Ο Άσωτος...

Η παραβολή του Ασώτου είναι η αγαπημένη μου. Κρύβει μια αλήθεια,που ως αλήθεια νικάει τους αιώνες, περνάει πάνω από σύνορα, ξεπερνά κάθε γνώση και κάθε πολιτισμό και βουτάει στα βάθη της ψυχής κάθε ατόμου και κάθε κοινωνίας. Είναι η ιστορία του ανθρώπου του ανήσυχου, του ανθρώπου που θέλει να γευτεί εμπειρίες, γνώσεις, ακόμα και ανοησίες, να τα ζήσει όλα, και τα "καλά" και τα "άσχημα" και όσα τον ανεβάζουν και όσα τον ταπεινώνουν. Ο Άσωτος είναι ο άνθρωπος που τολμά να τολμήσει, που αναζητά την ασφάλεια στο τεντωμένο σκοινί, που αναζητά την ομορφιά της ζωής στους ωκεανούς και όχι στα λιμάνια... στα κύματα και όχι στην παραλία... ο ¨Άσωτος είναι ο άνθρωπος ο ατελής... αυτό το υπέροχα ανώριμο πλάσμα που ωριμάζει με μεγάλο κόστος, με μεγάλο πόνο, με πολύ ταπείνωση... Ο Άσωτος είναι ένας υπέροχος θνητός: τόσο ανόητος ώστε να κάνει ανόητα λάθη, τόσο σοφός ώστε να τα αναγνωρίσει ως τέτοια, τόσο γενναίος ώστε να τα διορθώσει και να ζητήσει συγγνώμη γι' αυτά. Ο Άσωτος είναι ο άνθρωπος της μαγκιάς και όχι της ψευτομαγκιάς: ζει με πάθος όσα θέλει να ζήσει και όταν τρώει τα μούτρα του, δε μένει στην αλαζονεία της μιζέριας του, ούτε όμως επιστρέφει με την έπαρση αυτού που αρνείται να ομολογήσει το mea culpa.... φεύγει από το σπίτι του με την ομορφιά της ορμής και επιστρέφει με την ομορφιά της ταπείνωσης. Ο Άσωτος είναι τελικά ένας σπουδαίος Επαναστάτης: επαναστατεί κόντρα στην πατρική ασφάλεια, επαναστατεί κόντρα στην πτώση του και στο τέλος επαναστατεί κόντρα στην επανάσταση του...και κυρίως κόντρα στον εγωισμό του... κι έτσι νικάει: σε όλα αντιρρησίας, σε όλα αναρχικός, σε όλα άνθρωπος...

Από την άλλη ο καλός αδερφός, ο άχρωμος, ο άγευστος, ο βολεμένος... αυτός που δεν ταράζει κύκλους, που δεν ρίχνει πέτρες στη λίμνη του μην και ταραχτούν τα νερά κι ας έχουν γίνει βούρκος. Σε όλα άριστος, σε όλα τέλειος, σε όλα σοφός και τελικά σε όλα ατελής, μέτριος, ανόητος... ο καλός αδερφός που συντηρεί όσα βρήκε από φόβο μη χάσει κάτι απ' αυτά, τα χάνει όλα γιατί έχει χάσει το πιο σημαντικό: τον εαυτό του... δεν είναι παρά μια τέλεια σκιά, χωρίς προσωπικές εμπειρίες, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς λάθη, άρα εγκλωβισμένος στην ψευδαίσθηση του αλάνθαστου. Ο ίδιος υπόσταση δεν έχει: χωρίς τον Άσωτο είναι ο γιος της Στοργής... με την επιστροφή του Ασώτου γίνεται ο αδερφός της Μεταμέλειας... σε καμιά από τις δύο φάσεις όμως δεν έχει κατορθώσει να αποκτήσει ο ίδιος κάποια από τις δύο αρετές, ούτε να αναπτύξει μια ξεχωριστή δικιά του. Πάντα χρειάζεται κάποιον άλλον για να προσδιοριστεί και ο ίδιος, γιατί η ανάγκη του να είναι τέλειος του ακυρώνει κάθε προσωπικότητα. Κατακτώντας την τελειότητα σαν project, τελικά τη χάνει, γιατί η τελειότητα δεν είναι Project. Τη χάνει, γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι η τελειότητα δεν είναι του κόσμου τούτου, ότι δεν την δικαιούμαστε γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε πώς να τη διαχειριστούμε... Τελικά ο καλός αδερφός που ζει μια μη-ζωή, εναντιώνεται στη ζωή, από φθόνο! Η μη- ζωή φθονεί τη ζωή, η τελειότητα φθονεί την ατέλεια! Ο δύστυχος ο καλός αδερφός δεν έχει για τίποτα να λογοδοτήσει, δεν έχει για τίποτα να ταπεινωθεί... και ως "τέλειος" φτάνει σε τέλμα... πέφτει μέσα στο βούρκο που ο ίδιος έφτιαξε όταν αρνήθηκε να ρίξει πέτρες στη προσωπική του λίμνη για να μην ταραχτούν τα νερά...

Η παραβολή του Ασώτου έχει μεγάλη δύναμη: είναι η ιστορία κάθε πολιτισμού και κάθε ατόμου:

Μέσα της κρύβεται η αλήθεια για την ομορφιά της ατελούς τελειότητας αυτής που χτίζεται κομμάτι κομμάτι μέσα από λάθη με τσιμέντο το θάρρος της αυτοκριτικής...

Μέσα της κρύβεται και η αλήθεια για την ασχήμια που κρύβει η επιτηδευμένη τελειότητα, αυτή που πλασάρεται ως τέτοια χωρίς να στηρίζεται σε μόχθο και σε ταπείνωση...

Τελικά βουτώντας στην ιστορία του Ασώτου, μαθαίνουμε ότι η ανθρώπινη ολοκλήρωση είναι το νόμιμο παιδί του λάθους και της μεταμέλειας... και ότι η ανθρώπινη σήψη είναι το νόθο παιδί της ψευτο-αλάνθαστης μεγαλομανίας... το πιο σημαντικό όμως που υπονοεί η παραβολή είναι ότι ο Παράδεισος δεν είναι χώρος για " καλούς"... είναι χώρος για άσωτους που διόρθωσαν τα λάθη τους.... δεν είναι χώρος για βολεμένους αλλά τελικά χώρος για ουσιαστικούς επαναστάτες...

Υ.Γ. Πόσο θλιβερά παράξενο που η ανθρώπινη "ηθική" (κοινωνική, πολιτική θρησκευτική) μιμείται τον "καλό αδερφό" αλλά όχι τον Άσωτο; Θεωρεί δεδομένη τη δική της τελειότητά , θεωρεί κατάντια την πτώση όσων πέφτουν, θεωρεί ήττα τη μεταμέλεια τους και θεωρεί απειλή τους γενναίους ... Ευτυχώς για όλους μας, ο Πατέρας της Παραβολής δεν υπηρέτησε την ανθρώπινη "ηθική", αλλά είχε μια δικιά του, στ' αλήθεια τέλεια, στ' αλήθεια ολοκληρωμένη, στ' αλήθεια επαναστατική...

Μάρω Σιδέρη

Ο Απόστολος της Κυριακής 28 Φεβρουαρίου 2016

Τὸ σῶμα

δὲν ἔγινε

γιὰ νὰ πορνεύουμε,

ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε

τὸν Κύριο,

καὶ ὁ Κύριος

θὰ δοξάσει τὸ σῶμα.

(Α´ Κορ. στ´ 12-20)

Αδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ῎Αρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο. ῎Η οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; «῎Εσονται» γάρ, φησίν, «οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»· ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. ῎Η οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ῾Αγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; ᾿Ηγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, μερικοὶ μεταξύ σας λένε· «῞Ολα μοῦ ἐπιτρέπονται». Σωστά· ὅλα ὅμως δὲν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον. ῞Ολα μοῦ ἐπιτρέπονται, ἐγὼ ὅμως δὲν θὰ ἀφήσω τίποτε νὰ μὲ κυριέψει. Λένε ἐπίσης· «Οἱ τροφὲς προορίζονται γιὰ τὴν κοιλιὰ καὶ ἡ κοιλιὰ εἶναι καμωμένη γιὰ τὶς τροφές»· ὁ Θεὸς ὅμως θὰ τὰ ἀχρηστέψει καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Τὸ σῶμα δὲν ἔγινε γιὰ νὰ πορνεύουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Κύριο, καὶ ὁ Κύριος θὰ δοξάσει τὸ σῶμα. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ ἀνέστησε τὸν Κύριο, μὲ τὴ δύναμή του θὰ ἀναστήσει κι ἐμᾶς. Δὲν ξέρετε ὅτι τὰ σώματά σας εἶναι μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ; Μπορῶ, λοιπόν, νὰ πάρω κάτι ποὺ εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὸ κάνω μέλος τοῦ σώματος μιᾶς πόρνης; Ποτὲ τέτοιο πράγμα! ῍Η μήπως δὲν ξέρετε ὅτι αὐτὸς ποὺ ἑνώνεται μὲ μιὰ πόρνη γίνεται ἕνα σῶμα μαζί της; Γιατί, καθὼς λέει ἡ Γραφή, οἱ δύο θὰ γίνουν ἕνα σῶμα. ῞Οποιος ὅμως ἑνώνεται μὲ τὸν Κύριο, γίνεται ἕνα πνεῦμα μαζί του. Μακριὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν πορνεία! Κάθε ἄλλο ἁμάρτημα ποὺ μπορεῖ νὰ διαπράξει κανεὶς βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα του· αὐτὸς ὅμως ποὺ πορνεύει βεβηλώνει τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα. ῍Η μήπως δὲν ξέρετε ὅτι τὸ σῶμα σας εἶναι ναὸς τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ποὺ σᾶς τὸ χάρισε ὁ Θεὸς καὶ βρίσκεται μέσα σας; Δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας· σᾶς ἀγόρασε ὁ Θεὸς πληρώνοντας τὸ τίμημα. Τὸν Θεὸ λοιπὸν νὰ δοξάζετε μὲ τὸ σῶμα σας καὶ μὲ τὸ πνεῦμα σας, ποὺ ἀνήκουν σ’ ἐκεῖνον.

http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4271:o-apostolos-tis-kyriakis-28-fevrouariou-2016&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 28 Φεβρουαρίου 2016 - Ασώτου

Πατέρα,

ἁμάρτησα στὸν Θεὸ

καὶ σ’ ἐσένα

καὶ δὲν ἀξίζω

νὰ λέγομαι

παιδί σου.

(Λουκ. ιε´ 11-32)

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! ᾿Αναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. 

῎Ετι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. 

῏Ην δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. ᾿Ωργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ῾Ο οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· κάποιος ἄνθρωπος εἶχε δύο γιούς. ῾Ο μικρότερος ἀπ’ αὐτοὺς εἶπε στὸν πατέρα του· “πατέρα, δῶσε μου τὸ μερίδιο τῆς περιουσίας ποὺ μοῦ ἀναλογεῖ”· κι ἐκεῖνος τοὺς μοίρασε τὴν περιουσία. ῞Υστερα ἀπὸ λίγες μέρες ὁ μικρότερος γιὸς τὰ μάζεψε ὅλα κι ἔφυγε σὲ χώρα μακρινή. ᾿Εκεῖ σκόρπισε τὴν περιουσία του κάνοντας ἄσωτη ζωή. ῞Οταν τὰ ξόδεψε ὅλα, ἔτυχε νὰ πέσει μεγάλη πείνα στὴ χώρα ἐκείνη, καὶ ἄρχισε κι αὐτὸς νὰ στερεῖται. Πῆγε λοιπόν κι ἔγινε ἐργάτης σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πολίτες ἐκείνης τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος τὸν ἔστειλε στὰ χωράφια του νὰ βόσκει χοίρους. ῎Εφτασε στὸ σημεῖο νὰ θέλει νὰ χορτάσει μὲ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, ἀλλὰ κανένας δὲν τοῦ ἔδινε. Τελικὰ συνῆλθε καὶ εἶπε· “πόσοι ἐργάτες τοῦ πατέρα μου ἔχουν περίσσιο ψωμί, κι ἐγὼ ἐδῶ πεθαίνω τῆς πείνας! Θὰ σηκωθῶ καὶ θὰ πάω στὸν πατέρα μου καὶ θὰ τοῦ πῶ· πατέρα, ἁμάρτησα στὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐσένα· δὲν εἶμαι ἄξιος πιὰ νὰ λέγομαι γιός σου· κάνε με σὰν ἕναν ἀπὸ τοὺς ἐργάτες σου”. Σηκώθηκε, λοιπόν, καὶ ξεκίνησε νὰ πάει στὸν πατέρα του.

᾿Ενῶ ἦταν ἀκόμη μακριά, τὸν εἶδε ὁ πατέρας του, τὸν σπλαχνίστηκε, ἔτρεξε, τὸν ἀγκάλιασε σφιχτὰ καὶ τὸν καταφιλοῦσε. Τότε ὁ γιός του τοῦ εἶπε· “πατέρα, ἁμάρτησα στὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐσένα καὶ δὲν ἀξίζω νὰ λέγομαι παιδί σου”. ῾Ο πατέρας ὅμως γύρισε στοὺς δούλους του καὶ τοὺς διέταξε· “βγάλτε γρήγορα τὴν καλύτερη στολὴ καὶ ντύστε τον· φορέστε του δαχτυλίδι στὸ χέρι καὶ δῶστε του ὑποδήματα. Φέρτε τὸ σιτευτὸ μοσχάρι καὶ σφάξτε το νὰ φᾶμε καὶ νὰ εὐφρανθοῦμε, γιατὶ αὐτὸς ὁ γιός μου ἦταν νεκρὸς καὶ ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε”. ῎Ετσι ἄρχισαν νὰ εὐφραίνονται.

῾Ο μεγαλύτερος γιός του βρισκόταν στὸ χωράφι· καὶ καθὼς ἐρχόταν καὶ πλησίαζε στὸ σπίτι, ἄκουσε μουσικὲς καὶ χορούς. Φώναξε, λοιπόν, ἕναν ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες καὶ ρώτησε νὰ μάθει τί συμβαίνει. ᾿Εκεῖνος τοῦ εἶπε· “γύρισε ὁ ἀδελφός σου, κι ὁ πατέρας σου ἔσφαξε τὸ σιτευτὸ μοσχάρι, γιατὶ τοῦ ἦρθε πίσω γερός”. Αὐτὸς τότε θύμωσε καὶ δὲν ἤθελε νὰ μπεῖ μέσα. ῾Ο πατέρας του βγῆκε καὶ τὸν παρακαλοῦσε, ἐκεῖνος ὅμως τοῦ ἀποκρίθηκε· “ἐγὼ τόσα χρόνια σοῦ δουλεύω καὶ ποτὲ δὲν παράκουσα καμιὰ ἐντολή σου· κι ὅμως σ’ ἐμένα δὲν ἔδωσες ποτὲ ἕνα κατσίκι γιὰ νὰ εὐφρανθῶ μὲ τοὺς φίλους μου. ῞Οταν ὅμως ἦρθε αὐτὸς ὁ γιός σου, ποὺ κατασπατάλησε τὴν περιουσία σου μὲ πόρνες, ἔσφαξες γιὰ χάρη του τὸ σιτευτὸ μοσχάρι”. Κι ὁ πατέρας του τοῦ ἀπάντησε· “παιδί μου, ἐσὺ εἶσαι πάντοτε μαζί μου κι ὅ,τι εἶναι δικό μου εἶναι καὶ δικό σου. ῎Επρεπε ὅμως νὰ εὐφρανθοῦμε καὶ νὰ χαροῦμε, γιατὶ ὁ ἀδελφός σου αὐτὸς ἦταν νεκρὸς κι ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε”.

http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4272:aggelio-tis-kyriakis-28-fevrouariou-2016-asotou&catid=32&Itemid=145

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ) – 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

 Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ

- τοῦ Ἀσώτου-

(Λκ. ιε΄, 11-32)

Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι γνωστή σὰν παραβολὴ τοῦ «ἀσώτου υἱοῦ». Σὲ αὐτὴν ὁ Κύριος μίλησε ξεκάθαρα γιὰ τὴν ἀθλιότητα, στὴν ὁποία φθάνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἁμαρτάνει καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τόν Θεό. Γιὰ τόν λόγο δὲ ὅτι χρονικὰ βαδίζουμε πρὸς τήν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἡ ὁποία εἶναι περίοδος πνευματικοῦ ἀγῶνα καὶ πνευματικῆς ἀνανήψεως, καθόρισε ἡ Ἐκκλησία τήν σημερινὴ Κυριακὴ πρὶν τήν Ἀποκριά νὰ διαβάζεται ἡ συγκεκριμένη περικοπή.

Τήν παραβολὴ θὰ μπορούσαμε κάλλιστα νὰ τήν ὀνομάσουμε καὶ παραβολὴ τοῦ «εὐσπλαχνικοῦ πατέρα», ὁ ὁποῖος γεμᾶτος καλωσύνη ἀνοίγει τήν ἀγκαλιά του γιὰ νὰ δεχθῆ τὸ παιδί του, τό ὁποῖο εἶχε ζήσει μακριὰ ἀπὸ τήν πατρικὴ στέγη, σκορπίζοντας ὅλα τὰ ὑπάρχοντα του «ζῶν ἀσώτως», ζοῦσε δηλαδὴ μέσα στὴν ἁμαρτία.

Ἕνα βασικὸ σημεῖο ὅμως ποὺ πρέπει νὰ προσέξουμε εἶναι ἡ στιγμὴ κατὰ τήν ὁποία ὁ ἄσωτος υἱὸς συνέρχεται ἀπὸ τόν λήθαργο τῆς ἁμαρτίας καὶ παίρνει τήν γενναία ἀπόφαση νὰ γυρίση στὸ σπίτι τοῦ πατέρα του. Ὁ ἄσωτος υἱός, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, σώθηκε καὶ ξαναγεννήθηκε: «εἰς ἑαυτόν…ἐλθών…». Ἦλθε στὰ συγκαλά του, συνῆλθε δηλαδὴ ἀπὸ τήν ἁμαρτωλὴ ζωὴ ποὺ βίωνε καὶ μετανόησε. Παραμέρισε ντροπή, ἐγωϊσμό καὶ ὑπερηφάνεια καὶ ἐπέστρεψε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα του.

Ὁ πατέρας, γεμᾶτος καλωσύνη, τόν δέχεται χωρὶς κἂν νὰ τοῦ ζητήση ἐξηγήσεις. Δὲν θέλει νὰ μάθη πῶς ἔζησε ὅλο αὐτὸ τό διάστημα μακριά του. Τοῦ εἶναι ἀρκετὸ ὅτι τό παιδὶ του γύρισε στὸ σπίτι ζωντανό, ὅτι ὁ γιὸς του ἐπέστρεψε μὲ ἀλλαγμένη τήν ἐσωτερικὴ διαθέση καὶ συντετριμμένος τώρα ζητᾶ συγχώρεση.

Ὁ ἁμαρτωλός, ὅταν μετανοεῖ, ξαναβρίσκει τόν προορισμό του καὶ γίνεται ἅγιος. Ζεῖ στὴν μακαριότητα τοῦ Θεοῦ, καὶ χαριτώνεται. Αὐτὸ τό βλέπουμε πρακτικὰ στοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι τελειοποιοῦνται στὴν ἀρετή, ἐπειδὴ ἀγωνίζονται τόν καλὸ πνευματικὸ ἀγῶνα καὶ βιώνουν συνεχῶς τήν μετάνοια. Ἔτσι ὅλη ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μὲ τούς Πατέρες, καρποφορεῖ μόνον ὅταν οἱ ἄνθρωποι ὁδηγοῦνται στὴν εἰλικρινῆ καὶ χωρὶς ἐνδοιασμοὺς μετάνοια.

Μὲ τή μετάνοια ὁ πιστός ἀποκτᾶ ἐπίγνωση τῶν πράξεων του, παραδέχεται τά σφάλματά του, νικᾶ τόν ἐγωϊσμό του καὶ παραμερίζει τήν ὑπερηφάνεια. Πράττει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀγαπᾶ ὅλους τοῦς ἀνθρώπους, διότι ζεῖ πλέον μέσα στὴν χάρη καὶ στή χαρὰ ποὺ τού προσφέρει ὁ Θεός. Γι” αὐτὸ ἡ μετάνοια δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ τυπικὴ πράξη, ἀλλὰ εἶναι τρόπος ζωῆς καὶ ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ζωὴ μετανοίας, δηλαδὴ ζωὴ συντριβῆς καὶ ἀλλαγή στὸν τρόπο σκέψης καὶ πράξης.

Τὸ εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι κήρυγμα μετανοίας. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, προαναγγέλλοντας τὸν ἐρχομὸ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, κήρυττε καὶ ἔλεγε: «Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἄρχισε τὸ κήρυγμά Του προσκαλώντας τοὺς ἀνθρώπους στὴν μετάνοια: «Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσει καὶ λέγειν: μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἡ ἀρχὴ αὐτὴ τοῦ κηρύγματος τοῦ Χριστοῦ φανερώνει τήν σπουδαιότητα τῆς μετάνοιας, ἡ ὁποία εἶναι τό μόνο μέσον ποὺ διαθέτει ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ μπορέση νὰ ἀκούση τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐνταχθῆ στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὅταν ὁ πιστός τό καταλάβει αὐτό ἀποστρέφεται τό κακὸ, ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία, καὶ στὸ νοῦ του ἔχει μόνο τό καλὸ καὶ ἀγαθό. Μετανοεῖ γιὰ ὅλα τά παραπτώματα του, ζητᾶ συγχώρεση ἀπὸ τό Θεὸ καὶ συμμετέχει στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολόγησης, τό ὁποῖο εἶναι ἀναπόσπαστα δεμένο μὲ τή μετάνοια. Μετανοιωμένος πλέον ὁ ἄνθρωπος καὶ μὲ εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση ἀναγεννᾶται καὶ ἀναβαπτίζεται. Καθαρίζει ἡ ψυχὴ του ἀπὸ τήν ἁμαρτία καὶ ξαναβρίσκει τόν προορισμὸ του ποὺ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ πρὸς τόν Πατέρα, δηλαδὴ ἐπιστροφὴ στὴν ἁγία ζωή.

Ἡ σημερινὴ παραβολὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ μεγαλεῖο θείας ἀγάπης καὶ μακροθυμίας. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται καὶ στὸ ὅτι ὁ Θεός ἀπέστειλε στὸν κόσμο τόν Μονογενῆ Του Υἱό, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔπαθε γιὰ μᾶς προκειμένου νὰ «ἑνώσῃ τά πρὶν διεστῶτα», νὰ συμφιλιώση τόν ἄνθρωπο μὲ τόν Θεό. Ἀποκατέστησε τή σχέση τοῦ πατέρα μὲ τό παιδί, τή σχέση δηλαδὴ ποὺ εἶχε ὁ ἄνθρωπος μὲ τό Θεὸ μέσα στὸν Παράδεισο πρὶν ἀπὸ τήν πτώση.

Ὁ Θεὸς, σὰν πατέρας, δέχεται κοντὰ Του τόν ἄνθρωπο, ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ εἶναι, ἀρκεῖ νὰ ἐπιστρέψη κοντὰ Του μετανοιωμένος. Ἡ φιλανθρωπία αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει νὰ χαθῆ κανείς, ἀλλὰ ὅλοι νὰ “ρθοῦνε σὲ ἐπίγνωση ἀληθείας καὶ νὰ σωθοῦν, ὄχι μόνο δέχεται τήν μετάνοια αὐτῶν ποὺ πραγματικὰ μετανοοῦν, ἀλλὰ προσκαλεῖ σὲ μετάνοια γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ ὅσους ἀπὸ ἀναισθησία καὶ πόρωση λόγῳ τῆς ἁμαρτίας βασανίζονται.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Ὁ ἄσωτος υἱὸς τῆς παραβολῆς «εἰς ἑαυτόν…ἐλθών…», γύρισε πίσω στὸν πατέρα του, ζήτησε συγχώρεση καὶ συγχωρέθηκε. Αὐτὸ πρέπει νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Ἀφοῦ συναισθανθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας ἂς τρέξουμε μετανοιωμένοι κοντὰ στὸν Θεὸ. Μᾶς περιμένει. Ἂς κλάψουμε γιὰ τά ἁμαρτήματά μας ὅσο ἔχουμε καιρό, γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε καὶ νὰ μποῦμε στὸ πατρικὸ μας σπίτι τήν Ἐκκλησία. Μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ μὲ τά μυστήρια, μὲ τά ὁποία μᾶς καθαγιάζει, θὰ βροῦμε ἀνακούφιση ἀπὸ τούς πειρασμούς, γαλήνη στὴ συνείδηση καὶ σωτηρία στὴν ψυχή μας. Ἀμήν.

π. Π.Ι.Β.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Παναγιώτατε, ἀγαπητοί φίλοι καί ἀδελφοί,

Γιά τόν ὅσιο Πορφύριο μπορεῖ νά εἰπωθεῖ τοῦτο:

Ἐκπυρωθείς ἀπό τήν ἕνωσή του μέ τό ἄστεκτον πῦρ, ἔγινε γιά μᾶς ζωτική δύναμις.

Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία ὅσων τόν γνωρίσαμε, ἀλλά καί πολλῶν πού δέν μπόρεσαν νά τόν γνωρίσουν κατά τήν ἐπίγεια ζωή του. Ἦταν, καί εἶναι ἀκόμη, ἡ παράκλησις τοῦ κόσμου. Ἔχοντας τήν ἁγία εὐαισθησία τῶν Ἁγίων, εἶχε ἀπό τόν Θεό ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα: νά βλέπει. Κι ὅταν δυσκολευόταν νά βλέπει στό φυσικό φῶς, εἶχε τό χάρισμα νά βλέπει ὅσα συνέβαιναν μακριά ἤ κοντά, σάν μέσα σέ μιά ἀχτίδα φωτός.

Οἱ ἑμπειρίες πού μοῦ χάρισε ὁ Θεός κοντά του εἶναι θαυμαστές. Ὅμως ὁ ἴδιος δέν θεωροῦσε τά θαυμαστά σημεῖα ὡς τεκμήρια ἁγιότητας. Ἐκεῖνο πού ἦταν ἀναμφισβήτητα τεκμήριο ἁγιότητας ἦταν ὅτι οἱ παρεμβάσεις του ἔσωζαν ἀνθρώπους. Ἐξίσου ἀδιαμφισβήτητο τεκμήριο ἦταν καί ἡ σωστική καί ζωντανή παρουσία του μετά τήν ὁσία του κοίμηση.

Ἀναφέρω μόνο ἐνδεικτικά αὐτό πού μοῦ  συνέβη ἕνα χρόνο περίπου μετά τήν κοίμησή του. Ἦταν ἕνα τηλεφώνημα. Καλοῦσα ἐπανειλημμένως τήν γερόντισσα τῆς μονῆς στόν Ὠρωπό, γιά ἕνα θέμα πού ἀφοροῦσε καί στη δική μας μονή. Κάποια στιγμή, ……………….

Ὁ γέρων Πορφύριος ἔμεινε πάντα νέος. Ἀγαποῦσε τή ζωή, ἀγαποῦσε τή φύση, τή δημιουργία, ἀλλά καί τόν πολιτισμό. Δέν ἀπέρριπτε τίποτε, γνώριζε νά δοκιμάζει καί νά κατέχει τό καλό. Ἦταν ἔξω ἀπό τίς συμβάσεις τοῦ καθωσπρέπει, κοινωνικοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἦταν ὅλος φωτιά, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ φωτιά στήν ὁποία ζοῦσε, καί μέ τήν ὁποία φώτιζε τόν κόσμο.

Χαρακτηριζόταν ἀπό εὐθύτητα. Αὐτή ἡ εὐθύτητα, ὅμως, δέν ἄνοιγε κεφάλια, γιατί προερχόταν ἀπό τήν ὅραση καί τή διάκριση τῆς ἀγάπης.

Γι’ αὐτό καί συνιστοῦσε τήν ὁδό τῆς ἀγάπης. Μην πολεμᾶτε τό κακό, ἔλεγε. Ἀνοῖξτε τήν ἀγκαλιά σας στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δοθεῖτε σ’ Αὐτόν μέ οὐράνιο ἔρωτα, χωρίς νά ξέρει ἡ δεξιά σας τί ποιεῖ ἡ ἀριστερά σας, δηλ. χωρίς ὑπολογισμούς, ὅτι θά κάνω αὐτό καί θά κερδίσω ἐκεῖνο.

Ὁ ἅγιος δέν χρειάζεται οὔτε τήν τιμή μας, οὔτε κἄν τήν ἀναγνώριση. Εἶναι πάντα κοντά μας, γιατί ζεῖ μέσα στόν Θεό, πού εἶναι ὁ τόπος τῶν ὅλων. Ὁ λόγος του εἶναι πάντοτε ζωντανός, παρηγορητικός ὅσο καί κοφτερός.

Ἐάν συναζόμεθα γιά νά μιλήσουμε γιά ἕναν ἅγιο, εἶναι γιά νά βρεθοῦμε κάπου στά ἴχνη του. Νά σπουδάσουμε τόν τρόπο του, πού εἶναι τό ἐφαρμοσμένο Εὐαγγέλιο. Νά καθρεφτίσουμε στήν εἰκόνα του τόν ἑαυτό μας, νά πάρουμε στά σοβαρά τή σχέση μας μέ τόν Θεό, καί ἐν τέλει, νά χαράξουμε ἀπό κοινοῦ μιά πορεία, ὄχι μέ βάση τήν ἰδιοτέλεια καί τίς φιλοδοξίες μας, ἀλλά μέ βάση αὐτό πού ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό τῶν ἁγίων: τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη.

Ποιός μπορεῖ νά φθάσει σ’ αὐτή τήν ἀγάπη;

Ὡστόσο, αὐτή ἦταν ἡ συμβουλή τοῦ ἁγίου Πορφυρίου: νά μελετᾶμε τούς βίους τῶν ἁγίων, γιά νά βροῦμε τούς τρόπους πού μεταχειρίσθηκαν. Καθώς ἔλεγε, «Καλό εἶναι νά κάνομε αὐτή τήν κλοπή. Νά κάνομε κι ἐμεῖς ὅ,τι ἔκαναν ἐκεῖνοι. Αὐτοί ρίχθηκαν στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἔδωσαν ὅλη τήν καρδιά τους. Νά κλέψομε λοιπόν τόν τρόπο τους.»

Χαιρετισμός Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως Ἱερεμία γιά τήν Ἡμερίδα στό Βελλίδειο

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΩΣ

Δημητσάνα 13 Φεβρουαρίου 2016

Καλοί καί ἐκλεκτοί φοιτητές

τῆς σεβασμίας καί ἐνδόξου Θεολογικῆς Σχολῆς

τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,

Ἀπό τήν Δημητσάνα, τήν γενέτειρα τοῦ Πατριάρχου τοῦ Γένους μας, Γρηγορίου τοῦ Ε΄, πού ἀπαγχονίστηκε γιά τήν πίστη καί τήν πατρίδα, σᾶς ἀπευθύνω, ἀγαπητοί μου, θερμό καί ἐγκάρδιο ἀγωνιστικό χαιρετισμό. Παρακολουθῶ καί ἐγώ, μέ ὅλο τό πλῆθος τῶν εὐσεβῶν, τόν ὡραῖο ἀγώνα σας καί χαίρω, γιατί τόν κρατᾶτε ψηλά καί τόν διεξάγετε ἐκκλησιολογικά, κάτω ἀπό τήν σκέπη τῆς Μάνας Ἐκκλησίας. Ἀρχηγός σας εἶναι ὁ φημισμένος ὡς ἀγωνιστής Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας μας, Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, πού γνωρίζει ἀπό τήν πολύτιμη πείρα του τούς τρόπους καί τήν μέθοδο γιά τήν ἐπιτυχία τῶν ἱερῶν ἀγώνων.

Μία Θεολογική Σχολή, κύριοι φοιτητές, εἶναι παράδεισος, εἶναι κῆπος τῆς Ἐδέμ, στόν ὁποῖο πνέει τό ἄρωμα τῆς παναρέτου θεολογίας. Ἀλλά, ὅπως διαβάζουμε στήν Βίβλο, στόν παράδεισο παλαιά εἰσχώρησε φίδι καί παραπλάνησε τήν Εὔα, γι’ αὐτό καί ὁ Θεός ἔβαλε φύλακας ἀγγέλους, τά Χερουβίμ, γιά νά τόν φρουροῦν· ἔτσι καί σεῖς, κύριοι φοιτητές, μέ τόν ἀγώνα σας, στό νά μην εἰσέλθει στήν Θεολογική σας Σχολή ἡ ξένη πρός αὐτήν ἰσλαμική διδασκαλία, γίνεστε οἱ φύλακες ἄγγελοι τοῦ παραδείσου σας καί μᾶς συγκινεῖτε μέ τόν ἱερό σας αὐτόν ἀγώνα. Ἔχετε ἀγαπήσει ὡς νύμφη σας τήν θεολογία, καί καλότυχοι σεῖς, γιατί γίνατε ἐραστές τοιαύτης ὡραίας νύμφης, ὡραίας καί στήν ὅψη καί στό φρόνημα. Μεγάλη σας ἡ τιμή καί λαμπρή σας ἡ δόξα, ἀγαπητοί μου, γιατί σπουδάζετε τήν ἱερή ἐπιστήμη. Ἀλλά θά χάσει ἡ θεολογία σας τήν ὡραία της ὅψη καί θά ἀλλοιωθεῖ στό φρόνημά της, ἄν συνδιδάσκεται μέ τήν ἰσλαμική διδασκαλία. Τό ἕνα - ἡ θεολογία μας – εἶναι φῶς· τό ἄλλο - ὁ ἰσλαμισμός – εἶναι σκότος. Ἀλλά τίς «κοινωνία φωτός πρός σκότος;». Θά γίνει «ἀλλοτρία» ἡ θαυμαστή μέχρι τώρα ἀδελφή Θεολογική Σχολή, ἄν εἰσχωρήσει σ’ αύτήν καί διδασκαλία τοῦ Ἰσλαμισμοῦ. Καί τότε «πῶς ἄσωμεν τήν ὡδήν Κυρίου ἐπί γῆς ἀλλοτρίας;». Τότε, ὅταν στις Θεολογικές μας Σχολές ὑπάρχει συνδιδασκαλία Εὐαγγελίου καί Κορανίου, πού θά κατευθύνουμε τούς νέους καί τίς νέες μας γιά καθαρή θεολογική σπουδή; Ἀλλά κάτι καλό θά βγεῖ, κύριοι φοιτητές, ἀπό τό κακό αὐτό πού μηχανεύονται. Καί τό καλό εἶναι ὅτι τά πράγματα ὁδηγοῦν στό νά κάνει ἡ Ἐκκλησία μας δική της Θεολογική Σχολή καί θά θυμηθοῦμε τότε ἀπό τήν Σχολή αὐτή τά λαμπρά χρόνια τῶν φημισμένων Κατηχητικῶν Σχολῶν Ἀντιοχείας καί Ἀλεξανδρείας, ἀπ’ ὅπου βγῆκαν μεγάλοι πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὦ γενναῖα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγωνιστές φοιτητές τῆς θεολογίας μας! Κρατᾶτε ψηλά τόν ἀγώνα σας. Ψηλά τά λάβαρά σας, ψηλά! Ἀφοῦ στήν προσλαλιά μου αὐτή σᾶς εἶπα «ἀγγέλους», φωνάξτε καί κράξτε, γιατί τά τάγματα τῶν ἀγγέλων εἶναι «βοῶντα καί κράζοντα». Ἄλλο τίποτε δέν μᾶς ἔμεινε, καλοί μου φίλοι, ἀπό τό νά φωνάζουμε καί νά διαμαρτυρόμαστε. Καί νά κλαῖμε καί νά προσευχόμαστε τό κυριώτερο.

Εὔχομαι τήν ἐπιτυχία στόν ἱερό σας ἀγώνα. Διαβιβάστε, παρακαλῶ, τά βαθύτατα προσκυνήματά μου στόν Παναγιώτατο Ποιμενάρχη σας, τόν Ὁποῖο εὐλαβοῦμαι καί πολυσέβομαι καί θαυμάζω γιά τούς λαμπρούς καί ἐπιτυχεῖς ἀγῶνες Του ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος.

Ὅλα θά λυθοῦν μέ τό Κοντάρι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Χαίρετε ἐν Κυρίῳ, χαίρετε!

Μέ ἀγάπη Χριστοῦ,

+ Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως Ἱερεμίας. 

Νυχτερινή Θεία Λειτουργία

Την Τρίτη 1 Μαρτίου στις 9.00μ.μ. στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής στο Πολυδένδρι Αττικής  θα τελεστεί Νυχτερινή Θεία Λειτουργία με την ευκαιρία της εορτής του Αγιου Νικολάου του Πλανά. Στην Θεία Λειτουργία  θα ψάλλουν Ορθόδοξοι νέοι από την Ουγκάντα, ενώ η Θεία Λειτουργία θα τελεστεί στα Ελληνικά και τα Ουγκαντέζικα.Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας θα τεθεί σε προσκύνηση Ιερό λείψανο του Αγίου Νικολάου του Πλανά που φυλλάσεται στην Ιερά Μονή.Η Νυχτερινή Θεία Λειτουργία θα περατωθεί στις 12.30π.μ.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ

  ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ

 ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 18.30

ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

''ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ ''

ΟΜΙΛΗΤΕΣ 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ Ομότιμος καθηγητης Θεολογικής Σχολης ΑΠΘ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΑΡΡΗΣ ​ Διδάκτωρ φιλόλογος και λυκειάρχης

H Αθηνά Σιδέρη για τον Όσιο Πορφύριο 15 Φεβρουαρίου 2016

Από την εκδήλωση προς τιμή του Αγίου Πορφυρίου, που πραγματοποιήθηκε στις 15-2-2016 στον Ι. Ν. του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Ευρυδίκη Νικήτα

Οδοντωτή μνήμη

Νουβέλα

Σελ.: 128 τιμή: 10 ευρώ

ISBN: 978-960-426-847-4

Εκδόσεις Ιωλκός

Στην εξαιρετική νουβέλα Οδοντωτή μνήμη της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέα Ευρυδίκης Νικήτα παρουσιάζονται δύο αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες εξάρτησης. Δύο παράλληλες, όχι χρονικά αλλά συναισθηματικά, ιστορίες ζωής. Ίσως και αγάπης, εάν η αγάπη φτάνει ως εκεί που βλέπει κανείς τα λάθη του στο πρόσωπο του άλλου ή βλέπει στο πρόσωπο αυτό τη σωτηρία από αυτά τα λάθη.

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, κάποτε γονιών, πατέρας-θύμα του πατέρα και μητέρα-θύμα εκείνου. Ένα ζευγάρι νεαρών, άντρας-θύμα του εαυτού και κοπέλα-θύμα της μητέρας της.

Ο καιρός κυλά μέσα σε τεχνητές χαρές, δάκρυα δειλίας, αλλά και αχτίδες ελπίδας, γιατί κάποτε κάποιος χόρεψε πάνω στην μπαλαρίνα με τα κερασένια χείλη του λούνα παρκ, κάποια κολύμπησε ξέγνοιαστα σ’ ένα κυκλαδίτικο νησί, κάποιος άλλος ζωγράφιζε τα χωράφια του χωριού του και κάποια άλλη αποκοιμιόταν στο σαλόνι μυρίζοντας την πίπα του πατέρα της.

Στ’ αλήθεια, γινόμαστε αυτό που μας κάνουν οι γονείς μας;

Η Ευρυδίκη Νικήτα γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου με ειδίκευση στη δερματολογία. Από το 2005 εργάζεται ως δερματολόγος στην Αθήνα.

Εκδόσεις «Ιωλκός»  • Ανδρέου Μεταξά 12, ΤΚ 106 81, Αθήνα   

Τ: 210 3304111,  210 3618684

 iolkos@otenet.gr - www.iolcos.gr

Mνήμη της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος 26 Φεβρουαρίου

Στις 26 Φεβρουαρίου μνήμη της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος πανηγυρίζει ο Ι.Ν Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγ. Φωτεινής Υμηττού για το λόγο αυτό υποδεχθήκαμε στις 20 Φεβρουαρίου   τά φυλασσόμενα λείψανα στήν Ἱερά Μονή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Ὀμπλοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν: α΄. Ἱερό λείψανο τῆς δεξιᾶς Χειρός τοῦ Τιμίου Προδρόμου, β΄. τοῦ ἀποτμήματος τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους καί γ΄. Ἱερά λείψανα τῶν Σαββαϊτῶν Πατέρων πού θά παραμείνουν γιά προσκύνηση ἀπό τούς πιστούς στόν Ἱερό Ναό μέχρι τήν Τετάρτη 2 Μαρτίου.

Έτσι την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου παραμονή εορτής και ώρα 6 το απόγευμα θα τελεσθεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός. Και ανήμερα το πρωί 26 Φεβρουαρίου ο Όρθρος και εν συνεχεία Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος και Μητροπολίτου Καισαριανής Δανιήλ, ανήμερα  το απόγευμα και ώρα 5:30 θ τελεσθεί Μεθεόρτιος Εσπερινός και Παράκληση στην Αγία Φωτεινή. Θα ακολουθήσει ομιλία από τον Αρχιμανδρίτη π.Ανδρέα Κονάνο με Θέμα: Ο Ιησούς της καρδιάς μας.

 Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στον Ιερό Ναό μας όπου υπάρχει αναλυτικό πρόγραμμα των καθημερινών ιερών ακολουθιών για την ιερά πανήγυρη αλλά και για όλο το 12ήμερο παραμονής των ιερών λειψάνων. Τηλ.: 210 9701580 και στην ιστοσελίδα του ναού: evaggelismostheotokou.gr

 

 

 

Λεωφορεία:206, 212, 237 από Μετρό Δάφνης, κατεβαίνουμε στάση Αγίας Φωτεινής ή περπατούμε από το Μετρό 10 λεπτά που απέχει ο Ιερός Ναός μας.856 από Αιγάλεω, πλ. Κλαυθμώνος, Ομόνοια, Σύνταγμα (Στάση Αγίας Φωτεινής).140 από Καισαριανή και Γλυφάδα (Στάση Αγίας Φωτεινής).
Ευαγγελιστρίας 1, Τ.Κ. 172 37 - ΥμηττόςΤηλ.: 210 9701580     

Κάντην κόρη σου

 

Λοιπόν  σκέφτομαι πως είναι φορές που δεν αξιοποιούμε τον χρόνο που μας έδωσε ο Θεός για μετάνοια και εξομολόγηση αλλά για επιπλέον δικαιολογίες  για τον εαυτό μας  ,για αυτοδικαίωση και ευθύνες για τους άλλους.

Παρόμοια ιστορία είχα ακούσει  για κάποια μητέρα που μιλώντας στον πνευματικό με τρόπο απαξιωτικό για τη νύφη της ζητούσε τη συμπάθεια του ιερέα και έναν ακόμη σύμμαχο για την ίδια.

Όλη η εξομολόγηση περιστρεφόταν γύρω από  την «άλλη».

Ο ιερέας άκουγε  με λεπτομέρειες τι  έκανε και τι δεν έκανε η «άλλη».

Μάταια προσπαθούσε ο παππούλης να επαναφέρει το μυστήριο στη σωστή του θέση.Η πεθερά δεν άφηνε περιθώρια για την  «άλλη».

-Από τότε  που πήρε το γιό μου αλλάξανε όλα.Το παιδί μου ήτανε καλό .Αυτή τον άλλαξε.

Από τότε που παντρεύτηκε, το παιδί μου δεν μας θέλει.

Κι άλλα πολλά έλεγε η κυρία και στόλιζε την «άλλη»

Ο παππούλης άκουγε ,άκουγε  και τελειωμός δεν υπήρχε.

Αφού η ώρα πέρασε και δεν υπήρχε καμμιά χαραμάδα για να μπορεί κάτι να αρθρώσει ο πνευματικός .Σε κάποια στιγμή σε απόγνωση η γυναίκα ρώτησε τον παππούλη.

-Είμαι απελπισμένη .Δεν μπορώ να τη δω με αγάπη.Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλό γι αυτήν .Τι να κάνω;

Ο πνευματικός σήκωσε το βλέμμα του και κύταξε τον εικόνα του Χριστού.Σαν να πε μια προσευχή μέσα του και ζήτησε από το Θεό να του δώσει μια απάντηση.

Και σαν να του το υπαγόρευσε ο άγγελός του γύρισε και είπε στη γυναίκα.

-Να την κάνεις κόρη σου...

Π.Εφραίμ