ΤΟ «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ» ΓΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΥΣ

…Γιατί δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο και ωραιότερο και ωφελιμότερο από την πνευματική επικοινωνία με τον Χριστό! Προκειμένου λοιπόν να γκρινιάζουμε ή να μουρμουρίζουμε ή να λέμε ο,τιδήποτε άλλο, άσκοπο ή αμαρτωλό, ας επαναλαμβάνουμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και μέσα στον ναό ακόμα. Σκύψιμο της κεφαλής και «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

·       Γλυκάθηκε ο νους; Ε, δεν ξεκολλά από την Ευχή.

·       «Ηυφράνθη η καρδία»; Σκλαβώθηκε για πάντα από την θεία αγάπη, από τον θείο έρωτα. Άραγε, δεν το έχετε νοιώσει ποτέ αυτό;…

Εκείνο, λοιπόν, που ενδιαφέρει όλους εμάς , που ζούμε μέσα στον κόσμο, τον φοβερά αμαρτωλό και ξεδιάντροπο, είναι να λέμε την Ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», κατ’ αρχάς και για αρκετά καιρό προφορικά, φωναχτά ή ψιθυριστά  με το κομποσχοίνι, και ύστερα από μέσα μας, παντού και πάντοτε . Όσο περισσότερο θα λέγεται η ευχή , με υπομονή και με θέρμη ψυχής, τόσο γρηγορώτερα θα γίνη κτήμα μας ένας νέος τρόπος ζωής. Τότε, εφ’ όσον θα έχουν προηγηθή αρκετές προσπάθειες και πολλοί πειρασμοί, θα αισθανώμεθα και θα βιώνουμε την προσευχή μέσα μας . Θα πυρπολούμεθα από την Ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» θα γεμίζουμε , θα πληρούμεθα από την χάρι της Ευχής, της Νοεράς προσευχής, και θα καθιστάμεθα ολόκληροι μια προσευχή!...

Και τότε η θεία Χάρις θα λάμπη στο πρόσωπό μας. Μέσα στους πειρασμούς θα έχουμε ειρήνη στην καρδιά. Μέσα στους διωγμούς και στα μαρτύρια, θα έχουμε την χάρι της υπομονής και της ησυχίας από την καλή μαρτυρία της συνειδήσεώς μας. Θα μας θλίβη ο ένας , θα μας κατατρέχη ο άλλος, αλλά μέσα μας θα βασιλεύη μια παράδοξη και ανείπωτη γλυκύτητα.

Στο «Πνευματικό ημερολόγιο» μιας πιστής  και ταπεινής ψυχής, που κυκλοφόρησε στην Ρουμανία, διαβάζουμε τα εξής, για μια ευλαβή γυναίκα στο Βουκουρέστι, που καλλιέργησε την Ευχή μέσα από πολλές δυσκολίες και πειρασμούς, τόσο εξαιτίας  της εργασίας της και της οικογενείας της όσο και της φτώχειας και του κομμουνιστικού καθεστώτος:

«Μετά από οκτώ μήνες ακατάπαυστης προσευχής (ημέρα και νύκτα), ξύπνησα ένα πρωινό από τους κτύπους της καρδιάς και άρχισα να προφέρω την προσευχή στον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς.

Αισθάνθηκα στην καρδιά μου την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος σαν ένα γλυκό βελούδινο χάδι, σαν τα φτερά μιας πεταλούδας που πετάριζε στην ψυχή μου λέγοντας:

-       «Είμαι εδώ. Εγώ είμαι ο ενεργών. Εσύ προσεύχου».

Κράτησα λίγο την αναπνοή μου, για να νιώσω την γλυκύτητα και την αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος. Έλαβα τότε στην ψυχή μου μια ειρήνη αγία, θεϊκή, ουράνια…

… Βλέπουμε λοιπόν ότι οι θεοφιλείς ευεργεσίες της Ευχούλας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» γρήγορα μας αποκαλύπτωνται και μας καταπλήσσουν. Ακόμη και η κούρασις, τότε, θα είναι γλυκειά και ο πόνος που θα αισθανώμεθα σωματικά, θα είναι πιο ελαφρύς. Τότε και τα σύννεφα της αμαρτίας θα διαλύωνται και ο ήλιος της ειρήνης και της αγάπης θα λάμπη ακτινοβόλος μέσα στον ουρανό της ψυχής μας και θα χωρούν μέσα μας όλοι, ακόμη και οι εχθροί μας.

Έτσι θα γνωρίσουμε βιωματικά ότι:

·       Οι πράξεις των εντολών, με πρώτη την διπλή αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον,

·       η συμμετοχή μας στη θεία Λατρεία και στα πανάγια σωστικά Μυστήρια,

·       το καθημερινό πνεύμα συντριβής και μετανοίας που καλλιεργούμε,

·       η καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής και άλλων θεοφιλών πνευματικών βιβλίων

·       και η αδιάλειπτος προσευχή με το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ανοίγουν τις θύρες του θείου ελέους. Ανοίγουν την αγκαλιά του Θεού και αυτή η αγκαλιά με την σειρά της μας κλείνει μέσα της!!! Και τότε, η ουράνια χαρά της ψυχής μας είναι ανέκφραστη και δεν περιγράφεται με λόγια!...

Γι αυτό και όλοι εμείς θα φωνάζουμε τον Όνομα του Χριστού μας, και το παντοδύναμο αυτό Όνομά Του:

·       θα διατηρήση και θα ενισχύση το πνεύμα της μετανοίας,

·       θα αποκαταστήση τις κλονισμένες μας σχέσεις  με το Θεό και τον πλησίον,

·       θα ηρεμήσει την ταραγμένη μας συνείδησι,

·       θα δυναμώση την πίστι και την θέλησί μας για την τήρηση των εντολών και την καλλιέργεια των αρετών,

·       θα αυξήση τα όρια της ευδοκίμου υπομονής

·       θα μαλακώση το εγωιστικό επικάλυμμα της καρδιάς

·       και θα πυρακτώση , τέλος, την ψυχούλα μας για θεία Λατρεία και για θεία Κοινωνία.

Και κάτι ακόμα: Όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν θα μπορούμε να κοινωνήσουμε των αχράντων Μυστηρίων, έχουμε μαρτυρίες, έχουμε μαρτυρίες πολλών χριστιανών, που ησθάνοντο ότι στο «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, προσέλθετε», κι αυτοί κοινώνησαν! Γιατί εκείνη την ώρα, που οι άλλοι κοινωνούσαν, αυτοί έλεγαν την Ευχή και λαχταρούσαν το  Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού. Και ο Θεός ανταποκρίθηκε με τον δικό του τρόπο και επικοινώνησε μαζί τους με αυτήν την πνευματική και ακατάληπτη «Θεία Κοινωνία», καθώς αισθάνθηκαν σαν να κατεβαίνη κάτι από τον λαιμό τους, ενώ ταυτόχρονα μια ανέκφραστη γλυκύτητα που υπήρχε στο στόμα τους κατέλαβε ολόκληρο το ψυχοσωματικό τους «είναι»! Αυτά, για τους αμφισβητούντας και αγεύστους αυτών των πνευματικών καταστάσεων.

Από το βιβλίο: «Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ»

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΩΝΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

Γέροντα, οι Άγιοι πότε βοηθούν;

Γέροντα, οι Άγιοι πότε βοηθούν;
- Όποτε χρειάζεται να βοηθήσουν, όχι όποτε νομίζουμε εμείς ότι χρειάζεται να βοηθήσουν. Βοηθούν δηλαδή, όταν αυτό μας ωφελή. Κατάλαβες; Ένα παιδί π.χ. ζητάει από τον πατέρα του μοτοσακό, αλλά ο πατέρας του δεν του παίρνει. Το παιδί του λέει: « Το θέλω το μοτοσακό ,γιατί κουράζομαι να πηγαίνω με τα πόδια, παιδεύομαι » . Ο πατέρας του όμως δεν του παίρνη μοτοσακό ,γιατί φοβάται μη σκοτωθή. « Θα σου πάρω αργότερα αυτοκίνητο » , του λέει. Βάζει λοιπόν χρήματα στην Τράπεζα και , όταν μαζευτούν ,θα του πάρη αυτοκίνητο. Έτσι και οι Άγιοι ξέρουν πότε πρέπει να μας βοηθήσουν 


ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ


ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  26 ΙΟΥΝ 2012

Ανώτερο από τα φυσικά χαρίσματα το χάρισμα της προσευχής

Κάποτε ο στάρετς σε κάποιους νεαρούς που ήσαν παρόντες και ειρωνεύονταν, μετά την ακολουθία τους είπε:

-       Να , εμείς εδώ προσευχηθήκαμε, αλλά δεν προσεύχονταν όλοι. Η προσευχή είναι δώρο του Θεού και δεν δίδεται σε όλους. Γι’ αυτό όποιος δεν έχει αυτό το δώρο δεν μπορεί να προσευχηθεί.

Ο μουσικός παίρνει το βιολί του και με αίσθημα αφήνει να βγουν διάφοροι ήχοι. Όλοι τον ακούνε και θαυμάζουν: «Τι δώρο!», λένε. Ή ο ζωγράφος ζωγράφισε έναν ωραίο πίνακα κι αυτόν τον θαυμάζουν για το δώρο, το ταλέντο του. Και η προσευχή, η συνομιλία με τον Θεό είναι ανώτερη από το χάρισμα του τραγουδιστή, του μουσικού, του ζωγράφου. Και το να γελάς με το χάρισμα της προσευχής του πιστού ανθρώπου είναι τρομερό και απρεπές.

Στα ουράνια σκηνώματα, κι εκεί θα ψάλλονται προσευχές, αλλά εκεί θα αναπέμπονται όχι προσευχές μετάνοιας, αλλά ύμνοι δοξολογίας. Θα δοξάζουν τον Θεό: «Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός!», «Σὲ ὑμνοῦμεν». Δεν θα ψάλλουν εκεί: «Κύριε ἐλέησον», «Παράσχου Κύριε.», αλλά θα ψάλλουν : «Σοί Κύριε». Εμείς εδώ σπανίως ψάλλουμε: «Σοί Κύριε», επειδή προς το παρόν, ζητούμε όλη την ώρα στον Θεό να μας βοηθήσει. Στον ουρανό, όμως, θα υπάρχει μόνο αγάπη και υμνωδία. Εκεί είναι η θριαμβεύουσα εκκλησία που δοξάζει τον Κύριο, ενώ εδώ στη γη, η στρατευομένη. Οι Χριστιανοί είναι οι στρατιώτες του Χριστού. Αγωνίζονται εναντίον των παθών τους, εναντίον των ακαθάρτων πνευμάτων και γι’ αυτό οι προσευχές μας προς τον Θεό είναι ικετευτικές. Ζητούμε να μας βοηθήσει ο Θεός να νικήσουμε τη σκοτεινή δύναμη που μάχεται εναντίον μας και να εισέλθουμε νικητές στην αιώνια, τη θριαμβεύουσα Εκκλησία.

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ

Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ὁ πολιτισμὸς καλὸς εἶναι, ἀλλά, γιὰ νὰ ὠφελήση, πρέπει νὰ «πολιτισθῆ» καὶ ἡ ψυχή.

Μέ πόνο καί ἀγάπη στό σύγχρονο ἄνθρωποΓεροντας Παισιος
Τί κατόρθωσαν σήμερα οἱ ἄνθρωποι...
Ὁ πολιτισμὸς καλὸς εἶναι, ἀλλά, γιὰ νὰ ὠφελήση, πρέπει νὰ «πολιτισθῆ» καὶ ἡ ψυχή. Ἀλλιῶς εἶναι κατα­στροφή. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἶπε: «Ἀπό τους γραμματι­σμένους θὰ ἔρθη τὸ κακό». Παρ' ὅλο ποὺ ἡ ἐπιστήμη ἔχει προχωρήσει τόσο πολὺ καὶ ἔκανε πρόοδο μεγάλη, ἐν τού­τοις μὲ ὅ,τι κάνουν γιὰ νὰ βοηθήσουν τὸν κόσμο, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν, καταστρέφουν τὸν κόσμο. Ὁ Θεὸς ἄφησε τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη τοῦ κεφαλιοῦ του, ἀφοῦ δὲν Τὸν ἀκούει, καὶ ἔτσι τρώει τὸ κεφάλι του. Καταστρέφε­ται μόνος του ὁ ἄνθρωπος μὲ αὐτὰ ποὺ φτιάχνει.

Τί κατόρθωσαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ 20οῦ αἰῶνος μὲ τὸν πολιτισμό! Παλάβωσαν τὸν κόσμο, μόλυναν τὴν ἀτμό­σφαιρα, τὰ πάντα. Ἡ ρόδα, ἂν ξεφύγη ἀπὸ τὸν ἄξονα, γυρίζει συνέχεια χωρὶς σκοπό. Ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἅμα ξεφύγουν ἀπὸ τὴν ἁρμονία τοῦ Θεοῦ, βασανίζονται! Παλιὰ ὑπέφεραν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν πόλεμο· σήμερα ὑποφέρουν ἀπὸ τὸν πολιτισμό. Τότε ἔφευγαν ἀπὸ τὶς πό­λεις στὰ χωριὰ ἐξ αἰτίας τοῦ πολέμου καὶ μὲ ἕνα χωραφάκι περνοῦσαν. Τώρα θὰ φύγουν ἀπὸ τὶς πόλεις ἐξ αἰτίας τοῦ πολιτισμοῦ, γιατί δὲν θὰ μποροῦν νὰ ζήσουν μέσα σ' αὐτές. Τότε ὁ πόλεμος ἔφερνε θάνατο. Τώρα ὁ πολι­τισμὸς φέρνει ἀρρώστιες

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  24 ΙΟΥΝ 2012 

Οποιος θάβει τά δικά του χαρίσματα, ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων

Οποιος θάβει τά δικά τον χαρίσματα, ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων

- Γέροντα, πως θά βοηθηθή κάποιος που ζηλεύει νά ξεπεράση τήν ζήλεια;
- "Αν γνωρίση τά χαρίσματα μέ τά όποια τον έχει προικίσει ό Θεός καί τά αξιοποίηση, τότε δέν θά ζηλεύη και ή ζωή του θά είναι Παράδεισος. Πολλοί δέν βλέπουν τά δικά τους χαρίσματα· βλέπουν μόνον τά χαρίσματα των άλλων καί τούς πιάνει ή ζήλεια. Θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται καί κάνουν τήν ζωήτους μαύρη. «Γιατί αυτός νά έχη αυτά τά χαρίσματα κι εγώ νά μην τά έ χω;», λένε. Μά εσύ έχεις άλλα χαρίσματα,εκείνος άλλα. Θυμάστε τον Κάιν και τον Ά,βελ; Δέν έψαξε ό Κάιν νά βρή τά δικάτου χαρίσματα, άλλά κοιτούσε τά χα ρίσματα τού Άβελ· οπότε καλλιέργησε τονφθόνο προς τον αδελφό του, μετά τά έβαλε καί μέ τον Θεό καί τε λικά άπό τονφθόνο έφθασε στόν φόνο. Καί μπορεί
αυτός νά ειχε περισσότερακαί μεγαλύτερα χαρίσματα από τον Άβελ.

- Γέροντα, πώς μπορεί κανείς, oταν βλέπη τά χ αρίσματα των άλλων, νά μή ζηλεύη,αλλά νά χαίρεται;

- "Αν άξιοποιή τά δικά του χαρίσματα καί δέν τά θάβη,τότε θά χαίρεται μέ τά χαρίσματα τών άλλων. Χρόνια τώρα βλέπω εδώ μιά αδελφή τίφωνή έχει, τί ευλάβεια, καί δμως δέν πάει νά ψάλη. Καί επειδή τό δικό της χά ρισματό θάβει καί δέν ψάλλει, μαραζώνει, oταν άκούη τήν άλληπού δέν έχει καί τόσο καλή φωνή νά ψάλλη. Δέν σκέφτεται δτι σ' αυτήν έδωσε όΘεός καλύτερη φωνή, άλλά δέν τήν καλλιεργεί.
Γι' αυτό, λέω, ό καθέναςνά ψάξη νά δη μήπως τό χάρισμα πού βλέπει στόν άλλον καί τό ζηλεύει τό έχει καίαυτός, άλλά δέν τό καλλιεργεί, ή μήπως ό Θεός τοϋ έδωσε άλλο χάρισμα. Γιατί όΘεός δέν αδικεί κανέναν στόν καθέναν έχει δώσει ένα διαφορετικό χάρισμα πού θάτον βοηθήση στήν πνευματική του πρόοδο.
Όπως ό ένας άνθρωπος δέν μοιάζει μέ τον άλλο, έτσι καί τό χάρισμα τοϋ ενός δέν μοιάζει μέ τοϋ άλλου.Προσέξατε καμμιά φορά τά άγριομπίζελα πού έχετε έκεϊ κάτω στόν φράχτη; Όλα είναι από μία ρίζα, άλλά έχουν διαφορετικά χρώματα καί τό ένα είναι πιο όμορ φο άπό τό άλλο. Καί oμως τό ένα δέν ζηλεύει τό άλλο... Τό καθένα χαίρεται μέ τό χρώμα πού έχει. Βλέπετε καί τά πουλιά; Τό καθένα έχει τήν χάρητου, τό δικό του κελάηδημα.
Άς βρή λοιπόν ό καθένας τά χαρίσματα πού τοΰ έδωσε ό Θεός, άς δοξάζη τον Καλό Θεό, όχι εγωιστι κά, φαρισαϊκά, άλλά ταπεινά, αναγνωρίζοντας δτι δέν έχει άνταποκριθή στις δωρεές τοΰ Θεού, καί άς τά αξιο ποίηση στο εξής.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   23  ΙΟΥΝ 2012

Η μεγαλύτερη περιουσία για τον κόσμο είναι η ευχή των γονέων

Η μεγαλύτερη περιουσία για τον κόσμο είναι η ευχή των γονέων
.
Όπως και στην μοναχική ζωή η μεγαλύτερη ευλογία είναι να
πάρης την ευχή του Γέροντά σου.
Γι' αυτό λένε: “Να πάρης την ευχή των γονέων”.
Μια μάνα, θυμάμαι, είχε τέσσερα παιδιά και έκλαιγε η καημένη: “Θα πεθάνω με τον καημό, μου έλεγε, δεν παντρεύτηκε κανένα παιδί. Κάνε προσευχή”. Χήρα γυναίκα εκείνη, ορφανά αυτά, τους πόνεσα. Κάνω προσευχή, κάνω προσευχή, τίποτε. Λέω, “κάτι συμβαίνει εδώ”. “Μας έχουν κάνει μάγια”, έλεγαν τα παιδιά. “Δεν είναι μάγια, φαίνεται αυτό, όταν είναι από μάγια. Μήπως σας καταριόταν η μάνα σας;” τα ρωτάω. “Ναι, Πάτερ, μου λένε, η μητέρα μας, όταν ήμασταν μικρά, επειδή ήμασταν πολύ ζωηρά, μας έλεγε συνέχεια από το πρωί μέχρι το βράδυ: “Κούτσουρα να μείνετε, κούτσουρα να μείνετε””. “Πάτε να τραντάξετε την μάνα σας, τα λέω, και να της πήτε να μετανοήση, να εξομολογηθή και από 'δω και πέρα να σας δίνει ευχές συνέχεια”. Μέσα σε ενάμισι χονο παντρεύτηκαν και τα τέσσερα. Εκείνη η καημένη ήταν χήρα γυναίκα, ήταν, φαίνεται, και στενόκαρδη, και εκείνα ζωηρά, την έσκαγαν, και έτσι τα καταριόταν.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ !!!

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   22  10ΥΝ 2012

Δεν υπάρχει γλυκύτερο από την προσευχή

Σκέψου πόσο μεγάλο πράγμα είναι μέσα στη βαθειά νύκτα, όταν κοιμούνται όλοι οι άνθρωποι και τα κατοικίδια ζώα, όταν υπάρχη απόλυτη ησυχία , εσύ μόνο να σηκωθής και με θάρρος να συνομιλήσης με τον Κύριο των όλων μας. Είναι γλυκύς ο ύπνος; Αλλά δεν υπάρχει γλυκύτερο πράγμα από την προσευχή. Αν συνομιλήσης ιδιαίτερα μαζί Του, πολλά θα μπορέσης να επιτύχης, χωρίς να σε ενοχλή κανείς, ούτε να εμποδίση την προσευχή σου˙ και την ώρα έχεις σύμμαχο για να επιτύχης αυτό που θέλεις. Αλλά στριφογυρίζεις σε μαλακό στρώμα και διστάζης να σηκωθής; Σκέψου πόσοι μάρτυρες που είναι σήμερα ξαπλωμένοι στη σιδερένια σκάλα, χωρίς να υπάρχη στρώμμα από κάτω, αλλ’ απλωμένα κάρβουνα.

( Εγκώμ. Εις τους Αγ. Πάντας, ΕΠΕ 36, 618-620. PG 50, 711 ) 

Η ισχυρότερη βοήθεια

Η βοήθεια αυτή ούτε με το χρόνο μαραίνεται, ούτε από την απόστασι του δρόμου εμποδίζεται, αλλά όπου και αν διαμένη κάποιος που έχει παρρησία προς τον Θεό, όπως εσείς, μπορεί από εκεί να ωφελήση πάρα πολύ εκείνους που βρίσκονται μακριά.

( Επιστ 70, Αφθονίω,  Θεοδότω…. , ΕΠΕ 38, 132. PG 52, 647 ) 

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

Ε΄

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Τα νεύρα της ψυχής»

Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Γέροντα, μερικοί λένε«Δεν βρίσκουμε καλούς πνευματικούς, γι’ αυτό δεν πάμε να εξομολογηθούμε».

Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν βρίσκουμε καλούς πνευματικούς, γι’ αυτό δεν πάμε να εξομολογηθούμε».


- Αυτά είναι δικαιολογίες. Κάθε πνευματικός έχει θεία εξουσία, εφόσον φοράει πετραχήλι. Τελεί το μυστήριο, έχει την θεία Χάρη και, όταν διαβάση την συγχωρητική ευχή, ο Θεός σβήνει όλες τις αμαρτίες τις οποίες εξομολογηθήκαμε με ειλικρινή μετάνοια. Από μας εξαρτάται πόσο θα βοηθηθούμε από το μυστήριο της εξομολογήσεως. Ήρθε εκεί στο Καλύβι μια φορά κάποιος που είχε ψυχολογικά προβλήματα, με τον λογισμό ότι έχω διορατικό χάρισμα και θα μπορούσα να τον βοηθήσω. «Τι προβλέπεις, μου λέει, για μένα;». «Να βρης, του λέω, έναν πνευματικό να εξομολογήσαι, για να κοιμάσαι σαν το πουλάκι και να μην παίρνης χάπια». «Δεν υπάρχουν, μου λέει, σήμερα καλοί πνευματικοί. Παλιά υπήρχαν». Έρχονται με καλό λογισμό, ότι θα βοηθηθούν, αλλά δεν δέχονται αυτό που τους λες, και κρίμα στα ναύλα.

Βλέπω όμως και μια καινούργια τέχνη του διαβόλου. Βάζει στους ανθρώπους τον λογισμό ότι, αν κάνουν κάποιο τάμα και το εκπληρώσουν, αν πάνε και κανένα προσκύνημα, είναι εντάξει πνευματικά. Και βλέπεις πολλούς να πηγαίνουν με λαμπάδες και με τάματα στα μοναστήρια, στα προσκυνήματα, να τα κρεμάνε εκεί, να κάνουν και μεγάλους σταυρούς, να κλαίνε και λιγάκι, και να αρκούνται σ’ αυτά. Δεν μετανοούν, δεν εξομολογούνται, δεν διορθώνονται, και χαίρεται το ταγκαλάκι.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ !!!

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21  ΙΟΥΝ  2012

Υπομονή στις θλίψεις

Δεν πρέπει να προσκολλώμαστε σε τίποτε επίγειο, μόνο στον Κύριο. Ξένοι και παρεπίδημοι είμαστε στη γη και γι’ αυτό πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε έτοιμοι για τη διάβασή μας στην αιωνιότητα. Δεν γνωρίζουμε την ημέρα και την ώρα του θανάτου μας. Είναι γραμμένο: «Όπου θα σε βρω, εκεί και θα σε κρίνω». Για να μην απελπιζόμαστε, πρέπει πάντοτε να είμαστε στις θλίψεις. Οι θλίψεις είναι η θύρα για τη Βασιλεία των Ουρανών. Όπως η μέρα εναλλάσσεται με τη νύχτα, έτσι και στη ζωή μας εναλλάσσονται θλίψεις και χαρές. Πράγματι, δεν συμβαίνουν πάντοτε χαρές ή πάντοτε θλίψεις. Αναπαύσου στις χαρές, όσο δεν υπάρχουν θλίψεις. Και μετά τις  χαρές, μην τρομάξεις. Περίμενε θλίψεις και υπόμενέ τις με γενναιοψυχία. Όσες περισσότερες οι θλίψεις, τόσο περισσότερη σωτηρία. Συχνά εμείς οι ίδιοι επιδιώκουμε τις θλίψεις. Είναι καλύτερο με απλότητα καρδιάς να παραδιδόμαστε στο θέλημα του Θεού, ενώ είναι δύσκολο να σηκώνουμε κάποιον σταυρό που μόνοι μας επιδιώξαμε. Πολύ συχνά ο Κύριος μας στέλνει θλίψεις εξ αιτίας των αμαρτιών μας, αλλά αμέσως ελεεί κάθε ψυχή που μετανοεί. Θλίψεις συμβαίνουν και στους δικαίους: «Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων και εκ πασών αυτών ρύσεται αυτούς ο Κύριος». Δια των θλίψεων ο Κύριος παιδαγωγεί τον άνθρωπο για την αιώνια ζωή. Δια των θλίψεων και των δυσκολιών αποκτάται το έλεος, η ευδοκία και η χάρις του Θεού. Δεν ριζώνει η Χάρις του Θεού εκεί όπου υπάρχουν γέλια, πολυτέλεια, φλυαρίες, αργολογία, οκνηρία, εχθρότητα, φθόνος, κακολογία και οι υπόλοιπες συνηθισμένες αδυναμίες.

Ο στάρετς, ζώντας ο ίδιος σε συνεχείς θλίψεις και συμφορές, προσπαθούσε να παρηγορήσει πάνω απ’ όλα τους θλιμμένους και τους αρρώστους . Παρόλο που τα πνευματικά του τέκνα ζούσαν σε διάφορες πόλεις και χωριά, τους έστελνε κάτι να τους παρηγορήσει: ένα λόγο χαιρετισμού και παραινέσεως, ή πρόσφορο, άγιο έλαιο, ή κάποιο δωράκι ή ένα χαρτί με κάποια προσευχή, ή στίχους πνευματικούς. Κάποτε είπε σε κάποιον απεσταλμένο του:

-      Παρηγορήστε ιδιαιτέρως την Αναστασία.

Πραγματικά, αυτό τον καιρό με καρδιά σφιγμένη θλιβόταν η Αναστασία, ένα πνευματικό του τέκνο. Δεν υπήρχε κανείς για να στείλει κάποιο μήνυμα, ένα σημείωμα στο  Γέροντά της, και να του φανερώσει τη λύπη της. Είχε φθάσει στην απελπισία˙ δεν μπορούσε να ξεπεράσει τη θλίψη της. Και ξαφνικά , με κάποιον τυχαίο άνθρωπο, λαμβάνει από το στάρετς ένα δωράκι κι ένα μεγάλο ποίημα:

Ω  αγαπητή μου, μη τρομάζεις

απ’ τα βάσανα και τις στερήσεις.

Μη φοβάσαι αυτά τα μανιασμένα κύματα.

Μην τρομάζεις, όταν οι τρικυμίες

των καθημερινών αμφιβολιών

τσακίζουν το μονόξυλό σου.

Κάμποσες φορές με δάκρυα χαράς διάβασε και ξαναδιάβασε αυτούς τους στίχους . Μέσα στην καρδιά της έπνευσε ειρήνη, οι σκέψεις της άλλαξαν , η θλίψη εξαφανίστηκε και ο σταυρός της ζωής της της φάνηκε πολύ ελαφρός.

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ομιλία για το πώς πρέπει να αναπτύσσονται οι χριστιανοί

Ομιλία

Για το πώς πρέπει να αναπτύσσονται οι χριστιανοί

ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα,

ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός

(Εφεσίους 4, 15 )

Αδελφοί μου, στα λόγια αυτά περιέχονται όλα όσα ζητούνται από εμάς, στη διάρκεια της επίγειας διαδρομής μας: Να παραμείνουμε στην αλήθεια της Πίστεώς μας και να ζούμε εν αγάπη! Η αλήθεια αποκαλύπτεται από τον Κύριο Ιησού Χριστό˙ και το παράδειγμα της αγάπης  δίνεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Δεν μπορεί κανείς να φθάσει στην αλήθεια δι’ άλλης οδού παρά δια του Χριστού ούτε να βρει μακριά απ’ Αυτόν υπόδειγμα αληθινής αγάπης.

Ο απόστολος Παύλος , βλέποντας τη μόνη αυτή αληθινή οδό προς το φως και την σωτηρία, εν μέσω της συγχύσεως πολλών άλλων παραπλανητικών οδών, μας υπενθυμίζει : ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ( Εφεσίους 4, 14 ) . Μόνον ο Θεός μπορεί να αποκαλύψει την αλήθεια και μόνο ο Θεός μπορεί να δείξει την αληθινή αγάπη! Ένας άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει περισσότερα από κάποιον άλλον, αλλά μόνον ο Θεός μπορεί ν’ αποκαλύψει την αλήθεια. Οι σκέψεις έρχονται στον άνθρωπο σαν τον άνεμο και οι ψευδαισθήσεις μπορεί να του φαίνονται αληθινές. Ένας άνθρωπος φρενοπατώμενος και παραπλανημένος από τις ίδιες τις σκέψεις του μπορεί να πλανήσει στη συνέχεια έναν άλλον άνθρωπο. Μα η αλήθεια βρίσκεται στον Θεό και είναι του Θεού!

Αδελφοί, ο Χριστός είναι όλη η αλήθεια μας και όλη η αγάπη μας. Όταν σκεπτόμαστε τον Χριστό, σκεπτόμαστε την αλήθεια. Όταν ενεργούμε κατά Χριστόν, ενεργούμε ορθά. Όταν αγαπάμε τον Χριστό, αγαπούμε την ίδια την αγάπη. Δια του Χριστού ζούμε, δια του Χριστού αναπτυσσόμαστε, δια του Χριστού γινόμαστε αθάνατοι και δοξαζόμαστε. Εκείνος είναι η κεφαλή μας – όχι απλώς κατ’ όνομα , η συμβολική κεφαλή μιας ομάδας ανθρώπων, αλλά η πραγματική Κεφαλή ενός ζωντανού Σώματος (σ.τ.μ. της Εκκλησίας), του οποίου είμαστε μέλη . Ενστερνιζόμενοι την αλήθεια και την αγάπη εμπράκτως, αξιωνόμαστε να κατοικούμε αιωνίως στο  Σώμα του Χριστού.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Συ, η όντως αλήθειά μας και η πιο δυνατή αγάπη μας, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, δέξου μας εντός Σου.

Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