Η Μητρόπολη Αλεξανδρούπολης δίνει βεβαίωση για το κόψιμο της ΔΕΗ

Η Ιερά Μητρόπολις Αλεξανδρουπόλεως ανακοινώνει ότι:

-          Οι 250 συμπολίτες μας που σιτίζονται καθημερινά από το συσσίτιο

-          Οι 130 οικογένειες που λαμβάνουν δέματα κάθε μήνα και

-          Οι 700 και πλέον οικογένειες που περιστασιακά κάθε μήνα ενισχύονται οικονομικά από τα Φιλόπτωχα Ταμεία των Ενοριών μας,

σε περίπτωση που έχει διακοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι τους και προκειμένου να επανασυνδεθεί από την ΔΕΗ, δύνανται να πάρουν από την Ιερά Μητρόπολη ειδική βεβαίωση, ώστε να την προσκομίσουν στη ΔΕΗ ως δικαιολογητικό.

Η δυνατότητα αυτή δόθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως σήμερα, Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013, ύστερα από κοινή απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Υπουργού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής κ. Ιωάννη Μανιάτη.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Ο Σύλλογος Ιεροψαλτών της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως σας προσκαλεί την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013 και ώρα 6.30 μ.μ. στο Ανθίμειο Εκκλησιαστικό Πολιτιστικό Κέντρο στην εκδήλωση με θέμα «199 χρόνια με τη νέα μέθοδο της βυζαντινής μουσικής». Ομιλητής θα είναι ο Δρ. Αντώνιος Χατζόπουλος, πρωτοψάλτης.

 http://www.faros24.gr/oikonomika-nea/i-mitropoli-aleksandroupolis-dinei-bebaiosi-gia-to-kopsimo-tis-dei.html?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

Η σημασία της προσευχής στον αγώνα εναντίον των εμπαθών λογισμών.

ΤΗΝ περασμένη φορά σου περιέγραψα την όλη διαδικασία της μεταβάσεως από τον απλό λογισμό στην εμπαθή επιθυμία κι από εκεί στην εφάμαρτη πράξη. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα τόσο αργά όσο φάνηκε από την περιγραφή μου. Συχνά , αν όχι τις περισσότερες φορές, όλες οι φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη αστραπιαία. Έτσι, πριν καλά-καλά προλάβει να εμφανιστεί ο λογισμός , τελείται η πράξη. Αυτό συμβαίνει κατεξοχήν στην περίπτωση του προφορικού λόγου. Δεν μπορείς, αλλά και δεν χρειάζεται ν’ αναλύεις όλα αυτά τα απρόβλεπτα και αλλεπάλληλα περιστατικά. Κάνε μόνο τούτο:

Όταν αντιλαμβάνεσαι μιαν εμπαθή κίνηση, να στρέφεσαι αμέσως εναντίον της με όπλο το θυμό. Πώς θ’ αντιδράσεις, αν ένας κακοποιός σου επιτεθεί και σε χτυπήσει; Θα του ανταποδώσεις το χτύπημα μ’ όλη σου τη δύναμη. Με τον ίδιο τρόπο ν’ αντιδράς, όταν σου επιτίθεται ένας κακός λογισμός: Να τον χτυπάς με θυμό. Βέβαια, όπως ο κακοποιός δεν το βάζει πάντα στα πόδια μόλις τον χτυπήσεις, έτσι και ο λογισμός δεν φεύγει πάντα μόλις θυμώσεις. Κι αυτό γιατί στον πόλεμο των λογισμών εμπλέκονται συχνά και οι δαίμονες, που, όπως ξέρεις, είναι πείσμονες και ανυποχώρητοι. Όσο κι αν θυμώνεις μαζί τους, δεν κάνουν πίσω. Χρειάζεται, λοιπόν, πέρα από το θυμό, να χρησιμοποιήσεις κι ένα άλλο όπλο εναντίον τους. Ποιο είν’ αυτό;

Για πες μου, τί κάνει το θύμα της επιθέσεως ενός κακοποιού, αν δεν κατορθώσει να τον τρέψει σε φυγή με χτυπήματα; Καλεί σε βοήθεια. Τότε τα όργανα της τάξεως ανταποκρίνονται στο κάλεσμά του, τρέχουν και τον σώζουν.  Αυτό πρέπει να γίνεται και στον πόλεμο με τα πάθη. Θα θυμώνεις εναντίον τους, αλλά και θα ζητάς τη θεία βοήθεια : «Κύριε, βοήθησέ με! Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, σώσε με!». «Θεέ μου, άκουσέ με και στείλε μου την βοήθειά σου! Κύριε, μην αργήσεις να με βοηθήσεις!» ( Ψαλμ. 69:2 ) . 

Όταν  προσφεύγεις στον Κύριο, μην κοιτάς τί γίνεται μέσα σου. Κράτα την προσοχή σου προσηλωμένη σ’ Εκείνον και ικέτευε Τον για βοήθεια. Με τ’ όνομά Του μαστίγωνε τον εχθρό, όπως λέει ένας άγιος (όσιος Ιωάννης ο Σιναϊτης, Κλίμαξ , Κ΄, στ΄ ). Γιατί , όπως λέει ο ψαλμωδός , «ο Κύριος είναι κοντά σ’ όλους όσους τον επικαλούνται με ειλικρίνεια. Τα  αιτήματα των πιστών Του τα εκπληρώνει. Ακούει τη δέησή τους και τους σώζει» ( Ψαλμ. 144: 18-19 ) . Ο Ίδιος υπόσχεται σ’ όποιον Τον επικαλείται με ελπίδα την ώρα της ανάγκης του: «Θα τον σώσω, επειδή ελπίζει σ’ εμένα. Θα τον προστατέψω, επειδή γνωρίζει ποιος είμαι. Θα μου κραυγάσει, και θα του αποκριθώ. Μαζί Του είμαι στη θλίψη του. Θα τον λυτρώσω και θα τον δοξάσω» ( Ψαλμ. 90: 14-14 ). Με το θυμό, λοιπόν, και με την προσευχή θ’ αντιμετωπίζεις πάντοτε αποτελεσματικά τα πάθη που σε πολεμούν.

Μπορείς, πέρα απ’ αυτά, να κάνεις και κάτι άλλο, που μας συστήνουν οι άγιοι πατέρες: Μόλις αντιλαμβάνεσαι την κίνηση κάποιου πάθους στην ψυχή σου, ν’  αποκαλύπτεις – ή μάλλον να υπενθυμίζεις- στον εαυτό σου την αισχρότητά του. Αν σε προσβάλει, π.χ. ένας λογισμός υπερηφάνειας, άρχισε να λες μέσα σου: “Η υπερηφάνεια είναι βδελυκτή . Δεν ντρέπεσαι , ενώ είσαι χώμα και στάχτη , και φουσκώνεις από έπαρση; Συλλογίσου τις αμαρτίες σου…” και άλλα παρόμοια. Θα εξουδετερώνεις , δηλαδή, τον λογισμό με την επινόηση σκέψεων που καταστέλλουν  την υπερηφάνεια. Πολλές φορές , πάντως, η μέθοδος αυτή η αντιρρητική, όπως λέγεται, αποδεικνύεται αναποτελεσματική. Ακόμα και όταν ο κατανοούμε την αισχρότητα του εμπαθούς λογισμού, τον διατηρούμε στο νου μας τόσο, όσο του χρειάζεται για να μολύνει την ψυχή μας, ξεσηκώνοντας το συναίσθημα και ξυπνώντας την επιθυμία. Πιο αποτελεσματική είναι η μέθοδος της άμεσης προσφυγής στη βοήθεια του Θεού. Όταν δεν εμπλεκόμαστε σε φραστικό πόλεμο με το πάθος, αλλά επικαλούμαστε τον Κύριο με φόβο, ευλάβεια, ελπίδα και πίστη, ο λογισμός φεύγει από το νου. Σε νου, βλέπεις, προσηλωμένο στον Κύριο, εμπαθής λογισμός δεν μπορεί να σταθεί. Αν, μάλιστα, αυτός έχει υποβληθεί από τον νοητό εχθρό, μόνο με την επίκληση και τη δύναμη του Θεού μπορείς να τον αποδιώξεις. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι πιο δυνατός από τους δαίμονες.

Χαρακτηριστική και διδακτική είναι η ακόλουθη ιστορία: Κάποιος γέροντας ησύχαζε στην έρημο. Μια μέρα του επιτέθηκαν οι δαίμονες. Τον άρπαξαν και άρχισαν να τον σέρνουν βίαια, πασχίζοντας να τον βγάλουν από το κελλί του και να τον απομακρύνουν από την έρημο. Ο ασκητής αντιστεκόταν μ’ όλη του τη δύναμη, αλλά μάταια. Σε λίγο τον είχαν τραβήξει ως την πόρτα. Λίγο ακόμα και θα τον έβγαζαν έξω. Τότε εκείνος, μπροστά στον έσχατο κίνδυνο, κραύγασε ικετευτικά: “Κύριε, Ιησού Χριστέ, γιατί με εγκατέλειψες; Βοήθησέ με !”. Αμέσως ο Κύριος εμφανίστηκε και έτρεψε σε φυγή τους δαίμονες. Ύστερα γύρισε στον γέροντα και είπε: “Δεν σε εγκατέλειψα, αλλά, επειδή προσπαθούσες να τα βγάλεις πέρα με τους δαίμονες μόνος σου, χωρίς να με επικαλεστείς, γι’ αυτό δεν ήρθα να σε βοηθήσω. Ζήτα τη βοήθειά μου, και παντοτινά θα την έχεις!”.

Το παραπάνω περιστατικό ήταν ένα μάθημα για τον ασκητή, όπως είναι και για όλους μας. Αντί να λογομαχείς, λοιπόν με τους εμπαθείς λογισμούς,  καλύτερα είναι να καταφεύγεις στον Κύριο με την προσευχή. Μ’ αυτόν τον τρόπο ενεργούν όλοι όσοι αγωνίζονται με φρόνηση εναντίον των παθών. Ο αββάς Ιωάννης ο Κολοβός έλεγε: «Μοιάζω με τον άνθρωπο που κάθεται κάτω από ένα μεγάλο δέντρο και βλέπει να έρχονται προς το μέρος του πολλά θηρία και φίδια.  Και όταν δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει, σκαρφαλώνει γρήγορα στο δέντρο και γλυτώνει. Έτσι κι εγώ. Κάθομαι στο κελλί μου  και βλέπω τους εμπαθείς λογισμούς να μου επιτίθενται. Και όταν δεν μπορώ να τα βάλω μαζί τους, καταφεύγω στον Θεό με την προσευχή και γλυτώνω από τον εχθρό» ( Αποφθέγματα Πατέρων Ιωάννης ο Κολοβός , ιβ΄ ) .

Σου έγραψα παλαιότερα, όπως θα θυμάσαι, να προσεύχεσαι με τον νου στην καρδιά. Τί σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να συμμαζέψεις το νου σου από τη διάχυσή του στον περιβάλλοντα κόσμο, διάχυση που συντελείται με τις αισθήσεις , να τον κατεβάσεις στην καρδιά, και από εκεί να τον ανεβάσεις με την προσευχή στον Θεό. Αν ο νους μας, παραμένοντας στην καρδιά, ήταν ακατάπαυστα προσηλωμένος στον Κύριο με φόβο, ευλάβεια και πίστη, ποτέ δεν θα κινδυνεύαμε όταν από εμπαθείς λογισμούς , συναισθήματα και επιθυμίες. Δυστυχώς, όμως, ο νους μας αποσπάται από τον Κύριο, βγαίνει από την καρδιά και μέσω των αισθήσεων περιπλανιέται πέρα-δώθε. Εισβάλλουν τότε οι εμπαθείς λογισμοί, που ξυπνούν τα αντίστοιχα συναισθήματα και τις αμαρτωλές επιθυμίες. Να ο πόλεμος! Ποιός μας φταίει; Ο εαυτός μας, κανένας άλλος. Αν δεν αφήναμε το νου να ξεφύγει και να περιπλανηθεί, θ’ αποφεύγαμε τον πόλεμο. Αλλά ό,τι έγινε, έγινε. Έστω και όψιμα, ας καταφύγουμε γι’ άλλη μια φορά στον Κύριο και ας Τον καλέσουμε σε βοήθεια.

Και η ακόλουθη διδακτική παραβολή ανήκει στον αββάς Ιωάννη τον Κολοβό ( ο.π., ιστ΄ ) :

Σε κάποια πόλη ζούσε μια όμορφη πόρνη, που είχε πολλούς φίλους. Πηγαίνει , λοιπόν, σ’ αυτήν ένας άρχοντας και της λέει: “Δώσ’ μου το λόγο σου  ότι θ’ αφήσεις την αμαρτωλή ζωή, και σε παίρνω γυναίκα μου ”, Εκείνη συμφώνησε, και ο άρχοντας την πήρε στο σπίτι του. Οι φίλοι της άρχισαν να την αναζητούν. Όταν έμαθαν πού ήταν, είπαν μεταξύ τους: “Πρέπει να την ξαναφέρουμε κοντά μας. Αν όμως, εμφανιστούμε στο σπίτι, ο άρχοντας θα μας δει και θα μας κάνει κακό. Ας πάμε, λοιπόν, πίσω από το σπίτι και ας της σφυρίξουμε συνθηματικά. Αυτή θα καταλάβει πώς είμαστε εμείς και θα κατέβει. Έτσι κανείς δεν θα μπορεί να μας κατηγορήσει”. Πραγματικά, η γυναίκα άκουσε το σφύριγμα και κατάλαβε ποιοί ήταν. Αμέσως, όμως, βούλωσε τ’ αυτιά της και όρμησε στον εσωτερικό κοιτώνα, κλείνοντας πίσω της τις πόρτες. Η πόρνη συμβολίζει την ψυχή. Οι φίλοι της είναι τα πάθη και οι άνθρωποι. Ο άρχοντας είναι ο Χριστός. Ο εσωτερικός κοιτώνας είναι η αιώνια κατοικία της ψυχής. Αυτοί που σφυρίζουν στην ψυχή είναι οι πονηροί δαίμονες. Και τα σφυρίγματα είναι οι παρορμήσεις των εμπαθών λογισμών, συναισθημάτων και επιθυμιών. Μα η ψυχή τους ξεφεύγει, καταφεύγοντας πάντα στον Κύριο».

Να θυμάσαι αυτή την ιστορία και να ενεργείς σύμφωνα μ’ όσα αλληγορικά σε διδάσκει. Θα δεις πόσο γρήγορα θ’ αποκαθίσταται έτσι μέσα σου η ειρήνη, όταν διαταράσσεται από την εμφάνιση των παθών.

Η χάρη του Θεού να είναι μαζί σου!

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

γράμματα σε μια ψυχή»

ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Το καντήλι του Σουλτάνου στην Aγιορετική εικόνα της αγίας Άννας και η ιστορία του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Αγία Άννα θεωρείται η προστάτης των παιδιών και της μητρότητος. Πολλές είναι οι αφηγήσεις των μοναχών της Σκήτης για ζευγάρια που είχαν χάσει κάθε ελπίδατεκνοποίησης και έγιναν γονείς με τη βοήθεια της Αγίας Άννης, όταν με ευλάβεια και πίστη κατέφυγαν σ’ αυτήν και ζήτησαν τη βοήθειά της. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω αφήγηση:
Ο Σουλτάνος της Λήμνου δεν μπορούσε ν’ αποκτήσει παιδί και για το λόγο αυτό ήταν πολύ στεναχωρημένος. Άκουσε από τους κατοίκους του νησιού, που επισκέπτοντο το Άγιον Όρος και τη σκήτη της Αγίας Άννης, για τα θαύματα της μητέρας της Παναγίας και τη βοήθεια που αυτή προσέφερε στα άτεκνα ζευγάρια, προκειμένου αυτά να αποκτήσουν παιδί. Πείσθηκε από τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν και για το λόγο αυτό έστειλε με κάποιους προσκυνητές δώρα στη Σκήτη, στη χάρη της Αγίας Άννης και ζήτησε να του φέρουν λάδι και αγίασμα της Αγίας. Οι χριστιανοί, επειδή ο Σουλτάνος ήτο αλλόθρησκος, πέταξαν τα δώρα και δεν του έφεραν τίποτα. Ο Σουλτάνος επέμενε και έστειλε πάλι δώρα στη χάρη της Αγίας και ζήτησε πάλι να του φέρουν αγίασμα και λάδι και μάλιστα απείλησε τους προσκυνητές με αυστηρές κυρώσεις, σε περίπτωση που δεν του τα φέρουν.
Οι μοναχοί της Σκήτης, επειδή ο Σουλτάνος δεν ήτο χριστιανός και υπό το βάρος της απειλής, του έστειλαν πόσιμο νερό και όχι αγίασμα και κοινό λάδι. Η Αγία Άννα, λόγω της πίστεως και επιμονής του Σουλτάνου, τον βοήθησε και απέκτησε ένα υγιέστατο παιδί και αυτός από ευγνωμοσύνη εδώρησε στη χάρη της Αγίας το κανδήλι που φαίνεται στην εικόνα, το οποίο είχε τάξει και επειδή ο κατασκευαστής έκλεψε μέρος του πολύτιμου υλικού, ο Σουλτάνος προσέθεσε στο κάτω μέρος, το αυγό που φαίνεται, ώστε το τάμα να είναι πλήρες.

Υποδοχή Τιμίας Κάρας Αγίας Παρασκευής στην πόλη της Κοζάνης στις 10-12-2013

Το ιερό λείψανο της Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος και η ιστορία του.

23ΙΟΥΛ

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Η Σκήτη της Αγίας Άννης βρίσκεται κοντά στη Μονή Αγίου Παύλου και κατοικείται από Έλληνες μοναχούς, οι οποίοι ακολουθούν τον ιδιόρρυθμο βίο. Το κυριακό χτίστηκε το 1752 και τοιχογραφήθηκε λίγο αργότερα. Κατά την παράδοση, τα υλικά για την ανοικοδόμηση του ναού μετέφεραν οι ίδιοι οι μοναχοί, χωρίς να χρησιμοποιήσουν ζώο ή άλλο μεταφορικό μέσο, σε ένδειξη ιδιαίτερης τιμής στην Αγία Άννας

Στο Κυριακό της Σκήτης της Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος φυλάσσεται, σαν πολύτιμος θησαυρός, τμήμα του αριστερού ποδιού της Αγίας.

Για το ιερό αυτό λείψανο  υπάρχουν οι εξής πληροφορίες στον Κώδικα  3 της Σκήτης.

«Κάποιος ιερέας, εφοδιασμένος με έγγραφο του Οικουμενικού Πατριάρχη, σε ένα από τα ταξίδια του επισκέφτηκε την πόλη Ερζερούμ (Θεοδοσιούπολη) της Αρμενίας. Στον ναό των Αγίων Μαρτύρων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου υπήρχαν πολλά λείψανα αγίων, μεταξύ των οποίων και το πόδι της Αγίας Άννας. Προκειμένου να μην περιέλθει το λείψανο αυτό σε χέρια αλλοδόξων  το αγόρασε, παίρνοντας πιστοποιητικό από τους Μητροπολίτες Καισαρείας της Καππαδοκίας Επιφάνιο και Χαλδείας  Σίλβεστρο.

Μερικά χρόνια αργότερα δύο Άραβες αρχιερείς, του Πατριαρχείου της Αντιοχείας, περιόδευαν στο Άγιο Όρος για ελεημοσύνη, έχοντας το λείψανο της Αγίας Άννας και το αντίστοιχο πιστοποιητικό γνησιότητας, τα οποία είχαν αγοράσει από τον εν λόγω ιερέα. Φτάνοντας στην Σκήτη της Προβάτας συνάντησαν τον πνευματικό Ματθαίο τον Λέσβιο, που ήταν εξομολόγος του βοεβόδα Κατακουζηνού. Ο  Γέροντας Ματθαίος έχοντας οικονομική άνεση, αγόρασε από τους Άραβες Αρχιερείς το λείψανο του αριστερού ποδιού της Αγίας Άννας μαζί με το πιστοποιητικό  της γνησιότητάς του.

Όταν ο Διονύσιος Γ΄ο  Βάρδαλης επεξέτεινε το Κυριακό της Σκήτης το 1666, οι αδελφοί της Σκήτης αποφάσισαν να αποκτήσουν το ιερό λείψανο της Αγίας Άννας. Έστειλαν αντιπροσωπεία στο κελί του Αγίου Γεωργίου στην Προβάτα, όπου εγκαταβίωνε  ο πνευματικός Ματθαίος ο Λέσβιος. Την αντιπροσωπεία την αποτελούσαν ο πνευματικός Γερμανός και ο πνευματικός Διονύσιος από την Μικρά Αγία Άννα, Λέσβιοι και αυτοί.

Ο Γέροντας Ματθαίος αρνήθηκε στην αρχή να τους δώσει τον πολύτιμο αυτό θησαυρό. Μετά όμως δεκαπέντε μέρες, χωρίς άλλη ενόχληση από τους πατέρες της Σκήτης, πιθανόν μετά από κάποιο θαυμαστό σημείο που είδε, πήγε στην Αγία Άννα και κατέθεσε στο «Κυριακό» το ιερό λείψανο, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα και επιτελεί  πλήθος θαυμάτων.

Ο Επίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος γράφει τα εξής για το ιερό αυτό λείψανο της Αγίας Άννας.

«…Με δέος ατενίζουμε το ιερό λείψανο της Αγίας Άννας –το πάνσεπτο πέλμα του ποδός της συγκεκριμένως –το οποίο παλαιόθεν είναι θησαυρισμένο στο ιερό Βήμα του Κυριακού και ιεροτελεστικώς εξοδεύεται από εκεί καθ΄ ορισμένη στιγμή. Και έχει πολλά να σκεφτεί ο νους μας….

“Aυτό το Άγιο πέλμα έφερε από συλλήψεως και κατά την κυοφορία και από γεννήσεως περιέφερε εν τοις εξής την πρόξενο της σωτηρίας μας Μαρία. Αυτό το άγιο πέλμα ποδηγέτησε την Πανάμωμο Κόρη στις αυλές της Ναζαρέτ για μόλις μια τριετία και συμβάδισε ακολούθως με τα ποδαράκια της Θεόπαιδος Μαριάμ στον Ναό του Σολομώντος,  για να την αποχωρισθεί οριστικώς, αφού νηπιάζουσα την προσήγαγε και την αφιέρωσε κατά αυτοθέλητη υπόσχεση και κατ΄εκπλήρωσιν θείας βουλής στα Άγια των Αγίων για την αγγελική προετοιμασία της για την κοσμοσωτήριο αποστολή της: «…Ἄπιθι τέκνον, τῷ δοτῆρι γενήθητι, καὶ ἀνάθημα, καὶ εὐῶδες θυμίαμα. Εἴσελθε εἰς τὰ ἄδυτα, καὶ γνῶθι μυστήρια, καὶ ἑτοιμάζου γενέσθαι, τοῦ Ἰησοῦ οἰκητήριον, τερπνὸν καὶ ὡραῖον…»

(Απόστιχο Εσπερινού Εισοδίων)

…….Μπροστά μας λοιπόν τώρα, μια ακόμα συγκλονιστική διαχρονική απόδειξις της οικονομίας του Παντάνακτος Θεού. Δεν είναι δυσωδία αποπνέοντα και αποστροφή προκαλούντα, όπως συμβαίνει με τα πτώματα και τα λοιπά έκδοχα των κοινών και δη εν αμαρτίαις τεθνηκότων συνανθρώπων μας, αλλά επιθυμητά προς θέα, αφή και ασπασμό τα τίμια λείψανα των αγίων μελών της Εκκλησίας μας, και μάλιστα εκείνων του αμεσωτάτου περιβάλλοντος του Κυρίου, και, έτι πλέον, των οικογενών της ανθρωπίνης για την σωτηρία μας υποστάσεώς Του.

Εν προκειμένω και υπ’ όψιν έχουμε – πέρα της ως ανωτέρω περιγραφείσης θαυματουργού Εικόνος – το πλησιέστερο προς την Μητέρα Του βιολογικό στοιχείο, μέσα σε πεποικιλμένη αργυροθήκη΄ οφθαλμοφανές δηλαδή, ψηλαφητό, προσκυνητό και ασπαστό το ιερό αυτό κατάλοιπο της μετ’ Εκείνου κατά σάρκα συγγενείας Του μαζί μας. Είναι να χάνη κανείς τον νου του όταν σκεφθή  και εμβαθύνη λιγάκι στα όσα οικονομεί  και εξακολουθεί να ενεργή ο Πανάγαθος Θεός. Χάριτί Του δε υπερβαλλόντως αυτά τα στενώς κατά σάρκα συγγενικά Του πρόσωπα, όχι μόνο εμποδίζουν να μη χαθούμε οι ταλαίπωροι εμείς, αλλά και συντελούν στο να γινώμεθα ‘μέρα με τη ‘μέρα όλο και πιο άξιοι ευσπλαχνίας και ελέους, ακολούθως δε όλο και πιο κατάλληλοι για αγιασμό και για θείες κατακοσμήσεις. Αλοίμονό μας, εν ημέρα κρίσεως, αν δεν επωφεληθούμε αυτών των παροχών και καταξιώσεων.

ΠΗΓΕΣ

Α.Γερασίμου Σμυρνάκη .ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ. Εκδόσεις Πανσέληνος 1988.

Β.Η Ιερά Σκήτη της Αγίας Άννας ,έκδοση Αδελφότητας Καρτσωναίων 2007.

Γ.Ευαγγέλου Λέκκου.Η Αγία Άννα-Βίος και Παρακλητικός Κανόνας.

Δ.Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου. Θεομητορικά και εξόδια στον Άθωνα.

 http://fdathanasiou.wordpress.com/2012/07/23/%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C-%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%88%CE%B1%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9/

Προδημοσίευση από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου «Περί επιμελείας ψυχής»

Απόδοση στη νέα ελληνική: Ευανθία Χατζή

Επιμέλεια κειμένου-επίμετρο: Γιώργος Μπάρλας

Πηγή:    www.stamoulis.gr/Περί-επιμελείας-ψυχής_p-403439.aspx

Ἡ Σωτηρία κατορθώνεται καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴ θέληση τοῦ ἀνθρώπου

Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ θεία φιλανθρωπία εἶναι ἄπειρη, καὶ πλούσια ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἐντούτοις ἡ σωτηρία εἶναι ἀδύνατη χωρὶς τὴ συγκατάθεση καὶ τὴ συνεργασία τοῦ ἀνθρώπου. Πρῶτος αὐτὸς ὀφείλει νὰ συναισθανθεῖ ὅτι ἁμάρτησε · νὰ μεταμεληθεῖ, νὰ ἐπιθυμήσει καὶ νὰ ἐπιζητήσει τὴ σωτηρία του καὶ ἔτσι ἡ Χάρη νὰ τὸν ἐπιβραβεύσει μὲ αὐτήν. Διότι ἡ συναίσθηση καὶ ἡ μεταμέλεια, ὁ πόθος τῆς σωτηρίας καὶ ἡ ἀναζήτησή της, εἶναι ἔνδειξη τῆς ἐπιστροφῆς πρὸς τὸν Θεό, εἶναι σημεῖο ἀποστροφῆς τῆς ἁμαρτίας καὶ διάθεση ἀσκήσεως στὴν ἀρετή, εἶναι κατά κάποιο τρόπο ἐπίκληση τῆς θείας εὐσπλαχνίας, ἡ ὁποία βιάζεται νὰ ἐλεήσει τὸν παραπλανημένο. Ὥστε γιὰ νὰ μᾶς σώσει ἡ Χάρη, πρέπει νὰ θέλουμε νὰ σωθοῦμε. Γι’ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια δίνουν μαρτυρία οἱ θεῖοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέει: «ἡ Χάρη, παρότι εἶναι Χάρη, σώζει μόνο αὐτοὺς ποὺ τὸ θέλουν». Ἐπίσης καὶ ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος βεβαιώνει: «τὸ νὰ σωθοῦμε προϋποθέτει καὶ τὴ δική μας συμμετοχή καὶ τοῦ Θεοῦ» · καὶ ὁ Ἰουστῖνος προσθέτει: «Ἂν καὶ ὁ Θεὸς ἔπλασε μόνος τὸν ἄνθρωπο, δὲν σώζει τὸν ἄνθρωπο δίχως τὴ συγκατάθεσή του». Πλανῶνται αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ σωθεῖ μόνο μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἢ μόνο μὲ τὴ δική

του θέληση, δίχως τὴ θεία Χάρη. Γιατὶ ἡ μέν Χάρη, ὅπως ἐπισημάναμε, δὲν σώζει παρὰ μόνο ὅσους μετανόησαν καὶ ἐπέστρεψαν στὸν Κύριο, ἐνῶ ἡ θέληση χωρὶς τὴ Χάρη εἶναι ἀνεπαρκὴς γιὰ τὴ σωτηρία, γιατὶ ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ ἀπὸ μόνος του νὰ δικαιώσει τὸν ἑαυτό του ἀπέναντι στὸν Θεό. Ὡστόσο, ἡ ἀδυναμία του ἔχει διαπιστωθεῖ ἤδη στὰ πολλὰ χρόνια τῆς ὑποδουλώσεώς του στὴν ἁμαρτίακαὶ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου, χρόνια κατὰ τὰ ὁποῖα παρέμενε ἐκεῖ δουλεύοντας χωρὶς τὴ θέλησή του καὶ στενάζοντας καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάσταση δὲν μπόρεσε νὰ τὸν ἐλευθερώσει οὔτε ἡ ἐξέλιξή του οὔτε ἡ σοφία του οὔτε τίποτα ἄλλο.

Γιὰ τὴ δύναμη τῆς ἀνθρώπινης θελήσεως ὡς μόνης ἱκανῆς γιὰ τὴ σωτηρία, πρῶτος ἐγνωμάτευσε ὁ Πελάγιος, κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου μ.Χ. αἰώνα, καὶ οἱ Πελαγιανοί, ποὺ τὸν ἀκολούθησαν. Γιὰ τὴ δύναμη τῆς θείας Χάριτος ὡς τῆς μόνης ποὺ σώζει τὸν ἄνθρωπο ἀποφάνθηκαν καταπολεμώντας τὸν Πελάγιο δύο σπουδαῖοι Πατέρες τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος καὶ ὁ Ἱερώνυμος, ζητώντας τὴν ἀποκήρυξη τῆς ἐσφαλμένης διδασκαλίας τοῦ Πελαγίου. Ὡστόσο, σύνολη ἡ Ἐκκλησία, ἀφοῦ βάδισε τὴ μέση ὁδό, κήρυξε καὶ τὶς δύο πλευρὲς λανθασμένες καὶ δογμάτισε ὅτι «ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου κατορθώνεται μὲ τὴ θεία Χάρη καὶ μὲ τὴ θέληση καὶ τὴ συνεργασία τοῦ ἰδίου». Ἡ γνώμη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μόνη ὀρθὴ καὶ σύμφωνη μὲ τὶς Ἅγιες Γραφές. Ἀπὸ αὐτὲς τὶς Ἅγιες Γραφὲς παρουσιάζεται ὅτι ἀπαιτοῦνται καὶ τά δύο, καὶ ἡ Χάρη καὶ ἡ συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ Σωτήρα θεωρεῖται δεδομένη ἡ ἀνάγκη συνυπάρξεως καὶ τῶν δύο. Ὁ Κύριος ἐρχόμενος γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους, δὲν τοὺς ἔσωζε ὅλους, παρόλο ποὺ ἤθελε νὰ σωθοῦν ὅλοι καὶ νὰ ἔλθουν στὴν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ μόνο αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν∙ γι’ αὐτὸ ὅταν κήρυττε τοὺς ἔλεγε: «ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του» γιὰ τὴ σωτηρία ἀπαιτοῦσε αὐταπάρνηση, ἡ ὁποία εἶναι ἀδύνατον νὰ συμβεῖ δίχως τὴ συγκατάθεση καὶ τὴν ἀτομικὴ θέληση. Ἐπίσης, κηρύττει σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀποδέχονται τὴ σωτηρία ὡς προερχόμενη ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση τῶν ἔργων τοῦ νόμου, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη θέληση καὶ μόνο, λέγοντας: «Ἐγὼ εἶμαι ἡ θύρα · ἀπὸ μένα ἐὰν κάποιος εἰσέλθει θὰ σωθεῖ» ( Ἰωάν. ι΄ 9) καί «χωρὶς ἐμένα δὲν μπορεῖτε τίποτα νὰ κάνετε» ( Ἰωάν. ιε΄ 5), ἀπὸ τὰ ὁποῖα φανερώνεται ἡ ἀνάγκη τῆς συνυπάρξεως ἀμφοτέρων. Στὴ σωτηρία λοιπὸν τοῦ ἀνθρώπου συνεργοῦν συγχρόνως καὶ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ θέληση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ μέν Χάρη τοῦ Θεοῦ προσκαλεῖ, διαφωτίζει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά, ἡ δὲ θέληση συνεργεῖ στὴ διάνοιξη τῶν ὀφθαλμῶν καὶ τὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς. Ἡ σωτηρία λοιπὸν ξεκινάει ἀπὸ τὴ Χάρη, μορφοποιεῖται ἀπὸ τὴ θέληση καὶ τελειοποιεῖται ἀπὸ τὴ Χάρη ἡ ὁποία τὴ στεφανώνει.Ἡ παραβολὴ τοῦ Σπορέα εἶναι πρόσφορο παράδειγμα. Ὁ σπορέας ἔσπειρε, ἡ ἀγαθὴ γῆ δέχθηκε, ὁ δὲ Θεὸς αὔξησεκαὶ εὐλόγησε. Ὥστε εἶναι ἀνάγκη νὰ θέλουμε νὰ σωθοῦμε, γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἡ συνήθεια τοῦ νὰ ἁμαρτάνεις φέρνει θάνατο

Ἀπέναντι στὴν ἁμαρτία ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ἀνένδοτοι, γιατὶ καὶ μία φορὰ νὰ ὑποκλέψει τὴ συγκατάθεσή μας, καθίσταται ἀληθινὸς κύριός μας. Πρόσφορο παράδειγμα ποὺ ὑποδεικνύει τὸν ὕπουλο καὶ τυραννικὸ χαρακτήρα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ τρόπος τῆς Σεμιράμιδος, μὲ τὸν ὁποῖο ὑφάρπαξε τὴ βασιλεία καὶ ἔγινε αὐτοκράτειρα. Ἡ Σεμίραμις κατόρθωσε μὲ παντὸς εἴδους θωπεῖες νὰ πείσει τὸν σύζυγό της Νῖνο, βασιλιὰ τῆς Ἀσσυρίας, νὰ παραιτηθεῖ γιὰ μία μόνο ἡμέρα ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του καὶ νὰ τῆς παραδώσει τὸ σκῆπτρο τῆς βασιλείας. Ἀλλὰ ποιὸ ὑπῆρξε τὸ πρῶτο ἔργο τῆς νέας αὐτοκράτειρας; Νὰ διατάξει νὰ φονευθεῖ ὁ Νῖνος ὁ βασιλιὰς καὶ σύζυγός της, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσει τὴν ἐξουσία ἰσοβίως πρὸς ὄφελός της. Ἡ παρομοίωση εἶναι πλήρης καὶ ταιριάζει σὲ ὅλα. Ἡ ἁμαρτία, ὅπως ἡ Σεμίραμις ποὺ ἀγωνίζεται μὲ παντὸς εἴδους θωπεῖες νὰ πετύχει τὴ συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου, ἀμέσως μόλις κατορθώσει αὐτὸ ποὺ ποθεῖ, κατακυριεύει, αἰχμαλωτίζει καὶ θανατώνει τὸ λογικό. Ἐγκαθιστᾶ τὸν θρόνο της στὴν καρδιὰ καὶ τὴν κατευθύνει σὲ ὅλο τὸν βίο. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁμαρτία, αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά της. Ὄχι λοιπόν, ἂς μὴν ὑποχωρήσουμε ποτὲ στὶς θωπεῖες της ∙ ἂς μὴν παραδώσουμε σ’ αὐτὴν τὴν ἐξουσία∙ ἂς μὴν πράξου με ὅ,τι δὲν θέλει ἡ ἐσωτερική μας διάθεση ∙ ἂς μὴν ὑποδουλώσουμε τὴν ἐλεύθερη θέλησή μας στὴ θέληση τῆς ἁμαρτίας ∙ ἂς μὴ συγκατατεθοῦμε σὲ ὅ,τι εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὸν ἠθικὸ νόμο. Τίποτα ἂς μὴν καταστήσει τὴν καρδιά μας μαλ-

θακή. Ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ δελεαστικὰ λόγια, ἂς ἀναδείξουν τὴν καρδιά μας σκληρότερη ἀπὸ τὸν χάλυβα. Νὰ μὴ μᾶς κάνουν καμία ἐντύπωση τὰ δάκρυα, οἱ στεναγμοί, οἱ ὑποσχέσεις, οἱ ἀπειλές. Νὰ μείνουμε σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι στὸ φρόνημά μας, ὥστε νὰ μὴ μᾶς συμβεῖ ὕστερα ἀπὸ λίγο τὰ στεγνὰ μάγουλά μας νὰ τὰ μουσκέψουν δάκρυα ἄκαρπης μετάνοιας. Ἡ ἄνανδρη ὑποχώρηση θὰ μᾶς προσκομίσει διπλὰ δεινά ∙ πρῶτα τὴ ντροπὴ καὶ ὕστερα τὴ δυστυχία. Ἀντιθέτως, ἡ ἀνδρεία θὰ προσκομίσει τὸ θάρρος, τὴ δόξα καὶ τὴν εὐτυχία. Τὰ πιὸ κατάλληλα παραδείγματα τὰ ὑποδεικνύει ἡ Ἁγία Γραφή. Ἀπὸ μὲν τοὺς ἄνδρες, τὸν πάγκαλοἸωσήφ, ὁ ὁποῖος ὑπέμεινε κάθε κακοπάθεια, ἀκόμη καὶ τὸν θάνατο, προκειμένου νὰ τηρήσει τὶς ἠθικές του ἀρχές, νὰ

τηρήσει τὴν ἠθική του ἐλευθερία, νὰ τηρήσει τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ δὲ τὶς γυναῖκες, τὴν ἐνάρετη Σωσάννα, ἡ ὁποία προτίμησε τὸν θάνατο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἐὰν ὁ Νῖνος ἔμενε ἀνυποχώρητος στὶς θωπεῖες τῆς Σεμιράμιδος, αὐτὴ θὰ ἔμενε ὑποταγμένη σ’ αὐτὸν γιὰ ὅλη της τὴ ζωή. Σταθερότητα λοιπὸν καὶ ἀνδρεία, γιατὶ μόνο μὲ αὐτὰ θὰ διατηρήσουμε τὴν ἡγεμονία τοῦ λογικοῦ καὶ τὴν ἠθική μας ἐλευθερία.

Τὸ παράδειγμα τοῦ Νίνου μᾶς διδάσκει ὅτι ὄχι μόνο ἡ ἰσχυρὴ ἁμαρτωλὴ συνήθεια, ἀλλὰ καὶ ἡ ἁμαρτία ποὺ διαπράχθηκε μία καὶ μόνο φορὰ εἶναι κάτι ἐπικίνδυνο καὶ φοβερό. Ὡς ἐκ τούτου, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ἁμαρτία μέ ὅλη μας τὴ δύναμη. Ὡστόσο, ἐὰν ἁμαρτήσουμε, γρήγορα νὰ μετανοήσουμε ὥστε νὰ μὴν ὑποδουλωθοῦμε. «Ἐὰν τὸ νὰ ἁμαρτήσει κανεὶς εἶναι βαρύ», λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, «τὸ νὰ ἐπιμείνει στὴν ἁμαρτία πόσο βαρύτερο εἶναι;»· καὶ ὁ θεῖος Χρυσόστομος προσθέτει: «δὲν εἶναι φοβερὸ τὸ νὰ πέσεις, ἀλλὰ τὸ νὰ πέσεις καὶ νὰ μὴ σηκώνεσαι, τὸ νὰ κακοπαθεῖς μὲ τὴ θέλησή σου καὶ νὰ ἔχεις ἀποβλακωθεῖ ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς τῆς ἀπογνώσεως, προσπαθώντας νὰ κρύψεις τὴν ἀσθενική σου προαίρεση» · καὶ ἀμέσως: «τὸ νὰ ἁμαρτάνει κανεὶς εἶναι ἴσως ἀνθρώπινο, τὸ νὰ ἐπιμένει ὅμως στὴν ἁμαρτία δὲν εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλὰ ὁλωσδιόλου σατανικό».

Περὶ τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας καὶ τῶν καρπῶν της

Ἡ ἀληθινὴ μετάνοια καθιστᾶ καθαρὸ τὸν νοῦ ἐκείνου ποὺ μετανοεῖ, λέει ὁ σοφὸς Δίδυμος.Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Νεῖλος λέει ὅτι ἡ ἀγαθὴ μεταμέλεια ἔχει μεγάλη δύναμη γιὰ τὴ σωτηρία, γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει συνεχῶς νὰ τὴν καλλιεργοῦμε, ὥστε νὰ σωθοῦμε καὶ νὰ μὴ χαθοῦμε, γιατὶ ὅταν ἐπιστρέψεις καὶ στενάξεις, τότε θὰ σωθεῖς, καθὼς λέει ὁ προφήτης Ἡσαΐας: «Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια καὶ κατεργάζεται ἔτσι τὴ σωτηρία». Κανεὶς δὲν θὰ χαθεῖ, ἐὰν ὠφελεῖται ἀπὸ τὸ δραστικὸ φάρ-

μακο τῆς μετάνοιας. Ὁ δὲ θεῖος Χρυσόστομος λέει: «Ἡ μετάνοια γίνεται πρόξενος τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, εἴσοδος στὸν Παράδεισο καὶ ἀπόλαυση αἰώνιας εὐδαιμονίας. Αὐτὸς ποὺ μετανόησε γιὰ τὰ δεινὰ ποὺ ἔπραξε, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν δείξει μετάνοια ἄξια τῶν ἁμαρτημάτων του, ἔχει ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνταπόδοση γι’ αὐτὴν τὴ μετάνοια ποὺ ἐπέδειξε». Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς τονίζει: «Ἡ ἀληθινὴ μετάνοια ποτὲ πλέον δὲν ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ βρεθεῖ ἔνοχος στὰ ἴδια, ἀλλὰ ξεριζώνει ἀπὸ τὴν ψυχή, ἐκ βάθους, τὰ ἁμαρτήματα, ἐξαιτίας τῶν ὁποίων ἡ ψυχή του γνώρισε τὸν θάνατο»∙ καὶ ἀμέσως: «τὸ νὰ πάψεις νὰ βλέπεις πλέον πρὸς τὰ πίσω, σημαίνει ὅτι πράγματι ξέφυγες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία» · καὶ κάπου ἀλλοῦ: «Καλὸ μὲν εἶναι τὸ νὰ μὴν ἁμαρτάνεις, ἀγαθὸ δὲ καὶ αὐτοὶ ποὺ ἁμαρτάνουν νὰ μετανοοῦν, ὅπως εἶναι ἄριστο τὸ νὰ ὑγιαίνεις πάντοτε, καλὸ ὅμως καὶ ὅταν ἀναλαμβάνεις μετὰ τὴν ἀσθένεια». Ἀκόμη, ὁ Μέγας Βασίλειος προτρέπει λέγοντας: «Μὴν ἀπελπίζεσαι, οὔτε νὰ ἀφήνεις τὴν προσευχή, ἀλλὰ ἔλα ὅπως εἶσαι ἁμαρτωλός, γιὰ νὰ δοξάσεις καὶ σὺ τὸν Δεσπότη καὶ νὰ προσφέρεις τὰ δικά σου δῶρα ἀγάπης γιὰ τὴ συγχώρεση ποὺ σοῦ προσέφερε. Γιατὶ ἂν φοβηθεῖς νὰ προσέλθεις, τότε ἐμποδίζεις νὰ ἔλθει σὲ σένα ἡ ἀγαθότητά Του καὶ κωλύεις τὴν πλουσιοπάροχη δικαιοσύνη Του, ποὺ ὁπωσδήποτε θὰ σὲ ἐπισκεπτόταν». Καὶ προσθέτει: «ὑποφέραμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἂς γιατρευτοῦμε μὲ τὴ μετάνοια∙ ἀλλὰ μετάνοια χωρὶς νηστεία, μένει ἀκαλλιέργητη».

Η Σύλληψη της Αγίας Άννης

 Η Ορθοδοξία μας σήμερα 9 Δεκεμβρίου, τιμά τη Σύλληψη της Αγίας Άννης.

Για τη μητέρα της Θεοτόκου Άννα, δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό τα Ευαγγέλια, ούτε τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Σύμφωνα όμως με την παράδοση της Εκκλησίας, ο Ιερέας Ματθάν, κάτοικος της Βηθλεέμ, απέκτησε τρεις θυγατέρες: τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα.

Η Μαρία, αφού παντρεύτηκε στη Βηθλεέμ, γέννησε εκεί την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή.
Η Άννα παντρεύτηκε τον Ιωακείμ από τη Γαλιλαία. Μετά από πολλά χρόνια ατεκνίας, απέκτησε κόρη, την Παρθένο Μαρία.
Η παράδοση αναφέρει ότι οι γονείς της την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του Ναού της Ιερουσαλήμ, σε ηλικία τριών ετών. Αυτοί δε μετά από λίγα χρόνια πέθαναν.
Την Αγία Άννα τιμούσαν από τα αρχαία χρόνια. Το συμπεραίνουμε αυτό από διάφορους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και από αρχαίους εκκλησιαστικούς ύμνους, που υπάρχουν προς τιμήν της μητέρας της Θεοτόκου. Επίσης, το έτος 550 μ.Χ., ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός, αφιέρωσε ναό στην Κωνσταντινούπολη προς τιμήν της Αγίας Άννας.
Χρόνια πολλά!!!
Απολυτίκιο:
Ήχος δ’.
Σήμερον της ατεκνίας δεσμά διαλύονται· του Ιωακείμ γαρ και της Άννης εισακούων Θεός, παρ? ελπίδα τεκείν αυτούς σαφώς, υπισχνείται θεόπαιδα· εξ ης αυτός ετέχθη ο απερίγραπτος, βροτός γεγονώς, δι? Αγγέλου κελεύσας βοήσαι αυτή· Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού.
Το Απολυτίκιο ψάλλει ο Αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Χάνουμε πολλά, όταν καθυστερούμε στον εκκλησιασμό!

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι κάθε πρωί τελείται στην Εκκλησία ο Όρθρος και στη συνέχεια η Θεία Λειτουργία, αν είναι Κυριακή ή γιορτή, αλλά και κάθε απόγευμα τελείται ο εσπερινός, ενώ σε κάποιους ναούς τελείται και παράκληση. Χτυπάει η καμπάνα κάθε πρωί, χτυπάει η καμπάνα κάθε απόγευμα, για να μας υπενθυμίσει ότι αρχίζει μία ευκαιρία δημόσιας προσευχής και να μας προσκαλέσει σ΄ αυτήν. Πολλοί νομίζουν ότι οι ακολουθίες αυτές αφορούν τους ιερείς ή τους μοναχούς και γίνονται γι΄ αυτούς. Όχι, αδελφοί μου, δεν αφορούν μόνο τους ιερείς και τους μοναχούς οι ακολουθίες, αλλά μας αφορούν όλους, και όλοι, κατά το δυνατόν, οφείλουμε να παριστάμεθα στους ναούς αυτές τις ώρες.
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να κάνω μία παρατήρηση και να διατυπώσω ταυτόχρονα και μία παράκληση. Κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή οι περισσότεροι προσέρχεστε στην εκκλησία το τελευταίο ημίωρο ή και τέταρτο, λίγο δηλαδή πριν να τελειώσει η Θεία Λειτουργία και νιώθετε ικανοποιημένοι ότι επιτελέσατε το "καθήκον" του εκκλησιασμού. Κάποιοι μάλιστα περνάτε από τον ναό και μετά τη Θεία Λειτουργία, ανάβετε ένα κερί και αισθάνεστε ευχαριστημένοι. Χτυπά η καμπάνα την πρώτη φορά και μας λέγει: «ελάτε, ξεκινούμε την Ακολουθία». Χτυπά δεύτερη φορά, όταν ψάλλεται ο προσφιλής στην Παναγία μας ύμνος, «την τιμιωτέρα των Χερουβείμ», και μας βιάζει να σπεύσουμε. Χτυπά και την τρίτη φορά, στη δοξολογία, για να μας πει «μπαίνουμε στη Θεία Λειτουργία, αργήσατε».
Και όμως εμείς καθυστερούμε. Στο θέατρο μετά την έναρξη κλείνουν οι πόρτες, ένα λεπτό αν αργήσουμε, μένουμε έξω. Στα προγράμματα της τηλεοράσεως δεν χάνουμε ούτε λεπτό, στην εργασία μας χτυπάμε κάρτα ακριβώς στην καθορισμένη ώρα, στα ραντεβού μας, στα ψώνια μας, παντού φροντίζουμε να είμαστε συνεπείς στην ώρα μας και φυσικά αλλοίμονο, αν ο καθένας δεν τηρούσε με ακρίβεια το ωράριό του. Μόνο σε ένα πράγμα δεν τηρεί κανείς ωράριο, στον εκκλησιασμό.
Ο Θεός περιμένει, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο Θεός δεν έχει ώρα. Αναλογισθήκατε όμως ποτέ πόσα χάνουμε εμείς, όταν δεν προσερχόμαστε έγκαιρα στην εκκλησία;
Αναφέρομαι κυρίως στον εκκλησιασμό της Κυριακής, κατά τον οποίο προηγείται ο Όρθρος και ακολουθεί η Θεία Λειτουργία . O Όρθρος είναι προετοιμασία του ιερέως και των πιστών για τη Θεία Λειτουργία. Δυστυχώς, λίγοι χριστιανοί παρακολουθούν τον Όρθρο και αυτοί κερδίζουν πολλά. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν τι είναι ο Όρθρος αλλά ούτε και τι είναι η Θεία Λειτουργία, αφού προσέρχονται την τελευταία στιγμή, ακόμη και όταν θέλουν να κοινωνήσουν. Να μάθουμε τη θεία λατρεία, αδελφοί μου, να γνωρίσουμε τη σημασία της για τη ζωή μας, για να συμμετέχουμε με λαχτάρα σε αυτήν, για να απολαμβάνουμε τα οφέλη της με επιθυμία και να θεωρούμε απώλεια όταν χάνουμε έστω και λίγα λεπτά και όχι ώρα από τη θεία λατρεία.

πηγή:imverias.blogspot.gr

Συχνή Θεία Κοινωνία μέ εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ.

Ἡ συχνή Θεία Κοινωνία – μέ τήν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ –, ὅπως γινόταν στήν πρώτη Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ἐξακολουθεῖ ὡς πρακτική νά ἐφαρμόζεται στά σημερινά Μοναστήρια, θά πρέπει νά λειτουργήσει ὁδηγητικά καί γιά τούς ἐνορῖτες στίς κοσμικές Ἐνορίες...

Ἡ καλλιέργεια τοῦ ποιμνίου πού πρός τό παρόν, ἐν πολλοῖς ἀποδοκιμάζει, τούς συχνά κοινωνούντας ἐναπόκειται στήν φιλότιμη προσπάθεια τῶν φωτισμένων ποιμένων.
 
Στούς Ἀποστολικούς χρόνους καί λίγο μετά, ὅποιος δέν κοινωνοῦσε ἀποχωροῦσε μαζί μέ τούς κατηχουμένους. Ἄν παρέμενε στήν Θεία Λειτουργία τῶν πιστῶν καί δέν κοινωνοῦσε ὤφειλε νά λογοδοτήσει: νά πεῖ τόν λόγο γιατί δέν κοινώνησε «ἀφοῦ αὐτό ἀποτελεῖ ἀταξία». Σήμερα δυστυχῶς φθάσαμε λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης τῶν πιστῶν στό ἐντελῶς ἀντίθετο ἄκρο. Ἀντί νά ἐπιτιμῶνται αὐτοί πού δέν κοινωνοῦν χωρίς εὔλογη αἰτία, ἐπιτιμῶνται ὅσοι κοινωνοῦν συχνά. Αὐτοί καλοῦνται μέ ἀπαξιωτικούς χαρακτηρισμούς νά λογοδοτήσουν διότι δῆθεν «σκανδαλίζουν» μέ τήν συχνή τους προσέλευση στήν Θεία Κοινωνία.

Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ὅμως, ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ θύων καί θυόμενος, μᾶς δίδαξε: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Δὲν εἶπε «ὁ φαγών καὶ ὁ πιών», ἀλλὰ ὁμιλεῖ σὲ ἐνεστῶτα χρόνο «ὁ τρώγων καὶ πίνων». Οἱ μαρτυρίες ἐπίσης τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, τῶν Ἀποστολικῶν καὶ τῶν ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ὑπὲρ τῆς συχνῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι πολλὲς καὶ πολὺ χαρακτηριστικές. Ἐφόσον δὲν ὑφίσταται κάποιο κώλυμα, ὁ πιστὸς πρέπει νὰ κοινωνεῖ ὡς ὁ Πνευματικός του πατέρας ἔχει κανονίσει.
 

Εἶναι ἄξιο ἰδιαίτερης προσοχῆς ὅτι καὶ οἱ ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλοῦν γιὰ τὴ συχνὴ Θεία Κοινωνία. Ὁ 9ος Ἀποστολικὸς κανὼν ὁρίζει τὰ ἑξῆς: «Πάντας τοὺς εἰσιόντας πιστούς, καὶ τῶν γραφῶν ἀκούοντας, μὴ παραμένοντας δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ ἁγίᾳ μεταλήψει, ὡς ἀταξίαν ἐμποιοῦντας τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀφορίζεσθαι χρή». Δηλαδή, ὅλοι οἱ πιστοὶ ποὺ προσέρχονται στὴν Ἐκκλησία ὅταν τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ἀκοῦνε τὶς Γραφές, ἀλλὰ δὲν παραμένουν στὴν ὥρα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἁγίας Μεταλήψεως, ἐπειδὴ προκαλοῦν ἀταξία στὴν Ἐκκλησία, πρέπει νὰ ἀφορίζονται.
 

Συναφὴς εἶναι καὶ ὁ 2ος κανὼν τῆς Συνόδου τῆς Ἀντιοχείας, ὁ ὁποῖος λέγει τὰ ἑξῆς: «Πάντας τοὺς εἰσιόντας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τῶν ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μὴ κοινωνοῦντας δὲ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῶ, ἢ ἀποστρεφομένους τὴν ἁγίαν μετάληψιν τῆς εὐχαριστίας κατὰ τινα ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς ἐκκλησίας, ἕως ἂν ἐξομολογησάμενοι καὶ δείξαντες καρποὺς μετανοίας καὶ παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης...». Αὐτό σημαίνει: «Ὅλοι ὅσοι εἰσέρχονται στήν Ἐκκλησία καί ἀκοῦνε τίς Ἱερές Γραφές (στήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας) καί δέν συμμετέχουν στήν προσευχή μαζί μέ τόν (εὐσεβῆ) λαό ἤ ἀποστρέφονται τήν Θεία Μετάληψη (ἀπέχουν ἀπό τήν Θεία Κοινωνία) ἀτακτώντας, αὐτοί θά πρέπει νά ἀποβάλονται ἀπό τήν Ἐκκλησία μέχρις ὅτου, ἀφοῦ ἐξομολογηθοῦν καί δείξουν καρπούς μετανοίας καί παρακαλέσουν, ἐπιτύχουν νά συγχωρηθοῦν....» .
 

Ἐξηγεῖ μάλιστα ὁ Ζωναρᾶς τὴν ἔννοια τῆς ἀποστροφῆς πού ἀναφέρει ὁ κανών, λέγοντας - ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Συνόδου αὐτῆς «ἀποστροφήν... οὐ τὸ μισεῖν τὴν Θείαν Μετάληψιν ὠνόμασαν, καὶ διὰ τοῦτο μὴ ἀνέχεσθαι τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ τὸ ἀποφεύγειν αὐτήν, δι' εὐλάβειαν τάχα, καὶ οἷον διὰ ταπεινοφροσύνης», δηλαδή τό: «ἀποστρέφονται τήν Θεία Κοινωνία...» ἔχει τήν ἔννοια, ὄχι ὅτι μισοῦν τήν Θεία Μετάληψη καί γι' αὐτό δέν κοινωνοῦν, ἀλλά ὅτι Τήν ἀποφεύγουν, τάχα λόγῳ εὐλάβειας καί σάν ἀπό ταπεινοφροσύνη.
 

Διαφορετικά, ἐὰν εἴχαμε περίπτωση μίσους ἢ βδελυγμίας, τότε θὰ εἴχαμε τὴν καταδίκη τους μὲ τὸν μέγα ἀφορισμό. Πόσο ἀνευλάβεια καί ἀπιστία δείχνουν οἱ «πιστοί» πού φοβοῦνται μήπως μολυνθοῦν ἀπό τήν Θεία Κοινωνία μέ μικρόβια. 

Πόση περισσότερη ἀξιοκατάκριτη ἀνευλάβεια καί ἀπιστία δείχνουν καί κάποιοι κληρικοί πού σχεδόν «πετοῦν» τήν Θεία Κοινωνία μέσα στό στόμα προσπαθώντας νά μήν εἰσέλθει στό στόμα ἤ νά μήν ἀγγίξει τόν «πιστό» ἡ Ἁγία Λαβίδα!... Κι αὐτό γιά τόν φόβο μολύνσεων ἀπό μικρόβια!!!...
Ἄν εἶναι ποτέ δυνατόν ἡ Θεότης, τήν Ὁποίαν κοινωνοῦμε, νά μᾶς βλάψει!
 
Συναφής μέ τήν συχνή Θεία Κοινωνία εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς γενικότερης Λατρευτικῆς ζωῆς γιά τήν ὁποία ἤδη κάναμε λόγο ἀναφερόμενοι στήν ἀσκητική ζωή τῶν ἐνοριτῶν.

Ἕνα πρακτικό θέμα, τό ὁποῖο σχετίζεται ἄμεσα μέ τήν Θεία Λειτουργία καί τήν Ἐνορία, εἶναι τό θέμα τοῦ Προσφόρου τῆς Λειτουργιᾶς, ἡ ὁποία πρέπει νά παρασκευάζεται μέ πολλή προσοχή καί εὐλάβεια.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:

«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου), πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα.

 http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2013/12/blog-post_8264.html#more

Πρέπει να νηστεύουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία;

Έχουμε βάλει μέσα μας το Χριστό! Σκεφθείτε να υβρίζουμε τον πλησίον μας, να τον αδικούμε, να τον κλέβουμε!

«Ενώ έχουμε φάει «αμνό», να γινόμαστε «λύκοι»! Ενώ έχουμε φάει «πρόβατο», να αρπάζουμε σαν τα λιοντάρια! Πώς θα απολογηθούμε, όταν κάνουμε τέτοιες αμαρτίες, έχοντας προηγουμένως κοινωνήσει;» (Άγιος Ι. P.G. 58: 508).

Μια τέτοια αμαρτία (μετά τη Θεία Κοινωνία) ζυγίζει πολύ βαριά! Ο Άγιος Ι. καυτηριάζει ακόμα και όσους μετά τη Θεία Κοινωνία το ρίχνουν στο κρασί και στο φαγοπότι, διώχνοντας έτσι από πάνω τους τα χαρίσματα της Θείας Κοινωνίας! «Μη ρίψης χαράν τοσαύτην, μη εκχέης, τον θησαυρόν, μη επεισαγάγης μέθην την της αθυμίας μητέρα, την του διαβόλου χαράν, την μυρία τίκτουσαν κακά. Τον δε Χριστόν ένδον έχων τολμάς, ειπέ μοι, τοσαύτην επεμβαλείν μέθην;» (P.G. 61: 232).

Και αν από μόνη της η τρυφή προκαλεί τον πνευματικό θάνατο (Α΄ Τιμ. 5:6) πόσο μάλλον μετά τη Θεία Κοινωνία! «Και ει εν άλλω καιρώ τούτο γινόμενον απόλλυσι, πολλώ μάλλον μετά την των μυστηρίων κοινωνίαν». (P.G. 61: 231). Έλαβες «άρτον ζωής», και κάνεις πράγματα που επιφέρουν τον θάνατο; Δεν φρίττεις, «Συ δε άρτον ζωής λαβών, πράγμα θανάτου ποιείς, και ου φρίττεις;». (P.G. 61:231). Γι’ αυτό και ο Άγιος Ι. συνιστά ακόμα και νηστεία και μετά την Θεία Κοινωνία! Γράφει: «Πριν κοινωνήσεις, νηστεύεις για να κοινωνήσεις άξια. Αφότου όμως μεταλάβεις, θα πρέπει να αυξήσεις την εγκράτεια, για να μην φανείς ανάξιος γι’ αυτό που έλαβες. Τί λοιπόν; Πρέπει να νηστεύουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία; Καλό είναι αυτό, αλλά δεν θα σας υποχρεώνω να το κάνετε. Απλά σας συμβουλεύω να μην το ρίχνετε στο φαγοπότι και στην απληστία» (PG 61:231).

Ελεημοσύνη!
Ο Άγιος Ι. το θεωρεί αδιανόητο, να έχεις κοινωνήσει, και να αδιαφορείς για τον πλησίον σου! Να βλέπεις μπροστά σου το Χριστό γυμνό και πεινασμένο στο πρόσωπο του άλλου, και συ να μην του δίδεις σημασία! «Τι λέγεις; Ανάμνησιν Χριστού ποιείς, και πένητας παροράς και ου φρίττεις;» (P.G. 61:229). «Αν έκανες μνημόσυνο του παιδιού σου ή του αδερφού σου, και δεν έκανες, όπως λέει το έθιμο, «τραπέζι» στους φτωχούς, δεν θα σε έτυπτε η συνείδησή σου; Όμως τώρα που γίνεται «ανάμνηση» του Δεσπότου σου και δεν κάνεις το παραμικρό!» (P.G. 229- 230). «Θρέψωμεν τον Χριστόν, ποτίσωμεν, ενδύσωμεν∙ ταύτα της τραπέζης εκείνης άξια» (P.G. 61: 232). Συνιστούσε μάλιστα στους πιστούς να φέρνουν τους αρρώστους στο Ναό, ώστε έχοντας (οι πιστοί) προηγουμένως κοινωνήσει, να δείχνουν αμέσως και εμπράκτως την κοινωνία τους με τον πλησίον, βοηθώντας τους αρρώστους!

Ο Άγιος Ι. έφθασε μάλιστα στο σημείο να ειπεί, πως όποιος έχει κοινωνήσει και δεν βοηθά τον πλησίον του, κάνει μεγαλύτερο έγκλημα από τον άσπλαχνο δούλο της παραβολής! (Μτ. 18: 23-43). Ενώ δηλαδή ο κύριός του του χάρισε δέκα χιλιάδες τάλαντα, αυτός (ο δούλος) δεν ήθελε να χαρίσει στον σύνδουλό του ούτε εκατό δηνάρια! «Και ο Κύριος οργίσθηκε και τον παρέδωσε στους βασανιστές» (Μτ. 18:34). Και ο Άγιος Ι. σχολιάζει: «Γεύθηκες το Αίμα Δεσποτικόν, και δεν δίδεις σημασία στον αδερφό σου;!

Δεν άκουσες τι έπαθε αυτός που απαιτούσε τα εκατό δηνάρια;! Ακύρωσε τη «δωρεά» που του έκανε ο κύριός του! Δεν καταλαβαίνεις πως τέτοιος είσαι και συ ακόμα και χειρότερος! Ήσουν πάμφτωχος (από αρετές) «μυρίων γέμων αμαρτημάτων», και όμως ο Θεός σου συγχώρησε τις αμαρτίες σου, και σε δέχθηκε στην «Τράπεζά» Του. Και συ ούτε καν συγκινήθηκες, ώστε να γίνεις πιο φιλάνθρωπος προς τον πλησίον! Λοιπόν τίποτε άλλο δεν απομένει και για σένα, παρά να σε παραδώσουν στους βασανιστές!»(P.G.61, 230 , ελεύθερη απόδοση).

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=141&t=10910

 

Επικοινωνία με τον Πνευματικό συνεχής. Εξαγόρευση λογισμών.

Η καθημερινή επαφή με τον Γέροντα στο Mοναστήρι και η καθημερινή εξομολόγηγη των λογισμών των υποτακτικών σε αυτόν θα μπορούσε να γίνει πρότυπο ζωής και για τους ενορίτες των κοσμικών Ενοριών. Η εξομολόγηση και η μετάνοια, που αποτελούν την αρχή της εν Χριστώ ζωής, θα βιώνονταν πολύ καλλίτερα και σωστότερα.

Η τακτική επικοινωνία του Πνευματικού με τα πνευματικά του παιδιά με την εξομολόγηση-εξαγόρευση των λογισμών και την κοινοποίηση των πειρασμών τους θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά στα πάθη και την αμαρτία που λόγω των πολλών δαιμονικών ενεργειών και ποικίλων προκλήσεων εξάπτονται και ενεργούνται πολύ ευκολώτερα όταν κάποιος ζει μέσα στον κόσμο.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέγει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, απευθυνόμενος σε όλους τους χριστιανούς και όχι σε μοναχούς, ότι :«Και αν ημπορείτε να εξομολογάσθε κάθε ημέραν, καλόν και άγιον είναι. Ειδέ και δεν ημπορείτε καθ’ ημέραν, ας είναι μία φορά την εβδομάδα και μία φορά τον μήνα ή, το ολιγώτερον, τέσσαρες φορές τον χρόνον». Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, όπως και όλοι σχεδόν οι προτεινόμενοι, πρέπει οι Ενορίες να είναι ολιγάριθμες.

Η σωστή εξομολόγηση, η αληθινή μετάνοια, η κάθαρση της ψυχής και η επανένταξη του εν μετανοία πιστού στο Σώμα του Χριστού ολοκληρώνεται με την μετοχή στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Τότε συγκροτείται μια αληθινή Ενορία, μια «καθολική» Εκκλησία, χωρίς σοβαρά προβλήματα· όταν οι ενορίτες ζουν με αυτόν τον τρόπο.

Απόσπασμα από το βιβλίο:«Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) που συν Θεώ θα εκδοθεί σύντομα