Η μετάνοια είναι μία πνευματική άνοιξη

Το γεγονός το αφηγήθηκε μία εθελόντρια αδελφή νοσοκόμα και συνέβη στο παλαιό νοσοκομείο των Πατρών, στον “Άγιο Ανδρέα”. Είπε:

“Περί το 1968-69 έκανα την πρακτική μου εξάσκηση στο παλαιό νοσοκομείο των Πατρών που βρισκόταν κοντά στο κάστρο. Η κατάσταση βέβαια ήταν θλιβερή από κτιριακής πλευράς , παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που λιγοστού νοσηλευτικού προσωπικού και των γιατρών. Εμείς οι εθελόντριες βοηθούσαμε όσο μπορούσαμε τις μόνιμες αδελφές και συγχρόνως εξασκούμεθα.

Ένα απόγευμα του Δεκαπενταύγουστου , καθώς μπήκα στον θάλαμο των γυναικών (με 25-30 κρεβάτια ! ) , είδα μία μεσόκοπη γυναίκα να πηγαίνει παραπατώντας προς το κρεβάτι της και ίσα που πρόλαβε να πέσει επάνω του ημιλιπόθυμη και κατάχλωμη. Ξεσκέπαστη και μισόγυμνη δεν είχε το κουράγιο να τραβήξει το σεντόνι επάνω της!

Την πλησίασα , την σκέπασα και στεκόμουν από πάνω της κοιτώντας το χλωμό πρόσωπό της που ήταν ιδρωμένο. Την είχε περιλούσει κρύος ιδρώτας! Φαινόταν αρχοντική και όμορφη γυναίκα. Πλησίασα στο αυτί της και την ρώτησα αν θέλει να την βοηθήσω σε κάτι. Αντί για απάντηση, άπλωσε το χέρι της και μου έβαλε με κόπο μέσα στη φούχτα μου ένα τσαλακωμένο κιτρινωπό χαρτί, χωρίς να ανοίξει τα μάτια της. Μόνο μου ψιθύρισε:

-     Σας παρακαλώ, διαβάστε το μου!

Ξεδιπλώνω το χαρτάκι και τι να δω! Ήταν ένα κομμένο φύλλο, προφανώς από κάποια “Σύνοψη” ή “Ωρολόγιο” και επάνω ήταν τυπωμένος ο πεντηκοστός ψαλμός, ο ψαλμός της μετανοίας, το “ Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου…” !

Άρχισα χαμηλόφωνα να της τον διαβάζω κοντά στο αυτί της: “ Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου …”. Καθώς προχωρούσα το διάβασμα, πρόσεξα με συγκίνηση πως από τα κλειστά μάτια της έτρεχαν δάκρυα, που κατρακυλούσαν κι έβρεχαν το μαξιλάρι της.

Όταν τελείωσα , άνοιξε τα μάτια της, είχε λίγο συνέλθει , και με έκπληξη είδα δυο γαλάζια παιδικά μάτια κατακάθαρα και λαμπερά να με κοιτάζουν ήρεμα και ταπεινά. Αμέσως δε, χωρίς δυσκολία, άρχισε να μου λέει με μεγάλη συντριβή:

-     Αδελφή ,είμαι πολύ αμαρτωλή! Είχα κέντρο διασκεδάσεως και … καταλαβαίνετε. Όμως μετάνοιωσα ειλικρινά. Δεν ξέρω όμως αν ο Θεός με συγχώρησε.

Τότε την ρώτησα:

-     Εξομολογηθήκατε; Κοινωνήσατε;

Μου απάντησε καταφατικά. Τότε με μια θεία παρόρμηση που είχα εκείνη τη στιγμή της είπα με όση πίστη διέθετε η νεανική μου ψυχή, αλλά και με όσα είχα διαβάσει στο ιερό Ευαγγέλιο:

-     Και βέβαια σας συγχώρησε ο Χριστός! Η άφεση σας δόθηκε  μέσα στο Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως .Μην αμφιβάλετε για το έλεος του Θεού.

Έπρεπε να υπήρχε ο τρόπος να αποθανατιστούν οι λάμψεις της χαράς που φάνηκαν μέσα στα γαλάζια μάτια της. Χαρά, χαρά , πλημμύρα χαράς! Συγκινήθηκα και της είπα, ενώ ακουγόταν από το εκκλησάκι του αγίου Χαραλάμπους η Παράκληση της Παναγίας:

-     Κάνετε υπομονή, να γίνετε καλά και να πάτε να ψάλλετε κι εσείς στην Εκκλησία.

Μου απάντησε ήρεμα και ξεκάθαρα:

-     Δεν πρόκειται να ζήσω. Το γνωρίζω. Έχω καρκίνο σε όλη την κοιλιά. Θα πάω να ψάλω επάνω , στην Εκκλησία τ’ Ουρανού!

Το είπε τόσο ειρηνικά, σχεδόν χαρούμενα , ώστε με εξέπληξε.

Πράγματι, όταν πήγα στο νοσοκομείο την επομένη εβδομάδα , το κρεβάτι της ήταν άδειο! Είχε τόση συντριβή και τόση μετάνοια , ώστε δεν αμφιβάλει κανείς πως θα βρήκε έλεος από Εκείνον, που θυσιάστηκε για να σώσει τον κάθε αμαρτωλό. Η ομορφιά της μετανοίας αυτής της γυναίκας έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη μου..”  

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

-Γέροντα, όταν θυμώνω, γίνομαι σάν χείμαρρος δεν μπορώ να συγκρατηθώ. -

Ή εμπιστοσύνη στον λογισμό
-Γέροντα, όταν θυμώνω, γίνομαι σάν χείμαρρος δεν μπορώ να συγκρατηθώ. -
Γιατί να μην μπορής να συγκρατηθής; -Γιατί πιστεύω στον λογισμό μου. -Έ, τότε έχεις δικό σου πιστεύω, δικό σου σύμβολο πίστεως!... Ό εγωισμός φταίει. Νά μη δικαιολογής τον λογισμό σου. Έναν {μπανταλό 16 } λογισμό, μόνη σου νά τον πετάς, νά μην τον δέχεσαι. -Και πώς θά καταλάβω ότι ένας λογισμός είναι μπανταλός; -Έ, άν δεν καταλαβαίνης, νά τον λες στην Γερόντισσα καί, τάκ, νά τον πετάς, κάνοντας υπακοή σε ο,τι σοϋ πή. Το νά εμπιστεύεται ένας πνευματικός άνθρωπος στον λογισμό του είναι αρχή πλάνης. Σκοτίζεται το μυαλό του άπό τήν υπερηφάνεια και μπορεί νά πλανηθή. Καλύτερα νά τρελλαθή, γιατί τότε θά εχη ελαφρυντικά. -Δέν χωράει βοήθεια, Γέροντα, άπό τους άλλους; -Γιά νά βοηθηθή, στην κατάσταση πού βρίσκεται, πρέπει και ο ϊδιος νά βοηθήση. Να καταλάβη ότιτο να πιστεύη στον λογισμό πού τοϋ λέει λ.χ. πώς είναι ο καλύτερος από όλους, ότιείναι άγιος κ.λπ., αυτό είναι πλάνη.

 Ούτε μέ το πυροβόλο δεν φεύγει αυτός ο λογισμός, άν ο ίδιος τόν κρατάη. Πρέπει νά ταπεινωθή, γιά νά φύγη. Μερικές φορές μοΰ ζητούν νά προσευχηθώ γιά τέτοιες περιπτώσεις. Τί προσευχή νά κάνω; Αφού εκείνος έχει μέσα του το φιτίλι τού διαβόλου, πάλι θά τιναχθή.

 Σάν νά κρατάη κάποιος στά χέρια του φιτίλια άπό φουρνέλα και ζητάη νά τόν βοηθήσης, γιά νά μην άνατιναχθή. -Γέροντα, εχω γίνει στρυφνή. -Ποιος το λέει; Ό λογισμός σου;

 Έγώ σέ παρακολουθώ άπό το Άγιον Όρος. Έχω τόν νού μου. Δέν έγινες στρυφνή. Άν όμως πιστέψης στον λογισμό σου, τότε θά σοϋ στρίψη. Μήν πιστεύης στον λογισμό σου, ούτε άν σοϋ λέη ότι είσαι χάλια ούτε άν σοϋ λέη ότι  είσαι αγία.

Ή εμπιστοσύνη στον λογισμό δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα -

16 Ό Γέροντας χρησιμοποιούσε αυτήν τήν λέξη μέ τήν σημασία του ¨χαζούλικος³.


Γεροντας Παισιος !!!!

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   14 ΦΕΒ 2013  

Ένα λεπτό και σοβαρό θέμα δεν συζητιέται ούτε στο πόδι ούτε στον ανήφορο…

Αυτούς πάλι που έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα ,δεν φθάνει να τους ακούσης, να δης ότι έχουν έναν πόνο και να τους πης: « Πάρε μια ασπιρίνη » . « Ένα λεπτό να σε απασχολήσω, λένε μερικοί, γιατί φεύγει το αυτοκίνητο » , και σου λένε ένα σοβαρό θέμα. Σαν να έχη κάποιος καρκίνο και να λέη στον γιατρό: « Κάνε μια εγχείρηση, γιατί φεύγει σε λίγο το αεροπλάνο! » . Κάθε πάθηση, θέλει τον ανάλογο χρόνο. Να δης από πού ξεκινάει , τι συμπτώματα έχει κ.λ.π. Σε ένα σοβαρό θέμα δεν μπορείς να δώσης πρόχειρες λύσεις. Ένας δόκιμος μοναχός με πλησίασε στη λιτανεία που κάνουν στο Άγιον Όρος την Διακαινήσιμο εβδομάδα, ακριβώς μόλις πήραμε μια ανηφόρα, και ήθελε να του πω περί νοεράς προσευχής. Τόσες φορές είχε έρθει στο Καλύβι και ποτέ δεν ρώτησε για αυτό το θέμα, και εκεί, πάνω στην ανηφόρα, είχε την έμπνευση να ρωτήση για ένα τόσο λεπτό θέμα ! Ένα λεπτό και σοβαρό θέμα δεν συζητιέται ούτε στο πόδι ούτε στον ανήφορο…


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  14 ΦΕΒ 2013

Σέ κάθε πνευματική χειμωνιά νά περιμένουμε με υπομονή καί ελπίδα τήν πνευματική άνοιξη.

Σέ κάθε πνευματική χειμωνιά νά περιμένουμε με υπομονή καί ελπίδα τήν πνευματική άνοιξη.
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη τήν στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει καί φεύγει ή φάλαγγα τών δαιμόνων καί γλυτώνουμε. Ότανένωθή ό άνθρωπος μέ τόν Θεό, δέν έχει πιά πειρασμούς.
Μπορεί ό διάβολος νά κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Ή πνευματική ζωή είναι πολύ απλή καί εύκολη εμείς τήν κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχώρηση πολύ.
Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ό διάβολος καί, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν καί πειρασμοί.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  14  ΦΕΒ 2013

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ .Την ευχή σας π. Νεκτάριε....

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ (Ο.Μ. τ. 117)
Συνονόματος ενός μεγάλου αγίου του 20ου αιώνα, του  Αγίου Νεκταρίου ζει και κινείται ανάμεσά μας και αποτελεί μια μεγάλη εξαίρεση. Είναι ένα άστροφωτεινό που λάμπει ήδη μέσα στην εκκλησία μας για να καθοδηγεί εμάς τα φτωχά παιδιά του 21ου αιώνα,φτωχά από πνευματικότητα και με την προσευχή του να μας χαρίζει τις πλούσιες δωρεές του Αγίου Πνεύματος, μέσα στο οποίο εκείνος είναι καθημερινά  λουσμένος. Να γιατί το άρθρο μας, αυτό το ταπεινόαφιέρωμα σε μια μεγάλη μορφή της Εκκλησίας μας,επιγράφεται "ο εκλεκτός του Θεού"...
 Όταν κανείς θέλει να μιλήσει για έναν άνθρωπο πουζει και κινείται ανάμεσά μας θα πρέπει να είναιπροσεκτικός, όσο αυτό είναι δυνατόν, στουςεπαινετικούς χαρακτηρισμούς του, διότι όπωςγνωρίζουμε ο έπαινος πολλές φορές ξεσηκώνειπόλεμο στην ψυχή που αγωνίζεται κατά Θεόν.Επειδή, όμως, συμβαίνει πάντοτε να γράφουμεπλούσια εγκώμια, όπως άλλωστε και οφείλουμε,στους κεκοιμημένους αγίους, εμείς θέλουμε να σταθούμεμε μεγάλο σεβασμό και ευλάβεια μπροστά σε μια μορφή, που τολμούμε να πούμε ότι είναι αγία. Καιεπειδή οι καιροί μας είναι όπως διαπιστώνουμε όλοι μας ορφανοί από μεγάλες αγίες μορφές, έχουμεένα χρέος βαρύ, τουλάχιστον αυτές τις λίγες, που ακόμα υπάρχουν για να φωτίζουν το δρόμο μας,οφείλουμε να τις τιμούμε. 'Αλλωστε ο άγιος γίνεται άγιος εν ζωή. Μετά το θάνατό του η Χάρις του Θεούείναι εκείνη που τον καταξιώνει και τον αποκαλύπτει, ότι έτσι έζησε, έτσι πορεύθηκε, έτσι διήλθε απ'αυτόν τον κόσμο μέσα στην αγιότητα και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Ένας τέτοιος άνθρωπος που όλοι μας τον ξέρουμε και όλοι σίγουρα τον έχουμε ακούσει, ακόμα κι ανδεν τον συναντήσαμε, είναι ο π. Νεκτάριος Βιτάλης. Συνονόματος ενός μεγάλου αγίου του 20ου αιώνα,του Αγίου Νεκταρίου, ζει και κινείται ανάμεσά μας και αποτελεί μια μεγάλη εξαίρεση. Είναι ένα άστροφωτεινό, που λάμπει ήδη μέσα στην εκκλησία μας, για να καθοδηγεί εμάς τα φτωχά παιδιά του 21ουαιώνα, φτωχά από πνευματικότητα και με την προσευχή του να μας χαρίζει τις πλούσιες δωρεές τουΑγίου Πνεύματος, μέσα στο οποίο εκείνος είναι καθημερινά λουσμένος. Να γιατί το άρθρο μας, αυτό τοταπεινό αφιέρωμα σε μια μεγάλη μορφή της Εκκλησίας μας, επιγράφεται "ο εκλεκτός του Θεού". Καιείναι εκλεκτός του Θεού ο π. Νεκτάριος Βιτάλης από τότε που γεννήθηκε. Από μικρός, τότε που ακόματο όνομά του ήταν Βασίλειος, αισθάνθηκε την κλίση για ν' αφιερωθεί στο Θεό και γι' αυτό τα παιχνίδιατου μαζί με τα άλλα παιδιά της πειραιώτικης γειτονιάς όπου γεννήθηκε, ήταν να τελεί "λειτουργίες" και"μυστήρια". Έπαιρνε διάφορα ρούχα και τα μετέτρεπε δήθεν σε "άμφια". Ενώ για εκείνον ήτανμοναδικής αξίας στιγμή όταν ντυνόταν παπαδάκι και διακονούσε στο ιερό κοντά στον μακαριστόεθνάρχη της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ήδη από τότε που ήταν μωρό παιδί, αβάπτιστο ακόμα, τον σκέπαζε η χάρις του Θεού, γιατί ενώ ήτανβαρειά άρρωστος και αναγκάστηκαν να επισπεύσουν την βάπτιση, έκπληκτος ο ιερέας που τονβάπτιζε, είδε στην κολυμβήθρα να σχηματίζεται ένας σταυρός και τότε το ερμήνευσε ότι η το παιδίτελικά θα πεθάνει η θα είναι εκλεκτός του Θεού. Από εκεί και πέρα, σ' όλη τη ζωή του έχει πάμπολλεςμαρτυρίες και σωρεία θαυμάτων που πιστοποιούν ότι ο π. Νεκτάριος είναι πράγματι ο εκλεκτός τουΘεού.Τον Απρίλιο του 1948 ήταν η πρώτη φορά που ο π. Νεκτάριος ως λαϊκός, μικρό παιδί ακόμα 17 ετών,έφτασε με λαχτάρα στην Αίγινα για να προσκυνήσει τον τάφο του Αγίου Νεκταρίου. Μπορεί ο 'Αγιος ναμην είχε επίσημα ανακηρυχθεί, αλλά τι σημασία είχε αυτό, αφού στις συνειδήσεις όλων είχε καταξιωθείως άγιος και πλήθος κόσμου συνέρεε στην Αίγινα, στο μοναστήρι του, για να τον προσκυνήσουν. Μετάαπό θερμή παράκληση του νεαρού τότε Βασιλείου, του π. Νεκταρίου δηλαδή, ο άγιος του εμφανίστηκεκαι μάλιστα στην ερώτησή του αν θα γίνει ιερέας, όπως το ποθούσε, άκουσε την φωνή του Αγίου απότον τάφο που του απαντούσε ότι και ιερέας θα γίνει και το όνομά του θα πάρει.Τα θαύματα όμως δεν σταματούν εδώ. Βλέπει σε όραμα ο π. Νεκτάριος τον Απρίλιο του 1948, ότι στηνάκρη του ναού της Αγίας Βαρβάρας στο Αιγάλεω θα πρέπει να πάει να σκάψει για να βρει την εικόνατων Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης των Ισαποστόλων. Και πράγματι ο Γέροντας έσκαψε εκεί που τουυπέδειξε ο 'Αγιος Κωνσταντίνος και, ω του θαύματος! βρήκε την εικόνα, όπως μαρτυρούν και ταδημοσιεύματα του τύπου εκείνης της εποχής.Λίγο αργότερα, σε ηλικία 20 ετών, μόνασε στην Ιερά Μονή Αγίου Μελετίου στην Κιθαιρώνα, όπουεκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Νεκτάριος. Κατόπιν χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και

έτσι ρασοφόρος πια, πήγε για να προσκυνήσεικαι πάλι στην Αίγινα τον προστάτη Αγιό του,για να τον ευχαριστήσει για την μεγάλη δωρεάπου του έκανε. Όταν το 1965 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, ηκατάστασή του ήταν κρίσιμη, μα ο 'ΑγιοςΝεκτάριος, ο θαυματουργός, του χάρισε τηνίαση.Μόλις ανάρρωσε, διορίστηκε στο Λαύριο.Βλέπει και πάλι τον 'Αγιο Νεκτάριο στον ύπνοτου, ο οποίος του ζητά να του κτίσει στηνΚαμάριζα Λαυρίου το σπίτι του και τουυποσχέθηκε να τον βοηθήσει. Όσο κι αν μαςφαίνεται περίεργο βλέποντας τώρα ναορθώνεται μπροστά μας το περικαλλέστατο και μεγαλοπρεπέςπροσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου στην Καμάριζα, είναιαλήθεια ότι ξεκίνησε με τα χρήματα που ο π. Νεκτάριοςεξοικονόμησε, πουλώντας τον επιστήθιο σταυρό του.Αυτό λοιπόν το προσκύνημα που με τόσο κόπο και τόσεςθυσίες χτίστηκε, έγινε η πνευματική κυψέλη, όπου χιλιάδες ψυχές βρίσκουν παρηγοριά, ψυχικήξεκούραση, πνευματική ανάταση, σωματική ίαση και όλα αυτά χάρις στον στυλοβάτη όλου αυτού τουέργου, τον π. Νεκτάριο Βιτάλη.Η ευσέβεια και η ευλάβεια, η πίστη του Αγίου Γέροντος, είναι ικανή και τα όρη να μετακινήσει. Έχειολοκληρωτικά ο Γέροντας αφιερώσει τη ζωή του στο να σώζει ψυχές και να τις οδηγεί στον Παράδεισο.Με το μυστήριο της εξομολογήσεως, με το οποίο επί ώρες ξεκουράζει και λυτρώνει χιλιάδες ψυχές, μετις παρακλήσεις και τις προσευχές του, που ακούραστα χρόνια τώρα και χύνοντας άπειρα δάκρυααπευθύνει στο Θεό, ζητώντας τις ικεσίες και την επέμβαση του Αγίου Νεκταρίου, με τις ακολουθίες καιτις θείες Λειτουργίες που καθημερινά επιτελεί, αρπάζει στην κυριολεξία από τα χέρια του διαβόλου τιςψυχές των ανθρώπων και τις τοποθετεί με άπειρη αγάπη μέσα στην εκκλησία του Χριστού μας,δείχνοντάς τους το δρόμο για τη σωτηρία και την αγιότητα. Κάθε λεπτό της ζωής του είναι δοσμένο καθ'ολοκληρία στο έργο του, σ' αυτό που τόσο σοφά και επιγραμματικά λέει ο Μέγας Βασίλειος, ότανσυνιστά: "το πεπλανημένον επίστρεφε, το συντετριμμένον επίδησον, το νοσούν ίασαι" θέλοντας οΜεγάλος πατέρας να δείξει το υψηλό περιεχόμενο της ποιμαντικής μέριμνας. Και ο Γέροντας δεναναλίσκεται μόνο στο να σώζει και να αρπάζει τις ψυχές οδηγώντας τες προς το Θεό, αλλά καθημερινάτις τροφοδοτεί και τις θερμαίνει φροντίζοντας να μη λιμοκτονήσουν, πότε με λόγια, πότε με τα σιωπηλάτου κηρύγματα, πότε με την προσευχή.Η μεγάλη αγάπη που έχει ο γέροντας προς τον Θεό είναι εκείνη που ουσιαστικά τον βοηθά για να φέρειεις πέρας την αποστολή του. Από κει αντλεί τη μεγάλη του αγάπη προς τον άνθρωπο. Και όπως κάθεάγιος, έτσι και ο γέροντας έχει μεγάλη ταπεινοφροσύνη. Βλέπουμε ανθρώπους που για εμάςαποτελούν τούς γίγαντες της σύγχρονης πνευματικής ζωής, κι όμως οι ίδιοι έχουν θανατώσει ήδη απαυτή τη ζωή τον εαυτό τους κι είναι προσκολλημένοι, απόλυτα αφοσιωμένοι, στο θέλημα του Θεού.Γι' αυτό και στο προσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου στην Καμάριζα Λαυρίου συρρέουν πλήθοςπονεμένων, που προστρέχουν στο Γέροντα Νεκτάριο, ο οποίος μεσιτεύει ανύστακτα στο θαυματουργό'Αγιο Νεκτάριο, εφαρμόζοντας την τόσο αγαπημένη του ευαγγελική ρήση "δεύτε προς με πάντες οιπεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς".Το 1980 ο σεπτός γέρων είχε μια συγκλονιστική συνομιλία μετον 'Αγιο Νεκτάριο, κατά την διάρκεια της οποίαςθεραπεύθηκε από ανίατη ασθένεια. Μαστιζόταν από μιαπολύ επικίνδυνη μορφή καρκίνου. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Οθάνατος ήταν πολύ κοντά. Την 26η Μαρτίου 1980 βρισκότανστο ναό, μαζί με μία αγιογράφο και τη νεωκόρο τουπροσκυνήματος. Τότε μπήκε στο ναό ένας γέροντας μετρίουαναστήματος, με αραιά μαλλιά και κάτασπρα γένεια. Τούςσυστήθηκε με το όνομα Αναστάσιος! Αυτό δεν ήταν άλλο,από το κοσμικό όνομα του Αγίου Νεκταρίου. Ξεκίνησε ν'ασπάζεται με πολύ δέος τα λείψανα των Αγίων,προσπερνώντας αδιάφορος όσα ήταν του Αγίου Νεκταρίου.Ο π. Νεκτάριος του μίλησε για τον καρκίνο και ο 'Αγιος τονδιαβεβαίωσε για την ίασή του. Έμεινε εμβρόντητος, ότανσυνειδητοποίησε την παρουσία του Αγίου. Λίγους μήνεςαργότερα, ο γενικός Διευθυντής του Αγίου Σάββα έκπληκτοςγνωμάτευσε την απουσία του καρκίνου. Στην Καμάριζα οικαμπάνες διατυμπανούσαν περίτρανα το χαρμόσυνο μήνυματου θαύματος. Αλλά και πολλοί άνθρωποι, έτυχαν τηςθαυματουργικής επεμβάσεως του Αγίου Νεκταρίου, είτε σεασθένειες, είτε σε δύσκολες περιστάσεις, ύστερα από τιςθερμές προσευχές και ικεσίες του εκλεκτού σκεύους του

Θεού, π. Νεκταρίου Βιτάλη.Στις 21 Οκτωβρίου 1992 ο Μητροπολίτης Μεσογαίας, κ.Αγαθόνικος, ετέλεσε τα θυρανοίξια της ανδρώας ΚοινοβιακήςΜονής του Αγίου Αθανασίου, της οποίας ηγείται ο γέροντας.Ακολούθησε και η ενθρόνισή του, ως Μεγάλου Καθηγουμένου. Όσοι από τούς χριστιανούς γνώρισαν τον π. Νεκτάριο καιαξιώθηκαν να πάρουν την ευχή του, νοιώθουν το μεγαλείο τηςψυχής του που εκπέμπει η φωτεινή ματιά του. Ένα φωτεινόπαράδειγμα ενός ανθρώπου που βαδίζει στα χνάρια εκείνων τωνψυχών που ευηρέστησαν τον Κύριο και απέκτησαν παρρησίαήδη από τούτη την ζωή. Ένας φάρος που ακούραστα εκπέμπει το φως του σε όλους μαςπου παλεύουμε με τα μανιασμένα κύματα της εποχής μας. Ηανοδική πορεία της πνευματικής του ζωής είναι ένα παράδειγμαπρος μίμηση για εμάς τούς μοναχούς και τις μοναχές, αλλά καιγια όλους τούς ανθρώπους, γιατί μας δίνει ελπίδα ότι υπάρχουνκαι στις μέρες μαςπραγματικά σκεύη Χάριτος,όπως ο π. Νεκτάριος Βιτάλης!Συνηθίζουμε, όταν ζουν οι άγιοί μας, όπως συνέβει και με τονάγιο Νεκτάριο, να τούς κυνηγούμε και να τούς τιμούμε αφούπεθάνουν. Είναι ευχής έργον να συνειδητοποιήσουμε ότι οι άνθρωποι γίνονται άγιοι όσο ζουν στη γηκαι να προσπαθήσουμε πέρα από ζήλειες και μικρότητες να τούς τιμούμε και να τούς ευλαβούμεθα ήδηαπό αυτήν την ζωή, για να μην φεύγουν πικραμένοι και πονεμένοι, χτυπημένοι από τα ίδια τα αδέλφιατους. 'Αλλωστε, ο π. Νεκτάριος κινείται μόνον ευεργετών και αγαπών, όπως ακριβώς έκανε και οΣωτήρας Χριστός μας όταν ήλθε επί της γης. Ο πνευματικός του αγώνας χρόνια τώρα, μέσα στηνΕκκλησία μας τον έχει καταξιώσει στις συνειδήσεις όλων μας. Θα πρέπει να είμαστε πεπεισμένοι ότι ηαγιότητα δεν είναι μεν κάτι ακατόρθωτο, ούτε κάτι άπιαστο, αλλά είναι το ουράνιο πολίτευμα που μεπίστη, αγάπη, δακρύβρεχτους αγώνες και πόνο ψυχής μπορούμε να κατακτήσουμε κι εμείς και ναζήσουμε ως επίγειοι άγγελοι στο γήϊνο κόσμο μας.Ο π. Νεκτάριος επαληθεύειτα λόγια τούτα, όπως και αυτά του υμνωδού που ακούμε στον εσπερινό της 21ης Ιουλίου για έναν όσιοπου αναφέρει ότι ήταν "μέτριος το φρόνημα και συμπαθής και φιλόθεος και αγάπης ανάπλεως...ταπεινός και πράος, άγγελος καθάπερ επί τηςγης περιπατών και πολιτείανέχων ουράνιον..."
.Την ευχή σας π. Νεκτάριε....

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Συγγραφέας :
Μόνικα μοναχή
Ημερομηνία :

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  13  ΦΕΒ 2013

Το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με, δεν είναι απλώς όπλο εναντίον του διαβόλου. Προσέξετε, είναι πυρηνική βόμβα. Τινάζει τον διάβολο, τον εξαφανίζει.

ΓΕΡΩΝ ΝΙΚΩΝ

Το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με, δεν είναι απλώς όπλο εναντίον του διαβόλου. Προσέξετε, είναι πυρηνική βόμβα.

Ερωτηση απο το κοινο στο ΓΕΡΩΝ ΝΙΚΩΝ : Κάθε λογισμό, το “Κύριε Ιησου Χριστέ ελέησόν με” πιάνει αν κάνεις τον σταυρό σου και το πεις αυτό από μέσα σου; Πιάνει; τα σκορπάει όλα;

π. Νίκων:

Ναι, εξαρτάται. Ότι είναι ένα όπλο, δεν είναι απλό όπλο. Το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με, δεν είναι απλώς όπλο εναντίον του διαβόλου. Προσέξετε, είναι πυρηνική βόμβα. Τινάζει τον διάβολο, τον εξαφανίζει. Είναι μια τρομερά συμπυκνωμένη, είναι μια τρομερά δυνατή ευχή. Μέσα της κλείνει όλες τις προσευχές, ξέρετε γιατί;

Είναι ένα μυστήριο, λέει η Γραφή ότι όταν θα γίνει η δευτέρα παρουσία του Χριστού θα εμφανισθεί στον ουρανό το όνομα του Χριστού και ενώπιον του ονόματος αυτού (λέει), παν γόνυ κάμψει επουρανίων επιγείων και καταχθονίων. Αυτό είναι ένα μυστήριο, το όνομα του Χριστού. Θα γονατίσει μπροστά στο όνομα αυτό το γονατο των επουρανίων, οι άγγελοι θα γονατίσουν οι άνθρωποι θα γονατίσουν, και των υποχθονίων και οι διάβολοι θα λυγίσουν μπροστά σε αυτό το όνομα.

Λέει η γραφή (πάλι ο Απόστολος): “Δεν υπάρχει άλλο όνομα με το οποίο θα σωθούμε, και εμείς τι κάνουμε; Λέμε αυτό το όνομα. Λέμε: “Κύριε Ιησού Χριστέ, το όνομά Σου ονομάζομεν” λέει, “Θεό άλλον εκτός από Εσένα δε γνωρίζουμε το όνομά σου ονομάζομεν”. Είναι κάτι το οποίο προσπαθεί ο διάβολος να μας πείσει να μην το κάνουμε. Ο διάβολος δεν φοβάται αν πιστεύουμε στον Θεό.

ΓΕΡΩΝ ΝΙΚΩΝ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

 

Ηλιας  Χ αιντουτης   13  Φεβ   2013

Μήπως εγώ τι πηγαίνω και λέω; « Θύμωσα, κατέκρινα… » και μου διαβάζει ο πνευματικός την συγχωρητική ευχή.

Γέροντα, όταν δεν αισθάνομαι την ανάγκη για εξομολόγηση, τι φταίει;
- Μήπως δεν παρακολουθείς τον εαυτό σου; Η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Να πηγαίνης και απλά να λες τις αμαρτίες σου. Γιατί, τι νομίζεις; Πείσμα δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις; Δεν πληγώνεις την αδελφή; Δεν κατακρίνεις; Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος. Όταν πήγαινα στον Παπα-Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτε σοβαρό να πω και μου έλεγε: « Αμμούδα,παιδάκι μου, αμμούδα » ! Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν έναν σωρό αμμούδα, που όμως είναι βαρύτερη από μία μεγάλη πέτρα. Ο άλλος που έχει κάνει ένα αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται. Εσύ έχεις πολλά μικρά. Εάν όμως εξετάσης τις συνθήκες με τις οποίες εσύ μεγάλωσες και τις συνθήκες με τις οποίες μεγάλωσε ο άλλος, θα δης ότι είσαι χειρότερη από εκείνον.
Γεροντας Παϊσιος

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  13 ΦΕΒ 2013

Πού οδηγεί ο χωρισμός του Χριστιανισμού από την Εκκλησία. Η αυθαίρετη και κακόβουλη ερμηνεία της Καινής Διαθήκης.

Στην πραγματικότητα , η αντίθεση στο Ευαγγέλιο της Εκκλησίας και η υποκατάσταση της Εκκλησίας με κάποια ακαθόριστη κατανόηση του Χριστιανισμού έχει πάρα πολλά οικτρά αποτελέσματα. Η χριστιανική ζωή στερεύει. Μοιάζει σαν μια ακόμη παραπανίσια διδασκαλία μέσα στην ατέλειωτη σειρά των διδασκαλιών , παλαιών και νέων, και, εκτός αυτού, μια διδασκαλία πάρα πολύ αόριστη. Διότι χωρίς  την Εκκλησία αποκαλύπτεται η δυνατότητα ενός αμέτρητου πλήθους ερμηνειών του Χριστιανισμού των πλέον αυθαιρέτων και αντιφατικών. Με την κατάστασή του αυτή ο Χριστιανισμός βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση από πολλές φιλοσοφικές σχολές. Πράγματι, οι θεμελιωτές των φιλοσοφικών σχολών άφησαν μετά από αυτούς ολόκληρα βιβλία με τα έργα τους, άφησαν περισσότερο ή λιγότερο σαφώς ανεπτυγμένες διδασκαλίες, περισσότερο ή λιγότερο εξεφράσθησαν με πληρότητα , έτσι που δεν υπάρχει απεριόριστη ελευθερία για διάφορες αυθαίρετες ερμηνείες της διδασκαλίας τους. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός , ο Ίδιος τίποτε δεν έγραψε. Γι’ αυτό δεν υπάρχει τίποτε ευκολότερο για κάποιον από το να παρερμηνεύσει κατά την όρεξή του τη χριστιανική διδασκαλία και να επινοήσει κάποιον «Χριστιανισμό», εκθέτοντας κάτω από αυτήν την ονομασία  τις προσωπικές του πλάνες. Τα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης εγράφησαν από τους Αποστόλους , οι οποίοι δεν είχαν σχολαστική , δασκαλίστικη νοοτροπία. Αλλά σε όλους τους αιώνες υπήρξαν , όπως τους ονομάζει ο άγιος Ειρηναίος Λουγδούνου, «διορθωτές των Αποστόλων», οι οποίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο των  Αποστόλων, αυτών των «Γαλιλαίων ψαράδων». Λοιπόν , θα ταίριαζε στον μορφωμένο Ευρωπαίο του 20^ου αιώνος να δεχθεί ως πίστη όλα όσα ειπώθηκαν από κάποιους ψαράδες; Γι’ αυτό και πολλοί νιώθουν ελευθερωμένοι ακόμη και από την εμπιστοσύνη προς τους Αποστόλους  και θέλουν να παρερμηνεύσουν τη χριστιανική διδασκαλία, καθοδηγούμενοι μόνο από τους δικούς τους συλλογισμούς. Πράγματι, ο Λεβ Τολστόι δήλωσε ότι ο Απόστολος Παύλος δεν κατενόησε καλά τη διδασκαλία του Χριστού. Τον εαυτό του, συνεπώς ο Τολστόι, τον θεώρησε ανώτερο του Απόστολου Παύλου. Και απορεί κάποιος πόσο «παρατραβούν» κάποιοι άνθρωποι αυτή την «ερμηνεία» τους για τον Χριστιανισμό. Ό,τι κι αν θελήσουν, αμέσως το βρίσκουν στο Χριστιανισμό. Φαίνεται ότι κάθε μάταιο όνειρο και κάθε κακόβουλη σκέψη τους μπορούν κατά την επιθυμία τους να την καλύψουν κάτω από την ευαγγελική διδασκαλία.

Μήπως δεν είναι σημαντικό ότι όλοι οι αποκομμένοι από την Εκκλησία μιλάνε για τον σεβασμό τους προς την Αγία Γραφή και την ίδια στιγμή σπεύδουν στην διαστρέβλωση αυτής της ίδιας της Αγίας Γραφής; Κάποιοι ,μόλις εγκαταλείψουν την Εκκλησία, αρχίζουν αμέσως να ερμηνεύουν όπως θέλουν τη Γραφή και καθένας την ερμηνεύει διαφορετικά . Ο Χριστός προσευχήθηκε στον Θεό Πατέρα για την ενότητα όλων των πιστευόντων σ’ Αυτόν. Οι Απόστολοι συμβούλευαν για την επίτευξη της ομοψυχίας, μιλούσαν για την ενότητα της πίστεως. Αποδεικνύεται ότι χωρίς την Εκκλησία καμιά ενότητα δεν είναι δυνατή. Φθάνουμε πάλι στη βαβυλώνεια σύγχυση των γλωσσών. Στην Εκκλησία , δύο χιλιάδες χρόνια η πίστη παραμένει μια και η αυτή, πάντοτε η ίδια εξίσου  . Αλλά στους απομακρυσμένους από την Εκκλησία η πίστη αλλάζει σχεδόν καθημερινά ! Αιρετικοί και άνθρωποι των σεκτών, εμφανίζονται συνεχώς καινούργιοι και κάθε φορά ο δάσκαλός τους διδάσκει διαφορετικά. Άρα είναι σαφές ότι χωρίς την Εκκλησία προ πάντων εξαφανίζεται η διδασκαλία του Χριστού και υποκαθίσταται από ανθρώπινες ,εφήμερες σοφιστείες .

Συνεπώς , η χριστιανική πίστη, τότε μόνο γίνεται σαφής και καθορισμένη για τον άνθρωπο, όταν αυτός ανυπόκριτα πιστεύει στην Εκκλησία. Τότε μόνο το μαργαριτάρι της πίστεως αυτής είναι καθαρό, τότε μόνον δεν αναμειγνύεται με τον σωρό των ρυπαρών σκουπιδιών των ποικίλων αυθαίρετων γνωμών και κρίσεων. Περί αυτού μίλησε ήδη ο Απόστολος Παύλος, όταν την Εκκλησία του Θεού την ονόμαζε «στῦλο καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» ( Α΄ Τιμ. 3, 15 ) .

Έτσι, με τον χωρισμό από την Εκκλησία , ακόμη και η χριστιανική διδασκαλία αποδεικνύεται κάτι πολύ ακαθόριστο , άπιαστο, κάτι που μονίμως αλλάζει κατά την επιθυμία του καθενός.

Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΤΡΟΪΤΣΚΙ

(1886-1929)

ΒΙΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Η ευχή της μάνας

Η ευχή των γονέων (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου)

Η ευχή της μάνας

Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Για αυτό φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων. Δεν είδες ο Ιακώβ, μέχρι πού έφθασε, για να πάρη την ευλογία του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε!

Ειδικά η ευχή της μάνας είναι μεγάλο πράγμα! Κάποιος έλεγε: «Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή». Να, και πριν από καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ! Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο. «Γέροντα, η μάνα μου αδιαθέτησε, μου λέει, και ήρθα να την δω». Τρεις μήνες δεν πέρασαν, τα Χριστούγεννα ξαναήρθε. «Πώς πάλι εδώ;», τον ρωτάω. «Έμαθα, μου λέει, πως πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της, γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνει. Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου».

Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήση το χέρι της μάνας του! Και τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνει ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίση στην εκκλησία. Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει που να τις βάλη κατά κάποιον τρόπο. Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή.

Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.

Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι. « Πάτερ, με καταράστηκε η μάνα μου. Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες, στεναχώριες, η δουλειά μου δεν πάει καλά», μου είπε. «Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει» του λέω. Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε». « Ναι, μου λέει. Ήμουν κι εγώ». «Να πας να ζητήσης συγχώρηση από την μάνα σου», του λέω. «Θα πάω, Πάτερ, μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου». «Την ευχή μου την έχεις, του είπα, αλλά να πάρης και την ευχή της μάνας σου».

«Δύσκολο να μου δώση την ευχή της», μου λέει. «Να πας, κι αν δεν σου την δώση, να της πης: "Μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσης ψυχή". Πήγε, και η μάνα του του ευχήθηκε: "Παιδί μου, να έχης την ευλογία του Αβραάμ!". Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες, με λουκούμια. Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά, η δουλειά του πήγαινε καλά. Συνέχεια βούρκωνε και μου έλεγε: «δόξα τω Θεώ».

Άλλαξε η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά. Πόσο μάλλον όταν κανείς έχη εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς! Πώς να μην έχει την ευλογία του Θεού;

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ



ΗΛΙΑΣ    ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   12  ΦΕΒ 2013 

Ουράνια μέθη

         

             -Γέροντα, φοβάμαι μήπως δεν σωθώ.

          -Μη φοβάσαι. Μαζί θα πάμε επάνω. Μόνο να πεις στη Γερόντισσα να μας δώσει δύο μεγάλα μπουκάλια για τον δρόμο-πρόσεξε να είναι πλαστικά για να μην σπάσουν στο ταξίδι!.... Θα τα γεμίσουμε νερό και, μέχρι να ανεβούμε στον Ουρανό, από την κούραση θα το πιούμε! Μόνον τρία δάκτυλα θα αφήσουμε και θα παρακαλέσουμε τον Χριστό να το ευλογήσει, να το κάνει κρασί και μετά θα το πιούμε και θα μεθύσουμε πνευματικά κοντά στον Χριστό.

          -Γέροντα, ποιο είναι αυτό το νερό;

          -Είναι η αγάπη προς τον Χριστό και τους αδελφούς.

          -Και η μέθη;

         -Είναι η μέθη από το Άγιο Πνεύμα. Αυτοί που μεθούν από το Άγιο Πνεύμα αγάλλονται συνεχεία από τη στοργή του Θεού, του Πατέρα τους. Αν μεθύσει ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για κάθε τι γήινο και όλα τα θεωρεί «σκύβαλα». Βλέπεις, όσοι πίνουν πολύ και μεθούν, μετά δεν νοιάζονται για τίποτε.

          «Μπάρμπα Θανάση, το καλύβι σου καίγεται», φώναζαν σε κάποιο γεροντάκι που το καλύβι του είχε πάρει φωτιά. «Ασ’ το να καεί», έλεγε αυτός, γιατί είχε πιεί και ήταν  μεθυσμένος!....

        Εύχομαι να βρείτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί. Αμήν!

          Γέροντος Παισίου, Λόγοι Ε΄  «Πάθη και Αρετές»

 

 http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/2013/01/blog-post_11.html

Γράμμα σ' έναν απελπισμένο

Του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

  

"Μου γράφεις ότι όλη σου η περιουσία πωλήθηκε σε τρίτους. Όταν βρέθηκες στο δρόμο χωρίς τίποτα και κανέναν, κατευθύνθηκες προς το νεκροταφείο αποφασισμένος να αυτοκτονήσεις. Δεν είχες αμφιβολία ούτε δεύτερη σκέψη επ' αυτού...

Εξουθενωμένος από την ταλαιπωρία, ξάπλωσες πάνω στον τάφο των γονιών σου και αποκοιμήθηκες. Στον ύπνο σου εμφανίστηκε η μητέρα σου, που σε απείλησε λέγοντάς σου ότι στο Βασίλειο του Θεού υπάρχουν πολλοί από εκείνους που επαιτούσαν στην γη, αλλά ούτε ένας από εκείνους που αφαίρεσαν μόνοι τους τη ζωή τους. Αυτό το όνειρο σ' έσωσε από την αυτοκτονία.

Όντως η αγαπημένη σου μητέρα σε έσωσε κατά την πρόνοια του Θεού. Άρχισες να επαιτείς και από την επαιτεία να ζεις. Και ρωτάς αν μ' αυτό καταπατάς το νόμο του Θεού;

Θάρρος, άνθρωπε!

Ο Θεός έδωσε εντολή: Ου κλέψεις!
Αλλά δεν έδωσε εντολή: Μην επαιτείς! Η επαιτεία χωρίς πραγματική ανάγκη είναι κλοπή, αλλά στη δική σου περίπτωση δεν είναι κλοπή.

Ο στρατηγός και αυτοκράτορας   Ιουστιανιανός στα γεράματα έμεινε χωρίς περιουσία, χωρίς φίλους και τυφλός. Καθόταν τυφλός έξω από την αυλή του θρόνου και επαιτούσε για λίγο ψωμί.
Σαν χριστιανός δεν επέτρεψε στον εαυτό του ούτε καν να σκεφτεί την αυτοκτονία.
Γιατί, όπως η ζωή είναι καλύτερη από το θάνατο, έτσι και είναι καλύτερα ζητιάνος παρά αυτόχειρας.

Λες πως σε κυριεύει ντροπή και πως η θλίψη σου είναι βαθειά. Στέκεις τα βράδια έξω από το καφενείο που κάποτε ήταν δικό σου και ζητάς ελεημοσύνη από όσους μπαίνουν και βγαίνουν.
Θυμάσαι πως πριν λίγο καιρό ήσουν το αφεντικό του καφενείου και πως τώρα δεν τολμάς να μπεις ούτε σαν πελάτης. Και κοκκινίζουν τα μάτια σου από το κλάμα και τον οδυρμό.

Ω, καλέ μου άνθρωπε, παρηγορήσου! Οι άγγελοι του Θεού δεν είναι μακριά σου.
Γιατί κλαις για το καφενείο; Δεν έχεις ακούσει για ένα καφενείο στην άκρη του Βελιγραδίου που λέγεται "όποιου δεν ήταν, όπου δεν θα είναι";
Πράγματι, ήταν μεγάλος φιλόσοφος αυτός που έγραψε αυτές τις λέξεις.
Αφού αυτό ισχύει για όλα τα καφενεία, όλα τα σπίτια, όλους τους πύργους και όλα τα παλάτια του κόσμου.

Τι έχασες; Εκείνο που δεν ήταν δικό σου όταν γεννήθηκες και δεν είναι ούτε τώρα δικό σου.
Ήσουν το αφεντικό, τώρα είσαι φτωχός. Αυτό δεν είναι απώλεια. Απώλεια είναι όταν κάποιος άνθρωπος γίνεται κτήνος.
Αλλά εσύ ήσουν άνθρωπος και παρέμεινες άνθρωπος. Υπέγραψες κάποιες συναλλαγματικές σε κάποιους επιφανείς πελάτες σου και γι' αυτό το καφενείο σου έγινε καφενείο κάποιου ξένου.
Τώρα βλέπεις από το παράθυρο πως όλοι εκείνοι γελούν στο καφενείο όπως και πριν, ενώ εσύ περιφέρεσαι στους δρόμους με δάκρυα στα μάτια και σκεπάζεις την ντροπή.

Μη φοβάσαι, ο Θεός έχει δικαιοσύνη.
Όλοι αυτοί θα απολογηθούν για τα αδικήματά τους.
Όταν όμως αυτοί αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν, ποιός ξέρει αν ο δίκαιος Θεός θα επιτρέψει στη μητέρα τους να τους παρουσιαστεί από εκείνον τον κόσμο και να τους αποτρέψει από αυτό το έγκλημα;

Μην βλέπεις ούτε στιγμή την επιτυχία τους. Αφού δεν γνωρίζεις το τέλος τους.
Ένας αρχαίος Έλληνας σοφός, ο Σόλων, είπε κάποτε: "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε",
δηλαδή ποτέ μην αποκαλείς κάποιον ευτυχισμένο πριν δεις το τέλος του!

Είναι δύσκολο να είσαι επαίτης;
Αλλά μήπως δεν είμαστε όλοι επαίτες; Μήπως δεν εξαρτώμεθα όλοι, κάθε μέρα και κάθε ώρα, από το έλεος Εκείνου που μας δίνει ζωή να ζούμε;
Εσύ και τώρα έχεις σημαντική αποστολή στον κόσμο: Στρέφεις την προσοχή των ανθρώπων στο να θυμούνται τον Θεό και την ψυχή και να είναι ελεήμονες.
Αναγκασμένος, λοιπόν, να ζεις στην σιωπή εμβάθυνε στην ψυχή σου και συζήτα μέσω της προσευχής με το Θεό.

Η ζωή του επαίτη είναι πιο ηρωική από αυτή του αφεντικού.
"Ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως" (Σρ. 2,5)

Αλλά εσύ ήδη έδειξες ηρωϊσμό με το να νικήσεις τη μαύρη σκέψη της αυτοκτονίας. Αυτό είναι νίκη πάνω στο πνεύμα της απογοήτευσης.

Μετά από αυτή τη νίκη όλες οι άλλες για σένα θα είναι εύκολες.
Ο Κύριος ας είναι δίπλα σου. Ειρήνη και παρηγοριά από τον Κύριο"
΄

Βιβλιογραφία: από το βιβλίο "Ιεραποστολικές επιστολές Α' " του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
(δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται...), εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ

Πηγή: περιοδικό ΦΙΛΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ, του συλλόγου ΟΝΗΣΙΜΟΣ, σελ. 12-14

 http://alliotikathriskeytika.blogspot.com/2013/02/blog-post_2409.html#ixzz2Ki3yky2j