Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΘΕΟ

   ¨Ηταν κάποτε ένας βασιλιάς που είχε μεγάλο καημό να δεί τον Θεό. Άν και όλα πήγαιναν καλά στη χώρα του και θα έπρεπε ώς βασιλιάς να είναι ευτυχισμένος, είχε αυτό το μεγάλο βάσανο: ήθελε να δεί τον Θεό για να βεβαιωθεί πως υπάρχει. Γι' αυτό ανακοίνωσε σε όλη τη χώρα του πως θα έδινε, εφόσον είχε τα μέσα, όποια αμοιβή του ζητούσε εκείνος που θα κατάφερνε να του δείξει το Θεό. Κατα καιρούς διάφοροι σοφοί, επιστήμονες, φιλόσοφοι, ιερωμένοι, ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες, παρουσιάζονταν υποσχόμενοι να του δείξουν το Θεό. Το μόνο που πρόσφεραν στο βασιλιά, ωστόσο, ήταν θεωρητικολογίες, που καθόλου δέν τον ικανοποιούσαν, "δέν ζήτησα να μου αποδείξεις, να μου δείξεις ζήτησα, να τον δώ το Θεό ζήτησα" φώναζε και διέταζε να μαστιγώνουν και να διώχνουν με τις κλωτσιές όλους αυτούς που υπόσχονταν να δείξουν το Θεό, αλλα δέν τον έδειχναν. Ο βασιλιάς βαρέθηκε πιά όλους αυτούς τους σοφούς που φιλοδοξούσαν να του δείξουν το Θεό, και ανακοίνωσε πως στο εξής όποιος υποσχόταν πως θα του έδειχνε το Θεό χωρίς να του τον δείξει, θα εκτελούνταν. Τότε, παρουσιάστηκε ένας απλός άσημος αγρότης, που έτυχε να ακούσει την μεγάλη επιθυμία του βασιλιά, "εγώ θα σου δείξω τον Θεό, καθώς το θέλεις" είπε. Ο βασιλιάς τον κορόιδεψε: "τί γνώσεις έχεις εσύ; τί έχεις σπουδάσει; τόσοι και τόσοι μορφωμένοι μου υποσχέθηκαν, κανείς δέν κατάφερε να μου δείξει το Θεό. Τώρα εσύ τί θα καταφέρεις; Θα μου προσφέρεις και εσύ μιά απο τα ίδια, θεωρητικολογίες, και θα χάσεις τη ζωήσου!". - "Λυπάμαι που δέν είχα την τύχη να σπουδάσω", απάντησε ο φτωχός αγρότης, "αλλα καταδέξου να κάνεις ό,τι σου πώ, και άν δέν σου δείξω το Θεό, στο χέρι σου είναι να με εκτελέσεις. Έλα να ανεβούμε μαζί στην ταράτσα του παλατιού". Ανέβηκε λοιπόν ο βασιλιάς με τον αγρότη στην ταράτσα, ήταν καταμεσήμερο, ο ήλιος σε όλητου τη λάμψη, λέει τότε ο αγρότης: "κοίταξε τον ήλιο". - "δέν μπορώ, θα στραβωθώ" - "πρέπει να κάνεις αυτό που σου λέω, προσπάθησε όσο μπορείς να κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα, όση πιό πολλή ώρα μπορείς". Προσπάθησε ο βασιλιάς να κοιτάξει τον ήλιο για κανένα δευτερόλεπτο, περισσότερο δέν άντεξε, θαμπώθηκαν τα μάτια του, ήταν για ώρα τυφλωμένος. - "πού το πάς; θέλεις να με στραβώσεις; μιά στιγμή κοίταξα και στραβώθηκα, δέν μπορώ άλλο!". - "Ωστε έτσι! τον ήλιο δέν μπορείς μιά στιγμή να κοιτάξεις! Άμα δέν μπορείς να δείς αυτό το φώς που δημιούργησε ο Θεός, πώς θα μπορούσες να δείς τη λάμψη του ίδιου του Θεού που δέν δημιουργήθηκε! Τί είναι ο ήλιος μπροστά στον Θεό; μιά μόνο ακτίνα είναι απο την όλη δημιουργία του Θεού! Μιά μόνο ακτίνα είναι απο το φώς του Θεού! Ξέρεις πόσα άλλα φώτα σάν αυτό και μεγαλύτερα έχει ο Θεός δημιουργήσει;"

Σάν το άκουσε αυτό ο βασιλιάς, με θαμπωμένα ακόμη τα μάτια που προσπάθησε να κοιτάξει τον ήλιο, ανατρίχιασε, ταράχτηκε, και δάκρυσαν τα θαμπωμένατου μάτια. "Αυτό που τόσα χρόνια ζητούσα, τώρα το βρήκα" είπε.

