Νατάσα Κεσμέτη
ΠΟΛΥ ΗΣΥΧΟΣ ἄνθρωπος. Τήν πρώτη φορά πού μᾶς μίλησε ἦταν ὅταν ἦρθε καί μᾶς ζήτησε νά κάνουμε κάτι μέ τή Σίλκυ πού ἐνοχλοῦσε τά βράδια τήν γυναίκα του. Ἡ Σίλκυ ἦταν ὁ σκύλος μας πού γαύγιζε στίς σκιές, στά πετούμενα καί ἔτρεχε πάνω-κάτω στήν αὐλή. Ἡ κρεβατοκάμαρά τους ἔβλεπε στόν ἀκάλυπτο. Τήν πυρόξανθη Σίλκυ τήν ἄκουγαν, ἰδίως τά καλοκαιρινά βράδια, ὅταν ἔστρωναν νά κοιμηθοῦν στό μπαλκόνι τους. Ἀκόμα τότε, δηλαδή μέσα στά 1980, οἱ ληστεῖες καί οἱ μαφίες δέν εἶχαν κατατρομάξει τόν κόσμο.
Ἦταν πολύ ἥσυχος ἄνθρωπος. Μόνον ἡ γυναίκα του ἀκουγόταν, ἀλλά ὁ τόνος τῆς φωνῆς της πληροφοροῦσε λάθος. Οὔτε σκληρή, οὔτε κακότροπη ἦταν. Εἶχε ὑπεύθυνη θέση κάπου καί μᾶλλον γύριζε σπίτι της ξεθεωμένη. Φαίνεται πώς καί οἱ δύο ἀγαποῦσαν τήν ἡσυχία, ἀλλά, ὡς συνήθως, τά χαρίσματα δέν φαίνονται, καί κυρίως αὐτά πού ἀνήκουν στούς «ἁπλούς καί καθημερινούς ἀνθρώπους». Φανερώνουν τίποτα αὐτές οἱ ἀραχνιασμένες λέξεις; Ὅπως καί ἡ ἄλλη: συνηθισμένοι, δηλώνουν μάλλον τήν ἀφηρημάδα τῶν παρατηρητῶν καί τήν ἀδιαφορία τους. Δηλαδή τήν ἀφηρημάδα καί τήν ἀδιαφορία τῶν περισσότερων ἀπό μᾶς. Τό ἀκριβέστερο θά ἦταν: ὅλων μας.
Ὅταν πέθανε ξαφνικά ἐκεῖνος, νέος ἀκόμα, ἔγινε γνωστός ὁ θησαυρός του καί σέ μᾶς, τούς γείτονες. Τό μακροχρόνιο μεράκι του, τό μέγεθος τῆς ὑπομονῆς καί τοῦ ἐνδιαφέροντος του, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ θησαυρός: μιά τεράστια συλλογή ἀπό κάθε λογῆς χειροποίητητες σφραγίδες ξυλόγλυπτες ἤ σκαλισμένες σέ ἄλλα ὑλικά. Ἐξαιρετικά μεγάλες ἀλλά καί σέ μέγεθος δαχτυλήθρας. Παμπάλαιες, μαυρισμένες, χτυπημένες, ἴσως καί μισοκαμένες πού ὅμως ἔβρισκε τρόπους νά τίς ἀποκαθιστᾶ καί νά τίς συντηρεῖ. Διαβάσαμε ξαφνιασμένοι:
Το Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014 έφυγε ξαφνικά από τη ζωή το εκλεκτό μέλος του Σωματείου των Φίλων του Νομισματικού Μουσείου, ο συλλέκτης Φρίξος Πι.
Ὁ Φρίξος Πι. ήταν μέλος μας από το 2002, άνθρωπος καλλιεργημένος, λάτρης της ιστορίας και της παράδοσης, φανατικός συλλέκτης παλαιών αντικειμένων καθημερινής χρήσης (σφραγίδες άρτου, κλειδιά, νομίσματα κ. ά.) και άριστος γνώστης της ιστορικής τους αξίας, μιλούσε πάντα γι’ αυτά με αγάπη και περηφάνια.
Ήταν άνθρωπος ευγενικός, δραστήριος , δημιουργικός και ακούραστος, πανταχού παρών στις εκδηλώσεις του Σωματείου, στις εκδρομές, στις διαλέξεις, στους αρχαιολογικούς περιπάτους με τον καλό το λόγο για όλους και για όλα και πάντα με το χαμόγελο στο καλωσυνάτο πρόσωπό του.
Είναι μια μεγάλη απώλεια για μας. Πραγματικά θα μας λείψει το αμείωτο ενδιαφέρον του για τις διαχρονικές αξίες της ζωής, η αρχαιογνωσία του, ο ενθουσιασμός του και η αγάπη του για την παράδοση, την ιστορία του τόπου μας, τα αρχαία μνημεία και τέχνεργα.
Την πλούσια συλλογή του σφραγίδων άρτου μπορεί κανείς να θαυμάσει στο Μουσείο Άρτου των Αλευρόμυλων Λούλη στο Κερατσίνι. Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου εκφράζουν ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένειά του
Εἶχε φροντίσει λοιπόν νά χαρίσει τίς Εὐχαριστιακές Σφραγίδες του, πού δέν ἦταν τό μόνο του μεράκι. Ὁ συλλεκτικός του ἐνθουσιασμός ἐπεκτεινόταν καί σέ πολλά ἄλλα πράγματα μέσα σέ θαυμάσιες βιτρίνες, τόσο πού τό σπίτι τους ἦταν ἕνα μικρό, ἀφανές, μουσεῖο. Τίποτα ὡστόσο δέν ἀγαποῦσε ὅσο τίς σφραγίδες. Θά μποροῦσε νά ἰσχύσει γι’ αὐτόν ὁ λόγος τοῦ Ἄγγλου ζωγράφου Eliot Hodgkin πώς τόν ἐνδιέφεραν ἐκεῖνα πού κανείς δέ γυρίζει νά δεῖ δυό φορές. Ἀλλά μάθαμε πώς ἐκεῖνος εἶχε δώσει κάποτε μιάν ἄλλη ἐξήγηση: ἡ μάνα του τόν ἔβγαλε ἀπό τήν πυρκαγιά τῆς Σμύρνης καί, ἀνάμεσα στά ἐλάχιστα πού πρόλαβε νά πάρει ἀπό τό σπίτι τους, ἦσαν δυό πανάρχαιες ὅσο καί ἀσυνήθιστες ξυλόγλυπτες σφραγίδες. Οὔτε εἰκόνες, οὔτε χρυσαφικά, οὔτε ροῦχα, οὔτε τίποτα ἄλλο, ἐκτός ἀπό τό ἐγχάρακτο πάνω τους Ἰησοῦς Χριστός Νικᾷ. Ἰσχυριζόταν πώς αὐτές τούς ἔσωσαν κι ἀπό τίς φλόγες κι ἀπό τή σφαγή.
