«Το γράμμα του νόμου αποκτείνει»
                                             <ΓΕΡΩΝ  ΠΑΙΣΙΟΣ>
    Είπα σε κάποιον μια φορά: «Τι είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής     του       πειρασμού; Ξέρεις πώς υπάρχουν και μαχητές του πειρασμού;».

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, αλλά να έχη αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά να είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα πού είχε ευλάβεια πολλή, άλλα μιλούσε στους κοσμικούς με μια γλώσσα ωμή, πού προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε. Μια φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σε μια κυρία». Αλλά με τον τρόπο πού της το είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους. «Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες, έτσι όμως πού τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, όχι μόνον ευαίσθητα άλλα και γερά».

Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους… χριστιανικά. Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον πού αμάρτησε ή μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο, αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού· κινείται από άλλο πνεύμα.

Κρυπτοχριστιανοί

Νίκου Μηλιώρη

ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Είναι νύχτα Χριστουγέννων. Χτυπούν οι καμπάνες της εκκλησιάς και οι Χριστιανοί ξυπνούν, σηκώνονται και πάνε να λειτουργηθούν. Ξυπνά και ο Μουσταφάς, που είναι Χρήστος. Ξυπνά αθόρυβα και τη φαμελιά του, χωρίς ν’ ανάψει φως –τη γυναίκα του την Εμινέ, που είναι Μαρία, και την κόρη του την Φατμέ, που είναι Ελένη και τον γιο του τον Χασάνη, που είναι Γιώργος. Μαζεύονται σε κάποιο κατώγι του σπιτιού. Σηκώνουν κάτι σακιά μέσα σ’ ένα αμπάρι και βγάζουν τα κονίσματα. Τα στήνουν εκεί μπροστά τους, γονατίζουν κάνουν το σταυρό τους κι ανάβουν από ένα κερί. Ο Μουσταφάς παίρνει στο χέρι του μία σύνοψη. Την ανοίγει-δεν ξέρει να διαβάσει κάποιο τροπάρι , σιγομουρμουρίζει ψαλμουδιστά με τα σπασμένα Ελληνικά του. Κάνουν το σταυρό τους και πάλι. Λένε σιγανά όλοι τους το «Η γέννησίς σου…». Με βουρκωμένα μάτια, με σφιγμένη την καρδιά φιλιούνται και ανεβαίνουν στον οντά τους να ξαπλώσουν. Η πίστη των ανθρώπων αυτών έχει έναν πόνο, που αληθινά, δε λέγεται. Μα έχει και τόση αλήθεια, όση ίσως δεν έχει η πίστη των άλλων Χριστιανών, αυτών που λειτουργούνται την ίδια ώρα στις εκκλησιές τους”.

Από το βιβλίο: «Ημεροδρόμιο Χριστουγέννων»

Εκδόσεις Ακρίτας

Ποια είναι τα σπουδαιότερα όπλα με τα οποία νικούμε   τους                 πειρασμούς του διαβόλου;
                                               Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ

                             Δύο είναι τα μεγαλύτερα όπλα με τα οποία νικούμε όλες τις διαβολικές παγίδες. Πρώτα είναι η αγία προσευχή και μετά η ταπείνωσις. Προσευχόμεθα πάντοτε στον Ουράνιο Πατέρα μας, λέγον­τας:-«Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» (Ματθ. 6,13). Δηλαδή ζητάμε από τον Θεό να μη επιτρέψη να πειρασθούμε υπεράνω των δυνάμεών μας και να μας λύ­τρωση απ' όλες τις παγίδες του πονηρού. Οπότε λοιπόν, σε κάθε πειρασμική περίστασι πρέπει να προσευχώμεθα με επιμονή, με δά­κρυα, με νηστεία και με συντετριμμένη καρδιά. Οι Πατέρες μάς συ­νιστούν να λέγωμεν πάντοτε την ευχή του Ιησού, ιδιαίτερα σε καιρό του πειρασμού, διότι το όνομα του Κυρίου βγαίνει σαν ένα σπαθί από την καρδιά μας και φονεύει τους νοητούς εχθρούς
.
Το δεύτερο όπλο κατά των διαβολικών επιθέσεων είναι η ταπείνωσις. Άκουσε τι λέγει ο Δαβίδ: «Εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύ­ριος» (Ψαλμ. 114,6). Όταν είμεθα περικυκλωμένοι από πάθη και πειρασμούς να ταπεινούμεθα από τα βάθη της καρδίας μας, δηλα­δή, να θεωρούμε τους εαυτούς μας τους πιο αμαρτωλούς, λέγοντας ότι για τις αμαρτίες μας και την υπερηφάνειά μας πειραζώμεθα και τότε θα φύγη ο διάβολος από κοντά μας, διότι το ισχυρότερο πυρ, που κατακαίει τον διάβολο είναι η ταπείνωσις, η προσευχή, τα δά­κρυα και η νηστεία. Άλλα όπλα σε περίοδο πειρασμών είναι: Η καρτερική στους πειρασμούς υπομονή, η συχνή εξομολόγησις των λογισμών, η ανάγνωσις των ιερών βιβλίων, η αποφυγή αφορμών για αμαρτίες, η Θεία Κοινωνία, η σιωπή, η αποδέσμευσις από τα εγκό­σμια έργα και άλλα.

Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ
«Πνευματικοί Λόγοι»
Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη»
Θεσσαλονίκη 1992
    !!  << ΗΛΙΑΣ    26 Δεκ 2011.>>

Περί της αληθινής αγάπης (π. Παίσιος)

 

Η αληθινή αγάπη

- Η αγάπη με την ταπείνωση, η απλότητα και η διάκριση είναι τα γνωρίσματα των Αγίων.

- Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη αγάπη για τον εαυτό τους. Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή αγάπη, μαλώνουν ποιος θα δώσει περισσότερη αγάπη στον άλλον. Αγαπούν χωρίς να σκέπτονται αν τους αγαπούν ή δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν. Θέλουν όλο να δίνουν και να δίνονται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνονται.

- Για να αυξηθεί η αγάπη, πρέπει να την δώσεις.
                                ,  Ηλιας  

ηηπ. Παΐσιος

ΤΙ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΚΙ ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΤΙ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΚΙ ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

«Τι θαυμαστά κι ωραία πράγματα, αδελφοί μου Χριστιανοί, είναι τούτα! Να γεννηθεί ο Χριστός από την Παναγία μέσα σε μια στάνη, ανάμεσα στα πρόβατα ο αμνός του Θεού, κι ένα άστρο πρωτοφανέρωτο  να βγει στον ουρανό από την ανατολή, για να το δούνε  οι μάγοι που το περιμένανε χίλια χρόνια και να πάνε να προσκυνήσουνε τον βασιλέα του κόσμου. Τι άστρο να ήτανε αυτό που φάνηκε στον κρουσταλλιασμένο χειμωνιάτικον ουρανό! Σημείο χαροποιό πως ο Θεός λυπήθηκε τον αμαρτωλό κόσμο και κατέβηκε «ως υετός επί πόκον», κατά την προφητεία του Γεδεών, ήγουν σαν τη δροσούλα που κατεβαίνει πάνω στο ποκάρι. Έτσι κι ο Χριστός μας κατέβηκε σαν βροχούλα απάνω στο λίσβα της αμαρτωλής της γης, που τη γεμίζανε με αίματα οι άνθρωποι, με τους πολέμους που κάνανε μεταξύ τους, με τα φριχτά θεάματα που βλέπανε ρίχνοντας τα αδέλφια τους στα θεριά, για να τα ξεσκίσουνε, κι αυτοί να γλεντήσουνε, με τις κλεψιές, τις απάτες. Απάνω λοιπόν σ’ αυτή την καταραμένη κι άσπλαχνη οικουμένη, κατέβηκε ο Χριστός, σαν τη δροσιά, ο πολυεύσπλαχνος , ο ταπεινός εκείνος που αγαπά τον ανάξιο άνθρωπο. Κι όπως ανάμεσα στους αμέτρητους ανθρώπους που βρισκότανε απάνω στη γης κι ανάμεσα στα παιδιά που γεννηθήκανε κείνη τη νύχτα, όπως, λέγω, κανένας δεν τον ξεχώριζε ανάμεσα στ’ αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων, έτσι κι εκείνο το αγιασμένο το άστρο δεν ξεχώριζε ανάμεσα στις μυριάδες τ’ άστρα. Μοναχά οι μάγοι οι Χαλδαίοι, οι μαθητάδες του Βαλαάμ , παραφυλάγανε γενεές γενεών να το δούνε, κι αξιωθήκανε και το ‘δανε, μονάχοι αυτοί απ’ όλους τους ανθρώπους. Αληθινά, εκείνο το βασιλικό άστρο εβγήκε μεν από την Ανατολή, όπως ο ήλιος, μα δεν εβγήκε από χαμηλά, απ’ τα βουνά, μα από ψηλά, «εξ ύψους». Ο νοητός Ήλιος δεν εβγήκε από τα χαμηλά για να ανέβει στα ψηλά, όπως ο φυσικός ήλιος αλλά κατέβηκε από τον αιώνιο θρόνο του, για να πάρει κορμί ανθρώπινο.»

Ζωντανό Σχολείο, σελ. 177, Εκδόσεις Ακρίτας

Από το βιβλίο: «Ημεροδρόμιο Χριστουγέννων»

Εκδόσεις Ακρίτας

Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών....

''Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.'' (Απολυτίκιο της εορτής της Γεννήσεως του Κυρίου)

Έργο: Δια χειρός Γεώργιου Κόρδη, αυγοτέμπερα σε ξύλο 100x70 εκ.

Τι είπε ο γέροντας Παΐσιος για τις πολιτικές ιδεολογίες και τους πολιτικούς

 

Στις μέρες μας, πολύ λόγος γίνεται για τις συγκρούσεις των πολιτικών ιδεολογιών, καθώς και για τις σχέσεις Εκκλησίας και πολιτικής – κομμάτων. Γι’ αυτό θεωρήσαμε ενδιαφέρον να παραθέσουμε τις απόψεις του Θεοφόρου γέροντα Παϊσίου, ο οποίος εκφράζει τη γνώμη του και για ορισμένα γεγονότα, τα οποία έζησε ο ίδιος. H μαρτυρία του έχει και ιστορικοπολιτική σημασία, εκτός της πνευματικής.


...Μία φορά σκανδαλισμένος με έναν πνευματικό που ήθελε να επιβάλει τις πολιτικές του πεποιθήσεις σ' ένα πνευματικοπαίδι του, πήγα να ρωτήσω σχετικά το γέροντα.

Για μένα χέρι που δεν κάνει το σταυρό, είτε «δεξιό» είτε «αριστερό»... το ΙΔΙΟ είναι. Δεν έχουν καμία διαφορά.

...Να κοιτάτε να μαθαίνετε ποιοι είναι τίμιοι άνθρωποι, δίκαιοι και αυτούς να ψηφίζετε. Σήμερα έχουμε ανάγκη όχι από έξυπνους αλλά από τίμιους ανθρώπους.


Εγώ, αν οι κομμουνιστές δεν ήταν άθεοι, και δεν κυνηγούσαν τον Χριστό, θα συμφωνούσα μαζί τους.

Καλό είναι τα χωράφια, τα εργοστάσια να ανήκουν σε όλους...

Όχι κάποιος να πεινάει και κάποιος να πετάει.

Αν τα υλικά πράγματα δεν μοιράζονται με το Ευαγγέλιο, στο τέλος θα μοιραστούν με το μαχαίρι.

...Οι πόντιοι και οι μικρασιάτες χάσαν τις περιουσίες τους το 1922 και βρέθηκαν φτωχοί στην Ελλάδα να δουλεύουν για άλλους. Πολλοί απ' αυτούς ήταν μορφωμένοι, με γνωριμίες, και γνώριζαν πώς κινείται το εμπόριο και η πολιτική... Τώρα σου λέει «πρέπει να έρθουμε εμείς στα πράγματα» (σ.γ. στην εξουσία) για να ξαναποκτήσουμε τής περιουσίες μας... Πήγαν λοιπόν και γράφτηκαν στο κομμουνιστικό κόμμα. Όπως ήταν και γραμματιζούμενοι πήραν εκεί μέσα θέσεις... με την ελπίδα ότι θα γυρίσουν τα πράγματα και θα βρεθούν αυτοί από πάνω.

Βρίσκαν τίποτα αθώους και τους φούσκωναν τα μυαλά και τους έβαζαν αυτούς να τρέχουν και να κάνουν τα άσχημα πράγματα. Βρίσκαν για παράδειγμα έναν αγροφύλακα και του λέγαν «Εσύ θα είσαι ο αγροτικός υπεύθυνος του νομού».

Βρε... έλεγε ο άλλος, έγινα σπουδαίος! Φούσκωνε έτσι ο εγωισμός του και άρχιζε να τρέχει γι' αυτούς.

Μετά, όταν είδαν ότι έχασαν το αντάρτικο... γύρισαν με τους άλλους... κάναν και καμία ψευτοδήλωση και πιάσαν θέσεις και στις υπηρεσίες και στα υπουργεία και δίναν μετά διαταγές να κυνηγούν τους απλούς ανθρώπους.

Ήταν ένας κομμουνιστής εκεί στην Κόνιτσα με οικογένεια και παιδιά. Απλός, καλός άνθρωπος, βρήκε μία δουλειά... πάει η αστυνομία τον διώχνει. Βρίσκει άλλη... «τα χαρτιά σου δεν είναι εντάξει» του λένε, τον διώχνουν πάλι. Αυτή η δουλειά γινόταν.

Πάω, βρίσκω τον αστυνόμο, τον γνώριζα... «Βρε, του λέω, τι θα κάνει αυτός ο άνθρωπος; Τον αναγκάζουμε ή να κλέψει ή να σκοτώσει».

— «Έχω διαταγές, (μου λέει), από ψηλά».

— «Βρε, να τις βράσω τις διαταγές σου, του λέω,... αυτόν τον καημένο βρήκατε να κυνηγήσετε; Βρε, αυτοί που σου δίνουν τις διαταγές τώρα, αυτοί ήταν τα στελέχη, αυτοί ήταν οι υπεύθυνοι και τώρα κάνουν τους σούπερ-εθνικόφρονες».

Τους γνώριζα προσωπικά πολλούς απ' αυτούς. Ε, μετά τον άφησαν ήσυχο τον άνθρωπο.

Μετά πάλι, πολλοί από τους παλιούς κομμουνιστές μπήκαν στο ΠΑΣΟΚ για να πάρουν θέσεις, και επιδοτήσεις.

Ένας πρώην καπετάνιος, ο Θεός να σε φυλάει απ' αυτόν, ήταν εγκληματική φύση... δεν ήταν όλοι έτσι, αλλά αυτός ειδικά ήταν αιμοβόρος. Είχε κάνει πολλά... Μία φορά μπήκε με την ομάδα του σ' ένα χωριό. Του φέραν μπροστά του έναν αντίθετο. «Σφάξτε τον» διατάζει. Είδε ότι δίσταζαν. Ορμάει, τον πιάνει από τα μαλλιά και τον σφάζει μπροστά τους σαν κριάρι.

— Πα! πα! Αλήθεια γέροντα;

— Αλήθεια! Και να δεις μετά τι έκανε! Ζήτησε ψωμί, καθάρισε το μαχαίρι από τα αίματα πάνω στο ψωμί και... το έφαγε!!

— Μού’ ρθε αναγούλα. Πα! πα!

— Έ!... αυτός μετά έγινε «Δεξιός»... τώρα είναι με το ΠΑΣΟΚ... Πήρε μια επιδότηση και έκανε ένα εργοστάσιο στα Γιάννενα... Ακόμα ζει... και έχει και καλή υγεία! Βλέπεις ο Θεός του δίνει χρόνια για να μην έχει δικαιολογία. Να μην έχει να πει «αν με άφηνες να ζήσω ακόμα λίγο θα... μετανοούσα» και ρίξει το βάρος στο Θεό... Έχει και τα μυαλά του τετρακόσια... ο Θεός να τον λυπηθεί, γιατί δεν είναι σε καθόλου καλή κατάσταση.

Λυχνάρι που τρεμοπαίζει, δε θα το σβήσω και τσακισμένο καλάμι δε θα το κόψω, λέει ο Θεός στην Αγία Γραφή!! (Βλπ. Ματθ. 12/ιβ: 20). Για να μην τους δώσει δικαιολογία. Γιατί θα γυρίσουν και θα πουν στο Θεό, εν ημέρα κρίσεως, «εσύ φταις πού έσβησα!! Εσύ φταις που μ' έκοψες... εγώ θα ίσιωνα από μόνος μου».

Βλέπεις, αλίμονο σ' αυτούς που έχουν πολλή υπερηφάνεια και δεν πέφτουν καμιά φορά σ' αυτή τη ζωή, για να ταπεινωθούν. Μετά πέφτουν μία και καλή από την άλλη μεριά του τοίχου... πέφτουν κατευθείαν στην κόλαση, όταν πεθάνουν... Όταν η ανθρώπινη υπερηφάνεια ξεπεράσει κάποια όρια, γίνεται μετά δαιμονική υπερηφάνεια. Αυτοί οι άνθρωποι μετά δεν πέφτουν σ' αυτή τη ζωή, όλα τα βολεύουν, και έτσι δεν ταπεινώνονται... Πέφτουν στην κόλαση κατευθείαν!! Το κατάλαβες αυτό;

(Αποσπάσματα από το βιβλίο: «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε» του Αθ. Ρακοβαλή, Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"),,  <<    ηλιας   χαιντουτης24 ΔΕΚ 20011>>

Ο Γεροντας Παισιος και η Αγια Ευφημια

Ήταν στην αυλή της Καλύβης του ο Γέροντας (Παΐσιος), όταν τον επισκέφθηκε κάποιο πνευματικό του τέκνο. Επανελάμβανε συνεχώς από την καρδιά του: «Δόξα σοι ο Θεός», πάλιν και πολλάκις. Σε μια στιγμή ο Γέροντας του είπε: «Αχρηστεύεται κανείς με την καλή έννοια»; -Ποιός, Γέροντα; -Ήσυχα καθόμουν στο Κελλί μου, ήρθε και με παλάβωσε. Ωραία περνούν επάνω. -Τι συμβαίνει, Γέροντα; -Θα σου πω, αλλά μην το πεις σε κανέναν. Του διηγήθηκε τότε το έξης: «Είχα γυρίσει από τον κόσμο, όπου είχα βγει για ένα εκκλησιαστικό θέμα. (Με το μακαρίτη Τρίτση). Την Τρίτη, κατά η ώρα 10 το πρωί, ήμουν μέσα στο Κελί μου και έκανα τις Ώρες. Ακούω χτύπημα στην πόρτα και μια γυναικεία φωνή να λέει: «Δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών…». Σκέφθηκα: «Πώς βρέθηκε γυναίκα μέσα στο Όρος;». Εν τούτοις ένιωσα μια θεία γλυκύτητα μέσα μου και ρώτησα: -Ποιος είναι

Χριστός γεννάται

Π.Β. Πάσχου

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ

Κάθε χρόνο, που ακούω στην Εκκλησία, να ψάλλεται το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε…», θαρρώ πως αγαπώ περισσότερο την υμνογραφία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Όλες οι εκκλησιαστικές λειτουργικές τέχνες, ως αναγωγικές, μεταρσιώνουν τον άνθρωπο με μια ιεροπρεπή μυστικότητα.

Όμως η τέχνη της υμνογραφίας, συνάμα με την κατανυκτική βυζαντινή μουσική της Ορθοδοξίας, θαρρώ πως έχουν το χάρισμα να σου οδηγούν την ψυχή ως τις πόρτες του Παράδεισου. Η κάθε μια λέξη από τ’ αγιασμένα τροπάρια της Εκκλησίας μας κρύβει ένα μυστικό βάθος, ένα πλούτο πνευματικής πείρας , που διδάσκει με τον αμεσότερο τρόπο.

Ένα πρόχειρο παράδειγμα , από την πρώτη φάση του πρώτου κανόνος των Χριστουγέννων: «Χριστός γεννάται»! Αυτός ο ενεστώς χρόνος του «γεννάται», κι όχι «εγεννήθη». Είναι ένα πολύ συνηθισμένο βέβαια, στους ρήτορες, όπως λέγει ένας παλαιός ερμηνευτής, να «προσφέρουν τα περασμένα πράγματα εις χρόνον ενεστώτα, για να δείξουν αυτά ως παρόντα εις τα ομμάτια των ακροατών και ακολούθως να κάμουν αυτούς περισσότερον θεατάς, παρά ακροατάς».  Όμως για τον καθένα χριστιανό που το ακούει, το διαβάζει ή το ψάλλει, εκείνο το «γεννάται» δηλώνει μέσα του: Τώρα, αυτή τη στιγμή «γεννάται» ο Χριστός, ετοίμασε το σπήλαιό σου-λέγει στον καθένα μας, διώξε από μέσα σου κάθε αμαρτωλή σου πράξη ή σκέψη και τρέξε να Τον προϋπαντήσεις. Υψώσου από τη γη κι από τα γήινα , για να δώσεις την αγάπη σου  όλη σ’ Εκείνον, που κατεβαίνει τώρα στη γη για σένα. Αν δεν έχεις τίποτ’ άλλο να του προσφέρεις για δώρο, όπως οι Μάγοι κι οι ποιμένες, βγάλε από πάνω σου τιε αμαρτίες και πρόσφερέ τις-θ’ αδειάσει έτσι ο τόπος «εν τω καταλύματί» σου, για να φιλοξενήσεις τον Ερχόμενον ως νήπιον. Μην αργείς και μην αναβάλλεις, τώρα «Χριστός γεννάται», τώρα υποδέξου Τον στη φάτνη της ψυχής σου…

Έρως Ορθοδοξίας,

Εκδόσεις Ακρίτας

Από το βιβλίο: «Ημεροδρόμιο Χριστουγέννων»

Εκδόσεις Ακρίτας

H Προτεσταντική ηθική και η Γερμανία

Στο παρακάτω άρθρο της Γαλλικής LE MONDE από την ιστοσελίδα το Βήμα γίνεται μια ανάλυση της τρέχουσας οικονομικής εξέλιξης στην Ευρώπη με βάση την προτεσταντική ηθική  που βασίζεται στον νόμο,  την αμαρτία, την τιμωρία και  τη εξιλέωση. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι είναι τόσο απλά τα πράγματα, ότι δεν κρύβεται μόνο ο τρόπος σκέψης αλλά το συμφέρον, πρωτίστως, καλυμμένο με το περιτύλιγμα της  ηθική.

Το άρθρο βρίσκεται εδώ:  http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=436147

Μὴν κατακρίνεις, ἀκόμη κι ἂν βλέπεις{Γερ Πορφυριος}

                           Νὰ προσέχεις τὴν κατάκριση, μοῦ λέει μιὰ ...ἄλλη μέρα ὁ Γέροντας, καὶ μοῦ εἶπε τὸ       ἑξῆς περιστατικό, γιὰ νὰ ἀποφεύγω κάθε συζήτηση γι’ αὐτή, ὅσο δίκαιο καὶ ἂν νομίζω πὼς ἔχω.

-Εἶχε πάει μιὰ μέρα μιὰ γυναίκα σὲ ἕναν παπᾶ γιὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ. Ἦταν ἀπὸ κάποιο χωριὸ ποὺ φοροῦν καὶ μεσοφόρια. Τὰ ξέρεις;.

- Τὰ ξέρω, τοῦ λέω.

- Λοιπόν, ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε, σηκώθηκε νὰ φύγει. Ὅμως δὲν ἔκανε πέρα, ἂν δὲν τοῦ ἄφηνε κάτι γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσει καὶ ἐπειδὴ ἔτσι αἰσθανόταν καλύτερα. Προσπάθησε λοιπὸν νὰ σηκώσει τὸ πάνω φόρεμα γιὰ νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ μεσοφόρεμα κάτι χρήματα ποὺ εἶχε, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸ πανωφόρι πιάνει καὶ τὸ μεσοφόρι μαζὶ κατὰ λάθος, τὸ σηκώνει ψηλά, καὶ τῆς φανῆκαν τὰ πόδια της.
Τὴ στιγμὴ αὐτὴ μπῆκε κάποιος μέσα καὶ εἶδε τὴ στάση τῆς γυναίκας καὶ πῆγε καὶ κατήγγειλε τὸν παπᾶ γιὰ ἄσεμνες πράξεις καὶ τὸν τιμώρησαν μάλιστα μὲ τρεῖς μῆνες ἀργία. Σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα τῆς ἀργίας του ὁ παπᾶς αὐτὸς εὐχαριστοῦσε καὶ δοξολογοῦσε τὸν Θεὸ γι’ αὐτὴ τὴ δοκιμασία ποὺ τοῦ ἔδωσε. Τὸ χάρηκε πάρα πολύ!

Εἶδες, ὅμως, τί ἕπαθε ὁ ἀδελφός μας, παιδί μου; Ἐνῶ εἶδε κάτι τὸ ἄσεμνο, καὶ κατέκρινε τὸν παπᾶ, δὲν ἦταν ἔτσι ὅπως τοῦ τὸ παρουσίασε ὁ πονηρός. Γι’ αὐτὸ σοῦ λέω, πρόσεχε πολύ, πρόσεχε!

- Ναί, Παππούλη μου, τοῦ εἶπα, θὰ προσέχω…

Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 231-232 ΕΚΔΟΣΕΙΣ  Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ  ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ  ΜΗΛΕΣΙ  ΑΤΙΚΚΗΣ

                                                       <<   ηλιας χαιντουτης22 Δεκ 2011>>

ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΞΕΝΟΝ ΟΡΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ

Μεγάλυνον, ψυχή μου, την τιμιωτέραν και ενδοξοτέραν των άνω στρατευμάτων.

Μυστήριον ξένον ορώ(βλέπω) και παράδοξον. Ουρανόν το σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν την Παρθένον, την φάτνην χωρίον, εν ω(στο οποίο) ανεκλίθη ο αχώρητος Χριστός ο Θεός, ον(τον οποίο) ανυμνούντες μεγαλύνομεν.