Πικράθηκες; Έχει ο Θεός!
Χτύπησες; Έχει ο Θεός!
Προσβλήθηκες; Έχει ο Θεός!
Αδικήθηκες; Έχει ο Θεός!
Έχασες; Έχει ο Θεός!
Αρρώστησες ; Έχει ο Θεός!
Αμάρτησες; Έχει ο Θεός!

Για όλα έχει ο Θεός ! Αρκεί να τον εμπιστεύεσαι ...

Ο Απόστολος της Κυριακής 5 Ιουνίου 2016

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι

εἶναι δοῦλοι

τοῦ ὕψιστου Θεοῦ,

ποὺ σᾶς κηρύττουν

τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας!

(Β´ Κορ. δ´ 6-1)

Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο πορευομένων ἡμῶν τῶν ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. Αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. Τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. Διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· Παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. Καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. ᾿Ιδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν ᾿Ιουδαῖοι ὑπάρχοντες, καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν ῾Ρωμαίοις οὖσι. Καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. Καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ῥαβδίζειν, πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. ῎Αφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. ῎Εξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. ᾿Εφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· Μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. Αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· Κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; Οἱ δὲ εἶπον· Πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. Καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. Καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιᾶτο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ. 

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκεῖνες τὶς ἡμέρες, καθὼς πηγαίναμε ἐμεῖς οἱ ἀπόστολοι στὸν τόπο τῆς προσευχῆς, συνέβη νὰ συναντήσουμε μιὰ δούλη ποὺ εἶχε μαντικὸ πνεῦμα καὶ μὲ τὶς μαντεῖες της ἀπέφερε πολλὰ κέρδη στοὺς κυρίους της. Αὐτὴ ἀκολουθοῦσε τὸν Παῦλο καὶ τὸν Σίλα καὶ φώναζε· «Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι δοῦλοι τοῦ ὕψιστου Θεοῦ, ποὺ σᾶς κηρύττουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας!» Αὐτὸ τὸ ἔκανε πολλὲς μέρες. ῾Ο Παῦλος ἀγανάκτησε· γύρισε πίσω καὶ εἶπε στὸ πνεῦμα· «Σὲ διατάζω στὸ ὄνομα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ νὰ βγεῖς ἀπ’ αὐτήν». Τὴν ἴδια στιγμὴ βγῆκε τὸ πνεῦμα. ῞Οταν εἶδαν τ’ ἀφεντικά της ὅτι μαζὶ μὲ τὸ πνεῦμα χάθηκε κι ἡ ἐλπίδα τοῦ κέρδους ποὺ εἶχαν ἀπὸ τὴν ἐργασία της, ἔπιασαν τὸν Παῦλο καὶ τὸν Σίλα καὶ τοὺς ἔσυραν στὴν ἀγορὰ γιὰ νὰ τοὺς παρουσιάσουν στὶς ἀρχές. Τοὺς ὁδήγησαν μπροστὰ στοὺς ἀνώτατους ἄρχοντες τῆς πόλης καὶ εἶπαν· «Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ᾿Ιουδαῖοι καὶ προκαλοῦν ταραχὲς στὴν πόλη. Θέλουν νὰ εἰσαγάγουν ἔθιμα ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται σ’ ἐμᾶς, ποὺ εἴμαστε Ρωμαῖοι, νὰ τὰ δεχτοῦμε ἢ νὰ τὰ τηρήσουμε». Τότε ὁ λαὸς ξεσηκώθηκε ἐναντίον τους. Οἱ ἄρχοντες τοὺς ἔσκισαν τὰ ροῦχα καὶ ἔδωσαν διαταγὴ νὰ τοὺς ραβδίσουν. Τοὺς ἔδωσαν πολλὰ χτυπήματα καὶ μετά τοὺς ἔβαλαν στὴ φυλακὴ κι ἔδωσαν ἐντολὴ στὸν δεσμοφύλακα νὰ τοὺς φυλάει ἀσφαλισμένους καλά. Αὐτός, ἐφόσον πῆρε μιὰ τέτοια ἐντολή, τοὺς ἔβαλε στὸ πιὸ ἐσωτερικὸ κελὶ καὶ γιὰ λόγους ἀσφάλειας ἔσφιξε τὰ πόδια τους στὴν ξυλοπέδη. Γύρω στὰ μεσάνυχτα, ὁ Παῦλος καὶ ὁ Σίλας προσεύχονταν καὶ ἔψελναν ὕμνους στὸν Θεό· καὶ τοὺς ἄκουγαν οἱ φυλακισμένοι. Ξαφνικὰ ἔγινε σεισμὸς τόσο δυνατός, ποὺ σαλεύτηκαν τὰ θεμέλια τῆς φυλακῆς. ᾿Αμέσως ἄνοιξαν ὅλες οἱ πόρτες, καὶ τὰ δεσμὰ τῶν φυλακισμένων λύθηκαν.῾Ο δεσμοφύλακας ξύπνησε· κι ὅταν εἶδε τὶς πόρτες τῆς φυλακῆς ἀνοιχτές, ἔβγαλε τὸ σπαθί του κι ἤθελε νὰ σκοτωθεῖ, νομίζοντας ὅτι οἱ φυλακισμένοι εἶχαν δραπετεύσει. Τότε ὁ Παῦλος τοῦ φώναξε· «Μὴν κάνεις κανένα κακὸ στὸν ἑαυτό σου! Εἴμαστε ὅλοι ἐδῶ». ῾Ο δεσμοφύλακας ζήτησε νὰ τοῦ φέρουν φῶτα, πήδηξε μέσα στὸ κελί, καὶ τρομαγμένος ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Σίλα. ῞Υστερα τοὺς ἔβγαλε ἔξω καὶ τοὺς ρώτησε· «Κύριοι, τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ σωθῶ;» Αὐτοὶ τοῦ εἶπαν· «Πίστεψε στὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό, καὶ θὰ σωθεῖς κι ἐσὺ καὶ τὸ σπίτι σου». Καὶ κήρυξαν σ’ αὐτὸν καὶ σ’ ὅσους ἦταν στὸ σπίτι του τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. ῾Ο δεσμοφύλακας τοὺς πῆρε τὴν ἴδια ἐκείνη ὥρα μέσα στὴ νύχτα κι ἔπλυνε τὶς πληγές τους· ὕστερα βαφτίστηκε ἀμέσως ὁ ἴδιος καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά του. Κατόπιν τοὺς ἀνέβασε στὸ σπίτι του καὶ τοὺς ἔστρωσε τραπέζι. ῏Ηταν πανευτυχὴς ποὺ κι αὐτὸς καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά του εἶχαν βρεῖ τὴν πίστη στὸν Θεό. 

http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4724:o-apostolos-tis-kyriakis-5-iouniou-2016&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 5 Ιουνίου 2016 - Του Τυφλού

Διδάσκαλε,

ποιος αμάρτησε

και γεννήθηκε

αυτός τυφλός,

ο ίδιος

ή οι γονείς του;

(᾿Ιω. θ´ 1-38)

Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ ᾿Ιησοῦς, εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῾Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ᾿Απεκρίθη ᾿Ιησοῦς· Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ᾿Εμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ῞Οταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. Ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ῞Υπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ᾿Απῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ῎Αλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ᾿Εκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. ῎Ελεγον οὖν αὐτῷ· Πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; ᾿Απεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ῎Ανθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. Εἶπον οὖν αὐτῷ· Ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; Λέγει· Οὐκ οἶδα. ῎Αγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ῏Ην δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. Πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ῎Ελεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ῎Αλλοι ἔλεγον· Πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; Καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. Λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· Σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ῾Ο δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. Οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; Πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ᾿Απεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· Οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. Ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ,  ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. Διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ᾿Εφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· Δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ᾿Απεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. Εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· Τί ἐποίησέ σοι; Πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ᾿Απεκρίθη αὐτοῖς· Εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· Τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ᾿Ελοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· Σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. ῾Ημεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ᾿Απεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ᾿Εν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. Οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ᾿ ἐάν τις θεοσεβὴς ͺᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ᾿Εκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. Εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ᾿Απεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ᾿Εν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; Καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. ῎Ηκουσεν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ᾿Απεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· Καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ῾Ο δὲ ἔφη· Πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ. 

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκείνο τον καιρό, καθώς πήγαινε στο δρόμο του ο Ιησούς, είδε έναν άνθρωπο που είχε γεννηθεί τυφλός. Τον ρώτησαν, λοιπόν, οι μαθητές του: «Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε αυτός τυφλός, ο ίδιος ή οι γονείς του;»  Ο Ιησούς απάντησε: «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ’ αυτόν. Όσο διαρκεί η μέρα, πρέπει να εκτελώ τα έργα εκείνου που με έστειλε. Έρχεται η νύχτα, οπότε κανένας δεν μπορεί να εργάζεται. Όσο είμαι σ’ αυτόν τον κόσμο, είμαι το φως για  τον κόσμο». Όταν τα είπε αυτά ο Ιησούς, έφτυσε κάτω, έφτιαξε πηλό, άλειψε με τον πηλό τα μάτια του τυφλού και του είπε: «Πήγαινε να νιφτείς στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ», που σημαίνει «απεσταλμένος από το Θεό». Ξεκίνησε, λοιπόν, πήγε και νίφτηκε και όταν γύρισε πίσω έβλεπε. Τότε οι γείτονες κι όσοι τον έβλεπαν προηγουμένως ότι ήταν τυφλός, έλεγαν: «Αυτός δεν είναι ο άνθρωπος που καθόταν εδώ και ζητιάνευε;» Μερικοί έλεγαν: «Αυτός είναι», ενώ άλλοι έλεγαν: «Είναι κάποιος που του μοιάζει». Ο ίδιος έλεγε: «Εγώ είμαι». Τότε τον ρωτούσαν: «Πώς λοιπόν άνοίξαν τα μάτια σου;» Εκείνος απάντησε: «Ένας άνθρωπος που τον λένε Ιησού έκανε πηλό, μου άλειψε τα μάτια μου και μου είπε: πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και νίψου. Πήγα λοιπόν εκεί, νίφτηκα και βρήκα το φως μου». Τον ρώτησαν, λοιπόν: «Που είναι ο άνθρωπος εκείνος;» «Δεν ξέρω» τους απάντησε. Τον έφεραν τότε στους Φαρισαίους, τον άνθρωπο που ήταν άλλοτε τυφλός. Η μέρα που έφτιαξε  ο Ιησούς τον πηλό και του άνοιξε τα μάτια ήταν Σάββατο. Άρχισαν λοιπόν και οι Φαρισαίοι να τον ρωτούν πάλι πώς απέκτησε το φως του. Αυτός τους απάντησε: «Έβαλε πάνω στα μάτια μου πηλό, νίφτηκα και βλέπω». Μερικοί από τους Φαρισαίους έλεγαν: «Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι σταλμένος από το Θεό, γιατί δεν τηρεί την αργία του Σαββάτου». Άλλοι όμως έλεγαν: «Πώς μπορεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος να κάνει τέτοια σημεία;» Και υπήρχε διχογνωμία ανάμεσά τους. Ρωτούν λοιπόν πάλι τον τυφλό: «Εσύ τι λες γι’ αυτόν; Πώς εξηγείς ότι σου άνοιξε τα μάτια;» Κι εκείνος τους απάντησε: «Είναι προφήτης». Οι Ιουδαίοι όμως δεν εννοούσαν να πιστέψουν πως αυτός ήταν τυφλός κι απέκτησε το φως του, ώσπου κάλεσαν τους γονείς του ανθρώπου και τους ρώτησαν: «Αυτός είναι ο γιος σας που λέτε ότι γεννήθηκε τυφλός; Πώς, λοιπόν, τώρα βλέπει;» Οι γονείς του τότε αποκρίθηκαν: «Ξέρουμε πως αυτός είναι ο γιος μας κι ότι γεννήθηκε τυφλός∙ πώς όμως τώρα βλέπει, δεν το ξέρουμε, ή ποιος του άνοιξε τα μάτια, εμείς δεν το ξέρουμε. Ρωτήστε τον ίδιο∙ ενήλικος είναι, αυτός μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό του». Αυτά είπαν οι γονείς του, από φόβο προς τους Ιουδαίους. Γιατί, οι Ιουδαίοι άρχοντες είχαν συμφωνήσει να αφορίζεται από τη συναγωγή όποιος παραδεχτεί πως ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας. Γι’ αυτό είπαν οι γονείς του, ενήλικος είναι, ρωτήστε τον ίδιο».  Κάλεσαν, λοιπόν, για δεύτερη φορά τον άνθρωπο που ήταν τυφλός και του είπαν: «Πες την αλήθεια ενώπιον του Θεού εμείς ξέρουμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αμαρτωλός». Εκείνος τότε τους απάντησε: «Αν  είναι αμαρτωλός, δεν ξέρω∙ ένα ξέρω: πως, ενώ ήμουν τυφλός τώρα βλέπω». Τον ρώτησαν πάλι: «Τι σου έκανε; Πώς σου άνοιξε τα μάτια;» «Σας το είπα κιόλας» τους αποκρίθηκε, «αλλά δεν πειστήκατε∙ γιατί  θέλετε να το ξανακούσετε; Μήπως θέλετε και εσείς να γίνετε μαθητές του;» Τον περιγέλασαν τότε και του είπαν: «Εσύ είσαι μαθητής εκείνου∙ εμείς είμαστε μαθητές του Μωυσή. εμείς ξέρουμε πως ο Θεός μίλησε στο Μωυσή, ενώ γι’ αυτόν δεν ξέρουμε την προέλευση του». Τότε απάντησε ο άνθρωπος και τους είπε: «Εδώ είναι το παράξενο πως εσείς δεν ξέρετε από που είναι ο άνθρωπος, κι όμως αυτός μου άνοιξε τα μάτια. Ξέρουμε πως ο Θεός τους αμαρτωλούς δεν τους ακούει, αλλά αν κάποιος σέβεται και κάνει το θέλημα του, αυτόν τον ακούει. Από τότε που έγινε ο κόσμος δεν ακούστηκε ν’ ανοίξει κανείς τα μάτια ενός γεννημένου τυφλού. Αν αυτός δεν ήταν από το Θεό δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα». «Εσύ είσαι βουτηγμένος στην αμαρτία από τότε που γεννήθηκες», του αποκρίθηκαν, «και κάνεις τον δάσκαλο σ’ εμάς;» Και τον πέταξαν έξω. Ο Ιησούς έμαθε ότι τον πέταξαν έξω και, όταν τον βρήκε, του είπε: «Εσύ πιστεύεις στον Υιό του Θεού;» Εκείνος αποκρίθηκε: «Και ποιος είναι αυτός, Κύριε, για να πιστέψω σ’ αυτόν;» «Μα τον έχεις κιόλας δει», του είπε ο Ιησούς. «Αυτός που μιλάει τώρα μαζί σου, αυτός είναι». «Πιστεύω Κύριε», και τον προσκύνησε.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4723:to-evaggelio-tis-kyriakis-5-iouniou-2016-tou-tyfloy-2&catid=32&Itemid=145

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ – 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης 

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ  ΤΥΦΛΟΥ

(Ἰω. 9, 1-38)

Δὲν εἶναι τόσο ἡ θεραπεία τοῦ «ἐκ γενετῆς τυφλοῦ», ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ποὺ μᾶς ἐντυπωσιάζει στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ διήγηση, ὅσο ἡ προσπάθεια τῶν Φαρισαίων νὰ ἀρνηθοῦν τό θαῦμα. Ἡ ἴαση  τοῦ τόσο γνώστου στὴν Ἱερουσαλὴμ τυφλοῦ ἔχει συγκινήσει τὰ πλήθη, ὅμως οἱ Φαρισαῖοι ἀνησυχοῦν. Παρὰ τὴ θρησκευτικὴ μόρφωση καὶ τὴν κοινωνική τους θέση, δείχνουν μιὰ φοβερὴ ἀνικανότητα νὰ δοῦν καὶ νὰ παραδεχθοῦν τὴν ἀλήθεια.  Φοβοῦνται μήπως ὁ λαὸς ἀκολουθήσει τόν Ἰησοῦ καὶ γι’ αὐτὸ ἐπιδιώκουν  μὲ κάθε τρόπο νὰ σκεπάσουν τὴν πραγματικότητα.

Λίγο πρὶν ἀπὸ τό θαῦμα εἶχαν σηκώσει πέτρες νὰ λιθοβολήσουν τόν Χριστό, καὶ τώρα τόν κατηγοροῦσαν ὅτι παραβίασε τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, ἐπειδή, τάχα, ἔκανε λίγο πηλὸ καὶ θεράπευσε ἕνα δυστυχισμένο. Κατόπιν καλοῦν τούς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ,  τούς ρωτοῦν καὶ τούς ξαναρωτοῦν, ἐλπίζοντας νὰ πάρουν κάποια  λέξη  καὶ νὰ βροῦν πάτημα γιὰ νὰ στηρίξουν τὴν ἄρνηση τους.

Καθὼς ὅμως τὰ γεγονότα παραμένουν ἀτράνταχτα ἐναντίον τῆς ἐπιθυμίας τους, φοροῦν τό προσωπεῖο τῆς εὐσέβειας, παίρνουν σοβαρὸ ὕφος καὶ δῆθεν συμβουλεύουν τόν θεραπευθέντα: «Δόξασε τόν Θεό. Ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι ἁμαρτωλὸς». Ἀλλὰ ὅταν βλέπουν ὅτι ὁ τυφλὸς δὲν ὑποκύπτει στὶς δόλιες συμβουλές τους, πετοῦν τὴ μάσκα τῆς εὐσέβειας καὶ  ἐπιστρατεύουν  τόν  χλευασμό. «Ἐλοιδόρησαν αὐτὸν», σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής.

Τελικά, ντροπιασμένοι ἀρχίζουν τό ὑβρεολόγιο καὶ καταφεύγουν στὴ βία. «Ἐσὺ γεννήθηκες ὁλόκληρος μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ σὺ μᾶς διδάσκεις»; Καὶ τόν ἔβγαλαν ἔξω. Διαστρέβλωση τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν γεγονότων, τρομοκρατία, χλευασμός, ὕβρεις, διωγμός, μανία. Νὰ οἱ διαδοχικὲς φάσεις μιᾶς τακτικῆς, ποὺ τὴν κινεῖ ἡ ἐχθρότητα καὶ ἡ προκατάληψη. Ὅταν λείπει ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, ἀκόμη  καὶ τὰ πιὸ χιλιομαρτυρημένα γεγονότα ἀμφισβητοῦνται.

Δυστυχῶς αὐτὴ ἡ τακτικὴ δὲν ἔμεινε μονοπώλιο τῶν Φαρισαίων. Ἀλλάζοντας προσωπεῖα ἐξακολουθεῖ νὰ χτυπᾶ τὴν ἀλήθεια, νὰ πολεμᾶ τόν Χριστὸ καὶ τούς ἀνθρώπους Του. Συχνὰ βλέπουμε καὶ στὶς μέρες μας πολλοὺς νὰ ζητοῦν νὰ παρερμηνεύουν τὶς πιὸ ἁγνὲς προθέσεις, νὰ συκοφαντήσουν τὶς εὐγενικὲς πράξεις. Ὁρισμένοι δὲν διστάζουν νὰ χαρακτηρίσουν τόν ἁγνὸ ἡρωϊσμὸ «φιλοδοξία», τὴ σύνεση «δειλία», τὴν πνευματικὴ δραστηριότητα «πολυπραγμοσύνη», τὴν κατανόηση καὶ τὴν ἐπιείκεια «ἀδυναμία» καὶ «χαλαρότητα». Ἄλλοι βλέποντας κάποιον νὰ συμμετέχη σὲ ἔργα ἀγάπης, παίρνουν ὕφος προστατευτικό, γιὰ νὰ συμβουλεύσουν. Πίσω ἀπὸ κάθε ἔργο ἀγάπης βλέπουν συμφέροντα, σκοπιμότητες καὶ ἐκμετάλλευση.

Οἱ Φαρισαῖοι τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου κρατοῦν μιὰ στάση ἐχθρικὴ ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ. Μπροστὰ σὲ αὐτὴν τὴν ἐχθρότητα τῶν ἰσχυρῶν καὶ τὴν ἐπιμονή τους νὰ λένε τό ἄσπρο μαῦρο καὶ τὴ μέρα νύχτα, οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ, ὅταν τούς κάλεσαν οἱ Φαρισαῖοι, γιὰ νὰ βεβαιώσουν ἂν πράγματι ὁ γιὸς τους ἦταν τυφλὸς καὶ ἂν γνωρίζουν κάτι γιὰ τό περιστατικό, δειλιάζουν. Δὲν ἔχουν ὄρεξη νὰ μπλέξουν μὲ τούς ἄρχοντες. Βλέποντας ὅτι βρίσκονται σὲ περιβάλλον ἐχθρικὸ προσπαθοῦν νὰ ξεφύγουν, γι’ αὐτὸ καὶ καταφεύγουν σὲ μιὰ ὑπεκφυγὴ προκειμένου νὰ μετατοπίσουν τὴν εὐθύνη. «Ἡλικία ἔχει, ρωτῆστε τον».

Ἡ στάση αὐτὴ τῶν γονέων δὲν ἔπαψε ἀπὸ τότε νὰ βρίσκη μιμητές. Πολλοί, μόλις βρεθοῦν σὲ περιβάλλον δυσμενές, ζητοῦν νὰ ἐξασφαλίσουν οὐδετερότητα. Καὶ ὅταν τούς ζητεῖται νὰ ποῦν μὲ εὐθύτητα τὴν ἄποψη τους, νὰ καταθέσουν τὴ μαρτυρία τους, κάνουν τό πᾶν γιὰ νὰ τό ἀποφύγουν, προσπαθώντας μὲ δικαιολογίες νὰ παρηγορήσουν τὴ συνείδηση τους.

Ὁ τυφλὸς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, ἀγνοώντας τούς κινδύνους ποὺ διατρέχει μὲ τό νὰ ἐναντιωθῆ στοὺς Φαρισαίους,  κινδυνεύοντας ἀκόμη νὰ γίνη  καὶ ἀποσυνάγωγος, ἀντιμετωπίζει μὲ θάρρος τὴν κατάσταση καὶ ὑπερασπίζεται τὴν ἀλήθεια.

Σ’ ἕνα τέτοιο πλαίσιο τό θάρρος τοῦ ἥρωα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἀποδεικνύεται ἀκόμη πιὸ ἐπιβλητικό. Ἔστω κι ἂν μένη μόνος, στέκει ὁλόρθος μπροστὰ στὴν ἐμπάθεια τῶν Φαρισαίων καὶ μὲ γενναιότητα ἀντιμετωπίζει τὴ μικρότητά τους, θρυμματίζοντας μὲ τὴν πεῖρα καὶ τὴ λογικὴ τὰ ἀλλοπρόσαλλα ἐπιχειρήματά τους.

Διαπιστώνοντας τὴν προκατάληψη καὶ τόν ὕπουλο τρόπο, μὲ τόν ὁποῖο κινοῦνται, δὲν ὑποχωρεῖ, ἀλλὰ μὲ θάρρος τονίζει τὴν ἄποψη του. «Σὺ τὶ λέγεις περὶ αὐτοῦ», τόν ρωτοῦν. «Ὁ δὲ εἶπεν, ὅτι προφήτης ἐστίν». Κατόπιν, ἐνῶ τό κῦμα τῆς δυσμένειας ὑψώνεται καὶ ἐνῶ βλέπει τό ἀνυποχώρητο πεῖσμα τους, δὲν χάνει τὴν ψυχραιμία του. Ἔχει μιὰ πεῖρα ζωῆς. Αὐτὴν ἐπικαλεῖται:  «Ἐὰν εἶναι ἁμαρτωλὸς δὲν ξέρω. Ἕνα πρᾶγμα ξέρω. Ὅτι ἐνῶ ἤμουν τυφλός, τώρα  βλέπω».

Καὶ στὴ συνέχεια  ἀπὸ τὴν ἄμυνα προχώρει στὴν ἐπιθέση. Χωρὶς θυμοὺς καὶ φλυαρίες, ἀλλὰ  μὲ  εὔστοχες ἀπαντήσεις καὶ παρατηρήσεις τούς λέει: «Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τό ἐκπληκτικό, ὅτι ἐσεῖς δὲν ξέρετε ἀπὸ ποὺ εἶναι, καὶ ὅμως μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια… Ἐὰν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦταν ἀπὸ τό Θεό, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κάνη τίποτα».

Ἡ θαρραλέα ἀντίσταση τοῦ πρώην τυφλοῦ, στὸ πεῖσμα τῶν ἰσχυρῶν, εἶναι ἕνας θαυμάσιος καθρέφτης, γιὰ νὰ ἐλέγξουμε σὲ αὐτὸν τὴν προσωπική μας στάση καὶ νὰ προχωρήσουμε σὲ μιὰ γενναία αὐτοκριτική. Ὅταν διαπιστώνουμε ἐμπαθῆ προκατάληψη στὸ περιβάλλον μας,  ἔχουμε  τὴν  τόλμη νὰ ποῦμε τὴν ἀλήθεια, νὰ φανερώσουμε τὶς πεποιθήσεις μας; Διατηροῦμε τὴν ψυχραιμία μας καὶ εἴμαστε εὔστοχοι στὰ λόγια μας, ἀκριβεῖς, ἀποδεικτικοί; Ὅταν πρόκειται νὰ μιλήσουμε γιὰ τό Χριστό, διαθέτουμε προσωπικὴ πεῖρα; Διότι ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἐσωτερική μας βεβαιότητα θὰ ἀντλῆ δύναμη ἡ παρρησία μας.

Ἡ γενναία στάση  τοῦ τυφλοῦ δὲν ἔμεινε ἁπλῶς μιὰ ἔκφραση  εὐγνωμοσύνης γιὰ ὅσα εἶχε δεχθῆ ἀπὸ τό Χριστό, ἀλλὰ ἔγινε ἀφετηρία οὐσιαστικώτερης γνωριμίας τοῦ Κυρίου. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τὰ σκαλοπάτια, τὰ ὁποία ἀνεβαίνει καθὼς ἐξελίσσεται ἡ  σύγκρουση του μὲ τούς Φαρισαίους. Τὴν πρώτη φορὰ εἶπε: «Ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς…» ἀργότερα τονίζει τὴ βεβαιότητά του «ὅτι προφήτης ἐστὶν». Τέλος, τόν βρίσκει πάλι ὁ Χριστός, γιὰ νὰ τοῦ κάνη τό ἀποκαλυπτικὸ ἐρώτημα, «Σὺ πιστεύεις εἰς τόν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ;». Καὶ ὁ πρώην τυφλὸς τότε κατορθώνει νὰ δὴ ὄχι μόνο τό ἐπίγειο, ἀλλὰ καὶ τό πνευματικὸ φῶς. «Πιστεύω Κύριε, καὶ προσεκύνησεν αὐτῶ».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ εἶναι πλούσια δοσμένες μέσα στὸ μυστικὸ Του σῶμα ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας, ὅλοι ἐμεῖς, οἱ βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἴμαστε μέλη. Γιὰ νὰ γίνουμε  ὅμως μέτοχοι τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, πρέπει πρῶτα νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὴν πνευματικὴ τύφλωση. Σ’ αὐτὸ θὰ μᾶς βοηθήση ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία θὰ μᾶς κάνη νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ θὰ ἀφήση νὰ μπῆ στὴν ψυχή μας τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ γίνουμε  μέτοχοι τῆς θείας δόξας. Ἀμήν.

π. Π.Ι.Β.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Στην προσπάθειά μου να πλησιάσω τον Θεό, έχω κάνει πολλά λάθη

του π. Ανδρέα Κονάνου 

 Οταν νιώθεις κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε ώρα ότι σε κυκλώνει η αγάπη του Θεού, τότε πηγαίνεις πολύ διαφορετικά στο γραφείο. Τους βλέπεις όλους σαν τέλειες ευκαιρίες και τέλειες δυνατότητες να πλησιάσεις την αγιότητα και τον Θεό.

 Ο ένας θα σε διδάξει την υπομονή, γιατί είναι πολύ στραβοκέφαλος και στραβόξυλο. Δεν καταλαβαίνει τίποτα και είναι πεισματάρης. 

Ο άλλος θα σε διδάξει την ευγένεια. 

Ενας άλλος θα σε διδάξει να μάθεις να συγχωρείς. 

Η άλλη θα σε διδάξει να μάθεις να ανέχεσαι την πολυλογία της. 

Κάποιος άλλος θα σε ξαφνιάσει και θα πεις: «Πώς λέει τόσα ψέματα και με κοροϊδεύει;» και θα μάθεις να είσαι άνετος στον κόσμο αυτό και να λες: «Ολα είναι δυνατό να τα δει κανείς στη ζωή. Κι όλα είναι δυνατό να συμβούν».

 Και έπειτα θα γίνεις άνθρωπος ώριμος. Και σοφός. Εξυπνος και ατάραχος. Κάτι σαν απαθής. Δηλαδή, θα καταλαβαίνεις ότι όλα μπορεί να συμβούν σ' αυτό τον κόσμο. Κι αν σου πει κανείς: 

«Ποιος σ' τα έμαθε όλα αυτά;» η απάντηση θα είναι:

 «Ο Θεός. Η παρουσία Του. Η αγάπη Του. Η προσευχή που κάνω σ' Αυτόν και Τον παρακαλώ. Κι ο πιο μεγάλος δάσκαλός μου είναι τα λάθη που έχω κάνει στη ζωή. Στην προσπάθειά μου να πλησιάσω τον Θεό, έχω κάνει πολλά λάθη. Μιλάμε για πολλά πάθη. Εχω σκοντάψει πάρα πολλές φορές. Αλλά, σκοντάφτοντας, βγήκε αυτό το καλό: την επόμενη φορά που πέρασα από τον ίδιο δρόμο πρόσεξα περισσότερο. Εχω σκοντάψει πολλές φορές, έχω ματώσει και έχω πέσει κάτω. Αλλά σηκώθηκα πάλι». 

«Και ποιος σε βοήθησε να μην απελπιστείς;»

 «Η προσευχή. Διότι κοιτούσα τον Θεό και δεν στηριζόμουν στο εγώ. Το εγώ συνέχεια με απογοητεύει, με προδίδει και με δυσκολεύει. Στηρίζομαι όμως στον Θεό, ο οποίος μου λέει: “Παιδί μου, Εγώ δεν σε μαλώνω. Οι άνθρωποι μαλώνουν. Οι κοινωνικοί θεσμοί σε κρίνουν. Οι ανθρώπινες πεποιθήσεις σ' έχουν κατατάξει σε μια κατηγορία και σε ονομάζουν κάπως, σε εκτοπίζουν, σε απωθούν και σε βρίζουν. Εγώ όμως σ’ αγαπώ”».

Μίλα, λοιπόν, στον Θεό. Προσπάθησε να καταλαβαίνεις τα δικά Του μηνύματα, τη δική Του ατμόσφαιρα, τη δική Του κρίση, που 'ναι τελείως διαφορετική από την κρίση των ανθρώπων. Βλέπεις τι συνέβη στην περίπτωση των αμαρτωλών που συνάντησε ο Χριστός: όλοι οι γύρω τους έλεγαν ότι είναι για την Κόλαση. Κι ο Χριστός ξαφνικά είπε ότι αυτοί πάνε πρώτοι στον Παράδεισο.

Απόλυτη ανατροπή. Τα πάνω κάτω έφερε ο Χριστός σ' αυτές τις αντιλήψεις. Οι τελώνες, λέει, και οι αμαρτωλές γυναίκες πάνε πρώτοι στον Παράδεισο σε σχέση με εσάς. Και να φανταστείς ότι γι' αυτούς όλοι έλεγαν: 

«Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο κολασμένοι». Αν, λοιπόν, μπούμε στην ατμόσφαιρα του Χριστού και δούμε τον τρόπο που Εκείνος βλέπει τη ζωή κι αν θελήσουμε να μας πει Αυτός -ο Κύριος του ουρανού και της γης- τα δικά Του μυστικά και πώς βλέπει Αυτός τη ζωή, τους ανθρώπους, τον κόσμο, τότε θα δούμε πολύ διαφορετικά τα πράγματα στη συνέχεια.

Ολα αυτά μάς τα διδάσκει η προσευχή. Μέσα στο κλίμα της ανθούν όλα αυτά. Δεν είναι θέμα γραφείου ούτε ζήτημα εγκεφαλικό, ώστε απλώς να τα σκεφτούμε. Γιατί μπορεί το μυαλό μας να τα σκεφτεί, μα η καρδιά μας να μην τα δεχτεί. Ενώ διά της προσευχής αλλάζουν οι βίδες της καρδιάς μας (αν μπορούμε να πούμε ότι η καρδιά έχει βίδες).

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου

«Στο βάθος κήπος», που μόλις κυκλοφόρησε

Ορθόδοξη Αλήθεια

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Ὃν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει»

Ἁγιογραφία Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Σουρωτῆς - Θεσσαλονίκη

Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Δ΄,  «Οἰκογενειακὴ Ζωὴ»,  ἔκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης

– Γέροντα, γιατί ὁ κόσμος ὑποφέρει σήμερα τόσο πολύ;

– Ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἐσὺ σὰν μοναχὴ σηκώνεσαι τὸ πρωί, κάνεις τὸν κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Γιὰ τοὺς κοσμικοὺς οἱ δυσκολίες ποὺ περνοῦν εἶναι ὁ κανόνας τους, ὁπότε ἐξαγνίζονται μ’ αὐτές. Τοὺς κάνουν μεγαλύτερο καλὸ ἀπὸ τὴν κοσμικὴ καλοπέραση, ἡ ὁποία δὲν τοὺς βοηθάει οὔτε νὰ πλησιάσουν στὸν Θεό, οὔτε νὰ ἀποταμιεύσουν μισθὸ οὐράνιο. Γι΄ αὐτὸ πρέπει νὰ τις δέχονται ὡς δῶρα ἀπὸ τὸν Θεό.

Ὁ Καλὸς Θεὸς μὲ τὶς δοκιμασίες παιδαγωγεῖ σὰν καλὸς Πατέρας τὰ παιδιά Του, ἀπὸ ἀγάπη, ἀπὸ θεία καλοσυνη, καὶ ὄχι ἀπὸ κακότητα οὔτε ἀπὸ κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει νὰ ἐπιστρέψουν κοντά Του. Ἐπειδὴ δηλαδὴ θέλει να σώσει τὰ πλάσματά Του καὶ νὰ κληρονομήσουν τὴν οὐράνια Βασιλεία Του, ἐπιτρέπει τὶς δοκιμασίες, γιὰ να παλέψει ο ἄνθρωπος, νὰ ἀγωνισθεὶ καὶ να δώσει εξετασεις στὴν ὑπομονὴ στοὺς πόνους, ὥστε νὰ μήν μπορεί νά Τοῦ πεῖ ὁ διάβολος: «Πῶς τὸν ἀνταμείβεις αὐτὸν ἢ πῶς τὸν σώζεις, ἀφοῦ δὲν κοπίασε;». Τὸν Θεὸ δὲν Τὸν ἐνδιαφέρει αὐτὴ ἡ ζωή, ἀλλὰ ἡ ἄλλη. Πρῶτα μᾶς φροντίζει γιά τήν ἄλλη ζωὴ καὶ...

ὕστερα γι΄ αὐτήν.

– Γιατί ὅμως, Γέροντα, ὁ Θεὸς σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους δίνει πολλὲς δοκιμασίες, ἐνῶ σὲ ἄλλους δὲν δίνει;

– Τί λέει ἡ Ἁγία Γραφή; «Ὂν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει»[1]. Ἕνας πατέρας ἔχει λ.χ. ὀκτὼ παιδιά. Τὰ πέντε μένουν στὸ σπίτι, κοντὰ στὸν πατέρα τους, καὶ τὰ τρία φεύγουν μακριά του καὶ δὲν τὸν σκέφτονται. Σ΄  αὐτὰ ποὺ μένουν κοντά του, ἂν κάνουν καμία ἀταξία, τοὺς τραβάει τὸ αὐτί, τοὺς δίνει κανένα σκαμπιλάκι· ἢ, ἂν εἶναι φρόνιμα, τὰ χαϊδεύει, τοὺς δίνει καί καμιά σοκολάτα. Ἐνῶ αὐτὰ ποὺ εἶναι μακριά, οὔτε χάδι οὔτε σκαμπίλι ἔχουν. 
Ἔτσι κάνει καὶ ὁ Θεός. Τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι κοντά Του καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καλὴ διάθεση, ἂν σφάλουν λίγο, τοὺς δίνει ἕνα σκαμπιλάκι καὶ ἐξοφλοῦν ἤ, ἂν τους δώσει περισσότερα σκαμπίλια, ἀποταμιεύουν. Σ΄ἐκείνους πάλι ποὺ εἶναι μακριά Του δίνει χρόνια, γιὰ νὰ μετανοήσουν. Γι΄ αὐτὸ βλέπουμε κοσμικοὺς ἀνθρώπους νὰ κάνουν σοβαρὲς ἁμαρτίες καὶ παρ΄  ὅλα αὐτὰ νὰ ἔχουν ἄφθονα ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ νὰ ζοῦν πολλὰ χρόνια, χωρὶς νὰ περνοῦν δοκιμασίες. Αὐτὸ γίνεται κατ΄  οἰκονομία Θεοῦ, γιὰ νὰ μετανοήσουν. Ἂν δὲν μετανοήσουν, θὰ εἶναι ἀναπολόγητοι στήν ἄλλη ζωή.

[1] Ό.π.

Ἱ.Μ.Λεμεσού

 

-Πάτερ, όλο μου λες να έχω πίστη και πίστη και πίστη...
Δεν το καταλαβαίνω όμως.
Τι θέλεις να μου πεις;
Τι σημαίνει να έχω πίστη;
-Παιδί μου ευλογημένο,
τα πουλιά συνεχίζουν να κελαιδούν ακόμα κι αν το κλαδί τους
έχει ραγίσει.Δεν τα νοιάζει.Γιατί;
Επειδή ξέρουν ότι έχουν φτερά.
Ετσι κι ο πιστός στα τριξίματα και στους κραδασμούς της ζωής.
Γιατί ξέρει ότι δεν πατάει σε κλαδί,
αλλά "επί την ακλόνητη πέτρα της πίστεως"!

Η Δ.Ι.Σ. για Υπουργό Παιδείας Ν. Φίλη και Κάρτα Πολίτη

Συνήλθε σήμερα, Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016, στη δεύτερη Συνεδρία Της για τον μήνα Ιούνιο η Διαρκής Ιερά Συνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.

Κατά την σημερινή Συνεδρία:

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της προηγουμένης Συνεδρίας.

Με έκπληξη η Δ.Ι.Σ. παρακολουθεί τον Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Νικόλαο Φίλη να αναφέρεται σε δηλώσεις του απαξιωτικά και προσβλητικά για το μάθημα των Θρησκευτικών, και επιπλέον να εξακολουθεί να το χαρακτηρίζει κατηχητικό ή ομολογιακό, χαρακτηρισμοί που έχουν απορριφθεί από ειδικές επιτροπές και επιστήμονες που ασχολούνται με την διδακτική του μαθήματος, καθώς και από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Συνεδρία της 9ης Μαρτίου ε.έ. Ανάλογες δηλώσεις έγιναν εσχάτως και για το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών.

Υπενθυμίζεται ότι το ισχύον πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών έχει γνωσιολογικό, πολιτιστικό και θρησκειολογικό χαρακτήρα και όχι κατηχητικό ή ομολογιακό.
Επειδή με τέτοιες δηλώσεις παραπλανάται ο ελληνικός λαός, η Δ.Ι.Σ. εκφράζει την λύπη της γι’ αυτές τις απαξιωτικές δηλώσεις του κ. Υπουργού.

Ακολούθως, αποφάσισε την σύνταξη ειδικού φυλλαδίου, το οποίο θα απευθύνεται προς τον Λαό και θα τον ενημερώνει με συγκεκριμένα στοιχεία για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας που γίνεται στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τις Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Λαβούσα γνώση για το γεγονός ότι κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα δημοσιεύθηκαν ψηφίσματα που αφορούν στο θέμα της εκδόσεως της ηλεκτρονικής Κάρτας του Πολίτη, η Δ.Ι.Σ. επαναλαμβάνει για μία ακόμη φορά ότι αναμένει από τις αρμόδιες Υπηρεσίες της Πολιτείας το σχετικό προς διαβούλευση Νομοσχέδιο και την επ’ αυτού Εισηγητική Έκθεση, προκειμένου να τοποθετηθεί υπευθύνως.

Γι’ αυτό και συνιστά στον Ιερό Κλήρο, τους Μοναχούς και τους πιστούς να ειρηνεύουν και να αναμένουν την τελική θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Tέλος, η Δ.Ι.Σ. έλαβε αποφάσεις σχετικά με τρέχοντα υπηρεσιακά θέματα της ημερησίας διατάξεως.

Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ, ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΑΠΟ 6-12 ΙΟΥΝΙΟΥ

Με αισθήματα συγκίνησης, ευχαριστίας και χαράς η Ενορία μας θα υποδεχθεί την Δευτέρα 6 Ιουνίου την Τιμία Κάρα του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος από τη νήσο Εύβοια.

Το ιερό λείψανο  θα μεταφέρει  κατόπιν αδείας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου, ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αρχιμ. Γαβριήλ.

Η υποδοχή θα πραγματοποιηθεί στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού μας, την Δευτέρα 6 Ιουνίου στις 6.00 το απόγευμα.

Στη συνέχεια θα τελεσθεί η ακολουθία του Εσπερινού. Κατά την διάρκεια της παραμονής της τιμίας Κάρας καθημερινά θα τελούνται: 

---

α) 7.00-9.00π.μ. Θεία Λειτουργία 

β) 11.30 π.μ. Ιερά Παράκλησις 

γ) 6.00μ.μ. Εσπερινός και Ιερά Παράκληση στον Όσιο 

δ) Ιερές Αγρυπνίες θα τελεσθούν Τρίτη 7 Ιουνίου και Παρασκευή 10 Ιουνίου στις 9.00μ.μ.

Να αναφερθεί ακόμα ότι το ιερό λείψανο θα παραμείνει στο Ναό μέχρι την Κυριακή 12 Ιουνίου, για να αναχωρήσει αργά το απόγευμα για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ, στην Εύβοια

Το σταυρικό φρόνημα στο βίο του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου Γέροντας Χριστόδουλος μιλάει σε σύναξη νέων της Ιεράς Μητρόπολης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς για την άρρηκτη ενότητα του Σταυρού και της Ανάστασης στο βίο και την πολιτεία του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη.

«Αναμνήσεις από την γνωριμία μου τον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο και άλλους σύγχρονους γέροντες»

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, Γέροντας Χριστόδουλος ομιλεί στην Ημερίδα με θέμα: «Η προσφορά των σύγχρονων Γερόντων στην Ορθοδοξία και στη Νεολαία σήμερα», που διοργάνωσαν φοιτητές διαφόρων σχολών του ΑΠΘ με την ευλογία της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης στον ιερό ναό του αγ. Δημητρίου Θεσσαλονίκης.

Χαιρετισμὸς στὴν Ἡμερίδα: «Ἡ προσφορὰ τῶν συγχρόνων Γερόντων στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴ νεολαία σήμερα»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ & ΟΙΝΟΥΣΩΝ

                                               

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ἐν Χίῳ τῇ 15ῃ Ἀπριλίου 2016

Μνήμη Κρήσκεντος μάρτυρος

Πρός

Τούς Φοιτητές καί τίς Φοιτήτριες

Τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.

Εἰς Θεσσαλονίκην

          Ἀγαπητά μου παιδιά,

          Μέ ἰδιαίτερη συγκίνηση καί πολλή χαρά χαιρετίζω τίς ἐργασίες τῆς Ἡμερίδας σας μέ θέμα: «Ἡ προσφορά τῶν σύγχρονων Γερόντων στήν Ὀρθοδοξία καί τήν νεολαία σήμερα».

          Στήν ἐποχή μας, ὅπου ἡ ἀνυπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔχει παγιωθεῖ στή συνείδηση τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων, ἡ δική σας ἐνασχόληση μέ τούς σύγχρονους ἁγίους Γέροντες τῆς Ὀρθοδοξίας μας, δίνει ἐλπίδα καί θάρρος σέ ὅλους μας νά συνεχίζουμε τούς πνευματικούς μας ἀγῶνες στό δρόμο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

          Οἱ νέοι μας μόλις συναντήσουν τό γνήσιο, ἁπλό καί ἀνόθευτο τοῦ Χριστοῦ, ξέρουν νά τό ἀπολαύσουν. Δέν ἔχουν πολλές ἀπαιτήσεις, ἀρκοῦνται σέ αὐτό πού ἀναγνωρίζουν σάν κομμάτι τους` γιατί μέσα, βαθιά, τούς εἶναι οἰκεῖος ὁ Χριστός. Τά στοιχεῖα Του, φωλιάζουν μέσα τους, τό «κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν». Ἀπό τή βάπτισή τους τό ἐσωτερικό τους μεταλλάχθηκε, πῆῤε χαρακτηριστικά τοῦ Χριστοῦ.

          Καταλαβαίνουν πώς ὁ Χριστός, τούς «καλεῖ μέ τό ὄνομα», αἰσθάνονται πρόσωπα σέ ἀντιδιαστολή μέ τό χαῶδες τοῦ κόσμου πού τούς κατάντησε μάζα, ἄτομα, ἀριθμούς, ἀπρόσωπα ὄντα. Προσλαμβάνει ἀξία ἡ ζωή γιατί ὁ Κύριος εἶναι ἡ Ζωή. Βλέπουν τή θυσία τοῦ Χριστοῦ καί αἰσθάνονται εὐγνωμοσύνη, γιατί εἶναι νέοι καί ἀγνοί. Δέν ἔχει σημασία πόσο βαθιά στήν ἁμαρτία μπῆκαν` σημασία ἔχει ὅτι Ἐκεῖνος τούς ἀγαπᾶ καί τό νοιώθουν. Καί εἶναι ἔτοιμοι νά τόν ἀκολουθήσουν.

          Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπάρχει ἡ δυνατότητα τῆς μυστικῆς ἐμπειρίας τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀναπαυθεῖ μόνο μέ μιά ἐξωτερική σχέση μέ τό Θεό. Ὁ θεῖος ἔρως, λέγουν οἱ Πατέρες, εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Λοιπόν ἡ ἐρωτική σχέση μέ τό Θεό εἶναι ἐκείνη πού τελικά ἀναπαύει τόν ἄνθρωπο. Καί αὐτή ἡ ἐρωτική σχέση καί μυστική ζωή καί ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ τροφοδοτεῖται ἀπό τήν μυστηριακή ζωή, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί ὅλη τήν ἀσκητική πρακτική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ἡ Φιλοκαλία καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς παραδίδουν.

          Οὐράνιες ἐμπειρίες προσφέρει ἡ Χάρη τοῦ Χριστοῦ στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς πού καλῶς ἀγωνίζονται. Ἔτσι δέν χρειάζεται νά ἀναζητοῦμε ἀλλοῦ λυτρωτικές ἐμπειρίες καί νά ματαιοπονοῦμε.

          Οἱ σύγχρονοι Γέροντες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπομυθοποιημένοι, ἀφτιασίδωτοι καί γνήσιοι ἔχουν νά καταθέσουν βαρυσήμαντο λόγο στίς μεγάλες δυσκολίες τῶν καιρῶν καί τῶν ἀνθρώπων. Μᾶς μαθαίνουν νά ξέρουμε γιατί ζοῦμε, μᾶς φανερώνουν τίς μυστικές τους ἐμπειρίες ἀπό τήν ὡραιότητα τοῦ Θεοῦ, τό μυστήριο τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου καί τόν σεβασμό τοῦ κάθε προσώπου. Μᾶς προτρέπουν νά προασπιζόμαστε τήν ἀλήθεια μέ ἀγάπη. Μᾶς ἀπομακρύνουν μέ τρόπο καί διάκριση ἀπό ἕναν τρόπο ζωῆς δίχως βαθύ νόημα καί ἱερό σκοπό.

          Ἐκ μέσης καρδίας εὐχόμεθα καλή ἐπιτυχία στήν Ἡμερίδα σας. Νά μεταφέρετε θερμά συγχαρητήρια σέ ὅλους τούς συντελεστές της. Ὁ Δωρεοδότης Θεός, μέ τίς πρεσβεῖες πάντων τῶν Ἁγίων συγχρόνων Γερόντων, νά σᾶς προσφέρει ὑγεία, εὐημερία καί θεία φώτιση.

Μέ πατρικές εὐχές

ὁ Χίου Μᾶρκος