"Θα σου δώσω, καθώς υποσχέθηκα, ό,τι αμοιβή μου ζητήσεις. Μόνο σε παρακαλώ εξήγησεμου κάτι ακόμη: τί κάνει ο Θεός;". - "Βασιλέα μου, αυτό δέν είναι εύκολο να το εξηγήσει κανείς, αλλα για να σου δώσω να καταλάβεις, πρέπει να μου δανείσεις τα βασιλικά σου ρούχα, το σκήπρο και το στέμμα, και εσύ φόρα για λίγο τα δικάμου". Φόρεσε λοιπόν ο αγρότης τα ρούχα του βασιλιά και το στέμμα, και κρατώντας το σκήπτρο κατέβηκε στην αίθουσα όπου περίμεναν συναγμένοι όλοι οι υψηλότεροι αξιωματούχοι και οι εκπρόσωποι του λαού. "Ο βασιλιάς σας ευχαριστήθηκε που του έδειξα το Θεό, γι' αυτό έδωσε τον θρόνο σε μένα, και ο ίδιος δέν θα έχει κανένα αξίωμα. Ευχαριστώ την τύχη που μου έδωσε άξιους και πιστούς σάν εσάς υπηκόους, και υπόσχομαι πως θα αφιερώσω όλεςμου τις δυνάμεις για τη δικήσας ειρήνη και ευημερία". "Ζήτω ο νέος μας βασιλιάς!", φώναξε όλος ο κόσμος που ήταν μέσα στην αίθουσα, γονάτισαν όλοι και τον προσκύνησαν, και δόξαζαν το Θεό που τους έδωσε έναν βασιλιά που κανένας άλλος δέν είχε τη σοφία του. Στο μεταξύ ο βασιλιάς με τα ρούχα του αγρότη βαρέθηκε να περιμένει στην ταράτσα, κατέβηκε στην αίθουσα του θρόνου, και τί να δεί! τον αγρότη να κάθεται στο θρόνο, και όλοι οι ανώτατοι και άλλοι αξιωματούχοι να τον προσκυνάνε για βασιλιά! "Τί κάνετε", φώναξε, "εγώ είμαι ο βασιλιάςσας! πώς βάλατε στο θρόνο έναν άσημο αγρότη, που μέχρι χτές ούτε εσείς τον ξέρατε ούτε κανένας! Έι, κατέβα, απο το θρόνο και δώσεμου το σκήπτρομου και όλα εκείνα που φοράς!". Όλοι όμως γέλασαν και έπειτα αγανάκτησαν με τα λεγόμενα του "παλιού" βασιλιά, δέν τον άφησαν να πλησιάσει στο θρόνο, τον πήραν σηκωτό και τον πέταξαν έξω απο το παλάτι μονάχο με τα ρούχα που φορούσε. Τότε ο φτωχός αγρότης ο καθισμένος στο θρόνο ζήτησε την άδεια των "υπηκόων"του και βγήκε απο το παλάτι, φώναξε τον μέχρι πρό τινος βασιλιά, και του είπε: "βασιλιά μου, δέν λιμπίστηκα το θρόνο και τη βασιλεία, σου τα δίνω αμέσως πίσω σάν τα θέλεις. Μόνο έπαιξα αυτό το παιχνίδι για να πάρεις μιά ιδέα του τί κάνει ο Θεός. Ποιός έκανε εσένα, ποιός έφτιασε εμένα, ποιός έπλασε αυτό το πλήθος που τώρα με επευφημεί; Σε μιά στιγμή τα πάντα αναποδογυρίζουνε, οι τελευταίοι άνθρωποι γίνονται βασιλείς και οι βασιλείς πετιούνται σάν τα σκυλιά. Τη μιά οι αυλικοί και όλο το κράτος προσκυνάνε ένα Aν άνθρωπο που μέχρι χτές δέν τον ξέρανε, την άλλη κάνουν μιά επανάσταση και ρίχνουν δυναστείες που κράτησαν χιλιάδες χρόνια. Μιά μέρα βλέπεις έναν άνθρωπο στο παζάρι, την άλλη μέρα μπορεί να βρεθεί μέσα στο μνήμα. Όλοι νομίζουμε πως ό,τι ξέρουμε είναι το σωστό, κι όμως απο τη μιά στιγμή στην άλλη αλλάζουμε τελείως τη γνώμη μας. Ποιός είναι αυτός που αφήνει το μυαλό μας να πλανηθεί; ποιός είναι που φωτίζει το μυαλό μας; Σάν πάω τώρα και ξαναμιλήσω στο συμβούλιο τον αυλικών, αμέσως εσύ θα ξαναγίνεις βασιλιάς. Με ποιανού την άδεια γίνονται όλα αυτά;". "Ναί", έκανε με λυγμούς σκύβοντας το κεφάλι  του συντετριμμένος ο (μέχρι πρότινος) βασιλιάς, "καταλαβαίνω".

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας

Ἰωάννης πένησι δοὺς καὶ σκορπίσας, Ὢ ποῖα Χριστῷ νῦν παρεστὼς λαμβάνει! ᾬχετο ἀκτεάνων δυοκαιδεκάτῃ Ἐλεητής.

Βιογραφία

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων γεννήθηκε στην Αμαθούντα της Κύπρου (η Αμαθούς, ήταν η σημερινή Παλαιά Λεμεσός). Ήταν γιος του άρχοντα Επιφανίου και της Ευκοσμίας και έζησε στα χρόνια του Βασιλιά Ηρακλείου (615 μ.Χ.). Όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε και απέκτησε παιδιά, τα οποία ανέθρεψαν με τη σύζυγό του σαν αληθινοί χριστιανοί γονείς. Γρήγορα, όμως, η γυναίκα του και τα παιδιά του πέθαναν. Ο Ιωάννης είχε μεγάλη περιουσία και του έγιναν πολλές προτάσεις να κάνει καινούργια οικογένεια. Όμως τις απέρριψε όλες, απαντώντας: «Νομίζω, προς όλους είμαι οφειλέτης. Και δεν το νομίζω μόνο. Είμαι. Διότι οι χριστιανοί έχουμε αλληλεγγύη. Δεν το λέει ο Παύλος; Εἴμεθα μέλη ἀλλήλων. Αφού, λοιπόν έχω τη δυνατότητα να δώσω στους αδελφούς μου, άρα είμαι και υποχρεωμένος να δώσω. Να γιατί εργάζομαι και δε θα πάψω να το κάνω. Η περιουσία μου δεν μπορεί να είναι ανώτερη απ' αυτά τα χρέη μου». Για τη λαμπρότητα της ζωής του, ο Ιωάννης έγινε αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας. Διέπρεψε σαν πνευματική λυχνία στην πατριαρχεία πολλά χρόνια και έκανε πολλά θαύματα. Επειδή δε μοίραζε πλουσιοπάροχα στους φτωχούς την ελεημοσύνη ονομάστηκε Ελεήμων. Είχε καταστεί τόσο σεβάσμιος, ώστε και αυτοί οι ειδωλολάτρες τον σέβονταν. Τελικά, ειρηνικά παρέδωσε την μακάρια ψυχή του στο Θεό το 620 μ.Χ. Και είναι μακάρια η ψυχή του, διότι ο Κύριος λέει: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» ( Ευαγγέλιο Ματθαίου, ε' 7). Μακάριοι, δηλαδή, είναι οι ευσπλαχνικοί στη δυστυχία του πλησίον, διότι αυτοί θα ελεηθούν από το Θεό.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. δ’. Ἐν τῇ ὑπομονῇ σου ἐκτήσω τὸν μισθόν σου Πάτερ, Ὅσιε, ταῖς προσευχαῖς ἀδιαλείπτως ἐγκαρτερήσας, τοὺς πτωχοὺς ἀγαπήσας, καὶ τούτοις ἐπαρκέσας· Ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Ἰωάννη Ἐλεῆμον μακάριε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. http://www.saint.gr

Μάνος Λοΐζος - ακορντεόν

ΤΟ «ΣΗΜΑΔΑΚΙ»

Χειμώνας του ’41. Πιο βαρύς χειμώνας δεν ξανάχε γίνει στην Αθήνα. Πιο βαρύς και πιο πεινασμένος. Τη μια μέρα μοιράζουν οι φούρνοι ψωμί και την άλλη όχι. Την περασμένη βδομάδα κάνανε να δώσουν ψωμί συνέχεια πέντε μέρες. Ύστερα, την έκτη μέρα, μοίρασαν ένα ψωμί που δεν είναι μήτε κριθάρι, μήτε σκήβαλο. Λεν ότι είναι σκουπόψωμο – κίτρινο σα μπομπότα και οι φουρναρέοι το αφήνουν επιτούτου άψητο, για να βαραίνει πιο πολύ. Καθώς το πιάνεις στα χέρια σου, κολλάει στα δάχτυλά σου απάνω ένα στρώμα από μαυροκίτρινο ζυμάρι. Η ίδια αυτή η γλίνα κολλάει κι απάνω στον ουρανίσκο σου, καθώς το καταπίνεις μπουκιά μπουκιά. Το καταπίνεις και σου έρχεται να κλάψεις.

            Τρεις μέρες έβρεξε συνέχεια και την τέταρτη πήγε και βγήκε ήλιος. Μα ένας ήλιος κακομοίρης και μίζερος. Λειψός σα με δελτίο. Κρυώνεις πιο πολύ παρά πριν που έβρεχε και δεν είχε ήλιο.

            Είναι ένα «σημαδάκι» στη γωνιά του δρόμου. Από μακριά καθώς το παίρνει το μάτι σου, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις καλά καλά τι είναι. Μπορεί να είναι άνθρωπος, μπορεί και όχι. Όσο περισσότερο σιμώνεις, αρχίζεις να ξεχωρίζεις το σχήμα από άνθρωπο. Κι όταν φτάνεις πιο κοντά του, τότε λες ότι έτσι είναι.

            Δεν είναι παραπάνω από δέκα χρονών αυτό το «σημαδάκι». Το σακάκι που φοράει είναι μακρύ, τα μανίκια φτάνουν σχεδόν ίσαμε τις άκρες από τα δάχτυλα των χεριών. Αυτά τα δάχτυλα είναι βρώμικα από την απλυσιά και μελανιασμένα από το κρύο. Ωστόσο, σου είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις, από τι είναι μαύρα το πιο πολύ – από την απλυσιά ή από το κρύο. Το ίδιο και τα πόδια. Ξιπόλητα και θεόγυμνα ίσαμε ψηλά το μερί. Και λιγνά, σαν ξυλένια. Λες ότι τώρα, αν κάνει πως σηκώνεται το παιδί και θελήσει να στηρίξει απάνω τους το βάρος του κορμιού του, τα καλαμένια αυτά ποδαράκια θα κάνουν κρακ και θρυμματιστούν σα γυαλένια. Μα πάλι, τούτο το κορμάκι είναι τόσο μικρό και τόσο στεγνωμένο, που μπορούν να το βαστήξουν ακόμα και δύο σπιρτόξυλα.

            Το πιο πολύ, σ’ αυτό το κορμάκι βαραίνει ο σάκος που φοράει. Του φτάνει ίσαμε τ’ αστραγάλια των ποδιών, του πνίγει σχεδόν τα χέρια, με δυσκολία ξεφεύγει και γλυτώνει από το φαρδύ γιακά του το κεφαλάκι του παιδιού. Ένα κεφάλι σαν του πουλιού. Το πετσί κολλάει πάνω στα κόκαλα – κ’ έτσι όλο το μούτρο μοιάζει με κοκαλιάρικη φιγούρα. Τα μάγουλα, το πηγούνι, το κούτελο, όλα ξέσαρκα. Λίγη σάρκα έχουν μονάχα τα χείλια – μα είναι στεγνά κι ασάλευτα κι αυτά, τόσο πολύ, που λες ότι είναι ψεύτικα. Μένουν ακόμα τα μάτια. Να είχαν, τουλάχιστο, αυτά ένα κάποιο φως, θα έδειχνε αλλιώτικο τούτο το στεγνωμένο μούτρο του μικρού παιδιού. Αυτά, όμως, τα μάτια είναι άχρωμα κι ανέκφραστα. Στυλώνονται απάνω σου έτσι κρύα, που για μια στιγμή θαρρείς ότι ο αέρας που φυσάει γίνεται ακόμα πιο παγωμένος από πρώτα.

            Σ’ αυτή τη θέση το βρίσκεις από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Όποιαν ώρα περάσεις, θα το ιδείς. Ασάλευτο και παγωμένο. Έχει μπροστά κ’ ένα τενεκεδένιο κουτί. Σπάνια το βλέπεις γεμάτο αυτό το κουτί. Το παιδί είναι πάντα σιωπηλό κ’ έχει τόσο παγωμένα, ανέκφραστα μάτια…Ίσως και να μην το έχουν δασκαλέψει, πώς πρέπει να φέρεται, για να τραβάει τη συμπόνια των περαστικών.

            - Έχεις πατέρα;

            Το μικρό κεφάλι, που μοιάζει με κεφαλάκι πουλιού, κουνήθηκε αρνητικά.

            - Μητέρα;

            Τούτη τη φορά, το κεφάλι κουνήθηκε αντίθετα.

            - Αδέρφια;

            Το ίδιο.

            Αυτά, είναι λόγια παιδιού. Λόγια που βγαίνουν από νοήματα. Άλλοι, από περιέργεια ίσως, μπόρεσαν, κι έμαθαν πιο πολλά γι’ αυτό. Είναι ορφανό από πατέρα κι έχει τη μητέρα του άρρωστη κατάκοιτη στο κρεβάτι. Υπάρχουν ακόμα άλλα δυο παιδιά ύστερα από το δικό μας το «σημαδάκι». Ζουν κι αυτά από τη ζητιανιά. Μέσα στο τενεκεδένιο κουτί μαζεύονται δεκάρικα, εικοσάρικα, πενηντάρια.

            Καμιά φορά – πιο πέρα από το στέκι του παιδιού έχει φούρνο – καθώς περνούν από μπροστά του με το ψωμί στο χέρι οι γειτόνοι, ένας στους εκατό, στους διακόσιους, στους πολλούς, ας πούμε, σταματάει μπροστά του.

            Σταμάτησε μια γυναικούλα, που έσερνε από το χεράκι του ένα μικρό πέντε με έξη χρονών. Το μικρό τσίριζε και γύρευε ψωμί. Η φτωχούλα έκοψε ένα κομμάτι ψωμί από το κομματάκι που της είχε δώσει ο φούρναρης, το ξανάκοψε στα δυο, έδωσε τη μια μπουκιά στο δικό της παιδί και την άλλη στο ξένο. Αυτό την πήρε από τα χέρια της, την έκρυψε στη χουφτίτσα του ενός χεριού και κοίταξε τη φτωχιά καλά καλά με τα κρύα του μάτια. Η γυναίκα κοντοστάθηκε.

-          Φάτο ντε, του κάνει.

Το «σημαδάκι» δεν έδωσε απάντηση. Μόνο που εξακολούθησε να κοιτάζει την παράξενη κείνη γυναίκα που μοίραζε το ψωμί της στους ξένους. Κι αυτή του ξαναμίλησε:

-          Φάτο, παιδάκι μου, να στυλωθείς μια σταλιά…

            Τότε το παιδί πήρε μια ψίχα από τη μπουκίτσα του ψωμιού και την έβανε στο στόμα του. Βάλθηκε να την πιπιλάει με τη γλωσσίτσα του, σαν καραμέλα, ώρα πολλή. Ύστερα, λέει της γυναίκας που το παρακολουθούσε:

            - Δεν πεινάω…

            Και βάζει το άλλο κομματάκι του ψωμιού παράμερα. Τότε, η φτωχιά γυναικούλα αναστέναξε βαθιά, έκοψε άλλο ένα κομματάκι από το ψωμί που της είχε δώσει ο φούρναρης, το ακούμπησε κι αυτό πλάι στο άλλο.

            Το βράδυ ό,τι μαζεύει – λεφτά, ψωμί, φαγάκι, ό,τι – το πηγαίνει σπίτι του. Μια μικρή καμαρούλα, κατά το Λυκαβηττό. Κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Ισίδωρου. Μια Κυριακή πρωί, κράτησε από το τενεκεδάκι χρήματα το αδύνατο παιδί, ανέβηκε ίσαμε την εκκλησούλα, πήρε ένα κερί από το παγκάρι και το άναψε με δέος μπροστά σε μιαν εικόνα. Ύστερα, στάθηκε για κάμποσο ασάλευτο μπροστά της. Ούτε τα χείλια του σάλεψαν, μήτε τα μάτια του ζεστάθηκαν. Η μητέρα του κάθε μέρα πάει στο χειρότερο.

            Κείνο το πρωί πήγε πιο αργά από τις άλλες μέρες στη «δουλειά» του. Όταν βρέχει, πηγαίνει και κάθεται από έναν τσίγκο, για να μην το βρίσκει η βροχή. Η υγρασία του περνάει τα κόκαλα. Και αφού, καθώς είπαμε, δεν έχει μείνει άλλο από κόκαλα απάνω του, πες ότι το αγγίζει γραμμή στην καρδιά.

            Κάθε μέρα που περνάει και του βαθουλώνει όλο και πιο πολύ τα μάτια μέσα στις κόχες τους. Να πεις πως αδυνατίζει πιο πολύ κάθε μέρα, αυτό δεν στέκει, γιατί το «σημαδάκι», δεν έχει από καιρό σταλιά πια κρέας επάνω του.

            Ένα πρωί, κάποιος γέρος σωριάστηκε από την πείνα κάμποσα μέτρα πιο μακριά από το παιδί. Ειδοποίησαν το Σταθμό Πρώτων Βοηθειών και σε λίγο έφτασε ένα μεγάλο αυτοκίνητο και «μάζεψε» το γέρο. Κάποιος από τη γειτονιά έδειξε πιο πέρα το παιδί στους νοσοκόμους και τους είπε:

            - Δεν το μαζεύετε και τούτο; Δε στέκει καλά στα πόδια του…

            Οι άνθρωποι από το αυτοκίνητο το κοίταξαν και είπανε:

            - Ας το να πέσει πρώτα…Εμείς μαζεύουμε μονάχα εκείνους που πέφτουν…

            Ξαναπήδησαν στο αυτοκίνητο, έβαλαν μπρος τη μηχανή κι έφυγαν, γρήγορα καθώς είχαν έρθει…Το παιδί ούτε άκουσε, μήτε κατάλαβε. Μονάχα στύλωσε για λίγο τα μάτια του στην κοψιά του αμαξιού που χανόταν στο βάθος του δρόμου.

            Εκείνη τη μέρα μοιράσανε σαράντα δράμια ψωμί οι φούρνοι. Βγήκε και ένας ήλιος λιγότερος τσιγκούνης από άλλοτε. Μονάχα το παιδί δε φάνηκε, για πρώτη φορά, στο στέκι του.

            - Θα ’φαγε σήμερα τα σαράντα δράμια του και χόρτασε...

            Είπανε δυο περαστικοί, που του ρίχνανε, καμιά φορά στο τενεκεδάκι του, μα δεν είχαν όρεξη να γελάσουν μήτε κ’ οι ίδιοι με το αστείο τους.

            Πέρασαν ακόμ’ άλλες δυο μέρες – πάντα καλοκαιρία και με σαράντα δράμια ψωμί τη μέρα – και η γωνιά του δρόμου εξακολουθούσε να μένει πάντα άδεια. Ώσπου την τέταρτη μέρα ξαναφάνηκαν στο «στέκι» του παιδιού το ίδιο μακρύ σακάκι, τα ίδια λιγνά και βρώμικα χέρια και πόδια. Όλα ίδια, καταΐδια – μόνο τα μάτια ήταν αλλιώτικα. Τούτο το «καινούργιο» παιδί φορούσε τα ρούχα του αλλουνού, μα δεν ήταν το ίδιο. Αυτουνού τα μάτια ήσαν λιγότερο παγωμένα από του πρώτου και τα χείλια του σαλεύανε, μιλούσανε.

            - Ο αδερφός μου – έλεγε άμα το ρωτούσαν, μα ακόμα και δίχως να το ρωτούν μιλούσε – έπεσε άρρωστος και πέθανε πριν δυο μέρες…

            Έτσι απλά. Μέσα σε τόσο λίγον καιρό, σε λιγότερο από δυο χρόνια, έχει τόσο πολύ απλουστευτεί η ζωή, που δεν κάνει σαν άλλοτε εντύπωση όταν έρχεται και σμίγει με το θάνατο. Πεθαίνουν τόσοι πολλοί κάθε μέρα…Και, το πιο πολύ τη νύχτα. Όσοι έχουν σφραγιστεί από το κρύο και την πείνα για να φύγουν, σέρνονται με το φως της μέρας στους δρόμους, κάνουν την ύστατη προσπάθεια να κρατηθούν, λες και τρομάζουν να σωριαστούν μέσα στο φως, λες και περιμένουν το σκοτάδι για να φτάσουν στο τέλος. Άμα φτάσει η νύχτα, τότε δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα πια. Θα βυθιστούν στο σκοτάδι της, θα γίνουν ένα μαζί του. Δε θα τους ιδεί, δε θα τους προσέξει κανένας την ώρα που θα πεθαίνουν. Καθώς δεν τους είχε προσέξει κανένας και τον καιρό που πολεμούσανε να κρατηθούν στη ζωή.

            Το ίδιο τενεκεδένιο κουτί βρίσκεται τοποθετημένο μπροστά στο καινούργιο αυτό παιδί της γωνιάς του δρόμου. Από τον κόσμο που περνάει από κει, σταματάει πότε πότε κάποιος κι αφήνει κάτι στο κουτί. Και το «καινούργιο σημαδάκι» μιλάει άμα το ρωτούν – γιατί, απ’ όσους ξέρανε το πρώτο, λίγοι καταλαβαίνουν τη διαφορά – άμα το ρωτούν, λοιπόν, μιλάει για το άλλο «σημαδάκι» που πέθανε και δε θα ξαναφανεί πια στο στέκι του. Κι έτσι που μοιάζουν τα δυο τους αναμεταξύ τους – το ίδιο μακρύ σακάκι, το ίδιο λιγνό κορμί, το ίδιο τενεκεδένιο κουτί – τίποτα δε μοιάζει να έχει αλλάξει σε κείνη τη γωνιά του δρόμου. Μόνο που σήμερα βγήκε πιο πλούσιος ήλιος και οι φούρνοι μοιράσανε σαράντα δράμια ψωμί… 

Άλκης Κ.Τροπαιάτης

Τα θαύματα του Ιησού σε ενότητες.

Τα θαύματα που αναφέρονται στα Ευαγγέλια εντάσσονται σε τρείς βασικές ενότητες: επεμβάσεις στη φύση , θεραπείες ασθενειών , αναστάσεις νεκρών.

Επεμβάσεις στη φύση ήταν· η μετατροπή του νερού σε κρασί( γάμος Κανά), η συλλογή των ιχθύων , ο πολλαπλασιασμός των άρτων και των ιχθύων  στην έρημο, η κατάπαυση της τρικυμίας, ο "περίπατος" στα κύματα, η ξήρανση της συκής.

Θεραπείες· του δαιμονισμένου της Καπερναούμ, της πεθεράς του Πέτρου, του λεπρού, του παραλυτικού , του δαιμονισμένου  των Γεργεσινών , της αιμορρούσας, του τυφλού , του επιληπτικού παιδιόυ, του δούλου του εκατόνταρχου, του υδρωπικού, των δέκα λεπρών, του εκ γεννετής τυφλού κ.α.

Αναστάσεις νεκρών· της κόρης του Ιάειρου, του υιού της χήρας της Ναΐν, του φίλου του λάζαρου.

Ευαγγέλου Π. Λέκκου
Θεολόγου
τ. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας.

Στην Πολωνία το μεγαλύτερο άγαλμα του Ιησού στον κόσμο

Το άγαλμα έχει ύψος 33 μέτρα κα θα ζυγίζει 440 τόνους. Η ανέγερσή του θα έπρεπε ήδη να έχει ολοκληρωθεί αλλά οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεψαν στους εργαζόμενους την τοποθέτηση του κεφαλιού, που ζυγίζει 32 τόνους, στο σώμα. Οι προσπάθειες θα συνεχιστούν το πρωί.

Σύμφωνα με τα πολωνικά μέσα ενημέρωσης, το έργο κόστισε 4 εκατομμύρια ζλότι (1,45 εκατ. δολάρια) εκ των οποίων το μεγαλύτερο ποσό προήλθε από δωρεές.

Οι κάτοικοι του χωριού ελπίζουν ότι το αξιοθέατο θα φέρει κέρδη στις επιχειρήσεις τους ενώ άλλοι κατηγορούν τον πάτερ Sylwester Zawadzki, με πρωτοβουλία του οποίου ξεκίνησε το έργο, για μεγαλομανία.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=220810

Πρός φιλογενείς και φιλόμουσους

"Σοφίαν και παιδείαν ο εξουθενών ταλαίπορος.
Άυτη γαρ λαόν όσιον και σπέρμα άμεμπτον ερρώσατω εξ έθνους θλιβόντων."
                                                                                                        σοφ. Σολομ.


 ...Δεν αρκεί, λέγει, το να μην επροδώκατε  την πατρίδα, αλλ' αμάρτημα λογίζεται και το να μην την  ωφελήσατε. Προδότης αυτής είναι , λέγει, όστις δεν ελεεί την πτωχείαν της, δεν ενδύει τη γύμνωσίν της , και δεν την ωφελεί διαφόρως με τους κόπους του. Δεν εγνωρίαμεν έτι ότι το γένος μας ζητεί τώρα μάλλον την πρέπουσαν βοήθειαν και συνδρομήν; ή επιθυμούμεν να το ίδωμεν απηυδυσμένον , και εις τον προλαβόντα βόρβορον της αμαθείας πάλιν κυλιόμενον; Διά τί  να μη συντρέξωμεν όλοι τώρα οπού άρχεται να ανατέλλη πάλιν ο λαμπροφόρος ήλιος του φωτισμού του γένους, όπου να απολαύσωμεν και ημείς μετ' ολίγον τους της προθυμίας και συνδρομής μας επαινετούς αειμνήστους και αμαράντους στεφάνους; Τι μας ωφελούν τα μάται πλούτη, αν μένωμεν  διά πάντα αμαθείς και χαμαίζηλοι, και αν εκ τουναντίου, δεν ήμεθα φιλόμουσοι; πρέπει  βέβαια να φιλοτιμηθώμεν ,οπού ,αν ημείς εμείναμεν εκ περιστάσεως αμαθείς, καν οι απόγονοί μας να φωτισθώσι και να λάμψωσι πάλιν , ως πολύφωτοι αστέρες....

Μανουήλ Βερνάρδου Κρή
Ερμής ο Λόγιος
1 Ιουνίου 1812

Ο Πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου με τους νέους στο διαδίκτυο για την Εκκλησία

Η απάντηση που έδωσε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος  μετά απο σχετική (κακεντρεχής) ερώτηση σε ανοιχτή συζήτηση στο διαδίκτυο στις 5-11-2010 για τις σχέσεις κράτους και Εκκλησίας είναι:


Πρώτα απ’ όλα, το θέμα εκκλησίας – κράτους. Ναι, είμαι υπέρ του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας. Έχουμε ξεκινήσει ήδη έναν διάλογο με την εκκλησία γύρω απ’ αυτό το θέμα, δεν είναι κάτι το οποίο – αν θέλεις – θα το επιβάλλουμε δια της βίας. Αλλά επειδή είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα διαχρονικά στη χώρα μας, θεωρούμε ότι μέσα από το διάλογο μπορούμε να βρούμε λύσεις, διότι πιστεύω ότι ο ρόλος της εκκλησίας θα είναι πολύ σωστότερος, όταν πραγματικά έχει μεγαλύτερη αυτονομία και, θα έλεγα ότι τότε θα έχει και μεγαλύτερη επαφή με τον ίδιο τον πολίτη και ο ρόλος της θα μπορεί να είναι πολύ σημαντικός, όπως σημαντικά είναι και πολλά τα οποία ήδη κάνει η εκκλησία.


Παραδείγματος χάριν, επειδή μίλησες για διακρίσεις, πρέπει να χαιρετίσουμε την προσπάθεια που κάνει η Αρχιεπισκοπή και εδώ στην Αθήνα και αλλού στο θέμα των μεταναστών και των παράνομων μεταναστών, αλλά γενικότερα, που προσπαθεί να βοηθήσει μέσα από προνοιακές διαδικασίες, συσσίτια κ.λπ. Κανονικά θα έπρεπε και η πολιτεία αυτά να τα κάνει, αλλά εν πάση περιπτώσει, το ότι τα κάνει η εκκλησία είναι και αυτό ένα θετικό έργο. Στο μέτρο, λοιπόν, που αυτός ο διάλογος προχωρήσει, πιστεύω ότι θα εξυγιάνουμε τους ρόλους μας, και του κράτους αλλά και της εκκλησίας.


Το δεύτερο που έθεσες είναι επίσης σημαντικό. Αυτή τη στιγμή όλοι πρέπει να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Η φορολόγηση ήδη πέρασε, δηλαδή φορολογείται πια  η εκκλησία. Αυτό έγινε με τον  πρόσφατο νόμο, που φέραμε εμείς ως Κυβέρνηση. Και βεβαίως, άλλη φορολογία έχει όταν είναι κοινωνική η δραστηριότητα, άλλη όταν είναι εμπορική η δραστηριότητα.


Η αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων της εκκλησίας είναι  από τα θέματα που κι εγώ προσωπικά, αλλά και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, Ιερώνυμος, έχουμε θέσει, ώστε να συνεργαστούμε για την αξιοποίηση αυτής της δημόσιας – εκκλησιαστικής, σ’ αυτή την περίπτωση – περιουσίας. Κι εμείς, ως κράτος, όλη η κοινωνία μας, έχουμε μια τεράστια δημόσια περιουσία που δεν αξιοποιείται. Και η αξιοποίηση αυτού του περιουσιακού στοιχείου θα είναι πολύ σημαντική στην αντιμετώπιση και της αναπτυξιακής μας προοπτικής, και της οικονομικής κρίσης.

Όλη η συζήτηση βρίσκεται εδώ:  http://www.primeminister.gr/2010/11/05/3529

Γνωστές εκφράσεις και η ερμηνεία τους.

Κοντός ψαλμός αλληλούια = η φράση χρησιμοποιείται για υπόθεση που σύντομα θα φανούν τα αποτελέσματά της και δεν μπορούμε με σιγουριά να κάνουμε πρόγνωση.

Αμ' έπος αμ΄έργον = πρόκειται για αρχαιοπρεπή φράση και σημαίνει χωρίς καθυστέρηση, αμέσως.

Μεταξύ σφύρας και άκμονος (ανάμεσα στο σφυρί και το αμόνι) = λέγεται για κάποιον που αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις και δεν μπορεί να απαλλαγεί απ' αυτές.

υπό την αίρεση = υπό την προϋπόθεση, με τον όρο.

υπό αίρεση = σε εκκρεμότητα.

αιχμή του δόρατος = το βασικότερο όπλο μιας στρατηγικής, μιας επιθετικής πολιτικής. Π.χ. Τα κοινοτικά προγράμματα αποτελούν, για την ελληνική οικονομία, την αιχμή του δόρατος.

Ο λύκος έχει τ' όνομα κι η αλεπού τη χάρη = λέγεται για κάποιον που επιτυγχάνει περισσότερα με την πονηριά και την πανουργία, παρά με την επιθετικότητα και τη δύναμη.

άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε = όταν υπάρχει ασυνεννοησία ή όταν κάποιος αποφεύγει να πάρει θέση για το θέμα που συζητείται.

την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος = προθυμοποιούμαι να κάνω κάτι το οποίο είμαι υποχρεωμένος να κάνω.

ο σκοπός αγιάζει τα μέσα = για να δικαιολογηθούν παράνομες και κατακριτέες πράξεις που επιτελούνται για την επίτευξη ιερού ή υψηλού στόχου.

πνέω τα λοίσθια = βρίσκομαι στα τελευταία μου.

ομφάλιος λώρος = κάθε μορφής σύνδεσμος με πρόσωπα και πράγματα από τα οποία δεν μπορούμε να αποκοπούμε.

πέφτουν οι μάσκες = αποκαλύπτονται οι πραγματικές προθέσεις κάποιου.

παρά θιν' αλός = στη θάλασσα, στην παραλία.

εν κτυπτώ και παραβύστω = κρυφά και μυστικά.

θέατρο του παραλόγου = κάθε κατάσταση παραλογισμού.

απέχω παρασάγγας = έχω τεράστια διαφορά σε κάτι από κάποιον άλλον.

οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ = λέγεται για πρόσωπα που βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων και έχουν προσωπική αντίληψη των γεγονότων.

αντί πινακίου φακής = με ευτελές αντάλλαγμα. Π.χ. τους βρήκαν στην ανάγκη και αγόρασαν την επιχείρηση αντί πινακίου φακής.

δύο μέτρα και δύο σταθμά = για περιπτώσεις που δεν εφαρμόζεται αμερόληπτη και δίκαιη μεταχείρηση.

πνέω μένεα = είμαι έντονα εξοργισμένος με κάποιον.

επί ξυρού ακμής = στην κόψη του ξυραφιού, στο κρίσιμο σημείο μιας κατάστασης ή ενέργειας.

περί όνου σκιάς = λέγεται για θέμα ανάξιου λόγου.

όνειρο θερινής νυκτός = κάτι που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε = λέγεται ειρωνικά για να δηλωθεί πως για κάτι που δεν πάει καλά προφανώς φταίμε οι ίδιοι.

σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω = λέγεται στις περιπτώσει που κάποιοι δείχνουν παθητική στάση απέναντι σε εχθρικές προκλήσεις και παραιτούνται από κάθε προσπάθεια αντίστασης.

τηρώ σιγήν ιχθύος = δεν παίρνω θέση για κάτι, αποφεύγω να σχολιάσω.

με σημαδεμένη τράπουλα = όταν δεν τηρούνται οι κανόνες της αμεροληψίας και της δικαιοσύνης και το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο.

σημείο τριβής = για περιπτώσεις όπου υπάρχει έντονη αντιπαράθεση και αδυναμία σύγκλισης απόψεων.

εκ των ων ουκ άνευ = απολύτως απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση.

άνθρακες ο θησαυρός = για να δηλωθεί διάψευση προσδοκιών.

ανοιχτοί λογαριασμοί = εκκρεμότητες (συνήθως έριδες) που δεν έχουν τελειώσει.

έχω τραχανά απλωμένο = έχω κάνει τη δουλειά μου και διαφορώ.

εξ απορρήτων = ο μυστικοσύμβουλος.

αυθωρεί και παραχρήμα = αμέσως, χωρίς καμμία καθυστέρηση.

αχίλλειος πτέρνα = το τρωτό, το αδύνατο σημείο κάποιου.

πίσω έχει η αχλάδα την ουρά = λέγεται για προειδοποιήση ότι στο τέλος θα φανούν τα άσχημα αποτελέσματα.

ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω = λέγεται στις περιπτώσεις που κάποιος κατηγορεί τους άλλους, χωρίς να αναλογίζεται και τη δική του ευθύνη.

μετά βδελυγμίας = όταν εκδηλώνουμε το αίσθημα της ηθικής αποστροφής για κάτι ψυχρό και αηδιαστικό.

βίος και πολιτεία = λέγεται για κάποιον που έχει πολυπαθή ή περιπετειώδη ζωή.

τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους = λέγεται για κάποιον που, ενώ θέλει πολυτελή ή δύσκολα πράγματα, δεν έχει τη διάθεση ή την ικανότητα να υποστεί το ανάλογο κόστος.

πετάω το γάντι = προκαλώ, απαιτώ απάντηση, εξήγηση.

το γινάτι βγάζει μάτι = το πείσμα μπορεί να πλήξει τον ίδιο τον ισχυρογνώμονα.

γκρίζα διαφήμιση = όταν ένα προϊόν διαφημίζεται όχι στον προβλεπόμενο χρόνο και τόπο.

έπεα πτερόεντα = λόγια χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα.

προς επίρρωσιν = προς ενίσχυση.

όποιος βαριέται να ζημώσει, πέντε μέρες κοσκινίζει = αυτός που αποφεύγει την εργασία και προβάλλει συνεχώς δικαιολογίες.

αρχή της ήσσονος προσπαθείας = λέγεται για εκείνους που καταβάλλουν πολύ μικρή προσπάθεια προκειμένου να επιτύχουν κάτι.

ψαρεύω σε θολά νερά = αναμειγνύομαι σε ύποπτες καταστάσεις.

εξιλαστήριο θύμα = όταν δεν λογοδοτεί ο πραγματικός ένοχος αλλά κάποιος άλλος που είναι εντελώς αθώος ή βαρύνεται ελάχιστα.

διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου = διαμαρτύρομαι έντονα και υποστηρίζω ότι είμαι αθώος. Συχνά λέγεται ειρωνικά για κάποιον που παριστάνει τον αθώο.

κεραυνός εν αιθρία = λέγεται σε απροσδόκητα και εντυπωσιακά γεγονότα.

κίτρινος τύπος = η προκλητική προβολή και παρουσίαση στον τύπο θεμάτων που εξάπτουν την περιέργεια του κοινού.

