Το ευαγγέλιο της Κυριακής 8-9-2013

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ

κεφ. γ΄( 3)

Στιχ. 13-17

13 καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ.

14 καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου,

15 ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.

16 οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.

17 οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ.

Σύντομη ερμηνεία

13 Κι όμως μόνο από μένα θα μάθετε τα επουράνια αυτά μυστήρια. Διότι κανείς από τους ανθρώπους δεν έχει ανέβει στον ουρανό για να μάθει τα επουράνια και να σας τα διδάξει, παρά μόνο εκείνος που κατέβηκε απ’ τον ουρανό και έγινε με την ενανθρώπησή του υιός του ανθρώπου. Αυτός, ενώ τώρα είναι στη γη, εξακολουθεί να είναι και στον ουράνιο ως Θεός πανταχού παρόν.

14 Άκουσε τώρα και μιαν άλλη άγνωστη και ψυχοσωτήρια αλήθεια,  που θα σου αποκαλύψω: Όπως κάποτε ο Μωυσής στην έρημο κρέμασε ψηλά το χάλκινο φίδι για να σώζονται μ’ αυτό οι Ισραηλίτες από τα θανατηφόρα δαγκώματα των φιδιών, έτσι σύμφωνα με το μυστηριώδες σχέδιο του Θεού πρέπει να κρεμασθεί ψηλά πάνω στο σταυρό ο υιός του ανθρώπου και να προσλάβει έτσι το ομοίωμα της αμαρτίας, χωρίς όμως να έχει καμία πραγματική σχέση μ’ αυτή.

15 Και θα υψωθεί πάνω στο σταυρό , για να μη χαθεί στον αιώνιο θάνατο κανένας απ’ όσους πιστεύουν σ’ αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια.

16 Και μη σου φαίνεται παράδοξο ότι ο υιός του ανθρώπου πρόκειται να υψωθεί πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία σας. Διότι τόσο πού αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων που ζούσε στην αμαρτία, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιό του, για να μη χαθεί σε αιώνιο θάνατο κάθε άνθρωπος που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια.

17 Διότι δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιό του στο αμαρτωλό γένος των ανθρώπων για να κατακρίνει και να καταδικάσει το γένος αυτό. Εσείς βέβαια οι Ιουδαίοι αυτό πιστεύετε για τον Μεσσία, ότι θα σώσει μόνο τους Ιουδαίους και θα κατακρίνει όλα τα υπόλοιπα έθνη. Όμως ο Θεός απέστειλε τον Υιό του για να σωθεί ολόκληρος ο κόσμος των ανθρώπων διαμέσου αυτού.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ;

Ο άνθρωπος μπερδεύει «το φάντη με το ρετσινόλαδο»!

Η ψυχανάλυση, καρπός της ψυχιατρικής, είναι έργο ανθρώπινο, ατελέστατο, όπως όλα τ’ ανθρώπινα κατασκευάσματα. Η ψυχανάλυση, κύριο έργο του Φρόυντ, του θεμελιωτή της Ψυχαναλύσεως, ερευνά «ψυχονευρωτικές» καταστάσεις, εξετάζει άτομα με ψυχολογικά προβλήματα.

Η εξομολόγηση είναι ουρανόσταλτο μυστήριο, δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και χαρίζει «δωρεάν», «άκοπα», «αστραπιαία» ό,τι πιο πολύτιμο αναζητά ο άνθρωπος : χαρά και ψυχική γαλήνη!

Ο ίδιος ο Φρόυντ γράφει στους στοχασμούς του: «Πιστεύω πως η ψυχανάλυση είναι το τρίτο από τα δυσχερέστατα εκείνα επαγγέλματα , όπου είναι κανείς από πριν βέβαιος ότι θα αποτύχει». Το ιταλικό περιοδικό «Κινγκ», προλογίζοντας μια μεγάλη έρευνα για την ψυχιατρική ,γράφει: « Σήμερα η ψυχανάλυση δεν αποτελεί όργανο θεραπείας , γνώσεως , απελευθερώσεως του ανθρώπου, αλλά ένα νέο ναρκωτικό που υποτίθεται ότι αποενοχοποιεί τον άνθρωπο, δικαιολογεί τα πάντα και λύνει τα πάντα. Είμαστε αντίθετοι στον πειρασμό να χρησιμοποιούμε την ψυχανάλυση, για να ερμηνεύομε τον κόσμο ολόκληρο. Είμαστε αντίθετοι στο «βεντετισμό» των θεραπειών, αντίθετοι στις χρήσεις και καταχρήσεις της σκέψεως του Φρόυντ, αντίθετοι στο «ναρκισσισμό» των ασθενών. Είμαστε αντίθετοι στους «πειρατές του είναι».

Η ταραγμένη συνείδηση γαληνεύει μ’ ουράνια φάρμακα, όχι μ’ ανθρώπινα κατασκευάσματα! Η εξομολόγηση χαροποιεί μόνιμα τον άνθρωπο, γιατί τον  συμφιλιώνει με τον ίδιο τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του, με το Θεό. Όσοι μετανοούν και εξομολογούνται, δεν «μετανιώνουν». Αντίθετα, όσοι δεν εξομολογούνται , στενάζουν, υποφέρουν, αργοσέρνουν θλίψεις , απελπισίες, άγχη, καταλήγουν σε αυτοκτονίες!

Πηγή: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ

ΤΕΥΧΟΣ 8^ΟΝ

Εκδόσεις : «ΛΥΧΝΙΑ»

ΑΘήνα

Η απάντηση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στην τοποθέτηση της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ κ. Μαρίας Ρεπούση για το μάθημα των Θρησκευτικών

Σχετικά με την τοποθέτηση της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ, κ. Μαρίας Ρεπούση, ενώπιον
της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής για τη διδασκαλία του μαθήματος των
Θρησκευτικών, ο διευθυντής Τύπου Ενημέρωσης και Επικοινωνίας της Ιεράς
Αρχιεπισκοπής Αθηνών, κ. Χάρης Κονιδάρης, έκανε την ακόλουθη δήλωση
απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων.

«Ειλικρινά απορώ πώς σε καιρούς τόσο κρίσιμους για την πατρίδα και το έθνος, κατά τους οποίους η
 Εκκλησία στέκεται με όλες της τις δυνάμεις αρωγός στην κοινωνία,
ιδιαίτερα μάλιστα στα πιο αδύναμα μέλη της, η κ. Ρεπούση έχει την
πολυτέλεια να ασχολείται τόσο παθιασμένα με τις βαθύτατες προκαταλήψεις
της. Τέτοιες ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και τέτοιος συνωστισμός εμμονών
νομίζω ότι δεν έχουν θέση σε μία σύγχρονη κοινωνική και προοδευτική
Ελλάδα».

Φωτογραφίες της Ι.Μ Ξενοφώντος Αγίου Όρους από την τελευταία μας επίσκεψη τον Αύγουστο του 2013

Μια υπέροχη οικογένεια

Την ιστορία αυτή την αφηγήθηκε η μητέρα μιας Μοναχής και αφορούσε την δική της οικογένεια. Είπε:

“Κατά την  διάρκεια της γερμανικής κατοχής υποφέραμε πολύ. Έφθασε ημέρα που στο σπίτι μας δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από νερό! Τότε ο πατέρας μου μας πήρε από το χέρι και ανεβήκαμε ψηλά στο βουνό, που δέσποζε πάνω από το χωριό που μέναμε, και μαζέψαμε λούπινα. Τα χιλιοέβρασε η καημένη η μητέρα μου, αλλά δεν λέγανε να ξεπικρίσουν. Με αυτά ξεγελούσαμε την πείνα μας,   αλλά τα μάτια μας έκαιγαν από την πίκρα. Και να φανταστεί κανείς ότι είχαμε και σοβαρά άρρωστη την μεγαλύτερη αδελφούλα μου. Αλλά και τα δύο αδέλφια μου αγόρια που εργάζονταν κι ήταν πάνω στην ανάπτυξή τους  τί να φάνε;

Κάποτε η μητέρα εξοικονόμησε ένα κομματάκι σοκολάτα! Κανένας Άγγλος στρατιώτης της την έδωσε ; από καμμιά φιλανθρωπική οργάνωση την πήρε; Δεν γνωρίζω. Η καλή μας μητέρα ούτε που την άγγιξε. Την έφερε και κρυφά την έδωσε στην άρρωστη αδελφούλα μου, με την ελπίδα πως θα δυνάμωνε. ( Μάταια όμως. ΣΕ λίγο καιρό πέθανε, την πήρε ο Θεός  κοντά Του ) .

Ούτε όμως και η άρρωστη την έφαγε. Επειδή άκουσε πως την άλλη μέρα η μητέρα κι εγώ θα κατεβαίναμε στην πόλη με το γαϊδουράκι για κάποια αναγκαία εργασία και θα περπατούσαμε τουλάχιστον οκτώ με δέκα ώρες, με φώναξε κρυφά κοντά της και δίνοντάς μου το κομματάκι της σοκολάτας, μου είπε:

-     Πάρε το, να το φας εσύ, αδελφούλα μου, γιατί έχεις να περπατήσεις πολύ αύριο και πρέπει να δυναμώσεις.

Την πήρα και την φύλαξα για την αυριανή οδοιπορία. ¨Όμως η καλή μου μητέρα έβαλε εμένα στο γαϊδουράκι κι εκείνη περπατούσε δίπλα με τα πόδια. Την παρακαλούσα ν’ ανέβει κι εκείνη, αλλά δεν θέλησε. Με λυπόταν γιατί ήμουν μικρό. Τότε έβγαλα από την τσεπούλα μου την σοκολάτα και της την έδωσα λέγοντας:

-     Πάρε, μαμά, φάε εσύ σοκολάτα να δυναμώσης που περπατάς τόσες ώρες, αφού εμένα με πάει το γαϊδουράκι!

Πριν προλάβει να αρνηθεί, την έβαλα στα χέρια της. Τότε κοντοστάθηκε και την κοίταξε δακρυσμένη. Είχε ξαναγυρίσει στα χέρια της!”

Μια ελληνική οικογένεια βασανισμένη από την φτώχεια και την αρρώστια είχε τέτοιο ήθος, τέτοια αγάπη, τέτοια αυταπάρνηση! Ας την θαυμάσουμε αλλά και ας την μιμηθούμε!

Πηγή: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Τρόπος επιστροφής

Και πώς, λέγει, θα επιστρέψω; Κάνε αρχή στην επιστροφή μόνο και το παν έγινε. Σταμάτησε την κακία και μην προχωρήσης παραπέρα και ήδη πέτυχες το παν. Γιατί, όπως ακριβώς στους αρρώστους  ή μη χειροτέρευσι της ασθένειάς τους μπορεί να γίνη η αρχή της βελτιώσεως της υγείας τους, έτσι συμβαίνει και στην περίπτωσι της κακίας. Μην προχωρής παραπέρα και θα τελειώση η κακία σου. Και αν το κάνης αυτό δύο ημέρες, την τρίτη θ’ απομακρυνθής πιο εύκολα, και μετά τις τρεις θα προσθέσης και δέκα, έπειτα είκοσι, έπειτα εκατό, έπειτα ολόκληρη την ζωή σου. Γιατί, όσο θα προχωρής, θα βλέπης πιο εύκολο τον δρόμο και θα σταματήσης επάνω στην κορυφή και θ’ απολαύσης πολλά μαζί αγαθά. Επειδή και τότε, όταν επέστρεψε ο άσωτος εκείνος, αυλοί και κιθάρες και χοροί και συμπόσια και πανηγύρια ακολούθησαν. Και εκείνος, που έπρεπε να τιμωρήση τον νέο για την άκαιρη σπατάλη και την τόσο μακρυνή φυγή του, δεν έκανε τίποτε από αυτά, αλλά τον είδε σαν να ήταν ευτυχισμένος και δεν επιτίμησε ούτε με λόγια το παιδί του, ή καλύτερα δεν θέλησε ούτε καν απλώς και μόνο να του θυμίση τα προηγούμενα, αλλά βγήκε έξω και το αγκάλιασε και το φίλησε και έσφαξε μοσχάρι, το έντυσε με στολή και το στόλισε με πολλά στολίδια.

Έχοντας λοιπόν και εμείς αυτά τα παραδείγματα, ας έχουμε θάρρος και ας μην απελπιζώμαστε.

( Εις την προς Ρωμαίους, ΙΑ΄, ΕΠΕ 17, 34-36. PG 60, 481  )

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

ΣΤ΄»

2^η Έκδοσις

( Επηυξημένη και βελτιωμένη)

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

2008

Περί πονηρής συνείδησης

Πονηρή συνείδηση είναι η συνείδηση του ανθρώπου που παραβαίνει τον θείο ηθικό νόμο, ζητώντας πάντα την επικράτηση του δικού του θελήματος, το οποίο του υπαγορεύει το ίδιο του το εγώ. Η συνείδηση αυτού του ανθρώπου έχει πλέον διαστραφεί από την εσκοτισμένη του διάνοια και την επικράτηση μέσα του του νόμου της αμαρτίας, και δεν ξεσηκώνεται πια, ούτε διαμαρτύρεται για τις παραβάσεις του ηθικού νόμου, διότι αθέτησε και νόμο και Νομοθέτη, και η αμαρτία σκοτείνιασε τα μάτια της ψυχής του, ώστε να μη βλέπει το φως του ηθικού νόμου, το φως της αλήθειας. Βούλωσε τα’ αυτιά του για να μην ακούει τον λόγο του Θεού , σκότισε τον νου του ώστε να μην κατανοεί, σκλήρυνε και απολίθωσε την καρδιά του ώστε να μην συναισθάνεται. Η συνείδηση ενός τέτοιου ανθρώπου έχει πωρωθεί.

Αυτός που έχει πονηρή συνείδηση, ζει μέσα στην κακία, σκέπτεται και επιδιώκει τα πονηρά, επιθυμεί τα κακά και εργάζεται την ανομία. Σε τίποτα δεν έχει θάρρος . Τρέμει ακόμη και τους δούλους και βλέπει τους πάντες καχύποπτα. Στην καρδιά του βασιλεύει ταραχή και την κατακυριεύουν ο θυμός και η οργή. Αυτός που έχει πονηρή συνείδηση κολάζεται από την πονηρία, πριν από την ώρα της κόλασης, σαν να βρίσκεται κιόλας σ’ αυτή.

Πηγή: «Το γνώθι σαυτόν

ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Γ΄ΕΚΔΟΣΗ

Απόδοση στη Νέα Ελληνική:

Ευανθία Χατζή

Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο:

Γιώργος Μπάρλας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Αθήνα 2011

Τι είναι Άγιος και τι Όσιος;

Στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους (Μωσαϊκός Νόμος) επικρατούσε η άποψη ότι Άγιος είναι μόνο Ένας, ο Θεός.

Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί Αγίους όλους τους βαπτισμένους Χριστιανούς, που ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που αγωνίζονται για
την σωτηρία της ψυχής τους και που επιδιώκουν να κατακτήσουν την Βασιλεία του Θεού (Ρωμ. α',7 - Α' Κορ. α',1-2 - Εβρ. ς',10).

Στον 4ο αιώνα ο τίτλος «Άγιος» αρχίζει να αποδίδεται μόνο σε λίγους εκλεκτούς «φίλους του Θεού», που ξεχωρίζουν για το μαρτύριο τους, για την ζωή τους και για τα θαύματά
τους. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας όμως τονίζει: «Άγιος είναι εκείνος που είναι καθαρός από κακία και αμαρτήματα».

Πρώτη από όλους τον τίτλο της «Υπέρ Αγίας» έλαβε η Παρθένος Μαρία. Ακολούθησαν οι Απόστολοι του Κυρίου. Οι Άγγελοι καθώς και πολλά από τα «Δίκαια» πρόσωπα της
Παλαιάς Διαθήκης δεν θα μπορούσαν να μην πάρουν τον τίτλο αυτόν, όπως φυσικά Άγιος δεν θα μπορούσε να μην ονομαστεί και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Βαπτιστής.
Σιγά-σιγά άρχισε να διαμορφώνεται μία ιεράρχηση στην ταξινόμηση των Αγίων.

Οι ομάδες (χοροί) των Αγίων έχουν ως εξής:


Προφήτης Ιώβ ο Δίκαιος

- Δίκαιοι. Είναι όλοι οι «Δίκαιοι» που έζησαν προ Χριστού έχοντας πίστη στον Έναν και Μοναδικό Θεό και ήλπιζαν ή προφήτευσαν τον ερχομό του Μεσσία - Χριστού.


Άγιοι Απόστολοι

- Απόστολοι και Αποστολικοί Πατέρες. Τον τίτλο αυτό πήραν οι μαθητές του Κυρίου και οι μαθητές αυτών.


Αγία Γλυκερία η Μάρτυς

- Μάρτυρες. Ονομάζονται όλοι όσοι μαρτύρησαν για την πίστη τους, βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μεγάλους διωγμούς. οι Μάρτυρες είναι χιλιάδες:
Γυναίκες, άντρες, νέοι, γέροι και παιδιά, και φυσικά δεν είναι όλοι γνωστοί.


Άγιος Γεώργιος ο Μεγαλομάρτυρας ο Τροπαιοφόρος

- Μεγαλομάρτυρες. Όσοι από τους Μάρτυρες υπέστησαν μεγάλα βασανιστήρια και θανατώθηκαν με φρικτό - βάρβαρο τρόπο, έχουν πάρει από την Εκκλησία αυτόν τον τίτλο.


Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυρας

- Ιερομάρτυρες. Ονομάζονται όσοι από τους Μάρτυρες ήταν Ιερωμένοι.


Αγία Αναστασία η Οσιομάρτυς

- Οσιομάρτυρες. Οι μοναχοί, οι ασκητές και οι ερημίτες έλαβαν αυτόν τον τίτλο.


Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας εξ Ιωαννίνων

- Νεομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι Άγιοι που μαρτύρησαν επί Τουρκοκρατίας.


Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής

- Ομολογητές. Ονομάζονται οι Άγιοι που διώχθηκαν και βασανίσθηκαν, που ομολόγησαν την πίστη τους, αλλά που τελικά δεν θανατώθηκαν.


Όσιος Παρθένιος Επίσκοπος Λαμψάκου και Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου

- Όσιοι. Οι Άγιοι (ερημίτες, αναχωρητές, ασκητές...) που εγκατέλειψαν τον κόσμο και αφιερώθηκαν εξ ολοκλήρου στον Θεό. Τον λάτρεψαν σε ερήμους και σε κακοτοπιές με
πίστη και εγκαρτέρηση για όλη τους την ζωή και τελικά «κοιμήθηκαν εν ειρήνη», ονομάσθηκαν Όσιοι.


Αγία Παρασκευή η Οσιοπαρθενομάρτυς

- Οσιοπαρθενομάρτυρες. Έτσι ονομάζονται οι γυναίκες μοναχές, μάρτυρες της πίστης που θανατώθηκαν με μαρτυρικό τρόπο.


Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη οι Ισαπόστολοι

- Ισαπόστολοι. Όλοι όσοι έκαναν αποστολικό έργο ισάξιο των Αποστόλων ονομάσθηκαν έτσι.


Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

- Πατέρες της Εκκλησίας. Οι μοναχοί, οι κληρικοί και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι που διακρίθηκαν για το έργο τους δικαίως κατέχουν αυτόν τον τίτλο.


Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής ο Φιλόσοφος

- Απολογητές. Όλοι όσοι ανέλαβαν να υπερασπιστούν τον Χριστιανισμό απέναντι σε φιλοσόφους, ηγεμόνες, βασιλείς και αυτοκράτορες, θεωρητικά ή γραπτά, με επιστολές ή
με τον λόγο τους αναγορεύτηκαν σε «Απολογητές» της πίστης μας.


Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος ο Ευαγγελιστής

- Θεολόγοι. Φυσικά τρεις μόνο κατέχουν αυτόν τον τίτλο. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιωάννης ο Θεολόγος και ο Συμεών ο νέος Θεολόγος. Αυτοί όχι μόνο Θεολόγησαν με τα
γραπτά τους, αλλά και με το παράδειγμα της ζωής τους.

 http://agathplatani.blogspot.gr/2013/08/blog-post_16.html

Αντιμισθία ελέους προς τους κεκοιμημένους

Μια νοσοκόμα σε μεγάλο Νοσοκομείο των Αθηνών, η Α. , διηγήθηκε στον π. Συμεών τον Αγιορείτη που εγκαταβιώνει στην Καλλιάγρα: «Είχα σκλήρυνση κατά πλάκας και ήμουν στα πρόθυρα της παραλύσεως. Οι γιατροί μου έδωσαν ένα μήνα άδεια. Ενώ ήμουν ξαπλωμένη στο κρεββάτι αλλά ξύπνια, βλέπω την  Παναγία να μου λέγη: «Α, σήκω επάνω, είσαι καλά πλέον.

»Σηκώθηκα και την άλλη μέρα πήγα στην δουλειά μου στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί όταν με είδαν τα έχασαν. Με εξέτασαν και με βρήκαν υγιή».

Ο π. Συμεών ρώτησε την Α. , σε ποιο τμήμα εργάζεται. «Είμαι στο νεκροτομείο», απάντησε. «Φέρνουν τους πεθαμένους και τους πετάν χωρίς σεβασμό. Τους παίρνω, τους πλένω, τους ντύνω , τους περιποιούμαι με πολλή αγάπη σαν δικούς μου ανθρώπους».

«Γι’ αυτό η Παναγία σε έκανε καλά», της είπε.

«Στην Παλαιά Διαθήκη η Τωβίτ όταν εύρισκε νεκρό, τον έντυνε και τον έθαβε. Γι’ αυτό του είπε ο Αρχάγγελος Ραφαήλ “σε προστατεύω”».

«Και εγώ», είπε κλαίουσα η Α. , «νιώθω μία προστασία επάνω μου».

Πηγή: «ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Α΄

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2011

Ιερόν Ησυχαστήριον

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

Κεφ. δ΄ ( 4 )

Στιχ. 16-22

16 Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι.

 17 καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου, καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρε τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον·

18 Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν,
19 κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν.

20 καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισε· καὶ πάντων ἐν τῇ συναγωγῇ οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ.

 21 ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν.

22 καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ᾿Ιωσήφ; 

Σύντομη ερμηνεία

16 Έπειτα ήλθε στη Ναζαρέτ, εκεί όπου είχε ανατραφεί και είχε μεγαλώσει. Κι όπως συνήθιζε από την παιδική του ακόμη ηλικία, μπήκε την ημέρα του Σαββάτου στη συναγωγή και σηκώθηκε από τη θέση του για να διαβάσει κάποια προφητική περικοπή από τη Βίβλο.

17 Και του παρέδωσαν το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα. Ξεδίπλωσε τότε το βιβλίο που ήταν τυλιγμένο σε κυλινδρικό σχήμα και βρήκε το μέρος εκείνο όπου ήταν γραμμένο το εξής:

18 Το Πνεύμα του Κυρίου μένει και αναπαύεται σε μένα τον Μεσσία, για να συνεργάζεται μαζί μου στη σωτηριώδες έργο μου. Και μένει το Πνεύμα αυτό σε μένα, διότι ο Κύριος με έχρισε ως άνθρωπο και με απέστειλε να κηρύξω το ευαγγέλιο της βασιλείας σ’ εκείνους που στερούνται τη χάρη του Θεού , είναι πνευματικά φτωχοί και βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Με έστειλε να θεραπεύσω εκείνους που η καρδιά τους έχει συντριβεί από το βάρος της αμαρτίας.

19 Με έστειλε να κηρύξω άφεση και ελευθερία στους δούλους και αιχμαλώτους της αμαρτίας και να χαρίσω το φως σ’ εκείνους που έχουν τυφλωμένο το νου τους, από τον σκοτισμό των παθών . Με έστειλε να ελευθερώσω από κάθε ενοχή εκείνους που έχουν καταπληγωθεί και συντριβεί από την αμαρτία. Με έστειλε να κηρύξω και να αναγγείλω την έναρξη της νέας περιόδου, η οποία είναι αρεστή στον Θεό και επιθυμητή στους ανθρώπους∙ διότι την περίοδο αυτή πραγματοποιείται από τον Μεσσία η βουλή του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων.

20 και αφού τύλιξε το βιβλίο, το έδωσε πάλι στον υπηρέτη της συναγωγής και κάθισε για να εξηγήσει και να αναπτύξει την περικοπή που διάβασε. Και τα μάτια όλων όσων ήταν στην συναγωγή είχαν στραφεί με πολύ ενδιαφέρον και προσοχή σ’ αυτόν.

21 Άρχισε λοιπόν να τους λέει ότι σήμερα πραγματοποιήθηκε και επαληθεύτηκε η προφητεία αυτή με το κήρυγμα που ακούγεται τη στιγμή αυτή στα αυτιά σας από μένα, στον οποίο αναφέρεται η προφητεία αυτή.

22 Και όλοι όσοι άκουσαν την εξήγηση της προφητείας που στη συνέχεια έκανε ο Ιησούς, ομολογούσαν ότι κήρυξε εξαίρετα. Και απορούσαν για τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα του και ήταν γεμάτα με θεία χάρη και γλυκύτητα∙ κι έλεγαν: Περίεργο! Δεν είναι αυτός ο γιος του Ιωσήφ, που μέχρι χθες εργαζόταν σαν ένας από μας;

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΚΑΘΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Έτσι τιτλοφορούνται επτά επιστολές της Καινής Διαθήκης. Από αυτές οι τέσσερις στα προοίμιά τους αναφέρουν τους συγγραφείς τους. Οι δύο αναφέρονται ότι γράφτηκαν από τον Πέτρο, μία άλλη από τον Ιάκωβο, και η Τρίτη από τον Ιούδα. Οι άλλες τρεις αποδίδονται στον Ιωάννη.

Πολύ νωρίς οι επιστολές αυτές αποτέλεσαν ξεχωριστή ομάδα, και ήδη από την εποχή του Ωριγένη άρχισε να επικρατή γι’ αυτές και η ονομασία «Καθολικές». Για την έννοια της ονομασίας αυτής διατυπώθηκαν κατά καιρούς διάφορες γνώμες . Πιθανότερη από αυτές φαίνεται η γνώμη του Οικουμένιου, σύμφωνα με την οποία οι επιστολές αυτές λέγονται «καθολικές» διότι δεν αποστέλλονται σε ορισμένες Εκκλησίες ή σε ονομαζόμενα πρόσωπα, όπως οι επιστολές του Παύλου (προς Ρωμαίους, προς Κορινθίους, προς Τιμόθεον κλπ.) αλλά είναι κατά κάποιο τρόπο εγκύκλιοι που απευθύνονται στους Χριστιανούς Ιουδαίους της διασποράς. Και είναι βέβαια αληθινό ότι οι δύο τελευταίες επιστολές του Ιωάννου έχουν ιδιωτικό χαρακτήρα, αλλά όπως σωστά παρατηρήθηκε , δόθηκε και σ’ αυτές η ίδια ονομασία με βάση την πρώτη και κυριότερη επιστολή του Ιωάννου. Ονομάστηκαν δηλαδή και οι δύο αυτές πολύ μικρές επιστολές «καθολικές», επειδή αποτελούν αναπόσπαστο σύνολο με την πρώτη, η οποία αναμφισβήτητα είναι «καθολική».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΑΚΩΒΟΥ

Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος , που έγραψε την επιστολή αυτή, διακρίνεται τόσο από τον Ιάκωβο τον γιο του Ζεβεδαίου και αδελφό του ευαγγελιστού Ιωάννου, όσο και από τον Ιάκωβο τον μικρό, τον γιο του Αλφαίου. Και οι δύο αυτοί Ιάκωβοι υπήρξαν Απόστολοι από τους δώδεκα∙ ο Αδελφόθεος αντιθέτως προστέθηκε στον κύκλο των μαθητών μετά την Ανάσταση του Κυρίου και διετέλεσε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Διακρίθηκε και μεταξύ των Αποστόλων, και θεωρούνταν μαζί με τον Πέτρο και τον ευαγγελιστή Ιωάννη ως ένας από τους στύλους της πρώτης Εκκλησίας.

Ονομάζεται «Αδελφόθεος», διότι, σύμφωνα με την επικρατέστερη γνώμη, ήταν μαζί με τους άλλους θεωρούμενους αδελφούς του Χριστού γιος του μνήστορος Ιωσήφ από γυναίκα με την οποία είχε έλθει σε γάμο προτού μνηστευθεί την αειπάρθενο Θεοτόκο.

Ο Ιάκωβος ήταν ασκητικός στον τρόπο ζωής του και είχε αποσκληρυμμένα «τα γόνατά του σαν της καμήλας» ,διότι συνεχώς προσευχόταν γονατιστός «προσκυνώντας τον Θεό και ζητώντας την άφεση για το λαό του». Και για την πολύ μεγάλη του δικαιοσύνη ονομαζόταν «ο Δίκαιος». Λίγο πριν από την πολιορκία των Ιεροσολύμων, οι Ιουδαίοι που παρέμειναν άπιστοι τον λιθοβόλησαν. Κι ενώ ήταν ημιθανής, τον αποτελείωσε ένας γναφέας χτυπώντας τον πολύ δυνατά μ’ ένα δοκάρι στο κεφάλι.

Ο αδελφόθεος Ιάκωβος απηύθυνε την επιστολή του από τα Ιεροσόλυμα προς τις δώδεκα φυλές της διασποράς, δηλαδή τους Ιουδαίους Χριστιανούς που ήταν διασκορπισμένοι στα έθνη. Την έγραψε πολύ πιθανόν πριν από την Αποστολική Σύνοδο ( 50 μ. Χ. )

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΑΘΗΝΑΙ 2011