Μεγάλη Τρίτη

Μ. Τρίτη ὁ Κύριος ἔφευγε πρωί ἀπό τήν Βηθανία. Βλέπουν την συκιά ξεραμένη. Ὁμιλεῖ στούς μαθητές Του για τήν δύναμη τῆς πίστεως, τῆς προσευχῆς και τῆς συγχωρητικότητος. Ἔφτασαν στόν Ναό τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐκεῖ διδάσκει τόν λαό. Στον Ναό γίνονται θυελλώ-δεις συζητήσεις, όπου κατά σειράν τα μέλη του Συνεδρίου, οι Φαρισαίοι, οι γραμματείς, οι Σα-δουκαίοι, Ηρωδιανοί τον ρωτούν για να τον παγιδεύσουν στο λόγο και να τον εκθέσουν στον λαό και έτσι να χάσει την λαϊκή εύνοια του. Ο Κύριος τους κατατροπώνει όλους. Δέν τον βρῆκαν οὔτε ἕνα ψεγάδι. Φεύγουν όλοι κατησχυμένοι.
Τέλος ο Κύριος ξεσπά σε ένα σκληρό κατηγορητήριο και έλεγχο για τους γραμματείς και φαρισαίους, που ζούσαν με όλο το μεγαλείο της θρησκευτικής υποκρισίας των.
Ξεσπᾶ σε ἕνα θρῆνο-ἔλεγχο γιά τούς Φαρισαίους... Ακούγονται σκληρά τα ’’ουαί υμίν γραμματείς και φα-ρισαίοι’’. μετά περιδιαβαίνοντας στο εσωτερικό του Ναού ξεσπά σε ἕνα θρῆνο-προφητεία για τήν καταστροφή της Ἱερουσαλήμ. Παρηγοριά του ήταν μέσα σ’ όλη την υποκρισία και τον φθόνο όλων που είδε μια γυναίκα χήρα να ρίχνει τον οβολό της εκ του υστερήματος της με καρδιά αγάπης για τους πτωχούς.

Ἄρχισε νά σουρουπώνει καί φεύγει προς το ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Ἀνεβαίνοντας ἀπό τόν χείμαρρο τῶν Κέδρων βλέπει τήν πόλη και τον μεγαλοπρεπή Ναό και λέγει πως δεν θα μείνει ‘’πέτρα πάνω στην πέτρα’’. Μιλᾶ για τά ἔσχατα τοῦ κόσμου και για την τελική Κρίση και την Β’ Παρουσία Του και την παραβολή των 10 Παρθένων. Ἐκεῖ στό βουνό, μεταξύ του όρους των Ελαιών και του χειμάρρου των κέδρων ἔμεινε τήν νύχτα.

Προβάλλεται μέσα από τα τροπάρια και το συναξάρι ο Κύριος ως ο Νυμφίος ο κάλλει ωραίος που βαδίζει προς την νύμφη του την Εκκλησία για να τελέσει τον γάμο του μαζί της.

Έρχεται σαν επαίτης Νυμφίος ζητώντας την αγάπη μας.
Έρχεται ‘’εν τω μέσω της νυκτός’’.
Έρχεται μέσα στην νύχτα των παθών μου και της αθλιότητος και ζητά την αγάπη της καρδιάς μου.
Έρχεται μέσα στην νύχτα της αθεΐας, στην τρέλα της μοναξιάς και της απελπισίας, στην καρδιά και του πιο απερριμένου ανθρώπου και αμαρτωλού και επαιτεί την αγάπη της.
Θέλει να κάμει γάμο μαζί της. ‘’ιδού έστηκα εις την θύρα και κρούω,εάν τις ανοίξει με……’’ . Γάμος εν αίματι πάνω στον Σταυρό. Εκεί είναι το αποκορύφωμα της αγάπης Του και για τον πιο άθλιο αμαρτωλό.
Παράξενος Νυμφίος ντυμένος με μια χλαμύδα, με ακάνθινο στεφάνι, με την μορφή του γεμάτη με αίματα, ταλαιπωρημένος μαστιγωμένος βρίσκεται στο κέντρο του Ναού. Διεκδικεί την αγάπη μας, ‘’τον Νυμφίον αδελφοί αγαπήσωμεν…’’ Τις μέρες αυτές κατέχει το κέντρο του Ναού με την εικόνα του, είναι κέντρο της καρδιάς μου και της καρδιάς σου ο Νυμφίος Χριστός.
Μας ζητά όλες τις ημέρες του γάμου του να είμαστε κοντά του συμπορευόμενοι, να μη σβήσουν οι λαμπάδες των καρδιών μας, της αγάπης μας στον Χριστό και τον αδελφό που είναι η εικόνα Του… προσευχόμενοι και σιωπώντας, κλαίγοντας και οδυρόμενοι μπροστά στο μεγάλο μυστήριο που διενεργείται. Ένας Θεός ανεβαίνει στον Σταυρό και πεθαίνει για να σώσει τον άνθρωπο. Σαν τις μωρές παρθένες να μη μείνουμε έξω του νυμφώνος.
Η συγχώρηση του Εσταυρωμένου απλώνεται σ’ όλους που μετανοούν και δεν αρκείται μόνο σ’ αυτό, αλλά και ποτίζει και ταΐζει τον νεκρωμένο άνθρωπο από την αμαρτία με το Θεϊκό του Σώμα και το Θεϊκό του αίμα. Εκεί στον Σταυρό τελεί το μεγάλο Μυστήριο της νέας δημιουργίας Του, της Εκκλησίας Του που όλα τα μέλη ενώνονται με το Αίμα Του, μέλη Χριστού.

Πορεία και τῆς δικῆς μου καρδιᾶς σήμερα. Μπροστά μου οἱ μορφές τῶν Φαρισαίων. Ὁ Κύριος κανέναν ἁμαρτωλό δεν ἀπέρριψε, ἀλλά με ἀγάπη και ἐπιείκεια καί τρυφερότητα τούς ἔβλεπε. Ἦταν ὁ φίλος τῶν τελωνῶν και τῶν πορνῶν. Ακόμη και τους αμαρτωλούς και τις πόρνες και τους τελώνες τους δεχόταν και τον πλούσιο νεανίσκο που έφυγε περίλυπος και σ’ αυτόν με αγάπη προσέβλεψε, παρ’ όλη την αδυναμία του να τον ακολουθήσει λόγω του πλούτου. Μόνο τούς Φαρισαίους απέρριψε. Η ἀρρώστια τους διπλή, καυχιόντουσαν για τά ἔργα τους και περιφρονοῦσαν τον ἁμαρτωλό. Και ἔβλεπα τον ἑαυτό μου αυτή την ημέρα σε μια αυτογνωσία. Ένας κρυφός φαρισαϊσμός σάν βδέλλα ρουφοῦσε τήν ψυχή μου. Οἱ ἁμαρτωλοί με τήν μετάνοιά τους ἔχουν τήν θέση τους δίπλα στόν Χριστό. Και ἐγώ; Ποῦεἶμαι; Και ἔσκυβα μέσα μου μέ δάκρυα μετανοίας, ἔσκιζα τίς μάσκες τῆς ὠραιοπάθειάς μου. Και ἀκολουθοῦσα τόν Χριστό στήν πορεία για τόν Σταυρό.

‘’Ὁ τῇ ψυχῆς ῥαθυμίᾳ νυστάξας, οὐ κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τὴν ἐξ ἀρετῶν, καὶ νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς, ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ῥεμβόμενος, τὰ σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου, μὴ κλείσῃς μοι Δέσποτα, ἀλλ' ἐκτινάξας μου τὸν ζοφερὸν ὕπνον ἐξανάστησον, καὶ ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις, εἰς νυμφῶνα τὸν σόν, ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων, καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε δόξα σοι.’’
‘’Ὁ Νυμφίος ὁ κάλλει ὡραῖος, παρὰ πάντας ἀνθρώπους, ὁ συγκαλέσας ἡμᾶς, πρὸς ἑστίασιν πνευματικὴν τοῦ νυμφῶνός σου, τὴν δυσείμονά μου μορφήν, τῶν πταισμάτων ἀπαμφίασον, τῇ μεθέξει τῶν παθημάτων σου, καὶ στολὴν δόξης κοσμήσας, τῆς σῆς ὡραιότητος, δαιτυμόνα φαιδρὸν ἀνάδειξον, τῆς Βασιλείας σου ὡς εὔσπλαγχνος.’’
Πατέρας Σεβαστιανός

Μεγάλη Δευτέρα

Στον δρόμο κατεβαίνοντας με τους μαθητές του από Βηθανία για τα Ιερο-σόλυμα βρίσκει μια συκιά και την καταριέται να ξεραθεί γιατί δεν βρήκε καρπό. Σαν τους μεγάλους προφήτες κάνει τέτοιες πράξεις εν σαλότητι για να πει το μεγάλο μήνυμα ότι έτσι ομοιάζουν οι φαρισαίοι, δένδρα με επιδεικτικά φύλλα, χωρίς καρπούς αρετών. Όλη την ημέρα Του την περνάει στον Ναό. Απομακρύνει τους εμπόρους του Ναού που είναι εκμεταλλευτές της θρησκευτίκοτητος του λαού, από το αίθριο του Ναού και καθαρίζει έτσι το σπιτικό του. είναι τόπος προσευχής και όχι ‘’φωλιά ληστών’’. Γίνεται το τρίτο συνωμοτικό συμβούλιο από τους προεστούς του λαού για τον αφανισμό του. το βράδυ απομακρύνεται πάλι στην Βηθανία.
Η εκκλησία προβάλλει τα Πάθη του Χριστού κάνει την έναρξη των με την είσοδο του Νυμφίου στο κέντρο του Ναού. καλεί τους πιστούς να ζήσουν με κα-τάνυξη τα Πάθη του Χριστού που σαν φώτα σωστικά ανατέλλουν στον κόσμο. Η έναρξη των παθών ακούγεται θρηνητικά από τα τροπάρια. Προβάλλει την εικό-να του Χριστού που τρέχει και επείγεται για να σταυρωθεί και να σώσει τον κό-σμο.

