Ομιλία για τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Κοζάνης

Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού των Αγίων Αναργύρων Κοζάνης σας προσκαλεί στην ομιλία της Κας Βασιλικής Κώστα, Καθηγήτριας Νευρολογίας του Α.Π.Θ., με θέμα «Άγιος Λουκάς. Ο μαρτυρικός Επίσκοπος».

Η ομιλία θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016 στις 5.00 μ.μ. στην παρακείμενη αίθουσα του Ιερού Ναού.

Από το Ιερό Προσκύνημα

Εισαγγελέας για Βατοπέδι: «Αθώοι. Εκτελούσαν κυβερνητικές αποφάσεις»

Κυβερνητικές αποφάσεις για τις ανταλλαγές ακινήτων εκτελούσαν ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου, ο μοναχός Αρσένιος, τα μέλη της ΚΕΔ και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στην πολύκροτη υπόθεση, σύμφωνα με την εισαγγελέα του Τριμελούς  Εφετείου Κακουργημάτων, η οποία πρότεινε την αθώωση και των 14 κατηγορουμένων.

Μετά από πολύμηνη ακροαματική διαδικασία η εισαγγελέας της έδρας Βασιλική Κρίνα κατέληξε στην κρίση ότι κανένας κατηγορούμενος δεν τέλεσε τις πράξεις που του αποδίδονται και ζήτησε από τους δικαστές να τους απαλλάξουν.

Κατά την εισαγγελέα οι κατηγορούμενοι «ουσιαστικά  εκτελούσαν κυβερνητικές αποφάσεις  και ως εκ τούτου ήταν πεπεισμένοι ότι  εκτελούσαν σύννομες ενέργειες» ενώ για την κυριότητα της λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων εκτάσεων, η κα Κρίνα υποστήριξε ότι ανήκουν στο Δημόσιο «εν τούτοις  αρμόδια να αποφασίσουν για το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι τα πολιτικά δικαστήρια».

Για το ρόλο του ηγούμενου Εφραίμ και του μοναχού Αρσένιου η εισαγγελέας είπε στην αγόρευσή της: «Οι επαφές που είχαν με κατηγορούμενους δεν αποδεικνύουν ότι οι μοναχοί τους εξώθησαν στην τέλεση αξιοποίνων πράξεων . Πίστευαν και πιστεύουν ότι οι παραλίμνιες εκτάσεις και η Βιστωνίδα τους ανήκει. Από κανένα στοιχείο δεν αποδείχθηκε ότι οι μοναχοί επηρέασαν τους υπαλλήλους της ΚΕΔ, ούτε αποδείχθηκε ότι είχαν δυνατότητα επιλογής ακινήτων που θα περιέρχονταν στην κατοχή τους με τις ανταλλαγές. Ορισμένα από αυτά μάλιστα με τα ελαττώματα που είχαν, όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά ζημίωσαν τη Μονή.»

Για τους υπόλοιπους κατηγορουμένους η εισαγγελέας είπε:

«Πώς μπορείτε να δεχθείτε ότι έγκριτοι επιστήμονες, που για κανέναν δεν διαπιστώθηκε θρησκοληψία, πείστηκαν να συμβάλλουν στη μείωση της περιουσίας του δημοσίου χωρίς οικονομικό όφελος ή άλλο κίνητρο από δύο μοναχούς που είχαν απαρνηθεί τα εγκώσμια;»

Στον επίλογο της πρότασής της η κα Κρίνα υποστήριξε ότι δεν στοιχειοθετούνται οι κατηγορίες που αποδίδονται στους 14 που κάθονται στο εδώλιο.

«Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι κληρώθηκα εισαγγελέας δεν με ενδιέφερε αν  στην υπόθεση τοποθετήθηκε  ταμπέλα. Αν αποτέλεσε σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου. Με ενδιέφερε μόνο αν η συμπεριφορά των κατηγορουμένων όπως αποτυπώνεται στο βούλευμα  στοιχειοθετεί τις αξιόποινες πράξεις που τους αποδίδονται και αν  αυτές αποδεικνύονται. Κατά τη γνώμη μου δεν αποδεικνύονται . Προτείνω να κηρυχθούν όλοι οι κατηγορούμενοι αθώοι.»

Ακολουθούν οι αγορεύσεις των συνηγόρων πολιτικής αγωγής και υπεράσπισης, πριν το δικαστήριο καταλήξει στην ετυμηγορία του.

 http://mononews.gr/politics-isangeleas-gia-vatopedi-athoi-ektelousan-kivernitikes-apofasis/102707

«Ψυχοσωτήριες αναμνήσεις από τον Γέροντα Ιάκωβο» Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός

Σεβαστοί και αγαπητοί πατέρες και ομιλητές της αποψινής συνάντησης. Βρίσκομαι κι εγώ μπροστά σας όχι με δική μου πρωτοβουλία, αλλά κατόπιν προτροπής του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου ο οποίος αποκαλεί τον Γέροντα πατέρα του, και του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λάμπης και Σφακίων κ. Ειρηναίου ο οποίος θεωρεί τον Γέροντα Ιάκωβο διδάσκαλό του.

Τον άγιο Γέροντα τον γνώρισα το καλοκαίρι του 1986 όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκα την Ι. Μ. Οσίου Δαβίδ με την οικογένειά μου. Μετά τον Εσπερινό συνάντησα τον Γέροντα, ζήτησα την ευχή του και τον παρακάλεσα να ευλογήσει τα παιδιά μου. Αυθόρμητα του είπα – επειδή είμαι γιατρός παθολόγος – ότι εάν χρειάζεται κάποια ιατρική φροντίδα εκ μέρους μου θα ήταν ευλογία για εμένα. Ο Γέροντας δεν απάντησε αλλά ευχήθηκε: «καλώς ήρθατε» και «καλό προσκύνημα».

Την άλλη μέρα, Κυριακή, μετά τη θεία Λειτουργία με κάλεσε να πάμε στο κελί του για να τον εξετάσω. Σ’ αυτή την πρώτη μας συνάντηση μου είπε: «Αν και πολλοί γιατροί προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν, εγώ δεν το δέχτηκα. Ντρεπόμουν να δείξω γυμνό το σώμα μου, επειδή είμαι ιερωμένο πρόσωπο. Το σώμα αυτό το είδαν μόνο η μητέρα μου, όταν ήμουν μικρό παιδάκι, και οι χειρουργοί στις επεμβάσεις που έκανα. Ρώτησα τον Άγιο Δαβίδ, που είναι ζωντανός Άγιος, και μου είπε: «να έχεις εμπιστοσύνη στον κ. Νίκο και να δεχθείς να σε εξετάζει. Έτσι κάνοντας υπακοή στον Άγιο σε κάλεσα». 

Εξήτασα λοιπόν παθολογικά το μαρτυρικό του σώμα που ήταν τόσο αδύνατο, μάλλον σκελετωμένο και γεμάτο ουλές από τα χειρουργεία που έκανε. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ευωδίαζε όπως τα άγια λείψανα. Αυτή η ευωδία ήταν συνεχής και αμείωτη όλες τις φορές που τον εξήταζα. Παρά το ότι νήστευε αυστηρά, η αναπνοή του ευωδίαζε. Αυτό το διαπίστωσαν και τα μικρά παιδιά μας τα οποία προσπαθούσαν όταν μιλούσε ο Γέροντας να είναι κοντά του, για να οσφραίνονται αυτή την ευωδία.

Στο Μοναστήρι πηγαίναμε οικογενειακώς σχεδόν κάθε δύο εβδομάδες καθόλη την διάρκεια του έτους. Αυτό ήταν κουραστικό κυρίως για τη σύζυγο να ετοιμάζει τα παιδιά για τα τόσο συχνά ταξίδια μας. Μερικές φορές το Σάββατο πριν ξεκινήσουμε για τον Άγιο Δαβίδ, ξαφνικά αισθανόμουν ρίγος με πυρετό. Όταν όμως φθάναμε στο Μοναστήρι όπου μας περίμενε ο Γέροντας ήμουν υγιέστατος, γεγονός ιατρικά ανεξήγητο.

Ο Γέροντας Ιάκωβος έλεγε στην σύζυγο: «Μπορεί να κουράζεστε και να ταλαιπωρείστε εδώ στο Μοναστήρι, αλλά παίρνετε Χάρη από τον Άγιο. Και αυτά που προσφέρει ο κ. Νίκος σε μένα και στους πατέρες δεν είναι τίποτα μπροστά στις ευλογίες που παίρνετε σαν οικογένεια». Πραγματικά, φεύγοντας όλοι μας απορούσαμε για την μεγάλη χαρά που αισθανόμασταν. Ο Γέροντας μας ξεπροβόδιζε και μας ευλογούσε. Ανεξίτηλη θα μείνει η εικόνα του δίπλα στα κάγκελα της εξωτερικής αυλής να μας ευλογεί ιερατικά.

Μια μεγάλη ευλογία την οποία έζησα από τον Γέροντα Ιάκωβο ήταν το ότι μετά το Απόδειπνο αφού τον εξήταζα ιατρικά, με κρατούσε στο κελί του πολλές φορές και μετά τα μεσάνυχτα. Μου μιλούσε για τις πνευματικές του εμπειρίες, για τα θαύματα του Αγίου Δαβίδ, ακόμη και για τις εσωτερικές του καταστάσεις και πώς τις αντιμετώπιζε.

Θέλοντας να δείξει έμπρακτα ότι ποτέ δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά πάντοτε με προσοχή, προσευχή και νήψη να περνάμε τις μέρες μας, έλεγε: «Να παιδί μου, το σώμα μου είναι νεκρό». Και ενώ καθόταν στο πάτωμα πάνω σε μια κουρελού δίπλα στο σβηστό τζάκι ακουμπώντας την πλάτη του στο κρεβατάκι του, έπαιρνε μια βαριά μασιά και χτυπούσε με δύναμη τα πόδια του, στις κνήμες. Εγώ κατάπληκτος του έλεγα: «Γέροντα, σιγά! Θα τα σπάσετε τα πόδια σας», και αυτός μου έλεγε: «Όχι παιδί μου. Δεν θα τα σπάσω. Δεν αισθάνομαι κανένα πόνο. Το σώμα μου είναι εντελώς νεκρό. Αυτό όμως δεν μου δημιουργεί αίσθημα πνευματικής ασφάλειας και σιγουριάς. Και άλλοι άνθρωποι έφτασαν στην απάθεια, αλλά ο διάβολος για μια στιγμή τους έριξε. Γι’ αυτό προσέχω κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης ιδιαίτερα όταν εξομολογώ γυναίκες. Κλείνω τα μάτια μου και δεν γυρίζω το κεφάλι μου ούτε για μια ματιά. Παρόλο που με πονάει ο αυχένας μου και η πλάτη μου, έχω και ίλιγγο και αν έκανα μερικές κινήσεις θα ανακουφιζόμουν. Όμως υπομένω και τον πόνο και τη ζάλη για να μη δώσω ευκαιρία στον πειρασμό να με πειράξει».

«Και εσύ παιδί μου Νίκο, όταν εξετάζεις τα γυμνά σώματα των ανθρώπων, να προσέχεις για να μην σε πειράξει ο πειρασμός».

«Και εδώ στο Μοναστήρι, επειδή οι πατέρες είναι μοναχοί αλλά δεν ζουν μες την ερημία, προσεύχομαι να μην τους πειράξει ο πειρασμός λόγω των διαφόρων προσκυνητών απ’ τους οποίους πολλοί δεν προσέχουν ούτε την εμφάνιση, ούτε την συμπεριφορά τους. Αυτή η σωματική απάθεια – νέκρωση των πατέρων είναι ένα θαύμα της Χάριτος του Θεού».

