Έρχεται ό λογισμός και τόν διώχνεις αμέσως. Αυτό δεν είναι πτώση. Έρχεται και τόν συζητάς

Γέροντα, είναι κακό νά συζητάω έναν αριστερό λογισμό, γιά νά δώ άπό που προέρχεται;
 - Το κακό είναι ότι δέν συζητάς με τον λογισμό, όπως νομίζεις, άλλα με το ταγκαλάκι. Περνάς ευχάριστα εκείνη τήν ώρα, μετά όμως παιδεύεσαι. Νά μή συζητάς... καθόλου τέτοιους λογισμούς. Νά πιάνης τήν χειροβομβίδα καί νά τήν πετάς στον εχθρό, γιά νά τον σκοτώσης. Ή χειροβομβίδα έχει τήν ιδιότητα νά μή σκάη αμέσως, αλλά μετά δύο-τρία λεπτά. Έτσι καί ό αριστερός λογισμός, αν τον δίωξης αμέσως, δέν μπορεί νά σε βλάψη.

- Γέροντα, πότε ή προσβολή ενός αριστερού λογισμού είναι πτώση;

- Έρχεται ό λογισμός και τόν διώχνεις αμέσως. Αυτό δεν είναι πτώση. Έρχεται και τόν συζητάς. Αυτό είναι πτώση. Έρχεται, τόν δέχεσαι λίγο και μετά τόν διώχνεις. Αυτό είναι μισή πτώση, γιατί και τότε έχεις πάθει ζημιά, επειδή μόλυνε ό διάβολος τόν νου σου. Δηλαδή είναι σαν να ήρθε ό διάβολος και του είπες: «Καλημέρα, τί γίνεται; Καλά; Κάθησε να σέ κεράσω. Α, ό διάβολος είσαι; Φύγε τώρα». Αφού είδες ότι είναι ό διάβολος, γιατί τόν έβαλες μέσα; Τόν κέρασες και θά ξανάρθη

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

HΛΙΑΣ ΧΑΙΝΟΥΤΗΣ 6 ΦΕΒ 2012

Σε μένα τον αμαρτωλό δείξε, Κύριε, το έλεος και τη φιλανθρωπία Σου και σώσε με με θαυματουργικό τρόπο, γιατί μ’ όλη την αθλιότητά μου σε Σε μόνο καταφεύγω ο δυστυχής».

Παντοτινή ἐλπίδα στό Θεό
Ένας νέος, παρασυρμένος από την τρομερή δύναμη της κακής συνήθειας, έπεφτε συχνά σε βαρύ αμάρτημα. Δεν άφηνε όμως τον αγώνα. Ύστερα από κάθε κατρακύλισμα έχυνε πύρινα δάκρυα και προσευχόταν στο Θεό μ’ αυτά τα πονεμένα λόγια:
«Κύριε, σώσε με, είτε θέλω είτε δε θέλω. Εγώ ως χωματένιος που είμαι, τραβιέμαι εύκολα στη λάσπη της αμαρτίας. Συ όμως έχεις τη δύναμη να μ’ εμποδίσ...εις. Δεν είναι θαυμαστό, Θεέ μου, αν ελεήσεις τον δίκαιο, ούτε αν σώσεις τον ενάρετο, γιατί αυτοί είναι άξιοι να γευτούν την αγαθότητά σου. Σε μένα τον αμαρτωλό δείξε, Κύριε, το έλεος και τη φιλανθρωπία Σου και σώσε με με θαυματουργικό τρόπο, γιατί μ’ όλη την αθλιότητά μου σε Σε μόνο καταφεύγω ο δυστυχής».
Αυτά έλεγε με συντριβή ο νέος και όταν κυριευόταν από το πάθος και όταν ακόμα ήταν ήρεμος. Κάποια φορά που νικήθηκε ύστερα από αγωνιώδη αντίσταση, γονάτισε αμέσως κι επανέλαβε τα ίδια λόγια, χύνοντας ποταμούς δακρύων. Η ακατανίκητη ελπίδα του στη Θεία ευσπλαχνία ερέθισε το διάβολο. Παρουσιάστηκε μπροστά του όλος μανία και του φώναξε:
— Άθλιε, δε νοιώθεις λίγη ντροπή, όταν με τέτοια χάλια τολμάς να προσεύχεσαι και να παίρνεις στο στόμα σου το όνομα του Θεού; Μάθε μια για πάντα πως για σένα δεν υπάρχει σωτηρία.
Ο γενναίος αγωνιστής δε φοβήθηκε, ούτε την ελπίδα του έχασε, όπως περίμενε ο διάβολος.
— Μάθε κι εσύ, του αποκρίθηκε πως το δωμάτιο αυτό είναι σιδηρουργείο. Μια σφυριά δίνεις και μια παίρνεις. Δε θα πάψω να σε πολεμώ με τη μετάνοια και την προσευχή, ώσπου να βαρεθείς να με πολεμάς κι εσύ με την αμαρτία.
— Έτσι λοιπόν; Φώναξε ο διάβολος με κακία. Από δω κι εμπρός παύω να σε πολεμώ, για να μην αυξηθούν τα βραβεία της υπομονής σου. Κι έγινε αμέσως άφαντος.
— Εύγε σου! Έχεις κατάνυξη, του ψιθύριζε καμιά φορά στο λογισμό του ο εχθρός για να τον ρίξει τώρα στην υψηλοφροσύνη.
— Ανάθεμα σε τούτο το καλό, αποκρινόταν με περιφρόνηση ο νέος. Μήπως αρέσει στο Θεό να χάσει ο άνθρωπος την καθαρότητα της ψυχής του με ρυπαρές πράξεις κι ύστερα να κάθεται να κλαίει;

Μετάφραση από το «Πώς αντιμετώπισαν τους σαρκικούς πειρασμούς»

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   6 ΦΕΒ 2012 !!

