Ταυτοπάθεια ή Αυτοσυγκράτηση;

«Όταν ο αββάς Μωϋσής , ο Αιθίοπας, εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στον χώρο του Μοναστηριού, οι Πατέρες άρχισαν να τον περιπαίζουν και να τον ταπεινώνουν, λέγοντας:

-       Τι θέση έχει ο Αιθίοψ αυτός ανάμεσά μας;

Τότε ο αββάς Μωυσής, όπως ο ίδιος έλεγε αργότερα, ταράχθηκε μεν, αλλά δεν μίλησε. Όταν δε για δεύτερη φορά , οι κληρικοί τον έβρισαν  και τον έδιωξαν από τον χώρο του Ιερατείου, τότε όχι μόνο δεν ταράχθηκε, αλλά και επέπληξε τον εαυτό του λέγοντας:

-       Πηλόδερμε Νέγρε! Καλά σου έκαμαν! Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τι θέλεις και έρχεσαι εν μέσω των ανθρώπων;

Με τον τρόπον αυτό , ο Αββάς Μωυσής απέδειξε πως δεν είναι αδύνατο να μη θυμώνει και να μη ταράσσεται κανείς. Αυτό άλλωστε βεβαιώνει και ο Δαβίδ, λέγοντας»

«'Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην" ( ψαλμ. 118, 60 ) .

Η αυτογνωσία και η εκ αυτής ταπείνωση είναι ηρωικές καταστάσεις. Συνήθως οι άνθρωποι, εγωισταί και υπερήφανοι, θεωρούν ηρωισμό να ανταποδίδουν τις ύβρεις και τις προσβολές που τους απευθύνουν (κακώς βέβαια) άλλοι. Ο νόμος του φυσικού ανθρώπου είναι ο νόμος της ταυτοπάθειας και της εκδίκησης, «ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος». Ο νόμος του Χριστού όμως είναι ο νόμος της αυτογνωσίας και της ταπείνωσης. «ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ·(=στον πονηρό άνθρωπο). ἀλλ’ ὅστις σε ῥαπίζει εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην·. καὶ τῶ θέλοντί σοι κριθῆναι (= που διεκδικεί)  καὶ τὸν χιτῶνά σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῶ καὶ τὸ ἱμάτιον·καὶ ὅστις σε ἀγγαρεύσει μίλιον ἕν, ὕπαγε μετ᾽ αὐτοῦ δύο. Τῶ αἰτοῦντί σε δός, καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανίσασθαι μὴ ἀποστραφῇς. ( Ματθ. Ε’ 38-42 ) .

Σχολιάζοντας την θέση αυτή του Χριστού, μπορούμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Πρώτον, η ύβρις και η προσβολή του άλλου είναι πράξεις ηθικά μεμπτές και κατακριτέες. Ο ίδιος ο Χριστός καταδίκασε τις ύβρεις: «ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ “ρακά” (= ανόητε) , ἔνοχος ἔσται τῷ συνεδρίῳ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ “μωρέ” (= βλάκα) , ἔνοχος ἔσται εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός.  ( Ματθ. ε΄22 ) .

Δεύτερον , η ταυτοπάθεια και η εκδίκηση φαίνονται πως είναι η ενδεδειγμένη και δυναμική μέθοδος απόκρουσης των ύβρεων. Στην ουσία όμως η δυναμική απόκρουση των ύβρεων λειτουργεί υπέρ του υβριστή , διότι δικαιώνει τους χαρακτηρισμούς του για το πρόσωπο του προσβληθέντος.

Τρίτον, η αυτοσυγκράτηση και η μη ανταπόδοση, αφ΄ ενός, προϋποθέτουν ισχυρό χαρακτήρα και , αφ’ ετέρου , αποδεικνύουν εκ των πραγμάτων την ανακρίβεια των ισχυρισμών του υβριστή. Ο υβριζόμενος και μη ανταποδίδων, ενώ δεν χάνει τίποτε, φανερώνει ταυτόχρονα τον εσωτερικό του πλούτο και τις δυνάμεις αυτοσυγκράτησης που διαθέτει. Ο άνθρωπος που είναι εσωτερικά πλούσιος δεν φοβάται από τίποτε εξωτερικό και από κανέναν άλλον, παρά μόνο από τον ίδιο τον εαυτό του.

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ προσκυνητών περιμένουν υπομονετικά σε μεγάλες ουρές για ν’ αφήσουν ένα λουλούδι, να κάνουν μια προσευχή και να πάρουν την Ευχή του Αγίου Γέροντα

ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ προσκυνητών περιμένουν υπομονετικά σε μεγάλες ουρές για ν’ αφήσουν ένα λουλούδι, να κάνουν μια προσευχή και να πάρουν την Ευχή του Αγίου Γέροντα στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Σουρωτής Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο τάφος του:12 ΙΟΥΛ 2012

ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ  ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΑ  ΠΑΙΣΙΟΥ  ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!!!!

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ !!!16 ΙΟΥΛ 2012 

Η επιδίωξη μάταιης ευδαιμονίας

Σε εξυμνούμε, Σε δοξάζομε, ω πηγή των οικτιρμών! Η αθλιότητά μου αύξανε κάθε μέρα, ενώ Εσύ πλησίαζες καθημερινά περισσότερο. Ήταν πολύ κοντά το χέρι εκείνο που θα μ’ αποσπούσε από το βόρβορο και θα απέπλυνε τις αμαρτίες μου, αλλ’ εγώ το αγνοούσα. Εκείνο που με μπόδιζε να βυθιστώ ακόμη βαθύτερα στην άβυσσο των σαρκικών ηδονών, ήταν ο φόβος του θανάτου κι της τελευταίας Σου κρίσης. Παρ’ όλες τις διακυμάνσεις της  σκέψης μου , ουδέποτε ο φόβος αυτός απομακρυνόταν από την καρδιά  μου.

Συζητούσα με τους φίλους μου Αλύπιο και Νεβρίδιο για το υπέρτατο αγαθό και το μέγιστο κακό. Θα έδινα τη δάφνη στον Επίκουρο, αν δεν πίστευα στην πέρα του τάφου ζωή και στον έλεγχο των πράξεών μας, που δεν παραδεχόταν ο Έλληνας φιλόσοφος. Έθετα ως εξής αυτό το ζήτημα: Εάν είμεθα αθάνατοι και αν περνούσαμε τη ζωή μας μέσα σε αιώνιες αισθησιακές ηδονές, χωρίς να φοβούμεθα να τη χάσομε, για ποιο λόγο δεν θα είμεθα ευτυχείς; Και τι άλλο θα ζητούσαμε σε τέτοια περίπτωση; Δεν έβλεπα , ότι αυτό ήταν ακριβώς ενδεικτικό μέγιστης αθλιότητας, δηλαδή το ότι βυθισμένος και αποτυφλωμένος, ήμουν ανίκανος να φαντασθώ το φως της αρετής, τη λάμψη εκείνης της ωραιότητας, που πρέπει ν’ αγαπιέται γι’ αυτή την ίδια τη λάμψη εκείνης της ωραιότητας, που δεν είναι μεν προσιτή στα μάτια, αλλά φωτίζει τα βάθη της καρδιάς μας. Μέσα στην αθλιότητά μου, δεν ρωτούσα από ποια πηγή προερχόταν για μένα η απόλαυση εκείνη, να μιλώ με τους φίλους μου έστω κι για θέματα επιλήψιμα. Επειδή και μέσα στις σαρκικές μου ηδονές , όσο φιλήδονος κι αν ήμουν, δεν θα ήμουν ευτυχής χωρίς τους φίλους μου, που αγαπούσα και οι οποίοι μου ανταπέδιναν ανιδιοτελώς την αγάπη των.

Ω δύσβατα και διάστροφα μονοπάτια! Αλίμονο στην ψυχή, η οποία έλπιζε, απομακρυνόμενη από Σένα, ότι θα έβρισκε κάτι καλύτερο! Μολονότι στρεφόταν προς τα νώτα, προς την κοιλιά, προς τα πλευρά, όλα τα έβρισκε σκληρά και ακανθώδη, γιατί ανάπαυση και γαλήνη υπήρχε μόνο στους κόλπους Σου. Αλλά Συ είσαι παρών και μας απαλλάσσεις απ’ αυτές τις οικτρές παρακρούσεις. Μας καλείς στον δρόμο Σου και μας παρηγορείς με τις λέξεις: «συνετιῶ σε καὶ συμβιβῶ σε ἐν ὁδῷ ταύτῃ, ᾗ πορεύσῃ, ἐπιστηριῶ ἐπὶ σὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου.»

Από το βιβλίο: «ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ»

ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΚΑΛΟΥ ΤΥΠΟΥ

Πάλεψα πενήντα χρόνια» με τον διάβολο

«

Βλέποντας κανείς τον Γέροντα να έχει φθάση σε υψηλά μέτρα αρετής, δεν μπορούσε να φαντασθεί τον μαρτυρικό δρόμο πού είχε διανύσει, μέχρι να γίνει δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Οι ομολογίες του είναι αποκαλυπτικές: «Ό αγώνας κατά των παθών είναι οδυνηρός και χρειάζεται αιματηρή προσευχή. Διάβασα κάποτε ότι ένας μοναχός είχε πειρασμό τριάντα χρόνια. Πω! πω! λέω, τριάντα χρόνια! "Ε! Ήλθα στο Μοναστήρι και βασανίσθηκα περισσότερα χρόνια από εκείνον, παρακαλώ... Κι όταν λέμε πειρασμό, εννοούμε σκληρή δοκιμασία, βαρύτατο αγώνα. Όλη μου την ζωή πάλεψα σκληρά, για ν' απαλλαγώ των παθών μου. Επάλειψα πενήντα χρόνια! Ειδικότερα στο Μοναστήρι. Πενήντα χρόνια! Πότε τον ένα, πότε τον άλλο... Α! και σήμερα... ά! και αύριο... πάλι τον ίδιο... πάλι τον ίδιο... Τίποτε! Τελείωσε!... Την άλλη μέρα πάλι... πάλι τον είπα... Είπα να μην ομιλήσω. Και πάλι μίλησα... Άντε πάλι αγώνα από την αρχή και δός του αγώνα! Γιατί ό ψιθυριστής μας παίρνει συνέχεια από κοντά. Και τί τεχνίτης είναι! Μου κάνει εντύπωση! Ε! τον καμπούρη, λέω, από κοντά έρχεται συνεχώς! Που τα μαζεύει όλα αυτά και τα προσφέρει μπουκέτα;

Μην φοβάσαι, όμως αμέσως περιφρόνηση, στροφή και καταφυγή στον Κύριο!.. Χρόνια τον πολεμούσα κατά μέτωπο. Κι επάνω του... και ά!! Μετά είπα: Για στάσου! Γιατί να τον πολεμώ εγώ και να τρώω και τα μούτρα μου καμία φορά, εδώ που τα λέμε; Δεν είναι καλύτερα να τον πολεμά ό Κύριος; Περιφρόνηση, λοιπόν... Γι' αυτό σε κάθε επίθεση, σε κάθε προσβολή, τρεχάλα, καταφεύγω στον Κύριο με την ευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ... Άφαντος γίνεται εκείνος... μπουχός... Λοιπόν, μην κάθεσαι να τον κουβεντιάζεις. Περιφρόνηση μόνο και στροφή... τρεχάλα στον Θεό. Χρειάζεται αμέσως να φεύγεις από τον παρόν και να ζεις στον ουράνιο χώρο... Εκεί, δεν έχει πρόσβαση ό διάβολος. Δεν έχει δικαίωμα να πλησίαση... Αφού ρίξεις, λοιπόν, τον βέλος... τον όνομα του Χριστού... δρόμο με τις γνωστές πτέρυγες... στον χώρο του Θεού...

»Πολλά μέσα δοκίμασα για να βρω τρόπο να απαλλαγώ. Και αυτός είναι ό καλύτερος. Επάλειψα πενήντα χρόνια! Όχι ότι τώρα άπηλλάγην... Ό Θεός να με φυλάξη... να με βοηθήση να βγω πέρα και να με ελεήσει! Όχι! Ακόμη ψάχνω να βρω καλύτερο τρόπο ν' αναπαύσω την ψυχή μου».

«Με την περιφρόνηση το βάζει στα πόδια»

Οι τιτάνιοι αγώνες του Γέροντος ήσαν παρόμοιοι με τις πνευματικές μάχες των Οσίων Πατέρων. Έλεγε ό Μέγας Αντώνιος: «Πάντα γάρ ποιούσιν (οι δαίμονες) και λαλούσι και θορυβούσι και υποκρίνονται και ταράττουσι προς άπάτην των άκεραίων. Και κτύπους γούν ποιούσι και γελώσιν αφρόνως και συρίττουσιν αν δεν μην τις αυτοίς προσέχη, λοιπόν κλαίουσι και Θρηνούσιν ως ηττηθέντες» .

Πόσο μάς θυμίζουν οι λόγοι του καθηγητού της ερήμου τις εμπειρίες του Παππού! «Πολλοί τσακώνονται στα χέρια με τον διάβολο. Κι εγώ σας έχω ειπεί μερικά γεγονότα από την ζωή μου. Τί απαίσιος είναι όταν τον ακούσης! Δεν ξέρω εσείς πώς τα περνάτε τον βράδυ... Καμία φορά έχομε από' έξω και τα «ταγκαλάκια» -που λέει και ό πατήρ Παΐσιος. Τώρα σταμάτησαν να με ενοχλούν! Μου κτυπούσαν κάθε βράδυ στις 2.30 μ.μ Τάκ!-τάκ!-τάκ!, πολύ δυνατά!... ένα γνωστό κτύπημα...

Μια φορά -σας τον λέω τώρα έτσι... για να γελάσετε, αλλά μην με παρεξηγήσετε- αυτός ό γελοίος χάλαγε τον κόσμο: Ά! άαα... ουουου... ά... ά... ου... ου... άου... άου... άναρθρες κραυγές. Σιχαμάρα ήταν... απαίσιος... Εγώ, την δουλειά μου! Περιφρόνηση! Με την περιφρόνηση τον βάζει στα πόδια... Με λίγα λόγια, δεν σας κρύβω τίποτε από την ζωή μου. Σας τα λέω για να προσευχηθείτε για μένα. Γι' αυτό σας τα λέω όλα... Και αναρωτιέμαι καμιά φορά: Με θυμάται άραγε και εμένα κανένας στην προσευχή του;».

Ό Πάππους μέχρι τον γήρας του ήταν ακατάβλητος στον αγώνα και κατατρόπωνε τον εχθρό, με την δύναμη του Σταυρού. Τον κελί του πολλές φορές γινόταν πεδίον μάχης και μέσα στην ησυχία τής νύκτας ακούγονταν οι διαπληκτισμοί του με τα πονηρά πνεύματα, καθώς τα επιτιμούσε φωνάζοντας: «Έξω!.. Έξω!..».

-Παππού, τί συμβαίνει τις νύκτες και σας ακούμε να φωνάζετε μέσα στην ησυχία;

-Δεν σας τα λέω, για να μην φοβηθείτε... Ό διάβολος μας πειράζει, αλλά και εμείς τον «πειράζομε» διά τής προσευχής. Έτσι είναι... Εάν δεν φεύγεις ό νους μας από την προσευχή και δεν ελαττούται ή πίστις μας, φεύγει ό πειρασμός. Δεν χρειάζεται δειλία, αλλά περιφρόνησις και ταπείνωσις...

-Πάντως είναι δύσκολο να πολεμά κανείς με τον πονηρό... είναι πολλές οι παγίδες του.

-Και δύσκολο... και εύκολο... Εξαρτάται από τα όπλα που έχομε και πώς από την αρχή αντιμετωπίζομαι ένα πειρασμό. Του δίνομε μία... και πέρα... ή λέμε: Για να σε δώ λιγάκι- πώς είσαι; Έτσι;., αλλιώς;.. αλλιώς; Πάντως αν είμαστε οπλισμένοι με την ευχή «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ» και την μετάνοια, τον κρατάμε πέρα τον διάβολο. Εγώ λέω και τον «Θεοτόκε Παρθένε» και εξαφανίζεται αμέσως... Να έχετε ύπ' όψιν σας ότι έχει φάει και από πολλούς ξύλο ό διάβολος... Βεβαίως!.. Με τον μαστίγιο του ονόματος του Χριστού... «Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους»1.

»Μια φορά στον ύπνο μου κόντευε να με σκάση... Ε,., λοιπόν, συγχύστηκα πάρα πολύ και του λέω: Καταραμένε, να έξαφανισθής κάτω στον άδη!.. Ούτε φάνηκε που πήγε... Αυτό παθαίνουν εκείνοι που αγωνίζονται και πολλές φορές πάει να τους σκάση τους ανθρώπους... Μην φοβάσθε... Ό Θεός δεν παραχωρεί τέτοια πράγματα σε όσους δεν

ημπορούν να τα σηκώσουν. Εμείς, όμως, θα κάνωμε διαρκώς προσευχή να μας λυτρώνη ό Κύριος από τον πειρασμό. Μην φοβάσθε- δεν έρχεται σε σας».

Αλλά ό Πάππους δεν δεχόταν μόνο την νύκτα επιθέσεις από τον πονηρό. Πολλές φορές, και κατά την ώρα της ακολουθίας, τον άκουγαν οι αδελφές να επιτιμά τον διάβολο με δυσφορία λέγοντας: «Χάσου από 'δώ!».

Κάποτε ζήτησε επειγόντως να μεταβή στην Άρτα, για να δη τον Πνευματικό του (τον μακαριστό Μητροπολίτη Άρτης Ιγνάτιο). Τί είχε συμβή; Την προηγουμένη νύκτα είχε παλαίψει σώμα με σώμα με τον διάβολο, που προσπαθούσε να τον πνίξει, και χρησιμοποιώντας την ιερατική του εξουσία τον έστειλε στα τάρταρα. Την ίδια στιγμή, όμως, προβληματίστηκε γι' αυτό που είχε κάνει και ένιωσε την ανάγκη να εξομολογηθεί.

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ.

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  16 ΙΟΥΛ 2012 

Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;

Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατό του.
Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση.
Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών.

Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους, όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.
"Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;", θα με ρωτήσεις.
Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο».
"Ελέησέ με, Κύριε!", θα παρακαλάς κι εσύ. "Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο". Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας.Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. "Ελέησέ με!". Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   16 ΙΟΥΛ 2012

Οι άνθρωποι , Γέροντα, τα πιστεύουν και βλάπτονται!

Οι άνθρωποι , Γέροντα, τα πιστεύουν και βλάπτονται!

-                    Ο βλαμμένος βλάπτεται. Τα πιστεύει, γιατί θέλει να δικαιολογήση τα αδικαιολόγητα και να αναπαύση τον λογισμό του. Με όλα αυτά τα βλάσφημα πάνε να δικαιολογήσουν ηθικές αταξίες. Το έχουν παρακάνει. Είχαν κάνει μήνυση ότι η ταινία « Ο τελευταίος πειρασμός » προσβάλει την θρησκεία και οι εισαγγελείς είπαν: « Δεν είναι τίποτε ! » . Τέτοιες βλασφημίες δεν ακούσθηκαν ποτέ! Για μας η διαμαρτυρία για την βλάσφημη εκείνη ταινία ήταν ομολογία πίστεως. Βέβαια με όλα αυτά τα βλάσφημα γίνεται και ένα καλό. Χωρίζει η ήρα από το σιτάρι, κοσκινίζεται ο κόσμος.

-                    Υπάρχουν ,Γέροντα, κάποια θέματα για τα οποία πρέπει να αμύνεται κανείς, είτε ως άτομο είτε ως ομάδα, και κάποια για τα οποία δεν πρέπει; Π.χ. εσείς, όταν σας είπαν ότι είστε αιρετικός , απαντήσατε, ενώ σε άλλες κατηγορίες σιωπήσατε.

Αυτό το λένε οι Άγιοι Πατέρες, δεν είναι ότι το λέω εγώ. Οποιαδήποτε άλλη κατηγορία με βοηθάει στην πνευματική ζωή, ενώ το « αιρετικός » με χωρίζει από τον Χριστό.  

Γεροντας  Παισιος  !

Ηλιας  χαιντουτης  16  Ιουλ  2012

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

… Την ταπείνωσι την βιώνουμε με την οδύνη του σταυρού, που μας τον φορτώνουν οι πολυποίκιλοι πειρασμοί της ζωής.

·       Σε συκοφαντούν;

Να ταπεινώνεσαι με πολλή προφορική Ευχή.

·       Σε αδικούν;

Ταπεινώσου με το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

·       Σε περιφρονούν;

Να, η ευκαιρία για ταπείνωσι μαζί με την Ευχή.

·       Σ’ εγκαταλείπουν στις ανάγκες σου και αδιαφορούν για την σωματική ασθένειά σου; Πέσε στα γόνατα με ταπείνωσι και συντριβή εκλιπαρώντας προφορικά και με οδύνη το έλεος του Θεού: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

·       Ήρθαν κατατρεγμοί, διωγμοί και θλίψεις στην ζωή; Σήκωσε τα χέρια σου και φώναζε μέχρι ν’ ανοίξουν οι ουρανοί της θείας ευσπλαχνίας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με».

Στο βιβλίο “Βίοι Αθωνιτών …” Γερόντων , ησυχαστών, ασκητών και κοινοβιατών, ο πατήρ Παρθένιος αναφέρει την συνάντησή του με τον Γέροντα Ιωάννη στην ιερά  Μονή Νεάμτς της Μολδαβίας κι τον διάλογο που ακολούθησε:

«Έπεσα , λέγει ο πατήρ Παρθένιος , στα πόδια του πατρός Ιωάννου και με δάκρυα τον ρώτησα:

-       Πάτερ άγιε, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό και πες μου για τα μυστικά της ησυχίας σου. Τι καρπούς σου έφερε και με ποια δώρα σε βράβευσε ο Κύριος;

-       Γιατί με ρωτάς παιδί μου, είπε γεμάτος δάκρυα  ο πατήρ Ιωάννης, για κάτι που είναι υπεράνω των δυνάμεών μου; Μη ρωτάς γι’ αυτό! Πήγαινε με την βοήθεια του Θεού στο Άγιον Όρος και προσπάθησε να πετύχης την κάθαρσι των παθών σου με την αδιάλειπτη Νοερά προσευχή. Όταν η καρδιά σου «πληγωθή» από την αγάπη του Χριστού τότε θα γνωρίσης πόσο ωραίο και γλυκύτατο είναι να είσαι με τον Θεό!

-       Κι εγώ έκλαιγα παρακαλώντας να  μου μιλήση τουλάχιστον λίγο, οπότε με δάκρυα μου είπε:

-       -Άκουσέ με τον αμαρτωλό. Θα σου αποκαλύψω μέρος του θησαυρού μου. Να τον κρύψης αλλά όταν έρθη ο καιρός να τον δώσης και σε άλλους.

-       Με την άφιξί μου στην Μονή Νεάμτς όταν άκουσα από τον όσιο0 Γέροντα Παϊσιο (τον Μέγα , 1722-1794) περί της Νοεράς προσευχής άρχισα να τον ερωτώ πως πρέπει να την αρχίσω και πώς να την ενεργοποιήσω. Εφαρμόζοντας την στην πράξι μου φάνηκε τόσο γλυκειά και τόση ήτο η θεία της ευφροσύνη ώστε την αγάπησα περισσότερο από καθετί στον κόσμο. Γι’ αυτό απομακρυνόμουν από την αδελφότητα˙ αγαπούσα την σιωπή και συχνά κατέφυγα στην «έρημο» με την ευλογία πάντοτε του ηγουμένου. Έτσι απέφευγα τις ανθρώπινες προστριβές, τις αντιζηλίες, την πολυλογία και την κατάκρισι. Γι’ αυτό πήγα δύο φορές στον Άγιον Όρος , εξαντλώντας τον εαυτό μου στην υπακοή, στους κόπους, στις νηστείες, στις μετάνοιες και στην ολονύκτια ορθοστασία για να αποκτήσω την αδιάλειπτη Νοερά προσευχή, όπως την εδιδάχθηκα . Έτσι συχνά κλεινόμουν στο κελλί μου δαπανώντας όλες τις σωματικές μου δυνάμεις στην νοερά αυτή εργασία. Με το πέρασμα των ετών άρχισε σιγά-σιγά η Ευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με» να ενεργή μόνη της στο βάθος της καρδιάς μου και να με πλημμυρίζη από ανέκφραστη χαρά  και θεία μακαριότητα. Τόσο απερίγραπτη ήτο  η γλυκύτητα της Ευχής που δε με άφηνε να κοιμηθώ. Άρχισαν  να φανερώνονται τότε και οι πλούσιοι καρποί της. Πράγματι, παιδί μου, «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν». Γεννήθηκαν μέσα μου ανέκφραστη αγάπη προς όλους και δάκρυα˙ αν θέλω μπορώ να κλαίω ασταμάτητα.

Έτσι μου έγιναν γλυκά τα θεία βιβλία και ιδιαιτέρως το Ευαγγέλιο και το  Ψαλτήρι ώστε να μην μπορώ να χορτάσω την γλυκύτητα˙ κάθε λέξις με οδηγεί σε θαυμασμό και με κάνει να κλαίω αδιάκοπα. Ω θεέ μου «τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι.».

Κάθε βράδυ  σηκώνομαι για να κάνω τον κανόνα μου και να διαβάσω το Ψαλτήρι. Το γλυκύτατο όμως Όνομα του Ιησού ηχεί γλυκόφθογγα μέσα στην καρδιά μου και ευθύς αμέσως ο νους μου αρπάζεται σε θεωρία και έκστασι. Δεν γνωρίζω πού ευρίσκομαι˙ είμαι στο σώμα ή εκτός σώματος δεν ξεύρω˙ μόνο ο Θεός το  γνωρίζει. Όταν συνέρχωμαι ήδη χαράζει! Αλλ’ «εδόθη μοι σκόλωψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα μη υπεραίρομαι».

Πολλούς πειρασμούς και προσβολές υπέφερα από τον διάβολο αλλά και από σωματικές ασθένειες.

-       Και τώρα συγχώρεσέ με , που μίλησα τόσο πολύ. Πάμε στο μοναστήρι˙ θα διανυκτερεύσω κι’ εγώ εκεί και αύριο θα σε ξεπροβοδίσω».

Ο άγιος αυτός Γέροντας συμβούλευε όλους και τους εδίδασκε υπομονή, υπακοή, νηστεία, ταπείνωσι, αγάπη και την αδιάλειπτη προσευχή στο Όνομα του Ιησού Χριστού για να διατηρήται ζώσα στον νου και στην καρδιά η θέα του Θεού! δηλαδή η νοερά χαρισματική Λατρεία!!!

Τέσσερα χρόνια μετά την συζήτησι αυτή, το 1843, ο πατήρ Ιωάννης εκοιμήθη οσιακώς…

Από το βιβλίο: «Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ»

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

Γέροντα, πως μπορεί κανείς να καταλάβει αν κάποιος είναι δαιμονισμένος και όχι ψυχοπαθής;

Γέροντα, πως μπορεί κανείς να καταλάβει αν κάποιος είναι δαιμονισμένος και όχι ψυχοπαθής;

-Αυτό και ένας απλός γιατρός, ευλαβής, μπορεί να το καταλάβει. Όσοι πάσχουν από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνονται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο. Λίγο αγιασμό αν τους δώσεις ή με άγιο Λείψανο αν τους σταυρώσεις, αντιδρούν, επειδή στριμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου. Ακόμη και επάνω σου αν έχεις έναν σταυρό και τους πλησιάσεις, ανησυχούν, ταράζονται. Κάποτε σε μια αγρυπνία στο Άγιον Όρος μου είπαν οι πατέρες ότι έχουν τον λογισμό πως κάποιος λαϊκός που ήταν εκεί είχε δαιμόνιο. Κάθισα στο διπλανό στασίδι και ακούμπησα επάνω του τον σταυρό μου που έχει Τίμιο Ξύλο. Τινάχθηκε επάνω· σηκώθηκε και πήγε στην άλλη μεριά. Όταν έφυγε λίγο ο κόσμος, πήγα με τρόπο δίπλα του. Πάλι τα ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15 ΙΟΥΛ 2012

Περιστατικά απο τη ζωή του Γέροντος Αμβρόσιου Λάζαρη

-Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε.Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει. Θα τα φυλάει σκανδαλωδώς.

-Δηλαδή , Γέροντα;

-Τι δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί , θα βρίσκεις μια φραντζόλα πάνω στο τραπέζι και θα λες:"Αυτό απ;o που ήρθε;".Αλλά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς πίστη , δεν γίνεται τίπoτα.

-Απο εδώ και πέρα, δεν έχεις διανοηθεί τι θα δεις και τι θα ακούσεις. Δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ στον κόσμο, είπε μια μέρα το καλοκαίρι του 2005.

-Στην Ελλάδα θα συμβούν;

-Σε όλο τον κόσμο και σ'εμάς. Και γιατί; Γιατί εμείς, λέει, είμαστε φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά καταντήσαμε απο την αμαρτία χειρότεροι απο τους άθεους.

 

Σε κάποια Θεία Λειτουργία, όταν ο ιερέας που συλλειτουργούσε με τον Γέροντα καλούσε τον κόσμο να κοινωνήσει("Μετά φόβου Θεού , πίστεως και αγάπης προσέλθετε"), δεν πήγε κανείς, με αποτέλεσμα να στενοχωρηθεί ο Γέροντας. Έτσι, είπε σε όλο το εκκλησίασμα να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και ότι έπαιρνε αυτός την ευθύνη της συγκεκριμένης απόφασης ενώπιον του Θεού.

Σε κάποια γυναίκα που τον επισκέφθηκε για πρώτη φορά, προφήτεψε τον αιφνίδιο θάνατο του αδελφού της  λέγοντας ότι ο Θεός μια μέρα "θα τον αρπάξει έτσι[ και της έκανε μια κίνηση προς τα πάνω, αρπαγής με το χέρι] και θα τον πάρει στην αγκαλιά Του ,για να τον σώσει".

Το γεγονός  πραγματοποιήθηκε ενάμιση χρόνο αργότερα.

-Δεν μπορώ,Γέροντα. Κουράστηκα.Δεν γίνεται να περάσει η ζωή μου αβασάνιστα; Συνέχεια υπομονή;

-Για πήγαινε και κάθισε στην Εκκλησία, και κοίτα όλους του Αγίους. Όλοι δεν μαρτύρησαν; Δεν πέρασαν βάσανα για το Χριστό;Και τι θάνατο βρήκαν! Ενώ εσύ,τι; Τα παιδιά σου δεν μπορείς να υποστείς. Εκείνοι πέσανε στα θηρία, τους σκοτώνανε, τους καίγανε, ενώ εσύ βασανίζεσαι μόνο για το σπίτι σου,για τα παιδιά σου.

-Γιατί οι άνθρωποι , είτε καλοί είτε κακοί, επιθυμούν την αγάπη;

-Γιατί η αγάπη είναι ζωή και τη ζωή τη θέλουν όλοι.

-Πως είσαι Γέροντα;

-Πως να είμαι ,μανούλα μου; Πέρασε μια μέρα απο τη ζωή μου χωρίς έργα αγάπης, καλοσύνης.Χάθηκε μια μέρα έτσι.

-Όταν μιλάς στους ανθρώπους για τον Θεό και την Παναγία, να ξέρεις ότι είναι μαζί σου εκείνη την ώρα. Θα πηγαίνεις στα νοσοκομεία και θα μιλάς , είπε κάποτε σ' ένα γιατρο.
-Εγώ μιλάω και για σένα Γέροντα.
Άσε με εμένα. Εγώ είμαι μικρός.Να μιλάς για τον Χριστό και την Παναγία.Έτσι, παιδί μου;

-Γέροντα, απείλησα τον δαίμονα.Του είπα:"Άσε το παιδί μου ήσυχο και μην του βάζεις πειρασμούς μπροστά , γιατί θα σ'εξοντώσω". Και τότε εμφανίστηκε ένα θεριό στον ύπνο μου, ένα μαύρο πράγμα ψηλό σαν πολυκατοικία , τη νύχτα που απείλησα , και μου κάνει:"Εσύ ξεστόμισες αυτά , ότι θα μ'εξοντώσεις; Εδώ είμαι".
-Τι είπες; Έχεις εσύ δύναμη να συτρίψεις τον δαίμονα; Έπρεπε να πεις: "Με τη βοήθεια του Θεού , με τη βοήθεια του Σταυρού θα σε συντρίψω".Σου εμφανίστηκε , γιατί εκείνη τη στιγμή όρθωσες εσύ ανάστημα μπροστά σου. Άλη φορά δεν θα βασίζεσαι στη δική σου δύναμη.Άμα λες "θα σε συντρίψω", θα βάζεις τον Θεό μπροστά.

Τη χρονιά που κοιμήθηκε ο Γέροντας Αμβρόσιος, ένα μήνα πρίν το Πάσχα επισκέφθηκε το Μοναστήρι κάποιο πνευματικό του παιδί απο την Αμφίκλεια.

-Πως είσαι Γέροντα;

-Δεν είμαι καλά παιδί μου.Φέτος φεύγω.

Εκείνος τα έχασε.Συγκινήθηκε και άρχισε να κλαίει.

-Καλά. Θα φάμε το αρνάκι , απάντησε . Θα σου κάνω το χατήρι. Αλλά μετά θα φυγω.

Ο άνθρωπος δεν ήθελε να το πιστέψει.

-Πίσω πάτα,Γέροντα! Να βοηθήσουμε κανέναν άνθρωπο.Μη φεύγεις!

-Δεν γίνεται τώρα.Είναι η τελευταία χρονιά.

-Πότε φεύγεις;

-Πέρα το φθινόπωρο και βλέπουμε.

-Ποιό μήνα;

-Άκου να δεις .Τέλος Νοεμβρίου,αρχές Δεκεμβρίου. Να το θυμάσαι.

Ο άνθρωπος έβαλε πάλι τα κλάματα.

-Μην κλαίς. Έτσι είναι η ζωή και πρέπει να φύγω, του είπε και έκλεισε τη συζήτηση.

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης