Ο ΠΡΩΤΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ.( ΚΑΙ ΑΠΛΑΝΗΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ) Ο ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ.

ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ ΤΟΝ ΓΟΝΟΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ, Το καλύτερο δώρο του Ουρανού στις μέρες μας είναι το συναξάρι αυτού του ΑΓΙΟΥ που έγινε το πιο σπουδαίο κομμάτι της καρδιάς πολλών συνανθρώπων μας που δέχθηκαν την ευεργετική παρουσία ΤΟΥ στις πονεμένες
ζωές τους.
Στο Παγκόσμιο στερέωμα πολλοί τον γνωρίζουν και περισσότεροι τον τιμούν με ύμνους και ωδές πνευματικές και αυτό το οφείλουμε ΘΕΙΑ-ΝΕΥΣΗ στους ταπεινούς εκείνους κατοίκους της ΘΕΡΜΗΣ που ((ευαγγελίσθηκαν)) αυτό το πρότυπο συναξάρι της Άγιας Βιοτής του που δόθηκε δωρεά στην χειμαζόμενη ανθρωπότητα του αιώνα μας.

Γνωστή η ιστορία αυτού του Αγίου, ξακουστά τα θαύματα του και Αληθινή η Αγάπη του για το σημερινό κατασκανδαλισμένο πλάσμα του ΘΕΟΥ.
Αυτός ο Άγιος έζησε μέσα στις τελευταίες αναλαμπές της Παλαιολόγειας ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ και φυσικά μέσα στην οδύνη των χρόνων της Άλωσης, πίνοντας το πικρό ποτήρι όλων των γεγονότων που σημάδεψαν την περίοδο εκείνη. Ευγενής εξ ΙΘΆΚΗΣ τη καταγωγή, σπουδαστής της Ιατρικής επιστήμης και από αγάπη για την Ρωμαίικη πατρίδα του επιστρατεύθηκε και ρίχθηκε στα πεδία των μαχών για να προασπίσει τα τελευταία εναπομείναντα ελεύθερα κομμάτια της φιλτάτης πατρίδας από την μανία των Αγαρηνών Τούρκων. Όμως τελικά τον ((κατάπιε)) η Φιλανθρωπία του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ γιατί τον ήθελε ολότελα δικό της, γιατί τον ήθελε ΑΓΙΟ, τον ήθελε ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑ, τον ήθελε για να σηματοδοτήσει την δικιά μας εποχή.
Κοιτάξτε την ευεργεσία του Ουρανού στις ημέρες μας!!! που μας χαρίζει την γνήσια παρουσία ενός Ρωμηού Οσιομάρτυρα που είναι ένας από τους συνδετικούς κρίκους της Ιστορίας του Ορθόδοξου Γένους για να ενώσει τα σπασμένα κομμάτια της Ρωμαίικης ιστορικής συνέχειας και παράδοσης μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Όταν ενσκήψει κάποιος πάνω σε αυτό το πνευματικό δώρο που λέγεται ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ τρέμει και ανατριχιάζει από το συναίσθημα της ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ που την δίνει απλόχερα παρόλο την δική μας αναξιότητα. Ένας άνθρωπος τέτοιος όπως ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ που έζησε μέσα στα νάματα της Ρωμηοσύνης στο ιστορικό-πνευματικό περιβάλλον του σύγχρονου του Ιωσήφ Βρυέννιου και του Γεωργίου Σχολάριου, που αντιμετώπισε σθεναρά τις δολοπλοκίες των δυτικών και των φίλων τους ενωτικών (των τότε οικουμενιστών εκείνης της εποχής) και μάλιστα όταν σαν προσοντούχος κληρικός του Πατριαρχείου βρέθηκε ακόμα και στο Παρίσι και το Μορλαί της Γαλλίας για να κάμψει τον αιρετίζοντα φανατισμό τους ώστε να προσέλθουν προς βοήθεια της παραπαίουσας Αυτοκρατορίας την ύστατη στιγμή. Ένας τέτοιος Θεοφόρος άνθρωπος που διέδραμε Ιεραποστολικά και με αυταπάρνηση της ζωής του την Μακεδονική ενδοχώρα και την Θράκη που είχαν γευθεί ήδη πιο πριν από την Πόλη την δαιμονιώδη μανία των Τουρκομάνων, Γαζήδων, Αγαρηνών για να συνδράμει και να επουλώσει πνευματικά τις πρωτοεμφανισμένες πληγές του εξισλαμισμού και του γενιτσαρισμού. Ένας τέτοιος πραγματικά Άνθρωπος της πονεμένης Ρωμηοσύνης που έζησε την προσφυγιά εκείνων των ρημαγμένων χρόνων, και δεν κατέφυγε στην εφησυχάζουσα ασφάλεια της Δύσης, όπως προτίμησαν να κάνουν οι ομότιμοι του, αλλά επέλεξε να σταθεί ακλόνητος παρηγορητής δίπλα στον κατατρεγμένο Ρωμαίικο λαό και σαν πρόσφυγας και αυτός να βρεθεί μέσω της θαλάσσης από την περιοχή της σημερινής Αλεξανδρούπολης στο Αγιοτόκο νησί της Λέσβου για να συνεχίσει και εκεί να δίνει την Ορθόδοξη Μαρτυρία του εν μέσω της Γενουάτικης κατοχής του νησιού, μέχρι την άλωση του υπό των Τούρκων το 1462.
Όμως ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ τον προόριζε για τα ουράνια σκηνώματα και τον έλαβε εκ γης προς Ουρανόν ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΗΜΕΡΑ. Ο Άγιος Ραφαήλ ο Ηγούμενος και οι συν αυτώ Άγιος Νικόλαος ο διάκονος, η Αγία Παιδομάρτυς Ειρήνη και οι υπόλοιποι μάρτυρες και συνασκητές Ιερομόναχοι της Ιερας Μονής του Γενεθλιου της ΘΕΟΤΟΚΟΥ στον Ένηπτο λόφο των Καρυών της Θερμής της Λέσβου δοκίμασαν την βαρβαρότητα του γένους των Τούρκων μακελάρηδων Αγαρηνών, αμέσως μετά την ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής του έτους 1463 με απερίγραπτα βασανιστήρια που τερματίσθηκαν με τον πριονισμό της Τίμιας σιαγόνος του Αγίου Ραφαήλ και την επώδυνη τελευτή του ένα τέταρτο της ώρας πριν μπει η Αναστάσιμη Λαμπροτρίτη εκείνης της χρονιάς.

Ήταν εκείνη η στιγμή που γιόμισε ο Ουρανός με Φως γιατί εισήλθαν μέσα στο ΦΩΣ οι πρώτοι Νεομάρτυρες μετά την άλωση της Βασιλεύουσας, ανοίγοντας τον επουράνιο χορό των ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ του Γένους μας μέχρι και την στιγμή της Παλιγγενεσίας του 1821.
Έτσι ο Άγιος Ραφαήλ έγινε ο μπροστάρης και ο πρωτοχορευτής σε χορό πρωτόγνωρο και Άγιο ανάμεσα σε οσιομάρτυρες και μάρτυρες και ομολογητές της αγιοπνευματικής σοδειάς των δίσεκτων χρόνων της Βάρβαρης Τουρκοκρατίας που πρέσβευαν ικετευτικά ενώπιον του Θρόνου του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ για την λευτεριά του Γένους των Ορθοδόξων Ελλήνων Χριστιανών.

Και πράγματι ο ΘΕΟΣ του Κολοκοτρώνη και των κατατρεγμένων Ρωμηών έβαλε την υπογραφή του για ξεκινήσει η πολυπόθητη ΛΕΥΤΕΡΙΑ ανήμερα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ της Υπεραγίας Θεοτόκου Μητρός ΤΟΥ με σκοπό να την ολοκληρώσει παράλληλα με τα μεγάλα γεγονότα της εκκλησιαστικής ζωής μας που σηματοδότησαν πολλές φορές την Σταύρωση του Έθνους που προσμένει με λαχτάρα την ΑΝΑΣΤΑΣΗ του.
Δηλαδή η ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΞΟΔΟΣ του Αγίου Ραφαήλ σηματοδοτεί και την ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΕΙΣΟΔΟ του Έθνους μας στην νεώτερη ιστορία του με την Αναστάσιμη προσδοκία του ποθούμενου.

Οι Νεοφανείς Άγιοι της Λέσβου και η ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ περί αυτών, ΑΥΤΟ το γεγονός προσδιορίζουν. Άλλωστε τα Χαριτόβρυτα Ιερά Λείψανα των ΑΓΙΩΝ ευλογούσαν το χώμα της Λέσβου εδώ και πεντακόσια ολάκερα χρόνια, άγνωστα τότε στους ανθρώπους, γνωστά όμως στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ που προνόησε μέσω ΑΥΤΩΝ να νοηματοδοτήσει πνευματικά τους έσχατους χρόνους την ανθρωπότητα με το ελπιδοφόρο μήνυμα της ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ. Και αυτό το μήνυμα κρύβει ακόμα δυο στοιχεία την ΑΝΑΣΤΑΣΗ και την ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ.
Απορούσε έκθαμβος ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου, ο γνήσιος εκφραστής της καθ ημας Ανατολής και ο πρωτομάστορας Αγιογράφος της πρώτης εικόνας των ΝΕΟΦΑΝΩΝ ΑΓΙΩΝ της Λέσβου, πως ήταν δυνατόν αρχές της δεκαετίας του 60 και όχι μόνο να εμφανίζονται καθ ύπαρ (ολοζώντανα) οι ΑΓΙΟΙ, να αποκαλύπτουν το συναξάρι τους και σε λίγο η αρχαιολογική σκαπάνη με την ιστορική έρευνα να επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα τους?
Αυτό το αιματοβαμμένο συναξάρι που περιγράφεται με δύο κορυφαίες φράσεις σαν ((ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ)) και σαν ((Η ΖΩΗ ΕΚ ΤΑΦΩΝ)) είναι και το συναξάρι του Γένους των ΡΩΜΗΩΝ που πορεύεται εδώ και αιώνες και μέχρι τις μέρες μας ανάμεσα σε νοητές συμπληγάδες. Για αυτό και η άφατη ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ του ΘΕΟΥ φρόντισε και μας το χάρισε στους έσχατους αυτούς καιρούς για να περιβλέπουμε το μέσα και το έξω μας και να θέτουμε πνευματικά σημεία αναφοράς στην προσωπική διαδρομή μας ως υποστάσεις βαπτισμένες και μυρωμένες με την ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ, αλλά και να τροχιοδρομούμε την Εθνική πορεία του Γένους μας στον ασφαλή διάδρομο του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού και της ΡΩΜΗΩΣΥΝΗΣ που δεν πρόκειται ποτέ να χαθούν έστω κι αν χαθεί το κακέκτυπο αυτού του κόσμου.

ΕΥΓΝΩΜΩΝ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

Η αγάπη καταργεί τις αποστάσεις

Η αγάπη καταργεί τις αποστάσεις

- Γέροντα, πώς επικοινωνούν πνευματικά από μακριά οι άνθρωποι;
- Γράφουν κανένα γράμμα ή με ασύρματο ή με σήματα μορς!...
- Δηλαδή, Γέροντα;
- Για να υπάρξει πνευματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να εργάζωνται στην ίδια συχνότητα. Αυτό δεν μπορούν να το πιάσουν οι επιστήμονες . Θυμάσαι εκείνο το περιστατικό που αναφέρω στους «Αγιορείτες Πατέρες»; Μια μέρα ένας μοναχός θα πήγαινε να επισκεφθή έναν Πατέρα στην Καψάλα και σκεφτόταν: «Τί να του πάω για ευλογία;». Οικονόμησε λοιπόν δύο ψάρια και τα καθάριζε, για να του τα πάη. Εν τω μεταξύ ,ο άλλος είχε λάβει την πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και σκεφτόταν: «Τώρα που θα ‘ρθη, τί να τον φιλέψω;». Την ώρα λοιπόν που ο αδελφός καθάριζε ψάρια, ένας κόρακας ήρθε ξαφνικά, του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον άλλον στην Καψάλα –απόσταση πεντέμισι ώρες. Το καταλαβαίνετε; Ο ένας σκεφτόταν πώς να αναπαύση τον άλλον και ο κόρακας μετά έκανε τον ενδιάμεσο!
Όταν ο άνθρωπος έχη την Αγάπη, τον Χριστό, και βουβός να είναι ,μπορεί να συνεννοηθή με όλα τα δισεκατομμύρια των λαών και με την κάθε ηλικία των ανθρώπων, που έχει και αυτή την δική της γλώσσα.
Βάλε δυο ανθρώπους που δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν. Βαλε και δύο άλλους που έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν και αυτοί. Πώς θα νιώθουν οι μεν και πώς θα νιώθουν οι δε; Και οι πρώτοι δε θα μιλούν και οι δεύτεροι δεν θα μιλούν. Όμως οι δεύτεροι και με την σιωπή θα «μιλούν», γιατί θα υπάρχη επικοινωνία μεταξύ τους. Αντίθετα οι πρώτοι δεν θα μπορούν να επικοινωνήσουν ,γιατί ανάμεσά τους θα υπάρχη μόνωση. Όταν δεν υπάρχη αγάπη ,μπορεί δυο άνθρωποι να βρίσκωνται κοντά, αλλά να είναι μακριά ο ένας από τον άλλον.

Γεροντας   Παισιος

Ο βίος του Οσίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν

Από την Αίγυπτο στην Βασιλεύουσα

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ του βασιλιά είναι καλό να κρύβονται∙ τα έργα όμως του Θεού πρέπει να διακηρύσσονται με δόξα. Όποιος μάλιστα γνωρίζει τα θεία έργα και από ραθυμία δεν τα διηγείται, θα κινδυνέψει πολύ την ώρα εκείνη , που θα έρθει ο Κύριος καθισμένος πάνω στις νεφέλες, για ν’ αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του.

Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ, ο ελάχιστος, γνωρίζοντας με ακρίβεια τα ψυχωφελή περιστατικά της ζωής του μακαρίου Νήφωνος, που θα διαβάσετε παρακάτω, κάθισα και έγραψα –για όσους θέλουν να τα μάθουν και να ωφεληθούν – την ενάρετη πολιτεία του και τα θεία του αγωνίσματα.

Είν’ αλήθεια παράδοξη η ζωή του και θαυμαστή. Γιατί, παιδί ακόμα, κατατρόπωσε τον πονηρό διάβολο και τον αφάνισε ολότελα. Έπειτα, όταν ήταν πια νέο παλικάρι, ο σατανάς τον ξεγέλασε και τον πλήγωσε φοβερά. Πέλαγος αμαρτίας έγινε τότε! Όμως και πάλι, σαν στρατιώτης γενναίος, πετάχτηκε πάνω με ορμή και κατάφερε πλήγμα συντριπτικό στον αλαζόνα δράκοντα.

Αλλ’ ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά και ας τα διηγηθώ με λεπτομέρειες.

Στα χρόνια που βασίλευε ο ευλαβέστατος και θεοφιλής αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος, ζούσε στην Κωνσταντινούπολη κάποιος αξιωματούχος του παλατιού με το όνομα Σαββάτιος. Ήταν άνθρωπος με ευσέβεια και φόβο Θεού, αλλά και εξαίρετος στρατιωτικός. Τον διόρισε λοιπόν ο βασιλιάς στρατηλάτη, δηλαδή στρατιωτικό διοικητή, στη χώρα «των Πλαγίων», όπως λέγεται, που βρίσκεται στην Αίγυπτο κι έχει πρωτεύουσα την Αλμυρούπολη.

Σαν έφτασε στη χώρα εκείνη και πλησίαζε στην πόλη, βγήκαν να τον προϋπαντήσουν όλοι οι προύχοντες. Τον καλωσόρισαν με πολλές τιμές στην πατρίδα τους, κάνοντάς του επίσημη υποδοχή. Ανάμεσα στους άρχοντες εκείνους ήταν και ο πατέρας του, Νήφωνος που λεγόταν Αγαπητός.

Εξαρχής ο Αγαπητός συμπάθησε πολύ το Σαββάτιο . Μα και ο στρατηλάτης , εκτιμώντας τη συμπεριφορά και το ήθος του άρχοντα , τον αγάπησε πολύ. Είχαν εξάλλου ,κάτι κοινό: Ήταν κι οι δύο ευσεβείς και θεοσεβούμενοι. Κι αυτό τους ένωσε περισσότερο.

Ο στρατηλάτης ήταν υπερβολικά ταπεινός και συμπαθητικός. Δεν ήξερε τί θα πει υπερηφάνεια ή έπαρση. Ο άλλος πάλι, όνομα και πράγμα Αγαπητός, είχε το χάρισμα της αγάπης και της απλότητας.

Μια μέρα λοιπόν παίρνει ο Αγαπητός τον οκτάχρονο τότε γιο του κι έρχεται στην παραθαλάσσια έπαυλη του στρατηλάτη. Ο Σαββάτιος τους υποδέχθηκε με χαρά, και φιλόφρονα τους έβαλε να καθήσουν κοντά του. Το βλέμμα του έπεσε στον μικρό.

-      Γιος σου είναι τούτος εδώ; ρωτάει τον Αγαπητό.

-      Ναι, στρατηγέ , γιος μου είναι.

-      Γράμματα μαθαίνει;

-      Όχι, δυστυχώς… Πού να βρεθεί δάσκαλος εδώ…

-      Ε, λοιπόν, δεν μου τον αφήνεις να τον στείλω στην Κωνσταντινούπολη; του προτείνει ο στρατηλάτης. Εκεί υπάρχουν πολλοί και καλοί δάσκαλοι. Μπορεί να μένει στο σπίτι μου , ώσπου να μάθει και γραφή και ό,τι άλλο θέλει.

Συγκινήθηκε ο Αγαπητός από το ενδιαφέρον του στρατηλάτη και τον ευχαρίστησε ολόψυχα.

-      Αυτό ακριβώς ήθελα κι εγώ να σου ζητήσω, στρατηγέ μου. Γι’ αυτό κι έφερα το παιδί εδώ. Μα να, ο Θεός σε φώτισε και μου το πρότεινες εσύ… Λοιπόν, δικός σου είν’ ο γιος μου!  Κάνε όπως νομίζεις.

Χαμογέλασε με ικανοποίηση ο Σαββάτιος.

-      Ό,τι ποθείς εσύ θα κάνω, είπε. Κι ας μη χάνουμε χρόνο. Μείνε εδώ λίγο καιρό, ώσπου να συνηθίσει το παιδί μακριά από το σπίτι σας, κι έπειτα φεύγεις και μου τ’ αφήνεις. Εγώ θα του δώσω ό,τι χρειαστεί για το ταξίδι.

Τρεις εβδομάδες έμεινε στην έπαυλη του στρατηγού ο Αγαπητός με τον γιο του. Ύστερα γύρισε μόνος στο σπίτι του, αφήνοντας το Νήφωνα στα έμπιστα χέρια του Σαββάτιου. Εκείνος τότε κάθισε κι έγραψε ένα γράμμα στη γυναίκα του.

-      “… Κοίταξε , γυναίκα, -έγραφε- να δεχθείς αυτό το παιδί με καλοσύνη, γιατί είναι γιος πολύ αγαπητού μου φίλου. Δείξε του πολλή αγάπη, σα να ‘μουνα εγώ ο ίδιος . Στείλε το και σ’ έναν άξιο δάσκαλο, για να του μάθει τα ιερά γράμματα…”.

-      Αφού συμπλήρωσε την επιστολή και με διάφορα προσωπικά του θέματα, την παρέδωσε σ’ έναν πιστό του υπηρέτη.

-      Φεύγεις για την Κωνσταντινούπολη του λέει. Ετοιμάσου. Ετοίμασε και τον μικρό Νήφωνα. Θα τον παραδώσεις στη γυναίκα μου μαζί μ’ αυτό το γράμμα. Πρόσεξε! Να μην ταλαιπωρηθεί το παιδί στο μακρινό ταξίδι! Ο Θεός μαζί σας.

Δεν πέρασαν πολλές μέρες ,και επιβιβάστηκαν σ’ ένα πλοίο, που θα τους έφερνε στην Πόλη. Είχε μπει το φθινόπωρο , αλλά το ταξίδι τους έγινε κάτω από αφόρητο καύσωνα. Έτσι, ο Νήφων, που δεν είχε άλλωστε ξαναταξιδέψει με πλοίο, ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα ώσπου να φτάσουν στον προορισμό τους, όντας μάλιστα φιλάσθενος και ευαίσθητος.

Τέλος πάντων, κάποτε έφθασαν στη Βασιλεύουσα. Η γυναίκα του στρατηλάτη, ευσεβής κι εκείνη, υποδέχθηκε με χαρά το Νήφωνα. Όταν μάλιστα πληροφορήθηκε πως είναι γιος ενάρετου ανθρώπου , του έδειξε περισσή αγάπη- δεν είχε, βλέπετε ,δικά της παιδιά.

Φρόντισε να μην του λείψει τίποτα, όσο θα έμενε κοντά της. Και τακτικά τον νουθετούσε, καθοδηγώντας τον στου Θεού τον δρόμο με συμβουλές και ωφέλιμες διηγήσεις. Ο Νήφων πάλι, δεκτικός καθώς ήταν και καλοπροαίρετος , ρουφούσε σαν σφουγγάρι τις νουθεσίες της και πολιτευόταν με σεμνότητα και φρονιμάδα.

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ»

ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011

Μπορεί , Γέροντα, να γνωρίζω τον εαυτό μου λανθασμένα;

Μπορεί , Γέροντα, να γνωρίζω τον εαυτό μου λανθασμένα;
- Μα δεν μιλάμε για λανθασμένη κατάσταση. Αυτός που γνωρίζει σωστά τον εαυτό του έχει ταπείνωση. Και όταν ο άνθρωπος ταπεινωθή, θα έρθη οπωσδήποτε η Χάρις του Θεού.
Αυτός που κάνει την εργασία που χρειάζεται , για να γνωρίση τον εαυτό του, μοιάζει με αυτόν που σκάβει βαθιά και βρίσκει μέταλλα στο βάθος της γης. Όσο βαθύτερα προχωράει στην γνώση του εαυτού του , τόσο χαμηλότερα βλέπει τον εαυτό του και ταπεινώνεται , αλλά το χέρι του Θεού τον ανεβάζει συνέχεια. Και όταν πια γνωρίση τον εαυτό του , η ταπείνωση του γίνεται κατάσταση και την Χάρη του Θεού την πιάνει το « ενοικιοστάσιο », οπότε δεν κινδυνεύει από την υπερηφάνεια.
Ενώ αυτός που δεν κάνει αυτήν την εργασία, καλύπτει συνέχεια τα σκουπίδια του, μεγαλώνει την κορυφή του, κάθεται για λίγο ψηλά με την υπερηφάνεια του και τελικά σωριάζεται.

Γεροντας Παισιος Πνευματικος Αγωνας

Γέροντα, είναι καλύτερα να βρίσκη κανείς μόνος του τα ελαττώματά του ή να του τα λένε οι άλλοι;

Γέροντα, είναι καλύτερα να βρίσκη κανείς μόνος του τα ελαττώματά του ή να του τα λένε οι άλλοι;
- Καλό είναι να ψάχνη να τα βρίσκη μόνος του, αλλά και, όταν του τα λένε, να μην αντιδρά∙ να το δέχεται με χαρά. Γιατί μπορεί να νομίζη ότι βλέπει τον εαυτό του, αλλά να τον βλέπη όπως θα ήθελε να είναι και όχι όπως είναι στην πραγματικότητα.
- Γέροντα, οι άλλοι τον βλέπουν καλύτερα τον εαυτό μου;
- Μόνος του κανείς μπορεί, αν θέλη, να δη καλύτερα τον εαυτό του. Δηλαδή, μπορεί να εντοπίση καλύτερα μια αντίδρασή του, ένα σφάλμα του κ.λπ. και να βρη από ποια αιτία προήλθε, ενώ ο άλλος βγάζει συμπεράσματα από υποθέσεις που κάνει.
- Μπορεί, Γέροντα, να προσπαθή κανείς να δη τον εαυτό του όπως είναι και να μην τον βλέπη;
- Ναι, αν μέσα στην προσπάθειά του αυτή υπάρχη υπερηφάνεια, δεν μπορεί να δη τον πραγματικό του εαυτό.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ !

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   20  ΦΕΒ 2013

Στον πνευματικό αγώνα χρειάζεται να επισημαίνουμε τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας, τα ελαττώματά μας

Στον πνευματικό αγώνα χρειάζεται να επισημαίνουμε τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας, τα ελαττώματά μας, και ύστερα να προσπαθούμε να χτυπάμε εκεί.
Και στον πόλεμο, όταν κάνουμε αναγνώριση μιας περιοχής , επισημαίνουμε τα σημεία, όπου είναι ο εχθρός ή απ’ όπου μπορεί να χτυπήση, και έχουμε τον νου μας εκεί. Γιατί, όταν ξέρης σε ποια συγκεκριμένα σημεία βρίσκεται ο εχθρός κινείσαι με σιγουριά. Βάζεις τον χάρτη κάτω και λες : «ο εχθρός είναι εδώ κι εδώ∙ εμείς πρέπει να προλάβουμε να πιάσουμε εκείνα κι εκείνα τα σημεία. Από εκεί θα ζητήσουμε ενίσχυση, εδώ χρειάζονται αυτά τα όπλα» κ.λπ. Μπορείς δηλαδή να καταστρώσης ένα σχέδιο. Αλλά, για να μάθης πού βρίσκεται ο εχθρός, πρέπει να ανησυχής και να ερευνάς∙ δεν μπορείς να κοιμάσαι


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 20 ΦΕΒ 2013

Απληστία, τσιγγουνιά και ελεημοσύνη

Ο στάρετς αγωνιζόταν επίμονα κατά της τσιγγουνιάς και της απληστίας, της ασυμπάθειας προς το πλησίον, για την άκαρπη συσσώρευση του πλούτου. Έλεγε ότι τέτοιοι άνθρωποι , που ζουν μόνο για τη δική τους ικανοποίηση, που δεν θέλουν να σκέφτονται τους φτωχούς αδελφούς τους, είναι όμοιοι με τον άπληστο πλούσιο του Ευαγγελίου. Ο στάρετς καλούσε τους ανθρώπους που είχαν πλούτο να βοηθούν τους φτωχούς, ακολουθώντας τα λόγια του αποστόλου: «Οι έχοντες ως μη έχοντες και οι μη έχοντες ως έχοντες». Με το παράδειγμα της φύσεως αποκάλυπτε την αμοιβαία σχέση των δημιουργημάτων του Θεού:

-       Τα στοιχεία της φύσεως και της επιστήμης συμπληρώνουν το ένα το άλλο, μοιράζονται μεταξύ τους ότι έχουν, και η φύση στο λογικό ον, τον άνθρωπο, δίνει τα αγαθά της: το φως, τη θερμότητα, την υγρασία και μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρείται η ζωή του και η ζωή του οργανικού κόσμου. Αλλά εμείς , τα λογικά όντα, οι άνθρωποι, συχνά μετατρεπόμαστε σε τσιγγούνηδες, αναίσθητους, κουφούς στους στεναγμούς και τις κραυγές των αδελφών μας.

Γι’ αυτό ας μοιραστούμε αμοιβαία τα αγαθά μας ο ένας με τον άλλο ,ας ζηλέψουμε την αγαθή αφιλοχρηματία, ας μοιραστούμε τα αγαθά χωρίς τσιγγουνιά και αλαζονία, αλλά με γενναιοδωρία, με πραότητα και ταπείνωση. Η τσιγγουνιά και η φιλοχρηματία καταστρέφουν την ψυχή, και στην επίγεια ζωή αυτά τα πάθη οδηγούν σε βαρειές συνέπειες.

Υπάρχει η εξής διήγηση: Τρεις άνθρωποι, ενώ βάδιζαν στο δρόμο, βρήκαν ένα θησαυρό κι αποφάσισαν να τον καρπωθούν. Τον μετέφεραν σ’ άλλο μέρος κι έστειλαν τον ένα απ’ αυτούς στην πόλη για να αγοράσει κρασί και να το γλεντήσουν. Οι δύο που έμειναν συμφώνησαν να τον σκοτώσουν, ώστε ο πλούτος να μείνει σ’ αυτούς. Εκείνος όμως, αφού αγόρασε το κρασί, πήγε σ’ ένα φαρμακείο κι αγόρασε δηλητήριο για να δώσει στους άλλους δύο το δηλητηριασμένο κρασί , ώστε να κρατήσει μόνο για τον εαυτό του το θησαυρό. Και να τί έγινε. Ο ένας ήρθε από την πόλη με το κρασί. Οι άλλοι δύο τον σκότωσαν κι άρχισαν να πίνουν το κρασί. Δηλητηριάστηκαν κι έτσι απολέσθηκαν τρεις ψυχές.

Η τσιγγουνιά και η απληστία είναι το πιο καταστροφικό πάθος.  Είναι η αμαρτία του Ιούδα. Πρέπει να έχουμε συμπάθεια και να είμαστε ελεήμονες.

Η ευσπλαχνία είναι μεγάλη αρετή. Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων θεωρούσε χαμένη την ημέρα που δεν έκαμε ελεημοσύνη στον πλησίον. Οι ενάρετοι άνθρωποι ψάχνουν ευκαιρία για να βοηθήσουν κάποιον. Η Παναγία ιδιαιτέρως χαίρεται όταν οι χριστιανοί κάνουν ελεημοσύνη στον πλησίον, και οργίζεται με τους σκληροκάρδιους και άσπλαχνους ανθρώπους.

Σε μια οικογένεια συνέβη μια δυστυχία. Αυτοί που υπέφεραν ζητούσαν από τον πατέρα Σάββα να προσευχηθεί και οι ίδιοι , παρακαλούσαν τον Κύριο να ελαφρώσει το βάσανό τους , αλλά η θλίψη δεν περνούσε. Τότε ο π. Σάββας κατά τη διάρκεια μιας παρακλήσεως είπε:

-       Συμβαίνει κάποτε ο Κύριος να στέλνει στους ανθρώπους κάποια συμφορά εξ αιτίας της ασπλαχνίας τους. Κι αυτοί προσεύχονται∙ ζητούν από τον Κύριο να τους λυτρώσει απ’ αυτή τη θλίψη. Ο Κύριος όμως , σαν να μην ακούει την προσευχή τους, δεν ελαφρώνει τη θλίψη τους. Ο Κύριος ακούει όλες τις προσευχές, αλλά καθυστερεί, γιατί περιμένει  να δείξουμε ευσπλαχνία. Χωρίς ευσπλαχνία ούτε ο Κύριος δείχνει το έλεός Του. Κάποιοι απομονώθηκαν στα όρια της οικογένειάς τους και δεν δίνουν σημασία στους πτωχούς, αυτούς που έχουν ανάγκη βοήθειας.

Έχετε δει καμμιά φορά πώς πιάνουν τα παιδιά τα περιστέρια; Για να μην πετάξουν, τους δένουν τα φτεράκια τους. Έτσι και ο άνθρωπος ο οποίος έχει προσκόλληση στα χρήματα, στα πράγματα, όπως και στο περιστέρι , είναι δεμένα τα φτερά της ψυχής του, κι εκείνη δεν μπορεί να πετάξει στα ουράνια σκηνώματα . Κι έτσι οι προσευχές του ανθρώπου αυτού δεν γίνονται δεκτές από τον Κύριο.

Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα:

-       Κι αν κάποιος δεν έχει χρήματα και πράγματα, τί προσκόλληση μπορεί να έχει;

Ο Γέροντας απάντησε:

-       Όποιος δεν έχει τα μέσα για ελεημοσύνη, αλλά φθονεί εκείνος που τα έχει, είναι κι αυτός φιλάργυρος, λάτρης του πλούτου. Φύλαξέ μας, Κύριε, από τέτοιο πάθος! Ας είμαστε ευχαριστημένοι με τα πλέον αναγκαία για τη συντήρηση του σώματος, με τα απαραίτητα για να το ντύσουμε, ώστε να μην κρυώνει, για να το ενισχύσουμε ώστε να μην γίνει αδύναμο και να είναι φίλος στην ψυχή, για να δουλεύουμε στον Κύριο. Όλα τα άλλα είναι όλεθρος για την ψυχή. Ιδιαιτέρως φοβηθείτε την πολυτέλεια, την μίμηση στη μόδα. Μη μαζεύετε χρήματα. Όσα μείνουν μοιράστε τα στους φτωχούς . Κάποιοι τα βάζουν στο βιβλιάριο για την «άσχημη ώρα». Αλλά τί λέει ο Προφήτης Δαυίδ; «Το αργύριον αυτού  ουκ έδωκεν επί τόκω» ( Ψαλμ. 14,5 ) . Για μας είναι αρκετή η μέριμνα για τη σημερινή ημέρα. Στην Κυριακή προσευχή ζητούμε από τον Κύριο: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον». Ας μη ζητούμε τίποτε σ’ αυτή την αμαρτωλή γη. Δεν έχουμε εδώ μόνιμη κατοικία, είμαστε ξένοι και παρεπίδημοι στη γη.

Υπάρχει κι άλλο είδος πλεονεξίας η λεγόμενη βιβλιομανία, όταν δηλαδή πολλοί μαζεύουν πολλά βιβλία, παρακλήσεις κ.λπ. και μένουν άχρηστα. Και οι ίδιοι δεν τα διαβάζουν και φοβούνται να τα δώσουν σε άλλους να τα διαβάσουν. Ένας τέτοιος πνευματικός θησαυρός δεν πρέπει να μένει αχρησιμοποίητος. Τον καρό που δεν τα διαβάζεις δώσε τα στους άλλους. Είναι κι αυτό ένα είδος ευσπλαχνίας που είναι ευάρεστη στον Θεό…

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ

Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Γέροντα, πώς εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον που σφάλλει;

Γέροντα, πώς εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον που σφάλλει;

- Η ανθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Έσφαλες; Πρέπει να τιμωρηθείς. Η θεία δικαιοσύνη λέει: Αναγνωρίζεις το λάθος σου και μετανοείς; Συγχωρείσαι. Βλέπεις, ακόμη και από τον ανθρώπινο νόμο δικάζεται με επιείκεια κάποιος που κάνει ένα έγκλημα ,όταν μετανοή ειλικρινά και πάη μόνος του και το ομολογή, ενώ δεν υπάρχει καμμία υποψία για το πρόσωπό του. Και αν από τους ανθρώπους δικάζεται με επιείκεια ,πόσο μάλλον από τον δικαιοκρίτη και φιλεύσπλαχνο Θεό!
Είμαστε στα χέρια του Θεού. Ο Θεός μας παρακολουθεί με ακρίβεια και γνωρίζει την καρδιά του καθενός. Δεν θα μας αδικήση. Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη και θεία ανταπόδοση ,και ο Θεός μας αγαπάει – το κυριώτερο από όλα – ό,τι καλό κάνει κανείς δεν χάνεται. Για αυτό είναι χαμένος , τελείως λειψός, όποιος ζητάει να δικαιωθή από τους ανθρώπους.

Γεροντας Παισιος !

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   20 ΦΕΒ 2013

Άφησε να σε δικαιώση ο Θεός. Αν δεν μιλήσης εσύ, θα μιλήση μετά ο Θεός

Γέροντα, όταν κάποιος βγάλη ένα λανθασμένο συμπέρασμα για μια ενέργειά μου, χρειάζεται να εξηγήσω πώς κινήθηκα;
- Αν έχης πνευματική δύναμη , δηλαδή ταπείνωση, να δεχτής
ότι έφταιξες και να μη μιλήσης. Άφησε να σε δικαιώση ο Θεός. Αν δεν μιλήσης εσύ, θα μιλήση μετά ο Θεός. Βλέπεις ο Ιωσήφ, όταν τα αδέλφια του τον πούλησαν, δεν είπε: « Είμαι αδελφός τους . δεν είμαι δούλος. Ο πατέρας μου με αγαπούσε πιο πολύ από όλα τα παιδιά του » . Δεν μίλησε, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Το νομίζεις, δεν πληροφορεί ο Θεός; Και αν ο Θεός για το συμφέρον σου δείξη την αλήθεια, καλά. Αν όμως δεν την δείξη, πάλι για το συμφέρον σου θα είναι. Όποτε σε αδικεί κάποιος , να σκέφτεσαι ότι δεν σε αδικεί από κακία, αλλά επειδή έτσι είδε τα πράγματα. Ύστερα, αν δεν έχη κακία, ο Θεός θα τον πληροφορήση, θα καταλάβη ότι αδίκησε και θα μετανοήση. Μόνον όταν υπάρχει κακία δεν πληροφορεί ο Θεός, γιατί η συχνότητα στην οποία εργάζεται ο Θεός είναι ταπείνωση- αγάπη.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   20 ΦΕΒ 2013

Ὄχι! Σήμερα θὰ μετανοήσω, καὶ αὔριο ἂς γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ

Διηγοῦνταν γιὰ κάποιον γέροντα, πώς, ὅταν οἱ λογισμοὶ τοῦ ἔλεγαν, «Ἄφησε σήμερα, καὶ αὔριο μετανοεῖς», τοὺς πολεμοῦσε λέγοντας: «Ὄχι! Σήμερα θὰ μετανοήσω, καὶ αὔριο ἂς γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ

Πηγή: απο το Γεροντικο !

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   2 Ο ΦΕΒ 2013  

Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη∙ διαφέρει από τον τρόπο των νομικών

Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους… χριστιανικά. Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον που αμάρτησε ή μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο , αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού∙ κινείται από άλλο πνεύμα. Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη∙ διαφέρει από τον τρόπο των νομικών. Η Εκκλησία βλέπει τα πάντα με μακροθυμία και κοιτάζει να βοηθήση τον καθέναν, ό,τι και αν έχη κάνει, όσο αμαρτωλός κι αν είναι.
Βλέπω σε μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λογικής. Καλή είναι η ευλάβεια που έχουν, καλή και η διάθεση για το καλό, αλλά χρειάζεται και η πνευματική διάκριση και ευρύτητα, για να μη συνοδεύη την ευλάβεια η στενοκεφαλιά (το γερό δηλαδή αρβανίτικο κεφάλι) . Όλη η βάση είναι να έχη κανείς πνευματική κατάσταση, για να έχη την πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα του νόμου», και το «γράμμα του νόμου αποκτείνει». Αυτός που έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τον δάσκαλο∙ ακούει και ,όταν του ζητηθή η γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δεν λέει «εγώ», αλλά «ο λογισμός μου λέει» ή «Οι Πατέρες είπαν». Μιλάει δηλαδή σαν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι ικανός να διορθώνη άλλους, έχει πολύ εγωισμό.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  20 ΦΕΒ 2013

. Ο σεβασμός θεωρείται κατεστημένο και ο διάβολος θριαμβεύει

Γέροντα, αυτοί οι άνθρωποι, όταν γίνεται ένα θαύμα, λένε ότι αυτό συνέβη, επειδή πίστευε ο άνθρωπος ότι θα γίνη.

- Πίσω από αυτήν την εγωιστική τοποθέτηση κρύβεται η ενέργεια του διαβόλου. Μπλέκουν αυτό που είπε ο Χριστός « πιστεύεις ; » με το δικό τους « πιστεύω » . Από εκεί ξεκινάει όλος αυτός ο δαιμονισμός που υπάρχει στον κόσμο. Σου λένε μετά « να μη σέβεσαι ούτε μεγάλο, ούτε μικρό, για να αποκτήσης προσωπικότητα » . Για αυτό ακούς κάτι συνθήματα: « Πάτησέ τους , σύντριψέ τους, για να πετύχης » . Ο σεβασμός θεωρείται κατεστημένο και ο διάβολος θριαμβεύει. Εδώ ένα παιδί, λίγο αν μιλήση με αναίδεια στους γονείς ή στους μεγαλυτέρους, το εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού και δέχεται επιδράσεις δαιμονικές, πόσο μάλλον να το κάνη « τυπικό » αυτό ο άνθρωπος!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΙΝΤΟΥΤΗΣ    20 ΦΕΒ 2013