Το δώρο των Χριστουγέννων

Αρχ. Εφραίμ Παναούση
ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Συνήθειο λες και το ‘χε πάλι η Βηθλεέμ να κοιμάται. Όταν συνέβαιναν τα μεγάλα του κόσμου μέσα στην αυλή της εκείνη έπεφτε σε λήθαργο βαθύ.
Σ’ αυτό το «σπίτι του άρτου» - γιατί Βηθλεέμ τούτο πάει να πει- πριν πολλά χρόνια γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου! Κοντοζύγωναν πάλι Χριστούγεννα. Μέσα στη Βασιλική της Γεννήσεως, που στεκόταν αγέρωχη, ένας μεγάλος Άγιος άναβε τα καντήλια στο ιερό σπήλαιο. Ο όσιος Ιερώνυμος. Ένας σεβαστός γέροντας με πλούσια χιονάτη γενειάδα και μάτια όλο λάμψη και φως. Σα μικρό παιδί ,ζητούσε εκείνος να φροντίζει το σπήλαιο της Γεννήσεως. Και κάθε φορά, ρίγη διαπερνούσαν το σώμα του.
Έτσι και σήμερα, έσκυψε και με δάκρυα στα μάτια ασπάστηκε τον ιερό τόπο. Γονάτισε κι άρχισε να προσεύχεται θερμά. Προσευχήθηκε για την Εκκλησία, τον πιστό λαό, τους γνωστούς, ακόμα και για κείνους που τον εχθρεύονταν. Προσευχήθηκε για τους φτωχούς και τους ανήμπορους. Αφού πέρασε ώρα αρκετή, σήκωσε το κεφάλι.

Στην ησυχία της νύχτας, η πιο γλυκειά φωνή του κόσμου, ακούσθηκε να καλεί τον Όσιο.
- «Ιερώνυμε…».
Σαν από βαθύ ύπνο να ξύπνησε ο Άγιος, κοίταξε μήπως κάποιος τον περιπαίζει. Όμως στο Ναό δεν βρισκόταν κανείς.
- «Ιερώνυμε…», ξανακούστηκε η φωνή, «Τι θα μου προσφέρεις για την ημέρα της Γέννησής μου;».
- «Κύριε…», απάντησε ο Όσιος, καταλαβαίνοντας τώρα από πού ερχόταν η φωνή. «Κύριε…, για Σένα τα ‘χω αφήσει όλα. Για τη δική Σου αγάπη. Η καρδιά μου ολόκληρη, η ζωή μου είναι δικιά σου. Τι άλλο έχω να σου προσφέρω;»
- «Κι όμως, Ιερώνυμε», ξανακούστηκε πάλι η φωνή του Χριστού. «Έχεις κάτι ακόμα και το ξεχνάς. Το θέλω»
- «Μα τι είναι αυτό;», απάντησε ο Όσιος.
«Πώς θα είχα κάτι και να το κρατώ για μένα; Πες μου τι ξέχασα να Σου προσφέρω».
Σιωπή απλώθηκε παντού. Σε λίγο η φωνή ξανακούσθηκε.
- «Ιερώνυμε, δος μου τις αμαρτίες σου!»
- «Τις αμαρτίες μου, Πανάγιε Θεέ; Τι να την κάνεις τέτοια σιχαμερή προσφορά;»
- «Μα γι’ αυτές ήρθα στον κόσμο, Ιερώνυμε. Αυτές κρατώ από κάθε άνθρωπο, για να τον καθαρίσω».
Η φωνή σταμάτησε και μια γλυκιά ευωδιά πλημμύρισε το σπήλαιο μαζί και την καρδιά του Όσιου.
Τούτο το δώρο θα έδινε στο Χριστό. Πιο ακριβό απ’ όλου του κόσμου τα μαλάματα.

Ιστοσελίδα Ορθόδοξη Γυναίκα




Από το βιβλίο: «Ημεροδρόμιο Χριστουγέννων»
Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ

Τι Χριστούγεννα θα γιορτάσουμε άραγε φέτος;

 Με τη βοήθεια του Θεού, σε λίγες ημέρες θα εορτάσουμε τα δισχιλιοστά ενδέκατα Χριστούγεννα. Αυτή την τόσο λαμπερή, όμορφη και εντυπωσιακή εορτή, που κάθε χρόνο θέλουμε να την εορτάζουμε όλο και λαμπερότερα. Μόνο που (απ’ ότι ακούγεται) τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα έχουν τη χαρά και τη λάμψη των περσινών. 

Πράγματι όλοι είναι σκυθρωποί και από όλων τα στόματα ακούς την πίκρα για το πώς θα εορτάσουμε τα φετινά Χριστούγεννα με αυτήν την κατάσταση που επικρατεί. Ακούς να λένε «με τι καρδιά να στολίσουμε και με τι να χαρούμε»; Και αυτό βέβαια, μεταδίδεται σε όλους ακόμα και στα μικρά παιδιά, τα οποία βλέποντας τους γονείς τους να μιλούν κατ’ αυτό τον τρόπο, και δίνοντάς τους την εντύπωση ότι τέλειωσαν τα πάντα, η απογοήτευση μαυρίζει τις αθώες ψυχούλες τους. Και όλα αυτά, εξαιτίας όχι κάποιου πολέμου ή κάποιου θανατικού, αλλ’ εξαιτίας της πολυσυζητημένης οικονομικής κρίσης.

Φώτης Κόντογλου, “Χριστούγεννα στη σπηλιά”, (διήγημα)

 http://www.24grammata.com/?p=7415

Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα και χιονιάς πάντα πάνε μαζί. Μα εκείνη τη χρονιά οι καιροί ήτανε φουρτουνιασμένοι παρά φύση. Χιόνι δέν έρριχνε. Μοναχά που η ατμόσφαιρα ήτανε θυμωμένη, και φυσούσανε σκληροί βοριάδες με χιονόνερο και μ’ αστραπές. Καμμιά βδομάδα ο καιρός καλωσύνεψε και φυσούσε μια τραμουντάνα που αρμενιζότανε. Μα την παραμονή τα κατσούφιασε. Την παραμονή από το πρωΐ ο ουρανός ήτανε μαύρος σαν μολύβι, κ’ έπιασε κ’ έρριχνε βελονιαστό χιονόνερο.

Σε μια τοποθεσία που τη λέγανε Σκρόφα, βρισκότανε ένα μαντρί με γιδοπρόδατα, απάνω σε μια πλαγιά του βουνού που κοίταζε κατά το πέλαγο. το μέρος αυτό ήτανε άγριο κ’ έρημο, γεμάτο αγριόπρινα, σκίνους και κουμαριές, που ήτανε κατακόκκινες από τα κούμαρα. το μαντρί ήτανε τριγυρισμένο με ξεροτρόχαλο [=ξερολιθιά].

Οι τσομπάνηδες καθόντανε μέσα σε μια σπηλιά που βρισκότανε παραμέσα και πιο ψηλά από τη μάντρα και που κοίταζε κατά τη νοτιά. Μεγάλη σπηλιά, με τρία – τέσσερα χωρίσματα, κι αψηλή ως τρία μπόγια. Τα ζωντανά σταλιάζανε κάτω από τις χαμηλές σάγιες, που έσκυβες για να μπεις μέσα. Σωροί από κοπριά στεκόντανε εδώ κ’ εκεί, και βγάζανε μια σπιρτόζα μυρουδιά. Χάμω, το χώμα ήτανε σκουπισμένο και καθαρό, γιατί οι τσομπάνηδες ήτανε μερακλήδες, και βάζανε τα παιδιά και σκουπίζανε ταχτικά με κάτι σκούπες κανωμένες από αστοιβιές.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2011

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Χριστὸς καὶ πάλιν γεννᾶται καὶ οἱ Ἄγγελοι καὶ πάλιν ψάλλουν:
“Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.” (Λουκ. β΄, 14-15). 
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, Ἄγγελοι ψάλλουν τὰς τρεῖς μεγαλειώδεις ταύτας διακηρύξεις καὶ ἡ μεγίστη πλειονότης τῶν ἀνθρώπων, ἂν καὶ ἑορτάζει Χριστούγεννα, δὲν δύναται νὰ ἀντιληφθῇ τὸ νόημα τοῦ ἀγγελικοῦ αὐτοῦ ὕμνου καὶ διερωτᾶται ἐὰν ὄντως σήμερον δοξάζεται ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεὸς καὶ διατὶ πρέπει νὰ δοξάζεται, ποῦ δύναταί τις νὰ εὕρῃ ἐπὶ γῆς τὴν ἐξαγγελθεῖσαν εἰρήνην καὶ διὰ ποῖον λόγον ἡ σημερινὴ ἀνθρωπότης πρέπει νὰ ζῇ ἐν εὐδοκίᾳ.
Διότι, ὄντως, ἡ πλειονότης τῶν ἀνθρώπων δὲν δοξάζει τὸν Θεόν, οὔτε διὰ τῶν ἔργων της, οὔτε διὰ τῶν χειλέων της, ἀρκετοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν ἀμφισβητοῦν καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν παρουσίαν Του εἰς τὴν ζωήν των. Εἶναι μάλιστα πολλοὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀποδίδουν εἰς τὸν Θεὸν εὐθύνας, δι’ ὅσα δυσάρεστα συμβαίνουν εἰς τὴν ζωήν των. Ἀλλ’ ὅμως οἱ τοιουτοτρόπως ἀγανακτοῦντες ἐναντίον τοῦ Θεοῦ σφάλλουν βαρέως, καθ' ὅσον τὸ κακὸν δὲν προέρχεται ἀπὸ Αὐτόν.
Ἀντιθέτως, ἡ ἐξ ἀγάπης πρὸς τὸν ἄνθρωπον σάρκωσις τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ ἐπακολουθήσαντα αὐτὴν γεγονότα τῆς Σταυρώσεως καὶ Ἀναστάσεώς Του, ἀναμορφώνουν τὸν πιστὸν εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος καὶ χαρίζουν εἰς αὐτὸν τὴν αἰώνιον ζωήν καὶ τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν εἰρήνην καὶ καθιστοῦν αὐτὸν συγκληρονόμον τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ πρᾶξις αὕτη τῆς τοῦ Θεοῦ Συγκαταβάσεως, ἂν καὶ περικλείει τὴν ἐσχάτην ταπείνωσιν, εἶναι ἀφ’ ἑαυτῆς ἱκανὴ νὰ ὑπερδοξάσῃ Αὐτόν.
Οὕτως, ἄν καὶ πολλῶν ἀνθρώπων αἱ καρδίαι δὲν δοξάζουν τὸν Θεόν, ἀποδίδοται δόξα εἰς Αὐτόν, τὸν ἐν ὑψίστοις οἰκοῦντα, ὑπὸ πάσης τε τῆς κτίσεως καὶ ὑπὸ τῶν ἀντιλαμβανομένων τὰ γενόμενα ἀνθρώπων. Διὸ καὶ ἡμεῖς εὐγνωμόνως ἀναφωνοῦμεν μετὰ τῶν Ἀγγέλων τό “Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ” διὰ τὴν μεγαλωσύνην τῶν ἔργων Του καὶ τὸ ἀσύλληπτον τῆς ἀγάπης Του πρὸς ἡμᾶς.
Ἡ ἀπορία ὅμως ἀφορᾷ καὶ εἰς τὴν δευτέραν ἐξαγγελίαν τῶν ἀγγέλων "καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη". Κατὰ ποῖον τρόπον εὑρίσκεται ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ὅταν τὸ ἥμισυ σχεδὸν τοῦ πλανήτου εἶναι εἴτε ἐν δράσει εἴτε ἐν προετοιμασίᾳ πολεμικῇ; Ἡ γλυκύφθογγος ἐξαγγελία τῶν Ἀγγέλων “ἐπὶ γῆς εἰρήνη” εἶναι βεβαίως πρωτίστως μία ὑπόσχεσις τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐὰν οἱ ἄνθρωποι ἀκολουθήσουν τὸν δρόμον τὸν ὁποῖον τὸ τεχθὲν Παιδίον ὑποδεικνύει εἰς αὐτούς, θὰ φθάσουν εἰς τὴν ἐσωτερικὴν εἰρήνην καὶ τὴν εἰρηνικὴν συμβίωσιν. Ἀλλά, φεῦ, μέγα μέρος τῶν ἀνθρώπων συγκινεῖται καὶ ἕλκεται ἀπὸ τὰ τύμπανα τοῦ πολέμου καὶ βαρυθυμεῖ εἰς τὸ ἄκουσμα τῆς ὑποσχέσεως τῆς εἰρηνικῆς ζωῆς. Δὲν ὁμιλοῦμεν βεβαίως μόνον περὶ τῶν ζηλωτῶν τῶν δι’ ὅπλων πολεμικῶν συρράξεων, ἀλλὰ κυρίως περὶ ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι μετατρέπουν τὴν εὐγενῆ ἅμιλλαν εἰς σύγκρουσιν καὶ ἔφοδον κατὰ τῶν συνανθρώπων καὶ ἐπιδιώκουν τὴν ἐξόντωσιν τοῦ ἀντιπάλου. Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, ὁ πόλεμος βιώνεται ὡς πραγματικότης μεταξὺ τῶν μελῶν ἀντιτιθεμένων κοινωνικῶν ὁμάδων καὶ παρατάξεων, παντὸς εἴδους, ἐθνικῶν, κομματικῶν, συνδικαλιστικῶν, οἰκονομικῶν, ἰδεολογικῶν, θρησκευτικῶν, ἀθλητικῶν καὶ εἴ τινος ἄλλης, καὶ ὁ ψυχισμὸς τῶν μελῶν των διαμορφώνεται εἰς φιλοπόλεμον, ἀντὶ τοῦ, ὡς θὰ ἔπρεπε, φιλειρηνικοῦ.
Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀναιρεῖ τὴν ἀλήθειαν τῆς ἐξαγγελίας τῶν Ἀγγέλων, ὅτι διὰ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀποδοχῆς τῶν διδαγμάτων Αὐτοῦ, θὰ ἐπικρατήσῃ ὄντως ἐπὶ γῆς ἡ εἰρήνη. Ὁ Χριστὸς ἦλθε κομίζων τὴν εἰρήνην καὶ ἐὰν αὐτὴ δὲν κυριαρχῇ εἰς τὸν κόσμον, εὐθύνονται οἱ μὴ ἀποδεχόμενοι καὶ μὴ βιοῦντες αὐτὴν ἄνθρωποι, καὶ ὄχι ὁ προσφέρων αὐτὴν Θεός. Δεδομένης τῆς τοιαύτης στάσεως τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς προσφερομένης ὑπ’ Αὐτοῦ εἰρήνης, δὲν εἶναι παράδοξον τὸ γεγονὸς ὅτι σπανίζει μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἡ εὐδοκία. Ἡ καλὴ διάθεσις τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι δεδομένη, καὶ τὰ εὐμενῆ ἐπακόλουθα αὐτῆς ἐνεργὰ μὲν δι’ ὅλους κατ’ ἀρχὴν τοὺς ἀνθρώπους, ἰδιαιτέρως δὲ αἰσθητὰ διὰ τοὺς ἐμπράκτως ἀποδεχομένους τὰς ἀνωτέρω ἀγγελικὰς ἐξαγγελίας. Ἀντιθέτως, διὰ τοὺς ἀρνουμένους αὐτὰς καὶ ἐπιδιδομένους εἰς τὴν ἀλληλοεκμετάλλευσιν καὶ τὸν ἀλληλοσπαραγμόν, αἱ συνέπειαι βιοῦνται ὡς κρίσις ἀγωνίας καὶ ἄγχους, ὡς κρίσις οἰκονομικὴ καὶ ὡς κρίσις σκοποῦ τῆς ὑπάρξεώς μας καὶ ἀβεβαιότης ὑπαρξιακή.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίων ἀγαπητά,
Πάντα λοιπὸν τὰ ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων ἐξαγγελθέντα κατὰ τὴν Γέννησιν τοῦ Κυρίου ἀγαθὰ ὑπάρχουν καὶ σήμερον καὶ βιοῦνται ἐν πληρότητι ὑπὸ τῶν πιστευόντων εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς Θεάνθρωπον καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου.
Ἄς ἀρχίσωμεν ἀπὸ ἐφέτος νὰ βιώνωμεν τὰ Χριστούγεννα ὡς ἀρέσει εἰς τὸν ἀγαθοδότην Θεόν, διὰ νὰ βιώσωμεν τὴν ἐπὶ γῆς καὶ ἐντὸς τῶν καρδιῶν μας ἀνυπέρβλητον Εἰρήνην καὶ τὴν πλήρη ἀγάπης εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς.
Ἄς καταστήσωμεν ἑαυτοὺς πρόσωπα κοινωνοῦντα ἀγαπητικῶς μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ συνανθρώπου, μετατρεπόμενοι ἀπὸ ἄτομα εἰς πρόσωπα.
Ἄς ἀποβάλωμεν τὰ προσωπεῖα τοῦ διεσπασμένου καὶ ἀποκεκομμένου ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὴν εἰκόνα Αὐτοῦ, τὸν συνάνθρωπον, τὸν πλησίον, ἐγωϊστικοῦ ἀτόμου, καὶ ἂς ἐκπληρώσωμεν τὸν προορισμόν μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ὁμοίωσις πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τῆς ἐμπράκτου πρὸς Αὐτὸν πίστεώς μας.
Ἄς γίνωμεν καὶ ἡμεῖς ἀναμεταδόται τῶν ἀγγελικῶν ἐξαγγελιῶν πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία δεινῶς πάσχει καὶ δὲν δύναται νὰ εὕρῃ, διὰ τῶν μέσων τὰ ὁποῖα συνήθως χρησιμοποιεῖ, τὴν Εἰρήνην καὶ τὴν Εὐδοκίαν. Ἡ μόνη ὁδὸς ἀπαλλαγῆς ἐκ τῶν πολεμικῶν καὶ τῶν οἰκονομικῶν καὶ τῶν πάσης φύσεως κρίσεων εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος μᾶς διεβεβαίωσεν ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή.
Δοξάζομεν, λοιπὸν, ὁλοκαρδίως τὸν ἐν Ὑψίστοις καὶ μεταξὺ ἡμῶν ἀναστρεφόμενον Συγκαταβάντα Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ συνδιακηρύσσομεν μετὰ τῶν Ἀγγέλων ὅτι εἶναι ἐφικτὴ καὶ ὑπάρχει ὄντως ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐντὸς τῶν καρδιῶν μας ἡ Εἰρήνη, διότι κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ, ὡς Αὐτὸς ηὐδόκησε σαρκωθεὶς διὰ τῆς Γεννήσεως Αὐτοῦ ἐν Φάτνῃ.
Ἂς ζήσωμεν, λοιπόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, τὴν χαρὰν τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τὴν πρόγευσιν τῶν ὅσων ἀγαθῶν διὰ τὸν ἄνθρωπον διακηρύσσει ἡ τριπλῆ ἀγγελικὴ ἐξαγγελία.
Γένοιτο.
Φανάριον, Χριστούγεννα ,   βια’
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
Διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Η αδικία μαζεύει οργή Θεού <ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ>

           Μεγάλη υπόθεση να έχει ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ό,τι  έχει          ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ότι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία.
 Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει∙ μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι και να μη δίνουν σημασία.Πώς να κάνουν προκοπή οι άνθρωποι με τόσες αδικίες; Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κ.λπ. και σου λένε: «Κάνε προσευχή να γίνω καλά».

Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς.
 Τί λέει ο Ψαλμός; «Κρείσσον ολίγον τω δικαίω υπέρ πλούτον αμαρτωλών πολύν». «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα». Όσα μαζεύουν, φεύγουν∙ όλα εξανεμίζονται. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεωκοπίες κ.λπ. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό. Σ’ αυτήν την περίπτωση συνήθως γίνονται ύστερα πιο πλούσιοι, σαν τον Ιώβ. Αλλά και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλειωτοι είναι και από αυτό∙ κάποια αδικία έχουν κάνει

  ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΠΑΙΣΙΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ  ΛΟΓΟΙ <Α>ΣΕΛ 85 ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΙΕΡΟΝ ΙΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΄'ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΄
΄ ΣΟΥΡΩΤΗ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
                                                  <Ηλιας  χαιντουτης   21 Δεκ 2011>> 

Να προσέχετε σε τι πνευματικούς πηγαίνετε<ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ>

    Ένας αδελφός μού είπε: Πήγε μια φορά η σύζυγος μου, όταν εργαζόμουν στην επαρχία, σε έναν πάρα πολύ αυστηρό πνευματικό και όταν του είπε μια αδυναμία της που θα την επαναλάμβανε, την αποπήρε, τη φοβέρισε και από τότε έκανε πολύ καιρό να ξαναπάει να εξομολογηθεί. «Είδες, του είπε ο Παππούλης, τι κάνει η πολλή αυστηρότητα; πηγαίνετε για να εξομολογείσθε, καΓι’ αυτό σας λέω να προσέχετε σε τι πνευματικούς ι συ και η γυναίκα σου και τα παιδιά σου, και προ πάντων να είστε τότε ειλικρινείς σ' αυτά που λέτε, γιατί έτσι ο Θεός τα συγχωρεί όλα και ανεβαίνετε πνευματικά». [Τζ 142-4]

 2. Μερικοί πνευματικοί διαπράττουν έγκλημα

 Κοίταξε, παιδί μου! Ο Θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, που τον πιστεύουν, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, μεθόδους και σχέδια. Μέσα στα σχέδια του Θεού μας είναι και η επιβολή κανόνων, οι όποιοι αποσκοπούν, πάντα, στη σωτηρία τής ψυχής μας. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση τη δική σου. Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε η να

ΤΟ ΔΟΣΙΜΟ ΕΧΕΙ ΘΕΙΟ ΟΞΥΓΟΝΟ <ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ >

   <<Τούτο ποιών άνθρακας πυρός σωρεύσεις έπι τήν κεφαλήν αύτου»[1]
                    
                      - Γέροντα, όταν ένας δεν εχη ανάγκη, αλλά προσποιήται ότι έχει, πρέπει νά τον βοηθήσουμε;

- Ό Χριστός είπε: «Νά δίνουμε σ’ αυτόν πού μας ζητάει, χωρίς νά εξετάζουμε»[2].

Καί άν δεν εχη ανάγκη αυτός πού σου ζητάει, πάλι πρέπει νά του δώσης. Νά χαίρεσαι πού θά του δώσης. Ό Θεός «βρέχει επί δικαίους καί αδίκους»[3], εμείς γιατί νά μή βοηθήσουμε τον πλησίον μας; Μήπως καί εμείς είμαστε άξιοι γιά όλα τά δώρα πού μάς δίνει ό Θεός;Ό Θεός «ου κατά τάς ανομίας ημών έποίησεν ήμΐν, ουδέ κατά τάς αμαρτίας ημών άνταπέδωκεν ήμΐν»[4]. Σοϋ ζητάει κάποιος φτωχός βοήθεια; Ακόμη και άν άμφιβάλλης γιά την κατάσταση του, πάλι νά τόν βοηθήσης μέ διάκριση, γιά νά μη σε πειράξη ό λογισμός. Είδες τί λέει ό Άββάς Ισαάκ; «Και έφιππος νά σου ζήτηση, νά του δώσης»[5].
Δεν ξέρεις σέ τί κατάσταση είναι. Έσύ νά πιστεύης αυτό πού σου λέει ό άλλος και νά δίνης ανάλογα μέ αυτό πού σου ζητάει.
Έάν έχουμε λ.χ. μόνο χίλιες δραχμές και τις δώσουμε σέ έναν φτωχό και ανησυχήσουμε πού δεν έχουμε περισσότερα νά δώσουμε, τότε εκτός από την ευλογία (τά χρήματα πού τοϋ δίνουμε), τοϋ βάζουμε στην συνείδηση του τόν Χριστό και τήν καλή ανησυχία

Γιατί με χτυπάει ο Θεός;

Γνωρίζουμε ότι η υπομονή είναι πολύτιμη αρετή, που μας καθιστά αρεστούς στον Θεό. Αλλά η άσκηση της υπομονής δεν είναι καθόλου εύκολο κατόρθωμα. Θέλει βέβαια επιστράτευση ψυχικών δυνάμεων. Θέλει οπωσδήποτε θερμή και πολλή προσευχή για να έλθει η χάρις του Θεού και να δυναμώσει την ψυχή. Αλλά θέλει και σκέψεις πνευματικές, για να παρηγορείται και να ενισχύεται η ψυχή.

Ένα γεγονός θα σου διηγηθώ, αδελφέ, που συνέβη κάποτε και έχει γραφεί και δίδει την ευκαιρία πολλών σκέψεων για να απαντηθεί το ερώτημα, γιατί ο Θεός επιτρέπει τους πόνους στη ζωή μας;

Κάποτε, ενώ ήταν χειμώνας και νύχτα, ναυάγησε ένα μικρό αλιευτικό πλοιάριο στια ακτές του Καναδά. Ο πλοίαρχος και ο γιος του, μοναδικοί επιβάτες του μικρού αλιευτικού , βγήκαν στην ακτή κολυμπώντας ,με βρεγμένα ρούχα και σε άσχημη κατάσταση. Γλύτωσαν από τον κίνδυνο του πνιγμού. Τώρα όμως θα πέθαιναν από το κρύο και τα βρεγμένα ρούχα. Ενώ ο πατέρας βρισκόταν σε απόγνωση, είδε, στο βάθος του δάσους που εκτεινόταν μπροστά τους, ένα αμυδρό φως. Ήταν η μοναδική ελπίδα.

Το μέρος ήταν έρημο και άγνωστο. Πουθενά δεν φαινόταν κάποια κατοικία. Πατέρας και γιος άρχισαν λοιπόν να βαδίζουν προς το αμυδρό φως που έβλεπαν στο δάσος τρέμοντας, βέβαια, από το κρύο, καθώς ήταν μούσκεμα. Εάν έφθαναν εγκαίρως στο φως και έβρισκαν κάποια περιποίηση , θα γλύτωναν το βέβαιο θάνατο.

Εκεί όμως που βάδιζαν, ο γιος άρχισε να μουδιάζει, γατί τα βρεγμένα ρούχα και το πολύ κρύο τον πάγωναν. Το βάδισμά του έγινε πολύ δύσκολο και διέτρεχε τον κίνδυνο να μουδιάσουν τα πόδια του περισσότερο και να μην μπορούν να βαδίσουν καθόλου. Ο πατέρας κοίταζε να ενισχύσει το παιδί του και να το ενθαρρύνει, ώστε να συνεχίσει να περπατά. Μα δυστυχώς το μούδιασμα των ποδιών αυξανόταν και η δυσκολία του βαδίσματος γινόταν δυσχερέστερη.

Τότε ο πατέρας σοφίστηκε το εξής τέχνασμα: απέσπασε ένα κλαδί από ένα δένδρο που βρέθηκε δίπλα του˙ με το κλαδί αυτό άρχισε να χτυπά τα πόδια του παιδιού , το οποίο δεν μπορούσε πια σχεδόν καθόλου να βαδίσει. Ο γιος διαμαρτυρήθηκε στην αρχή γιατί τον χτυπούσε ο πατέρας. Και ο πατέρας, με πονεμένη αλλά στοργική φωνή, του απάντησε:

- Παιδί μου, πρέπει να βαδίσεις! Νίκησε το μούδιασμα των ποδιών σου και προχώρα!

- Πατέρα, δεν μπορώ! Φώναξε το παιδί. Τα πόδια μου μουδιάζουν όλο και περισσότερο!

Τότε ο πατέρας έσφιξε την καρδιά του και άρχισε να χτυπά στα πόδια το παιδί του πολύ δυνατότερα. Τα πόδια του παιδιού μάτωσαν, αλλά εξαναγκάστηκε να βάλει τα δυνατά του και να συνεχίσει το περπάτημα. Τελικά, κουτσαίνοντας και με μόχθο, έφθασε μαζί με τον πατέρα του στο σπιτάκι στο οποίο έβλεπαν το φως.

Ήταν ματωμένα τα πόδια του και πληγιασμένα από το ράβδισμα με την κλάρα, που είχε αποσπάσει ο πατέρας από το δέντρο.

Το παιδί βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, αλλά ήδη είχαν φθάσει στο σπίτι. Εκεί απόλαυσαν αμέσως τη στοργή και την περιποίηση. Και έτσι σώθηκαν, πατέρας και γιος, από το βέβαιο θάνατο.

Τι έκανε ο πατέρας; Θλιβερό καθήκον! Εξαναγκάστηκε να χτυπά το παιδί του στα πόδια δυνατά για να το αναγκάσει να φτάσουν στο σπίτι της σωτηρίας. Πικρό το μέσο, αλλά σωτήριο για τη ζωή τους.

Αυτό γίνεται πολλές φορές στη ζωή. Ο Θεός Πατέρας που μας αγαπά, θέλει οπωσδήποτε τη σωτηρία μας. Κάποτε εμείς οι άνθρωποι αμελούμε και κωφεύουμε στη φωνή Του. Και τότε ο Θεός Πατέρας από στοργή επιτρέπει κάποιο μαστίγωμά μας, για να ξυπνήσουμε από το λήθαργο ψυχική αμέλειας και να αφυπνιστούμε πνευματικά. Επιτρέπει ο Θεός θλίψεις και δοκιμασίες για πνευματική μας ωφέλεια. «Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται» ( Παροιμ. γ΄,12 ) . Πικρό το ποτήριο του πόνου, αλλά σωτήριο.

Αδελφέ μου, τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Το ότι ο Θεός επέτρεψε αυτή τη δοκιμασία την οποία περνάς, σημαίνει ότι έχει το σοφό σχέδιό Του. Είναι για το καλό σου. Δέξου τη θλίψη σαν επίσκεψη Θεού. Υποτάξου στο θέλημα του Θεού. Παρακάλεσε μεν τον Θεό να σε βγάλει από τη δοκιμασία και να σου πάρει τον πόνο. Και παρακάλεσε και πάλιν και πολλάκις, με επιμονή και πίστη, να σου αφαιρέσει ο Θεός την δοκιμασία. Αλλά, αν η αγαθότης Του δεν σου αφαιρεί τη θλίψη, δείξε υπομονή και υποταγή. Ειπέ μες στην καρδιά σου: « Κύριε, γενηθήτω το θέλημά Σου. Όχι όπως θέλω  εγώ, αλλά όπως θέλεις Εσύ». Ειπέ μαζί με τον Κεμπήσιο Θωμά: «Κύριε, αν θες να είμαι στο φως, έσο ευλογημένος. Εάν θες να μην είμαι στο φως, πάλιν έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω χαρά, έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω θλίψη και δοκιμασία, πάλιν έσο ευλογημένος». Η υπομονή σου, αδελφέ μου, και η υποταγή σου στον Θεό ανεβαίνουν ως θυμίαμα ενώπιον του θρόνου της θείας χάριτος.

Είναι άπειρα τα παραδείγματα ανθρώπων που σώθηκαν από βέβαιη ψυχική καταστροφή με το ξύπνημα το πνευματικό, που τους έφερε μια δοκιμασία στη ζωή. Άκουσα με τα αυτιά μου κάποιους να  λέγουν: «Έχασα την υγεία μου, αλλά βρήκα την υγεία της ψυχής μου. Και είμαι ευτυχής» ή «Γνώρισα τον Θεό μέσα από τη θλίψη και τη δοκιμασία. Ήμουν βουτηγμένος στην αμαρτία και ο Θεός επέτρεψε να χάσω το εμπόριό μου και να βυθιστώ στην φτώχεια. Μα άνοιξαν τα μάτια μου στο φως της πίστεως! Και ζω τώρα πολύ φτωχότερα, αλλά πολύ περισσότερο ευτυχισμένος «.

Επίσης, είδα πολλές φορές στη ζωή μου πονεμένους και πενθούντας για τον θάνατο προσφιλών τους προσώπων ανθρώπους, οι οποίοι ζούσαν ως τότε τελείως ξένοι προς την Εκκλησία, μετά όμως από το φρικτό φαρμάκι του πόνου, τους είδα να αλλάζουν τρόπο ζωής, να αφυπνίζονται πνευματικά, να ενδιαφέρονται για τη μετά θάνατον ζωή, που ως τότε δεν τους είχε απασχολήσει , να βρίσκουν την παρηγοριά τους στην Εκκλησία και να σώζονται πνευματικά.

Το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας, αδελφέ μου, είναι σοφό και στοργικό.  Να τα δεχόμαστε όλα από το χέρι του Θεού με υποταγή, ταπείνωση και πιστότητα στην αγάπη Του. Υπάρχουν στιγμές που είναι συμφέρον για εμάς κάποιος πόνος ή κάποια δοκιμασία . Εμεί είμαστε πολλές φορές κοντόφθαλμοι. Ο Θεός βλέπει πολύ μακρύτερα από εμάς.

Έχω δει πλειστάκις και στην προσωπική μου ζωή, κάτω από μια δοκιμασία να κρύβεται μεγάλη ψυχική ωφέλεια. Έχω δει το  χέρι του Θεού πολλές φορές στη ζωή μου, αδελφέ, άλλοτε να με θωπεύει και άλλοτε να με χαστουκίζει. Όμως πάντοτε είδα ότι το χέρι ήταν στοργικό και αποβλέπει στη δική μου σωτηρία.

Από το βιβλίο : « Για σένα που πονάς»

Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς

Καλλινίκου Καρούσου

Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Αθήναι 2011

Το σήμερα και το αύριο

Να θυμάσαι πάντοτε, ότι το σήμερα είναι δικό σου, το αύριο είναι στο χέρι του Θεού. Και Εκείνος που σου έδωσε το πρωί, δεν σου υπόσχεται και το βράδυ.
                     <<<<,      Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης.>>>>.

Ὁ κρυφὸς πόλεμος τῶν Μασόνων

                     Συζητοῦσα μιὰ μέρα μὲ τὸν Γέροντα γιὰ τὶς αἱρέσεις κι ἐκεῖνος μοῦ διηγήθηκε:

“Μιὰ φορὰ ἦλθε σὲ μένα μιὰ καλὴ κοπέλα, μορφωμένη, ἀπὸ καλὸ σπίτι καὶ χριστιανή, πήγαινε μάλιστα καὶ σὲ κάποια χριστιανικὴ ὀργάνωση. Μοῦ εἶπε ὅτι τῆς προξενεύουν ἕναν πολὺ καλὸ κύριο, σοβαρό, πλούσιο, μορφωμένο, μόνο ποὺ ἦταν μασόνος. Μὲ ρώτησε τί νὰ κάνει. Τῆς εἶπα νὰ μὴν τὸν πάρει, ἀφοῦ ἦταν μασόνος. Ἄρχισε νὰ μοῦ λέει ὅτι εἶναι πολὺ καλὸς χαρακτήρας καὶ γι’ αὐτὸ θὰ μπορέσει νὰ τὸν προσελκύσει στὸν Χριστό. Τῆς εἶπα ὅτι δὲν θὰ μπορέσει νὰ πετύχει τίποτε. Δὲν μὲ ἄκουσε καὶ τὸν παντρεύτηκε. Ἀπὸ τότε δὲν ξαναῆρθε γιὰ πολλὰ χρόνια. Ὥσπου μιὰ μέρα, ἔφθασε μὲ τὸν ἄνδρα της καὶ τὸ παιδί της. Μπῆκε μόνη της στὸ κελί μου. Τὴ ρώτησα, πῶς τὰ περνᾶς; Μοῦ εἶπε καλά. Κάθε πότε πηγαίνεις γιὰ Ἐξομολόγηση καὶ Θεία Κοινωνία; Περίπου κάθε χρόνο. Κάθε πότε πᾶς στὴν Ἐκκλησία; Κάπου κάπου, ἀραιά. Τὴ ρώτησα καὶ μερικὰ ἄλλα καὶ πῆρα ἀνάλογες ἀπαντήσεις. Τῆς λέω: Φώναξε τὸν ἄνδρα σου. Ἦρθε ὁ ἄνδρας της μὲ τὸ παιδί τους. Εἶπα στὸν ἄνδρα της: Ξέρεις, ἡ γυναίκα σου, πρὶν σὲ παντρευτεῖ, μὲ διαβεβαίωσε ὅτι θὰ σὲ κάνει χριστιανό, ἀλλὰ βλέπω, ὅτι ἐσὺ τὴν ἔκανες μασόνα”.

