Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς από καλή διάθεση να κάνη κάτι και φθάνει στα άκρα, λείπει η διάκριση;

Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς από καλή διάθεση να κάνη κάτι και φθάνει στα άκρα, λείπει η διάκριση;
- Είναι ο εγωισμός μέσα στην ενέργειά του αυτή και δεν το καταλαβαίνει, γιατί δεν γνωρίζει τον εαυτό του, γι’ αυτό πιάνει τα άκρα. Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκινούν μερικοί, αλλά πού φθάνουν! Όπως οι εικονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα , άκρη το άλλο! Οι μεν έφθασαν στο σημείο να ξύνουν την εικόνα του Χριστού και να ρίχνουν την σκόνη μέσα στο Άγιο Ποτήριο, για να γίνη καλύτερη η Θεία Κοινωνία∙ οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες , τις πετούσαν… Γι’ αυτό η Εκκλησία αναγκάσθηκε να βάλη ψηλά τις εικόνες και, όταν πέρασε η διαμάχη, τις κατέβασε χαμηλά, για να τις προσκυνούμε και να αποδίδουμε τιμή στα εικονιζόμενα πρόσωπα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  4 ΙΑΝ 2013

Η Χάρις του Θεού δεν είναι στέρνα που τελειώνει το νερό της και μετά στερεύει, αλλά ανεξάντλητη πηγή !!

Η Χάρις του Θεού δεν είναι στέρνα που τελειώνει το νερό της και μετά στερεύει, αλλά ανεξάντλητη πηγή !!!!!

Ο αγιος Αρσενιος καπαδοκης

 

HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  4 ΙΑΝ 2013

Έχουμε λοιπόν, αδελφοί μου, το Μικρό Αγιασμό, ο όποιος γίνεται πάντοτε. Έχουμε και το Μεγάλο αγιασμό ο οποίος τελείτε δυο φορές το χρόνο

Μεγάλος Αγιασμός
Το Ευαγγέλιο να μας μιλά για τον Πρόδρομο και Βαπτιστή Ιωάννη και για το Βάπτισμά του και εν όψει βέβαια της εορτής των
Θεοφανείων ας μιλήσουμε για τον Μεγάλο Αγιασμό. Πρέπει να τα πούμε κι αυτά γιατί πολλά και διάφορα ακούγονται και μάλιστα πολλά από όσα ακούγονται δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Έχουμε λοιπόν, αδελφοί μου, το Μικρό Αγιασμό, ο όποιος γίνεται πάντοτε.
Έχουμε και το Μεγάλο αγιασμό ο οποίος τελείτε δυο φορές το χρόνο, την παραμονή και την κυριώνυμη ημέρα της εορτής των Θεοφανείων. Ο αγιασμός
αυτός, αυτή η ακολουθία της τελέσεως του αγιασμού πού γίνεται τη μέρα των Θεοφανείων, ξεκίνησε από το βάπτισμα.

Πριν καθιερωθεί ο νηπιοβαπτισμός, σε όποιον ήθελε να γίνει χριστιανός, γινόταν κατήχηση. Όσοι λοιπόν είχαν κατηχηθεί και ήταν έτοιμοι να βαπτισθούν, βαπτίζονταν την παραμονή των Χριστουγέννων, γι' αυτό ψάλλουμε τα Χριστούγεννα «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε».
Επίσης βαπτίζονταν την παραμονή των Θεοφανείων, την παραμονή του Πάσχα και την Πεντηκοστή.
Σ' αυτές τις τέσσερες γιορτές ψάλλουμε αντί του «Άγιος ο Θεός» το «Όσοι εις Χριστόν εβατιτίσθητε», ακριβώς διότι τότε κυρίως βαπτίζονταν οι κατηχούμενοι και μάλιστα ομαδικά.


Τα Θεοφάνεια, επειδή ήταν και η εορτή της Βαπτίσεως του Χριστού, η Εκκλησία έδινε ιδιαίτερη σημασία στην όλη τελετή της βαπτίσεως των κατηχουμένων. Έτσι την ημέρα των Θεοφανείων, μάλλον την παραμονή το βράδυ προς την ημέρα της εορτής, γινόταν αγρυπνία, παννυχίδα, και βαπτίζονταν οι κατηχούμενοι περίπου τα μεσάνυκτα.


Σιγά, σιγά, ακριβώς και για να τιμήσουν περισσότερο την εορτή της Βαπτίσεως του Χριστού, πριν μπουν μέσα στο βαπτιστήριο οι μέλλοντες να βαπτισθούν -δεν είχαν τότε κολυμβήθρες, αλλά μεγάλα βαπτιστήρια, καθώς προηγουμένως αγίαζαν το νερό οι ιερείς και το νερό αυτό ήταν αγιασμός, το βρήκαν καλό να παίρνουν από το νερό αυτό το αγιασμένο. Και αν θα προσέξετε, μία ευχή πού λέγεται στο Βάπτισμα είναι μια από τις κύριες ευχές που λέγονται στο Μεγάλο Αγιασμό. Έπαιρναν λοιπόν οι χριστιανοί από το αγιασμένο αυτό νερό, για να χρισθούν μ' αυτό, να πιούν και να το πάρουν μαζί τους να ραντίσουν τα σπίτια, τα χωράφια, τους κήπους, να ραντίσουν τα πάντα, και μετά έμπαιναν οι κατηχούμενοι μέσα και βαπτίζονταν.


Όταν αργότερα καθιερώθηκε ο νηπιοβαπτισμός, δεν γίνονταν πλέον ομαδικές βαπτίσεις στις εορτές πού αναφέραμε. Η Εκκλησία όμως θεώρησε καλό ειδικά τα Θεοφάνεια, να παραμείνει ο αγιασμός των υδάτων. Έτσι λοιπόν έγινε ξεχωριστή τελετή αγιασμού των υδάτων, για να γίνεται ο αγιασμός την ήμερα αυτή των Θεοφανείων. Έκτοτε η Εκκλησία τελεί τον Μέγα Αγιασμό αυτή την ημέρα σ' όλους τους ναούς.


Ο Αγιασμός της παραμονής και της εορτής των Θεοφανείων


Καθώς περνούσαν όμως τα χρόνια και δημιουργούνταν ανάγκες διάφορες, φάνηκε ότι δεν εξυπηρετούνταν όλοι οι χριστιανοί, αν γίνεται ο Μέγας Αγιασμός μόνο την ημέρα των Θεοφανείων. Έτσι καθιερώθηκε ο Μέγας Αγιασμός να τελείται και την παραμονή.


Και γιατί δεν εξυπηρετούνταν όλοι; Γιατί κατά κανόνα ο Μέγας Αγιασμός τα Θεοφάνεια γινόταν τα μεσάνυκτα, με αγρυπνία, όπως και οι ομαδικές βαπτίσεις, παλαιότερα. Για πολλούς και διαφόρους λόγους λοιπόν δεν μπορούσαν όλοι οι χριστιανοί να πάνε στους ναούς εκείνη την ώρα. Έτσι το απόγευμα της παραμονής γινόταν ο εσπερινός της εορτής με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και εν συνεχεία ο Μέγας Αγιασμός. Όμως σιγά, σιγά, ό,τι γινόταν το απόγευμα, μετατέθηκε το πρωί της παραμονής. Και έτσι την παραμονή των Θεοφανείων γίνεται ο όρθρος, οι Μεγάλες Ώρες, ο εσπερινός της εορτής, η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και αμέσως μετά ο Μέγας Αγιασμός.


Απ' αυτό καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο Μέγας Αγιασμός που τελείται την παραμονή είναι ο ίδιος ακριβώς μ' αυτόν πού τελείται ανήμερα. Η όλη ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού όπως γίνεται την ήμερα των Θεοφανείων, έτσι ακριβώς γίνεται και την παραμονή. Επομένως, τα ερωτήματα ποιος πίνεται και ποιος δεν πίνεται, με ποιόν ραντίζουν και με ποιόν όχι, δεν στέκονται. Είναι ο ίδιος αγιασμός και την παραμονή και την ημέρα των Θεοφανείων, και επομένως και με τον έναν αγιασμό και με τον άλλο ραντίζουμε και πίνουμε.


Μπορούν οι χριστιανοί να κρατούν Μέγα Αγιασμό στο σπίτι τους;


Όπως βλέπουμε, αφού κάνει ο ιερέας τον αγιασμό, ραντίζει τον ναό και επομένως πέφτει και κάτω. Όχι μόνο πέφτει κάτω μέσα στο ναό εκείνη την ώρα μα και θα τον πατήσουμε και στα σπίτια και στα χωράφια και παντού, θα πέσει, και βέβαια θα αγιάσει τα πάντα. Βέβαια άλλο είναι που, όταν τελειώσει ο Μέγας Αγιασμός, και κάθε Αγιασμός, που ορμάμε σαν τις ορδές των βαρβάρων, για να πάρουμε αγιασμό και δεν προσέχουμε και τον χύνουμε κάτω. Αυτό είναι ανευλάβεια, είναι ασέβεια. Όχι όμως μην τυχόν και πέσει καμιά σταγόνα κάτω, αφού είναι για να ραντιστούν τα πάντα και να αγιασθούν τα πάντα.


Επίσης καταρχήν και κανονικά μπορούν οι χριστιανοί να κρατούν Μέγα Αγιασμό στο σπίτι. Θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι όλες τις ημέρες που είναι τα μεθεόρτια -διότι ή εορτή των Θεοφανείων εορτάζεται, όπως και άλλες μεγάλες γιορτές, οκτώ ήμερες- θα μπορούσαν και να πίνουν και να ραντίζουν. Όμως χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Γιατί είναι ενδεχόμενο εκεί πού θα τον βάλουμε κατά λάθος, κάτι να γίνει και να πεταχτεί ο αγιασμός στα σκουπίδια ή κάποιος να τον ρίξει στον νιπτήρα. Συνέβησαν πολλά τέτοια. Καλό είναι λοιπόν να είμαστε σίγουροι ότι φυλάσσουμε με ευλάβεια και προσοχή τον Μ. Αγιασμό στο σπίτι μας, αλλιώς να μην τον κρατά κανείς. Και όταν κάποιος χρειάζεται, όταν είναι ανάγκη, θα πάει στην εκκλησία. Όλες οι εκκλησίες έχουν Μεγάλο Αγιασμό και δίνουν.


Νηστεία - Μέγας Αγιασμός


Όπως ξέρετε, την παραμονή των Θεοφανείων γίνεται αυστηρά νηστεία, ούτε λάδι καταλύεται. Έκτος εάν η παραμονή πέσει Σάββατο ή Κυριακή, επειδή το Σάββατο και την Κυριακή δεν γίνεται ποτέ νηστεία από λάδι· έστω κι αν πρόκειται να κοινωνήσουμε.
Έκτος από το Μέγα Σάββατο που δεν καταλύεται λάδι, όλα τα άλλα Σάββατα τρώγεται λάδι. Οι χριστιανοί όλοι λίγο-πολύ έχουν συνδέσει τη νηστεία της παραμονής των Θεοφανείων με τον Μέγα Αγιασμό. Νομίζουν ότι νηστεύουμε, για να πάρουμε τον Μέγα Αγιασμό.
Όμως δεν είναι αυτό. Δεν νηστεύουμε, για να πάρουμε το Μεγάλο Αγιασμό. Η νηστεία δεν είναι για τον Αγιασμό.
Η νηστεία είναι για τη Δεσποτική γιορτή των Θεοφανείων, όπως ακριβώς και την παραμονή των Χριστουγέννων έχουμε επίσης αυστηρά νηστεία. Μην κοιτάτε τώρα έτσι πού τα πήραμε εμείς τα πράγματα και τα πήραμε μέσα στα πόδια μας όλα. Θα λέγαμε, την τελευταία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα ή τουλάχιστον την παραμονή των Χριστουγέννων πρέπει και πιο χλιαροί χριστιανοί να κάνουν αυστηρά νηστεία για τη γιορτή. Δεν νοείται να ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε μία μεγάλη γιορτή, Δεσποτική γιορτή, χωρίς λίγο να το καταλάβουμε και από πλευράς νηστείας.
Νηστεύουμε λοιπόν την παραμονή των Θεοφανείων για τη γιορτή τη Δεσποτική, τη μεγάλη γιορτή αυτή των Θεοφανείων.
Επίσης πρώτα πίνουμε τον Μέγα Αγιασμό κι ύστερα τρώμε το αντίδωρο.

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   4  ΙΑΝ 2012

http://www.zoiforos.gr/

Δέν ξεχωρίζεται ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο,

Δέν ξεχωρίζεται ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, γι᾿ αὐτό καί ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ εὐαγγελιστής, λέει, ὅτι αὐτός πού ἰσχυρίζεται ὅτι ἀγαπάει τόν Χριστό καί δέν ἀγαπάει τόν ἀδελφό του, εἶναι ἀνθρωποκτόνος καί κάπου ἀλλοῦ, λέει ὅτι εἶναι ψεύστης. Γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά ἀγαπᾶς τόν Χριστό καί νά μήν ἀγαπᾶς τόν ἄνθρωπο, τούς ἀνθρώπους.
῾Ο ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, λέει, ὅτι κι ἄν νομίζεις ὅτι ἀγαπᾶς ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ἔχεις ἔχθρα ἤ ἀντιπάθεια ἤ κάποια ἀπόσταση ἤ κάποια κρατήματα πρός ἕναν ἄνθρωπο καί μόνον πρός ἕναν, σημαίνει ὅτι κι ἄν καί οἱ ἄλλοι σοῦ δώσουν τίς ἀντίστοιχες ἀφορμές, τό ἴδιο θά συμπεριφερθεῖς. Καί ἑπομένως ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο εἶναι ἐλλειμματικές, δέν εἶναι σωστή ἡ ἀγάπη

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ( Ἔκδ. ῾Ι.Μ. Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2003)

 

Hλιας  Χαιντουτης   4 Ιαν  2012 

Ρωτάς νέα παιδιά: "Τι σε αναπαύει;" "Τίποτε", σου λένε. Κοτζάμ παλληκάρια! "Τι σε ευχαριστεί να κάνεις;" "Τίποτε". Πού φθάνει ο άνθρωπος

Άνοστα πράγματα, άνοστοι άνθρωποι, όλα άνοστα! Δεν έχει νοστιμάδα και η ζωή τους τώρα. Ρωτάς νέα παιδιά: "Τι σε αναπαύει;" "Τίποτε", σου λένε. Κοτζάμ παλληκάρια! "Τι σε ευχαριστεί να κάνεις;" "Τίποτε". Πού φθάνει ο άνθρωπος! Νομίζει ότι θα διορθώσει τον Θεό μ' αυτά που κάνει! Την νύχτα την κάνουν ημέρα, για να γεννούν οι κότες. Και είδες κάτι αυγά; Αν έκανε ο Θεός το φεγγάρι να φέγγη σαν τον ήλιο, θα παλάβωναν οι άνθρωποι. Ενώ ο Θεός έκανε την νύχτα, για να ξεκουράζωνται οι άνθρωποι, τώρα πού έφθασαν!

Χάθηκε η ηρεμία από τους ανθρώπους. Τα θερμοκήπια, οι ενέσεις στα κηπευτικά κ.λπ. οδήγησαν και αυτά τον κόσμο στην ανυπομονησία. Παλιά ήξεραν ότι θα πάνε στο τάδε μέρος με τα πόδια σε τόσες ώρες. Ένας, αν είχε πιο γερά πόδια, θα πήγαινε λίγο νωρίτερα. Μετά βρήκαν τα κάρρα.

Μετά τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα προσπάθεια να βρουν άλλα μέσα πιο γρήγορα. Έφτιαξαν αεροπλάνα, που να μπορείς να πας από την Γαλλία στην Αμερική σε τρεις ώρες. Μα όταν πάει με τέτοια ταχύτητα κανείς από το ένα κλίμα στο άλλο, και μόνον η απότομη αλλαγή θα τον μπερδέψει.

Βιασύνη, βιασύνη... Σιγά-σιγά θα μπαίνει στο βλήμα ο άνθρωπος, θα πατάνε την σκανδάλη, θα εκτοξεύεται το βλήμα, θα σκάει και θα βγαίνει ένας παλαβός! Πού θα πάει; Εκεί θα καταλήξουν. Τρελλοκομείο!

Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄, Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης

 

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 3 ΙΑΝ 2012

 

Σκεφθείτε τι μεγάλος κέρδος και ωφελεία δέχεται η ψυχή όταν τη μνημονεύει ο ιερέας.

Έλεγε επισης ο Γέροντας Ιακωβος
Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στην Ιερά Πρόθεση κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτή και την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού ως προσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν.
Σκεφθείτε λοιπόν τι αξία έχει να σας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση.
Κάποια φορά είχα ξεχάσει να μνημονεύσω στους κεκοιμημένους τη μητέρα μου, που ήταν Αγια γυναίκα.
Όταν τελείωσα την Θεια Λειτουργία, και πήγα στο κελλάκι μου, Εκει που καθόμουν, ήλθε η ψυχή το πνεύμα της μητέρα μου και μου είπε με παράπονο.
Πάτερ Ιάκωβε δε με μνημόνευσες σήμερα.
Πως μητέρα δεν σε μνημόνευσα.
Κάθε μέρα σας μνημονεύω και μάλιστα την καλύτερη μερίδα σας βγάζω τις είπα.
Όχι παιδί μου, σήμερα με ξέχασες και η ψυχή μου δεν αναπαύεται τόσο όσο τις άλλες μέρες που με μνημονεύεις, μου απάντησε.
Σκεφθείτε τι μεγάλος κέρδος και ωφελεία δέχεται η ψυχή όταν τη μνημονεύει ο ιερέας.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΙΑΝ 2013

Ο καημός του και η απορία του ήταν πως οι υπεύθυνοι δεν αντιλαμβάνονται που οδηγούμαστε

Γέροντος Παϊσίου
Ο καημός του και η απορία του ήταν πως οι υπεύθυνοι δεν αντιλαμβάνονται που οδηγούμαστε. Ο ίδιος από παλαιά διέβλεπε την σημερινή κατάσταση και ανησυχούσε, αλλά δεν διέσπειρε τις ανησυχίες του στον κόσμο. Έδινε ελπίδα και αισιοδοξία. Έλεγε: «Απὸ το κακό που επικρατεί σήμερα θὰ βγει μεγάλο καλό. Βλέπω μια ελιά. Το ένα της κλωνάρι έχει ξεραθεί, το άλλο το τρώγει η κάμπια και θα ξεραθή και αυτό. Αλλά πετιέται ένα άλλο βλαστάρι από κάτω που έχει πολύ θυμό (δύναμη) και αναπτύσσεται γρήγορα»…



Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελ. 741-743

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 3 ΙΑΝ 2013  

Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα (δηλ. ο διάβολος) και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια

Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα (δηλ. ο διάβολος) και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μην κάνετε καμιά προσπάθεια ν' απαλλαγείτε από αυτές. Ν' αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος. Μη λέτε: «Τώρα θα σφιχτώ, θα κάνω προσευχή ν' αποκτήσω αγάπη, να γίνω καλός κ.λπ.». Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι και να πλήττεις, για να γίνεις καλός. Έτσι θ' αντιδράσετε χειρότερα. Όλα να γίνονται με απαλό τρόπο, αβίαστα και ελεύθερα. Ούτε να λέτε: «Θεέ μου, απάλλαξέ με απ' αυτό», παραδείγματος χάριν, τον θυμό, την λύπη. Δεν είναι καλό να προσευχόμαστε ή και να σκεπτόμαστε το συγκεκριμένο πάθος. κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε ακόμη περισσότερο. Ρίξου με ορμή, για να νικήσεις το πάθος και θα δεις τότε πως θα σ' αγκαλιάσει, θα σε σφίξει και δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΙΑΝ 2013 

Ας μη γυρίζουμε πίσω στις αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί

Ας μη γυρίζουμε πίσω στις αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί. Η ανάμνηση των αμαρτιών κάνει κακό. Ζητήσαμε συγγνώμη; Τέλειωσε. Ο Θεός όλα τα συγχωρεί με την εξομολόγηση ...; Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Δεν βαδίζω καλά. Ό,τι όμως με στενοχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στο πνευματικό, το εξομολογούμαι, τέλειωσε! Να μη γυρίζομε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνομε τώρα, απ' αυτή τη στιγμή και έπειτα.

Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΙΑΝ 2012 

Πώς επανέρχεται , Γέροντα ,ο άνθρωπος στην προπτωτική κατάσταση;

Πώς επανέρχεται , Γέροντα ,ο άνθρωπος στην προπτωτική κατάσταση;
- Πρέπει να εξαγνισθή η καρδιά . Να αποκτήση ψυχική αγνότητα , δηλαδή ειλικρίνεια, τιμιότητα, ανιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλωσύνη, ανεξικακία, θυσία. Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό και αναπαύεται μέσα του η θεία Χάρις. Όταν κάποιος έχη την σωματική αγνότητα, αλλά δεν έχει την ψυχική αγνότητα, δεν αναπαύεται ο Θεός μέσα σ’ αυτόν, γιατί υπάρχει μέσα του πονηρία, υπερηφάνεια, κακία κ.λ.π. Τότε η ζωή του είναι μία κοροϊδία. Από ‘ δω να ξεκινήσετε τον αγώνα σας
: Να προσπαθήσετε να αποκτήσετε την ψυχική αγνότητα
.
Πνευματικός αγώνας » ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΙΑΝ 2012  

Όταν ο Γερο Παΐσιος γνώρισε τους Τσάμηδες

Όταν είχαμε έρθει από την Καππαδοκία, με την ανταλλαγή, ήταν να μας δώσουν κάτι κτήματα στην Ηγουμενίτσα. Ηταν κάτι τούρκικα χωριά αυτά που οι κάτοικοί τους θα πήγαιναν στην Τουρκία. Περιμέναμε εμείς να φύγουν. Πάει ο πρόεδρος μας (σ.σ. πρόεδρος των Φαρασσιωτών -τα Φάρασσα Καππαδοκίας ήταν το χωριό καταγωγής του γέροντος- ήταν ο πατέρας του γέροντος Παϊσίου, Πρόδρομος Εζνεπίδης) και του λέει ο Τούρκος: 
......- Εσείς θα φύγετε εμείς θα κάτσουμε.            
......Βρε σκεφτόταν ο πρόεδρος, τι λόγος είναι αυτός;
......Τι είχε γίνει, είχαν πληρώσει δύο βουλευτές και τους είχαν γράψει Αλβανούς, Αρβανίτες. Έτσι αυτοί μείναν και εμείς πήγαμε πάνω στην Κόνιτσα.
......Όταν το 'μαθε αυτό ο Κονδύλης, θύμωσε, χτύπησε το χέρι στο γραφείο, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, ήταν τελειωμένο το πράγμα. Ήταν καλός ο Κονδύλης, δίκαιος. Όταν ήταν να κάνουν απόβαση, στον πόλεμο με τους τούρκους, δεν κρατιόταν. Γυρνούσε πάνω στο καράβι και φώναζε:«Βρε παλικάρια, μια φορά θα πεθάνουμε, τι τώρα, τι ύστερα. Ήρωες, βρε παιδιά». Εκατό μέτρα πριν φθάσει το καράβι, έπεσε μέσα στην θάλασσα. Ναι, ναι, ήταν πολύ θερμός ο καημένος. Καλός ήταν.
......Αυτούς τους τουρκαλβανούς μετά τους έδιωξε ο Ζέρβας. Έτσι αποκατέστησε ο Θεός την αδικία. Ήταν βάρβαροι αυτοί! Ο Θεός να σε φυλάει. Πόσους και πόσους δεν είχαν σκοτώσει!
......Κατέβαιναν οι καημένοι οι Έλληνες πάνω από τα βουνά, φορτωμένοι ένα τσουβάλι, σιτάρι συνήθως, με τα πόδια, για να το ανταλλάξουν με λάδι ή αλάτι· από αυτό ζούσαν. Ήταν δύσκολη η ζωή τότε. Οι τουρκαλβανοί τους αγόραζαν τα πράγματα, μετά βγαίναν έξω από το χωριό και τους σκότωναν και έπαιρναν πίσω τα χρήματα…  Πόσους δεν είχαν σκοτώσει έτσι… Βάρβαροι… Υπέφερε ο κόσμος από αυτούς… Μετά μαζευόντουσαν 30 – 40 μαζί. «Ότι μας βρει να μας βρει όλους μαζί...». Ήταν δύσκολο να σκοτώσεις τόσους μαζί.

(Αθ. Ρακοβαλή, 

Ο Πατήρ Παΐσιος μου είπε, σελ 68)

 

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2013/01/2492.html

Μπρους Τσάτουιν (1940-1989). Μια θυελλώδης προσωπικότητα ανακαλύπτει την Ορθοδοξία. Το ταξίδι του στο Άγιο Όρος.

Μια θυελλώδης προσωπικότητα ανακαλύπτει την Ορθοδοξία

Μπρους Τσάτουιν (Bruce Chatwin, 1940-1989)

Mια από τις πιο αινιγματικές και αντιφατικές φυσιογνωμίες του περασμένου αιώνα, ο συγγραφέας Μ. Τσάτουιν ήλθε σε μια στενή σχέση με την αλήθεια τις Ορθοδοξίας, κυρίως μέσα από την έλξη που του άσκησε η ζωή των μοναχών του Αγίου Όρους. Διαρκής ταξιδευτής, νομάς και μελετητής των νομάδων βρήκε στον ανατολικό χριστιανισμό πολλές από τις απαντήσεις σε αυτά που τον απασχολούσαν κατά τη διάρκεια της ζωής του, και ιδιαίτερα στο τελευταίο της στάδιο, κατά το οποίο ταλαιπωρήθηκε από το AIDS.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην επαρχία της Αγγλίας. Μετά το πέρας των εγκυκλίων του σπουδών, εργάστηκε στο γνωστό οίκο δημοπρασιών «Σόθμπι’ς». Εκεί αποκαλύφθηκε σύντομα η εντυπωσιακή του παρατηρητικότητα και οξυδέρκεια και ανήλθε ταχέως την υπαλληλική ιεραρχία του οίκου, καθιστάμενος αυθεντία στις αρχαιότητες και στους ιμπρεσιονιστές. Με την ιδιότητά του αυτή πραγματοποιεί αρκετά ταξίδια επαγγελματικού χαρακτήρα. Μετά από λίγα χρόνια όμως θα αναγκαστεί να διακόψει αυτή την ενασχόληση, καθώς θα διαπιστωθεί ότι βλάπτει την όρασή του.

Ο γιατρός του τού συνιστά «ανοικτούς ορίζοντες» και ο Τσάτουιν ακολουθεί κατά γράμμα τη συμβουλή του πραγματοποιώντας πλήθος ταξιδιών ανά τον κόσμο, μελετώντας συνήθειες και νοοτροπίες και καταγράφοντάς τις. Για ένα διάστημα διαπιστώνει την ανάγκη πανεπιστημιακών σπουδών και εγγράφεται στο τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, θεωρώντας τον εαυτό του ως «αρχαιολόγο διανοούμενο». Και αυτή η δραστηριότητα όμως δεν κράτησε περισσότερο από δυόμισι χρόνια. Έκτοτε αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στα ταξίδια, στο γράψιμο και σε μία άστατη προσωπική ζωή.

H μυθιστοριογραφική του τεχνική έχει θεωρηθεί ως εφάμιλλη του μεγάλου Αμερικανού λογοτέχνη Έρνεστ Χέμινγουεϊ και για πολλούς είναι ο σημαντικότερος σύγχρονος ταξιδιωτικός συγγραφέας. Ειπώθηκε, μάλιστα, ότι ήταν ικανός να «συμπιέσει ολόκληρους κόσμους μέσα στις σελίδες των έργων του».

Αρχικά αντιπαθούσε την Ελλάδα και δεν έχανε την ευκαιρία να το διακηρύττει. Αργότερα, όμως, γνώρισε τη χώρα μας και την επισκεπτόταν συχνά. Τον φιλοξενούσε στο σπίτι του στην Καρδαμύλη της Μάνης ο φίλος του συγγραφέα Πάτρικ Λη Φέρμορ. Το 1985, ενώ βρισκόταν στην Ελλάδα και δούλευε πυρετωδώς στη συγγραφή ενός βιβλίου του, διέκοψε την εργασία του, για να επισκεφθεί  το Άγιο Όρος

Ήδη πρέπει να είχε κάποια γνώση για το Άγιο Όρος από τον κριτικό τέχνης Ρόμπερτ Μπάυρον (1905-1941) το έργο του οποίου εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν αυτό που διαμόρφωσε τις προσωπικές του αναζητήσεις. Για τον Μπάυρον, οι τοιχογραφίες του Αγίου Όρους ήταν οι καλύτερες στον κόσμο.

Ήδη από το 1980, είχε αρχίσει να γίνεται φορτικός στους στενούς φίλους του Τζέιμς Λις -Μάιλν (χρονικογράφος) και Ντέρεκ Χιλ (καλλιτέχνης), που επισκέπτονταν τακτικά την αθωνική πολιτεία, ζητώντας τους να τον πάρουν μαζί τους. Ο Τ. Λις-Μάιλν στον οποίο απευθύνθηκε αρχικά, ήταν απόλυτα αρνητικός. Στη συνέχεια προσέφυγε στον Ν. Χιλ, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον ηγούμενο της Ι.Μ. Χιλανδαρίου και είχε ήδη επισκεφθεί περί τις 15 φορές το Άγιο Όρος. O Χιλ αποδέχθηκε με μεγάλο δισταγμό το αίτημα του Τσάτουϊν (επειδή δεν ήξερε πώς ο ιδιότροπος χαρακτήρας του θα προσλάμβανε τη γνωριμία με τους αθωνίτες μοναχούς και το βίο τους) και τελικά επισκέφθηκαν το Αγιώνυμο Όρος το Μάιο του 1985. Κατ’ άλλους, η επίσκεψη αυτή πραγματοποιήθηκε μαζί με το στενό του φίλο Πάτρικ Λη Φέρμορ.

Ο συγγραφέας κυριολεκτικά ενθουσιάστηκε. Μάλιστα, όταν αργότερα, κατά την επίσκεψή του, βρέθηκε σε αγιορείτικο μοναστήρι, αγανάκτησε και μάλωσε με κάποιους Έλληνες επισκέπτες που οι φωνές τους κατά τη διάρκεια της ακολουθίας δεν τον άφηναν να απολαύσει τη Θεία Λειτουργία.

Ένα απόγευμα, κατευθυνόμενος προς την Ι.Μ. Σταυρονικήτα, αιχμαλωτίστηκε από την εικόνα ενός σκουριασμένου σταυρού σε ένα βράχο, που τον χτυπούσαν τα κύματα. Ο Χιλ που τον συνόδευε και τον γνώριζε για 20 περίπου χρόνια, τον είδε να κοιτάζει το σταυρό αποσβολωμένος. «Κοίταζε και ένιωθα πως τον είχε χτυπήσει μια βόμβα», θυμάται ο Χιλ. Tελικά ο Τσάτουιν αναφώνησε: «Πρέπει να υπάρχει Θεός». (Αργότερα, ο βιογράφος του Νίκολας Σαίξπηρ θα θελήσει να επισκεφθεί το Άγιο Όρος, για να δει πώς ήταν αυτός ο σταυρός που συγκλόνισε τον Τσάτουιν. Την παραμονή της αναχώρησής του λέει ότι ένας Άγγλος ιερέας τον προειδοποίησε πως «Κανείς δεν πηγαίνει στον Άθωνα τυχαία… Για όποια αιτία και να λες εσύ ότι πηγαίνεις, δεν είναι αυτή η πραγματική.)

Ήταν ένα ταξίδι που θα άλλαζε οριστικά τη ζωή του Τσάτουιν. Στους κύκλους του αργότερα, μετά το θάνατό του, κυκλοφόρησε η άποψη ότι εκεί «βρήκε το Θεό». Πάντως, ήδη αμέσως μετά το ταξίδι του αυτό, όταν επέστρεψε στο Λονδίνο, ήταν σαφής ο ενθουσιασμός του για αυτό που έζησε, παρόλο που προτιμούσε να μη δίνει περισσότερες λεπτομέρειες. Εξάλλου, οι γνωστοί του χαρακτήριζαν αυτό το ταξίδι του, ως το πλέον «μυστηριώδες».

Μέχρι τότε οι μεταφυσικές του αναζητήσεις ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Επειδή η σύζυγός του Ελίζαμπεθ Τσάντλερ ήταν ρωμαιοκαθολική, ο Τσάτουϊν είχε φροντίσει να πληροφορηθεί τα θεμελιώδη πιστεύω και την πρακτική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, εν όψει του γάμου του, το 1965, από έναν Ιησουίτη μοναχό στο Λονδίνο. Όταν όμως αργότερα ζούσαν στις ΗΠΑ, έπεσε στα χέρια του ένα φυλλάδιο της ρωμαιοκαθολικής ενορίας στην οποία πήγαινε η σύζυγός του. Το περιεχόμενο του εντύπου τον είχε ενοχλήσει ιδιαίτερα: εξηγούσε γιατί κάποιος/α ρωμαιοκαθολικός/ή δε θα έπρεπε να παντρευτεί άτομο άλλου δόγματος ή θρησκείας … Ήταν κάτι που ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τη «νομαδική» του νοοτροπία. Άρχισε από τότε να πιστεύει ότι η θρησκεία αφορά μόνο όσους είναι μόνιμα εγκατεστημένοι σε κάποιον τόπο.

Ωστόσο, οι μεταφυσικές αναζητήσεις δεν έλειπαν εντελώς από τις ανησυχίες του. Σε κάποιο σημείωμά του κάποτε έγραψε: «Η μελέτη των νομάδων είναι μια αναζήτηση του Θεού». Και αλλού: «Η θρησκεία είναι μια τεχνική για να φτάσει κανείς στο θάνατό του, στον κατάλληλο καιρό». Κατά πάσα πιθανότητα, η αποφασιστική στροφή του προς τη μεταφυσική φαίνεται να συντελέσθηκε κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του.

Η επίσκεψή του στο Άγιο Όρος αποτέλεσε μια οριακή τομή στη ζωή του. Όταν επέστρεψε, είπε στη σύζυγό του: «Δεν μπορούσα να φανταστώ από πριν, τι θα ήταν για μένα αυτό το ταξίδι. Δεν ήταν σαν καμία από τις εξερευνήσεις μου. Ήταν κάτι το εντελώς εσωτερικό».  Όταν λίγο αργότερα βρέθηκε στο Νεπάλ, σε κάποια φάση της θεραπείας του, συλλογιζόταν τακτικά αυτή την εμπειρία του. Σημειώνει εκεί, συγκεκριμένα, ότι στοχαζόταν την έννοια του «προσωπικού Άθωνα» κάθε ανθρώπου, με «την ελληνική έννοια της οικίας: της ρίζας κάθε συμπεριφοράς του, καλής ή κακής, του χαρακτήρα του, και γενικά οτιδήποτε τον αφορά».

Επιστρέφοντας στην Αγγλία, επισκέφθηκε αρκετές φορές το μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστο (Ware) στην Οξφόρδη και συζήτησε μαζί του το ενδεχόμενο να βαπτισθεί Ορθόδοξος στο Άγιο Όρος, όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Η επιδείνωση της ασθένειάς του ματαίωσε τόσο το δεύτερο προσκυνηματικό ταξίδι του στον Άθω, που σχεδίαζε να το συνδυάσει με τη βάπτισή του, όσο και την τελετή της βάπτισής του στην Αγγλία από το μητροπολίτη Διοκλείας.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι πρόλαβε να γίνει Ορθόδοξος. Σύμφωνα, πάντως, με την επιθυμία του, η επικήδειος ακολουθία τελέστηκε σε κάποιο στη Νίκαια της Γαλλίας (εκεί απεβίωσε) από Ελληνορθόδοξο ιερέα και το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό του στον ελληνορθόδοξο καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο. Οι δικοί του μετέφεραν την τέφρα του στο αγαπημένο του βυζαντινό εκκλησάκι (10^ος αι.) του Αγ. Νικολάου στην Καρδαμύλη. Βλέποντας την ομορφιά αυτού του ναΐσκου, ο Τσάτουιν συνήθιζε να λέει: «Οι Έλληνες πάντα φύλαγαν τις καλύτερες τοποθεσίες για το Θεό».

 http://www.pemptousia.gr