Ψυχαναλυτὴς τό... Ἴντερνετ

«Ὁ ὑπολογιστὴς εἶναι ἡ εὔκολη λύση γιὰ ἐπικοινωνία, ὄχι ὅμως καὶ ἡ καλύτερη»

Τὸν ρόλο τοῦ... ψυχαναλυτῆ παίζει πλέον τὸ Ἴντερνετ - γιὰ παιδιὰ νεαρῆς ἡλικίας ποὺ βιώνουν ψυχολογικὰ ἢ οἰκογενειακὰ προβλήματα. Ἀποτελεῖ - σύμφωνα μὲ τοὺς εἰδικοὺς - τὴν εὔκολη λύση γιὰ τοὺς ἔφηβους ποὺ θέλουν νὰ προβάλουν τὰ προβλήματά τους.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν «κραυγὴ ἀπελπισίας καὶ βοήθειας» τοῦ 13χρονου, ποὺ στὸ ἠλεκτρονικὸ ἡμερολόγιό του (blog) ἀνακοίνωσε πὼς σχεδιάζει νὰ βάλει τέλος στὴν ζωή του, οἱ ψυχολόγοι ἐπισημαίνουν πὼς ἡ ἐφηβεία εἶναι μία ἰδιαίτερα δύσκολη περίοδος, γι' αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς πρέπει νὰ σκύβουν στὰ προβλήματα τῶν παιδιῶν τους. Τὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο «στέκονται» οἱ ψυχολόγοι εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς ὁ συγκεκριμένος μαθητὴς Γυμνασίου ἐπέλεξε νὰ μοιραστεῖ τὰ προβλήματά του μὲ ἀγνώστους στὸ Ἴντερνετ, ἀντὶ νὰ τὰ συζητήσει μὲ γονεῖς καὶ φίλους. «Εἶναι σημεῖο τῶν καιρῶν μας. Τὸ Ἴντερνετ ἔχει γίνει τὸ ὑποκατάστατο τῆς παρέας καὶ τῆς κουβέντας. Τελικὰ ὅμως καταλήγουν νὰ αἰσθάνονται ἀκόμα πιὸ μόνοι, γιατί στὰ chat rooms δὲν ὑπάρχει ὀπτικὴ ἐπικοινωνία, ἄγγιγμα, ἀμεσότητα», τονίζει στὰ «NEA» ἡ ψυχολόγος κ. Μαριέττα Πεπελάση.

Ἡ ἀνωνυμία εἶναι τὸ «ἀτοὺ» γιὰ τοὺς χρῆστες τοῦ Ἴντερνετ, καθὼς κανεὶς δὲν τοὺς γνωρίζει. Αὐτὴ ἡ ἀπρόσωπη σχέση δημιουργεῖ ἕνα αἴσθημα ἐλευθερίας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ μποροῦν νὰ θίξουν ὅποιο θέμα τοὺς ἀπασχολεῖ χωρὶς ὡστόσο νὰ στιγματιστοῦν στὸν κοινωνικὸ καὶ τὸν οἰκογενειακὸ περίγυρο: «Ἡ ἐφηβεία εἶναι μία περίοδος ἐσωτερικῆς ἀναζήτησης: τὰ παιδιὰ προσπαθοῦν νὰ μάθουν τὸν ἑαυτό τους, ἀναζητοῦν τὴν σεξουαλική τους ταυτότητα, προβληματίζονται γιὰ τὸ μέλλον. Πρόκειται γιὰ θέματα ἰδιαίτερα λεπτά. Ἂν λοιπὸν δὲν νιώθουν κοντὰ στοὺς γονεῖς καὶ στοὺς φίλους τους, τότε ὁ ὑπολογιστὴς εἶναι ἡ εὔκολη λύση, σὲ καμία περίπτωση δὲν ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη»,ὑπογραμμίζει ἡ κ. Πεπελάση.

Στὴ συγκεκριμένη περίπτωση, ὁ 13χρονος μαθητὴς δὲν ἔκρυβε πὼς ἔνιωθε παραμελημένος ἀπὸ τοὺς γονεῖς του. «Οἱ γονεῖς μου δὲν μοῦ φέρονται καλά», ἔγραφε χαρακτηριστικά. Ἐπιπλέον, σύμφωνα μὲ τὸ ἠλεκτρονικὸ ἡμερολόγιό του, ἔνιωθε πὼς οἱ φίλοι του δὲν τὸν ἱκανοποιοῦσαν ἐνῶ παράλληλα εἶχε ἀπογοητευτεῖ ἀπὸ τὶς σχέσεις του μὲ τὰ κορίτσια. Τὸ ἡμερολόγιο ποὺ διατηροῦσε στὸ Ἴντερνετ, ὅπως ἐπισημαίνουν οἱ εἰδικοί, ἦταν «κραυγὴ βοήθειας»... Τὸ εἶχε ἀποφασίσει. Μάλιστα, τὸ γεγονὸς πὼς θὰ αὐτοκτονοῦσε βάσει λεπτομεροῦς σχεδίου - εἶχε ὁρίσει ὄχι μόνο τὴν ἡμέρα ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα - χτυπάει ἀκόμη ἕνα «καμπανάκι» στοὺς ψυχολόγους: «Τὸ πρῶτο βῆμα εἶναι οἱ αὐτοκτονικὲς σκέψεις. Ἀπὸ τὴ θεωρία στὴν πράξη ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση, ὡστόσο ὁ συγκεκριμένος ἔφηβος εἶχε ἤδη περάσει στὸ ἐνδιάμεσο στάδιο, νὰ ὁρίσει δηλαδὴ τὴν ἡμερομηνία καὶ τὸν τρόπο ποὺ θὰ δώσει τέλος στὴ ζωή του», λέει στὰ «NEA» ὁ ψυχολόγος - ψυχοθεραπευτὴς κ. Βασίλης Θεοδώρου. Πάντως τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ ὅλα, ὅπως τονίζει ὁ κ. Θεοδώρου, εἶναι πὼς ὁ 13χρονος μαθητὴς προσπαθοῦσε νὰ τραβήξει τὴν προσοχὴ τῶν ὑπόλοιπων χρηστῶν του Ἴντερνετ: «Πρόκειται γιὰ κάτι σύνηθες. Τὸ Ἴντερνετ κρύβει μεγάλες ἰδιαιτερότητες. Οἱ χρῆστες ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ δημιουργήσουν μιὰ εἰκονικὴ ταυτότητα πολὺ πιὸ ἐνδιαφέρουσα ἀπὸ τὴν πραγματική τους, ὥστε νὰ ἔχουν τὴν προσοχὴ ποὺ ἐπιθυμοῦν. Αὐτὸ καὶ μόνο σκιαγραφεῖ τὴ μοναξιὰ αὐτῶν τῶν παιδιῶν».

 http://www.agiazoni.gr/article.php?id=12043774076537068525

Βασιλεύ Ουράνιε

Προσευχή προς το Άγιο Πνεύμα,
που είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας.

Βασιλεύ Ουράνιε (προσευχές)

Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε,
το Πνεύμα της αληθείας,
ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών,
ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός,
ελθέ και σκήνωσον εν ημίν
και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος
και σώσον, Αγαθέ τας ψυχάς ημών.
Αμήν.

Μετάφραση - Ερμηνεία (προσευχές)

Βασιλεύ Ουράνιε = Ουράνιε Βασιλεύ
Παράκλητε = Εσύ που είσαι οδηγός, ενισχυτής και παρηγορητής μας
Το Πνεύμα της αληθείας = Εσύ που είσαι το Πνεύμα από όπου πηγάζει η Αλήθεια
Ο πανταχού παρών = Εσύ που βρίσκεσαι παντού
Και τα πάντα πληρών = και εσύ που γεμίζεις τα πάντα με την παρουσία σου
ο θησαυρός των αγαθών = Εσύ που είσαι το θησαυροφυλάκιο των καλών
και ζωής χορηγός = Εσύ που είσαι ο χορηγητής (ο δοτήρας) της ζωής
ελθέ και σκήνωσον εν ημίν = Έλα και σκήνωσε - κατοίκησε- μέσα μας
και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος = Και καθάρισε μας από κάθε αμαρτία
και σώσον, Αγαθέ = και σώσε, Εσύ που είσαι απόλυτα Αγαθός
τας ψυχάς ημών = τις ψυχές μας
Αμήν =  Αληθινά

αντιγραφή:  http://www.paidika.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=692&Itemid=83

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι άνθρωποι να ζουν μέσα σ' αυτήν την κόλαση του κόσμου

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι άνθρωποι να ζουν μέσα σ' αυτήν την κόλαση του κόσμου
.
Νιώθουν οι περισσότεροι μια μεγάλη εγκατάλειψη, μια αδιαφορία
ιδίως τώρα από παντού.
Δεν έχουν από που να κρατηθούν. Είναι αυτό που λένε: “ Ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται”. Αυτό δείχνει ότι ο πνιγμένος ζητάει από κάπου να πιασθή, να σωθή. βλέπεις, το καράβι βουλιάζει και ο άλλος πάει να πιασθή από το κατάρτι. Κα, αφού το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξη, δεν σκέφτεται ότι και το κατάρτι θα βουλιάξη. Πιάνεται από το κατάρτι και βουλιάζει πιο γρήγορα! Θέλω να πω ότι οι άνθρωποιζητούν κάπου να ακουμπήσουν, από κάπου να πιασθούν. Ναι αν δεν έχουν πίστη να ακουμπήσουν σ' αυτήν,αν δεν εμπιστευθούν στον Θεό, , θα βασανίζωνται.Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό!

Τα χρόνια που περνούμε είναι πολύ δύσκολα και πολύ επικίνδυνα, αλλά τελικά θα νικήσει ο Χριστός. Θα δήτε πως θα εκτιμήσουν την Εκκλησία. Αρκεί εμείς να είμαστε σωστοί. Θα καταλάβουν ότι αλλιώς δεν γίνεται χωριό!!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΙΟΥΝ 2012 

«Ελληνορθόδοξη Παράδοση: Ρίζωμα καί Προοττική»,

Διαβάστε παρακάτω ένα ενδιαφέρον απόσπασμα - άρθρο του Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Στυλιανού Παπαδόπουλου (1933-2012) από το βιβλίο «Ελληνορθόδοξη Παράδοση: Ρίζωμα καί Προοττική», επιλογή κειμένων και επιμέλεια: Κων/νος Χολέβας. (Ορθοδοξία και Ελληνισμός, 1999). Δημοσιεύτηκε ως άρθρο με τον τίτλο «Όποιος έχανε την ορθοδοξία έχανε και την ελληνική του συνείδηση» στο περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ, τεύχος 36.

 Γνωρίζουμε, ιστορικά ότι πολλοί ορθόδοξοι βυζαντινοί, που είχαν ελληνική συνείδηση, έφυγαν από τις εστίες τους πρίν και κατά την πτώση της μικρής πλέον βυζαντινής αυτοκρατορίας προς τις χώρες της δυτικής Ευρώπης. Ο ΙΕ΄ αιώνας γνώρισε στη Δύση πολλούς ορθόδοξους Έλληνες, επώνυμους των γραμμάτων, των τεχνών και του πλούτου.  Από αυτούς, η συντριπτική πλειοψηφία γρήγορα ή αργά προσχώρησε στον Ρωμαιοκαθολικισμό, εγκαταλείποντας θεληματικά ή με πιέσεις ηθικές και οικονομικές την Ορθοδοξία. Παράλληλα όμως και χωρίς καθυστέρηση, αυτοί όλοι έχασαν και την ελληνικότητά τους, την ελληνική τους συνείδηση. Γι’ αυτό κι έχουμε ιστορικό παράδοξο, σκάνδαλο κυριολεκτικά. Δεν δημουργήθηκε και δεν είχαμε πουθενά στις ξένες χώρες συγκροτημένη ελληνική κοινότητα με ρωμαιοκαθολικό ή προτεσταντικό θρήσκευμα. Κοινότητες συγκροτημένες με ακμαία συνείδηση της ελληνικότητας έχουμε, όπου και όταν τα μέλη της κοινότητας είναι και ορθόδοξα, όταν τα δύο άνισα και μη συγκρίσιμα μεγέθη, ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, συνυπάρχουν.

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Τουρκοκρατίας μετανάστευσαν ορθόδοξοι Έλληνες, όχι μόνο με μονωμένα πρόσωπα και οικογένειες, αλλά χωριά ολόκληρα και μικρές περιοχές. Έφευγαν όλοι μαζί οι κάτοικοι του χωριού με τον ιερέα και τον δάσκαλο, από την Μάνη π.χ. Φυσικά όλοι τους ήταν και ορθόδοξοι και Έλληνες. Στην αρχή προσπαθούσανε να διατηρήσουνε την Ορθοδοξία τους, αλλά πιεζόμενοι σιγά - σιγά την εγκατέλειπαν. Τότε αυτόματα χανόταν η εξασθενούσε απόλυτα και η συνείδηση της ελληνικότητάς τους.

Έτσι, ούτε στην ιταλική χερσόνησο, ούτε στην Γαλλία ή στην Ελβετία, ούτε στην Γερμανία και στην Αυστροουγγαρία διασώθηκαν ελληνικές κοινότητες. Αυτό έγινε σε λίγες περιπτώσεις και κυρίως αργότερα, όταν μειώθηκαν οι πιέσεις και η αντίσταση των Ελλήνων ορθοδόξων έγινε σθεναρότερη. Έχουμε τότε συγκροτημένες ελληνικές κοινότητες, όπως π.χ. στην Βενετία και την Βιέννη, που όλες ήταν και ελληνικές και ορθόδοξες.

Με διαφορετικές προυποθέσεις έχουμε κοινότητες ελληνικές στην Αίγυπτο, στην Μολδοβλαχία, γύρω από την Μαύρη Θάλασσα, και την Κασπία. Αντίθετα, όταν ένας μή Έλληνας γινόταν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ορθόδοξος, διατηρούσε την οποιαδήποτε εθνική του συνείδηση, όπως άλλωστε συνέβη με λαούς και φυλές, που παλαιότερα εκχριστιάνισαν οι βυζαντινοί, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, με την σύμπραξη της διπλωματίας του αυτοκράτορα.

Πολύ εμφαντικότερα η κατάσταση συναπωλείας του Ελληνισμού επιβεβαιώνεται απ’ όσα διαδραματίστηκαν πριν και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, στις τουρκοκρατούμενες χώρες, από τα Βαλκάνια ως την άκρη της Μέσης Ανατολής. Εκεί, λοιπόν και τότε, πρόσωπα μεμονωμένα, χωριά ολόκληρα ή περιοχές ευρύτερες, ένεκα βίας και εξαναγκασμού ή -σπανιότερα- έμμεσων πιέσεων και τυχοδιωκτισμού, εκατομμύρια ορθοδόξων Ελλήνων αλλαξοπίστησαν. Δέχτηκαν την θρησκεία του Μωάμεθ κι εγκατέλειψαν την Ορθοδοξία τους. Ο εξισλαμισμός τους όμως αυτόματα σήμαινε και απώλεια της ελληνικότητάς τους.

Δεν πρέπει εμείς οι Έλληνες να λησμονάμε ποτέ ότι: η πλειοψηφία των μουσουλμάνων π.χ. της δυτικής Θράκης, της Αλβανίας, της Κύπρου παλιότερα, της Μικρασίας, της Αιγύπτου, της Βοσνίας, της Ρόδου και άλλων περιοχών είναι ορθόδοξοι Έλληνες βυζαντινοί ή Σέρβοι, που οι πρόγονοί τους εξισλαμίστηκαν και, χάνοντας την ορθοδοξία τους, έχασαν και την φυλετική τους συνείδηση. Έγιναν μουσουλμάνοι Τούρκοι ή Βόσνιοι ή Αλβανοί ή Αιγύπτιοι. Ποτέ δεν έμειναν εθνικά ό,τι ήταν ως ορθόδοξοι χριστιανοί. Τα επίλεκτα γενιτσαρικά τάγματα, με την σύμπραξη των οποίων ο Πορθητής Μωάμεθ Β’ κατέλαβε και κατέστρεψε την Κωνσταντινούπολη, αποτελούνταν από εξισλαμισμένα ορθόδοξα χριστιανόπουλα. Και η πλειοψηφία των Τούρκων της Μικρασίας είναι φυλετικά αδέρφια μας, που έγιναν εχθροί μας αφ’ ότου απώλεσαν την Ορθοδοξία τους.

Η σημερινή κατάσταση των Ελλήνων της διασποράς, που πλέον έγιναν π.χ. Ελληνοαμερικανοί και Ελληνοαυστραλοί, διαφέρει ένεκα της αλλαγής των συνθηκών, αλλά στο βάθος μένει ίδια κι απαράλλαχτη: όπου έχουμε διατήρηση της Ορθοδοξίας, έχουμε και διάσωση της ελληνικής συνειδήσεως.

Όπου έχουμε ακμαία κοινότητα Ελλήνων, αυτοί είναι ορθόδοξη ελληνική κοινότητα. Περιπτώσεις μεμονωμένων ελληνικών μικροκοινοτήτων προτεσταντικού συνήθως θρησκεύματος είναι τεχνητό δημιούργημα, θνησιγενές, περιθωριακό, και βέβαια δεν καταργεί τον κανόνα. Και αυτό, γιατί ο Προτεσταντισμός δεν κατανοεί την σημασία της εθνικής παραδόσεως και ούτε ενδιαφέρεται για την εθνική συνείδηση, παρεκτός και αν πρόκειται για γερμανική, αγγλοσαξωνική ή σκανδιναυική.

 

Μερική αντιγραφή απο :  http://redskywarning.blogspot.gr/2012/05/blog-post_31.html

Πρόγραμμα επισκέψεως της Α.Θ.Π του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ Βαρθολομαίου εις την Ιεράν Mητρόπολιν Σερβίων & Κοζάνης από 27ης έως 30ης Ιουνίου 2012

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

Πρόγραμμα επισκέψεως της Α.Θ.Π 

του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ Βαρθολομαίου

 εις την Ιεράν Mητρόπολιν Σερβίων & Κοζάνης

 από  27^ης έως 30^ης Ιουνίου 2012

Τετάρτη 27-6-2012:

-5.00μ.μ.: Υποδοχή εις την Κεντρικήν Πλατείαν Κοζάνης. Τιμητική εκδήλωση υπό του Δήμου Κοζάνης

-6.μ.μ.: Δοξολογία εις  τον Ιερόν Καθεδρικόν Ναόν του Αγίου Νικολάου.

-7.30μ.μ. Αγιασμός Εγκαινίων του ιστορικού Επισκοπείου Κοζάνης.

Πέμπτη  28-6-2012:

-9.30π.μ.: Ιερατική Σύναξις εις τον Ιερόν Ναόν Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης

-12.00μ.: Βελβενδός, Θυρανοίξια του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

-6.00μ.μ.: Σέρβια, Υποδοχή , Τιμητική εκδήλωσις υπό του Δήμου Σερβίων – Βελβεντού.

-6.30μ.μ.: Ι. Καθεδρικόν Ναόν Αγίας Κυριακής, Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός επί τη εορτή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

-8.30μ.μ.: Επίσκεψις εις  την Βυζαντινήν Καστροπολιτείαν Σερβίων

Παρασκευή 29-6-2012:

-7.30 π.μ: Πατριαρχική Θεία Λειτουργία εις το Ιερόν Ναόν Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης.

-12.30μ.μ:Επίσκεψις εις το Ιστορικόν –Λαογραφικόν Μουσείον Κοζάνης.

-6,30μ.μ.: Αιανή, Υποδοχή , Επίσκεψεις εις τον Βυζαντινόν Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως της Θεοτόκου και το Αρχαιολογικόν Μουσείον Αιάνης.

-8.00μ.μ.: Περιφέρεια (Ζ.Ε.Π), τιμητική εκδήλωσις υπό της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας.

Σάββατο 30-6-2012

-10.00 π.μ.: Επίσκεψις εις τον Ατμοηλεκτρικόν Σταθμόν Αγίου Δημητρίου Δ.Ε.Η.

-12.00μ.: Τ.Ε.Ι Δυτικής Μακεδονίας, Αναγόρευσις του Οικουμενικού Πατριάρχου εις Επίτιμον Διδάκτορα του Τμήματος Γεωτεχνολογίας και Περιβάλλοντος.

Πέρας Επισκέψεως

http://serviotikos.blogspot.gr/2012/06/27-30-2012.html

Στροφή στη θρησκεία σε αναζήτηση… ελπίδας

Βλέπουν δίπλα τους πολλά από εκείνα που θεωρούσαν δεδομένα να καταρρέουν, ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους λόγω οικονομικής κρίσης ενώ μερικοί στρέφονται ακόμη και στην αυτοκτονία. Την ίδια στιγμή, οι εκκλησίες γεμίζουν από Έλληνες και Ελληνίδες που αναζητούν ελπίδα στο υπερβατικό και αρχίζουν να διακατέχονται από μια έντονη διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπο. Την τάση αυτή διαπιστώνουν οι ειδικοί που συζητούν μεταξύ τους, σε μια προσπάθεια να προσδιορίσουν τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου.

«Υπάρχει μια έντονη στροφή στη θρησκεία για το λόγο ότι και η ίδια η κρίση προκαλεί τη θρησκευτική ανάγκη του ανθρώπου να αναζητήσει ελπίδα μέσα στην οριακότητα, μέσα στην οποία ζει καθημερινά» εξηγεί ο αναπληρωτής καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Ιωάννης Κουρεμπελές. Όπως επισημαίνει, ο κόσμος στρέφεται πλέον στο χώρο της θρησκείας, ένα χώρο που μπορεί να του προσφέρει διεξόδους, ώστε να μην κλειστεί στον εαυτό του αλλά να προτάξει την πραγματική κοινωνία με τον άνθρωπο.

Το γεγονός επιβεβαιώνει και ο καθηγητής ποιμαντικής και κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ, Ηρακλής Ρεράκης, τονίζοντας ότι πράγματι, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, έχει αυξηθεί ο πληθυσμός που επισκέπτεται την εκκλησία, αναζητώντας παρηγοριά και ανάπαυση. Ο ίδιος αποδίδει το ενδιαφέρον αυτό και στην ενεργοποίηση της επίσημης χριστιανικής Εκκλησίας στον τομέα της κοινωνικής προσφοράς, κυρίως με την διοργάνωση συσσιτίων και διανομής ειδών πρώτης ανάγκης. Παράλληλα, διαπιστώνεται ότι έχει ενταθεί η ευαισθησία των πολιτών που, είτε έχουν πολλά είτε λιγότερα, προτίθενται να προσφέρουν σε εκείνους που χρήζουν βοήθειας, οικονομικής ή ψυχολογικής. Στο πλαίσιο αυτό η φιλανθρωπία αντιμετωπίζεται ως πρακτική που απορροφά τους κραδασμούς της οικονομικής κρίσης στην κοινωνική ζωή.

«Είναι κάτι αξιοθαύμαστο και αξιόλογο. Μπορεί, όμως, να θεωρηθεί ως μία αρχή καθώς από εκεί και πέρα είναι ζήτημα της επίσημης Εκκλησίας το πώς θα διαχειριστεί το θέμα» αναφέρει ο κ. Ρεράκης και δεν παραλείπει να αναφερθεί «σε περιπτώσεις που οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας απομάκρυναν τους πιστούς από κοντά τους». Το ζήτημα, σύμφωνα με τον κ. Κουρεμπελέ, είναι αν εκεί που στρέφεται πλέον ο κόσμος υπάρχει προοπτική ή αν υπάρχουν ελλείμματα που θα ήταν καλό να συζητηθούν. Για το λόγο αυτό, το ζητούμενο είναι ο διάλογος, προκειμένου να καταφέρει η χριστιανική Εκκλησία να προτάξει τη δική της οντολογία, εκείνη της πνευματικότητας και της ανοιχτής προσφοράς, μακριά από ακρότητες και σχετικοποιήσεις.

Σε ό,τι αφορά τις διαστάσεις της κρίσης, ο καθηγητής ποιμαντικής και κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ, κάνει λόγο για πνευματική και όχι οικονομική κρίση καθώς, όπως εκτιμά, εδώ και 40 χρόνια στην Ελλάδα υπήρχε πρόβλημα στους θεσμούς και την εξουσία που οδήγησε τελικά στη σημερινή κατάσταση. Σε αυτό, άλλωστε, το γεγονός αποδίδει τον αποκαλούμενο «ευρωπαϊκό χειμώνα», έναν όρο που περιγράφει την γενικότερη απομάκρυνση του ευρωπαϊκού κόσμου από την θρησκεία εδώ και πολλά χρόνια. Ενδεικτικό είναι, εξάλλου, ότι στις ευρωπαϊκές καθολικές και προτεσταντικές χώρες όπου επιβάλλεται εκκλησιαστικός φόρος, οι πολίτες «αποχρωματίζονται», δηλαδή δηλώνουν ότι αποσύρονται από τη θρησκεία για να μην κληθούν παράλληλα να καταβάλλουν το αντίτιμο. Το ποσοστό των ανθρώπων αυτών υπολογίζεται σε 5 με 7% του πληθυσμού κάθε χρόνο.

Σε αντίθεση με τον «ευρωπαϊκό χειμώνα», ο όρος «αραβική άνοιξη» εκφράζει την ενότητα και σταθερότητα του ισλαμισμού και του μουσουλμανισμού, δεδομένων των χαρακτηριστικών της θρησκείας και της αυξημένης κοινωνικής συνοχής και πίστης των αντίστοιχων πληθυσμών. Τα θέματα αυτά τίθενται, μεταξύ άλλων, στο διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο με θέμα τις «αβρααμικές θρησκείες και την ευθύνη τους για τον κόσμο» που ολοκληρώνεται απόψε στη Θεσσαλονίκη, με συμμετοχές από την Ιρλανδία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελβετία, το Ισραήλ, την Τουρκία και την Ελλάδα.

Πηγή: ΑΜΠΕ

Προσευχή εις το Άγιον Πνεύμα

Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα το Άγιον, ελθέ μεθ’ ημών και αγίασον ημάς. (Ιωαν. ιδ’ 17).
Πνεύμα Οδηγητικόν, οδήγει ημάς επί τρίβους δικαιοσύνης. (Ιωαν. ιδ’ 17).
Πνεύμα Διδακτικόν, κατάστησον ημάς διδακτούς Θεού. (Α’ Κορ. β’ 13).
Πνεύμα Αληθείας, αποκάλυπτε εις ημάς τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. (Ιωαν. ιδ’ 17).
Πνεύμα Σοφίας, διάνοιγε τους οφθαλμούς της διανοίας μας ίνα κατανοή τα θαυμάσια εκ του Νόμου Σου. (Α’ Κορ. ιβ 8 – Ψαλμ. 118).
Πνεύμα Συνέσεως, απομάκρυνε την αφροσύνη μας. (Β’ Τιμ. α’ 7).
Πνεύμα Υπομνηματικόν, υπενθύμιζε εις ημάς τον υψηλόν μας προορισμόν. (Ιωαν.ιδ’. 17)
Πνεύμα Παράκλητον, ενίσχυε ημάς εις τας θλίψεις του βίου τούτου. (Ιωαν. ιδ’ 17).
Πνεύμα Ευθές, εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις ημών. (Ψαλ. Ν’ 12).
Πνεύμα Δυνάμεως, ενίσχυε ημάς εις την άρσιν του καθ’ ημέραν σταυρού μας. (Πραξ. α’ 8).
Πνεύμα Φωτός, καταύγαζε τα σκότη της νυκτός της παρούσης ζωής.
Πνεύμα Ερευνητικόν, ερευνόν και ετάζον καρδίας και νεφρούς, χάριζε εις ημάς συνείδησιν αγαθήν. (Α’ Κορ. β’ 10).
Πνεύμα Λαλούν, λάλει αγαθά εις τας καρδίας ημών. (Ματθ. ι’ 20).
Πνεύμα Ζωοποιούν, ανόρθωσον τα εκ της αμαρτίας παραλελυμένα και νεκρά μας μέλη. ( Ιωαν. ς’ 63).
Πνεύμα Πληρούν, πλήρωσον τας καρδίας ημών, πίστεως, ελπίδος και αγάπης. (Λουκ. α’ 41).
Πνεύμα Προφητικόν, χάριζε εις ημάς παρρησίαν προφήτου εις τας πονηράς κα δυσκόλους ημέρας μας. (Πραξ. α’ 16).
Πνεύμα Υιοθεσίας, κάμε να κράζωμεν εκ βάθους καρδίας, Αββά ο Πατήρ. (Ρωμ. η’ 15).
Πνεύμα Ελευθερίας, ελευθέρωσον ημάς από τα σύγχρονα είδωλα . (Β’ Κορ.γ’ 17).
Πνεύμα Συναντιλήψεως, γίνου αντιλήπτωρ εις τας ασθενείας μας. (Ρωμ. η’ 26).
Πνεύμα Μεσιτικόν, μεσίτευε υπέρ ημών «στεναγμοίς αλαλήτοις». (Ρωμ. η’ 26).
Πνεύμα Αγάπης, δημιούργησε εντός ημών καρδίας παλλομένας από αγάπην και αφοσίωσιν. (Β’ Τιμ. α’ 7).
Πνεύμα Μαρτυρούν, κατάστησέ μας ζώσαν μαρτυρίαν Ιησού Χριστού εις την εποχήν μας. ( Εβρ. ι’ 15).
Πνεύμα Κύριον, αποκάλυψον εις ημάς την αληθινήν Σου λατρείαν . (Α’ Κορ. ιβ’ 5).
Πνεύμα Κατασκηνούν, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. (Α’ Κορ. ς’ 19).

Και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος,

Και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών.

Αμήν.

 
 http://www.impantokratoros.gr/291CFE75.el.aspx

Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου

Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου.

Πριν λίγο καιρό, ήρθε στο Άγιον Όρος ένας μάγος και έφραξε με πασσαλάκια και δίχτυα όλο τον δρόμο, εκεί σε μια περιοχή κοντά στο Καλύβι.
Αν περνούσε από ‘κεί μέσα ένας ανεξομολόγητος, θα πάθαινε κακό.
Δεν θα ήξερε από πού του ήρθε. Μόλις τα είδα, κάνω τον Σταυρό μου και περνώ από μέσα· τα διέλυσα. Μετά ο μάγος ήρθε στο Καλύβι, μου είπε όλα τα σχέδιά του και έκαψε τα βιβλία του.
Σε έναν που είναι πιστός, εκκλησιάζεται, εξομολογείται, κοινωνάει, ο διάβολος δεν έχει καμμιά δύναμη, καμμιά εξουσία. Κάνει μόνο λίγο «κάφ-κάφ» σαν ένα σκυλί που δεν έχει δόντια. Σε έναν όμως που δεν είναι πιστός και του δίνει δικαιώματα, έχει μεγάλη εξουσία. Μπορεί να τον λιντσάρη· έχει δόντια και τον ξεσκίζει.
Ανάλογα με τα δικαιώματα που του δίνει μια ψυχή, είναι και η εξουσία του επάνω της.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ  ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ 2 ΙΟΥΝ  2012

Πόση γη χρειάζεται ένας άνθρωπος

( μερική διασκευή)

Ο Παχώμιος ήταν ένας Ρώσος γαιοκτήμονας που αποφάσισε να μεγαλώσει την περιουσία του αγοράζοντας γη. Τυχαία άκουσε από έναν άλλο γαιοκτήμονα ότι οι Μπασκίρ, μια νομαδική φυλή της στέπας πούλησαν στον ίδιο για 1000 ρούβλια μεγάλη έκταση. Ήταν πολύ καλή αγορά. Στην συνέχεια ο ίδιος γαιοκτήμονας τον συμβούλεψε αγοράσει κι αυτός από εκεί γη φροντίζοντας όμως πρώτα κατά την επίσκεψη του να τους προσφέρει δώρα. 

 

Ο Παχώμιος μετά από ένα επταήμερο ταξίδι έφτασε στην περιοχή της φυλής των Μπασκίρ , και δέχτηκε την φιλοξενία απο αυτόν τον λαό της στέπας. Συναντήθηκε με τον αρχηγό και αφού πρόσφερε τα δώρα τους ζήτησε να αγοράσει γη. Αυτοί δέχτηκαν με ευχαρίστηση να του πουλήσουν γη αλλά μόνο με τους δικούς τους όρους . Δεν θα του πουλούσαν τη γη τους με το στρέμμα αλλά με την ημέρα. Θα την αγόραζε από αυτούς για 1000 ρούβλια και θα γινόταν δική του τόση έκταση γής όση θα χάραζε ο ίδιος περπατώντας  και αφήνοντας πάνω της σημάδια, σε χρονικό διάστημα μιας ημέρας. Θα έπρεπε όμως την ίδια μέρα να γυρίσει πίσω στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Διαφορετικά, αν δεν κατάφερνε να γυρίσει πριν τη δύση του ήλιου, θα έχανε την έκταση της γης θα έχανε και τα ρούβλια. Ο Παχώμιος δέχτηκε την πρόταση και συμφώνησε για την άλλη μέρα. 

 

Το ίδιο βράδυ δεν κοιμήθηκε παρά λίγες ώρες το πρωί. Και σε αυτό το διάστημα του ύπνου είδε ένα όνειρο. Στην αρχή είδε τον αρχηγό της φυλής να γελάει αλλά πλησιάζοντας είδε ότι δεν ήταν ο αρχηγός αλλά ο γαιοκτήμονας που του είχε πει για τη φυλή, αλλά πλησιάζοντας πάλι είδε ότι δεν ήταν ο γαιοκτήμονας αλλά ένας παλιός γνωστός του και μετά πάλι πρόσεξε ότι δεν ήταν πάλι αυτός αλλά ήταν ο διάβολος με οπλές και κέρατα που γελούσε και μπροστά του ήταν ένας άντρας κατάκοιτος με παντελόνι και πουκάμισο και μέσα στο όνειρο του κοίταξε καλύτερα τον άνδρα αυτόν και είδε ότι ήταν νεκρός και ο άνδρας αυτός ήταν ο ίδιος ο εαυτός του.
Και σκέφτηκε τι να σημαίνει αυτό το όνειρο.

Αλλά ξημέρωσε και με τους Μπασκίρ και τον αρχηγό τους ανέβηκαν σε ένα λόφο στη μέση της στέπας για να ξεκινήσουν. Ο αρχηγός του είπε. “Δες τη γή, όλη αυτή είναι δική μας και μπορείς να έχεις όποιο κομμάτι θέλεις.” Το μάτι του Παχώμιου γυάλισε κοιτάζοντας τη στέπα που φάνταζε γύρω του τεράστια και γόνιμη. Σε ένα στρογγυλό καπέλο βάλανε μέσα τα ρούβλια.

”Αυτό θα είναι το σημάδι , είπε ο αρχηγός, από εδώ θα ξεκινήσεις και εδώ θα επιστρέψει. Όλη η γη που θα γυρίσεις θα είναι δική σου.”

Ο Παχώμιος πήρε μαζί του νερό ψωμί και ένα φτυάρι για να κάνει σημάδια στο χώμα, και αμέσως μόλις βγήκε ο ήλιος ξεκίνησε κατά την ανατολή με σκοπό να κάνει ένα μεγάλο τετράγωνο και να γυρίσει στο ίδιο σημείο. Η μέρα ήταν μεγάλη σε διάρκεια 

 

Το πρωί έκανε δροσιά και ήταν ξεκούραστος. Ξεκίνησε χωρίς να βιάζεται. Ανά τακτά διαστήματα έσκαβε με το φτυάρι κάνοντας σημάδια για να χαράξει την περιοχή που αγόρασε. Περπάτησε 3 μίλια και έκανε στροφή αριστερά. Πίσω του ίσα που φαινόταν ο λόφος με τους άλλους. Ο ήλιος σιγά σιγά ανέβαινε ψηλά και η ζέστη άρχισε να γίνεται μεγάλη . Θα έκανε άλλα 3 μίλια και θα έστριβε αριστερά. Τον έπιασε όμως το μεσημέρι λίγο πριν στρίψει αριστερά για δεύτερη φορά. Εκεί κάθισε να φάει και να πιει και να ξεκουραστεί λίγο και ενώ ήθελε να κοιμηθεί δεν κοιμήθηκε μήπως δεν προλάβει να επιστρέψει. Αλλά εκεί πρόσεξε μπροστά του μια περιοχή που θα μπορούσε να φυτέψει λινάρι και να τη χρησιμοποιήσει. Το φαγητό τον είχε τονώσει αρκετά. Συνέχισε τότε την ίδια πορεία χωρίς να στρίψει και σημάδεψε κι αυτή την έκταση. Τώρα όμως στο βάθος ίσα που φαινόταν ο λόφος. Στρίβει αριστερά για να πιάσει την τρίτη πλευρά τους τετραγώνου. Τότε βλέπει ότι ο ήλιος ήταν σε κάθοδο. Αφού περπάτησε 2 μίλια αποφάσισε να προχωρήσει ευθεία προς τον λόφο γιατί απείχε 10 μίλια από αυτόν και κατάλαβε ότι ίσως δεν θα προλάβαινε. 

 

Τα πόδια του όμως τώρα είχαν βαρύνει και η κούραση και η ζέστη ήταν μεγάλη. Άρχισε να τρέχει. Πέταξε ότι είχε πάνω του εκτός από το φτυάρι. Άρχισε να αμφιβάλει αν θα τα καταφέρει. Ο ήλιος πλησίαζε πολύ τον ορίζοντα. 

“Τι θα κάνω σκέφτηκε. Άρπαξα μεγάλη έκταση και δεν θα μπορέσω να γυρίσω πριν τη δύση του ήλιου”. Και ο φόβος του έκοβε περισσότερο την ανάσα και ο ιδρώτας κόλλησε πάνω του το παντελόνι και το πουκάμισο. Η αναπνοή του ήταν σαν το φυσερό του σιδερά και η καρδιά του χτυπούσε σαν σφυρί. Τον κατέλαβε τρόμος και νόμιζε ότι θα πεθάνει από την ένταση.

Άρχισε να σκέφτεται, “μετά από τόσο μεγάλο δρόμο που έκανα θα με πούνε βλάκα αν σταματήσω τώρα”. Και ξεκίνησε να τρέχει περισσότερο. Άκουσε γέλια από τους Μπασκίρ και έτρεξε ακόμη περισσότερο

Ο ήλιος πλησίαζε στον ορίζοντα και ήταν έτοιμος να δύσει. Αλλά και αυτός ήταν αρκετά κοντά στον στόχο του. Μπορούσε να δει τους ανθρώπους στο λόφο να του κουνάνε τα χέρια τους για να βιαστεί. Μπορούσε ακόμα να δει και το καπέλο με τα χρήματα και τον αρχηγό να κάθεται πίσω από αυτά. Και ο Παχώμιος θυμήθηκε το όνειρό του.

“Υπάρχει τεράστια έκταση , σκέφτηκε, αλλά θα με αφήσει ο Θεός να ζήσω σ' αυτή; Έχασα τη ζωή μου , έχασα τη ζωή μου, δεν θα μπορέσω να φτάσω εκεί!”

Ο Παχώμιος κοίταξε τον ήλιο που έφτασε στη γη και μια πλευρά του είχε ήδη εξαφανιστεί. Με όση δύναμη του απέμεινε κίνησε το κορμί του μπροστά για να μην πέσει. Μόλις όμως έφτασε κάτω από το λόφο έπεσε γκρι σκοτάδι. Κοίταξε πάνω και ο ήλιος είχε ήδη κρυφτεί. Φώναξε : “όλος μου ο κόπος πήγε χαμένος”, και ήταν έτοιμος να σταματήσει αλλά αυτοί που ήταν επάνω στο λόφο τον φώναζαν και κατάλαβε ότι χαμηλά φαινόταν ότι ο ήλιος έδυσε αλλά στον λόφο μπορούσαν ακόμη να τον δούνε. Πήρε μια βαθιά αναπνοή και έτρεξε προς τα πάνω. Ήταν ακόμη μέρα.

Έφτασε στην κορυφή και είδε το καπέλο. Πίσω του στεκόταν ο αρχηγός γελώντας και κρατώντας τα πλευρά του. Ξανά ο Παχώμιος θυμήθηκε το όνειρό του και αναστέναξε, μετά κατέρρευσαν τα πόδια του και πέφτοντας μπροστά έφτασε το καπέλο με τα χέρια του.

“Τι καλός φίλος”, αναφώνησε ο αρχηγός. “Απέκτησε πολλή γη”.

Ο υπηρέτης του Παχώμιου ήρθε τρέχοντας και προσπάθησε να τον σηκώσει, μα είδε ότι αίμα έτρεχε από το στόμα του. Ο Παχώμιος ήταν νεκρός. 

 

Οι Μπασκίρ χτύπησαν τις γλώσσες τους για να δείξουν τη λύπη τους.

Ο υπηρέτης του σήκωσε το φτυάρι και έσκαψε ένα τάφο αρκετά μεγάλο για τον Παχώμιο και τον έθαψε μέσα. Δύο μέτρα γη, από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, ήταν όσο του χρειαζόταν.

Λέων Τολστόι 

Στην αγγλική γλώσσα ολόκληρη η ιστορία είναι εδώ:  
http://www.katinkahesselink.net/other/tolstoy.html

Για τους Μπασκίρ μπορείτε να διαβάσετε εδώ: 
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AF%CF%81 

 

απόδοση talantoblog.blogspot.gr 

Εξισλαμισμός των Χριστιανών κατά την τουρκοκρατία

Κων/νου Παπαρρηγόπουλου

Απο το πλήθος των χριστιανών με το οποίο ενισχύθηκε η εσωτερική ευάριθμη δύναμη των οσμανιδών, δεν περιορίσθηκε μόνο στη στρατολογία των γενιτσάρων. Όπως είπαμε στην αρχή , ο σκοπός του Καρά Χαλήλ Τσεντερελή ήταν να αυξήσει όσο γίνεται τον μωαμεθανικό πληθυσμό και με ποικίλους άλλου εξισλαμισμούς. Και ο σκοπός αυτός εκπληρώθηκε. Εκτός απο την συστηματική εκείνη στρατολογία, πολλοί άλλοι χριστιανοί ασπάστηκαν στον ισλαμισμό· και από αυτό ο χριστιανικός πληθυσμός επέχη το κυριώτατο εργαστήριο, με το οποίο κατασκευάστηκε ο λαός που άτοπα ονομαζεται τουρκικός. Η πολυπληθής αυτή αρνησιθρησκεία ήταν εν μέρει θεληματική και εν μέρει αθέλητη. Την θεληματική αρνησιθρησκεία υπέθαλψαν ποικίλα αίτια, τα οποία προείδε ο δαιμόνιος οφθαλμός του Καρά Χαλήλ Τσεντερελή. Στ’ αλήθεια οι χριστιανοί κάτοικοι της ανατολής είχαν πάθει για πολλές εκααντοταετηρίδες και δεν έπαυσαν να πάσχουν αδιάκοπα τόσες συμφορες απο αναρίθμητους εμφύλιους αγώνες και απο ξενικές επιδρομές, ώστε όσοι απο αυτούς δεν είχαν αδειάσειστο το αίσθημα της πίστης και της εθνότητας, και αφού απελπίσθηκαν απο την εκλελυμένη ομόθρησκη πολιτεία, δεν δίσταζαν να προσέλθουν στη νέα και ακμάζουσα κυριαρχία, αυτομολούντες στις τάξεις του ισλαμισμού. Για να καταλάβουμε ποιά υπήρξε κατά τους χρόνους εκείνους και πολύ ακόμα αργότερα η ηθική έκλυση πολλών απο τους δικούς μας, αρκεί να υπομνήσουμε, ότι ο Ίμβριος Κριτόβουλος , σύγχρονος της άλωσης της Κωνσταντινούπολυης, βεβαιώνει στην ιστορία του ότι η χριστιανική κυριαρχία χάθηκε για πάντα στην ανατολή , όπως τόσες άλλες προηγούμενες κυριαρχίες, των Μηδών , των Περσών και των Ασσυρίων. Και σε αυτή ακόμα την 18η εκαντοταετηρίδα, τόση εξακολουθούσε να επικρατεί απελπισία ώστε ο Καισάριος Δαπόντες διαπυρσίως κήρυττε στον ιστορικό του κατάλογο οι τούρκοι θέλουν να κυριαρχήσουν στην ανατολή μέχρι της συντέλειας του αιώνος και ότι είναι μάταιες όλες οι προσδοκίες για ανάσταση του Ελληνισμού. Αλλά στην θεληματική αρνησιθρησκεία συνετέλεσε όχι λίγο και το ευρύ στάδιο το οποίο ανοίχτηκε στην φιλοδοξία και την πλεονεξία των αποστατούντων , και ο πόθος του να απαλλάξουν τα παιδιά τους απο την συγκρότηση και στρατολογία του γενιτσαρικού τάγματος, για να μη λεπτολογήσουμε περί ποικίλων άλλων προσωπικών αφορμών και περιστάσεων. Και η αθέλητη ή βίαιη αρνησιθρησκεία δεν διενεργούνταν μόνο με την άμεση στρατολογία των χριστιανόπαιδων, αλλά προκαλούνταν και με έμμεσους τρόπους, δηλαδή με της καταθλιπτική είσπραξη των φόρων και με την καταπίεση που πάθαιναν οι χριστιανοί απο τους μωαμεθανούς.

Είναι δύσκολο βέβαια να υπολογιστεί ο αριθμός των ιθαγενών κατοίκων της ανατολής, όσοι εξισλαμίσθηκαν σε διάστημα πέντε εκαντοταετηρίδων και τόσων αφορμών. Αλλά ότι ο αριθμός τους υπηρξε υπέρογκος συνάγεται προφανώς απο τις συνολικές περιπέτειες της οσμανικής ιστορίας και απο τα πολυάριθμα ειδικά γεγονότα. Όταν ο Ερτογούλ εγκαταστάθηκε στην αρχή στο όρος Τήμνον της Βιθυνίας, δεν είχε μαζί του παρά 400 τουρκικές οικογένειες. Είναι αλήθεια ότι οι απόγονοι τους όταν έγιναν βαθμηδόν κύριοι όλων των χωρών της μικράς Ασίας , όσες απο τις αρχές της 11ης εκαντοταετηρίδας είχαν καταληφθεί απο τους Σελζουκίδων ονομαζόμενων Τουρκων , συνεχώνευσαν σε ένα την ομάδα εκείνη των ομόφυλων τους που προεγκαταστάθηκαν σε αυτή τη χερσόνησο. Αλλά αυτό δεν κατορθώθηκε παρά μετά απο μία εκατονταετηρίσα και πέρα. Και ο Ουχράν δεν προσέκτησε απο τις χώρες εκεινες παρά μόνο την μικρή ηγεμονία του γείτονά του Καρασή· και κάποιες άλλες προσκτήσεις τέτοιων χωρών διεπράχθησαν μετά απο πενήντα μόλις χρόνια απο τον γιο του Ουρχάν, Μουράτ Α΄, και μάλιστα επί του γιού αυτού του τελευταίου του Βαγιαζήτ του Α΄. Εν τω μεταξύ ο Ουρχάν και ο Μουράτ, αφού συμπλήρωσαν την κατάσκτηση της Βιθυνίας, καθυπέταξαν ακόμα μεγάλο μέρος της Θράκης και της Μακδονίας,, υποδούλωσαν την Βουλγαρία και κατέστησαν υποτελή τη Σερβία. Είναι φανερό ότι δεν μπόρεσαν να κατορθώσουν όλα αυτά μόνο με τον δικό τους πληθυσμό, ούτε μόνο με τα ευάριθμα χριστιανόπαιδα που συγκροτούσαν το γενιτσαρικό τάγμα, και οτι ο θεληματικός ή ο αθέλητος εξισλαμισμός πολυάριθμων χριστιανών συνετέλεσε όχι λίγο σε αυτούς τους πρώτους θριάμβους της ημισελίνου και στην ίδρυση και παγίωση του κράτους των οσμανιδών. Αλλά ας έλθουμε σε κάποια γνωστά ειδικότερα γεγονότα απο τα παλιότερα.

Το επιτελείο του Ουρχάν αποτελούνταν απο αρνησίθρησκους πρίν ακόμα συγκροτηθεί ο στρατός απο χριστιανόπαιδα, διότι απο τους αρνησίθρησκους αυτούς τρυγυριζόμενος ο οσμανίδης αυτός ηγεμόνας πορεύθηκε προς τον ιερό άνδρα Χατρζή Μπεκτάς, για να τον παρακαλέσει να ευλογήσει το νέο τάγμα.. Και οι πολυθρύλητοι Μιχάλογλοι, που διετέλεσαν για πολλές εκαντοταετηρίδες κληρονομικοί ηγεμόνες του Ακιντζί , δεν ήσαν τίποτε άλλο παρά απόγονοι του Μιχαήλ Κέσε ή Κοσσύφου , ενός απο τους πρώτους μεγάλους αρνησίθρησκους της μικράς Ασίας, από αυτούς που οικειοθελώς προσήλθαν στον Οσμάν. Από του 1380 και πέρα θα συναντήσουμε πολλούς ονομαστούς στην ιστορία που έγιναν αρνησίθρησκοι, όπως τον εγγονό του Αλβανού δυνάστη Λιόση , που έγινε πασάς και κηδεστής του οσμανικού οίκου, το ίδιο και τους Αλβανούς Ισαΐμ και Κωστήν, που στάλθηκαν και οι δύο απο τον σουλτάνο σε βοήθεια του δεσπότη Ιωαννίνων Θωμά κατά του Αλβανού Σπάτα· τον γιό του ηγεμόνα της Βουλγαρίας Σισμάν. Αλλά όλα αυτά ήταν μικρά παραβαλλόμενα προ τα τα γεγονότα που συνέβησαν προς τα μέσα και μετά της 15ης εκαντοταετηρίδας, για τα οποία θα πούμε αργότερα σε άλλο μέρος. Και ενώ γίνονταν αμέτρητοι με το πέρασμα του χρόνου οι αλλαξοπιστούντες χριστιανοί , σπάνια συνέβαινε το αντίθετο, σπάνια δηλαδή μουσουμάνος ασπάζονταν τον χριστιανισμό. Και ένα μονο πολύκροτο αναφέρεται τέτοιο γεγονός, του Γεωργίου Καστριώτη και των οπαδών του· και αυτό σε στιγμή κατά την οποία το οσμανικό κράτος φάνηκε να κινδυνεύει πολύ σπουδαίο κίνδυνο. Μετά απο αυτό η επιστροφή στον χριστιανισμό απέβη τόσο σπάνια ώστε οι χρονογράφοι αναφέρουν τα λίγα αυτά παραδείγματα ως όλως παράδοξα και απροσδόκητα, όπως ο Καίσαριος Δαπόντες λ.χ. , που αφιερώνει δύο σελίδες της χρονογραφίας του, για να εξηγήσει τους λόγους που ο Πατμπουρούν Μεχμέτ εφέντης και ο Μουσταφά εφέντης, αμφότεροι υπάλληλοι του υπουργείου Εξωτερικών , δέχτηκαν το άγιο βάπτισμα. Και το θέμα είναι εύκολο να εξηγηθεί. Ο μουσουλμανος που επιστρέφει στον Χριστό θανατώνονταν αμέσως, αν δεν δραπέτευε, αλλά τα πλήθη μάρτυρες δεν γίνονται· τα πλήθη ακολουθούν συνήθως την φωνή του συμφέροντος, και η οσμανική κυβέρνηση, εξυπηρετώντας με πολλούς τρόπους τα συμφέροντα αυτών που από μόνοι τους θέλανε να αλλαξοπιστήσουν , υπέθαλπτε αδιάκοπα την προαίρεση τους αυτή. Απο αυτό τόσο ευδόκησε το αρχικό βούλευμα του Καρά Χαλίλ Τσεντερελή, και οι οσμανίδες Τούρκοι απαρτήστηκαν στο μεγαλύτερο μέρος απο χριστιανούς εξισλαμισθέντες και περισσότερο στις ευρωπαϊκές επαρχίες, που είναι λίγοι οι μωαμεθανοί που μπορούν να καυχηθούν για την γνήσια τουρκικη καταγωγή τους. Είναι αλήθεια ότι κατά τις πρώτες εκαντοταετηρίδες της κατακτήσεως, οι οσμανίδες επιχείρησαν κατά καιρούς κάποιες μεταναστεύσεις τουρκικών , τουρκομανικών , ταταρικών και αραβικών φυλών απο την Ασία στην Ευρώπη. Έτσι λ.χ. στα μέσα της 14ης εκατονταετηρίδας ο Σουλεϊμάν πασάς ο γιός τους Ουρχάν εγκατέστησε στην Καλλίπολη κάποιες τουρκικές και αραβικές αποικίες· περί τα τέλη της ίδιας εκαντονταετηρίδος ο σουλτάν Βαγιαζήτ και στην αρχή της επόμενης ο σουλτάν Μουράτ Β΄μετεβίβασαν απο την Ασία Τουρκομάνους στην Φιλιππούπολη και Αξιό και Ζαγορά και Σόφια, και Τατάρους στην Φιλιππούπολη το ίδιο, όπου μέχρι και σήμερα σώζει ο τόπος της κατοικίας τους το όνομα Τατάρ παζαρί. Αλλά οι αποικίες αυτές όσαιδήποτε και αν υποτεθούν, ήταν πάντοτε σχετικά ως πρός τον λοιπό ευρωπαϊκό πληθισμό σφοδρά ευάριθμοι, ώστε δεν οδήγησαν σε ουσιώδη αλλοίωση του πληθυσμού. Ούτε έγιναν για τέτοιο σκοπό αλλά για άλλον. Είδαμε ότι μιά απο τις κυριότερες αιτίες για τις οποίες αποφασίστηκε η συγκρότηση του τάγματος των γενιτσάρων υπήρξε το ατίθασο και δυσήνιο πνεύμα των τουρκικών φυλών. Ο δύστροπος αυτόν χαρακτήρας τους προκάλεσε πολλές φορες αιματηρές τιμωρίες, όπως λ.χ. υπηρξε η φοβερή καταστροφή πολλών εκατοντάδων Τουρκομάνων , την οποία διέπραξε το 1426 στην Αμάσεια ο Γιουρκέτζ πασάς αφού απελπίστηκε να χαλιναγωγήσει τις ληστρικές τους συνήθειες. Άλλος τρόπος θεραπείας του κακού αυτόυ υπήρξε η αποξένωση των Τουρκομάνων και των Τατάρων απο της μικράς Ασίας, όπου έχοντες πολλούς ομόφιλους μπορούσαν να αποβούν επικινδυνότεροι στην οσμανική κυριαρχία. Γι’ αυτό λοιπόν κυρίως διενεργήθηκαν οι προαναφερθήσες αποικίες, οι οποίες καθόλου δεν ελάττωσαν την αδιάκοπη προσαύξηση με χριστιανικούς οπαδούς το νέο κράτος.

Αποδοση στη νεοελληνική : www.talantoblog.blogspot.gr

;τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένοΩφελούν τους νεκρούς τα μνημόσυνα;

Τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένοΩφελούν τους νεκρούς τα μνημόσυνα;

 ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ;

Ας δούμε τι έλεγε για τα μνημόσυνα ο μακαριστός π. Παίσιος ( από τον Δ’ τόμο, Οικογενειακή Ζωή, Λόγοι του π.Παισίου, Εκδόσεις Ησυχαστήριο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή,Θεσσαλονίκη ).

- Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί ( πλην των Αγίων ) μπορούν να προσεύχονται;- Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια ,αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον ευατό τους.Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνο ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά για να μετανοήσουν.Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας,ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πια μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους,αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια.Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας.
Μου λέει ο λογισμός ότι μόνο το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση, και ,εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό,όπως οι δαίμονες.Δεν ζητούν βοήθεια,αλλά και δεν δέχονται βοήθεια! Γιατί, τι να τους κάνει ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του,σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει και τον πατέρα του.Ε, τι να το κάνει αυτό ο πατέρας του; Οι άλλοι όμως οι υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες.Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούντια ΘΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ.Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μία ευκαιρία,τώρα που είναι υπόδικοι,να βοηθηθούν μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία.Και όπως σε αυτή τη ζωή, αν κάποιος είναι φίλος με τον βασιλιά, μπορεί να μεσοαλαβήσει και να βοηθήσει έναν υπόδικο,έτσι κι αν είναι κανείς φίλος με τον Θεό, μπορεί να μεσολαβήσει στο Θεό με την προσευχή του και να μεταφέρει τους υπόδικους από την μία φυλακή σε άλλη καλύτερη, από το ένα κρατητήριο σε ένα άλλο καλύτερο.Ή ακόμα μπορεί να τους μεταφέρει και σε ένα δωμάτιο ή σε διαμέρισμα.
Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κλπ που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ που κάνουμε για τη ψυχή τους.Οι προσευχές των ζώντων γιαυς να βοηθηθούν,μέχρι να γίνει η τελική Κρίση.Μετά την δίκη δεν θα υπάρχει δυνατότητα να βοηθηθούν….

…Ο Θεός θέλει να βοηθήσει τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για τη σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει, γιατί έχει αρχοντιά.Δεν θέλει να δώσει δικαίωμα στο διάβολο να πει : Πως τον σώζεις αυτόν, ενώ δεν κοπίασε; Όταν εμείς προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους,Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνει.Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός όταν προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.

Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα.Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων.Έχουν τη δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν τη ψυχή.Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους.Έχει νόημα το σιτάρι: Σπείρετε εν φθορά,εγείρεται εν αφθαρσία ( Α’ Κορινθ, κεφ 15, εδ 42)(δηλαδή συμβολίζει το θάνατο και την ανάσταση του ανθρώπου ),λέει η Γραφή…

- Γέροντα, αυτοί που έχουν πεθάνει πρόσφατα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από προσευχή;
- Εμ ,όταν μπαίνει κάποιος στη φυλακή, στην αρχή δεν δυσκολεύεται πιο πολύ; Να κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους που δεν ευαρέστησαν στον Θεό, για να κάνει κάτι και γι’ αυτούς ο Θεός. Ιδίως,όταν ξέρουμε ότι κάποιος ήταν σκληρός,γιατί μπορεί να ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΣΚΛΗΡΟΣ,αλλά στη πραγματικότητα να μην ήταν- και είχε αμαρτωλή ζωή, τότε να κάνουμε ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, Θείες Λειτουργίες, Σαρανταλείτουργα για τη ψυχή του και να δίνουμε ελεημοσύνη σε φτωχούς για τη σωτηρία της ψυχής του, για να ευχηθούν οι φτωχοί “να αγιάσουν τα κόκκαλά του”, ώστε να καμθεί ο Θεός και να τον ελεήσει.Έτσι ότι δεν έκανε εκείνος, το κάνουμε εμείς γι’ αυτόν.Ενώ ένας άνθρωπος που είχε καλωσύνη, ακόμα και αν η ζωή του δεν ήταν καλή, επειδή είχε καλή διάθεση, με λίγη προσευχή πολύ βοηθιέται.

Έχω υπόψη μου γεγονότα που μαρτυρούν πόσο οι κεκοιμημένοι βοηθιούνται με την προσευχή πνευματικών ανθρώπων.Κάποιος ήρθε στο Καλύβι και μου είπε με κλάματα: Γέροντα, δεν έκανα προσευχή για κάποιο γνωστό μου κεκοιμημένο και μου παρουσιάστηκε στον ύπνο μου.Είκοσι μέρες, μου είπε, έχεις να με βοηθήσεις,με ξέχασες και υποφέρω! Πράγματι, μου λέει (ο προσκηνυτής )εδώ και 20 μέρες είχα ξεχαστεί με διάφορες μέριμνες και ούτε για τον εαυτό μου δεν προσευχόμουν

- Όταν, Γέροντα, πεθάνει κάποιος και μας ζητήσουν να προσευχηθούμε γι’ αυτόν,είναι καλό να κάνουμε κάθε μέρα ένα κομποσχοίνι μέχρι τα σαράντα;
- Άμα κάνεις κομποσχοίνι γι’αυτόν,βάλε και άλλους κεκοιμημένους.Γιατί να πάει η αμαξοστοιχία στον προορισμό της με έναν μόνο επιβάτη, ενώ χωράει και άλλους; Πόσοι κεκοιμημένοι έχουν ανάγκη οι καημένοι και ζητούν βοήθεια και ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ! Μερικοί ,κάθε τόσο, κάνουν μνημόσυνο μόνο για κάποιον δικό τους. Με αυτό το τρόπο δεν βοηθιέται ούτε ο δικός τους, γιατί η προσευχή τους δεν είναι τόσο ευάρεστη στο Θεό.Αφού τόσα μνημόσυνα έκαναν γι’ αυτόν, ας κάνουν συγχρόνως και για τους ξένους.

-Γέροντα, οι νεκροί που δεν έχουν ανθρώπους να προσεύχονται γι’αυτούς βοηθιούνται από τις προσευχές εκείνων που προσεύχονται γενικά για τους κεκοιμημένους;
- Και βέβαια βοηθιούνται.Εγώ, όταν προσεύχομαι για όλους τους κεκοιμημένους, βλέπω στον ύπνο μου τους γονείς μου, γιατί αναπαύονται από την προσευχή που κάνω.Κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία,κάνω γενικό μνημόσυνο για όλους τους κεκοιμημένους…Αν καμιά φορά δεν κάνω ευχή για τους κεκοιμημένους, παρουσιάζονται γνωστοί κεκοιμημένοι μπροστά μου.Έναν συγγενή μου, που είχε σκοτωθεί στο πόλεμο, τον είδα μπροστά μου μετά τη Θεία Λειτουργία,την ώρα του μνημοσύνου, γιατί αυτόν δεν τον είχα γραμμένο με τα ονόματα των κεκοιμημένων, επειδή μνημονεύονταν στη Προσκομιδή με τους ηρωικώς πεσόντες. Κι εσείς στην Αγία Πρόθεση να μη δίνετε να μνημονευθούν μόνο ονόματα ασθενών, αλλά και ονόματα κεκοιμημένων, γιατί μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι κεκοιμημένο
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   2 ΙΟΥΝ 2012 

Προσευχές κατά τη διάρκεια της ημέρας

Ευχή προ του φαγητού

Χριστέ ο Θεός, ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου ,ότι Άγιος ει πάντοτε , νυν και αεί και εις του αιώνας των αιώνων. Αμήν. 

Μετά το φαγητό

Ευχαριστούμεν σοι, Χριστέ ο Θεός, ότι ενέπλησας ημάς των επιγείων  σου αγαθών. Μη αποστερήσης  μας και της επουρανίου σου βασιλείας.

Όταν φεύγουμε από το σπίτι για την εργασία μας

Γνώρισόν μοι,Κύρε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.

Όταν θυμιάζουμε το σπίτι

Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου· έπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινή, εισάκουσόν μου Κύριε.

Όταν πίνουμε αγισμόν

Κύριε, ποίησον αυτό και δι’ εμέ «Αφθαρσίας πηγήν, αγισμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαιμόσιν ολέθριον, ταίς εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον, αγγελικής ισχύος πεπληρωμένον»

 Όταν χρησιμοποιούμε  λάδι κανδήλας ή άλλο αγίασμα προς θεραπείαν ασθενειών

Πάτερ Άγιε ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων, ο πέμψας τον μονογενή σου Υιόν,τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, πάσαν νόσον ιώμενον  και εκ θανάτου λυτρούμενον, ίασαι και τον δούλον σου (τον όνομα), εκ της περιεχούσης αυτόν σωματικής και ψυχικής ασθενείας, και ζωοποίησον αυτόν, δια της χάριτος του Χριστού σου.

Όταν ανάβουμε κανδήλι ή ένα κερί στο σπίτι μας

«Ούτω λαμψάτω το φώς ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον Πατέρα ημών τον εν τοις Ουρανοίς»

Όταν πλησιάζουμε στην Θεία Κοινωνία

Άρτος ζωής αιωνιζούσης γενέσθω μοι το Σώμα σου το άγιον , εύσπλαχνε Κύριε, και το τίμιον Αίμα , και νόσων πολυτρόπων αλεξιτήριον.

Όταν περνάμε απο ναό ή παρεκκλήσιο

Το απολυτίκιο του Ναού ή όταν είναι τούτο άγνωστο, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» (τρίς φορές) κάνοντας ευλαβικά το σημείο του Σταυρού.

Όταν πηγαίνουμε για ύπνο

Εν τη σκέπη των πτερύγων σου σκεπασθήσομαι και υπνώσω· ότι συ , Κύριε, κατά μόνας επ’ελπίδι κατώκησάς με.

Όταν ταξιδεύουμε 

Δέσποτα Κύριε, ο πολλάκις συμπλεύσας τοις αγίοις μαθηταίες και Αποστόλοις σου σύμπλευσον και ημίν τοις αναξίοις δούλοις σου, και πάντα εναντίον άνεμον καταπράϋνον, Κυβερνήτης συ ημών γενόμενος και την χάριν της σήν δωρούμενος πάσιν ημίν, Κύριε δόξα σοι.

Όταν αναμένεται σεισμός

«Ο επιβλέπων επί την γήν και ποιών αυτήν τρέμειν, ρύσαι ημάς της φοβεράς του σεισμού απειλής, Χριστέ ο Θεός, και κατάπεμψον ημίν πλούσια τα ελέη σου. Πρεσβείαις της Θεοτόκου μόνε Φιλάνθρωπε».

Σε κίνδυνο πολέμου

Ειρήνευσον τον κόσμον, ο εκ Παρθένου, καταδεξάμενος, Κύριε, σάρκα φορέσαι υπέρ δούλων, ινα συμφώνως, σε δοξολογώμεν, φιλάνθρωπε.

Αντιγραφή απο το

«Νέον Προσευχητάριο»

Εκδόσεις:Ο.Χ.Α «Λυδία»