Νίκος Αναδιώτης: “Πριν παντρευτώ πήγα να εξομολογηθώ”

Για την σχέση του με την σύζυγό του, αλλά και την σχέση του με το Θεό μίλησε ο Νίκος Αναδιώτης και το γεγονός ότι εξομολογείται συχνά μίλησε ο Νίκος Αναδιώτης στην εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδη. “Είναι από τα καλύτερα πράγματα που κάνω ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η εξομολόγηση. Δεν το κάνω πολλά χρόνια, αλλά το έχω μετανιώσει που δεν το έχω κάνει από νωρίτερα. Τελευταία φορά πριν παντρευτώ πήγα να εξομολογηθώ” είπε ο γνωστός ηθοποιός.
Δείτε το βίντεο που προβλήθηκε στην εκπομπή “Ελένη”:

 

 

http://katanixis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7430.html?spref=fb

Σήμερα ξεκινάει η νηστεία-σαρακοστή των Χριστουγέννων

Κατά την νηστεία αυτή τρώμε ψάρι (όλες τις ημέρες πλην Τετάρτης και Παρασκευής) από την αρχή της μέχρι και την 17η Δεκεμβρίου (αν δεν είναι Τετάρτη ή Παρασκευή).

Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει.

Από την 18η μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής, επιτρέπεται μόνο η κατάλυση οίνου και ελαίου εκτός, βέβαια, των ημερών Τετάρτης και Παρασκευής που θα παρεμβληθούν και κατά τις οποίες τηρούμε ανέλαιη νηστεία.

Επίσης, με ξηροφαγία θα πρέπει να νηστεύουμε την πρώτη ημέρα της νηστείας, 15η Νοεμβρίου, καθώς και την παραμονή της εορτής, εκτός βέβαια κι αν πέσουν Σάββατο ή Κυριακή.

Ό Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναµος, καί θά δώση τήν θεϊκή Του δύναµη, νά συντρίψουµε τά κέρατα τού πονηρού..

Ποτέ δεν πρέπει νά ξεχνούµε ότι έχουµε δίπλα µας,
έκτος άπό ανθρώπους πού µπορούν νά µας βοηθήσουν
πνευµατικά, καί τόν ϊδιο τόν Χριστό πού µαςβοηθάει, τήν Παναγία, τά Χερουβείµ, τά Σεραφείµ καί τους Αγίους Πάντες. Θάρ-ρος λοιπόν!
Ό Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναµος, καί θά δώση τήν θεϊκή Του δύναµη, νά συντρίψουµε τά κέρατα τού πονηρού....

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β

 

HΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15ΝΟΕ  2012 

Η ευλογημένη φτώχεια-Οι διαδοχικές κατοχές

ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ τις απέκτησα στον καιρό της φτώχειας μου, και τις μεγάλες πειρασμικές επιθέσεις τον καιρό της ανέσεώς μου. Στον καιρό της φτώχειας αγωνίστηκα σκληρά, εργάστηκα, γιγάντωσα το δεντράκι μου, όπως τα δένδρα στις πλαγιές των βουνών που τα χτυπά το ξεροβόρι και είναι ανθεκτικά , σε αντίθεση με αυτά του θερμοκηπίου , τα ευαίσθητα. Τότε έλαβα τις υποδομές για τις ευλογίες που μου έφερε ο Θεός αργότερα.
Μέναμε επί 25 χρόνια σε ένα αρκετά μικρό σπίτι στην οδό Αιδεσίου στο Παγκράτι. Στη μοναδική κρεβατοκάμαρα κοιμόμασταν όλη η οικογένεια: οι γονείς , τα δύο αδέλφια μου κι εγώ. Το σαλονάκι είχε μετατραπεί σε υπνοδωμάτιο του θείου Παναγιώτη. Σε αυτό το ταπεινό ενοικιαζόμενο σπίτι δεχτήκαμε πολλές ευλογίες από τον Θεό˙ γνωρίσαμε τον π. Πορφύριο , τον π. Παϊσιο και τον σοφό πνευματικό μας π. Δανιήλ. Σε αυτό το σπίτι, η αδελφή μου γνώρισε τον άντρα της κι ο αδελφός μου την ορθόδοξη πια Μαροκινή γυναίκα του. Εκεί, στερέωσα την απόφασή μου για την μοναχική ζωή, μελέτησα τους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας και πλήθος ορθοδόξων βιβλίων, αποδελτιώνοντας πολλά κείμενα˙ εκεί, ένιωσα τη δύναμη και τη χάρη της προσευχής˙ εκεί ,μελετώντας σε όποια γωνιά του σπιτιού ήταν εύκαιρη, τελείωσα το Πανεπιστήμιο.
Αλήθεια, πόσο πολύ ωφέλησαν πνευματικά οι μεγάλες στερήσεις, η θλίψη και ο πόνος, τη γενιά των πατεράδων μας στα χρόνια της Κατοχής… Έμαθαν να εκτιμούν τα αγαθά της γης˙ σεβάστηκαν και αγάπησαν τον μόχθο, δούλεψαν σκληρά, δημιούργησαν. Δυστυχώς, σήμερα, ζούμε μία άλλη κατοχή, πολύ επικίνδυνη και ύπουλη. Μας έχει καταλάβει ο πονηρός μ’ όλη την παρέα του˙ μελαγχολίες, στενοχώριες, καταθλίψεις, συναισθηματικές απογοητεύσεις. Οι κατοχές διαδέχονται η μία την άλλη. Όποιος πει ότι είναι ελεύθερος , γελάει τον εαυτό του. Μόνον ο σκλαβωμένος στον Χριστό άνθρωπος «περιγελά» τα πράγματα αυτού του κόσμου˙ είναι αληθινά ελεύθερος. Όμως η αγάπη του Θεού τον «σκλαβώνει» κι έτσι σκλαβώνεται οικειοθελώς στον κάθε πάσχοντα αδελφό, για να του προσφέρει παρηγοριά.
6/8/07


Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Μάθε να περιμένεις (συνέχεια)

…Είναι ανάγκη να περιμένεις. Ο σπόρος που φυτεύεις ν’ ανθίσει, θέλει χρόνο να καρπίσει. Φυτεύεις σπόρους. Είσαι μάνα. Είσαι πατέρας. Είσαι φοιτητής και φοιτήτρια. Είσαι μαθητής και μαθήτρια. Είσαι γέροντας, γερόντισσα. Ό,τι κι αν είσαι, σπέρνεις. Διαρκώς σπέρνεις σπόρους. Να έχεις τη βεβαιότητα ότι ο σπόρος σου θ’ ανθίσει. Αυτά που λες θα πιάσουν τόπο. Αλλά για να γίνει αυτή η ανθοφορία και καρποφορία , θέλει να περιμένεις. Δε θα γίνει τώρα αμέσως. Αυτό που λες στο παιδί σου σήμερα, δεν πάει χαμένο. Μα δε θα δεις το θαύμα μετά από πέντε λεπτά. Δεν αποκλείεται βέβαια κι αυτό. Μπορεί να επιτρέψει ο Κύριος να δεις μια αλλοίωση γρήγορη κι απότομη, ταυτόχρονη με τα λόγια σου. Αλλά, κατά κανόνα, ο Κύριος- για να μας έχει όλους στην ταπείνωση και την αγάπη˙ για να μας μάθει να ελπίζουμε στη δική του επέμβαση και προστασία και βοήθεια- μας λέει, «Περίμενε. Είπες την καλή κουβέντα; Περίμενε. Λες σήμερα κάτι καλό στο παιδί σου; Να είσαι βέβαιος δεν πάει χαμένο. Θα το δεις.» Μαθαίνεις στο παιδί σου τρόπους αληθινής ζωής με το βίωμά σου, με το παράδειγμά σου; Αυτή τη στιγμή σπέρνεις, ρίχνεις σπόρους στην καρδούλα του παιδιού. Πρέπει να περιμένεις όμως. Σε βλέπουν τα παιδιά που μελετάς την αγία Γραφή, βιβλία χριστιανικά, λογοτεχνία και άλλα βιβλία χρήσιμα. Εκείνη την ώρα ξέρεις τι κάνεις; Σπέρνεις κάτι δυνατό μες στην ψυχούλα τους, τους μιλάς, τους δίνεις ένα μήνυμα. Σε βλέπει το παιδί να μπαίνεις στο δωμάτιό σου , να γονατίζεις και να κάνεις λίγη προσευχή. Σε βλέπει το παιδί σου μέσα στον πανικό ενός οικογενειακού προβλήματος να ‘σαι ήρεμος. Κοιτάει το πρόσωπό σου μέσα στην καταιγίδα και βλέπεις ότι έχεις ειρήνη, ενώ γύρω σου όλοι μιλάνε για πόλεμο. Και λέει «Κοίταξε. Ο πατέρας μου, ενώ τώρα γίνεται πανικός και στο σπίτι έχουμε προβλήματα, κοίταξέ τον. Είναι ψύχραιμος. Είναι ήρεμος. Κυβερνά την κατάσταση. Η μητέρα μου, κοίτα πόσο ψύχραιμα αντιμετωπίζει τις δοκιμασίες της ζωής. Έχει γαλήνη στην καρδιά της. Δε θυμώνει, δε φωνάζει, δε μισεί , δεν αντιδρά, δεν αντιπαθεί». Μ’ όλ’ αυτά που κάνεις, ξέρεις τι κάνεις; Φυτεύεις σπόρους γύρω σου…
… Το λέει πολύ ωραία αυτό ο άγιος Χρυσόστομος. Λέει ότι το χειμώνα, όταν το χιόνι σκεπάζει τη γη, κάτω απ’ αυτό το σιωπηλό, άσπρο σεντόνι, κρύβεται μια ολόκληρη ζωή. Εσύ δε βλέπεις τίποτα. Λες «Νεκρή φύση». Τα κλαδιά ξερά, στεγνά. Η φύση νεκρωμένη. Δε βλέπεις πρασινάδα. Άσπρο το σεντόνι της γης με το χιόνι. Κι όμως από κάτω ξέρεις τι γίνεται; Μια ολόκληρη ζωή ετοιμάζεται. Ετοιμάζονται αυτοί οι σπόροι που την άνοιξη θα δώσουν τη ζωή και θα κάνουν αυτό το χωράφι που τώρα είναι νεκρωμένο χωρίς ίχνος ζωής- δε φαίνεται πουθενά ζωή- ν’ ανθίσει και να πρασινίσει. Τι πρέπει να κάνει ο γεωργός; Υπομονή. Να περιμένει. Αξίζει όμως τον κόπο.
Είναι ανάγκη να περιμένεις. Να μην βιάζεσαι στη ζωή και θα δεις αποτελέσματα. Και να μην απογοητεύεσαι. Μην αφήσεις την απογοήτευση να τσακίσει την καρδιά σου. Διότι με την απογοήτευση , αρρωσταίνεις. Δε σε βοηθάει…
… «Ὑπομένων, ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου». Με υπομονή έκανα υπομονή. Περιμένω τον Κύριο. Θέλει υπομονή για να κάνεις υπομονή. Παράδοξο σχήμα έτσι όπως είναι γραμμένο κι ακούγεται: Με υπομονή κάνω υπομονή. Να περιμένεις τον άνθρωπό σου, τον σύζυγό σου, που ‘χει φύγει, το παιδί σου που αντιδρά και φεύγει. Όλα αυτά θέλουν υπομονή. Σήμερα κάνει επανάσταση, ναι. Διαμαρτύρεται κι αντιμιλά. Και τι σου λέει ο πνευματικός σου; Τι να σου πει. Πας και λες «Πάτερ, βρείτε μου μία λύση». Ε, τι λύση να σου πει ο άνθρωπος. Τι θες να σου πει δηλαδή. «Να κάνεις προσευχή και υπομονή». «Και πότε, πάτερ, θ’ αλλάξει το παιδί μου;». «Δεν ξέρω το πότε. Εσύ όμως θα περιμένεις». «Μα πάτερ, δεν μου δίνει σημασία. Του μιλάω και κοιτάει αλλού. Κτυπάει την πόρτα και φεύγει. Του μιλάω και με βρίζει. Πώς θα κάνω υπομονή; Πώς θα το αντέξω αυτό; Πώς θα το αντέξω; Μα μέχρι χθες, μέχρι χθες, το παιδί μου αυτό μ’ είχε πάνω απ’ όλους και απ’ όλα. Και τώρα δεν θέλει να μιλάμε. Δε θέλει να του λέω συμβουλές, δεν θέλει να με ρωτάει, δε θέλει τίποτα». «Και ξέρετε τι θυμάμαι;» μου ‘πε μια μάνα. «Θυμάμαι, πάτερ, όταν το παιδάκι μου ήτανε μικρό και έπρεπε να πάω να δω ένα θέατρο μια φορά με το σύζυγό μου, να δούμε ένα ωραίο έργο. Κι έπρεπε να το αφήσουμε το παιδάκι μας στην αδερφή μου να το κρατήσει για ένα βράδυ. Και δεν ήθελε τότε ο μικρός μου να μ’ αποχωριστεί. Δεν ήθελε να πάει, δεν μπορούσε ν’ αντέξει, δεν καθόταν χωρίς εμένα. Κι αυτό το παιδάκι που δεν μπορούσε χωρίς εμένα, τώρα εμένα δε με θέλει . Θέλει όλους τους άλλους , τους φίλους, τους γνωστούς του, και δε θέλει εμένα. Που, κάποτε, δεν μπορούσε χωρίς εμένα. Προτιμά να λείπει από κοντά μας , απ’ το σπίτι, για ώρες και για μέρες. Η χαρά του είναι να λείπει, να φεύγει, να πηγαίνει αλλού. Και εγώ, πάτερ, πώς θ’ αντέξω; Πώς θα κάνω υπομονή να γυρίσει πίσω το παιδί μου; Περιμένω ν ακούσω το κλειδί στην πόρτα το βράδυ, να ‘ρθει, να ησυχάσω, να μπορέσω να κοιμηθώ. Και λέω «άντε να γυρίσει. Άντε να γυρίσει». Κοιτάω το ρολόι και πάει εντεκάμιση, πάει δώδεκα, πάει δωδεκάμισι, πάει δυόμιση, πάει τρεις. Και μια φορά γύρισε τεσσερισήμισι το πρωί. Κι εγώ περίμενα, περίμενα, περίμενα. Υπομονή ατέλειωτη. Τι θα κάνω; Τι να κάνω; Δε μπορώ άλλο». «Τι να κάνεις; Να περιμένεις». «Πώς να περιμένω;» . «Με πίστη. Μόνο με πίστη». Αν πιστεύεις στον Χριστό θα περιμένεις. Αν δεν πιστεύεις στο Χριστό, δεν μπορεί να περιμένεις. Γιατί μόνο ο άνθρωπος που ελπίζει στη θεϊκή επέμβαση και βοήθεια, περιμένεις. Ο άλλος κινείται ανθρώπινα και λέει «Θα κάνω τις δικές μου κινήσεις. Εγώ θα αναλάβω». Εσύ που τα δοκίμασες όλα τα δικά σου, κι απογοητεύτηκες, και μετά από τόσα λάθη που έκανες, τώρα λες , «Μπα, δε βγαίνει τίποτα. Τα δικά μου τα δοκίμασα όλα. Έτρεξα, χτύπησα, έβρισα, μίλησα απότομα, το ‘πιασα απ’ το γιακά, το χαστούκισα, το κλείδωσα, έκανα πολλά. Και ξέρεις τι πέτυχα απ’ όλ’ αυτά; Απελπίστηκα απ’ τον εαυτό μου. Απελπίστηκα απ’ τις παιδαγωγικές μου, απ’ τις τεχνικές μου, απ’ τις τακτικές μου, απελπίστηκα απ’ τα λόγια μου. Απελπίστηκα απ’ τον εαυτό μου. Τι να κάνω;»
Και ξέρεις τι έχω να πω αν απελπίστηκες ; Είσαι μακάριος. Διότι πέτυχες κάτι που άλλοι θ’ αργήσουν πολύ να καταλάβουν. Ποιο; Ότι ο άνθρωπος από μόνος του είναι μια απελπισία σκέτη. Είναι προνόμιο να έχεις απελπιστεί ως γονέας. Πρόσεξε τι θα πω, να το εξηγήσω: όταν απελπιστείς από τον εαυτό σου, είναι η πιο γόνιμη και πιο κατάλληλη στιγμή να ελπίσεις στον Θεό σου. Είναι ωραίο να απελπίζεσαι απ’ τον εαυτό σου. Τότε στρέφεσαι στο Θεό…
(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο : «Αγάπη για πάντα
Αθέατα Περάσματα 2»
π. Ανδρέας Κονάνος
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΑΛΑΞΑ
Η ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΟΥΣΑ

«Κατάσταση πνευματική, οχυρό πνευματικό» (Γέροντας Παΐσιος)

Σήμερα είναι καιρός να ετοιμασθούν οι ψυχές, γιατί, αν συμβεί κάτι, δεν ξέρω τί θα γίνει. Είθε να μην επιτρέψει ό Θεός να έρθουν δύσκολες μέρες, αλλά αν έρθουν, με έναν μικρό σεισμό, με ένα τράνταγμα, θα σωριάσουν ολόκληρες αδελφότητες, ολόκληρα μοναστήρια, γιατί ό καθένας θα πάει να σώσει τον εαυτό του και θα τραβήξει την πορεία του.

Χρειάζεται πολλή προσοχή, για να μη μας εγκατάλειψη ό Θεός. Οι ψυχές να έχουν κάτι πνευματικό. Αυτό σας τιμάει. Θα γίνει μεγάλο τράνταγμα.

Τόσα σας λέω, τόσο σκληρά έχω μιλήσει! Έμενα κάτι να μου έλεγαν, θα προβληματιζόμουν, θα σκεφτόμουν γιατί μού το είπαν, τί ήθελαν. Για να μην πω βράδια, ένα βράδυ δεν θα κοιμόμουν. Αν δεν έβλεπα τα δύσκολα χρόνια πού έρχονται, δεν θα ανησυχούσα τόσο. Άλλα αυτό πού βλέπω είναι ότι αργότερα θα δυσκολευτείτε πολύ. Δεν με καταλαβαίνετε. Τότε θα με καταλάβετε.

- Άν βρεθή, Γέροντα, μόνος του κανείς σέ δύσκολα χρόνια, τί θά κάνη;

- Αρχισε τώρα νά κάνης πρώτα υπακοή, νά απόκτησης διάκριση, και τότε θά δούμε. Γι' αυτό είπαμε νά κόψουμε τά κουσούρια πρώτα. Άν έχη κανείς κουσούρια, δέν θά τά βγάλη πέρα. Άν τώρα γκρινιάζη γιά όλα και νομίζη ότι αυτός είναι λεβεντόπαιδο και όλοι οί άλλοι εϊναι χάλια, τότε ...; Κοιτάξτε νά διορθωθήτε, για να δικαιούσθε την θεία βοήθεια.

Να στηριχθήτε ακόμη περισσότερο στον Θεό. Θα έχουμε πιό δύσκολα χρόνια. Ακόμη είναι άγουρα τα ... φρούτα; δεν ωρίμασαν. Όταν εσείς θα είστε ώριμες πνευματικά, ξέρετε τί θά είστε; Οχυρό. Όχι μόνο για εδώ, αλλά θα μπορείτε να βοηθάτε και πιο πέρα.

Γιατί, διαφορετικά, θα έχετε και εσείς ανάγκη από ανθρώπινη βοήθεια και προστασία. Και ξέρετε τί κακό είναι ένα μοναστήρι, με ένα σωρό αδελφές, να έχη ανάγκη από λαϊκούς;

Σήμερα ό μοναχός πρέπει νά ζήση πνευματικά, για να είναι έτοιμος νά ξεπεράση μιά δυσκολία. Να ετοιμασθεί, για να μην τον στενοχωρήση ή στέρηση, γιατί μετά μπορεί νά φθάση στην άρνηση. Θά έρθη εποχή πού θά ξεραθούν τα ποτάμια, όλοι θα διψάσουν, όλοι θά υποφέρουν.

Γιά μας τους μοναχούς δεν είναι τόσο φοβερό. Εμείς και νά διψάσουμε, πρέπει νά διψάσουμε, γιατί εμείς ξεκινήσαμε για κακουχία. «Ο,τι δέν έκανα εκουσίως ως καλόγερος, θα πώ, το κάνω τώρα ακουσίως, γιά νά καταλάβω τί θά πή καλόγερος. Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου».

Αλλά ό καημένος ό κόσμος! Όταν φθάνουν οι άνθρωποι στο σημείο νά εφευρίσκουν βόμβες πού νά σκοτώνωνται οι άνθρωποι και νά μήν καταστρέφωνται τά κτίρια, τί νά πώ; Όταν είπε ό Χριστός «μιά ψυχή αξίζει όσο ό κόσμος όλος»[1], και αυτοί έχουν τά κτίρια πιο πολύ από όλο τον κόσμο, αυτό είναι φοβερό!

- Γέροντα, νιώθω αγωνία, φόβο, γιά ό,τι μας περιμένει.

- Αυτός ο φόβος μας βοηθάει νά  γαντζωθούμε στον Χριστό. Όχι ότι πρέπει νά χαίρεται κανείς γι' αυτήν την κατάσταση πού περιμένουμε, άλλα νά χαίρεται, γιατί θά άγωνισθή γιά τον Χριστό. Δηλαδή δέν θά περάσουμε μιά κατοχή ενός Χίτλερ ή ενός Μουσολίνι, άλλα θά δώσουμε εξετάσεις γιά τον Χριστό.

Δέν είναι ότι θά έχουμε εμείς πολυβόλα, ατομικές βόμβες ανώτερες, και θά νικήσουμε. Τώρα ό αγώνας θά είναι πνευματικός. Θά παλέψουμε μέ τον ίδιο τον διάβολο. Ό διάβολος όμως δέν έχει καμμιά εξουσία, αν δέν τοϋ δώσουμε εμείς εξουσία.

Τί νά φοβηθούμε; Αν ήταν Χίτλερ ή Μουσολίνι, ήταν άλλο. Νά μήν υπάρχη φόβος. Νά χαιρώμαστε πού ή μάχη είναι πνευματική.

Έάν ζήτε μοναχικά, πατερικά, και προσέχετε, θά δικαιούσθε την θεία επέμβαση σε κάθε επίθεση του εχθρού. Άν υπάρχουν άνθρωποι προσευχής, ταπεινοί, πού έχουν πόνο και αγάπη, είναι κεφάλαια πνευματικά, είναι «βάσεις» πνευματικές. Δυό-τρείς ψυχές νά υπάρχουν σε ένα μοναστήρι πού νά σκέφτωνται τον πόνο των άλλων και νά προσεύχωνται, είναι πνευματικό οχυρό. Καθηλώνουν τά πάντα.

  Κ

Απόσπασμα από τις σελίδες  332 -336 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ: «ΛΟΓΟΙ  Β΄ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ»  
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15 ΝΟΕ 2012 ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ !ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !

 

Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβή μια συμφορά;

Ό,τι επιτρέπει ο Θεός είναι φιλάνθρωπο

- Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβή μια συμφορά;

- Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Άλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγη κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία. Άλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν, δεν πάει τίποτε χαμένο.

Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”. Ο Προφήτης Ηλίας πόσους έσφαξε; Τριακόσιους ιερείς του Βάαλ. Όταν τους είπε: “Κάντε προσευχή, θα κάνω και εγώ, και όποιου η φωτιά θα ανάψη από μόνη της, αυτού ο Θεός θα είναι αληθινός”, άρχισαν οι ειρείς του Βάαλ να φωνάζουν: “Επάκουσον, ο Θεός ημών, Βάαλ, επάκουσον!” αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

 Ο Προφήτης Ηλίας τους λέει: “Είναι απασχολημένος ο Θεός σας και δεν σας ακούει! Φωνάξτε πιο δυνατά!” Εκείνοι συνέχισαν να φωνάζουν και να ξεσχίζουν, όπως συνήθιζαν, τις σάρκες τους με μαχαίρια, για να πονάνε, και να φωνάζουν πιο δυνατά, για να τους ακούση ο Βάαλ. Αφού τελικά δεν κατόρθωσαν τίποτε, είπε ο Προφήτης Ηλίας: “Βρέξτε τα δικά μου ξύλα”. “Τρισσεύσατε”, τους είπε. Έρριξαν νερό μια, δυό, τρεις φορές! Αφού από το πολύ νερό είχαν γίνει μούσκεμα τα ξύλα και έτρεχαν από γύρω τα νερά. Μόλις προσευχήθηκε ο Προφήτης Ηλίας, έπεσε φωτιά από τον ουρανό και κάηκε ό,τι είχαν στο θυσιαστήριο για να θυσιάσουν, και το ίδιο το θυσιαστήριο μαζί! Τότε είπε: “Πιάστε τους ιερείς, γιατί παρασύρουν τον λαό στην ειδωλολατρία” και τους έσφαξε όλους.
Πολλοί λένε: “Καλά, πώς έσφαξε ο Προφήτης Ηλίας τόσους;” Ο Θεός δεν είναι βάρβαρος ούτε ο Προφήτης ήταν βάρβαρος. Οι ιερείς όμως των ειδώλων είχαν πλανήσει όλον τον κόσμο, αφού έφθασε ο Προφήτης Ηλίας να πη: “Έμεινα μόνος μου!” Τόσο πολύ! Αλλά και οι ιερείς των ειδώλων περισσότερο υπέφεραν από τα δικά τους σφαξίματα παρά από το μαχαίρι του Προφήτη Ηλία που έδωσε τέλος στο μαρτύριό τους. Ο πόνος από τα δικά τους ξεσχίσματα ήταν μεγαλύτερος. Γιατί, βλέπεις, ό,τι επιτρέπει ο Θεός είναι φιλάνθρωπο, ενώ τα σφαξίματα τα δικά τους ήταν οδυνηρά.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15 ΝΟΕ 2012

Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας (συνέχεια)

ΠΕΡΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

1. Από παιδί ακόμα, ποθούσα να υπηρετήσω τον Θεό. Από τότε ακόμα, ήξερα ότι εδώ στη γη τα πάντα αποτελούσαν ένα είδος υπηρεσίας. Οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά τους και τα παιδιά φροντίζουν τους γονείς τους. Ο Καθένας υπηρετεί κάποιον άλλο. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι εγώ ήθελα να υπηρετώ τον Θεό. Απ’ τη στιγμή που Εκείνος είναι ο Γονέας όλης της ανθρωπότητας και ολόκληρου του σύμπαντος θα πρέπει κανείς να υπηρετεί Εκείνον που είναι ο σημαντικότερος απ’ όλους. Ως μικρό παιδί ήθελα να το κάνω αυτό. Όταν μεγάλωσα κάπως, ήξερα ότι δεν μπορούσα να το πω στους γονείς μου- δεν επρόκειτο να μου δώσουν ποτέ την ευλογία τους- αλλά όταν έφθασα στην κατάλληλη ηλικία πήγα σε μοναστήρι.

2. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλο γιατί είμαστε αδέλφια- ιδιαίτερα όσοι έχουμε την ίδια πίστη. Υπάρχει ένα τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Όταν κάποτε πήγε σε μια επίσημη αντιπροσωπεία αξιωματούχων από την Κωνσταντινούπολη στους Σαρακηνούς για να διαπραγματευτούν την ειρήνη, οι Σαρακηνοί ισχυρίστηκαν ότι οι χριστιανοί δεν υπακούν στην εντολή του Θεού. Είπαν. «Γιατί εσείς οι χριστιανοί παρακούτε την εντολή του Χριστού να αγαπάτε τους εχθρούς σας και αντ’ αυτού μας διώκετε και μας σκοτώνετε;».
Μέλος εκείνης της αντιπροσωπείας ήταν και κάποιος Κύριλλος. Αυτός απάντησε στους Σαρακηνούς : «Αν σε ένα συγκεκριμένο νόμο, υπάρχουν δύο εντολές που πρέπει να εκπληρωθούν, ποιος άνθρωπος είναι πιο δίκαιος, αυτός που εκπληρώνει και τις δύο ή εκείνος που εκπληρώνει μονάχα τη μία;». Οι Σαρακηνοί απάντησαν: «Αυτός που εκπληρώνει και τις δύο φυσικά». Τότε ο Κύριλλος είπε: «Ως μεμονωμένα άτομα συγχωρούμε τους εχθρούς μας, αλλά ως κοινότητα, θυσιάζουμε τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Διότι ο Κύριος είπε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιάζει κανείς τη ζωή του ο ένας για τον άλλο. Εσείς όχι μόνο έχετε ως στόχο να μας υποδουλώσετε, αλλά εποφθαλμιάτε και την πνευματική μας ελευθερία. Αυτός είναι ο λόγος που υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας. Αυτό συνιστά δίκαιο αγώνα».
Κι έπειτα, υπάρχει επίσης και το παράδειγμα του Αγίου Ιωαννίκιου του Μεγάλου. Ήταν στρατιώτης για 20 χρόνια. Ήταν αξιοθαύμαστος- όποτε έδινε μάχη, νικούσε. Ουδέποτε νικήθηκε. Ποτέ δεν σκέφτηκε τη ζωή του , αλλά πάντοτε την έθετε σε κίνδυνο για τους άλλους. Και ο Κύριος τον διατήρησε. Αργότερα, όταν έγινε μοναχός, ήταν ένας σπουδαίος άγιος και θαυματουργός. Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άγιοι πολεμιστές. Ο προφητάναξ Δαυίδ λέει: «Μακάριοι ὦν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καί ὦν ἀπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» ( Ψαλμ. 31.1 ) . Η αρετή ποτέ δεν ενεργεί για το ίδιον όφελος, αλλά για το όφελος των πλησίον.

3. Όποιο έργο κάνουμε εδώ στη γη είναι έργο θεού . Ωστόσο, δουλεύουμε συνήθως με επιφύλαξη, δίχως ειλικρίνεια. Όχι μόνο ο Θεός δεν μπορεί να το ανεχτεί αυτό, αλλά ούτε και ο άνθρωπος. Όμως εμείς γνωρίζουμε ότι το σύμπαν ανήκει στον Θεό, ότι η γη είναι πλανήτης του Θεού και ότι καθετί ανήκει στον Θεό, ανεξάρτητα από το είδος της δουλειάς που κάνουμε.
Ανεξάρτητα από το αν ένα πρόσωπο είναι καλό ή όχι, ευλαβές ή όχι, θα δώσει λόγο για τη δουλειά του. Δεν πρέπει να πολυστοχαζόμαστε για το ποιος είναι προϊστάμενος μας, ή ποιος είναι αφεντικό μας. Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι κάθε τύπος δουλειάς πάνω στη γη και σ’ ολόκληρο το σύμπαν είναι έργο του Θεού, και γι’ αυτό πρέπει να εκτελείται με την καρδιά μας, ανεπιφύλακτα. Όταν πράττουμε έτσι, μπορούμε να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την εσωτερική μας αντίσταση. Έτσι, κάθε μας πράξη θα βοηθά τον πλησίον μας, ξεκινώντας από την οικογένειά μας, όπου κι αν είμαστε. Κατά συνέπεια, πρέπει πάντοτε να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι θα ακτινοβολούμε ειρήνη, ησυχία και αγάπη, και θα δεχόμαστε επίσης αγάπη ως ανταπόδοση. Με τις σκέψεις μας είτε προσελκύουμε είτε απωθούμε τους εχθρούς , τους φίλους, τους συγγενείς και τους γείτονες. Οι άνθρωποι όμως συνήθως δεν δίνουν βάρος σ’ αυτή την αλήθεια και γι’ αυτό ταλαιπωρούνται.

4. Η αυστηρότητα προς τους πλησίον μας είναι επικίνδυνη. Ο αυστηρός άνθρωπος μπορεί να προοδεύσει μονάχα μέχρις ενός σημείου, και παραμένει απλά στο επίπεδο της φυσικής εγκράτειας. Πρέπει κανείς να είναι ευγενής, πράος και φιλεύσπλαχνος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους.


Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους

.Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς λέει: «Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. Ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ», δηλαδὴ «Προσπαθεῖστε μὲ σπου

δὴ νὰ ἔρχεσθε ὅλοι μαζί στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), γιὰ νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δοξολογεῖτε. Διότι ὅταν συχνά ἔρχεσθε στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανᾶ καί λύεται κάθε ὀλέθρια ἐνέργεια του».Ἡ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας δὲν εἶναι μαγική. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας ἐν Χριστῷ. Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε προσφέρουμε τὰ Δῶρα μας στὸ Θεό, τὸν Ἄρτο καὶ τὸν Οἶνο, προσευχόμενοι γιὰ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους ἀδελφούς μας.

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  14  ΝΟΕ 2012 

Το σαρανταλείτουργο και η θαυμαστή σωτηρία Διήγηση π.Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.

Το σαρανταλείτουργο και η θαυμαστή σωτηρία
Διήγηση π.Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.
Κάποτε, ένας χριστιανός, ενώ έσκαβε με πολλούς μαζί σ’ ένα νταμάρι, έπεσε βράχος και τους καταπλάκωσε η στοά. Η γυναίκα αυτού του χριστιανού, η κυρία Αργυρώ, έδω

σε ό,τι είχε από το υστέρημά της σε έναν ιερέα να κάμη 40 Λειτουργίες για την ψυχή του άνδρα της σ’ ένα εξωκκλήσι κοντά στο μέρος όπου έγινε δυστύχημα, διότι επίστεψε ότι είναι νεκρός. Καθημερινά μάλιστα πήγαινε ένα πρόσφορο, ένα μπουκάλι με κρασί και μία λαμπάδα, σαν πτωχή που ήταν.
Όταν έφθασε ο ιερέας στις 20 Λειτουργίες, ο διάβολος φθόνησε την ευλάβεια της κυρά Αργυρώς και αφού μετασχηματίστηκε σε έναν γνωστό της χωρικό, την συνάντησε το πρωί στον δρόμο και της είπε: – Ξέρεις; Ο παπάς δεν πήγε στην Εκκλησία γιατί είχε δουλειά βιαστική και γι’ αυτό μην κοπιάζεις. Αύριο πηγαίνεις την προσφορά σου. Αυτό της το έκαμε ο διάβολος τρεις φορές στο διάστημα των 40 Λειτουργιών.
Εν τω μεταξύ, έγινε μεγάλη προσπάθεια ν’ ανοίξουν στοά στο ορυχείο, για να μπορέσουν να βγάλουν τα πτώματα, τα οποία ήσαν πάρα πολλά. Ήσαν όλοι τους νεκροί. Είχαν ήδη περάσει 40 ημέρες. Σκάβοντας ακόμη πιο βαθειά, έφθασαν σ’ ένα μέρος, όπου άκουσαν μία φωνή! Ανθρωπινή φωνή που τους έλεγε: – Προσέξτε, ζω! Σκάψτε με προσοχή, γιατί επάνω μου είναι δύο πέτρες, μην πέσουν και με θανατώσουν.
Αυτοί θαύμασαν και πράγματι, σκάβοντας με πολλή προσοχή από τα πλάγια, βρήκαν τον άνθρωπο ζωντανό και το ανήγγειλαν χαρούμενοι στην γυναίκα του. Απορούσαν όλοι πώς αυτός ο άνθρωπος έζησε επί 40 ημέρες χωρίς τροφή και χωρίς νερό. Κι αυτός τους είπε: – Κάθε μέρα μου έδινε κάποιος – αοράτως, δεν ξέρω πώς – ένα ψωμί και ένα μικρό δοχείο με κρασί, ενώ μία λαμπάδα αναμμένη ήταν μπροστά μου, και έτσι έτρωγα.
Εκτός από τρεις φορές, όπου δεν έφαγα τίποτε ούτε φως είδα και πικράθηκα πολύ, οδυρόμενος για τις αμαρτίες μου, γιατί νόμισα ότι έπαψε πλέον να με βοηθά αυτό το αόρατο χέρι του Θεού. Και ήμουν έτοιμος πλέον να πεθάνω από πείνα και δίψα.
Κατόπιν, είδα και πάλι την αναμμένη λαμπάδα, και δίπλα το ψωμί και το κρασί, όπως και πριν, και εδόξασα τον Θεό που δεν με εγκατέλειψε μέχρι τέλους και έτσι επέζησα και σώθηκα θαυματουργικά.
Όλοι βέβαια δοξολόγησαν τον Θεό, διότι ήσαν χριστιανοί και έμειναν με την απορία του μεγάλου αυτού θαυμαστού γεγονότος. Αυτή, χριστιανοί μου, είναι η πίστις μας! Αυτή είναι η ορθοδοξία μας: Η Θεία Λειτουργία!

(Από το υπό έκδοση βιβλίο μας-Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ)

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   14 Ν0Ε 2012

Ό άνθρωπος πού δεν πιστεύει στο Θεό καί στη μέλλουσα αιώνια ζωή, καταδικάζει αιώνια τη ψυχή του, καί μένει απαρηγόρητος καί σ’ αυτή τη ζωή

Επιστολη γέροντος Παϊσίου ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ
Τίμιος Σταυρός 23.7.77

Αγαπητέ μου αδελφέ κύριε Β.

«Χαίρε εν Κυρίω»• Διάβασα το βιβλίο σας, αν και εγώ δεν είμαι αρμόδιος, θα σας πώς το λογισμό μου επάνω σ’ αυτά πού μου γράφετε, μια πού το

ζητάτε. Κατ’ αρχάς ό τίτλος του βιβλίου δεν μου άρεσε «Ψυχολογία». Μέσα έχει πολλά καλά, καί πολύ θα βοηθήσουν τους νέους, αλλά καί πολλά από αυτά εάν δεν τα γνώριζαν οι νέοι, (τα λέγατε μόνο στους εκπαιδευτικούς) θα βοηθούσαν καλύτερα.
Επίσης εάν περισσότερο τα παρουσιάζατε τα πράγματα πνευματικά, παρά επιστημονικά θα βοηθιόντουσαν πιο θετικά (με το να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής) να έλθει ή θεία χάρις, με τη θεία παρηγοριά, για να νιώθουν χαρούμενα τα παιδιά καί να μην καταφεύγουν σε χαμηλές και μάταιες χαρές πού δεν ξεδιψάνε τη ψυχή αλλά την καίνε περισσότερο.
Ό άνθρωπος πού δεν πιστεύει στο Θεό καί στη μέλλουσα αιώνια ζωή, καταδικάζει αιώνια τη ψυχή του, καί μένει απαρηγόρητος καί σ’ αυτή τη ζωή. Νομίζω ότι όλη ή προσπάθεια πρέπει να γίνει σ’ αυτή την κατεύθυνση, διότι βλέπουμε σχεδόν όλη την Ευρώπη πού διέθεσε όλη την επιστήμη (την ανθρώπινη γνώση) για να διορθώσει την εικόνα του Θεού, αλλά για να μην είναι οι ίδιοι (σχεδόν όλοι) στραμμένοι προς τον Θεόν, καί να ζητάνε καί την θεία Του επέμβαση, ταλαιπωρούνται συνέχεια, καί ταλαιπωρούν συνέχεια μικρούς καί μεγάλους, καί από τη φύση την οποία σιγά – σιγά παραμορφώνουν, άρχισαν να παραμορφώνουν καί τους ανθρώπους, καί να τους περιποιούνται στα ψυχιατρεία με ηλεκτροσόκ. Ό Θεός να μας ελεήσει.
Συγχώρεσε με, τα γράφω με πόνο, γιατί βλέπω την καημένη τη νεολαία εγκαταλειμμένη από πνευματικούς γιατί οί περισσότεροι ασχολούνται με την πρόνοια (ενώ υπάρχει ή κοινωνική πρόνοια καί κάνει πιο καλύτερα τη δουλειά της στον τομέα αυτό) καί το έργο του πνευματικού δυστυχώς το κάνουν ψυχίατροι, πού οϊ περισσότεροι δεν παραδέχονται ψυχή, η την παραδέχονται με το δικό τους τρόπο καί να μην αναγνωρίζουν την αξία της ψυχής, πού μια ψυχή αξίζει περισσότερο από όλο τον κόσμο, καθώς μας λέει ό Χριστός.
Εάν δεν υπήρχαν καί τα ψυχολογικά βιβλία, θα είχαμε λιγότερες αυτοκτονίες, γιατί πολλοί πού τα διαβάζουν, καταδικάζουν τον εαυτό τους, ενώ ή χάρις του Θεού διώχνει καί τα κληρονομικά, καί σκορπάει καί χαρά.
Εάν το επανεκδώσετε δώστε «τα πρωτεία στα Αναστάσιμα».
Με πολλή αγάπη Χριστού
Ό αδελφός σας Μον. Παΐσιος

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   13 ΝΟΕ 2012

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Είναι πολλοί, που έφτασαν σε τέτοια τρέλα και όχι μόνο εύχονται το κακό στους εχθρούς τους, αλλά και καταριούνται και τα παιδια των, κι αν μπορούσαν και θα τα έτρωγαν ζωντανα· και στ' αλήθεια, τους κατατρώνε. Μη μου πεις πως δεν έμπηξες τα δόντια σου στο κορμί αυτού που σε λύπησε· πολύ χειρότερα φέρθηκες με το να αξιώνεις να στείλει ο ουρανός την οργή του εναντίον του εχθρού  σου και να παραδοθεί στην κόλαση και μαζί με όλο του το σπίτι να καταστραφούν. Υπάρχουν χειρότερα δαγκώματα απ'αυτά; Υπάρχουν πιό πικρά βέλη να απ'αυτά; Δεν μας δίδαξε έτσι ο Χριστός· δεν μας έμαθε να γεμίζει το στόμα μας με αίμα ανθρώπινο. Και βέβεαια , οι γλώσσες αυτές είναι χειρότερες απο τα στόματα εκείνα που είναι πλήρη αίματος απο ανθρώπινες σάρκες. Πως θα δώσεις φίλημα άγιο στην Θεία Λειτουργία; Πως θα  γευτείς του αίματος του Δεποτικού έχοντας στο μυαλό σου τέτοιον ιό; Διότι, όταν λέγεις Θεέ μου, να τον καταραστείς, να του διαλύσεις το σπίτι του και όλα να του τα καταστρέψεις, και εύχεσαι με κακία να του ερθουν μύρια κακά, σε τίποτα δεν διαφέρεις απο ανθρωποκτόνο και για να πω καλύτερα απο ανθρωποφάγο άνθρωπο.

Μετάνοια είναι  να μην πέσεις στα ίδια αμαρτήματα. Αυτός που ξαναπέφτει στα ίδια ομοιάζει  με το σκυλί που  ξαναγύρισε και έφαγε τον εμετό του και μ' αυτόν που λέει η παροιμία  ότι αλωνίζει την φωτιά και αντλεί νερό σε τρύπιο πιθάρι. Πρέπει να φεύγει μακριά ο μετανοημένος κι απο την πράξη της και απο τους λογισμούς της επιθυμίας των πεπραγμένων και, αφού φύγει, να επιθέτει  τα αντίστοιχα φάρμακα στις πληγές των αμαρτημάτων του. Και εννοώ τα εξής: άρπαξες και πλεονέκτησες; Σταμάτησε απο την αρπαγή, και πάνω στο τραύμα σου βάλε το φάρμακο της ελεημοσύνης. Πόρνευσες; Σταμάτησε απο την πορνεία και βάλε την αγνότητα πάνω στο έλκος σου. Κατηγόρησες τον αδεφλό σου και τον έβλαψες; Σταμάτησε τις κατηγόριες και βάλε την ευγένεια και την αγάπη. Και έτσι να κάνουμε για κάθε αμάρτημα μας και να μην τα προσπερνούμε επιπόλαια· ας κινηθούμε ευθυνοκεντρικά , είναι πλέον καιρος ευθυνών . 

Όταν ερχόμαστε στην εκκλησία, πρέπει να νιώθουμε πως είμαστε μπροστά στον Θεο, χωρίς να έχουμε μνησικακία  μέσα στην ψυχή μας, μήπως κάνοντας την προσευχή μας είναι σαν να ευχόμαστε εναντίον του εαυτόυ μας λέγοντας· άφες ημίν, ως και ημείς αφίεμεν  τοις οφειλέταις ημών. Φοβερός είναι ο λόγος αυτός της προσευχής και σχεδόν είναι σαν να κραυγάζουμε τα εξής στον Θεό· άφησα, Δέσποτα, τις αμαρτίες των άλλων , άφησε και τις δικές μου· έλυσα των άλλων, λύσε και τις δικές μου· συγχώρησα, συγχώρησε και Εσυ εμένα· αν κράτησα τις αμαρτίες των άλλων , κράτησε και Εσύ τις δικές μου· αν δεν έλυσα του διπλανού μου , ούτε και  Συ να λύσεις  τα δικά μου αμαρτήματα· με το μέτρο που μέτρησα να με μετρήσεις.