Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ

 

...Ενώ οι μοναχοί και οι ηγούμενοι των μονών του Αγίου Όρους ζητούσαν να ακούσουν κάποιο λόγο παρακλήσεως από εμένα, εγώ, ως ορθόδοξος ιερεύς και επίσκοπος, ένιωθα την ανάγκη να στραφώ και να ζητήσω λόγο παρακλήσεως από κάποιον πνευματικό πατέρα.

Ένας από τους καταξιωμένους πνευματικούς ήταν ο π. Παΐσιος, ένας απλός αλλά μεγάλου πνευματικού βάθους μοναχός. Γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας και αποδείχθηκε ένας από τους παράγοντες της αναγέννησης του μοναχισμού στο Άγιον Όρος, ο οποίος σαφώς έφθινε- ίσως όχι από άποψη πνευματική, ασφαλώς όμως από άποψη ανθρώπινου δυναμικού και μοναστικού πληθυσμού- όταν εορτάσαμε την πρώτη χιλιετηρίδα του Αθωνικού μοναχισμού το 1963. Μετά από μια περίοδο κατά την οποία είχε αποσυρθή στο Σινά, ο π. Παΐσιος επέστρεψε στο Άγιον Όρος, απ' όπου κατηύθυνε πολλές ψυχές σε όλο τον κόσμο. Είχε επισκεφθεί τον προκάτοχό μου, Πατριάρχη Δημήτριο την εποχή που υπηρετούσα ως προσωπικός του γραμματεύς. Αυτό που συνεκλόνιζε ήταν η σιωπή του.

Όποιος ευλογηθεί στη ζωή του να συναντήσει έναν ζωντανό άγιο, γνωρίζει την μοναδική αίσθηση της ηρεμίας η οποία χαρακτηρίζει έναν τέτοιο άνθρωπο. Ο άγιος αισθάνεσαι ότι ζει μεν στον κόσμο μας, αλλά την ίδια στιγμή γεύεται τον μέλλοντα αιώνα. Στον γέροντα Παΐσιο σε εξέπληττε κυρίως το ότι ήταν απόλυτα ανθρώπινος, γεμάτος αυθορμητισμό και μακριά από κάθε προσποίηση. Ένιωθες ότι ακτινοβολούσε το φως του Χριστού, και αυτό σου χάριζε όχι μόνον απόλυτη άνεση μαζί του αλλά και τη βεβαιότητα ότι είσαι ευπρόσδεκτος. Αργότερα, θυμάμαι ότι τον επισκέφθηκα στο κελλί του, όπως το είχαν κάνει τόσοι και τόσοι άλλοι όλα αυτά τα χρόνια. Σου χάριζε την πνευματική εμπειρία και τη συμβουλή του, ενώ την ίδια στιγμή σου καθάριζε ένα μήλο ή ένα πορτοκάλι. Και τί παράδοξο! Ένας απλός μοναχός να δέχεται την κατάθεση της ψυχής του Οικουμενικού Πατριάρχη! Και όμως, το έκανε με την μεγαλύτερη απλότητα. Ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνεια είναι, μερικές φορές, το ταπεινό περίβλημα μέσα στο οποίο η Εκκλησία λειτουργεί με τον αυθεντικότερο τρόπο.

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος

Από το βιβλίο: «Συνάντηση με το Μυστήριο»- Μια σύγχρονη ανάγνωση της Ορθοδοξίας. Εκδ. ΄΄Ακρίτας΄΄ σελ.88-89
 Απο:
http://anastasiosk.blogspot.com/2011/10/blog-post_806.html

μέσω

http://vatopaidi.wordpress.com/

Μετάνοια-Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ερ.:«Είναι δυνατό να μετανοήση κανείς και να σωθεί;»« Όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και σώζομαι εάν μετανοήσω;» 

Απ. : «Ασφαλώς. Βεβαιότατα. Ο Κύριος μας έχει τη δύναμη να εξαλείφει τα αμαρτήματα σε τέτοιο  βαθμό , ώστε ούτε ίχνος να μη μείνει. Στην περίπτωση των ιατρών του σώματος αυτό  μερικές φορές είναι αδύνατο. Γι' αυτό , ενώ το τραύμα θεραπεύεται , η ουλή μένει. Ο Θεός όμως, όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα , ούτε ούλη αφήνει ούτε ίχνος επιτρέπει να μείνει, αλλά μαζί με την υγεία χαρίζει και την ομορφιά, μαζί με την απαλλαγή της τιμωρίας δίνει και τη δικαιοσύνη, και κάνει εκείνον που είχε αμαρτήσει ίσο με εκείνον που δεν έχει αμαρτήσει. Γιατί εξαλείφει το αμαρτήματα και το κάνει ούτε καν να υπάρχει και σαν μα μην έγινε. Τόσο πολύ τέλεια το εξαλείφει, χωρίς να μένει ούτε ουλή ούτε ίχνος σημάδι αποδεικτικό ούτε δείγμα».  

Ερ.:«Ο νόμος είναι κοπιαστικός. Ο Θεός μας ζητά αδύνατα».  

Απ.:«Κλείσε το στόμα σου , μη κατηγορείς τον Κύριο∙ γιατί δεν αποτελεί αυτό δικαιολογία, αλλά προσθήκη της αμαρτίας πολύ πιο χειρότερη από την προηγούμενη. Αυτοί που λένε παρόμοιες δήθεν δικαιολογίες μοιάζουν με τον δούλο που πήρε ένα τάλαντο χωρίς να το αξιοποιήσει, και όταν θέλησε να δικαιολογηθεί είπε∙« Ήξερα ότι είσαι σκληρός θερίζεις όπου δεν έσπειρες και μαζεύεις απ' όπου δεν εσκόρπισες». Μη κατηγορείς τον Κύριο ∙ δεν πρόσταξε αδύνατα. Κι αυτό φαίνεται απ' το ότι υπάρχουν άνθρωπο που όχι απλώς το τηρούν αλλά και τα υπερβαίνουν. Π.χ υπάρχουν άνθρωποι όχι απλώς ηθικοί  αλλά και παρθένοι εντελώς. Υπάρχουν άνθρωποι όχι απλώς ελεήμονες αλλά και εντελώς ακτήμονες Όλα αυτά δείχνουν την ευκολία των προσταγμάτων του Θεού. Δεν θα τα υπερέβαιναν αυτά, αν δεν ήταν εύκολα. Εύκολα λοιπόν τα προστάγματα του Θεού και όχι δύσκολα. Τώρα αν σε πολλούς φαίνονται δύσκολα τα προστάγματα του ευαγγελίου , είναι δύσκολα όχι από τη φύση τους αλλ' εξ αιτίας της ραθυμίας των ακροατών. Η δυσκολία δεν βρίσκεται στη φύση των πραγμάτων, αλλά στην προαίρεση των ανθρώπων. Και ότι αυτό είναι αληθινό γίνεται φανερό από το εξής. Το μέλι έχει φύση γλυκιά και ευχάριστη, αλλά στους ασθενείς είναι πικρό και αηδιαστικό. Όχι όμως από τη φύση του αλλά εξ αιτίας της ασθένειας εκείνων. Έτσι και ο νόμος , αν φαίνεται ότι είναι βαρύς αυτό προέρχεται όχι από τη φύση του, αλλ' από τη ραθυμία μας.»

«Κανείς λοιπόν ας μη απελπίζεται για τη σωτηρία του. Δεν είναι φυσική η κακία∙   έχουμε τιμηθεί με προαίρεση και ελεύθερα. Είσαι τελώνης; Μπορείς να γίνεις ευαγγελιστής. Είσαι βλάσφημος; Μπορείς να γίνεις απόστολος. Είσαι ληστής; Μπορείς να λεηλατήσεις τον παράδεισο. Είσαι μάγος; Μπορείς να προσκυνήσεις τον Κύριο. Δεν υπάρχει καμιά αμαρτία που να μη σβήνεται με τη μετάνοια. Γι΄αυτό ο Κύριος διάλεξε τους πιο καλούς καρπούς της πονηρίας, για να μη μπορεί κανείς  στο τέλος ν' απαλλαγεί από την κατηγορία.»

«Πρόσεχε τι σου κάνει ο διάβολος. Δύο είναι αυτά∙ αμαρτία και μετάνοια∙ η αμαρτία είναι τραύμα , η μετάνοια φάρμακο. Η αμαρτία έχει ντροπή , ενώ η μετάνοια έχει την παρρησία∙ η αμαρτία προκαλεί  το σάπισμα, η μετάνοια προκαλεί την θεραπεία∙ την τάξη αυτή την αντέστρεψε  ο σατανάς, και έδωσε την παρρησία στην αμαρτία και τη ντροπή στη μετάνοια. Μήπως το φάρμακο προξενεί τη σαπίλα; μήπως το τραύμα παρέχει τη θεραπεία; «Λέγε  γάρ τας ανομίας σου πρώτος, ίνα δικαιωθείς»  , και «δίκαιος εαυτού κατήγορος εν πρωτολογία»  . Δεν καταλαβαίνουμε ότι μ'αυτήν την ανατροπή των πραγμάτων ο σατανάς και στην αμαρτία μας σέρνει και από τη μετάνοια μας αποτρέπει.»

«Τι ντρέπεσαι τώρα; Όταν πόρνευες δεν ντρεπόσουν, όταν παίρνεις το φάρμακο ντρέπεσαι; Όταν απαλλάσεις τον εαυτό σου από την αμαρτία ντρέπεσαι; Τότε όφειλες να ντρέπεσαι, όταν αμάρτανες ,τώρα που δίνεσαι δίκαιος όχι».

«Δεν περιμένει ο Θεός να περάσει χρόνος από τη μετάνοια ∙είπες την αμαρτία σου δικαιώθηκες ∙ μετανόησες, ελεήθηκες. Δεν απομακρύνει την αμαρτία ο χρόνος, αλλ' ο τρόπος εκείνου που μετανοεί σβήνει την αμαρτία ∙ είναι δυνατό να περάσει πολύς χρόνος και να μη επιτύχει κάποιος τη σωτηρία, και άλλος πάλι μέσα σε λίγο χρόνο , αφού εξομολογηθεί ειλικρινά , ν' απαλλαχθεί από την αμαρτία.»  

«Πω πω, πόση ακριβολογία για τον δίκαιο. πω πω , πόση μεγαλοδωρία προς τον αμαρτωλό! Τόσους ποικίλους και διαφόρους τρόπους επινοεί  , χωρίς αυτός ν ' αλλάξει , αλλά μοιράζοντας χρήσιμα τη μεγάλη του αγαθότητα∙ και άκου πως. Τον αμαρτωλό κ' εκείνον που επιμένει στις αμαρτίες, αν τον φοβίσει, τον οδηγεί στην απόγνωση και στη στέρηση της ελπίδας, ενώ τον δίκαιο , αν τον μακαρίσει , χαλαρώνει τον τόνο της αρετής του , και επειδή μακαρίσθηκε ήδη, τον κάνει αδιάφορο στην προθυμία προς την αρετή. Γι' αυτό τον αμαρτωλό τον ελεεί , ενώ τον δίκαιο τον φοβίζει.».

«Και υπάρχει και κάτι άλλο παράξενο και παράδοξο∙ επειδή τα αμαρτήματα θεωρούνται σαν χρέη , στους αμαρτωλούς  που μετανοούν χαρίζει και το κεφάλαιο, ενώ από τους δίκαιους  απαιτεί και τους τόκους. Έτσι ο δούλος που χρωστούσε μύρια τάλαντα , μόλις είπε Κύριε,« μακροθύμησον επ' εμοί και πάντα αποδώσω», ο Κύριος δεν περίμενε να τον εξοφλήσει, αλλά θεώρησε την εξομολόγηση εξόφληση του χρέους. Ενώ στην παραβολή των ταλάντων από τους δικαίους απαιτεί και τόκους. «Δια τι γαρ ούκ εδώκατε το αργύριον μου τοις τραπεζίταις, καγώ ελθών συν τόκοις απήτησα;». Όπως εμείς απαιτούμε από τους πλούσιους πολλά και δεν τους χαρίζουμε τίποτα, ενώ τους φτωχούς τους λυπούμαστε και τους ελεούμε, έτσι και ο Θεός. Διότι θεωρεί τον δίκαιο πλούσιο και τον αμαρτωλό πτωχό».  

Πως να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου όταν θυμώνει

Μη λες ότι αυτά και αυτά έπαθα
Ότι το και το μου είπαν
Γιατί εσύ είσαι που ελέγχεις τα πάντα.
Ακριβώς όπως μπορείς να σβήσεις
Και να ανάψεις μια σπίθα
Έτσι και το θυμό μπορείς μέσα σου να τον ξανάψεις
Ή να τον συγκρατήσεις.
Όταν δεις εκείνον που σε στενοχωρεί
Ή όταν έρθουν στο νου σου όσα σου είπε
Ή σου έκανε και σε στενοχώρησε
Να τα ξεχάσεις όλα αυτά.
Κι αν τα θυμηθείς , να τα ρίχνεις στον πειρασμό.
Αντίθετα, ψάξε και βρες κάτι καλό που μπορεί να είπε ή να έκανε κάποτε.
Και αν έχεις αυτά στο μυαλό σου, γρήγορα θα νικήσεις την εχθρότητα.
Και αν πρόκειται να του πεις το σφάλμα του και να κάνεις συζήτηση μαζί του
Πρώτα βγάλε από μέσα σου το πάθος και σβήσε το θυμό σου
Και τότε να του ζητήσεις ευθύνες και να τον ελέγξεις για τις πράξεις του.
Και έτσι θα μπορέσεις εύκολα να είσαι σε θέση υπεροχής .
Γιατί όταν είμαστε θυμωμένοι, δεν μπορούμε ούτε να πούμε, ούτε να ακούσουμε τίποτα σωστό.
Αν όμως απαλλαγούμε από το πάθος, τότε ούτε θα μας ξεφύγει κάποια σκληρή κουβέντα
Ούτε και θα μας φανεί σκληρό κάτι που είπαν οι άλλοι.
Γιατί συνήθως δε μας εξαγριώνουν τα ίδια τα λόγια που θα μας πουν
Αλλά η εχθρική διάθεση που έχουμε.
Πολλές φορές ,αν τα ίδια περιπαιχτικά λόγια τα ακούσουμε από φίλους που αστειεύονται
Ή από μικρά παιδιά, δεν θα νιώσουμε δυσαρέσκεια, ούτε θα θυμώσουμε
Αλλά θα γελάσουμε και θα τα πάρουμε για αστεία.
Γιατί δεν τα ακούσαμε με κακή διάθεση, ούτε με την ψυχή μας προκατειλημμένη από το θυμό. Επομένως και με αυτούς που έχεις πρόβλημα, αν σβήσεις το θυμό
Και διώξεις την εχθρότητα, τίποτα από όσα λέγονται δεν θα μπορέσει να σε στενοχωρήσει.
Χωρίς αγάπη, υψώνοντας τη φωνή μας , αποκαλύπτουμε το ψέμα της ζωής μας.

ΠΗΓΗ:http://lllazaros.blogspot.com

"Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ"

" Ω Κύριε,
ευδοκησον να σε αγαπήσωμεν πολύ.
Να σε αγαπήσωμεν με όλας τας δυνάμεις της ψυχής και του σώματός μας.
Να δώσωμεν εις σε ολόκληρον την καρδίαν μας και ολόκληρον την ύπαρξίν μας.
Να έχης Συ όλην την αγάπην μας και να την διαθέτης όπου και όπως θέλεις Συ.
Εκείνοι να είναι προσφιλείς μας,τους οποίους θέλεις Συ να έχωμεν προσφιλείς.
Και να αγαπώμεν τούτους,διότι το θέλεις Συ και διότι εν τω προσώπω αυτών θα αγαπώμεν Σε και μόνον Σε.
Αμήν

Π.Ν. Τρεμπέλα.Από το βιβλίο "Προσεύχεσθε" Εκδόσεις "Ο Σωτήρ"

Στο στήθος μου ένα βάρος

Στο στήθος μου ένα βάρος
Για χρόνια ένοιωθα πολλά
Κι΄ αργότερα κατάλαβα
Πως είχα μια βαριά καρδιά.
Γιατί η καρδιά μου βάραινε;
Αναρωτιόμουνα
Ήθελα πολύ να μάθω
Και συλογιζόμουνα.
Ποιος γιατρός θα μ΄ εξετάσει
Την καρδιά μου για να δει;
Δεν εγνώριζα κανέναν
Που στ΄ αλήθεια να μπορεί.
Όμως κάποτε μου είπαν
Πως υπάρχει ένας γιατρός
Δωρεάν θα μ΄ εξετάσει
Λέγετε ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.
Τον εφώναξα να έρθει
Την καρδιά μου για να δει
Μου είπε έχεις αμαρτία
Η καρδιά γι΄ αυτό πονεί.
Μόνο αν σε καθαρίσω
Με το Αίμα μου εγώ
Η καρδιά σου θα ασπρίσει
Απ΄ το μαύρο το κακό.
Δέχτηκα για να το κάνει
Και έτσι κοίταξα ψηλά
Εκεί που ήταν καρφωμένος
Στον Σταυρό του Γολγοθά.
Τώρα έγινα παιδί Του
Δεν Τον βλέπω στον Σταυρό
Μα Τον βλέπω κάθε μέρα
Βασιλιά στον Ουρανό.
Μεσιτεύει για τον κόσμο
Που πιστεύει εις Αυτόν
Και στον βούρκο πάντα ψάχνει
Να βρει τον αμαρτωλόν.
Μη σκληρύνεις την καρδιά σου
Στην φωνή που σε καλεί
Το μεγάλο σου φορτίο
Να το πάρει Αυτός μπορεί.

Πηγή: http://agioritis.pblogs.gr/ και http://lllazaros.blogspot.com/

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ, ΤΡΕΙΣ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ Στήν Ἀθηνᾶ

Νοσοκομεῖο στήν Ἀθήνα, τρεῖς τά ξημερώματα. Ὁ ὀρός πέφτει ἀργά, σταγόνα - σταγόνα, καί μαζί ἀργά κυλᾶ κι ὁ χρόνος, λεπτό - λεπτό, βασανιστικά ἀργός. Ὁ ὕπνος λιγοστός καί πολύτιμος, πόνος κι ἀναστεναγμός μέσα στή νύχτα καθώς δεκάδες ἄνθρωποι μένουν ξάγρυπνοι, ἀνήμποροι ἀκόμα νά πιστέψουν αὐτό πού τούς συνέβη. Μαζί κι οἱ συγγενεῖς, μάνες, πατεράδες καί σύζυγοι, μέ τήν ἀγωνία τῆς αὐριανῆς ἡμέρας, διπλωμένοι ὅπως νά'ναι σέ καρέκλες καί πολυθρόνες, σοκαρισμένοι ἀκόμα ἀπό τό ἀναπάντεχο τῆς ἀρρώστειας ἤ τοῦ ἀτυχήματος, πού ξαφνικά πάγωσε τόν χρόνο. Μακριά στόν δρόμο ἡ συνεχῆς ροή τοῦ θορύβου τῆς πόλης, θυμίζει ὅτι ἡ ζωή συνεχίζεται γιά τόν ὑπόλοιπο κόσμο.

Ρωγμή στήν ψευδαίσθηση τῆς αἰωνιότητας ἡ ἀσθένεια, ἀκούσια ὑπενθύμιση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, γροθιά στήν αὐταπάτη τῆς λήθης πού ὅλοι κυνηγᾶμε. Ἀνατροπή σέ ἕνα κόσμο πού θέλει νά παριστάνει τόν ἀθάνατο, πού θέλει νά ξεχνᾶ πώς ὅλα ἐδῶ σέ αὐτό τόν κόσμο εἶναι πεπερασμένα, πού θέλει νά πιστεύει πώς συνάζοντας ὑλικά ἀγαθά θά εὐτυχήσει...

Μέσα στόν διάχυτο πόνο τῶν νοσοκομείων πίκρα κι ὁδύνη, μά μαζί καί θαῦμα! Ἄνθρωποι ἄγνωστοι ὡς χθές, δίπλα ὁ ἕνας στόν ἄλλο, πάσχοντες καί συγγενεῖς μονιασμένοι κι ἀλληλέγγυοι. Ἀνάγκη γιά ἐπικοινωνία, εὐχές, χαμόγελα ἐλπίδας, καρδιακές κουβέντες καί μιά διάθεση στοχαστική. Ἐδῶ καταργοῦνται οἱ κοινωνικές καί μορφωτικές διαφορές, ὅλοι γίνονται ἴσοι μπροστά στόν πόνο, στήν ἀρρώστεια καί τήν ἀγωνία τοῦ θανάτου.


Ἀρετή ἡ μνήμη τοῦ θανάτου γιά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί τούς Ἁγίους μας, ἀρετή πού ὀδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ταπείνωση καί τήν ὄντως ζωή! Ἄν θυμόμαστε τόν θάνατο καί ὁμολογοῦμε τήν φθορά, τότε εἴμαστε σέ θέση νά ἐκτιμήσουμε πολύ περισσότερο τό δῶρο τῆς ζωῆς καί νά δοξολογοῦμε τόν Θεό, νά χαροῦμε κάθε λεπτό πού ζοῦμε κι ἀναπνέουμε, νά πιστέψουμε στήν Ἀνάσταση.

Πόσο ὄμορφοι γινόμαστε τίς στιγμές τῆς ἀκούσιας ταπείνωσης! Πόσο κοντά αἰσθανόμαστε τόν διπλανό, πόση ἀνάγκη γιά ἐπικοινωνία ἀποκτοῦμε ξαφνικά! Ἅνθρωποι πού πρίν ἀπό λίγο ζοῦσαν ἀλαζονικά καί ματαιόδοξα, νοιώθουν ἔξαφνα τόν ἐγωϊσμό τους νά καταρρέει καί ἀναγκάζονται νά ἀπλώσουν χέρι στόν συνάνθρωπο. Οἱ ἀσθενεῖς καί οἱ συγγενεῖς τῶν διπλανῶν κρεββατιῶν, τοῦ διπλανοῦ δωματίου, τοῦ ἄλλου ὀρόφου, ὅλοι γίνονται ''πλησίον", ὅλοι ταπεινωμένοι μοιράζονται πόνο καί χαρά, ὅλοι νοιάζονται ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο, "χαίρουν μετά χαιρόντων καί κλαίουν μετά κλαιόντων", ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Κι ὅταν μαθαίνουμε καλά νέα σχετικά μέ τήν ἴασή μας, πόσο αὐθόρμητα ἔρχεται ἡ δοξολογία στά χείλη μας ! Ἐμεῖς πού πρίν γκρινιάζαμε γιά μικροπράγματα καί νοιώθαμε ἀνικανοποίητοι στήν ζωή μας, χαιρόμαστε στήν ἐλπίδα τῆς ἀποκατάστασής μας καί κάνουμε ὄνειρα γιά πράγματα ἁπλᾶ, καθημερινά. Δίνουμε κρυφές ὑποσχέσεις στόν ἑαυτό μας καί στόν Θεό πώς θά ἀλλάξουμε τήν ζωή μας, ὅτι δέν θά κάνουμε πιά τά ἴδια λάθη, ὅτι θά ἀγαπᾶμε τούς ἄλλους.

Γιατί ὅμως ὅταν ἰαθεῖ ἡ ἀσθένεια, οἱ περισότεροι ἐπιστρέφουμε στήν προηγούμενη κατάσταση; Γιατί δεν διδασκόμαστε ἀπό τήν ζωή καί προτιμοῦμε τήν λήθη; Γιατί κλεινόμαστε πάλι στήν ἰδιωτικότητα καί τήν μοναξιά μας καί τό μόνο πού μᾶς νοιάζει εἶναι ὁ ἑαυτός μας; Γιατί παύουμε νά θυμόμαστε τήν χαρά τῆς ἐπικοινωνίας πού νοιώσαμε τίς ὥρες τοῦ πόνου; Γιατί χάνουμε τήν εὐκαιρία νά γίνει ἀποκάλυψη ἡ ἐμπειρία μας καί νά προσανατολίσει τήν ἀκούσια ταπείνωση σέ ἐκούσια; Κι ἀκόμα, γιατί ξεχνᾶμε τό πόσο ἀνάγκη εἴχαμε νά μᾶς νοιώσουν οἱ ἄλλοι, νά μᾶς ἐπισκεφθοῦν, νά μοιραστοῦμε λιγάκι τήν ὀδύνη μας;

Χιλιάδες οἱ ἀσθενεῖς κι οἱ πονεμένοι δίπλα μας. Ἄς μήν τούς ξεχνᾶμε, γιατί καί μεῖς θά βρεθοῦμε κάποτε στήν θέση τους. Ἄς θυσιάσουμε λίγο τήν βολεμένη ρουτίνα τῆς καθημερινότητάς μας γιά νά δώσουμε χαρά στίς ἀτέλειωτες ὥρες ἀναμονῆς κι ὑπομονῆς τοῦ διπλανοῦ, ἀλλά καί γιά νά γιά νά σπάσουμε τήν δική μας μίζερη καί ψεύτικη αὐτάρκεια καί νά θυμηθοῦμε τήν φθαρτότητά μας καί τήν ματαιότητα τοῦ βίου. Ἀνάσα ζωῆς καί παρηγοριά μεγάλη οἱ λίγες ὧρες συντροφιᾶς γιά τόν ἀσθενῆ, ἄς τίς προσφέρουμε, ὄχι μιά φορά, τυπικά, ἀλλά ἁπλόχερα, γιά νά νοιώσουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας: τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου· ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με (Ματθ. 25, 34-36).
π. Χρ.

by Σύναξη προσώπων επι το αυτό...
ΠΗΓΗ:taxiarhes.blogspot.com

Βαρθολομαίος: Επικίνδυνη εκτροπή η κατάληψη της Ι.Μ. Εσφιγμένου

http://agioritikesmnimes.pblogs.gr

«Πρωτοφανή άσκηση βίας» εντός των ορίων της Ελληνικής Δημοκρατίας και «επικίνδυνη εκτροπή» εντός του Αγίου Όρους χαρακτήρισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, την συνεχιζόμενη «κατάληψη» του κτιριακού συγκροτήματος της μονής Εσφιγμένου, από τους σχισματικούς πρώην Εσφιγμενίτες μοναχούς.

Κατά την επίσκεψη του στο Αντιπροσωπείο της νέας Μονής Εσφιγμένου (που στελεχώθηκε απο τη νέα αδελφότητα των Κατσουλιέρηδων) στις Καρυές, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, αναφερόμενους στους καταληψίες σχισματικούς μοναχούς ξεκαθάρισε ότι "η υπόθεση της εκκλησιαστικής αντιμετωπίσεως των εισέτι εντός των τειχών της Μονής και των λοιπών εξαρτημάτων αυτής παραμενόντων, να θεωρείται παρ' απάντων λήξασα, οριστικώς".

Υπογράμμισε ότι το ίδιο ισχύει και από διοικητικής και δικαστικής πλευράς, για την κατάληψη, «κολασθείσας» και «ως ποινικό αδίκημα», καθώς σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους απαγορεύεται η εγκαταβίωση σχισματικών στη μοναστική πολιτεία.

Ο κ. Βαρθολομαίος τόνισε ότι η «Μητήρ Εκκλησία» με πολύ θλίψη παρακολουθεί «όργανα τινά ανεχόμενα εισέτι το φαινόμενον της καταλήψεως» και συνέστησε στους μοναχούς της νέας αδελφότητας υπομονή και αγώνα μέχρι την αποκατάσταση «της κανονικότητος και της νομιμότητος».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης υπογράμμισε ότι τυχόν διαφωνίες μεταξύ των μοναχών πρέπει να λύνονται με εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων εντός της εκκλησίας και να μην την οδηγούν σε «σχισματικήν διάσπαση», υπενθυμίζοντας ότι οι καταληψίες μοναχοί, παρά τις προσπάθειες των προκατόχων του Αθηναγόρα και του Δημητρίου, αλλά και επί των ημερών του, αρνήθηκαν την πνευματική ενότητα και συνεργασία με τις άλλες δεκαεννέα μονές.

Από την πλευρά του ο ηγούμενος της νέας Μονής Εσφιγμένου Χρυσόστομος, προσφωνώντας τον Οικουμενικό Πατριάρχη ζήτησε από την «πολιτεία να αποκαταστήσει την τάξη και την νομιμότητα» και να μην επιτρέψει τις «αυθαίρετες παρεμβάσεις» και την «άναρχη υλοτόμηση» από τους καταληψίες, που απειλούν το κτίσμα και το φυσικό περιβάλλον γύρω από την ιστορική μονή.

Πηγή και περισσότερες φωτογραφίες

http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&

Μανή Θεκέλ Φάρες

Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Βαλτάσαρ μια μέρα παρέθεσε γεύμα με γλέντι σε χίλιους μεγιστάνες του( (Δαν.κεφ. Ε΄) . Πάνω στο γλέντι ο Βαλτάσαρ διέταξε να φέρουν τα χρυσά και αργυρά  σκεύη του ναού των Ιεροσολύμων , τα οποία ο Ναβουχοδονόσορ είχε φέρει απ' εκεί. Τα σκεύη της λατρείας τα έδωσε σε χρήση , να πιούν απ' αυτά οι βασιλείς, οι μεγιστάνες και οι παλλακίδες τους. Επιναν κρασί και δόξαζαν τους ψεύτικους θεούς, τους χρυσούς και αργυρούς και χάλκινους και ξύλινους και λίθινους. Αλλ' εκείνη την ώρα, κατά θαυμαστό τρόπο, εμφανίστηκαν ενώπιον όλων των συδαιτυμόνων  δάκτυλα ανθρώπινου χεριού που έγραψαν στον τοίχο της αίθουσας περίεργες και ανεξήγητες λέξεις. Το γεγονός αυτό συνετάραξε το βασιλιά, διότι δεν ήξερε ούτε να διαβάσει ούτε να εξηγήσει τις λέξεις. Τότε καλείται ο Δανιήλ, ο οποίος φωτισμένος απο το Θεός ελέγχει τον Βαλτάσαρ και τον καλεί σε μετάνοια. Ενώπιον όλου του μεγάλου συμποσίου ο προφήτης κηρύττει. Βρίσκει  πρόσφορο έδαφος∙ φόβος και δέος διακατέχει τους πάντες. Αναφέρεται στον πατέρα του (Ναβουχοδονόσορα) που ,ενώ δοξάσθηκε και κατέκτησε όλο τον κόσμο, υπερηφανεύθηκε και ο Θεός τον τιμώρησε με τρέλα. Και ενώ ο γυιός εγνώριζε όλα αυτά , δεν συνετίσθηκε."Και συ λοιπόν  ο υιός του Βαλτάσαρ δεν ταπείνωσες την καρδιά σου ενώπιον του Θεού∙ ... και τα σκεύη του οίκου του έφεραν εμπρός σου, και συ και οι μεγιστάνες σου και οι παλλακίδες σου και οι παρακοιμώμενοι σου πίνατε μ' αυτά κρασί, και λάτρευες  τους ψευτοθεούς, ενώ τον αληθινό Θεό δεν τον εδόξασες"(Δαν. 5, 22-23). Κατόπιν του εξήγησε  τη γραφή που χαράχθηκε στον τοίχο. Ήταν τρείς λεξεις∙ "μανή , θεκέλ, φάρες"(Δαν. 5, 25), και σήμαιαν∙

Μανή∙  μετρήθηκε η βασιλεία σου.

Θεκέλ∙ ζυγίστηκε και βρέθηκες ελλιπής.

Φάρες∙ διαιρέθηκε η βασιλεία σου και δόθηκε στους Μήδους και στους Πέρσες.

Παρ' όλο που ο Βαλτάσαρ πίστεψε τον Δανιήλ, δεν μετανόησε. Μπροστά στο γλέντι ανέβαλε τις αποφάσεις του για την επόμενη. Αλλά το αύριο  δεν ήλθε ποτέ. Την ίδια νύχτα σκοτώθηκε απο τους Μήδους, που κατέλαβαν τη Βαβυλώνα σχεδόν αμαχητί , και τη βασιλεία του την πήρε ο Δαρείος.

Αρχ. Σεβαστιανού Τοπάλη

Εις αύριον τα σπουδαία

O Αρχίας, ολιγαρχικός άρχοντας της αρχαίας Θήβας, (4ος αι. π.Χ.) γλεντούσε στο σπίτι του έμπιστου φίλου του Φυλλίδα, όταν ένας αγγελιαφόρος που έστειλε κάποιος άλλος φίλος του, έφθασε φέρνοντας ένα πολύ επείγον μήνυμα.

« Το πρόσωπο που σου γράφει, του λέει ο αγγελιαφόρος, σε παρακαλεί να διαβάσεις αυτό το γράμμα, χωρίς καθυστέρηση. Αναφέρεται σε μια πολύ σπουδαία και επείγουσα υπόθεση ».

« Εις αύριον τα σπουδαία » απάντησε ο Αρχίας γελώντας και παραμέρισε το γράμμα.

Όμως η επόμενη μέρα δεν ήλθε ποτέ για τον Αρχία.

Συνωμότες υποστηριχτές του Πελοπίδα, πολιτικού αντιπάλου του Αρχία, τις προθέσεις των οποίων αποκάλυπτε το μήνυμα εκείνο, τον δολοφόνησαν ενώ ακόμη διασκέδαζε.

[Πλούταρχος]

http://dimitristsokakis.blogspot.com

Συνομιλία με την ψυχή σου.

Δεν έχεις στο σπίτι σου βιβλίο όπου γράφεις τα καθημερινά σου έξοδα; Ενα τέτοιο βιβλίο να έχεις και στη συνείδησή  σου, για να γράφεις τα καθημερινά σου αμαρτήματα. Να τι εννοώ∙ όταν πέσεις στο κρεβάτι σου και κανείς δε σ' ενοχλεί , προτού σε πιάσει ο ύπνος, φέρε το βιβλίο μπροστά σου και αναλογίσου τα αμαρτήματα λέγοντας στον εαυτό σου∙  Μήπως αμάρτησα σήμερα; μήπως με τα λόγια μου; μήπως με τα έργα μου;... Την ημέρα δεν έχεις  την ευκαιρία να το κάνεις. συνομιλίες ανθρώπων , φροντίδες πραγμάτων, πρόνοια γυναικός, έγνοια για το φαγητό και μύρια άλλα σε παρασύρουν. Όταν όμως έλθεις στο κρεβάτι σου, στο λιμάνι το ακύμαντο, και κανείς δεν σ' ενοχλεί, πες στην καρδιά σου και στην ψυχή σου∙ Περάσαμε ολόκληρη ημερα, ω ψυχή∙ τι αγαθό κάναμε; ή τι πονηρό πράξαμε; Και θυμήσου τα αμαρτήματα σου, δάκρυσε, και μπορείς εκεί στο κρεβάτι σου όλα αυτά να τα εξαλείψεις. Παρακάλεσε το Θεό με την προσευχή σου και έτσι άφησε την ψυχή σου στον ύπνο.- Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού .

Ότι ο στρατιώτης του Χριστού πρέπει να αποφεύγει με όλη του την δύναμη τις ταραχές και ενοχλήσεις, αν θέλει καλά να πολεμήσει τους εχθρούς του

Απο το βιβλίο Αόρατος Πόλεμος του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Καθώς έχει αναπόφευκτο χρέος κάθε χριστιανός, όταν χάσει την ειρήνη της καρδιάς του , να κάνει όλο εκείνο , που μπορεί για να την ξαναλάβει, έτσι πάλι πρέπει να ξέρει , πως κανένα συμβάν του κόσμου , που μπορεί να του τύχει , δεν είναι δίκαιο και εύλογο να τον στερεί ή να του συγχύζει αυτή την ειρήνη. Πρέπει , ναι, να λυπόμαστε για τις αμαρτίες μας, αλλά με ένα πόνο ειρηνικό κατά τον τρόπο που προηγουμένως έδειξα σε πολλά σημεία. Και έτσι χωρίς ενόχληση της καρδιάς, ας συμπονούμε με ευσεβή διάθεση αγάπης, κάθε άλλον αμαρτωλό και ας κλαίμε εσωτερικά το λιγότερο∙ δηλ. ας πενθούμε για τα σφάλματα του. Για τα άλλα όμως συμβάντα , τα βαριά και βασανιστικά, που μας έρχονται, σαν ασθένειες, πληγές, θάνατοι των συγγενών μας, λοιμικοί νόσοι, πόλεμοι, πυρκαγιές και άλλα παρόμοια κακά, και αν οι κοσμικοί τα αποστρέφονται τις περισσότερες φορές ως ενοχλητικά της φύσεως, μ’ όλο τούτο μπορούμε μα την χάρη του Θεού , όχι μόνο να τα υποφέρουμε, αλλά και να τα θέλουμε και να τα αγαπούμε, ως δίκαια καλά∙ διότι σε αυτόν τον σκοπό αποβλέποντας συν-αρέσκεται ακόμη και ο Κύριος μας και Θεός σε αυτά, που μας στέλνει∙ του οποίου το θέλημα ακολουθώντας εμείς θα περάσουμε με καρδιά ήσυχη και αναπαυμένη σε όλες τις θλίψεις και βάσανα της παρούσης ζωής. Και ας είσαι βέβαιος ότι κάθε ενόχληση και ταραχή της καρδιάς μας δεν είναι αρεστή στους θείους οφθαλμούς∙ διότι, ότι λογής αυτή και αν είναι, πάντοτε είναι συντροφιασμένη από ατέλεια και πάντοτε προέρχεται από κάποια κακή ρίζα της φιλαυτίας μας.

Γι’ αυτό να έχεις πάντοτε άγρυπνα μία σκοπιά, η οποία αμέσως μόλις θα δει κάτι, που μπορεί να σε ενοχλήσει και να σε συγχύσει, ας σου κάνει σημάδι, για να λαμβάνεις είδηση και να πιάνεις τα άρματα στο να διαφεντεύεσαι συλλογιζόμενος, ότι όλα εκείνα τα κακά και άλλα παρόμοια πολλά, αν και φαίνονται εξαιρετικά και κατά την αίσθηση κακά, δηλαδή κάκιστα, όμως δεν είναι αληθινά κακά ούτε μπορούν να μας αφαιρέσουν τα αληθινά καλά, και ότι όλα τα προστάζει ή τα παραχωρεί ο Θεός για τους λεγομένους ορθούς και συμφέροντες σκοπούς και για άλλα , που δεν είναι γνωστά σε μας, αλλά δικαιότατα και αγιότατα αναμφίβολα. Και αν σε κάθε συμβάν θλιβερό και ενάντιο κρατιέται η καρδιά σου έτσι αναπαυμένη και ειρηνική, μπορεί να σου γίνεται κέρδος πολύ∙ αν όμως ταράσσεται , να ξέρεις ότι κάθε γύμναση που κάνεις σου αποδίδει ή κανένα ή πού λίγο καρπό.

Αφήνω να λέω και αυτό, πως όταν η καρδιά θορυβείται και ταράσσεται , είναι πάντοτε υποκείμενη σε διάφορα κτυπήματα και πολέμους των εχθρών∙ και το περισσότερο , διότι όταν είμαστε ταραγμένοι, δεν μπορούμε να δούμε καλά και να διακρίνουμε την ευθεία οδό και τον ασφαλή δρόμο της αρετής, ο εχθρός μας λοιπόν διάβολος, που μισεί πολύ αυτήν την ειρήνη, (επειδή αυτή είναι τόπος, όπου κατοικεί το πνεύμα του Θεού, για να ενεργήσει μεγάλα πράγματα), πολλές φορές έρχεται σαν φίλος και δοκιμάζει να μας την πάρει με το μέσο διάφορων επιθυμιών, οι οποίες μας φαίνονται πως είναι καλές∙ αλλά πόσο αυτές είναι καλές και ψευδείς , μπορείς αναμεταξύ των άλλων σημείων να το γνωρίσεις από αυτό∙ δηλαδή επειδή μας παίρνουν την ειρήνη της καρδιάς.

Γι’ αυτό, αν θέλεις να εμποδίσεις την τόση μεγάλη ζημιά , όταν ο βιγλάτορας, δηλαδή ο νούς και η προσοχή του νού σου δώσει σημείο πως καμμία νέα επιθυμία κάποιου καλού ζητά να μπεί μέσα σου, μην ανοίξεις σ’ αυτή την είσοδο της καρδιάς, αν δεν ελευθερωθείς πρώτα από κάθε θέλημα δικό σου και να την παρουσιάσεις στον Θεό∙ και ομολογώντας την τυφλότητα και την αγνωσία σου, να τον παρακαλέσεις θερμά να σε φωτίσει με το δικό του φως να δείς, εάν αυτή η επιθυμία προέρχεται από τον αντίδικο εχθρό∙ και γι’ αυτό τρέξε στον πνευματικό σου πατέρα και άφησε το , όσο μπορείς στην κρίση εκείνου. Όμως, και αν η επιθυμία εκείνη είναι από τον Θεό, πρέπει εσύ , προτού να την επιχειρήσεις, να ταπεινώσεις, και σαν νεκρώσεις την πολλή σου προθυμία και θερμότητα που έχεις σε αυτήν, ότι το έργο εκείνο, του οποίου προηγείται αυτή η δική σου ταπείνωση, είναι πολύ περισσότερο αρεστό στον Θεό, παρά να γίνει με την επιθυμία της φύσεως, -μάλιστα καμμία φορά του αρέσει περισσότερο εκείνη η δική σου ταπείνωση παρά αυτό το ίδιο το έργο. Και με αυτό τον τρόπο αποβάλλοντας από τον εαυτό σου τις επιθυμίες, που δεν είναι καλές, και μη κάνοντας τις καλές, αν δεν καταστείλεις πρώτα τις φυσικές σου κινήσεις, θα κρατήσεις την ειρήνη και ασφάλεια, την ακρόπολη της καρδιάς σου.

Για να φυλάξεις όμως την καρδιά σου ειρηνική σε κάθε πράγμα, είναι ανάγκη ακόμη να την διαφεντεύεις και να την φυλάγεις από κάποιες επιπλήξεις και ελέγχους εσωτερικούς της συνειδήσεως σου∙ οι οποίοι μερικές φορές είναι του διαβόλου, αν και φαίνονται πως είναι του Θεού, με το να σε κατηγορούν για κανένα σφάλμα∙ αυτούς όμως τους ελέγχους από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσεις από πού προέρχονται∙ διότι αν σε ταπεινώνουν και σε κάνουν επιμελή στο να εργάζεσαι και δεν σου αφαιρούν την ελπίδα και πεποίθηση , που έχεις στον Θεό, πρέπει να σου δέχεσαι σαν από τον Θεό και να τον ευχαριστείς∙ εάν όμως σε συγχύζουν και σε κάνουν μικρόψυχο, δύσπιστο αμελή και τεμπέλη στο καλό ας είσαι βέβαιος πως προέρχονται από τον εχθρό∙ και μη δίνεις ακοή σε αυτούς, αλλά ακολούθησε τον δρόμο σου και την γύμνασή σου. Διότι και εκτός από αυτά, που είπα πλέον κοινώς, γεννώνται στην καρδιά μας οι ενοχλήσεις και συγχύσεις από τα συμβάντα των εναντίων πραγμάτων , που μας ακολουθούν σε αυτόν τον κόσμο.

Αλλά εσύ για να προφυλαχθείς από αυτά τα κτυπήματα της συγχύσεως, έχεις να κάνεις δύο πράγματα∙ το ένα είναι να στοχασθείς σε ποιο είναι ενάντια εκείνα τα συμβάντα∙ στο πνεύμα και την ψυχή; ή στην αγάπη του εαυτού μας και των ορέξεων μας; Διότι αν είναι ενάντια στις ορέξεις σου και στον αγάπη του εαυτού σου (ο οποίος είναι ο γενικός και πρώτος εχθρός σου), δεν πρέπει να τα ονομάζεις ενάντια , αλλά να τα θεωρείς ως ευεργεσίες και βοήθειες του Υψίστου Θεού∙ λοιπόν και με χαρμόσυνη καρδιά και ευχαριστία να τα δέχεσαι∙ αν όμως είναι ενάντια στο πνεύμα και την ψυχή, δεν πρέπει ούτε γι’ αυτό να χάνεις την ειρήνη της καρδιάς σου, καθώς θα μάθεις στο ακόλουθο κεφάλαιο∙ το άλλο είναι να υψώσεις τον νού στον Θεό και με μάτια κλεισμένα (χωρίς να θέλεις να ξέρεις άλλο τι) να λαμβάνεις κάθε συμβάν από την εύσπλαχνο χέρι της θείας πρόνοιας του, ως πράγμα γεμάτο από διάφορα αγαθά.

Το Λιμάνι των πόλεων

«καθάπερ λιμένας ἐν πελάγει, οὕτω τὰς ἐκκλησίας ἐν ταῖς πόλεσιν ἔπηξεν ὁ Θεὸς, ἵνα ἀπὸ τῆς ζάλης τῶν βιοτικῶν θορύβων ἐνταῦθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης ἀπολαύωμεν. Οὐδὲ γὰρ κυμάτων ἔστιν ἐνταῦθα δεῖσαι τρικυμίαν, οὐ λῃστῶν ἐπιδρομὰς, οὐ κακούργων ἔφοδον, οὐ πνευμάτων βίας, οὐ θηρίων ἐπιβουλάς· λιμὴν γάρ ἐστιν ἁπάντων τούτων ἀπηλλαγμένος, λιμήν ἐστι ψυχῶν πνευματικός. Καὶ τῶν λεγομένων μάρτυρες ὑμεῖς. Εἰ γάρ τις ὑμῶν τὸ συνειδὸς ἀναπτύξειε νῦν, πολλὴν ἔνδον εὑρήσει τὴν ἡσυχίαν· οὐ θυμὸς γὰρ ἐνοχλεῖ, οὐκ ἐπιθυμία φλέγει, οὐ βασκανία τήκει, οὐκ ἀπόνοια φυσᾷ, οὐ κενοδοξίας ἔρως διαφθείρει, ἀλλὰ πάντα ταῦτα κατέσταλται τὰ θηρία…» (Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, M.G. 49, 363).

 Απόδοση

Όπως το λιμάνι στο πέλαγος, το ίδιο ο Θεός στερέωσε μέσα στις πόλεις τις εκκλησίες, για να απολαύσουμε τη μέγιστη γαλήνη  καταφεύγοντας σε αυτές, μακρυά απο τη ζάλη των βιοτικών θορύβων. Γιατί εδώ δεν υπάρχει ο φόβος της τρικιμίας, της  επιδρομής ληστών, η έφοδος των κακούργων, η βία των πνευμάτων , οι επιβουλές των θηρίων. Γιατί η  εκκλησία είναι  λιμάνι απαλλαγμένο  απο όλα αυτά, είναι πνευματικό λιμάνι ψυχών. Εμείς είμαστε οι μαρτυρες για αυτά που λεμε. Αν τώρα ερευνήσει κάποιος την συνείδησή σου  θα  βρεί πολύ ησυχία. Δεν τον ενοχλεί ο θυμός, δεν τον φλέγει η επιθυμία, δεν τον λιώνει η βασκανία, δεν φοβάται στην στέρηση του νού, δεν τον διαφθείρει ο έρωτας της κενοδοξίας, αλλά  δαμάζει όλα αυτά τα θηρία...

Ο Ιούδας ήταν με το μέρος των μαθητών και ο ληστής με το μέρος των φονιάδων. Και -ω του θαύματος!- σε μια στιγμή πώς άλλαξαν θέση… (Ιω. Κλίμακος)