Για την κατάκτηση του κόσμου

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: με ταραγμένη την καρδιά δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει και να γνωρίσει την αλήθεια. Γι’ αυτό πρέπει να αποφεύγουμε καθετί που αναστατώνει την καρδιά μας, καθετί που της προκαλεί ανησυχία ή της δημιουργεί πάθη ή ξυπνά την ανησυχία. Πρέπει να κρατιόμαστε όσο μπορούμε πιο μακριά από κάθε βιασύνη και να μην τριγυρνάμε μέσα στους θορύβους και τα μάταια πράγματα αυτού του κόσμου.

Εφόσον υπηρετούμε τον Κύριο πρέπει να «μη μεριμνώμεν και τυρβάζωμεν περί πολλά» ,αλλά πάντα να έχουμε στο νου μας ότι «ενός έστι χρεία». ( Λουκά ι 41 ) .

ΌΤΑΝ θέλει κανείς να λουστεί, πρέπει πρώτα να ξεντυθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά. Πρέπει να ελευθερωθεί από το εξωτερικό ρούχο του κόσμου, που την  τυλίγει ολόκληρη, για να μπορεί να την πλύνει ο Καθαίρων τις καρδιές. Οι τόσο ωφέλιμες για την υγεία του ανθρώπου ακτίνες του ήλιου δεν μπορούν να ωφελήσουν το δέρμα, αν δεν το ξεσκεπάσουμε και δε σταθούμε γυμνοί, εκτεθειμένοι  στην επίδρασή τους. Το ίδιο γίνεται με την θεραπευτική και ζωοποιό δύναμη του Πνεύματος.

ΣΥΝΕΠΩΣ. Απόβαλε το παλιωμένο και λερωμένο ένδυμα της ψυχής σου. Απαρνήσου τον εαυτό σου αλλά χωρίς να φαίνεται πάρα  πολύ στους άλλους. Αρνήσου ό,τι εξυπηρετεί τις απολαύσεις και τις ηδονές, την τεμπελιά ή την τάση σου για διασκέδαση κοσμική, ό,τι τέρπει και κολακεύει τας μάτια σου, τα αυτιά σου , τη γεύση σου, ή άλλη αίσθηση. «Ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι» ( Ματθ. ιβ΄30 ) και όποιος δε χτίζει μαζί με τον Κύριο, γκρεμίζει. Εξάγνιζε τις καθημερινές σου ανάγκες και τις κοινωνικές σου συνήθειες. Κάνε το όμως ήρεμα, μετρημένα, χωρίς αιφνίδιες μεταβολές και αλλαγές, αλλά πάντως ριζικά. Κόψε όσο μπορείς τα δεσμά που σε κρατούν αιχμάλωτο του εξωτερικού κόσμου. Διασκεδάσεις, κοσμικά θεάματα, προσωπικά υλικά, αγαθά και προ παντός «πᾶν τό ἐν τῷ κόσμῳ, ἐπιθυμίαν τῆς σαρκός καί ἐπιθυμίαν τῶν ὀφθαλμῶν καί τήν ἀλαζονείαν τοῦ βίου»», γιατί «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Πατρός, ἀλλ' ἐκ τοῦ κόσμου», και ακόμα γιατί «στρατεύονται κατά τῆς ψυχῆς»  ( Α΄ Ιωάν. β΄16 και Α΄ Πετρ. β΄11 ) .

Τι είναι όμως ο κόσμος; Δεν πρέπει να τον φανταστείς σαν κάτι το ορατό και απτό. Ο κόσμος, λέει ο Μακάριος ο Αιγύπτιος,  είναι ένα πύρινο περιτύλιγμα που φυλακίζει την καρδιά και την αποχωρίζει από το δέντρο της ζωής. Κόσμος είναι καθετί που ευχαριστεί τις αισθήσεις μας. Είναι αυτό μέσα μας  που «οὐκ ἔγνω τόν Θεόν» ( Ιωάν. Ιζ΄25 ) . ..

Από το βιβλίο: «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ»
Τίτο Κολλιάντερ
Εκδόσεις: ΑΚΡΙΤΑΣ
Έκδοση 15η

Τῆς Παναγίας λέμε: Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσόν με

Τῆς Παναγίας λέμε: Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσόν με

Έχουν απομακρυνθή οι άνθρωποι από το μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθ

Έχουν απομακρυνθή οι άνθρωποι από το μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθη.
Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται! «Εκκλησιάζεσαι καθόλου;», τους ρωτάω. «Όχι», μου λένε. «Εξομολογήθηκες καμμιά φορά;». «Όχι. Ήρθα να με κάνης καλά». «Μα πως; Πρέπει να μετανοήσης για τα σφάλματά σου, να εξομολογήσαι, να εκκλησιάζεσαι, να κοινωνάς, όταν έχης ευλογία από τον πνευματικό σου, και εγώ θα κάνω προσευχή να γίνης καλά. Ξεχνάς ότι υπάρχει και άλλη ζωή και πρέπει να ετοιμασθούμε για ‘κεί;». «Κοίταξε, πάτερ, αυτά που λες, εκκλησίες, άλλη ζωή κ.λπ., εμένα δεν με απασχολούν. Αυτά είναι παραμύθια. Έχω πάει σε μάγους, σε μέντιουμ και δεν μπόρεσαν να με κάνουν καλά. Έμαθα ότι εσύ μπορείς να με κάνης καλά». Άντε τώρα! Τους μιλάς για εξομολόγηση, για την μέλλουσα ζωή, και σου λένε «αυτά είναι παραμύθια», και από την άλλη μεριά: «Βοήθησέ με, παίρνω χάπια». Εμ πως, με μαγικό τρόπο θα γίνουν καλά;
Και βλέπεις, πολλοί, ενώ έχουν προβλήματα που τα προκάλεσαν οι αμαρτίες τους, δεν πηγαίνουν στον πνευματικό που μπορεί να τους βοηθήση θετικά, αλλά καταλήγουν να εξομολογούνται στους ψυχολόγους. Λένε το ιστορικό τους, τους συμβουλεύονται για τα προβλήματά τους και, αν έχουν να περάσουν ένα ποτάμι, τους ρίχνουν μέσα και ή πνίγονται ή βγαίνουν , αλλά που βγαίνουν… Ενώ, αν πάνε να εξομολογηθούν στον πνευματικό, θα περάσουν στην άλλη όχθη από την γέφυρα άνετα, γιατί με το μυστήριο της εξομολογήσεως ενεργεί η Χάρις του Θεού και λυτρώνονται.

Γεροντας Παισιος

 

Πηγή: Από το βιβλίο:  "Γέροντος Παϊσίου Λόγοι", Τόμος Γ΄.

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  28  ΙΟΥΛ 2012

Πώς γίνεται η προσευχή με κομποσχοίνι «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με»

Πώς γίνεται η προσευχή με κομποσχοίνι
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με»
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους
Ἀγαπητοί μας ἀδελφοί,
Σαλπίζουμε ἐγερτήριο σάλπισμα.
Οἱ ἐχθροί μας δαίμονες δὲν κοιμοῦνται καὶ ἐργάζονται ἀκατάπαυστα νὰ μᾶς ρίξουν στὶς ἁμαρτίες καὶ ἐξαιτίας αὐτῶν καὶ τῶν παθῶν μας στὰ βάθη τῆς κόλασης. Μὲ ἄλλο τρόπο δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουμε παρὰ μόνο μὲ τὴν προσευχή. Ἡ ἀνάγνωση πνευματικῶν βιβλίων εἶναι καλὴ καὶ ὠφέλιμη ἡ ἀνάγνωση ἢ παρακολούθηση τῶν ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας μᾶς βοηθοῦν ὅσους ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ τὰ κάνουν.
Γιὰ τοὺς πολλοὺς ὅμως ἕνας τρόπος ποὺ μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσει τοὺς ἄλλους τρόπους προσευχῆς εἶναι μὲ τὸ κομποσχοίνι. Σὲ κάθε κόμπο ἐπικαλεῖσαι τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ λέγοντας τὴ σύντομη εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με» ἢ ἁπλῶς « Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Θὰ ἀρχίσεις μὲ τὸ: Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν. Δόξα σοι ὁ Θεός, Βασιλεῦ οὐράνιε, Τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ἡμῶν. Τὸν Ν´ ψαλμόν. Μιὰ σύντομη αὐτοσχέδια προσευχὴ μία φορὰ τὴν ἡμέρα μὲ σύντομη δοξολογία, εὐχαριστία, ἐξομολόγηση, αἴτηση ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν σου, ἐνισχύσεώς σου καὶ τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν σου στὸν ἀγώνα τὸν καλό, καὶ προσευχὴ μὲ κομποσχοίνι ὅπως παρακάτω:
Α. Ὁ Ἑσπερινός με κομποσχοίνι ἢ μὲ τὸ ρολόι χωρὶς κομποσχοίνι (κομποσχοίνι τῶν 300 κόμπων = τριακοσάρι, κομποσχοίνι τῶν 100 κόμπων = ἑκαστοστάρι).
Τρία τριακοσάρια τοῦ Χριστοῦ ἢ 15 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.
Ἕνα τριακοσάρικο τῆς Παναγίας ἢ 5 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.
Ἕνα ἑκατοστάρι τοῦ Ἁγίου της ἡμέρας ἢ 5 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.
Ἕνα ἑκατοστάρι τοῦ Ἁγίου της Ἐνορίας ἢ 2 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.
Ἕνα ἑκατοστάρι τοῦ Ἁγίου της ἑβδομάδος ἢ 2 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.

Β. Τὸ Ἀπόδειπνον, τὸ ἴδιο ὡς ὁ Ἑσπερινός με ἐπιπλέον 2 τρακοσάρικα τῆς Παναγίας ἢ 10 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.
Γ. Μεσονυκτικόν, τέσσερα τρακοσάρικα τοῦ Χριστοῦ σὲ 15 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι καὶ ἕνα τρακοσάρι τῆς Παναγίας ἢ 5 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.
Δ. Ὄρθρος, ἐννέα τριακοσάρικα τοῦ Χριστοῦ ἢ μία ὥρα μὲ τὸ ρολόι, τρία τρακοσάρικα τῆς Παναγίας ἢ 15 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι. Ἀπὸ ἕνα ἑκατοστάρι τοῦ ἁγίου της ἡμέρας, τῆς ἐνορίας καὶ τῆς ἑβδομάδος ὡς στὸν ἑσπερινό, ἢ ἀπὸ δυὸ λεπτά, καὶ ἐπιπλέον ἕνα τρακοσάρι τῶν Ἁγίων Πάντων ἢ 5 λεπτὰ μὲ τὸ ρολόι.
Ε. Θεία Μετάληψις, τέσσερα τριακοσάρικα τοῦ Χριστοῦ ἢ 15 λεπτά. Ἕνα τρακοσάρικο τῆς Παναγίας ἢ 5 λεπτά.
Στ. Παράκλησις στὸν Χριστό, τὴν Παναγία ἢ σὲ Ἅγιο. Δυὸ τρακοσάρικα ἢ δέκα λεπτά.
Ζ. Ὧραι 1η, 3η, 6η καὶ 9η, ἕξι τριακοσάρικα τοῦ Χριστοῦ ἢ ½ ὥρα, δυὸ τρακοσάρικα τῆς Παναγίας ἢ 10 λεπτά.
Ἂν ἔχεις πολλὴ ἐλεύθερη ὥρα ταξιδεύοντας στὸ λεωφορεῖο, ἢ ὁπουδήποτε βρίσκεσαι, ἀντὶ νὰ πιάσεις κουβέντα μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο, κοίταξε τὸ ρολόι σου, κλείσου στὸν ἑαυτό σου καὶ λέγε τὴν εὐχὴ ὅπως εἴπαμε πιὸ πάνω.
Μὲ τὴν συνήθεια, τὴν ἀσταμάτητη προσοχὴ καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ γίνεσαι δύσκολος στόχος τοῦ πονηροῦ. Μαζί με αὐτά, ἡ καλλιέργεια τῆς ἀγάπης, τῆς εὐσπλαχνίας, τῆς πίστης, τῆς συμπόνοιας, τῆς κατάνυξης, τῆς αὐτοκατηγορίας, τῆς ἐλπίδας στὸν Θεό, τῆς τακτικῆς ἐξομολόγησης καὶ Θείας Κοινωνίας, ἀποκτᾶς ἕνα γερὸ ὁπλοστάσιο καὶ καθιστᾶς τὸν ἑαυτό σου θωρακισμένο μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ σχεδὸν ἀπρόσβλητον ἀπὸ τὰ θανατηφόρα βέλη τοῦ διαβόλου. Ὁ Κύριος εἶπε: «Ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Γι᾿ αὐτὸ γνωρίζοντας τὴν ἀσθένειά σου ταπεινώσου, καὶ ἔχε εἰς τὸν Θεὸ τὴν ἐλπίδα σου ἵνα μὴ καταισχυνθῇς καὶ δόξαζε κατὰ πάντα τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας. Ἀμήν.
Στὰ κομποσχοίνια:

Τοῦ Χριστοῦ λέμε: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.
Τῆς Παναγίας λέμε: Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσόν με.
Τοῦ Ἁγίου της ἡμέρας: Ἅγιε… πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
Τοῦ Ἁγίου της ἐνορίας: Ἅγιε… πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
Τοῦ Ἁγίου της ἑβδομάδος: Ἅγιε… πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
Δευτέρα: Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι, πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἐμοῦ.
Τρίτη: Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
Τετάρτη καὶ Παρασκευή: Σταυρὲ τοῦ Χριστοῦ, σῶσον μὲ τὴ δυνάμει σου.
Πέμπτη: Ἅγιοι Ἀπόστολοι, πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἐμοῦ καί, Ἅγιε Νικόλαε, πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ.
Σάββατο: Ἅγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἐμοῦ.
Κυριακή: Παναγία Τριὰς (ὁ Θεός), ἐλέησόν με.
Γιὰ τὸν Ἄγγελο Φύλακα: Ἅγιε Ἄγγελέ μου, φύλαξέ με.

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους

.ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  28 ΙΟΥΛ  20112

Ο πνευματικός πόλεμος έχει πολλές φάσεις.

Ο Γέροντας Εφραίμ – ο Φιλοθεϊτης στην Αριζόνα της Αμερικής

Ο πνευματικός πόλεμος έχει πολλές φάσεις.
Όταν ο αγωνιστής χριστιανός σταματήσει την έμπρακτη αμαρτία, διακρίνει ότι ο νους του ασχολείται με άπρεπες σκέψεις κι η καρδιά του ικανοποιείται με αθέμιτα αισθήματα. Στρέφοντας την προσοχή του στο έργο της εσωτερικής πλέον κάθαρσης αρχίζει να επισημαίνει πώς επιτίθεται ο εμπαθής λογισμός, πώς κρύβεται, πώς σαγηνεύει και αιχμαλωτίζει την ψυχή. Συνηθίζει όμως, ταυτόχρονα και να πολεμά και να διώχνει τον πειρασμό.

Όσο ο αγώνας συνεχίζεται, τόσο περισσότερο τα πάθη ξεριζώνονται, έως ότου το έδαφος της καρδιάς τελείως καθαρισθεί. Σημείο καθάρσεως είναι η αποστροφή, η αντιπάθεια, το μίσος προς τα πάθη και τις αφορμές τους. Οι προσβολές του πονηρού εύκολα τότε αποκρούονται, αλλά και πάλι δε σταματούν. Τα πάθη απομακρύνθηκαν από το εσωτερικό της καρδιάς, μένουν όμως στην περιοχή της και όποτε βρουν ευκαιρία, προσπαθούν πάλι να κυριαρχήσουν.

Έτσι, ο αγωνιστής επισημαίνει διαρκώς την παρουσία της φιλαυτίας, της κατακρίσεως, της ραθυμίας, της ζηλοτυπίας, της φιληδονίας, της φιλαργυρίας κι αν και νικητής στον αγώνα, νιώθει ότι είναι ακάθαρτος. Οι προσβολές και μόνο των αισχρών λογισμών, τον κάνουν να θεωρεί αισχρό τον εαυτό το

ΔΙΔΑΧΕΣ  ΓΕΡ ΕΦΑΙΜ  ο Φιλοθεϊτης

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΤΟΥΤΗΣ  28 ΙΟΥΛ  2012

Η έλλειψη του σεβασμού είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να πλησιάσει η Χάρις του Θεού. Γερ Παισιος

Η ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ
Χρειάζεται πολλή προσοχή. Η άτακτη και απρόσεκτη συμπεριφορά είναι εμπόδιο της θείας Χάριτος. Η έλλειψη του σεβασμού είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να πλησιάσει η Χάρις του Θεού. Όσο πιο πολύ σεβασμό έχουν τα παιδιά στους γονείς, στους δασκάλους, στους μεγαλύτερους γενικά,τόσο δέχονται την Χάρη του Θεού. Όσο ατίθασα είναι, τόσο εγκαταλείπονται από την Χάρη του Θεού. Η κοσμική ελευθερία έδιωξε όχι μόνον την ευλάβεια αλλά και την κοσμική ευγένεια. Έρχονται εκεί στο Καλύβι μερικά παιδιά και φωνάζουν στον πατέρα τους: «Ε, πατέρα, έχεις τσιγάρα; τέλειωσαν τα δικά μου».

Που πρώτα; Και να κάπνιζε κανένα, θα κάπνιζε κρυφά. Τώρα σαν να μη συμβαίνει τίποτε! Πώς να μην απογυμνωθούν μετά τελείως από την θεία Χάρη; Σήμερα κοπέλες βρίζουν τα αδέλφια τους, επειδή θρησκεύουν, μπροστά στον πατέρα και την μητέρα με τόσο βρώμικες κουβέντες, και ο πατέρας δεν λέει τίποτε.
Σηκώθηκαν τα μαλλιά μου, όταν το άκουσα. Παραμιλούσα όταν έμεινα μόνος. Το κοσμικό περιβάλλον και οι κοσμικοί γονείς καταστρέφουν τα παιδιά. Το περιβάλλον επιδρά πολύ. Λίγαπαιδιά είναι που έχουν συστολή και φιλότιμο. Τα περισσότερα παιδιά που είναι άγρια, είναι γιατί φέρονται με αναίδεια. Πολλοί γονείς μου φέρνουν τα παιδιά τους και μου λένε: «Πάτερ, το παιδί μου έχει δαιμόνιο».

Και βλέπω ότι τα παιδιά δεν έχουν δαιμόνιο – Θεός φυλάξοι! Λίγα είναι τα παιδιά που έχουν δαιμόνιο. Όλα τα άλλα έχουν μια εξωτερική δαιμονική επήρεια. Δηλαδή το δαιμόνιο τα κάνει κουμάντο απ’ έξω δεν είναι μέσα τους, αλλά την δουλειά του και απ’ έξω την κάνει. Και από πού ξεκινάει; Από την αναίδεια. Όταν τα παιδιά μιλούν με αναίδεια στους μεγαλυτέρους, διώχνουν την Χάρη του θεού. Και όταν φύγει η Χάρις του Θεού, έρχονται ταταγκαλάκια και τα παιδιά αγριεύουν, κάνουν αταξίες. Ενώ τα παιδιά που έχουν ευλάβεια, σεβασμό, ακούν τους γονείς, τους δασκάλους, τους μεγαλυτέρους, δέχονται συνέχεια την Χάρη του θεού και έχουν την ευλογία Του. Τα σκεπάζει η Χάρις του Θεού.

Η πολλή ευλάβεια στον Θεό, με τον πολύ σεβασμό στους μεγαλυτέρους, φέρνει την πολλή θεία Χάρη στις ψυχές και τα χαριτώνει, μέχρι που προδίδονται από την θεία λάμψη της Χάριτος. Η Χάρις του Θεού δεν πάει στα ανταρτάκια πάει στα φιλότιμα, στα φρόνιμα, στα ευλαβικάπαιδιά. Και τα παιδιά που έχουν σεβασμό, ευλάβεια φαίνονται.

Έχουν ένα βλέμμα που ακτινοβολεί! Και όσο πιο πολύ σεβασμό έχουν στους γονείς, στους μεγαλυτέρους, τόσο δέχονται την Χάρη του Θεού. Όσο ατίθασα είναι, τόσο εγκαταλείπονται από την Χάρη του Θεού. Όποιος αρχίζει: «Όχι, θέλω εκείνο, θέλω το άλλο», με μια απαίτηση, θα γίνει αντάρτης, θα γίνει διάβολος. Γιατί και ο Εωσφόρος ήθελε να βάλει τον θρόνο του πάνω από τον θρόνο του Θεού. Να δείτε, όλα τα παιδιά που τους κάνουν τα θελήματα γίνονται ανταρτάκια.

Εάν δεν μετανοήσουν τα παιδιά, για να απαλλαγούν από το κακό κύμα που τα χτυπάει,και συνεχίσουν να φέρονται με αναίδεια, τότε – Θεός φυλάξοι! – γίνεται διπλή εγκατάλειψη και φθάνουν σε σημείο να μιλούν και για τον Θεό άσχημα, και τότε πια κουμαντάρονται από τα κακά πνεύματα.

Γεροντας Παισιος Πηγη    απο το βιβλιο  «Με Πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο>

Ηλιας  χαιντουτης   28 Ιουλ  2012 

Όλες οι αρετές και όλα τα πάθη καλλιεργούνται. Γερ. Παισιος

Όλες οι αρετές και όλα τα πάθη καλλιεργούνται.
Εξαρτάται από το τι εργασία θα κάνη ο άνθρωπος.
Αν καλλιεργήσει τα πάθη, αναπτύσσονται τα πάθη και πνίγουν τις αρετές.
Αν καλλιεργήσει και τα δύο, αναπτύσσονται και τα δύο, και βγαίνει ένα μπερδεμένο πράγμα.
Για να το καταλάβετε αυτό, σκεφθείτε έναν κήπο που έχει μέσα και λουλούδια και αγριόχορτα.
Αν καλλιεργηθούν τα αγριόχορτα, θα αναπτυχθούν και θα πνίξουν τα λουλούδια. Αν καλλιεργηθούν τα λουλούδια, θα αναπτυχθούν και θα πνίξουν τα αγριόχορτα.
Αν καλλιεργηθούν όλα μαζί, δεν θα ξεχωρίζεις τα λουλούδια από τα αγριόχορτα.

Για να προκόψει ο άνθρωπος, πρέπει να αναγνωρίσει τα πάθη που έχει και να καταβάλει προσπάθεια για να τα κόψει. Επίσης, να γνωρίσει τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και να τα καλλιεργήσει. Αν τα καλλιεργήσει ταπεινά, σύντομα θα πλουτίσει πνευματικά. Αν δουλέψει κανείς πνευματικά, γίνεται καλός? αν αδιαφορήσει, γίνεται κακός.

Έχω δει ψυχές που, ενώ το χωράφι τους ήταν γόνιμο, το άφησαν ακαλλιέργητο και γέμισε παλιούρια και πουρνάρια. Και άλλες ψυχές που το χωράφι τους ήταν γεμάτο παλιούρια και πουρνάρια, τα ξερίζωσαν, το έσκαψαν και έγινε εύφορο. Τί μας ωφελεί, αν ο Θεός μας έδωσε καλό χωράφι κι εμείς το αφήσαμε κι έγινε ρουμάνι; Όταν στο χωράφι μας μπορεί να ευδοκιμήσει το ζαχαροκάλαμο, αλλά εμείς είμαστε ευχαριστημένοι και με τα καλέμια και δεν φροντίζουμε να τα ξεριζώσουμε και να καλλιεργήσουμε τα ζαχαροκάλαμα, τί να μας κάνη ο Θεός; Τα καλάμια μόνον καλάθια γίνονται; ζάχαρη δεν βγάζουν…

Ο Θεός θα ζητήσει λόγο από τον καθέναν μας, εάν διπλασίασε το χάρισμα που του έδωσε. Εάν σε κάποιον έδωσε πέντε χαρίσματα, πρέπει να τα κάνη δέκα το εννιά δεν είναι γι’ αυτόν άριστα. Γι’ αυτό, όσο μπορεί κανείς, να αγωνίζεται ταπεινά και με διάκριση για το άριστα, γιατί ο Θεός θα ζητήσει λόγο εάν το ένα τάλαντο το έκανε δύο, ένα τα δύο τα έκανε τέσσερα, εάν τα πέντε τα έκανε δέκα. Επομένως όλα, εάν διπλασιαστούν, είναι για τον Θεό το άριστα. Και εάν κάποιος ,από φιλότιμο και όχι από εγωισμό, το ένα τάλαντο το κάνη δέκα, αυτό συγκινεί όχι μόνο τον Θεό αλλά ακόμη και ανθρώπους που έχουν γρανιτένια καρδιά.

Γεροντας Παισιος

Πηγή: Από το βιβλίο «Πάθη και Αρετές» Λόγοι Ε'

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   28  ΙΟΥΛ 21012

Η Βλάχα από το χωριό Παναγιά της πολυπόθητης Κατάρας

Ήταν μια μάννα με οκτώ παιδιά. Όμορφο δέμας με βουνίσιο και κρυστάλλινο πρόσωπο σαν τις πηγές της πατρίδας μας. Είχε ανάπηρο σύζυγο , θύμα του καταραμένου πολέμου. Χρειάστηκε να δουλέψη σκληρά το τσαπί και το δικέλλι, το ζευγάρι και το δρεπάνι, για να ταΐση την πολυμελή φαμέλια της. Όταν γήρασε και την βρήκε το πάρκινσον από τις κακουχίες και τις κακοπάθειες, μου έλεγε πάντα το δίστιχο:

«Το τσαπί και το δικέλλι

Η καρδιά μου δεν τα θέλει».

Ήτανε μάννα αγαπημένη περισσότερο του δέοντος από τα παιδιά της. Θυμάμαι ακόμα την φωνή του γιού της, όταν η αρρώστια την βύθιζε στην πόρτα του Κάτω Κόσμου: «Μάννα, ε μάννα, άνοιξε τα μάτια σου».

Αυτή η μάννα, που ποτέ δεν είδε πώς είναι το σχολειό από μέσα, όταν την επισκεπτόμουνα στο χωριό, πρώτα με ρωτούσε:

-         Γέροντα τα ‘χεις ούλα τα παιδιά καλά; Μακάρι, Παναγία μου.

Κι έπειτα ρωτούσε για τον αγαπημένο της Θανάση και άφηνε διακριτικά να κυλήσουν δυό κόμποι δάκρυα από τα πανέμορφα μάτια της.

-         Πόσο όμορφα μου τα λες, κυρά-Βαγγελιώ.

-         Γέροντα, η καρδιά της μάννας είναι για όλα τα παιδιά ίδια. Όταν είχα τα πόδια μου, αυγό άφηνα στην εκκλησία, για να πάρω κερί. Τώρα που έχω δραχμή να αφήσω στον Άγιο, δεν έχω τα πόδια μου. Δεν με βοηθάνε να εκκλησιάζωμαι, που ήταν η μοναδική χαρά μου.

-         Μα συ βλάχα ήσουνα∙ πως καταλάβαινες την Λειτουργία και το Ευαγγέλιο;

-         Φώτιζε ο Θεός.

Στα παιδιά της δεν είχε τίποτε άλλο να αφήση κληρονομιά, εκτός από την ευχή της και το καλό παράδειγμα της φιλεργίας και της φιλοτιμίας. Κληρονομιά που την κράτησαν όλα τους μέχρι σήμερα με πολλή ακρίβεια.

Το χωριό Παναγιά , κτισμένο στα σύνορα Θεσσαλίας και Ηπείρου, είχε όμορφους ανθρώπους , χαρούμενους, υψίκορμους κι ανδρειωμένους. Τέτοια ήτανε κι η κυρά- Βαγγελιώ, που μου γλυκαίνει την θύμηση αυτή την ώρα.

-         Προτιμώ, Γέροντα, εγώ να υποφέρω και να πάσχω παρά ο άλλος.

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2010

Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος

Ο στάρετς Αμβρόσιος

Πνευματικές ανταύγειες

ΣΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ  ο στάρετς ήταν μετρίως ψηλός και στην όψι παρ’ όλη την ωχρότητα και την ασθενικότητά του διατηρούσε κάτι από την νεανική του ωραιότητα. Στο μέτωπό του ξεχώριζαν δυο-τρεις ρυτίδες, που μερικές φορές έσβηναν, και στο κεφάλι του εμπρός εδέσποζε μια μικρή φαλάκρα, που  φαινόταν σαν να του ταίριαζε. Η γενειάδα του που ήταν μακρυά , γκρίζα και στο άκρο διχασμένη του προσέδιδε κάποιο ιδιαίτερο σεβασμό.

Εκείνο όμως που προξενούσε ξεχωριστή εντύπωσι ήταν τα καστανόχρωμα μάτια του. Τι μάτια ήταν εκείνα! Εκφραστικά, αστραφτερά, διεισδυτικά. Το κοφτερό τους βλέμμα νόμιζες πως διέσχιζε τα βάθη των καρδιών.

Συνήθως τους Αγίους τους φανταζόμαστε με την όψι ακίνητη, σοβαρή και γαλήνια , χωρίς συσπάσεις εκφραστικές. Στον στάρετς όμως δεν παρετηρείτο κάτι τέτοιο . Το πρόσωπό του ήταν ουρανός που έπαιρνε όλες τις μορφές και όλες  τις αποχρώσεις. Του διηγείσο κάτι δυσάρεστο; Τον έβλεπες κι αυτόν θλιμμένο . Του ανέφερες κάποια σοβαρή υπόθεση; Τον αντίκρυζες βυθισμένο σε σκέψεις. Του απέκρυπτες κάτι στην εξομολόγησι; Τον ατένιζες όλο ανησυχία. Του ανεκοίνωνες τις επιτυχίες σου και τις χαρές σου; Χαιρόταν αυτός περισσότερο από σένα. Σε έβλεπε με εύθυμη διάθεσι; Ήταν έτοιμος όχι μόνο να χαμογελάση αλλά και να αστειευθή μαζί σου. Τις πιο πολλές φορές βέβαια στην όψι του κυριαρχούσε η ήρεμη χαρά , η ευθυμία, η ιλαρότης και η καλωσύνη, πράγμα που είλκυε κοντά του τις ψυχές.

Οι δίκαιοι σύμφωνα με την Ευαγγελική διακήρυξη θα γνωρίσουν στην μέλλουσα ζωή μεγάλη δόξα. Θα λάμψουν σαν τον ήλιο. Τις μελλοντικές όμως αυτές δωρεές πολλές φορές τις προγεύονται από την παρούσα ζωή. Πρόκειται για τον «αρραβώνα του Πνεύματος» ( Β΄Κορ. α΄22 ) , κατά την Αποστολική έκφρασι. Γ’ ι αυτό δεν είναι παράξενο να ιδή κανείς την όψι ενός Αγίου να περιλούζεται ξαφνικά από θεϊκή λαμπρότητα και να ακτινοβολή ουράνια δόξα. Στην ζωή του στάρετς δεν λείπουν παρόμοια περιστατικά.

Κάποια φορά παρήγγειλε σε δύο συζύγους ότι την άλλη ημέρα πρωί-πρωί τους περιμένει στο κελλί του. Επρόκειτο να συζητηθή κάποιο πολύ σοβαρό θέμα∙ γι’ αυτό τους έδειξε την ιδιαίτερη αυτή εύνοια. Έτσι και έγινε. Όταν εκείνοι μπήκαν στο κελλί του, ήταν καθισμένος στο κρεββάτι του φορώντας ένα λευκό ζωστικό- εσωτερικό ράσο- και κρατώντας στα χέρια του το  κομποσχοίνι. Αλλά ,Θεέ μου! τί υπερκόσμιο θέαμα που αντίκρυσαν τα μάτια τους! Τί ουρανόμορφη αλλοίωσι που πήρε το πρόσωπο του π. Αμβροσίου! Μεταμορφώθηκε, φωτίσθηκε με το φως της Χάριτος και στολίσθηκε με κάποια ανέκφραστη ωραιότητα! Και όλα τα αντικείμενα του κελλιού παρουσιάσθηκαν όμορφα, χαριτωμένα, γελαστά, λες και πανηγύριζαν. Φαντάζεται κανείς τι αισθάνθηκαν οι δύο επισκέπτες μπροστά στις παραδεισένιες αυτές  ανταύγειες. Έμειναν αποσβολωμένοι. Αναρρίγησαν από έκπληξι, ενώ συγχρόνως τους πλημμύρισε απερίγραπτη αγαλλίασις. Μόλις συνήλθαν από την πρώτη κατάπληξι, σιωπηλά, σκυφτά και ευλαβικά προσχώρησαν να πάρουν ευλογία. Ο στάρετς χωρίς να διακόψη την σιωπή του τους ευλόγησε σταυροειδώς. Εκείνοι σήκωσαν τα μάτια τους για ν’ αντικρύσουν πάλι εκείνο το εξαίσιο θέαμα και να το εντυπώσουν στην ψυχή τους. Ο άγιος Γέροντας  με το ένδοξο πρόσωπο φαινόταν βυθισμένος σε ιερά κατάνυξι. Πού να τολμήσουν να ταράξουν την ουράνια αυτή κατάστασι! Συγκλονισμένοι προχώρησαν προς την πόρτα και βγήκαν από το κελλί του χωρίς να πουν λέξι…  

 Από το βιβλίο: «Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ»
ΥΠΟ
ΑΡΧΙΜ.ΤΙΜΟΘΕΟΥ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΙΣ Γ’
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1983