Η Ιερά Μονή Ξηροποτάµου

Η Ιερά Μονή Ξηροποτάµου,
κλασικό δείγµα αγιορειτικής αρχιτεκτονικής, γεωγραφικά εντοπίζεται περίπου στο µέσο της χερσονήσου του Άθω σε θέση περίβλεπτη, και σε ύψος 200 µέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα µοναστήρια, αλλά η πρώιµη ιστορία του παραµένει ασαφής όσον αφορά στον ακριβή χρόνο ίδρυσής του και τον κτίτορα του µοναστηριού. Η προφορική παράδοση θέλει ιδρυτή της µονής την αυτοκράτειρα Πουλχερία που έζησε τον 5ο αιώνα, ενώ σύµφωνα µε άλλη πηγή ιδρυτές θεωρούνται οι αυτοκράτορες Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος και ο Ρωµανός Α΄ ο Λεκαπηνός κατά τον 10ο αιώνα. Σε χειρόγραφα και διάφορα έγγραφα υπάρχει µια ασάφεια όσον αφορά στο όνοµα της µονής και την προσωπικότητα του οσίου Παύλου που είναι πιθανότατα ο κύριος κτίτορας της µονής. Πρόκειται µάλλον για κάποιον ασκητή µοναχό ο οποίος έχαιρε µεγάλης εκτίµησης στον Άθω, υπήρξε σύγχρονος του αγίου Αθανασίου και µε βάση την προφορική παράδοση ταυτίζεται µε τον γιο του Μιχαήλ Α΄ του Ραγκαβέ.





Η ευηµερούσα πορεία της µονής ανακόπηκε κατά το 13ο αιώνα, στα χρόνια της Φραγκοκρατίας όταν ενέσκηψαν οικονοµικές δυσκολίες και πειρατικές επιδροµές. ∆εν άργησε ωστόσο να τύχει και πάλι της υποστήριξης των βυζαντινών αυτοκρατόρων, ιδίως µετά την πυρκαγιά του 1280, που µε δωρεές και χρυσόβουλλα επιβεβαίωσαν κυριαρχικά δικαιώµατα της µονής (13ος-14ος αιώνας). ∆ωρεές από τις ηγεµονίες της Βλαχίας και της Ουγγροβλαχίας υπήρξαν πηγή ανανέωσης και µακροηµέρευσης της ζωής του µοναστηριού. Ανάµεσα στους µεγάλους ευεργέτες της µονής αριθµείται και ο σουλτάνος Σελίµ Α΄. Η Ξηροποτάµου, όπως κάθε µοναστήρι, γνώρισε και έντονες στιγµές κάµψης. Οι δύο καταστροφικές πυρκαγιές στις αρχές του 16ου και 17ου αιώνα και το βάρος των χρεών κατά το 18ο αιώνα γονάτισαν τη µονή. Το διάστηµα 1821-1830 η µονή είχε καταληφθεί από τουρκικό στράτευµα ενώ στα νεώτερα χρόνια, το 1950 και 1973 ξαναχτυπήθηκε από πυρκαγιές.




Σήµερα η µονή Ξηροποτάµου κατέχει την όγδοη θέση στην ιεραρχία των κοινοβίων. Σ' αυτήν ανήκει το λιµάνι της ∆άφνης και τα 6 σωζόµενα Ξηροποταµινά Κελλιά. Η µονή έχει 7 παρεκκλήσια και 9 εξωκκλήσια. Το Καθολικό της τιµάται στους αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες και οικοδοµήθηκε το 18ο αιώνα, επάνω σε παλαιότερο. Έξω από το Καθολικό βρίσκεται η φιάλη του αγιασµού φτιαγµένη από ερυθρό µάρµαρο το τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα µε δωρεά του λόγιου αδελφού της µονής Καισάριου ∆απόντε. Στη βιβλιοθήκη της µονής υπάρχουν 409 χειρόγραφα και περίπου 6,000 έντυπα βιβλία. Γνωστά κειµήλια της µονής είναι ο δίσκος της Πουλχερίας κατασκευασµένος από στεατίτη λίθο, λείψανα αγίων, χρυσοκέντητα ιερά άµφια και πολύτιµες επισκοπικές ράβδοι. Το πολυτιµότερο όµως κειµήλιο της Ξηροποτάµου είναι τα δύο τεµάχια Τιµίου Ξύλου από τον σταυρό του Χριστού, τα µεγαλύτερα που υπάρχουν στον κόσµο, που φέρουν και την οπή από τα καρφιά της σταυρώσεως. Σήµερα η µονή αριθµεί περί τους εικοσιπέντε αγαθούς και ησύχιους µοναχούς.
ΠΗΓΗ:http://www.mountathos.gr





Η Ιερά Μονή Ξηροποτάμου είναι αφιερωμένη στους 40 Μάρτυρες (9 Μαρτίου) στέκει σε μια μαγευτική και περίβλεπτη θέση στο μέσο της χερσονήσου και πάνω στο δρόμο καθώς ανηφορίζουμε από τη
Δάφνη στις Καρυές όμορφο και επιβλητικό μοναστήρι βλέπει κάτω στο Σιγγιτικό κόλπο, που απλώνεται συνήθως ήσυχος και γαλανός.



Η παράδοση αποδίδει την ίδρυση του μοναστηριού στην αυτοκράτειρα Πουλχερία (450 - 457), ενώ άλλες πηγές στους αυτοκράτορες Κωνσταντίνο Ζ' Πορφυρογέννητο (913 - 959) και Ρωμανό Α'Λεκαπηνό
(920 - 944), από τους οποίους μάλιστα ο πρώτος δώρισε στο μοναστήρι ένα πολύτιμο κόκκινο μανδύα. Σύμφωνα όμως με διάφορες άλλες αξιόπιστες μαρτυρίες και γραπτές πηγές, το μοναστήρι ιδρύθηκε
στο τέλος του 10ου αιώνα, δηλαδή λίγο χρόνο μετά την ίδρυση της Μεγίστης Λαύρας.


Πιθανός ιδρυτής του μοναστηριού, που του έδωσε και το όνομά του, είναι ο μοναχός Παύλος Ξηροποταμηνός, που ονομάστηκε έτσι από τον τόπο όπου μόναζε νωρίτερα. Έγινε ο πρώτος ηγούμενος της
μονής Ξηροποτάμου και αναδείχθηκε μεγάλος πνευματικός άνδρας την εποχή εκείνη. Αναφέρεται στο Α' Τυπικό του Αγίου Όρους και, έχοντας τις δικές του αντιλήψεις σχετικά με τους τύπους και τους
κανόνες στη μοναστική άσκηση, δεν συνδέθηκε ποτέ με πραγματική φιλία με τον Αθανάσιο.





Η μονή Ξηροποτάμου στην αρχή ονομαζόταν «των άγίων Τεσσαρά κοντα», ενώ σε διάφορα έγγραφα τιτλοφορείται «του άγίου Νικηφόρου του Ξηροποταμηνού». Ίσως έχουμε εδώ δύο ονομασίες της ίδιας
μονής. Διαφορετικά θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η πρώτη, ως νεοσύστατη και μικρότερη, υπαγόταν στην παλαιότερη και μεγαλύτερη μονή του Νικηφόρου. Μια άλλη παράδοση, εξάλλου, θέλει στον ίδιο
αυτό χώρο τη μονή του «Χειμάρρου», που λέγεται ότι την έκτισε επίσης η αυτοκράτειρα Πουλχερία στον 5ο αιώνα.

Η μονή Ξηροποτάμου τον 11ο αιώνα ήταν μία από τις πιο πλούσιες αγιορειτικές μονές, αφού απλώθηκε σημαντικά πάνω στη νοτιοδυτική πλευρά της χερσονήσου. Τα όριά της έφταναν μέχρι την περιοχή της
μονής Ιβήρων και ανατολικά μέχρι τον Άγιο Παύλο, όπου βρίσκονται σήμερα τα μοναστήρια της Σιμωνόπετρας, του Γρηγορίου και του Διονυσίου. Με το πέρασμα του χρόνου φυσικά τα όριά της αυτά
περιορίστηκαν αρκετά, αλλά ακόμη και σήμερα διαθέτει μεγάλη εδαφική έκταση και ιδιαίτερα το γεμάτο από άγριες καστανιές δάσος της.




Η ευημερία του μοναστηριού συνεχίστηκε σε ολόκληρο τον 12ο αιώνα καθώς και στις αρχές του 13ου. Στη συνέχεια όμως, στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, αυτή ανακόπηκε και άρχισαν οι δυσκολίες εξαιτίας
της οικονομικής του κρίσεως και των πειρατικών επιδρομών. Έτσι μετά την επανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως ενίσχυσε το μοναστήρι οικονομικά ο πρώτος Παλαιολόγος αυτοκράτορας Μιχαήλ Η'
(1259 - 1282), όπως μαθαίνουμε από ένα χρυσόβουλλό του, του 1275, και που κατά μια παράδοση επισκέφθηκε και ο ίδιος τη μονή. Ο διάδοχος του Ανδρόνικος Β' (1282 - 1328) φρόντισε για την
ανοικοδόμησή του, μετά την πυρκαγιά του έτους 1280 και κατοχύρωσε με ιδιαίτερο χρυσόβουλλό του τα κτήματα του μοναστηριού.

Τον 14ο και 15ο αιώνα, παράλληλα με τη βοήθεια των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, φροντίζουν για το μοναστήρι και οι ηγεμόνες της Σερβίας διαθέτοντας πολλές φορές μεγάλα χρηματικά ποσά. Ειδικότερα με
έξοδά τους κτίστηκαν το τείχος με τον υψηλό πύργο, το παρεκκλήσι της Θεοτόκου στη βορεινή πλευρά και ανοικοδομήθηκε το καθολικό του το 1445.





Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και μέχρι τον 19ο αιώνα η μονή Ξηροποτάμου πέρασε γενικά δύσκολες στιγμές, που οφείλονταν σε πολλές και διάφορες αιτίες. Οι κυριότερες από αυτές είναι οι φοβερές
επιδρομές των Τούρκων εναντίον της, οι δύο μεγάλες πυρκαγιές στα χρόνια 1507 και 1609 και οι αδιάκοποι σχεδόν δικαστικοί αγώνες, που είχαν σχέση κυρίως με οριακές διαφορές με τις γειτονικές της
μονές.

Από τις επιδρομές υπέφερε πολλά το μοναστήρι, αλλά περισσότερο στοίχισαν σ' αυτό οι δύο πυρκαγιές, από τις οποίες καταστράφηκε εντελώς μόνο τα κειμήλιά του μπόρεσε να διασώσει. Για την
ανοικοδόμησή του τη φορά αυτή φρόντισαν οι ίδιοι οι μοναχοί, αφού συγκέντρωσαν αρκετά χρήματα από εράνους και περιοδείες με το Τίμιο Ξύλο στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, καθώς επίσης οι ηγεμόνες
από τις χώρες αυτές, που καθιέρωσαν και ετήσια χορηγία προς τη μονή, και παλαιότερα ο σουλτάνος Σελίμ Α' (1512 - 1520), που, εκτός από οικονομική ενίσχυση, παραχώρησε πολλά προνόμια σε
ολόκληρο το Όρος και ιδιαίτερα στη μονή Ξηροποτάμου.

Οι καταστροφές όμως στη μονή συνεχίστηκαν και παράλληλα οι ανακαινίσεις της, συνήθως πάλι με τις εισπράξεις από την περιφορά του Τιμίου Ξύλου. Μόνο στα τελευταία χρόνια (1952) το κομμάτι που
καταστράφηκε από πυρκαγιά αναστηλώθηκε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, ενώ αναμένεται από στιγμή σε στιγμή η αναστήλωση της νοτιοδυτικής πτέρυγας που κάηκε από άγνωστη αιτία το 1972.

Το καθολικό της, τιμώμενο στη μνήμη των αγίων 40 Μαρτύρων, ανοικοδομήθηκε στα χρόνια 1761 - 1763 από τον Καισάριο Δαπόντε και τοιχογραφήθηκε 20 χρόνια αργότερα το 1783. Βρίσκεται στο κέντρο
της λιθόστρωτης αυλής και είναι στραμμένο περισσότερο προς βορρά ακολουθώντας την ανάλογη διαμόρφωση του εδάφους. Κτισμένο με τον ίδιο τρόπο, όπως τα άλλα καθολικά, είναι πολύ ευρύχωρο,
εκτός από το σχετικά στενό Ιερό Βήμα. Η κεραμοπλαστική του διακόσμηση ομορφαίνει περισσότερο την προσεγμένη τοιχοποιία του, ενώ σε μια γωνία του εξωνάρθηκα βρίσκεται εντοιχισμένη μια ανάγλυφη
πλάκα από τη μεσοβυζαντινή εποχή με την ολόσωμη παράσταση του Αγίου Δημητρίου. Δύο ανάγλυφα επίσης κεφάλια, της Πουλχερίας και του Αγίου Παύλου, υπάρχουν στον πύργο του κωδωνοστασίου μαζί
με την επιγραφή: «Άγιος Παύλος Ξηροποταμηνός υιός του ευσεβεστάτου Μιχαήλ, 1738».





Η μονή Ξηροποτάμου αριθμεί και μερικά άλλα παρεκκλήσια μέσα και έξω από αυτή. Μέσα είναι τα εξής 7: των Αρχαγγέλων και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, δεξιά και αριστερά στη λιτή του καθολικού,
της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, του Προδρόμου, των Εισοδίων της Θεοτόκου, του Αγίου Θεοδοσίου και του Αγίου Γεωργίου στις τέσσερις πλευρές της μονής. Από όλα αυτά τα τρία πρώτα φέρουν και
τοιχογραφίες, ενώ τα υπόλοιπα μόνο φορητές εικόνες. Έξω από τη μονή προς τα ανατολικά βρίσκονται τα τέσσερα κελλιά της, της Αναλήψεως (πρώην Μεταμορφώσεως), του Γενεσίου του Προδρόμου, της
Κοιμήσεως της Θεοτόκου και του Αγίου Αθανασίου, και στις Καρυές του Αγίου Δημητρίου που χρησιμεύει και για αντιπροσωπείο επίσης σ' αυτήν ανήκουν τα περισσότερα από τα κτίρια του λιμανιού της
Δάφνης.

Η μονή Ξηροποτάμου διαθέτει πολλά και αξιόλογα κειμήλια. Ιδιαίτερα είναι γνωστή για το μεγαλύτερο στον κόσμο τεμάχιο Τιμίου Ξύλου που διατηρεί, αφιέρωμα όπως λέγεται της Πουλχερίας, μέσα σε ένα
ξύλινο σταυρό σ' αυτό φαίνεται μια από τις τρύπες, όπου είχαν μπήξει τα καρφιά κατά τη Σταύρωση. Κατά μια άλλη παράδοση αυτό είναι δώρο του αυτοκράτορα Ρωμανού Α'. Εκτός από αυτό φυλάσσονται
εδώ και άλλα μικρότερα τεμάχια του ίδιου ξύλου, λείψανα πολλών αγίων, πολύτιμες επισκοπικές ράβδοι, από τις οποίες δύο είναι από ήλεκτρο, χρυσοκέντητα ιερά άμφια και λειτουργικά σκεύη.

Η βιβλιοθήκη της μονής στεγάζεται και αυτή μαζί με το σκευοφυλάκιο πάνω από το νάρθηκα του καθολικού. Περιέχει 409 χειρόγραφα, από τα οποία τα 20 είναι περγαμηνά και τα υπόλοιπα χάρτινα και
μεταγενέστερα. Από τα χειρόγραφα λίγα είναι εικονογραφημένα και κυρίως με επίτιτλα και αρχικά γράμματα με πλούσια μερικές φορές φυτική διακόσμηση. Επίσης αριθμεί και 5.000 περίπου έντυπα βιβλία.

Η μονή Ξηροποτάμου κατέχει σήμερα την όγδοη θέση στη σειρά της ιεραρχίας των αθωνικών μοναστηριών. Στη θέση αυτή υποβιβάστηκε στις αρχές του 16ου αιώνα, ενώ μέχρι τότε βρισκόταν στην πέμπτη
θέση, την οποία κατέχει τώρα η μονή Διονυσίου. Ως προς το σύστημα διαβιώσεως είναι κοινόβια και αριθμεί 60 περίπου μοναχούς μαζί με τους εξαρτηματικούς της έξω στα κελλιά
ΠΗΓΗ: http://www.xristianos.gr


Η σφραγίδα της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου




... ομολογώ, ότι χαίρομαι για το ότι, οι υπεύθυνοι της στον Άθωνά μας Ιεράς Μονής του Ξηροποτάμου, σε απόλυτη ιεροπαραδοσιακή συμφωνία, και σε ευλαβή αναφορά του θαύματος που περιγράφεται στο συναξάρι, το σύνολο των προστατών της Τεσσαράκοντα αγίων Μαρτύρων, στα επίτιτλα, στα σύμβολα και στις σφραγίδες της, δεν τους εικονίζουν ως πρόσωπα, θα μπορούσαν να το κάνουν σμικροϊχνογραφικώς, αλλά τους παριστάνουν, σε σύνθεσι με το νικηφόρο σημείο του Τιμίου Σταυρού, ως τέσσαρες δεκάδες, αμαράντινων εννοείται, στεφάνων ...

του Επισκόπου Ροδοστόλου κ. Χρυσοστόμου
ΠΗΓΗ:agioritikesmnimes.pblogs.

ΤHΛΕΦΩΝΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
(τηλ. 23770-23251)

Ιερά, Βασιλική, Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους

Οι Άγιοι Απόστολοι και ο Οσιομάρτυς Γεδεών σκέπουν το Καρακαλληνό κοινόβιο
Στη βορειοανατολική πλευρά της χερσονήσου του Αγίου Όρους, πλησίον της θάλασσας και μέσα σε ένα κατάφυτο περιβάλλον, βρίσκεται η Ιερά Βασιλική, Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Καρακάλλου. Η Μονή δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε και από ποιους ιδρύθηκε. Τα ίχνη των κτητόρων της χάνονται κάπου στα τέλη του 10ου και τις αρχές του 11ου αιώνα.



Η ιστορία της Μονής

Η πρώτη γραπτή αναφορά για την ύπαρξη της Μονής, μαρτυρείτε σε χειρόγραφο του Πρωτάτου, το 1018, όπου φαίνεται να καθορίζονται τα γεωγραφικά όρια μεταξύ των Μονών «Αμαλφινών» και «Καρακάλλου». Στο Β΄ Τυπικό του Αγίου Όρους (1046) δεν γίνεται μνεία της Μονής. Όπως αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, παλαιότερα υπήρχε στο αρχείο της Μονής Χρυσόβουλο του Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ΄ του Διογένη (1068 – 1071) το οποίο αναφερόταν σε κτήματα της Μονής. Επίσης υπάρχει έγγραφο του Πρωτάτου, του 1087, το οποίο αναφέρεται στον Ηγούμενο της Καρακάλλου, Μοναχό Μιχαήλ. Κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα η Μονή όπως και όλο το Άγιο Όρος, μαστίζεται από τις επιδρομές των Σταυροφόρων και των Καταλανών πειρατών, με αποτέλεσμα να περιπέσει σε μαρασμό. Το 1294 με την αρωγή του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθανασίου και την υλική στήριξη του ευσεβούς Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου (1282 – 1328), η Μονή αποκτά μετόχια στη Θεσσαλόνικη, στο Στρυμόνα, στη Λήμνο και σε άλλα μέρη της Ελλάδος, τα οποία δίνουν μία οικονομική ώθηση και πνευματική άνθηση στη Μονή. Μετά τη πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Μονή οδεύει ξανά προς την παρακμή. Στις αρχές του 16ου αιώνα, ο Ηγεμόνας της Μολδαβίας, Ιωάννης Πέτρος Ράρες, ανακαινίζει το κτηριακό συγκρότημα της Μονής, ανοικοδομεί τους δύο οχυρωματικούς Πύργους και το Καθολικό, ενώ η κόρη του Ρωξάνδρα εξαγοράζει τα δημευθέντα από τους κατακτητές κτήματα. Λίγο μετά τα μέσα του 17ου αιώνα οι Ηγεμόνες της Ιβηρίας (Γεωργίας), κτίζουν την τράπεζα της Μονής, ενώ τα έργα που γίνονται φέρνουν αύξηση στην αδελφότητα, η οποία σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής ξεπερνά τους 500 μοναχούς.!
Η πλήρης ανανέωση της Μονής γίνεται κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, όπου αναγείρεται η βόρεια πλευρά, το κωδωνοστάσιο, ο εξωνάρθηκας ενώ ανακαινίζεται το Καθολικό. Τα έργα συνεχίζονται αμείωτα και τον 19ο αιώνα, ενώ το 1813 η Μονή επανέρχεται στη κοινοβιακή τάξη. Ο πολυτάραχος 20ος αιώνας με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη Μονή. Η χαρισματική μορφή του Ηγουμένου Κοδράτου, δίνει νέα πνοή ζωής στη Μονή, η οποία στα μέσα της δεκαετίας του ’80 πέφτει πάλι σε μαρασμό. Το 1981 την ηγουμενία της Μονής αναλαμβάνει ο σημερινός γέροντας, Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος.
Στο Γ΄ Τυπικό του Αγίου Όρους, η Μονή κατείχε την 6η θέση, ενώ σήμερα την 11η. Η αδελφότητα της Μονής σήμερα, αποτελείται από 41 μοναχούς.



Λείψανα – Κειμήλια – Άγιοι της Μονής

Στη Μονή βρίσκονται αποθησαυρισμένα περίπου 100 τεμάχια Αγίων Λειψάνων, μεταξύ αυτών τεμάχιο Τιμίου Ξύλου, μέρη από τις Κάρες των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, μέρος της Κάρας των Αγίων: Βαρθολομαίου, Μερκουρίου και Χριστοφόρου, η δεξιά παλάμη άφθορη με το δέρμα του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου, λείψανα των Τριών Ιεραρχών, των Αγίων: Ιγνατίου, Τρύφωνος, Ανδρέου, του Οσιομάρτυρος Αγίου Γεδεών, κ.α. Στο σκευοφυλάκιο της Μονής φυλάσσονται ιερές εικόνες περασμένων αιώνων, ιερά λειτουργικά σκεύη, σταυροί ευλογίας, χρυσοκέντητα άμφια, ενώ στη βιβλιοθήκη υπάρχουν περισσότερα από 3.000 έντυπα βιβλία θεολογικού και ιστορικού περιεχομένου, 230 χειρόγραφοι κώδικες (9ου – 14ου αιώνος), εκ των οποίων 40 περγαμηνοί. Ο παλαιότερος είναι του 9ου αιώνα, ενώ σπουδαίο κειμήλιο είναι και ένα περγαμηνό ειλητάριο που περιέχει τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου καθώς και ένα τετραβάγγελο με μεγαλογράμματη γραφή. Στο καθολικό της Μονής φυλάσσεται και η εφέστιος και θαυματουργή εικόνα «Ο Ασπασμός των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου», έργο αγνώστου αγιογράφου, του 16ου αιώνα, για την οποία η προφορική παράδοση της Μονής, έχει διασώσει θαυμαστά γεγονότα που συνδέονται μαζί της. Το 1700 σε πυρκαγιά που κατάστρεψε το Καθολικό της Μονής, το μόνο που διασώθηκε ήταν η εικόνα των Αγίων Αποστόλων.! Πνευματικά αναστήματα της Μονής είναι: ο Όσιος Γερβάσιος ο δια Χριστόν Σαλός, που τελειώθηκε ειρηνικά το 1820 και ο Οσιομάρτυς Γεδεών, ο οποίος μόνασε για 35 χρόνια στη Μονή και σφαγιάσθηκε από τους Τούρκους στο Τύρναβο Λαρίσης, το 1818, επειδή ομολόγησε τη πίστη του.



Η Μονή σήμερα

Η Μονή σήμερα κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του ηγουμένου της, Αρχιμανδρίτη Φιλόθεου, συνεχίζει το παραδοσιακό Αγιορείτικο μοναχικό τυπικό. Πέρα από τις καθιερωμένες από το τυπικό της ημέρας ακολουθίες, οι πατέρες κάθε Σάββατο βράδυ τελούν την ακολουθία των Χαιρετισμών των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (ποίημα Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου), κάθε Κυριακή βράδυ τελούν την Παράκληση των Πρωτοκορυφαίων και κάθε Τετάρτη τους Χαιρετισμούς των 12 Αποστόλων. Ο Γέροντας φέτος συμπληρώνει 25 χρόνια (1981 – 2006) από την εγκαθίδρυσή του στο πηδάλιο της Μονής. Είναι παλαιός αδελφός της Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους, από την οποία αναχώρησε με την ευχή του γέροντα του Εφραίμ Φιλεοθεϊτου (νυν ηγουμένου και ιδρυτού πολλών Μονών στην Αμερική), για να οιακοστροφήσει τη ιστορική Μονή Καρακάλλου – η οποία μέχρι της αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν σε μαρασμό – σε απάνεμα πνευματικά λιμάνια. Είναι «πνευματικός εγγονός» του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού και τηρεί πιστά τις πνευματικές του παρακαταθήκες. Η Μονή πανηγυρίζει τη μνήμη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στις 29 Ιουνίου και τη μνήμη του Αγίου Ενδόξου Οσιομάρτυρος Γεδεών, στις 30 Δεκεμβρίου. Για επικοινωνία: Ιερά Μονή Καρακάλλου, 630 86, Καρυές, Άγιον Όρος, (23770) 23.225, fax: (23770) 23.746.



Στοιχεία για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου λάβαμε από τα κατωτέρω βιβλία:
1. Σωτήρη Καδά «Το Άγιον Όρος, τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους», έκδοση της «Εκδοτικής Αθηνών», Αθήνα 1991
2. Κοσμά Βλάχου «Η χερσόνησος του Αγίου Όρους – Άθω», έκδοση της «Αγιορείτικης Εστίας» του Δήμου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2005
3. «Βίος και Μαρτύριον του Αγίου Ενδόξου Οσιομάρτυρος Γεδεών», έκδοση Ιεράς Μονής Καρακάλλου, Άγιον Όρος 2003
4. Ιερομονάχου Νικηφόρου Μικραγιαννανίτου «Άθως – Όρος το Άγιον», έκδοση Καλύβης Αγίων Αρχαγγέλων Σκήτης Μικράς Αγίας Άννης, Άγιον Όρος 2001
5. «Καρακαλλινό Αρχονταρίκι», ενημερωτική έκδοση της Ιεράς Μονής Καρακάλλου Αγίου Όρους, Άγιον Όρος χ.χ.


• Ευχαριστούμε τον Ηγούμενο Αρχιμ. π. Φιλόθεο, για τη ευγενική του φιλοξενία και τον Αρχοντάρη της Μονής, Μοναχό π. Νεκτάριο, για τη βιβλιογραφική του βοήθεια.

• Ευχαριστούμε το ΚΤΕΛ ΑΤΤΙΚΗΣ Α.Ε. – Γραμμή Θεσσαλονίκης (Μαυρομματαίων & Ιουλιανού 19, Πεδίον Άρεως, Αθήνα, τηλ: 210 – 82.25.148, 210 – 82.26.345 & Σταθμός Υπεραστικών Λεωφορείων «Μακεδονία» Γιαννιτσών 194, Δενδροπόταμος Θεσσαλονίκης, τηλ: 2310 – 595.413, 2310 – 545.302), για την ευγενική προσφορά του, για τη μεταφορά μας στη διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Αθήνα, με σύγχρονα, πολυτελή, υπερυψωμένα και κλιματιζόμενα λεωφορεία

ΠΗΓΗ:Συντάκτης: Παναγιώτης Ριζόπουλος
Πηγή: Σ.Ο. ΙΟΥΝΙΟΣ 2006
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Εκτύπωση από orthodoxia.gr - ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 15/11/2011
http://www.orthodoxia.gr

Υπό έλεγχο η φωτιά στην Αγιορείτικη Μονή Αγίου Παντελεήμονος

Amen.gr | Ειδήσεις - Υπό έλεγχο η φωτιά στην Αγιορείτικη Μονή Αγίου Παντελεήμονος -

Χρήσιμες οδηγίες για προσκυνητές

http://agioritikesmnimes.pblogs.gr

Στη γνωστή ιστοσελίδα ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ και στο χώρο συζήτησης των μελών, αποφασίστηκε πριν από καιρό να οργανωθεί μια ομαδική προσκυνηματική επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Μετά από πολλές συζητήσεις, προτάσεις και προσπάθειες καταρτισμού προγράμματος, όλα πήγαν κατ' ευχή και την Κυριακή 16 Μαΐου μια ομάδα 23 φιλοαγιορειτών θα επισκεφθεί το Περιβόλι της Παναγίας.

.

.

Σήμερα δημοσιεύεται στη σελίδα ένας κατάλογος με κατευθυντήριες οδηγίες για τον απαραίτητο εξοπλισμό. Αξίζει να τον δούμε:

.

από panagiotisspy » Πέμ Απρ 29, 2010 9:55 am

.

Μετά από αίτημα κάποιων αδελφών, οι οποίοι δεν έχουν ξαναπάει στο Ορος, παραθέτω κάποιες βασικές κατευθύνσεις, όσο αφορά το τι πρέπει νάχει μαζί του ένας προσκυνητής.

Εμφαση πρέπει πάντα να δίδεται, στην ανάγκη να έχουμε μαζί μας όλα όσα θα χρειαστούμε, αλλά όμως χωρίς να κάνουμε καταχρήσεις σε θέματα όγκου και (κυρίως) βάρους.

Προτείνω λοιπόν τα εξής σε σχέση με τον ρουχισμό, καθώς και άλλα είδη, που πρέπει να υπάρχουν στην αποσκευή μας (η οποία πρέπει νάναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ, όχι περισσότερες).

(Ισως φανεί σε κάποιους, κάπως γραφικό, αστείο, ή υπερβολικό, να γίνεται περί όλων αυτών λόγος, αλλά πολλές φορές έχει αποδειχθεί χρήσιμο, όσο αφορά εμένα τουλάχιστον είμαι παθών και μαθών!)

1. ΔΕΝ προτείνω, το να πάρει κάποιος μαζί του παπούτσια (εκτός φυσικά από αυτά που φοράει κατά την διάρκεια του ταξιδιού). Τα παπούτσια πρέπει νάναι γερά, αθλητικά ίσως, ή τύπου αρβύλας.

2. Μην πάρετε επίσης μαζί σας, παντόφλες, σαγιονάρες κλπ, κατά τη γνώμη μου. Εξάλλου αυτά συνήθως υπάρχουν στα μοναστήρια.

3. Ενα (1) παντελόνι και μόνο. Εννοείται ότι το δεύτερο, το οποίο επίσης απαιτείται, το φοράμε κατά το ταξίδι μας.

4. Δύο (2) μπλούζες κοντομάνικες ή πουκάμισα (συν ένα τρίτο, το οποίο φοράμε ήδη). Δέον εδώ να επισημανθεί, ότι ένα εκ των προηγουμένων, το προορίζουμε για ενδυμασία Εκκλησιασμού αποκλειστικώς.

5. Σημασία ιδιαίτερη να δοθεί στην ανάγκη άφθονων υποενδυμάτων και καλτσών.

6. Η χρονική συγκυρία του Μαΐου, είναι αμφιλεγόμενη, από άποψης ζέστης. Επομένως καλό είναι να έχετε, ένα κάπως πιό "βαρύ" ρούχο, ή μπουφάν, για το βράδυ, ή για νωρίς το ξημέρωμα (θα ξυπνάμε καθημερινά περίπου στις 3.00 - 4.00 π.μ.).

7. Απαραίτητο επίσης είναι, ένα καπελλάκι για τον ήλιο, κατά την διάρκεια των πεζοποριών.

8. Πολλοί παίρνουν μαζί τους πετσέτες, προσώπου ή σώματος κλπ. Δεν είναι υπερβολικό αυτό βέβαια. Αλλά πάντως σε όλα τα μοναστήρια διατίθενται πετσέτες στους προσκυνητές.

9. Οσοι, για οποιονδήποτε λόγο, ακολουθείτε αγωγές, θεραπείες, μην ξεχάσετε τα σχετικά σκευάσματα. Δεν μπορείτε να τα βρείτε στο Ορος.

10. Μιάς και ο λόγος περί φαρμάκων γενικώς, να αναφέρω: Αν κάποιος έχει για παράδειγμα, συχνούς πονοκεφάλους, ή ευαισθησία στο στομάχι, είτε εποχικές αλλεργίες, καλό είναι να φροντίσει, έστω και προληπτικά, νάχει κάτι μαζί του. Να σας πω για παράδειγμα, ότι εγώ, αν και δεν έχω τίποτα από όλα αυτά, παίρνω πάντα μαζί μου αναλγητικά. (Διότι μία φορά, προ πολλών ετών, με έπιασε πονόδοντος στο Ορος και υπέφερα για ολόκληρες μέρες).

11. Εγινε λόγος περί κουνουπιών και εντόμων. Η αλήθεια είναι, ότι τα τελευταία δυό-τρία χρόνια, δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Παλιότερα όμως, αν δεν είχα μαζί μου φιδάκι (σπιράλ, που ανάβει και καίγεται), δεν την "πάλευα". Συνεχίζω επομένως να παίρνω (αχρείαστο νάναι). Επίσης έχω δει στο Ορος συχνά, αλοιφές για τσιμπήματα εντόμων. Δεν παίρνω κάτι τέτοιο προσωπικά. Αλλος όμως μπορεί να το κρίνει σκόπιμο να πάρει. Επίσης έχω δει και άλλα υπερ-ακραία φαινόμενα, όπως για παράδειγμα έναν αδελφό, ο οποίος κουβαλούσε αντι-οφικό ορό. Εντάξει έχει φίδια το Ορος, αλλά είπαμε!

12. Κινητά τηλέφωνα. Προσωπικά, δεν έχω πάρει ποτέ ως τώρα κινητό στο Ορος. Πείτε το παραξενιά από μέρους μου. Δεν θέλω να με "αποκόπτει" από την ηρεμία του τόπου. Φέτος θα πάρω, αλλά μόνο για τις ανάγκες συνεννόησης και οργάνωσης κατά την διαδρομή. Σκέφτομαι να το αφήσω στο αυτοκίνητο και να μην το πάρω στο Ορος. Εντός του Ορους, χρησιμοποιώ τηλεκάρτες ΟΤΕ. Φυσικά ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, στο συγκεκριμένο ζήτημα. Επισημαίνω όμως, ότι είναι λίγα στο Ορος, τα σημεία εκείνα, στα οποία μπορεί να φορτιστεί το κινητό σας. Πολλές μονές έχουν ηλεκτροδοτήσεις, σε χαμηλότερη τάση (π.χ. 110 Volt), όπου οι φορτιστές δεν δουλεύουν. Υπάρχουν επίσης μονές (όπως η Κωνσταμονίτου στην οποία θα πάμε), που δεν υπάρχει ΚΑΘΟΛΟΥ ηλεκτρικό ρεύμα. Οσοι επομένως πάρετε μαζί σας κινητό, πρέπει να το απενεργοποιείτε για αρκετές ώρες ημερησίως, ώστε να "αντέξει" για μιά βδομάδα αφόρτιστο.

13. Πολλές φορές υπάρχει στο Ορος ανάγκη φακού. Τούτο βέβαια δεν σημαίνει, ότι πρέπει 23 προσκυνητές, να πάρουμε μαζί μας 23 φακούς. Χρειάζεται συνεννόηση σε όλα αυτά τα θέματα, για να μην γίνονται υπερβολές.

14. Στο θέμα της υγειϊνής. Στο Αγιον Ορος, θα βρείτε παντού σαπούνι χειρός. Δεν θα βρείτε όμως πουθενά σαμπουάν. Επίσης αυτό δεν σημαίνει, ότι πρέπει να πάρουμε 23 σαμπουάν μαζί μας! Επίσης, αλλού υπάρχει χαρτί υγείας, αλλού όχι. Χρειάζεται και επ' αυτού μέριμνα. Ομοίως φροντίστε για ξυριστικά, οδοντόβουρτσες κλπ. Ξαναλέω (και γίνομαι κουραστικός), ότι οξύμωρο θάταν να πάρουμε μαζί μας 23 αφρούς ξυρίσματος! Κάποιοι προσκυνητές έχω δει να χρησιμοποιούν πούδρες ή αλοιφές για πληγές που τους παρουσιάζονται, συγκάμματα κλπ. Δεδομένου ότι στο πρόγραμμά μας δεν υπάρχουν ιδιαίτερες πεζοπορίες (η γνώμη μου είναι ότι θα ιδρώσουμε μόνο την 1η μέρα ανηφορίζοντας για Κωνσταμονίτου), πιστεύω ότι είναι λίγο ακραίο να πάρει κάποιος, αλλά βεβαίως δεν είναι και καθόλου παράλογο.

15. Δεν κρίνω σκόπιμο, να πάρουμε τροφή, κονσέρβες, ξηρούς καρπούς ή ο,τιδήποτε βρώσιμο. Η μοναστηριακή διατροφή είναι υπερεπαρκής, αν και λιτή. Αν κάποιος όμως είναι συνηθισμένος σε κάτι παραπάνω, ας φροντίσει να μην πεινάσει. Εγώ δεν θα πάρω πάντως.

16. Καφέδες. Προσωπικά παίρνω πάντα στο Ορος νεσκαφέ και ζάχαρη. Ο καθένας όπως αγαπά.

17. Οσοι είστε καπνιστές, καλό είναι να έχετε μαζί σας, ολόκληρη την ποσότητα καπνού που θα χρειαστείτε.

18. Χρήματα. Η φιλοξενία στο Αγιον Ορος είναι απολύτως δωρεάν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πληρωθεί το διαμονητήριο (25 ευρώ), τα εισιτήρια των πλοίων, του λεωφορείου και τα όποια ταξί. Το maximum του κόστους όλων αυτών, δεν θεωρώ ότι υπερβαίνει τα 100 ευρώ (και πολλά λέω). Γενικά το κόστος ενός Αγιορείτικου προσκυνήματος, είναι σχεδόν αμελητέο, όσο αφορά τα εντός του Ορους. Οι μεγαλύτερες δαπάνες, αφορούν την διαδρομή από και προς. Ο καθένας βέβαια ας υπολογίσει το κόστος μετάβασης (βενζίνες, διόδια, καφεδάκια στη διαδρομή, φαγητό επίσης, κόστος ξενοδοχείων κλπ). Επίσης αγορές εντός του Αγίου Ορους (κειμήλια, σταυρούς, κομποσχοίνια, λιβάνι, εικόνες κλπ).

Και βέβαια τελειώνοντας να πω, ότι όλα τα ανωτέρω λίγη σημασία έχουν, μπροστά στην ύπαρξη καλής διάθεσης, αγάπης και αδελφικότητας.

Γιατί αν υπάρχουν αυτά, συνοδοιπόρος μας θα είναι η Παναγία μας. Και θα είναι υπερβολικά, έως και άχρηστα, όλα τα ενδεχόμενα "εκδρομικά αξεσουάρ".

http://www.agiooros.net/forum/viewtopic.php?f=35&t=10686&start=830#p147395

Δύο Θαύματα στο Άγιον Όρος

 
 Του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Φίλος της μοναστικής ζωής δεν είμαι, αλλά φίλος του Αγίου Όρους βεβαίως ναι. Στο Όρος πήγα όλο κι όλο δυο φορές-μια το 1959 και μια πριν δέκα χρόνια- και γύρισα με αρκετές εντυπώσεις , άλλοτε καλές κι άλλοτε κακές.

***

(1959)

Με αποζημιίωσε όμως η Σιμωνόπετρα. Εντυπωσιακό μοναστήρι, αλλά η ανηφόρα δεν υποφερόταν. Ανεβήκαμε πολλοί , αλλα ευτυχώς εκεί μας δεχτηκαν με αγάπη. εμένα δε μου ζήτησαν διαμονητήριο, ούτε φέρθηκαν άγαρπα σε δύο ξένους που ήταν καθολικοί. Η ιδιότητα μου ως βιβλιοθηκάριος τους ενυπωσίασε, αλλά το σπουδαιότερο, είχα συστατική επιστολή του μητροπολίτη Θεσσαλινίκης Παντελεήμονος Παπαγεωργίου (αυτού που τον έδιωξε άσπλαχνα η χούντα και η μεταπολιτευση δεν τον αποκατέστησε). Αμέσως μου άνοιξαν οι πόρτες της βιβλιοθήκης, με τους σπάνιους κώδικες και τα παλαίτυπα και ο βιβλιοθηκάριος μου έκανε μια λαμπρή ξενάγηση. Για χατίρι μου ο ηγούμενος επέτρεψε σε δύο Ελβετούς αρχιτέκτονες, που κι αυτοί είχαν συστατικές επιστολές, να φωτογραφίσουν μινιατούρες απο παλιούς κώδικες, και μάλιστα στη φωτογράφηση βοήθησα κι εγώ. (Δυστυχώς, οι δύο αρχιτέκτοες αποδείχτηκαν αναξιόπιστοι: δε μου έστειλαν ποτέ τις φωτογραφίες που μου υποσχέθηκαν. 'Εχουν δίκιο οι πατέρες που βλέπουν τους ξένους με μισό μάτι). Ωστόσο, το σημαντικότερο γεγονός που ζήσαμε στη Σιμωνόπετρα ήταν άλλο: Πρίν απο τρείς μέρες είχε πεθάνει ένας μοναχός και η σορός που ήταν εκεθημένη σε κοινή θέμα. Η αγιότητα του ανδρός φαινόταν και απο το ότι, αν και είχαν περάσει τρείς μέρες, το χέρι του δεν είχε κοκαλώσει αλλά μπορούσε κανείς να το κινήσει προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό έκανε και ο ηγούμενος θέλονας να δείξει στους επισκέπτες ότι επρόκειτο περί θαύματος, πράγμα που το επιβεβαίωσε και κάποιος γιατρός, ως εκπρόσωπος της επιστήμης, που είχε αρευρεθεί μαζί μας. Όντως επρόκειτο για θαύμα που το είδα. Η εμπειρία στη σιμωνόπετρα μου έμεινε αξέχαστη.

***

Και τώρα θα πω για ένα θαύμα που μου έτυχε -πιστεύω στα θαύματα- και που δέθηκε κι αυτό με τη ζωή μου. Στη Δάφνη είχα αγοράσει μια μικρή καλοτυπωμένη ρεπροντουξιόν(αναπαγαγωγή αγιογραφίας) που έδειχνε  τον άγιο Δημήτριο, έργο του Πανσέληνου που βρισκόταν στο Πρωτάτο. Τη ρεπροντουξιόν αυτή την είχε τυπώσει ο σπουδαίος βυζαντινολόγος Andre Grabat στο Παρίσι και πού γουστάριζα να την αποκτήσω, μα δεν την έρβικα ούτε στη Θεσσαλονίκη ούτε στην Αθήνα. Και τη βρήκα στη Δάνφη!  Την κρατούσα στο χέρι για να μην τσαλακωθεί μέσα στον εκδρομικό μου σάκο. Θα πήγαινα  απο ένα μοναστήρι σε κάποιο άλλο και θα έκανα δρόμο τεσσάρων ωρών. Ο ήλιος  έγερνε και άρχισα να φοβάμαι το δάσος. Επιλέον είχα κάνει και λάθος και κινδύνευα να χαθώ. Ο δρόμος που είχα πάρει  δεν οδηγούσε πουθενά και χάνοντα μέσα στα χόρτα, ενω το έδαφος μου φαίνονταν ολισθηρό και ύποπτο. Έντρομος υποψιάστηκα πως πήγαινα κατευθείαν σε ένα γκρεμό. Καταπτοημένος παρακάλεσα τον άγιο Δημήτριο να με σώσει και έβαλα μια κραυγή ''Βοήθεια! Βοήθεια!". Ξαφνικά, μέσα στη μαύρη μου απελπισία, ακούω πίσω μου μια δυνατή φωνή ''Πίσω!Πίσω!".  Σταμάτησα απότομα, έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω και τότε είδα πως ήμουν ακριβώς στο χείλος ενός γκρεμού. Πάντως, είχα σωθεί. Προσπαθώντας να δω απο που ακούστηκε η φωνή, πρόσεξα ένα σπιτάκι, κάπου πεντακόσια βήματα απόσταση, και στο μπαλκόνι φαινόταν κάποιος που μου φώναζε κουνώντας τα χέρια του. Σταυροκοπήθηκα με ανακούφιση , ξαναφίλησα τον άγιο Δημήτριο και άρχισα να βαδίζω προς το σπιτάκι για να μου πουν  ποιό δρόμο να πάρω. Και σκέφτηκα πόσο ήμουν ανόητος που ήθελα τον άγιο σαν ένα συλλεκτικό είδος, ξεχνώντας πως οι άγιοι είναι ζωντανές εικόνες παρουσίες στη ζωή μας.

Σχόλια δικά μας: Δεν ξέρουμε  και δεν μας ενδιαφέρει βέβαια πόσο Χριστιανός είναι ή δεν ειναι ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος αλλά όπως  σε ένα περιβόλι υπάρχουν πολλά μέσα,  απο λουλούδια μέχρι έντομα και ερπετά έτσι κι εμείς, διαβάσαμε ολόκληρη τη διήγηση του, αλλά κρατήσαμε το άνθος που ομορφαίνει και βοηθάει τις καρδιές μας. Νομίζουμε ότι ότι ζητάει ο καθένας κατα τον πόθο της καρδιάς του και της πίστης του το βρίσκει.

Είναι χαρακτηριστικό των Αγιορειτών Πατέρων ότι μετά την κοιμησή τους δεν παρουσιάζουν το φαινόμενο της ακαμψίας, όπως   αναφέρεται στην παραπάνω διήγηση ως θαύμα.

Ο π. Γεδεών στα Καυσοκαλύβια και το Φως το Αληθινόν

http://agia-varvara.blogspot.com/2009_04_01_archive.html

Μετά από τις σημειώσεις που είχα του παρελθόντος, ανακάλυψα και το εξής θαυμαστό γεγονός, μια θαυμαστή ιστορία, όπως μου την διηγήθηκε ένας μοναχός από το Άγιο Όρος, όταν το επισκεπτόμουν τα πρώτα χρόνια, και δη την σκήτη της Αγίας Άννης. Κάποιος ονόματι πατήρ Γεδεών στα Καυσοκαλύβια, στα 90 του περίπου χρόνια, ήτανε βαριά άρρωστος στο κρεβάτι και συγχρόνως τυφλός. Παρά τα γεράματά του όμως, τα λόγια του ήταν μελίρρυτα. Γλυκύτατα. Γεμάτα από χάρη. Η υπομονή του ήταν υποδειγματική. Η προσευχή του αδιάλειπτη. Η καρδιά του φλογερή. Και οι νηστείες του μέχρι εκείνη την ηλικία, καταπληκτικές. Με τον υποτακτικό του, τον πατέρα Ησαΐα, ειδοποιήθηκε κάποιος ιερεύς την ημέρα του Ευαγγελισμού να πάει να τον κοινωνήσουν. Ήταν γνωστός ο Γ. Γεδεών και για κάτι άλλο πολύ χαρακτηριστικό σ αυτόν. Για την απλυσιά του. Και την ακτενισιά του. Οποίος όμως τον πλησίαζε καταπλήσσονταν από την ευωδιά πού έβγαζε το ασκητικό εκείνο άπλυτο σώμα. Ασκητικό και το καλυβάκι του, δίχως μέσα να’ χει τίποτα το αναπαυτικό. Μπαίνοντας όμως μέσα αμέσως στο πρόσωπο του επισκέπτου τον κτυπούσε μια ουράνια θαυμαστή αύρα, ένα λεπτότατο παράξενο άρωμα. Με ιδιαίτερη λοιπόν χαρά ο ιερεύς, ο πατήρ Ελπίδιος, δέχτηκε αυτήν την πρόσκληση να πάει να κοινωνήσει τον τυφλό γέροντα. Φόρεσε το πετραχειλάκι του, πήρε το Άγιο Ποτήριο και κίνησε μαζί με τον π. Ησαΐα, πόυ πήγαινε εκείνος μπροστά με το λαδοφάναρο, λέγοντας ψιθυριστά συγχρόνως και οι δύο την ευχούλα ' Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.' Στο δρόμο τους έπιασε βροχή. Φοβερή νεροποντή. Έβρεχε ακατάπαυστα, συνέχεια. Είχαν γίνει και οι δυο μούσκεμα. ' Η δυνατή βροχή, με τα Άχραντα Μυστήρια στα χέρια, με την ευχούλα στα χείλη, με την δυσκολία που είχαν στα σκληρά μονοπάτια και με τα όσα συνέβησαν, έμειναν αλησμόνητα μέχρι το τέλος της ζωής του π. Ελπιδίου. Έφθασαν επιτέλους και ο ιερεύς μπήκε αμέσως στο πτωχό εκκλησάκι, διότι κάθε καλύβα και κάθε ασκητήριο είχε και το δικό του απέριττο μικρό ναό. Όσο μικρός κι αν ήταν, πάντως υπήρχε ναός. Κι εκεί μπροστά στην Ωραία Πύλη περίμενε τον τυφλό, τον π. Γεδεών, 'Του δείπνου Σου ... παράλαβε ...' και ο Γ. Γεδεών βγήκε από το κελάκι του, με ξέμπλεκα τα μαλλιά και με χιλιομπαλωμένο αντέρι, ξυπόλητος. προχωρούσε αργά αργά, βασταζόμενος από τον υποτακτικό του τον π. Ησαΐα. Και μέσα στο ημίφως των κανδηλιών στο θυμιατό που έκαιγε και του κεριού της Ωραίας Πύλης κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. " Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού, Γεδεών μοναχός, Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον, " Και ω του θαύματος " τα τυφλά ματάκια, τα γεμάτα από δάκρυα της κατανύξεως άνοιξαν και ο γέρο-Γεδεών, φώναξε κατάπληκτος από θαυμασμό και αγία συγκίνηση : " Είδον το φως το αληθινόν, Ω Χριστέ μου, είδα το φως σου το αϊδιον, είδον το φως το αληθινόν. " Και αργά αργά γύρισε για το κρεβατάκι του το ξύλινο και το πτωχόν, λέγοντας συνεχώς. Πήγαινε, βάδιζε πολύ αργά, σημειωτόν : " Είδον το φως το αληθινόν, είδον το φως το αληθινόν. " Ξάπλωσε, σταύρωσε τα χεράκια του, αφού έκανε πρώτα το σημείον του Σταυρού και λέγοντας πάλιν και πάλιν " είδον το φως το αληθινόν, " παρέδωσε την Αγία του ψυχήν, στο φως το Αληθινόν. Στον Κύριόν του Ιησούν Χριστόν και Σωτήρα, τον μόνον αληθινόν Θεόν. Φως εκ Φώτος, Θεός Αληθινός, εκ Θεού αληθινού, ο Κύριος, ο Χριστός. Μπορεί να μη θαυμάζει κανένας τα μεγαλεία του Θεού, τα οποία αποκαλύπτει μέσα από το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας'; " Ο τοις αγαπώσιν Αυτόν, δηλαδή σ εκείνους που τον αγαπούν και τον υπηρετούν. Ασφαλώς και θαυμάζει και δοξάζει.

Ο «ΑΘΩΣ ΤΩΝ BLOGGERS»

20 φωτογράφοι από 7 χώρες
επισκέπτες και προσκυνητές στο Άγιον Όρος
αποτυπώνουν με τον φακό τους
την καθημερινότητα στη Μοναστική Πολιτεία
και διατυπώνουν τις εντυπώσεις τους στο Διαδίκτυο

Δεκάδες φίλοι του Αγίου Όρους, από όλο τον κόσμο, επισκέπτονται το Άγιο Όρος, φωτογραφίζουν, γράφουν εντυπώσεις, συνομιλούν με τους μοναχούς, ψηλαφούν τον ιδιαίτερο κόσμο της Μοναστικής Πολιτείας.
Πολλοί από αυτούς διατηρούν προσωπικές σελίδες σο διαδίκτυο (blog, web galleries, web pages) στις οποίες αναρτούν φωτογραφίες και κείμενα, που αποτυπώνουν εντυπώσεις, επιλογές, προβληματισμούς.

Στην έκθεση «Ο Άθως των Bloggers», παρουσιάζονται φωτογραφίες και κείμενα, επιλεγμένα από τη δουλειά και τις εντυπώσεις των επισκεπτών – bloggers από όλο τον κόσμο, αποδίδοντας την ποικιλία και τον πλούτο των εντυπώσεων των επισκεπτών.

Διακεκριμένοι καλλιτέχνες φωτογράφοι, απλοί ερασιτέχνες, από πολλές χώρες (Ελλάδα, Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Αγγλία, Αίγυπτο, Αμερική, κλπ.) αποδέχθηκαν την πρόσκληση μας και θα παρουσιάσουν έργα τους, στην Έκθεση που θα εγκαινιασθεί τον Ιούνιο στην Θεσσαλονίκη, στους χώρους της Αγιορειτικής Εστίας.

η έκθεση θα είναι επισκέψιμη και μέσω της ιστοσελίδας 

www.agioritikiestia.gr

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ,ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ

Δάφνη

Να αναφέρουμε ότι γέροντας Ευμένιος έχει κοιμηθεί εδώ και ένα χρόνο περίπου.

Δύο παλιές φωτογραφίες απο το Άγιον Όρος

Εφραίμ ο Φιλοθειτης

Παπα-Κοσμάς και Γεροντας Ησαιας Καυσοκαλυβίτες


Mας τις έστειλαν η Άννα και ο Χρήστος Θ.

Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω

Ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, προστάτης και πολιούχος της Πιερίας, γεννήθηκε περίπου το 1500 μ. Χ. στη Θεσσαλία στο χωριό Σκλάταινα ή Σθλάτενα ή Πλάτινα, σήμερα αποκαλούμενο Δρακότρυπα, της επαρχίας Φαναρίου. Ο πατέρας του Αγίου ονομαζόταν Νικόλαος και η μητέρα του Θεοδώρα. Ήταν φτωχοί, αλλά πολύ ευσεβείς. Ο πατέρας του Αγίου παράλληλα με τις γεωργικές και κτηνοτροφικές του εργασίες ήταν και σφυροκόπος (σπαθοποιός).

Ο Άγιος που το κοσμικό του όνομα ήταν Δημήτριος Καλέτσης ήταν παιδί της προσευχής. Σύμφωνα με παράδοση που υπάρχει στη γενέτειρά του, Τετάρτη και Παρασκευή δεν θήλαζε. Επίσης οι γονείς του, όταν ακόμα ήταν βρέφος και  κοιμόταν, έβλεπαν από πάνω του ένα φωτεινό Σταυρό που λαμποκοπούσε σαν τον ήλιο. Αυτό, έλεγαν, ότι ήταν σημείο που φανέρωνε την κατά Θεό προκοπή του, όταν θα μεγάλωνε. 

Σε ηλικία επτά ετών τον έστειλαν στο σχολείο, όπου και φάνηκε πολύ επιμελής. Κυρίως όμως προσπαθούσε να μελετά και να συμμορφώνεται με τις εντολές της Αγίας Γραφής, την οποία συνεχώς διάβαζε. Επίσης μελετούσε και τους βίους των Αγίων, τη ζωή των οποίων προσπαθούσε να μιμηθεί.

Η τοπική παράδοση  της Σκλάταινας αναφέρει ότι στα διαλείμματα, στο σχολείο, ο Άγιος συγκέντρωνε τους ήσυχους και επιμελείς μαθητές και τους μιλούσε για την πίστη μας. Ένας μαθητής είπε το γεγονός αυτό στο δάσκαλό τους. Ο Άγιος, παρά τις συμβουλές του δασκάλου του να παίζει στα διαλείμματα, συνέχισε τη θεάρεστη ασχολία του. Μια μέρα ο δάσκαλός του, επειδή δεν βγήκε στο διάλειμμα, για να τον τιμωρήσει τον πέταξε από το παράθυρο. Στο μέρος που πάτησε ο Άγιος έμεινε αποτύπωμα του ποδιού του, το οποίο κατά τις βεβαιώσεις των κατοίκων σωζόταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια.

Σε πολύ νεαρή ηλικία πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής του. Να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Θεό, γινόμενος μοναχός. Εκείνο τον καιρό πέρασε από το χωριό του ένας μοναχός από τα Μετέωρα, ονομαζόμενος Άνθιμος. Μετά από πολύωρη συζήτηση αποφάσισε να τον ακολουθήσει.

Στα Μετέωρα υποτάχθηκε σε έναν πολύ ενάρετο μοναχό ονόματι Σάββα ο οποίος τον ρασοφόρεσε και τον ονόμασε Δανιήλ. Εκεί ο Άγιος επιδόθηκε στην προσευχή, τη νηστεία και τη μελέτη, φθάνοντας σε μεγάλο πνευματικό ύψος.

Μια μέρα ο ηγούμενος του μοναστηριού τον έστειλε να ανακατέψει το καζάνι με τον τραχανά. Όταν έφτασε στο μαγειριό είδε το φαγητό να είναι φουσκωμένο κι έτοιμο να χυθεί έξω. Επειδή δεν προλάβαινε να πάρει την κουτάλα, αναγκάστηκε να ανακατέψει το καζάνι με τα χέρια του. Έκπληκτοι οι πατέρες που ήταν εκεί είδαν ότι ο Άγιος δεν έπαθε τίποτα.

Αφ’ ενός το παραπάνω γεγονός το οποίο τον ανέβασε πολύ ψηλά στη συνείδηση των συμμοναστών του, αφ’ ετέρου ο πόθος του να μονάσει στο Άγιο Όρος για περισσότερη άσκηση και ησυχία, τον οδήγησαν μια νύχτα κρυφά να φύγει από το μοναστήρι. Μάλιστα πήδησε από ένα βράχο χωρίς να πάθει το παραμικρό.

Μετά από πολύ κόπο έφθασε στο περιβόλι της Παναγίας μας και συγκεκριμένα στις Καρυές, όπου υποτάχθηκε στο γέροντα Γαβριήλ τον πνευματικό, τον ικανό Πρώτο του Αγίου Όρους (1517 – 1518) ο οποίος έζησε κοντά στον Άγιο Νήφωνα τον Β΄. Ο Ιερομόναχος Γαβριήλ δεν τον κράτησε στην αρχή κοντά του, εξ’αιτίας κανόνος που απαγόρευε την παραμονή των αγενείωνστο Άγιο Όρος. Τον έστειλε στη γειτονική Χαλκιδική, στο χωριό Άγιος Μάμας, όπου έμεινε κοντά στον επίσκοπο Κασσανδρείας Ιάκωβο για ένα χρόνο περίπου. Μόλις άρχισαν να φυτρώνουν τα γένια του επέστρεψε στο Άγιο  Όρος.

Με πολύ μεγάλη συγκίνηση ο Άγιος στις 12 Ιουλίου, πιθανώς του 1512, εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός και από Δανιήλ μετονομάστηκε Διονύσιος. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε Διάκονος από τον επίσκοπο Ιερισού και Αγίου Όρους. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του γέροντά του Γαβριήλ στη Βλαχία το 1517, όπου τον είχε καλέσει μαζί με όλους τους Αγιορείτες ηγουμένους ο φίλος του ηγεμόνας Νεάγκος Βασαράβας, ο Άγιος Διονύσιος έκλινε τα γόνατά του για δεύτερη φορά ενώπιον του φρικτού θυσιαστηρίου και έλαβε το δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης, αυτόν του Πρεσβυτέρου. Επί μία διετία εφημέρευσε στον πανίερο Ναό του Πρωτάτου.

Στην Αθωνική πρωτεύουσα ο Άγιος παρέμεινε περίπου δέκα χρόνια. Μόλις επέστρεψε ο γέροντας του Γαβριήλ από τη Βλαχία, ζήτησε να απομακρυνθεί από το Πρωτάτο. Αφού έλαβε την ευλογία του, πορεύθηκε στη Σκήτη του Καρακάλου όπου έχτισε Ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα και κελί. Εκεί επιδόθηκε περισσότερο στην προσευχή, τη νηστεία και την αγρυπνία. Τροφή του ήταν η μελέτη της αγίας Γραφής και λίγα κάστανα. Χαρακτηριστική επίσης ήταν και η ακτημοσύνη του. Η πόρτα του δεν είχε κλειδαριά.

Ο Άγιος είχε μεγάλη επιθυμία να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Κάποτε η επιθυμία του αυτή πραγματοποιήθηκε και έλαβε μεγάλη ψυχική ωφέλεια και χαρά. Μάλιστα στο ταξίδι του αυτό δέχθηκε δυο τιμητικές προτάσεις για το επισκοπικό αξίωμα. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δωρόθεος και ο Μητροπολίτης Ικονίου, εκτιμώντας τις αρετές και την πνευματικότητά του, θέλησαν να τον κρατήσουν ο καθένας για διάδοχό του. Ο Άγιος Διονύσιος και στους δύο αρνήθηκε και επέστρεψε στο ερημικό ησυχαστήριό του στον Άθωνα.  Στο κελί του Αγίου πολλά θαυμαστά σημεία συνέβαιναν. Όταν θέλησε να μεγαλώσει το εκκλησάκι, Άγγελοι τον βοηθούσαν στη μεταφορά των πετρών. Άγγελος επίσης τον επισκέφθηκε, παραμονή της Τυροφάγου, και του πρόσφερε φρέσκα ψάρια και τυρί. Κάποτε κάποιος ληστής θέλησε να τον σκοτώσει, για να του ληστέψει το κελί που, όπως νόμιζε, θα είχε αρκετά χρήματα. Έστησε καρτέρι σε ένα κοντινό χείμαρρο και περίμενε να περάσει ο Άγιος. Η ώρα όμως περνούσε και ο Άγιος δεν φαινόταν. Τότε πήγε στο κελί του και τον είδε μέσα. Όταν ο Άγιος, απαντώντας σε ερώτησή του, του είπε πως πέρασε από μπροστά του, εκείνος θαύμασε, διότι τυφλώθηκε και δεν τον είδε. Στη συνέχεια μετανόησε, εξομολογήθηκε και, αφού τον συμβούλεψε κατάλληλα ο Άγιος, αποφάσισε να γίνει και μοναχός.

Μετά από επίμονη παράκληση των πατέρων της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, ενθρονίστηκε ηγούμενός της. Για την ανόρθωση των οικονομικών της Μονής ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, από όπου επέστρεψε με αρκετά χρήματα και νέους μοναχούς. Στη Μονή προσπάθησε να επιβάλλει τάξη και ευπρέπεια. Από ιδιόρρυθμη την μετέτρεψε σε κοινοβιακή και από Βουλγάρικη σε Ελληνική. Στην  προσπάθειά του όμως αυτή συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις και μίσος από του Βούλγαρους. Έτσι αποφάσισε να αφήσει το Άγιο Όρος και εγκαταβίωσε στη Σκήτη Βεροίας με μια μικρή συνοδεία Φιλοθεϊτών, όπου και μετέφερε το πνεύμα του Αγίου Όρους.

Στη Βέροια εκείνο τον καιρό εκοιμήθη ο επίσκοπός της Ματθαίος. Τότε όλοι οι κάτοικοι και οι άρχοντες τον παρακαλούσαν να γίνει επίσκοπός τους. Ο Άγιος για τρίτη φορά αρνήθηκε να χειροτονηθεί Επίσκοπος και αναχώρησε για περισσότερη ησυχία στον Όλυμπο. Εκεί έχτισε ωραιότατο μοναστήρι και Ναό , αλλά δεν τον είχε  ακόμη αφιερώσει σε κάποιον Άγιο. Μετά από προσευχή, κάποιο πρωινό, καθώς ανέτειλε ο ήλιος φάνηκε πάνω από το Ναό ένας κύκλος και τρεις ηλιακές ακτίνες. Έτσι αφιέρωσαν το Ναό στην Αγία Τριάδα και με τον καιρό μαζεύτηκαν αρκετοί μοναχοί.

Η οικοδομική όμως δραστηριότητα του Αγίου εξόργισε τον Τούρκο άρχοντα της περιοχής, διότι έχτιζαν χωρίς την άδειά του. Έτσι έφυγαν και πήγαν στο Πήλιο όπου έχτισαν κι εκεί Ναό και κελιά.

Από την ημέρα της φυγής του όμως δεν έβρεξε στον Όλυμπο. Τότε, και αφού εν τω μεταξύ συνέβησαν και άλλα σημεία, λόγω της φυγής του, οι πρόκριτοι πήγαν να ξαναφέρουν τον Άγιο πίσω. Ο Άγιος επέστρεψε στον Όλυμπο όπου έγινε δεκτός με τιμές και ο Τούρκος άρχοντας τον εφοδίασε με έγγραφη άδεια ανοικοδομήσεως Ναού και κελιών.

Πρέπει να αναφέρουμε πως ο Άγιος από μικρός ασκήθηκε στην καλλιγραφία, την
Αγιογραφία και την υμνογραφία. Σίγουρα δε ως γέροντας στο μοναστήρι, θα ίδρυσε σχολή Αγιογραφίας και αντιγραφής κωδίκων, αφού αυτό επέβαλαν και οι ουσιαστικές πνευματικές και εκπαιδευτικές ανάγκες των χρόνων της τουρκοκρατίας.

Ο Άγιος Διονύσιος για ένα διάστημα ασκήτεψε και στο μέχρι σήμερα σωζόμενο σπήλαιο, παρακάτω από το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, όπου υπάρχει και το Αγίασμα. Είχε δε τη συνήθεια να ονοματίζει τις γύρω από το μοναστήρι περιοχές με ονόματα των Αγίων Τόπων, όπως Γολγοθάς, Όρος των Ελαιών, Άγιος Λάζαρος και άλλα. Δύο φορές το χρόνο συνήθιζε να ανεβαίνει στην κορυφή του Ολύμπου, στα εορτάζοντα Παρεκκλήσια, του Προφήτου Ηλία στις 20 Ιουλίου και της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου.

Έφτασε κάποτε και στιγμή που ο Κύριός μας θα τον καλούσε κοντά Του. Λίγες ημέρες νωρίτερα τον πληροφόρησε, για να ετοιμαστεί. Τότε βρισκόταν σε κάποιο μοναστήρι του Πηλίου. Εκεί, την ώρα του μεσονυκτικού, είδε όραμα. Του απεκάλυψε ο Θεός τον θάνατό του. Αποχαιρέτησε τότε τους πατέρες και αναχώρησε για το αγαπημένο μοναστήρι του στον Όλυμπο. Πριν φύγει είπε στους μοναχούς του Πηλίου:
-αδελφοί και πατέρες και τέκνα μου, ο καιρός της τελευτής μου έφθασε, όπως με πληροφόρησε ο Θεός. Σας παραγγέλλω, λοιπόν, να μην αμελείτε την ψυχή σας, αλλά να μετανοείτε για τις αμαρτίες σας, έως ότου έχετε καιρό, για να γλιτώσετε την κόλαση και να αξιωθείτε να απολαύσετε την αιώνια αγαλλίαση.

Μόλις έφθασε στον Όλυμπο, οι πατέρες τον υποδέχθηκαν με χαρά. Εκείνος όμως δεν κάθισε στο μοναστήρι, αλλά κατέφυγε στον «Γολγοθά», χωρίς θέρμανση και σκεπάσματα. Ας ήταν χειμώνας.         

Εκεί μελετούσε μέρα και νύχτα τα ιερά βιβλία και έψαλε ύμνους στο Θεό. Ήταν Ιανουάριος μήνας και χιόνιζε και ο Άγιος ήταν χωρίς ζεστασιά. Όπως ήταν φυσικό, από το πολύ κρύο, αρρώστησε. Μετά από πίεση των αδελφών της Μονής, δέχθηκε να τον μεταφέρουν στο κοινόβιο, αλλά δεν έμεινε μέσα στο μοναστήρι. Πήγε στο σπήλαιο του Αγίου Λαζάρου.

Οι πατέρες τον περιποιήθηκαν με αγάπη περισσή κι εκείνος τους έδωσε σαν στοργικός πατέρας τις συμβουλές του. Τους συμβούλεψε πως πρέπει να φυλάγουν τους κανόνες της μοναχικής ζωής. Μαζεύτηκαν τότε κοντά του οι μοναχοί και του είπαν:
-Η διαθήκη που μας άφησες, άγιε πατέρα μας, είναι σε μερικά σημεία βαριά. 
Τότε ο Άγιος τους αποκρίθηκε:
-Όσα είναι καλά και εύλογα, φυλάξτε τα. Όσα όμως είναι βαριά, αφήστε τα. Όμως σας δίνω μία παραγγελία, να βαδίζετε σύμφωνα με το τυπικό του Αγίου Όρους. Να αγωνίζεστε όσο μπορείτε και ο Κύριος θα σας κυβερνήσει αντί εμού. Να έχετε αγάπη, υπομονή και ταπείνωση. Να φυλάγετε αγόγγυστα τη σιωπή, την προσευχή και τις νηστείες που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες. Να κάνετε μάλιστα και όσες περισσότερες μπορείτε.

Κανένας σας να μην είναι ανυπότακτος και ιδιόρρυθμος. Αυτό είναι το χειρότερο από όλα τα αμαρτήματα, διότι όποιος κοινοβιάτης έχει ρούχα και χρήματα περισσότερα από τους άλλους, δεν αξιώνεται της Ουρανίου αγαλλιάσεως. Εάν τυχόν βρεθεί κανένας τέτοιος, να τον διώχνετε από το μοναστήρι, για να μην παρασυρθούν και άλλοι.

Να εξομολογείστε συχνά τους λογισμούς σας, για να μην φωλιάζουν στις ψυχές σας οι δαίμονες. Αλλά και εάν δύο ψυχραθούν, να συμφιλιωθούν πριν βασιλέψει ο ήλιος, όπως λέει η Αγία Γραφή.

Να εργάζεστε όλοι εργόχειρο, ο καθένας ό,τι ξέρει και μπορεί. Όποιος όμως μπορεί και δεν εργάζεται, εκείνος να μην τρώει, όπως λέει ο Απόστολος. Όποιος θέλει να φύγει από το μοναστήρι, να το λέει νωρίτερα στον ηγούμενο, ώστε να λαμβάνει συγχώρηση. Εάν όμως φύγει κρυφά, ας είναι το αμάρτημα στην ψυχή του και εγώ θα είμαι αθώος της απωλείας του.
Οι νεώτεροι να υποτάσσονται στους γέροντες και οι γέροντες να τους συμβουλεύουν.
Τον ασθενή να τον φροντίζετε σαν μέλος σας.
Να μην έχετε φιλία με νεώτερο, ούτε να πηγαίνετε ο ένας στο κελί του άλλου, για να μην τον εμποδίζετε.
Να έχετε αγάπη αναμεταξύ σας. Εάν έτσι πολιτευτείτε, θα αξιωθείτε της Βασιλείας των Ουρανών, για να συνεφραίνεσθε πάντα με το Δεσπότη Χριστό και όλους τους Αγίους. Εάν μάλιστα βρω κι εγώ παρρησία προς Αυτόν, θα παρακαλώ για εσάς πάντοτε. Σαν καλό σημάδι ότι ο Χριστός δέχθηκε τους κόπους μου, θα είναι η  αύξηση των μοναστηριών, τα οποία έχτισα με πολλούς κόπους και ιδρώτες και για τα οποία τόσο πολύ βασανίστηκα.

Μετά από εκτενή και θερμή προσευχή, παρέδωσε το πνεύμα στο Θεό στις 23 Ιανουαρίου. Το τίμιο λείψανό του ενταφίασαν με πολλά δάκρυα οι πατέρες στο νάρθηκα του Ναού που ο ίδιος έχτισε. Μετά από λίγα χρόνια άνοιξαν τον τάφο και βρήκαν το Άγιο λείψανο να ευωδιάζει από άρρητη ευωδία. 

Αργότερα οι πατέρες της Μονής έλαβαν από τα ευωδιάζοντα Άγια λείψανα την κάρα, την σιαγόνα και την δεξιά χείρα. Στις 12 Ιουλίου 1890 στη Νιγρίτα Σερρών κλάπηκε δυστυχώς η κάρα του Αγίου Διονυσίου, όπου είχε μεταφερθεί για προσκύνημα. Τα Ιερά λείψανα του Αγίου σκορπούν άρρητη ευωδία και επιτελούν με τη χάρη του Θεού πολλά θαύματα.

Σχετικά με την ιστορική Μονή της Αγίας Τριάδος Ολύμπου, την οποία έχτισε ο Άγιος Διονύσιος , πρέπει να αναφέρουμε ότι το 1943 βομβαρδίστηκε και ανατινάχτηκε από τους Γερμανούς. Έτσι καταστράφηκαν και σπάνια κειμήλια, Ιερά σκεύη, άμφια, βιβλία, χειρόγραφα κ.λ.π.

Σήμερα στη θέση του παλαιού μετοχίου (Σκάλας) λειτουργεί η νέα Ιερά Μονή του Αγίου Διονυσίου, ενώ καταβάλλονται προσπάθειες για την αναστήλωση της παλαιάς Μονής.

Η μνήμη του Αγίου Διονυσίου του εν τω Ολύμπω, εορτάζεται στις 23 Ιανουαρίου.

Αντιγραφή απο: 
http://www.imkitrous.gr

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης-Ταπείνωση

Εις τι θα μας ωφελήσει εμάς αν μάθουμε ότι η φωνή ήταν του Πατρός ή ο Θεός μιλεί δι' αγγέλου για τό 'να και τ' άλλο. Εις τι θα μας ωφελήσει εις τον δρόμο της σωτηρίας μας, αν γνωρίζουμε αυτό; Εσύ μιλάς θεολογικά. Τι θα μας ωφελήσει; Τίποτε. Θα σε προσβάλω. Άφησες το δρόμο της ταπεινώσεως και πιάνεις υψηλά επίπεδα θεολογικά. Όχι. Άφησε αυτόν το δρόμο κι ακολούθησε το δρόμο της καλογερικής. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Άφησε αυτόν το δρόμο της ερεύνης, διότι...
Ήρθε κάποιος στο σπίτι και λέει: «Πάτερ, το σώμα που μεταλαμβάνομε είναι το Σώμα του Χριστού, το είπανε λέει...» Λέω: «Πάτερ, δεν μπορούμε να θεολογήσουμε, διότι δεν είμαστε θεολόγοι. Μεταλαμβάνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού. Περισσότερο δεν μπορούμε να πούμε, μήπως και πέσουμε σε κάνα δογματικό λάθος και θα το βρούμε εμπόδιο μετά το θάνατό μας».
Τέτοια δεν μας ωφελούν, πάτερ. Άφησε αυτόν το δρόμο και πάρε το δρόμο της υπακοής και άφησε τα υψηλά επίπεδα.

Αι θλίψεις γεννούν την ταπείνωση και η ταπείνωση έχει κατόπιν!! Συντρίβεται ο άνθρωπος, συντρίβεται ο άνθρωπος μέσα του.

Απο:  
http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/monasticism/Efraim.htm

ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Είπε γέρων ησυχαστής:
—Εις τήν αρχήν ό υποτακτικός υπακούει εύλαβως καί άνεξετάστως. Με τόν καιρόν βάζει τήν λογικήν, ή οποία καταστρέφει τήν ύπακοήν. Βλέπει μέ τά μάτια της λογικής.
***
"Ελεγεν εις ημάς συχνά ό ερημίτης γέρων Χριστόδουλος, υποτακτικός του μεγάλου νηπτικού γέροντος Καλλινίκου, όταν τόν έπισκεπτόμεθα εις τό φιλόξενον καλύβι του:
—Εις τήν έποχήν μας χρειάζεται νά ασκηθούμε περισσότερον εις τήν ασκησιν της υπομονής. Οι παλαιοί άγιοι έκαναν μεγάλας ασκήσεις, τάς οποίας ήμείς άδυνατούμεν νά έκτελέσωμε. 'Αλλά τήν ύπομονήν καί τήν εν υπακοή ταπείνωση; όφείλομεν νά τήν έχωμεν...
***
"Οταν ήλθα εις τό "Αγιον "Ορος, ένόμισα ότι ήγγισα τόν θεόν, αλλά, όταν έγνώρισα τόν γέροντα Δανιήλ, τότε αντελήφθην πόσον μακράν ητο ό θεός άπό έμέ, είπεν ό ύποτακτικός τού διακριτικού γέροντος Δανιήλ, λογοτέχνης Ά. Μωραϊτίδης, ό γενόμενος εις τό τέλος 'Ανδρόνικος μοναχός.
***
"Οταν τό 1968 έπεσκέφθημεν τά Καρούλια (τήν βαθυτέραν δηλαδή ερημον τού "Αθω) μαζί μέ τόν παραδελφόν μου πατέρα Δανιήλ, έζη ό θαυμάσιος Ρώσος ερημίτης γέρων Ζωσιμάς, ό καλαθοποιός. Ήτο εκεί καί ό υποτακτικός του παπα-Σεραφείμ, γνώστης εν ολίγοις της Ελληνικής. Μας όδήγησεν εις τό εκκλησάκι τού ερημητηρίου τού αγίου Γεωργίου καί μας έδωσε τρία πνευματικά κεράσματα της ερήμου, τρία αγιογραφικά χωρία:
—«Ένώ περί ων δέδωκάς μοι ερωτώ ότι σοίεισί...» (Ίω. 17,9). β) «"Οσοι δέ έλαβον αυτόν έδωκεν αυτοίς έξουσίαν τέ κνα Θεού γενέσθαι...» (Ίω. 1,12). γ) «Τηρείν πάντα όσα ένετειλην υμίν καί ιδού έγώ μεθ' υμών ειμί πάσας τάς ημέρας της ζωής έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθ. 28,20).
— Περνούμε, είπε, κρίσιμους καιρούς. Ό 'Αντίχριστος
έρχεται, ετοιμάζεται από τους Εβραίους.
Έπεσκέφθημεν καί τόν ερημίτην γέροντα Άνδρέαν. Πάμπτωχος, ασθενής, υπομονετικός, μέ ιλίγγους εις τό κεφάλι. 'Ιδού, μερικαί άπό τάς συμβουλάς του:
—Τό Εύαγγέλιον θέλει εφαρμογή καί οχι θεωρία. Ή προσευχή μας νά λέγεται μέ ενωμένα τόν λόγον, τόν νουν καί την καρδίαν. Γιά νά είναι καθαρά χρειάζεται εγκράτεια καί καθαρότης. Μή κρίνουμε τον πλησίον δι' ό,τιδήποτε. Κάνε υπακοή καί εις τους μικρότερους σου. Καί 90 ετών νά γίνης νά υπάκουης σέ ένα παιδί πού εΐναι 18 ετών.
Ό λιπόσαρκος, ό πρόσχαρος γέρων Βαρθολομαίος, μας ύπεδέχθη μέ τήν έγκάρδιον ασκητικήν φιλοξενίαν καί φίλολογίαν του:
— 'Οσάκις εις προσευχήν κατανυσσόμεθα, τοσάκις τόν
Θεόν καταφιλούμεν, ειπεν. Μέ τάς άρετάς όμοιούμεθα τω
Θεώ. Μέ τήν νοεράν προοευχήν ένουμεθα τω θεω. Ούτως
έχουν τά πράγματα, αδελφάκια μου. 'Αλλοίμονον εις έμέ,
διότι έχασα τήν ευλογίαν του Κοινοβίου. Ή υπακοή οδηγεί
εις ταπείνωση , εις πένθος, εις δάκρυα εις καθαροσίν καί φωτι -
σμόν...Καί ένώ μας έκέρασε τό άσκητικόν κέρασμα, ένα σύ-
κον ξηρόν μέ βρόχινον νερό άπό τήν στέρναν του, μας περιέ -
γράψε τόν ένάρετον γέροντα Ισαάκ τόν Διονυσιάτην καί τάς
άρετάςτου.


Ό πάμπτωχος καί ρακένδυτος Ρουμάνος ασκητής Ε., δέν είχε «που τήν κεφαλήν κλίναι». Έβοήθει εις τήν τράπεζαν του Ρωσικού μοναστηρίου καί 6, τι έπαιρνε τό έδιδεν έλεημοσυνην εις απομεμακρυσμένους άσκητάς.
— Είναι ή μόνη ευκαιρία νά σωθώ, έλεγεν. Νά ζητιανεύω ταπεινούμενος, νά κοπιάζω, νά διαμοιράζω...
***
"Οταν ύπηρετούσεν ό γέρων 'Αρτέμιος εις ένα Γρηγοριάτκον μετόχι εις τήν "Αρταν καί έπήγαινε νά ψωνίση εις τήν άγοράν, επέστρεφε μέ άδεια χέρια. Ό, τι είχε τά διεμοίραζεν εις πτωχούς καί γεροντάκια.
***
Όλας τάς «ευλογίας», πού του έδιδαν πολλοί θεραπευμένοι μέ τήν προσευχήν του, ό Χατζηγεώργης τάς έδιδε έλεημοσύνην εις τους πτωχούς, μοναχούς καί λαϊκούς. Τόση ήτο ή ελεημοσύνη του ώστε επεκράτησε νά λέγουν δι' όποιονδήποτέ ελεήμονα:
«Δίνει σάν Χατζηγεώργης».
***
Έπί ήγουμενίας του Καθηγουμένου της ίερας Μονής Γρηγορίου Συμεών επήγεν ό μοναχόςc Υπάτιος καί βλέπων οτι τό πιθάρι ελαίου είχε μόνον 30Θ κιλά ήρώτησεν τόν Ήγούμενον:
-θά δωσωμε λάδι στους ασκητές;
-θά τους δώσης.
-Γέροντα, δέν έχομε.
-Τό λάδι εϊναι γιά όλους μας. "Αν σωθη, τότε θά σωθή γιά όλους μας.
Έδιδαν, έδιδαν καί δέν έλιγόστευεν τό έλαιον!... Άμείωτον έμεινεν εις τό πιθάρι. »

ΚΩΣΤΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ

Σύμφωνα με μία εκδοχή, κτήτορας της Μονής υπήρξε τον 11ο αιώνα κάποιος υπάλληλος της αυλής του Κουτλουμούς, του γενάρχου της ομώνυμης Μικρασιατικής δυναστείας Σελτζουκιδών. Πιθανότερη είναι όμως η εκδοχή που αναζητά τον κτήτορα στο μοναστικό περιβάλλον της Παλαιστίνης του 11ου αιώνα, αφού σε κάποια αρχαία Αραβική διάλεκτο η λέξη Κουτλουμούς δηλώνει τον ναό του Σωτήρος Χριστού, στον Οποίον ήταν ανέκαθεν αφιερωμένο το Καθολικό της Μονής. O ιδρυτής της έμεινε στους μεταγενέστερους ως ο όσιος Κουτλουμούσης, "ο εκλελεγμένος και πεφιλημένος Θεώ, ο τα πάντα άριστος και καλός Κουτλουμούσης εκείνος", κατά την μαρτυρία του Πρώτου Ισαάκ (14ος αι.). Πρώτος ευεργέτης του μοναστηριού ήταν ο αυτοκράτωρ Αλέξιος Α Κομνηνός. Η πρώτη υπογραφή Κουτλουμουσιανού ηγουμένου ανάμεσα σε υπογραφές εκπροσώπων 28 αγιορειτικών Μονών σώζεται σε έγγραφο του 1169. Τότε, και γιά έναν ακόμη αιώνα, το μοναστήρι δεν μπορούσε να καυχηθή ούτε για την οικονομική του επιφάνεια ούτε για την υψηλή θέση του στην ιεραρχία των Μονών. Ήταν και οι επιδρομές των Φράγκων και των Καταλανών τον καιρό της Φραγκοκρατίας πού το καταδίκαζαν σε οικονομική τελμάτωση. Ακόμη και ο στρατός του Μιχαήλ Η, που έφθασε στο Άγιον Όρος για να επιβάλη την ένωση με τον πάπα, την οποία είχε υπογράψει ο Έλληνας αυτοκράτωρ στην Λυών. Οι πατέρες τότε απαγχονίσθηκαν και τάφηκαν πίσω από το Καθολικό, σύμφωνα με την παράδοση. Η αιματηρή αυτή ομολογία δεν έμεινε άμισθη. Το 1263 ο Πρώτος του Αγίου Όρους παραχώρησε στο Κουτλουμούσι το εγκαταλελειμμένο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, ενώ το 1287 παραχώρησε την διαλυμένη τότε Μονή του Σταυρονικήτα. Τότε ο Πρώτος ήταν πρόσωπο εκλεγμένο με διοικητικές αρμοδιότητες εφ' όλου του Αγίου Όρους. Οι προσαρτήσεις αυτές μαζί με την φιλοπρόοδο διάθεση και τους πνευματικούς αγώνες των πατέρων οδήγησαν την Μονή σε αλματώδη ανάπτυξη.

Όμως οι ληστρικές επιδρομές των πειρατών συνεχίζονται. Στην κρίσιμη περίοδο φθάνει στο Κουτλουμούσι η βασιλική ενίσχυση στο πρόσωπο του Ανδρονίκου Β Παλαιολόγου και λίγο αργότερα της Θεοδώρας Καντακουζηνής. Η τελευταία αναφέρει στο έγγραφό της: "Σε αυτούς που ασκούν την αρετή και αγωνίζονται στους μεγάλους και υπερφυείς εκείνους αγώνες στην μονή την τιμωμένη στο όνομα του Σωτήρος Χριστού και επονομαζομένη του Κουτλουμουσίου...προσφέρω το καλούμενον Ελεούσα κτήμα των Σερρών, το οποίον αγόρασα από την σεβασμία μονή του κοινού Σωτήρος και Δημιουργού και Παντοκράτορος στην θεοδόξαστη Κωνσταντινούπολη", με την απαράβατη ρήτρα κανείς ποτέ να μη καταργήση κάτι από αυτά που η ίδια όρισε. Ως αντάλλαγμα ζητά να μνημονεύεται το όνομά της καθημερινά στην Θεία Λειτουργία και να ψάλλωνται ετησίως ευχές για την ανάπαυση της ψυχής της. Αλλά μετά το καθοριστικό χτύπημα των Φράγκων σταυροφόρων, η αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να ξαναβρή ποτέ την οικονομική της ευρωστία. Έτσι, από τους αγιορείτες αναζητήθηκε άλλη λύση.

Ο Χαρίτων από την Ίμβρο ανέλαβε τους οίακας της Μονής λίγο πριν το 1362. Με παραστάσεις και ενέργειές του προσεταιρίζεται τους ηγεμόνες της Ουγγροβλαχίας, που βοηθούν με οικονομικές ενισχύσεις την αναστήλωση της Μονής και προβαίνουν σε κτηματικές δωρεές. Πρώτοι αρωγοί ήλθαν ο Αλέξανδρος Μπασαράμπ και ο διάδοχός του Ιωάννης Βλαδισλάβος. Αλλά ο τελευταίος απαίτησε με επιμονή από τον Ηγούμενο να καταργήση το κοινοβιακό σύστημα και να επιβάλη στην Μονή τον καινοφανή ιδιόρρυθμο βίο, που επιτρέπει ίδιον πρόγραμμα και ατομική ιδιοκτησία. Τούτο εξυπηρετούσε τους άμοιρους μοναστικής παραδόσεως Βλάχους μοναχούς, οι οποίοι ζητούσαν να εγκαταβιώσουν εκεί, πλην όμως δεν ήθελαν να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις της κοινοβιακής ζωής. Ο Χαρίτων γράφει πως "η κοινοβιακή κατάστασις είναι ο επίγειος ουρανός και κλήρος των πατέρων". Τελικώς, όμως, μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο υποχωρεί και εισάγει το ιδιόρρυθμο σύστημα, υπό τον όρο το Κουτλουμούσι να παραμείνη Ελληνικό Μοναστήρι.

Αποτέλεσμα των σχέσεων αυτών ήταν η βαθειά επίδραση του ελληνικού στοιχείου στον πνευματικό βίο των παρίστριων επαρχιών. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης άγιος Φιλόθεος Κόκκινος χειροτονεί Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας τον Χαρίτωνα, ο οποίος δεν παύει να ασκή ταυτοχρόνως και τα καθήκοντά του ως Ηγούμενος της Μετανοίας του. Το 1574 το Μοναστήρι καταλαμβάνει την έκτη θέση στην ιεραρχική σειρά των Μονών του Άθω.

Οι συνέπειες, όμως, της διαλύσεως της Αυτοκρατορίας ήσαν δυσβάστακτες: οικονομική κρίση λόγω επαχθούς φορολογίας και αποσπάσεως μοναστηριακών κτημάτων, μείωση του αριθμού των μοναχών. Ευτυχώς εν καιρώ οι Μονές πέτυχαν να εξαρτώνται όλες οι πολιτικές υποθέσεις τους απ' ευθείας από τον Σουλτάνο. Παράλληλα το Κουτλουμούσι συντηρεί εστίες θερμής πίστεως και κέντρα προσανατολισμού του δουλωμένου Γένους σε μετόχια στις Σέρρες, την Άνδρο, την Ίμβρο, τον Μαρμαρά, την Σάμο, την Λήμνο, την Σιθωνία, την Κρήτη αλλά και στην Σλάτινα της Ρουμανίας. Ιερομόναχοι επίσης αποστέλλονται προς εξυπηρέτησιν των ανθηρών Ελληνικών κοινοτήτων της κεντρικής Ευρώπης. Τον 17ο και 18ο αιώνα για την Μονή φροντίζουν μόνον ευσεβείς Έλληνες. Η εκπνοή του αιώνα θα αναδείξη την δόξα της νεώτερης ιστορίας του Κουτλουμουσίου, τον Ίμβριο λόγιο Βαρθολομαίο, διδάσκαλο και διορθωτή των λειτουργικών βιβλίων.

Το 1856 με ομόφωνη αίτηση των πατέρων προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη η Μονή επανέρχεται στην αρχαία κοινοβιακή τάξη. Τις μέρες εκείνες αποτεφρώνεται η βόρεια πτέρυγα της Μονής. Ο ιερομόναχος Μελέτιος, διακεκριμένος για την αρετή και τα υψηλά διοικητικά του προσόντα, έφθασε με την ευλογία του Πατριαρχείου μέχρι την Ρωσσία και την Δυτική Ευρώπη με μοναστηριακά γράμματα, για να διενεργήση εράνους, παίρνοντας μαζί του και την θαυματουργό εικόνα της Παναγίας της Βηματάρισσας. Αποκαθιστά έτσι την βόρεια πτέρυγα αλλά η κοίμησή του διακόπτει το ευρύτερο ανακαινιστικό του σχέδιο.

Μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο το Μοναστήρι παραδόθηκε σε λειψανδρία. Η φθορά του χρόνου μαζί με την ολοκληρωτική απώλεια της ακίνητης περιουσίας έθεσαν σε κίνδυνο την βιωσιμότητά του. Τελικά φανερώθηκε το θέλημα του Θεού για την συνέχεια και αυξητική του πορεία. Δεν είναι βέβαια μια ακύμαντη πορεία. Το 1980 αποτεφρώθηκε η ανατολική πτέρυγα, ενώ ραγδαίες βροχές προκάλεσαν κατολισθήσεις και ρηγματώσεις. Αλλά ο Θεός δίνει μαζί με τον πειρασμό και την έκβαση.

Απο τον Κώστα

Ό άθεος φοιτητής.

Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικολάου



Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, άλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μού δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, άλλα δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μού ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα. Δυστυχώς όχι, μού άπαντα. Είμαι της Φιλοσοφικής. Κρίμα! διότι ήξερα μία τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος. Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο. Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή; Όχι, πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα. πολλά.. Αν μού πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανέναν μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;

-Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;

-Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους.

-Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε; ρωτώ. Γαβριήλ, μου άπαντα.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο προσβάσεως και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα. Θα πας, του είπα, και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα. Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστεύσω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού. Φοβάμαι, ντρέπομαι, μου άπαντα. Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα; ρωτώ. Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα.



Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά την θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του Γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

Τι γίνεστε, παιδία; ρωτάει. Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι; Ευχαριστούμε, Γέροντα, απήντησαν, με συμβατική κοσμική ευγένεια. Έλα εδώ, λέει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ, ξεχωρίζοντας τον από τους υπόλοιπους. θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια. και έλα πιο κοντά να σού πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, άλλα να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.



Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού εγνώρισε το όνομα του; Ποιος του αποκάλυψε το πρόβλημα του; Τι, τελικά, ήθελε να του πει ο γέροντας;

-Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο; Μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει. Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις. Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται; Τι να πούμε, ρε παλληκάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;



Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου, αφηγείται. Η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη. Ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται. Οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνον το πώς και το Τι από δω κι εμπρός.

Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός άγιου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σού κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν την μεταμόσχευση χωρίς να σού ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στην καρδιά, χωρίς να σού κουράσουν το μυαλό.

Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος
Περιοδικό Πεμπτουσία, τ. 22 Δεκέμβριος 2006 - Μάρτιος 2007.

Αντιγραφή απο: http://1myblog.pblogs.gr

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΓΙΟΡΙΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ (2)

ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΙΔΗΣΗ

Ο επικεφαλής του CERN θέλει να κατασκευάσει και τον επόμενο μεγάλο γραμμικό επιταχυντή…
Η απάντηση υπάρχει…


ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΓΙΟΡΙΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΕΝΑΓΙΑΣ

Είχε διηνεκή αγωνία-μας διηγείται ο ίδιος π. Δαμασκηνός-διότι δεν μπορούσε να αφήσει τον βραχνά της γνώσις,να αρνηθεί τον εαυτό του. Έτσι εύρισκε απλούς,αγράμματους ασκητάς και τους εθαύμαζε,πως μιλούσαν με σοφία και απλότητα για πράγματα που εκείνος μπορούσε να τα καταλάβη με την επιστήμη. ¨Κάποτε συζητούσαν μερικοί πατέρες αν υπάρχη ζωή και σε άλλα αστέρια. Ήταν παρών και ο π Γεράσιμος.Ένας αγράμματος ασκητής παίρνει τότε τον λόγο και λέει: --Ξέρετε,πατέρες,εμείς οι άνθρωποι τι πάθαμε; Ένα αφεντικό έστειλε τους εργάτες του να σκάψουν το αμπέλι του. Κι αυτοί,όταν πήγαν για την δουλειά άρχισαν να συζητούν αν έχη κι άλλα αμπέλια το αφεντικό τους,που και πόσα. Και πέρασε η ημέρα χωρίς να σκάψουν το αμπέλι.Έτσι κι εμείς. Τι μας νοιάζει εμάς αν το Αφεντικό έχη κι άλλους κόσμους σε άλλα αστέρια; Εμείς το αμπέλι μας να τηράξουμε εδώ στην γη…¨Πόσο εντύπωση είχε κάνει στον π. Γεράσιμο αυτή η απάντηση των ασκητών! Ωστόσο εκείνος θεωρούσε τα μεγαλεία του Θεού από κάποια άλλη οπτική γωνία. Συχνά μου έλεγε:--Αδελφέ μου, υτοί οι αστρονόμοι και οι μεγάλοι φυσικοί που παρακολουθούν την σοφία του Θεού μέσα στην φύσιν δοξάζουν τον Κύριο για τα μεγαλεία Του και πιο πολύ Τον πιστεύουν. Υπάρχει όμως θεϊκή σοφία όχι μόνο στο απέραντο Σύμπαν,στον μακρόκοσμο,αλλά και μέσα στον αόρατο μικρόκοσμο με την αέναη κίνηση μικροβίων και ζωντανών οργασμών,που μόνο το μικροσκόπιο συλλαμβάνει.¨Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε…¨¨Όταν έπεφτε κανένα αστροπελέκι σε βροχερό καιρό,μου έλεγε:--Νάξερες αυτή η τεθλασμένη γραμμή στον ουρανό,αδελφέ μου,τι μαθηματικά κρύβει…¨¨Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού,ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμᨨ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2003

Απο τη ΔΑΦΝΗ

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ-ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΕΝΑΓΙΑΣ

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΕΝΑΓΙΑΣ

‘’Δεν επιθυμώ πλέον τα πλούτη της γης. Συ είσαι και θα είσαι ο ιδικός μου θησαυρός εις την ζωήν αυτήν και εις την αιωνιότητα. Σου αφιερώνω, Χριστέ μου, όλην μου την καρδίαν και όλην μου την θέλησιν. Άλλοτε αύτη ήτο η πλέον ανυπότακτος εις Σε, αλλά τώρα Σου αφιερώνω εντελώς αυτήν .Γνώρισόν μοι τι ζητείς παρ’ εμού. Είμαι έτοιμος να το εκτελέσω δια της χάριτός Σου. Τακτοποίησε εντελώς τα κατ’εμέ.Δ έχομαι εκ των προτέρων με τελείαν αυταπάρνηση παν ό,τι θελήσει η αγαθότης Σου να μου στείλη. Ω Θεέ μου,απείρως αγαπητέ! Με ηγάπησας μέχρι σημείου του ν’αποθάνης δι’εμέ. Σε αγαπώ από μέσα από την καρδίαν μου. Σε αγαπώ περισσότερον από τον εαυτόν μου τον ίδιον και αναθέτω την ψυχήν μου εις τας χείράς Σου. Παραιτούμαι από σήμερον από όλην την προσπάθειαν και την αγάπην του κόσμου. Εγκαταλείπω το έργον μου και παραδίδω τον εαυτό μου εις Σε. Δημιουργέ μου,δι’αυτά τα άγια πάθη Σου δέξαι με και διατήρησόν με πιστόν μέχρι του θανάτου μου. Εις το εξής Ιησού μου,δεν επιθυμώ πλέον να ζήσω παρά μόνον διά Σε. Δεν επιθυμώ να ζητήσω τίποτε άλλο,παρά μόνον το θελημά Σου.Βοήθησόν με διά της Χάριτός Σου.Και Συ,Παναγία Θεοτόκε,η ελπίς μου,μη μου αρνηθής,δέομαι,της προστασίας Σου’’

Μία τέτοια προσευχή-θυσία και θυμίαμα καρδιακό σήμαινε την επιστροφή του προς στον Θεό.

………………………………………………………………………………………

Βρισκόταν φοιτητής, στην Ζυρίχη, την εποχή που το ορμητικό κύμα της αθεϊας στην Ευρώπη. Όταν ήμουν φοιτητής, θα διηγηθή αργότερα σε αγιορείτες πατέρες, μας έβαζαν να γράφουμε ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο..και αν δεν το γράφαμε, δεν μας έδιναν προβιβάσιμο βαθμό! ’Βρε πάτερ Γεράσιμε,του έλεγε τότε κάποιος απλοϊκός ασκητής, τέτοια πράγματα διδάσκουν στα Πανεπιστήμια!! Είδαμε ποτέ κυπαρίσσι να γεννήση μιά καρυδιά, η φύτρωσε ποτέ κανένα πεύκο από αμυγδαλιά; Άλλο είδος το ένα κι άλλο είδος το άλλο. Και γιατί τώρα δεν γίνονται άνθρωποι από τον πίθηκο;;

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Απο τη ΔΑΦΝΗ