Ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μιχαήλ Δ΄ (1034-1041)

 

34.Γνωρίζω εξάλλου ότι ο άνθρωπος αυτός, μετά την ανάρρησή του στο θρόνο επέδειξε κάθε είδους ευσέβεια όχι μόνο εκκλησιαζόμενος αλλά και συναναστρεφόμενος και περιποιούμενος εξαιρετικά τους φιλοσόφους∙ και φιλοσόφους ονομάζω όχι εκείνους που διερευνούν τις ουσίες των όντων ή τις αρχές του κόσμου αδιαφορώντας για τη δική τους σωτηρία, αλλά εκείνους που περιφρονούν τα εγκόσμια και ζουν με τα υπερκόσμια. Και αλήθεια , ποιος απ’ αυτούς που έζησαν έτσι πέρασε απαρατήρητος από τον αυτοκράτορα; Ποια γωνιά της στεριάς ή της θάλασσας, ποια ρωγμή βράχου και ποια απόκρυφη τρύπα της γης δεν έψαξε ο Μιχαήλ για να βγάλει στο φως κάποιον από εκείνους που κρύβονταν εκεί; Κι όταν τους έβρισκε και τους μετέφερε στα ανάκτορα, ποια τιμή δεν τους απέδιδε; Ο ίδιος έπλενε τα σκονισμένα πόδια τους κι ύστερα τους αγκάλιαζε και τους κατασπαζόταν και ντυνόταν κρυφά με τα κουρέλια τους κι έβαζε εκείνους να ξαπλώσουν στη βασιλική κλίνη ενώ ο ίδιος ξάπλωνε σε σκληρό στρώμα καταγής με μια πέτρα για προσκεφάλι. Αλλά και κάτι άλλο αξιοθαύμαστο έκανε∙ και το αναφέρω όχι με σκοπό να τον εγκωμιάσω, αλλά θέλοντας να ιστορήσω τα έργα του.

35. Ενώ ο περισσότερος κόσμος συνήθως αποφεύγει να πλησιάσει τους λεπρούς, εκείνος έδειχνε τόση μεγαλοψυχία, ώστε όχι μόνο τους επισκεπτόταν, αλλά και έβαζε το πρόσωπό του πάνω στις πληγές τους, τους αγκάλιαζε και τους φιλούσε, τους προσέφερε περιποιήσεις στα λουτρά και τους φερόταν σαν να ήταν σκλάβος κι εκείνοι αφέντες του. Ας κλείσουν λοιπόν τα στόματα των μοχθηρών ανθρώπων και ας εξαιρεθεί από τις συκοφαντίες εκείνος ο αυτοκράτορας. Και στο σημείο αυτό ας κλείσει η παρέκβαση.

36. Ο αυτοκράτορας λοιπόν, προσπαθώντας να σώσει την ψυχή του, προσέτρεχε για το σκοπό αυτόν σε κάθε είδους θεάρεστες πράξεις και στη μεσιτεία αγίων ψυχών∙ πράγματι , μεγάλο μέρος των βασιλικών θησαυρών είχε διαθέσει για την ίδρυση ανδρικών και γυναικείων μοναστηριών∙ έπειτα οικοδόμησε και έναν νέον ξενώνα τον οποίο ονόμασε Πτωχοτροφείον κι έτσι άφησε να κυλήσει ένα μεγάλο ρεύμα χρυσού προς χάριν εκείνων που αφιερώνονταν στην ασκητική ζωή. Επιπλέον , επινοώντας τη μια θεάρεστη πράξη μετά την άλλη, επινόησε και κάτι άλλο για τη σωτηρία των χαμένων ψυχών: επειδή η Πόλη ήταν πλημμυρισμένη από μεγάλο πλήθος γυναικών που ασκούσαν την πορνεία , δεν δοκίμασε βέβαια να τις σταματήσει με λόγια( γιατί το είδος αυτών των γυναικών έχει κλεισμένα τ’ αυτιά του στις παραινέσεις της σωτηρίας), αλλά ούτε και με έργα για να μη δώσει την εντύπωση ότι μεταχειρίζεται βία∙ αντί γι’ αυτά , έχτισε μέσα στη βασιλεύουσα ένα τεράστιο και πανέμορφο μοναστήρι και σαν μεγαλόφωνος κήρυκας διακήρυξε στις γυναίκες που πουλούσαν τα νιάτα τους ότι , όσες απ’ αυτές προτιμούσαν ν’ αλλάξουν ζωή για να ζήσουν μέσα στην αφθονία, μπορούσαν να καταφύγουν εκεί, να περιβληθούν το μοναχικό σχήμα και δεν θα υπήρχε πλέον φόβος να τους λείψει τίποτε: χωρίς να οργώνουν , χωρίς να σπέρνουν , θα βλάσταιναν γι’ αυτές τα πάντα. Κι από τότε πολλές από κείνες που πριν έχτιζαν τη φωλιά τους πάνω στις στέγες, συνέρρευσαν εκεί αλλάζοντας και ένδυμα και συνήθειες μαζί, γυναίκες στρατευμένες στο στρατό του Θεού , ψυχές νέες γραμμένες στους στρατιωτικούς καταλόγους των αρετών.

37. Αλλά ο αυτοκράτορας, στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει τη σωτηρία της ψυχής του, δεν περιορίστηκε σ’ αυτά: τον ίδιο τον εαυτό του παρέδωσε στα χέρια φερόντων ασκητών αφιερωμένων στα θεία πιστεύοντας ότι οι άγιοι αυτοί άνθρωποι βρίσκονται σε άμεση επικοινωνία με το Θεό και συνεπώς ήταν παντοδύναμοι∙ σε άλλους από αυτούς παρέδωσε την ψυχή του να την πλάσουν ή να τη μεταπλάσσουν κι από άλλους ζητούσε να του υποσχεθούν ότι θα μεσιτεύσουν στο Θεό για την άφεση των αμαρτιών του∙ και είναι αυτό ακριβώς που ακόνισε τη γλώσσα των μοχθηρών εναντίον του εξαιτίας κυρίως των δισταγμών ορισμένων μοναχών γιατί δεν δέχτηκαν όλοι την πρόταση του, αλλά οι περισσότεροι την είδαν με δυσπιστία φοβούμενοι μήπως ο βασιλιάς, αφού είχε υποπέσει σε κάποιο μεγάλο σφάλμα που ντρεπόταν να ομολογήσει , ίσως τους εξανάγκαζε να παραβούν το νόμο του Θεού. Αλλ’ αυτό ήταν μια απλή υπόνοια ενώ το προφανές ήταν η προθυμία και ο πόθος του να λάβει με τον τρόπο αυτόν άφεση αμαρτιών.

50. Μπαίνει λοιπόν θριαμβευτής στο άστυ κι η Πόλη ολόκληρη ξεχύνεται να τον προϋπαντήσει. Κι εγώ ο ίδιος τον είδα τότε: τραμπαλιζόταν πάνω στο άλογο σαν σε κηδεία∙ τα δάχτυλά του που κρατούσαν τα χαλινάρια έμοιαζαν δάχτυλα γίγαντα: καθένα τους ήταν στο πάχος και στο μέγεθος σα μπράτσο- τόσο κακή αρρώστια του έτρωγε τα σωθικά∙ το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί τελείως. Σ’ αυτή την κατάσταση κατευθύνεται στα ανάκτορα, όπου τελεί θρίαμβο λαμπρό, με τους αιχμαλώτους στη σειρά να διασχίζουν τον Ιππόδρομο, αποδεικνύοντας έτσι ότι η φλόγα της ψυχής και νεκρούς ανασταίνει και ο ζήλος των ευγενών πράξεων νικάει την αδυναμία του σώματος.

52. Ο δε αυτοκράτορας, προτού η ψυχή του αποδημήσει από το σώμα του, άλλη πνευματική επιζητεί αποδημία: καταφρονεί τη βασιλική εξουσία, την οποία άλλωστε σύντομα επρόκειτο να εγκαταλείψει, και, απελευθερωμένος από κάθε άλλο δεσμό, αποδημεί στον κόσμο του Κυρίου. Και για να μην ενοχλείται κατά την αποδημία και την αφιέρωσή του σταθεί, φεύγει από το παλάτι και μεταβαίνει – ή μάλλον διακομίζεται από αχθοφόρους- στο μοναστήρι που είχε ιδρύσει ο ίδιος∙ και όταν βρέθηκε μέσα στον ιερό χώρο του ναού, έπεσε στα γόνατα και παρακάλεσε το Θεό να τον αξιώσει ευπρόσδεκτο θύμα και να τον δεχτεί καθαρό μετά την τελείωση. Κι αφού έτσι εξιλεώθηκε και εξευμένισε τη θεότητα, παραδίδει τον εαυτό του στους θύτες κα εκτελεστές της αυτοπροαίρετης θυσίας∙ κι εκείνοι , όρθιοι δεξιά και αριστερά του, αφού έψαλαν στον Παντοδύναμο τους προπαρασκευαστικούς ύμνους, του αφαιρούν την περιπόρφυρη βασιλιά εσθήτα και τον ντύνουν με το ιερό ένδυμα του Χριστού∙ του αφαιρούν και το βασιλικό διάδημα και τοποθετούν στο κεφάλι του την Περικεφαλαία της Σωτηρίας. Οπλίζουν ύστερα με το σταυρό τα στήθη και τη ράχη του , του ζώνουν σφιχτά τη μέση κατά των πνευμάτων του κακού και τον αφήνουν να αποσυρθεί . Έτσι έγιναν όλα κατά την επιθυμία του και όπως ο ίδιο είχε ορίσει.


54. Και η μεν βασίλισσα επέστρεψε στα ανάκτορα∙ εκείνος δε, επειδή ήδη σήμαινε η ώρα της προσευχής και έπρεπε να πάρει μέρος στους καθιερωμένους ύμνους , ανασηκώνεται ήρεμα στο κρεβάτι του∙ καθώς όμως έσκυβε να φορέσει τα υποδήματά του, είδε ότι δεν του είχαν αλλάξει εκείνα που φορούσε πριν (γιατί δεν είχαν ετοιμάσει τα συνηθισμένα στους μοναχους δερμάτινα σανδάλια)∙ δυσαρεστημένος για την παράλειψη, βαδίζει ξυπόλυτος προς το ναό υποβασταζόμενος κι από τα δύο μέρη∙ ήδη όμως είχε αρχίσει να κοντανασαίνει και ήταν φανερό ότι σε λίγο θα άφηνε την τελευτάια του πνοή∙ τον μετέφεραν λοιπόν πίσω και τον ξάπλωσαν στο κρεβάτι∙ έμεινε για λίγο ήσυχος με κομμένη τη λαλιά και κομμένη την ανάσα κι ύστερα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Στο διάστημα της βασιλείας του πολλά καλά έπραξε και πολλά σχεδίασε κι άλλα τόσα παρέλειψε∙ καθώς τώρα τα εξετάζω και τα παραλληλίζω, βρίσκω περισσότερα τα επιτεύγματα από τις αποτυχίες του∙ μου φαίνεται μάλιστα ότι ο άνθρωπος εκείνος δεν απέτυχε να κερδίσει και τη μετά θάνατον σωτηρία, αλλά αξιώθηκε να λάβει την αιώνια μακαριότητα.

55. Έτσι λοιπόν, τη στιγμή ενός μεγάλου κατορθώματος, τελείωσε τη ζωή του ο Μιχαήλ. Είχε βασιλέψει επτά χρόνια και συμπλήρωσε τον κύκλο της ζωής του σώματος την ίδια ημέρα που αποδήμησε στη ζωή του πνεύματος. Ούτε εκφορά πολυτελή έλαβε ούτε ταφή: τον έθαψαν στον ίδιο εκείνο ναό , αριστερά καθώς μπαίνουμε , έξω από το ιερό βήμα.

Μιχαήλ Ψελλός
Χρονογραφία

Εσείς να ζητάτε να γίνεται το θέλημα του Θεού και όλα θα πάνε καλά.

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

Ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου [ 28 Ὀκτωβρίου]

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ Παναγία Μας σκέπασε τό ἔθνος μας στόν πόλεμο τοῦ 1940. Πάρα πολλοί στρατιῶτες μας Τήν εἶδαν ὁλοζώντανη νά τούς συμπαραστέκεται.

Εἰς ἔνδειξιν εὐγνωμοσύνης καί τιμῆς  πρός τήν 'Υπέρμαχο Στρατηγό τοῦ ἔθνους μας, μετά ἀπό ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος  (1952), μετατέθηκε ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης ἀπό τήν 1η Ὀκτωβρίου (κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται πανορθοδόξως) στίς 28 Ὀκτωβρίου (ἡμέρα τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου). 

Τό θαῦμα τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς 'Υπεραγίας Θεοτόκου πού ἑορτάζουμε κάθε 28 Ὀκτωβρίου ἔγινε ὡς ἑξῆς:

Βρισκόμαστε στά μέσα τοῦ 9ου αἰ. στήν Κωνσταντινούπολη. Στό παρεκκλήσιο τῆς ἁγίας Σοροῦ πού βρίσκεται στόν ναό τῶν Βλαχερνῶν, γινόταν ὁλονυκτία.

Στό παρεκκλήσιο αὐτό φυλάσσονταν ἡ ἐσθήτα, ὁ πέπλος καί μέρος τῆς ἁγίας ζώνης τῆς Θεοτόκου. Ἐκεῖ πῆγε καί ὁ μακάριος Ἀνδρέας, ὁ «διά Χριστόν σαλός» κάνοντας τίς συνηθισμένες τρέλες του.

Ἡ «διά Χριστόν σαλότης» εἶναι μιά ἰδιαίτερη μορφή χριστιανικῆς ζωῆς, ἕνα εἰδικό χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ διά Χριστόν σαλοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι γιά νά κατακτήσουν  τήν κορυφή τῆς ἁγιότητος αὐτοταπεινώνονται σέ ὕψιστο βαθμό κάνοντας τόν σαλό δηλ. τόν τρελλό. Δέν θέλουν νά ἔχουν καμμία ὑπόληψι, καμμία τιμή, κανένα ἔπαινο μέσα στόν κόσμο αὐτόν. Θέλουν καί ποθοῦν μάλιστα τήν ἀνυποληψία, τήν περιφρόνηση, τήν κατηγορία, τήν συκοφαντία, πράγματα πού τόσο ἀντιπαθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, οἱ τάχα λογικοί καί ἀξιοπρεπεῖς. Ἀρνοῦνται τίς τιμές, τίς ἐπίσημες θέσεις, τίς καλές συστάσεις γιά τόν ἑαυτό τους, τίς δόξες καί τούς ἐπαίνους ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη ἐπιθυμοῦν διακαῶς καί ζητοῦν ἐπιμόνως τήν καταφρόνηση τοῦ κόσμου, τήν κάθοδο στόν ἅδη τῆς ταπεινώσεως βιώνοντας τό ψαλμικό : «ἐγώ εἰμί σκώληξ καί οὐκ ἄνθρωπος, ὄνειδος ἀνθρώπων καί ἐξουδένημα λαοῦ»Ψαλμ. κα' 7).

Ξεχωρίζουν ὄχι τόσο για τίς ὑπεράνθρωπες νηστεῖες καί τούς ἀπεριόριστους κόπους, γιά τίς πολύωρες ἀγρυπνίες καί τά ἀείρροα δάκρυα, γιά τήν ὑπερβολική σκληραγωγία καί ἄσκηση. Ξεχωρίζουν, γιατί σημάδεψαν πάνω στόν κεντρικώτερο στόχο τῆς πνευματικῆς ζωῆς: στήν ταπείνωση.

Γνωρίζουν ὅτι γιά νά ἐπιτύχουν τήν τέλεια ταπείνωση πού εἶναι θεία δωρεά, πρέπει νά ἐξουδενώσουν

ὁλοκληρωτικά τό «ἐγώ». Γιαυτό μέ προσποιητές τρέλλες καί ἀλλοπρόσαλλες ἐνέργειες ἐξουδενώνονται στά μάτια ὅλου τοῦ κόσμου. Κρύβονται ἐσκεμμένα, κρύβουν τήν ἀρετή καί ἁγιότητά τους κάτω ἀπό τόν ἐπίπλαστο μανδύα τῆς σαλότητας καί τῆς τρέλλας των.

Οἱ ἅγιοι διά Χριστόν σαλοί παίζουν ἕνα ἱερό παιχνίδι. Ἐμπαίζουν τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου τούτου, τοῦ μάταιου καί φιλόδοξου. Ἐμπαίζουν τά κοσμικά σχήματα, τήν δῆθεν ἀξιοπρέπεια καί κοσμική εὐγένεια, τήν διπλωματία καί τήν ὑποκρισία, τήν πολιτική καί τήν ἐπιτήδευση, τήν ἐπίδειξη καί τόν φαρισαϊσμό. Ἐμπαίζουν αὐτό τό γελοῖο κοσμικό δόγμα ὡρισμένων, πού ἐκφράζεται μέ τό «τί θά πῆ ὁ κόσμος», μέ τό «πῶς θά φανῶ στόν κόσμο».

Τελικά ἐμπαίζουν τούς ἴδιους τούς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι στό πρόσωπο τῶν ἁγίων σαλῶν βρῆκαν τούς ἰσχυρότερους ἀντιπάλους.

Πρέπει ὅμως νά τονιστεῖ ὅτι γιά νά ζήσει κάποιος τή ζωή τοῦ σαλοῦ, πρέπει νά ἔχει κληθεῖ ἀπό τό Θεό στή ζωή αὐτή, διαφορετικά δέν ἐμπαίζει τόν κόσμο, ἀλλά ἐμπαίζεται ἀπ' αὐτόν. Πρέπει νά ἔχει μέσα του ζωντανή τή φλόγα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπως οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, τούς ὁποίους τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τούς ἐνέπαιζαν, χλεύαζαν καί κορόϊδευαν σάν μεθυσμένους. Πρέπει νά ἔχει ἀπόκτήσει τό θεῖο ἔρωτα πρός τόν νυμφίο τῆς ψυχῆς του Χριστό σέ ὕψιστο βαθμό καί βέβαια νά ἔχει τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του πατρός γιά τό συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς.

Αὐτά τά εἶχε ὅλα ὁ ἅγιος πού προαναφέραμε, ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός. Τόν εἴχαμε ἀφήσει στό παρεκκλήσιο τῆς Ἁγίας Σωροῦ στό ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν. Ἦταν ἡ ὥρα περίπου τετάρτη νυκτερινή (μέ τό βυζαντινό ὡρολόγιο), ὁπότε βλέπει ὁ μακάριος Ἀνδρέας τή Θεοτόκο Μαρία νά προχωρῆ ἀπό τίς βασιλικές πύλες (οἱ κεντρικές πύλες τοῦ κυρίως ναοῦ) πρός τό θυσιαστήριο.

Φαινόταν πολύ ὑψηλή καί εἶχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων ἁγίων. Ἀνάμεσά τους ξεχώριζαν ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί ὁ Θεολόγος Ἰωάννης, πού παράστεκαν δεξιά καί ἀριστερά τή Θεοτόκο. Ἀπό τούς λευκοφόρους, ἄλλοι προπορεύονταν καί ἄλλοι ἀκολουθοῦσαν ψάλλοντας ὕμνους καί ἅσματα πνευματικά. Ὅταν πλησίασε στόν ἅμβωνα, εἶπε ὁ ὅσιος στόν  Ἐπιφάνιο:

-Βλέπεις, παιδί μου,τήν Κυρία καί Δέσποινα τοῦ κόσμοῦ;

-Ναί ,τίμιε πάτερ, ἀποκρίθηκε ὁ νέος.

Ἡ Θεοτόκος ἐν τῷ μεταξύ εἶχε γονατίσει καί προσευχόταν γιά πολλή ὥρα. Παρακαλοῦσε τόν Υἱό Της γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί ἔρραινε μέ δάκρυα τό ἅγιο πρόσωπό Της. Μετά τή δέηση μπῆκε στό θυσιαστήριο, ἔβγαλε ἀπό τήν ἄχραντη κεφαλή τό ἀστραφτερό Της μαφόριο (Μαφόριο ἤ ἐσθήτα εἶναι τό ἔνδυμα τῆς Θεοτόκου πού μοιάζει μέ ἐσάρπα, ἀλλά καλύπτει καί τήν κεφαλή, καί εἰκονίζεται στήν ἁγιογραφία πάντοτε μέ βαθύ κόκκινο χρῶμα), μέ μιά κίνηση χαριτωμένη καί σεμνή, καί καθώς ἦταν μεγάλο καί ἐπιβλητικό, τό ἅπλωσε σάν Σκέπη μέ τά πανάγια χέρια της ἐπάνω στό ἐκκλησίασμα. Ἔτσι ἁπλωμένο τό ἔβλεπαν κι οἱ δυό τους γιά πολλή ὥρα νά ἐκπέμπει δόξα θεϊκή σάν ἤλεκτρο. Ὅσο φαινόταν ἐκεῖ ἡ Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν καί ἡ ἱερή ἐσθήτα νά σκορπίζει τή χάρι της. Ὅταν ἐκείνη ἄρχισε νά ἀνεβαίνει στόν οὐρανό, ἄρχισε καί ἡ θεία Σκέπη νά συστέλλεται λίγο-λίγο καί νά χάνεται. Τό ἱερό αὐτό μαφόριο πού φυλασσόταν ἐκεῖ συμβόλιζε τή χάρι πού παρέχει ἡ Θεοτόκος στούς πιστούς.

Αὐτή τήν ὁπτασία τήν εἶδε καί ὁ Ἐπιφάνιος μέ τή δύναμη καί μεσιτεία τοῦ ὁσίου.

Μέ ἀφορμή αὐτό τό ὅραμα καθιερώθηκε ἠ ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου . Γιορτάζεται κανονικά τήν α' Ὀκτωβρίου . Ἀλλά τό 1952 μετατέθηκε ὁ ἑορτασμός της στίς 28 Ὀκτωβρίου διότι ἡ νίκη τοῦ στρατοῦ μας στά 1940 ἀποδόθηκε στήν Θεοτόκο. Ἡ φήμη τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα πέρασε καί στή Ρωσία. Ἄλλωστε ὁ ἅγιος ἦταν Σκύθης στήν καταγωγή. Ἐκεῖ γίνεται ὁ εἰσηγητής τῆς ζωῆς τῆς σαλότητας καί «πνευματικός δάσκαλος» τῶν ρώσων «Γιουροντίβι». Ἐπίσης καθιερώνεται καί στή Ρωσία ἡ γιορτή τῆς ἁγ. Σκέπης (Πόκροβ), ἡ ὁποία πῆρε ὄχι μόνο θρησκευτικές ἀλλά καί ἐθνικές διαστάσεις. Τό «Γιουροντστβο» γίνεται ἔνα «κίνημα» πολύ σεβαστό. Κάθε ρωσική πόλη τιμᾶ κι ἕνα «δικό της» σαλό ἅγιο.

Τό ὅραμα τοῦ ἁγίου Άνδρέα εἶναι μιά ἀποκάλυψη. Φανέρωσε τήν χάρη τῆς Θεοτόκου, τίς δακρύρροες προσευχές της, τήν ἀπέραντη ἀγάπη της γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα καί τήν παρρησία της στό Θεό. Εἶναι πράγματι ἡ ἀκαταμάχητη προστασία μας καί ἠ ἀκαταίσχυντη μεσίτρια μας πρός τόν Θεό Πατέρα. Εἶναι ἡ αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως. Συνέβαλλε ἀποφασιστικά στήν ἀνάπλαση τῆς πεσμένης ἀνθρώπινης φύσης· εἶναι Αὐτή πού δάνεισε τήν σάρκα Της στόν Χριστό καί συνήργησε στήν θέωση ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας.

http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2014/10/28.html

Μικρά και Μεγάλα Κατεχόμενα - Ν. Λυγερός

Μικρά και Μεγάλα Κατεχόμενα

Ν. Λυγερός

Αν μερικοί από εσάς θεωρούν ότι υπάρχουν κατεχόμενα να ξέρουν ότι είναι μικρά κατεχόμενα, υπάρχουν και μεγάλα. Η Κωνσταντινούπολη είναι η μόνη πόλη στην Ελληνισμό που λέγεται Πόλη, έχει μεγάλη σημασία γιατί είναι μία μορφή ανωνυμίας. Είναι ανωνυμία, αλλά επειδή είναι μοναδική, ξέρουμε ακριβώς ότι είναι ονομασία.

Αυτή η Πόλη κατάφερε σε διάρκεια να αποτελέσει το κέντρο μιας Αυτοκρατορίας που είναι η πιο μακρόχρονη του κόσμου. Η Κωνσταντινούπολη είναι σημείο αναφοράς διαχρονικό. Ξέρετε κάτι; Αν θέλετε να δώσετε ραντεβού σε κάποιον σε εκατό χρόνια, μπορεί μερικοί από εσάς να πουν στο σπίτι μου, στη γειτονιά μου.

Θα δείτε ότι το πιο εύκολο και το πιο αποτελεσματικό είναι οι εκκλησίες για καλό ραντεβού. Από όλες αυτές τις εκκλησίες υπάρχει μία που είναι πιο ιδανική για τέτοια ραντεβού. Στην Κωνσταντινούπολη έχετε όλοι ένα ραντεβού με το μέλλον και το παρελθόν είναι η Αγία Σοφία. Η Αγία Σοφία δεν είναι η Αγία Σοφία, είναι η σοφία του Χριστού.

Το εντυπωσιακό για μας είναι ότι σας λέει ο Ναός ότι δεν έχει ξεχάσει τίποτα. Η δομή του Ναού, η θέση του Ναού, η θέση της Κωνσταντινούπολης μέσα στον Ελληνισμό και στον Χριστιανισμό δεν είναι μία λεπτομέρεια.

Και αν το σκεφτείτε, το Οικουμενικό Πατριαρχείο παραμένει εκεί, ενώ θα μπορούσε πολύ εύκολα να μετακινηθεί. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παραμένει. Υπάρχει άλωση της Κωνσταντινούπολης από το 1453, 29 Μαΐου την Τρίτη το πρωί. Κι εμείς οι Έλληνες μιλάμε ακόμα για αυτήν το 2014, αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ικανοί να μην ξεχνάμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν Έλληνες, δεν έζησαν Έλληνες, δεν πέθαναν Έλληνες κι όμως παρέμειναν Έλληνες. Είναι μερικοί που άντεξαν όλα αυτά και παρ' όλα αυτά έχουν μείνει εκεί συνεχίζουν την παράδοση, συνεχίζουν την Χριστιανοσύνη, συνεχίζουν τον Ελληνισμό και δεν έχουν ξεχάσει τίποτα. Το θέμα είναι αν το ξεχνάμε εμείς.

Όσο πιο πολλοί θα πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη, τόσο πιο ζωντανή θα είναι. Γιατί υπάρχουν δικοί μας άνθρωποι εκεί πέρα. Μπορεί να τους ονομάζετε μόνο Κωνσταντινοπολίτες, ενώ στην πραγματικότητα είναι εγκλωβισμένοι. 

Θα ήθελα να σκεφτείτε ότι ένας τρόπος να τροφοδοτήσουμε αυτήν την συνέχεια του Χρόνου, αυτήν την υπερχορδή στην Κωνσταντινούπολη είναι να πηγαίνουμε εκεί πέρα αλλά ως Αποστολή. 

Αυτή η αποστολή είναι αυτό που εμπνέει τους άλλους. Μερικές φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να ξέρουμε τον λόγο, άλλοι κάνουν λιγότερα επειδή ξέρουν τους λόγους, άλλοι κάνουν πράγματα επειδή είναι σπάνιος ο λόγος.

Στην Κωνσταντινούπολη η Χριστιανοσύνη είναι το σημείο αναφοράς. Η Κωνσταντινούπολη είναι ένα γνήσιο μάθημα για τον Ελληνισμό και την Χριστιανοσύνη γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας τόπος ιερός όπως είναι οι Άγιοι Τόποι, είναι μία καλή προετοιμασία για τους επόμενους. Ο συνδυασμός του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού βρίσκεται στην Πόλη.

Είναι πολύ καλό να πηγαίνουμε εκκλησία την Κυριακή, είναι εύκολο όμως. Είναι ακόμα καλύτερο αν βοηθάμε εκκλησίες να λειτουργούν. Κατά συνέπεια το φαινόμενο της Κωνσταντινούπολης είναι το πιο μακρόχρονο που έχει ο Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός σε συνδυασμό και παρ' όλα τα προβλήματα είναι εδώ.

14829) Μικρά και Μεγάλα Κατεχόμενα. Perfection 15 4 4/2014.
En. Small and Large Occupied Territories.

Αγία Σοφία Χριστού. (Dessin sur cahier) N. Lygeros

Small and Large Occupied Territories

N. Lygeros

Translated from the Greek by Athena Kehagias

If some of you assume that there are occupied territories, they should know that they are small occupied territories, but there are also the large ones. Constantinople is the only city of Hellenism which is called Polis. That has of great significance because it is a form of anonymity.

Its an anonymity, but because it is unique, we just know that its actually a name. This Polis, managed to constitute the center of an empire that is the longest in duration worldwide. Constantinople is a intertemporal reference point.

You know something? If you want to set a meeting point with someone in a hundred years, some of you may say, at my house, in my neighborhood. You will find that the easiest and most sufficient meeting points are the churches. Of all those churches there is one that is most suitable for such reunions. In Constantinople you all have an appointment with the future and the past is Hagia Sophia. Hagia Sophia is not the Hagia Sophia, its the wisdom of Christ.

The impressive for us is that the Church says to you that it has not forgotten anything. The structure of the Church, the Church's position, the position of Constantinople within Hellenism and Christianity is not just a detail. And if you think about it, the Ecumenical Patriarchate remains there, while it could have easily moved. What's of importance is that it remains.

There is the conquest of Constantinople from 1453, May 29th, Tuesday morning. And we Greeks are still talking about this in 2014, this is a enormous issue. This means that we are capable of remembering. There are people who were not born Greeks, have not lived as Greeks, have not died Greeks, yet again remained Greeks.

There are some who endured all these and nevertheless have stayed there, continuing the tradition, continuing Christianity, continuing Hellenism and have not forgotten anything. The question is, if we are forgetting. The more that go to Constantinople, the more alive it would remain.

Because there are our own people over there. You may be calling them just, those from Constantinople, while in actual fact they are enclaved.

I would like for you to think that one way to fuel that continuity of Time, this superstring in Constantinople, is to go over there, but as on mission. Its that mission which inspires others. Sometimes we do things without knowing the reason, others do less because they know the reasons, others do things because the reason is scarce.

In Constantinople Christianity is the baseline. Constantinople is a genuine lesson for Hellenism and Christianity because it is actually a sacred place, as are the Holy Lands, it is a good preparation for the next to come. The combination of Hellenism and Christianity is fount in this Polis.

It is very good to go to church on Sunday's, but that is easy. It's even better if we help churches to function. Consequently the phenomenon of Constantinople is the longest regarding Christianity, Hellenism in conjunction with it, and despite all the problems its here.

ΒΙΝΤΕΟ: Ν. Λυγερός - Κατεχόμενα

http://nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr/2014/10/blog-post_27.html

Γέρων Παΐσιος - Ρωσική Ταινία

Τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012 πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στη Μόσχα η πρεμιέρα της ρωσικής ταινίας του Γέροντος Παϊσίου.Η επιτυχία της ταινίας ήταν τόση που οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να την προβάλουν τρεις φορές και ο κόσμος περίμενε υπομονετικά τη σειρά του να τη δει. Ευχαριστούμε το κινηματογραφικό στούντιο ΠΟΚΡΟΒ και ιδιαίτερα τον π. Κυπριανό Γιασένκο για την ευγενή παραχώρηση της άδειας τοποθέτησης της ελληνικής έκδοσης της ταινίας στο κανάλι μας

Αμέτε με στην εκκλησά Νίκος Μανιάς

Πρόσκληση Μουσικολογικού Συνεδρίου στη Θεσ/νίκη

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Το Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Α.Π.Θ. το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ. και η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου σας προσκαλούν   στην έναρξη του Συνεδρίου   που θα γίνει την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014 και ώρα 6:30 μ.μ. στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλονίκης     • Κήρυξη έναρξης εργασιών του Συνεδρίου από τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. Άνθιμο   • Παρουσίαση του τόμου «Εισαγωγή Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος» από τον Εμμανουήλ Γιαννόπουλο, λέκτορα του Τ.Μ.Σ. του Α.Π.Θ.   • Ομιλία του Καθηγουμένου της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου Αρχιμανδρίτου Εφραίμ «Η  ψαλτική τέχνη στην θεία Λατρεία»   • Συναυλία με μέλη των Τριών Διδασκάλων: • Χορός Αγιορειτών Πατέρων  (Γέρων Δανιήλ και Γέρων Στέφανος των Δανιηλαίων, Γέρων Δαμασκηνός και Ιερομόναχος Θεοδόσιος από την Νέα Σκήτη)   • Σωματείο Ιεροψαλτών Θεσσαλονίκης «Ιωάννης ο Δαμασκηνός» χοράρχης Χαρίλαος Ταλιαδώρος  Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως     Υπό την αιγίδα του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου    Είσοδος ελεύθερη                    Ιστοσελίδα Συνεδρίου:                                             www.neamethodos.gr                    Χορηγός επικοινωνίας:

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Το κήρυγμα της Κυριακής 16-10-2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

Λουκ. η΄, 26-39

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς παρουσιάζεται ὡς ἐλευθερωτὴς τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις ποὺ τὸν κρατοῦν αἰχμάλωτο καὶ τὸν καταδυναστεύουν. Σ᾿ αὐτὴ τὴν προσφορὰ τῆς ἐλευθερίας βλέπουμε δύο τρόπους ἀνταπόκρισης τῶν ἀνθρώπων· ἡ μία ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὸν δαιμονισμένο ποὺ θεραπεύτηκε, ἡ ἄλλη ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς στὴν ὁποῖα ἔγινε τὸ θαῦμα. Ὁ πρῶτος μετὰ τὴ θεραπεία καθόταν «ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν» δίπλα στὸ Χριστὸ κι ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν ἀκολουθήσει, ἐνῶ οἱ ἄλλοι μόλις εἶδαν τὸ θεραπευμένο κι ἔμαθαν τὰ σχετικὰ μὲ τὸ θαῦμα φοβήθηκαν καὶ ζήτησαν ἀπὸ τὸ Χριστὸ ν᾿ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν τόπο τους. Τὸ ἴδιο τὸ γεγονός, ἕνα μεγάλο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔδειχνε τὴ δύναμή του καὶ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, δημιούργησε διαφορετικὰ ἀποτελέσματα. Αὐτὴ ἡ διαφορὰ τῶν ἀντιδράσεων μᾶς ἐπισημαίνει ὁρισμένες βασικὲς ἀλήθειες. Μᾶς δείχνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ πιὸ θαυμαστὸ ἀλλὰ καὶ τὸ πιὸ ἀντιφατικὸ, μέσα στὴν πτώση του, πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Δείχνει ἐπίσης ὅτι κάθε ἄνθρωπος εἶναι μοναδικὸς κι ἀνεπανάληπτος κι ἐλεύθερος στὶς ἐπιλογές του.

Ἡ προσκόλληση στὸ Χριστὸ ἤ ἡ ἄρνησή του εἶναι δυνατότητες ἐπιλογῆς ποὺ ἔχουμε χάρη στὴν ἐλευθερία μας, καὶ γιὰ νὰ εἴμαστε πιὸ ἀκριβεῖς, αὐτὲς οἱ δυνατότητες συνιστοῦν τὴν ἐλευθερία μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀνακεφαλαίωση ὅλης τῆς κτίσεως, γι αὐτὸ καὶ οἱ πιὸ καθοριστικὲς ἐπιλογές μας συνδέονται μὲ τὸ πρόσωπό του. Ἡ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν αἰτία ποὺ τὴν προκαλεῖ εἶναι μιὰ ἀρνητικὴ ἐκδήλωση τῆς ἐλευθερίας μας. Αὐτοὶ ποὺ ἐπιλέγουν αὐτὴ τὴ στάση εἶναι οἱ ‘ψυχροί’, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται ἤδη ἔξω ἀπὸ τὸ Σῶμα του, τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν ἄρνησή τους. Ἡ πορεία τους εἶναι καταστροφική, ὅμως ὁ

Χριστὸς δὲ θέλει δυναστικὰ νὰ ἀνατρέψει τὴν ἐπιλογή τους, γιατὶ σέβεται καὶ δὲν ἐκβιάζει τὴν ἐλευθερία μας, ὅπως κι ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ἐκβιάσουμε τὴ δική του.

Ἡ ἐλευθερία, βέβαια, ὡς δυνατότητα ἐπιλογῆς δὲν εἶναι γνώρισμα τῆς τελειότητας, ἀλλὰ εἶναι ἀπόδειξη ἀτέλειας. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ἐλεύθερος πραγματικὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ ταύτισε τὸ θέλημά του μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ἔχει γίνει κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, ὁπότε ἔχει ὑπερβεῖ μὲ τὴ ζωὴ τῆς χάριτος τὰ ὅρια τῆς γέννησης καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ ἀποτελοῦν σκάνδαλο γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ δισταγμὸς ποὺ ὑπάρχει πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιλογὴ σημαίνει ὅτι δὲν ἔχουμε ἀκόμη ἀποκτήσει σαφῆ γνώση τοῦ ἀγαθοῦ. Βέβαια, χωρὶς τὴν ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς δὲ φθάνουμε στὴν τελειότητα τῆς ἐλευθερίας. Μὲ ἐλευθερία ποὺ ἔχει σὰν κίνητρο καὶ κριτήριο τὴν ἀγάπη ἐπιλέγουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτιζόμαστε μαζί του. Ἡ ἐλευθερία χωρὶς ἀγάπη εἶναι καταστροφή. Ἀγαποῦμε πρῶτα τὸ Χριστὸ κι ἔπειτα ὑπακοῦμε στὸ λόγο του. Ἄν δὲν τὸν ἀγαπήσουμε πραγματικά, δὲν μποροῦμε νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. Ἄν κατανοοῦμε τὶς ἐντολές του μόνο σὰν ἀπειλὲς τῶν σωματικῶν μας ἀναπαύσεων καὶ δὲν βλέπουμε μέσα σ᾿ αὐτὲς τὴ δωρεὰ τῆς χάριτος καὶ τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῆς ἁμαρτίας, ἀποστρεφόμαστε τὸ πρόσωπο καὶ τὸ λόγο του. Ζητᾶμε, σὰν τοὺς κατοίκους τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν, «ἀπελθεῖν ἀφ᾿ ἡμῶν», διότι «φόβῳ μεγάλῳ_ συνεχόμεθα» ἀπέναντι στὸν «ἐνεργῆ καὶ τομώτερον ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον» λόγο του.

Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ζητοῦν τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ εὐεργέτη, γιατὶ τοὺς κυρίεψε ὁ φόβος. Ὁ ‘φόβος’ τους, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁμιλεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς, δὲν εἶναι τὸ δέος καὶ ἡ συντριβὴ μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ θείου, ποὺ εἶναι ἠ ἀρχὴ τῆς ἀναγνώρισης καὶ τῆς προσκύνησής του, ἀλλὰ ὁ τρόμος μήπως ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ τοὺς ὁδηγήσει στὴ στέρηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα δὲν

θέλουν νὰ χάσουν. Τυφλοὶ ὡς πρὸς τὸ πνευματικό τους συμφέρον, ἀπορρίπτουν τὴν ἐλευθερία, προτιμώντας νὰ μείνουν δοῦλοι. Πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι δὲν βλέπουν καθαρά, δὲν διακρίνουν τὸ σωστό, χάνουν τὰ μεγάλα γιὰ νὰ κερδίσουν τὰ μικρά, διώχνουν τὸ Σωτῆρα γιὰ νὰ ζήσουν πιὸ ἄνετα.

Ἡ κρίση τοῦ κόσμου βρίσκεται στὶς ἐπιλογές του. Ἐπιλέγουμε μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας καὶ τὶς ἀντιλήψεις τοῦ νοῦ μας τὸ αἰώνιο μέλλον μας, δηλ. ἤ τὴν κοινωνία μὲ τὸ Φῶς ἤ τὴν ἄρνησή του. Ὁ Χριστός, στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, λέει ὅτι ἡ αἰτία τῆς καταδίκης τῶν ἀρνητῶν βρίσκεται στὸ ὅτι τὸ Φῶς, ὁ Χριστός, ἦλθε στὸν κόσμο, ἀλλὰ οἰ ἄνθρωποι ἀγάπησαν τὸ σκοτάδι κι ὄχι τὸ Φῶς, «ἦν γὰρ πονηρὰ τὰ ἔργα αὐτῶν», γιατὶ τὰ ἔργα τους ἦταν πονηρά.

Κι ὅμως ἐδῶ βρίσκεται ἡ τραγικὴ εἰρωνεία· παραμένουν κλεισμένοι στὰ δεσμὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα θέλει νὰ τοὺς λυτρώσει ὁ Χριστὸς. Δὲν βλέπουν τὰ θαύματα τῆς θείας ἀγάπης μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι γεμᾶτος ὁ κόσμος. Σκέπτονται ψυχρά, ἐγκεφαλικά, ἐγκοσμιοκρατικά. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ μεταβάλλει ριζικὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι ἡ ψυχρὴ λογικὴ καὶ τὸ στενὰ καὶ ὑλικὰ ἐννοούμενο συμφέρον, ἀλλὰ ἡ συνάντηση μὲ τὸ Χριστὸ μέσα στὸ χῶρο τοῦ βιώματος, ὁ διάλογος μ᾿ Αὐτὸν, ἡ ἀναγνώρισή του ὡς ἐλευθερωτῆ.

Ἡ πίστη εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ ἀρετή. Σπέρνεται ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλὰ γιὰ νὰ καρπίσει χρειάζεται τὴ θετικὴ ἀνταπόκριση τῆς ἐλευθερίας μας. Ἡ πίστη δὲν ἐκβιάζει, ἐλευθερώνει ὅμως καὶ θεραπεύει, ἀπαλλάσει ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία στὸ διάβολο καὶ τὴν ὕλη. Ὁ Θεὸς ἔσπειρε τὴν πίστη στὸν πρώην δαιμονισμένο μὲ τὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῶν δαιμόνων. Ἡ θεραπεία του ἦταν μιὰ κλήση ἀπὸ τὸ Θεὸ ποὺ βρῆκε τὴν ὁλοπρόθυμη ἀνταπόκρισή του. Καθόταν «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ…ἐδέετο δὲ αὐτοῦ…εἶναι σὺν αὐτῷ». Ζητοῦσε ἀπὸ τὸ Χριστὸ νὰ τὸν ἀφήσει νὰ τὸν

ἀκολουθήσει. Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἐκμεταλεύτηκε τὴν εὐγνωμοσύνη του καὶ τὸν ἐνθουσιασμό του γιὰ νὰ προσθέσει ἕναν ἀκόμη ἀκόλουθο στὶς περιοδεῖες του. Τὸν ἔστειλε στὸ σπίτι του, γιατὶ αὐτὸ ἦταν τὸ σωτήριο γι᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιο, γιὰ τοὺς συγγενεῖς του καὶ γιὰ τοὺς συντοπίτες του. Τοῦ ἔδωσε τὴν ἐντολή «διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Τὸν ἔκανε ἔτσι ἀπόστολό του καὶ κήρυκα τῆς ἀγάπης του.

Εἶναι χρήσιμο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, νὰ προσέξουμε λίγο καλύτερα τὴν ἐντολὴ «διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός». Δὲν τὸν ἔστειλε ὁ Χριστὸς νὰ κηρύξει γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία ἤ γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἤ γιὰ τὶς ἐντολές του. Τὸ κήρυγμά του θὰ ἦταν διήγημα, θὰ ἐξιστοροῦσε τὴν ἐμπειρία ποὺ ἀπέκτησε ἀπὸ τὴ συνάντησή του μὲ τὸ Θεό. Τὴν ἐμπειρία αὐτὴ θὰ τὴν κήρυττε σ᾿ αὐτοὺς ποὺ προηγουμένως ἀποστράφηκαν τὸ Θεάνθρωπο Χριστό. Θὰ ἦταν δηλ. μιὰ νέα κλήση πρὸς τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν. Τὸν ἀφήνει μάρτυρα καὶ διαλαλητὴ τῆς ἀλήθειας, τὸν ἕνα, τὸν ἄλλοτε δαιμονισμένο, καὶ τώρα ἀγαθὸ καὶ ταπεινὸ δοῦλο τοῦ Κυρίου νὰ μαρτυρᾶ καὶ νὰ βεβαιώνει γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ γιὰ τὴ σωτηρία. Τὸν ἀφήνει τεκμήριο ἀσάλευτο, αὐτὸν τὸν ὥς χτὲς τρελόν, γιὰ νὰ φωτίζει ὅλους τοὺς σωφρονοῦντας.

Κι ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κι ὅταν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος τὸν ἀρνιέται, Ἐκεῖνος δὲν τὸν ἐγκαταλείπει, δὲν παύει νὰ μᾶς δίνει ἀφορμὲς γιὰ νὰ διανοιχθοῦν τὰ μάτια τῆς ψυχής μας, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦμε καὶ νὰ γνωρίσουμε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Απο την Βραδινή θεία Λειτουργία, 25-26 Οκτωβρίου

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ, Agios Dimitrios.