ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί χωρίς αμφιβολία το πιο ιερό τμήμα απ’ το κατανυκτικό Τριώδιο. Εάν δε το Τριώδιο είναι εποχή καθάρσεως και περισυλλογής η Μ. Τεσσαρακοστή απαιτεί συστηματικότερη περισυλλογή και εντονότερο αγώνα. Ευγενέστερη και αγιότερη εκδήλωσι αυτού του αγώνα είναι η αδιάκοπη επικοινωνία με τον Κύριο των Δυνάμεων δια της προσευχής.

Προς τον Κύριο, λοιπόν, οφείλει να στρέφεται κάθε χριστιανική καρδιά, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή. Προς Αυτόν να προσφέρη το περιεχόμενο της. Την παντοδύναμη βοήθειά Του να επικαλήται. Του Κυρίου τη χάρι και την ενίσχυσι να αναζητά, ώστε ο Χριστιανός να κατορθώση , με τη βοήθεια απ’ τον Ουρανό, να προχωρήση στην πλήρη  αναγέννησι της καρδιάς, στην τέλεια μόρφωσι του Χριστού μέσα στην ψυχή του, στην ολοκληρωτική πνευματική κατάρτησι.

Μέσο παντοδύναμο στα χέρια μας η προσευχή . Αλήθεια! Πόση δύναμι και ενίσχυσι δοκιμάζουμε, κάθε φορά που αφήνουμε την ψυχή μας να έρχεται σε επαφή με το Δημιουργό της! Πόση παρηγοριά νοιώθουμε στον εσωτερικό μας κόσμο, όταν εγκαταλείποντας τη γη, ανυψώνουμε και νου και καρδιά προς τον Μόνον Δυνατόν! Ναι. Με ιερή συγκίνησι ψελλίζουν τα χείλη μας στις καθημερινές ακολουθίες του Μ. Αποδείπνου , «Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ᾿ ἡμῶν γενοῦ, ἄλλον γὰρ ἐκτός Σου βοηθὸν, ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν. Κύριε τῶν Δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς.». Και πόση ικανοποίησι δεν μας χαρίζει ο θριαμβευτικός τόνος του ψαλμού: «Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε. Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός».

Όπλο η προσευχή. Και όπλο παντοδύναμο . Έχει τη δύναμι να ενώνη την αδυναμία μας με την παντοδυναμία του Θεού. Όπλο σωτήριο , του οποίου την αξία καταλαβαίνουμε, όταν χωρίς αυτό είμαστε πεσμένοι σαν «πτώμα οδωδός». Πόσο δίκαιο είχε ο ιερός Χρυσόστομος , όταν δίνει τον θαυμάσιο αυτό χαρακτηρισμό στην προσευχή: «ὥσπερ ῥίζα καὶ κρηπὶς καὶ ὥσπερ πλοῖον καὶ οἰκίαν τὰ κάτωθεν ἰσχυρὰ ποιεῖ καὶ συνέχει, οὕτω τὸν ἡμετέρον βίον αἱ προσευχαὶ συγκρατοῦσιν•

ἄνευ δὲ ταύτης οὐδὲν ἂν ἡμῖν ἀγαθὸν, οὐδὲ σωτήριον γένοιτο.»

Όπλο και εφόδιο πολύτιμο η προσευχή. Ναι, αλλά και με πολύ μεγάλη τιμή για τον άνθρωπο το προνόμιο, που απ’ την προσευχή και με την προσευχή παίρνει. Σκουλήκι αυτός, έχει το δικαίωμα να μιλάη με τον Κύριο της δόξης. Τιμή εξαιρετικά μεγάλη, που αποδεικνύει την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού. « Τίς οὐκ ἂν ἐκπλαγείη καὶ θαυμάσειε τὴν τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίαν, ἣν εἰς ἡμᾶς ἐπιδείκνυται, τοσαύτην τιμὴν ἀνθρώποις χαριζόμενος, ὡς καὶ προσευχῆς ἀξιῶσαι καὶ ὁμιλίας τῆς ἑαυτοῦ; Θεῷ γὰρ ὡς ἀληθῶς λαλοῦμεν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς, δι' ἧς καὶ τοῖς ἀγγέλοις συναπτόμεθα ….Ἀγγέλων γὰρ ἔργον ἡ προσευχὴ». Αν συμβή καμιά φορά να συνομιλήσουμε με ένα επίσημο πρόσωπο, το θεωρούμε ιδιαίτερη τιμή. Αν μας παραχωρούσε  μια ακρόασι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο Πρωθυπουργός , θα το διαλαλούσαμε προς όλες τις κατευθύνσεις. Άραγε αισθανόμαστε , όσο πρέπει την εξαιρετική τιμή που μας γίνεται, όταν μας δέχεται σε ακρόασι αυτός ο ίδιος ο Ύψιστος Θεός;

Και να σκεφθή κανείς και το ακόμα χειρότερο. Ότι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που περιφρονούν το έργο αυτό, το οποίο είναι το ευγενέστερο απ’ όσα μπορούμε να κάνωμε εδώ στη γη. Δεν κάνουν χρήσι του δικαιώματος αυτού. Δεν θέλουν να επικοινωνήσουν με τον Θεό. Αφήνουν ανεκμετάλλευτο το σωτήριο αυτό πνευματικό όπλο. Είναι οι άνθρωποι που έχουν χοντρή άγνοια και ρηχή Κι επιπόλαια ζωή. Επειδή παρασύρονται από το πνεύμα της μανίας για την ύλη και τη σαρκολατρεία, που κυριαρχεί στην εποχή μας , έχουν όλη τους την προσοχή στραμμένη προς τη γη, ανίκανοι να κοιτάξουν τις πνευματικές κορφές…

Από το βιβλίο: «ΤΡΙΩΔΙΟ

σκέψεις και στοχασμοί»

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Ι. ΚΑΡΟΥΣΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: “Η ΧΡΥΣΟΠΗΓΉ”

ΑΘΗΝΑΙ 1979

Νώτη Γεωργία

Ο Εθνικός Ύμνος των Ελλήνων στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Ο Ακάθιστος Ύμνος.

Ο ευαγγελισμός της Παρθένου Μαρίας

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

Κεφ. α΄(1 )

Στιχ. 26-38. Ο ευαγγελισμός της Παρθένου Μαρίας

26 ᾿Εν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ,

27 πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὄνομα ᾿Ιωσήφ, ἐξ οἴκου Δαυΐδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ.

 28 καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν.

29 ἡ δὲ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καὶ διελογίζετο ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος.

 30 καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ.

 31 καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν.

 32 οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυῒδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ,

33 καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον ᾿Ιακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.

34 εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;

35 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα ῞Αγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ.

 36 καὶ ἰδοὺ ᾿Ελισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνειληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ·

37 ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα.

 38 εἶπε δὲ Μαριάμ· ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου. καὶ ἀπῆλθεν ἀπ᾿ αὐτῆς ὁ ἄγγελος.

Σύντομη ερμηνεία  στην δημοτική

26 Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ έστειλε ο Θεός τον αρχάγγελο Γαβριήλ σε μία πόλη της Γαλιλαίας που λεγόταν Ναζαρέτ,

27 σε μια παρθένα κόρη που ήταν αρραβωνιασμένη μ’ έναν άνδρα που λεγόταν Ιωσήφ. Η παρθένος αυτή κόρη καταγόταν από τη γενιά του Δαβίδ, και το όνομά της ήταν Μαριάμ.

28 Μόλις μπήκε μέσα ο άγγελος στο δωμάτιό της, της είπε: Χαίρε συ, που είσαι προικισμένη από τον Θεό με πολλές και εξαιρετικές χάριτες. Ο Κύριος είναι μαζί σου, κι αυτός σε γέμισε με τις χάριτές του. Έχεις ευλογηθεί εσύ όσο καμία άλλη γυναίκα.

29 Αυτή όμως, όταν είδε τον άγγελο, ταράχθηκε πολύ απ’ το λόγο που της είπε και σκεπτόταν μέσα της ποια σημασία και ποιο σκοπό να είχε άραγε ο χαιρετισμός αυτός.

30 Κι ο άγγελος της είπε: Μη φοβάσαι, Μαριάμ, αλλά να χαίρεσαι, διότι ο Θεός σε έκρινε άξια να δεχθείς την εξαιρετική εύνοια και χάρη του.

31 Και να ποια είναι η εξαιρετική χάρη που δεν την έλαβε ποτέ καμία άλλη γυναίκα  αλλά εσύ μόνο αξιώθηκες να λάβεις: Θα συλλάβεις στην κοιλιά σου και θα γεννήσεις υιό και θα του δώσεις το όνομα «Ιησούς».

32 Αυτός θα είναι μεγάλος και λόγω της αγιότητος και λόγω του αξιώματός του. Κι ενώ με την ενανθρώπισή Του θα γίνει τέλειος άνθρωπος, θα αναγνωρισθεί ότι είναι Υιός του Θεού, που είναι υψηλότερος και ανώτερος απ’ όλα και εξουσιάζει τα πάντα. Και θα τον ανυψώσει ο Κύριος ο Θεός και ως άνθρωπο. Θα του δώσει το όνομα του προπάτορά του Δαβίδ.

33 Και θα βασιλεύσει αιώνια ως αθάνατος και παντοτινός αρχιερέας και βασιλιάς στους πιστούς όλων των γενεών, οι οποίοι θα αποτελούν την πνευματική και αληθινή οικογένεια του Ιακώβ∙ και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος, όπως η βασιλεία των επίγειων βασιλέων, αλλά θα είναι ατελείωτη και παντοτινή, επειδή θα είναι θεϊκή.

34 Είπε τότε η Μαριάμ στον άγγελο: Πώς θα γίνει το πρωτοφανές και πρωτάκουστο αυτό μυστήριο και πώς θα συλλάβω και θα γεννήσω, αφού δεν έχω συζυγική σχέση με άντρα;

35 Και ο άγγελος της αποκρίθηκε: θα έλθει σε σένα το Πνεύμα το Άγιον. Αυτό θα σε καθαρίσει από το προπατορικό αμάρτημα και θα σε εξαγιάσει. Και η δύναμη του Ύψιστου θα ρίξει τη δημιουργική και προστατευτική σκέπη της πάνω σου. Γι’ αυτό και το απολύτως αναμάρτητο και άγιο βρέφος που θα γεννηθεί με τον υπερφυσικό αυτό τρόπο, θα αναγνωρισθεί ότι είναι ο ίδιος ο Υιός του Θεού.

36 Και για να βεβαιωθείς ότι θα γίνει πραγματικά το μεγάλο αυτό θαύμα σε σένα, σου γνωστοποιώ κι ένα άλλο, μικρότερο βέβαια θαύμα, το οποίο όμως δεν θα το περίμενες. Ιδού, η συγγενής σου Ελισάβετ έχει συλλάβει κι αυτή ένα αγόρι στη γεροντική της ηλικία. Και βρίσκεται στον έκτο μήνα  της εγκυμοσύνης της αυτή, που την αποκαλούσαν όλοι έως τώρα στείρα.

37 Κι όμως, τώρα είναι έγκυος, διότι κανένα πράγμα δεν είναι αδύνατο στον θεό , κάθε τι θαυμαστό και καταπληκτικό που ο ασθενής άνθρωπος θα ισχυριζόταν ότι είναι ανώτερο από τις δυνάμεις του.

38 Τότε είπε η Μαριάμ: Ιδού είμαι η δούλη του Κυρίου, πρόθυμη να υπηρετήσω τις βουλές του. Μακάρι να γίνει σε μένα όπως το είπες. Και μόλις είπε αυτά τα λόγια, με τα οποία εκδήλωσε ταπεινά την υποταγή της στο θέλημα του Θεού και εμπιστεύθηκε τον εαυτό της στην πρόνοιά του, έφυγε απ’ αυτήν ο άγγελος.

«Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΑΘΗΝΑΙ 2011

Νώτη Γεωργία

Η συμμετοχή της Εκκλησίας στον αγώνα του 1821

ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ Ο ΜΑΡΤΥΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε΄,  ο οποίος ήταν ενήμερος για την επαναστατική κίνηση από τον καιρό που ήταν αυτοεξόριστος στο Άγιον Όρος , όπου συζητούσε για τη Φιλική Εταιρεία με τον αγωνιστή Φαρμάκη, το 1818.

Γνωστές ήταν οι επαφές του με τους Φιλικούς , τον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα και τον Φιλικό Ιω. Παπαρρηγόπουλο. Τις κινήσεις τις γνώριζε  η Πύλη και τον παρακολουθούσε, ενώ η ρωσική πρεσβεία του πρότεινε πριν από την έκρηξη της Επανάστασης να τον φυγαδεύσει.

Κατηγορήθηκε ότι αφόρισε την Επανάσταση του Αλέξανδρου Υψηλάντη, όμως αυτό το έπραξε θέλοντας να προστατέψει τους Έλληνες, ιδίως στην Κωνσταντινούπολη, από τις σφαγές, τις οποίες τελικά δεν απέφυγαν με τα όσα τραγικά ακολούθησαν με την αγγελία της Επανάστασης στην Πελοπόννησο .

Την Κυριακή του Πάσχα του 1821 απαγχονίστηκε στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, που από τότε παραμένει κλειστή, μαζί με τους μητροπολίτες Εφέσου Άνθιμο, Νικομηδείας Αθανάσιο , Αγχιάλου Ευγένιο.

 Η θυσία του είχε μεγάλη απήχηση στον επαναστατημένο ελληνικό λαό, που εμπνεύστηκε από το θάνατό του. Τις επόμενες ημέρες μαρτύρησαν κι άλλοι αρχιερείς ανάμεσά τους κι ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, ο οποίος βρισκόταν τότε στην Κωνσταντινούπολη  ως συνοδικός.

Στις 3 Ιουνίου 1821 απαγχονίστηκαν ο λόγιος μητροπολίτης Αδριανουπόλεως Δωρόθεος Πρώιος , ο Δέρκων, ο Μυριοφύτου, ο Γάνου και χώρας και ο Μεσημβρίας . Στις 17 Απριλίου, Κυριακή του Θωμά, απαγχονίστηκαν στην Αδριανούπολη η πρώην οικουμενικός πατριάρχης Κύριλλος ΣΤ΄  με το μοναχικό του ένδυμα κατόπιν διαταγής του σουλτάνου και ο μητροπολίτης Σωζοπόλεως Παϊσιος Πρικαίος, αδελφός του πρωτεργάτη του αγώνα στη Σωζόπολη.

Στις 7 Ιουλίου 1821 απαγχονίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός μαζί με τον Κιτίου Μελέτιο, τον Κυρηνείας Λαυρέντιο, τον Πάφου Χρύσανθου, τον ηγούμενο της Μονής Κύκκου Ιωσήφ και άλλους κατώτερους κληρικούς. Οι απαγχονισμοί τους συνοδεύτηκαν από λεηλασίες και καταστροφές μονών, επισκοπικών μεγάρων.

Τον Απρίλιο του 1821 απαγχονίστηκαν στη  Θεσσαλονίκη, μαζί με προκρίτους της πόλης, ο επίσκοπος Κίτρους Μελέτιος, ο παπα- Γιάννης του Ναού του Αγίου Μηνά, ενώ ο Φιλικός παπα-Μαρκόπουλος , ο οποίος συνελήθφη μεταφέροντας επαναστατικά έγγραφα , μαρτύρησε στη φυλακή του Λευκού Πύργου.

Στη Μακεδονία οι ιεράρχες Άνθιμος Γρεβενών, Ιερόθεος Ιερισσού και Αγίου Όρους, Χρύσανθος , Σερρών, ο κατόπιν οικουμενικός πατριάρχης Ιγνάτιος Αρδαμερίου με σημαντική συμβολή στον αγώνα μετά την κάθοδό του στη νότια Ελλάδα, ο Βενιαμίν Κοζάνης, ο Κωνστάντιος Μαρωνείας εκ των άμεσων συνεργατών του Εμμ. Παπά στην Επανάσταση της Χαλκιδικής , είχαν μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία.

Άλλωστε , η Φιλική Εταιρεία περιλάμβανε στην οργάνωσή της ιερείς, ποιμένες και αρχιποιμένες.

…

«[… ] Και βρίζουν , οι πουλημένοι εις τους ξένους ,και τους παπάδες μας, όπου τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς  τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνο δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας ωσάν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες!».

Στρατηγός Μακρυγιάννης

Από το περιοδικό
NATIONAL GEOGRAPHIC

«Εκκλησία & κληρικοί το 1821»

Νώτη Γεωργία

Η κατάσταση της ανησύχου ησυχίας

Η ανήσυχος ησυχία- που στην ουσία είναι ησυχία από διάφορα ερεθίσματα- οδηγεί σε μια κατάσταση στην οποία έχει κανείς δύο πόρτες κλειστές προς τα έξω και δύο πόρτες κλειστές προς τα μέσα. Ποιες είναι αυτές οι πόρτες;

Η μία πόρτα που δεν ανοίγει προς τα έξω ,για τους ασκητές, πρέπει να είναι η πόρτα του κελλιού τους. Να κάθεσαι μέσα και να μη βγαίνεις έξω, «τόπον εύρες, Θεόν εύρες», λέει το πατερικό. Για μας κελλί είναι η κατάσταση της ζωής μας. Αυτή δεν πρέπει να ανοίγει προς τα έξω, δηλαδή δεν πρέπει να επιθυμούμε να αλλάξουμε τους όρους και τις συνθήκες της ζωής μας, αυτά που όρισε για μας ο Θεός. Μέσα από αυτά θα εξαγιαστούμε. Είσαι παντρεμένος, δεν πρέπει να προσπαθείς να ζεις σαν μοναχός. Είσαι μοναχός, δεν πρέπει  το μυαλό σου να είναι στο γάμο. Εμείς συνήθως δεν το τηρούμε αυτό. Έχουμε μια διαρκή ανησυχία . Στην εποχή μας ιδίως, έχουμε κουραστεί να τρέχουμε δεξιά κι αριστερά, να ψάχνουμε και να ψαχνόμαστε. Έχουμε κορεσθεί από το να δοκιμάζουμε ό,τι καινούριο και παράξενο, έχουμε κορεσθεί απ’ ό,τι υλικό κι εφήμερο. Συχνά ομολογούμε πως στο βάθος της ψυχής μας κυριαρχεί το ανικανοποίητο.

Η δεύτερη πόρτα που δεν πρέπει να ανοίγει προς τα έξω είναι η πόρτα του στόματος. Είναι άγιο πράγμα να παραμένει το στόμα κλειστό , να καλλιεργούμε την αρετή της σιωπής. Λέει ο αββάς Ισαάκ: «Υπέρ πάντα την σιωπήν αγάπησον». Αυτή θα σε οδηγήσει στον «καιρό του σιγάν» και στον «καιρό του λαλείν» ( Εκκλ. 3, 7 ) . Αργολογίες,  φλυαρίες, κουτσομπολιά, κακολογίες, ψεύδη,  τί σου χρειάζονται; Κλείσε το στόμα σου και τότε θα φέρεις όλο τον θησαυρό της θεϊκής αποκαλύψεως μέσα στην ψυχή σου.

Αλλά υπάρχουν και οι δύο πόρτες που δεν πρέπει να ανοίγουν προς τα μέσα. Η μία είναι η πόρτα των λογισμών. Βάζουμε του κόσμου τα δηλητήρια μέσα στο μυαλό μας και αρρωσταίνουν την ψυχή μας , καταστρέφουν τη ζωή μας. Δεν καλλιεργούνται έτσι οι μυστικές αρετές. Έτσι ισχυροποιούνται τα βασίλεια της αμαρτίας στα βάθη της ψυχής μας. Έτσι αλλοιώνεται μόνιμα, θα λέγαμε, η ζωή μας. Η πόρτα των λογισμών πρέπει να ανοίγει μόνο προς τα έξω, να βγάζουμε τους λογισμούς, όχι να βάζουμε μολυσμένους και να φορτίζουμε το μυαλό μας και τον έσω μας άνθρωπο.

Η δεύτερη πόρτα είναι η πόρτα των νοερών συναισθημάτων: να μην αφήνουμε να μπαίνουν μειονεξίες, παράπονα, παραπικρασμοί, μικρότητες. «Δεν μου φέρεστε καλά», «κάθομαι η καημένη μόνη μου και αγωνίζομαι∙ με έχετε εγκαταλείψει», «εγώ κάνω τα πάντα για σας και εσείς ξεχάσατε να μου πείτε χρόνια πολλά στη γιορτή μου» - ό,τι πιο απίθανο μπορεί κανείς να φαντασθεί , που συσσωρεύουν νοσηρά συναισθήματα στην ψυχή μας. Αυτά, μαζί με τους αρρώστους  λογισμούς, ριζώνουν μέσα μας, δεν αλλάζουν με τίποτα. Να τί σοφό που είναι να κλείσει κανείς τις πόρτες του. Για φαντασθείτε τα λάθος λόγια προς τα έξω, τα λάθος συναισθήματα προς τα μέσα, οι λάθος λογισμοί πάλι προς τα μέσα, η λάθος διάθεση να εξαφανιστούν από τον ορίζοντα της ψυχής και να επικρατήσουν στη ζωή μας μόνον οι παράμετροι που σοφά οικονόμησε ο Θεός!

Αν κλείσουμε αυτές τις πόρτες, η ψυχή μας θα γίνει βασίλειο του Θεού. Η κλίση μας προς το κακό θα παύσει και θα ακούγεται μέσα μας η κλήση του Θεού προς το άγιο θέλημά Του.

Από το βιβλίο: «Από το καθ’ ημέραν στο καθ’ ομοίωσιν»

ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μητροπολίτου

Μεσογαίας και Λαυρεωτικής»

Εκδόσεις: εν πλω

Νώτη Γεωργία