Για την προσευχή

ΙΒ΄
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ι΄

Επισκέφθηκαν κάποτε τον αββά Λούκιο, που έμενε στο Ένατο , κάποιοι μοναχοί που ανήκαν στους λεγόμενους «Ευχίτες». Κι ο Γέροντας τους ρώτησε:
- Ποιο είναι το εργόχειρό σας;
- Εμείς δεν αγγίζουμε κανένα εργόχειρο , απάντησαν εκείνοι, σύμφωνα με το λόγο του απόστολου Παύλου, που είπε να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, συνέχεια.
- Καλά, δεν τρώτε; τους ρωτάει ο Γέροντας.
- Τρώμε, απαντούν.
- Κι όταν τρώτε, τους ξαναρωτά, ποιος προσεύχεται για σας;
Εκείνοι σιωπούν. Τους ρωτάει πάλι:
- Δεν κοιμάστε;
- Ναι, απαντούν.
- Κι όταν, λοιπόν, κοιμάστε, ποιος προσεύχεται για σας;
Κ’ εκείνοι κοιταζόντουσαν με απορία, μην έχοντας τι ν’ απαντήσουν. Και τότε τους λέει ο Γέροντας:
- Συγχωρήστε με, αλλά απ’ ό,τι λέτε , φαίνεται καθαρά πως δεν πράττετε όπως διδάσκετε. Να σας πω, λοιπόν, κ’ εγώ το εργόχειρό μου, για να ιδήτε, πως και το εργόχειρό μου δεν αφήνω, και η προσευχή μου είναι αδιάλειπτη , χωρίς καμία διακοπή. Έτσι, κάθομαι μπροστά στο Θεό, αφού έχω βρέξει τα βλαστάρια από τα φύλλα των φοινίκων, και πλέκοντας μ’ αυτά το σχοινί, λέω το «Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και καλά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου». Αυτό δεν είναι προσευχή;
- Ναι, απάντησαν εκείνοι.
Και συνεχίζει ο Γέροντας:
- Όταν , λοιπόν, δουλέψω σ’ αυτή την εργασία όλη τη μέρα, βγάζω ένα μεροκάματο γύρω στα δεκάξι νουμία. Απ’ αυτά προσφέρω α δυο σ’ όποιον έρθει στη θύρα μου και τα ‘χει ανάγκη , και τα υπόλοιπα κρατώ εγώ για τη δική μου διατροφή. Και μ’ αυτό τον τρόπο, όταν εγώ τρώγω ή κοιμούμαι, προσεύχεται για μένα εκείνος, που πήρε μερίδιο από τα δύο νουμία. Έτσι, με τη χάρη του Θεού, σ’ εμένα εφαρμόζεται ο λόγος του Αποστόλου, δηλαδή το «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι» .


Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ΕΚΔΟΣΗ

Χριστέ, σώζε μας από το χείλος της αβύσσου!

« Ο άγιος Διονύσιος, σε επιστολή του προς τον μοναχό Δημόφιλο, του διηγείται το εξής περιστατικό που φανερώνει την φιλανθρωπία του Θεού προς τους αμαρτωλούς.

Ο απόστολος Κάρπος, εκ των Εβδομήκοντα ( Ο΄) Αποστόλων, ήταν πολύ λυπημένος διότι ένας ειδωλολάτρης είχε παρασύρει ένα Χριστιανό. Ο Κάρπος πικράθηκε και λυπήθηκε πολύ . Όταν μάλιστα , τα μεσάνυχτα σηκώθηκε να προσευχηθεί, κατά τη συνήθειά του, ζήτησε από τον Θεό να ρίξει κεραυνό και να εξολοθρεύσει και τους δύο αποστάτες.

Ενώ όμως έλεγε αυτά, είδε το εξής όραμα: Το σπίτι σχίσθηκε στα δύο, από τη μια στέγη μέχρι κάτω. Ο ουρανός άνοιξε και είδε τον Χριστό περιστοιχιζόμενον από άπειρους Αγγέλους. Ταυτοχρόνως όμως, κυττάζοντας προς τα κάτω, είδε στο έδαφος να ανοίγεται ένα πελώριο χάσμα, βαθύ και σκοτεινό. Στο χείλος του χάσματος είδε τους δύο εκείνους ανθρώπους , για τους οποίους είχε ζητήσει την άμεση εξόντωσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, τρομαγμένοι και ελεεινοί, κινδύνευαν να πέσουν μέσα στο χάσμα από στιγμή σε στιγμή.

Εν τω μεταξύ έβλεπε να ανεβαίνουν από το χάσμα φίδια, τα οποία δάγκωναν τους δύο εκείνους ανθρώπους , τους χτυπούσαν με τις ουρές τους και προσπαθούσαν να τους ρίξουν μέσα στο απύθμενο βάραθρο. Ο Κάρπος , από το άλλο μέρος, λυπόταν και αδημονούσε και ευχόταν να πέσουν οι άνθρωποι εκείνοι το γρηγορότερο μέσα στο χάσμα. Προσπάθησε μάλιστα και ο ίδιος να τους σπρώξει για να πέσουν. Επειδή όμως δεν μπόρεσε, γι’ αυτό άρχισε να τους καταριέται.

Σηκώνοντας πάλι τα μάτια του στον ουρανό, είδε τον Χριστό να σηκώνεται από τον Θρόνο Του, να κατεβαίνει στο στόμιο του χάσματος  και να απλώνει το χέρι του στους δύο ανθρώπους. Το ίδιο έκαναν και οι Άγγελοι, άλλοι βοηθούσαν τον ένα και άλλοι βοηθούσαν τον άλλον.

Τότε ο Κάρπος είδε τον Χριστό να απλώνει το χέρι του προς αυτόν και να του λέγει:
- Χτύπα , λοιπόν, εμένα, διότι εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλι, προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι. Και θα το έκανα μάλιστα ευχαρίστως, εάν η δεύτερη αυτή ενσάρκωσή μου δεν θα γινόταν Αφορμή να αμαρτήσουν και πάλι οι άνθρωποι, σταυρώνοντάς με. Σκέψου, όμως, αν συμφέρει και σένα να αλλάξεις συντρόφους και από τη  συντροφιά του Θεού και των αγίων Αγγέλων να έχεις της παντοτινή συντροφιά των φιδιών και των δαιμόνων» ( Συναξάρι, 3 Οκτωβρίου).

Συχνά οι άνθρωποι του Θεού πέφτουν στον ίδιο πειρασμό, όπως ο άγιος Κάρπος. Ευαίσθητοι και απόλυτοι στο έργο της Εκκλησίας, καταδικάζουν και καταρριώνται τους αμαρτωλούς, τους απίστους και τους ασεβείς. Ό,τι είπε ο Χριστός για τους σταυρωτές του, ισχύει δυστυχώς και γι’ αυτούς: « Ουκ οίδασι τι ποιούσι» ( Λουκ. κγ΄34 ) . Εκείνοι, από άγνοια και φανατισμό, διέπραξαν το μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας, σταύρωσαν τον Χριστό. Παρόμοιο έγκλημα διαπράττουν και μερικοί «θρησκευτικοί» όταν καταδικάζουν και καταρριώνται τους συνανθρώπους τους.

Πόση διαφορά μεταξύ Χριστού και ανθρώπων! Ο Χριστός πεθαίνει για τους αμαρτωλούς και είναι πρόθυμος να θυσιαστεί γι’ αυτούς άλλη μία φορά , οι άνθρωποι όμως δεν είναι διατεθειμένοι να συγχωρήσουν τους συνανθρώπους τους.

Το όραμα του αγίου Κάρπου είναι όντως συγκλονιστικό . Πρέπει να το έχουμε μπροστά μας ολοζώντανο, όταν παίρνουμε στο στόμα μας την τύχη των συνανθρώπων μας. Πόσο εύκολα καταδικάζουμε και κατακρίνομε τους άλλους! Πόσο εύκολα πολλοί εξαποστέλνουν  τους …  άλλους «στο διάβολο»! Αν όμως γνώριζαν το τι ακριβώς εκστομίζουν. Αν έβλεπαν κι αυτοί το βάραθρο με τα φίδια και τους δαίμονες, δεν θα τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτό που θα απεύχονταν για τον ίδιο τον εαυτό τους, δεν θα τολμούσαν να το ζητούν για τους άλλους.
Χριστέ, σώζε και μας και τους αδελφούς μας από το χείλος της αβύσσου.


Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Οι Άγιοι Πλάτων, Ρωμανός και Βαρουλάς

18 Νοεμβρίου
O Άγιος Πλάτων

Ο Πλάτων καταγόταν από την Άγκυρα της Γαλατίας. Ανατράφηκε ως χριστιανός εκ κοιλίας μητρός και ήδη από νέος φαινόταν ότι ήταν τέλειος σε όλες τις αρετές. Όχι μόνο δεν έκρυβε την πίστη του στον Κύριο Ιησού Χριστό, αλλά ανοιχτά τον ομολογούσε, παρά τον διωγμό, αποκηρύσσοντας τους ειδωλολάτρες που λάτρευαν άψυχα ξόανα αντί για τον Ζωντανό Δημιουργό! Ως χριστιανό, τον έσυραν αιχμάλωτο να δικαστεί από τον ηγεμόνα Αγριππίνο, ο οποίος τον ανέκρινε και τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια.
Όταν τον προέτρεψε ο ηγεμόνας να προσκυνήσει τα είδωλα, για να αποφύγει το θάνατο και να σώσει τη ζωή του, ο Πλάτων του είπε: «Υπάρχουν δύο θάνατοι, ο θάνατος του σώματος και ο θάνατος της ψυχής, όπως αντιστοίχως υπάρχουν δύο ζωές, μία βραχύχρονη και μία αιώνια. Ο Αγριππίνος τότε πρόσταξε χειρότερα βασανιστήρια για τον μάρτυρα. Έκαψαν το σώμα του με πυρωμένες σιδερένιες μπάλες και ύστερα έγδαραν λωρίδες από το δέρμα του. Απτόητος ο μάρτυς φώναζε στους βασανιστές του: «Βασανίστε με πιο σκληρά! Ώστε η απανθρωπία σας και η απαντοχή μου να φανούν πιο καθαρά».
Όταν ο βασανιστής θύμισε στον μάρτυρα ότι ο συνονόματός του Πλάτων, ο φιλόσοφος, ήταν ειδωλολάτρης, ο μάρτυς απάντησε: «Δεν είμαι σαν εκείνο τον Πλάτωνα, ούτε ο Πλάτων είναι σαν εμένα, μοιάζουμε μόνο κατ’ όνομα. Διδάσκομαι και διδάσκω τη σοφία του Χριστού, ενώ ο Πλάτων υπήρξε δάσκαλος μιας σοφίας που στα μάτια του Θεού είναι μωρία!». Μετρά από αυτό, τον έκλεισαν στη φυλακή και τον άφησαν εκεί 18 ημέρες χωρίς τροφή και νερό. Όταν οι φύλακες εξεπλάγησαν που ο Πλάτων ζούσε ακόμη, παρότι νηστικός τόσες ημέρες, τους είπε: Εσείς ικανοποιήστε με κρέας, εγώ με τις άγιες προσευχές. Εσάς σας ευφραίνει το κρασί, εμένα με ευφραίνει ο Χριστός, η Άμπελος η Αληθινή!». Ο Πλάτων αποκεφαλίστηκε περί το έτος 266 και έλαβε τον άφθαρτο στέφανο της αιωνίου δόξης.

Οι άγιοι Ρωμανός και Βαρουλάς

Ο άγιος Ρωμανός ήταν διάκονος της Εκκλησίας στην Καισάρεια της Παλαιστίνης και κήρυττε με ζήλο το Ευαγγέλιο στην Αντιόχεια. Μία μέρα οι ειδωλολάτρες τελούσαν κάποια ειδωλολατρική εορτή. Ο έπαρχος Αντιοχείας Ασκληπιάδης ήταν καθ’ οδόν προς τον ναό των ειδώλων για να προσφέρει θυσία, άλλα ο Ρωμανός στεκόταν και του εμπόδιζε τον δρόμο. Του είπε: «Αμαρτάνεις ,ηγεμόνα, όταν προσκυνάς τα ξόανα. Τα είδωλα δεν είναι θεοί. Ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός!».
Εξοργισμένος ο άρχοντας υπέβαλε τον Ρωμανό σε βασανιστήρια και με διαταγή του μαστιγώθηκε και γδάρθηκε ανηλεώς. Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του ο άγιος Ρωμανός είδε ένα μικρό παιδί – Βαρουλάς ήταν το όνομά του- και είπε στον Ασκληπιάδη: «Ακόμη κι αυτό το νήπιο έχει περισσότερη νόηση από σένα, τύραννε, διότι γνωρίζει τον αληθινό Θεό, ενώ εσύ όχι!». Ο έπαρχος ρώτησε το νήπιο Βαρουλά για την πίστη του και αυτό ομολόγησε τον Χριστό ως τον ένα αληθινό Θεό , σε αντίθεση με τα ψεύδη της ειδωλολατρίας. Ο Ασκληπιάδης διέταξε να αποκεφαλιστεί αμέσως το παιδί, ενώ τον άγιο Ρωμανό μετά από φρικτά κολαστήρια τον έπνιξαν μέσα στη φυλακή. Έτσι τελειώθηκαν οι δύο μάρτυρες το έτος 303 και κληρονόμησαν τη Βασιλεία του Χριστού.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Η Ιερά Μονή Ξηροποτάµου

Η Ιερά Μονή Ξηροποτάµου,
κλασικό δείγµα αγιορειτικής αρχιτεκτονικής, γεωγραφικά εντοπίζεται περίπου στο µέσο της χερσονήσου του Άθω σε θέση περίβλεπτη, και σε ύψος 200 µέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα µοναστήρια, αλλά η πρώιµη ιστορία του παραµένει ασαφής όσον αφορά στον ακριβή χρόνο ίδρυσής του και τον κτίτορα του µοναστηριού. Η προφορική παράδοση θέλει ιδρυτή της µονής την αυτοκράτειρα Πουλχερία που έζησε τον 5ο αιώνα, ενώ σύµφωνα µε άλλη πηγή ιδρυτές θεωρούνται οι αυτοκράτορες Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος και ο Ρωµανός Α΄ ο Λεκαπηνός κατά τον 10ο αιώνα. Σε χειρόγραφα και διάφορα έγγραφα υπάρχει µια ασάφεια όσον αφορά στο όνοµα της µονής και την προσωπικότητα του οσίου Παύλου που είναι πιθανότατα ο κύριος κτίτορας της µονής. Πρόκειται µάλλον για κάποιον ασκητή µοναχό ο οποίος έχαιρε µεγάλης εκτίµησης στον Άθω, υπήρξε σύγχρονος του αγίου Αθανασίου και µε βάση την προφορική παράδοση ταυτίζεται µε τον γιο του Μιχαήλ Α΄ του Ραγκαβέ.





Η ευηµερούσα πορεία της µονής ανακόπηκε κατά το 13ο αιώνα, στα χρόνια της Φραγκοκρατίας όταν ενέσκηψαν οικονοµικές δυσκολίες και πειρατικές επιδροµές. ∆εν άργησε ωστόσο να τύχει και πάλι της υποστήριξης των βυζαντινών αυτοκρατόρων, ιδίως µετά την πυρκαγιά του 1280, που µε δωρεές και χρυσόβουλλα επιβεβαίωσαν κυριαρχικά δικαιώµατα της µονής (13ος-14ος αιώνας). ∆ωρεές από τις ηγεµονίες της Βλαχίας και της Ουγγροβλαχίας υπήρξαν πηγή ανανέωσης και µακροηµέρευσης της ζωής του µοναστηριού. Ανάµεσα στους µεγάλους ευεργέτες της µονής αριθµείται και ο σουλτάνος Σελίµ Α΄. Η Ξηροποτάµου, όπως κάθε µοναστήρι, γνώρισε και έντονες στιγµές κάµψης. Οι δύο καταστροφικές πυρκαγιές στις αρχές του 16ου και 17ου αιώνα και το βάρος των χρεών κατά το 18ο αιώνα γονάτισαν τη µονή. Το διάστηµα 1821-1830 η µονή είχε καταληφθεί από τουρκικό στράτευµα ενώ στα νεώτερα χρόνια, το 1950 και 1973 ξαναχτυπήθηκε από πυρκαγιές.