‘’Τὰ Πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ Κόσμῳ· Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι, ὁ τὰ σύμπαντα, ἐν τῇ δρακὶ περιέχων, καταδέχεται, ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον.’’

Μέσα στα τροπάρια και στο συναξάρι γίνεται μνεία του Πάγκαλου Ιωσήφ και της ξηρανθείσης συκής και μας καλεί για να απωθήσουμε κάθε ρύπο και η-θική βρωμιά από πάνω μας και να φύγουμε από την υποκριτική προσέγγιση του Θεού, με αρετές και όχι επιδειξιoμανίες και εθιμοτυπίες. Να σκύψουμε βαθειά στην αμαρτία μας και με μετάνοια να τον προσεγγίσουμε. Ο Ιωσήφ είναι τύπος προφητικός του Χριστού. Με την ζωή του μιλά για την αγνότητα του και την με-γάλη συγχωρητικότητα του. Σε κάθε πειρασμό ανήθικο και κακίας απαντούσε μέσα του με βαθειά συναίσθηση, ότι είναι αδύνατον να αμαρτήσει μπροστά στα μάτια του Θεού αφού είναι δικός του άνθρωπος.

Μέσα του η καρδιά του έλεγε βιωματικά ‘’του Θεού ειμί’’.

‘’Ῥύπον πάντα ἐμπαθῆ, ἀπωσάμενοι, ἐπάξιον τῆς θείας Βασιλείας, γνώμην ἀναλάβετε ἔμφρονα, τοῖς σοῖς Ἀποστόλοις προέφης, ἡ πάντων σοφία, ἐν ᾗ δοξασθήσεσθε, λάμποντες ἡλίου τηλαυγέστερον.’’
Μεγάλη Δευτέρα καί ἄρχισε καί ἡ δική μου πορεία, ἡ σταυροαναστάσιμη πορεία τῆς καρδιᾶς μου. και έσκυβα μέσα μου. Έβλεπα τον εαυτό μου να ακο-λουθεί πλάι πλάι τον Χριστό. Κοντά του στην Βηθανία στον δρόμο, στον Ναό.
Στήν πορεία αὐτή τόν συνοδεύουν οἱ μαθηταί Του... Τραγικές φιγούρες... Τόν ἔβλεπαν σάν Μεσσία τύπου πολιτικοῦ ἡγέτη καί ἔψαχναν ὑπερήφανα τήν δική τους δόξα δίπλα Του. Καί στήν σταύρωσή Του τόν ἐγκατέλειψαν άπελπισμένοι. Καί καθρέπτιζα τόν ἑαυτό μου στίς μορφές αὐτές...
Πῶς νά σέ ἀκολουθήσω σήμερα Κύριε; Σύ εἶσαι ὁ Νυμφίος τῆς καρδιᾶς μου, ὁ ταπεινός Θεός. Σέ κρατοῦσα μέσα μου μέ μιά ἀδιάλειπτη εὐχή θείου ἔρωτος. Σάν τόν Ἰωσήφ ἅγνιζα τόν ἑαυτό μου σέ μιά καθαρότητα τοῦ νοῦ καί τοῦ σώμα-τος. Θαύμαζα την ακακία του και την συγχωρητικότητα του, που την έβλεπα και στο πρόσωπο σου Χριστέ μου. Καί σέ συνόδευα πορευόμενος δίπλα Σου μέ ἀγάπη πολλή.
Σύ είσαι ὁ Νυμφίος τῆς καρδιᾶς μου.

Και ετοίμαζα την καρδιά μου, με την αγνότητα και την καθαρότητα του νου και της ψυχής μου και του σώματος μου, και σε συνόδευα.

Σιωπηλός χωρίς κανέναν να κατακρίνω.

Τῆς ξηρανθείσης συκῆς διὰ τὴν ἀκαρπίαν, τὸ ἐπιτίμιον φοβηθέντες ἀδελφοί, καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας, προσάξωμεν Χριστῷ, τῷ παρέχοντι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Π. Σεβαστιανός

Μεγάλη Εβδομάδα

Βρισκόμαστε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Μπροστά μας διαγράφεται όλο το σκηνικό του Πάθους του Κυρίου μας και δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μας. Μια προσμονή γλυκεία των ημερών αυτών έρχεται να πλημμυρίσει την καρδιά μας. Ημέρες που ζει ο κάθε πιστός και το δικό του τον Σταυρό και το πάθος και την ανάσταση.
Από την προηγούμενη Κυριακή ακούσαμε σαν προανάκρουσμα τον Λόγο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να λέγει και να θέλει να μας προετοιμάσει. ‘’ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου…’’. Σ’ αυτήν την πρόσκληση προς τους μαθητές του, πόσο δεν τον κατάλαβαν. Γραφικές οι φιγούρες των παιδιών του Ζεβεδαίου που στα κρυφά μαζί με την μάνα τους έρχονται να απαιτήσουν στην πρόσκληση αυτή, ζητώντας θέσεις εξουσίας δίπλα Του. ο Χριστός βαδίζει προς την Θυσία Του κι αυτοί του ζητούν αξιώματα. Δεν το κατάλαβαν, η κενοδοξία τους είχε καταλάβει την καρδιά τους. Τι τραγικό στον Χριστό να βαδίζει στο Πάθος του και λίγες μέρες πριν να ζει την φοβερή αυτή μοναξιά. Να μη τον κατανοούν και να κοιτούν τον εαυτούλη τους. Την Κυριακή Ε’ Νηστειών έρχεται η Εκκλησία μας να μας δώσει μια προσωπική πρό-σκληση από τον ίδιο τον Χριστό. Ένας λόγος προσωπικός που απευθύνεται στον καθένα.
Μας καλεί στον Γάμο Του πάνω στον Σταυρό. Γάμος εν αίματι. Εκεί που ένας Θεός σταυρώνεται για μένα και για σένα. Εκεί που κάτω από τον Σταυρό θα βρεθώ και εγώ κι εσύ και με δάκρυα θα τον καταφιλώ και θα βλέπω τις πα-λάμες του ματωμένες, ανοιχτές σε μια ουράνια Ικεσία και αγκάλη που να αγκα-λιάζει όλο τον κόσμο, κι εμένα και να διαβάζω στις παλάμες του γραμμένο το όνομα μου. Σαν ν’ ακούω τη φωνή του πως για μένα πέθανε. Όπως έγραφε σε μια προσευχή του ο Ιερός Αυγουστίνος ‘’ Κύριε πόσο μ αγάπησες; Σε βλέπω Σταυρωμένο και μέσα στις παλάμες Σου γραμμένο το όνομά μου με το αίμα Σου’’.
Το κάλεσμα κι η πρόσκληση ακούγεται πιο αναλυτικά μέσα από το στόμα του μελωδού από το τροπάριο της Μ. Δευτέρας.

Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ. Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν· ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρά μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν, καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.


Ο Ιερός Χρυσόστομος

Στην αρχή – αρχή ο Ιερός Χρυσόστομος απαντά σε δύο ερωτήματα αναγκαία για το ξεκίνημα της Μεγάλης Εβδομάδας και την ακριβή λατρευτική τοποθέτηση της καρδιάς μας.

