ΘΕΟΦΟΡΟΣ ‘Η ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ;

 

Για να χαρακτηρισθεί ένας πιστός Θεοφόρος, είναι ανάγκη να είναι Χριστοφόρος, γιατί χωρίς το Χριστό δε μπορεί να έχει κοινωνία με το Θεό. Όταν όμως έχει κοινωνία με το Χριστό, επειδή μέσα στο Χριστό κατοικεί το πλήρωμα της Θεότητας, στέκει και γι’ αυτόν ο χαρακτηρισμός Θεοφόρος όπως λέγεται  ένας μυροφόρος, επειδή φέρει το δοχείο με το μύρο.   Είναι βέβαια αυτονόητο ότι ο Χριστοφόρος και Θεοφόρος δε μπορεί παρά να είναι πρωτίστως και Πνευματοφόρος, γιατί το Άγιο Πνεύμα οδηγεί στην Αλήθει που είναι ο Χριστός.«ὅτι τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντες ἐν τῷ οὐρανῷ, ὁ Πατήρ, ὁ Λόγος καὶ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα, καὶ οὗτοι οἱ τρεῖς ἕν εἰσι » ( Α’ Ιω. ε’, 7 ).

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ;

 

ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ;

Ένας καλοπροαίρετος που όμως είχε καβαλήσει το καλάμι   είπε σε κάποιον, ξέρεις ποιον έχεις μπροστά σου, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Τότε εκείνος  του απάντησε, εγώ δεν ξέρω ποιος είμαι εγώ και θα ξέρω ποιος είσαι εσύ; Εσύ να πεις ποιος είσαι εσύ, γιατί εγώ δεν είμαι τίποτα και αν νόμιζα ότι είμαι κάτι, θα είχα πάθει φρεναπάτη. Ποιος το λέει αυτό, είπε ο άλλος. Το λέει ο Απόστολος Παύλος, « ει γαρ δοκεί τις είναι τι μηδέν ων, εαυτόν φρεναπατά » ( Γαλ. στ΄, 3 ). Άρα εγώ, είπε ο άλλος, που νομίζω ότι είμαι κάτι σπουδαίο, έχω πάθει φρεναπάτη; Αν πιστεύεις στα λόγια του Παύλου, τι λες; Αν δεν τα πιστεύεις, τότε τέλος πάντων πες ποιος είσαι. Πιστεύω και παίρνω πίσω το ερώτημα, ανακαλώ και λέω δόξα τω Θεώ είπε ο άλλος. Έτσι κατέβηκε από το καλάμι. Ήταν καλοπροαίρετος.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο Πρόδρομος ήταν άγγελος;

 

Όχι δα και άγγελος. Άνθρωπος ήταν, αφού είχε πατέρα το Ζαχαρία και μητέρα την Ελισάβετ. Οι άγγελοι δεν έχουν πατέρα και μητέρα. Αφού πέθανε, όταν ο Ηρώδης τον αποκεφάλισε με το γνωστό τρόπο, και « οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἦλθον καὶ ἦραν τὸ πτῶμα αὐτοῦ, καὶ ἔθηκαν αὐτὸ ἐν μνημείῳ » ( Μάρ. στ’, 29). Οι άγγελοι δε θάπτονται, γιατί δεν πεθαίνουν. Τώρα, το ότι παρουσιάζεται σε κάποιες εικόνες με φτερά, αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί ο αγιογράφος να τον μετατρέψει κιόλας σε άγγελο. Σε άγγελο τον μετατρέπει μόνο η πλάνη, η άγνοια, η φαντασία καθώς επίσης  και το , αν μιλάει κανείς, ποιητική αδεία. Άλλο είναι ο άγγελος ως πνεύμα και άλλο είναι ο άνθρωπος που λέγεται άγγελος ως αγγελιοφόρος. Άλλο ο χαρακτηρισμός και άλλο η οντότης.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

 

Πέρα από το ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, συγκεκριμένα κατοικεί μέσα στο Χριστό κατά τέτοιο τρόπο ώστε ο Χριστός να είναι Θεός και άνθρωπος αφού, « ο Λόγος σαρξ εγένετο » ( Ιω. α’, 14 ). Ο Παύλος γράφει χαρακτηριστικά, «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. β΄, 9). Έτσι ο άνθρωπος βαδίζει προς το Θεό διά του Χριστού όπως είπε ο Ίδιος, « ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι' εμού » ( Ιω. ιδ’, 6 ).Το ευχάριστο είναι ότι ο Ίδιος ο Χριστός  έρχεται προς τον άνθρωπο σύμφωνα με τα λόγια Του, « ναι έρχομαι ταχύ. αμήν » (Απ. κβ’, 20). Δε μένει λοιπόν παρά να λέει ο καθένας, «έρχου, Κύριε Ιησού » (Απ. κβ’, 20). Στην καρδιά του ανθρώπου δεν έχουν δικαιώματα διάφορα είδωλα παρά μόνο ο Χριστός. Έτσι ο κάθε πιστός ας λέει, «Ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου ».

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Τι είναι οι έσχατοι χρόνοι;

Οι έσχατοι χρόνοι, οι έσχατες ημέρες και η εσχάτη ώρα, δεν είναι ημερολογιακά μεγέθη, αλλά πράγματα που δεν ελέγχονται με τις αισθήσεις αλλά με την πίστη. «Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων » ( Εβρ. ια΄, 1 ). Όταν ο Ιωάννης πριν δύο χιλιάδες χρόνια λέει, « Παιδία, εσχάτη ώρα εστί » ( Α΄ Ιω. β΄, 18 ), αν εκείνη η ώρα που τη λέει έσχατη ήταν ημερολογιακή, οι σημερινές ώρες τι είναι; Όταν ο Ιάκωβος πριν δύο χιλιάδες χρόνια λέει, « Άγε νυν οι πλούσιοι,…….. εθησαυρίσατε εν εσχάταις ημέραις » ( Ιακ. ε΄,1- 3), αν εκείνες οι ημέρες που τις λέει έσχατες ήταν ημερολογιακές, οι σημερινές ημέρες τι είναι; Όταν στο Θ΄ Εωθινό Ευαγγέλιο η φράση, « Ως επ' εσχάτων των Χρόνων….» που αναφέρεται στην εμφάνιση του Κυρίου στους μαθητές Του μετά την Ανάστασή Του, πριν δύο χιλιάδες χρόνια, αν εκείνοι οι χρόνοι που τους λέει έσχατους ήταν ημερολογιακοί, οι σημερινοί χρόνοι τι είναι; Και εάν οι σημερινοί χρόνοι ονομασθούν έσχατοι, οι προηγούμενοι, που ονομάστηκαν και αυτοί έσχατοι, τι ήταν; Αυτά και άλλα παρόμοια λέγονται από όσους είναι εγκλωβισμένοι στο χωροχρονικό σύστημα και δε χωρούν σε ικανοποιητικό βαθμό στο μέγα μυστήριο της πίστεως.   Όσο για τους ημερολογιακούς χρόνους στους οποίους ταιριάζει και αναφέρεται η ερώτηση « πότε;», αυτοί οι χρόνοι είναι απατηλοί, γιατί είναι τμήματα του παρόντος αιώνος, του « απατεώνος ». Ο Κύριος στην ερώτηση των Αποστόλων, « ει εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν τω Ισραήλ; είπε δε προς αυτούς· Ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία, » ( Πρ. α’, 6-7). Ποιος λοιπόν θα διανοηθεί να διαφωνήσει με αυτά τα λόγια του Κυρίου και να διδάξει δικές του διδασκαλίες οι οποίες ασφαλώς θα είναι ψεύτικες; Άλλωστε όσες προβλέψεις έγιναν μέχρι τώρα ότι τάχα έφτασε, με όλη τη σημασία της λέξεως,  η τελευταία ώρα, διαψεύστηκαν.  

 

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Τι σημαίνουν θεολογικά οι λέξεις, κρίση, διάκριση, ανάκριση και κατάκριση;

 Nα τις πάρουμε μία-μία, γιατί μοιάζουν μεταξύ τους και χρειάζεται διάκριση:

α) Κρίση είναι μία πνευματική λειτουργία του ανθρώπου  η οποία κατά περίπτωση  μπορεί να λειτουργεί ορθά  ή όχι. Ο Κύριος  είπε κάποτε στο Σίμωνα τον Φαρισαίο, «Ορθώς έκρινας»(Λουκ. ζ’, 43), και σε άλλη περίπτωση είπε, «μη κρίνετε κατ' όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιω. ζ’, 24). Άρα μπορεί να κρίνει κανείς, αλλά να κρίνει δίκαια.

β) Διάκριση είναι το να ξεχωρίζει κανείς το καλό από το κακό και  το δίκαιο από το άδικο, δηλαδή  με άλλα λόγια το μαύρο από το άσπρο. Στον Ησαΐα αναφέρεται χαρακτηριστικά, «Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν. Ουαί οι συνετοί εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες»( Ησ. ε’, 20-21 ).

γ) Ανάκριση είναι η δυνατότητα που  μπορεί να έχει ένας  πιστός  να ερευνά και να εξετάζει  το  εσωτερικό των άλλων ανθρώπων. Αυτή η δυνατότητα προφανώς είναι δωρεά και καρπός του Αγίου Πνεύματος. Σχετικά  με το θέμα αυτό είναι   και  τα παρακάτω λόγια του  Αποστόλου  Παύλου, «ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ' ουδενός ανακρίνεται»( Α’ Κορ. β’,15).

δ) Κατάκριση είναι το να καταδικάζει κανείς κάποιον εσωτερικά ή και εξωτερικά σαν να είναι ο ίδιος κριτής και δικαστής. Αυτή η ενέργεια ασφαλώς είναι  επικίνδυνη για τον ίδιο, όταν μάλιστα συνοδεύεται από ασπλαχνία και σκληρότητα. Χαρακτηριστικά για το θέμα αυτό  είναι τα λόγια του Κυρίου, «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε· εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν» (Ματ. ζ’, 1-2).

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Παρά τον Αλιάκμονα Εκκλησιαστικα Δημόπουλου -Οι αρχικες αναφορές για τα Σέρβια

 

Η πασίγνωστη κλινική της Θεσσαλονίκης που σήμερα στεγάζει την Αγιορειτική Εστία

 

Στην οδό Εγνατία 109, σχεδόν δίπλα από την Καμάρα, υψώνεται ένα πανέμορφο κτίριο που έχει συνδεθεί με τη νεότερη ιστορία της Θεσσαλονίκης και αρχές του 20ου αιώνα λειτουργούσε ως κλινική, η οποία μάλιστα ήταν πασίγνωστη στους κατοίκους της πόλης. Ο λόγος για το κτίριο Νεδέλκου, έργο του σπουδαίου αρχιτέκτονα Ξενοφώντος Παιονίδη. Το κτίριο συνδέθηκε με τις περιπέτειες των αρχών του 20ου αιώνα στη Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη και σήμερα στεγάζει την Αγιορειτική Εστία Θεσσαλονίκης.

Ανεγέρθηκε το 1909 στην τότε ελληνική συνοικία, για να κατοικήσει η οικογένεια του γιατρού Ιωάννη Νεδέλκου. Ο γιατρός είχε καταφύγει στη Θεσσαλονίκη από την Έδεσσα, όταν  κατά την διάρκεια της έξαρσης του Μακεδονικού Αγώνα, στον οποίο συμμετείχε ενεργά, τέθηκε σε κίνδυνο η ζωή του.

Το κτίριο έμελλε να γίνει γνωστό στους Θεσσαλονικείς όταν ο γιατρός Κωνσταντίνος Νεδέλκος, γιος του Ιωάννη Νεδέλκου, επέστρεψε από τις σπουδές του στην Αυστρία και στέγασε σε αυτό την οικογένεια και το ιατρείο του και αργότερα ανήγειρε τριώροφο οίκημα, όπου λειτουργούσε πασίγνωστη «κλινική Νεδέλκου». Το επιστημονικό και ακαδημαϊκό έργο του γιατρού, η κοινωνική και φιλανθρωπική δράση του και η ανάμειξή του στα κοινά της πόλης, συντέλεσαν στο να καταστεί η κλινική Νεδέλκου γρήγορα γνωστη στη Θεσσαλονίκη.

Ο Κωνσταντίνος Νεδέλκος, στην προσπάθειά του να σώσει το κτίριο από την καταστροφή ή την κατεδάφιση, το χάρισε στον Δήμο Θεσσαλονίκης, δωρεά που έγινε τελικά αποδεκτή αργότερα, στη δεκαετία του 1980, όταν ο Δήμος και οι αρμόδιες υπηρεσίες συμφώνησαν να διασωθεί το κτίριο.

Η παρέμβαση του oργανισμού «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης- Θεσσαλονίκη 1997» και η σωτηρία του κτιρίου το 1995 υπήρξε το πρώτο βήμα στην αποκατάσταση. Αλλά σημαντικές ήταν και οι επόμενες φάσεις, μέχρις ότου ολοκληρωθούν οι εργασίες οι οποίες εξασφάλισαν τις προϋποθέσεις λειτουργίας του ως δημόσιου κτιρίου και έδωσαν στέγη στην Αγιορειτική Εστία φιλοξενώντας τις δραστηριότητές της.

Όλα αυτά τα χρόνια έχει καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να διασωθεί το αρχείο του κτιρίου ή ό,τι μπορεί να συγκεντρωθεί σχετικά με την ιστορία, τις μελέτες, τις εργασίες κλπ. που ακολούθησαν την απόφαση διάσωσης και ανάδειξής του. Το αρχείο είναι τώρα στη διάθεση όσων αναζητούν πληροφορίες και στοιχεία. Σήμερα το κτίριο Νεδέλκου στεγάζει τις διοικητικές υπηρεσίες της Αγιορειτικής Εστίας, το βιβλιοπωλείο, τη βιβλιοθήκη, ένα μικρό Μουσείο, το αρχείο, τον εκθεσιακό χώρο και το Γραφείο Προσκυνητών Αγίου Όρους.

Η αυλή του κτιρίου Νεδέλκου διαμορφώθηκε και αυτή και λειτουργεί, όπως και το κτίριο, χάριν των πολιτών ως δημόσιος κήπος, που φιλοξενεί την άνοιξη, το καλοκαίρι και στις αρχές του φθινοπώρου επισκέπτες που χαίρονται να κάνουν ένα διάλειμμα ησυχίας, ηρεμίας και δροσιάς, αλλά και δράσεις της Αγιορειτικής Εστίας ή των φορέων της πόλης, εκθέσεις, μουσικές εκδηλώσεις, ομιλίες. Το κτίριο, αλλά και το πράσινο της αυλής, συντηρούνται τακτικά από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου Θεσσαλονίκης. Τα φροντίζει όμως καθημερινά κι η αγάπη των ανθρώπων που στεγάζει και φιλοξενεί, οι οποίοι παρακολουθούν το κάθε τμήμα του κτιρίου, κάθε σημείο της αυλής και του πρασίνου και παρεμβαίνουν έγκαιρα.

Το 2009, με αφορμή την συμπλήρωση εκατό χρόνων από την ανέγερση του κτιρίου, η Αγιορειτική Εστία, σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης, οργάνωσε σειρά εκδηλώσεων (εκθέσεις, εκδόσεις, διαλέξεις), στη διάρκεια των οποίων παρουσιάστηκε η ιστορία της οικογένειας Νεδέλκου και του κτιρίου, οι περιπέτειές του μετά τον σεισμό του 1978, οι καταστροφές, η εγκατάλειψη, η λεηλασία και η φθορά. Το 2014 το κτίριο Νεδέλκου εντάχθηκε στο πρόγραμμα «Open House» και κάθε χρόνο προετοιμάζεται και δέχεται φιλόξενα τους πολίτες που το επισκέπτονται για να το γνωρίσουν.

Σήμερα συνεχίζει την λειτουργία του ως δημόσιο κτίριο στην υπηρεσία των Θεσσαλονικέων και των επισκεπτών της πόλης.

Μπορείτε να δείτε πιο αναλυτικά την ιστορία του κτιρίου στον σύνδεσμο: ΚΤΙΡΙΟ ΝΕΔΕΛΚΟΥ – ΙΣΤΟΡΙΑ

Πηγές – πληροφορίες: Αγιορειτική Εστία Θεσσαλονίκης,   Επίκαιρα Σημειώματα / Μέγαρο Νεδέλκου

 https://thesstoday.gr/

«Μεγάλα ψάρια» στην έρευνα για Ρωσικά κεφάλαια στο Άγιον όρος

 

 Αναδημοσίευση από https://www.lykavitos.gr/news/paraskinio/megala-psaria-stin-ereyna-gia-rosika-kefalaia-sto-agion-oros-kai-giati-i-ellinotourkiki

 Έρευνα για ύποπτες μεταφορές χρημάτων από το εξωτερικό προς ατομικούς λογαριασμούς μοναχών του Αγίου Ορους διεξάγει η Αρχή για το Ξέπλυμα Χρήματος. 
Πηγή με γνώση του θέματος αποκαλύπτει ότι ανέρχονται σε τουλάχιστον 20 οι συναλλαγές που τους τελευταίους δώδεκα μήνες θεωρήθηκαν ύποπτες και ερευνώνται από τα στελέχη της Αρχής. Πρόκειται για κινήσεις μεγάλων χρηματικών ποσών από τράπεζες και εταιρείες μεταφοράς κεφαλαίων του εξωτερικού, με τα χρήματα να καταλήγουν όχι σε λογαριασμούς μοναστηριών που στο πρόσφατο παρελθόν έχουν δεχθεί επισκέψεις υψηλόβαθμων Ρώσων αξιωματούχων, αλλά σε ατομικούς λογαριασμούς μοναχών του Αγίου Ορους. Αρμόδιες πηγές εξηγούν ότι οι συγκεκριμένες συναλλαγές κρίθηκαν ύποπτες από τα πιστωτικά ιδρύματα της χώρας κυρίως επειδή επρόκειτο για μεταφορές ασυνήθιστα μεγάλων χρηματικών ποσών, ύψους δεκάδων ή ακόμη και εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Σε μία περίπτωση, δε, εντοπίστηκε έμβασμα που ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Η υπόθεση φαίνεται να έχει μεγάλη «ουρά».

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΙΧΑΖΕΙ

 Τα λόγια που είπε ο Θεός στους πρωτόπλαστους, πριν αυτοί παραβούν την εντολή που τους είχε δώσει, τα είπε και στους δύο μαζί και όχι στον καθένα ξεχωριστά ούτε μόνο στον ένα για να τα πει αυτός και στον άλλον. Αυτό ασφαλώς, εκτός των άλλων, δηλώνει την ενότητα, την συνυπευθυνότητα και τη συζυγία, αφού ο Θεός τους είχε ενώσει εις σάρκα μία. Μετά όμως από την παράβαση της εντολής δε μίλησε και στους δύο μαζί, αλλά στον καθένα ξεχωριστά. Αυτό ασφαλώς, εκτός των άλλων, δηλώνει τη διάσπαση και το διχασμό που επέφερε αμέσως η αμαρτία μεταξύ τους, πράγμα που φαίνεται από το ότι, ο ένας έριξε την ευθύνη στον άλλον. Ευτυχώς όμως που δεν έφτασαν σε διαζύγιο, γιατί τότε δε θα υπήρχε η ανθρω-πότης.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΒΔΕΛΥΓΜΑ

Η λέξη βδέλυγμα σημαίνει κάτι το σιχαμερό, το ακάθαρτο και απόβλητο. Για τους ανθρώπους υπάρχουν πολλά και διάφορα τέτοια σιχαμερά βδελύγματα ανάλογα βέβαια με το κατά πώς βλέπει ο καθένας  τα πράγματα. Όμως υπάρχουν και αυτά που βδελύσσεται ο Θεός. Ας αναφέρουμε μερικά στη συνέχεια:

α) Ο Θεός βδελύσσεται την αδικία στις δοσοληψίες: « Ζυγοί δόλιοι βδέλυγμα ενώπιον Κυρίου, » ( Παρ. ια’, 1 ).

β) Ο Θεός βδελύσσεται τους άδικους συλλογισμούς: « βδέλυγμα Κυρίω λογισμός άδικος, » ( Παρ. ιε’, 26).

γ) Ο Θεός βδελύσσεται την άδικη απόδοση της δικαιοσύνης: « ος δίκαιον κρίνει τον άδικον, άδικον δε τον δίκαιον, ακάθαρτος και βδελυκτός παρά Θεώ» ( Παρ. ιζ’, 15 ).

δ) Ο Θεός βδελύσσεται το ψεύδος: « βδέλυγμα Κυρίω χείλη ψευδή, » ( Παρ.ιβ’, 22).