Άλλη φορά έλεγε: «Δεν επιτρέπω στην ψυχή μου να προσκολληθεί σε τίποτε το υλικό και σε καμιά ανάπαυση του κόσμου τούτου αλλά μόνο στο Χριστό μου, στην καλή μου Παναγία και στον Άγιό μου. Θα σου πω κάτι που μπορεί να σκανδαλίσει ανθρώπους που σκέφτονται λογικά. Τα ρούχα που φοράω, όπως βλέπεις, είναι πολύ παλιά και σχεδόν φθαρμένα. Ένα απόγευμα, μια ευσεβής ψυχή μου χάρισε μια μάλλινη ζακέτα. Όταν ήρθα στο κελί μου τη φόρεσα και ζεστάθηκε το κορμί μου επειδή ήταν χειμώνας. Αμέσως όμως σκέφτηκα: Ιάκωβε, αν ήσουν ερημίτης σε μια σπηλιά στους Αγίους Τόπους και κρύωνες το βράδυ θα είχες τέτοια ζεστή ζακέτα να φορέσεις; Την έβγαλα αμέσως. Και επειδή η ψυχή μου αισθάνθηκε ευχαρίστηση από τη σωματική ανάπαυση βγήκα έξω από το Μοναστήρι, νύχτα, έσκαψα ένα μικρό λάκκο, έβαλα φωτιά στη ζακέτα και την έκαψα. Αφού σκέπασα με χώμα την καμένη ζακέτα, γύρισα στο κελί μου ελεύθερος». Εγώ εκείνη την ώρα σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε ο Γέροντας την επόμενη μέρα να τη δώσει σε κάποιον φτωχό εφόσον δεν την ήθελε. Ήταν μια καθαρά λογική σκέψη. Όμως ο πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρίνεται.

Στο Γέροντα εφαρμόστηκε πλήρως το πατερικό: δείξε μου τον πειρασμό σου, να σου πω, τι Χάρη έχεις. Σ’ όλες του τις πνευματικές εργασίες τίποτε δεν ήταν εύκολο. Σ’ όλα είχε τον πόλεμο που ήταν ανάλογος της αρετής που εξασκούσε. Κάποτε, ακούγοντας το δοξαστικό του Αγίου Γεωργίου: ουκ ηλέησε το σκεύος το πήλινον το εαυτού, αλλά γυμνόν ανεχάλκευσεν, εν βασάνοις αυτό προσαμειβόμενος, είπα στον Γέροντα ότι πιστεύω ότι αυτά τα λόγια ταιριάζουν στην πολύπαθη ύπαρξή του. Εκείνος μου απάντησε με απλότητα: «Σε ευχαριστώ παιδί μου».

Άλλη φορά έλεγε: «Η ψυχή μας είναι πολύ γρήγορη. Πιο γρήγορη από τον πειρασμό. Έτσι μας έκανε ο Θεός. Γι’ αυτό λοιπόν, μόλις ο διάβολος μας προσβάλλει με κάποια σκέψη ή εικόνα εφάμαρτη δεν πρέπει να αδρανήσουμε και να αποχαυνωθούμε. Αλλά αμέσως να αντιδράσουμε με μικρές και σύντομες προσευχές λέγοντας: «Χριστέ μου βοήθησέ με, Παναγία μου σκέπασέ με, Άγιε μου Δαβίδ προστάτεψέ με. Αυτές οι μικρές προσευχές είναι πολύ αποτελεσματικές γιατί αποκρούουν και καταστρέφουν τις προσβολές του εχθρού». Αυτές τις πνευματικές συνταγές τις είχε εφαρμόσει ο ίδιος και ήξερε την αξία τους.

Μου έλεγε: «Θα σου πω ένα παράδειγμα. Κάποτε σε μια λιτανεία των αγίων της Μητρόπολής μας στη Χαλκίδα κάλεσαν και εμένα και πήγα με την αγία κάρα του Αγίου Δαβίδ. Κάποιος υπεύθυνος της Μητρόπολης μας τοποθέτησε στη σειρά και όλοι οι ιερείς κρατούσαμε τα άγια λείψανα, ντυμένοι με πλήρη ιερατική στολή.

Πίσω μου βρέθηκε ένας έγγαμος ιερέας που κρατούσε και αυτός κάποιο άγιο λείψανο. Από τον πειρασμό κινούμενος, πιστεύοντας ότι ήταν προσβλητικό γι’ αυτόν να είμαι μπροστά του, επειδή ήταν έγγαμος με παιδιά εγώ ως ιερομόναχος, κατά τη γνώμη του, ήμουν ένας άχρηστος καλόγερος μου έδωσε μια γερή σπρωξιά για να περάσει μπροστά μου. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα, με ανθρώπινη αγανάκτηση, να πέσω κάτω ώστε να υποστεί την πρέπουσα τιμωρία για τη συμπεριφορά του. Όμως ο Άγιος που κρατούσα στα χέρια μου, με φώτισε ακαριαίως να επικαλεστώ τη βοήθειά του για να με κρατήσει να μην πέσω και προκληθεί σύγχυση και σκανδαλισμός. Έτσι πέρασε κι αυτό».

Έλεγε πάλι για διάφορους ανθρώπους που αυθαίρετα ξεκίνησαν μεγάλες πνευματικές ασκήσεις, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του πνευματικού τους, ότι κατέληξαν σε πνευματικά ναυάγια.

Ας αναφέρουμε και μερικές συμβουλές και πνευματικές διαγνώσεις του Γέροντα Ιακώβου από τις κατ’ ιδίαν οικογενειακές μας συζητήσεις. Κάποια στιγμή ρώτησε τη σύζυγό μου πώς τα πάει με τα παιδιά στο σχολείο όπου δίδασκε το μάθημα των Θρησκευτικών, ως θεολόγος. Έδωσε αμέσως ο ίδιος την απάντηση: «Τα παιδιά δεν σε ακούν κ. Μαρία γιατί είναι επηρεασμένα από το σπίτι τους».

Άλλη φορά χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συζήτηση, ρώτησε τη σύζυγό μου: «Να σου πω κ. Μαρία γιατί θυμώνεις; Θυμώνεις γιατί σε κάποια στιγμή πιστεύεις ότι είσαι κάτι το πολύ σπουδαίο!». Όταν δε τον ρώτησε η σύζυγος πώς θα μπορούσε να ωφελήσει τους γύρω της, της είπε ο Γέροντας: «θα ωφελήσεις τους γύρω σου όταν το πρόσωπό σου γίνει φωτεινό».

Όσον αφορά στις σχέσεις των οικογενειών με τα μοναστήρια που επισκέπτονται χάριν πνευματικής ωφέλειας μας έλεγε: «Ποτέ οι μοναχοί ή οι μοναχές δεν πρέπει να υπεισέρχονται στις κοσμικές υποθέσεις των οικογενειών και ούτε να δίνεται η ευκαιρία στους κοσμικούς ανθρώπους να ανακατεύονται στις υποθέσεις μοναστηριών γιατί και στις δυο περιπτώσεις μόνο ζημιά θα προκληθεί».

Κάποτε σε μια από τις επισκέψεις μας συναντήσαμε στο Μοναστήρι τον σεβαστό κι πολύ αγαπητό μας, μακαριστό τώρα, Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας πατέρα Παντελεήμονα Μπαρδάκο με τον οποίο διατηρούσαμε από πολλά χρόνια οικογενειακές σχέσεις. Αναφέραμε στο Γέροντα Ιάκωβο γι’ αυτή την γνωριμία μας. Τότε ο Γέροντας για πνευματική μας ωφέλεια μας διηγήθηκε τα εξής αξιομνημόνευτα: «Έρχεται μέσα στο Ιερό, να εξομολογηθεί. Αυτός, ένας επίσκοπος σε εμένα τον ταπεινό Ιάκωβο. Την ώρα της εξομολογήσεως, είναι πεσμένος μπρούμητα ακουμπώντας το μέτωπό του στο πάτωμα του ιερού. Εγώ προσπαθώ να τον σηκώσω λέγοντας: μην ακουμπάτε κάτω την αρχιερατική σας κεφαλή σεβασμιώτατε. Και μου απάντησε: όχι Γέροντα! Εγώ ξέρω σε ποιον εξομολογούμαι». Τελειώνοντας ο Γέροντας μας ανέφερε επιγραμματικά: «Ηθικό στοιχείο ο Σεβασμιώτατος!».

Όσον αφορά στη θαυμαστή εξάσκηση εκ μέρους του της αρετής της ελεημοσύνης, μας ανέφερε ότι: «ουδέποτε επιθύμησα πληρωμή για ιεροπραξίες όπως λειτουργίες, σαρανταλείτουργα, μνημόσυνα, αγιασμούς και λοιπά. Επειδή όμως οι άνθρωποι αισθάνονταν την ανάγκη κάτι να προσφέρουν, έπαιρνα ό,τι μου έδιναν για να μην τους λυπήσω, και με αυτά τα χρήματα του κόπου μας έγινε ό,τι έγινε στο Μοναστήρι!». Έλεγε χαρακτηριστικά: «κάθε καγκελάκι και μια προσευχή». Όσο για τις προσφορές πολλών προσκυνητών για τις οποίες δεν κοπιάσαμε, τα χρήματα αυτά – που δεν ήταν λίγα – πήγαιναν κατευθείαν στους ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη – πάντα με διάκριση – ώστε αμέσως να επιστρέφει ο καρπός της ελεημοσύνης στους δωρητές. Εγώ μόνο τη διαχείριση έκανα».

Σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις είδα έναν άλλον Γέροντα. Αυστηρό και απότομο.

Μια φορά, μέσα στο ιερό άκουσα να επιτιμά έναν από τους πατέρες της Μονής τόσο που μου έκανε κατάπληξη. Τόλμησα και του είπα: «Γέροντα! Όχι κι έτσι!». Μόλις όμως ο μοναχός βγήκε από το πορτάκι του ιερού, γύρισε το πρόσωπό του σε εμένα, με γλυκό χαμόγελο, και τη συνήθη πραότητά του, όπως ήταν πάντα.

Κατάλαβα ότι η συμπεριφορά του ήταν παιδαγωγική από μια ψυχή απαθή. Αυτή η απάθεια του Γέροντα φανερώθηκε πολλές φορές.

Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα. Μετά το Απόδειπνο που γινόταν στο κελί του, ενώ ο ίδιος ξεκινούσε να λέει κάτι, κάποιος από τους πατέρες τον διέκοπτε και άρχιζε να συνομιλεί για άλλα θέματα με τους άλλους πατέρες. Ο Γέροντας Ιάκωβος απαθώς, δεν συνέχιζε τον λόγο του, ούτε εξέφραζε δυσαρέσκεια γι’ αυτή την συμπεριφορά. Άνοιγε το Ωρολόγιο και όπως κάθε βράδυ, διάβαζε την ακολουθία της θείας Μεταλήψεως με χαμηλή και κατανυκτική φωνή: Από ρυπαρών χειλέων, από βδελυράς καρδίας κλπ. Όταν τελείωνε ο αδερφός την συζήτηση, έλεγα στον Γέροντα: «Κάτι μας λέγατε Γέροντα προηγουμένως και δεν ολοκληρώσατε». Τότε συνέχιζε την ομιλία του από κει που είχε σταματήσει: Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω! Το βράδυ μετά την ιατρική εξέταση κατά μόνας, τον ρωτούσα γιατί δεν αντιδρά σε αυτές τις συμπεριφορές. Και εκείνος μου απάντησε: «Αχ παιδί μου Νίκο. Αν χρησιμοποιούσα την εξουσία της ηγουμενικής ράβδου, και ήθελα να επιβάλλω αυτό που θεωρώ σωστό, την επόμενη μέρα θα είχα μείνει μόνος μου στο Μοναστήρι. Γι’ αυτό με ανεξικακία, πραότητα και υπομονή κρατώ εν γνώσει μου αυτή τη στάση, και έτσι πορευόμαστε».

Γνωρίσαμε τον Γέροντα την τελευταία πενταετία της ζωής του κατάφορτο από πείρα και αρετές. Την ψυχική του κατάσταση πιστεύω ότι μόνον ο Άγιός του την γνώριζε. Ο Άγιος Δαβίδ, περίμενε πολλά χρόνια, αιώνες θα λέγαμε, την αδερφή του ψυχή. Τον τέλειο υποτακτικό του. Γι’ αυτό και τον υποδέχτηκε προσωπικά ως τίμιον σκεύος εκλογής.

Τον είλκυσε κοντά του σεβόμενος την ελευθερία του και έγινε ο πραγματικός του Γέροντας και καθηγητής. Του μετάγγισε όλες τις αρετές του με πρώτη την πίστη που είναι η γεννήτρια όλων. Τον πλούτισε με την ελεημοσύνη, την πραότητα και την ταπείνωση. Τον φώτισε με την διάκριση, την διόραση, την προόραση. Τον έκανε μέτοχο του θείου χαρίσματος των ιαμάτων που γεννάται από το επιστέγασμα όλων των αρετών, την αγάπη. Είναι αρκετό ο μαθητής να γίνει όπως ο διδάσκαλός του.

Πιστεύουμε ότι ο Γέροντας μιμήθηκε ακριβώς τη ζωή του Οσίου Δαβίδ. Γι’ αυτό συνεσκιασμένα έλεγε: «Οι άνθρωποι έρχονται στο Μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τον Άγιο Δαβίδ αλλά βλέπουν εμάς» εννοώντας ότι «βλέποντας εμάς» είναι σαν να βλέπουν τον Άγιο.

Ας έχουμε τις ευχές και τη βοήθεια του Αγίου Δαβίδ και του Αγίου Γέροντος Ιακώβου στη ζωή μας.

Όταν περνούμε κάποιον πειρασμό, μια μεγάλη δοκιμασία, τι να κάνουμε;

- Γέροντα, όταν περνούμε κάποιον πειρασμό, μια μεγάλη δοκιμασία, τι να κάνουμε;
- Τι να κάνετε; Υπομονή να κάνετε.
Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν. Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα∙ εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.
Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται ,όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένη αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του . «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν», λέει ο Άγιος Ιάκωβος. Γι’ αυτό να προσευχώμαστε να μας δίνη ο Καλός Θεός υπομονή, ώστε να τα υπομένουμε όλα αγόγγυστα και με δοξολογία.
Η ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι μια συνεχής άσκηση και ο καθένας μας ασκείται με διαφορετικό τρόπο.
Να σκέφτεσθε τι τράβηξε ο Χριστός σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια !
χαρά.
- Γέροντα, πώς αποκτιέται η υπομονή;
- Η υπομονή έχει βάση την αγάπη. «Η αγάπη πάντα υπομένει», λέει ο Απόστολος. Για να υπομείνης τον άλλον, πρέπει να τον αγαπήσης, να τον πονέσης.
Αν δεν τον πονέσης, τον βαριέσαι.

Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου.

Γιὰ τὴν ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν

Γιὰ τὴν ἀπόκτησι τῶν ἀρετῶν, χρειάζεται νὰ ὑπάρχη μία ψυχὴ γενναία καὶ μεγάλη καὶ μία θέλησις, ὄχι ἀσθενὴς καὶ ἁπαλή, ἀλλὰ ἀποφαστικὴ καὶ δυνατή, μὲ σίγουρη προϋπόθεσι, ὅτι ἔχουμε νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ πολλὰ ἀντίθετα καὶ σκληρὰ καὶ ἀκόμη, πρέπει νὰ ἔχουμε καὶ κλίσι ξεχωριστῆ καὶ ἀγάπη πρὸς αὐτές· αὐτὴν τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ ἀποκτήσουμε, ἂν συλλογιζώμαστε, πόσο οἱ ἀρετὲς αὐτὲς ἀρέσουν στὸ Θεὸ καὶ πόσο εἶναι εὐγενεῖς καὶ ἐξαιρετικὲς ἀπὸ μόνες τους καὶ πόσο μᾶς εἶναι ὠφέλιμες καὶ ἀναγκαῖες.
Ἐπειδή, κάθε μας τελειότητα καὶ προκοπή, ἀπὸ αὐτὲς ἔχει καὶ τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος.
Αόρατος Πόλεμος
-Αγ.Νικοδήμου-

Με την γέννησιν του Θεού

Με την γέννησιν του Θεού εν σώματι,
εγεννήθη εις αυτόν τον κόσμον όλος ο Θεός,
όλη η Αλήθεια του Θεού,
όλη η Δικαιοσύνη του Θεού,
όλη η Αγάπη του Θεού,
όλη η Αγαθότης του Θεού,
όλον το Έλεος του Θεού.
Διά τούτο όλοι οι πεινώντες και διψώντες τον Θεόν και την Δικαιοσύνην Αυτού, μέσα εις την πνευματικήν έξαρσιν και την άπειρον χαράν των, χαιρετίζουν όλα τα όντα και όλην την κτίσιν με τον Χριστουγεννιάτικον χαιρετισμόν: Χριστός εγεννήθη!
ενώ από τα Χριστονοσταλγικά βάθη των όντων και της κτίσεως αντηχεί συγκινητική η απάντησις: Αληθώς εγεννήθη!

( Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς)

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ὅλοι ἁπλώνουμε τὰ χέρια γιὰ νὰ πάρουμε, κανένας γιὰ νὰ δώσει. Ὅλοι σκεφτόμαστε πῶς θὰ παρατείνουμε τὴν ἐπίγεια ζωή μας, κανένας πῶς θὰ σώσει τὴν ψυχή του.

Ὅλοι φοβόμαστε τὴν ἐπίγεια δυστυχία, κανένας δὲν τρέμει τὴν αἰώνια κόλαση. Ἄφατη εἶναι ἡ ὀδύνη τῆς ψυχῆς μου γιὰ τὴν πώρωσή μας.
Ὑποφέρω, γιατί καὶ ὅσοι ἀπὸ σᾶς δὲν διαπράττουν τέτοια ἁμαρτήματα, πέφτουν καθημερινὰ στὴν κατάκριση καὶ στὴν καταλαλιά.
Μὲ τοὺς ἄλλους ἀσχολοῦνται, τοὺς ἄλλους κρίνουν, τοὺς ἄλλους καταδικάζουν σὰν ἀμείλικτοι δικαστές. "Ὁ τάδε εἶναι ἀνάξιος γιὰ τὸ ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης", ἀποφαίνονται. "Ὁ δείνα εἶναι ἄσεμνος". "Ἐτοῦτος εἶναι ὑποκριτής" . "Ὁ ἄλλος εἶναι συμφεροντολόγος".
Ἀντί, ὅμως νὰ λυπόμαστε καὶ νὰ μετανοοῦμε γιὰ τὶς δικές μας ἁμαρτίες, κρίνουμε τοὺς συνανθρώπους μας. Ἀκόμα κι ἂν δὲν ἁμαρτάναμε, ἀκόμα κι ἂν εἴχαμε ὅλα τα χαρίσματα τοῦ κόσμου, ἀκόμα κι ἂν ἤμασταν ἀνώτεροι ἀπ' ὅλους τους ἀνθρώπους, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ κρίνουμε κανέναν. «Ἀλήθεια», ρωτάει τὸν καθένα μας, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ποιὸς σ' ἔκανε ἐσένα ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Ποιὸ χάρισμα ἔχεις , ποῦ νὰ μὴν τὸ ἔλαβες ἀπὸ τὸ Θεό; Ἀφοῦ, λοιπόν, τὸ ἔλαβες, γιατί καυχιέσαι σὰν νὰ μὴν τὸ εἶχες λάβει ὡς δῶρο; « ( Ἃ΄ Κορ. 4:7 ) .
«Γι' αὐτό», ξαναλέει ὁ σοφὸς Παῦλος «εἶσαι ἀδικαιολόγητος, ἄνθρωπέ μου, ἐσὺ ποὺ κρίνεις τὸν ἄλλο. Κρίνοντας τὸν ἄλλο, καταδικάζεις τὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό. Γιατί κι ἐσύ, ὁ κριτής, τὰ ἴδια κάνεις.

Ιστολόγιο Τάλαντο : Ο Άγιος Σπυρίδων και τα δύο άλογα

Ιστολόγιο Τάλαντο : Ο Άγιος Σπυρίδων και τα δύο άλογα: http://orthodoxchildrensbooks.com/gr/

Άγιος Παΐσιος – Η φιλαυτία μας στερεί την ειρήνη και την χαρά

– Τί φταίει , Γέροντα , και δεν είμαι πάντοτε ειρηνική;
– Δεν ελευθερώθηκες απο τον εαυτό σου, είσαι σκλάβα στον παλαιό σου άνθρωπο. Κοίταξε να πετάξης τον εαυτό σου, γιατί , αν δεν πετάξης τον εαυτό σου , θα σε πετάξη ο εαυτός σου. Όποιος έχει φιλαυτία , δε μπορεί να έχει ανάπαυση , ειρήνη ψυχής , γιατί δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος. Είναι σα τη χελώνα και το περπάτημά του είναι σα της χελώνας. Βγάζει ελεύθερα το κεφάλι της η χελώνα ; Τον περισσότερο καιρό μένει κλεισμένη στο καβούκι της.

– Τί φταίει , Γέροντα , και δεν είμαι πάντοτε ειρηνική;
– Δεν ελευθερώθηκες απο τον εαυτό σου, είσαι σκλάβα στον παλαιό σου άνθρωπο. Κοίταξε να πετάξης τον εαυτό σου, γιατί , αν δεν πετάξης τον εαυτό σου , θα σε πετάξη ο εαυτός σου. Όποιος έχει φιλαυτία , δε μπορεί να έχει ανάπαυση , ειρήνη ψυχής , γιατί δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος. Είναι σα τη χελώνα και το περπάτημά του είναι σα της χελώνας. Βγάζει ελεύθερα το κεφάλι της η χελώνα ; Τον περισσότερο καιρό μένει κλεισμένη στο καβούκι της.
– Νομίζω , Γέροντα , ότι θεωρητικά πιάνω τον εαυτό μου, στην πράξη όμως …..
– Η εφαρμογή είναι δύσκολη , εκεί ζορίζεται ο παλαιός άνθρωπος. Αν όμως δεν ζορίσουμε φιλότιμα τον παλαιό μας άνθρωπο , θα μας ανατινάξει την πνευματική μας οικοδομή.
– Γέροντα , πώς είναι η κόλαση ;
– Θα σου πώ μια ιστορία που είχα ακούσει. Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση. Ενα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέει : “ Ελα , να σου δείξω την κόλαση ”. Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω απο ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Ολοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι , γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν απο μιά πολύ μακριά κουτάλα , έπαιρναν απο την κατσαρόλα το φαγητό , αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’αυτό άλλοι γκρίνιαζαν , άλλοι φώναζαν , άλλοι έκλαιγαν ….
Μετά άκουσε την ίδια φωνή να του λέει “ Ελα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο ”.
Βρέθηκε τότε σ” ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθοταν γύρω απο ένα τραπέζι ίδιο με το προηγούμενο και στη μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι , γιατί ο καθένας έπαιρνε με τη κουτάλα του φαγητό απο τη κατσαρόλα και τάιζε τον άλλο.
Κατάλαβες τώρα κι εσύ πως μπορείς να ζείς απο αυτή τη ζωή τον Παράδεισο;
Όποιος κάνει το καλό , αγάλλεται , διότι αμείβεται με θεϊκή παρηγοριά. Όποιος κάνει το κακό, υποφέρει και κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση.
Έχεις αγάπη , καλωσύνη;
Είσαι άγγελος και όπου πας ή σταθείς μεταφέρεις τον Παράδεισο.
Έχεις πάθη , κακία;
Έχεις μέσα σου τον διάβολο και όπου πας ή σταθείς , μεταφέρεις την κόλαση.
Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση.

Πηγή: eikonografies.gr

Ο Απόστολος της Κυριακής 11 Δεκεμβρίου 2016

(Κολ. γ´ 4-11)

Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι᾿ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή μας, φανερωθεῖ, τότε κι ἐσεῖς θὰ φανερωθεῖτε μαζί του δοξασμένοι στὴν παρουσία του. ᾿Απονεκρῶστε, λοιπόν, ὅ,τι σᾶς συνδέει μὲ τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν· Τὴν πορνεία, τὴν ἠθικὴ ἀκαθαρσία, τὸ πάθος, τὴν κακὴ ἐπιθυμία καὶ τὴν πλεονεξία, ποὺ εἶναι εἰδωλολατρία. Γιὰ ὅλα αὐτὰ θὰ πέσει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ πάνω σ’ ἐκείνους ποὺ δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν. Σ’ αὐτοὺς ἀνήκατε ἄλλοτε κι ἐσεῖς, ὅταν αὐτὰ τὰ πάθη δυνάστευαν τὴ ζωή σας. Τώρα ὅμως πετάξτε τα ὅλα αὐτὰ ἀπὸ πάνω σας· Τὴν ὀργή, τὸν θυμό, τὴν πονηρία, τὴν κακολογία καὶ τὴν αἰσχρολογία. Μὴ λέτε ψέματα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ἀφοῦ βγάλατε ἀπὸ πάνω σας τὸν παλιὸ ἁμαρτωλὸ ἑαυτό σας μὲ τὶς συνήθειές του. Τώρα πιὰ ἔχετε ντυθεῖ τὸν καινούριο ἄνθρωπο, ποὺ ἀνανεώνεται συνεχῶς σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ δημιουργοῦ του, ὥστε μὲ τὴ νέα ζωή του νὰ φτάσει στὴν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτὴ τὴ νέα κατάσταση δὲν ὑπάρχουν πιὰ ἐθνικοὶ καὶ ᾿Ιουδαῖοι, περιτμημένοι κι ἀπερίτμητοι, βάρβαροι, Σκύθες, δοῦλοι, ἐλεύθεροι· τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅλα καὶ ὁ Χριστὸς τὰ διέπει ὅλα.

 http://synodoiporia.gr

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 11 Δεκεμβρίου 2016 – ΙΑ Λουκά

(Λουκ. ιδ´ 16-24, Ματθ. κβ´ 14)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ῎Ερχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ῾Ο πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ᾿Αγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. Καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. Τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ῎Εξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. Καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· Κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. Καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ῎Εξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴ τὴν παραβολή· «῞Ενας ἄνθρωπος ἑτοίμασε μεγάλο δεῖπνο καὶ κάλεσε πολλούς. ῞Οταν ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ δείπνου, ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ πεῖ στοὺς καλεσμένους· “ἐλᾶτε, ὅλα εἶναι πιὰ ἕτοιμα”. Τότε ἄρχισαν, ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο, νὰ βρίσκουν δικαιολογίες· ῾Ο πρῶτος τοῦ εἶπε· “ἔχω ἀγοράσει ἕνα χωράφι καὶ πρέπει νὰ πάω νὰ τὸ δῶ· σὲ παρακαλῶ, θεώρησέ με δικαιολογημένον”. ῎Αλλος τοῦ εἶπε· “ἔχω ἀγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια καὶ πάω νὰ τὰ δοκιμάσω· σὲ παρακαλῶ, δικαιολόγησέ με”. Κι ἕνας ἄλλος τοῦ εἶπε· “εἶμαι νιόπαντρος καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ ἔρθω”. Γύρισε ὁ δοῦλος ἐκεῖνος καὶ τὰ εἶπε αὐτὰ στὸν κύριό του. Τότε ὁ οἰκοδεσπότης ὀργισμένος εἶπε στὸν δοῦλο του· “πήγαινε γρήγορα στὶς πλατεῖες καὶ στοὺς δρόμους τῆς πόλης καὶ φέρε μέσα τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀνάπηρους, τοὺς κουτσοὺς καὶ τοὺς τυφλούς”. ῞Οταν γύρισε ὁ δοῦλος τοῦ εἶπε· “κύριε, αὐτὸ ποὺ πρόσταξες ἔγινε καὶ ὑπάρχει ἀκόμη χῶρος”. Εἶπε πάλι ὁ κύριος στὸν δοῦλο· “πήγαινε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη στοὺς δρόμους καὶ στὰ μονοπάτια κι ἀνάγκασέ τους νὰ ἔρθουν, γιὰ νὰ γεμίσει τὸ σπίτι μου· γιατὶ σᾶς βεβαιώνω πὼς κανένας ἀπὸ κείνους ποὺ κάλεσα δὲν θὰ γευτεῖ τὸ δεῖπνο μου”. Γιατί, πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί».

 http://synodoiporia.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙA΄ ΛΟΥΚΑ – 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016

 imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιδ΄ 16-24, Ματθ. κβ΄ 14)

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, περιγράφεται στή σημερινή παραβολή σάν μεγάλο συμπόσιο στό ὁποῖο καλοῦνται νά λάβουν μέρος ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ἐν τούτοις οἱ καλεσμένοι δέν ἀνταποκρίνονται στήν πρόσκληση προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες παρμένες ἀπό τήν καθημερινή ζωή: τό χωράφι, τά πέντε ζεύγη βοδιῶν καί ὁ γάμος -δικαιολογίες προερχόμενες ἀπό τήν ἄψυχη φύση, ἀπό τό ζωϊκό βασίλειο καί ἀπό τόν ἀνθρώπινο κόσμο-προβάλλονται σάν ἐμπόδια γιά τή συμμετοχή στό μεγάλο συμόσιο. Αὐτά πού ἔδωσε ὁ Θεός σάν δῶρα στόν ἄνθρωπο ἐμποδίζουν τήν ἀνταπόκριση του στό θεῖο προσκλητήριο!

Καί αὐτό συμβαίνει ὅταν δέν γίνεται ἡ σωστή ἱεράρχηση στά ἁγαθά ἤ στίς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς. Ὅλα τά πράγματα ἔχουν τή θέση τους καί ὅλα τά ἔδωσε ὁ Θεός ὄχι ὅμως μέ σκοπό νά τά ὑποτιμοῦμε, νά τά φθείρουμε, νά τά ἐκμηδενίζουμε, οὔτε καί νά τά κάνουμε ἀπόλυτους κυρίαρχους, σέ τρόπο ὥστε νά γίνουμε δοῦλοι σ’ αὐτά˙ τά πάντα δόθηκαν γιά νά βρίσκονται στή σωστή τους τοποθέτηση, ἱεραρχημένα σέ σχέση πρός τόν Θεό.

Τό χωράφι, τά ζεύγη βοδιῶν καί ὁ γάμος εἶναι τρεῖς ἀπό τίς πολλές πιθανές περιπτώσεις πού μποροῦν νά κρατήσουν τόν ἄνθρωπο μακρυά ἀπό τό θεῖο προσκλητήριο. Θά μποροῦσε νά προσθέσει κανείς κι ἄλλες παρμένες περιπτώσεις ἀπό τή σημερινή ζωή: τό ἐργοστάσιο, τά μηχανήματα, τό αὐτοκίνητο, οἱ δεσμοί, οἱ ἐπαγγελματικές ἀσχολίες, ὅλα αὐτά δημιουργοῦν μέσα στόν ἄνθρωπο τήν ἐντύπωση ὅτι εἶναι αὐτάρκης καί παντοδύναμος κι ἔτσι ἀρνεῖται τή συμμετοχή του στό τραπέζι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τήν ἀρνεῖται εἴτε μέ τήν ἀδιαφορία του εἴτε μέ τήν ἐπιθετική του στάση εἴτε μέ τήν εἰρωνική του διάθεση.

Τό τραπέζι τῆς θείας ἀγάπης εἶναι ἔτοιμο, ὁ Θεός στέλνει τούς δούλους του, τούς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, νά καλέσουν ὅλες τούς ἄνθρώπους γιά νά προσέλθουν μετανιωμένοι καί ταπεινωμένοι γιά νά γευθοῦν τά ἀγαθά τά ἄφθαρτα, νά κοινωνήσουν τοῦ σώματος καί τοῦ αἴματος Τοῦ Χριστοῦ, νά ἀποκτήσουν θά λέγαμε «μετοχές» στό μελλοντικό κόσμο τῆς ἀναστάσεως. Κι οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές συνεπαρμένοι ἀπό τήν ἐπιτυχία τους, τήν ἐπιστημονική, τήν οἰκονομική, τήν κοινωνική, δικαιολογοῦνται, ὄχι βέβαια σέ κανένα ἄλλον, ἀλλά μέσα στή συνείδησή τους, ὅτι κάποια ἐργασία σπουδαιότερη, κάποια συνάντηση, ἡ δοκιμή ἑνός καινούργιου μηχανήματος, ἡ ὑπογραφή ἑνός συμβολαίου, ἡ γνωριμία κάποιου προσώπου ἤ κάτι ἄλλο παρόμοιο, δέν τούς ἐπιτέπει ν’ ἀσχοληθοῦν μέ τό προσκλητήριο τοῦ Θεοῦ.

Πρέπει ὅμως νά προσέξουμε ἰδιαίτερα στό ἑξῆς σημεῖο ἀπό τή διήγηση τῆς παραβολῆς: Ἡ ἄρνηση τῶν καλεσμένων δέν σήμαινε καί τή ματαίωση τοῦ μεγάλου δείπνου. Τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πραγματοποιεῖται μέσα στόν κόσμο, μέσα στήν ἱστορία, παρά τίς ἀρνήσεις τῶν ἀνθρώπων. Ὅσοι ἀρνοῦνται δέν ματαιώνουν τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἁπλῶς ἀποκλείουν τόν ἑαυτό τους ἀπό τή χαρά τῆς σωτηρίας. Ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός ἀλλά συγχρόνως καί δίκαιος.

Ἡ παραβολή τοῦ μεγάλου δείπνου θέλει νά μᾶς στρέψει τήν προσοχή σέ μερικές ἀλήθειες πού ἴσως καμμία φορά τίς λησμονοῦμε πρός μεγάλη ζημία μας:

1. Τά διάφορα ἀγαθά πού ἔχουμε εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ˙ ἄς μήν ἀγνοήσουμε τό δωρητή καί χρησιμοποιήσουμε αὐτά τά δῶρα του σάν ἐμπόδια γιά τό σωτηριολογικό του

ἔργο, τό ὁποῖο συντελεῖται μέσα στήν ἱστορία διά τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ καί ὁλοκληρώνεται διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεώς Του καί διά τῆς Ἐκκλησίας.

2. Μέ τήν ἄρνησή μας νά δεχτοῦμε τή Θεία πρόσκληση γιά τό δεῖπνο τῆς Βασιλείας, για τή θεία κοινωνία, γιά τά ἄφθαρτα καί αἰώνια ἀγαθά, δέν ματαιώνουμε τό ἔργο τοῦ Θεοῦ ἀλλά μόνο τή δική μας σωτηρία. Ὁ Θεός συνεχίζει νά πραγματοποιεῖ τό σχέδιο τῆς ἀγάπης του καί παρά τή δική μας ἄρνηση.

3. Ὁλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι «κλητοί» δηλ. καλεσμένοι ἀπό τόν Θεό στή χαρά τοῦ δείπνου του. Ὅσοι δέχονται τήν πρόσκληση, αὐτοί εῖναι οἱ «ἐκλεκτοί». Τό νά ἀνήκει κανείς στούς ἐκλεκτούς ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἴδιο, ἀπό τήν ἀμεση ἀπόφασή του, ἀπό τό ἀνεπιφύλακτο ΝΑΙ στή θεία ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας, ὁ ὁποῖος περιμένει στό αἰώνιο δεῖπνο τῆς Βασιλείας του ὅλους μας. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως