Ο ΑΦΘΑΣΤΟΣ

 

Όταν κάποτε οι Φαρισαίοι και οι αρχιερείς έστειλαν υπηρέτες για να πιάσουν το Χριστό, κανένας δεν τόλμησε να απλώσει χέρι επάνω Του. « Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος »( Ιω. ζ’, 45-46). Ενθουσιάστηκαν τόσο οι υπηρέτες από τα λόγια του Κυρίου, που τους είπαν ότι, δεν έχει μιλήσει ποτέ έτσι άνθρωπος όπως αυτός ο άνθρωπος. Ποιος λοιπόν μπορεί να πει για τον εαυτό του ή για κάποιον άλλον, ότι αυτός μιλάει καλλίτερα από το Χριστό;

Δυστυχώς όμως, όπως τότε τα λόγια του Κυρίου δεν άρεσαν στους Φαρισαίους, έτσι και μεταγενέστερα δεν αρέσουν σε πολλούς άλλους. Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά στον Τιμόθεο, « ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται »( Β’ Τιμ. δ’, 3-4). Δεν είναι λοιπόν σωστό ένας πιστός, να μη υψώνει το Χριστό που λέει την αλήθεια, αλλά να υψώνει άλλους που λένε παραμύθια.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ

  

α) Ναι μεν είναι ωραίο να πιστεύει και να αισθάνεται κανείς ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του, αλλά πρέπει να γνωρίζει και τη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου, « μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε »(Φιλ. β’, 12).

β) Ναι μεν είναι ωραίο να λένε κάποιοι ότι είναι μαθητές του Χριστού, αλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι ο Χριστός είπε στους Μαθητές Του, « ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις »( Ιω. ιγ’, 35).

γ) Ναι μεν είναι ωραίο να λένε κάποιοι ότι, « ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν »( Ιω. α’,13 ), αλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι, « Πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ, ὅτι σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει· καὶ οὐ δύναται ἁμαρτάνειν, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται »( Α’ Ιω. γ’, 9).

δ) Ναι μεν είναι ωραίο να λέει κάποιος ότι αγαπάει το Χριστό, αλλά πρέπει να γνωρίζει ότι ο Χριστός είπε, « ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με »( Ιω. ιδ’, 21).

ε) Ναι μεν είναι ωραίο να λένε κάποιοι ότι είναι φίλοι του Χριστού, αλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι ο Χριστός είπε στους Μαθητές Του, «ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν » (Ιω. ιε’, 14).

στ)  Υπάρχουν και  άλλα ναι μεν, αλλά, αλλά  είναι πολλά.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Κρίματα Θεου

  Ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος βυθίζοντας κάποια φορὰ βαθιὰ τὴ σκέψη του στοῦ Θεοῦ τὴν κρίση ζήτησε νὰ μάθει:

«Κύριε, εἶπε, πῶς μερικοὶ ζοῦν λίγα χρόνια καὶ πεθαίνουν, ἐνῷ ἄλλοι φτάνουν στὰ βαθιὰ γεράματα; Γιατὶ κάποιοι ζοῦν μέσα στὴ φτώχεια καὶ ἄλλοι πλουτίζουν; Καὶ πῶς συμβαίνει ἄδικοι νὰ πλουτίζουν καὶ δίκαιοι ἄνθρωποι νά᾿ναι φτωχοί;»

Ἄκουσε τότε μιὰ φωνὴ νὰ τοῦ λέει:

«Ἀντώνιε, τὸν ἑαυτό σου πρόσεχε. Αὐτὰ εἶναι κρίματα Θεοῦ καὶ δὲν σοῦ συμφέρει νὰ τὰ μάθεις».