ε) Ο Θεός βδελύσσεται την ασέβεια: « βδέλυγμα Κυρίω οδοί ασεβούς, » ( Παρ. ιε’, 9).

στ) Ο Θεός βδελύσσεται την υπερηφάνεια στην καρδιά των ανθρώπων: « ακάθαρτος παρά Θεώ πας υψηλοκάρδιος, » ( Παρ. ιστ’, 5).

ζ) Ο Θεός βδελύσσεται κάθε τι το οποίο οι άνθρωποι το υψώνουν και το θεοποιούν: «το εν ανθρώποις υψηλόν βδέλυγμα ενώπιον του Θεού.» (Λουκ. ιστ’, 15).

η) Ο Θεός βδελύσσεται τους φόνους και δολιότητες: « άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος » ( Ψ. 5,7).

θ) Όμως ο Θεός αγαπά και δε βδελύσσεται τα δημιουργήματά Του: « αγαπάς γαρ τα όντα πάντα και ουδέν βδελύσση ων εποίησας∙ ουδέ γαρ αν μισών τι κατεσκεύασας » (Σ.Σολ. ια’, 24).

ι) Δεν είναι λοιπόν ακάθαρτο κανένα δημιούργημα του Θεού ούτε μπορεί κάποιο από αυτά, ορατό ή αόρατο, που οι άνθρωποι το θεωρούν ακάθαρτο, να κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο ενώπιον του Θεού. Αυτό το έχει διδάξει ο Ίδιος ο Κύριος με τα εξής λόγια, « ἀκούετέ μου πάντες καὶ συνίετε. οὐδέν ἐστιν ἔξωθεν τοῦ ἀνθρώπου εἰσπορευόμενον εἰς αὐτὸν ὃ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι, ἀλλὰ τὰ ἐκπορευόμενά ἐστι τὰ κοινοῦντα τὸν ἄνθρωπον. εἴ τις ἔχει ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω »( Μάρκ. ζ’, 14-16). Όταν ο Κύριος λέει «οὐδέν», ποιος θα διανοηθεί να πει, εκτός από τούτο, όποιο και να είναι αυτό; Κανείς, όποιος και να είναι αυτός.

ια) Αν λοιπόν κάποιος θεωρεί κάποιο δημιούργημα του Θεού, και ιδιαίτερα κάποιον άνθρωπο, βδέλυγμα και ακάθαρτο, ας ακούσει τα λόγια του Αγίου Πνεύματος προς τον Πέτρο, « α ο Θεός εκαθάρισε συ μη κοίνου » (Πρ. ι΄, 15).

 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Είναι γνωστό ότι ο ουρανός και η γη είναι του Θεού, «σοι εἰσιν οι ουρανοί, και ση ἐστιν η γη· την οικουμένην και το πλήρωμα αυτής συ εθεμελίωσας» (Ψ. 88,12). Όσα όμως έχει ο Θεός είναι του Χριστού, «πάντα όσα έχει ο πατήρ εμά εστι» (Ιω. ιστ´,15). Οι καρδιές των ανθρώπων είναι του Θεού αφού ο Θεός είναι, «ο πλάσας κατά μόνας τας καρδίας αυτών» (Ψ 32, 15). Άρα, σύμφωνα με τα παραπάνω, οι καρδιές των ανθρώπων ανήκουν στο Χριστό, και κατά συνέπεια έχει δικαίωμα να κατοικεί εκεί, επειδή αυτές είναι ο οίκος του Πατέρα Του, «ουκ ήδειτε ότι εν τοις του πατρός μου δει είναί με;» (Λουκ. β´,49). Ο δε Απ. Παύλος λέει, «κατοικήσαι τον Χριστόν διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών» (Εφ. γ´,17). Κάθε λοιπόν εχθρικό προς το Χριστό στοιχείο και αλλότριο πνεύμα δεν πρέπει να έχει τόπο στην καρδιά του ανθρώπου, γιατί, αν αυτό συμβεί και ο άνθρωπος μαζί του συνδεθεί, σπεύδει, απερίσκεπτα βέβαια, προς την καταστροφή. Έτσι, «εάν πνεύμα του εξουσιάζοντος αναβή επί σε, τόπον σου μη αφής» (Εκκλ. ι´,4).

  

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών