Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009
ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
Του Κώστα Βάρναλη
Ο ουρανός έβρεχε διαρκώς λεπτόν νερόχιονον, ο γραίος αδιάκοπος εφύσα και ήτο ψύχος και χειμών τας παραμονάς των Χριστουγέννων του έτους…
Ο κυρ Αλέξανδρος είχε νηστεύσει ανελλιπώς ολόκληρον το Σαρανταήμερον και είχεν εξομολογηθεί τα κρίματά του (Παπά-Δημήτρη το χέρι σου φιλώ!). Και αφού εγκαίρως παρέδωσε το χριστουγεννιάτικον διήγημά του εις την "Ακρόπολιν" και διέθεσεν ολόκληρον την γλίσχρον αντιμισθίαν του προς πληρωμήν του ενοικίου και των ολίγων χρεών του, γέρων ήδη κεκμηκώς υπό των ετών και της νηστείας, αποφεύγων πάντοτε την πολυάσχολον τύρβην, αλλά φιλακόλουθος πιστός, έψαλεν, ως συνήθως, με την βραχνήν και σπασμένην φωνήν του, πλήρη όμως ενθέου πάθους, ως αριστερός ψάλτης, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Ελισσαίου τας Μεγάλας Ώρας, σχεδόν από στήθους, και ότε επανήλθεν εις το πτωχικόν του δωμάτιον, δεν είχεν ακόμη φέξει!
Ήναψε το κηρίον του και τη βοηθεία του κηρίου (και του Κυρίου!) έβγαλε το υπόδημά του το αριστερόν, διότι τον ηνώχλει ο κάλος, και ημίκλιντος επί της πενιχράς στρωμνής του, πολλά ρεμβάζων και ουδέν σκεπτόμενος, ήκουε τας ορυγάς του κραταιού ανέμου και τους κρότους της βροχής και έβλεπε νοερώς τον πορφυρούν πόντον να ρήγνυται εις τους σκληρούς αιχμηρούς βράχους του νεφελοσκεπούς και χιονοστεφάνου Άθω.
Εκρύωνεν. Αλλά το καφενείον του κυρ Γιάννη του Αγκιστριώτη ήτο κλειστόν. Αλλά και οβολόν δεν είχε να παραγγείλει:
– Πάτερ Αβραάμ, πέμψον Λάζαρον! (ένα ποτηράκι ρακή ή ρώμι).
Εκείνην την χρονιάν τα Χριστούγεννα έπεσαν Παρασκευήν. Τόσον το καλύτερον. Θα νηστεύσει και πάλιν, ως το είχε τάμα να νηστεύει δια βίου κάθε Παρασκευήν δια να εξαγνισθεί ο αμαρτωλός δούλος του Θεού από το μέγα κρίμα της νεότητός του, που είδε τυχαίως από την κλειδαρότρυπαν την νεαράν του εξαδέλφην να γδύνεται.
Έκαμε τον σταυρόν του κι εσκεπάσθη με την διάτρητον βατανίαν του, όπως ήτο ντυμένος και με τα υποδήματα – πλην του αριστερού.
Και τότε ευρέθη εις την προσφιλήν του νήσον των παιδικών του χρόνων με τα ρόδιν' ακρογιάλια, τας αλκυονίδας ημέρας, τας χλοϊζούσας πλαγιάς, με τα κρίταμα, την κάππαριν και τας αρμυρήθρας των παραθαλασσίων βράχων και με τους απλούς παλαιούς ανθρώπους, θαλασσοδαρμένους ή ναυαγούς, ζωντανούς και κεκοιμημένους.
Και ήλθεν ο Χριστός με το τεθλιμμένον πρόσωπον, η Παναγία η Γλυκοφιλούσα με το λευκόν και ένθεον Βρέφος της, ο Άγιος Στυλιανός, ο φίλος και φρουρός των νηπίων, η Αγία Βαρβάρα και η Αγία Κυριακή με τους σταυρούς και τους κλάδους των φοινίκων εις τας χείρας, ο όσιος Αντώνιος και Ευθύμιος και Σάββας με τας γενειάδας και τα κομβοσχοίνιά των· και ήλθε και ο όσιος Μωϋσής ο Αιθίοψ, "άνθρωπος την όψιν και θεός την καρδίαν", η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια κρατούσα εις τας χείρας το μικρόν της ληκύθιον, το περιέχον τα λυτήρια όλων των μαγγανειών και επωδών, ο Άγιος Ελευθέριος, η Αγία Μαρίνα και είτα ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος με τα χαντζάρια των, με τας ασπίδας και τους θώρακάς των – ολόκληρον το Τέμπλον του παρεκκλησίου της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης εκεί επάνω εις τον βράχον τον μαστιζόμενον από θυέλλας και λαίλαπας και λικνιζόμενον από το πολυτάραχον και πολύρροιβδον κύμα....
Φέγγος εαρινόν και θαλπωρή διεχύθησαν εντός του υγρού δωματίου και ο κυρ Αλέξανδρος λησμονήσας τον κάλον του ανεσηκώθη να φορέσει και το αριστερόν του υπόδημα δια ν’ ασπασθεί ευλαβώς τους πόδας του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων.
Αλλ' η οπτασία εξηφανίσθη και ιδού ευρέθη εις τον Άι Γιάννην τον Κρυφόν, που εγιάτρευε τους κρυφούς πόνους κι εδέχετο την εξαγόρευσιν των κρυφών αμαρτιών. Πλήθος πιστών είχεν ανέλθει από την πολίχνην, ζωντανοί και συγχωρεμένοι, να παρακολουθήσουν την Λειτουργίαν, την οποία ετέλει ο παπά-Μπεφάνης βοηθούμενος από τον μπάρμπ’ Αναγνώστην τον Παρθένην.
Κατά περίεργον αντινομίαν των στοιχείων, ήτο καλοκαίρι κι η Λειτουργία είχε τελειώσει και ήτον δεν ήτον τρίτη πρωϊνή, ότε η αμφιλύκη ήρχισε να ροδίζει εις τον αντικρυνόν ζυγόν του βουνού.
Όλοι γείτονες, λάλοι και φωνασκοί, εκάθηντο κατά γης πέριξ εστρωμένης καθαράς οθόνης. Τέσσερ' αρνιά, τρία πρόβατα, δύο κατσίκια, αστακοουρές, κεφαλόπουλα καπνιστά της λίμνης, αυγοτάραχον και εγχέλεις αλατισμένοι, πίττες, κουραμπιέδες, μπακλαβάδες, πορτοκάλια και μήλα – όλα τα καλούδια, προϊόντα της μικρής και ωραίας νήσου, περιέμενον τους συνδαιτυμόνας.
– Καλώς ώρισες κυρ Αλέξαντρε, κάτσε κ' η αφεντιά σου, του είπεν η θεια η Αμέρσα.
Αλλά τι βλέπει γύρω του; Όλους τους ήρωας και τας ηρωίδας των Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του. Εκεί ήτον η θεια-Αχτίτσα, φορούσα καινουργή μανδήλαν και νέα πέδιλα, επιδεικνύουσα μετ' ευγνωμοσύνης το συνάλλαγμα των δέκα λιρών, το οποίον μόλις έλαβε από τον ξενητευμένον εις την Αμερικήν υιόν της. Δίπλα της εκάθητο κι ο Γιάννης ο Παλούκας, ο προσποιηθείς τον Καλλικάντζαρον την Παραμονήν των Χριστουγέννων και ληστεύσας τον Αγγελήν, τον Νάσον, τον Τάσον – όλα τα παιδιά τα οποία κατήρχοντο από την Επάνω ενορίαν, αφού είχαν ψάλει τα Κάλανδα. Εσηκώθη και παρέδωσεν εις τον κυρ Αλέξανδρον τας κλεμμένας πεντάρας -δεν είχε πως να μεθύσει και εορτάσει τα Χριστούγεννα εκείνην την χρονιάν (συχωρεμένος ας είναι!).
Ιδού κι ο Μπάρμπ' Αλέξης, ο Καλοκαιρής, που δεν είχεν ανάγκην του πορθμείου του Χάρωνος δια να πηδήσει εις τον άλλον κόσμον· είχε το ιδικόν του, υπόσαθρον πλοιάριον, αυτόχρημα σκυλοπνίχτην. Μαζί του ήτον κι ο σύντροφός του ο Γιάννης ο Πανταρώτας ο ναυτολογημένος ως Ιωαννίδης και διατελών εν διαρκεί απουσία κατά τας ώρας της εργασίας.
– Να φροντίσεις, του είπεν ο Πανταρώτας, να πάρω την σύνταξή μου!
Και λησμονών την ιερότητα της στιγμής εμούντζωσε το κενόν συνοδεύων την άσεμνον χειρονομίαν με την ασεμνοτέραν βλασφημίαν:
– Όρσε, κουβέρνο!
Εκεί ήτον κι ο Μπάρμπα-Διόμας, ευτυχής διότι εγλύτωσεν από το ναυάγιον και ερρόφησεν απνευστί επί του διασώσαντος αυτόν τρεχαντηρίου ολόκληρον φιάλην πλήρη ηδυγεύστου μαύρου οίνου δια να συνέλθει – ω πενιχρά, αλλ' υπερτάτη ευτυχία του πτωχού!
Αλλ' ιδού έτρεξε να του σφίξη την χείρα και ο βοσκός ο Σταθ'ς του Μπόζα, του οποίου δύο αίγες είχον βραχωθή εις τον κρημνόν υπεράνω της αβύσσου, όπου έχαινεν ο πόντος και ήτο αδύνατον να σωθούν, αν δεν τον κατεβίβαζαν δια σχοινίου εις τον βράχον με κίνδυνον της ζωής του.
– Την Ψαρή την έχω τάξει ασημένια στην Παναγιά. Τη Στέρφα (την άλλην αίγα) θα την σφάξω για σένα, να την φάμε.
Και η Ασημίνα του μαστρο-Στεφανή του βαρελά, με τας τέσσαρας κακοτυχισμένας θυγατέρας, τη Ροδαυγή, την Ελένη, τη Μαργαρώ και την Αφέντρα, η Ασημίνα, που την μίαν ημέραν εώρτασε τους γάμους της Αφέντρας με τον Γρηγόρη της Μονεβασάς και την άλλην ημέραν επένθησεν τον θάνατον του υιού της του Θανάση.
Τέλος, ω! της εκπλήξεως, ενεφανίσθη και ο έτερος εαυτός του, ο Αλέξανδρος Παπαδημούλης, ο πτωχαλαζών, ο ασχολούμενος εις έργα μη κοινώς παραδεδεγμένης χρησιμότητος!
Ο κυρ Αλέξανδρος ησθάνθη τύψεις, ότι έπλασεν όλους αυτούς τους ανθρώπους του λαού τόσον δυστυχείς και ταπεινούς ή τόσον αμαρτωλούς (ουδείς αναμάρτητος!) και τον εαυτόν του τόσον επηρμένον!...
Αλλά την στιγμήν εκείνην τον διέκοψεν η οκταόκαδος τσότρα, η περιφερομένη από χειρός εις χείρα. Δεν επρόλαβε να την εναγκαλισθή και ήχησαν τα λαλούμενα (βιολιτζήδες ντόπιοι και τουρκόγυφτοι με κλαρινέτα) και ... εξύπνησεν.
Ποτέ ο κοσμοκαλόγηρος κυρ Αλέξανδρος δεν εξύπνησε τόσον χορτάτος, όσον εκείνην την αγίαν ημέραν, ο νήστις του Σαρανταημέρου και ο νήστις όλης της ζωής του! – ζωήν να έχει!
Ο Βάρναλης έχει γράψει κι άλλα διηγήματα «εις ύφος Παπαδιαμάντη», αλλά τούτο εδώ έχει το μοναδικό γνώρισμα ότι παρουσιάζει ως ήρωα και τον ίδιο τον κυρ Αλέξανδρο. Εκτός αυτού, ο προσεκτικός αναγνώστης θα δει μέσα στο κείμενο ξεσηκωμένες αυτούσιες φράσεις από διηγήματα του Παπαδιαμάντη και θα ευφρανθεί με λέξεις παπαδιαμαντικές. Πήρα το κείμενο από την έκδοση του Κέδρου «Πεζός Λόγος». Αγνοώ αν το «Καλοκαιρής» (το παπαδιαμαντικώς σωστό είναι Καλοσκαιρής) είναι λάθος του τυπογράφου ή αβλεψία τού Βάρναλη. Πολλά ευχαριστώ στη Μ.Κ. για τη δακτυλογράφηση.
Απο: http://www.sarantakos.com/keimenamazi.html
Νύχτα Χριστουγεννιάτικη
Γεώργιος Δροσίνης
Ἀπὸ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ»,
ἔτος β’, τόμος τέταρτος, τεῦχος 45,
Χριστούγεννα 1949.
Τὴν ἅγια νύχτα τή Χριστουγεννιάτικη
λυγοῦν τὰ πόδια
καὶ προσκυνοῦν γονατιστὰ τὴ φάτνη τους
τ’ ἄδολα βώδια.
Κι' ὁ ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
καὶ λέει μὲ πίστη ἀπ' τῆς ψυχῆς τ’ ἀπόβαθα,
Χριστὸς γεννιέται!
Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
κάποιοι ποιμένες
ξυπνοῦν ἀπὸ φωνὲς ὕμνων μεσούρανες
στὴ γῆ σταλμένες.
Κι' ἀκούοντας τὰ Ὡσαννὰ ἀπ' ἀγγέλων στόματα
στὸ σκόρπιο ἀέρα,
τὰ διαλαλοῦν σὲ χειμαδιὰ λιοφώτιστα
μὲ τὴ φλογέρα.
Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
—ποιὸς δὲν τὸ ξέρει; —
τῶν Μάγων κάθε χρόνο τὰ μεσάνυχτα
λάμπει τ' ἀστέρι.
Κι’ ὅποιος τὸ βρεῖ μέσ’ στ' ἄλλα ἀστέρια ἀνάμεσα
καὶ δὲν τὸ χάσει
σὲ μιὰ ἄλλη Βηθλεὲμ ἀκολουθῶντας το
μπορεῖ νὰ φτάσει.
Απο: http://www.myriobiblos.gr/
Ἀπὸ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ»,
ἔτος β’, τόμος τέταρτος, τεῦχος 45,
Χριστούγεννα 1949.
Τὴν ἅγια νύχτα τή Χριστουγεννιάτικη
λυγοῦν τὰ πόδια
καὶ προσκυνοῦν γονατιστὰ τὴ φάτνη τους
τ’ ἄδολα βώδια.
Κι' ὁ ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
καὶ λέει μὲ πίστη ἀπ' τῆς ψυχῆς τ’ ἀπόβαθα,
Χριστὸς γεννιέται!
Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
κάποιοι ποιμένες
ξυπνοῦν ἀπὸ φωνὲς ὕμνων μεσούρανες
στὴ γῆ σταλμένες.
Κι' ἀκούοντας τὰ Ὡσαννὰ ἀπ' ἀγγέλων στόματα
στὸ σκόρπιο ἀέρα,
τὰ διαλαλοῦν σὲ χειμαδιὰ λιοφώτιστα
μὲ τὴ φλογέρα.
Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη
—ποιὸς δὲν τὸ ξέρει; —
τῶν Μάγων κάθε χρόνο τὰ μεσάνυχτα
λάμπει τ' ἀστέρι.
Κι’ ὅποιος τὸ βρεῖ μέσ’ στ' ἄλλα ἀστέρια ἀνάμεσα
καὶ δὲν τὸ χάσει
σὲ μιὰ ἄλλη Βηθλεὲμ ἀκολουθῶντας το
μπορεῖ νὰ φτάσει.
Απο: http://www.myriobiblos.gr/
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν Σαλός και η Αρπαγή του
ΑΡΠΑΓΗΝ ΕΩΣ ΤΡΙΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
Έχουμε ακούσει όλοι τον χαρακτηρισμό ''δια Χριστόν σαλοί. Η εκκλησία μας τιμά αρκετούς. Είναι εκείνοι, οι οποίο για τον μεγάλο θείο έρωτα κάνουν τον σαλό, δηλαδή τον τρελό. περιφρονούν διακαώς τους επαίνους τις τιμές και τις δόξες και προσφέρονται σφόδρα στον δρόμο της αυταπάρνησης της ανυποληψίας και της μηδαμινότητας. Ζητούν επιμόνως την καταφρόνηση του κόσμου, και η αυτογνωσία τους πολύ σκληρή.. «εγώ ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος, όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα λαού» (Ψαλμ. κα' στίχ 7).Ο απόλυτος αυτοεξευτελισμός στα μάτια των ανθρώπων, ο θαυμασμός και η έκπληξη στα μάτια των αγγέλων. Η ταπείνωση είναι το ένδυμά τους και με ταυτόχρονη ολοκληρωτική εξουδένωση του ''εγώ τους'' οι δαίμονες τους τρέμουν βρίσκουν αντιπάλους σκληρούς χωρίς προηγούμενο και πραγματικά λυσσάνε, νικώνται και απομακρύνονται ηττημένοι.
Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΑΘΗΝΑΙΔΗΣ
Πραγματικά, η ιστορία που δημοσιεύει σήμερα το ιεραποστολικό μπλογκ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ είναι συγκλονιστική, απίστευτη και ανατριχιαστική. Ο Έλληνας Ορθόδοξος ιεραποστόλος, εκ Άρτης, Φιλόθεος Αθηναΐδης αποτελεί τον πρώτο Ορθόδοξο ιεραποστόλο στον Ινδικό Ωκεανό, σε απομακρυσμένα νησιά του, ακόμα και σε φυλές αγρίων, εκείνης της εποχής ! Η εισήγηση-ομιλία έγινε στη διάρκεια εκδήλωσης της Ιεράς Μητρόπολης Άρτας στις 15 Φεβρουαρίου 2009, με θέμα : Η Ορθοδοξία στην Ινδονησία. Πιστεύουμε ότι όσοι το διαβάσουν θα συγκινηθούν και θα συγκλονιστούν και θα δοξολογήσουν τον Τριαδικό Θεό και θα προσευχηθούν για να φωτίσει τα βήματα και άλλων τέτοιων Ορθόδοξων ιεραποστόλων σε κάθε γωνιά της γης.
Σύντομα ιστορικά στοιχεία για μιά άγνωστη προσωπικότητα της Ιεραποστολής.
(Απόσπασμα από την εισήγηση-ομιλία στην εκδήλωση της Ιεράς Μητροπόλεως Αρτας την 15 Φεβρουαρίου 2009 , με θέμα -Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ)
….Χάριτι Θεού ,πρίν περίπου δύο μήνες περίπου , αποκαλύφτηκε στην οικογένεια του ομιλούντος μια βασική ιστορική πληροφορία σύμφωνα με την οποία ,στην περιοχή των νησιών του Ινδικού Ωκεανού και σχετικά κοντά με την Ινδονησία ,βρέθηκε πρίν αρκετά χρόνια Ορθόδοξος Ιεραπόστολος , καταγόμενος από την Άρτα.
Η πληροφορία αυτή και έρευνά που ακολούθησε , μας οδήγησε να βρούμε ένα αντίτυπο του εξαντλημένου πλέον βιβλίου όπου γράφεται ο βίος και η πολιτεία του Ορθόδοξου αυτού Αρτινού Ιεραποστολου , που πραγματικά μας συγκλόνισε.
(Το βιβλίο έχει τίτλο – Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ – Υπό Νικολάου Αμβράζη ,Έκδοσις Αγιορειτικής Βιβλιοθήκης 1967 )
Ο Αρτινός Ορθόδοξος Ιεραπόστολος στα νησια Τσάγκος(η Τσάγος) του Ινδικού ωκεανου, νότια των νησιών Μαλβίδων, λεγόταν π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΑΘΗΝΑΙΔΗΣ.
Σύμφωνα με τον βιογράφο του Νικόλαο Αμβράζη «ο Φιλόθεος κατήγετο εκ Γραμμενίτσης ,μικράς κώμης πλησίον της Άρτης ,παρά τον Αραχθον ποταμόν. Εγνώρισα αυτόν κατά το 1874 ,ότε εσπούδαζομεν ομού την Θεολογίαν εν τη κατά την Χάλκην Θεολογική Σχολή.
..Ο Φιλόθεος ήτο εκ των αγνών ψυχών ,εις τας οποίας διακρίνει τις καθαρά ,ότι κατοικεί η Χάρις του Θεού.
Μετά το τέλος των σπουδών του « προσεκλήθη να χειροτονηθεί και υπεδείχθη εις αυτόν το ύψος των Αρχιερατικών θρόνων». Ο ίδιος αρνήθηκε την πρόταση ως εξής:
«…- Όλα καλά και Άγια , είπεν ο Φιλόθεος αλλά η εντολή του Χριστού;
- Ποία εντολή ; τον ηρώτησε ο Διεθυντής της Θεολογικής Σχολής.
- Η εντολή,απηντησεν ο Φιλόθεος «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»(Ματθ.κη 19).Εφόσον είς και μόνος άπιστος υπάρχει επί της γής ,μη γνωρίζων τον Χριστόν και το Θείον Ευαγγέλιον ,η εντολή αύτη υποχρεώνει όλους τους χριστιανούς να εργάζονται υπέρ της επιστροφής των απίστων.
- Ποία εντολή ; τον ηρώτησε ο Διεθυντής της Θεολογικής Σχολής.
- Η εντολή,απηντησεν ο Φιλόθεος «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»(Ματθ.κη 19).Εφόσον είς και μόνος άπιστος υπάρχει επί της γής ,μη γνωρίζων τον Χριστόν και το Θείον Ευαγγέλιον ,η εντολή αύτη υποχρεώνει όλους τους χριστιανούς να εργάζονται υπέρ της επιστροφής των απίστων.
Αν όλοι γίνωμε Αρχιερείς ,μένοντες εις έν και το αυτό μέρος , που είναι το αποστολικό επάγγελμα και η αποστολική εργασία μεταξύ των απίστων; Ο Παύλος εκήρυττεν «εν κόποις περισσοτέρως ,εν πληγαίς υπερβαλλόντως,εν θανάτοις πολλάκις … οδοιπορίαις πολλάκις ,κινδύνοις ποταμών ,κινδύνοις ληστών,κινδύνοις εξ εθνών,κινδύνοις εν πόλει,κινδύνοις εν ερημία,κινδύνοις εν θαλάσση΄εν κόπω και μόχθω,εν αγρυπνίαις πολλάκις ,εν λιμώ και δίψει ,εν νηστείαις πολλάκις ,εν ψύχει και γυμνότητι.»(Β Κορινθ.ια 23-28). Και όλα ταύτα υπέφερεν ο Παύλος χάριν της σωτηρίας των αδελφών ,δια να οδηγήση αυτούς εις το Ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού,δια να εκπληρώσει την εντολή «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη».
….Οι Απόστολοι δεν εξήλθον με Διπλώματα Θεολογικά να κηρύξωσι την αλήθειαν, αλλά με πίστιν ειλικρινή προς τον Θεόν , με αγάπη φλογεράν προς τον Χριστόν και με ζήλον ενθουσιώδη υπέρ της εξαπλώσεως της αληθούς γνώσεως του Θεού δια του κηρύγματος του Ευαγγελίου και του φωτισμού των ανθρώπων.
..Δια να αξιωθώ του αξιώματος τούτου(της Αρχιερωσύνης) πρέπει να δοκιμασθώ ,να υποφέρω διά τον Κύριον,να εργασθώ υπέρ των αδελφών μου,να κοπιάσω εργαζόμενος διπλά το Ευαγγέλιον και έπειτα να αναλάβω το μέγα αυτό φορτίον….»
Στην συνέχεια ο Φιλόθεος έφυγε από την Σχολή της Χάλκης χωρίς το Δίπλωμά του. Όπως αποκάλυψε στα Απομνημονεύματά του ,(στον συγγραφέα Νικόλαο Αμβράζη ),μετα από λίγο καιρό ,η Χαρις του Θεού του άνοιξε ένα Ιεραποστολικό δρόμο. Ακολούθησε το Ορθόδοξο Ιεραποστολικό κλιμάκιο , που με εντολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου πήγαινε στην Καλκούτα των Ινδιών.Το πλοίο όμως που τους μετέφερε ναυάγησε νότια των νησιών Μαλδίβων στον Ινδικό ωκεανό και με θαυματουργικό τρόπο αυτός και μερικοί άλλοι ναυαγοί σώθηκαν και τα κύματα της θάλασσας τους οδήγησαν στη παραλία των νησιών Τσάγκος. Τότε στην περιοχή κατοικούσαν άγριοι ανθρωποφάγοι.
Ενώ τους άλλους διασωθέντες τους σκότωσαν, αυτός σώθηκε εξ αιτίας ενός χαρακτηριστικού του προσώπου του , που έκαναν τους ανθρωποφάγους να τον θεωρήσουν ιερό πρόσωπο.
Γράφει στα απομνημονεύματά του. «Όλοι οι άγριοι,ρίψαντες μακράν τα φονικά όργανα και σχηματίσαντες κύκλον περί εμέ ,με παρετήρουν προσεκτικώς εις το πρόσωπον,κραυγάζοντες. «..Ιερός.Ιερός..»
«Ο πελώριος μαύρος ήγγιζε διά του δακτύλου ,μετά μεγάλου σεβασμού ,ως Επί της παρειάς μου υπήρχε μαύρον στίγμα ,έχον μέγεθος διλέπτου ,όπερ από της γεννήσεώς μου έφερον ,και όπερ κοινώς ονομάζεται ελιά ,και δεικνύων αυτό προς τους αγρίους ,εφώναζε..Ιερός,Ιερός..»
Αυτό το γεγονός άλλαξε την συμπεριφορά των αγρίων και έτσι ο Φιλόθεος έμεινε στο νησί,αφού θεωρήθηκε απεσταλμένος του Θεού. Από κεί και πέρα άρχισε η Ιεραποστολική του δράση εξημερώνοντας και εκχρισταινίζοντας τους αγρίους της φυλής των Νιανιαουμί ,μεταφράζοντας την Αγία Γραφή στην γλώσσα τους,και δημιουργώντας την πρώτη Ορθόδοξη Εκκλησία εκεί στον Ινδικό Ωκεανό.
Η Χάρις του Θεού πάλι με θαυματουργικό τρόπο του εξασφάλισε και Αρχιερέα ,ώστε και τους πρώην καννίβαλους να βαπτίσει και κληρικούς να χειροτονήσει. Ο Αρχιερέας ήταν ο Ηλιουπόλεως Αθανάσιος Τατίδης ,που καταγόταν από την Ζίτσα της Ηπείρου ,που βρέθηκε στην περιοχή και αυτός ναυαγός ,πηγαίνοντας σττην Ινδία.Αυτός χειροτόνησε και τον π.Φιλόθεο και εθεμελίωσε την πρώτη νεόφυτο Ορθόδοξη Εκκλησία στην περιοχή του Ινδικού Ωκεανού.
π.Δ.Α.
Ευλογητός ο Θεός που αναδεικνύει τέτοια πνευματικά Ιεραποστολικά αναστήματα της Εκκλησίας μας! Είθε το Πανάγιο Πνεύμα να φωτίσει και άλλους ανθρώπους ( ιερείς και λαϊκούς ) ώστε να μιμηθούν τον π. Φιλόθεο και να τρέξουν να κηρύξουν τον Χριστό, το Ευαγγέλιο, την ησυχαστική και Μυστηριακή ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας σε όλα τα έθνη, σε όλες τις φυλές, σε όλους τους ανθρώπους και να μεταφέρουν το μήνυμα της Ανάστασης και της Αιώνιας Ζωής.
Υ.Γ Τα νησιά αυτά σήμερα είναι στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου και οι κάτοικοι τους εκδιώχτηκαν προς τις Σεϋχέλλες ( Μητρόπολη Ειρηνουπόλεως Τανζανίας ) και τον Μαυρίκιο, ο οποίος υπάγεται στη Μητρόπολη Μαδαγασκάρης. Ρίχνουμε την ιδέα να ερευνήσουν ( αν είναι δυνατόν, βέβαια, αυτό ) οι Μητροπολίτες Ειρηνουπόλεως και Μαδαγασκάρης ( ή να αποσταλλεί και Ορθόδοξος ιερέας ή θεολόγος) στα νησιά αυτά ( Σεϋχέλλες και Μαυρίκιο ) , να βρουν τους κατοίκους που εκδιώχτηκαν από τα νησιά Τσάγκος και να ανακαλύψουν Ορθοδόξους πιστούς ή απογόνους Ορθοδόξων Χριστιανών και να ανασυγκροτήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία στα νησιά του Ινδικού Ωκεανού, με τη χάρη και ευλογία του Θεού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)