Μεγάλη Τετάρτη

Μ. Τετάρτη καί ὁ Κύριος ἔρχεται καί πάλι στά Ἱεροσόλυμα καί διδάσκει στόν Ναό. Το Πάσχα των Εβραίων πλησιάζει. Οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι θέλουν νά τόν σκο-τώσουν ὁπωσδήποτε πρίν ἀπό τό Πάσχα. Φοβοῦνται τήν εὔνοια τοῦ λαοῦ. Πῶς ἄραγε νά τόν βρούν και να τον συλλάβουν; Τήν λύση τήν δίνει ὁ Ἰούδας πού ἔρχεται νά συνεργαστεῖ μαζί τους. Τόν πουλᾶ γιά τριάκοντα ἀργύρια… ὅσο-ὅσο... τόσο ἄξιζε ἕνας δοῦλος ὅταν πέθαινε στό χωράφι. Ἡ εὐτελής ἀξία τῶν 100 εὐρώ. Ὁ προδότης θά τούς ἀπεκάλυπτε τόν τόπο τῆς προσευχῆς τοῦ Διδασκάλου του, γιά νά τόν συλλάβουν τήν νύχτα ''ἄτερ ὄχλου''.

Στήν καρδιά της Μεγάλης Εβδομάδος, τοῦ ὁδοιπορικοῦ αυτού, στέκεται έντονα ἡ μορφή τοῦ προδότη. Παράλληλα ἡ Ἐκκλησία λειτουργικά ἀντιπαραθέτει στο συναξά-ρι της και στα τροπάρια τήν μορφή τῆς πόρνης, πού μέ δάκρυα μετανοίας πλένει τά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί ζητᾶ συγχώρηση. Ἕνας μαθητής γίνεται προδότης καί μιά πόρ-νη μέ τά δάκρυά της γίνεται μαθήτρια. Η μετάνοια μιας πόρνης την οδηγεί στην σω-τηρία και έναν μαθητή η φιλαργυρία του και ο εγωισμός του τον οδηγεί στην αυτο-κτονία.

Ὁ Ἰούδας μετά ἀπό λίγο ἀπελπίζεται καί αὐτοκτονεῖ. Ἡ πόρνη ἀποθέτει τήν μετάνοιά της στόν Χριστό καί σώζεται.
Η πόρνη γίνεται υπόδειγμα μετανοίας, δάσκαλος σ’ όλες τις ψυχές τις πεσμένες για να μη απελπισθούμε, αλλά για να μάθουμε τον δρόμο που οδηγεί στον Θεό, που είναι της μετανοίας, των δακρύων και της ομολογίας.
Η αναισχυντία και η απελπισία εκφράζονται σαν τα πιο μεγάλα εμπόδια της μετανοίας.
Πόσοι έχουν επιφάνεια αγίου και μέσα τους κρύβουν μεγάλη προδοσία και α-μετανοησία. Χαρά γίνεται στον ουρανό με κάποιον που μετανοεί. Με πολύ χαρακτη-ριστικό τρόπο έλεγε ο Κύριος στους Φαρισαίους πως αυτοί που βρίσκονται μέσα στον Ναό και μελετούν τον λόγο του μια μέρα θα μείνουν απ’έξω από την Βασιλεία του λόγω της υποκρισίας του ενώ οι τελώνες και οι πόρνες με την μετάνοια τους θα τους ξεπεράσουν, θα βγούν πιο μπροστά και θα κερδίσουν την Βασιλεία Του,
‘’λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ.’’

Μ. Τετάρτη η προδοσία. Ἡμέρα δύσκολη ἡ σημερινή για μένα. Ἡ πορεία τῆς καρδιᾶς μου βαραίνει. Ἡ χειρότερη ἁμαρτία καί ἀδιέξοδο στήν ζωή μου εἶναι ἡ ἀμετανοησία καί ἡ ἀπελπισία τοῦ ἑαυτοῦ μου. Πάντα ὑπάρχει ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στόν Πατέρα μου, ὅπου κι ἄν βρίσκομαι. Στήν πορεία αὐτή καί συνάντηση μέ τόν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ σίγουρη ἔχουν τήν θέση τους οἱ ἁμαρτωλοί μέ τήν μετάνοιά τους. Μακριά μένουν αὐτοί πού πλησιάζουν μέ τήν αὐτοπεποίθηση τῶν ἔργων τους, τίς νηστεῖες τους καί τίς ἀρετές τους. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Θεός τῶν μετανοούντων, ὁ μανικός ἐραστής τῶν μετανοούντων. Και έγω άραγε έχω θέση κοντά στον Χριστό στην πορεία Του προς τον Σταυρό; Έβλεπα την προδοσία του εαυτού μου και με δάκρυα μετανοίας ράντιζα το στήθος μου και έτρεχα δίπλα από τον Κύριο. Και άραγε η η δική μου μετάνοια πως διαγράφεται;

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Πατέρας Σεβαστιανός