Μεγάλη Παρασκευή

Μ. Πέμπτη βράδυ προς Παρασκευή καί τά γεγονότα ἐξελίσσονται δραματικά. Ὁ Κύριος μετά τόν Μυστικό Δεῖπνο ἀνεβαίνει στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Εἶναι 10 τό βράδυ καί ὁ Κύριος προσεύχεται ἐν ἀγωνία στον κήπο της Γεσθημανή. Βρίσκεται στον ελαιώνα του κατόπιν Ευαγγελιστού Μάρκου. Ανέβηκε για να περάσει την νύχτα του προσευχόμενος. Ζητά απ’όλους να τον στηρίξουν προσευχόμενοι, μένοντας δίπλα του. Οἱ μαθηταί κοιμοῦνται ἀδιάφοροι. Ο Κύριος ‘’γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο’’. Εκεί στη εναγώνια προσευχή του, που το κεφάλι του ακουμπούσε στην γη, ανοίγουν οι πόροι του προσώπου του και εκχύουν ιδρώτα αίματος. Άγγελος Κυρίου στέλνεται για να συμπαρασταθεί την εναγώνια καρδιά του. Η υπακοή στο θέλημα του Πατρός παίρνει την διάσταση της Θυσίας.
Ο Ἰούδας μέ Ρωμαίους στρατιώτες ἔρχονται νά τόν συλλάβουν. τόν παραδίδει μέ ‘’ἄναγνον φίλημα’’. Κυριολεκτικά τον σέρνουν κάτω στην πόλη για να τον παραδώσουν σε δίκη. Όλα γίνονται την νύχτα για να μη τους αντιληφθεί ο λαός και ξεσηκωθεί. Ήξεραν οι Αρχιερείς πώς να διαστρέψουν τον λαό την ημέρα εναντίον του Κυρίου. Εἶναι γύρω στίς 2 καί ὁ Κύριος δικάζεται ἀπό τους Αρχιερείς Ἄννα καί τόν Καϊάφα. Φορώντας το ‘’εφούδ’’ ο Άννας προφητεύει ότι συμφέρει να πεθάνει ο Κύριος χάριν του λαού. ἡ απόφαση των Αρχιερέων και του Μ. Συνεδρίου εἶναι θάνατος. Στις ώρες εκείνες της νύχτας, της αναμονής των αποφάσεων, του Πάθους του Κυρίου, ο Πέτρος τον αρνείται τρείς φορές και με δάκρυα ζητά συγχώρηση.
Στίς 6 τό πρωί τόν ὁδηγοῦν στόν Ρωμαῖο Διοικητή, τόν Πιλᾶτο, γιά νά πάρουν τήν ἔγκριση τοῦ θανάτου Του. Αὐτός τόν δικάζει προς στιγμήν, αλλά και τόν παραπέμπει στόν βασιλέα Ἡρώδη για να πάρει την γνώμη του. ο Κύριος δεν ομιλεί καθόλου στον Ιουδαίο βασιλιά. Οι στρατιώτες του τον εμπαίζουν βάζοντάς τον κόκκινη χλαμύδα και ακάνθινο στεφάνι και καλάμι στα χέρια του σαν σκήπτρο. Τον εμπαίζουν σαν να είναι ο βασιλιάς. Τον κοροϊδεύουν παίζοντας και χτυπώντας τον στην πλάτη και φτύνοντας τον. Τον χτυπούν στο κεφάλι για να μπουν τα αγκάθια βαθειά μέσα στο πρόσωπο του. τελικά έρχεται πάλι στον Πιλάτο, που παρ’ όλο που δεν βρήκε αιτία θανάτου για να αποφύγει κάποια επανάσταση του λαού υπογράφει σαν ρωμαίος διοικητής την απόφαση του θανάτου του Χριστού. αιτία θανάτου ότι επαναστάτησε κατά του ρωμαϊκού καθεστώτος και έκαμε τον εαυτό του βασιλιά. Θάνατος δια του Σταυρού, τρόπος βασανιστικός θανάτου που ανήκε για τους μεγάλους εγκληματίες. Γράφτηκε η πινακίδα ‘’Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαίων’’. Τόν παραδίδει γιά νά μαστιγωθεῖ καί νά σταυρωθεί. Έκανε το χατήρι των Ιουδαίων που διεστραμμένοι πλέον από τους άρχοντες των κρυγάζουν ‘’σταυρωθήτω’’ για τον Χριστό και ζητούν την ελευθερία του κρατουμένου εγκληματία Βαραββά. Είναι γύρω στις 9 το πρωί της Μ. Παρασκευής και ο Χριστός φορτωμένος με τον σταυρό του βαδίζει μέσα από τα Ιεροσόλυμα για να φτάσει έξω της πόλεως στον Κρανίου τόπο, στον Γολγοθά. Η μορφή του είναι σε μεγάλη εξάντληση, αιμόφυρτος από την μαστίγωση, ταλαιπωρημένος από όλη την νύχτα, το πρόσωπο του μέσα στο αίμα δεν μπορεί να βαδίσει και να σηκώσει τον κόπο του. εκεί κάποιες γυναίκες τον λυπούνται και κλαίνε μόλις τον βλέπουν. Γυρίζει και τις λέγει πως δεν χρειάζεται να κλαίνε και να τον λυπούνται αλλά να κλάψουν για τα παιδιά τους και τα δεινά που έρχονται. Τελικά αγγαρεύεται ο Σίμων ο Κυρηναίος για να σηκώσει τον Σταυρό του.
Εἶναι Μ. Παρασκευή γύρω στίς 12 καί ὁ Χριστός ὑψώνεται μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆ. σταυρώνεται ἐν μέσῳ δύο ληστῶν. ἔχει ἀπομείνει μόνος Του. ὅλοι τόν ἐγκατέλειψαν…είναι ό άλλος σταυρός της εγκατάλειψης που σηκώνει από τους ίδιους τους μαθητές του που σαν λαγοί εξαφανίστηκαν φοβούμενοι μη συλληφθούν κι αυτοί. Πάνω στον Σταυρό τον κοροϊδεύουν και τον προκαλούν να κατεβεί και να κάνει το θαύμα του για να τον πιστέψουν. Ο Κύριος δεν μπαίνει στον πειρασμό αυτόν επι του Σταυρού. Δεν ήρθε για να καταστρέψει αλλά για να σώσει. Ταπεινώνεται γυμνός επι του Σταυρού να τον φτύνουν και να τον πετροβολούν οι παραπορευόμενοι από τον δρόμο εκείνο. Οι παριστάμενοι τον ακούν επτά φορές να ομιλεί. Την μια για να προσευχηθεί γιά ὅλους ’’πἀτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν’’. συγχωρεῖ όλους του σταυρωτές του. μόνο ὁ ἕνας ληστής στέκεται κοντά Του, τόν ὑπερασπίζεται καί μετανοεῖ και εξομολογείται. Ο Κύριος τον κάνει πρώτο κάτοικο του Παραδείσου, ’’σήμερον μετ’ εμού εση εν τω Παραδείσω’’. Βλέπει την μάνα Του να στέκεται με τον Ιωάννη κάτω από τον Σταυρό και την τακτοποιεί για να μείνει με τον αγαπητό του μαθητή, ‘’γύναι ίδε ο υιός σου’’. Νιώθει εγκατάλειψη και μονολογεί τον μεσιανικό 23ο ψαλμό του Δαυίδ ’’Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλειπες..’’ η εξάντληση και η δίψα του είναι μεγάλη και ζητά νερό, ‘’διψώ.’’ Του δίνουν χολή με ξύδι με τον σφουγγάρι που φτάνει στο στόμα του, που το είχαν εκεί για χρήση αναισθητικού στον πόνο. Ακούστηκε η φωνή του να λέγει ‘’τετέλεσται’’ και μετά ‘’εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου’’. Ήταν 3 το μεσημέρι και ο Κύριος παραδίδει Αυτός μόνος του το πνεύμα του, δεν πεθαίνει από φυσική αιτία. Αυτός διαλέγει την ώρα του αφού πλέον είχε υπακούσει έως εσχάτου στον Θεό Πατέρα.
Καί ἡ καρδιά μου στεκόταν κάτω ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Η μορφή τοῦ ληστῆ πού κλέβει τόν Παράδεισο μέ τήν μετάνοιά του μέ συγκλονίζει. Έχω στήσει καί τόν δικό μου σταυρό δίπλα ἀπό τόν Κύριο. Σταύρωνα τήν ἐγωκεντρικότητά μου. ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἅπλωνε τά ματωμένα χέρια της καί ἀγκάλιαζε ὅλον τόν κόσμο... καί ἐμένα… μοῦ ἔπαιρνε τόν πόνο ὁ πάσχων Θεός… μοῦ ἔδινε ἐλπίδα ὁ πονεμένος Κύριος… ὅλη Του ἡ ὕπαρξη μιλοῦσε σιωπηλά γιά τήν ὑπομονή καί τήν ἀγάπη καί τήν συγχωρητικότητα…ξεκίνησε και η δική μου η σταύρωση. Έβλεπα να σηκώνω κι εγώ τον σταυρό της μετανοίας μου, της αγάπης μου και της υπομονετικής ελπίδος μου.
Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός, ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε, τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή, ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα, αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα, τὸ στόμα τὴν ἐν ὄξει κερασθεῖσαν χολὴν τῇ γεύσει, τὰ ὦτα τὰς δυσσεβεῖς βλασφημίας. Ὁ νῶτος τὴν φραγγέλωσιν, καὶ ἡ χεὶρ τὸν κάλαμον, αἱ τοῦ ὅλου σώματος ἐκτάσεις ἐν τῷ σταυρῷ, τὰ ἄρθρα τοὺς ἥλους, καὶ ἡ πλευρὰ τὴν λόγχην. Ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ παθῶν ἐλευθερώσας ἡμᾶς. Ὁ συγκαταβὰς ἡμῖν φιλανθρωπίᾳ, καὶ ἀνυψώσας ἡμᾶς, παντοδύναμε Σωτήρ, ἐλέησον ἡμᾶς.
Σταυρωθέντος σου Χριστέ, πᾶσα ἡ Κτίσις βλέπουσα ἔτρεμε, τὰ θεμέλια τῆς γῆς, διεδονήθησαν φόβῳ τοῦ κράτους σου· σοῦ γὰρ ὑψωθέντος σήμερον, γένος Ἑβραίων ἀπώλετο, τοῦ Ναοῦ τὸ καταπέτασμα, διερράγη διχῶς, τὰ μνημεῖα ἠνεῴχθησαν, καὶ νεκροὶ ἐκ τῶν τάφων ἐξανέστησαν. Ἑκατόνταρχος ἰδὼν τὸ θαῦμα, ἔφριξε· παρεστῶσα δὲ ἡ Μήτηρ σου, ἐβόα θρηνῳδοῦσα μητρικῶς· Πῶς μὴ θρηνήσω, καὶ τὰ σπλάγχνα μου τύψω, ὁρῶσά σε γυμνόν, ὡς κατάκριτον ἐν ξύλῳ κρεμάμενον; Ὁ σταυρωθεὶς καὶ ταφείς, καὶ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε δόξα σοι
Συσταύρωση - και συσταυρωθώμεν…
Οι τρείς Σταυροί μου
α. ο Σταυρός της μετανοίας
Τις ημέρες αυτές βλέπω τον εαυτό μου και τον συνοδεύω δίπλα από τα πρόσωπα που ακολουθούσαν τον Χριστό. Τρείς μορφές μπροστά μου διαγράφονται μέσα στο όλο Πάθος του Χριστού μου, που συγκλονίζουν τις ημέρες αυτές την καρδιά μου μέχρι δακρύων και είναι της πόρνης γυναικός, του Πέτρου και του Ληστού επί σταυρού. Είναι πρόσωπα που μιλούν για την δική μου ζωή. Πόσο ταίριαζαν με τον εαυτό μου που κι εγώ φέτος μαζί τους πρόκειται να πορευθώ ακολουθώντας τον Χριστό στην σταυρική του Πορεία. Έβλεπα μέσα από τα πρόσωπα αυτά το έλεος και την αγάπη του Χριστού. Είναι πρόσωπα που βαθειά αμάρτησαν αλλά και που βαθειά μετανόησαν και ο Χριστός τους αποδέχτηκε. Ακούω τον λόγο του Χριστού να λέγει ότι ‘’εάν αναβώ στον Σταυρό πάντας ελκύσω προς εμέ’’. Ιδιαίτερα τις ημέρες αυτές ελκύει ο Σταυρός όλους του ανθρώπους και τους συγκλονίζει με μετάνοια. Μεγάλη εντύπωση κάθε Μ. Τετάρτη και Μ. Παρασκευή, ημέρες πένθους έρχονται έκτακτα στο εξομολογητήριο ψυχές ιδιαίτερες με σημαδιακή την μετάνοια τους και τον συγκλονισμό της καρδιά τους για να εξομολογηθούν και να λυτρωθούν από την αμαρτία. Τους ελκύει ο Κύριος με το Πάθος του. ένα Θαύμα αληθινό που συνεχίζεται να γίνεται κάθε Μεγάλη Εβδομάδα στις καρδιές μυστικά των ανθρώπων όντως. Είναι που τις ημέρες αυτές συσταυρωνόμαστε, πεθαίνουμε για την αμαρτία.
Παίρνω θάρρος από τα πρόσωπα αυτά και κινώ τον δρόμο της μετανοίας μου, που μου τον χαράζουν αυτοί.
Άλλες τραγικές φιγούρες πνιγμένοι μέσα στον εγωισμό τους και στο πάθος της εξουσίας των δεν μπόρεσαν να γνωρίσουν την μεγάλη αγάπη του Χριστού που είλκυε τους πάντες και αυτοαπορρίφθηκαν. Μπροστά μου στέκεται η απελπισία του Ιουδα, η εξουσιολαγνεία του Πιλάτου, η συμφεροντολογία και αναισχυντία του λαού, η υποκρισία των φαρισαίων και Γραμματέων, ο φθόνος των Αρχιερέων. Αυτοί δεν κατάλαβαν τον Χριστό δεν ένιωσαν το μεγαλείο της αγάπης του, τον σταύρωσαν. Δεν μπόρεσαν να μετανοήσουν γιατί τους εμπόδιζε ο εαυτός τους και το πάθος τους. Κι όμως κι γι’αυτούς ο Κύριος έδωκε την παρουσία του με την προσευχή του και την αγάπη του, αλλ’ αυτοί περισσότερο έκραζαν ‘’σταύρωσον σταύρωσον αυτόν’’. Ήταν η επιλογή τους, ‘’το αἰμα Αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών’’.
Όλες τις ημέρες αυτές η μία με την άλλη με φέρνουν μπροστά μου τα πρόσωπα αυτά και τα μελετώ. Με παίρνουν από το χέρι για να μπω κι εγώ στην ίδια μετάνοια και έτσι να μπορέσω να ανταμώσω τον Χριστό μου πάνω στον Σταυρό και να συσταυρωθώ μαζί του. Μελετούσα την μετάνοια τους και η καρδιά μου σειόταν μπροστά στο μεγαλείο της αγάπης του Χριστού, και κραύγαζα ‘’δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε, δόξα σοι.’’ Υπάρχει και για μένα το έλεος του Θεού.
Με έπαιρναν από το χέρι και εμένα αμαρτωλό και με δίδασκαν
 Τα δάκρυα
 Την ομολογία

1. τα δάκρυα - ο πρώτος δρόμος της μετανοίας.
Η πόρνη και τα δάκρυα της
Στο κέντρο της Μεγάλης Εβδομάδος περιγράφεται η μετάνοια της πόρνης, που πλησίασε τον Χριστό στο τραπέζι του Σίμωνος του φαρισαίου και που έλουσε τα πόδια Του με μύρο και δάκρυα μετανοίας. Εκεί ο Κύριος ένιωσε το μεγαλείο της καρδιάς της γυναικός αυτής και ομολόγησε πως ’’αυτή αγάπησε πολύ διότι της συγχωρέθηκαν πολλά’’. Το πρόσωπο της πόρνης προβάλλεται για μια λυτρωτική συμπόρευση μετά δακρύων στο Πάθος του Χριστού και μια συσταύρωση ελπιδοφόρα. Την Μεγάλη Τετάρτη ένας μαθητής γίνεται προδότης και μια πόρνη γίνεται μαθήτρια, μια αντίθεση που τόσο όμορφα τονίζεται στην υμνολογία της ημέρας και προτρέπει στην μετά των δακρύων μετάνοια. Η σπορά δακρύων μετανοίας φέρουν ως καρπό την γλυκύτατη αγάπη στον Χριστό. Ο άνθρωπος, που έμαθε να μετανοεί και να ζητά μετά δακρύων το έλεος του Θεού, έχει την καρδιά του γεμάτη από θείο έρωτα. Τα δάκρυα της μετανοίας είναι ο χειραγωγός που οδηγεί στην πηγή της ζωής που είναι ο Χριστός. Και λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος ο διδάσκαλος της μετανοίας σαν μια προτροπή για τις ημέρες αυτές του Πάθους του Χριστού.
‘’Στύγνασον, γενοῦ κατηφὴς, ἔκχεε δάκρυα. Μὴ γὰρ ἄλλο τι ἐξέχεεν ἡ πόρνη; Οὐδὲν ἕτερον, ἢ δάκρυα καὶ μετάνοιαν• ἔλαβε χειραγωγὸν τὴν μετάνοιαν, καὶ προσῆλθε τῇ πηγῇ.’’

Το πρόσωπο της μετανοούσης γυναικός δηλώνουν με πολύ ευκρίνεια την αγάπη του Θεού και την φιλανθρωπία. Αν τα δάκρυα πείθουν τον Θεό, πόσο μάλλον γιατρεύουν όλο τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου από την ψυχολογική απορύθμιση, που επιβάλλει η αμαρτία με τις ενοχές και την κατάθλιψη. Τα δάκρυα είναι η αληθινή ελευθερία της καρδιάς, αυτά που ποτίζουν το χωράφι της ψυχής και το προσδίδουν ευφορία.

Ο Πέτρος και τα δάκρυα του - το Β’ Βάπτισμα του
Πολύ συγκλονιστική είναι η μετάνοια του Απ. Πέτρου, η οποία αναφέρεται ως παράδειγμα λυτρωτικών δακρύων. Μετά από τη τριπλή άρνηση του Πέτρου ο Κύριος τον κοίταξε κατάματα πάνω από το ανώγειο που βρισκόταν. Αντιλήφθηκε την τριπλή του άρνηση και ‘’ενέβλεψε τω Πέτρω’’. Το βλέμμα Του ήταν δυνατότερο και από τον λόγο. Δεν ήθελε ο Χριστός να ελέγξει και να ντροπιάσει τον μαθητή του ενώπιον των Ιουδαίων, γι’ αυτό αφήνει την φωνή του δια του βλέμματος. Ήταν σαν να του έλεγε τόσο ηχηρά μεσα στην καρδιά του ‘’Πέτρο μπορεί να με αρνήθηκες όπως σου το έιχα ειπεί, όμως εγώ σ’αγαπώ και , όπως κι αν είσαι’’. Ηταν ένα βλέμμα αγαπης και γλυκύτητος. Τα μάτια του Χριστού του Παντεπότη Θεού τον αγκάλιασαν σε ένα σιφχταγκάλιασμα αγάπης και επιείκειας. Αυτό το βλέμμα του Κυρίου τράνταξε συθέμελα την ψυχή του πεπτωκότος Αποστόλου, που δεν άντεξε και βγήκε έξω από τον περίβολο και έκλαψε πικρά. Με δάκρυα ράντιζε το πρόσωπο του και σπάραζε η καρδιά του. Τα δάκρυα του ήταν η κάθαρση του. Ήταν το δεύτερο βάπτισμα, όπως το ονομάζει ο Ιερός Χρυσόστομος.
«Είτα ο Χριστός ενέβλεψε τω Πέτρω, φωνήν δια του βλέμματος αφιείς. ου γαρ δια στόματος αυτώ ελάλησεν, ίνα μη ελέγξη αυτόν επί των Ιουδαίων, και τον ίδιον καταισχύνη μαθητήν, αλλά δια του βλέμματος την φωνήν αφήκε. τουτέστι, Πέτρε, ο έλεγον, γέγονεν. Αμέλει γουν και ο Πέτρος αισθανόμενος τότε ήρξατο κλαίειν, αλλ’ ουχ απλώς έκλαυσεν, αλλά πικρώς, δεύτερον βάπτισμα δια των δακρύων εκ των οφθαλμών ποιήσας. Αλλά κλαύσας ούτω πικρώς, εξήλειψε την αμαρτίαν. Μετά ταύτα δε πιστεύεται τας κλείς των ουρανών.»
Μετάφραση
Έπειτα ο Χριστός κοίταξε κατάματα τον Πέτρο, σαν να του άφηνε φωνή δια βλέμματος• δεν του μίλησε δια στόματος για να μην τον ελέγξει μπροστά στους Ιουδαίους και τον δικό του μαθητή τον ντροπιάσει, αλλά του μίλησε δια του βλέμματος του• δηλαδή, Πέτρε, αυτό που έλεγα έγινε. Ο Πέτρος μόλις το κατάλαβε άρχισε τότε να κλαιει, και όχι μόνο έκλαψε, αλλά πικρώς, τελώντας το δεύτερο βάπτισμα του δια των δακρύων των οφθαλμών του. Και κλαίγοντας έτσι πικρά, εξάλειψε την αμαρτία• μετά δε ταύτα ο Χριστός του εμπιστεύτηκε τα κλειδιά των ουρανών.
Ο Κύριος μας κινείται με την ευγένεια της αγάπης του και δεν εκθέτει τον Πέτρο με σφοδρό έλεγχο, αλλά του μιλά μέσα από το βλέμμα του. Ο Πέτρος του απαντά με τα δάκρυα των οφθαλμών του. Μιλούν με τα μάτια τους. Είναι αλήθεια πως τα μάτια του ανθρώπου εκφράζουν την καρδιά του καλύτερα από κάθε λόγο. Μια συνομιλία δια των οφθαλμών. Μετάνοια δια των οφθαλμών.Ο Κύριος εκφράζει την γλυκύτητα της αγάπης του και ο Πέτρος την συντριβή της ψυχής του. Ο Θεός κρατά την αγάπη και ο άνθρωπος τα δάκρυα. Δεν χρειάστηκαν λόγια παρά μόνον τα μάτια στην μυστική αυτή διεργασία της μετανοίας.
Και πόσες φορές τις ημέρες αυτές του Πάθους του Χριστού έβλεπα τον εαυτό μου να κλαίει για τα λάθη του. Καθόμουνα κάτω από τον Σταυρό και έβλεπα τα μάτια του Χριστού να μ ακολουθούν στην πορεία μου. Δεν ήταν μάτια ελεγκτικά και και απαξιωτικά όταν με κοιτούσαν και στις πιο δύσκολες ώρες μου αλλά μάτια αγάπης και αποδοχής μου και γλυκύτητος.
Άκουγα την φωνή του Ιερού Χρυσοστόμου να μου λέγει:
«κλάψε και συ γι’ αυτήν την αμαρτία σου. Και όχι απλώς μόνο να κλάψεις εξωτερικά και ενοχικά, αλλά να κλάψεις πικρά σαν τον Πέτρο. Μέσα από αυτό το βάθος της αίσθησης της πικρίας της αμαρτίας πρόσφερε τις πηγές των δακρύων σου, ώστε να σε σπλαχνιστεί ο Δεσπότης και να σου συγχωρήσει το αμάρτημα. Φιλάνθρωπος είναι ο Κύριος. Αυτός είπε ‘’ου θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι, και μετανοήσαι, και ζήν αυτόν’’. Έναν μικρό πόνο σου ζητά ο Κύριος κι Αυτός σου δίνει τα μεγάλα. Αυτή την έκφραση της καρδιάς σου ζητά, για να σου δώσει θησαυρό σωτηρίας. Πρόβαλε δάκρυα και αυτός σου δίνει συγχώρηση. Πρόβαλε μετάνοια και αυτός σου παρέχει άφεση αμαρτιών• δώσε τα δάκρυα σου για να έχεις πρόσωπο στην απολογία σου επί του φοβερού βήματος του Χριστού. Αυτός δίνει τα δικά του και εμείς τα δικά μας. Αν δώσουμε τα δικά μας, θα δώσει κι αυτός τα δικά του…μην αμελήσουμε τον εαυτό μας, μήτε να χάσουμε την σωτηρία μας, την στιγμή που έχουμε ένα τέτοιο πέλαγος φιλανθρωπίας του Δεσπότου των πάντων, που ξέρει να μετανιώνει μπροστά στα δάκρυα της μετανοίας μας για τις αμαρτίες μας.»
‘’δεν ξέρεις πως και εκείνοι που λειτουργούν στο άγιο Θυσιαστήριο έχουν κι αυτοί τις δικές τους αμαρτίες; με σάρκα είναι ντυμένοι και αίμα κυκλοφορεί στις φλέβες τους και με οστά είναι συνδεδεμένοι• και εμείς, που καθόμαστε στους θρόνους μας και σας διδάσκουμε, με αμαρτίες είμαστε συμπεπλεγμένοι. Αλλά δεν απελπιζόμαστε από την φιλανθρωπία του Θεού, ούτε προσάπτουμε κάποια απανθρωπία. Όλοι είμαστε άνθρωποι δημιουργημένοι από τα ίδια υλικά. Δεν παραιτούμεθα από την διδασκαλία , διότι εμπιστευόμαστε στη φιλανθρωπία του Θεού. Και εσείς μεν όταν αμαρτάνετε δεν έχετε τόσο μεγάλη ευθύνη, διότι είστε μαθητές κάτω από δάσκαλο. Εμείς όμως όσο πιο ψηλά βρισκόμαστε στο αξίωμα, τόσο πιο πολλές ευθύνες έχουμε. Άλλο να αμαρτάνει ο διδάσκαλος και άλλο να αμαρτάνει ο μαθητής. Και αυτό συμβαίνει κατά θεία παραχώρηση, ώστε και αυτοί οι ιερείς να έχουν τους πειρασμούς και τις πτώσεις των• διότι αν δεν είχαν αμαρτίες και οι ίδιοι τους και δεν πειραζόταν από τα ίδια πάθη του βίου, θα ήταν απάνθρωποι στους άλλους και δεν θα έδιναν συγχώρηση….γι’ αυτό αν δεν έπεφταν κι αυτοί σε αμαρτίες και δεν ήταν ευάλωτοι στον πειρασμό, καμία συγχώρηση δεν θα έδιναν στους αμαρτάνοντες, αλλά με απανθρωπία φερόμενοι θα τους έκοβαν όλους και θα τους πετούσαν έξω από την Εκκλησία. Το ότι αυτά που λέγω δεν είναι στοχασμοί, αλλά είναι αυτή η πραγματικότητα, έλα να σε πείσω μέσα από την ιστορία• ο Πέτρος επρόκειτο να αναλάβει τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, μάλλον δε του τα εμπιστεύθηκε ο Κύριος πραγματικά και επρόκειτο να του εμπιστευθεί και το πλήθος των λαών….Ο Πέτρος όμως ήταν ανήμερος και απότομος. Αν ήταν αναμάρτητος, ποία συγγνώμη θα έπαιρναν οι διδασκόμενοι απ’ αυτόν; Αλλά γι’ αυτό και ενεργεί έτσι η θεία Χάρις με το να απομακρυνθεί για λίγο από τον Θεό και να πέσει ο Πέτρος σε αμάρτημα, ώστε μ’ αυτἀ που ο ίδιος έπαθε να γίνει πιο φιλάνθρωπος προς τους άλλους….ο Πέτρος ο διδάσκαλος της οικουμένης αφέθηκε να αμαρτήσει, ώστε η συγχώρηση του να γίνει υπόθεση φιλανθρωπίας και για του άλλους.
Και άραγε γιατί σας τα λέγω όλα αυτά; διότι και εμείς οι ιερείς που καθόμαστε στους θρόνους μας έχουμε τις αμαρτίες μας. Γι’ αυτό και ο θεός δεν εμπιστεύθηκε την ιερωσύνη ούτε σε άγγελο, ούτε σε αρχάγγελο• διότι είναι αναμάρτητοι• για να μη κεραυνοβολούν αθρόα όσους από τον λαό αμαρτάνουν• αλλά ο θρόνος αυτός της ιερωσύνης δόθηκε σε άνθρωπο προερχόμενο από ανθρώπους, που κι αυτός είναι συνδεδεμένος με την ηδονή και την αμαρτία, ώστε όταν τον πλησιάσει ένας αμαρτωλός βλέποντας τα δικά του αμαρτήματα να γίνεται πιο φιλάνθρωπος για εκείνον. Διότι αν ήταν άγγελος ο ιερέας και ερχόταν για συγχώρηση ένας πόρνος, θα του έκοβε το κεφάλι, διότι ποτέ του αυτός δεν υποπίπτει σε τέτοιο πάθος. Αν είχε την εξουσία άγγελος δεν θα δίδασκε, αλλά θα έπαιρνε κεφάλια. Επειδή εκείνος δεν έπεφτε θα τον έφερε σε μεγάλη οργή εναντίον του αμαρτωλού. Αλλά γι’ αυτό δόθηκε η εξουσία αυτή σε άνθρωπο, ώστε βλέποντας τα πλημμελήματα του και έχοντας δική του πείρα, να συγχωρεί τους αμαρτωλούς και να μη αδειάσει η εκκλησία από την οργή του.’’
Με πολύ ελπίδα και πόνο και αγάπη ο Ιερός Χρυσόστομος προτρέπει τους πιστούς λέγοντας:
’’προφθάσωμεν το πρόσωπον αυτού εν εξομολογήσει•ας σβήσουμε την πυρκαγιά των αμαρτημάτων μας,όχι με ύδατα πολλά, αλλά με λίγα δάκρυα•το δάκρυ σβήνει την πυρκαγιά των αμαρτημάτων,και αποπλύνει την δυσωδία της αμαρτίας.’’

Ηαπελπισίατου Ιούδα
Έβλεπα τις αμαρτίες μου και απομακρυνόμουνα από τον Χριστό. Μια ενοχικότητα και μια αυτοτιμωρία απλωνόταν μέσα μου και με απομάκρυνε από τον Σταυρό. Εγώ δεν είμαι άξιος για να πλησιάσω τον Κύριο. Πώς να κοινωνήσω, πώς να τον αγγίξω, πώς να φιλήσω τα πόδια του. Φοβόμουνα και μια απελπισία με απέδιωχνε. Εχω χώρο εγώ δίπλα στον Κύριο; Χωρούσε άραγε η απελπισία τις ώρες αυτές; Έβλεπα σαν τον Ιούδα να με καταλαμβάνει μια τεράστια λύπη και να απομακρύνομαι. Μια αυτοκτονία ψυχική έπαιρνε διαστάσεις μέσα μου. Κι όμως και ο Ιούδας κι αυτός θα μπορούσε να γίνει κάτοικος του παραδείσου με την μετάνοια του αλλά απελπίστηκε.
Έβλεπα το πρόσωπο του Ιούδα και θλιβόμουνα. Μαθητής του Χριστού ο Ιούδας και η απελπισία τον οδήγησε στην απώλεια. Δεν είχε μάτια για να δει την αγάπη και το έλεος του Χριστού από τον εγωισμό και την αθλιότητα του. Τον έβλεπε ως επαναστάτη και κοσμικό άρχοντα. Τόσα χρόνια και δεν γνώρισε πως ο Κύριος είναι ο φίλος των αμαρτωλών, των τελώνων και των πορνών.
Πολύ περιγραφικά και αποκαλυπτικά ο Ιερός Χρυσόστομος ομιλεί για την πτώση του Ιούδα στην οποία έπαιξε μεγάλο ρόλο ο Σατανάς και πλεονέκτησε με την υπερβολή της απελπισίας, καθώς και για την αγάπη του Χριστού, που θα μπορούσε να συγχωρήσει τον προδότη αν πραγματικά μετανοούσε.
‘’μετανόησε ο Ιούδας• αμάρτησα, είπε, παραδούς αίμα αθώον• άκουσε ο διάβολος τα λόγια του αυτά και κατάλαβε πως άρχισε τον δρόμο προς το καλύτερο και πως βαδίζει προς την σωτηρία, και φοβήθηκε την μεταβολή. Έλεγε πως έχει φιλάνθρωπο Δεσπότη• όταν επρόκειτο να τον προδώσει, δάκρυσε γι’ αυτόν και μύρια τον παρακάλεσε• πολύ περισσότερο δεν θα το δεχθεί εν μετανοία; Ενώ ήταν αδιόρθωτος τον τραβούσε με την αγάπη του και τον καλούσε• πολύ περισσότερο τώρα που διορθώνεται και έχει επίγνωση της αμαρτίας του δεν θα τον δεχτεί κοντά του; μα και γι’ αυτό ήλθε να σταυρωθεί. Τι έκανε λοιπόν. Τον θορύβησε• γέμισε την ψυχή του με το σκοτάδι της υπερβολής της αθυμίας, τον καταδίωξε, τον κυνήγησε μέχρι που να του βάλει τον βρόχο στον λαιμό του, και τον πέταξε έξω από την παρούσα ζωή και τον αποστέρησε από τον πόθο της μετανοίας. Το ότι, αν ζούσε, και αυτός θα σωζόταν, είναι φανερό από τους σταυρωτές Του• διότι, αν έσωσε αυτούς που τον ανέβασαν πάνω στον Σταυρό, και αν ακόμη και πάνω στον σταυρό παρακαλούσε τον Πατέρα και ζητούσε συγγνώμη για το τόλμημα τους, είναι φανερό ότι και τον προδότη με όλη του την αγάπη θα τον δεχόταν, αν έδειχνε την σωστή μετάνοια• αλλά εκείνος δεν άντεξε να μείνει στο φάρμακο, διότι τον κατάπιε ‘’η περισσότερη λύπη’’.’’
Σε μια ἀλλη του ομιλία περιγράφει σε τέσσερα στάδια την επιβολή και εξέλιξη της αμαρτίας πάνω στον Ιούδα: την αιχμαλωσία, την προδοσία, τον θεατρισμό και τον θάνατο. Πάντοτε ο κύριος στόχος του διαβόλου δεν είναι αυτή η ίδια η αμαρτία, αλλά η απελπισία και ο πνευματικός θάνατος.
’’άκουσον γούν πώς τον άθλιον και ταλαίπωρον Ιούδαν
1. λαβούσα αιχμάλωτον ουκ εφείσατο, (αιχμαλωσία)
2. αλλ’ εποίησε ιερόσυλον, προδότην• (προδοσία)
3. και μετά το την αμαρτίαν ανύσαι, εις θέατρον αυτόν ήγαγε τον Ιουδαίων, και απεκάλυψε το πλημμέλημα, (θεατρισμός)
4. και ουδέ ούτως αφήκε καρπώσασθαι το εκ της μετανοίας κέρδος, αλλά προαπήγαγε της μετανοίας, επί βρόχον αγαγούσα. (αυτοκτονία-θάνατος)
Τύραννος γαρ χαλεπή, πονηρά επιτάττουσα επιτάγματα, και καταισχύνουσα τους υπακούοντας. ’’

Και μου έλεγε ο Ιερός Χρυσόστομος τόσο παρηγορητικά για την μετάνοια μου, πως κι εγώ έχω θέση στον Χριστό, αν και τόσο αμαρτωλός.

«Όταν αμάρτης, μη απογνώς σεαυτού,
αλλά παρ’ αυτά επί την ανάστασιν δράμε».
Μη είπης προς σεαυτόν. Οίμοι, απολώμην! Επόρνευσα, εμοίχευσα, εφόνευσα. Έχεις σωτηρίας λιμένα διακρουόμενον την αμαρτίαν. Όταν γάρ ίδω τον τοιούτον δεξάμενον τραύματα, και διασπαραττόμενον, ευθέως επί την μετάνοιαν τρέχω, και παρρησιάζομαι δακρύων πηγάς εκχέων.»

Τί γάρ ἐστιν ἁμαρτία πρὸς τὴν τοῦ Δεσπότου φιλανθρωπίαν; Ἀράχνη. Ἄνεμος φυσᾷ, καὶ διασπᾶται ἀράχνη• Θεὸς βούλεται, καὶ οὐ παραλύεται ἁμαρτία; Ταῦτα λέγω, οὐχ ἵνα ῥᾳθυμοτέρους ἐργάσωμαι, ἀλλ᾽ ἵνα ὑμᾶς εἰς πίστιν ἀγάγω προσδοκίας μείζονος καὶ χρηστοτέρας ἐλπίδος. Μηδέποτε ἀπογίνωσκε, ὦ ἄνθρωπε• ἐκείνου ἀπόγνωθι τοῦ ἀπογινώσκοντος ἑαυτόν.

’’τούτο λέγει και ο Κύριος•
εξομολόγησιν μοι δός, και δάκρυον, και μετάνοιαν,
και τα άλλα από της εμής φιλανθρωπίας δωρούμαί σοι’’.

Ἁμαρτωλὸς εἶ; μὴ ἀπογνῷς• οὐ παύομαι συνεχῶς ταῦτα ἐπαλείφων τὰ φάρμακα• καὶ γὰρ οἶδα ἡλίκον ὅπλον ἐστὶ κατὰ τοῦ διαβόλου τὸ μὴ ἀπογινώσκειν ὑμᾶς. Ἂν ἔχῃς ἁμαρτήματα, μὴ ἀπογνῷς• οὐ παύομαι ταῦτα συνεχῶς λέγων• κἂν καθ᾽ ἡμέραν ἁμαρτάνῃς, καθ᾽ ἡμέραν μετανόει• καὶ ὅπερ ἐν ταῖς παλαιαῖς ποιοῦμεν οἰκίαις, ὅταν σαθρωθῶσιν, ὑπεξαι ρούμεθα τὰ σεσαθρωμένα, καὶ καινὰ ἐπισκευάζομεν, καὶ οὐδέποτε συνεχοῦς ἐπιμελείας ἐπιλανθανόμεθα• τοῦτο καὶ ἐν ἡμῖν ποιῶμεν. Εἰ ἐπαλαιώθης σήμερον ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας, ἀνακαίνισον σεαυτὸν ἀπὸ τῆς μετανοίας. Καὶ ἔνι, φησὶ, μετανοήσαντα σωθῆναι; Καὶ πάνυ ἔνι. Πάντα τὸν βίον ἐν ἁμαρτίαις διέτριψα, καὶ ἐὰν μετανοήσω, σώζομαι; Πάνυ. Πόθεν δῆλον; Ἀπὸ τῆς τοῦ Δεσπότου σου φιλανθρωπίας. Μὴ γὰρ τῇ μετανοίᾳ σου θαῤῥῶ; μὴ γὰρ ἡ μετάνοιά σου ἰσχύει τοσαῦτα κακὰ ἀποσμήξασθαι; Εἰ ἡ μετάνοια μόνη ἦν, εἰκότως ἐφοβοῦ• ἐπειδὴ δὲ τῇ μετανοίᾳ κεράννυται Θεοῦ φιλανθρωπία, θάῤῥει• Θεοῦ γὰρ φιλανθρωπίας μέτρον οὐκ ἔστιν, οὐδὲ λόγῳ ἑρμηνευθῆναι δύναται αὐτοῦ ἡ ἀγαθότης. Ἡ μὲν γὰρ σὴ κακία μέτρον ἔχει, τὸ δὲ φάρμακον μέτρον οὐκ ἔχει• ἡ σὴ κακία οἵα ἐὰν ᾖ, ἀνθρωπίνη ἐστὶ κακία, ἡ δὲ τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπία ἄφατος• καὶ θάῤῥει, ὅτι περιγίνεταί σου τῆς κακίας.
Ἐννόησονσπινθῆραεἰςπέλαγοςἐμπεσόντα• μὴδύναταιστῆναιἢφανῆναι;Ὅσον σπινθὴρ πρὸς πέλαγος, τοσοῦτον κακία πρὸς τὴν τοῦ Θεοῦφιλανθρωπίαν• μᾶλλον δὲ οὐδὲ τοσοῦτον, ἀλλὰ πολλῷ πλέον. Τὸ μὲν γὰρ πέλαγος, κἂν μέγα ᾖ, μέτρον ἔχει• ἡ δὲ τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπία ἀπεριόριστος. Ταῦταλέγω, οὐχἵναὑμᾶςῥᾳθυμοτέρουςἐργάσωμαι, ἀλλ᾽ἵνασπουδαιοτέρουςκαταστήσω.
Μετάφραση.‘’Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπισθείς. Δεν θα παύσω ποτέ να σου δίνω σαν φάρμακο την συμβουλή αυτή. Διότι ξέρω πολύ καλά πόσο σπουδαίο όπλο είναι εναντίον του διαβόλου το να μην απελπιζόμαστε ποτέ. Αν έχεις λοιπόν αμαρτήματα μην αποθαρρύνεσαι. Και αν αμαρτάνεις κάθε ημέρα, να μετανοείς κάθε ημέρα. Εκείνο που κάνουμε για τα παλαιά σπίτια, αυτό ας εφαρμόσουμε και στον εαυτό μας. Όταν εκείνα σε μερικά μέρη φθαρούν και χαλάσουν, αφαιρούμε τα σάπια και τα αντικαθιστούμε με καινούργια και ποτέ δεν παύουμε να επαγρυπνούμε και να ενδιαφερόμαστε για την επισκευή του. Αυτό ας κάνουμε και για τον εαυτό μας. Εάν, λόγου χάριν, σήμερα πάλιωσες λόγω της αμαρτίας, φρόντισε να ξανακαινουργιώσεις τον εαυτό σου με την μετάνοια….
Σκέψου μια σπίθα που πέφτει μέσα στο πέλαγος. Μήπως μπορεί να σταθεί και να φανεί πουθενά; Έ ! Λοιπόν. Ό,τι είναι η σπίθα μέσα στο πέλαγος, αυτό είναι η αμαρτία μέσα στην φιλανθρωπία του Θεού. Ή μάλλον ούτε τόσο, αλλά πολύ λιγότερο. Διότι το πέλαγος, όσο μεγάλο κι αν είναι, πάντως έχει τέλος. Ενώ η φιλανθρωπία του θεού δεν έχει τέλος και όριο. Αυτά σας τα λέγω, όχι για να σας κάνω αμελείς, αλλά τουναντίον, για να σας παρακινήσω στο να γίνετε προθυμότεροι και θερμότεροι στον βίο της μετανοίας και της αρετής.’’

Η συγχώρηση του ανθρώπου εξαρτάται καθαρά από την μετάνοια του, και όσο πιο δυνατή είναι, τόσο πιο μεγάλη γίνεται και η χαρά της λύτρωσης,
‘’οξεία η μετάνοια, οξυτέρα και η συγχώρησις’’ .
«οὐ γὰρ τὸ πεσεῖν χαλεπόν, ἀλλὰ τὸ πεσόντα κεῖσθαι καὶ μὴ ἀνίστασθαι,ἀλλὰ ἐθελοκακούντα καὶ βλακεύοντατοῖς τῆς ἀπογνώσεως λογισμοῖςτὴν τῆς προαιρέσεως ἀποκρύπτειν ἀσθένειαν».
«ου γαρ το των αμαρτημάτων πλήθος εις απόγνωσιν εμβάλειν είωθεν, αλλά το ψυχήν έχειν ασεβή»
«μηδέποτε ἀπογινώσκομεν οὐδὲν γὰρ οὕτως ἰσχυρὸν ὅπλον τῷ διαβόλῳ, ὡς ἀπόγνωσις• διὰ τοῦτο οὐχ οὕτως αὐτὸν εὐφραίνομεν ἁμαρτάνοντες, ως απογινώσκοντες.»

‘’ζω εγώ, τάδε λέγει Κύριος, ου βούλομαι τον θάνατον του ασεβούς ως το αποστρέψαι τον ασεβή από της οδού αυτού και ζήν αυτόν.’’


Τα δάκρυα της αληθινής μετάνοιας της πόρνης οδηγούν στην λύτρωση, ενώ τα δάκρυατης εγωιστικής μετάνοιας του Ιούδα οδηγούν στην αυτοκτονία. Στο Πάθος του Χριστού βλέπουμε πολύ χαρακτηριστικά τα δάκρυα του Πέτρου και τα δάκρυα του Ιούδα. Ο ένας λυτρώνεται και ο άλλος αυτοκτονεί. Και όλο αυτό κρύβει ή την μεγάλη ταπείνωση ή τον μεγάλο εγωισμό

2. η ομολογία -ο δεύτερος δρόμος της μετανοίας.

Ο ληστής
Πολύ τρανταχτό παράδειγμα είναι η ομολογία του ληστού στην Σταύρωση του Κυρίου. Με την ομολογία-εξομολόγηση του έγινε ο πρώτος κάτοικος του Παραδείσου, χωρίς να κάνει κανένα άλλο έργο αρετής. Τον εισάγει στον Παράδεισο σαν δίκαιο και άγιο, κι αυτό μόνο με την εξομολόγηση. Ήταν αρκετή μόνο η ομολογία του. δεν πρόλαβε να κάνει έργα αρετών , μόνο με την εξομολόγηση του κέρδισε την συγχώρηση. Μια ζωή ολόκληρη έκλεβε και την τελευταία στιγμή κλέβει και τον Παράδεισο με την μετάνοια του. Ο Παράδεισος είναι ο τόπος των μετανοούντων, ο τόπος που κατακτιέται με την αληθινή μετάνοια.
‘’ λέγε σύ πρώτος τις αμαρτίες σου για να δικαιωθείς. Ώ φιλανθρωπία του Δεσπότου. Δεν είπε, να μην κολασθείς, αλλά για να γίνεις δίκαιος. Καλά δεν αρκούσε που δεν τον κολάζεις, και τον κάνεις και δίκαιο; Και βέβαια. Πρόσεξε με ακρίβεια τον λόγο αυτό. Δίκαιο και άγιο τον κάνω. Και που επιτελέστηκε αυτό; Σ’ έναν ληστή που είπε μόνον τα λόγια αυτά στον άλλο συσταυρούμενο, ‘’ουδέ φοβή συ τον Θεόν. Και ημείς μεν δικαίως• άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν’’. Τότε τον απάντησε ο Σωτήρ• σήμερα μαζί μου θα είσαι στον Παράδεισο. Δεν του είπε σε απαλλάσσω από την κόλαση και την τιμωρία, αλλά τον εισάγει στον Παράδεισο σαν δίκαιο και άγιο.’’
Με πολύ αγάπη ακούγεται η προτροπή του Ιερού Χρυσοστόμου:
 « Ιατρείο είναι η εκκλησία, όχι δικαστήριο. Δεν ζητάει ευθύνες για τα αμαρτήματα, αλλά συγχώρηση των αμαρτημάτων προσφέρει»
‘’῞Ημαρτες; εἴσελθε εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ ἐξάλειψόν σου τὴν ἁμαρτίαν. Ὁσάκις ἂν πέσῃς εἰς τὴν ἀγορὰν, τοσαυτάκις ἐγείρῃ• οὕτως ὁσάκις ἂν ἁμαρτήσῃς, μετανόησον ἐπὶ τῇ ἁμαρτίᾳ• μὴ σαυτοῦ ἀπογνῷς• κἂν δεύτερον ἁμάρτῃς, δεύτερον μετανόησον, μὴ διὰ ῥᾳθυμίαν τέλεον ἐκπέσῃς τῆς τῶν προκειμένων ἀγαθῶν ἐλπίδος• κἂν ἐν ἐσχάτῃ πολιᾷ ᾖς καὶ ἁμάρτῃς, εἴσελθε, μετανόησον• ἰατρεῖον γάρ ἐστιν ἐνταῦθα, οὐ δικαστήριον, οὐκ εὐθύνας ἁμαρτημάτων ἀπαιτοῦν, ἀλλὰ συγχώρησιν ἁμαρτημάτων παρέχον. Θεῷ μόνῳ εἰπὲ τὴν ἁμαρτίαν σου• Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα• καὶ συγχωρεῖταί σου ἡ ἁμαρτία.’’
 «..μὴ παραμείνωμεν τοῖς κακοῖς, μηδὲ ἀπογνῶμεν τὴν καταλλαγὴν ἀλλ᾽ εἴπωμεν, καὶ αὐτοί• "Πορευσώμεθα πρὸς τὸν πατέρα", καὶ ἐγγίσωμεν τῷ θεῷ. Αὐτὸς γὰρ ἡμᾶς οὐδέποτε ἀποστρέφεται, ἀλλ᾽ ἡμεῖς ἐσμεν οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς•’’Ὁ Θεὸς γάρ, φησίν, ἐγγίζων ἐγώ εἰμι καὶ οὐ θεὸς πόρρωθεν ’’.»


β. ο Σταυρός της αγάπης
η Συγχωρητικότητα
η προσευχή του Χριστού επί Σταυρού

Συγκλονιστκά είναι τα λόγια του Χριστού πάνω στον Σταυρό. Προσεύχεται για τους σταυρωτές του. Μέσα στον όλο πόνο του και την κακία των ανθρώπων, παίρνει κουράγιο και με απλωμένα τα καρφωμένα και ματωμένα χέρια Του κραυγάζει στον Θεό Πατέρα ’’Πάτερ αφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν’’. Τους δικαιολογεί και τους αγκαλιάζει. Η προσευχή της αγάπης Του και της συγχώρησης. Λίγο πρίν το βράδυ με ιδρώτα αίματος προσευχόταν για όλους στον κήπο της Γεσθημανή, ‘’γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο’’. Αιματηρή η αγωνία του που γινόταν προσευχή αγάπης και αγκάλης για όλους. Σταυρωνόταν η καρδιά του προσευχόμενη λίγο πριν από την σταύρωση. Το πρόσωπο του γλυκύ και ιλαρό και προσευχόμενο ως άκακο αρνί που το οδηγούν στην σφαγή χωρίς να μιλά και να αντιλογεί. Και συγκλονίζονται απ’ αυτήν την αγάπη και ο ληστής και ο ο εκατόνταρχος Λογγίνος και ομολογούν και μετανοούν και αγγίζουν τον Χριστό.

Ο σταυρός της κακίας των άλλων - ‘’τούτο εξομολόγησις’’
Έβλεπα τον Χριστό να προσεύχεται για τους εχθρούς του πάνω από τον Σταυρό του με μια ηρεμία και γλυκύτητα
Ζώντας μέσα στην δυσκολία ταπεινώνεται η καρδιά μου και σπάζει ο εγωισμός μου και ματώνοντας από τις κακίες των ανθρώπων γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου και την δική μου αθλιότητα και πιάνομαι από τον Θεό. Η εξιλέωση του εαυτού μου έρχεται από αυτές τις δυσκολίες. Ο διπλανός μου είναι ο σταυρός μου ωρες – ώρες αλλά είναι και η ανάσταση μου από τον θάνατο της αμαρτίας που πλανιέται μέσα μου.
Θέλω κι εγώ να πλησιάσω τον Κύριο πάνω στον Σταυρό, αλλά η μετάνοια μου παίρνει ένα άλλο νόημα αναγκαίο χωρίς εναλλαγή χωρίς παζάρεμα του εαυτού μου και του εγωισμού μου. Να συγχωρήσω και να κλάψω και να προσευχηθώ για τους εχθρούς μου. Δεν μπορώ να πλησιάσω αλλιώς τον Κύριο. Είναι μονόδρομος η συγχώρηση των άλλων. Είναι ο εύκολος δρόμος για να συγχωρηθούν και τα δικά μου αμαρτήματα. «δια τούτο έδωκεν ημίν ο Θεός προς έκτισιν εύκολόν τε και ραδίαν οδόν, και πάντα δυναμένην διαλύσασθαι εκείνα, το μη μνησικακείν λέγω»
Να μπροστά μου βλέπω δίπλα από τον Εσταυρωμένο Κύριο μου και τον εαυτό μου σταυρωμένο από τις κακίες των ανθρώπων και την πικρια και την εγκατάλειψη.
Ο μόνος τρόπος εξόφλησης του δικού μου χρέους είναι να συγχωρήσω τα λίγα που με χρωστούν οι αδελφοί μου. Είναι εύκολος ο δρόμος και ανώδυνος για να συγχωρεθούν και οι δικές μου αμαρτίες.

Ακούω τον Ιερό Χρυσόστομο να μου λέγει:
‘’Εἰ σῶμα εἶ τοῦ Χριστοῦ, φέρε τὸν σταυρόν• καὶ γὰρ ἐκεῖνος ἤνεγκε• φέρε ἐμπτύσματα, φέρε ῥαπίσματα, φέρε ἥλους. Τοιοῦτον ἐκεῖνο τὸ σῶμα ἦν. Τὸ σῶμα ἐκεῖνο ἀναμάρτητον ἦν• Ἁμαρτίαν γὰρ, φησὶν, οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ εὑρέθη• αἱ χεῖρες αὐτοῦ πρὸς εὐεργεσίαν ἅπαντα ἔπραττον τῶν δεομένων• οὐδὲν τὸ στόμα ἐξέβαλε τῶν οὐ προσηκόντων• Δαιμόνιον ἔχεις, ἤκουσε, καὶ οὐδὲν ἀντεῖπεν.
Ἐπεὶ δὲ περὶ σώματος ἡμῖν ὁ λόγος, ὅσοι μετέχομεν τοῦ σώματος, ὅσοι τοῦ αἵματος ἀπογευόμεθα τούτου, ἐννοεῖτε ὅτι τοῦ μηδὲν ἐκείνου διαφέροντος οὐδὲ διεστῶτος μετέχομεν πρὸς μετοχὴν, ὅτι ἐκείνου τοῦ ἄνω καθημένου, τοῦ προσκυνουμένου παρὰ ἀγγέλων, τοῦ τῆς ἀκηράτου δυνάμεως ἐγγὺς, τούτου ἀπογευόμεθα. Οἴμοι, πόσαι πρὸς σωτηρίαν ἡμῖν ὁδοί Σῶμα ἡμᾶς ἑαυτοῦ ἐποίησε, σῶμα ἡμῖν τὸ ἑαυτοῦ μετέδωκε, καὶ οὐδὲν τούτων ἡμᾶς ἀποτρέπει τῶν κακῶν.’’

Μου αναφέρει ένα παράδειγμα, τον Βασιλιά Δαυίδ.
Ο Βασιλιάς Δαβίδ μετά την μετάνοια του βρίσκεται σε δεινή θέση. Το ίδιο του το παιδί ο Αβεσσαλώμ επαναστατεί και τον εκδιώκει από το παλάτι. Ο Δαβίδ αποσύρεται οικειοθελώς μη θέλοντας να πολεμήσει με τον γιο του. Στον δρόμο της φυγής του ο Σεμεεί, ένας άνθρωπος που ευεργετήθηκε από τον ίδιο, στέκεται σε ένα ύψωμα και τον υβρίζει και τον πετροβολά με τον πιο αίσχιστο τρόπο. Ο Δαβίδ απαγορεύει τον στρατηγό του να τον πατάξει δια μαχαίρας για την κακία του. Δέχεται την ταπείνωση αυτή ως μια εξιλέωση των αμαρτιών του και ως μια δοκιμασία του Θεού. Τότε συντετριμμένος από την αχαριστία και τον πόλεμο αυτό γονατίζει και προσεύχεται με τον 142 Ψαλμό ’’Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου…’’, που είναι το μεγαλείο όλης της ταπείνωσης ενός μετανοημένου αμαρτωλού ανθρώπου, που αφήνεται στα χέρια του Θεού χωρίς να διεκδικεί το δίκαιο του, ούτε και να εκδικείται, αλλά να υπομένει και να δικαιώνεται. Ο Δαβίδ αμάρτησε πολύ με την μοιχεία και τον φόνο, αλλά έκλαψε πολύ με τον 50ο Ψαλμό, ομολόγησε ενώπιον του προφήτου Νάθαν και ταπεινοφρόνησε ενώπιον των διωκτών με καρδιά αγάπης και συγχωρητικότητος. Είχε μετάνοια ολόκληρο. Γι’ αυτό και ο Θεός τον Δαβίδ δεν τον έβλεπε μέσα από τις μεγάλες του αμαρτίες, αλλά μέσα από την γλυκεία εν μετανοία του καρδιά και τον ονόμαζε ‘’άνθρωπο κατά την καρδίαν Μου’’. «τι γαρ ταπεινότερον των ρημάτων τούτων, ών επί του Σεμεεί εφθέγγετο ο μακάριος ούτος προφήτης, λέγων• ‘άφετε αυτόν καταράσθαι• Κύριος γαρ ενετείλατο αυτώ’»;
«Ο Δαβίδ είχε την καρδιά του συντετριμμένη και τεταπεινωμένη κυρίως τότε που καθάριζε τον εαυτό του από τα αμαρτήματα. Αυτό είναι εξομολόγηση, αυτό είναι μετάνοια. Αν νηστεύοντας νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε και αλλαζονευόμεθα, όχι μόνο δεν ωφεληθήκαμε, αλλά και βλαφτήκαμε. Ταπείνωσε λοιπόν την καρδιά σου και συ για να ελκύσεις τον θεό κοντά σου• ‘εγγύς Κύριος τοις συντετριμμένοις τη καρδία’… και αν κάποιος σε υβρίσει και σε λοιδορήσει, μη αγριέψεις, αλλά στέναξε όχι για την ύβρη, αλλά για τις αμαρτίες σου που σε έφεραν σ’ αυτήν την ατιμία…δια ταύτα στέναξον, και τούτο ποίει διηνεκώς, τούτο γαρ εξομολόγησις.»
« Όταν λοιπόν επιλέγεις με την θέληση σου να μνησικακείς, κατάλαβε το ότι τον εαυτό σου κάνεις κακό και όχι τον άλλον, τα δικά σου τα αμαρτήματα δεσμεύεις και όχι του πλησίον……..μη ωθούμε το ξίφος στον εαυτό μας με την μνησικακία».
« ώστε εαυτούς τιμωρούμεθα μισούντες ετέρους• ώσπερ ουν και εαυτούς ευεργετούμεν αγαπώντες».
Η ψυχή μου είναι ένα καλάθι που δεν μπορεί να υποδεχθεί τα σμήνη των χαρισμάτων του Αγίου πνεύματος, διότι είναι ακάθαρτο από την πικρία. «ώσπερ εις σκεύος ακάθαρτον ουκ αν ποτέ εαυτάς καθείεν αι μέλισσαι… ούτω δη και επί του Πνεύματός εστι του Αγίου. Αγγείον τί εστιν η ημετέρα ψυχή και καλαθίσκος, τα σμήνη των χαρισμάτων των πνευματικών υποδέξασθαι δυναμένη• αλλ’ εάν ή ένδον χολή και πικρία και θυμός, τα σμήνη αφίπταται» .
« μη τοίνυν λέγε, ότι ύβρισε και διέβαλε και μύρια ειργάσατο κακά• όσα γαρ αν είπης, τοσούτω μάλλον δεικνύεις αυτόν ευεργέτην. Έδωκε γαρ αφορμήν απολούσασθαι τα αμαρτήματα• ώστε όσω αν μείζονα ηδικηκώς ή, τοσούτω μείζονος αμαρτημάτων αφέσεως αίτιος σοι καθίσταται. Αν γαρ εθέλωμεν ουδείς ημάς αδικήσαι δυνήσεται• αλλά και οι εχθροί τα μέγιστα ωφελήσουσιν ημάς».
• Ο άνθρωπος καταγίνεται πολλές φορές με κατάρες και ύβρεις εναντίον των εχθρών του. Με τον τρόπο αυτόν ανοίγει το στόμα του και μπήγει τα δόντια του σ’ αυτόν που τον λύπησε και τον κατατρώγει και με την κακία του. Τα λόγια του αυτά είναι κατά των παιδιών του εχθρού του και των ιδίων και αξιώνει από τον Θεό να στείλει την οργή του και να τους πετάξει στην κόλαση και να καταστρέψει το σπιτικό τους. «υπάρχουν πιο χειρότερα δαγκώματα απ’ αυτά; Πιο πικρότερα βέλη; Δεν σου δίδαξε ο Χριστός έτσι• δεν σου πρόσταξε να ματώνεις το στόμα σου έτσι. Χειρότερες είναι αυτές οι γλώσσες που βρίσκονται μέσα σε στόματα ματωμένα, που κατατρώγουν ανθρώπινες σάρκες.
Πώς θα δώσεις τον ασπασμό της αγάπης στην Θεία Λειτουργία;
Πώς θα πλησιάσεις στην θυσία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού;
Πώς θα κοινωνήσεις του Αίματος του Δεσποτικού έχοντας μέσα στο μυαλό σου τέτοιον ιό; Όταν εσύ λέγεις στον Θεό, να τον καταραστείς, να του καταστρέψεις το σπίτι, να τον απολέσεις, και μύρια άλλα κακά εύχεσαι, δεν διαφέρεις από τον ανθρωποκτόνο και τον φονιά, μάλλον δε ούτε από ανθρωποφάγο θηρίο».
…………………………………………………………………………………………………….
Εδώ ολοκληρωνόταν η μετάνοια μου, το χρέος της αγάπης μου και της υπομονής μου. Άκουγα τον Ιερό Χρυσόστομο να ηχεί με τα λόγια του ‘’τούτο εξομολόγησις’’.
Αυτό είναι εξομολόγηση, αυτό είναι μετάνοια.
Και προχωρούσα…
γ. ο Σταυρός της ελπίδος
Στις ημέρες μας μια τεράστια απελπισία απλώνεται σαν σύννεφο μαύρο. Από την μια μεριά η θλίψη, ο πόνος, αρρώστεια με όλες τις οικονομικές δυσπραγίες κι από την άλλη η ενοχικότητα της αμαρτίας γίνονται οι δύο όγκοι που συνθλίβουν την καρδιά του ανθρώπου.
η δυσκολία
Μέσα στις ημέρες αυτές έβλεπα τον εαυτό μου να γυρίζει και να πνίγεται στις θλιψεις και τα οικονομικά αδιέξοδα και να απελπίζεται. Τα έβαζα με τον Θεό που βρεθήκαμε στην δυσκολία αυτή. Όμως κι αυτό δεν μου άρεζε. Ό,τι έσπειρα θερίζω. Ο Σταυρός της πτώχειας και της δυσκολίας. Είναι το μαρτύριο που απλώνεται σ’ όλους. Ο Κύριος όμως είναι ο πατέρας που δεν αφήνει τον πιστό λαό του. Κι αν ζούμε καιρό μαρτυρίου και σταύρωσης, τίποτε δεν γίνεται χωρίς να το ξέρει ο Θεός. Και ένα σπουργίτη δεν πέφτει στην γη αν ο Κύριος δεν θελήσει. Κάπου το πάει ο Θεός, μας καλλιεργεί στην ταπείνωση. Θα έρθει και η ανάσταση. Σαν χριστιανούς δεν μας πρέπει η απελπισία. Στον διάβολο μόνο ανήκει και όχι σε μας. Ο Θεός σαν καλός χρυσοχόος μας καίει για να μας καθαρίσει χρυσό άριστο και σαν άριστος κιθαρωδός τείνει τις χορδές της καρδιάς μας τόσο όσο να μπορέσουμε να βγάλουμεμέλος εναρμόνιο αγάπης και προσευχών και εμεπιστοσύνης σ’ Αυτόν. Κάθαρση πνευματική η όλη θλίψη που περνάμε.
Δυνατὸς μὲν γὰρ ὁ Θεὸς ἅπαντα λῦσαι σήμερον τὰ δεινά• ἀλλ᾽ ἕως ἂν ἴδῃ καθαρθέντας ἡμᾶς, ἕως ἂν ἴδῃ γενομένην ἐπιστροφὴν, καὶ μετάνοιαν παγίαν καὶ ἄσειστον, οὐ καταλύει τὴν θλῖψιν.
Καὶ γὰρ ὁ χρυσοχόος, ἕως ἂν ἴδῃ τὸ χρυσίον καλῶς ἐκκαθαρθὲν, οὐκ ἀνασπᾷ τοῦ χωνευτηρίου• οὕτω καὶ ὁ Θεὸς οὐ παράγει τοῦτο τὸ νέφος, ἕως ἂν ἡμᾶς σωφρονίσῃ καλῶς. Ὁ γὰρ συγχωρήσας τὸν πειρασμὸν, αὐτὸς οἶδε καὶ τὸν καιρὸν τῆς λύσεως τοῦ πειρασμοῦ.
Οὕτω καὶ ὁ κιθαρῳδὸς οὔτε ἐπιτείνει τὴν νευρὰν, ἵνα μὴ διαῤῥήξῃ, οὔτε χαλᾷ πέρα τοῦ μέτρου, ἵνα μὴ λυμήνηται τὴν συμφωνίαν τῆς ἁρμονίας• οὕτω καὶ ὁ Θεὸς ποιεῖ, οὔτε ἐν ἀνέσει διηνεκεῖ, οὔτε ἐν θλίψει μακρᾷ τὴν ἡμετέραν καθίστησι ψυχὴν, κατὰ τὴν αὐτοῦ σύνεσιν ἀμφότερα ταῦτα ποιῶν.
Οὐκ ἀφίησι μὲν γὰρ διηνεκοῦς ἀνέσεως ἀπολαύειν, ἵνα μὴ γενώμεθα ῥᾳθυμότεροι• οὐκ ἀφίησι δὲ ἐν θλίψει συνεχεῖ εἶναι πάλιν, ἵνα μὴ καταπέσωμεν μηδὲ ἀπαγορεύσωμεν.
Οι θλίψεις και η στενοχώριες είναι ένας Σταυρός που όντως οδηγεί στην ανάσταση. Τότε θα πρέπει τον Θεό να ευχαριστώ και για τις ώρες που πονώ, όπως το λέγει ο Απ. Παύλος, ‘’και ήδιστα καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου’’. Οι ώρες του πόνου των δυσκολιών αντιμετωπίζονται με το μοναδικό φάρμακο που λέγεται ευχαριστία στον Θεό. Μεγάλος θησαυρός και μεγάλος πλούτος η ευχαριστία στην θλίψη. Αυτό κρατά τον άνθρωπο απροσκύνητο στην απελπισία. Ξέρει ο Θεός που τα επιτρέπει. Αυτός που τρέφει τα πουλιά και ντύνει τα λουλούδια Αυτός τρέφει και τα παιδιά του. Ακούω την φωνή του Κυρίου μου που έλεγε πως ‘’τα πουλιά και οι αλεπούδες έχουν την φωλιά τους για να μένουν, αλλά ο Υιός του Ανθρώπου δεν έχει που να κλείνει την κεφαλή του’’. Άκουγα την φωνή του στην προσευχή της Γεσθημανή να λέγει ανθρώπινα ‘’παρελθέτω το ποτήριον απ’εμού’’, αλλά μετά με μια υπακοή και ευχαριστί να λέγει γενηθήτω όπως θέλει ο Θεός. Αυτός ο Χριστός μας δίνει όλα τα υλικά και μας φροντίζει όταν εμείς έχουμε σαν προτεραιότητα τα πνευματικά.
‘’Μέγας θησαυρὸς ἡ εὐχαριστία, μέγας πλοῦτος, ἀνάλωτον ἀγαθὸν, ὅπλον ἰσχυρόν• ὥσπερ οὖν ἡ βλασφημία τὴν οὖσαν ἐπιτείνει ζημίαν, καὶ ὧν ἀπωλέσαμεν πλείονα προσαπολέσαι ποιεῖ. Ἀπώλεσας χρήματα; ἂν μὲν εὐχαριστήσῃς, ἐκέρδανας τὴν ψυχὴν καὶ μείζονα ἐκτήσω τὸν πλοῦτον, τοῦ Θεοῦ πλείω τὴν εὔνοιαν ἐπισπασάμενος• ἂν βλασφημήσῃς, προσαπώλεσας καὶ τὴν σωτηρίαν τὴν σαυτοῦ, καὶ οὐδὲ ἐκεῖνα ἀνεκτήσω, καὶ ἣν εἶχες ψυχὴν, καὶ ταύτην κατέθυσας.’’


π. Σεβαστιανός

Πρὸς τὴ ΝΙΚΗ • Ἀπρίλιος 2012, τ. 746

Πρὸς τὴ ΝΙΚΗ • Ἀπρίλιος 2012, τ. 746

ΣΗΜΕΡΩΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ

Σήμερον Κρεμάται Επί Ξύλου Ευγένιος Χαρδαβέλλας Πρωτοψάλτης Μεγάλη Εβδομάδα
Holly Week Chant The Famous First Chanter Evgenios Hardavellas.

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Σήμερα κρεμᾶται ἐπάνω στὸ ξύλο Ἐκεῖνος ποὺ κρέμασε τὴ γῆ πάνω στὰ ὕδατα. Στεφάνι ἀπὸ ἀγκάθια φοράει στὴν κεφαλή, Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ὁ βασιλιὰς τῶν Ἀγγέλων. Ντύνεται μὲ ψεύτικη πορφύρα (βασιλικὸ ἱμάτιο), αὐτὸς ποὺ περιβάλλει τὸν οὐρανὸ μὲ σύννεφα. Δέχτηκε ράπισμα, Ἐκεῖνος ποὺ στὸν Ἰορδάνη (διὰ τοῦ βαπτίσματός του) ἐλευθέρωσε τὸν Ἀδὰμ ἀπὸ τὸ δεσμὸ τῆς ἁμαρτίας. Μὲ καρφιὰ καρφώθηκε ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ λόγχη κεντήθηκε ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμε τὰ πάθη σου Χριστέ. Δεῖξε σέ μᾶς καὶ τὴν ἔνδοξή σου Ἀνάσταση.

 Today is suspended on a tree

He who suspended the earth upon the waters.

The King of the angels is decked with a crown of thorns.

He who wraps the heavens in clouds is wrapped in the purple of mockery.

He who freed Adam in the Jordan is slapped on the face.

The Bridegroom of the Church is affixed to the Cross with nails.

The Son of the virgin is pierced by a spear.

We worship Thy passion, O Christ.(x3)

Show us also Thy glorious resurrection.

Μεγάλη Πέμπτη

Μ. Πέμπτη πρωί καί ὁ Χριστός βρίσκεται στά Ἱεροσόλυμα. Παραγγέλλει στούς μαθητές του νά ἑτοιμάσουν τό δικό Του τό Πάσχα πρίν ἀπό τῶν Ἑβραίων. Τό ἀπόγευμα τελεῖ τόν Μυ-στικό Δεῖπνο στό σπίτι τοῦ Μάρκου. Κινεῖται ὡς οἰκοδεσπότης. Πλένει τά πόδια τῶν Μαθητῶν διδάσκοντάς τους τήν ταπείνωση. Αποκαλύπτει τον καταδότητη του. Τελεῖ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας και το παραδίδει στους μαθητές του να το τελούν ‘’εις την εμήν ανάμνησιν.’’ Τούς Κοινωνᾶ τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του λίγο πρίν ἀπό τήν Σταύρωσή Του. Ὁ Ἰούδας φεύγει γιά νά προδώσει τόν Διδάσκαλο, ἐνῶ ἀκόμη στό στόμα του ἔχει τήν Θεία Κοινωνία.
Ὁ Κύριος λέγει τά τελευταία λόγια Του, όπου προλέγει την άρνηση του Πέτρου και τους μιλά για την νέα εντολή, ‘’αγαπάτε αλλήλους’’. Είναι τα λόγια του που καταγράφονται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στα κεφάλαια 12 έως 17, και είναι όλα μαζί αυτά που απαγγέλο-νται στο πρώτο Ευαγγέλιο της Μεγάλης Πέμπτης. Είναι όλοι οι μακρόσυρτοι αποχαιρετιστήριοι λόγοι του. Τελειώνοντας όλο το Δείπνο αυτό κλείνει μέ τήν Ἀρχιερατική Προσευχή Του. κλεινει όλον τον αποχαιρετισμό του με προσευχή όιπου ζητά την ενότητα των μαθητών του και την διαφύλαξη των από το Θεό Πατέρα. Το Δείπνο αυτό ήταν στην ουσία το Πασχαλιάτικο Δείπνο της Εκκλησίας του Χριστού που το τέλεσε ο Κύριος πρίν από το Πάσχα των Εβραίων. Τέλεσε το δικό Του και κατήργησε των Εβραίων.
Η Εκκλησία παραδίδει με τα κείμενα των Ευαγγελίων που ανα τους αιώνες διαφυλάγει με την Παράδοση της όλα τα τελευταία λόγια του Χριστού. πόσα ευλογημένα ακούγονται μέ-σα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μ. Πέμπτης. Τα 12 Ευαγγέλια που ακούγονται σαν σε μια δυναμική συνέχεια δίδουν δραματικά την εξέλιξη των γεγονότων του Πάθους του Χριστού.
Ἦταν γύρω στίς 9 καί ἀνέβαιναν πρός τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.
Από το πρωί τα τροπάρια και το συναξάρι μιλούν για τέσσερα πράγματα, τον Ιερό Νιπτήρα, τον Μυστικό Δείπνο, την υπερφυή Προσευχή και την προδοσία. Ιδιαίτερα μιλούν για την Θεία Κοινωνία, την ‘’ψυχοτρόφον τράπεζαν’’, το ‘’φάρμακον της αθανασίας’’, το ‘’αντίδο-τον του μη αποθανείν’’. Σήμερα τά πόδια μου μέ ὁδηγοῦν στήν Θεία Λειτουργία, στό Δεῖπνο τοῦ Κυρίου, τήν συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου τοῦ Κυρίου μου.
Ὁ ἱερέας ὡς λαμπάδα καιόμενη τοῦ Ἁγιου Πνεύματος, ως ὁ ἄλλος Χριστός, τέλεσε τό θαῦμα. Τά χέρια τοῦ Χριστοῦ μου μέ κοινώνησαν. Αληθῶς Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Ἔνιωθα τά χείλη μου νά ἀκουμποῦν στήν ἄχραντη πλευρά τοῦ Ἐσταυρωμένου πού ἀνέβλυζε. Τό στόμα καί ἡ καρδιά μου γλύκαιναν, γεύονταν τόν Θεό. Ἔκλαιγα ἀπό χαρά… δέν εἶμαι πιά μόνος… εἶμαι μέλη Χριστοῦ… Χριστο-φόρος… ὅμαιμος Χριστοῦ…
Καί σήκωνα τόν σταυρό μου ἀκολουθώντας τόν Κύριο κι αυτήν την ημέρα. Η ταπείνωση μου με την συγχωρητικότητα των αδελφών είναι το εφόδιο για να ακολουθήσω σταυρικά τον Χριστό. Μου έχει μείνει η προσπάθεια του Χριστού ακόμη και μέσα στο Δείπνο, ενώ ξέρει τον προδότη, τον αγαπά και του δίνει από την μπουκιά του να φάγει, τον ωθεί στην μετάνοια, έστω και την τελευταία στιγμή. Δεν τον κρίνει δεν τον κατακρίνει, αλλά τον αγαπά και τον πονά. Συγκλονίζομαι από την συγχωρητικότητα, την επιείκεια και την ταπείνωση του Χριστού μου. Μεγάλη του η αγάπη στον αμαρτωλό, ακόμη και στον προδότη του. δεν λυπάται τον εαυτό του, αλλά την αμετανοησία και αναισχυντία του Ιούδα.

Ο Μυστικός Δείπνος
Μια εικόνα έχει μείνει μέσα στην καρδιά μας. Ο Μυστικός Δείπνος. Ταίζει τους μαθητές του ο Χριστός με το Σώμα του και το Αίμα του πριν ακόμη σταυρωθεί.
Ακούγονται τα ιδρυτικά λόγια του Χριστού μας
‘’λάβετε φάγετε, τουτο εστί το Σώμα μου…’’
‘’πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το Αίμα μου…’’
‘’τούτο πιείτε εις την εμήν ανάμνησιν’’

α. κακότροπη προσέλευση-επιζήμια ευλάβεια

Έντονα ακούγεται το τροπάριο όπου περιγράφει τον αδημονούντα Ιούδα να τρέχει για να προδώσει τον Χριστό. Στο στόμα του, στα χέρια του ακόμα κρατούσε την Θεία Κοινωνία και έτρεχε να παραδώσει τον Κύριο.

Τὸν ἄρτον λαβών, εἰς χεῖρας ὁ προδότης, κρυφίως αὐτάς, ἐκτείνει καὶ λαμβάνει, τὴν τιμὴν τοῦ πλάσαντος, ταῖς οἰκείαις χερσὶ τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἀδιόρθωτος ἔμεινεν, Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος.
Μηδεὶς ὦ πιστοί, τοῦ δεσποτικοῦ δείπνου ἀμύητος, μηδεὶς ὅλως ὡς ὁ Ἰούδας, δολίως προσίτω τῇ τραπέζη· ἐκεῖνος γὰρ τὸν ψωμὸν δεξάμενος, κατὰ τοῦ ἄρτου ἐχώρησε, σχήματι μὲν ὢν μαθητής, πράγματι δὲ παρὼν φονευτής, τοῖς μὲν Ἰουδαίοις συναγαλλόμενος, τοῖς δὲ Ἀποστόλοις συναυλιζόμενος, μισῶν ἐφίλει, φιλῶν ἐπώλει, τόν ἐξαγοράσαντα ἡμᾶς τῆς κατάρας, τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Τρομάζει η ψυχή μας μήπως και εγώ κι εσύ βρίσκομαι μέσα στον χώρο αυτό, στον κακότροπο αυτόν τρόπο της ένωσης μου με τον Χριστό. Συνταράσσεται κανείς βρισκόμενος μπροστά σ’ αυτήν την εικόνα του αναίσχυντου και ανεύθυνου προδότη που κοινωνά και φεύγει.
‘’Οἶδα ὅτι πολλοὶ παρ᾽ ἡμῖν διὰ τὴν τῆς ἑορτῆς συνήθειαν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ προσδραμοῦνται τραπέζῃ. Ἔδει μὲν οὖν, ὡς καὶ πολλάκις ἔφθην εἰπὼν, μὴ ἑορτὰς παρατηρεῖν, ἡνίκα ἂν δέοι κοινωνεῖν, ἀλλὰ τὸ συνειδὸς καθαίρειν, καὶ τότε τῆς ἱερᾶς ἅπτεσθαι θυσίας. Ὁ μὲν γὰρ ἐναγὴς καὶ ἀκάθαρτος οὐδὲ ἐν ἑορτῇ δίκαιος ἂν εἴη μετέχειν τῆς ἁγίας ἐκείνης καὶ φρικώδους σαρκός• ὁ δὲ καθαρὸς καὶ διὰ μετανοίας ἀκριβοῦς ἀποσμηξάμενος τὰ πλημμελήματα, καὶ ἐν ἑορτῇ καὶ ἀεὶ δίκαιος ἂν εἴη μετέχειν τῶν θείων μυστηρίων, καὶ ἀπολαύειν ἂν εἴη ἄξιος τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ τοῦτο οὐκ οἶδα πῶς παρῶπταί τισι, καὶ μυρίων πολλοὶ γέμοντες κακῶν, ὅτε τὴν ἑορτὴν ἴδωσι παραγενομένην, ὡς ὑπ᾽ αὐτῆς ὠθούμενοι τῆς ἡμέρας, ἅπτονται τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ἃ μηδὲ ἰδεῖν οὕτω διακειμένους θέμις• τοὺς μὲν δήλους ἡμῖν αὐτοὶ πάντως ἡμεῖς ἀπείρξομεν, τοὺς δὲ ἀγνώστους ἡμῖν τῷ Θεῷ καταλείψομεν, τῷ τὰ ἀπόῤῥητα τῆς ἑκάστου διανοίας εἰδότι• τὸ γοῦν φανερῶς ἁμαρτανόμενον παρὰ πάντων πειρασόμεθα διορθῶσαι τήμερον. Τί οὖν ἐστι τοῦτο τὸ ἁμάρτημα; Τὸ μὴ μετὰ φρίκης προσιέναι, ἀλλὰ λακτίζοντας, τύπτοντας, θυμοῦ γέμοντας, βοῶντας, λοιδοροῦντας, τοὺς πλησίον ὠθοῦντας, ταραχῆς ἐμπεπλησμένους. … Τί θορυβῇ, εἰπέ μοι, ἄνθρωπε; τί δὲ ἐπείγῃ; πραγμάτων ἀνάγκη σε καλεῖ πάντως; ὅλως γὰρ οἶδας ὅτι πράγματα ἔχεις κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην; μέμνησαι γὰρ ὅλως, ὅτι ἐπὶ τῆς γῆς εἶ; νομίζεις δὲ μετὰ ἀνθρώπων εἶναι; Καὶ πῶς οὐχὶ λιθίνης ταῦτα διανοίας, τὸ νομίζειν κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐπὶ γῆς ἑστάναι, ἀλλ᾽ οὐ μετ᾽ ἀγγέλων χορεύειν, μεθ᾽ ὧν τὸ μυστικὸν ἐκεῖνο μέλος ἀνέπεμψας, μεθ᾽ ὧν τὴν ἐπινίκιον ἐκείνην ἀνήνεγκας ᾠδὴν τῷ Θεῷ; …
ἐνταῦθα δὲ τῶν φρικτῶν τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων ἐπιτελουμένων, τῆς ἱερᾶς τελετῆς συνεστώσης ἔτι, καταλιμπάνεις ἐν μέσῳ πάντα καὶ ἀναχωρεῖς; Καὶ ποῦ ταῦτα συγγνώμης ἄξια; ποίας δὲ ἀπολογίας; Βούλεσθε εἴπω τίνος ἔργον ποιοῦσιν οἱ πρὸ τῆς συμπληρώσεως ἀναχωροῦντες, καὶ τὰς εὐχαριστηρίους ᾠδὰς οὐκ ἐπιφέροντες τῷ τέλει τῆς τραπέζης; Τάχα φορτικόν ἐστι τὸ μέλλον ῥηθήσεσθαι, ἀλλ᾽ ὅμως ἀναγκαῖον λεχθῆναι διὰ τὴν τῶν πολλῶν ῥᾳθυμίαν. Ὅτε ἐκοινώνησε τὸ ἔσχατον δεῖπνον ὁ Ἰούδας τὸ κατὰ τὴν τελευταίαν νύκτα ἐκείνην, τῶν ἄλλων ἁπάντων ἀνακειμένων, αὐτὸς προπηδήσας ἐξέβη. Ἐκεῖνον τοίνυν μιμοῦνται καὶ οὗτοι, οἱ πρὸ τῆς ἐσχάτης ἀποπηδῶντες εὐχαριστίας. Ἐκεῖνος γὰρ εἰ μὴ ἐξῆλθεν, οὐκ ἂν ἐγένετο προδότης• εἰ μὴ κατέλιπε τοὺς συμμαθητὰς, οὐκ ἂν ἀπώλετο• εἰ μὴ τῆς ἀγέλης ἑαυτὸν ἀπέῤῥηξεν, οὐκ ἂν αὐτὸν εὗρεν ὁ λύκος μόνον, καὶ κατέφαγεν• εἰ μὴ τοῦ ποιμένος ἑαυτὸν ἐχώρισεν, οὐκ ἂν θηριάλωτος γέγονε.
μετάφραση
Γνωρίζω ότι πολλοί εθιμοτυπικά για την γιορτή πλησιάζουν στην ιερή αυτή Τράπεζα. Όπως λέγω πάντοτε, δεν πρέπει να βλέπουμε τις γιορτές, όταν πρόκειται να κοινωνήσουμε, αλλά την συνείδηση να καθαρίζουμε και τότε να πλησιάζουμε στην Θυσία. Ο μεν βρώμικος και ακάθαρτος ούτε και στην γιορτή δεν είναι άξιος για να κοινωνήσει της αγίας και τίμιας Σαρκός του Χριστού• εκείνος όμως που είναι καθαρός και έχει πλύνει τις αμαρτίες του με α-κριβή μετάνοια, όχι μόνο στην γιορτή, αλλά και πάντοτε είναι άξιος να κοινωνήσει των θείων Μυστηρίων και να απολαύσει των δωρεών του Θεού. και επειδή δεν ξέρω πως αυτό πολλοί το παραμερίζουν και ενώ είναι γεμάτοι από κακά, όταν δουν την γιορτή να πλησιάζει, σαν να τους σπρώχνει εκείνη η ημέρα, πλησιάζουν στα Άγια Μυστήρια, που κανονικά ούτε με τα μάτια τους δεν θα έπρεπε να δουν• αυτούς που μας είναι γνωστοί θα τους εμποδίσουμε, τους αγνώστους θα τους αφήσουμε στον Θεό που ξέρει και τα απόρρητα της καρδιά του καθενός• αυτόν που αμαρτάνει φανερά πάνω απ’ όλα θα τον βάλουμε σε τάξη σήμερα. Ποιο είναι το αμάρτημα; Το να μη πλησιάζουμε με ευλάβεια, αλλά άλλοι να κλωτσούν και άλλοι να χτυπούν, άλλοι να είναι γεμάτοι με θυμό, να φωνάζουν, να κοροϊδεύουν, να σπρώχνουν τους διπλανούς των, να είναι γεμάτοι με ταραχή… τι θορυβείς, πες μου, άνθρωπε; Τι βιάζεσαι; Ποια δουλειά σε καλεί και βιάζεσαι; Όλες αυτές τις δουλειές σου σκέφτεσαι αυτήν την ώρα που περιμένεις να κοινωνήσεις; νομίζεις ότι πατάς πάνω στην γη την ώρα εκείνη; Νομίζεις ότι βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους; Δεν είναι πέτρινη η καρδιά σου το να νομίζεις ότι την ώρα αυτή στέκεσαι πάνω στην γη και δεν χοροβατείς με τους Αγγέλους, με τους οποίους μαζί έ-ψαλλες το μυστικό εκείνο μέλος και την επινίκιο εκείνη ωδή;


Καὶ πῶς, φησὶν, ὅταν ἅπαξ δι᾽ ἐνιαυτοῦ προσερχώμεθα; Τοῦτο γὰρ τὸ δεινὸν, ὅτι οὐ καθαρότητι διανοίας, ἀλλὰ διαστήματι χρόνου τὴν ἀξίαν διορίζεις τῆς προσόδου, καὶ τοῦτο εὐλάβειαν εἶναι νομίζεις, τὸ μὴ πολλάκις προσελθεῖν, οὐκ εἰδὼς ὅτι τὸ ἀναξίως προσελθεῖν, κἂν ἅπαξ γένηται, ἐκηλίδωσε• τὸ δὲ ἀξίως, κἂν πολλάκις, ἔσωσεν. Οὐκ ἔστι τόλμα τὸ πολλάκις προσιέναι, ἀλλὰ τὸ ἀναξίως, κἂν ἅπαξ τις τοῦ παντὸς χρόνου προσέλθῃ. Ἡμεῖς δὲ οὕτως ἀνοήτως διακείμεθα καὶ ἀθλίως, ὅτι μυρία διαπαντὸς ἐργαζόμενοι τοῦ ἐνιαυτοῦ κακὰ, τοῦ μὲν ἀποδύσασθαι ἐκεῖνα οὐδεμίαν ποιούμεθα φροντίδα, νομίζομεν δὲ ἀρκεῖν τὸ μὴ συνεχῶς κατατολμᾷν καὶ ἐπιπηδᾷν ὑβριστικῶς τῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ, οὐκ ἐννοοῦντες ὅτι καὶ οἱ τὸν Χριστὸν σταυρώσαντες ἅπαξ ἐσταύρωσαν. Ἆρ᾽ οὖν, ἐπειδὴ ἅπαξ, ἔλαττον τὸ ἁμάρτημα; Καὶ ὁ Ἰούδας δὲ ἅπαξ προέδωκε• τί οὖν; τοῦτο αὐτὸν ἐξείλετο; Διὰ τί γὰρ χρόνῳ τὸ πρᾶγμα μετερχόμεθα; χρόνος προσόδου ἔστω ἡμῖν τὸ καθαρὸν συνειδός. Οὐδὲν πλέον ἔχει τὸ ἐν τῷ Πάσχα μυστήριον τοῦ νῦν τελουμένου• ἕν ἐστι καὶ τὸ αὐτὸ, ἡ αὐτὴ τοῦ Πνεύματος χάρις• ἀεὶ Πάσχα ἐστίν..
«Και μου λές τι μπορώ να πάθω αφού μια φορά τον χρόνο προσέρχομαι;Αυτό είναι το φο-βερό, ότι όχι με την καθαρότητα του νου, αλλά με το διάστημα του χρόνου καθορίζεις την επα-ξιότητα της προσελεύσεως στο μυστήριο, και νομίζεις πώς είναι ευλάβεια το ότι δεν προσήλθες πολλές φορές, μη γνωρίζοντας πως το να πλησιάσεις ανάξια και μια φορά να γίνει, είναι βρω-μια μέσα σου, το να κοινωνείς όμως άξια, ακόμη και πολλές φορές σε σώζει. Δεν είναι θράσος να το να πλησιάζει κανείς συνεχώς, αλλά ανάξια, έστω κι αν μια φορά τον χρόνο να προσέλεθεις. Εμείς όμως τόσο ανόητοι είμαστε και άθλιοι, που ενώ όλο τον χρόνο μύρια κακά κάνουμε, για να τα αποβάλλουμε μεν από πάνω μας καμία φροντίδα δεν δείχνουμε, και απ’την άλλη πλευρά νομίζουμε ότι το να μη κοινωνούμε συχνά μπορούμε να τολμάμε και να επιπηδάμε υβριστικά στο Σώμα του Χριστού, χωρίς να εννοούμε οτι κι αυτοί πού σταύρωσαν τον Χριστό, μια φορά τον σταύρωσαν. Μήπως, λοιπόν, επειδή το 'καναν μια φορά, γι' αυτό είναι μικρότερο το αμάρτη¬μα τους; Και ο Ιούδας μια φορά τον πρόδωσε και τι έγινε; Μήπως αυτό τον γλίτωσε; Γιατί τα εξετάζουμε τα πράγματα με το χρόνο; Χρόνος της προσελεύσεως στο μυστήριο είναι ή καθαρή συνείδηση. Τίποτε περισσότερο δεν έχει το μυστήριο του Πάσχα από τ' άλλα. Ένα είναι και το αυτό, ή ίδια χάρις του Πνεύματος. Πάντοτε είναι Πάσχα»

Όλα τα πρόσωπα της μετανοίας στο Πάθος του Χριστού γίνονται υποδείγματα και χειραγωγοί για την αξια Θεία Μετάληψη. Είναι τα πρότυπα μετανοίας.
Μέσα σ’ αυτόν τον έλεγχο του Ιερού Χρυσοστόμου έρχεται με την σειρά του και ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός να προσθέσει την αγωνία του και τον προσωπικό έλεγχο την ώρα που πρόκειται να δεχθεί μέσα του ‘’όλον το Σώμα’’ του Χριστού. Πολύ όμορφα σε μια ευχή της Θείας Μεταλήψεως καταθέτει τον εαυτό του εν μετανοία και συναισθήσει της αμαρτωλότη-τος του. Αγωνιά για τον εαυτό του και παρακαλεί τον Κύριο να τον ελεήσει και να τον αποδεχτεί όπως τον Ληστή, την Χαναναία, τον Τελώνη, την Αιμορροούσα και την Πόρνη. Όλα τα πρόσωπα αυτά εκφράζουν την δική του αμαρτωλότητα, την μετάνοια και τον πόθο του να ενωθεί με τον Χριστό.
‘’Πρὸ τῶν θυρῶν τοῦ ναοῦ σου παρέστηκα καὶ τῶν δεινῶν λογισμῶν οὐκ ἀφίσταμαι, ἀλλὰ σύ, Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ Τελώνην δικαιώσας καὶ Χαναναίαν ἐλεήσας καὶ τῷ Λῃστῇ παραδείσου πύ-λας ἀνοίξας, ἄνοιξόν μοι τὰ σπλάγχνα τῆς φιλανθρωπίας σου καὶ δέξαι με προσερχόμενον καὶ ἁπτόμενόν σου, ὡς τὴν Πόρνην καὶ τὴν Αἱμόῤῥουν· ἡ μὲν γάρ, τοῦ κρασπέδου σου ἁψαμένη εὐχερῶς τὴν ἴασιν ἔλαβεν, ἡ δέ, τοὺς σοὺς ἀχράντους πόδας κρατήσασα, τὴνλύσιν τῶν ἁμαρτημάτων ἐκομίσατο. Ἐγὼ δὲ ὁ ἐλεεινός, ὅλον τὸ Σῶμα τολμῶν δέξασθαι, μὴ καταφλεχθεί-ην· ἀλλὰ δέξαι με, ὥσπερ ἐκείνας, καὶ φώτισόν μου τὰ τῆς ψυχῆς αἰσθητήρια, καταφλέγων μου τὰ τῆς ἁμαρτίας ἐγκλήματα, πρεσβείαις τῆς ἀσπόρως τεκούσης σε καὶ τῶν ἐπουρανίων δυνάμε-ων. Ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
μετάφραση
Μπροστά στις πόρτες του ναού σου παρευρίσκομαι κι από τους κακούς λογισμούς δεν μπορώ να ξεφύγω, αλλά συ Χριστέ μου ο Θεός μου, που τον Τελώνη δικαίωσες και την Χαναναία ελέησες και στον Ληστή τις πόρτες του Παραδείσου άνοιξες, άνοιξε και σε μένα τα σπλάγχνα της φιλανθρωπίας σου και δέξαι με τώρα που προσέρχομαι και σ’ αγγίζω σαν την Πόρνη και την Αι-μορροούσα• η μία όταν άγγιξε το το άκρο του ενδύματος σου αμέσως πήρε την γιατρειά της, η άλλη δε όταν κράτησε τα άχραντα πόδια σου, έλαβε την λύση των αμαρτημάτων της. Εγώ όμως ο ελεεινός, τολμώ όλο σου το Σώμα να δεχτώ, μη με καταφλέξεις• αλλά δέξαι όπως και εκείνες και φώτισε μου τα αισθητήρια της ψυχής, κατακαίγοντας μου τα εγκλήματα της αμαρτίας με τις πρεσβείες της Παναγίας που σε γέννησε με άσπορο σύλληψη και με των επουρανίων δυνάμεων. Ότι σύ είσαι ευλογητός εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.


Η πόρνη γίνεται υπόδειγμα καρδιάς μετανοούσης για το πώς να κοινωνήσουμε. Καρδιά κλαίουσα και οδυρομένη. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος μετα δακρύων μας μεταφέρει με ζωηρώταταο λυρισμό και σπαραγμό καρδιάς το εξομολογητικό ποίημα του, που γίνεται ένα με την πόρνη με την μετάνοια του…
Εκεί που πραγματικά κανείς βιώνει όλο το δράμα του εαυτού του με την κατάνυξη και τα δάκρυα είναι διαβάζοντας ή και ψάλλοντας το ποίημα του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολό-γου, που βρίσκεται στην ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Βλέπει εδώ κανείς όλο το εξομολογητικό αγωνιώδες κλάμα της καρδιάς του πριν από τη θεία Κοινωνία. Μέσα του συμπλέκονται δύο αισθήματα, ο φόβος του Θεού και ο πόθος του Θεού. Αρχίζει με έντονη την ταπείνωση, την μετάνοια και την αυτομεμψία, και κατόπιν ξεπηδά ο θείος έρωτας και καταλήγει στην μεγάλη ελπίδα και τον πόθο για την ένωση του με τον Χριστό. ‘’από ρυπαρών χειλέων από βδελυράς καρδίας από ακαθάρτου γλώττης εκ ψυχής ερρυπωμένης δέξαι δέησιν Χριστέ μου…ήμαρτον υπέρ την πόρνην…πλύνον με τοις δάκρυσι μου, κάθαρον αυτοίς με Λόγε…ίνα καθαρά καρδία και ψυχή συντετριμμένη των Αχράντων Σου μετάσχω και πανάγνων Μυστηρίων, οίς ζωούται και θεούται πάς ο τρώγων σε και πίνων εξ ειλικρινούς καρδίας…’’ Είναι αυτή η ζωή της καρδιάς που με την μετάνοια και το πένθος συνθέτουν την αληθινή ευλά-βεια για την Θεία Κοινωνία.
Ο άγιος ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος έλεγε επίσης:

‘’κανείς μη πλησιάσει στα Άγια άνευ δακρύων’’
(ένθετο)
Άραγε όμως πώς μπορεί να συμπεριφερθεί ένας ιερέας στα πλήθη του λαού, που συνω-στίζονται, για να αποτρέψει την ασεβή και κακότροπη προσέλευση των στην Θεία Κοινωνία; Είναι μια δύσκολη ώρα. Ο ιερός Χρυσόστομος με πολύ αγωνία και με σκληρή γλώσσα βάζει τους ιερείς προ των ευθυνών τους για το έργο αυτό της Μετάδοσης των Τιμίων Δώρων. Το Αίμα του Χριστού θα ζητηθεί από τα χέρια τους, αν Το μεταδίδουν στους αναξίους που τους ξέρουν ότι κουβαλούν την πονηρία τους.
Ταῦτα πρὸς ὑμᾶς τοὺς μεταλαμβάνοντας λέγω, καὶ πρὸς ὑμᾶς τοὺς διακονουμένους. Καὶ γὰρ ἀναγκαῖον καὶ πρὸς ὑμᾶς διαλεχθῆναι, ὥστε μετὰ πολλῆς τῆς σπουδῆς διανέμειν ταυτὶ τὰ δῶρα. Οὐ μικρὰ κόλασις ὑμῖν ἐστιν, εἴ τινι συνειδότες τινὰ πονηρίαν, συγχωρήσετε μετασχεῖν ταύτης τῆς τραπέζης. Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῶν χειρῶν ἐκζητηθήσεται τῶν ὑμετέρων. Κἂν στρατηγός τις ᾖ, κἂν ὕπαρχος, κἂν αὐτὸς ὁ τὸ διάδημα περικεί μενος, ἀναξίως δὲ προσίῃ, κώλυσον• μείζονα ἐκείνου τὴν ἐξουσίαν ἔχεις. Σὺ δὲ εἰ μὲν πηγὴν ὕδατος ἐνεχειρίσθης φυλάττειν ποιμνίῳ καθαρὰν, εἶτα εἶδες πρόβατον πολὺν ἐπὶ τοῦ στόματος φέρον τὸν βόρβορον, οὐκ ἂν εἴασας ἐπικύψαι κάτω, καὶ θολῶσαι τὸ ῥεῖθρον• νυνὶ δὲ οὐχ ὕδατος, ἀλλ᾽ αἵματος καὶ πνεύματος πηγὴν ἐγκεχειρισμένος, καὶ ὁρῶν γῆς καὶ βορβόρου χαλεπωτέραν ἁμαρτίαν ἔχοντάς τινας καὶ προσιόντας, οὐκ ἀγανακτεῖς, οὐδὲ ἀπείργεις; καὶ τίνα ἂν σχοίης συγγνώμην; Διὰ τοῦτο ὑμᾶς ὁ Θεὸς ἐτίμησε ταύτην τὴν τιμὴν, ἵνα τὰ τοιαῦτα διακρίνητε. Τοῦτο ὑμῶν ἡ ἀξία, τοῦτο ἡ ἀσφάλεια, τοῦτο ὁ στέφανος ἅπας, οὐχ ἵνα λευκὸν χιτωνίσκονκαὶ ἀποστίλβοντα περιβαλλόμενοι περιίητε. Καὶ πόθεν οἶδα, φησὶ, τὸν δεῖνα καὶ τὸν δεῖνα; Οὐ περὶ τῶν ἀγνοουμένων, ἀλλὰ περὶ τῶν γνωρίμων λέγω. Εἴπω τι φρικωδέστερον; Οὐχ οὕτω χαλεπὸν τοὺς ἐνεργουμένους ἔνδον εἶναι, ὡς τούτους, οὕς φησιν ὁ Παῦλος τὸν Χριστὸν καταπατῆσαι, καὶ τὸ αἷμα τῆς διαθήκης κοινὸν ἡγήσασθαι, καὶ τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος ἐνυβρίσαι. Δαιμονῶντος γὰρ χείρων ὁ ἡμαρτηκὼς καὶ προσιών. Οἱ μὲν γὰρ ἐπειδὴ δαιμονῶσιν, οὐ κολάζονται• οὗτοι δὲ ὅταν ἀναξίως προσίωσιν, ἀθανάτῳ παραδίδονται τιμωρίᾳ. Μὴ τοίνυν τούτους ἐλαύνωμεν μόνον, ἀλλὰ πάντας ἁπλῶς, οὓς ἂν ἴδωμεν ἀναξίως προσιόντας. Μηδεὶς κοινωνείτω τῶν μὴ μαθητῶν. Μηδεὶς λαμβανέτω Ἰούδας, ἵνα μὴ τὰ Ἰούδα πάθῃ. Σῶμά ἐστι Χριστοῦ καὶ τουτὶ τὸ πλῆθος. Ὅρα τοίνυν, ὁ διακονούμενος τοῖς μυστηρίοις, μὴ παροξύνῃς τὸν Δεσπότην, οὐκ ἐκκαθαίρων τὸ σῶμα τοῦτο• μὴ ξίφος δῷς ἀντὶ τροφῆς. Ἀλλὰ κἂν ὑπὸ ἀγνοίας ἐκεῖνος ἔρχηται μεθέξων, κώλυσον, μὴ φοβηθῇς. Φοβήθητι τὸν Θεὸν, μὴ ἄνθρωπον. Ἂν φοβηθῇς ἄνθρωπον, καὶ ὑπ᾽ αὐτοῦ καταγελασθήσῃ• ἂν τὸν Θεὸν, καὶ ἀνθρώποις αἰδέσιμος ἔσῃ. Εἰ δὲ αὐτὸς οὐ τολμᾷς, ἐμοὶ πρόσαγε• οὐ συγχωρήσω ταῦτα τολμᾶσθαι. Τῆς ψυχῆς ἀποστήσομαι πρότερον, ἢ τοῦ αἵματος μεταδώσω τοῦ Δεσποτικοῦ παρ᾽ ἀξίαν• καὶ τὸ αἷμα τὸ ἐμαυτοῦ προήσομαι πρότερον, ἢ μεταδώσω αἵματος οὕτω φρικώδους παρὰ τὸ προσῆκον. Εἰ δὲ ἠγνόησέ τις τὸν φαῦλον πολλὰ περιεργασάμενος, οὐδὲν ἔγκλημα. Ταῦτα γάρ μοι περὶ τῶν δήλων εἴρηται. Ἂν γὰρ τούτους διορθώσωμεν, καὶ τοὺς ἀγνῶτας ταχέως ἡμῖν ὁ Θεὸς γνωριεῖ• ἂν δὲ τούτους ἐάσωμεν, τίνος ἕνεκεν ἡμῖν ἐκείνους ποιήσει φανεροὺς λοιπόν; Ταῦτα δὲ λέγω, οὐχ ἵνα ἀπείργωμεν, οὐδ᾽ ἵνα ἐκτέμνωμεν μόνον, ἀλλ᾽ ἵνα διορθώσαντες ἐπαναγάγωμεν, ἵνα ἐπιμελώμεθα. Οὕτω γὰρ καὶ τὸν Θεὸν ἵλεων ἕξομεν, καὶ πολλοὺς τοὺς κατ᾽ ἀξίαν μεταλαμβάνοντας εὑρήσομεν, καὶ τῆς οἰκείας σπουδῆς καὶ τῆς περὶ τοὺς ἄλλους ἐπιμελείας πολὺν ἀποληψόμεθα τὸν μισθόν...
Μετάφραση
Κι αυτά τα λέγω και σε σας που μεταλαμβάνετε και σε σας τους ιερείς που διακονείτε τα Μυστήρια. Και πρέπει και σε σας να μιλήσουμε ώστε με ευλάβεια να μεταδίδετε τα Τίμια Δώρα. Δεν θα τιμωρηθείτε λίγο, αν γνωρίζετε πως κάποιος έχει πονηριά μέσα του και τον αφήσετε να συμμετάσχει στο Τραπέζι αυτό. Το Αίμα του Χριστού από τα χέρια σας θα ζητηθεί.Kι αν είναι ο στρατηγός, κι αν είναι ο ύπαρχος, κι αν είναι αυτός ο Βασιλιάς με το διάδημά του και προσέρχεται ανάξια, εμπόδισε τον∙ πιο μεγάλη εξουσία έχεις από εκείνον. Συ ο ιερέας αν σου ανάθεταν να φυλάγεις καθαρή μια πηγή νερού για το ποίμνιο σου, και κάποια στιγμή έβλεπες ένα πρόβατο να έχει στο στόμα του πολύ αρρώστια, ασφαλώς και δεν θα μπορούσες να το αφήσεις να σκύψει κάτω και να μαγαρίσει το νερό∙ όμως εδώ έχεις την ευθύνη όχι για το νερό, αλλά για το Αίμα του Χριστού και το Άγιο Πνεύμα και ενώ βλέπεις να πλησιάζουν κά-ποιοι που έχουν χειρότερο από την αρρώστια την αμαρτία, δεν αγανακτείς και δεν τους εμπο-δίζεις; Και πως θα βρεις έλεος από τον Θεό; γι’ αυτό σε τίμησε ο Θεός με την Ιερωσύνη για να συμπεριφέρεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο; Εδώ βρίσκεται η αξία της Ιερωσύνης, εδώ είναι η ασφά-λεια, εδώ είναι όλο το στεφάνι τη ιερατικής βασιλείας, όχι στα λεύκα άμφια, τα απαστράπτο-ντα που περιβάλλεστε.
Και θα μου πει πως μπορώ να γνωρίζω ποιος είναι άξιος να κοινωνήσει και ποιος ανάξιος; Δεν μιλώ γι’ αυτούς που προσέρχονται με άγνοια, αλλά για εκείνους που έχουν την αληθινή γνώση. Να πω και κάτι πιο σκληρό; Δεν είναι τόσο κακό σε εκείνους που πλησιάζουν χωρίς να ξέρουν όσο για εκείνους που είναι οι πιστοί, για τους οποίους λέγει ο Απ. Παύλος ότι τον Χριστό καταπατούν και το Αίμα της Διαθήκης το μαγαρίζουν και βλασφημούν την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Χειρότερος από τον διάβολο είναι εκείνος που εν επιγνώσει και αμαρτάνει και προσέρχεται στην Θεία Κοινωνία. Οι μεν επειδή παρασύρονται από την άγνοια τους δεν κολάζονται, οι άλλοι όμως που πλησιάζουν ανάξια ενώ το γνωρίζουν παραδίδονται σε αθάνατη τιμωρία. Μη διώχνουμε μόνον αυτούς, αλλά όλους ανεξαιρέτως που θα δούμε να πλησιάζουν ανάξια. Κανείς να μη κοινωνά αν δεν ανήκει στην τάξη των μαθητών. κανείς μη κοινωνεί σαν τον Ιούδα για ν μη πάθει τα του Ιούδα. συ ο ιερέας έχεις μπροστά σου το Σώμα του Χριστού και όλο το πλήθος που περιμένει να κοινωνήσει. Πρόσεξε εσύ ο ιερέας, ο διάκονος των Μυστηρίων, μη παροξύνεις τον Δεσπότη Χριστό μη κρατώντας το Σώμα Του καθαρό• μη δώσεις ξίφος αντί για τροφή.
Αλλά κι αν κάποιος πλησιάζει να κοινωνήσει χωρίς προετοιμασία , εμπόδισε τον, μη φοβηθείς. Φοβήσου τον Θεό και όχι τον άνθρωπο. Αν φοβηθείς τον άνθρωπο κι απ’ αυτόν θα γελαστείς• αν τον Θεό φοβηθείς κι από τους ανθρώπους θα είσαι σεβαστός. Κι αν εσύ φοβάσαι να τον παραπέμψεις σε μένα τον Επίσκοπο• δεν θα επιτρέψω μια τέτοια ιταμότητα. Την ψυχή μου να δώσω καλύτερα πάρα να μεταδώσω το Δεσποτικό Αίμα ανάξια• καλύτερα να δώσω το αίμα μου παρά να μεταδώσω το Τίμιο Αίμα του Χριστού εκεί που δεν πρέπει. Αν κάποιος ιερέας δεν γνωρίζει πως ο κοινωνών είναι φαύλος παρ’ όλο που το έψαξε, δεν έχει αμαρτία. Αυτά τα λέγω για όσους μας είναι γνωστοί. Αν αυτούς συνετίσουμε και αυτούς που δεν ξέρουμε, ταχέως ο Θεός θα μας τους αποκαλύψει• αν αυτούς τους αφήσουμε, πως θα μας γνωρίσει εκείνους; Αυτά δεν τα λέγω μόνο και μόνο για να τους διώξουμε από τη εκκλησία και να τους ξεριζώσουμε, αλλά για να τους διορθώσουμε, για να τους κάνουμε επιμελείς. Έτσι θα βρούμε έλεος από τον Θεό, και πολ-λούς θα δούμε να κοινωνούν επάξια, και θα πάρουμε μισθό από τον Θεό για την προσωπική μας ιερατική φροντίδα και επιμέλεια…

β.Η Θεία Λειτουργία συνέχεια του Μυστικού Δείπνου-Ιερείς και ο Χριστός

Ο Χριστός ο ίδιος τέλεσε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας στον Μυστικό Δείπνο και το ίδιο Μυστήριο συνεχίζεται έως και σήμερον σαν μια άρρηκτη συνέχεια. Σε κάθε Θεία λει-τουργία είναι παρών και πάλι ο Χριστός και στρώνει την Τράπεζα και μεταδίδει στους πι-στούς. Ακούω τους αγίους Πατέρες να μου το λέγουν ηχηρά:
‘’Πάρεστιν ὁ Χριστὸς, καὶ νῦν ἐκεῖνος ὁ τὴν τράπεζαν διακοσμήσας ἐκείνην, οὗτος καὶ ταύτην διακοσμεῖ νῦν. Οὐδὲ γὰρ ἄνθρωπός ἐστιν ὁ ποιῶν τὰ προκείμενα γενέσθαι σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ σταυρωθεὶς ὑπὲρ ἡμῶν Χριστός. Σχῆμα πληρῶν ἕστηκεν ὁ ἱερεὺς, τὰ ῥήματα φθεγγόμενος ἐκεῖνα• ἡ δὲ δύναμις καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐστι. Τοῦτό μου ἐστὶ τὸ σῶμα, φησί. Τοῦτο τὸ ῥῆμα μεταῤῥυθμίζει τὰ προκείμενα• καὶ καθάπερ ἡ φωνὴ ἐκείνη ἡ λέγουσα• Αὐξάνεσθε, καὶ πληθύνεσθε, καὶ πληρώσατε τὴν γῆν, ἐῤῥέθη μὲν ἅπαξ, διὰ παντὸς δὲ τοῦ χρόνου γίνεται ἔργῳ ἐνδυναμοῦσα τὴν φύσιν τὴν ἡμετέραν πρὸς παιδοποιίαν• οὕτω καὶ ἡ φωνὴ αὕτη ἅπαξ λεχθεῖσα καθ᾽ ἑκάστην τράπεζαν ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις ἐξ ἐκείνου μέχρι σήμερον καὶ μέχρι τῆς αὐτοῦ παρουσίας, τὴν θυσίαν ἀπηρτισμένην ἐργάζεται.’’
Μετάφραση
«Είναι παρών ο Χριστός, κι εκείνος πού έστρωσε το τραπέζι του μυστικού δείπνου, αυτός στρώνει και τούτο το τραπέζι. Δεν είναι άνθρωπος αυτός πού κάνει τα τίμια δώρα σώμα και αίμα Χριστού, αλλά ό ίδιος ό Χριστός πού σταυρώθηκε υπέρ ημών. Στην θέση του Χριστού στέκεται ο ιερέας προφέροντας τα λόγια εκείνα, η δε δύναμη και η χάρη είναι του Θεού. λέγει ‘’τούτο είναι το Σώμα μου. Αυτός ο λόγος μεταποιεί τα προκείμενα δώρα. Και όπως η φωνή του Θεού είπε, αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γήν, και παρ’όλο που ειπώθηκε μια φορά, όμως πάντοτε γίνεται έργο και δυναμώνει την φύση μας για την παιδοποιία, έτσι και η φωνή αφού λεχθεί σε κάθε Τράπεζα στις Εκκλησίες από τον ίδιο τον Χριστό μέχρι σήμερα και μέχρι την παρουσία Του θα τελεί πλήρως την θυσία »
Το θαύμα της Θ. Λειτουργίας. Ο ιερέας στέκεται εις τόπον και τύπον Χριστού και τελεί το Μυστήριον. Ο ιερέας είναι ο άλλος Χριστός-alter Christus- όταν ντυμένος την ιερατική του στολή λειτουργά το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
«Ο ιερέας όταν ομιλεί δανείζει την γλώσσα του στον Χριστό, και όταν τελεί τα μυστήρια δανείζει το χέρι του στον Χριστό. Η ιερωσύνη τελείται μεν εδώ στη γη, αλλά είναι αξίωμα των επουράνιων ταγμάτων και πολύ περισσότερο. Διότι ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε άλλη κτιστή δύναμι, αλλά ο ίδιος ο Παράκλητος θέσπισε και κατέστησε το αξίωμα αυτό, ώστε ενώ ο ιερέας έχει σάρκα να επιτελή διακονία αγγέλων. Άγγελος του Κυρίου είναι» .
«έστηκε γαρ ο ιερεύς, ού πύρ καταφέρων, αλλά το Πνεύμα το Άγιον• και την ικετηρίαν επί πολύ ποιείται, ουκ ίνα τις λαμπάς άνωθεν αφθείσα καταναλώση τα προκείμενα, αλλ’ ίνα η χάρις επιπεσούσα τη θυσία, δι’ εκείνης τας απάντων ανάψη ψυχάς και αργυρίου λαμπροτέρας αποδείξη πεπυρωμένου».
Γίνεται θαύμα. Γίνεται μεταβολή και μεταστοιχείωση του άρτου σε Σώμα Χριστού και του οίνου σε Αίμα Χριστού. Είναι πραγματική παρουσία του Κυρίου.
Ό Χρυσόστομος, επίσης, συνιστά να λέγει ο καθένας στον εαυτό του, όταν βλέπει προκείμενο το σώμα, ‘’λέγε πρὸς σεαυτόν’’
Μὴ, παρακαλῶ, μὴ κατασφάξωμεν ἑαυτοὺς διὰ τῆς ἀναισχυντίας, ἀλλὰ μετὰ φρίκης καὶ καθαρότητος ἁπάσης αὐτῷ προσίωμεν· καὶ ὅταν αὐτὸ προκείμενον ἴδῃς, λέγε πρὸς σεαυτόν· Διὰ τοῦτο τὸ σῶμα οὐκέτι γῆ καὶ σποδὸς ἐγὼ, οὐκέτι αἰχμάλωτος, ἀλλ' ἐλεύθερος· διὰ τοῦτο τοὺς οὐρανοὺς ἐλπίζω, καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς ἀπολήψεσθαι ἀγαθὰ, τὴν ἀθάνατον ζωὴν, τὴν τῶν ἀγγέλων λῆξιν, τὴν μετὰ Χριστοῦ ὁμιλίαν· τοῦτο τὸ σῶμα προσηλούμενον καὶ μαστιζόμενον οὐκ ἤνεγκεν ὁ θάνατος· τοῦτο τὸ σῶμα καὶ ἥλιος σταυρούμενον ἰδὼν, τὰς ἀκτῖνας ἀπέστρεψε· διὰ τοῦτο καὶ καταπέτασμα ἐσχίζετο τότε, καὶ πέτραι ἐῤῥήγνυντο, καὶ γῆ πᾶσα ἐτινάσσετο· τοῦτο ἐκεῖνο τὸ σῶμά ἐστι τὸ ᾑμαγμένον, τὸ λόγχῃ πληγὲν, καὶ τὰς σωτηρίους πηγὰς ἀναβλύσαν, τὴν τοῦ αἵματος, τὴν τοῦ ὕδατος τῇ οἰκουμένῃ πάσῃ.
Μετάφραση
«"Αν δεν τολμάμε να αγγίξουμε το βασιλικό ένδυμα με ακάθαρτα χέρια, πώς θα τολμήσουμε να πάρουμε μέσα μας το σώμα του παντοδυνάμου Θεού, το καθαρό, το ενωμένο με τη θεία φύση, αυτό πού συνέτριψε τις πύλες του "Αδου και άνοιξε τις αψίδες του ουρανού;,.. Αυτό το σώμα μαστιζόμενο, καρφωνόμενο δεν μπόρεσε να κράτηση ό θάνατος. Αυτό το σώμα και ό ήλιος, όταν το είδε πάνω στον σταυρό, έκρυψε τις ακτίνες του. Γι’ αυτό το σώμα το καταπέτασμα σχιζόταν και οι πέτρες έσπαζαν και ή γη σειόταν. Το σώμα αυτό που κοινωνούμε είναι εκείνο το ματωμένο, το τρυπημένο από την λόγχη, από το οποίο ανέβλυσαν πηγές σωτηρίας για ολόκληρη την οικουμένη»

«Τούτο το σώμα είναι εκείνο που ματώθηκε, που τρυπήθηκε με τη λόγχη, που ανέβλυσε για μένα σωτηρίους πηγάς» .
Ό ίδιος ιερός πατήρ τονίζει στο υπόμνημα του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, οτι οι πιστοί τρέφονται με το σώμα, «το όποιο καρφώθηκε και μαστιγώθηκε, αλλά ο θάνατος δεν το ανέχθηκε και ό ήλιος, όταν το είδε να σταυρώνεται, έκρυψε τις ακτίνες• και οι άγγελοι πού το βλέπουν φρίττουν και δεν τολμούν να το ατενίσουν, διότι βγάζει αστραπή» .

Ο Ιερός Χρυσόστομος πολύ πρακτικά και συγκλονιστικά μας λέγει για την αλήθεια αυτή. Όταν κοινωνείς εσύ ο χριστιανός να νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάτω από τον Σταυρό του Χριστού και έχεις βάλει τα χείλη σου στην πλευρά του Κυρίου που τρέχει το Αίμα Του και πίνεις.
«Μην το δεις ως άρτο• μήτε να νομίσεις πώς είναι κρασί. Διότι δεν πηγαίνει στον αφεδρώνα, όπως οι άλλες τροφές, άπαγε! Μην το σκέπτεσαι αυτό. Άλλα όπως, όταν το κερί ενώνεται με τη φωτιά, ούτε αφαιρείται ούτε προστίθεται μέρος της ουσίας του, αλλά είναι ένα και το αυτό, έτσι και τα μυστήρια καταναλίσκονται με την ουσία του σώματος. Αυτό, όταν κοινωνείτε, να φρονείτε πώς δηλ. σας κοινωνούν τα ίδια τα σεραφείμ με την πύρινη λαβίδα πού είδε ο Ησαΐας, και ότι με τα χείλη σας ακουμπάτε τη θεία και άχραντο πλευρά» .
Και στις ομιλίες του πάνω στην προς Έφεσίους επιστολή λέγει•
«Άπογευόμεθα του• σώματος εκείνου που κάθεται στον ουρανό, που προσκυνούν οι άγγελοι, που είναι κοντά στην ακήρατη δύναμη»
Ἐπεὶ δὲ περὶ σώματος ἡμῖν ὁ λόγος, ὅσοι μετέχομεν τοῦ σώματος, ὅσοι τοῦ αἵματος ἀπογευόμεθα τούτου, ἐννοεῖτε ὅτι τοῦ μηδὲν ἐκείνου διαφέροντος οὐδὲ διεστῶτος μετέχομεν πρὸς μετοχὴν, ὅτι ἐκείνου τοῦ ἄνω καθημένου, τοῦ προσκυνουμένου παρὰ ἀγγέλων, τοῦ τῆς ἀκηράτου δυνάμεως ἐγγὺς, τούτου ἀπογευόμεθα. Οἴμοι, πόσαι πρὸς σωτηρίαν ἡμῖν ὁδοί! Σῶμα ἡμᾶς ἑαυτοῦ ἐποίησε, σῶμα ἡμῖν τὸ ἑαυτοῦ μετέδωκε, καὶ οὐδὲν τούτων ἡμᾶς ἀποτρέπει τῶν κακῶν. .
Και μας παροτρύνει ο Άγιος Δαμασκηνός λέγοντας να προσέλθουμε με πόθο διακαή στην θεία Κοινωνία κάνοντας το σχήμα του Σταυρού με τις παλάμες μας πάνω μας.
Αγιος Ιωάννης Δαμασκηνός
Οὐκ ἔστι τύπος ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Χριστοῦ–μὴ γένοιτο–, ἀλλ' αὐτὸ τὸ σῶμα τοῦ κυρίου τεθεωμένον, αὐτοῦ τοῦ κυρίου εἰπόντος· Τοῦτό μού ἐστι οὐ τύπος τοῦ σώματος ἀλλὰ τὸ σῶμα, καὶ οὐ τύπος τοῦ αἵματος ἀλλὰ τὸ αἷμα, καὶ πρὸ τούτου τοῖς Ἰουδαίοις, ὅτι, εἰ μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, οὐκ ἔχετε ζωὴν αἰώνιον. Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθής ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθής ἐστι πόσις, καὶ πάλιν· Ὁ τρώγων με ζήσεται. Διὸ μετὰ παντὸς φόβου καὶ συνειδήσεως καθαρᾶς καὶ ἀδιστάκτου πίστεως προσέλθωμεν, καὶ πάντως ἔσται ἡμῖν, καθὼς πιστεύομεν μὴ διστάζοντες. Τιμήσωμεν δὲ αὐτὸ πάσῃ καθαρότητι, ψυχικῇ τε καὶ σωματικῇ· διπλοῦν γάρ ἐστι.
Προσέλθωμεν αὐτῷ πόθῳ διακαεῖ καὶ σταυροειδῶς τὰς παλάμας τυπώσαντες τοῦ ἐσταυρωμένου τὸ σῶμα ὑποδεξώμεθα καὶ ἐπιθέντες ὀφθαλμοὺς καὶ χείλη καὶ μέτωπα τοῦ θείου ἄνθρακος μεταλάβωμεν, ἵνα τὸ πῦρ τοῦ ἐν ἡμῖν πόθου προσλαβὸν τὴν ἐκ τοῦ ἄνθρακος πύρωσιν καταφλέξῃ ἡμῶν τὰς ἁμαρτίας καὶ φωτίσῃ ἡμῶν τὰς καρδίας καὶ τῇ μετουσίᾳ τοῦ θείου πυρὸς πυρωθῶμεν καὶ θεωθῶμεν. Ἄνθρακα εἶδεν Ἡσαΐας· ἄνθραξ δὲ ξύλον λιτὸν οὐκ ἔστιν, ἀλλ' ἡνωμένον πυρί· οὕτως καὶ ὁ ἄρτος τῆς κοινωνίας οὐκ ἄρτος λιτός ἐστιν, ἀλλ' ἡνωμένος θεότητι· σῶμα δὲ ἡνωμένον θεότητι οὐ μία φύσις ἐστίν, ἀλλὰ μία μὲν τοῦ σώματος, τῆς δὲ ἡνωμένης αὐτῷ θεότητος ἑτέρα· ὥστε τὸ συναμφότερον οὐ μία φύσις, ἀλλὰ δύο.
π. Σεβαστιανός

Μεγάλη Τετάρτη

Μ. Τετάρτη καί ὁ Κύριος ἔρχεται καί πάλι στά Ἱεροσόλυμα καί διδάσκει στόν Ναό. Το Πάσχα των Εβραίων πλησιάζει. Οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι θέλουν νά τόν σκο-τώσουν ὁπωσδήποτε πρίν ἀπό τό Πάσχα. Φοβοῦνται τήν εὔνοια τοῦ λαοῦ. Πῶς ἄραγε νά τόν βρούν και να τον συλλάβουν; Τήν λύση τήν δίνει ὁ Ἰούδας πού ἔρχεται νά συνεργαστεῖ μαζί τους. Τόν πουλᾶ γιά τριάκοντα ἀργύρια… ὅσο-ὅσο... τόσο ἄξιζε ἕνας δοῦλος ὅταν πέθαινε στό χωράφι. Ἡ εὐτελής ἀξία τῶν 100 εὐρώ. Ὁ προδότης θά τούς ἀπεκάλυπτε τόν τόπο τῆς προσευχῆς τοῦ Διδασκάλου του, γιά νά τόν συλλάβουν τήν νύχτα ''ἄτερ ὄχλου''.

Στήν καρδιά της Μεγάλης Εβδομάδος, τοῦ ὁδοιπορικοῦ αυτού, στέκεται έντονα ἡ μορφή τοῦ προδότη. Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία λειτουργικά ἀντιπαραθέτει στο συναξά-ρι της και στα τροπάρια τήν μορφή τῆς πόρνης, πού μέ δάκρυα μετανοίας πλένει τά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί ζητᾶ συγχώρηση. Ἕνας μαθητής γίνεται προδότης καί μιά πόρ-νη μέ τά δάκρυά της γίνεται μαθήτρια. Η μετάνοια μιας πόρνης την οδηγεί στην σω-τηρία και έναν μαθητή η φιλαργυρία του και ο εγωισμός του τον οδηγεί στην αυτο-κτονία.

Ὁ Ἰούδας μετά ἀπό λίγο ἀπελπίζεται καί αὐτοκτονεῖ. Ἡ πόρνη ἀποθέτει τήν μετάνοιά της στόν Χριστό καί σώζεται.
Η πόρνη γίνεται υπόδειγμα μετανοίας, δάσκαλος σ’ όλες τις ψυχές τις πεσμένες για να μη απελπισθούμε, αλλά για να μάθουμε τον δρόμο που οδηγεί στον Θεό, που είναι της μετανοίας, των δακρύων και της ομολογίας.
Η αναισχυντία και η απελπισία εκφράζονται σαν τα πιο μεγάλα εμπόδια της μετανοίας.
Πόσοι έχουν επιφάνεια αγίου και μέσα τους κρύβουν μεγάλη προδοσία και α-μετανοησία. Χαρά γίνεται στον ουρανό με κάποιον που μετανοεί. Με πολύ χαρακτη-ριστικό τρόπο έλεγε ο Κύριος στους Φαρισαίους πως αυτοί που βρίσκονται μέσα στον Ναό και μελετούν τον λόγο του μια μέρα θα μείνουν απ’έξω από την Βασιλεία του λόγω της υποκρισίας του ενώ οι τελώνες και οι πόρνες με την μετάνοια τους θα τους ξεπεράσουν, θα βγούν πιο μπροστά και θα κερδίσουν την Βασιλεία Του,
‘’λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ.’’

Μ. Τετάρτη η προδοσία. Ἡμέρα δύσκολη ἡ σημερινή για μένα. Ἡ πορεία τῆς καρδιᾶς μου βαραίνει. Ἡ χειρότερη ἁμαρτία καί ἀδιέξοδο στήν ζωή μου εἶναι ἡ ἀμετανοησία καί ἡ ἀπελπισία τοῦ ἑαυτοῦ μου. Πάντα ὑπάρχει ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στόν Πατέρα μου, ὅπου κι ἄν βρίσκομαι. Στήν πορεία αὐτή καί συνάντηση μέ τόν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ σίγουρη ἔχουν τήν θέση τους οἱ ἁμαρτωλοί μέ τήν μετάνοιά τους. Μακριά μένουν αὐτοί πού πλησιάζουν μέ τήν αὐτοπεποίθηση τῶν ἔργων τους, τίς νηστεῖες τους καί τίς ἀρετές τους. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Θεός τῶν μετανοούντων, ὁ μανικός ἐραστής τῶν μετανοούντων. Και έγω άραγε έχω θέση κοντά στον Χριστό στην πορεία Του προς τον Σταυρό; Έβλεπα την προδοσία του εαυτού μου και με δάκρυα μετανοίας ράντιζα το στήθος μου και έτρεχα δίπλα από τον Κύριο. Και άραγε η η δική μου μετάνοια πως διαγράφεται;

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Πατέρας Σεβαστιανός

Μεγάλη Τρίτη

Μ. Τρίτη ὁ Κύριος ἔφευγε πρωί ἀπό τήν Βηθανία. Βλέπουν την συκιά ξεραμένη. Ὁμιλεῖ στούς μαθητές Του για τήν δύναμη τῆς πίστεως, τῆς προσευχῆς και τῆς συγχωρητικότητος. Ἔφτασαν στόν Ναό τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐκεῖ διδάσκει τόν λαό. Στον Ναό γίνονται θυελλώ-δεις συζητήσεις, όπου κατά σειράν τα μέλη του Συνεδρίου, οι Φαρισαίοι, οι γραμματείς, οι Σα-δουκαίοι, Ηρωδιανοί τον ρωτούν για να τον παγιδεύσουν στο λόγο και να τον εκθέσουν στον λαό και έτσι να χάσει την λαϊκή εύνοια του. Ο Κύριος τους κατατροπώνει όλους. Δέν τον βρῆκαν οὔτε ἕνα ψεγάδι. Φεύγουν όλοι κατησχυμένοι.
Τέλος ο Κύριος ξεσπά σε ένα σκληρό κατηγορητήριο και έλεγχο για τους γραμματείς και φαρισαίους, που ζούσαν με όλο το μεγαλείο της θρησκευτικής υποκρισίας των.
Ξεσπᾶ σε ἕνα θρῆνο-ἔλεγχο γιά τούς Φαρισαίους... Ακούγονται σκληρά τα ’’ουαί υμίν γραμματείς και φα-ρισαίοι’’. μετά περιδιαβαίνοντας στο εσωτερικό του Ναού ξεσπά σε ἕνα θρῆνο-προφητεία για τήν καταστροφή της Ἱερουσαλήμ. Παρηγοριά του ήταν μέσα σ’ όλη την υποκρισία και τον φθόνο όλων που είδε μια γυναίκα χήρα να ρίχνει τον οβολό της εκ του υστερήματος της με καρδιά αγάπης για τους πτωχούς.

Ἄρχισε νά σουρουπώνει καί φεύγει προς το ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Ἀνεβαίνοντας ἀπό τόν χείμαρρο τῶν Κέδρων βλέπει τήν πόλη και τον μεγαλοπρεπή Ναό και λέγει πως δεν θα μείνει ‘’πέτρα πάνω στην πέτρα’’. Μιλᾶ για τά ἔσχατα τοῦ κόσμου και για την τελική Κρίση και την Β’ Παρουσία Του και την παραβολή των 10 Παρθένων. Ἐκεῖ στό βουνό, μεταξύ του όρους των Ελαιών και του χειμάρρου των κέδρων ἔμεινε τήν νύχτα.

Προβάλλεται μέσα από τα τροπάρια και το συναξάρι ο Κύριος ως ο Νυμφίος ο κάλλει ωραίος που βαδίζει προς την νύμφη του την Εκκλησία για να τελέσει τον γάμο του μαζί της.

Έρχεται σαν επαίτης Νυμφίος ζητώντας την αγάπη μας.
Έρχεται ‘’εν τω μέσω της νυκτός’’.
Έρχεται μέσα στην νύχτα των παθών μου και της αθλιότητος και ζητά την αγάπη της καρδιάς μου.
Έρχεται μέσα στην νύχτα της αθεΐας, στην τρέλα της μοναξιάς και της απελπισίας, στην καρδιά και του πιο απερριμένου ανθρώπου και αμαρτωλού και επαιτεί την αγάπη της.
Θέλει να κάμει γάμο μαζί της. ‘’ιδού έστηκα εις την θύρα και κρούω,εάν τις ανοίξει με……’’ . Γάμος εν αίματι πάνω στον Σταυρό. Εκεί είναι το αποκορύφωμα της αγάπης Του και για τον πιο άθλιο αμαρτωλό.
Παράξενος Νυμφίος ντυμένος με μια χλαμύδα, με ακάνθινο στεφάνι, με την μορφή του γεμάτη με αίματα, ταλαιπωρημένος μαστιγωμένος βρίσκεται στο κέντρο του Ναού. Διεκδικεί την αγάπη μας, ‘’τον Νυμφίον αδελφοί αγαπήσωμεν…’’ Τις μέρες αυτές κατέχει το κέντρο του Ναού με την εικόνα του, είναι κέντρο της καρδιάς μου και της καρδιάς σου ο Νυμφίος Χριστός.
Μας ζητά όλες τις ημέρες του γάμου του να είμαστε κοντά του συμπορευόμενοι, να μη σβήσουν οι λαμπάδες των καρδιών μας, της αγάπης μας στον Χριστό και τον αδελφό που είναι η εικόνα Του… προσευχόμενοι και σιωπώντας, κλαίγοντας και οδυρόμενοι μπροστά στο μεγάλο μυστήριο που διενεργείται. Ένας Θεός ανεβαίνει στον Σταυρό και πεθαίνει για να σώσει τον άνθρωπο. Σαν τις μωρές παρθένες να μη μείνουμε έξω του νυμφώνος.
Η συγχώρηση του Εσταυρωμένου απλώνεται σ’ όλους που μετανοούν και δεν αρκείται μόνο σ’ αυτό, αλλά και ποτίζει και ταΐζει τον νεκρωμένο άνθρωπο από την αμαρτία με το Θεϊκό του Σώμα και το Θεϊκό του αίμα. Εκεί στον Σταυρό τελεί το μεγάλο Μυστήριο της νέας δημιουργίας Του, της Εκκλησίας Του που όλα τα μέλη ενώνονται με το Αίμα Του, μέλη Χριστού.

Πορεία και τῆς δικῆς μου καρδιᾶς σήμερα. Μπροστά μου οἱ μορφές τῶν Φαρισαίων. Ὁ Κύριος κανέναν ἁμαρτωλό δεν ἀπέρριψε, ἀλλά με ἀγάπη και ἐπιείκεια καί τρυφερότητα τούς ἔβλεπε. Ἦταν ὁ φίλος τῶν τελωνῶν και τῶν πορνῶν. Ακόμη και τους αμαρτωλούς και τις πόρνες και τους τελώνες τους δεχόταν και τον πλούσιο νεανίσκο που έφυγε περίλυπος και σ’ αυτόν με αγάπη προσέβλεψε, παρ’ όλη την αδυναμία του να τον ακολουθήσει λόγω του πλούτου. Μόνο τούς Φαρισαίους απέρριψε. Η ἀρρώστια τους διπλή, καυχιόντουσαν για τά ἔργα τους και περιφρονοῦσαν τον ἁμαρτωλό. Και ἔβλεπα τον ἑαυτό μου αυτή την ημέρα σε μια αυτογνωσία. Ένας κρυφός φαρισαϊσμός σάν βδέλλα ρουφοῦσε τήν ψυχή μου. Οἱ ἁμαρτωλοί με τήν μετάνοιά τους ἔχουν τήν θέση τους δίπλα στόν Χριστό. Και ἐγώ; Ποῦεἶμαι; Και ἔσκυβα μέσα μου μέ δάκρυα μετανοίας, ἔσκιζα τίς μάσκες τῆς ὠραιοπάθειάς μου. Και ἀκολουθοῦσα τόν Χριστό στήν πορεία για τόν Σταυρό.

‘’Ὁ τῇ ψυχῆς ῥαθυμίᾳ νυστάξας, οὐ κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τὴν ἐξ ἀρετῶν, καὶ νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς, ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ῥεμβόμενος, τὰ σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου, μὴ κλείσῃς μοι Δέσποτα, ἀλλ' ἐκτινάξας μου τὸν ζοφερὸν ὕπνον ἐξανάστησον, καὶ ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις, εἰς νυμφῶνα τὸν σόν, ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων, καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε δόξα σοι.’’
‘’Ὁ Νυμφίος ὁ κάλλει ὡραῖος, παρὰ πάντας ἀνθρώπους, ὁ συγκαλέσας ἡμᾶς, πρὸς ἑστίασιν πνευματικὴν τοῦ νυμφῶνός σου, τὴν δυσείμονά μου μορφήν, τῶν πταισμάτων ἀπαμφίασον, τῇ μεθέξει τῶν παθημάτων σου, καὶ στολὴν δόξης κοσμήσας, τῆς σῆς ὡραιότητος, δαιτυμόνα φαιδρὸν ἀνάδειξον, τῆς Βασιλείας σου ὡς εὔσπλαγχνος.’’
Πατέρας Σεβαστιανός

Μεγάλη Δευτέρα

Στον δρόμο κατεβαίνοντας με τους μαθητές του από Βηθανία για τα Ιερο-σόλυμα βρίσκει μια συκιά και την καταριέται να ξεραθεί γιατί δεν βρήκε καρπό. Σαν τους μεγάλους προφήτες κάνει τέτοιες πράξεις εν σαλότητι για να πει το μεγάλο μήνυμα ότι έτσι ομοιάζουν οι φαρισαίοι, δένδρα με επιδεικτικά φύλλα, χωρίς καρπούς αρετών. Όλη την ημέρα Του την περνάει στον Ναό. Απομακρύνει τους εμπόρους του Ναού που είναι εκμεταλλευτές της θρησκευτίκοτητος του λαού, από το αίθριο του Ναού και καθαρίζει έτσι το σπιτικό του. είναι τόπος προσευχής και όχι ‘’φωλιά ληστών’’. Γίνεται το τρίτο συνωμοτικό συμβούλιο από τους προεστούς του λαού για τον αφανισμό του. το βράδυ απομακρύνεται πάλι στην Βηθανία.
Η εκκλησία προβάλλει τα Πάθη του Χριστού κάνει την έναρξη των με την είσοδο του Νυμφίου στο κέντρο του Ναού. καλεί τους πιστούς να ζήσουν με κα-τάνυξη τα Πάθη του Χριστού που σαν φώτα σωστικά ανατέλλουν στον κόσμο. Η έναρξη των παθών ακούγεται θρηνητικά από τα τροπάρια. Προβάλλει την εικό-να του Χριστού που τρέχει και επείγεται για να σταυρωθεί και να σώσει τον κό-σμο.

‘’Τὰ Πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ Κόσμῳ· Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι, ὁ τὰ σύμπαντα, ἐν τῇ δρακὶ περιέχων, καταδέχεται, ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον.’’

Μέσα στα τροπάρια και στο συναξάρι γίνεται μνεία του Πάγκαλου Ιωσήφ και της ξηρανθείσης συκής και μας καλεί για να απωθήσουμε κάθε ρύπο και η-θική βρωμιά από πάνω μας και να φύγουμε από την υποκριτική προσέγγιση του Θεού, με αρετές και όχι επιδειξιoμανίες και εθιμοτυπίες. Να σκύψουμε βαθειά στην αμαρτία μας και με μετάνοια να τον προσεγγίσουμε. Ο Ιωσήφ είναι τύπος προφητικός του Χριστού. Με την ζωή του μιλά για την αγνότητα του και την με-γάλη συγχωρητικότητα του. Σε κάθε πειρασμό ανήθικο και κακίας απαντούσε μέσα του με βαθειά συναίσθηση, ότι είναι αδύνατον να αμαρτήσει μπροστά στα μάτια του Θεού αφού είναι δικός του άνθρωπος.

Μέσα του η καρδιά του έλεγε βιωματικά ‘’του Θεού ειμί’’.

‘’Ῥύπον πάντα ἐμπαθῆ, ἀπωσάμενοι, ἐπάξιον τῆς θείας Βασιλείας, γνώμην ἀναλάβετε ἔμφρονα, τοῖς σοῖς Ἀποστόλοις προέφης, ἡ πάντων σοφία, ἐν ᾗ δοξασθήσεσθε, λάμποντες ἡλίου τηλαυγέστερον.’’
Μεγάλη Δευτέρα καί ἄρχισε καί ἡ δική μου πορεία, ἡ σταυροαναστάσιμη πορεία τῆς καρδιᾶς μου. και έσκυβα μέσα μου. Έβλεπα τον εαυτό μου να ακο-λουθεί πλάι πλάι τον Χριστό. Κοντά του στην Βηθανία στον δρόμο, στον Ναό.
Στήν πορεία αὐτή τόν συνοδεύουν οἱ μαθηταί Του... Τραγικές φιγούρες... Τόν ἔβλεπαν σάν Μεσσία τύπου πολιτικοῦ ἡγέτη καί ἔψαχναν ὑπερήφανα τήν δική τους δόξα δίπλα Του. Καί στήν σταύρωσή Του τόν ἐγκατέλειψαν άπελπισμένοι. Καί καθρέπτιζα τόν ἑαυτό μου στίς μορφές αὐτές...
Πῶς νά σέ ἀκολουθήσω σήμερα Κύριε; Σύ εἶσαι ὁ Νυμφίος τῆς καρδιᾶς μου, ὁ ταπεινός Θεός. Σέ κρατοῦσα μέσα μου μέ μιά ἀδιάλειπτη εὐχή θείου ἔρωτος. Σάν τόν Ἰωσήφ ἅγνιζα τόν ἑαυτό μου σέ μιά καθαρότητα τοῦ νοῦ καί τοῦ σώμα-τος. Θαύμαζα την ακακία του και την συγχωρητικότητα του, που την έβλεπα και στο πρόσωπο σου Χριστέ μου. Καί σέ συνόδευα πορευόμενος δίπλα Σου μέ ἀγάπη πολλή.
Σύ είσαι ὁ Νυμφίος τῆς καρδιᾶς μου.

Και ετοίμαζα την καρδιά μου, με την αγνότητα και την καθαρότητα του νου και της ψυχής μου και του σώματος μου, και σε συνόδευα.

Σιωπηλός χωρίς κανέναν να κατακρίνω.

Τῆς ξηρανθείσης συκῆς διὰ τὴν ἀκαρπίαν, τὸ ἐπιτίμιον φοβηθέντες ἀδελφοί, καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας, προσάξωμεν Χριστῷ, τῷ παρέχοντι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Π. Σεβαστιανός

Μεγάλη Εβδομάδα

Βρισκόμαστε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Μπροστά μας διαγράφεται όλο το σκηνικό του Πάθους του Κυρίου μας και δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μας. Μια προσμονή γλυκεία των ημερών αυτών έρχεται να πλημμυρίσει την καρδιά μας. Ημέρες που ζει ο κάθε πιστός και το δικό του τον Σταυρό και το πάθος και την ανάσταση.
Από την προηγούμενη Κυριακή ακούσαμε σαν προανάκρουσμα τον Λόγο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού να λέγει και να θέλει να μας προετοιμάσει. ‘’ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου…’’. Σ’ αυτήν την πρόσκληση προς τους μαθητές του, πόσο δεν τον κατάλαβαν. Γραφικές οι φιγούρες των παιδιών του Ζεβεδαίου που στα κρυφά μαζί με την μάνα τους έρχονται να απαιτήσουν στην πρόσκληση αυτή, ζητώντας θέσεις εξουσίας δίπλα Του. ο Χριστός βαδίζει προς την Θυσία Του κι αυτοί του ζητούν αξιώματα. Δεν το κατάλαβαν, η κενοδοξία τους είχε καταλάβει την καρδιά τους. Τι τραγικό στον Χριστό να βαδίζει στο Πάθος του και λίγες μέρες πριν να ζει την φοβερή αυτή μοναξιά. Να μη τον κατανοούν και να κοιτούν τον εαυτούλη τους. Την Κυριακή Ε’ Νηστειών έρχεται η Εκκλησία μας να μας δώσει μια προσωπική πρό-σκληση από τον ίδιο τον Χριστό. Ένας λόγος προσωπικός που απευθύνεται στον καθένα.
Μας καλεί στον Γάμο Του πάνω στον Σταυρό. Γάμος εν αίματι. Εκεί που ένας Θεός σταυρώνεται για μένα και για σένα. Εκεί που κάτω από τον Σταυρό θα βρεθώ και εγώ κι εσύ και με δάκρυα θα τον καταφιλώ και θα βλέπω τις πα-λάμες του ματωμένες, ανοιχτές σε μια ουράνια Ικεσία και αγκάλη που να αγκα-λιάζει όλο τον κόσμο, κι εμένα και να διαβάζω στις παλάμες του γραμμένο το όνομα μου. Σαν ν’ ακούω τη φωνή του πως για μένα πέθανε. Όπως έγραφε σε μια προσευχή του ο Ιερός Αυγουστίνος ‘’ Κύριε πόσο μ αγάπησες; Σε βλέπω Σταυρωμένο και μέσα στις παλάμες Σου γραμμένο το όνομά μου με το αίμα Σου’’.
Το κάλεσμα κι η πρόσκληση ακούγεται πιο αναλυτικά μέσα από το στόμα του μελωδού από το τροπάριο της Μ. Δευτέρας.

Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ. Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν· ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρά μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν, καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.


Ο Ιερός Χρυσόστομος

Στην αρχή – αρχή ο Ιερός Χρυσόστομος απαντά σε δύο ερωτήματα αναγκαία για το ξεκίνημα της Μεγάλης Εβδομάδας και την ακριβή λατρευτική τοποθέτηση της καρδιάς μας.

1.Μεγάλη εβδομάδα, γιατί;

Καθάπερ οὖν κυβερνῆται καὶ δρομεῖς καὶ ἀθληταὶ, τότε μᾶλλον τούτων ἕκαστος τὴν σπουδὴν ἐπιτείνει καὶ τὴν ἀγρυπνίαν, ὅταν πρὸς τῷ τέλει γένωνται• τὸν αὐ τὸν δὴ τρόπον καὶ ἡμᾶς προσήκει, ἐπειδὴ εἰς τὴν μεγάλην ταύτην ἑβδομάδα ἐφθάσαμεν τῇ τοῦ Θεοῦ χάριτι, νῦν μάλιστα καὶ τῆς νηστείας τὸν δρόμον ἐπιτεῖναι, καὶ τὰς εὐχὰς εὐτονωτέρας ποιεῖσθαι, καὶ πολλὴν καὶ ἀκριβῆ τὴν ἐξομολόγησιν τῶν ἡμαρτημένων ἐπιδείξασθαι, καὶ τὴν περὶ τὰς ἀγαθὰς πράξεις ἐργασίαν, ἐλεημοσύνην δαψιλῆ, ἐπιείκειαν, πραότητα, τὴν ἄλλην ἅπασαν ἀρετὴν, ἵνα μετὰ τούτων τῶν κατορθωμάτων εἰς τὴν κυρίαν φθάσαντες ἡμέραν τῆς παρὰ τοῦ Δεσπότου φιλοτιμίας ἀπολαύσωμεν.
Μεγάλην δὲ καλοῦμεν τὴν ἑβδομάδα, οὐκ ἐπειδὴ πλέον ἔχει τὸ μῆκος τῶν ὡρῶν• καὶ γάρ εἰσιν ἕτεραι πολλῷ μείζους ὥρας ἔχουσαι• οὐδὲ ἐπειδὴ πλείους ἡμέρας ἔχει• καὶ γὰρ ὁ αὐτὸς ἀριθμὸς καὶ ταύτῃ καὶ ταῖς ἄλλαις πάσαις. Τίνος οὖν ἕνεκεν μεγάλην ταύτην καλοῦμεν; Ἐπειδὴ μεγάλα τινὰ καὶ ἀπόῤῥητα τυγχάνει τὰ ὑπάρξαντα ἡμῖν ἐν αὐτῇ ἀγαθά. Ἐν γὰρ ταύτῃ ὁ χρόνιος ἐλύθη πόλεμος, θάνατος ἐσβέσθη, κατάρα ἀνῃρέθη, τοῦ διαβόλου ἡ τυραννὶς κατελύθη, τὰ σκεύη αὐτοῦ διηρπάγη, Θεοῦ καταλλαγὴ πρὸς ἀνθρώπους γέγονεν, οὐρανὸς βάσιμος γέγονεν, ἄνθρωποι τοῖς ἀγγέλοις συνεμίγησαν, τὰ διεστῶτα συνήφθη, ὁ φραγμὸς περιῃ ρέθη, τὸ κλεῖθρον ἀνῃρέθη, ὁ τῆς εἰρήνης Θεὸς εἰρηνο ποίησε τὰ ἄνω καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, Διὰ τοῦτο τοίνυν μεγάλην τὴν ἑβδομάδα καλοῦμεν, ἐπειδὴ τοσοῦτον πλῆθος δωρεῶν ἡμῖν ἐν αὐτῇ κεχάρισται ὁ Δεσπότης. Διὰ τοῦτο πολλοὶ καὶ τὴν νηστείαν ἐπιτείνουσι, καὶ ἀγρυπνίας καὶ παννυχίδας ἱερὰς, καὶ ἐλεημοσύνας ἐπιδείκνυνται, δεικνύντες δι᾽ ὧν πράττουσι τὴν τιμὴν, ἣν περὶ τὴν ἑβδομάδα ἔχουσιν. Εἰ γὰρ ὁ Δεσπότης τοσαῦτα ἐν αὐτῇ ἡμῖν ἀγαθὰ ἐδωρήσατο, πῶς οὐχὶ καὶ ἡμᾶς προσήκει, δι᾽ ὧν δυνάμεθα, τὴν αἰδῶ καὶ τὴν τιμὴν ἐπιδείκνυσθαι;

2. Η εθιμοτυπία και ο συναισθηματισμός που κατατρώγει την ουσία
Πολλοί είναι εκείνοι που κλαίνε και πενθούν για τον Χριστό που σταυρώνε-ται και πεθαίνει και εκχύνουν έναν άκρατο συναισθηματισμό. Είναι ο παραδο-σιακός και εθιμοτυπικός φολκλορισμός της Μ. Εβδομάδος με τις λαμπάδες και τα λουλούδια και τους στολισμούς και τα πένθιμα ρούχα που δημιουργούν ένα πένθος για τον Θεό που πεθαίνει. Όλο αυτό το εορταστικό σκεπτικό είναι μια διαστροφή από το αληθινό νόημα του πένθους των ημερών. Ο Σταυρός του Χρι-στού είναι σημείο χαράς και ευφροσύνης. Είναι ύπόθεση καυχήματος για τιν άν-θρωπο και αγάπης εκδήλωση του Θεού. Ο Σταυρός έγινε το καθάρσιον της οι-κουμένης και η καταλλαγή χρονίας έχθρας. Δεν πενθούμε έναν Θεό που πα-θαίνει για τις αμαρτίες όλων αλλά για τον εαυτό μας που τον σταύρωσε και τις αμαρτίες που τις δικές μας που εξοφλεί με το Αίμα Του. Το πένθος ανήκει σε μας που και σήμερα τον ανασταυρώνουμε με τις αμαρτίες μας. Και η νηστεία είναι ένα πένθος και μετάνοια για τις αμαρτίες όλων.

Ἂν οὖν ἔρηταί σε Ἰουδαῖος καὶ Ἕλλην, τίνος ἕνεκεν νηστεύεις, μὴ εἴπῃς, ὅτι διὰ τὸ πάσχα, μηδὲ ὅτι διὰ τὸν σταυρὸν, ἐπεὶ πολλὴν αὐτῷ δίδως τὴν λαβήν• οὐ γὰρ διὰ τὸ πάσχα νηστεύομεν, οὐδὲ διὰ τὸν σταυρὸν, ἀλλὰ διὰ τὰ ἁμαρτήματα τὰ ἡμέτερα, ἐπειδὴ μέλλομεν μυστηρίοις προσιέναι• ἐπεὶ τό γε πάσχα οὐ νηστείας ἐστὶν οὐδὲ πένθους, ἀλλὰ εὐφροσύνης καὶ χαρᾶς ὑπό θεσις. Ὁ γὰρ σταυρὸς ἀνεῖλε τὴν ἁμαρτίαν, καθάρσιον τῆς οἰκουμένης ἐγένετο, καταλλαγὴ χρονίας ἔχθρας, ἀνέῳξε τοῦ οὐρανοῦ τὰς πύλας, τοὺς μισουμένους φίλους ἐποίησεν, εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπανήγαγεν, ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου ἐκάθισε τὴν ἡμετέραν φύσιν, μυρία ἕτερα παρέσχεν ἡμῖν ἀγαθά. Οὐ τοίνυν πενθεῖν οὐδὲ κατεστάλθαι χρὴ, ἀγάλλεσθαι δὲ καὶ χαίρειν ὑπὲρ τούτων ἁπάντων. Διὰ τοῦτο καὶ Παῦλός φησιν, Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ πάλιν, Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε. Καὶ ὁ Ἰωάννης οὕτω πώς φησιν• Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον. Πῶς; εἰπέ. Καὶ πάντα παραδραμὼν τἄλλα, τὸν σταυρὸν τέθεικεν. Εἰπὼν γὰρ, Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ἐπήγαγεν, Ὅτι τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν ἔδωκεν, ἵνα σταυρωθῇ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Εἰ τοίνυν ἀγάπης ὑπόθεσις καὶ καύχημα ὁ σταυρὸς, μὴ λέγωμεν ὅτι δι᾽ αὐτὸν πενθοῦμεν• οὐ γὰρ πενθοῦμεν δι᾽ ἐκεῖνον, μὴ γένοιτο ἀλλὰ διὰ τὰ οἰκεῖα ἁμαρτήματα. Διὰ τοῦτο νηστεύομεν.’’.

Μετάφραση.
Αν σε ρωτήσει Ιουδαίος και Έλληνας, για ποιό λόγο νηστεύεις, μην πεις για το Πά-σχα, ούτε και για τον Σταυρό, γιατί θα τους δώσεις λαβή να κατηγορούν· δεν νηστεύουμε για το Πάσχα, ούτε για τον Σταυρό, αλλά για τα αμαρτήματα μας, επειδή πρόκειται να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων· διότι το Πάσχα δεν είναι υπόθεση νηστείας και πένθους, αλλά ευφροσύνης και χαράς. Διότι ο Σταυρός εξάλειψε την αμαρτία, έγινε καθάρσιο της οικουμένης, καταλογή χρόνιας έχθρας, άνοιξε τις πύλες του ουρανού, ό-σους μισούνται τους έκανε φίλους, στον ουρανό τους επανέφερε, στα δεξιά του θρόνου κάθισε την ανθρώπινη μας φύση, μύρια άλλα αγαθά μας έδωκε. Δεν είναι για να πεν-θούμε και να μαραζώνουμε, αλλά για να αγγαλλόμεθα και να χαιρόμαστε για όλα αυτά. Γι’ αυτό και ο Παύλος λέγει, ‘’για τίποτα άλλο δεν μπορώ να καυχηθώ παρά για τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού’’. Και αλλού, ‘’όλη του την αγάπη για μας ο Θεός την έδειξε στο ότι ενώ ήμασταν αμαρτωλοί ο Χριστός πέθανε υπέρ ημών’’. Και ο Ιωάννης κάπως έτσι το λέγει· ‘’τόσο πολύ αγάπησε ο θεός τον κόσμο’’. Πως αγάπησε τον κόσμο; Πες μου. Αφού όλα τα παράτρεξε, πρόβαλλε τον Σταυρό. Γι’ αυτό και αφού είπε, ‘’τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο’’, συνέχισε, ‘’ώστε τον Μονογενή του Υιό έδωκε για να σταυρωθεί, ώστε αυτό που πιστεύει σ’ Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να έχει ζωή αιώνια’’. Αν ο Σταυρός είναι υπόθεση αγάπης και καύχημα, μη λέμε ότι γι’ αυτόν πενθούμε· δεν πεν-θούμε για εκείνον, μη γένοιτο, αλλά για τα δικά μας αμαρτήματα. Γι’ αυτό νηστεύουμε.
Το ερώτημα είναι πως θα την διανύσουμε; Τρια ρήματα, τρεις λέξεις διαγράφουν όλο το σκεπτικό, όπως ακούγεται στο τροπάριο.

 Συμπόρευση - συμπορευθώμεν
 Συσταύρωση - συναναστηθώμεν
 Συνανάσταση - συζήσωμεν αὐτῷ - συνανυψώ ημάς

Είναι η Μεγάλη Εβδομάδα της καρδιάς μου. Ένας προβληματισμός και μια αγω-νία. Εορτάζω σημαίνει ζω, βιώνω όλα τα γεγονότα οντολογικά. Κέντρο ο Χριστός ο Πάσχων Δούλος και δίπλα η δική μου καρδιά και πορεία.

Συμπόρευση - ‘’δευτε ουν και ημείς συμπορευθώμεν…’’

Η Εκκλησία μας έχει καθημερινά τις ακολουθίες της και την λατρευτική ζωή της. Ακολουθώντας όλα τα δρώμενα μέσα στην Εκκλησία, όλο αυτό είναι η αλη-θινή συμπόρευση της. Εθισμός και ρουτίνα δεν μπορεί να γίνει ποτέ η λατρεία της Εκκλησίας διότι εδώ μιλά η καρδιά, ζει η καρδιά, βιώνει η καρδιά, κινεί το Ά-γιο Πνεύμα. Κάθε Πάσχα είναι το μοναδικό Πάσχα.
Ένα Σταυροαναστάσιμο οδοιπορικό είναι η Μεγάλη Εβδομάδα. Ημέρα τη ημέρα ένα ανέβασμα και μια πορεία προς το πάθος και την Ανάσταση. Είναι και δική μας πορεία και σταύρωση. Μέσα από την καθημερινή λατρεία βλέπει κα-νείς το ιστορικό κομμάτι της Μεγάλης Εβδομάδας. Την καθημερινή πορεία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που κινήθηκε και τι έκανε και τι συνέβη. Εκεί πάνω στη ιστορική αυτή βάση έρχεται η εκκλησία πνευματικά μέσα από τα τροπάρια να προβάλλει και τα πνευματικά βήματα και την σταυρική πορεία της κάθε ψυ-χής συνοδεύοντας τον Νυμφίο Χριστό στο Πάθος του. Τα τροπάρια και τα πρό-σωπα που προβάλλει παράλληλα με την μορφή του Πάσχοντος δούλου Χριστού καθώς και τα κείμενα των Ευαγγελίων και προφητειών δείχνουν την πορεία για μια πνευματική σταύρωση του εαυτού μας.
Ο Χριστός όλη την εβδομάδα βαδίζει από ταπείνωση σε ταπείνωση μέχρι την εσχάτη που είναι ο σταυρός. Όλα αυτά για την σωτηρία του ανθρώπου. Δεν είναι ένα γεγονός που έγινε τότε και το αναπαριστούμε θεατρικά, αλλά είναι που ξαναζούμε και φέτος όλο το μαρτύριο του Χριστού με την δική μας συμπό-ρευση. Οι ημέρες της Μ. Εβδομάδας έχουν την ιδιαιτερότητα τους που πρέπει να τις αφιερώσουμε στον Κύριο και όχι σε μια εξωτερική ετοιμασία που μας οδηγεί στη εξωτερική μας εμφάνιση και στο φαγητό και το ποτό. Δεν είναι μια γαστρο-νομική γιορτή, αλλά η δική μου σταύρωση και ανάσταση που πορεύεται πλάι - πλάι στου Χριστού. Η μετάνοια μου, η συμφιλίωση με όλους, η καθαρότητα και η αγνότητα με την συνεχή μετοχή μου στην λατρευτική ζωή της κάθε ημέρας της Μ. Εβδομάδος.
Μ. Εβδομάδα είναι ένας δρόμος προσωπικός, μια προσωπική υπόθεση για την συνάντηση μου με τον Χριστό, τον Εσταυρωμένο και τον Αναστημένο. Είναι η εβδομάδα που περιμένει πολλά από μας ο Κύριος. Συνήθως τον εγκαταλεί-πουμε όλοι μας για τις δουλειές μας για να προλάβουμε να ψωνίσουμε και να ετοιμάσουμε τις διακοπές μας. Εθιμοτυπικά συμμετέχουμε και συναισθηματικά του φέρνουμε λουλούδια στον Σταυρό και στον επιτάφιο. Κλαίμε για τον Χριστό που παθαίνει και απωθούμε τις αμαρτίες μας από τον συνείδηση μας για να μας μη μας ενοχλεί. Δεν κλάψαμε τον εαυτό μας που τον σταυρώνει κάθε ημέρα με την αθλιότητα μας. Η Μ. Εβδομάδα είναι ο τόπος των δακρύων μου, ‘’εν ψυχή συντετριμμένη’’, η διάβαση μου από την δουλεία στην ελευθερία. Ας δούμε την Μ. Εβδομάδα στο επίπεδο όχι των παραδοσιακών εκδηλώσεων που κι αυτά αν τα δούμε με πνευματικό όμμα έχουν την πνευματική τους διάσταση, αλλά ας την δούμε σαν μια προσωπική υπόθεση. Να δημιουργήσουμε το περιβάλλον το πνευματικό. Έχουμε χρόνο μόνο για την Εκκλησία και όχι για της δουλειές μας. Ότι σπείρω θα θερίσω. Ας ζήσουμε το Μυστήριο της αγάπης του Χριστού με μια απέραντη σιωπή και ησυχία εσωτερική. Ας ζούμε κάθε ημέρα μέσα στους Ναούς μας χωμένοι μέσα στην αγκάλη του Θεού βιώνοντας όλο το μεγαλείο των Πα-θών. Η καρδιά μας είναι εκεί τις ημέρες αυτές ακόμη πιο πολύ, ‘’όπου ο θησαυ-ρός εκεί και η καρδία ημών’’.

Π. Σεβαστιανός

Κυριακή τῶν Βαΐων

Την Κυριακή των Βαΐων ο Χριστός εισέρχεται ως Βασιλέας στην πόλη των Ιεροσολύμων ο ίδιος ως ταπεινός Βασιλιάς καθισμένος πάνω σ’ ένα γαϊδουράκι καθώς ο Δαυίδ και ο κάθε βασιλιάς του Ισραήλ πορευόταν. Και η πόλη τον υπο-δέχονται ανάλογα με την κάθε ψυχή. Ως βασιλέα των επευφημούν στην αρχή ο απλός λαός και μετά τα παιδιά στον Ναό, στρώνουν ταπεινά τα ρούχα τους στην γη για να περάσει ο Κύριος, κραδαίνουν βάϊα νίκης στα χέρια τους υποδεχόμενοι τον Βασιλέα τους. Είναι αυτός ο λαός που ‘’Μετὰ κλάδων ὑμνήσαντες πρότερον, μετὰ ξύλων συνέλαβον ὕστερον, οἱ ἀγνώμονες Χριστόν, Ἰουδαῖοι τὸν Θεόν, ἡμεῖς δὲ πίστει ἀμεταθέτῳ, ἀεὶ τιμῶντες ὡς εὐεργέτην, διαπαντὸς βοήσωμεν αὐτῷ· Εὐλογημένος εἶ ὁ ἐρχόμενος, τὸν Ἀδὰμ ἀνακαλέσασθαι.’’
Ο Λάζαρος του στρώνει τραπέζι στο σπίτι του. Η Μαρία τον αλείφει με μύρο ευγνωμοσύνης που ανάστησε τον αδελφό της. Και οι αρχιερείς μαζί με το συμ-βούλιο των ιουδαίων αποφασίζουν να σκοτώσουν και τον Χριστό και τον Λάζαρο από φθόνο. Διάφοροι άνθρωποι με την ανάλογη υποδοχή του Νυμφίου Χριστού.
Κυριακή Βαΐων καί ἡ καρδιά μου ὑποδέχεται τόν Χριστό μετά βαΐων καί κλάδων. Τί εἶναι γιά μένα ὁ Χριστός μου; Τι θέση ἔχει στήν καρδιά μου; Ἕνα ἐρώτημα πού συγκλονίζει τήν ψυχή μου τή μέρα αὐτή. Δέν εἶναι ἕνας θαυματο-ποιός πού τόν ψάχνω στήν ἀνάγκη μου, οὔτε καί ἕνας μάγος πού λέει τό μέλλον κι ἀσφαλίζει τήν ἀνασφάλειά μου... ὄχι… ὁ Κύριος εἶναι ὁ Βασιλεύς μου πού τό θέλημά του εἶναι θέλημά μου....εἶναι ὁ Ἀρχιερέας μου πού μέ ταΐζει μέ τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του καί ἀκούει τίς προσευχές μου... Εἶναι ὁ Διδάσκαλός μου πού τό λόγο Του παίρνω καί ἀνασταίνομαι... Αὐτός ὁ Χριστός σήμερα ἦρθε μέσα μου... ὅλος παρών ἐντός μου μέ τήν Θεία Κοινωνία... ὁ μεγάλος ἔνοικος τῆς καρδιᾶς μου... Καί ἔστρωνα τό σπιτικό μου μέ τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη, καί ἔριχνα μύρα θείου ἔρωτος προσευχῶν στά πόδια Του, καί ἔστρωνα τραπέζι στόν φτωχό, καί μέ δάκρυα ἔπλενα τήν ψυχή μου ἀπό τίς ἁμαρτίες μου....καί ἦρθε σή-μερα... Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος... καί δέν εἶμαι μόνος... μέσα μου ζεῖ ὅλος ὁ Θεός... καί ἡ ἐλπίδα λάμπει καί ἡ χαρά μου ἀναδύεται.... Καί ἔβλεπα μπροστά μου τόν Κύριο νά βιάζεται, νά ἐπείγεται νά διαβεῖ τόν δρόμο ὅπου ὁδηγεῖ στόν Γολγοθᾶ... ἐκεῖ στόν Σταυρό τελεῖ τούς γάμους του ἐν αἵματι γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.
Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη και Μ. Τετάρτη είναι οι πρώτες ημέρες που τις περνά ολημερίς στον Ναό των Ιεροσολύμων. Ο Κύριος έχοντας σαν βάση του την Βη-θανία ανεβοκατεβαίνει με τα πόδια καθημερινά στα Ιεροσόλυμα. Δεν θέλει να μείνει στην πόλη για να μη τον συλλάβουν την νύχτα όποτε θέλουν αυτοί. Ξέρει πότε θα παραδώσει τον εαυτό του για να Σταυρωθεί. Στις τρεις αυτές πρώτες ημέρες κέντρο του είναι ο Ναός όπου γίνονται θυελλώδεις συζητήσεις με όλους τους παράγοντες. Σαν τον αμνό που επέλεγαν οι Ιουδαίοι και που μια ολόκληρη εβδομάδα τον ήλεγχαν μήπως τυχόν βρουν κάποιο μώμο και έτσι καθαρός και άμωμος να τον θυσιάσουν για το Πάσχα τους.
Η κάθε ημέρα έχει και την ιδιαιτερότητά της ιστορικά, αλλά και παράλληλα και την πνευματική προσέγγιση και συμπόρευση του κάθε πιστού. Η εκκλησία με το συναξάρι και τα τροπάρια μας καλεί σε μια εσωτερική συμπόρευση. Ας έ-χουμε υπ’ όψιν ότι η κάθε βραδινή ακολουθία του Νυμφίου είναι ο όρθρος και τα γεγονότα της επομένης ημέρας.

Π. Σεβαστιανός