Σήµερα η µονή Ξηροποτάµου κατέχει την όγδοη θέση στην ιεραρχία των κοινοβίων. Σ' αυτήν ανήκει το λιµάνι της ∆άφνης και τα 6 σωζόµενα Ξηροποταµινά Κελλιά. Η µονή έχει 7 παρεκκλήσια και 9 εξωκκλήσια. Το Καθολικό της τιµάται στους αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες και οικοδοµήθηκε το 18ο αιώνα, επάνω σε παλαιότερο. Έξω από το Καθολικό βρίσκεται η φιάλη του αγιασµού φτιαγµένη από ερυθρό µάρµαρο το τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα µε δωρεά του λόγιου αδελφού της µονής Καισάριου ∆απόντε. Στη βιβλιοθήκη της µονής υπάρχουν 409 χειρόγραφα και περίπου 6,000 έντυπα βιβλία. Γνωστά κειµήλια της µονής είναι ο δίσκος της Πουλχερίας κατασκευασµένος από στεατίτη λίθο, λείψανα αγίων, χρυσοκέντητα ιερά άµφια και πολύτιµες επισκοπικές ράβδοι. Το πολυτιµότερο όµως κειµήλιο της Ξηροποτάµου είναι τα δύο τεµάχια Τιµίου Ξύλου από τον σταυρό του Χριστού, τα µεγαλύτερα που υπάρχουν στον κόσµο, που φέρουν και την οπή από τα καρφιά της σταυρώσεως. Σήµερα η µονή αριθµεί περί τους εικοσιπέντε αγαθούς και ησύχιους µοναχούς.
ΠΗΓΗ:http://www.mountathos.gr





Η Ιερά Μονή Ξηροποτάμου είναι αφιερωμένη στους 40 Μάρτυρες (9 Μαρτίου) στέκει σε μια μαγευτική και περίβλεπτη θέση στο μέσο της χερσονήσου και πάνω στο δρόμο καθώς ανηφορίζουμε από τη
Δάφνη στις Καρυές όμορφο και επιβλητικό μοναστήρι βλέπει κάτω στο Σιγγιτικό κόλπο, που απλώνεται συνήθως ήσυχος και γαλανός.



Η παράδοση αποδίδει την ίδρυση του μοναστηριού στην αυτοκράτειρα Πουλχερία (450 - 457), ενώ άλλες πηγές στους αυτοκράτορες Κωνσταντίνο Ζ' Πορφυρογέννητο (913 - 959) και Ρωμανό Α'Λεκαπηνό
(920 - 944), από τους οποίους μάλιστα ο πρώτος δώρισε στο μοναστήρι ένα πολύτιμο κόκκινο μανδύα. Σύμφωνα όμως με διάφορες άλλες αξιόπιστες μαρτυρίες και γραπτές πηγές, το μοναστήρι ιδρύθηκε
στο τέλος του 10ου αιώνα, δηλαδή λίγο χρόνο μετά την ίδρυση της Μεγίστης Λαύρας.


Πιθανός ιδρυτής του μοναστηριού, που του έδωσε και το όνομά του, είναι ο μοναχός Παύλος Ξηροποταμηνός, που ονομάστηκε έτσι από τον τόπο όπου μόναζε νωρίτερα. Έγινε ο πρώτος ηγούμενος της
μονής Ξηροποτάμου και αναδείχθηκε μεγάλος πνευματικός άνδρας την εποχή εκείνη. Αναφέρεται στο Α' Τυπικό του Αγίου Όρους και, έχοντας τις δικές του αντιλήψεις σχετικά με τους τύπους και τους
κανόνες στη μοναστική άσκηση, δεν συνδέθηκε ποτέ με πραγματική φιλία με τον Αθανάσιο.





Η μονή Ξηροποτάμου στην αρχή ονομαζόταν «των άγίων Τεσσαρά κοντα», ενώ σε διάφορα έγγραφα τιτλοφορείται «του άγίου Νικηφόρου του Ξηροποταμηνού». Ίσως έχουμε εδώ δύο ονομασίες της ίδιας
μονής. Διαφορετικά θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η πρώτη, ως νεοσύστατη και μικρότερη, υπαγόταν στην παλαιότερη και μεγαλύτερη μονή του Νικηφόρου. Μια άλλη παράδοση, εξάλλου, θέλει στον ίδιο
αυτό χώρο τη μονή του «Χειμάρρου», που λέγεται ότι την έκτισε επίσης η αυτοκράτειρα Πουλχερία στον 5ο αιώνα.

Η μονή Ξηροποτάμου τον 11ο αιώνα ήταν μία από τις πιο πλούσιες αγιορειτικές μονές, αφού απλώθηκε σημαντικά πάνω στη νοτιοδυτική πλευρά της χερσονήσου. Τα όριά της έφταναν μέχρι την περιοχή της
μονής Ιβήρων και ανατολικά μέχρι τον Άγιο Παύλο, όπου βρίσκονται σήμερα τα μοναστήρια της Σιμωνόπετρας, του Γρηγορίου και του Διονυσίου. Με το πέρασμα του χρόνου φυσικά τα όριά της αυτά
περιορίστηκαν αρκετά, αλλά ακόμη και σήμερα διαθέτει μεγάλη εδαφική έκταση και ιδιαίτερα το γεμάτο από άγριες καστανιές δάσος της.




Η ευημερία του μοναστηριού συνεχίστηκε σε ολόκληρο τον 12ο αιώνα καθώς και στις αρχές του 13ου. Στη συνέχεια όμως, στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, αυτή ανακόπηκε και άρχισαν οι δυσκολίες εξαιτίας
της οικονομικής του κρίσεως και των πειρατικών επιδρομών. Έτσι μετά την επανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως ενίσχυσε το μοναστήρι οικονομικά ο πρώτος Παλαιολόγος αυτοκράτορας Μιχαήλ Η'
(1259 - 1282), όπως μαθαίνουμε από ένα χρυσόβουλλό του, του 1275, και που κατά μια παράδοση επισκέφθηκε και ο ίδιος τη μονή. Ο διάδοχος του Ανδρόνικος Β' (1282 - 1328) φρόντισε για την
ανοικοδόμησή του, μετά την πυρκαγιά του έτους 1280 και κατοχύρωσε με ιδιαίτερο χρυσόβουλλό του τα κτήματα του μοναστηριού.

Τον 14ο και 15ο αιώνα, παράλληλα με τη βοήθεια των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, φροντίζουν για το μοναστήρι και οι ηγεμόνες της Σερβίας διαθέτοντας πολλές φορές μεγάλα χρηματικά ποσά. Ειδικότερα με
έξοδά τους κτίστηκαν το τείχος με τον υψηλό πύργο, το παρεκκλήσι της Θεοτόκου στη βορεινή πλευρά και ανοικοδομήθηκε το καθολικό του το 1445.





Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και μέχρι τον 19ο αιώνα η μονή Ξηροποτάμου πέρασε γενικά δύσκολες στιγμές, που οφείλονταν σε πολλές και διάφορες αιτίες. Οι κυριότερες από αυτές είναι οι φοβερές
επιδρομές των Τούρκων εναντίον της, οι δύο μεγάλες πυρκαγιές στα χρόνια 1507 και 1609 και οι αδιάκοποι σχεδόν δικαστικοί αγώνες, που είχαν σχέση κυρίως με οριακές διαφορές με τις γειτονικές της
μονές.

Από τις επιδρομές υπέφερε πολλά το μοναστήρι, αλλά περισσότερο στοίχισαν σ' αυτό οι δύο πυρκαγιές, από τις οποίες καταστράφηκε εντελώς μόνο τα κειμήλιά του μπόρεσε να διασώσει. Για την
ανοικοδόμησή του τη φορά αυτή φρόντισαν οι ίδιοι οι μοναχοί, αφού συγκέντρωσαν αρκετά χρήματα από εράνους και περιοδείες με το Τίμιο Ξύλο στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, καθώς επίσης οι ηγεμόνες
από τις χώρες αυτές, που καθιέρωσαν και ετήσια χορηγία προς τη μονή, και παλαιότερα ο σουλτάνος Σελίμ Α' (1512 - 1520), που, εκτός από οικονομική ενίσχυση, παραχώρησε πολλά προνόμια σε
ολόκληρο το Όρος και ιδιαίτερα στη μονή Ξηροποτάμου.

Οι καταστροφές όμως στη μονή συνεχίστηκαν και παράλληλα οι ανακαινίσεις της, συνήθως πάλι με τις εισπράξεις από την περιφορά του Τιμίου Ξύλου. Μόνο στα τελευταία χρόνια (1952) το κομμάτι που
καταστράφηκε από πυρκαγιά αναστηλώθηκε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, ενώ αναμένεται από στιγμή σε στιγμή η αναστήλωση της νοτιοδυτικής πτέρυγας που κάηκε από άγνωστη αιτία το 1972.

Το καθολικό της, τιμώμενο στη μνήμη των αγίων 40 Μαρτύρων, ανοικοδομήθηκε στα χρόνια 1761 - 1763 από τον Καισάριο Δαπόντε και τοιχογραφήθηκε 20 χρόνια αργότερα το 1783. Βρίσκεται στο κέντρο
της λιθόστρωτης αυλής και είναι στραμμένο περισσότερο προς βορρά ακολουθώντας την ανάλογη διαμόρφωση του εδάφους. Κτισμένο με τον ίδιο τρόπο, όπως τα άλλα καθολικά, είναι πολύ ευρύχωρο,
εκτός από το σχετικά στενό Ιερό Βήμα. Η κεραμοπλαστική του διακόσμηση ομορφαίνει περισσότερο την προσεγμένη τοιχοποιία του, ενώ σε μια γωνία του εξωνάρθηκα βρίσκεται εντοιχισμένη μια ανάγλυφη
πλάκα από τη μεσοβυζαντινή εποχή με την ολόσωμη παράσταση του Αγίου Δημητρίου. Δύο ανάγλυφα επίσης κεφάλια, της Πουλχερίας και του Αγίου Παύλου, υπάρχουν στον πύργο του κωδωνοστασίου μαζί
με την επιγραφή: «Άγιος Παύλος Ξηροποταμηνός υιός του ευσεβεστάτου Μιχαήλ, 1738».





Η μονή Ξηροποτάμου αριθμεί και μερικά άλλα παρεκκλήσια μέσα και έξω από αυτή. Μέσα είναι τα εξής 7: των Αρχαγγέλων και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, δεξιά και αριστερά στη λιτή του καθολικού,
της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, του Προδρόμου, των Εισοδίων της Θεοτόκου, του Αγίου Θεοδοσίου και του Αγίου Γεωργίου στις τέσσερις πλευρές της μονής. Από όλα αυτά τα τρία πρώτα φέρουν και
τοιχογραφίες, ενώ τα υπόλοιπα μόνο φορητές εικόνες. Έξω από τη μονή προς τα ανατολικά βρίσκονται τα τέσσερα κελλιά της, της Αναλήψεως (πρώην Μεταμορφώσεως), του Γενεσίου του Προδρόμου, της
Κοιμήσεως της Θεοτόκου και του Αγίου Αθανασίου, και στις Καρυές του Αγίου Δημητρίου που χρησιμεύει και για αντιπροσωπείο επίσης σ' αυτήν ανήκουν τα περισσότερα από τα κτίρια του λιμανιού της
Δάφνης.

Η μονή Ξηροποτάμου διαθέτει πολλά και αξιόλογα κειμήλια. Ιδιαίτερα είναι γνωστή για το μεγαλύτερο στον κόσμο τεμάχιο Τιμίου Ξύλου που διατηρεί, αφιέρωμα όπως λέγεται της Πουλχερίας, μέσα σε ένα
ξύλινο σταυρό σ' αυτό φαίνεται μια από τις τρύπες, όπου είχαν μπήξει τα καρφιά κατά τη Σταύρωση. Κατά μια άλλη παράδοση αυτό είναι δώρο του αυτοκράτορα Ρωμανού Α'. Εκτός από αυτό φυλάσσονται
εδώ και άλλα μικρότερα τεμάχια του ίδιου ξύλου, λείψανα πολλών αγίων, πολύτιμες επισκοπικές ράβδοι, από τις οποίες δύο είναι από ήλεκτρο, χρυσοκέντητα ιερά άμφια και λειτουργικά σκεύη.

Η βιβλιοθήκη της μονής στεγάζεται και αυτή μαζί με το σκευοφυλάκιο πάνω από το νάρθηκα του καθολικού. Περιέχει 409 χειρόγραφα, από τα οποία τα 20 είναι περγαμηνά και τα υπόλοιπα χάρτινα και
μεταγενέστερα. Από τα χειρόγραφα λίγα είναι εικονογραφημένα και κυρίως με επίτιτλα και αρχικά γράμματα με πλούσια μερικές φορές φυτική διακόσμηση. Επίσης αριθμεί και 5.000 περίπου έντυπα βιβλία.

Η μονή Ξηροποτάμου κατέχει σήμερα την όγδοη θέση στη σειρά της ιεραρχίας των αθωνικών μοναστηριών. Στη θέση αυτή υποβιβάστηκε στις αρχές του 16ου αιώνα, ενώ μέχρι τότε βρισκόταν στην πέμπτη
θέση, την οποία κατέχει τώρα η μονή Διονυσίου. Ως προς το σύστημα διαβιώσεως είναι κοινόβια και αριθμεί 60 περίπου μοναχούς μαζί με τους εξαρτηματικούς της έξω στα κελλιά
ΠΗΓΗ: http://www.xristianos.gr


Η σφραγίδα της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου




... ομολογώ, ότι χαίρομαι για το ότι, οι υπεύθυνοι της στον Άθωνά μας Ιεράς Μονής του Ξηροποτάμου, σε απόλυτη ιεροπαραδοσιακή συμφωνία, και σε ευλαβή αναφορά του θαύματος που περιγράφεται στο συναξάρι, το σύνολο των προστατών της Τεσσαράκοντα αγίων Μαρτύρων, στα επίτιτλα, στα σύμβολα και στις σφραγίδες της, δεν τους εικονίζουν ως πρόσωπα, θα μπορούσαν να το κάνουν σμικροϊχνογραφικώς, αλλά τους παριστάνουν, σε σύνθεσι με το νικηφόρο σημείο του Τιμίου Σταυρού, ως τέσσαρες δεκάδες, αμαράντινων εννοείται, στεφάνων ...

του Επισκόπου Ροδοστόλου κ. Χρυσοστόμου
ΠΗΓΗ:agioritikesmnimes.pblogs.

ΤHΛΕΦΩΝΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
(τηλ. 23770-23251)

Ιερά, Βασιλική, Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους

Οι Άγιοι Απόστολοι και ο Οσιομάρτυς Γεδεών σκέπουν το Καρακαλληνό κοινόβιο
Στη βορειοανατολική πλευρά της χερσονήσου του Αγίου Όρους, πλησίον της θάλασσας και μέσα σε ένα κατάφυτο περιβάλλον, βρίσκεται η Ιερά Βασιλική, Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Καρακάλλου. Η Μονή δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε και από ποιους ιδρύθηκε. Τα ίχνη των κτητόρων της χάνονται κάπου στα τέλη του 10ου και τις αρχές του 11ου αιώνα.



Η ιστορία της Μονής

Η πρώτη γραπτή αναφορά για την ύπαρξη της Μονής, μαρτυρείτε σε χειρόγραφο του Πρωτάτου, το 1018, όπου φαίνεται να καθορίζονται τα γεωγραφικά όρια μεταξύ των Μονών «Αμαλφινών» και «Καρακάλλου». Στο Β΄ Τυπικό του Αγίου Όρους (1046) δεν γίνεται μνεία της Μονής. Όπως αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, παλαιότερα υπήρχε στο αρχείο της Μονής Χρυσόβουλο του Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ΄ του Διογένη (1068 – 1071) το οποίο αναφερόταν σε κτήματα της Μονής. Επίσης υπάρχει έγγραφο του Πρωτάτου, του 1087, το οποίο αναφέρεται στον Ηγούμενο της Καρακάλλου, Μοναχό Μιχαήλ. Κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα η Μονή όπως και όλο το Άγιο Όρος, μαστίζεται από τις επιδρομές των Σταυροφόρων και των Καταλανών πειρατών, με αποτέλεσμα να περιπέσει σε μαρασμό. Το 1294 με την αρωγή του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθανασίου και την υλική στήριξη του ευσεβούς Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου (1282 – 1328), η Μονή αποκτά μετόχια στη Θεσσαλόνικη, στο Στρυμόνα, στη Λήμνο και σε άλλα μέρη της Ελλάδος, τα οποία δίνουν μία οικονομική ώθηση και πνευματική άνθηση στη Μονή. Μετά τη πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Μονή οδεύει ξανά προς την παρακμή. Στις αρχές του 16ου αιώνα, ο Ηγεμόνας της Μολδαβίας, Ιωάννης Πέτρος Ράρες, ανακαινίζει το κτηριακό συγκρότημα της Μονής, ανοικοδομεί τους δύο οχυρωματικούς Πύργους και το Καθολικό, ενώ η κόρη του Ρωξάνδρα εξαγοράζει τα δημευθέντα από τους κατακτητές κτήματα. Λίγο μετά τα μέσα του 17ου αιώνα οι Ηγεμόνες της Ιβηρίας (Γεωργίας), κτίζουν την τράπεζα της Μονής, ενώ τα έργα που γίνονται φέρνουν αύξηση στην αδελφότητα, η οποία σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής ξεπερνά τους 500 μοναχούς.!
Η πλήρης ανανέωση της Μονής γίνεται κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, όπου αναγείρεται η βόρεια πλευρά, το κωδωνοστάσιο, ο εξωνάρθηκας ενώ ανακαινίζεται το Καθολικό. Τα έργα συνεχίζονται αμείωτα και τον 19ο αιώνα, ενώ το 1813 η Μονή επανέρχεται στη κοινοβιακή τάξη. Ο πολυτάραχος 20ος αιώνας με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη Μονή. Η χαρισματική μορφή του Ηγουμένου Κοδράτου, δίνει νέα πνοή ζωής στη Μονή, η οποία στα μέσα της δεκαετίας του ’80 πέφτει πάλι σε μαρασμό. Το 1981 την ηγουμενία της Μονής αναλαμβάνει ο σημερινός γέροντας, Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος.
Στο Γ΄ Τυπικό του Αγίου Όρους, η Μονή κατείχε την 6η θέση, ενώ σήμερα την 11η. Η αδελφότητα της Μονής σήμερα, αποτελείται από 41 μοναχούς.



Λείψανα – Κειμήλια – Άγιοι της Μονής

Στη Μονή βρίσκονται αποθησαυρισμένα περίπου 100 τεμάχια Αγίων Λειψάνων, μεταξύ αυτών τεμάχιο Τιμίου Ξύλου, μέρη από τις Κάρες των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, μέρος της Κάρας των Αγίων: Βαρθολομαίου, Μερκουρίου και Χριστοφόρου, η δεξιά παλάμη άφθορη με το δέρμα του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου, λείψανα των Τριών Ιεραρχών, των Αγίων: Ιγνατίου, Τρύφωνος, Ανδρέου, του Οσιομάρτυρος Αγίου Γεδεών, κ.α. Στο σκευοφυλάκιο της Μονής φυλάσσονται ιερές εικόνες περασμένων αιώνων, ιερά λειτουργικά σκεύη, σταυροί ευλογίας, χρυσοκέντητα άμφια, ενώ στη βιβλιοθήκη υπάρχουν περισσότερα από 3.000 έντυπα βιβλία θεολογικού και ιστορικού περιεχομένου, 230 χειρόγραφοι κώδικες (9ου – 14ου αιώνος), εκ των οποίων 40 περγαμηνοί. Ο παλαιότερος είναι του 9ου αιώνα, ενώ σπουδαίο κειμήλιο είναι και ένα περγαμηνό ειλητάριο που περιέχει τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου καθώς και ένα τετραβάγγελο με μεγαλογράμματη γραφή. Στο καθολικό της Μονής φυλάσσεται και η εφέστιος και θαυματουργή εικόνα «Ο Ασπασμός των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου», έργο αγνώστου αγιογράφου, του 16ου αιώνα, για την οποία η προφορική παράδοση της Μονής, έχει διασώσει θαυμαστά γεγονότα που συνδέονται μαζί της. Το 1700 σε πυρκαγιά που κατάστρεψε το Καθολικό της Μονής, το μόνο που διασώθηκε ήταν η εικόνα των Αγίων Αποστόλων.! Πνευματικά αναστήματα της Μονής είναι: ο Όσιος Γερβάσιος ο δια Χριστόν Σαλός, που τελειώθηκε ειρηνικά το 1820 και ο Οσιομάρτυς Γεδεών, ο οποίος μόνασε για 35 χρόνια στη Μονή και σφαγιάσθηκε από τους Τούρκους στο Τύρναβο Λαρίσης, το 1818, επειδή ομολόγησε τη πίστη του.



Η Μονή σήμερα

Η Μονή σήμερα κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του ηγουμένου της, Αρχιμανδρίτη Φιλόθεου, συνεχίζει το παραδοσιακό Αγιορείτικο μοναχικό τυπικό. Πέρα από τις καθιερωμένες από το τυπικό της ημέρας ακολουθίες, οι πατέρες κάθε Σάββατο βράδυ τελούν την ακολουθία των Χαιρετισμών των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (ποίημα Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου), κάθε Κυριακή βράδυ τελούν την Παράκληση των Πρωτοκορυφαίων και κάθε Τετάρτη τους Χαιρετισμούς των 12 Αποστόλων. Ο Γέροντας φέτος συμπληρώνει 25 χρόνια (1981 – 2006) από την εγκαθίδρυσή του στο πηδάλιο της Μονής. Είναι παλαιός αδελφός της Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους, από την οποία αναχώρησε με την ευχή του γέροντα του Εφραίμ Φιλεοθεϊτου (νυν ηγουμένου και ιδρυτού πολλών Μονών στην Αμερική), για να οιακοστροφήσει τη ιστορική Μονή Καρακάλλου – η οποία μέχρι της αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν σε μαρασμό – σε απάνεμα πνευματικά λιμάνια. Είναι «πνευματικός εγγονός» του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού και τηρεί πιστά τις πνευματικές του παρακαταθήκες. Η Μονή πανηγυρίζει τη μνήμη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στις 29 Ιουνίου και τη μνήμη του Αγίου Ενδόξου Οσιομάρτυρος Γεδεών, στις 30 Δεκεμβρίου. Για επικοινωνία: Ιερά Μονή Καρακάλλου, 630 86, Καρυές, Άγιον Όρος, (23770) 23.225, fax: (23770) 23.746.



Στοιχεία για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου λάβαμε από τα κατωτέρω βιβλία:
1. Σωτήρη Καδά «Το Άγιον Όρος, τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους», έκδοση της «Εκδοτικής Αθηνών», Αθήνα 1991
2. Κοσμά Βλάχου «Η χερσόνησος του Αγίου Όρους – Άθω», έκδοση της «Αγιορείτικης Εστίας» του Δήμου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2005
3. «Βίος και Μαρτύριον του Αγίου Ενδόξου Οσιομάρτυρος Γεδεών», έκδοση Ιεράς Μονής Καρακάλλου, Άγιον Όρος 2003
4. Ιερομονάχου Νικηφόρου Μικραγιαννανίτου «Άθως – Όρος το Άγιον», έκδοση Καλύβης Αγίων Αρχαγγέλων Σκήτης Μικράς Αγίας Άννης, Άγιον Όρος 2001
5. «Καρακαλλινό Αρχονταρίκι», ενημερωτική έκδοση της Ιεράς Μονής Καρακάλλου Αγίου Όρους, Άγιον Όρος χ.χ.


• Ευχαριστούμε τον Ηγούμενο Αρχιμ. π. Φιλόθεο, για τη ευγενική του φιλοξενία και τον Αρχοντάρη της Μονής, Μοναχό π. Νεκτάριο, για τη βιβλιογραφική του βοήθεια.

• Ευχαριστούμε το ΚΤΕΛ ΑΤΤΙΚΗΣ Α.Ε. – Γραμμή Θεσσαλονίκης (Μαυρομματαίων & Ιουλιανού 19, Πεδίον Άρεως, Αθήνα, τηλ: 210 – 82.25.148, 210 – 82.26.345 & Σταθμός Υπεραστικών Λεωφορείων «Μακεδονία» Γιαννιτσών 194, Δενδροπόταμος Θεσσαλονίκης, τηλ: 2310 – 595.413, 2310 – 545.302), για την ευγενική προσφορά του, για τη μεταφορά μας στη διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Αθήνα, με σύγχρονα, πολυτελή, υπερυψωμένα και κλιματιζόμενα λεωφορεία

ΠΗΓΗ:Συντάκτης: Παναγιώτης Ριζόπουλος
Πηγή: Σ.Ο. ΙΟΥΝΙΟΣ 2006
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Εκτύπωση από orthodoxia.gr - ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 15/11/2011
http://www.orthodoxia.gr

Η Πρόνοια του Θεού

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

- Η επέμβαση του Θεού στην καθημερινή ζωή μας είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο! Με την αγαθότητά Του παρακολουθεί τη ζωή μας και κάποτε επεμβαίνει με τρόπο ανερμήνευτο! Η παρακάτω διήγηση είναι πολύ διδακτική. Μας την απέστειλαν από τήν Νότιο Αφρική. Διαβάστε την στοχαστικά.

Αἰγιο, 3 Οκτωβρίου 2011

+ Ο ΚΑΛΆΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ



(Στην εφημερίδα «Kempton Express» που κυκλοφορεί στην πόλη που μένω, στο Κέμπτον Πάρκ, διάβασα μια πολύ ενδιαφέρουσα Αληθινή Ιστορία, γραμμένη από έναν συνταξιούχο γιατρό. Λόγω ηλικίας δεν εργάζεται πια όπως πρώτα, προσφέρει όμως τις υπηρεσίες του δωρεάν σε μια Στέγη Γερόντων στην Πρετόρια, την οποίαν επισκέπτεται δυο φορές την εβδομάδα και εξετάζει τους ηλικιωμένους που μένουν εκεί. Μετάφρασα την ιστορία αυτή και την δημοσιεύω πιο κάτω όπως ακριβώς την έχει γράψει ο γιατρός ο ίδιος, για να δούμε ότι συμβαίνουν αληθινές ιστορίες και στη χώρα αυτή που ζούμε. Διαβάστε την) Πηγή! HELLENIC NEWS – Ν. ΑΦΡΙΚΗ – ΙΟΥΛΙΟΣ 2011.Τ.Κ
Είμαι συνταξιούχος γιατρός, δεν εργάζομαι κανονικά πλέον, αλλά βοηθώ δυο μέρες την εβδομάδα, όσο μπορώ, τους ηλικιωμένους σ’ ένα γηροκομείο στην Πρετόρια.

Γυρνώντας ένα απόγευμα από την Πρετόρια, στα μέσα του δρόμου το αυτοκίνητό μου άρχισε να μου δίνει φασαρία. Άρχισε ένα είδος «βήχα» σα να μην είχε πια βενζίνη και ήταν έτοιμο να σταματήσει. Κοίταξα τη βελόνα και είδα ότι ήταν κάτω από το μηδέν. Παράξενο, γιατί μόλις έφυγα από την Πρετόρια η βελόνα έδειχνε πάνω από τη μέση και ήταν αδύνατο να τέλειωσε το πέτρολ μέσα σε λίγα χιλιόμετρα! Έπειτα, το αυτοκίνητό μου δεν μου είχε δώσει ποτέ φασαρία! Άρχισα να φοβάμαι ότι θα μείνω στη μέση του δρόμου, αλλά για καλή μου τύχη εκεί μπροστά μου είδα την ταμπέλα ενός πέτρολ ατέσιον, δίπλα στο χάι γουέι. Αμέσως σκέφτηκα πως θα υπάρχει κάποιος μηχανικός να με βοηθήσει και επίσης θα το γέμιζα με βενζίνη. Έστριψα προς τα εκεί και μετά βίας, με βήχα και κούτσα-κούτσα μόλις μπόρεσα και έφτασα στο πρώτο πάρκινγκ που βρήκα.

Βγήκα από το αυτοκίνητό μου, αλλά την προσοχή μου αμέσως τράβηξε το διπλανό σταματημένο αυτοκίνητο, όπου μπροστά του ήταν μια κοπέλα γονατισμένη, με το κεφάλι κάτω και τα χέρια ενωμένα σε στάση προσευχής. Άκουσα μάλιστα να λέει ψιθυριστά: «Θεέ μου, σε παρακαλώ, βοήθησέ με!»

Την πλησίασα και ακουμπώντας το χέρι μου στην πλάτη της, τη ρώτησα: «Μπορώ να σε βοηθήσω;» Γύρισε και με μια έκπληξη στα δακρυσμένα μάτια της με κοιτούσε. Επανέλαβα την ερώτησή μου. Αργά-αργά σηκώθηκε και μου είπε πως πηγαίνει με τα παιδιά της στους γονείς της στη φάρμα, αλλά δεν έχει χρήματα να βάλει πέτρολ.

Τότε πρόσεξα ότι μέσα στο αυτοκίνητο, στο πίσω κάθισμα, ήσαν τρία παιδικά κεφαλάκια που με κοιτούσαν με αγωνία!

Είπα στην κοπέλα: «Μη στενοχωριέσαι, θα σου βάλω εγώ πέτρολ». Φώναξα τον υπάλληλο της τρόμπας και του είπα να γεμίσει το ντεπόζιτο και του έδωσα την κάρτα μου. Μετά πήγα στο εστιατόριο και πήρα τέσσερα πιάτα με φαγητό και τα έδωσα στα παιδιά και στην κοπέλα. Τα παιδιά έπεσαν με τα μούτρα στο φαγητό λες και είχαν μέρες να φάνε. Η κοπέλα κι εγώ καθίσαμε σ’ ένα παγκάκι εκεί στη σκιά, και όπως έτρωγε μου διηγήθηκε την ιστορία της.

Γεννήθηκε σε μια φάρμα, εκεί κοντά στο Πήτερσμπεργκ. Αγάπησε έναν νέο μιας γειτονικής οικογένειας και παρότι οι γονείς της δεν το ενέκριναν, αυτή τον παντρεύτηκε και ήρθαν και ζούσαν στο Τζέρμιστον. Έκαναν τρία παιδιά αλλά ο άντρας της δεν ήταν σταθερός χαρακτήρας. Τελικά πριν ένα μήνα τους παράτησε και έφυγε με μια άλλη κοπέλα. Αυτή προσπάθησε να βρει δουλειά και να τα βγάλει πέρα, αλλά δεν τα κατάφερε. Ο σπιτονοικοκύρης της την πέταξε έξω, χρήματα για φαγητό δεν είχε. Τηλεφώνησε στους γονείς της και αυτοί της είπαν να πάρει τα παιδιά και να πάει αμέσως εκεί. Μάζεψε τα λίγα υπάρχοντα που είχε και μαζί με τα παιδιά ξεκίνησε, αλλά δεν είχε ούτε δέκα ράντ για πέτρολ. Ήταν απελπισμένη, και γι’ αυτό παρακαλούσε το Θεό να τη βοηθήσει.

Πολύ συγκινήθηκα με την ιστορία της κοπέλας. Της είπα να μη στενοχωριέται, της έβαλα εγώ πέτρολ, της έδωσα και όσα χρήματα είχα μαζί μου και της είπα να προσέχει στο δρόμο και να φτάσει στους γονείς της που την περιμένουν και όλα θα πάνε καλά.

Σηκωθήκαμε για να φύγουμε, με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε: «Κύριε, είστε Άγγελος σταλμένος απ’ το Θεό, σε απάντηση της προσευχής μου;»

Τα ‘χασα! Δεν ήξερα τι να πω… Ταράχτηκα… Απλώς μουρμούρισα: «Οι Άγγελοι του Θεού είναι πολύ απασχολημένοι, γι’ αυτό ο Θεός στέλνει εμάς τους ανθρώπους να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη»…

Τη χαιρέτησα, και ταραγμένος και χωρίς να σκεφτώ, μπήκα στο αυτοκίνητό μου και έφυγα. Έπειτα από λίγα χιλιόμετρα, τότε μόνο σκέφτηκα ότι δεν έβαλα πέτρολ, δεν φώναξα το μηχανικό για να δει τη μηχανη!… Με ‘πιασε πάλι φόβος ότι θα μείνω στο δρόμο… Κοιτάζω τη βελόνα και τι να δω, έδειχνε στη μέση!… Μα πριν λίγο ήτανε κάτω από το μηδέν. Και το βήξιμο;;; Τίποτα! Ούτε βήξιμο, ούτε φασαρία!… Το αμάξι πήγαινε μια χαρά…

Έφτασα στο σπίτι και η γυναίκα μου κατάλαβε ότι κάτι μου συμβαίνει και με ρώτησε:

«Είσαι καλά; Τι σου συμβαίνει; Έπαθες τίποτα; Είσαι πολύ ταραγμένος».

«Ναι …. Όχι… Δηλαδή… Να, είχα πολύ δουλειά στο γηροκομείο»…

Την άλλη μέρα πρωί-πρωί πήγα το αυτοκίνητο στο γκαράζι για να το εξετάσει ο μηχανικός. Το κοίταξε παντού, εξέτασε τη μηχανή, το πήγε και μια βόλτα, δεν βρήκε τίποτα που να χρειάζεται επισκευή ή ρεγουλάρισμα…

ΠΗΓΗ:http://neaproia.wordpress.com

Καινή Διαθήκη (με απόδοση στη δημοτική)

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΕ΄( 25 )
Στιχ. 1-13. Η παραβολή των δέκα παρθένων.


Τότε ὁμοιωθήσεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας αὐτῶν ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ νυμφίου.

2 πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι καὶ αἱ πέντε μωραί.

 3 αἵτινες μωραὶ λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν οὐκ ἔλαβον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔλαιον·

4 αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν.

5 χρονίζοντος δὲ τοῦ νυμφίου ἐνύσταξαν πᾶσαι καὶ ἐκάθευδον.
6 μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ.

7 τότε ἠγέρθησαν πᾶσαι αἱ παρθένοι ἐκεῖναι καὶ ἐκόσμησαν τὰς λαμπάδας αὐτῶν.

8 αἱ δὲ μωραὶ ταῖς φρονίμοις εἶπον· δότε ἡμῖν ἐκ τοῦ ἐλαίου ὑμῶν, ὅτι αἱ λαμπάδες ἡμῶν σβέννυνται.

9 ἀπεκρίθησαν δὲ αἱ φρόνιμοι λέγουσαι· μήποτε οὐκ ἀρκέσει ἡμῖν καὶ ὑμῖν· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράσατε ἑαυταῖς.

10 ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι ἦλθεν ὁ νυμφίος καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐκλείσθη ἡ θύρα.

11 ὕστερον δὲ ἔρχονται καὶ αἱ λοιπαὶ παρθένοι λέγουσαι· κύριε κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν.

12 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς.

13 γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται

Απόδοση στη δημοτική

Τότε, όταν δηλαδή έλθει ο Μεσσίας κατά τη δευτέρα του παρουσία, η έλευση αυτή της ουράνιας βασιλείας του και όσα θα συμβούν τότε θα μοιάζουν με ό,τι έγινε σε δέκα παρθένες. Αυτές λοιπόν, αφού πήραν τα λυχνάρια τους βγήκαν να υποδεχθούν το γαμπρό, που θα ερχόταν τη νύχτα να παραλάβει τη νύφη.

2 Πέντε όμως απ’ αυτές ήταν φρόνιμες και μυαλωμένες,  ενώ οι πέντε άλλες ήταν ασυλλόγιστες και ανόητες.
3 Και οι ανόητες αυτές, όταν πήραν τα λυχνάρια τους, δεν πήραν μαζί τους και λάδι.

4 Οι φρόνιμες όμως μαζί με τα αναμμένα λυχνάρια τους πήραν και λάδι στα ειδικά δοχεία τους.

5 Επειδή όμως αργούσε τη νύχτα να έλθει ο γαμπρός, νύσταξαν όλες και κοιμούνταν.

6 Κατά τα μεσάνυχτα όμως ακούστηκε φωνή μεγάλη: Ιδού, ο γαμπρός έρχεται ˙ βγείτε να τον προϋπαντήσετε.

7 Τότε σηκώθηκαν όλες οι παρθένες εκείνες και ετοίμασαν και τακτοποίησαν  τα λυχνάρια τους.

8 Οι ανόητες όμως είπαν στις φρόνιμες: Δώστε μας από το λάδι σας, διότι τα λυχνάρια μας σβήνουν.

9 Αλλά οι φρόνιμες αποκρίθηκαν: Δεν μπορούμε να σας δώσουμε, διότι υπάρχει φόβος να μη φθάσει το λάδι και για μας και για σας. Πηγαίνετε καλύτερα σ’ εκείνους που πουλούν και αγοράστε για τα λυχνάρια σας.

10 Όταν όμως αυτές πήγαιναν να αγοράσουν, ήλθε ο γαμπρός . Και οι έτοιμες παρθένες μπήκαν μαζί του στην αίθουσα του γάμου κι έκλεισε η θύρα.

11 Ύστερα όμως φθάνουν και οι υπόλοιπες παρθένες κι άρχισαν να λένε: Κύριε, κύριε,  άνοιξέ μας.

12 Αυτός όμως τους αποκρίθηκε: Αληθινά σας λέω, δεν σας γνωρίζω.

13 Το συμπέρασμα λοιπόν της παραβολής είναι ότι πρέπει να είστε προνοητικοί, με την ψυχή σας πάντοτε να λάμπει από το φως της αρετής και εφοδιασμένοι με το λάδι της εσωτερικής θερμότητος και δυνάμεως. Αυτό θα σας το προμηθεύει η σταθερή επικοινωνία σας με το Θεό. Κι έτσι να περιμένετε τον ερχομό του υιού του ανθρώπου και Νυμφίου της Εκκλησίας Χριστού, άγρυπνοι και έτοιμοι πάντοτε. Διότι δεν ξέρετε την ημέρα ούτε την ώρα που θα έλθει, για να εισέλθετε μαζί του στην ευφροσύνη , την ευτυχία και την χαρά των γάμων του.


Από «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

Ο Όσιος Γεννάδιος της μονής Βατοπαιδίου

Ο Γεννάδιος ήταν μοναχός στην ιερά μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους , υπεύθυνος δοχειάρης (φρόντιζε να υπάρχουν αποθέματα λαδιού ).  Κάποια ημέρα , κατά τη διάρκεια της διακονίας του, ένα άδειο βαρέλι γέμισε κατά παράδοξο τρόπο λάδι. Το θαύμα αυτό αποδόθηκε στην Υπεραγία Θεοτόκο, στην τιμή της οποίας είναι αφιερωμένη η μονή και ιδιαιτέρως στην εικόνα της , που βρισκόταν εκεί.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πνευματικό ημερολόγιο

Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ο Όσιος Νίκων του Ραντονέζ

Ο Νίκων ήταν μαθητής του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ και διάδοχός του στην ηγουμενία. Όταν επιτέθηκαν βάρβαροι στη Ρωσία, ο Νίκων προσευχήθηκε στον Θεό να άρει τον κλοιό της συμφοράς αυτής από τον Ρωσικό λαό. Τότε του εμφανίστηκε ο όσιος Σέργιος μαζί με τον όσιο Πέτρο και τον όσιο Αλέξιο- κεκοιμημένοι Μητροπολίτες Μόσχας – και του είπαν να μη θρηνεί , διότι κατά παραχώρηση Θεού είχε γίνει η εχθρική αυτή εισβολή και ήταν για το καλό τους˙ θα διαρκούσε λίγο και κατόπιν θα βασίλευε πάλι η ειρήνη. Ο όσιος Νίκων ανακαίνισε τη Μονή της Αγίας Τριάδος στο Ραντονέζ και η αγία βιοτή του υπήρξε για πολλούς πρότυπο ασκήσεως . Εισήλθε στην αιώνια ανάπαυση στις 17 Νοεμβρίου 1426.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πνευματικό ημερολόγιο

Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός, επίσκοπος Νεοκαισαρείας

Αυτός ο άνθρωπος του Θεού και μεγάλος θαυματουργός άγιος επονομάστηκε δεύτερος Μωυσής. Γεννήθηκε από γονείς εθνικούς, αλλά επιφανείς και πλούσιους. Σπούδασε ελληνική και Αιγυπτιακή φιλοσοφία και τότε συνειδητοποίησε πόσο φτωχή και ανεπαρκής είναι η φιλοσοφία των εθνικών. Διψασμένος στράφηκε στους χριστιανούς δασκάλους, ιδίως τον Ωριγένη Αλεξανδρείας, κοντά στον οποίο σπούδασε αρκετά χρόνια και έλαβε το άγιο βάπτισμα.
Αγνός καθώς ήταν στο σώμα και την ψυχή, ο Γρηγόριος θέλησε να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στον Ιησού Χριστό. Έτσι «αυτομολεί προς τον ησύχιον βίον» και αποσύρεται στην ερημιά για πολύ καιρό ασκούμενος στα πνευματικά παλαίσματα. Η φήμη του απλώθηκε σύντομα στις πολιτείες. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμασείας ( σ.τ.μ. της Καππαδοκίας του Πόντου ) Φαίδιμος θέλησε να τον χειροτονήσει Επίσκοπο Νεοκαισαρείας. Ο διορατικός Γρηγόριος , που είχε στο μεταξύ επιστρέψει στην πατρίδα του, αντιλήφθηκε την πρόθεση του Επισκόπου και, για να αποφύγει τους απεσταλμένους του, αναχώρησε στην έρημο. Στο τέλος ο Φαίδιμος τον χειροτόνησε κατά έναν παράδοξο τρόπο ( σ.τ.μ. εξ αποστάσεως , παρά τη θέλησή του! ) και ο Γρηγόριος αναγκάστηκε να αποδεχθεί το αξίωμα του Επισκόπου.
Η Υπεραγία Θεοτόκος και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος εμφανίστηκαν στον Γρηγόριο σε οπτασία: ο άγιος Ευαγγελιστής κατά εντολή της Θεοτόκου, του αποκάλυψε το Σύμβολο της Πίστεως. Η διδασκαλία αυτή είναι γνωστή με το όνομα του Γρηγορίου.
Ποιος μπορεί να απαριθμήσει τα εξαίσια «τέρατα και σημεία» του δεύτερου αυτού Μωυσή; Είχε κραταιά εξουσία κατά πνευμάτων ακαθάρτων, αλλά και επί ορέων και υδάτων˙ θεράπευε κάθε πόνο και ασθένεια˙ μπορούσε να γίνεται αόρατος στους διώκτες του και γνώριζε διορατικώς τα γεγονότα μακρόθεν, αλλά και τις σκέψεις των ανθρώπων. Ολοκλήρωσε την επίγεια ζωή του το έτος 270 σε βαθύ γήρας, αφού ως άλλος απόστολος του Θεού μετέστρεψε πλήθη ανθρώπων. Όταν έφτασε ως Επίσκοπος στη  Νεοκαισάρεια, βρήκε μόνο 17 χριστιανούς στην ειδωλολατρική αυτή πόλη. Όταν έφυγε από τη ζωή άφησε πίσω του μια πόλη χριστιανική , με 17 μόνο ειδωλολάτρες. Έτσι έλαβε ο πανεύφημος άγιος τον άφθαρτο στέφανο της δόξης από τον Κύριο της δόξης Ιησού Χριστό, στη Βασιλεία των Ουρανών.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Αθήνα: Οι εκκλησιαζόμενοι είναι πιο αισιόδοξοι και γενικά πιο υγιείς σε σχέση με τους μη θρησκευόμενους

 http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=15838

Οι άνθρωποι που πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία και γενικά ακολουθούν τις επιταγές της θρησκείας, έχουν γενικά μεγαλύτερη αισιοδοξία και κινδυνεύουν λιγότερο από κατάθλιψη, σε σχέση με όσους δεν θρησκεύονται, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη έρχεται να επιβεβαιώσει προηγούμενες έρευνες, οι οποίες επίσης έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συμμετοχή στα εκκλησιαστικά και γενικότερα στα θρησκευτικά δρώμενα προάγει τόσο την ψυχολογική, όσο και τη σωματική υγεία, αυξάνοντας το προσδόκιμο ζωής. Αυτό συμβαίνει, πιθανότατα, επειδή η θρησκεία έχει την ικανότητα να μειώνει το άγχος της καθημερινότητας, να δίνει νόημα στη ζωή και να καταστέλλει τις βλαβερές συνήθειες.

Ο άγιος απόστολος Ματθαίος ο Ευαγγελιστής

Ο Ματθαίος , γιος του Αλφαίου, ήταν τελώνης και, όταν τον είδε καθήμενο ο Κύριος στην Καπερναούμ, του είπε: ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ ( Ματθ. 9, 9 ) . Μετά απ’  αυτό ο Ματθαίος προετοίμασε γεύμα στο σπίτι του για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον Κύριο να εκφράσει ορισμένες γενικές αλήθειες για την έλευσή του στη γη. Αφού δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ο Ματθαίος κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους, τους Μήδους και τους Αιθίοπες. Στην Αιθιοπία όρισε Επίσκοπο τον ακόλουθό του Πλάτωνα και ύστερα αποσύρθηκε στη μόνωση της ησυχίας, προσευχόμενος στο όρος , όπου ο Κύριος του παρουσιάστηκε.

Ο Ματθαίος βάπτισε τη σύζυγο και τον γιό του πρίγκιπα της Αιθιοπίας, γεγονός που εξόργισε τον πρίγκιπα, ο οποίος έστειλε στρατιώτες να του φέρουν δέσμιο τον Ματθαίο για να δικαστεί. Οι στρατιώτες όμως επέστρεψαν άπραγοι και είπαν στον άρχοντα ότι άκουσαν μεν την φωνή του Ματθαίου, αλλά όμως δεν μπόρεσαν να τον δουν με τα μάτια τους! Τότε ο πρίγκιπας έστειλε δεύτερο κλιμάκιο της φρουράς του. Όταν πλησίασαν τον απόστολο οι στρατιώτες , έλαμπε το πρόσωπό του με φως υπερκόσμιο, τόσο δυνατό μάλιστα που δεν μπορούσαν να τον αντικρίσουν. Έντρομοι πέταξαν καταγής τα όπλα τους και επέτρεψαν στη βάση τους.

Ο πρίγκιπας αποφάσισε πια να πάει ο ίδιος να τον βρει. Όμως όταν συναντήθηκαν ο Ματθαίος ακτινοβολούσε τόσο ώστε ο πρίγκιπας τυφλώθηκε αμέσως! Ο Απόστολος όμως είχε ευσπλαχνική καρδιά: προσευχήθηκε στον Θεό και ο πρίγκιπας βρήκε ξανά το φως του. Δυστυχώς είδε μόνο με τα φυσικά μάτια και όχι με τα πνευματικά , διότι πάραυτα συνέλαβε τον Ματθαίο και τον υπέβαλε σε βάναυσα βασανιστήρια. Δύο φορές ανάφθηκε μεγάλη φωτιά επάνω στο στήθος του, αλλά η δύναμη του Θεού τον διαφύλαξε σώο και αβλαβή. Ύστερα ο απόστολος προσευχήθηκε θερμά και παρέδωσε το πνεύμα του. Ο πρίγκιπας πρόσταξε να τοποθετηθεί το σώμα του μάρτυρος σ’ ένα σιδερένιο κιβώτιο και να πεταχτεί στη θάλασσα,  ώστε να χαθεί. Όμως ο άγιος εμφανίστηκε στον Επίσκοπο Πλάτωνα και του είπε πού μπορούσε να εντοπίσει το κιβώτιο με τη σορό. Ο Επίσκοπος το ανέσυρε από τη θάλασσα και πράγματι αντίκρισε μέσα τη σορό του Ματθαίου.

Μετά απ’ το νέο αυτό θαύμα ο πρίγκιπας συγκλονίστηκε, βαπτίστηκε κι έλαβε το όνομα Ματθαίος. Στη συνέχεια εγκατέλειψε όλα τα μάταια του κόσμου, έγινε πρεσβύτερος και διακονούσε την Εκκλησία θεαρέστως!

Όταν αναπαύθηκε ο Επίσκοπος , ο άγιος απόστολος Ματθαίος εμφανίστηκε στον πρεσβύτερο Ματθαίο και τον συμβούλευσε να δεχθεί ν’ αναλάβει την επισκοπή. Πράγματι, αυτό έγινε. Ο νέος Επίσκοπος Ματθαίος ποίμανε επί πολλά χρόνια θεαρέστως την Εκκλησία, μέχρι που ο Θεός τον κάλεσε στην αιώνια βασιλεία Του.

Ο άγιος απόστολος Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του στην Αραμαϊκή γλώσσα . Λίγο αργότερα μεταφράστηκε στην Ελληνική: το ελληνικό κείμενο έχει φθάσει μέχρις εμάς , ενώ το αραμαϊκό χάθηκε. Λέγεται γι’ αυτόν τον Ευαγγελιστή ότι ποτέ δεν έβαλε κρέας στο στόμα του , αλλά έτρωγε μόνο λαχανικά και φρούτα.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πνευματικό ημερολόγιο

Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