Γεροντικό

Ο ΛΑΜΠΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

 

Όταν ένας βλέπει ένα λαμπτήρα φωτισμένο και δε γνωρίζει από ηλεκτρολογία, μπορεί να νομίσει ότι ο λαμπτήρας αυτός φωτίζει από μόνος του. Έτσι και όταν ένας βλέπει την εικόνα ενός Αγίου που λάμπει το πρόσωπό του και δε γνωρίζει από θεολογία και αγιολογία, μπορεί να νομίσει ότι ο Άγιος αυτός είναι αυτόφωτος. Στην πρώτη περίπτωση τις λάμπες τις ανάβει το φως και στη δεύτερη το Φως είναι ο Χριστός. Είναι Αυτός που όπως είπε ο Ίδιος είναι, « ὁ περιπατῶν ἐν μέσῳ τῶν ἑπτὰ λυχνιῶν τῶν χρυσῶν » (Απ. β’, 1). Δεν είναι δυνατόν να φωτίζει η λάμπα το φως, αλλά το φως φωτίζει τη λάμπα, όπως και ο υμνωδός παρουσιάζει τον Πρόδρομο να διερωτάται, « Πῶς φωτίσει ὁ λύχνος τό Φῶς; Πῶς χειροθετήσει ὁ δοῦλος τόν Δεσπότην »; Προσοχή λοιπόν σε αυτόφωτα φώτα που δεν έχουν το φως του Χριστού, όπως το έχουν οι άγιοι, « αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός »(Β’ Κόρ. ια’, 1 4).

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΚΡΑ

 

Μακριά από τα άκρα, γιατί τα άκρα είναι μακριά από το Θεό. Σωστά έχει λεχθεί ότι τα άκρα είναι των δαιμόνων. Ποια όμως είναι τα άκρα; Πολλά μπορεί να πει κανείς, αλλά εδώ ας αναφέρουμε μόνο τα παρακάτω.

α) Η χαλαρή δικαιοσύνη είναι ένα άκρο της δικαιοσύνης ενώ η άκρα δικαιοσύνη είναι ένα άλλο άκρο αυτής η οποία μάλιστα έχει χαρακτηρισθεί ως άκρα αδικία.

β) Η αλόγιστη αυστηρή νηστεία είναι ένα άκρο της νηστείας η οποία μπορεί να οδηγήσει σε λιμοκτονία ενώ η χαλάρωση αυτής είναι ένα άλλο άκρο η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πολυφαγία και να βλάψει την υγεία.

γ) Η απόρριψη των Αγίων είναι ένα άκρο της ευσέβειας η οποία οδηγεί σε ασέβεια ενώ η θεοποίηση και λατρεία αυτών είναι ένα άλλο άκρο που οδηγεί σε εωσφορική διάσταση.

δ) Συμπερασματικά, η δικαιοσύνη, η νηστεία και η ευσέβεια, που αναφέρθηκαν προηγουμένως, αποτελούν το κέντρο ενώ οι παράπλευρες αποκλίσεις τους αποτελούν τα άκρα. Ειδικά για τα άκρα της ευσέβειας απαιτείται μεγάλη προσοχή, γιατί η ευσέβεια είναι μεγάλο μυστήριο σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « καὶ ὁμολογουμένως μέγα ἐστὶ τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ »(Α’ Τιμ. γ’, 16).

ε) Μακριά λοιπόν από τα άκρα, γιατί αυτά ως άλλη φυγόκεντρη δύναμη απομακρύνουν από το Χριστό που είναι το κέντρο. Στροφή προς το Χριστό ο Οποίος, ως άλλη κεντρομόλος δύναμη, έλκει προς Αυτόν όλους σύμφωνα με τα λόγια Του, « κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν » ( Ιω. ιβ’, 32). Γένοιτο.

  Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Ο Χριστός  είναι κοντά σου και χτυπάει στην καρδιά σου.

Άνοιξέ την  να τον δεις, και θα δεις πως θα χαρείς.

Ποιος μπορεί να βγει μπροστά Του μπρος στην τόση ομορφιά Του;

Όλοι φθείρονται στη γη απ’ τα πόδια ως την κορφή.

Ο Χριστός πια δεν πεθαίνει κι’ ούτε τίποτα παθαίνει.

Είναι Αυτός που πάντα ζει και χαρίζει τη ζωή.

Ότι έχεις που αξίζει ο Χριστός σου το χαρίζει.

Μην ακούς αυτά που λένε όσοι είναι πλανεμένοι.

Και αυτοί, αν το θελήσουν και την πλάνη τους αφήσουν,

το Χριστό θα δουν κοντά τους να χτυπάει στην καρδιά τους.

Και πώς όχι αφού ο Ίδιος είπε, « ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου  το αίμα  εν εμοί  μένει,  καγώ εν αυτώ »( Ιω. στ’, 56 ).

 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

29 Αυγούστου

Η 29η Αυγούστου είναι αφιερωμένη στη φυσιογνωμία Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από τον Ηρώδη. Ο Ιωάννης είναι εκείνος για τον οποίο ο Κύριος είπε ότι άλλος σαν αυτόν δε γεννήθηκε από γυναίκα στη γη. Και πράγματι η ζωή του Ιωάννη υπήρξε κάτι το μοναδικό στην ιστορία. Κατά πρώτον η γέννηση του υπήρξε τόσο απίθανη ώστε και αυτός ο πατέρας του Ζαχαρίας δεν πίστεψε. Αποτέλεσμα ήταν να μείνει βουβός μέχρι τη στιγμή που κλήθηκε να αναγράψει το όνομα του παιδιού σε πινακίδιο.

Το όνομα Ιωάννης σημαίνει δώρο του Θεού, και πράγματι ο Ιωάννης ήταν θεοδώρητος. Η ενδυμασία του όσο και η τροφή του ήταν απλή και λιτή. Φορούσε χιτώνα από τρίχες καμήλας και ζώνη στη μέση του. Τρεφόταν δε με ακρίδες, δηλαδή με βλαστάρια από διάφορα αγριόχορτα και μέλι άγριο που εύρισκε μέσα στα σπλάχνα των κορμών των δένδρων. Ο Ιωάννης όλως ιδιαιτέρως ήταν πολύ ταπεινός ώστε, ενώ ζούσε σαν επίγειος άγγελος, εν τούτοις είπε για το Χριστό ότι δεν είμαι άξιος να λύσω τον ιμάντα των υποδημάτων Του. Έτυχε δε της μεγάλης τιμής να βαπτίσει το Λόγο του Θεού, τον Οποίον όλοι οι άλλοι προφήτες τον αντίκρισαν μόνο μέσω των συμβόλων και οραμάτων. Ο Ιωάννης αντίθετα, αξιώθηκε να θέσει το χέρι του στην κεφαλή του Δεσπότου, και να ζήσει τη Θεοφάνεια του Τριαδικού Θεού στον Ιορδάνη ποταμό, στη βάπτιση του Κυρίου. Ο Ιωάννης είναι ο συνδετικός κρίκος της προ Χριστού και μετά Χριστό εποχής, και ο τελευταίος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης.

Όμως αυτός ο Ιωάννης ο Πρόδρομος είχε μαρτυρικό τέλος εξ αιτίας του μίσους μιας γυναίκας εναντίον του, επειδή έκανε έλεγχο στα ηθικά της παραπτώματα. Αυτή ήταν η Ηρωδιάδα που ζούσε παράνομα με τον Ηρώδη, η οποία συμβούλεψε την κόρη της να ζητήσει την κεφαλή του Προδρόμου σε πινάκιο. Αυτό έγινε όταν ο Ηρώδης υποσχέθηκε να της χαρίσει ό, τι του ζητήσει μέχρι το μισό βασίλειο του. Έτσι ο Ηρώδης, αν και λυπήθηκε πάρα πολύ, όμως για τους όρκους που είχε δώσει και για να μη εκτεθεί στους συνδαιτυμόνας του ως επίορκος, δεν θέλησε να αθετήσει την υπόσχεση του. Αμέσως έστειλε δήμιο και διέταξε να φέρει την κεφαλή του Ιωάννη. Εκείνος πήγε, τον αποκεφάλισε στη φυλακή, έφερε την κεφαλή του σε πινάκιο και την έδωσε στην κόρη και η κόρη στη μητέρα της. Όταν άκουσαν οι μαθητές του Ιωάννη το θλιβερό γεγονός, ήλθαν και πήραν το νεκρό σώμα του και το έβαλαν στο μνημείο.

Επειδή το απαίσιο αυτό έγκλημα ήταν καρπός μέθης, η Εκκλησία όρισε νηστεία κατά την ημέρα αυτή, την οποία σέβονται όλοι οι Χριστιανοί. Αλλά δεν είναι μόνο η νηστεία, γιατί η Εκκλησία τίμησε τον Πρόδρομο και με πολλούς άλλους τρόπους. Χαρακτηριστικό είναι το ότι στο τέμπλο των ναών ευρίσκεται πάντοτε ο Πρόδρομος Ιωάννης παραπλεύρως του Κυρίου τον Οποίον υποδεικνύει στους ανθρώπους να πιστέψουν για να σωθούν. Γένοιτο.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΑΥΤΟΥ ΑΚΟΥΕΤΕ

Αυτές οι δύο λέξεις δεν είναι ανθρώπινες. Έχουν ειπωθεί προφορικώς από τον Ίδιο το Θεό ως μία σωτήρια εντολή προς τους ανθρώπους η οποία αποσκοπεί στην απελευθέρωση αυτών από την πλάνη και τις παγίδες του πονηρού με όργανα ψευτοδιδασκάλους. Αυτά τα λόγια του Θεού τα άκουσαν οι τρεις μαθητές στο όρος Θαβώρ, όταν « νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε » (Ματ. ιζ’, 5 ). Ο Μωυσής αναφέρεται στο θέμα αυτό της υπακοής με τα εξής προφητικά λόγια, « προφήτην ἀναστήσω αὐτοῖς ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν, ὥσπερ σέ, καὶ δώσω τὰ ρήματα ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ, καὶ λαλήσει αὐτοῖς καθ᾿ ὅτι ἂν ἐντείλωμαι αὐτῷ· καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὃς ἐὰν μὴ ἀκούσῃ ὅσα ἂν λαλήσῃ ὁ προφήτης ἐκεῖνος ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ἐκδικήσω ἐξ αὐτοῦ »( Δευτ. ιη’, 18-19 ). Είναι λοιπόν φοβερό να μη ακούει ο άνθρωπος τα λόγια του Υιού του Θεού τα οποία αποσκοπούν στη σωτηρία του. Ο Ίδιος ο Κύριος με πολλή συγκατάβαση, κατά κάποιο τρόπο, εκφράζει παράπονο λέγοντας, «Τί δέ με καλεῖτε Κύριε Κύριε, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ λέγω;»(Λουκ. στ’. 46). Βεβαίως είναι καλό να ονομάζει κανείς το Χριστό Κύριο, γιατί είναι. Είναι καλό να μιλάει γι’ Αυτόν και για τους Αγίους Του. Είναι καλό να τιμάει και να προβάλλει τις Άγιες Εικόνες. Όμως δεν είναι καθόλου καλό, ενώ κάνει όλα αυτά και άλλα πολλά, να μη ακούει τη φωνή του Θεού που λέει για τον Υιόν Του, « αὐτοῦ ἀκούετε ». 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ

 

Όταν ένας πατέρας κρατάει στα χέρια το παιδάκι του και το σηκώνει ψηλά πάνω από το κεφάλι του, το παιδί φοβάται λίγο, επειδή βρίσκεται σε κάποιο ύψος και όχι μήπως το πετάξει ο πατέρας του, που γνωρίζει πόσο το αγαπάει. Φοβάται, δηλαδή το παιδί εκεί που δεν υπάρχει φόβος. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο, αν τον βάλουμε ως μικρό παιδί στα χέρια του Θεού. Η διαφορά είναι στο ότι ο άνθρωπος, δε φοβάται μόνο από τις δύσκολες καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται, όταν βεβαίως βρίσκεται, αλλά και από το ότι αμφιβάλει για την αγάπη   του  Θεού. Νομίζει ότι θα τον πετάξει  ο Θεός στο κενό. Έτσι φοβάται και αυτός εκεί που δεν υπάρχει φόβος. 

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΣ

 
 

Είναι σωστό να λέει κάποιος, εγώ είμαι αυτός που είμαι και δε διορθώνομαι; Αν αυτός που λέει αυτό δεν πιστεύει στο Χριστό, έχει ελαφρυντικό. Αν όμως το λέει ένας πιστός, όπως και να το εννοεί, δεν πρέπει να το ξαναπεί γιατί: α) Αν εννοεί ότι ο ίδιος δε μπορεί να διορθωθεί, δεν είναι σωστό, γιατί στηρίζεται στις δικές του αδύναμες δυνάμεις. β) Αν εννοεί ότι δε θέλει να διορθωθεί, δεν είναι σωστό, γιατί μπορεί τώρα να μη θέλει, αλλά μελλοντικά να θελήσει. γ) Αν εννοεί ότι ούτε ο Χριστός μπορεί να τον διορθώσει, δεν είναι σωστό, γιατί προσβάλλει τον Ίδιο το Θεό. δ) Αν εννοεί ότι ούτε άλλοι έχουν διορθωθεί, δεν είναι σωστό, γιατί τον διαψεύδουν χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων που διορθώθηκαν.

 

 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ποιος είναι ο σπουδαιότερος λόγος για τον οποίον ο άνθρωπος πρέπει να δοξάζει το Θεό και γιατί;

Εκτός των άλλων λόγων τους οποίους μπορεί να αναφέρει κανείς,  που και αυτοί  βεβαίως είναι σπουδαίοι, ο σπουδαιότερος  λόγος για τον οποίον ο άνθρωπος πρέπει να δοξάζει το Θεό είναι το ότι αυτό είναι άξιο και δίκαιο. Είναι άξιο και δίκαιο, γιατί ο Θεός είναι η αξία των αξιών (valor valorum). Η δόξα ανήκει μόνο στο Θεό και ο Ίδιος ο Θεός είπε, « εγώ Κύριος ο Θεός, τούτό μου εστι το όνομα· την δόξαν μου ετέρῳ ου δώσω ουδέ τας αρετάς μου τοις γλυπτοίς »( Ησ. μβ’, 8). Τους ανθρώπους που δοξάζουν το Θεό θα τους δοξάσει   ο  Θεός, σύμφωνα με  τα λόγια Του, « τους δοξάζοντάς με δοξάσω »( Α’ Βασ. β’, 30). Είναι άξιο και δίκαιο να δοξάζει ο  άνθρωπος το  Θεό, γιατί ό, τι υπάρχει εκτός του Θεού είναι δημιούργημα Αυτού και κανένα από αυτά δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα του Θεού, και όπως είναι γνωστό, «Ουκ ελάτρευσαν, τη κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν κτίσαντα… ».     Όταν ένας καλλιτέχνης δημιουργεί ένα καλλιτέχνημα,  δεν είναι  άξιο και δίκαιο να επαινείται αυτός  ο καλλιτέχνης  για το έργο του; Ασφαλώς ναι.  Δόξα λοιπόν, τιμή, προσκύνηση, λατρεία, αίνος, έπαινος, ευχαριστία  στον Θεό και Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, στον Υιό Του τον Μονογενή τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και στο Πνεύμα το Άγιον « το εκ του Πατρός εκπορευόμενον και εν Υιώ αναπαυόμενον», Τριάς Αγία, δόξα Σοι. Αλληλούια. 

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.

 

Οι δαίμονες για να έχουν το πάνω χέρι στην καρδιά του ανθρώπου δεν παρουσιάζονται ως εχθροί, αλλά ως φέροντες δώρα σ’ αυτή. Έτσι ο άνθρωπος εξαπατάται και, όταν τα δέχεται, τότε βιώνει τη σατανική δράση των δαιμόνων μέσα του.  Αυτό θυμίζει  το, « φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Τα λόγια αυτά, όπως είναι γνωστό, τα είπε ο Λαοκόων στους Τρώες για να αποτρέψει το στήσιμο του δούρειου ίππου στην Τροία τον οποίον θα έφερναν οι Έλληνες, τάχα ως δώρο. Και βέβαια η Τροία έπαθε αυτό που έπαθε. Οι καρδιές όμως των πιστών ελπίζουν στην τελική απελευθέρωσή τους από τις πλάνες του πονηρού, γιατί έχουν ελευθερωτή τον Υιόν του Θεού. Όσο και να προσπαθεί ο άνθρωπος να φυλάει την καρδιά του, « ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων » (Ψ. 126, 1). Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο φυλάσσων πρέπει να κοιμάται και να μη αγρυπνεί, γιατί αυτό είναι άλλο δώρο των Δαναών, στην προκειμένη περίπτωση των δαιμόνων. Η Γραφή περί αυτού είναι σαφής όπως φαίνεται στα παρακάτω χωρία: « πάσῃ φυλακῇ τήρει σὴν καρδίαν »(Παρ. δ’, 23). « δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν,»  ( Παρ.κγ’, 26). Έτσι, μακριά από την καρδιά τα δώρα των δαιμόνων και, «εάν πνεύμα του εξουσιάζοντος αναβή επί σε, τόπον σου μη αφής » (Εκκλ. ι´,4).