Συρρικνώνεται ο χριστιανικός πληθυσμός στην Ευρώπη

Ο χριστιανικός πληθυσμός συρρικνώνεται στην Ευρώπη, ενώ αυξάνεται δραματικά στην Αφρική και σε άλλη μέρη του πλανήτη, αναφέρει νέα έρευνα που δημοσιοποιήθηκε σήμερα (Δευτέρα), από το Φόρουμ Pew Research Center για τη Θρησκεία & Δημόσια Ζωή.
Σύμφωνα με την έρευνα, η Ευρώπη αποτελεί το «σπίτι» για το ένα τέταρτο των Χριστιανών του κόσμου, σε σύγκριση με τα δύο τρίτα πριν από έναν αιώνα. Περίπου το ένα τέταρτο του χριστιανικού πληθυσμού βρίσκεται τώρα στην υποσαχάρια Αφρική, ενώ πάνω από το ένα τρίτο είναι στην Αμερική.
Συνολικά, οι Χριστιανοί παραμένουν η μεγαλύτερη θρησκευτική ομάδα στον κόσμο, με σχεδόν 2,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Ακολουθούν οι Μουσουλμάνοι, με περίπου 1,5 δισ. οπαδούς.
Η μικρότερη συγκέντρωση των Χριστιανών βρίσκεται στην περιοχή όπου ξεκίνησε η χριστιανική πίστη, δηλαδή τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, όπου οι χριστιανοί αποτελούν μόνο το 4% του πληθυσμού.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AP

Ὁμιλία τοῦ Μακαριωτάτου στήν Κύπρο κατά τήν Θεία Λειτουργία τῆς 18ης Δεκεμβρίου 2011

 http://www.ecclesia.gr

18/12/2011

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ κύριε Χρυσόστομε,

Ἐκφράζουμε τήν χαρά μας διότι ἤλθαμε μέ τήν Συνοδεία μας στήν ἑλληνικότατη νῆσο Κύπρο, τῆς ὁποίας τό ὄνομα ἀπαντᾶται στήν Ἰλιάδα καί τήν Ὀδύσσεια καί σέ ἄλλους ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς. Ἀπό τήν ἱστορία διδασκόμαστε ὅτι οἱ πρῶτες ἀποικίες στήν Νῆσο ἦταν ἑλληνικές, πού ἱδρύθηκαν ἀπό ἀποίκους πού ἦλθαν ἀπό τήν Ἀρκαδία καί αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τήν ὁμοιότητα τῆς ἀρχαίας κυπριακῆς διαλέκτου πρός τήν ἀρχαία ἀρκαδική διάλεκτο. Ἔκτοτε ἡ Κύπρος ἀκολούθησε ὅλη τήν πορεία τοῦ ἑλληνισμοῦ μέ τίς παραδόσεις καί τήν φιλοσοφία, μέ τήν δόξα καί τίς περιπέτειες, ἀλλά ἐξακολουθεῖ νά σφύζει ἀπό ἑλληνική παράδοση καί ζωή.

Τό σπουδαιότερο γεγονός εἶναι ὅτι ἡ Κύπρος δέχθηκε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς Ἀποστόλους Βαρνάβα καί Παῦλο, πρίν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλθει στήν Ἑλλάδα. Στό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων διασώζονται πολλά στοιχεῖα ἀπό τήν ἐκχριστιανοποίηση τῶν Κυπρίων, πού ὑπῆρξε ἡ δόξα τῆς ἁγιοτόκου αὐτῆς Νήσου. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἀνδρώθηκε θαυμαστῶς ὥστε νά ἀξιωθεῖ νά ἀποκτήση τήν αὐτοκεφαλία της στήν Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Ἐφέσου τό ἔτος 431, σύμφωνα μέ τόν η΄ Κανόνα της: «ἕξουσι τό ἀνεπηρέαστον καί ἀβίαστον οἱ τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν, τῶν κατά τήν Κύπρον, προεστῶτες, κατά τούς κανόνας τῶν ὁσίων Πατέρων, καί τήν ἀρχαίαν συνήθειαν, δι' ἑαυτῶν τάς χειροτονίας τῶν εὐλαβεστάτων Ἐπισκόπων ποιούμενοι».