κομίζω γλαύκας εις τα Αθήνας = παρουσιάζω ως καινούργιο ή πρωτοποριακό κάτι που είναι ήδη γνωστό.

παίζω εν ου παικτοίς = αντιμετωπίζω χωρίς σοβαρότητα κάτι που απαιτεί σοβαρή αντιμετώπιση.

ου παντός πλειν ες Κόρινθον = δεν είναι όλοι ικανοί για ένα δύσκολο στόχο.

ο κουτσός με το 'να πόδι δίνει μία και πάει στην πόλη = τα πάντα γίνονται και τίποτα δεν αποκλείεται.

ο κύβος ερρίφθη = λέγεται για κάτι που έχει κριθεί οριστικά και αμετάκλητα.

τα άγια τοις κυσί (τα άγια στος σκύλους) = όταν εμπιστευόμαστε την προστασία και τήρηση των κανόνων του δικαίου και των αξιών σε ανάξια πρόσωπα.

ανακρούω πρύμναν = υποχωρώ.

δρυός πεσούσης πας ανηρ ξυλεύεται = όταν χάσει κάποιος τη δύναμή του κάποιοι τρέχουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία εις βάρος του

πέμπτη φάλαγγα = κάθε άτομο ή ομάδα ατόμων με διαβρωτική και υπονομευτική δράση και διάθεση.

φαντάσματα του παρελθόντος = οτιδήποτε δυσάρεστο προέρχεται από το παρελθόν.

το αβγό του φιδιού = οτιδήποτε ευνοεί ή σχετίζεται με την ανάπτυξη του νεοναζισμού.

ξεπλένω βρώμικο χρήμα = χρησιμοποιώ νόμιμους τρόπους για να εμφανίσω ως νόμιμα τα κέρδη από παράνομη δραστηριότητα.

ώδινεν όρος και έτεκε μυν (κοιλοπόνησε το βουνό και γέννησε ποντίκι) = λέγεται για εντυπωσιακές προσπάθειες που καταλήγουν σε ασήμαντο αποτέλεσμα.

από την εφημερίδα της Ηλείας "Πατρίς"

«Ιερό» κίνηµα κατά της Κάρτας

Ολο και περισσότεροι µητροπολίτες κατά της νέας αστυνοµικής ταυτότητας

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μάνος Χαραλαµπάκης

Μορφή ιερού κινήµατος παίρνει η αντίδραση της Εκκλησίας για την Κάρτα του Πολίτη. Οι φωνές διαµαρτυρίας µητροπολιτών που διατυπώνουν ενστάσεις πληθαίνουν συνεχώς, ενώ προχθές ενστάσεις για την κάρτα διατύπωσε εµµέσως και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυµος.
Ο κ. Ιερώνυµος µε πρωτοβουλία του συναντήθηκε στην Αρχιεπισκοπή µε τους πέντε αστυνοµικούς από τη Θεσσαλονίκη οι οποίοι αρνήθηκαν να παραλάβουν τη νέου τύπου υπηρεσιακή τους ταυτότητα. Ο Αρχιεπίσκοπος απευθυνόµενος στους αστυνοµικούς και ουσιαστικά καλύπτοντας την κίνησή τους είπε πως «οποιαδήποτε κίνηση εντάσσεται στο πλαίσιο της προστασίας των ατοµικών δικαιωµάτων του ανθρώπου βρίσκει σύµφωνη την Εκκλησία». Πρόσθεσε µάλιστα πως το θέµα τους αναµένεται να εξεταστεί «µε τη δέουσα προσοχή στις προσεχείς συνεδριάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου».

Υπενθυµίζεται πως ένας αστυνοµικός από το Τµήµα Αλλοδαπών Αθήνας αποτάχθηκε επειδή αρνήθηκε να παραλάβει την Κάρτα. Και άλλοι δύο από τη Θεσσαλονίκη παραπέµφθηκαν στο Πειθαρχικό µε το ερώτηµα της απόταξης για τον ίδιο λόγο. Δύο από τους αστυνοµικούς προσέφυγαν στο ΣτΕ χαρακτηρίζοντας τον νέο τύπο των υπηρεσιακών τους ταυτοτήτων παράνοµο και αντισυνταγµατικό.

Πηγές της Αστυνοµίας τονίζουν πάντως πως από τους 55.000 αστυνοµικούς µόνο τρεις δεν έχουν δεχθεί να παραλάβουν τη νέου τύπου υπηρεσιακή ταυτότητα.

Αντί ταυτότητας
Η Κάρτα του Πολίτη που σχεδιάζει η κυβέρνηση αναµένεται να αντικαταστήσει τις αστυνοµικές ταυτότητες. Θα έχει µικρό µέγεθος και θα περιλαµβάνει αναγνώριση µε ηλεκτρονικό τρόπο, στοιχεία για την ασφαλιστική κατάσταση και την υγεία καθώς και για τη φορολογική εικόνα. Η εφαρµογή άρχισε πιλοτικά από την Αστυνοµία.

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος έχει εν µέρει υιοθετήσει τη γραµµή µερίδας σκληρών µητροπολιτών της Εκκλησίας, οι οποίοι είχαν «αφορίσει» την Κάρτα προτού ακόµη εκδοθεί. Η Σύνοδος αποφάσισε να αναθέσει το ζήτηµα σε δύο επιτροπές της προκειµένου να το µελετήσουν.

Οι αντιδράσεις της Εκκλησίας
Στο µεταξύ οι φωνές διαµαρτυρίες των σκληρών της Ιεραρχίας πληθαίνουν. Την περασµένη εβδοµάδα ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθιµος διατύπωσε εντάσεις για την Κάρτα από τον τηλεοπτικό σταθµό Μega. Είπε, «πώς µπορούµε ως ελεύθεροι άνθρωποι σε µια δηµοκρατία που έχει τόσους αγώνες κατακτήσει εδώ και αιώνες, να αποδεχθούµε να έχουµε µια Κάρτα στην οποία θα έχουν πρόσβαση για κάποια προσωπικά µας στοιχεία και δεδοµένα κάποιοι άλλοι και όχι εµείς;». Πρόσθεσε επίσης πως οτιδήποτε είναι κοινωνικό και στερεί τον άνθρωπο από την ελεύθερη βούληση που του έδωσε ο Θεός, είναι και εκκλησιαστικό. «Τι νοµίζετε εσείς, ότι εκκλησιαστικό θέµα είναι να είµαστε γονατισµένοι και να προσευχόµαστε;».

Λάβρος κατά της Κάρτας είναι και ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας, ο οποίος χαρακτήρισε ντροπή την απόταξη αστυνοµικού που αρνήθηκε να παραλάβει τη νέα ταυτότητα. Ο µητροπολίτης για την κίνηση των αστυνοµικών που αρνήθηκαν να παραλάβουν τις νέες τους ταυτότητες είπε ότι «άριστα έπραξαν τα γενναία αυτά Ελληνόπουλα. Από την ακριτική µου επαρχία τα συγχαίρω εγκαρδίως και τα ασπάζοµαι πατρικώς, γιατί έγιναν διδάσκαλοι και παράδειγµα για όλους µας».

Σε ακόµη πιο σκληρή γραµµή κινούνται οµάδες κληρικών και πιστών οι οποίοι συνδέουν την Κάρτα µε τον… Σατανά, το 666 και την Αποκάλυψη.

Από το καλοκαίρι συγκεντρώνουν υπογραφές και µέσα από blogs ζητούν από τη διοίκηση της Εκκλησίας να µην αποδεχθεί την Κάρτα.

Η ΔΙΑΡΚΗΣΙΕΡΑΣΥΝΟΔΟΣ

έχει εν µέρει υιοθετήσει τη γραµµή µερίδας σκληρών της Εκκλησίας, οι οποίοι έχουν «αφορίσει» την Κάρτα προτού ακόµη εκδοθεί

Νέα ταυτότητα και για ηλεκτρονικές συναλλαγές

ΝΕΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, µέσω της οποίας θα µπορούν να πραγµατοποιούν και ασφαλείς ηλεκτρονικές συναλλαγές, έχουν από σήµερα στα χέρια τους οι γερµανοί πολίτες.

Η αποκαλούµενη eΡerso έχει τη µορφή κάρτας µε ενσωµατωµένο τσιπ, η οποία µπορεί να εισάγει τον κάτοχό της τόσο στον πραγµατικό όσο και στον ψηφιακό κόσµο.

Ετσι, πέρα από τις προφανείς χρήσεις της, επιτρέπει σε όσους την αποκτήσουν – πληρώνοντας από 22,80 έως 28,80 ευρώ – να κάνουν κάθε είδους συναλλαγή στο Ιnternet µε απόλυτη ασφάλεια. Το ενσωµατωµένο τσιπ της κάρτας σε συνδυασµό µε το ειδικό λογισµικό που έχει αναπτύξει το γερµανικό κράτος, µαζί µε µια ειδική συσκευή ανάγνωσης της κάρτας (όπως αυτές που χρησιµοποιούν οι επιχειρήσεις για τις πιστωτικές) φιλοδοξούν να δηµιουργήσουν ένα απροσπέλαστο τείχος προστασίας από κακόβουλες επιθέσεις. Δεν λείπουν πάντως και οι επικρίσεις τόσο για το υψηλότερο κόστος (στο παρελθόν ήταν 8 ευρώ) όσο και για την ασφάλεια δεδοµένων που αποθηκεύονται στην ηλεκτρονική πλέον ταυτότητα.

www.tanea.gr

Δέσμευση Αρχιεπισκόπου για τα Θρησκευτικά και θερμό ενδιαφέρον για τα σχολικά βιβλία

Ρεπορτάζ:esos.gr 

Δέσμευση  ότι θα ενεργήσει με όλες του τις δυνάμεις υπέρ του μαθήματος των Θρησκευτικών στη Δευτεροβάθμια και Πρωτοβάθμια εκπαίδευση ώστε αυτό να παραμείνει υποχρεωτικό και να μη γίνει

 επιλεγόμενο, σύμφωνα άλλωστε με το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους, ανέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στη διάρκεια , προ ημερών , συνάντηση με το ΔΣ της Πανελλήνιας Ενωσης Θεολόγων .

Ο προκαθήμενος της ελλαδικής εκκλησίας  εξεδήλωσε θερμό ενδιαφέρον να ασχοληθεί η εκκλησία με τα σχολικά βιβλία: της Ιστορίας, των Νέων Ελληνικών, των Αρχαίων Ελληνικών και των Θρησκευτικών, τα οποία περιλαμβάνουν κείμενα πού κάποτε είναι απαράδεκτα για τους θεσμούς και τις αξίες της ελληνικής ορθοδοξίας. 

Στη διάρκεια της 45λεπτης συνάντησης έγινε ευρεία συζήτηση σε εγκάρδιο και ειλικρινές κλίμα για το μάθημα των Θρησκευτικών: τον χαρακτήρα του Μαθήματος και την τελευταία πρόταση της Επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας για το πρόγραμμα μαθημάτων του Λυκείου, στην οποία το μάθημα των Θρησκευτικών συγκαταλέγεται στα επιλεγόμενα μαθήματα.
Η συνάντηση έληξε περί ώραν 2.45' μ.μ. με αμοιβαία πρόταση να υπάρχει συνεργασία σε συχνά χρονικά διαστήματα για την κοινή αντιμετώπιση σοβαρών θεμάτων πού απασχολούν τη θρησκευτική ζωή του τόπου μας.
Η ΠΕΘ ευχαρίστησε ί θερμότατα τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος διότι και άκουσε με προσοχή όλον τον προβληματισμό των θεολόγων αλλά και διότι ανέλαβε πρωτοβουλίαν διά την αντιμετώπιση σοβαρών θεμάτων πού συναπασχολούν, Εκκλησία και Εκπαίδευση.

ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΩ...MIA ΠΡΟΣΕΥΧΗ

MIA ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Κύριε,

Γεμάτη αγωνία κι απόψε η ψυχή μου. Αγωνία για την ημέρα που θα ξημερώση.

Τι θα ‘ρθη, τι μας περιμένει;

 

Φοβάμαι για το αύριο, Κύριε. Κι έχω τους λόγους μου. Φοβάμαι μην έρθη η τρικυμία και να πνιγώ. Μην έρθη ο πόνος και χαθώ στο πέλαγος της οδύνης. Η απελπισία μου χτυπά την πόρτα…Δεν απαντώ. Περιμένω…..

 

Κύριε,άρχισε κιόλας να φυσάη. Οι αστραπές κοντεύουν. Τα άστρα κρύφτηκαν πίσω από τα βαριά σύννεφα….Κύριε, που είσαι; Θολώνει ο νους μου.

 

Δώσε μου, Κύριε, προσευχή. Δεν ξέρω πιά τι να ζητήσω.

 

Μείνον μεθ’ημών, Κύριε. Μείνε μαζί μας, μοναδική παρηγοριά και σωτηρία μας. Κι ας έρθη η τρικυμία κι οι βροντές κι ο χαλασμός.

 

Μείνον μεθ’ημών. Τότε ο ήλιος θα λάμπη και τίποτα δεν θα σκιάζη τον καταγάλανο ουρανό της καρδιάς μας.

 

Μείνον μεθ’ημών. Γιατί άλλο τίποτα δεν μπορούμε να περιμένουμε. Σε άλλον κανέναν δεν μπορούμε να ελπίζουμε.

 

Δώσε, Χριστέ μου, πίστι δυνατή κι εμπιστοσύνη ακλόνητη σε Σένα. Γιατί είναι η καρδιά δειλή και φτωχή κι όσο κι αν ψάχνη για αποθέματα, τίποτα δεν βρίσκει….

 

Μείνε μαζί μας, Κύριε….

Εσύ που τους ανέμους διατάζεις,

Εσύ που την βροχή σταματάς

Και την φουρτούνα κοπάζεις…

 

Μείνε μαζί μας…Γιατί τότε_- ποιος δεν το ξέρει τάχα; - ή θα κοπάση η τρικυμία ή θα περπατήσουμε πάνω από τα κύματα…….. 

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΥΔΙΑ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010

ΔΑΦΝΗ