1.Μεγάλη εβδομάδα, γιατί;

Καθάπερ οὖν κυβερνῆται καὶ δρομεῖς καὶ ἀθληταὶ, τότε μᾶλλον τούτων ἕκαστος τὴν σπουδὴν ἐπιτείνει καὶ τὴν ἀγρυπνίαν, ὅταν πρὸς τῷ τέλει γένωνται• τὸν αὐ τὸν δὴ τρόπον καὶ ἡμᾶς προσήκει, ἐπειδὴ εἰς τὴν μεγάλην ταύτην ἑβδομάδα ἐφθάσαμεν τῇ τοῦ Θεοῦ χάριτι, νῦν μάλιστα καὶ τῆς νηστείας τὸν δρόμον ἐπιτεῖναι, καὶ τὰς εὐχὰς εὐτονωτέρας ποιεῖσθαι, καὶ πολλὴν καὶ ἀκριβῆ τὴν ἐξομολόγησιν τῶν ἡμαρτημένων ἐπιδείξασθαι, καὶ τὴν περὶ τὰς ἀγαθὰς πράξεις ἐργασίαν, ἐλεημοσύνην δαψιλῆ, ἐπιείκειαν, πραότητα, τὴν ἄλλην ἅπασαν ἀρετὴν, ἵνα μετὰ τούτων τῶν κατορθωμάτων εἰς τὴν κυρίαν φθάσαντες ἡμέραν τῆς παρὰ τοῦ Δεσπότου φιλοτιμίας ἀπολαύσωμεν.
Μεγάλην δὲ καλοῦμεν τὴν ἑβδομάδα, οὐκ ἐπειδὴ πλέον ἔχει τὸ μῆκος τῶν ὡρῶν• καὶ γάρ εἰσιν ἕτεραι πολλῷ μείζους ὥρας ἔχουσαι• οὐδὲ ἐπειδὴ πλείους ἡμέρας ἔχει• καὶ γὰρ ὁ αὐτὸς ἀριθμὸς καὶ ταύτῃ καὶ ταῖς ἄλλαις πάσαις. Τίνος οὖν ἕνεκεν μεγάλην ταύτην καλοῦμεν; Ἐπειδὴ μεγάλα τινὰ καὶ ἀπόῤῥητα τυγχάνει τὰ ὑπάρξαντα ἡμῖν ἐν αὐτῇ ἀγαθά. Ἐν γὰρ ταύτῃ ὁ χρόνιος ἐλύθη πόλεμος, θάνατος ἐσβέσθη, κατάρα ἀνῃρέθη, τοῦ διαβόλου ἡ τυραννὶς κατελύθη, τὰ σκεύη αὐτοῦ διηρπάγη, Θεοῦ καταλλαγὴ πρὸς ἀνθρώπους γέγονεν, οὐρανὸς βάσιμος γέγονεν, ἄνθρωποι τοῖς ἀγγέλοις συνεμίγησαν, τὰ διεστῶτα συνήφθη, ὁ φραγμὸς περιῃ ρέθη, τὸ κλεῖθρον ἀνῃρέθη, ὁ τῆς εἰρήνης Θεὸς εἰρηνο ποίησε τὰ ἄνω καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, Διὰ τοῦτο τοίνυν μεγάλην τὴν ἑβδομάδα καλοῦμεν, ἐπειδὴ τοσοῦτον πλῆθος δωρεῶν ἡμῖν ἐν αὐτῇ κεχάρισται ὁ Δεσπότης. Διὰ τοῦτο πολλοὶ καὶ τὴν νηστείαν ἐπιτείνουσι, καὶ ἀγρυπνίας καὶ παννυχίδας ἱερὰς, καὶ ἐλεημοσύνας ἐπιδείκνυνται, δεικνύντες δι᾽ ὧν πράττουσι τὴν τιμὴν, ἣν περὶ τὴν ἑβδομάδα ἔχουσιν. Εἰ γὰρ ὁ Δεσπότης τοσαῦτα ἐν αὐτῇ ἡμῖν ἀγαθὰ ἐδωρήσατο, πῶς οὐχὶ καὶ ἡμᾶς προσήκει, δι᾽ ὧν δυνάμεθα, τὴν αἰδῶ καὶ τὴν τιμὴν ἐπιδείκνυσθαι;

2. Η εθιμοτυπία και ο συναισθηματισμός που κατατρώγει την ουσία
Πολλοί είναι εκείνοι που κλαίνε και πενθούν για τον Χριστό που σταυρώνε-ται και πεθαίνει και εκχύνουν έναν άκρατο συναισθηματισμό. Είναι ο παραδο-σιακός και εθιμοτυπικός φολκλορισμός της Μ. Εβδομάδος με τις λαμπάδες και τα λουλούδια και τους στολισμούς και τα πένθιμα ρούχα που δημιουργούν ένα πένθος για τον Θεό που πεθαίνει. Όλο αυτό το εορταστικό σκεπτικό είναι μια διαστροφή από το αληθινό νόημα του πένθους των ημερών. Ο Σταυρός του Χρι-στού είναι σημείο χαράς και ευφροσύνης. Είναι ύπόθεση καυχήματος για τιν άν-θρωπο και αγάπης εκδήλωση του Θεού. Ο Σταυρός έγινε το καθάρσιον της οι-κουμένης και η καταλλαγή χρονίας έχθρας. Δεν πενθούμε έναν Θεό που πα-θαίνει για τις αμαρτίες όλων αλλά για τον εαυτό μας που τον σταύρωσε και τις αμαρτίες που τις δικές μας που εξοφλεί με το Αίμα Του. Το πένθος ανήκει σε μας που και σήμερα τον ανασταυρώνουμε με τις αμαρτίες μας. Και η νηστεία είναι ένα πένθος και μετάνοια για τις αμαρτίες όλων.

Ἂν οὖν ἔρηταί σε Ἰουδαῖος καὶ Ἕλλην, τίνος ἕνεκεν νηστεύεις, μὴ εἴπῃς, ὅτι διὰ τὸ πάσχα, μηδὲ ὅτι διὰ τὸν σταυρὸν, ἐπεὶ πολλὴν αὐτῷ δίδως τὴν λαβήν• οὐ γὰρ διὰ τὸ πάσχα νηστεύομεν, οὐδὲ διὰ τὸν σταυρὸν, ἀλλὰ διὰ τὰ ἁμαρτήματα τὰ ἡμέτερα, ἐπειδὴ μέλλομεν μυστηρίοις προσιέναι• ἐπεὶ τό γε πάσχα οὐ νηστείας ἐστὶν οὐδὲ πένθους, ἀλλὰ εὐφροσύνης καὶ χαρᾶς ὑπό θεσις. Ὁ γὰρ σταυρὸς ἀνεῖλε τὴν ἁμαρτίαν, καθάρσιον τῆς οἰκουμένης ἐγένετο, καταλλαγὴ χρονίας ἔχθρας, ἀνέῳξε τοῦ οὐρανοῦ τὰς πύλας, τοὺς μισουμένους φίλους ἐποίησεν, εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπανήγαγεν, ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου ἐκάθισε τὴν ἡμετέραν φύσιν, μυρία ἕτερα παρέσχεν ἡμῖν ἀγαθά. Οὐ τοίνυν πενθεῖν οὐδὲ κατεστάλθαι χρὴ, ἀγάλλεσθαι δὲ καὶ χαίρειν ὑπὲρ τούτων ἁπάντων. Διὰ τοῦτο καὶ Παῦλός φησιν, Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ πάλιν, Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε. Καὶ ὁ Ἰωάννης οὕτω πώς φησιν• Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον. Πῶς; εἰπέ. Καὶ πάντα παραδραμὼν τἄλλα, τὸν σταυρὸν τέθεικεν. Εἰπὼν γὰρ, Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ἐπήγαγεν, Ὅτι τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν ἔδωκεν, ἵνα σταυρωθῇ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Εἰ τοίνυν ἀγάπης ὑπόθεσις καὶ καύχημα ὁ σταυρὸς, μὴ λέγωμεν ὅτι δι᾽ αὐτὸν πενθοῦμεν• οὐ γὰρ πενθοῦμεν δι᾽ ἐκεῖνον, μὴ γένοιτο ἀλλὰ διὰ τὰ οἰκεῖα ἁμαρτήματα. Διὰ τοῦτο νηστεύομεν.’’.

Μετάφραση.
Αν σε ρωτήσει Ιουδαίος και Έλληνας, για ποιό λόγο νηστεύεις, μην πεις για το Πά-σχα, ούτε και για τον Σταυρό, γιατί θα τους δώσεις λαβή να κατηγορούν· δεν νηστεύουμε για το Πάσχα, ούτε για τον Σταυρό, αλλά για τα αμαρτήματα μας, επειδή πρόκειται να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων· διότι το Πάσχα δεν είναι υπόθεση νηστείας και πένθους, αλλά ευφροσύνης και χαράς. Διότι ο Σταυρός εξάλειψε την αμαρτία, έγινε καθάρσιο της οικουμένης, καταλογή χρόνιας έχθρας, άνοιξε τις πύλες του ουρανού, ό-σους μισούνται τους έκανε φίλους, στον ουρανό τους επανέφερε, στα δεξιά του θρόνου κάθισε την ανθρώπινη μας φύση, μύρια άλλα αγαθά μας έδωκε. Δεν είναι για να πεν-θούμε και να μαραζώνουμε, αλλά για να αγγαλλόμεθα και να χαιρόμαστε για όλα αυτά. Γι’ αυτό και ο Παύλος λέγει, ‘’για τίποτα άλλο δεν μπορώ να καυχηθώ παρά για τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού’’. Και αλλού, ‘’όλη του την αγάπη για μας ο Θεός την έδειξε στο ότι ενώ ήμασταν αμαρτωλοί ο Χριστός πέθανε υπέρ ημών’’. Και ο Ιωάννης κάπως έτσι το λέγει· ‘’τόσο πολύ αγάπησε ο θεός τον κόσμο’’. Πως αγάπησε τον κόσμο; Πες μου. Αφού όλα τα παράτρεξε, πρόβαλλε τον Σταυρό. Γι’ αυτό και αφού είπε, ‘’τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο’’, συνέχισε, ‘’ώστε τον Μονογενή του Υιό έδωκε για να σταυρωθεί, ώστε αυτό που πιστεύει σ’ Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να έχει ζωή αιώνια’’. Αν ο Σταυρός είναι υπόθεση αγάπης και καύχημα, μη λέμε ότι γι’ αυτόν πενθούμε· δεν πεν-θούμε για εκείνον, μη γένοιτο, αλλά για τα δικά μας αμαρτήματα. Γι’ αυτό νηστεύουμε.
Το ερώτημα είναι πως θα την διανύσουμε; Τρια ρήματα, τρεις λέξεις διαγράφουν όλο το σκεπτικό, όπως ακούγεται στο τροπάριο.

 Συμπόρευση - συμπορευθώμεν
 Συσταύρωση - συναναστηθώμεν
 Συνανάσταση - συζήσωμεν αὐτῷ - συνανυψώ ημάς

Είναι η Μεγάλη Εβδομάδα της καρδιάς μου. Ένας προβληματισμός και μια αγω-νία. Εορτάζω σημαίνει ζω, βιώνω όλα τα γεγονότα οντολογικά. Κέντρο ο Χριστός ο Πάσχων Δούλος και δίπλα η δική μου καρδιά και πορεία.

Συμπόρευση - ‘’δευτε ουν και ημείς συμπορευθώμεν…’’

Η Εκκλησία μας έχει καθημερινά τις ακολουθίες της και την λατρευτική ζωή της. Ακολουθώντας όλα τα δρώμενα μέσα στην Εκκλησία, όλο αυτό είναι η αλη-θινή συμπόρευση της. Εθισμός και ρουτίνα δεν μπορεί να γίνει ποτέ η λατρεία της Εκκλησίας διότι εδώ μιλά η καρδιά, ζει η καρδιά, βιώνει η καρδιά, κινεί το Ά-γιο Πνεύμα. Κάθε Πάσχα είναι το μοναδικό Πάσχα.
Ένα Σταυροαναστάσιμο οδοιπορικό είναι η Μεγάλη Εβδομάδα. Ημέρα τη ημέρα ένα ανέβασμα και μια πορεία προς το πάθος και την Ανάσταση. Είναι και δική μας πορεία και σταύρωση. Μέσα από την καθημερινή λατρεία βλέπει κα-νείς το ιστορικό κομμάτι της Μεγάλης Εβδομάδας. Την καθημερινή πορεία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που κινήθηκε και τι έκανε και τι συνέβη. Εκεί πάνω στη ιστορική αυτή βάση έρχεται η εκκλησία πνευματικά μέσα από τα τροπάρια να προβάλλει και τα πνευματικά βήματα και την σταυρική πορεία της κάθε ψυ-χής συνοδεύοντας τον Νυμφίο Χριστό στο Πάθος του. Τα τροπάρια και τα πρό-σωπα που προβάλλει παράλληλα με την μορφή του Πάσχοντος δούλου Χριστού καθώς και τα κείμενα των Ευαγγελίων και προφητειών δείχνουν την πορεία για μια πνευματική σταύρωση του εαυτού μας.
Ο Χριστός όλη την εβδομάδα βαδίζει από ταπείνωση σε ταπείνωση μέχρι την εσχάτη που είναι ο σταυρός. Όλα αυτά για την σωτηρία του ανθρώπου. Δεν είναι ένα γεγονός που έγινε τότε και το αναπαριστούμε θεατρικά, αλλά είναι που ξαναζούμε και φέτος όλο το μαρτύριο του Χριστού με την δική μας συμπό-ρευση. Οι ημέρες της Μ. Εβδομάδας έχουν την ιδιαιτερότητα τους που πρέπει να τις αφιερώσουμε στον Κύριο και όχι σε μια εξωτερική ετοιμασία που μας οδηγεί στη εξωτερική μας εμφάνιση και στο φαγητό και το ποτό. Δεν είναι μια γαστρο-νομική γιορτή, αλλά η δική μου σταύρωση και ανάσταση που πορεύεται πλάι - πλάι στου Χριστού. Η μετάνοια μου, η συμφιλίωση με όλους, η καθαρότητα και η αγνότητα με την συνεχή μετοχή μου στην λατρευτική ζωή της κάθε ημέρας της Μ. Εβδομάδος.
Μ. Εβδομάδα είναι ένας δρόμος προσωπικός, μια προσωπική υπόθεση για την συνάντηση μου με τον Χριστό, τον Εσταυρωμένο και τον Αναστημένο. Είναι η εβδομάδα που περιμένει πολλά από μας ο Κύριος. Συνήθως τον εγκαταλεί-πουμε όλοι μας για τις δουλειές μας για να προλάβουμε να ψωνίσουμε και να ετοιμάσουμε τις διακοπές μας. Εθιμοτυπικά συμμετέχουμε και συναισθηματικά του φέρνουμε λουλούδια στον Σταυρό και στον επιτάφιο. Κλαίμε για τον Χριστό που παθαίνει και απωθούμε τις αμαρτίες μας από τον συνείδηση μας για να μας μη μας ενοχλεί. Δεν κλάψαμε τον εαυτό μας που τον σταυρώνει κάθε ημέρα με την αθλιότητα μας. Η Μ. Εβδομάδα είναι ο τόπος των δακρύων μου, ‘’εν ψυχή συντετριμμένη’’, η διάβαση μου από την δουλεία στην ελευθερία. Ας δούμε την Μ. Εβδομάδα στο επίπεδο όχι των παραδοσιακών εκδηλώσεων που κι αυτά αν τα δούμε με πνευματικό όμμα έχουν την πνευματική τους διάσταση, αλλά ας την δούμε σαν μια προσωπική υπόθεση. Να δημιουργήσουμε το περιβάλλον το πνευματικό. Έχουμε χρόνο μόνο για την Εκκλησία και όχι για της δουλειές μας. Ότι σπείρω θα θερίσω. Ας ζήσουμε το Μυστήριο της αγάπης του Χριστού με μια απέραντη σιωπή και ησυχία εσωτερική. Ας ζούμε κάθε ημέρα μέσα στους Ναούς μας χωμένοι μέσα στην αγκάλη του Θεού βιώνοντας όλο το μεγαλείο των Πα-θών. Η καρδιά μας είναι εκεί τις ημέρες αυτές ακόμη πιο πολύ, ‘’όπου ο θησαυ-ρός εκεί και η καρδία ημών’’.

Π. Σεβαστιανός

Κυριακή τῶν Βαΐων

Την Κυριακή των Βαΐων ο Χριστός εισέρχεται ως Βασιλέας στην πόλη των Ιεροσολύμων ο ίδιος ως ταπεινός Βασιλιάς καθισμένος πάνω σ’ ένα γαϊδουράκι καθώς ο Δαυίδ και ο κάθε βασιλιάς του Ισραήλ πορευόταν. Και η πόλη τον υπο-δέχονται ανάλογα με την κάθε ψυχή. Ως βασιλέα των επευφημούν στην αρχή ο απλός λαός και μετά τα παιδιά στον Ναό, στρώνουν ταπεινά τα ρούχα τους στην γη για να περάσει ο Κύριος, κραδαίνουν βάϊα νίκης στα χέρια τους υποδεχόμενοι τον Βασιλέα τους. Είναι αυτός ο λαός που ‘’Μετὰ κλάδων ὑμνήσαντες πρότερον, μετὰ ξύλων συνέλαβον ὕστερον, οἱ ἀγνώμονες Χριστόν, Ἰουδαῖοι τὸν Θεόν, ἡμεῖς δὲ πίστει ἀμεταθέτῳ, ἀεὶ τιμῶντες ὡς εὐεργέτην, διαπαντὸς βοήσωμεν αὐτῷ· Εὐλογημένος εἶ ὁ ἐρχόμενος, τὸν Ἀδὰμ ἀνακαλέσασθαι.’’
Ο Λάζαρος του στρώνει τραπέζι στο σπίτι του. Η Μαρία τον αλείφει με μύρο ευγνωμοσύνης που ανάστησε τον αδελφό της. Και οι αρχιερείς μαζί με το συμ-βούλιο των ιουδαίων αποφασίζουν να σκοτώσουν και τον Χριστό και τον Λάζαρο από φθόνο. Διάφοροι άνθρωποι με την ανάλογη υποδοχή του Νυμφίου Χριστού.
Κυριακή Βαΐων καί ἡ καρδιά μου ὑποδέχεται τόν Χριστό μετά βαΐων καί κλάδων. Τί εἶναι γιά μένα ὁ Χριστός μου; Τι θέση ἔχει στήν καρδιά μου; Ἕνα ἐρώτημα πού συγκλονίζει τήν ψυχή μου τή μέρα αὐτή. Δέν εἶναι ἕνας θαυματο-ποιός πού τόν ψάχνω στήν ἀνάγκη μου, οὔτε καί ἕνας μάγος πού λέει τό μέλλον κι ἀσφαλίζει τήν ἀνασφάλειά μου... ὄχι… ὁ Κύριος εἶναι ὁ Βασιλεύς μου πού τό θέλημά του εἶναι θέλημά μου....εἶναι ὁ Ἀρχιερέας μου πού μέ ταΐζει μέ τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του καί ἀκούει τίς προσευχές μου... Εἶναι ὁ Διδάσκαλός μου πού τό λόγο Του παίρνω καί ἀνασταίνομαι... Αὐτός ὁ Χριστός σήμερα ἦρθε μέσα μου... ὅλος παρών ἐντός μου μέ τήν Θεία Κοινωνία... ὁ μεγάλος ἔνοικος τῆς καρδιᾶς μου... Καί ἔστρωνα τό σπιτικό μου μέ τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη, καί ἔριχνα μύρα θείου ἔρωτος προσευχῶν στά πόδια Του, καί ἔστρωνα τραπέζι στόν φτωχό, καί μέ δάκρυα ἔπλενα τήν ψυχή μου ἀπό τίς ἁμαρτίες μου....καί ἦρθε σή-μερα... Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος... καί δέν εἶμαι μόνος... μέσα μου ζεῖ ὅλος ὁ Θεός... καί ἡ ἐλπίδα λάμπει καί ἡ χαρά μου ἀναδύεται.... Καί ἔβλεπα μπροστά μου τόν Κύριο νά βιάζεται, νά ἐπείγεται νά διαβεῖ τόν δρόμο ὅπου ὁδηγεῖ στόν Γολγοθᾶ... ἐκεῖ στόν Σταυρό τελεῖ τούς γάμους του ἐν αἵματι γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.
Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη και Μ. Τετάρτη είναι οι πρώτες ημέρες που τις περνά ολημερίς στον Ναό των Ιεροσολύμων. Ο Κύριος έχοντας σαν βάση του την Βη-θανία ανεβοκατεβαίνει με τα πόδια καθημερινά στα Ιεροσόλυμα. Δεν θέλει να μείνει στην πόλη για να μη τον συλλάβουν την νύχτα όποτε θέλουν αυτοί. Ξέρει πότε θα παραδώσει τον εαυτό του για να Σταυρωθεί. Στις τρεις αυτές πρώτες ημέρες κέντρο του είναι ο Ναός όπου γίνονται θυελλώδεις συζητήσεις με όλους τους παράγοντες. Σαν τον αμνό που επέλεγαν οι Ιουδαίοι και που μια ολόκληρη εβδομάδα τον ήλεγχαν μήπως τυχόν βρουν κάποιο μώμο και έτσι καθαρός και άμωμος να τον θυσιάσουν για το Πάσχα τους.
Η κάθε ημέρα έχει και την ιδιαιτερότητά της ιστορικά, αλλά και παράλληλα και την πνευματική προσέγγιση και συμπόρευση του κάθε πιστού. Η εκκλησία με το συναξάρι και τα τροπάρια μας καλεί σε μια εσωτερική συμπόρευση. Ας έ-χουμε υπ’ όψιν ότι η κάθε βραδινή ακολουθία του Νυμφίου είναι ο όρθρος και τα γεγονότα της επομένης ημέρας.

Π. Σεβαστιανός

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι άνθρωποι να ζουν μέσα σ’ αυτήν την κόλαση του κόσμου

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι άνθρωποι να ζουν μέσα σ’ αυτήν την κόλαση του κόσμου. Νιώθουν οι περισσότεροι μια μεγάλη εγκατάλειψη, μια αδιαφορία -ιδίως τώρα- από παντού. Δεν έχουν από που να κρατηθούν. Είναι αυτό που λένε: “Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται”
.Αυτό δείχνει ότι ο πνιγμένος ζητάει από κάπου να πιασθή, να σωθή. Βλέπεις, το καράβι βουλιάζει και ο άλλος πάει να πιασθή από το κατάρτι. Μα, αφού το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξη, δεν σκέφτεται ότι και το κατάρτι θα βουλιάξη. Πιάνεται από το κατάρτι και βουλιάζει πιο γρήγορα! Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι ζητούν κάπου να ακουμπήσουν, από κάπου να πιασθούν. Και αν δεν έχουν πίστη να ακουμπήσουν σ’ αυτήν, αν δεν εμπιστευθούν στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψουν τελείως τον εαυτό τους σ’ Αυτόν, θα βασανίζωνται. Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό!
Τα χρόνια που περνούμε είναι πολύ δύσκολα και πολύ επικίνδυνα, αλλά τελικά θα νικήσει ο Χριστός.
Θα δήτε πως θα εκτιμήσουν την Εκκλησία
Αρκεί εμείς να είμαστε σωστοί.
 Θα καταλάβουν ότι αλλιώς δεν γίνεται χωριό!!!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ  ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  11 ΑΠΡ 2012

Η ωφέλεια από τις θλίψεις και τους πειρασμούς

http://www.tv4e.gr/videoondemand.php?file_id=11

Ο Θεός αφήνει τον διάβολο ελεύθερο μέχρις ενός σημείου να πειράξη τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο τον αφήνει ελεύθερο να κάνη το καλό ή το κακό.

Εσείς ξέρετε με τι σαπούνι πλένει ο διάβολος τον άνθρωπο, όταν ο Θεός επιτρέπη να τον πειράξη, για να δοκιμασθή;

Με τους αφρούς της κακίας του. Έχει καλό ... σαπούνι! Όπως η γκαμήλα βγάζει αφρούς, όταν θυμώνη, έτσι κάνει και ο διάβολος σε τέτοιες περιπτώσεις.
Και μετά τρίβει τον άνθρωπο, όχι για να φύγουν οι λεκέδες του και να εξαγνισθή, αλλά από κακία.Και ο Θεός όμως αφήνει τον διάβολο να τρίβη τον άνθρωπο, ίσα-ίσα μέχρι να φύγουν οι λεκέδες και να καθαρίση.
Αν άφηνε να τον τρίψη όπως τρίβουν τα ρούχα, θα τον ξέσχιζε.

Ο Θεός αφήνει τον διάβολο ελεύθερο μέχρις ενός σημείου να πειράξη τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο τον αφήνει ελεύθερο να κάνη το καλό ή το κακό.
Δεν φταίει όμως ο Θεός για το κακό που θα κάνη ο άνθρωπος.
Ο Ιούδας λ.χ. ήταν μαθητής του Χριστού. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν θέλημα Θεού να γίνη προδότης;Όχι, αλλά ο ίδιος ο Ιούδας επέτρεψε στον διάβολο να μπη μέσα του. Κάποιος είπε σε έναν ιερέα: «Πάτερ, σε παρακαλώ, κάνε ένα Τρισάγιο για τον Ιούδα».Ήταν δηλαδή σαν να έλεγε:
«Εσύ, Χριστέ, είσαι άδικος• έτσι ήταν θέλημά Σου, να Σε προδώση ο Ιούδας• γι’ αυτό τώρα βοήθησέ τον».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ  ΤΗΝ!!!! ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!


ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   9 ΑΠΡ 2012

Κλασσικά Εικονογραφημένα-Κασσιανή

ΚΑΣΣΙΑΝΗ (Greek Classics Illustrated)

ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΟΣ ΨΑΛΤΗΣ

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Εάν ο ήρως του παρόντος διηγήματος ήτο αυτούσιος ο γράφων, τότε ο
επί κεφαλής τίτλος, θα είχε μάλλον τροπικήν και αλληγορικήν
σημασίαν. Διότι, ναι μεν, ευδοκία της θείας προνοίας, είνε αληθές
ότι και χάρις εις την φιλάδελφον προθυμίαν του χωρικού και
αρχοντικού φίλου μου κυρ Γιάννη Πεντελιώτου, αξιούμαι σχεδόν κατ'
έτος ανελλιπώς, κατά τας περιδόξους, ταύτας ημέρας να συμβάλλω
εναμίλλως μετ' αυτού, υποβαστάζοντος διά της χειρός τα γυαλιά του,
αγαπώντος το πολίτικον ύφος, παρατείνοντος επ' άπειρον τα μουσικά
κώλα και τας καταλήξεις του, εις τον μικρόν αγροτικόν ναΐσκον του
χωρίου Θ., όπου μυροβολεί ελισσόμενον εις κυανούς στεφάνους το
μοσχολίβανον, περιβάλλον ως διά φεύγοντος πλαισίου τους ακτινωτούς
στεφάνους και τας σεμνάς όψεις των αγίων, και όπου με τας κεντητάς
ποδιάς των και τα λευκά κολόβια αι νεαραί χωρικαί προσέρχονται
φέρουσαι αγκαλίδας ρόδων και ίων και θημονίας όλας δενδρολιβάνου,
καταφορτώνουσαι με λόφους ανθέων τον πενιχρόν επιτάφιον, μη έχοντα
ανάγκην άλλης πολυτελείας. Εκεί εισβάλλει ουλαμός όλος αυτοσχεδίων
ψαλτών, κρατούντων ανά έν φυλλάδιον του επιταφίου εις την χείρα,
οίτινες φιλοτιμούνται να ψάλλωσιν εν σπαρακτική παραφωνία τα
εγκώμια, καταστρέφοντες διά κωμικών σφαλμάτων και τας ολίγας
λέξεις, όσαι είνε ορθώς τυπωμέναι εις τα φυλλάδια εκείνα.
Χωρίς να είμαι κύριον μέρος του αυτοσχεδίου τούτου χορού, οφείλω
να ομολογήσω ότι, καίτοι προσπαθών να συμψάλλω υποφερτά κάπως με
τον αρχοντικόν και πρόθυμον φίλον μου, ουχ ήττον υστερώ αυτού κατά
πολλά, και διά τούτο επεκαλέσθην εν αρχή, ως επιείκειαν εκ μέρους
του αναγνώστου, την τροπικήν του τίτλου εκδοχήν, καθ' ον δηλ.
τρόπον εις όλους τους ναούς, παρουσιάζονται κατά τας ημέρας
ταύτας, πολλοί τέως άγνωστοι, μουσόληπτοι εκ του παραχρήμα,
λαμπριάτικοι ψάλται, ούτω και ο γράφων, ενώ καθ' όλον τον άλλον
χρόνον σιωπά, παρουσιάζεται, δις του έτους ούτος, τα Χριστούγεννα
και το Πάσχα, κατ' αποκοπήν διηγηματογράφος. Το πράγμα ήρχισε να
γίνεται κάπως φορτικόν, και πολλοί μεν εσκανδαλίσθησαν, τινές δε
και το απεδοκίμασαν. Αρκούσι τόσαι άλλαι μανίαι, τόσοι ξενισμοί.
Ημείς δεν είμεθα Άγγλοι ούτε Αμερικάνοι. Μη μας σκοτίζης και συ.
Πόθεν έλαβες αφορμήν να υποθέσης ότι το κοινόν θέλγεται από τας
αναμνήσεις σου, ή συγκινείται από τα αισθήματά σου; Το έκαμες μίαν
φοράν ή δύο. Αρκεί. Παύσε πλέον. Δεν βλέπεις ότι το αιώνιον θέμα
σου εξηντλήθη, και ότι ευρίσκεσαι εις την ανάγκην να προσπαθής βία
να παρουσιάσης απλήν παραλλαγήν κατ' έτος;

Εν πρώτοις, καλόν θα ήτο να διακρίνωμεν ό,τι είνε πράγματι
ξενισμός από ό,τι δύναται να είνε, εκ της φύσεως των πραγμάτων,
κοινόν εις πάντα τα έθνη. Λόγου χάριν, το να εκδίδωνται τα
περιοδικά κατά Σάββατον ή Κυριακήν είνε ξενισμός; Το να
δημοσιεύουν αι πολιτικαί εφημερίδες φιλολογικωτέραν ύλην κατά
Κυριακήν, είνε ξενισμός; Ενί λόγω, το να σχολάζη τις κατά τας
εορτάς από της τύρβης του κόσμου, ως και από της αναγνώσεως άρθρων
πολιτικών, και να αισθάνεται την ανάγκην αβροτέρας, τερπνοτέρας,
αφοσιοτέρας αναγνώσεως είνε ξενισμός; Έστω, αλλά δύνασαι να
δημοσιεύης εν ημέραις εορτών διηγήματα ή περιγραφάς, χωρίς να
κάμνης ποσώς λόγον περί των Χριστουγέννων και του Πάσχα.
Ιδού λοιπόν ποίον το αίτιον της δυσφορίας των - και πόσον αφελώς
το ομολογούσι.... το εξωτερικεύουσι. Να φιλοξενηθής ηγεμονικώς εις
τα μέγαρα μεγάλου άρχοντος, και να μην προπίης εις τιμήν του
οικοδεσπότου! Να απολαύσης (ξενίας δεσποτικής και αθανάτου
τραπέζης) και να μην αποδώσης ευχαριστίαν εις τον εστιάτορα! Αλλ'
εις τα διηγημάτια, όσα εδημοσίευσε κατά καιρούς ο υποφαινόμενος τα
Χριστούγεννα ή το Πάσχα, ενεπνεύσθην, αληθώς, από τας αναμνήσεις
μου και τα αισθηματά μου, τα οποία θέλγουσι και συγκινούσιν εμέ
αυτόν - ίσως και ολίγους εκλεκτούς αναγνώστας. Ότι δε τοιούτοι
υπάρχουσιν, αποδεικνύεται εκ τούτου, ότι δύο των εφημερίδων, αι
κορυφαίαι της πρωτευούσης ως και το μονάκριβον περιοδικόν,
δεξιούνται τα εορτάσιμα διηγημάτια των ημερών τούτων.

Έπειτα ουδαμού σχεδόν θα εύρητε ότι επεζήτησα βεβιασμένην θέσιν ή
πλοκήν, όπως γαλβανίσω την περιέργειαν του αναγνώστου. Όπου
γίνεται λόγος περί ξενιτευμένων, οίτινες επιστρέφουσι μετά μακράν
απουσίαν ή στέλλουσι γράμματα μετά υλικής παρηγορίας εις τους
οικείους, ταύτα όλα βασίζονται επί της πραγματικότητος, καθόσον
όλοι οι ζήσαντες εις παραθαλασσίους και ναυτικούς τόπους της
Ελλάδος κάλλιστα γνωρίζουσιν ότι, κατά τας παραμονάς ιδίως των
εορτών, πολλοί ξενιτευμένοι, ενώ συνήθως φαίνονται σκληροί και
απεσκληρημένοι τον φλοιόν, αίφνης "ενθυμούνται" τους οικείους των,
ή και επιστρέφουσιν εις τας πατρίδας, ή αν αυτοί κωλύονται υπό
φιλοτιμίας να κατέλθωσιν ευπροσώπως, όχι σπανίως αποστέλλουσι
παραμυθίαν εις τας γηραιάς μητέρας και τας αδελφάς των. Εν άλλοις
λόγοις γίνεται λόγος περί των κοινωνικών και οικογενειακών εθίμων
των σχετιζομένων με τας εορτάς, και αλλαχού πάλιν η ασθενής πλοκή
στρέφεται περί νεωτεριστικόν τι φθοροποιόν έθιμον. Τι το απίθανον
εις όλα ταύτα;

Αλλά τα πλείστα των υπ' εμού γραφέντων εορτασίμων διηγημάτων
έχουσιν, ας μου επιτραπή ο λατινικός όρος, a priori την υπόθεσιν,
είνε δηλαδή μάλλον θρησκευτικά. Ποίαν χάριν, σας παρακαλώ, ποίαν
δύναμιν και πρωτοτυπίαν θα είχε το να λάβη τις τον κόπον να
περιγράψη λεπτομερώς πώς χωρικός ιερεύς απήλθε να λειτουργήση εις
εξωκκλήσιον, χάριν μικράς κοινότητος αγροίκων ή βοσκών, ποίοι και
πόσοι μετέσχον της πανηγύρεως και ποία τινα ήσαν τα ήθη των
πανηγυριστών; Τούτο θα ήτο όλως ευτελές κατά την γνώμην των
κριτικών. Το να γράψη τις, ότι γηραιός ανήρ εφόνευσε την συμβίαν
του, κατ' αυτήν την ημέραν των Χριστουγέννων - χωρίς μήτε ο
αναγνώστης μήτε ο συγγραφεύς να υποπτεύωσι καν διατί την εφόνευσεν
-, τούτο είνε υψηλόν και πολυτελές, κατά την εκτίμησιν μερικών.
Μετά τοιούτον έγκλημα κατ' αυτήν την αγίαν ημέραν, το θέμα
εξηντλήθη, και όλα τα Χριστουγεννιάτικα και τα πασχαλινά διηγήματα
δεν πρέπει πλέον να βλέπωσι το φως.

Μη "θρησκευτικά, προς θεού". Το Ελληνικόν έθνος δεν είνε
Βυζαντινοί, εννοήσατε; Οι σημερινοί Έλληνες είνε κατ' ευθείαν
διάδοχοι των αρχαίων. Έπειτα επολιτίσθησαν, προώδευσαν και αυτοί.
Συμβαδίζουν με τάλλα έθνη. Ποίαν ποίησιν έχει το να γράψης ότι ο
Χριστός «δέχεται την λατρείαν του πτωχού λαού», και ότι πτωχός
ιερεύς «προσέφερε τω θεώ θυσίαν αινέσεως;» Και να περιγράφης το
εσωτερικόν του ναΐσκου, με τας νυσταλέας κανδήλας και τας αμαυράς
μορφάς των Αγίων ολόγυρα! Δεν τα εννοούμεν αυτά ημείς. Θέλομεν
διήγημα, το οποίον να είνε όλον ποίησις, όχι πεζή πραγματικότης.
Συ δε πώς τολμάς να γράφης ομιλών περί Ιουλιανού του Παραβάτου,
καρφωμένου εις τον τοίχον από την λόγχην του αγίου Μερκουρίου,
τοιαύτην βλάσφημον φράσιν: «Πελιδνός, ο παράφρων τύραννος....»
Όταν συγγραφεύς άλλος, και άλλης περιωπής, δημοσιεύσας προ ετών
ιστορικοφανταστικόν δράμα, προέτασσε "χυδαία" αληθώς προλεγόμενα,
δι' ων ύβριζε βαναύσως την θρησκείαν των πατέρων του - τότε ουδείς
λόγος ήτο όπως σκανδαλισθή τις διότι το πράγμα ήτο της μόδας. Αλλά
συ, να τολμάς να εκφράζεσαι με τοιαύτην ασεβή γλώσσαν περί του
Ιουλιανού εκείνου, του παραβάτου ή αποστάτου καλουμένου - η
θρασύτης υπερβαίνει παν όριον. Και όμως ο σοφός επικριτής δεν
ενόησεν ότι η φράσις ήτο εξ αντικειμένου, όπως λέγουσιν αυτοί·
απέδιδε δηλ. διά λέξεων τα χρώματα του ζωγράφου· και ότι παν
ζήτημα περί των δοξασιών του γράφοντος (όστις εν τούτοις δεν
αρνείται ότι συμμερίζεται την γνώμην του Βυζαντινού τοιχογράφου)
παρέλκει όλως.

Διά να δώσωμεν πέρας εις το προοίμιον αυτό, θα είπωμεν με δύο
λέξεις ότι: Το σημερινόν έθνος δεν επήγε, δυστυχώς, τόσον εμπρός
όσον λέγουν αυτοί. Το έθνος το Ελληνικόν, το δούλον τουλάχιστον,
είνε ακόμη πολύ οπίσω, και το ελεύθερον δεν δύναται να τρέξη
αρκετά εμπρός, χωρίς το όλον να διασπαραχθή, ως διασπαράσσεται,
φευ! ήδη. Ο τρέχων πρέπει να περιμένη και τον επόμενον, εάν θέλη
ασφαλώς να τρέχη· ο ελεύθερος πρέπει να βοηθή τον δεσμώτην ή
πρέπει να τον ανακουφίζη. Όσον παρέρχεται ο χρόνος, τόσον το
ελεύθερον έθνος καθίσταται οίμοι! ανικανώτερον όπως δώση χείρα
βοηθείας εις το δούλον έθνος. Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται
να είνε κοσμοπολίτης ή αναρχικός, ή άθεος ή ό,τι δήποτε. Έκαμε το
πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είνε ελεύθερος
να επαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, την απιστίαν και την
απαισιοδοξίαν. Αλλά Γραικύλος της σήμερον όστις θέλει να κάμη
δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον
ανορθούμενον επ' άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και
φανή και αυτός γίγας. Το ελληνικόν έθνος, το δούλον, αλλ' ουδέν
ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχη διά παντός ανάγκην της
θρησκείας του.

Το επ' εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω
πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας να υμνώ
μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν
και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη. "Εάν
επιλάθωμαί σου Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου, κολληθείη η
γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν ου μη σου μνησθώ.

***
Αλλ' ο ήρως του παρόντος διηγήματος είνε ο κυρ Κωνσταντός
Ζμαροχάφτης, τρίτος πάρεδρος του δήμου Λίτης, του χωρίου Αν......,
όστις υπεσχέθη, ως είχε πάντοτε συνήθειαν ευκόλως να υπόσχεται
(εις την αρετήν δε ταύτην ίσως ώφειλε και την επιτυχίαν του εις τα
πολιτικά· διότι ενώ ο α' και ο β' πάρεδρος εις πάσαν εκλογήν,
εμάχοντο πάντοτε περί της πρώτης τάξεως προς αλλήλους, αυτός,
μετριόφρων και χωρίς κεράσματα εξελέγετο ασφαλώς τρίτος εκάστοτε,
μη υπάρχοντος τετάρτου συναγωνιστού), υπεσχέθη, λέγω, να υπάγη να
συλλειτουργήση τον παπά Διανέλον τον Πρωτέκδικον, έξω, εις το
παρεκκλήσιον του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ο ναΐσκος ευρίσκετο
τρεις ώρας μακράν της πόλεως, και ο παπά Διανέλος ο Πρωτέκδικος
είχεν απέλθει εκεί από της πρωίας του μεγάλου Σαββάτου, αφού έλαβε
την υπόσχεσιν του κυρ Κωνσταντού ότι θα έφθανε προς το βράδυ διά
να ψάλη και συνεορτάσωσιν ομού την Ανάστασιν.

Άγιον Όρος: Γεύσεις, αρώματα, εκμυστηρεύσεις στο Περιβόλι της Παναγίας!

Τον Νυμφώνα Σου Βλέπω

ΤΟΝ ΝΥΜΦΩΝΑ ΣΟΥ ΒΛΕΠΩ, ΣΩΤΗΡ ΜΟΥ, ΚΕΚΟΣΜΗΜΕΝΟΝ, ΚΑΙ ΕΝΔΥΜΑ ΟΥΚ ΕΧΩ ΙΝΑ ΕΙΣΕΛΘΩ ΕΝ ΑΥΤΩ, ΛΑΜΠΡΥΝΩΝ ΜΟΥ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΦΩΤΟΔΟΤΑ ΚΑΙ ΣΩΣΟΝ ΜΕ

O Ιωσήφ και η γυναίκα του Πετεφρή

ΙΩΣΗΦ δὲ κατήχθη εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἐκτήσατο αὐτὸν Πετεφρὴς ὁ εὐνοῦχος Φαραώ, ὁ ἀρχιμάγειρος, ἀνὴρ Αἰγύπτιος, ἐκ χειρῶν τῶν ᾿Ισμαηλιτῶν, οἳ κατήγαγον αὐτὸν ἐκεῖ. 2 καὶ ἦν Κύριος μετὰ ᾿Ιωσήφ, καὶ ἦν ἀνὴρ ἐπιτυγχάνων καὶ ἐγένετο ἐν τῷ οἴκῳ παρὰ τῷ κυρίῳ αὐτοῦ τῷ Αἰγυπτίῳ. 3 ᾔδει δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ, ὅτι ὁ Κύριος ἦν μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ὅσα ἐὰν ποιῇ, Κύριος εὐοδοῖ ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ. 4 καὶ εὗρεν ᾿Ιωσὴφ χάριν ἐναντίον τοῦ κυρίου αὐτοῦ, καὶ εὐηρέστησεν αὐτῷ, καὶ κατέστησεν αὐτὸν ἐπὶ τοῦ οἴκου αὐτοῦ καὶ πάντα, ὅσα ἦν αὐτῷ, ἔδωκε διὰ χειρὸς ᾿Ιωσήφ. 5 ἐγένετο δὲ μετὰ τὸ καταστῆναι αὐτὸν ἐπὶ τοῦ οἴκου αὐτοῦ καὶ ἐπὶ πάντα, ὅσα ἦν αὐτῷ, καὶ ηὐλόγησε Κύριος τὸν οἶκον τοῦ Αἰγυπτίου διὰ ᾿Ιωσήφ, καὶ ἐγενήθη εὐλογία Κυρίου ἐν πᾶσι τοῖς ὑπάρχουσιν αὐτῷ ἐν τῷ οἴκῳ καὶ ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ. 6 καὶ ἐπέτρεψε πάντα, ὅσα ἦν αὐτῷ, εἰς χεῖρας ᾿Ιωσὴφ καὶ οὐκ ᾔδει τῶν καθ᾿ αὑτὸν οὐδὲν πλὴν τοῦ ἄρτου, οὗ ἤσθιεν αὐτός.

  Καὶ ἦν ᾿Ιωσὴφ καλὸς τῷ εἴδει καὶ ὡραῖος τῇ ὄψει σφόδρα. 7 καὶ ἐγένετο μετὰ τὰ ρήματα ταῦτα καὶ ἐπέβαλεν ἡ γυνὴ τοῦ κυρίου αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς ἐπὶ ᾿Ιωσὴφ καὶ εἶπε· κοιμήθητι μετ᾿ ἐμοῦ. 8 ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, εἶπε δὲ τῇ γυναικὶ τοῦ κυρίου αὐτοῦ· εἰ ὁ κύριός μου οὐ γινώσκει δι᾿ ἐμὲ οὐδὲν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ, καὶ πάντα, ὅσα ἐστὶν αὐτῷ, ἔδωκεν εἰς τὰς χεῖράς μου 9 καὶ οὐχ ὑπερέχει ἐν τῇ οἰκίᾳ ταύτῃ οὐδὲν ἐμοῦ, οὐδὲ ὑπεξῄρηται ἀπ᾿ ἐμοῦ οὐδὲν πλὴν σοῦ, διὰ τὸ σὲ γυναῖκα αὐτοῦ εἶναι, καὶ πῶς ποιήσω τὸ ρῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ; 10 ἡνίκα δὲ ἐλάλει τῷ ᾿Ιωσὴφ ἡμέραν ἐξ ἡμέρας, καὶ οὐχ ὑπήκουεν αὐτῇ καθεύδειν μετ᾿ αὐτῆς τοῦ συγγενέσθαι αὐτῇ. 11 ἐγένετο δὲ τοιαύτη τις ἡμέρα, καὶ εἰσῆλθεν ᾿Ιωσὴφ εἰς τὴν οἰκίαν ποιεῖν τὰ ἔργα αὐτοῦ, καὶ οὐδεὶς ἦν τῶν ἐν τῇ οἰκίᾳ ἔσω, 12 καὶ ἐπεσπάσατο αὐτὸν τῶν ἱματίων λέγουσα· κοιμήθητι μετ᾿ ἐμοῦ. καὶ καταλιπὼν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῆς ἔφυγε καὶ ἐξῆλθεν ἔξω. 13 καὶ ἐγένετο ὡς εἶδεν, ὅτι καταλιπὼν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῆς ἔφυγε καὶ ἐξῆλθεν ἔξω, 14 καὶ ἐκάλεσε τοὺς ὄντας ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ εἶπεν αὐτοῖς λέγουσα· ἴδετε, εἰσήγαγεν ἡμῖν παῖδα ῾Εβραῖον ἐμπαίζειν ἡμῖν· εἰσῆλθε πρός με λέγων· κοιμήθητι μετ᾿ ἐμοῦ, καὶ ἐβόησα φωνῇ μεγάλῃ· 15 ἐν δὲ τῷ ἀκοῦσαι αὐτὸν ὅτι ὕψωσα τὴν φωνήν μου καὶ ἐβόησα, καταλιπὼν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ παρ᾿ ἐμοὶ ἔφυγε καὶ ἐξῆλθεν ἔξω. 16 καὶ καταλιμπάνει τὰ ἱμάτια παρ᾿ ἑαυτῇ, ἕως ἦλθεν ὁ κύριος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. 17 καὶ ἐλάλησεν αὐτῷ κατὰ τὰ ρήματα ταῦτα λέγουσα· εἰσῆλθε πρός με ὁ παῖς ὁ ῾Εβραῖος, ὃν εἰσήγαγες πρὸς ἡμᾶς, ἐμπαῖξαί μοι καὶ εἶπέ μοι· κοιμηθήσομαι μετὰ σοῦ· 18 ὡς δὲ ἤκουσεν ὅτι ὕψωσα τὴν φωνήν μου καὶ ἐβόησα, καταλιπὼν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ παρ᾿ ἐμοὶ ἔφυγε καὶ ἐξῆλθεν ἔξω. 19 ἐγένετο δέ, ὡς ἤκουσεν ὁ κύριος αὐτοῦ τὰ ρήματα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ, ὅσα ἐλάλησε πρὸς αὐτόν, λέγουσα· οὕτως ἐποίησέ μοι ὁ παῖς σου, καὶ ἐθυμώθη ὀργῇ. 20 καὶ λαβὼν ὁ κύριος ᾿Ιωσὴφ ἐνέβαλεν αὐτὸν εἰς τὸ ὀχύρωμα, εἰς τὸν τόπον, ἐν ᾦ οἱ δεσμῶται τοῦ βασιλέως κατέχονται ἐκεῖ ἐν τῷ ὀχυρώματι.

  21 Καὶ ἦν Κύριος μετὰ ᾿Ιωσὴφ καὶ κατέχεεν αὐτοῦ ἔλεος καὶ ἔδωκεν αὐτῷ χάριν ἐναντίον τοῦ ἀρχιδεσμοφύλακος, 22 καὶ ἔδωκεν ὁ ἀρχιδεσμοφύλαξ τὸ δεσμωτήριον διὰ χειρὸς ᾿Ιωσὴφ καὶ πάντας τοὺς ἀπηγμένους, ὅσοι ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ, καὶ πάντα ὅσα ποιοῦσιν ἐκεῖ, αὐτὸς ἦν ποιῶν. 23 οὐκ ἦν ὁ ἀρχιδεσμοφύλαξ τοῦ δεσμωτηρίου γινώσκων δι᾿ αὐτὸν οὐδέν· πάντα γὰρ ἦν διὰ χειρὸς ᾿Ιωσὴφ διὰ τὸ τὸν Κύριον μετ᾿ αὐτοῦ εἶναι, καὶ ὅσα αὐτὸς ἐποίει, ὁ Κύριος εὐώδου ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ.

Αποδοσή

Ο Ιωσήφ οδηγήθηκε στην Αίγυπτο, και τον απέκτησε ο Πετεφρής ο ευνούχος του Φαραώ, ο αρχιμάγειρας, άνδρας Αιγύπτιος, από τα χέρια των Ισμαηλιτών, οι οποίοι τον οδήγησαν εκεί. Και ήταν ο Κύριος με τον Ιωσήφ, και κατάφερε να γίνει έμπιστος στον Αιγύπτιο. Και γνώριζε ο κύριος του ότι ο Κύριος ήταν μαζί με τον Ιωσήφ και ευλογούσε τα έργα του. Και βρήκε χάρη κοντά στον κύριο του , και τον ευχαρίστησε και τον κατέστησε διαχειριστή του σπιτιού του. Έτσι ευλόγησε ο Κύριος το σπίτι του Πετεφρή και τα υπάρχοντά του εξαιτίας του Ιωσήφ. Και του έδωσε εξουσία να περνάνε τα πάντα από τα χέρια του εκτός από τον άρτο που έτρωγε.

Και ήταν ο Ιωσήφ πολύ καλός και όμορφος στην όψη. Και τον έβαλε στον μάτι η γυναίκα του κυρίου του και του ζήτησε να κοιμηθούν μαζί. Αυτός όμως δεν ήθελε, και είπε στην γυναίκα του κυρίου του. Αν ο κύριός μου δεν θέλει να ξέρει τίποτα από αυτά που αφορούν το σπίτι του, και όσα είναι δικά του, μου τα έδωσε να τα διαχειρίζομαι, και τίποτα δεν υπάρχει που να μην είναι υπό τον έλεγχο μου εκτός από εσένα , επειδή είσαι γυναίκα του, πως εγώ θα κάνω το θέλημά σου το πονηρό, και θα αμαρτήσω μπροστά στον Θεό; Όμως μιλούσε στον Ιωσήφ γι’ αυτό το θέμα κάθε ημέρα, ενώ αυτός δεν την υπάκουγε. Μπήκε μια μέρα ο Ιωσήφ στο σπίτι να κάνει την εργασία του και δεν ήταν κανένας μέσα. Και του άρπαξε τον ιματισμό του και του λέει. Κοιμήσου μαζί μου. Και άφησε τα ιμάτια του στα χέρια της και έφυγε και ήλθε έξω. Αυτή μόλις το είδε αυτό φώναξε τους υπηρέτες και τους λέγει. Κοιτάξτε μας έφερε έναν νέο Εβραίο να μας κοροϊδέψει. Ήρθε σε μένα λέγοντας κοιμήσου μαζί μου και φώναξα δυνατά και έφυγε και βγήκε έξω από το σπίτι. Και κράτησε τα ιμάτια έως ότου ήρθε ο κύριος του σπιτιού. Και του είπε. Ήλθε σε εμένα ο νεαρός Εβραίος, που μας τον έφερες, για να με κοροϊδέψει και μου είπε. Θα κοιμηθώ μαζί σου. Μόλις όμως άκουσε ότι ύψωσα τη φωνή μου και φώναξα, μου άφησε τα ιμάτια του και έφυγε έξω. Και μόλις τα άκουσε αυτά ο κύριος θύμωσε πολύ. Και άρπαξε τον Ιωσήφ και τον έβαλε στην φυλακή.

Και ήταν ο Κύριος μαζί με τον Ιωσήφ και του έστελνε το έλεος του και του έδωσε χάρη μπροστά στον αρχιδεσμοφύλακα. Και παρέδωσε ο αρχιδεσμοφύλακας το δεσμοτήριο στα χέρια του Ιωσήφ. Και του είχε τυφλή εμπιστοσύνη. Και όλα ήταν στα χέρια του Ιωσήφ, επειδή ο Κύριος ήταν μαζί του και όσα έκανε ο Κύριος τον βοηθούσε.

----

Δευτέραν Εὔαν τὴν Αἰγυπτίαν, εὑρὼν ὁ δράκων, διὰ ῥημάτων, ἔσπευδε κολακείας, ὑποσκελίσαι τὸν Ἰωσήφ, ἀλλ' αὐτὸς καταλιπὼν τὸν χιτῶνα, ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν, καὶ γυμνὸς οὐκ ᾐσχύνετο, ὡς ὁ Πρωτόπλαστος, πρὸ τῆς παρακοῆς· αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δεύτερη Εύα την Αιγύπτια, βρήκε ο διάβολος και με λόγια και κολακείες φρόντιζε να κερδίσει τον Ιωσήφ, αλλά αυτός αφήνοντας τον χιτώνα του  έφυγε από την αμαρτία και ενώ ήταν γυμνός δεν ντρεπόταν, όπως δεν ντρεπόταν ο Πρωτόπλαστος πριν από την παρακοή. Με τις ικεσίες του Χριστέ ελέησέ μας.