Ναυπάκτου Ιερόθεος: «Να υπερβούμε τις αντιπαλότητες για τη διδασκαλεία των θρησκευτικών»

«Πρέπει να υπερβούμε τις αντιπαλότητες, να βρούμε μια λύση, η οποία θα συγκεράσει τις δύο αντίθετες πλευρές», δήλωσε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος στην  σύσκεψη που είχαν σήμερα το απόγευμα οι ιεράρχες – μέλη της 12μελούς Ιεράς Συνόδου- ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εκκλησιαστικής εκπαίδευσης Μητροπολίτης Καισαριανής Δανιήλ, οι πρόεδροι των Πανεπιστημιακών Θεολογικών Σχολών Αθήνας και Θεσσαλονίκης και εκπρόσωποι των δύο θεολογικών Ενώσεων της χώρας για τη διαδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία.

Αν και οι αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου αναμένονται την Τετάρτη το μεσημέρι ο εισηγητής του θέματος Μητροπολίτης Ναυπάκτου επισήμανε ότι το ενδριαφέρον: «πρέπει να επικεντρωθεί στο τρέχον πρόγραμμα σπουδών με την δική του θεματική μεθοδολογία, στο οποίο όμως μερικές βελτιώσεις, εντάσσοντάς το στα σύγχρονα παιδευτικά δεδομένα, οπότε να εισαχθούν σε κάθε βιβλίο – όχι σε κάθε μάθημα – μερικά κεφάλαια θρησκειολογικά, ανάλογα με την θεματολογία του βιβλίου, αφού όμως δοθεί προτεραιότητα στην ορθόδοξη παράδοση, την οποία ακολουθεί η πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών, αλλά και να χρησιμοποιηθούν ως εφαρμογές και τα καλά στοιχεία του νέου προγράμματος σπουδών».

 

Κατά τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου η πρόταση του αυτή είναι σύννομη με το Σύνταγμα, τις αποφάσεις των Ανωτατων Διοικητικών Δικαστηρίων της χώρας αλλά και της ευρωπαϊκής πολιτικής.  Και διευκρίνησε ότι μόνον «οι ετερόδοξοι, ετερόθρησκοι και οι άθρησκοι έχουν το συνταγματικό δικαίωμα να ζητήσουν απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών, για λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως, με την υποχρέωση όμως να διδαχθούν άλλο μάθημα».

 

tovima.gr

Αγίου Νικηφόρου Του Λεπρού

Ομιλία π.Σεβαστιανού Τοπάλη

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

 π.Χρήστος Ζαχαράκης

Ὅταν παραδόθηκε ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς, ἀ., ἀ., τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἄρχισε τὸ κήρυγμά του στὸ λαό.  Μὲ τὰ ἴδια λόγια τοῦ Ἰωάννη, «μετανοεῖτε, γιατὶ ἔφθασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», κήρυττε κι ὁ Χριστός. Αὐτὸ δὲν φανερώνει μόνο πὼς τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι συνέχεια στὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν, ἀλλὰ καὶ πὼς ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ τὴν προϋπόθεση μὰ καὶ τὸν τρόπο ποὺ θὰ κερδίσουμε τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὅλο τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο συμπεριλαμβάνεται καὶ συγκεφαλαιώνεται στὴ μετάνοια, ποὺ δὲν εἶναι μιὰ λέξη, ἀλλὰ μιὰ πράξη, ποὺ ἀλλάζει ριζικὰ καὶ ὁλοκληρωτικὰ τὸν ἄνθρωπο.

Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ πρῶτο ποὺ χρειάζεται σὰν ἀρχὴ καὶ σὰν θύρα στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Γιατὶ μετάνοια θὰ πεῖ, ν᾽ ἀλλάξεις τὸν τρόπο ποὺ σκέφτεσαι καὶ ν᾽ ἀλλάξεις καὶ τὸν τρόπο ποὺ ζεῖς. Μετάνοια θὰ πεῖ νὰ πάρεις μιὰ γενναία ἀπόφαση καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖς ἀπὸ κακίες καὶ πάθη, ποὺ σὲ κρατᾶνε δέσμιο καὶ σὲ ταπεινώνουν· νὰ μισήσεις τὸν ἑαυτό σου καὶ ν ἀγαπήσεις τὸ Θεό· νὰ πάψεις νὰ ἔχεις ἁπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸ μυαλό σου καὶ ν᾽ ἀνοίξεις τὰ μάτια σου στὸ φῶς τῆς πίστεως· νὰ κλάψεις καὶ νὰ πενθήσεις γιὰ τὴν ἁμαρτία σου καὶ νὰ ζητήσεις τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Μὰ ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνο σὰν μιὰ ἀνθρώπινη προσπάθεια, σὰν μιὰ ἄσκηση καὶ γυμνασία, ἀλλὰ καὶ σὰν καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ μετάνοια εἶναι πολύ εὐρύτερη ἔννοια ἀπό τήν ἁπλή συνειδητοποίηση καί ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Εἶναι μία συνολική ἐπανατοποθέτηση τῆς καρδιᾶς μας, ἕνας διαφορετικός τρόπος νά ἀντιμετωπίζουμε τά πράγματα, μία ἀλλαγή τοῦ νοῦ μας. Ὁ ἀσφαλέστερος τρόπος νά διακρίνουμε ἄν ἔχουμε μετάνοια, εἶναι ἄν ὁ πόνος καὶ ἡ αἴσθηση τῆς ἀδυναμίας μας δημιουργοῦν διάθεση προσευχῆς. Ἄν τό πένθος μας δέν μᾶς ὁδηγεῖ σέ προσευχὴ εἶναι ἁπλά ἐγωισμός. Δύο εἶναι οἱ ἐχθροί τῆς μετάνοιας, ἡ ραθυμία-ἀδιαφορία καί ἡ ἀπόγνωση-ἀπελπισία. Ἡ ἀπόγνωση δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά ἐλπίζει στό Θεό καί νά προσεύχεται. Ὁ ἐγωιστής βασίζεται στόν ἑαυτό του καί ὁδηγεῖται στήν ἀπελπισία, ἐνῶ ὁ ταπεινός εἶναι δυνατός γιατί ἐλπίζει στό Θεό. Ἡ ραθυμία παραπλανᾶ τόν ἄνθρωπο μέ τήν σκέψη ὅτι πάει καλά καί ἔτσι ἀφήνεται μέ κίνδυνο νά χάσει ὅ,τι ἔχει κερδίσει πνευματικά. Μετά τόν ὁδηγεῖ στήν ἀπόγνωση. Εἶναι πολύ σημαντικό νά μήν πέφτουμε σέ ἀπόγνωση ἀλλά καί νά βοηθοῦμε τούς ἄλλους νά μήν ἀπελπίζονται, γιατί ἡ ἀπελπισία εἶναι πιό ἐπικίνδυνη ἀπό κάθε ἁμαρτία.

     Ὁ λόγος τῶν ἁγίων, ποὺ εἶναι ἔκφραση ἑνός ἄλλου βιώματος, ἔχει τή δυνατότητα νά μένει πάντα καινούργιος καί νά μᾶς ἀποκαλύπτει μία ἄλλη διάσταση ἠθικῆς πού ὁ δικός μας ἐγωισμός καί ἡ «πνευματική τυφλότητα» δέν εἶναι σέ θέση νά συλλάβουν. Μᾶς βοηθάει νά νιώσουμε πόσο ἐπιφανειακή εἶναι ἡ ἀντίληψή μας γιά τήν ἁμαρτία, ἀλλά καί πόσο ἀδικοῦμε τό Θεό ὅταν Τόν θεωροῦμε ἀδύναμο καί ἀνίσχυρο νά μᾶς σώσει. Προκαλεῖ τήν ἐγωιστική μας διάθεση γιά προσωπική αὐτοδικαίωση καί σωτηρία ὡς ἀνταμοιβή τῶν κατορθωμάτων μας καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι δέν εἶναι ἡ ἀπάθεια καί ἡ τελειότητα προϋποθέσεις ἁγιότητας, ἀλλά ἡ μετάνοια, ἡ ταπείνωση καί ἡ συντριβή τῆς καρδιᾶς. Ὁ Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, (ἐκφραστής ἑνός τέτοιου ἁγιοπνευματικού βιώματος, χτισμένου μέσα στήν σκληρή ἄσκηση καί τήν ἐναγώνια ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ,) μᾶς συμβουλεύει ὅτι σέ ὅποια κατάσταση καί ἄν βρισκόμαστε δέν πρέπει νά ἀπελπιζόμαστε, ἀρκεῖ νά νιώθουμε μέ συντριβή τήν ἀπόστασή μας ἀπό τό Θεό καί νά ἀποζητοῦμε τήν ἕνωσή μας μέ Αὐτόν. Ἀκόμα καί ἄν δέν καταφέρουμε νά κόψουμε κάποια πάθη, ἀκόμα καί ἄν παραμένουμε στίς ἀδυναμίες μας, ἄν νιώθουμε συντριβή γι' αὐτές καί ἀκριβῶς μέσα ἀπό αὐτές κτίζουμε ἕνα αἴσθημα αὐτομεμψίας καί ταπείνωσης, εἴμαστε λιγότερο ἁμαρτωλοί ἀπό αὐτόν πού μέσα σέ ἕνα πνεῦμα αὐτοδικαίωσης καί πνευματικῆς ὑπεροχῆς κατακρίνει καί καταδικάζει τούς ἄλλους. Ἡ αἴσθηση τῆς ὑπεροχῆς τῶν ἀρετῶν μας γεννάει τήν σκληροκαρδία καί τήν κατάκριση, διώχνει τήν ἀγάπη, φέρνει τήν ἀπομόνωση ἀπό τούς συνανθρώπους μας καί ἀπό τό Θεό καί μᾶς ὁδηγεῖ στόν πνευματικό θάνατο. Δέν πρέπει, λοιπόν, νά ἀπελπιζόμαστε ὅταν, παρά τίς προσπάθειές μας καί τή διάθεση νά ἀλλάξουμε, δέν εἴμαστε στήν κατάσταση πού θά θέλαμε, ἀλλά μέ συντριβή καρδιᾶς νά ζητοῦμε τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Παράλληλα νά ἔχουμε καί ἐμεῖς σπλαχνικό φρόνημα πρός τόν πλησίον μας, νά μήν βλέπουμε τίς ἁμαρτίες του, νά σκεπάζουμε τά λάθη του γιά νά ἐκφράζουμε ἔτσι ἔμπρακτα τήν εὐγνωμοσύνη μας στό Θεό γιά τήν δική του εὐσπλαχνία σέ μᾶς.

Ἀληθινή μετάνοια εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς σχέσης μας μέ τόν Θεό καί εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς βαθιᾶς μας ἀναζήτησης γιά ζωή καί πραγματική χαρά. Μέ τήν μετάνοια ὁ ἀόρατος Θεός γίνεται προσωπικός μας Θεός καί ἀρχίζουμε νά νιώθουμε ἔμπρακτά τὸ ἀπέραντο ἔλεος καί τὴν ἀγάπη του. Μαλακώνει ἡ καρδιά μας καί γίνεται σπλαχνική, ἀποκαθίσταται ἡ ἐσωτερική μας ἑνότητα. Σταματᾶμε νά βλέπουμε τόν ἄλλον σάν ἀπειλὴ καί νά κλεινόμαστε στόν ἑαυτό μας καί στήν αὐτοδικαίωσή μας. Ἡ μετανοημένη καρδιά γεμίζει ἐλπίδα καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, δέν ἀγωνιᾶ γιά τά λάθη της, τίς ἁμαρτίες της. Νιώθει μέ συντριβή τήν ἀδυναμία της καί ἐναποθέτει τήν σωτηρία της στό Θεό. Γεμάτη ἀνάπαυση, ἐλευθερία καί πνευματική εὐαισθησία θέλει μέ χαρά νά μοιραστεῖ μέ τούς ἄλλους αὐτή τήν ἀγάπη πού γεύεται ἀπό τόν Θεό καί ἔτσι βρίσκεται δίπλα τους ἁπλά καί ἀβίαστα χωρίς ἀγωνία καί λογισμούς. Ὁ ἀληθινά μετανοημένος ἄνθρωπος εἶναι καί ἀληθινά ταπεινός, εἶναι ἐκεῖνος πού  δέν φαντάζεται ἀρετές καί θεία μεγαλεία, ἀλλά δέχεται μέ ἁπλότητα τήν κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται καί μέ προσοχή τοῦ νοῦ καί συνεχῆ προσευχή παρακαλεῖ τό Θεό νά τόν ἐλεήσει καί νά τοῦ χαρίζει ἀληθινή ταπείνωση. 

Ἡ πραγματική ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου,  ἀ., ἀ.,  καθορίζεται ἀπό τό ποῦ ἔχει στραμμένη τήν καρδιά του, ποιές εἶναι οἱ ἐπιθυμίες του, οἱ ἐπιδιώξεις του, τί τόν ἀναπαύει. Ὁ σαρκικός ἄνθρωπος ἀναζητώντας τήν ἀναγνώριση, τή δόξα, τήν κοσμική ἐπιτυχία, τόν πλοῦτο, ἀναπαύεται καί ὑποδουλώνεται σέ αὐτά, γίνεται δέσμιός τους. Παύει νά εἶναι ἐλεύθερος. Κρίνει τά πάντα καί τούς πάντες μέ μέτρο τήν ἐπιτυχία τους σέ αὐτά. Ὁποιαδήποτε ἐξωτερική ἀλλαγή πού θίγει κάτι ἀπό αὐτά τόν ἐπηρεάζει καί τόν κάνει νά δυστυχεῖ. Ὁ πνευματικός ἄνθρωπος, ἀναζητώντας τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς, ποθώντας τήν Ἀλήθεια, προσπαθεῖ νά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τά κοσμικά αὐτά δεσμά, δέν τά πολεμᾶ μέ ἐμπάθεια, ἀλλά τά ὑπερβαίνει μέ ἀγάπη, γνωρίζοντας ὅτι κάποια εἶναι ἀναγκαία ἀλλά ὄχι οὐσιώδη, ἐνῶ ἄλλα εἶναι ἐντελῶς περιττά. Μέ αἴσθημα μετάνοιας, ἀναγνωρίζοντας τήν προσωπική του ἀδυναμία, ζητᾶ μέ ἐλπίδα τή θεία παρηγοριά καί βοήθεια γιά νά συνεχίσει τόν ἀγώνα ἀποδέσμευσής του καί νά κερδίσει τήν πραγματική ἐλευθερία.    ΑΜΗΝ.

Η ομιλία έγινε στον Ι.Ν Αγίου Δημητρίου Κοζάνης

Ομιλία Π. Σεβαστιανού-Βράδυ Πρωτοχρονιάς 2016

ΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ Χριστ. Θ. Λειτουργία με το Γυμνάσιο

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και οχι δικαστήριο των ψυχών

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και οχι δικαστήριο των ψυχών. Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων.Τίποτα δεν κάνει τόσο χαρούμενη τη ζωή μας, όσο η ευχαρίστηση που νοιώθουμε στην Εκκλησία. 
Στην Εκκλησία συντηρούν τη χαρά τους οι χαρούμενοι, 
στην Εκκλησία αποκτούν την ευθυμία οι στεναχωρεμένοι και την ευφροσύνη οι λυπημένοι,
στην Εκκλησία βρίσκουν την ανακούφιση οι ταλαιπωρημένοι και την ανάπαυση οι κουρασμένοι. 
" Ελάτε " λέει ο Κύριος, " κοντά μου όλοι, όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι (με θλίψεις και αμαρτίες), κι εγώ θα σας ξεκουράσω"(Ματθ.11:28).
Τι πιο ποθητό θα μπορούσε να υπάρξει απ'αυτή τη φωνή; Τι πιο γλυκό απ'αυτή τη πρόσκληση; 
Ο Κύριος σε προσκαλεί στην Εκκλησία για πλούσιο γεύμα.
Σε μεταφέρει από τους κόπους στην ανάπαυση κι από τα βάσανα στην ανακούφιση.
Σε απαλλάσσει από το βάρος των αμαρτημάτων σου.
Γιατρεύει τη στεναχώρια με την ευχαρίστηση και τη λύπη με τη χαρά. 
Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Επειδή ο καθένας μας κουβαλάει βαρύ φορτίο καθημερινά...

Η αλληγορία του απορριμματοφόρου

Μια μέρα βρισκόμουν σε ένα ταξί και πήγαινα στο αεροδρόμιο. Το ταξί προχωρούσε στη δεξιά λωρίδα του δρόμου, όταν ξαφνικά ένα μαύρο αυτοκίνητο πετάχτηκε από ένα χώρο στάθμευσης ακριβώς μπροστά μας. Ο οδηγός του ταξί πάτησε το φρένο, γλίστρησε και κατάφερε να μην χτυπήσει το άλλο αυτοκίνητο για λίγα μόλις εκατοστά!

Ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να μας φωνάζει. Ο δικός μου οδηγός απλώς του χαμογέλασε και τον χαιρέτισε. Ήταν πολύ φιλικός απέναντί του.

Έτσι τον ρώτησα: «Γιατί το έκανες αυτό; Αυτός ο τύπος παραλίγο να καταστρέψει το αυτοκίνητό σου και να μας στείλει στο νοσοκομείο!». Τότε εκείνος με δίδαξε κάτι που σήμερα πλέον ονομάζω «Η αλληγορία του απορριμματοφόρου».

Ο οδηγός μου εξήγησε ότι πολλοί άνθρωποι μοιάζουν με απορριμματοφόρα. Περιφέρονται γεμάτοι σκουπίδια, γεμάτοι πίκρα, θυμό και απογοήτευση. Καθώς τα σκουπίδια τους γίνονται όλο και περισσότερα, χρειάζονται ένα μέρος να τα πετάξουν και μερικές φορές αυτό το μέρος μπορεί να είστε κι εσείς.

Μην το πάρετε όμως προσωπικά, απλώς χαμογελάστε τους, χαιρετίστε τους, ευχηθείτε τους να είναι καλά και φύγετε.

Δεν αξίζει να κουβαλάτε τα δικά τους σκουπίδια και να τα εξαπλώνετε και σε άλλους ανθρώπους στη δουλειά σας, στην οικογένειά σας ή και σε αγνώστους.

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Π. Παϊσίου: Τι βοηθάει στην πνευματική πρόοδο

Οι άνθρωποι που τους χτύπησαν μερικοί βαρδάρηδες – δοκιμασίες – , είτε γιατί το επέτρεψε ο Θεός, για να τους φρενάρη, είτε από φθόνο του πονηρού, χρειάζονται μετά πολλές λιακάδες και δροσιά πνευματική ,για να ανθήσουν και να καρποφορήσουν. Όπως και τα δέντρα, όταν ξεθαρρεύουν από τις χειμωνιάτικες λιακάδες, αλλά τα φρενάρη ο βαρδάρης, χρειάζονται μετά συνέχεια λιακάδες ανοιξιάτικες και βροχούλα, για να κυκλοφορήσουν οι χυμοί και να βγάλουν άνθη και καρπούς.
– Γέροντα, για να πάρη κανείς την πνευματική στροφή, τι χρειάζεται;
– Φιλότιμος αγώνας με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό και η απλότητα με τον φιλότιμο αγώνα φέρνουν την εσωτερική γαλήνη και σιγουριά , και τότε γεμίζει η ψυχή από ελπίδα και χαρά. Χρειάζεται υπομονή , φιλότιμο και πνευματική παλληκαριά , για να στεφανωθή ο αθλητής. Η παλληκαριά ξεπηδάει από την φιλότιμη καρδιά . Και όταν κανείς κάνει κάτι με την καρδιά του για τον Χριστό, ούτε κουράζεται ούτε πονάη, γιατί ο πόνος για τον Χριστό είναι γλέντι πνευματικό. Η πνευματική ανάπτυξη μπορεί να γίνη πολύ σύντομα με λίγη φιλότιμη θέληση και παρακολούθηση του εαυτού μας. Στην συνέχεια θα βοηθιέται η ψυχή από τον Χριστό , την Παναγία, τους Αγγέλους και τους Αγίους. Πολύ βοηθάει επίσης η μελέτη, η προσευχή, η εσωστρέφεια, και να ησυχάζει κανείς λίγο.
Ο Χριστός μας δυναμώνει αυτούς που αγωνίζονται « τον καλό αγώνα » , τον οποίο έκαναν όλοι οι Άγιοι ,για να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα. Ακόμη και όταν τραυματισθούμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας, αλλά να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και να συνεχίσουμε τον αγώνα με γενναιότητα. Θα ακούση ο Καλός Ποιμήν και θα σπεύση αμέσως , όπως ο βοσκός, μόλις ακούσει ένα αρνάκι να βελάζη θλιβερά, όταν πληγώνεται ,ή κάποιος λύκος ή σκύλος το δαγκώνη, τρέχει ,για να το βοηθήση. Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στο νου μου συνέχεια αυτούς που είχαν ελεεινή ζωή και αγωνίζονται, παρά αυτούς που δεν βασανίζονται από πάθη. Και ο τσομπάνος το πληγωμένο ή αρρωστιάρικο αρνί πονάει περισσότερο και το περιποιείται ιδιαίτερα, μέχρι να πάρη επάνω του και αυτό.
Εάν πάλι αγωνιζώμαστε σωστά, αλλά δεν βλέπουμε καμμιά πρόοδο, συμβαίνει μερικές φορές το εξής: Ο δαίμονας , επειδή του κηρύξαμε τον πόλεμο, ζήτησε ενίσχυση από τον σατανά. Έτσι, εάν πέρυσι πολεμούσαμε με έναν δαίμονα, εφέτος πολεμάμε με πενήντα, του χρόνου θα πολεμάμε με περισσότερους κ.ο.κ. Αυτό δεν επιτρέπει ο Θεός να το δούμε, για να μην υπερηφανευθούμε. Χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε, ο Θεός εργάζεται στην ψυχή μας, όταν βλέπη καλή διάθεση.
– Γέροντα, όταν κανείς αγωνίζεται και πράγματι δεν προοδεύη, τι φταίει;
– Μπορεί να αγωνίζεται υπερήφανα. Αλλά να σας πω και τί παθαίνουν μερικοί και δεν προοδεύουν; Ενώ έχουν προϋποθέσεις , τις σπαταλούν σε μικροπράγματα και μετά δεν έχουν δυνάμεις, για να ανταποκριθούν στον πνευματικό αγώνα. Ας πούμε ότι ξεκινάμε να κάνουμε μια επίθεση στον εχθρό και ετοιμαζόμαστε με όλα τα απαραίτητα , για να τον αντιμετωπίσουμε. Εκείνος όμως, επειδή φοβάται ότι δεν θα τα βγάλη πέρα, προσπαθεί να μας διασπάση και να τραβήξη αλλού την προσοχή μας με σαμποτάζ και προσβολές σε άλλα σημεία. Εμείς στρέφουμε την προσοχή μας εκεί. Στέλνουμε δυνάμεις δεξιά και αριστερά. Ο καιρός περνά. Τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα λιγοστεύουν. Δίνουμε παλιό ρουχισμό στο στράτευμα. Οι στρατιώτες αρχίζουν να γογγύζουν. Και το αποτέλεσμα είναι να εξαντληθούν όλες οι δυνάμεις μας και να μην αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. Έτσι κάνουν και μερικοί πάνω στον πνευματικό αγώνα.
– Γέροντα, στην πνευματική πρόοδο δεν βοηθάει και το περιβάλλον;
– Ναι, βοηθάει, αλλά μερικές φορές μπορεί ένας να ζη ανάμεσα σε Αγίους και να μην κάνη προκοπή. Υπήρχε μεγαλύτερη προϋπόθεση για τον Ιούδα , που ήταν συνέχεια μαζί με τον Χριστό; Ο Ιούδας δεν είχε ταπείνωση ούτε καλή διάθεση. Και μετά την προδοσία του πάλι δεν ταπεινώθηκε. Βρόντησε τα αργύρια με θυμό και εγωισμό και πήγε με πονηριά στην αγχόνη. Και οι Φαρισαίοι κινήθηκαν σαν τον διάβολο. Αφού έγινε η δουλειά τους , είπαν στον Ιούδα: « Συ όψει » . Ο Θεός ενεργεί ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου. Το Πνεύμα το Άγιο, δεν εμποδίζεται από τίποτε. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι, όπου κι αν βρεθή κανείς, αν αγωνισθή φιλότιμα, μπορεί να πετύχει το ποθούμενο, την σωτηρία της ψυχής του. Εδώ ο Λωτ ζούσε μέσα στα Σόδομα και στα Γόμορρα και σε τι πνευματική κατάσταση ήταν! Τώρα, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, πρέπει να αγωνισθούμε να γίνουμε καλύτεροι, ώστε να ενεργή η Θεία Χάρις μέσα μας. Τα γεγονότα μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάζουν να πλησιάσουμε περισσότερο στον Θεό, για να έχουμε θεϊκή δύναμη , ώστε να αντιμετωπίζουμε σωστά κάθε κατάσταση – και φυσικά ο Καλός Θεός δεν θα μας αφήση. Θα μας προστατεύση.
Πάντως να ξέρουμε, όταν καλυτερεύουμε την πνευματική μας κατάσταση, τότε και εμείς νιώθουμε καλύτερα, αλλά και τον Χριστό χαροποιούμε. Ποιος μπορεί να φαντασθή την μεγάλη χαρά που αισθάνεται ο Χριστός, όταν τα παιδιά Του προχωρούν; Εύχομαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι πνευματική προκοπή και να ενωθούν με τον Χριστό, που είναι το Α και το Ω. Όταν από το Α και το Ω εξαρτάται όλη η ζωή μας, τότε όλα είναι αγιασμένα. ]

Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης - Λόγος εἰς τὴν Προσευχήν

«…Ἡ προσευχὴ εἶναι φύλακας τῆς σωφροσύνης, χαλιναγωγεῖ τὸν θυμό, καταστέλλει τὴν ὑπερηφάνεια, καθαρίζει ἀπὸ τὴ μνησικακία, διώχνει τὸ φθόνο, καταργεῖ τὴν ἀδικία, ἐπανορθώνει τὴν ἀσέβεια.

Ἡ προσευχὴ εἶναι δύναμη τῶν σωμάτων, φέρνει χαρὰ στὸ σπίτι, χορηγεῖ εὐνομία στὴν πόλη, παρέχει ἰσχὺ στὴν ἐξουσία, δίνει νίκη κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἐξασφαλίζει τὴν εἰρήνη, ξαναενώνει τοὺς χωρισμένους, διατηρεῖ στὴ θέση τους ἑνωμένους.

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ἐπισφράγισμα τῆς παρθενίας, ἡ πιστότητα τοῦ γάμου, ὅπλο στοὺς ὁδοιπόρους, φύλακας ὅσων κοιμοῦνται, θάρρος τῶν ξύπνιων, στοὺς γεωργοὺς φέρνει τὴν εὐφορία, στοὺς ναυτιλόμενους χαρίζει τὴ σωτηρία.

Ἡ προσευχὴ γίνεται συνήγορος τῶν δικαζομένων, ἐλευθερία τῶν φυλακισμένων, παρηγοριὰ τῶν λυπημένων, χαρὰ γιὰ τοὺς χαρούμενους, παρηγοριὰ στοὺς πενθοῦντες, δόξα γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται σὲ γάμο, γιορτὴ στὰ γενέθλια, σάβανο σ᾿ αὐτοὺς ποὺ πεθαίνουν.a

Ἡ προσευχὴ εἶναι συνομιλία μὲ τὸν Θεό, θεωρία τῶν ἀοράτων, πληροφόρηση γιὰ ὅσα ἐπιθυμοῦμε, ὁμοτιμία μὲ τοὺς ἀγγέλους, προκοπὴ στὰ καλὰ ἔργα, ἀποτροπὴ ἀπὸ τὰ κακά, διόρθωση γιὰ κείνους ποὺ ἁμαρτάνουν, ἀπόλαυση τῶν παρόντων ἀγαθῶν, ὑπόσταση τῶν ἀγαθῶν τοῦ μέλλοντος.

Ἡ προσευχὴ μετέβαλε γιὰ τὸν Ἰωνᾶ σὲ σπίτι τὸ κῆτος, ἐπανέφερε στὴ ζωὴ τὸν Ἐζεκία ἀπὸ αὐτὲς τὶς πύλες τοῦ θανάτου. Γιὰ χάρη τῶν τριῶν νέων μετέστρεψε τὴ φλόγα τῆς καμίνου σὲ δροσερὴ αὔρα καὶ γιὰ τοὺς Ἰσραηλῖτες κέρδισε νίκη κατὰ τῶν Ἀμαληκιτῶν, ἐνῷ τὶς ἑκατὸν ὀγδόντα πέντε χιλιάδες τοῦ Ἀσσυριακοῦ στρατοῦ μὲ ἀόρατη ῥομφαία κατανίκησε σὲ μιὰ νύχτα.

Καὶ κοντὰ σ᾿ αὐτὰ μπορεῖς νὰ βρεῖς ἀμέτρητα παραδείγματα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν γίνει κι ἀπὸ τὰ ὁποῖα φαίνεται καθαρὰ ὅτι κανένα ἀπὸ ὅσα θεωροῦνται πολύτιμα στὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ τὴν προσευχή.

Ἐπειδὴ εἶναι πολλὰ καὶ κάθε εἴδους τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς ἔδωκε ἡ θεία χάρη, αὐτὸ τὸ ἕνα ἔχουμε νὰ ἀνταποδώσουμε γιὰ ὅσα λάβαμε, δηλαδὴ νὰ πληρώνουμε τὸν Εὐεργέτη μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴν εὐχαριστία…».

Σκέπτομαι τώρα, ὅτι κι ἀκόμη ὅλη μας τὴν ζωὴ περάσουμε μὲ εὐχαριστία καὶ προσευχὴ στὸν Θεό,

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ – 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

 Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(Μτ. 4, 12-17)

«Μετανοεῖτε· γιατί πλησιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν…», εἶναι τὰ λόγια, ἀγαπητοί μου, μὲ τὰ ὁποία ξεκινᾶ τὴν δημόσια δράση του ὁ Ἰησοῦς λίγο μετὰ τὴν σύλληψη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ Ἰησοῦς καὶ ὁ Ἰωάννης μιλοῦν γιὰ μετάνοια, ἀφοῦ ἔτσι ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε νὰ καταργήσει τὸ Νόμο καὶ τούς Προφῆτες ἀλλὰ νὰ τοὺς συμπληρώσει. Ἄλλωστε ἡ μετάνοια περιλαμβάνει καὶ συγκεφαλαιώνει ὅλο τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Μ’ αὐτὴν ἀρχίζει τὸ κήρυγμά Του καὶ αὐτὴν ἀφήνει ὡς παρακαταθήκη στοὺς Ἀποστόλους τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεώς Του, παραγγέλλοντάς τους «νὰ κηρύξουνε μετάνοια στ’ ὄνομά του σ’ ὅλα τὰ ἔθνη».

Ἡ μετάνοια, ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς σωτηρίας καὶ αὐτὸ γιατί συνδέεται στενὰ μὲ τὴν θεία Χάρη. Ἔτσι, ὅταν ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀναφέρεται στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, οὐσιαστικὰ παραπέμπει στὸν Κύριο καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Καὶ, ὅπως ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὴν ἐπουράνια Βασιλεία Του, ἔτσι καὶ ἡ Βασιλεία Του χορηγεῖται σὲ ὅσους βιώνουν συνειδητὰ τὸ μυστήριο τῆς συνεχοῦς μετανοίας στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

Δυστυχῶς, ὅμως, σήμερα ζοῦμε σὲ μία ἐγωκεντρικὴ ἐποχὴ ἔχοντας υἱοθετήσει ἕναν τρόπο ζωῆς ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀπουσιάζει παντελῶς ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος Του θεωρεῖται περιττὸς καὶ ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὶς προτεραιότητες ποὺ θέτουμε στὴν καθημερινότητά μας. Δὲν ἔχουμε χρόνο νὰ ἀκούσουμε γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Εἴμαστε μονίμως ἀπασχολημένοι, εἴτε στὴν ἐργασία εἴτε στὶς βιοτικὲς μέριμνες εἴτε στὴ διασκέδαση. Δὲν ἔχει ἐνδιαφέρον ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Μᾶς μιλᾶ γιὰ ἕναν ἄλλο τρόπο ζωῆς, ποὺ δὲν συμβαδίζει μὲ τὶς σημερινές μας ἀνάγκες.

Φτάσαμε νὰ θεωροῦμε τὴν ἁμαρτία εἴτε φυσικὴ κατάσταση εἴτε δικαίωμά μας. Δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ ἁμαρτία μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό, γιατί καταλαμβάνει τὴ θέση Του στὴν καρδιά μας. Τὸ ἀποτέλεσμα; Δὲν μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε τί θέλει Ἐκεῖνος καὶ πῶς μποροῦμε νὰ σωθοῦμε. Χωρὶς μετάνοια, ὅμως, δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Καὶ σήμερα ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δείχνει νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Πάντοτε ἔχουμε μία δικαιολογία: Ὅτι ὅλοι ἔτσι κάνουν, ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ στερηθοῦμε τὶς χαρὲς αὐτῆς τῆς ζωῆς.

Ὁ λόγος τῆς μετανοίας, ὅμως, εἶναι λόγος ποὺ μᾶς φέρνει ἐνώπιον ἀποφάσεων, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν στὴν ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου καὶ τῆς σκέψης γιὰ τὴ ζωή μας. Μᾶς βοηθᾶ νὰ δοῦμε τὶς ρίζες τῶν παθῶν μας καὶ ἔτσι νὰ πάψουμε νὰ φορτώνουμε τὶς εὐθύνες στὸν κόσμο καὶ τοὺς ἄλλους. Τελικὰ ἡ μετάνοια μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀπόφαση γιὰ ἀλλαγὴ ζωῆς, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ἐκεῖ ποὺ ὁ Θεὸς ἐκχέει πλούσια τὴ χάρη Του εἶναι ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ σωστικά της μυστήρια. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνα φιλανθρωπικὸ ἵδρυμα τὸ ὁποῖο μᾶς προσφέρει στήριξη στὰ δύσκολα. Δὲν εἶναι πολὺ περισσότερο ἕνας φολκλορικὸς ὀργανισμός, ὁ ὁποῖος διασώζει γιορτές, ἀξίες καὶ παραδόσεις. Εἶναι ὁ κατεξοχὴν χῶρος κοινωνίας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μίας κοινωνίας, ποὺ γεννᾶ ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα ποὺ μόνοι μας ὁδηγήσαμε τὸν ἑαυτό μας.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ συμμετάσχουμε στὴν πνευματικὴ ζωὴ ποὺ μᾶς προτείνει, δηλαδὴ στὰ μυστήριά της: στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὸ μυστήριο τῆς συγχώρησης, στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος, στὴν προσευχή, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ φτάσουμε ἔτσι στὴν κοινωνία μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Κύριος, ἀδελφοί μου, ἦλθε γιὰ νὰ ἀνακαινίσει τὸν ἄνθρωπο βάζοντας ὡς ὄρο τὴν μετάνοια. Ἂς μετανοοῦμε, λοιπόν, γιὰ νὰ γινόμαστε καλύτεροι καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε ζωὴ αἰώνια. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Σύναξη του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού

Την επομένη ημέρα των Θεοφανίων καθιερώθηκε να εορτάζουμε, τη μνήμη του πανίερου προφήτη Ιωάννη Προδρόμου.
Ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Μέχρι τα τριάντα του χρόνια, ζει ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική τελειοποίηση. Το ρούχο του ήταν από τρίχες καμήλας, στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη και την τροφή του αποτελούσαν ακρίδες και άγριο μέλι. Με μορφή ηλιοκαμένη, σοβαρός, αξιοπρεπής και δυναμικός, ο Ιωάννης φανέρωνε αμέσως φυσιογνωμία έκτακτη και υπέροχη. Είχε όλα τα προσόντα μεγάλου και επιβλητικού κήρυκα του θείου λόγου. Έτσι, με μεγάλη χάρη κήρυττε «τα πλήθη». Κατακεραύνωνε και χτυπούσε σκληρά τη φαρισαϊκή αλαζονική έπαρση, που κάτω από το εξωτερικό ένδυμα της ψευτοαγιότητας έκρυβε τις πιο αηδιαστικές πληγές ψυχικής σκληρότητας και ακαθαρσίας. Γενικά, η διδασκαλία του συνοψίζεται στη χαρακτηριστική φράση του: «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ ή βασιλεία των ουρανών», προετοιμάζοντας, έτσι, το δρόμο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για το σωτήριο έργο Του. Όταν ο Χριστός άρχισε τη δημόσια δράση του, ο κόσμος άφηνε σιγά-σιγά τον Ιωάννη και ακολουθούσε Αυτόν. Η αντιστροφή αύτη, βέβαια, θα προκαλούσε μεγάλη πίκρα και θα γεννούσε αγκάθια ζήλειας και φθόνου σ' έναν, εκτός χριστιανικού πνεύματος, διδάσκαλο ή φιλόσοφο. Αντίθετα, στον Ιωάννη προκάλεσε μεγάλη χαρά και ευφροσύνη. Η γιορτή αυτή του Ιωάννου του Προδρόμου, για τον όποιο ο Κύριος είπε ότι κανείς άνθρωπος δε στάθηκε μεγαλύτερος του, καθιερώθηκε τον 5ο μ.Χ. αιώνα.

Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το γεγονός της μεταφοράς στην Κωνσταντινούπολη της τιμίας Χειρός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο: Όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς πήγε στην πόλη Σεβαστή, όπου τάφηκε ο Πρόδρομος, παρέλαβε από τον τάφο του το δεξί του χέρι, το μετέφερε στην Αντιόχεια, όπου χάριτι Θεού επιτελούσε πολλά θαύματα. Από την Αντιόχεια, το Ιερό χέρι, μετακομίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 957, από τον διάκονο Ιώβ. Εκεί ο φιλόχριστος αυτοκράτορας, αφού την ασπάστηκε με πολύ σεβασμό, την τοποθέτησε στα βασιλικά ανάκτορα. Η σύναξη των πιστών, σε ανάμνηση του γεγονότος της μετακομιδής της τιμίας Χείρας του Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, ετελείτο στην περιοχή του Φορακίου (ή Σφωρακίου).
Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το Θαύμα του Προδρόμου στη Χίο κατά των Αγαρηνών.

ΙΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ

Τό Σάββατον 9ην Ἰανουαρίου 2016, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Παναγίας «Ρόδον Ἀμάραντον» - Σούτσου 6 & Καζανόβα, Πειραιᾶς τηλ.: 210-4512220 - τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς θά τελεσθεῖ ἱερόν μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Νικολάου Πέττα ἐκ Πατρών, ἐπί τῇ συμπληρώσει 16 ἐτῶν ἀπό τήν ὁσιακή κοίμησή του.

Τήν Θεία Λειτουργία καί τό μνημόσυνον θά τελέσει ὁ Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ.κ. Χρυσόστομος.

Σημειώνεται ὅτι ἡ Ἱ. Μητρόπολις Κυρηνείας διοργάνωσε τήν 22αν Νοεμβρίου 2015, Ἐπιστημονικῇ Ἁγιολογικῇ Ἡμερίδα εἰς τήν ὁποίαν ἕν ἀπό τά θέματα εἰσηγήσεων ἦτο καί ἡ θαυμαστή ζωή τοῦ ἀοιδίμου λευϊτικοῦ ζεύγους Πέττα (βλ: http://myblogs.gr/article/eisigisi-kathigoymenis-monikas-dia-aoidimo-ieratiko-zeygos-petta ).