Κυριακή τῶν Βαΐων

Την Κυριακή των Βαΐων ο Χριστός εισέρχεται ως Βασιλέας στην πόλη των Ιεροσολύμων ο ίδιος ως ταπεινός Βασιλιάς καθισμένος πάνω σ’ ένα γαϊδουράκι καθώς ο Δαυίδ και ο κάθε βασιλιάς του Ισραήλ πορευόταν. Και η πόλη τον υπο-δέχονται ανάλογα με την κάθε ψυχή. Ως βασιλέα των επευφημούν στην αρχή ο απλός λαός και μετά τα παιδιά στον Ναό, στρώνουν ταπεινά τα ρούχα τους στην γη για να περάσει ο Κύριος, κραδαίνουν βάϊα νίκης στα χέρια τους υποδεχόμενοι τον Βασιλέα τους. Είναι αυτός ο λαός που ‘’Μετὰ κλάδων ὑμνήσαντες πρότερον, μετὰ ξύλων συνέλαβον ὕστερον, οἱ ἀγνώμονες Χριστόν, Ἰουδαῖοι τὸν Θεόν, ἡμεῖς δὲ πίστει ἀμεταθέτῳ, ἀεὶ τιμῶντες ὡς εὐεργέτην, διαπαντὸς βοήσωμεν αὐτῷ· Εὐλογημένος εἶ ὁ ἐρχόμενος, τὸν Ἀδὰμ ἀνακαλέσασθαι.’’
Ο Λάζαρος του στρώνει τραπέζι στο σπίτι του. Η Μαρία τον αλείφει με μύρο ευγνωμοσύνης που ανάστησε τον αδελφό της. Και οι αρχιερείς μαζί με το συμ-βούλιο των ιουδαίων αποφασίζουν να σκοτώσουν και τον Χριστό και τον Λάζαρο από φθόνο. Διάφοροι άνθρωποι με την ανάλογη υποδοχή του Νυμφίου Χριστού.
Κυριακή Βαΐων καί ἡ καρδιά μου ὑποδέχεται τόν Χριστό μετά βαΐων καί κλάδων. Τί εἶναι γιά μένα ὁ Χριστός μου; Τι θέση ἔχει στήν καρδιά μου; Ἕνα ἐρώτημα πού συγκλονίζει τήν ψυχή μου τή μέρα αὐτή. Δέν εἶναι ἕνας θαυματο-ποιός πού τόν ψάχνω στήν ἀνάγκη μου, οὔτε καί ἕνας μάγος πού λέει τό μέλλον κι ἀσφαλίζει τήν ἀνασφάλειά μου... ὄχι… ὁ Κύριος εἶναι ὁ Βασιλεύς μου πού τό θέλημά του εἶναι θέλημά μου....εἶναι ὁ Ἀρχιερέας μου πού μέ ταΐζει μέ τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του καί ἀκούει τίς προσευχές μου... Εἶναι ὁ Διδάσκαλός μου πού τό λόγο Του παίρνω καί ἀνασταίνομαι... Αὐτός ὁ Χριστός σήμερα ἦρθε μέσα μου... ὅλος παρών ἐντός μου μέ τήν Θεία Κοινωνία... ὁ μεγάλος ἔνοικος τῆς καρδιᾶς μου... Καί ἔστρωνα τό σπιτικό μου μέ τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη, καί ἔριχνα μύρα θείου ἔρωτος προσευχῶν στά πόδια Του, καί ἔστρωνα τραπέζι στόν φτωχό, καί μέ δάκρυα ἔπλενα τήν ψυχή μου ἀπό τίς ἁμαρτίες μου....καί ἦρθε σή-μερα... Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος... καί δέν εἶμαι μόνος... μέσα μου ζεῖ ὅλος ὁ Θεός... καί ἡ ἐλπίδα λάμπει καί ἡ χαρά μου ἀναδύεται.... Καί ἔβλεπα μπροστά μου τόν Κύριο νά βιάζεται, νά ἐπείγεται νά διαβεῖ τόν δρόμο ὅπου ὁδηγεῖ στόν Γολγοθᾶ... ἐκεῖ στόν Σταυρό τελεῖ τούς γάμους του ἐν αἵματι γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.
Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη και Μ. Τετάρτη είναι οι πρώτες ημέρες που τις περνά ολημερίς στον Ναό των Ιεροσολύμων. Ο Κύριος έχοντας σαν βάση του την Βη-θανία ανεβοκατεβαίνει με τα πόδια καθημερινά στα Ιεροσόλυμα. Δεν θέλει να μείνει στην πόλη για να μη τον συλλάβουν την νύχτα όποτε θέλουν αυτοί. Ξέρει πότε θα παραδώσει τον εαυτό του για να Σταυρωθεί. Στις τρεις αυτές πρώτες ημέρες κέντρο του είναι ο Ναός όπου γίνονται θυελλώδεις συζητήσεις με όλους τους παράγοντες. Σαν τον αμνό που επέλεγαν οι Ιουδαίοι και που μια ολόκληρη εβδομάδα τον ήλεγχαν μήπως τυχόν βρουν κάποιο μώμο και έτσι καθαρός και άμωμος να τον θυσιάσουν για το Πάσχα τους.
Η κάθε ημέρα έχει και την ιδιαιτερότητά της ιστορικά, αλλά και παράλληλα και την πνευματική προσέγγιση και συμπόρευση του κάθε πιστού. Η εκκλησία με το συναξάρι και τα τροπάρια μας καλεί σε μια εσωτερική συμπόρευση. Ας έ-χουμε υπ’ όψιν ότι η κάθε βραδινή ακολουθία του Νυμφίου είναι ο όρθρος και τα γεγονότα της επομένης ημέρας.

Π. Σεβαστιανός