Ἦταν ὁ Γέροντας τῶν πονεμένων. Θυσίαζε τή δική του ζωή γιά νά βοηθάη τούς ἄλλους

’’.
Ἦταν ὁ Γέροντας τῶν πονεμένων. Θυσίαζε τή δική του ζωή γιά νά βοηθάη τούς ἄλλους. Γέροντας Παίσιος
Ε. Προσωπικές ἐμπειρίες καί μαρτυρίες γιά τόν Γέροντα

Ἐπιμέλεια: Νικόλαος Α. Ζουρνατζόγλου Ἐπισμηναγός Ε.Α.
ἐκδόσεις Ἁγιοτόκος Καππαδοκία
Ἀδάμου Ἀνδρέας, ἰατρός, Κύπρος (σελ.133-136)

Στό Γέροντα Παΐσιο πῆγα γιά πρώτη φορά τόν Ὀκτώβριο τοῦ ’83 μέ δύο ἄλλους συμφοιτητές μου ἀπό τήν Κύπρο. Ὁ Γέροντας μᾶς συμπεριφέρθηκε μέ πολλή ἀγάπη καί ἁπλότητα. Θυμᾶμαι, τό πρῶτο πρᾶγμα πού μᾶς εἶπε ἦταν: ‟Νά εἴσαστε κοντά στόν Θεό καί νά μή φοβᾶστε τίποτε’’. Ὁ ἕνας συμφοιτητής μου δέν ἤθελε νά φύγη, οὔτε νοιαζόταν ἄν ἔχανε τό λεωφορεῖο. Τόσο πολύ εἶχε ἐντυπωσιασθεῖ.

Ὅταν μέ πῆγε στό κελλί του, μοῦ εἶπε: ‟Ἀπό ποῦ θέλεις νά πᾶμε σπίτι σου;’’ ‟ Ἀπό τή Μεσσόρια, νά βγοῦμε στόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα’’ τοῦ ἀπαντάω ἐγώ. ‟Ὄχι, ἀπό γύρω θά πᾶμε’’, μοῦ εἶπε χαριεντιζόμενος.
Τόν πίεζα γιά νά μου ἀποκαλύψη τά χαρίσματά του καί , ὅταν βγήκαμε ἔξω, εἶπε στούς ἄλλους: ‟Πίεζε, πίεζε, κάτι ἤθελε νά βγάλη...’’.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα, ὅταν ξαναπῆγα –τό βράδυ ἔμεινα στή Μονή Κουτλουμουσίου ἶπε ὅτι ὁ βελονισμός δέν εἶναι καλό πρᾶγμα, ἀφοῦ μπλοκάρει τά κατά τόπους νευρικά κέντρα.
 Προκαλεῖ μέν ἀναλγησία, ἀλλά καταστρέφει τά νεῦρα. Ὁ Γέροντας εἶχε ἀρκετές ἰατρικές γνώσεις καί ὑποστήριζε τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Ἦταν ὅμως ὑπέρ τῆς φυσικῆς διαβιώσεως.  Μοῦ ἔλεγε καί ἀρκετά πράγματα πού δέν μποροῦσα τότε, νά κατανοήσω, ἐνῶ κάποια τά κατάλαβα ἀργότερα.

Μιά φορά, στό κελλί του, σκεφτόμουν ποιό εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς. ‟Νά σώσουμε, ἄραγε, τήν ψυχή μας;’’. Ἦλθε ἀπό πίσω μου, μέ τά χέρια σταυρωμένα στό στῆθος, καί μοῦ εἶπε σιγά: ‟Ὅλοι νά πᾶμε στόν Παράδεισο, κανένας στήν κόλαση!’’
 
Ὁ Γέροντας ἀγαποῦσε πολύ τήν Καππαδοκία. Ἰδιαίτερα εὐλαβεῖτο τόν ἅγιο Ἀρσένιο, ὅπως καί τούς Πατέρες. Τιμοῦσε ἰδιαίτερα τήν ἱερωσύνη. Γιά δύο ἱερεῖς, διδύμους ἀδελφούς εἶπε: ‟Διπλή εὐλογία!’’. Περισσότρο, τόνιζε τήν ἀξία τοῦ μοναχισμοῦ. Ἄν θά γίνει κάποιος ἔγγαμος ἤ μοναχός, ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀνάλογη κλίση.  Κάποιοι ἔχουν τή μία ἤ τήν ἄλλη δυνατότητα, ἄλλοι καί τίς δύο (αὐτοί μποροῦν νά διαλέξουν).
 
Μιά φορά μ’ ἔσφιξε στό στῆθος καί μοῦ εἶπε ἀστειευόμενος: ‟Σέ μισῶ, βρέ, σέ μισῶ!’’ Τόν κοίταξα παράξενα. ‟Δές τον πού τό πίστεψε! Μέ «μῖσος» τοῦ Χριστοῦ σέ μισῶ! Ἡ μαϊμοῦ, ἀπό τήν πολλή της ἀγάπη, σφίγγει τό μαϊμουδάκι της καί τό πνίγει’’.

Μέ τό διορατικό του χάρισμα, μοῦ ἔλεγε συγκεκριμένα στοιχεῖα γιά ἀνθρώπους, πού δέν εἶχε ποτέ γνωρίσει, ὅπως γιά τόν παπποῦ καί τή γιαγιά μου, πού εἶχαν κοιμηθεῖ. Πολλούς, τούς ὑποδεχόταν μέ τό ὄνομά τους, ἄν καί τούς ἔβλεπε γιά πρώτη φορά.
Τόνιζε τήν ἀξία τῆς προσευχῆς, καί ἰδιαίτερα τῆς ἀδιαλείπτου. Ἐπίσης τήν ὑπακοή στόν πνευματικό μας. Ἀρκετά παιδιά  τά κατευόδωνε μόνο μέ τή σύσταση ἔχουν πνευματικό ὁδηγό. ‟Στήν πνευματική ζωή νά προχωρᾶμε σταθερά’’, ἔλεγε, ‟στή μέση ὁδό. Νά μή μᾶς κλέβη ὁ πειρασμός οὔτε ἀπό δεξιά, οὔτε ἀπό ἀριστερά. Νά ἔχουμε μέτρο.  Σιγά-σιγά...’’.

Ὁ Γέροντας Πορφύριος μοῦ πρότεινε κάποτε νά πάω νά μείνω περί τίς δέκα μέρες μαζί μέ τόν Γέροντα Παΐσιο, γιά νά βοηθηθῶ καί νά ὠφεληθῶ. Ἐκεῖνος, ὅμως, δέν  τό δέχτηκε. ‟Θά θέλουν νά ἔρχωνται ὅλοι, ἄν μαθευτεῆ’’, μοῦ εἶπε. Μοῦ σύστησε, ὅμως, νά παραμείνω στόν Ἅγιο Ὄρος (ἦταν τά Ἅγια Θεοφάνεια), γιά νά ἁγιασθῶ.  Κάθε του συμβουλή ἦταν πολύτιμη, ὅπως ἀποδεικνυόταν στή συνέχεια.
 
Τόνιζε ἰδιαίτερα τήν ἀξία τῶν καλῶν λογισμῶν –«στούς πονηρούς λγοσμούς νά μή δίνουμε σημασία· φεύγουν». Ἐπίσης τόνιζε τήν ἀξία τῆς ἁγνοήτητας. Ὅσο γιά τή σωστή διαπαιδαγώγηση ἔλεγε ὅτι, ἰδιαίτερα οἱ γονεῖς, πρέπει νά δίνουν τό καλό παράδειγμα.
 
Δέ δεχόταν εὐλογίες (ὑλική βοήθεια). Τίς ἔστελνε σέ ἄλλους πατέρες. Τοῦ ἔστειλαν δύο κιλά σταφίδες. ‟Πάρε τα στήν Ἰβήρων γιά κόλλυβα, Ἀνδρέα, ἐσύ πού ἀντέχεις’’, μοῦ εἶπε.

Ἄλλη φορά μοῦ εἶπε:‟Οἱ ἄνδρες ἔχουν γενικά, περισσότερο μυαλό, ἐνῶ οἱ γυναῖκες περισσότερη ἀγάπη καί συναίσθημα’’.  ‟Ποιός πρέπει νά κάνη τίς δουλειές στό σπίτι; Ἡ γυναῖκα;’’ Τόν ρωτῶ. ‟Ὅποιος προλάβει πρῶτος!’’, μοῦ ἀπαντᾶ, ‟ἐκεῖνος εἶναι ὁ κερδισμένος.  Στή μέση τῆς οἰκογένειας πρέπει νά εἶναι ὁ Χριστός. Τά προβλήματα τά λύνει ὁ πνευματικός’’.

Μοῦ σύστησε νά μή βλέπω καθόλου τηλεόραση.  Γενικά, ὅμως, σεβόταν ἀπόλυτα τήν ἐλευθερία καί τήν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου.
 


Ἀπόσπασμα ἀπό το βιβλίο Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης 1924-1994 Νικόλαος Α. Ζουρνατζόγλου Ἐπισμηναγός Ε.Α. ἐκδόσεις Ἁγιοτοκος Καππαδοκία.
 (σελ.  133-136)

Εὐχαριστοῦμε θερμά τὸν κ. Νικόλαο Ζουρνατζόγλου για τὴν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὸ βιβλίο

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  6 ΦΕΒ 2012

ό Θεός επιτρέπει νά γίνεται μόνον ο,τι μπορεί νά βγή σε καλό, γιατί αγαπά τό πλάσμα Του

Ό Θεός συχνά επιτρέπει νά γίνη αυτό πού είναι γιά τό συμφέρον τών πολλών.

Δέν κάνει ποτέ ένα καλό μόνο του, άλλα τρία-τέσσερα καλά μαζί.
Ούτε ποτέ επιτρέπει νά γίνη ένα κακό, έάν δέν βγουν άπό αυτό πολλά καλά. Όλα τά αξιοποιεί γιά όφελος μας, και τά στραβά και τά επικίνδυνα.
Τό καλό μέ τό κακό είναι ανακατεμένα· καλά θα ήταν νά είναι χωρισμένα, άλλα μπαίνουν τά προσωπικά συμφέροντα και ανακατεύονται.
Ό Θεός όμως και αυτό τό μπερδεμένο τό αξιοποιεί. Γι' αυτό πρέπει νά πιστεύουμε ότι ό Θεός επιτρέπει νά γίνεται μόνον ο,τι μπορεί νά βγή σε καλό, γιατί αγαπά τό πλάσμα Του. Μπορεί λ.χ. νά έπιτρέψη έναν μικρό πειρασμό, γιά νά μας προστατέψη άπό έναν μεγαλύτερο.
Μιά φορά στο Αγιον Όρος ένας λαϊκός πήγε σε κάποιο πανηγύρι σε ένα μοναστήρι. "Ήπιε λίγο και μέθυσε. Όταν έφυγε άπό τό μοναστήρι, έπεσε κάτω, και καθώς χιόνιζε, τον σκέπασε τό χιόνι. Άπό την σπιρτάδα πού είχε ή αναπνοή του άνοιξε μιά τρύπα στό χιόνι.
Κάποια στιγμή περνούσε ένας άπό εκεί καί είδε την τρύπα. «Τί είναι 'δώ, πηγή;», αναρωτήθηκε. Χτυπάει μέ τό μπαστούνι, «ώχ!» φώναξε ό μεθυσμένος, καί έτσι οικονόμησε ό Θεός νά σωθή.
.
 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  6 ΦΕΒ 2012

 Απόσπασμα από τις σελίδες 253 -257 του βιβλίου:

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

Ό σκοπός δέν είναι νά ξεχάση ό άνθρωπος τήν στενοχώρια του, άλλα να λυτρωθή. Τό άλλο δεν λυτρώνει. ∆εν βοηθούν στην πνευµατική ζωή τά µυθιστορήµατα ή ή εφηµερίδα και ή τηλεόραση.

Γέροντα, όταν είναι κανείς κουρασµένος ή στενοχωρηµένος, θέλει νά διάβαση κάτι εύκολο, κανένα διήγηµα, κανένα µυθιστόρηµα

κ.λπ.
- ∆έν υπάρχει κανένα πνευµατικό βιβλίο πού νά είναι καλό γιά εκείνη τήν ώρα; Ό σκοπός δέν είναι νά ξεχάση ό άνθρωπος τήν στενοχώρια του, άλλα να λυτρωθή. Τό άλλο δεν λυτρώνει. ∆εν βοηθούν στην πνευµατική ζωή τά µυθιστορήµατα ή ή εφηµερίδα και ή τηλεόραση.
Πολλές φορές ακόµη και µερικά θρησκευτικά περιοδικά κάνουν ζηµιά στους Χριστιανούς, γιατί διεγείρουν τον µωρό ζήλο καί προκαλούν σύγχυση.
Προσέξτε· µή διαβάζετε περιττά πράγµατα τίς ελεύθερες ώρες σας. Μερικά αναγνώσµατα είναι σάν νά τρως νεροκολοκύθες, σάν νά ψαχνής στά άχυρα, νά βρής ένα σπυρί σιτάρι. Λένε µερικοί: «Ναί, άλλα αυτά µέ ξεκουράζουν». Μά πώς σέ ξεκουράζουν, ευλογηµένε, άφοϋ σέ ζαλίζουν καί πονούν τά µάτια σου; Καλύτερα νά κοιµηθής, γιά νά ξεκουρασθής. Από τό τί διαβάζει κανείς, θά καταλάβης τήν πνευµατική του κατάσταση. Άν είναι πολύ κοσµικός, θά διαβάζη περιοδικά αισχρά. Άν είναι λίγο κοσµικός, θά διαβάζη λιγώτερο βρώµικα ή εφηµερίδες. Άν θρησκεύη, θά διαβάζη θρησκευτικά έντυπα ή σύγχρονα θρησκευτικά βιβλία ή πατερικά κ.ο.κ.
- Γέροντα, ποια πνευµατικά βιβλία βοηθούν περισσότερο;
- Πολύ ωφελούν τά διάφορα πατερικά βιβλία, πού στις µέρες µας, δόξα τω Θεώ, κυκλοφορούν κατά χιλιάδες. Σ' αυτά βρίσκει κανείς ο,τι ποθεί, ό,τι τού χρειάζεται. Είναι γνήσια πνευµατική τροφή καί οδηγούν µέ ασφάλεια στον πνευµατικό δρόµο. Γιά νά βοηθήσουν όµως, πρέπει νά διαβάζωνται µέ ταπείνωση καί προσευχή.
Τά πατερικά κείµενα µοιάζουν µέ αξονικές τοµογραφίες, γιατί όπως σ' εκείνες φωτογραφίζεται ή σωµατική κατάσταση τού άνθρωπου, έτσι καί σ' αυτά φωτογραφίζεται ή πνευµατική του κατάσταση. Κάθε πρόταση τών πατερικών κειµένων δέν κρύβει ένα άλλα πολλά νοήµατα, καί καθένας τά καταλαβαίνει ανάλογα µέ τήν πνευµατική του κατάσταση.

. ∆ιαβάζετε λοιπόν Πατέρες, έστω µιά ή δυο γραµµές τήν ηµέρα. Είναι βιταµίνες πολύ δυναµωτικές.
 

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  6 ΦΕΡ  2012

 Απόσπασμα από τις σελίδες 89 -101 του βιβλίου:



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Σήµερα οι άνθρωποι καταλήγουν από τήν πολλή µελέτη νά είναι µαγνητόφωνα καί νά γεµίζουν τις κασσέττες τους µέ περιττά πράγµατα.

Σήµερα οι άνθρωποι καταλήγουν από τήν πολλή µελέτη νά είναι µαγνητόφωνα καί νά γεµίζουν τις κασσέττες τους µέ περιττά πράγµατα.

«Ή άνευ πράξεως» όµως διδασκαλία είναι κατά τόν Άββά Ισαάκ «παρακαταθήκη έντροπής»[5] Βλέπεις, πολλοί πού ενδι...αφέρονται γιά τόν αθλητισµό διαβάζουν αθλητικά περιοδικά ή εφηµερίδες καί κάθονται. Μπορεί νά είναι σάν τά µοσχάρια, άλλα θαυµάζουν τους αθλητές: «Α, καταπληκτικός αυτός, λένε, µπράβο! " !...». ∆έν χύνουν όµως λίγο ίδρωτα ούτε χάνουν κανένα κιλό βάρος. ∆ιαβάζουν- διαβάζουν αθλητικά καί ξαπλώνουν έτσι δέν ωφελούνται. Μένουν µέ τήν ευχαρίστηση τοϋ διαβάσµατος. Οι κοσµικοί, άλλοι διαβάζουν εφηµερίδα, άλλοι διαβάζουν ένα ροµάντζο, µιά περιπέτεια, άλλοι παρακολουθούν στό γήπεδο πώς παίζουν, καί περνάνε τήν ώρα τους. Τό ίδιο κάνουν καί µερικοί πού διαβάζουν πνευµατικά. Μπορεί νά ξενυχτούν καί νά διαβάζουν πνευµατικά βιβλία µέ µανία καί νά ευχαριστιούνται. Παίρνουν ένα πνευµατικό βιβλίο, κάθονται καί λίγο αναπαυτικά καί διαβάζουν. « φελήθηκα», λέει ό άλλος. Καλύτερα πες ότι ευχαριστήθηκες, ότι πέρασες ευχάριστα την ώρα σου. Γιατί αυτό δεν είναι ωφέλεια. φελείσαι, µόνον όταν δής τί λέει αυτό πού διαβάζεις, έλέγχης τόν εαυτό σου και προσπαθής νά τόν ζορίζης στην εφαρµογή: «Τί λέει αυτό πού διάβασα; Έγώ πού βρίσκοµαι πνευµατικά; Τί πρέπει νά κάνω;». Ύστερα, όσο περισσότερα µαθαίνει κανείς, τόσο περισσότερη ευθύνη έχει. ∆εν λέω νά µή διαβάζη, γιά νά µην ξέρη πολλά και νά µην έχη ευθύνη, γιατί αυτό είναι πονηριά, αλλά νά µή διαβάζη µόνο γιά νά ευχαριστιέται. Το κακό είναι ότι, αν διαβάζη καί έχη δυνατή µνήµη, θυµάται πολλά, µπορεί και νά λέη καί πολλά καί νά ξεγελάη τόν εαυτό του, νά νοµίζη δηλαδή ότι τά εφαρµόζει κιόλας. Έτσι δηµιουργεί ψευδαίσθηση καί στον εαυτό του καί στους άλλους. Γι' αυτό µήν αναπαύετε τόν λογισµό σας στά πολλά διαβάσµατα. Νά στραφήτε στην εφαρµογή. Τά πολλά διαβάσµατα µορφώνουν εγκυκλοπαιδικά. Έτσι δεν λέγεται;
- Ναί, Γέροντα.
- Σκοπός όµως είναι πώς θά µορφωθώ θεοκεντρικά. ∆έν πάω νά γίνω καθηγητής Πανεπιστηµίου, ώστε νά είµαι υποχρεωµένος νά ξέρω πολλά. 'Αλλά καί αν µοϋ χρειασθή κάτι από τήν άλλη γνώση, εύκολα θά το µάθω, όταν αποκτήσω τήν θεοκεντρική µόρφωση. Κατάλαβες;

ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!


ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΦΕΡ 2012

 -
Απόσπασμα από τις σελίδες 89 -101 του βιβλίου:



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΠΕΡΙ ΒΑΣΚΑΝΙΑΣ-''Ξεμάτιασμα'' στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Συχνά ακούμε ανθρώπους να λέγουν ότι υποφέρουν σωματικά , διότι κάποιο βάσκανο μάτι τους '' μάτιασε''. Η Εκκλησία παραδέχεται το ''μάτι'', για αυτό και οι Άγιοι Πατέρες έχουν γράψει ειδική ευχή για το ξεμάτιασμα.
Πολλοί αναζητούν διάφορα φυλαχτά, για να μην τους πιάνει το μάτι. Το καλύτερο φυλαχτό είναι ο Σταυρός του Χριστού μας και ο Αγιασμός.

Ο Άνθρωπος ο οποίος το πρωί που ξυπνά κάνει το σταυρό του , προσεύχεται , τρώει λίγο αντίδωρο που έχει προμηθευθεί από την Εκκλησία, πίνει αγιασμό , πολύ δύσκολα '' ματιάζεται''.
Όταν είστε '' ματιασμένοι '', διαβάστε την ευχή της Βασκανίας που έχει η Εκκλησία μας. Αν δεν την έχετε κοντά σας, τότε να πιείτε λίγο αγιασμό, να αγιάσετε μετά το σώμα σας με τον Αγιασμό και να πείτε προσευχόμενοι το '' Πάτερ Ημών'' όσες περισσότερες φορές μπορείτε, μέχρι να διαπιστώσετε ότι το '' μάτι '' απομακρύνθηκε.

Να μην δεχθείτε να σας '' ξεματιάσει '' κάποιο άλλο πρόσωπο με άγνωστες προσευχές σε εσάς, διότι δήθεν δεν επιτρέπετε να τις ακούσετε. Υπάρχει περίπτωση οι προσευχές αυτές, να είναι από μάγους ή απο άλλους τσαρλατάνους αστρολόγους κ.τ.λ. οπότε τότε άθελα σας συμμετέχετε σε ενέργειες δαιμονικές.
Επίσης το '' ξεμάτιασμα '' με το λάδι στο ποτήρι ή το ξεμάτιασμα με την ''πετσέτα'' ή το ''ξεμάτιασμα'' με το ''καρβουνάκι'' είναι, είναι τελετές παρμένες από τη Μαύρη Μαγεία, γιαυτό ο Χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να '' ξεματιάζει '' ή να δέχεται να ''ξεματιάζεται'' με αυτούς τους τρόπους.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν ματιάζεται μόνο ο άνθρωπος, αλλά ματιάζονται τα ζώα και τα φυτά. Είναι δυνατόν να δούμε φυτό να ξεραίνετε , καθώς επίσης και ζώο να πεθαίνει από το μάτι.Το Βάσκανο μάτι προκαλείτε και ενεργεί από την ομορφιά του άλλου, την κομψότητα, την ανδρεία, την ευτυχία κ.τ.λ.
Ο Άγιος Νεκτάριος και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας αναφέρουν ότι η Βασκανία είναι πάθος. Ο Βάσκανος λυπείτε και λειώνει μέσα του και θεωρεί όλους τους άλλους ανθρώπους εχθρούς του, ακόμα και όσους δεν τον έχουν βλάψει η αδικήσει. Και τονίζει ο Άγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του '' γνώθι σ αυτόν'', ότι σαν αιτία της Βασκανίας διακρίνει ότι υπάρχει μέσα στην καρδιά του Βάσκανου ανθρώπου, το μίσος , η ζήλια και ο φθόνος. Για αυτό και κατατάσσει την Βασκανία στα πάθη.

Δεν είναι λοιπόν η Βασκανία μια απλή ενέργεια των οφθαλμών , αλλά είναι ένα πάθος φοβερό. Πίσω δε από ένα πάθος, κρύβεται πάντοτε ένας δαίμονας κατά τον Άγιο Νεκτάριο και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Εδώ λοιπόν οι Άγιοι μας λέγουν ότι υπάρχει ο '' βάσκανος δαίμονας ''.

Ποιους ανθρώπους όμως πιάνει η Βασκανία;

Σύμφωνα με τον Αββά Ησαΐα , ο άνθρωπος ο οποίος ματιάζεται είναι αυτός που ενδιαφέρεται για τη γνώμη του άλλου κόσμου περί του εαυτού του και γενικώς αναζητεί την καλή αποδοχή και εκτίμηση των άλλων ανθρώπων. Για τον Αββά Ησαΐα, εύκολα θύματα της Βασκανίας είναι γενικώς οι άνθρωποι, που κρύβουν μέσα τους ωραιοπάθεια , φιλαυτία , υπερηφάνεια, εγωκεντρισμό , κενοδοξία , επιδειξιομανία και γενικώς μέσα στην καρδιά τους κυριαρχεί μεγάλος εγωισμός και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Όλα αυτά τα πάθη της ψυχής τα εκμεταλλεύεται ο βάσκανος δαίμονας και δημιουργεί στον άνθρωπο ψυχοσωματικές ανωμαλίες όπως:

• Εξάντληση
• Ζαλάδες
• Τάσεις προς εμετό
• Πονοκεφάλους
• Πυρετό
• Υπνηλία
• Σωματική
• Ψυχική Κατάπτωση κ.ά.

Από όλα αυτά τα αρνητικά συμπτώματα , μόνον η Εκκλησία με τις Ευχές της , μπορεί να μας προφυλάξει.

(Συνεχίζεται στο δεύτερο μέρος με την ευχή της ορθοδοξίας)

Πηγή: Αρχιμ.Νεκταριού Μουλατσιώτη , '' Πώς λύνονται τα Μάγια , και πως δεν μας πιάνει το '' Μάτι '', Έκδοση : Ιεράς Μοναστικής Αδελφότητος Αγίων Αυγουστίνου Ίππωνος και Σεραφείμ του Σάρωφ Τρίκορφω Δωρίφος 2006

 http://www.inout.gr/showthread.php?t=48215

φώναζε διαρκώς την ευχή με βία,με το ζόρι, με πόνο πολύ. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και πάλι και πολλές φορές

Παιδί μου, εάν προσέχεις ό,τι σου γράφω..
. Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Λοιπόν βιάσου. Λέγε διαρκώς την ευχή. Να μη σταματά καθόλου το στόμα. Έτσι θα την συνηθίσεις μέσα σου και κατόπιν θα την παραλάβει ο νους. Μη ξεθαρρεύεις στους λογισμούς, διότι γίνεσαι μαλθακός και μολύνεσαι.
«Ευχή, βία φύσεως διηνεκής», και θα δεις πόση Χάρη θα λάβεις.
Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψη, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητείς τελεία ανάπαυση. Ο Χριστός μας σήκωσε το σταυρό, και μείς θα σηκώσουμε. Όλες τις θλίψεις εάν τις απομένουμε, βρίσκομε Χάρη παρά Κυρίου. Γι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζόμαστε, για να δοκιμάζει το ζήλο και την αγάπη που έχουμε προς αυτόν. Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή. Χωρίς υπομονή δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μαθαίνει τα πνευματικά, δεν φθάνει σε μέτρα αρετής και τελειώσεως.
Αγάπα τον Ιησού και λέγε αδιάλειπτα την ευχή και αυτή θα σε φωτίζει στο δρόμο του.

Πρόσεχε να μην κατακρίνεις. Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρη και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι, να βλέπεις τα δικά σου σφάλματα. Αλλ’ όταν υποχωρεί η Χάρη για να δοκιμαστεί ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή. Συ όμως τότε μη χάνεις την προθυμία σου, άλλα φώναζε διαρκώς την ευχή με βία,
με το ζόρι, με πόνο πολύ. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και πάλι και πολλές φορές, το ίδιο συνεχώς. Και σαν να ατενίζεις νοερά τον Χριστό να του λέγεις• «…Δόξα σοι, δόξα σοι, ο Θεός μου». Και υπομένοντας, πάλι θα έλθει η Χάρη, πάλι η χαρά. Όμως και πάλι ο πειρασμός και η λύπη, η ταραχή και τα νεύρα. Αλλά και πάλιν αγώνας, νίκη, ευχαριστία. Και αυτό γίνεται μέχρις ότου σιγά-σιγά καθαρίζεσαι από τα πάθη και γίνεσαι πνευματικός…
Η άσκηση, παιδί μου, θέλει στερήσεις. Θέλει αγώνα και κόπο πολύ. Θέλει να φωνάζεις μέρα και νύκτα στον Χριστό. Θέλει υπομονή σε όλους τους πειρασμούς και τις θλίψεις. Θέλει να πνίξεις θυμό και επιθυμία.
Θα κουρασθείς πολύ, μέχρι να καταλάβεις ότι προσευχή χωρίς προσοχή και νήψη είναι χάσιμο χρόνου· κόπος χωρίς πληρωμή. Πρέπει σε όλες τις αισθήσεις μέσα έξω να βάλεις άγρυπνο φύλακα την προσοχή διότι χωρίς αυτήν ο νους και οι δυνάμεις της ψυχής διαχέονται στα μάταια και συνήθη, σαν το άχρηστο νερό που τρέχει στους δρόμους. Ποτέ κανένας δεν βρήκε προσευχή χωρίς προσοχή και νήψη. Κανένας ποτέ δεν αξιώθηκε να ανεβεί προς τα άνω χωρίς πρώτα να καταφρονήσει τα κάτω.
(«Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος-αποσπάσματα σε νεοελληνική απόδοση)

pemptousia.gr

στις 2:45 μ.μ.
Ετικέτες Γέροντας Ιωσήφ, Νοερά Προσευχή



ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΦΕΡ 2012

Αν ζητούσαν φόρο γιά τά λόγια πού λέμε, ξέρετε πόσο θά προσέχαμε; Αν έλεγαν «θά πής τόσα λόγια, θά πλήρωσης τόσο»,Γερ Παισιος

!! Αν ζητούσαν φόρο γιά τά λόγια πού λέμε, ξέρετε πόσο θά προσέχαμε !!

Ακόμη καί στίς συζητήσεις πρέπει κανείς νά είναι προσεκτικός,
γιατί μερικές φορές αρχίζει πνευματική συζήτηση καί καταλήγει σε κουτσομπολιό. Καί δεν φθάνει πού χάνει... τήν ώρα του, αλλά χάνει καί τήν ψυχή του με τήν κατάκριση, γιατί δέν έχουμε δικαίωμα νά κρίνουμε κανέναν, ούτε καί καταστάσεις.
Έάν μπορούμε, μετά άπό τήν συζήτηση πού θά κάνουμε μέ πόνο, νά κοιτάξουμε νά βοηθήσουμε μιά
άσχημη κατάσταση. Ούτε καί πεθαμένους πρέπει νά καταδικάζουμε, γιατί οι ψυχές όλων τών ανθρώπων ευτυχώς είναι στά χέρια τού Θεού.
Βλέπω πόσες φορές χαλνάει ό λογισμός πολλών ανθρώπων άπό έναν απρόσεκτο λόγο. Αν ζητούσαν φόρο γιά τά λόγια πού λέμε, ξέρετε πόσο θά προσέχαμε; Αν έλεγαν «θά πής τόσα λόγια, θά πλήρωσης τόσο», θά μετρούσαμε τά λόγια μας! Καί στό τηλέφωνο σκεφτόμαστε τί θά πούμε, πόσο θά μιλήσουμε, γιατί θά πληρώσουμε. Τώρα χάνεται πολύς χρόνος σε λόγια.


Γέροντας Παισιος ! Πνευματικη αφυπνηση

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΦΕΒ 2012

Όσο µπορούµε, νά αποφεύγουµε τις αφορµές της αµαρτίας. Νά προσέχουµε τις αισθήσεις µας,{Γερ . Παισιος }

Ό Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναµος,

 

 θά δώση τήν θεϊκή Του δύναµη, νά συντρίψουµε τά κέρατα τού πονηρού. Μάς παρακολουθεί συνέχεια άοράτως καί θά µάς ένισχύη, όταν έµεϊς έχουµε τήν αγαθή προαίρεση καί κάνουµε τόν µικρό κατά... δύναµιν αγώνα µας.
Όσο µπορούµε, νά αποφεύγουµε τις αφορµές της αµαρτίας. Νά προσέχουµε τις αισθήσεις µας, γιατί όλα από εκεί ξεκινούν. Και όταν αυτό καµµιά φορά, ή και πολλές φορές, είναι δύσκολο, να αποφεύγουµε τουλάχιστον την περιέργεια, για νά µήν παίρνουν τά µάτια µας εικόνες αµαρτωλές, και µάς παίζουν µετά οί δαίµονες σινεµάδες. Έάν πιάσουµε ενα καρβουνάκι αναµµένο καί το κρατήσουµε στην χούφτα µας, επόµενο είναι νά µάς κάψη. Έάν όµως τό κουνάµε στό χέρι - εννοείται γιά λίγη ώρα -, δεν θά µάς κάψη. Έτσι και οί άσχηµες εικόνες, όταν κινούνται σύντοµα, τά µάτια δεν τις κρατούν, άλλα απλώς τις
πιάνουν, καί δεν καίνε τήν ψυχή.

Γέροντας Παισιος

 πνευματική αφύπνηση

 

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  5 ΦΕΡ 2012

Το αρσενικό παιδί της πεθεράς

Το μοναστήρι στο ψηλότερο μέρος των δύο χωριών κάθε μέρα λειτουργεί, νηστεύει, προσεύχεται, εξομολογεί. Οι πορτάρες του ανοίγουν πρωί πρωί στον κάθε άνθρωπο. Άλλοι προσέρχονται να καμαρώσουν την παλιά αρχιτεκτονική του. Άλλοι τις παμπάλαιες τοιχογραφίες. Άλλοι να πουν τους πόνους και τους καημούς τους. Άλλοι να ζητήσουν ελέη κι άλλοι έλεος από την Παναγία μας και τον Χριστό. Βέβαια δεν λείπουν και αυτοί που κουβαλούν στο μοναστήρι το φτωχό, από τους καρπούς των δένδρων που καλλιεργούν και από τα εισοδήματα που τους χαρίζει ο Θεός.

Μια κόρη έρχεται κρυφά από το σπίτι της με πύρινα μάτια και καυτά δάκρυα. Δεν είναι υπερβολή ο λόγος μου, Στον ασπασμό της δεξιάς δεχόμουνα το κάψιμο της καρδιάς της.

-      Κόρη μου, τι κλαις και τι στενάζεις; Τι σου συμβαίνει; Έλα και καμιά φορά χωρίς δάκρυα.

-      Αχ, Γέροντά μου, έρχομαι γιατί στο πρόσωπό σου βλέπω πατέρα στοργικό που δεν γνώρισα. Είχα και δεν είχα πατέρα. Ήμουν στο χωριό βοσκοπούλα. Έπαιζα φλογέρα. Χαιρόμουνα τις πλαγιές και τις βουνοκορφές. Έφθανα μέχρις εκεί που ξεχωρίζει μέσα στον λόγγο της Παναγιάς το μοναστήρι. Το πουρνό και το δείλι έστηνα αυτί ν’ αφουγκραστώ τις γλυκειές καμπάνες. Με την φαντασία μου πάντα τις άκουγα και χαιρόμουνα της Παναγίας τα μεγαλεία. Απ’ εκεί ψηλά έβλεπα τα αμάξια που πήγαιναν στη Χάρη Της και τα μετρούσα. Λογαριασμό δεν έβρισκα.

Κάποια μέρα μου προξένεψαν ένα παλληκάρι. Με γοήτεψαν, βλέπεις, με τ’ αγαθά του κάμπου. Παράπονο δεν έχω από το σύζυγό μου. Αλλ’ εκείνη η πεθερά φοβερή από την πρώτη μέρα. Τίποτε δεν κάνω καλά. Το ξύλο από το χέρι και το βρίσιμο από το στόμα δεν της λείπει. Δεν έφθαναν αυτά. Τώρα που έμεινα έγκυος, με χτυπά και, με όλα τ’ άλλα που μου λέγει, με απειλεί πως θα με στείλη στο βουνό να φυλάξω γίδια, αν το  παιδί δεν είναι αρσενικό!

Ανατρίχιασα ακούγοντας το θράσος της πεθεράς. Της συνέστησα την αγία υπομονή και:

-      Όταν τον ποτήρι ξεχειλίζη, κάνε προς τα πάνω. Η Παναγία θα σε βοηθήση. Θα μιλήση ο Θεός . Θα σφυρίξη στο αυτί της γραίας του κάμπου.

Πέρασε ο καιρός κι ένα βράδυ ήρθε  ο γιατρός ταραγμένος.

-      Τι έγινε; Γιατί τόση ταραχή;

-      Ξεγέννησα μια κόρη στον κάμπο. Έκανε τέρας ∙ παιδί χωρίς κεφάλι.

-      Τι ήταν αυτό το παιδί, αρσενικό ή θηλυκό;

-      Αρσενικό.

Έτσι σφυρίζει ο Θεός στην αθεοφοβία της πεθεράς : «Πάρε αρσενικό παιδί που θέλεις, αλλά ακέφαλο».

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2010

Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος

Για τον άνθρωπο είναι η χαρά. Ο Θεός δεν έδωσε λύπη∙ έδωσε μόνο χαρά.{Γερ Παισιος }

Όπου Χριστός εκεί χαρά αληθινή

- Γέροντα, μερικές φορές δεν μπορώ να χαρώ ,και τότε σκέφτομαι μήπως η χαρά δεν είναι για μένα .

- Τι λες; Δεν είναι η χαρά για σένα; Και για ποιον είναι; για το ταγκαλάκι; Χαμένο τόχεις; Για τον άνθρωπο είναι η χαρά. Ο Θεός δεν έδωσε λύπη∙ έδωσε μόνο χαρά.

- Γιατί όμως ,Γέροντα, δεν έχω πάντοτε μέσα μου χαρά;

- Όταν ο νους σου δεν είναι στον Θεό, πώς θα νιώσης την χαρά του Θεού; Εσύ ξεχνάς τον Χριστό και ο νους σου γυρίζει συνέχεια στις δουλειές και στις μηχανές , και έτσι σταματάει η πνευματική σου μηχανή. Βάλε λοιπόν μπρος την ευχή και την σιγανή ψαλμωδία, και μετά θα τρέχης και θα γυρίζης σαν σβούρα γύρω από τον Χριστό.

Μόνον κοντά στον Χριστό βρίσκει κανείς την πραγματική, την γνήσια χαρά, γιατί μόνον ο Χριστός δίνει χαρά και παρηγοριά πνευματική. Όπου Χριστός ,εκεί χαρά αληθινή και αγαλλίαση παραδεισένια. Όσοι είναι μακριά από τον Χριστό, δεν έχουν πραγματική χαρά. Μπορεί να κάνουν όνειρα: «θα φτιάξω αυτό, θα φτιάξω το άλλο, θα πάω εδώ, θα πάω εκεί», μπορεί να απολαμβάνουν τιμές ή να τρέχουν σε διασκεδάσεις και να χαίρωνται, αλλά η χαρά που νιώθουν δεν είναι δυνατόν να γεμίση την ψυχήν τους. Αυτή η χαρά είναι υλική, κοσμική χαρά, αλλά από υλικές χαρές δεν γεμίζει η ψυχή, και ο άνθρωπος μένει μ’ ένα κενό στην καρδιά του. Είδες τί λέει ο Σολομών; «Έχτισα σπίτια ,φύτεψα αμπέλια ,έκανα κήπους ,μάζεψα χρυσάφι, απέκτησα ό,τι πόθησε η καρδιά μου, αλλά στο τέλος κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι μάταια».

Η κοσμική χαρά δίνει κάτι το πρόσκαιρο, κάτι για εκείνη την στιγμή, δεν δίνει αυτό που δίνει η πνευματική χαρά. Η πνευματική χαρά είναι ζωή παραδεισένια .…



Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΠΑΘΗ Κ ΑΡΕΤΕΣ


ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  4 ΦΕΒ 2012