πολέμου να ήταν, ούτε έμπορος ναρκωτικών, ούτε σωματέμπορος. Η πίστη του, η αοργησία του, η υπομονή του, η συγχωρητικότητά του φανερώνουν μία εσωτερική δύναμη που θα έπρεπε να λένε πολλά στους κατηγόρους του.
Δεν γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες της υποθέσεως, όμως η στάση του Ηγουμένου με προβληματίζει θετικά και η στάση των κατηγόρων του, ακόμη και ρασοφόρων, με λυπεί.
Δεν θέλω να κουράσω με πολλά. Εύχομαι και προσεύχομαι να λάμψει όλη η αλήθεια και να μην επικρατήσει η προκατάληψη και η εμπάθεια.
Αν υπάρχουν λάθη φυσικά να διορθωθούν, όχι όμως κανείς προκαταβολικά να καταδικάζεται. Η δικαιοσύνη ασφαλώς αμερόληπτα κι ελεύθερα θα πράξει το δύσκολο έργο της.
Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα, περνάει μεγάλες δυσκολίες λόγω της οικονομικής κρίσης, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην έχει πολλές φορές ούτε τα απαραίτητα. Πού οδηγούμαστε, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας;
Είναι αλήθεια πως υπάρχει σοβαρή οικονομική κρίση και αρκετοί συνάνθρωποί μας δυσκολεύονται υπερβολικά.
Αξίζει όμως να παρατηρήσουμε πως ο νεοελληνικός βίος από καιρό έχει σοβαρές ρωγμές. Το όραμα του μέσου Νεοέλληνα στάθηκε ο πλουτισμός, ο κορεσμός, η σπατάλη, η κατάχρηση και η διασκέδαση.
Θεοποιήθηκε η φιλοχρηματία, η φιλοσαρκία, η φιλοδοξία και η φιλαυτία. Το χρήμα, η σάρκα και η δόξα προσκυνούνται μέρα και νύχτα από νέους και γέρους. Μόνος σκοπός ο ευδαιμονισμός, η ευμάρεια, η καλοπέραση, ο ατομισμός.
Η άνεση έφερε ανία. Η Δύση κραυγάζει κουραστήκαμε να είμαστε ξεκούραστοι. Η αξία του Έλληνα έγκειται πλέον στα χρήματα, τα οικήματα, τα κτήματα και τα οχήματα. Επικρατεί η ύλη. Η λιτότητα θεωρήθηκε μιζέρια, η απλότητα χαζομάρα, η φτώχεια κατάρα, η εγκράτεια ανοησία. Η απάτη νομίσθηκε καπατσοσύνη, το ψέμα ευφυΐα, η μοιχεία λεβεντιά, η τιμιότητα επιπολαιότητα.
Η κρίση μάς κρίνει. Η κρίση βέβαια είναι οικονομική αλλά περισσότερο πνευματική. Όπως και να ναι δεν πρέπει ποτέ να μελαγχολήσουμε, να απελπισθούμε, να οκνεύσουμε και να κλαίμε τη μοίρα μας.
Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε και μπορεί μέσα από το πικρό να φανερωθεί κάτι γλυκό. Να νιώσουμε κάποια στιγμή ότι δεν γεννηθήκαμε για την απόκτηση νέου πολυτελούς οχήματος και ότι δεν αξίζει να ζούμε για κάτι τέτοιο, ούτε ο Θεός μάς έφερε στη ζωή γι’ αυτόν τον σκοπό και μόνο…
Κλείνοντας, π. Μωυσή θα ήθελα να σχολιάσετε την ιστορική Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά.
Η Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στη θαυμαστή Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά του Πόντου, ύστερα από ερήμωση 88 ετών, ήταν συγκινητική και μεγάλο ιστορικό γεγονός.
Δεν χαροποίησε μόνο τον Ποντιακό λαό αλλά σύμπαντα τον απανταχού οικουμενικό Ελληνισμό. Το καύχημα του Πόντου, με την υπερχιλιετή πλούσια προσφορά σε πνεύμα, πολιτισμό, παιδεία, γνώρισε κάτι από την παλαιά αίγλη της.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος βαθύτατα και δικαιολογημένα συγκινημένος μίλησε στις καρδιές των πιστών. Ασφαλώς και η Θεία Λειτουργία αυτή θα αποτελεί σημαντικό σταθμό της πορείας του.
Η παρουσία του Ποντιακής καταγωγής μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου, οι λόγοι του και οι στίχοι του, έδωσαν θερμά δάκρυα σε πολλών μάτια.
Η Παναγία η Σουμελά, η Παναγία η Αθωνίτισσα, η Ελληνίδα Παναγία, η Παναγία της Οικουμένης να πρεσβεύει πάντοτε.
Έχουμε μεγάλη ανάγκη των πρεσβειών της όλοι. Η ταπεινή, αγνή, σιωπηλή, σεμνή Αειπάρθενη Κόρη να εμπνέει τους πάντες, να σκέπει αδιάπτωτα το εράσμιο αθωνικό Περιβόλι Της.
Σας ευχαριστώ κύριε Πολυγένη για την ευκαιρία που μου δώσατε και συγχωρέστε τον πόνο της ειλικρίνειάς μου και το αυστηρό της μη διπροσωπίας μου προς ανισόρροπη ισορρόπηση διεστώτων.
Η Παναγία να ενισχύει κι εσάς πλούσια πάντοτε στο έργο της αντικειμενικής ενημερώσεως.
Γέροντα, σας ευχαριστώ για την συζήτηση. Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω και τον π. Χρυσόστομο για την Αβραμιαία φιλοξενία.

Τι είναι η εκκλησία

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
http://makthes.gr

Για τους πολλούς η εκκλησία ταυτίζεται με το ναό, την ενορία, νομίζουν ότι πρόκειται για εταιρεία, σύλλογο, οργάνωση, φιλανθρωπικό κατάστημα, ωραία ιδεολογία, που έχει καλή οικονομική κατάσταση και αμύθητη περιουσία. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν την εκκλησία δυνατό οικονομικό οργανισμό, καλή επιχείρηση, που ξεγελά ανίδεους και ανήμπορους. Άλλοι πάλι νομίζουν ότι στην εκκλησία θα κάνουν γνωριμίες, θα βρουν παρέα, θα βρουν δουλειά, θα ικανοποιηθούν πρόχειρα και γρήγορα μεταφυσικές τους αναζητήσεις και θα τακτοποιήσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα για να μην έχουν κανένα συνειδησιακό πρόβλημα.

Η εκκλησία είναι μία μητρική αγκάλη, είναι το σώμα του ζώντος Χριστού, η σύναξη του λαού του Θεού, σε ένα υπερώο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μία δύσκολη και για λίγους θεολογία, μία ωραία φιλοσοφία, μία στείρα ηθική, μία σκληρή και απάνθρωπη ηθικολογία όλο δεσμεύσεις και απαγορεύσεις. Η Ορθοδοξία είναι αλήθεια, ελευθερία, αγάπη, λύτρωση, γλυκασμός, σωτηρία και χαρά. Συνήθως μιλάμε για το τι κάνει η εκκλησία και όχι για το τι πράγματι είναι η ουσία της.

Η εκκλησία είναι θεοΐδρυτη, θεμελιωμένη στο αίμα του Χριστού και των μαρτύρων. Είναι ισχυρό το θεμέλιό της και δεν φοβάται κανένα δυνατό σεισμό, ενάντιο άνεμο, “εχθρό”, “πολέμιο” και “διώκτη”. Νοικοκύρης της εκκλησίας, όπως έλεγε ο Αγιορείτης παπα-Τύχων, είναι το  Άγιον Πνεύμα, αυτό που συγκροτεί όλο τον θεσμό της εκκλησίας. Το  Άγιον Πνεύμα συνεχώς αγρυπνεί, ορθοστατεί, ορθοτομεί, εμπνέει, ασφαλίζει, φυλάγει, χαριτώνει και ενισχύει τους πιστούς, κλήρο και λαό. Η ταπεινή και θερμή προσευχή των πιστών ενώνει τη γη με τον ουρανό και δεν αφήνει τον άνθρωπο να απογοητευθεί, να μελαγχολήσει, να φοβηθεί και αποκάμει.

Η προσευχή δεν είναι μία ιδιωτική πράξη, μία ατομιστική ενέργεια. Ποτέ. Προσευχόμενος ο άνθρωπος ενώνεται με τον Χριστό και με όλα τα μέλη της εκκλησίας. Τούτο δεν τον αφήνει να έχει την ανιαρή και κουραστική μοναξιά. Τούτο καλύτερα φαίνεται και υπάρχει στον εκκλησιασμό και στη συνειδητή και εμπροϋπόθετη συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της εκκλησίας. Το κήρυγμα της εκκλησίας δεν είναι μία έκθεση ιδεών, μία ωραιολογία, ένας βερμπαλισμός, ένα κυνήγι φαντασμάτων και σφυροκόπημα των ασεβών και απίστων. Το κήρυγμα της εκκλησίας προέρχεται από σιωπή, προσευχή, κατάρτιση, ετοιμασία, μελέτη, πόνο και αγάπη περισσή για τους αστοχήσαντες και πάσχοντες.

Στην εκκλησία κανείς δεν αυθαιρετεί, αυτοσχεδιάζει, απομονώνει, κάνει τον διορθωτή και τον δικηγόρο της εκκλησίας. Η ενότητα, η ομόνοια, η αφροσύνη, η καλή ομολογία και απολογία είναι κεντρικής σημασίας. Η εκκλησία αγωνιά για τη σωτηρία όλων. Η ιεραποστολή της δεν είναι η συλλογή φανατικών οπαδών, αλλά τέκνων αγαπημένων, συνδεδεμένων με την αγία αγάπη και την αγία ταπείνωση.
Υποστηρίζοντας την Ορθοδοξία, δεν μπορούμε να μισούμε κανένα. Η χριστιανική αγάπη είναι πάντοτε ανιδιοτελής και θυσιαστική, δεν έχει σχέση με υποκριτικά χαμόγελα, διπλωματικές φιλοφρονήσεις, ανεπίτρεπτες υποχωρήσεις, επιφανειακούς εναγκαλισμούς, προσποιητές κολακείες και ανούσιες ψευτοευγένειες. Η χριστιανική αγάπη συμπορεύεται με την αλήθεια.

Γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα έχει όποιος αγαπά απεριόριστα τον Θεό και τον πλησίον. Όλα τα άλλα είναι ευσεβείς φλυαρίες. Είναι καιρός να δούμε την ουσία της εκκλησίας, να γνωρίσουμε την ελευθερώτρια χάρη της, να εμβαθύνουμε στο απύθμενο μυστήριό της, να συναντηθούμε με τον ίδιο τον Χριστό…

8 εκ. ευρώ για ιερές μονές και βυζαντινά μνημεία

Πέντε έργα που αποτελούν μνημεία της κιβωτού της ορθοδοξίας βελτιώνονται και αναδεικνύονται μέσα από το ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας. Έπειτα από έγκριση της γενικής γραμματέως της περιφέρειας, Μαρίας Λιονή, οδεύουν προς αποκατάσταση κτίρια σε ιερές μονές του Αγίου Όρους, αλλά και βυζαντινά μνημεία της Χαλκιδικής και της Βέροιας.
Οι εργασίες, συνολικού προϋπολογισμού 8 εκατ. ευρώ, συγχρηματοδοτούνται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και αφορούν “στην ανάδειξη της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς της χώρας και έχουν εξαιρετική σημασία. Οι παρεμβάσεις θεωρούμε πως θα δώσουν ώθηση στην επισκεψιμότητα των χώρων, αλλά κυρίως θα συμβάλουν στην προστασία και διατήρηση ιστορικών κειμηλίων, στην ανάδειξή τους, και αποτελούν χρέος μας απέναντι στον πολιτισμό και την ιστορία”, όπως τονίζει η κ. Λιονή.
Αναλυτικά, τα πέντε έργα που εντάχθηκαν στο ΕΣΠΑ αφορούν:

- Αποκατάσταση κτιριακών συνόλων ιεράς μονής Γρηγορίου (κεντρική φωτογραφία) προϋπολογισμού 2.822.738,00 ευρώ. Το έργο αφορά στη συνολική αποκατάσταση της δυτικής πτέρυγας του μοναστηριού, αλλά και κτισμάτων (ψαρόσπιτο, κελί Αγίου Νικολάου) με προσθήκη κτιρίου βοηθητικών χώρων.

- Αποκατάσταση εργατόσπιτου Α’ ιεράς μονής Καρακάλου προϋπολογισμού 738.388,85 ευρώ. Αντικείμενο του έργου είναι η λειτουργική αποκατάσταση του κτίσματος και η προστασία και ανάδειξη των ιδιαίτερων μορφολογικών του στοιχείων. Οι επεμβάσεις στο κτίσμα αποκαθιστούν τις φθορές και τα δομικά στοιχεία του κτίσματος και αναδεικνύουν εργονομικά και λειτουργικά τον χώρο.

- Ολοκλήρωση συντήρησης και αποκατάστασης πύργου Τριών Ιεραρχών ιεράς μονής Βατοπεδίου προϋπολογισμού 345.043,00 ευρώ. Πρόκειται για ένα μεγάλης σημασίας μνημειακό σύνολο της αθωνικής αρχιτεκτονικής, δεδομένου ότι διασώζει τμήματα της βυζαντινής οχύρωσης, του 12ου αιώνα, αλλά και την πενταώροφη πτέρυγα του 1818. Οι στόχοι της παρέμβασης είναι η αντιμετώπιση των οικοδομικών προβλημάτων, η αισθητική αναβάθμιση του μνημείου, η ανάδειξη της αρχαιολογικής αξίας του, η ένταξη σύγχρονων ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων και η λειτουργική αξιοποίηση μέσω της επαναχρησιμοποίησής του.

- Αποκατάσταση παλαιού κτιρίου στο Κέντρο Βυζαντινού Πολιτισμού Χαλκιδικής “Ιουστινιανός” στα Νέα Φλογητά απο τη 10η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, προϋπολογισμού 670.948,00 ευρώ. Το παλαιό κτίριο ανήκει σε συγκρότημα κτηρίων που θα αποτελέσουν Κέντρο Βυζαντινού Πολιτισμού με την ονομασία “Ιουστινιανός”. Είναι ένα διώροφο κτίσμα που βάσει επιγραφής χρονολογείται το 1853. Λόγω της εγκατάλειψης του συγκροτήματος υπέστη τη φθορά του χρόνου και χρησιμοποιήθηκε ως πηγή οικοδομικού υλικού. Σήμερα σώζονται οι ασβεστόκτιστες τοιχοποιίες καθώς και το σύνολο σχεδόν των κουφωμάτων. Για την αποκατάστασή του συντάχθηκε μελέτη, η οποία εγκρίθηκε από την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού.

- Αποκατάσταση Παλαιάς Μητρόπολης Βέροιας απο την 11η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων,  προϋπολογισμού 3.465.000,00 ευρώ. Πρόκειται για ένα κορυφαίο και σπάνιο μνημείο του 11ου αιώνα που εντάσσεται σε άξονα ιστορικής διαδρομής, η οποία με αφετηρία το Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας διέρχεται από δύο διατηρητέες ιστορικές περιοχές και καταλήγει στο κέντρο της σύγχρονης πόλης, δηλαδή στον αρχικό ιστορικό πυρήνα. Οι εργασίες περιλαμβάνουν στερέωση και αποκατάσταση του μνημείου, διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου και συντήρηση του τοιχογραφικού διακόσμου. Επίσης προκειμένου να καταστεί το μνημείο επισκέψιμο θα πραγματοποιηθεί τοποθέτηση των απαραίτητων ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων.
ΠΗΓΗ:   http://www.makthes.gr/

ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ Ο ΑΓΙΟΣ

ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ Ο ΑΓΙΟΣ

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης

Ο συγγραφεύς περιγράφει τον εσπερινόν της παραμονής του Αγίου Νικολάου εις τον ομώνυμον ναόν της πατρίδος του Σκιάθου.

 

     Εβράδυασεν. Ο ήλιος δύων όπισθεν του πευκοφύτου όρους έπεμπεν εις τας ανατολικάς άκρας της νήσου και εις τα προ του λιμένος νησίδια τας τελευταίας του ακτίνας, λαμβάνων μεθ' εαυτού όλον το ευφρόσυνον της ημέρας θάλπος και αφήνων εις τα βουνά να στέλλωσι το οξύ εκείνο του χειμώνος απόγαιον.

Ο λιμήν ήτο ακίνητος ως λίμνη. Τρία, τέσσαρα καΐκια ήρχοντο βιαστικά ν' άράξωσι χάριν της εορτής. Αι λέμβοι των αλιέων έσπευδον και αυταί να προσορμισθώσι και από την εξοχήν οι ποιμένες και γεωργοί κατήρχοντο εις την πόλιν προς τον αυτόν σκοπόν. Και μόνος ο πράκτωρ της ατμοπλοϊκης εταιρείας ανεβοκατέβαινεν ακόμη εις το παράλιον περιμένων το ατμόπλοιον.

Όμως ενύκτωσε και ήρχισε να σημαίνη η αγρυπνία. Ο γλυκύς του κώδωνος ήχος ελαλούσεν, εκελαδούσεν, ενόμιζες, την πανήγυριν. Εις οποιανδήποτε νήσον και αν αποβιβασθής, θα απαντήσης τον ναόν του Αγίου Νικολάου μικρόν η μέγαν, με μάρμαρα η με πλίνθους. Ο Αγιός Νικόλαος είναι ο παππούς του ναυτικού μας, η γλυκυτέρα του ναύτου παραμυθία, των θαλασσών ο Αγιος. Εις την αγρυπνίαν έπρεπεν όλοι να παρευρεθώσι, διότι ηυτύχησαν να πανηγυρίσουν την εορτήν του εις το νησάκι των. Ο ναύτης και όταν ευδαίμων επιστρέψη εις την νήσον του, φέρει το τάξιμον του εις τον Άγιον, ευχηθείς, όταν ήτο εις το πέλαγος, να τύχη κατά την εορτήν εις την πατρίδα του, ν' αγρυπνήση όλην την νύκτα. Και όταν πάλιν ναυαγός εις μίαν σανίδα σωθη, η εις ξηρόν βράχον από τα δόντια του θανάτου γλυτώση, πρώτα, πρώτα θα φέρη το τάξιμο του εις τον Άγιον, λαμπάδα μεγάλην η αργυρούν κανδήλιον, και ύστερον θα μεταβή εις την οικίαν του να χαιρετήση την μητέρα του την σύζυγόν του. Αλλ' ενίοτε δεν επανέρχεται. Το τάξιμον του ήτο βαρύ. Είχε τάξει όλην την ζωήν του. Να γίνη καλόγηρος ! Και ούτως ο ευλαβής, διασώσας την ζωήν του από τα κύματα της θαλάσσης πηγαίνει να την κλείση εις τους αφώνους του μοναστηριού τοίχους, εις τον Άθωνα.

Πάντες, γεωργοί και ναύται, συνηθροίζοντο εις την αγρυπνίαν συνωστιζόμενοι έμπροσθεν της εικόνος του Αγίου Νικολάου, παλαιάς βυζαντινής αγιογραφίας, ολίγον μαυρισμένης η υπό του χρόνου, η διότι ο ζωγράφος ηθέλησε δια του σκιερού χρώματος να παραστήση το αυστηρόν πρόσωπον του θαυματουργού αρχιερέως. Και ήναπτον όλοι τας μεγάλας λαμπάδας οι ναύται, τας οποίας είχον φέρει από το ταξίδιον, και έλαμπεν η εικών, και έλαμπεν όλη η εκκλησία. Και ακτινοβολούσε το πράον του Αγίου πρόσωπον εκ χαράς, νομίζεις, ως να ηυχαριστείτο, ότι την στιγμήν εκείνην εβούϊζεν ο μικρός ναός εκ της φαιδράς των ασμάτων ψαλμωδίας, μετ' ιδιαιτέρας αγάπης επαναλαμβανούσης το «Άγιε Νικόλαε» εν τοις εγκωμιαστικοίς ύμνοις. Και ηυχαριστούντο γύρο, γύρο οι ναύται ακούοντες τα άσματα και προσβλέποντες ατενώς εις την εικόνα, κατάφορτον από των αναθημάτων, εν οίς διέπρεπον αργυρά μικρά πλοιάρια, πλοιάρχων αφιερώματα. Κατά τας στιγμάς εκείνας ενόμιζες, ότι η εικών προσελάμβανε θαυμασίαν τινά κίνησιν και ζωήν αιφνίδιον. Ενόμιζες ότι εκινούντο οι οφθαλμοί του Αγίου και ευλογούσεν η χείρ τους προσφιλείς του ναυτίλους και ότι συχνά μετέβαλλεν όψιν το γηραιόν του πρόσωπον.

Άλλος εκ των εκεί παρισταμένων, έχων εις τον νουν του την παροιμιώδη του Αγίου Νικολάου ελεημοσύνην και προς τους πένητας συμπάθειαν, τον έβλεπε γλυκύν και μειδιώντα, ως ότε έσωζε κρυφά τας τρεις εκείνας θυγατέρας από του ηθικού θανάτου, παρέχων τα μέσα της υπανδρείας, και έτεινε και αυτός την χείρα, νομίζων ότι ο Άγιος φλωρία εμοίραζε την στιγμήν εκείνην. Άλλος πάλιν έχων εις τον νουν του, ότι ποτέ ο επίσκοπος των Μύρων, άγριος και απειλητικός εμφανισθείς, εκράτησε του δημίου την χείρα, έτοιμον να θανατώση τρεις άνδρας αθώους, συκοφαντηθέντας, τον έβλεπεν εις την εικόνα άγριον και άπειλητικόν με πύρινα βλέμματα. Ο δε ναύτης, διαλογιζόμενος την στιγμήν, κατά την οποίαν ο Άγιος έσωσε το κλυδωνιζόμενον σκάφος, έτοιμον να καταποντισθή, εφαντάζετο τον Άγιον ιστάμενον ατρόμητον εν τη πρύμνη και βαστάζοντα κραταιώς το πηδάλιον, ενώ η εικών παρίστα τούτον καθήμενον επί θρόνου και ευλογούντα. Εκείνος δε πάλιν, ο ενθυμούμενος την στιγμήν, κατά την οποίαν ο Άγιος βυθισθείς εν τω πόντω έσωσεν ημίπνικτον τον από του πλοίου πεσόντα ναύτην, ενόμιζεν, ότι έβλεπε διάβροχοντόν Ιεράρχην και ότι από το κοντόν λευκόν του γένειον έσταζεν ακόμη θάλασσα. Τόσην ζωήν παράδοξον ελάμβανεν η βυζαντινή εικών υπό τα πολλά εκείνα φώτα και την φαιδράν ψαλμωδίαν...

 

«Των θαλασσών ο Άγιος» Αλέξανδρος Μωραϊτίδης

http://egolpion.net