Τι είναι καλό να γνωρίζει ο εξομολογούμενος

Ο κάθε εξομολογούμενος, δηλαδή ο προσερχόμενος στο γνωστό Μυστήριο της Εκκλησίας, καλό είναι να γνωρίζει, μεταξύ των άλλων που μπορεί να αναφέρει κανείς, και τα παρακάτω:

α) Ο Πνευματικός είναι ο μόνος επί της γης άνθρωπος που έχει την εξουσία να του δώσει άφεση των αμαρτιών του. Αυτή η εξουσία εδράζεται και είναι συνέχεια της εξουσίας που έδωσε ο Χριστός στους Αποστόλους.

β) Ο Πνευματικός δεσμεύεται από το απόρρητο της Εξομολόγησης όχι μόνο απέναντι στο Θεό, αλλά και στους νόμους του κράτους.

γ) Ο Πνευματικός δεν σχηματίζει κακή ιδέα για τον εξομολογούμενο, αλλά χαίρεται, όπως χαίρονται και οι άγγελοι στον ουρανό.

δ) Ο κάθε πιστός έχει την ευχέρεια της επιλογής του Πνευματικού του.

ε) Ο Πνευματικός αισθάνεται και αυτός τις αμαρτίες του και ταπεινώνεται ενώπιον του Θεού, ιδίως την ώρα της εξομολόγησης κάποιου, ώστε να μην κρύβει το Χριστό από τον εξομολογούμενο με τη δική του παρουσία.

στ) Ο σατανάς προσπαθεί με κάθε τρόπο να ματαιώσει την προσέλευση των πιστών στο Μυστήριο της Εξομολόγησης. Η ποιο επικίνδυνη παγίδα είναι η συνεχής αναβολή.

ζ) Η τακτική προσέλευση στην Εξομολόγηση συντελεί τα μέγιστα και στην σταδιακή περικοπή των διαφόρων παθών και κακών συνηθειών του εξομολογούμενου.

η) Ο εξομολογούμενος δεν πρέπει να μορφώνει στην καρδιά του το είδωλο του Πνευματικού, γιατί εκεί πρέπει να μορφώνεται ο Χριστός ο Οποίος είναι το Φως.

θ) Ο εξομολογούμενος δεν πρέπει να αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στον Πνευματικό του, γιατί και αυτός είναι ένας απλός χριστιανός που, λόγω της ειδικής Ιεροσύνης που έχει, είναι διάκονος Μυστηρίων Θεού. Όμως για αυτόν ακριβώς το λόγο, του οφείλει ιδιαίτερη τιμή.

ι) Τα αμαρτήματα που έχει ακούσει ο Πνευματικός κατά την εξομολόγηση τα ξεχνάει και δεν τα λαμβάνει υπ’ όψη του στην εκτός τυχόν επικοινωνία με τον εξομολογηθέντα.

ια) Ο ίδιος ο Πνευματικός έχει και αυτός τον Πνευματικό του και έτσι κατανοεί τον εξομολογούμενο και εξ ιδίας πείρας.

ιβ) Τέλος ο εξομολογούμενος δεν είναι σωστό να επαινεί και να υψώνει υπερβολικά το δικό του Πνευματικό, γιατί έτσι μειώνει άλλους Πνευματικούς στα μάτια των ανθρώπων οι οποίοι ενώπιον του Θεού, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι περισσότερο ευάρεστοι από τον δικό του. Άλλωστε ένας Πνευματικός, ταπεινός ως άνθρωπος που είναι, δεν αρέσκεται σε επαίνους και τους παρεμποδίζει.

 

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών