Τα χρήσιμα συντρίμμια

ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ, πρέπει πρώτα να κατεβάσουμε τις πέτρες από το βουνό και να τις κάνουμε σωρό. Επίσης, αν ένα σπίτι είναι μισογκρεμισμένο , πρέπει να το αποτελειώσουμε, να το κατεδαφίσουμε, να καθαρίσουμε τις πέτρες από τις συγκολλητικές προσμείξεις, να τις σφυρηλατήσουμε και κατόπιν να αρχίσουμε τη νέα οικοδομή. Είναι φοβερά επικίνδυνο να προσπαθείς να φτιάξεις καινούριο σπίτι πάνω στο ήδη μισογκρεμισμένο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Λέγει ο Δαβίδ: «Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐνϟϟ ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου» ( Ψλ. ν΄12 ) . Για να χτίσει ο Κύριος την καινούρια καρδιά, χρειάζεται να γκρεμίσει τελείως την παλαιά. Να τη συντρίψει, να τη διαλύσει. Ο Ίδιος μας υπενθυμίζει πως «δεν βάζουνε κρασί νέο σε παλαιούς ασκούς» ( βλ. Ματθ. θ΄17 ) . Χρειάζεται η «νέκρωση του παλαιού ανθρώπου και η ένδυση του νέου, του κατά Χριστόν κτισθέντος». Η ζωοποιός νέκρωση προηγείται για να χτίσει ο Κύριος τη νέα καρδιά. Εκείνος έχει τρόπους για να γκρεμίσει , να σωριάσει την παλαιά μας καρδιά. Οι αρρώστιες, η φτώχεια, η ανεργία, οι χωρισμοί, τα διαζύγια, οι συκοφαντίες είναι μοναδικές ευκαιρίες που μας βοηθούν στο σώριασμα της απολιθωμένης καρδιάς. Δυό μεγάλες αμαρτίες συνέτριψαν και σακάτεψαν την καρδιά του προφητάνακτα Δαβίδ. Η μοιχεία και ο φόνος. Και έφτασε αυτός ο μεγάλος βασιλιάς να λέει: «Καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει.» (Ψλ. ν΄19 ) .
Κι όμως, εμείς φτάνουμε στο σημείο να «συντρίβουμε» ακόμη και τα συντρίμμια των άλλων. Αλλά η Χάρις του Θεού όχι μόνο δεν εξουθενώνει, αλλά καινουργεί την καρδιά και στέλνει το Άγιο Πνεύμα να την εγκαινιάσει. « Ανακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου» (Ψλ. ρβ΄5 ), ψάλλει και χαίρεται: «Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας» ( Ψλ. μς΄1 ) .. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ ᾆσμα καινόν, (Ψλ. ϟε’ 1 )… ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ, πᾶσα ἡ γῆ (Ψλ. ϟζ΄4 )… είπατε τω θεώ, ώς φοβερά τά έργα σου (Ψλ. ξε΄3) … αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ (Ψλ. ρν΄4 ) … διέρρηξας τὸν σάκκον μου καὶ περιέζωσάς με εὐφροσύνην, (Ψλ. κθ΄12 ), εὐφράνθητε, δίκαιοι, ἐν τῷ Κυρίῳ (Ψλ. ϟζ΄ 12 ) » .
Τι όμορφοι ,αλήθεια, ψαλμοί! Πως η θλίψη μετατρέπεται σε χαρά; «ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται» (Ιωαν ις΄21 ). Με τα συντρίμμια ο Θεό φτιάχνει παλάτια. «Μες στου πύργου το ρημάδι, στα συντρίμμια τα παλαιά, ένα όμορφο πουλάκι, έφτιαξε μια φωλιά». Αν η φύση αξιοποιεί τα συντρίμμια , πόσω μάλλον ο παντοδύναμος Θεός . Όποιος φοβάται τη συντριβή του δεν ελπίζει στον καλλιτέχνη και πρωτομάστορα Θεό. «Θεέ μου, πρωτομάστορα, μέσα στις πασχαλιές κι εσύ, Θεέ μου πρωτομάστορα, μύρισε την Ανάσταση». Πόσο φιλοσοφημένα και ψαγμένα είναι μερικά τραγούδια! Παρ’ ότι «ο ήλιος για να γυρίσει θέλει δουλειά πολλή», για τον Θεό που τον έφτιαξε είναι πολύ εύκολο. Είναι πολύ εύκολο όλους να μας «καινουργήσει»- αρκεί να Του δώσουμε τον σωρό μας , τα συντρίμμια μας…
26/7/05


Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Είναι ασφάλεια η προσευχή Γεροντας Παισιος

Είναι ασφάλεια η προσευχή

- - Πώς θα νιώσουμε, Γέροντα, την προσευχή ως ανάγκη;
- - Έπρεπε να είχατε πάει στον πόλεμο για να μπορούμε να συνεννοηθούμε! Στον στρατό, εν καιρώ πολέμου, όταν είμασταν σε συνεχή επαφή και «εν δι

αρκεί ακροάσει» με το κέντρο , είχαμε περισσότερη σιγουριά. Όταν επικοινωνούσαμε κάθε δύο ώρες , νιώθαμε μια ανασφάλεια. Όταν επικοινωνούσαμε μόνο δύο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ, τότε νιώθαμε ξεκρέμαστοι. Το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή. Όσο περισσότερο προσεύχεται κανείς, τόσο περισσότερη πνευματική σιγουριά νιώθει . Είναι ασφάλεια η προσευχή.
Αν βρισκώμαστε σε συνεχή επαφή και «εν διαρκεί ακροάσει» με τον Θεό, θα προλαβαίνουμε κάθε κακό. Μια φορά μέσα σε ένα λεωφορείο ήταν ένας μοναχός που προσευχόταν με κλειστά μάτια και οι άλλοι νόμιζαν ότι κοιμάται. Κάποια στιγμή ένα φορτηγό που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση χτύπησε πάνω σε μια κολόνα της ΔΕΗ και τα αυτοκίνητα που έρχονταν από το ένα και από το άλλο ρεύμα συγκρούστηκαν μεταξύ τους και έπαθαν μεγάλη ζημιά. Το λεωφορείο όμως βρέθηκε λίγα μέτρα έξω από τον δρόμο, σαν να το πήρε ένα αόρατο μέχρι, και κανένας δεν έπαθε τίποτε. Η προσευχή του μοναχού τους έσωσε.
- - Γέροντα, συχνά λαϊκοί ρωτούν πως θα συνηθίσουν να προσεύχωνται.
- - Κοίταξε, παλιά, μερικοί που ξεκινούσαν για τον Μοναχισμό και είχαν σκληρό χαρακτήρα, πήγαιναν και ασκήτευαν σε απόκρημνα βράχια, μέσα σε σπηλιές, σε τάφους ειδωλολατρών ή σε κατοικητήρια δαιμόνων. Εκεί διέτρεχαν ένα σωρό κινδύνους – έτρεμαν μήπως ξεκοπή ο βράχος, μούγκριζαν οι δαίμονες κ.λπ. - , και ο φόβος τους ανάγκαζε να φωνάζουν συνέχεια: «Χριστέ μου, Παναγία μου». Έτσι τους έμενε η καλή συνήθεια της αδιάλειπτης προσευχής. Σήμερα, με τα ξενύχτια, τα ναρκωτικά κ.λπ., πολλοί από αυτούς που οδηγούν δεν ελέγχουν τον εαυτό τους. Οπότε ξεκινάει κάποιος να πάη στη δουλειά του και δεν ξέρει αν θα γυρίση ζωντανός στο σπίτι του ή θα βρεθή σακατεμένος σε κανένα νοσοκομείο. Αυτό δεν τον αναγκάζει να λέη συνέχεια: «Χριστέ μου, Παναγία μου»; Αν οι λαϊκοί αξιοποιούσαν τους κινδύνους που διατρέχουν , θα μας είχαν ξεπεράσει εμάς τους μοναχούς στην προσευχή και θα απέφευγαν και τους κινδύνους…

Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 16 ΟΚΤ 2012

Πάτερ, τι να πρωτοπολεμήσω; Ξεσηκώθηκαν όλα τα πάθη , και κείνο και κείνο και τα έχω χάσει

Είπε ένας υποτακτικός:
- Πάτερ, τι να πρωτοπολεμήσω; Ξεσηκώθηκαν όλα τα πάθη , και κείνο και κείνο και τα έχω χάσει.
Απαντά ο Γέροντας:
- Όχι, παιδί μου, έτσι. Τα πάθη δεν ξεσηκώνονται έτσι όλα μαζί˙ ένα –ένα ξεσηκώνεται. Σήμερα σε πολεμάει αυτό; Χτύπα το. Αύριο θα σε πολεμήση εκείνο; Χτύπα εκείνο. Και σιγά-σιγά χτυπώντας, χτυπώντας γίνεται η καταστολή των παθών κι εσύ θα αναχθής πνευματικά…
… Ας μας ελεήση ο Θεός, ας μας συγχωρέση για όσα κάνουμε. Να παρακαλούμε τον Θεό νύχτα-μέρα, να φωνάζουμε: «ήμαρτον». Και όταν σφάλλουμε σε κάτι να σηκώνουμε τα μάτια και να λέμε: «Συγγνώμη, έσφαλα». Και μετά να τρέχουμε στον πνευματικό, να το εξομολογούμεθα, να φεύγη, να μην το έχουμε μέσα μας. Και εάν ξαναπέφτουμε, να το ξαναλέμε, να το ξεκαθαρίζουμε. Κι αν κάνουμε έτσι, τότε θα περάσουμε στην Βασιλεία του Θεού. Και εκεί επάνω είναι ανάπαυσις˙ «Ουκ έστι θλίψις, ουκ έστι πόνος, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. Αφαιρέσει Κύριος ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών ημών». Αιώνια ζωή, ανάπαυσις μέσα στο φως του Θεού. Μέσα στο άκτιστον φως του Θεού, ως άγγελος θα ψέλνης τον Τρισάγιον ύμνον. Εκεί επάνω είναι τα πάντα εν ειρήνη˙ και μόνο , που ξέρεις ότι πέρασες στην Βασιλεία του Θεού και δεν πρόκειται πλέον να δης θλίψι και στενοχώριες στους αιώνες των αιώνων, είναι αρκετό.
Λοιπόν, εφ’ όσον εμείς ήρθαμε εδώ, για να περάσουμε σ’ αυτόν τον Παράδεισο και σ’ αυτήν την ανάπαυσι, εκεί να τείνουμε τώρα. Άνθρωποι είμαστε. Θα πέσουμε, θα σηκωθούμε. Όχι απελπισία, όχι απόγνωσι. Αυτά είναι του διαβόλου. Εμείς με ελπίδα κάποια μέρα θα τον φέρουμε «βόλτα» τον διάβολο και θα περάσουμε μέσα στην Βασιλεία του Θεού.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.



Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
( ΟΜΙΛΙΑΙ)
ΤΟΜΟΣ Α΄
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ ,βε΄ 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15 ΟΚΤ 2012

Βλέπω τί μας περιμένει, γι’ αυτό πονάω.

Περνούν τα χρόνια και τί δύσκολα χρόνια! Δεν τελειώνουν τα θέματα. Βράζει το καζάνι. Αν δεν είναι λίγο δυναμωμένος κανείς ,πώς θα μπορέση να αντιμετωπίση μια δύσκολή κατάσταση; Ο Θεός δεν έκανε ανεπρόκοπους ανθρώπους. Πρέπει να καλλιεργήσουμε το φιλότιμο. Αλήθεια, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένα τράνταγμα, πόσοι θα σταθούν όρθιοι; Πριν από τον πόλεμο του ’40 , στην Κόνιτσα, εκεί που είχα το μαραγκούδικο ήταν η αγορά και έφερναν οι χωρικοί καλαμπόκι, σιτάρι κ.λπ. Μερικοί πλούσιοι – τί πλούσιοι, αυτοί δηλαδή που έπαιρναν κάποιους τόκους από τις Τράπεζες- ,όταν πήγαιναν οι καημένοι οι χωρικοί το καλαμπόκι στην αγορά, για να το πουλήσουν, αυτοί το κλωτσούσαν με το πόδι και ρωτούσαν πόσο έχει. Όταν ήρθε ο πόλεμος και αναγκάσθηκαν να τα πουλήσουν όλα, «καλημέρα» έλεγε ο ένας, «έχεις καλαμπόκι;» ρωτούσε ο άλλος. Γι’ αυτό τώρα να ευχαριστήτε τον Θεό για όλα. Κοιτάξτε να ανδρωθήτε. Σφιχτήτε λιγάκι. Βλέπω τί μας περιμένει, γι’ αυτό πονάω. Μην αφήνετε τον εαυτό σαι χαλαρό. Ξέρετε τί τραβάνε αλλού οι Χριστιανοί; Στην Ρωσία μέσα στα κάτεργα. Τί δυσκολίες! Πού πνευματικά βιβλία! Αφήστε την Αλβανία. Δυστυχία! Δεν έχουν να φάνε. Ούτε Εκκλησίες άφησαν ούτε μοναστήρια. Τα ονόματά τους τα άλλαξαν και αυτά, γιατί δεν ήθελαν να ακούγωνται χριστιανικά ονόματα. Και στην Αμερική ακόμη, οι Ορθόδοξοι είναι λίγοι, σκορπισμένοι σε διάφορα μέρη, και ξέρετε τί τραβάνε; Να μην υπάρχη ορθόδοξη κοινότητα, να πηγαίνουν με το τραίνο ώρες μακριά, για να εκκλησιασθούν, να έρχωνται στο Άγιον Όρος να συμβουλευθούν για ένα θέμα! Είναι μεγάλη αχαριστία αυτό το χαλαρό πνεύμα που υπάρχει στην Ελλάδα.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ  ΑΦΥΠΝΗΣΗ 


ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 15 ΣΕΠ 2012 

Όσιος Γερβάσιος ο Καρακαλληνός , ο δια Χριστόν Σαλός.

14 Οκτωβρίου

Ο Γερβάσιος έζησε τον 19ο μ.Χ. αιώνα και καταγόταν από το χωριό Γομάτι της Χαλκιδικής. Από νεανική ηλικία εγκατέλειψε τα κοσμικά και εκάρει μοναχός στη μονή Καρακάλλου του Αγίου Όρους. Εκεί ασκήθηκε αυστηρά και κατάφερε να φτάσει σε ύψη χριστιανικής ταπείνωσης. Για να αποφύγει την αναγνώριση των αρετών από τους υπόλοιπους πατέρες της μονής, έφυγε για να ασκηθεί κατά μόνας. Διαβάζοντας τους βίους των αγίων Συμεών (+21 Ιουλίου) και Ανδρέου (+28 Μαΐου ) των δια Χριστόν σαλών, αποφάσισε να τους μιμηθεί.
Τριγύριζε ολομόναχος σε όλα τα μήκη και πλάτη του Αγίου Όρους , ζώντας με ιδιόρρυθμο τρόπο, προκαλώντας παράλληλα τις ειρωνείες και τους γέλωτες όσων δεν τον ήξεραν. Μετά όμως την ειρηνική κοίμησή του, στις 14 Οκτωβρίου 1830 μ.Χ. , η ευωδία του τιμίου λειψάνου του έκανε σ’ όλους γνωστή την αγιότητά του και τη χάρη που αξιώθηκε να λάβει από τον Κύριό μας.

Από το βιβλίο “Εμπαίζοντες
«Ημείς μωροί
δια Χριστόν»”
Ίκαρος Πετρίδης
Εκδόσεις: ΜΟΡΦΗ εκδοθήτω
Αθήνα
Μάρτιος 2008

Το ξεπέρασμα της ψυχοπάθειας

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΝΙΓΕΤΑΙ στις θλίψεις, στις στενοχώριες και στα αδιέξοδα της ζωής κινδυνεύει να ψυχοπλακωθεί και να γίνει παρανάλωμα του πειρασμού. Μη φοβάσαι τον άνθρωπο που με εσωτερική ένταση και σιωπηλή κραυγή αγωνίας στρέφει την προσοχή του προς τον Κύριο και τους αγαπημένους του αγίους. Κατ’ αναλογία της πειρασμικής πίεσης πρέπει ν’ αυξάνει και η εσωτερική ένταση προς τον Θεό, για να διατηρήσει την ισορροπία του ο άνθρωπος. Σε αυτό βοηθούν κινήσεις διακονίας προς τον συνάνθρωπο ή οι μετάνοιες ή ύψωση των χεριών προς τον ουρανό.

Η μεγάλη αγάπη προς του άλλους βοηθάει στο ξεμπούκωμα της ψυχής. Σκέφτεσαι: «Πώς θα με δουν έτσι κακόκεφο και σκυθρωπό; Αυτοί περιμένουν από μένα έναν λόγο παρακλήσεως. Δεν έχω δικαίωμα να αφήσω τον εαυτό μου να πέσει. Λαχταράς να τους μεταδώσεις χαρά. Έτσι γεννιέται η σιωπηλή προσευχή . Θεραπεύεσαι από τυχόν ψυχοπάθειες και βοηθάς τον πλησίον.
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, άκουγα υπομονετικά έναν στενάχωρο άνθρωπο για τέσσερις ώρες, και παράλληλα τρεις άνθρωποι με ενόχλησαν στο κινητό για να μου εξομολογηθούν τον πόνο τους. Η θλίψη με συνείχε. Με όλα αυτά είχα κουραστεί ψυχικά. Όμως, είχα κι αγωνία γιατί με περίμεναν ασμένως στο σπίτι συγγενείς που επιθυμούσαν να τους πω πώς πέρασα στους αγιασμένους τόπους που επισκέφτηκα. Δεν μου επιτρεπόταν να τους πλησιάσω με πρόσωπο θλιμμένο. Για να ξεπεράσω την εσωτερική πίκρα, αύξησα την εσωτερική δύναμη της ψυχής με την προσευχή και μπήκα στο σπίτι ως χείμαρρος. Η αγάπη για τους συγγενείς μου με έκανε να σταθώ στα πόδια μου και να τους διηγηθώ ωραίες εμπειρίες.
Σε μία αγρυπνία κάποιος μοναχός, για να ξεπεράσει τον πόλεμο κατά των λογισμών, μετρούσε τα λαμπάκια του πολυελέου. Έτσι ο διάβολος ικανοποιήθηκε και έφυγε. Καμιά φορά το πειρασμικό γρονθοκόπημα είναι τόσο δυνατό, που σου φέρνει ζαλάδα. Χάνεις το φως σου. Μη στενοχωριέσαι. Ύστερα από λίγο θα συνέλθεις. Κάνεις τον «ψόφιο κοριό» και ο αντίπαλος νομίζει ότι σε σκότωσε και φεύγει. Προσπάθησε να κάνεις έναν ουδέτερο λογισμό, να μην αντιστέκεσαι με πείσμα και βία στο κακό.


Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

“Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός»

«Ο δρόμος του Χριστού είναι να αγαπάμε όλους τους ανθρώπουςκαι αυτούς, που μας αγαπούν και αυτούς που μας μισούν. Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλη ο άλλος, , να
\μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη. Και με την αγάπη, που θα του δείξετε, θα τον υποχρεώσετε να σας ζητήση συγγνώμη, εάν βέβαια είναι άνθρωπος με συνείδηση. Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη. Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξη, γιατί θα πληθύνη το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήση και να έχετε μισθό από τον Θεόν.

“Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός»

TOY ΟΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΣΙΔΗ !

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15 ΣΕΠ 2012 

Γνώμες αγίων Πατέρων"

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

- Ο Θεός είναι αυτάρκης και τίποτα και κανέναν δεν έχει ανάγκη. Η αμοιβή και το κέρδος ,από τις υπηρεσίες μας στον Θεό, πάλι σ’ εμάς τους ίδιους επιστρέφουν.
- Δεν υπάρχει αθλιώτερος από εκείνον που χάνει τα ουράνια αγαθά, ούτε και μακαριότερος από εκείνον που κατορθώνει να τα κερδίσει.
- Ας μη νυστάζουμε και ας μη πούμε: αυτό δεν είναι τίποτα, εκείνο δεν είναι σπουδαίο. Από εκεί που δεν το περιμέναμε, πολλές φορές πάθαμε την συμφορά.
- Με φόβο πολύ να προσέχουμε την στενή και τεθλιμμένη οδό την οποία βαδίζουμε και να περπατούμε με διαρκή τρόμο μήπως πέσουμε.
- Η διάθεση να γελάμε υπάρχει από τη φύση μέσα μας , για να γελάμε όταν δούμε ένα φίλο μας ύστερα από πολύ καιρό, για να εμψυχώνουμε εκείνους που είναι φοβισμένοι και όχι για να χαχανίζουμε και να γελάμε συνεχώς σε ακατάλληλες περιστάσεις.
- Ανώτεροι και καλύτεροι είναι εκείνοι οι οποίοι δεν είναι προσηλωμένοι στις απολαύσεις της παρούσας και πρόσκαιρης ζωής.
- Εδώ ( στη γη ) υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ κόπων και κέρδους… προκειμένου όμως περί της Βασιλείας των ουρανών, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο μεν κόπος είναι λίγος, το δε κέρδος άπειρο.
- Πολλούς δρόμους μας έδωσε ο Θεός για να πετύχουμε την σωτηρία μας, αρκεί μόνον να μη γινόμαστε αδιάφοροι.
- Η ειρήνη είναι η μητέρα όλων των αγαθών και η προϋπόθεση κάθε χαράς.
- Τόσο σπουδαίο αγαθό είναι η ειρήνη, ώστε εκείνοι που δημιουργούν και επαναφέρουν την ειρήνη ονομάζονται υιοί Θεού ( Ματθ. ε’ 9)… ενώ οι πράττοντες το αντίθετο πρέπει να ονομάζονται υιοί του διαβόλου.
- Ο γνήσιος χριστιανός, δεν κατηγορεί, δεν ονειδίζει, ούτε κάνει τίποτα άλλο από όσα απαγορεύονται, αλλά τηρεί με προσοχή και επιμέλεια τις εντολές του Χριστού και εκτελεί αυτές.
- Ο γνήσιος χριστιανός ,παραμένει πάντοτε αγαθός, ευσεβής και αγνός, σαν να έχει διαρκώς μέσα του τον Θεό και να είναι ολόκληρος αφοσιωμένος στον Θεό.
- Ο γνήσιος χριστιανός, σε κάθε ενέργειά του κατευθύνεται από την ενθύμηση του Θεού και τις εντολές του, και όταν βρίσκεται σε αμηχανία και όταν αναπαύεται , και όταν σηκώνεται και όταν τρώει και όταν πίνει όλη την ημέρα κατά την αγία Γραφή
- Ο γνήσιος χριστιανός, τιμά εκείνους που τον γέννησαν και δεν κακολογεί τον πατέρα και την μητέρα του. Φροντίζει για τους υφισταμένους του και ιδιαίτερα για τους υπηρέτες της Πίστεως… ]

Από το βιβλίο " Γνώμες αγίων Πατέρων"
+ Κυρίλλου Ιερομόναχου 

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15 0ΚΤ 2012

Γέροντα, πώς συμβαίνει μερικές φορές ,αυτός που βοηθιέται, να φέρεται άσχημα προς αυτόν που τον βοήθησε

Ο διάβοΓέροντα, πώς συμβαίνει μερικές φορές ,αυτός που βοηθιέται, να φέρεται άσχημα προς αυτόν που τον βοήθησελος πάει και κεντάει τον άλλον, ώστε να μας φερθή άσχημα και να αγανακτήσουμε, οπότε χάνουμε το καλό. Δεν φταίει ο άνθρωπος˙ο διάβολος κεντάει τον άνθρωπο, για να μας κάνη να τα χάσουμε όλα. Όταν κάνετε μια καλωσύνη, να αισθάνεσθε πάντα πως ό,τι κάνετε έχετε υποχρέωση να το κάνετε και να είστε έτοιμες να αντιμετωπίσετε πειρασμό, για να μη χάσετε το καλό που κάνατε, αλλά να το κερδίσετε όλο. Κάνει λ.χ. ένας μια ελεημοσύνη, χωρίς να έχη σκοπό να την φανερώση. Μπαίνει ο πειρασμός στην μέση και βάζει άλλους να του πουν «εσύ ο φιλάργυρος, που δεν έκανες τίποτε κ.λπ., ο τάδε έκανε αυτό, ο τάδε εκείνο», για να τον αναγκάση να πη και αυτός… ταπεινά «έκανα και εγώ κάτι μικρό, ένα νοσοκομείο» ή να τον αναγκάση να αγανακτήση να αγανακτήση και να πη «ποιός εγώ, που έκανα αυτό και αυτό;» και να τα χάση όλα. Ή θα βάλη αυτόν που ευεργέτησε να του πη: «Αχάριστε, εκμεταλλευτά κ.λπ.», μέχρι να του απαντήση: «Εγώ εκμεταλλευτής; Εγώ που σου έκανα εκείνη την καλωσύνη , εκείνη την ευεργεσία;». «Βρε τον αχάριστο, θα πη μετά, δεν ήθελα να μου πη “ευχαριστώ”, αλλά τουλάχιστον να το αναγνώριζε». Όταν όμως κανείς περιμένη αναγνώριση, πάει, τα χάνει όλα. Ενώ, αν βάλη έναν καλό λογισμό και πη «καλύτερα που ξέχασε την καλωσύνη που του έκανα» ή «μπορεί να ήταν στενοχωρημένος ή κουρασμένος, γι’ αυτό μίλησε έτσι», δικαιολογεί τον άλλον και δεν χάνει. Όταν δεν περιμένουμε ανταπόδοση, τότε έχουμε καθαρό μισθό

. Ο Χριστός έκανε το παν για μας και εμείς Τον σταυρώσαμε. Τί ψάλλουμε;
«Αντί του μάννα χολήν». Πάντοτε να προσπαθούμε να κάνουμε το καλό, χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Απο το βιβλιο πνευματικη αφυπνηση

 

Ηλιας  χαιντουτης 14 οκτ 2012 

Μερικοί που τα έχουν όλα λένε: «Δεν υπάρχει φτώχεια σήμερα»

Στην Κρίση θα μας πη ο Χριστός: «Επείνασα και ουκ εδώσατέ μοι φαγείν».
Μερικοί που τα έχουν όλα λένε: «Δεν υπάρχει φτώχεια σήμερα». Δεν σκέφτονται τον άλλο. Δεν μπαίνουν στην θέση του άλλου, για να μην ενοχληθούν και χάσουν την ησυχία τους.

Έτσι όμως πώς να τον βρουν τον φτωχό; Αν σκέφτεται κανείς τον άλλο, βρίσκει τον φτωχό και βρίσκει και από τί έχει ανάγκη. Υπάρχουν τόσα ορφανά που δεν έχουν έναν άνθρωπο να χαϊδέψη λίγο το κεφαλάκι τους. Οι άνθρωποι ξεχνούν όσους υποφέρουν. Ο νους τους είναι σε όσους καλοπερνούν και συγκρίνουν μ’ αυτούς τον εαυτό τους και όχι με εκείνους που υποφέρουν.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ

 

HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   `14 ΟΚΤ 2012

 

Η παρουσία του Χριστιανού είναι ομολογία πίστεως

          Γέροντα, τα διάφορα κινήματα, οι διαμαρτυρίες που γίνονται από τους Χριστιανούς έχουν κάποιο αποτέλεσμα;

-                    Η παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως. Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήση περισσότερο , αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευτούν οι άλλοι και θα πουν: « Ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας. Συμφωνούν μαζί μας. » . Αν δεν αρχίσουν μερικοί να κτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνη μεγαλύτερο κακό. Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί , αλλά και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι , να κάνουν βόλτες. Είναι το σκάφος του Χριστού. Αυτοί είναι κατακριτέοι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν μεγάλο μισθό, πολυτελές αυτοκίνητο, να τρέχουν στις διασκεδάσεις … Και ύστερα κάνουν νόμο να παντρεύωνται με πολιτικό γάμο, νομιμοποιούν τις αμβλώσεις…Τι θα κάνη ο Θεός, άλλο θέμα.

Και με τις βλάσφημες ταινίες που παρουσιάζουν, θέλουν να γελοιοποιήσουν τον Χριστό. Το κάνουν, για να πουν : « αυτός ήταν ο Χριστός, τώρα θα έρθη ο Μεσσίας » , και  να παρουσιάσουν μετά τον « Μεσσία »  τους. Εκεί το πάνε.

-                    Οι άνθρωποι , Γέροντα, τα πιστεύουν και βλάπτονται!

-                    Ο βλαμμένος βλάπτεται. Τα πιστεύει, γιατί θέλει να δικαιολογήση τα αδικαιολόγητα και να αναπαύση τον λογισμό του. Με όλα αυτά τα βλάσφημα πάνε να δικαιολογήσουν ηθικές αταξίες. Το έχουν παρακάνει. Είχαν κάνει μήνυση ότι η ταινία « Ο τελευταίος πειρασμός » προσβάλει την θρησκεία και οι εισαγγελείς είπαν: « Δεν είναι τίποτε ! » . Τέτοιες βλασφημίες δεν ακούσθηκαν ποτέ! Για μας η διαμαρτυρία για την βλάσφημη εκείνη ταινία ήταν ομολογία πίστεως. Βέβαια με όλα αυτά τα βλάσφημα γίνεται και ένα καλό. Χωρίζει η ήρα από το σιτάρι, κοσκινίζεται ο κόσμος.

-                    Υπάρχουν ,Γέροντα, κάποια θέματα για τα οποία πρέπει να αμύνεται κανείς, είτε ως άτομο είτε ως ομάδα, και κάποια για τα οποία δεν πρέπει; Π.χ. εσείς, όταν σας είπαν ότι είστε αιρετικός , απαντήσατε, ενώ σε άλλες κατηγορίες σιωπήσατε.

Αυτό το λένε οι Άγιοι Πατέρες, δεν είναι ότι το λέω εγώ. Οποιαδήποτε άλλη κατηγορία με βοηθάει στην πνευματική ζωή, ενώ το « αιρετικός » με χωρίζει από τον Χριστό. 

-               Γέροντα, τα διάφορα κινήματα, οι διαμαρτυρίες που γίνονται από τους Χριστιανούς έχουν κάποιο αποτέλεσμα;

-                    Η παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως. Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήση περισσότερο , αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευτούν οι άλλοι και θα πουν: « Ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας. Συμφωνούν μαζί μας. » . Αν δεν αρχίσουν μερικοί να κτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνη μεγαλύτερο κακό. Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί , αλλά και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι , να κάνουν βόλτες. Είναι το σκάφος του Χριστού. Αυτοί είναι κατακριτέοι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν μεγάλο μισθό, πολυτελές αυτοκίνητο, να τρέχουν στις διασκεδάσεις … Και ύστερα κάνουν νόμο να παντρεύωνται με πολιτικό γάμο, νομιμοποιούν τις αμβλώσεις…Τι θα κάνη ο Θεός, άλλο θέμα.

Και με τις βλάσφημες ταινίες που παρουσιάζουν, θέλουν να γελοιοποιήσουν τον Χριστό. Το κάνουν, για να πουν : « αυτός ήταν ο Χριστός, τώρα θα έρθη ο Μεσσίας » , και  να παρουσιάσουν μετά τον « Μεσσία »  τους. Εκεί το πάνε.

-                    Οι άνθρωποι , Γέροντα, τα πιστεύουν και βλάπτονται!

-                    Ο βλαμμένος βλάπτεται. Τα πιστεύει, γιατί θέλει να δικαιολογήση τα αδικαιολόγητα και να αναπαύση τον λογισμό του. Με όλα αυτά τα βλάσφημα πάνε να δικαιολογήσουν ηθικές αταξίες. Το έχουν παρακάνει. Είχαν κάνει μήνυση ότι η ταινία « Ο τελευταίος πειρασμός » προσβάλει την θρησκεία και οι εισαγγελείς είπαν: « Δεν είναι τίποτε ! » . Τέτοιες βλασφημίες δεν ακούσθηκαν ποτέ! Για μας η διαμαρτυρία για την βλάσφημη εκείνη ταινία ήταν ομολογία πίστεως. Βέβαια με όλα αυτά τα βλάσφημα γίνεται και ένα καλό. Χωρίζει η ήρα από το σιτάρι, κοσκινίζεται ο κόσμος.

-                    Υπάρχουν ,Γέροντα, κάποια θέματα για τα οποία πρέπει να αμύνεται κανείς, είτε ως άτομο είτε ως ομάδα, και κάποια για τα οποία δεν πρέπει; Π.χ. εσείς, όταν σας είπαν ότι είστε αιρετικός , απαντήσατε, ενώ σε άλλες κατηγορίες σιωπήσατε.

Αυτό το λένε οι Άγιοι Πατέρες, δεν είναι ότι το λέω εγώ. Οποιαδήποτε άλλη κατηγορία με βοηθάει στην πνευματική ζωή, ενώ το « αιρετικός » με χωρίζει από τον Χριστό. 

 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ  ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ    ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   14  ΟΚΤ 2012

Β. Νικηφόρωφ - Βόλγιν: «Ο Χριστός με φράκο»

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr/2010/02/blog-post_2020.html

Το κείμενο πού ακολουθεί, είναι γραμμένο από το ρώσο λόγιο Βασίλειο
Ιωαχείμοβιτς Νιχηφόρωφ (1901-1941), γόνο φτωχής οικογένειας της Τβέρ, που, μετά
την επανάσταση του 1917, κατέφυγε στην Εσθονία.



Από το 1921 ο νεαρός εμιγκρές άρχισε, να δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια σε
περιοδικά και εφημερίδες με το ψευδώνυμο Βόλγιν (επειδή ο μεγάλος ρωσικός
ποταμός Βόλγας σχετιζόταν με τις παιδικές του αναμνήσεις).

Το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα ονομαστήρια της γης» και το 1938 «Το
οδοιπορικό ραβδί».



Ή επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος και στην Εσθονία, μετά την κατάληψή της από
τα σοβιετικά στρατεύματα (1940), τον αναγκάζει να σταματήσει τη
δημοσιογραφική-συγγραφική δραστηριότητα του. 'Ένα τρίτο βιβλίο του με τον τίτλο
«Αρχαία πόλη», πού από το 1939 ετοιμαζόταν να εκδοθεί, δεν θα δει τελικά το φως
της δημοσιότητας.



Το Μάιο του 1941, ενώ δουλεύει σε ναυπηγείο, συλλαμβάνεται από τη μυστική
αστυνομία και φυλακίζεται με την κατηγορία της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Λίγο
αργότερα μεταφέρεται στο Κύρωφ (Βιάτκα), οπού δικάζεται και καταδικάζεται σε
θάνατο.



Εκτελέστηκε με τουφεκισμό στις 14 Δεκεμβρίου του 1941 σαν εχθρός του λαού.
Αποκαταστάθηκε το 1991.




Το 1971 εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη μια επίτομη συλλογή δημοσιευμάτων του Β.
Νικηφόρωφ-Βόλγιν, στη ρωσική γλωσσά, με γενικό τίτλο «Το οδοιπορικό ραβδί». Ό
συγγραφέας αναπλάθει λογοτεχνικά, με απαράμιλλη ενάργεια και περιγραφική δύναμη,
αυθεντικές μαρτυρίες και πραγματικά περιστατικά της εποχής του — εποχής
συνταρακτικής, «αποκαλυπτικής» για την πατρίδα του και την Εκκλησία της.

«Ο Χριστός με φράκο»

Φαίνεται πώς είχαν σχεδιάσει από καιρό να κάνουν
αντιπερισπασμό στη νυχτερινή ακολουθία της Αναστάσεως. Ολόκληρη τη Μεγάλη
Εβδομάδα ήταν αναρτημένα πλακάτ σ' όλα τα κεντρικά και πολυσύχναστα σημεία
της πόλης:

Όρθρος της Κομσομόλ!

Ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα!

Ελατέ να δείτε τη νέα κωμωδία του Αντώνη Ίζιουμωφ

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ
ΦΡΑΚΟ

 

Στον κεντρικό ρόλο

Ο ηθοποιός του θεάτρου Μόσχας

Αλέξανδρος Ροστόβτσεφ.

Χείμαρρος ευφυολογίας! Τρελό γέλιο!

Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, η δημοτική μπάντα
πέρασε απ’ όλους τους δρόμους της πόλης, καλώντας το λαό στην παράσταση.
Μπροστά από τους οργανοπαίχτες πήγαινε ένας σωματώδης νεαρός με Ιερατική

αμφίεση και καλυμμαύχι. Κρατούσε ένα πλακάτ σαν
λάβαρο, οπού ήταν ζωγραφισμένος ο Χριστός με φράκο και ψηλό καπέλο! Στα
πλάγια βάδιζαν κομσομόλοι με αναμμένες δάδες. Όλη η πόλη είχε σηκωθεί στο
πόδι.

Πλήθος άρχισε να καταφθάνει στο θέατρο. Πάνω από την
κεντρική είσοδο του έγραφε με κόκκινα φωτεινά γράμματα: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ

Στη μεγάλη αίθουσα τα μεγάφωνα μετέδιδαν ραδιοφωνική
ομιλία από το σταθμό της Μόσχας με θέμα: «Ό αισχρός ρόλος του
χριστιανισμού στην Ιστορία των λαών». Όταν σταμάτησαν τα μεγάφωνα, η
χορωδία των κομσομόλων, με συνοδεία ακορντεόν, άρχισε να τραγουδάει:

Με την προσευχή δε βλέπω προκοπή.

Σβησμένο είναι το χέρι μου.

Δε θέλω, όχι, τον προφήτη Ηλία!

Δώστε μου το φως του Ηλία*!...

 Το πλήθος ξέσπασε σε αλαλαγμούς, βρισιές και
χαχανητά. Έβαλαν τα χέρια στους γοφούς, έτριξαν τα δόντια, βρυχήθηκαν:

  — Κι άλλο, παιδιά! Πιο άγρια! Βαράτε!...

  ... Τρεις γριές ψωμολυσσιάρες

 Δυο σαρακιασμένοι γέροι

Άδειο, άδειο το εκκλησάκι

Δεν μαζεύει πια πεντάρα!...

 

— Πιο δυνατά! Δώστε του! Πιο ζωντανά!

 

...Αχ, αυγουλάκι μου

δεν έχεις τσουγκριστεί

Με πόσες θεϊκές κουταμάρες έχουμε ποτιστεί!...

— Πιό-δυ-να-τά! Καί-πιό-σκλη-ρά!

  Πλησίαζαν μεσάνυχτα.

Από τη μικρή εκκλησούλα, πού ήταν κοντά στο θέατρο,
βγήκαν οι πιστοί για την τελετή της Αναστάσεως. Σκοτάδι. Οι άνθρωποι δεν
ξεχωρίζουν — μονάχα οι φλογίτσες των κεριών, πού τρεμόπαιζαν και
προχωρούσαν αργά-αργά.

 «Την ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι
υμνούσιν εν ουρανοίς...»

 

Σαν είδαν τη λιτανεία οι κομσομόλοι, ξελαρυγγιάστηκαν
στα γιουχαίσματα και τα σφυρίγματα.

 

Το 'στησαν πάλι στο τραγούδι:

 

Έ, συ, μηλαράκι μου, κυλίσου

Ό δρόμος είναι γλιστερός

Παράσυρε όλους τους αγίους

Πάσχα των κομσομόλων.

 

Οι φλόγες των κεριών ήταν τώρα ακίνητες μπροστά στην
είσοδο του ναΐσκου.

Από κει ήρθε η απόκριση στο τραγούδι των κομσομόλων:

 

«Χριστός ανέστη εκ νεκρών

θανάτω θάνατον πατήσας

καί τοις εν τοις μνήμασι

ζωήν χαρισάμενος»!

 

Ή μεγάλη αίθουσα του θεάτρου ήταν γεμάτη κόσμο. Ή
παράσταση άρχισε... Πράξη πρώτη:

 

Πάνω στη σκηνή είχαν αναπαραστήσει το ιερό ενός ναού.
Στην υποτιθέμενη αγία τράπεζα βρίσκονταν μπουκάλια με κρασί και μεζέδες.
Ολόγυρα, σε ψηλά καθίσματα — αυτά πού έχουν στα μπαρ — ήταν καθισμένοι οι
ηθοποιοί, ντυμένοι με Ιερατικά άμφια. Τσούγκριζαν και έπιναν με άγια
ποτήρια. Κάποιος άλλος, με διακονικό στιχάρι, έπαιζε φυσαρμόνικα. Στο
πάτωμα κάθονταν σταυροπόδι μερικές τάχα καλόγριες κι έπαιζαν χαρτιά.

 

Οι θεατές έσκαγαν στα γέλια.

 

Κάποιος ζαλίστηκε. Την ώρα πού τον έβγαζαν από την
αίθουσα, βρυχιόταν σαν θηρίο, γελώντας αγρία και κουνώντας το κεφάλι, μα
έχοντας το βλέμμα πάντα καρφωμένο στη σκηνή, οι παράξενοι μορφασμοί του
χλωμού προσώπου του προκάλεσαν περισσότερο γέλιο...

 

Στο διάλειμμα οι υπεύθυνοι της παραστάσεως έλεγαν:

 

— Όσα είδατε είναι μόνο τα λουλούδια, καρποί θα
'ρθουν σε λίγο! Περιμένετε... Στη δεύτερη πράξη θα βγει ο Ροστόβτσεφ, και
τότε πραγματικά θα τρελαθείτε!...

 

Πράξη δεύτερη:

 

Ό διάσημος ηθοποιός παρουσιάστηκε στη σκηνή κάτω από
θύελλα ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων. Φορούσε μακρύ, λευκό χιτώνα και
στα χέρια του κρατούσε χρυσό Ευαγγέλιο. Παρίστανε το Χριστό. Σύμφωνα με το
έργο, έπρεπε να διαβάσει δυο στίχους — μονό δυο στίχους — από τους
Μακαρισμούς. Πλησίασε αργά, με ιεροπρέπεια, σ' ένα αναλόγιο και ακούμπησε
το Ευαγγέλιο. Με τη βαθιά, κυματιστή φωνή του αναφώνησε:

 

- Πρόσχωμεν!

 

Στην αίθουσα ξαφνικά βασίλεψε απόλυτη σιωπή.

 

Ό Ροστόβστεφ άνοιξε το Ιερό βιβλίο και άρχισε να
διαβάζει:

 

— Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν
η βασιλεία των ουρανών…Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται...

 

Στο σημείο αυτό έπρεπε να σταματήσει. Εδώ ακριβώς θα
απάγγελλε έναν φοβερό, χλευαστικό, βλάσφημο μονόλογο, πού θα τελείωνε με
τη φράση: "Φέρτε μου το φράκο και το καπέλο!"

 

Δεν έγινε όμως αυτό!

 

Ό ηθοποιός απροσδόκητα σωπαίνει. Και η σιωπή του
κρατάει τόσο πολύ, πού από τα παρασκήνια αρχίζουν ν' ανησυχούν. Του
υπαγορεύουν τα λόγια πού έπρεπε να πει, του κάνουν απεγνωσμένα νοήματα...
αυτός όμως στέκεται σαν μαρμαρωμένος. Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν
καταλαβαίνει τίποτα.

 

Τέλος, σε μια στιγμή, συνταράζεται ολόκληρος. Με
τρομαγμένο βλέμμα κοιτάζει το ανοιχτό Ευαγγέλιο. Τα χέρια του τραβάνε
σπασμωδικά το χιτώνα. Το πρόσωπο του αλλοιώνεται. Στυλώνει τα μάτια στο
βιβλίο και αρχίζει πρώτα να ψιθυρίζει κι έπειτα να διαβάζει όλο και πιο
δυνατά:

 

— Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την
δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται. Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί
ελεηθήσονται...

 

Είναι απίστευτο: Στο θέατρο, πού πριν από λίγο το
δονούσαν οι βλαστήμιες και οι εμπαιγμοί, επικρατεί τώρα νεκρική σιγή. Και
μέσα σ' αυτή τη σιγή κυκλοφορούν, σαν τις πασχαλινές λαμπάδες ολόγυρα στην
εκκλησία, τα λόγια του Χρίστου:

 

— Υμείς έστε το φως του κόσμου... αγαπάτε τους
εχθρούς υμών... προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς καΐ διωκόντων
υμάς...

 

Ό Ροστόβτσεφ διάβασε αργά και καθαρά ολόκληρο το
πέμπτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον ευαγγελίου, και κανένας δεν κουνήθηκε,
κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε. Μήπως η Ιερόσυλη μεταμόρφωση του ηθοποιού είχε
αποκαταστήσει μπροστά στα μάτια τους — όπως, άλλωστε, και στου ίδιου τα
μάτια — τη γκρεμισμένη εικόνα του ζωντανού Κυρίου;...

 

Στα παρασκήνια ακούγονταν δυνατοί ψιθυρισμοί και
νευρικοί βηματισμοί. Δεν είναι δυνατόν! Θ’ αστειεύεται ο Ροστόβτσεφ!
Κάποιο κόλπο σκαρώνει! Να, τώρα, οπού να 'ναι, μ’ ένα χτύπημα στα γόνατα,
με δυο του λέξεις, θα ξεσηκώσει το κοινό! θα τους κάνει να χτυπιούνται!...

 

Μα στη σκηνή έγινε κάτι ακόμα πιο απροσδόκητο, πού
έκανε αργότερα ολόκληρη τη χώρα να το συζητάει:

 Ό Ροστόβτσεφ σχημάτισε μ’ ευλαβική
επίδεκτικότητα πάνω στο σώμα του το σημείο του σταυρού, και είπε:

 

- Μνήσθητί μου. Κύριε, όταν έλθης εν τη
βασιλεία σου!...

 

Κάτι ακόμα πήγε να πει, αλλά τη στιγμή εκείνη
κατέβασαν την αυλαία. Μετά από λίγα λεπτά, μια νευρική φωνή ανακοίνωσε από
τα μεγάφωνα:

— Λόγω ξαφνικής ασθένειας του
συντρόφου Ροστόβτσεφ, η σημερινή θεατρική παράσταση ματαιώνεται!

* Υπονοούν
τον Λένιν, του οποίου ο πατέρας λεγόταν Ηλίας.

 http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr/2010/02/blog-post_2020.html