Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ορθοδοξία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ορθοδοξία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Η Θεία Λειτουργία.(+Διονυσίου, Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης)




 

http://fdathanasiou.wordpress.com

Επάνω στη γη κάθε μέρα γίνεται ένα έργο· είναι το πιο μεγάλο, το πιο σπουδαίο και το πιο ιερό έργο, που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Είναι η θεία Λειτουργία, η συνέχιση του μυστικού δείπνου που έκανε ο Ιησούς Χριστός με τους μαθητές του. Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πολλά και μεγάλα έργα, μα τίποτε περισσότερο και πιο σπουδαίο από τη θεία Λειτουργία. Αυτό είναι ένα μοναδικό προνόμιο, που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους, γιατί ούτε οι Άγγελοι μπορούν να τελέσουν τη θεία Λειτουργία. Στη θεία Λειτουργία οι Άγγελοι συνεργάζονται με τους ανθρώπους, καθώς το ακούμε στο τροπάριο του άγιου Σπυρίδωνα· «και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς, αγγέλους έσχες συλλειτουργούντας σοι», κι όταν έκανες τη θεία Λειτουργία, οι άγγελοι συλλειτουρ­γούσαν μαζί σου. Πραγματικά σ’ αυτό που με τα χέρια του ιερέα γίνεται επάνω στην αγία Τράπεζα, καθώς γράφει ο απόστολος Πέτρος, «επιθυμούσιν άγγελοι παρακύψαι», οι άγγελοι επιθυμούν να σκύψουν και να δουν.
Λειτουργία θα πει δημόσιο έργο, έργο δηλαδή για το λαό, το λαό του Θεού. Η Εκκλησία προσεύχεται για όλο τον κόσμο, αλλά τελεί τη θεία λειτουργία μόνο για τους πιστούς, «Υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών». Η Εκκλησία είναι ο λαός του Θεού, και επομένως η θεία Λειτουργία, σαν δημόσιο έργο, γίνεται για το λαό του Θεού από τον ίδιο το λαό. Γιατί δεν λειτουργούν μόνοι τους ούτε μυστικά οι ιερείς της Εκκλησίας, αλλά κάθε φορά ο λαός του Θεού με τους ιερείς του τελούν τη θεία Λειτουργία. Όταν λέμε λαός του Θεού, δεν εννοούμε χωριστά τους λαϊκούς από τους κληρικούς, αλλά και τους λαϊκούς και τους κληρικούς· όλοι μαζί και λαϊκοί και κληρικοί είμαστε ο λαός του Θεού.
Δεν είναι εύκολο να πούμε τι είναι η Εκκλησία, το καταλαβαίνομε όμως και το ζούμε αυτό το πράγμα, όταν τελούμε τη θεία Λειτουργία. Όταν είμαστε μέσα στο ναό και γίνεται η θεία Λειτουργία, εμείς δεν παρακολουθούμε απλώς σαν θεατές ό,τι γίνεται, αλλά είμαστε εμείς όλοι που λειτουργούμε. Εμείς είμαστε ο λαός του Θεού, κι εμείς τελούμε τη θεία λειτουργία, με τους λειτουργούς της Εκκλησίας, που με τη χειροτονία έχουν τη χάρη της ιερωσύνης. Γι’ αυτό όλες οι ευχές κι όλοι οι ύμνοι της θείας Λειτουργίας είναι γραμμένοι έτσι, που να φαίνεται πως δεν λειτουργεί μόνος ο ιερέας, αλλά όλοι οι χριστιανοί που είναι μέσα στο ναό. «Του Κυρίου δεηθώμεν» λέει ο διάκονος και «Πρόσχωμεν», και το λέει για όλο το λαό, γιατί όλοι είμαστε η Εκκλησία κι όλοι μαζί τελούμε θεία Λειτουργία.
Κάθε φορά που μαζευόμαστε στο ναό λέμε πως έχομε σύναξη, και σύναξη θα πει, όχι ότι πάμε στην Εκκλησία, αλλά ότι συναζόμαστε για να γίνωμε η Εκκλησία· η σύναξή μας αυτή δείχνει πως είμαστε η Εκκλησία. Μα ακόμα πολύ περισσότερο είμαστε η Εκκλησία, όχι μόνο όταν συναζόμαστε, αλλά όταν μαζί με τον ιερέα τελούμε τη θεία Λειτουργία. Στη θεία Λειτουργία φαίνεται τι είναι η Εκκλησία. Η λειτουργική σύναξη είναι η Εκκλησία. Η θεία Λειτουργία είναι το κέντρο όλων των ιερών Ακολουθιών, που γίνονται από την Εκκλησία μέσα στο ναό. Πάντα με την παρουσία μεταξύ μας του ιερέα, γιατί χωρίς ιερέα και χωρίς θεία Λειτουργία δεν είμαστε Εκκλησία, αλλά μια απλή συγκέντρωση, σαν εκείνες που κάνουν τα σωματεία και οι σύλλογοι. Εκκλησία θα πει ο λαός, ο ιερέας και, η αγία Τράπεζα, δηλαδή η θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία δεν είναι βέβαια κάτι που το σκέφτηκαν οι άνθρωποι, αλλά είναι το μεγάλο και θειότατο Μυστήριο, που το ίδρυσε και το σύστησε ο Ιησούς Χριστός. Για να το πούμε καλύτερα, ο Ιησούς Χριστές ίδρυσε το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και η Εκκλησία τελεί τη θεία Λειτουργία, συνεχίζοντας το μεγάλο και θειότατο Μυστήριο. Γι’ αυτό η θεία Λειτουργία λέγεται και θεία Ευχαριστία κι είναι το ίδιο πράγμα, η ιερή δηλαδή και άγια τελετή της Εκκλησίας, στην οποία συνεχίζεται αναίμακτα η θυσία του Ιησού Χριστού.
Η θεία Λειτουργία ή η θεία Ευχαριστία είναι η ίδια θυσία που έκανε ο Ιησούς Χριστός, προσφέροντας ο ίδιος τον εαυτό του για τη σωτηρία του κόσμου. Το βράδυ στο μυστικό δείπνο, έκοψε το ψωμί, έδωσε στους μαθητές του και τους είπε· «Λάβετε φάγετε· τούτο έστι το σώμα μου…» Ευλόγησε ύστερα το ποτήριο, έδωσε στους μαθητές του και τους είπε· «Πίετε εξ αυτού πάντες·τούτο έστι το αίμα μου…». Και τις δύο φορές είπε καθαρά και εννοούσε κυριολεκτικά αυτό που έλεγε· «αυτό είναι το σώμα μου» και «αυτό είναι, το αίμα μου». Αλλά δεν τους βεβαίωσε μόνο γι’ αυτό, αλλά και τους έδωσε εντολή και τους είπε·«Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», αυτό να κάνετε, για να με θυμάστε. Έτσι λοιπόν η Εκκλησία τώρα, με την εντολή του Ιησού Χριστού, τελεί τη θεία Λειτουργία και συνεχίζει την ίδια θυσία και το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.
Μέσα στα λόγια του Ιησού Χριστού προς τους μαθητές του είναι και η συνέχιση της θυσίας και η κοινωνία από το σώμα και το αίμα του. Η Λειτουργία δηλαδή και η θεία Ευχαριστία δεν είναι μόνο θυσία και ανάμνηση του μυστικού δείπνου, αλλά και η κοινωνία των πιστών. Η Εκκλησία τελεί τη θεία Λειτουργία και συνεχίζει τη θυσία του Ιησού Χριστού, για να κοινωνήσουμε το σώμα και το αίμα του. Όταν λέμε θυσία του Ιησού Χρίστου, εννοούμε το σταυρικό του θάνατο, αλλά και την ύστερα από τρεις ημέρες ανάστασή του. Κι όταν τελούμε τη θεία Λειτουργία, καθώς το λέει σε μια ευχή ο λειτουργός ιερέας, «τον θάνατον αυτού καταγγελλόμεν, την ανάστασιν αυτού ομολογούμεν». Όταν ο Ιησούς Χριστός στο μυστικό δείπνο σύστησε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, μιλούσε για το θάνατο και την ανάστασή του. Για το άγιο σώμα του, που θα πέθαι­νε στο σταυρό και για το τίμιο αίμα του, που θα έρρεε από την πλευρά του. Για το σώμα του, που έλαβε κατά την ενανθρώπησή του και που σε τρεις μέρες θα ανασταινότανε άφθαρτο και αθάνατο, αυτό που στο θείο μυστήριο μεταδίδεται τώρα «εις βρώσιν τοις πιστοίς, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν  την αιώνιον».
Όλα όσα γίνονται στη θεία Λειτουργία δεν τα χωράει το μυαλό μας, γι’ αυτό πρέπει να έχουμε πίστη για να τα ζούμε μέσα μας. Είναι πάντα πολύ περισσότερο ένα πράγμα να το ζούμε μέσα μας παρά μόνο να το καταλαβαίνουμε στεγνά με το μυαλό μας. Και η θεία Λειτουργία δεν είναι μια νεκρή, αλλά ζωντανή πράξη της Εκκλησίας, που τόσο καλύτερα την καταλαβαίνομε, όσο πιο ζωντανά μετέχουμε σ’ αυτήν. Όχι όταν παρακολουθούμε σαν θεατές όσα γίνονται μέσα στο ναό, αλλά όταν είμαστε εμείς οι ίδιοι που ζωντανά τελούμε τη θεία Λειτουργία. Θα το επαναλάβουμε και θα το ξαναπούμε, αυτό που είναι βασική αλήθεια και θεία πραγματικότητα· δεν είναι δηλαδή η Εκκλησία κάτι ξένο κι έξω από μας, που λειτουργεί κι εμείς πηγαίνουμε στη θεία Λειτουργία, μα εμείς συναγμένοι είμαστε η Εκκλησία, που κάθε φορά τελούμε τη θεία Λειτουργία.
(+Διονυσίου, Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Η Θεία Λειτουργία», εκδ. Αποστ. Διακονίας)

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Ἐξομολόγηση


Βοήθημα Ἐξομολογουμένου
Ἕνα ἁπλὸ βοήθημα γιὰ ἐκείνους ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ προσέλθουν στὸ σωστικὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως.

Ἡ Ἐξομολόγηση εἶναι τόσο ἀναγκαία γιὰ κάθε χριστιανό, ὅσο καὶ τὸ Βάπτισμα. Γιατί τὸ Βάπτισμά μας καθαρίζει ἀπὸ τὶς προηγούμενες ἁμαρτίες μας, ἐνῶ ἡ Ἐξομολόγηση ἀπὸ ὅσες διαπράττουμε μετὰ τὸ Βάπτισμα. Χωρὶς τὸ Βάπτισμα δὲν μποροῦμε να κοινωνήσουμε τὰ ἄχραντα Μυστήρια τοῦ Κυρίου. Δὲν μποροῦμε ἐπίσης νὰ κοινωνήσουμε, ἂν δὲν ἐξομολογηθοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας, ἀφοῦ αὐτὲς σὰν ἕνα τεῖχος μας χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, ποὺ ἂν μείνει ἀθεράπευτη, ὁδηγεῖ στὸν πνευματικὸ θάνατο, στὸν αἰώνιο, δηλαδή, χωρισμὸ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεό. Τί κάνουμε ὅταν ἀσθενεῖ τὸ σῶμα μας; Ἐπισκεπτόμαστε χωρὶς καθυστέρηση τὸ γιατρό, στὸν ὁποῖο ἀποκαλύπτουμε τὶς πληγές μας καὶ περιγράφουμε μὲ ἀκρίβεια ὅλα τὰ συμπτώματά μας. Ἐκεῖνος τότε μᾶς χορηγεῖ τὰ κατάλληλα φάρμακα καὶ τὶς ἰατρικὲς ὁδηγίες ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε γιὰ νὰ θεραπευθοῦμε.

Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει ὅταν ἀσθενεῖ ἡ ψυχή μας καὶ ποθοῦμε νὰ ἀνακτήσουμε τὴν πνευματική μας ὑγεία. Προσερχόμαστε στὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι ἕνα πνευματικὸ θεραπευτήριο. Ἐκεῖ ἀναζητοῦμε τὸν πνευματικό, στὸν ὁποῖο δίχως ντροπὴ ὁμολογοῦμε ὅλες τὶς ἁμαρτίες ποὺ τραυμάτισαν τὴν ψυχή μας. Στὴ συνέχεια ἐκεῖνος θὰ μᾶς διαβάσει τὴ συγχωρητικὴ εὐχὴ καὶ θά μᾶς ἀπευθύνει τὶς ἁρμόζουσες συμβουλὲς γιὰ τὴν εὐόδωση τῆς πνευματικῆς μας πορείας. Μ' αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ φιλάνθρωπος Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι παρὼν σὲ ὅλη τη διάρκεια τῆς Ἐξομολογήσεως, μᾶς χορηγεῖ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ μᾶς ὑποδεικνύει τὸ δρόμο ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας.

Πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν ἐξομολόγησή μας εἶναι ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ ποὺ χαρίζεται σὲ ὅσους τὸ ζητοῦν μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὸ ἐπιδιώκουν μὲ τὴ γενναία καὶ τίμια βυθοσκόπηση τοῦ ἑαυτοῦ τους.

Στὸ δύσκολο ἐγχείρημα τῆς αὐτοκριτικῆς θέλουν νὰ σὲ βοηθήσουν τὰ παρακάτω ἐρωτήματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν στὶς σχέσεις μας: α) μὲ τὸν Θεό, β) μὲ τὸν πλησίον καὶ γ) μὲ τὸν ἑαυτό μας.

Α'. Ἐσὺ καὶ ὁ Θεὸς
Πιστεύεις ὁλόψυχα στὸν Τριαδικὸ θεό, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας;

Ἐμπιστεύεσαι ἀκλόνητα τὸν ἑαυτό σου στὴν πατρικὴ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἢ μήπως στὶς δυσάρεστες περιστάσεις ὀλιγοπιστεῖς, γογγύζεις καὶ ἀπελπίζεσαι;

Ὁμολογεῖς μὲ παρρησία τὴν πίστη σου, ὅταν οἱ περιστάσεις τὸ ἀπαιτοῦν ἢ μήπως ντρέπεσαι νὰ κάνεις ἀκόμα καὶ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ὅταν λ.χ. περνᾶς ἔξω ἀπὸ κάποιον ναό;

Μήπως ἀσχολήθηκες ποτὲ μὲ τὸν ἀποκρυφισμό, (μάγους, μέντιουμ, ἀστρολόγους, ὑπνωτιστές, πνευματιστές, χαρτορίχτρες, καφετζοῦδες κ.ἅ.) ἢ ἀναμίχθηκες σὲ παραθρησκευτικὲς ὁμάδες (σχολὲς γιόγκα καὶ διαλογισμοῦ, γνωστικὲς ἢ θεοσοφικὲς σχολές, Βουδισμό, Ἰνδουισμὸ κ.ἅ.);

Μήπως πιστεύεις στὴν τύχη καὶ στὰ ὄνειρα ἢ ἀσχολεῖσαι μὲ τὸ ξεμάτιασμα καὶ δίνεις σημασία στὶς διάφορες προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες (π.χ. «τὸ 13 εἶναι γρουσούζικος ἀριθμός», «τὸ πέταλο φέρνει γούρι» κ.λπ.);

Προσεύχεσαι τακτικὰ καὶ προσεκτικὰ στὸ σπίτι σου (πρωί, βράδυ, πρὶν καὶ μετὰ τὰ γεύματα) ἢ στὴν Ἐκκλησία (κάθε Κυριακὴ καὶ τὶς μεγάλες γιορτές), εὐγνωμονώντας πρωτίστως τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ποικίλες, φανερὲς καὶ ἀφανεῖς εὐεργεσίες Του;

Μελετᾶς καθημερινὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἄλλα ψυχωφελῆ βιβλία;

Νηστεύεις, ἂν δὲν ὑπάρχουν σοβαροὶ λόγοι ὑγείας, τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευὴ καὶ τὶς ἄλλες περιόδους τῶν Νηστειῶν;

Προσέρχεσαι τακτικὰ στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, ὑστέρα ἀπὸ τὴν κατάλληλη προετοιμασία καὶ τὴν ἔγκριση τοῦ πνευματικοῦ σου;

Μήπως βλαστημᾶς τὸ ὄνομα τοῦ Χρίστου, τῆς Παναγίας ἢ τῶν Ἁγίων μας;

Μήπως ὁρκίζεσαι χωρὶς λόγο ἢ ἀθέτησες τυχὸν ὅρκο ἢ ὑπόσχεσή σου στὸν Θεό;

Β'. Ἐσὺ καὶ ὁ συνάνθρωπος
Δείχνεις ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη σου στὸν πλησίον, ἰδιαίτερα σὲ ὅσους ὑποφέρουν ἢ ἔχουν ἀνάγκη (ἀσθενεῖς, πτωχούς, φυλακισμένους, ἄνεργους, ὀρφανά, ἡλικιωμένους κ.ἅ.);

Συγχωρεῖς ὅσους σὲ ἔβλαψαν ἢ μήπως κρατᾶς μέσα σου ἔχθρα καὶ ἀντιπάθεια; Εἶσαι πρόθυμος νὰ ζητήσεις «συγγνώμην» ἀπὸ τὸν πλησίον γιὰ τυχὸν σφάλματά σου;

Μήπως θεληματικὰ ἢ ἀθέλητα διέπραξες φόνο ἢ μὲ τὴ συμπεριφορά σου βοήθησες στὴν ἐκτέλεση μίας τέτοιας πράξεως;

Μήπως ἔχεις τὸ ἐλάττωμα

- Νὰ λὲς ψέματα;
- Νὰ κατακρίνεις;
- Νὰ συκοφαντεῖς;
- Νὰ κολακεύεις;
- Νὰ καταριέσαι;
- Νὰ ὀργίζεσαι καὶ νὰ βρίζεις;
- Νὰ εἰρωνεύεσαι καὶ νὰ χλευάζεις;
- Νὰ διαπληκτίζεσαι καὶ νὰ χειροδικεῖς;
- Νὰ «στέλνεις» τοὺς ἄλλους «στὸ διάβολο»;
- Νὰ εἶσαι περίεργος;

Μήπως φθονεῖς τὴν εὐτυχία ἢ ζηλεύεις τὰ ἀγαθὰ τοῦ πλησίον σου; Ἢ μήπως, πάλι, χαίρεσαι στὶς συμφορές του;

Μήπως εἶσαι καχύποπτος καὶ δίνεις πίστη στὶς ὑπόνοιές σου γιὰ τοὺς ἄλλους;

Μήπως κλέβεις ἢ συνεργάστηκες ποτὲ σὲ κλοπὴ ἢ δέχτηκες ἐν γνώσει σου κλεμμένα πράγματα;

Δείχνεις εὐγνωμοσύνη στοὺς εὐεργέτες σου ἢ μήπως ἀνταποδίδεις ἀχαριστία γιὰ τὸ καλὸ ποὺ σοῦ ἔκαναν;

Μήπως μὲ τοὺς λόγους καὶ τὴ συμπεριφορά σου σκανδαλίζεις τὸν πλησίον σου ἢ τὸν ἐξωθεῖς στὴν ἁμαρτία;

Μήπως ἀσχολεῖσαι μὲ τὴν προσωπική, οἰκογενειακὴ ἢ ἐπαγγελματικὴ ζωὴ τῶν ἄλλων καὶ ἐπεμβαίνεις ἀδιάκριτα, προκαλώντας διάφορα προβλήματα;

Μήπως διακινεῖς ναρκωτικὲς οὐσίες ἢ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ὁδήγησες ἄλλους στὴ χρήση τους;

Μήπως συνηθίζεις νὰ διαδίδεις πληροφορίες ἢ μυστικὰ τῶν ἄλλων, δημιουργώντας ἔτσι διαμάχες στὶς σχέσεις τῶν συνανθρώπων σου;

Στὸ ἐπάγγελμα

Μήπως ἡ συνείδησή σου σὲ ἐλέγχει γιὰ ἀπάτη, νοθεία, αἰσχροκέρδεια, κατάχρηση, τοκογλυφία, δωροδοκία, ἀπόκρυψη ἐμπορευμάτων κ.λπ.;

Μήπως στὶς συναλλαγές σου σὲ διακρίνει ἀνειλικρίνεια, ἀνεντιμότητα ἢ δολιότητα;

Μήπως κακομεταχειρίζεσαι, ἐκμεταλλεύεσαι ἢ ἀδικεῖς τοὺς ἐργάτες, ὑπαλλήλους ἢ ὑφισταμένους σου;

Στὴν οἰκογένεια

Δείχνεις σεβασμό, ἀγάπη καὶ τιμὴ πρὸς τοὺς γονεῖς σου ἢ μήπως συμπεριφέρεσαι μὲ αὐθάδεια, σκληρότητα καὶ περιφρόνηση; Ἰδιαίτερα, τοὺς συμπαραστέκεσαι στὰ γηρατειά τους;

Ἡ συμπεριφορά σου στὸ σπίτι διαπνέεται ἀπὸ πνεῦμα θυσίας, ἀγάπης, καλοσύνης, ἀλληλοκατανόησης, ὑποχωρητικότητας καὶ ὑπομονῆς; Μήπως μὲ τὴν ἐριστικότητα, τὸ πεῖσμα ἢ τὶς παράλογες καὶ ἐγωιστικὲς ἀπαιτήσεις σου διαταράσσεις τὴν οἰκογενειακὴ γαλήνη καὶ ἀτμόσφαιρα;

Ὡς σύζυγοι:

Ἀποδέχεστε τὴ συζυγία ὡς εὐλογία Θεοῦ καὶ ἀγωνίζεστε καθημερινὰ γιὰ τὴν τελείωση καὶ ὁλοκλήρωση τῆς μεταξύ σας ἀγάπης, ὥστε νὰ μὴ διασπᾶται αὐτὴ ἀπὸ καμιὰ ἄλλη γήϊνη ἀγάπη (πρὸς τοὺς γονεῖς, τὰ παιδιά, τοὺς συγγενεῖς, τὸ ἐπάγγελμα κ.α.);

Τιμᾶτε καὶ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς τοῦ ἄλλου;

Διαφυλάσσετε τὴν ἀμοιβαία πίστη καὶ ἀφοσίωση;

Μήπως ἀποφεύγετε μὲ διάφορα μέσα τὴν τεκνογονία;

Μήπως κάνατε ἔκτρωση ἢ γίνατε ἠθικοὶ αὐτουργοὶ στὴ διάπραξη ἑνὸς τέτοιου ἐγκλήματος;

Μήπως διατηρούσατε προγαμιαῖες σχέσεις;

Ὡς γονεῖς:

Προσεύχεστε θερμὰ γιὰ τὴν προκοπὴ τῶν παιδιῶν σας;

Ἢ ζωή σας ἀποτελεῖ καλὸ παράδειγμα γιὰ τὰ παιδιά σας;

Μήπως ἐνδιαφέρεστε μόνο γιὰ τὴν κατὰ κόσμο πρόοδό τους; Δείχνετε ἰδιαίτερη φροντίδα γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἀγωγή τους, ἀφιερώνοντας γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ τὸν ἀνάλογο χρόνο, ἄλλοτε συμβουλεύοντας καὶ συζητώντας μαζί τους, ἄλλοτε ἐμπνέοντος μὲ τὴ συνέπεια τῆς χριστιανικῆς σας ζωῆς καὶ ἄλλοτε παρακολουθώντας διακριτικὰ τὰ ἀναγνώσματά τους, τοὺς τρόπους ψυχαγωγίας τους καὶ τὶς παρέες τους;

Μήπως κάνετε διακρίσεις μεταξὺ τῶν παιδιῶν σας ἢ δὲν ὑπήρξατε δίκαιοι στὶς γονικές σας παροχές;

Μήπως ἐπεμβαίνετε ἄκαιρα, πιεστικὰ καὶ ἀδικαιολόγητα στὶς ἀποφάσεις τῶν παιδιῶν σας ἢ στὶς οἰκογένειές τους, ὑπονομεύοντας ἔτσι τὶς προσπάθειές τους ἢ τοὺς οἰκογενειακούς τους δεσμούς;

Γ'. Ἐσὺ καὶ ὁ ἑαυτός σου
Μήπως εἶσαι προσκολλημένος στὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ τὰ ἐγκόσμια ἀγαθὰ καὶ ἀδιαφορεῖς γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ἀθάνατης ψυχῆς σου καὶ τὴν ἕνωσή σου μὲ τὸν Θεό;

Μήπως διακατέχεσαι ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, πού εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ γεννήτρια ὅλων τῶν κακῶν; Αὐτὸ θὰ τὸ διαπιστώσεις:

-ἂν ἐπιδιώκεις τὴ δόξα, τὶς τιμές, τοὺς ἐπαίνους, τὰ πρωτεῖα καὶ τὴν προβολή,
-ἂν καυχιέσαι καὶ μιλᾶς μὲ ἐγκώμια γιὰ τὶς προσωπικές σου ἱκανότητες, τὴν καλή σου οἰκογένεια καὶ τὶς ἐπαγγελματικές σου ἐπιτυχίες,
-ἂν προσπαθεῖς νὰ γίνεσαι ἄρεστος στοὺς ἀνθρώπους,
-ἂν δείχνεις μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτὸ σου καὶ ἐπιμένεις μὲ πεῖσμα στὴν προσωπική σου κρίση,
-ἂν δὲν δέχεσαι τὶς συμβουλὲς τῶν ἄλλων ἢ ἀντιδρᾶς στὶς ὑποδείξεις τῶν τυχὸν σφαλμάτων σου,
-ἂν ἐπιδιώκεις πάντοτε καὶ σὲ ὅλα τὴν ἰκανοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ σου ἢ ζητᾶς ἀπαιτητικὰ νὰ ἐξυπηρετεῖσαι ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

Μήπως μιλᾶς ἄκαιρα, διακόπτοντας ἢ προσβάλλοντας μὲ λόγια ταπεινωτικὰ τοὺς συνομιλητές σου;

Μήπως εἶσαι φιλάργυρος ἢ πλεονέκτης;

Μήπως ζεῖς μὲ πολυτέλεια καὶ σπατάλη ἢ ξοδεύεις τὰ χρήματά σου σὲ τυχερὰ παιχνίδια, χαρτοπαιξία κ.α.;

Μήπως ντύνεσαι καὶ καλλωπίζεσαι μὲ τρόπο προκλητικὸ ἢ μήπως ἡ ἐνδυμασία σου εἶναι ἀνάρμοστη γιὰ τὸ δικό σου φύλο;

Μήπως εἶσαι λαίμαργος ἢ γαστρίμαργος;

Μήπως λὲς πολλὰ λόγια, περιττὰ καὶ ἀνώφελα ἢ μήπως αἰσχρολογεῖς;

Δείχνεις τὸν ἀπαιτούμενο σεβασμὸ στὸ σῶμα σου, ποὺ εἶναι; ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἢ μήπως ἔπεσες σὲ διάφορα σαρκικὰ ἁμαρτήματα (αὐνανισμό, πορνεία, μοιχεία, ἀρσενοκοιτία κ.ἅ.);

Μήπως ἐκθέτεις τὸν ἑαυτό σου σὲ διάφορους σαρκικούς πειρασμοὺς (ἄσεμνα θεάματα καὶ διασκεδάσεις, ἀνήθικα περιοδικὰ καὶ βιβλία, πορνογραφήματα, προκλητικὴ μουσικὴ καὶ τραγούδια κ.λ.π.);

Ὅταν προσβάλλουν τὸ νοῦ σου αἰσχροὶ λογισμοὶ καὶ φαντασίες τοὺς διώχνεις ἀμέσως ἢ μήπως τοὺς ἀποδέχεσαι καὶ τοὺς καλλιεργεῖς;

Μήπως καταστρέφεις τὴν ὑγεία σου, ποὺ εἶναι δωρό του Θεοῦ, μὲ τὴ μέθη, τὸ κάπνισμα ἢ τὴ χρήση ναρκωτικῶν οὐσιῶν;

Μήπως σκέφτηκες ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσεις;

Μήπως διακατέχεσαι ἀπὸ ὀκνηρία, ἀμέλεια ἢ ἀνευθυνότητα;

Μήπως σπαταλᾶς ἄσκοπα τὸ χρόνο σου μπροστὰ στὴν τηλεόραση ἢ περιπλανώμενος στὸ διαδίκτυο;

Καὶ τώρα, μετὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ σου, τρέξε, ἀδελφέ μου, χωρὶς ἀναβολὴ στὸν πνευματικό. Ἐξομολογήσου τὶς ἁμαρτίες σου α) χωρὶς νὰ κρύψεις καμία, β) μὲ εἰλικρίνεια καὶ συντομία καὶ γ) δίχως νὰ ἀναφέρεις τυχὸν ἀρετές σου ἢ ξένα ἁμαρτήματα. Νὰ εἶσαι σίγουρος πώς, μαζὶ μὲ τὴν ἄφεση, ὁ Θεὸς θὰ σοῦ προσφέρει πλούσια τὴ χάρη Του, γιὰ τὸ ξεκίνημα μίας νέας ζωῆς.

Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου
ΠΗΓΗ:orthodoxfathers

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Λάδι ὄχι, ἐλιές ναί· γιατί;



Ἀπαντᾶ ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τῆς Λειτουργικῆς Ἰω. Φουντούλης

«Γιατί σέ καιρό νηστείας νηστεύουμε τό λάδι καί τά ψάρια καί τρῶμε ἐλιές καί αὐγοτάραχο;»
Ἡ παλιά καί ἀληθινή νηστεία συνίσταται στήν πλήρη ἀποχή τροφῆς ἤ στήν ξηροφαγία. Ἐπειδή ὅμως αὐτή δέν εἶναι δυνατόν νά τηρηθεῖ στίς μεγάλες περιόδους τῶν νηστειῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, λόγῳ δύσκολων συνθηκῶν ζωῆς ἤ ἔλλειψης ζήλου, ἔχουν στήν πράξη ἐπινοηθεῖ διάφορες διευκολύνσεις, ὥστε νά εἶναι δυνατή ἡ ἐφαρμογή τῆς νηστείας ἀπό ὅλους τούς πιστούς.
Στήν ἀρχαία ἐποχή οἱ χριστιανοί μετά τήν ἐνάτη ὥρα (3 μ.μ.) τῶν νηστήσιμων ἡμερῶν κατέλυαν μόνο νερό καί ψωμί. Σιγά-σιγά ὅμως ὄχι μόνο ἡ διάρκεια τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀποχῆς ἀπό τροφή περιορίστηκε στά συνηθισμένα καί στίς ἄλλες μέρες ὅρια γι᾿ αὐτό μετατέθηκαν καί οἱ Ἑσπερινοί τῆς Τεσσαρακοστῆς καί οἱ Προηγιασμένες τό πρωί ἀλλά καί ἄλλα εἴδη τροφῶν ἄρχισαν νά χρησιμοποιοῦνται, ὅπως οἱ καρποί, τά ὄσπρια, τά ὀστρακόδερμα, τά μαλάκια κ.ο.κ.
Μέσα στά πλαίσια αὐτά μπορεῖ νά κατανοηθεῖ καί τό ὅτι τρῶμε ἐλιές κατά τίς ἡμέρες πού δέν τρῶμε λάδι, καί αὐγοτάραχο κατά τίς ἡμέρες πού ἀπέχουμε ἀπό ψάρια. Γιά τό πρῶτο μποροῦμε νά ἐπικαλεστοῦμε τό λόγο ὅτι οἱ ἐλιές τρώγονται ὡς καρπός, ἐνῶ ἡ ἀπαγόρευση τοῦ λαδιοῦ ἀφορᾶ στά φαγητά πού παρασκευάζονται μέ λάδι. Γιά τό δεύτερο ἡ δικαιολογία εἶναι λιγότερο εὔλογη, ἀφοῦ δέν ἰσχύει τό ἴδιο γιά τό γάλα ἤ τά αὐγά, ἀλλά καί αὐτά ἀπαγορεύονται κατά τίς νηστεῖες μας ὡς «καρπός... καί γεννήματα ὧν ἀπεχόμεθα» κατά τόν 56ο κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Γνωρίζω πάντως εὐλαβεῖς χριστιανούς πού κατανοοῦν ὅτι πρόκειται γιά «οἰκονομία», καί κατά τίς ἡμέρες τῶν μεγάλων νηστειῶν, ὅπως καί τήν παραμονή πού θά κοινωνήσουν, ἀπέχουν καί ἀπό ἐλιές καί ἀπό αὐγοτάραχο.
Εἶναι ἀλήθεια πώς αὐτή τήν ἐρώτηση τήν ἀκοῦμε συχνά ἀπό καλοπροαίρετους πιστούς καί συχνότερα ἀπό μερικούς πού εἰρωνεύονται τίς νηστεῖες. Θά μποροῦσε καί στίς δύο περιπτώσεις νά ὑπογραμμιστεῖ ἡ ἐλαστικότητα καί τό φιλάνθρωπο τῶν σχετικῶν ἐθίμων καί τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, πού δέν ἔχουν σκοπό νά ἐξοντώσουν τούς ἀνθρώπους, ἀλλά νά τούς βοηθήσουν νά ἀσκηθοῦν στήν ἐγκράτεια καί νά κυριαρχήσουν στά πάθη τους. Ἄν τούς σκανδαλίζουν οἱ τροφές αὐτές, μποροῦν νά ἀπέχουν ἀπό αὐτές χωρίς κατά τόν ἀπόστολο νά ἐξουθενώνουν τούς «ἐσθίοντας» ἤ νά «κρίνουν» (Ρω 14,3) τήν Ἐκκλησία γιά τήν φιλάνθρωπη τακτική της. Τό νά ἀναλάβει ἡ Ἐκκλησία ἀγώνα γιά τήν ἐκκαθάριση τῶν σχετικῶν μέ τή νηστεία ἐθίμων καί τῶν τροφῶν πού τρώγονται ἤ ὄχι σ᾿ αὐτήν, οὔτε τοῦ παρόντος εἶναι οὔτε μπορεῖ νά μείνει πάντοτε μέσα στά ὅρια τῆς σοβαρότητος. Ἐκεῖνο πού πρωτεύει εἶναι ὁ τονισμός τῆς ἀνάγκης τῆς νηστείας καί τῆς πνευματικῆς ὠφέλειας πού προέρχεται ἀπ᾿ αὐτή, καθώς καί ἡ προσπάθεια γιά τήν κατά τό δυνατόν συμμόρφωση τῶν πιστῶν στίς σχετικές ἐκκλησιαστικές διατάξεις, πού ἀρκετά ἔχουν ἀτονήσει στίς μέρες μας.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ



του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Αύτη η πίστις των Αποστόλων,
Αύτη η πίστις των Πατέρων,
Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων,
Αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξε.
Η Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι η εορτή των νικών της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο παρελθόν. Αυτές οι νίκες του παρελθόντος είναι το ηθικό κεφάλαιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Σταυρός της και η τροφή της. Αυτό είναι σπουδαίο και σημαντικότατο. Όμως, οι νίκες αυτές από το παρελθόν της Εκκλησίας είναι η έμπνευση και το κίνητρο για τις νίκες της στο παρόν και στο μέλλον, και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Είναι το σημαντικότερο επειδή το στεφάνι της δόξης είναι υπεσχημένο στους νικητές και όχι στους εορτάζοντες τις νίκες των άλλων. Γιατί είναι γραμμένο στο βιβλίο της αληθείας: όποιος νικήσει θα κερδίσει τα πάντα και θα του γίνω Θεός και αυτός θα μου γίνει υιός. Η αμοιβή του Θεού λοιπόν, δίδεται στους νικητές και όχι σε όσους εορτάζουν μονάχα τις νίκες των πατέρων τους.
Αυτό δε σημαίνει πως είναι ασήμαντο το να εορτάζουμε τις νίκες των πατέρων. Αντιθέτως, ο εορτασμός των προτέρων νικών είναι αποφασιστικής σημασίας για την εξασφάλιση και νέας νίκης επειδή οι νίκες του πατέρα υποκινούν σε νίκες και τους υιούς.
Ας πάρουμε πρώτα τους νικητές του κόσμου τούτου και τις νίκες τους. Ο Αχιλλέας ενθουσίαζε επί αιώνες τους νέους των Ελλήνων προς τη νίκη. Στέλνοντας τους υιούς τους στο πόλεμο, οι Ελληνίδες μητέρες τους έλεγαν: ή νεκρός ή νικητής.
Ο Κράλιεβιτς Μάρκο πέτυχε όσο ζούσε εκατό νίκες. Μέχρι τώρα όμως έχει οδηγήσει σε νίκη χιλιάδες αυτών, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν από εκείνον. Το ίδιο και ο Μίλος Όμπιλιτς και ο Βάνος Στράχινιτς, άλλοι ορθόδοξοι ήρωες των Σέρβων μα και των άλλων λαών.
Δεν είναι μονάχα η δειλία μεταδοτική μα είναι και ο ηρωισμός. Ο δειλός που φωνάζει: φεύγουμε, χανόμαστε, μεταδίδει στο στράτευμα το φόβο. Το ίδιο όμως, μεταδίδει τον ηρωισμό εκείνος που φωνάζει: εμπρός, ο εχθρός νικήθηκε!
Όποιος δοξάζει τους ήρωες, "μολύνεται" από την νόσο του ηρωισμού. Όποιος δοξάζει τους νικητές, ενθουσιάζεται από την επιθυμία να γίνει και ο ίδιος νικητής. Γι’ αυτό, η Ορθοδοξία του νικητού και της νίκης του έχει τεράστια επιρροή στους ανθρώπους, στην αγωγή και στο χαρακτήρα.
Έτσι γίνεται στους κοσμικούς πολέμους, έτσι και ακόμα περισσότερο στο πνευματικό πόλεμο. Μη φοβήσθε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον, είπε ο Σωτήρας στους μαθητές Του. Και όχι μόνο το είπε μα και το έπραξε στ’ αλήθεια. Νίκησε τον άρχοντα του κόσμου τούτου, νίκησε την αμαρτία, νίκησε και το θάνατο.
Βλέποντας οι Απόστολοι τις νίκες Του και μεθυσμένοι από αυτές, έγιναν και οι ίδιοι νικητές. Τους Αποστόλους μιμήθηκαν οι διάδοχοί τους και αυτούς οι δικοί τους διάδοχοι. Η μία χριστιανική γενεά μετά την άλλη, μεγαλουργούσε με τη νικηφόρο δόξα της, ενθουσιασμένη από τις νίκες και τους νικητές του παρελθόντος. Καθώς το ένα κύμα παράγει δεύτερο, έτσι το ένα νικηφόρο στράτευμα του Χριστού γεννούσε και υποκινούσε το επόμενο νικηφόρο Του στράτευμα. Έτσι, το αστείρευτο και ζωντανό ποτάμι της Εκκλησίας του Θεού δια της ιστορίας των είκοσι αιώνων, γινόταν όλο και πλατύτερο, βαθύτερο και πιο ορμητικό, αρδεύοντας με ζωή και δόξα τις τέσσερις πλευρές του κόσμου. Η μόνη πηγή αυτού του ποταμού είναι ο Χριστός και όλο το ζων ύδωρ είναι δικό Του. Δικά του και όλα τα ορμητικά κύματα από αιώνα σε αιώνα και από γενεά σε γενεά.

Οι νέες νίκες ως καθήκον και χαρά.
Είπε κάποιος ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Τούτος ο λόγος δικαιολογείται αν η επανάσταση εκληφθεί υπό πνευματική και ηθική έννοια ως ανατροπή της αναλήθειας, της αδικίας και της ασπλαχνίας εντός του εαυτού μας πρώτα και κατόπιν στον περίγυρό μας. Όπου ανατροπή εκεί και μάχη, όπου μάχη εκεί και νίκη. Ο χριστιανισμός είναι αγώνας από τη πρώτη μέρα της ιστορίας του -από την αναζήτηση και μη εύρεση καταλύματος για το θείο Βρέφος στα πανδοχεία της Βηθλεέμ- μέχρι σήμερα και από τώρα μέχρι την εσχάτη μέρα. Ταυτόχρονα, ο χριστιανισμός είναι μια αλυσίδα από νίκες, από την αρχή ως το τέρμα. Νικούσε και όταν ακόμα έδειχνε νικημένος. Τις χαμένες μάχες τις προσμετρούσε ως νίκες. Τους σκοτωμένους μαχητές για τον τίμιο σταυρό, τους σημείωνε στον κατάλογο των νικητών. Τα χαμένα βασίλεια του κόσμου αντάλλασσε με βασίλειο ακριβότερο, εκείνο του ουρανού.
Αν η Εκκλησία ως σύνολο δεν σταματά την ανατροπή, δε σταματά τον αγώνα και την κατάκτηση νικών, είναι δυνατόν όμως, τα μεμονωμένα μέλη της να εγκαταλείψουν τη μάχη και να χάσουν τη νίκη. Εκεί είναι ο κλαυθμός και ο οδυρμός και ο ραχήλειος θρήνος της Εκκλησίας για τα τέκνα της.
Από αυτό πηγάζει και το ορθό δίδαγμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας, η εντολή να καταβάλει ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός το προσωπικό του μόχθο για την κατάκτηση νέας νίκης. Οι παλαιές νίκες, μας βοηθούν αλλά δεν μας σώζουν. Οι νίκες των πατέρων μας είναι η κληρονομία μας την οποία έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε και να αυξήσουμε με τις δικές μας νίκες.
«Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω να γευτεί από το δέντρο της ζωής που βρίσκεται στο μέσον του Παραδείσου του Θεού.
Αυτός που θα νικήσει δε θα νοιώσει θάνατο άλλο.
Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω να φάγει από το μάννα το κεκρυμμένο και λίθο λευκό και επάνω στο λίθο όνομα καινό γραμμένο το οποίο κανένας δεν γνωρίζει εκτός από εκείνον που κατέχει το λίθο.
Σ’ αυτόν που θα νικήσει και θα τηρήσει τα έργα μου μέχρι τέλους, θα δώσω εξουσία κατά των ειδώλων.
Σ’ αυτόν που θα νικήσει, θα ενδυθεί χιτώνα λευκό και δεν θα εξαλείψω το όνομά του από τη βίβλο των ζώντων και θα αναγνωρίσω το όνομά του ενώπιον του Πατρός μου και των αγγέλων Αυτού.
Αυτόν που θα νικήσει θα καταστήσω στύλο της Εκκλησίας του Θεού... και θα χαράξω επάνω του το όνομα του Θεού του.
Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω να καθήσει μαζί μου στο θρόνο μου.
Αυτός που θα νικήσει θα λάβει τα πάντα, θα του γίνω Θεός και θα γίνει υιός μου».
Αυτά είναι γραμμένα στο μυστικό βιβλίο των Αποκαλύψεων του Θεού. Αυτά λέγει ο μέγας Νικητής, δια του οποίου μπορούσε όλοι μας να γίνουμε νικητές.
Αυτά λέγει ο μόνος Αναμάρτητος και Ανυποχώρητος, του οποίου το όνομα είναι Άλφα και Ωμέγα και πάλι άλλο όνομα Αμήν.
* Απόσπασμα από Εγκύκλιο επιστολή του Σεβασμιωτάτου επισκόπου Ζίτσης Νικολάου, επί τη Κυριακή της Ορθοδοξίας του έτους 1938.
«ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΠΗΓΗ:IΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΠΑΣΧΑ


Mή αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του παιδός σου,ότι θλίβομαι` ταχύ επάκουσόν μου,πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν.
Η σωτηρία σου,ο Θεός ,αντιλάβοιτό μου

KAΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ


Mή αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι` ταχύ επάκουσόν μου, πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν.
Η σωτηρία σου,ο Θεός ,αντιλάβοιτό μου.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ


Η τρίτη εβδομάδα του Τριωδίου αρχίζει από την Κυριακή της Αποκράω.Λέγεται έτσι,διότι μετά την Κυριακή αυτή απέχομαι κρέατος.Η Κυριακή αυτή είναι η τελευταία ημέρα της κρεατοφαγίας.Από την ημέρα αυτήν μέχρι το Πάσχα,εκτός των αρρώστων.Καθόλην την εβδομάδα καταλύωμαι γαλακτώδη,αυγά και ψάρι.
« Όταν έλθης,ο Θεός,επί της γης μετά δόξης και τρέμωσι έλκη και βίβλοι ανοίγωνται και τα κρυπτά δημοσιεύωνται,τότε ρύσαι με εκ του πυρός του ασβέστου και αξίωσον εκ δεξιών σου με στήναι,Κριτά δικαιότατε».
Δηλαδή:
Όταν έλθης,ω Θεέ,επί της γης μετά δόξης και τρέμουν από τον φόβον τα σύμπαντα,πύρινος δε ποταμός κυλά προ της δικαστικής Σου Έδρας και παρασύρη εντός του τους καταδικασμένους και ανοίγωνται βιβλία όπου είνε γραμμέναι αι πράξεις των ανθρώπων και τα κρυπτά του καθενός φανερώνωνται ενώπιων όλων,τότε,ω δικαιότατε Κριτά,αξίωσέ με να σταθώ εις τα δεξιά Σου (και να κληνονομήσω την Βασιλείαν Σου).
Έψαλλε η Εκκλησία μας σήμερα,και μας φέρει εις την μνήμην μας την φοβεράν Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου.
Το δε «Ωρολόγιον» της Εκκλησίας μας γράφει:
«Σκοπός ουν των Αγίων Πατέρων εστίν,ίνα,διά της ενθυμίσεως της φοβεράς εκείνης ημέρας,διεγείρων ημάς εκ του ύπνου της αμέλειας προς εργασίαν της αρετής και προτρέψωσιν εις φιλαδελφίαν και συμπάθειαν.Επειδή δε τη ερχομένη Κυριακή της τυροφάγου ποιούμεν την ανάμνησιν της του Αδάμ εξορίας εκ του Παραδείσου της τρυφής,ήτις εστίν η αρχή του παρόντος βίου,δήλον ότι η σημερινή εορτή λογίζεται ως τελευταία πασών ` διότι εις ταύτην αληθώς τελευτώσι τα ημέτερα πάντα και ο κόσμος αυτός»
ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Ι. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ


ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ
45.Επειδή όμως δεν είναι δυνατόν να ίδωμεν αυτά τα πράγματα με τους σωματικούς οφθαλμούς,ανάβα με την σκέψιν,και αφού σταθής επάνω από αυτόν τον ουρανόν,τον οποίον βλέπομεν,στρέψε το βλέμμα προς εκείνον τον ουρανόν,ο οποίος είναι επάνω από αυτόν,εις το το άπειρον ύψος,εις το απλησίαστον φως,εις τας στρατιάς των Αγγέλων,και πάλιν,αφού κατέβης από εκεί επάνω,φέρε εις τον νουν σου την εικόνα εκείνων που γίνονται εδώ εις την γην,και φέρε εις την φαντασίαν σου όσα συμβαίνουν με τους επιγείους βασιλείς,ήτοι τους χρυσοστολισμένους σωματοφύλακας των,και ένα ζεύγοςαπό λευκούς ίππους,στολισμένους με χρυσά στολίσματα,και την χρυσοκόλλητον άμαξά των,με τας χρυσάς ταινίαις που κυματίζουν ολόγυρά των,και δράκοντες κεντημένους επάνω εις ολομέταξα ενδύματα,και ασπίδας με χρυσούς οφθαλμούς,και ίππους στολισμένους με χρυσόν,και χρυσά χαλινάρια` και αφού όλα αυτά τα συγκρατήσης λεπτομερώς,μετέφερε πάλιν τον λογισμόν σου προς τα άνω και σκέψου την φοβεράν εκείνην ημέραν,κατά την οποίαν θα έλθη ο Χριστός διά να κρίνη τον κόσμον.
46. Δεν θα ίδης βεβαίως τότε ζεύγος χρυσοστολισμένων ίππων,ούτε χρυσάς αμάξας,ούτε δράκοντας,ούτε ασπίδας,αλλά θα ίδης τον μεν ουρανόν να ανοίγεται ολόκληρος,τον δε Υιόν του Θεού να κατέρχεται,συνοδευόμενος όχι από είκοσιν η εκατόν,αλλά από μυριάδας Αγγέλων και Αρχαγγέλων.Και όλα αυτά θα είναι γεμάτα από φόβον και τρόμον,όταν οι άνθρωποι,όσοι εγεννήθηκαν έως τότε,από την στιγμήν που επλάσθη ο Αδάμ μέχρι της ημέρας εκείνης,θα ανασταίνωνται από την γην και θα αρπάζωνται εις τον αέρα.Όταν θα ιδής τον Χριστόν να παρουσιάζεται με τόσην λαμπρότητα εκείνην,ώστε ο ήλιος και η σελήνη να χάνουν το φως των εμπρός εις την λαμπρότητα εκείνην,και να αποδίδη δικαιοσύνην εις έκαστον εξ ημών ανάλογα με τα έργα του.
Από το βιβλίο «ΕΚΛΟΓΑΙ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑΤΑ» ήτοι λόγοι απαρτισθέντες εκ διαφόρων ομιλιών του εν Αγίοις Πατρός ημών
ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΩ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

Την Παρασκευή,της μικρής Αποκριάς,το απόγευμα και το Σάββατο των ψυχών, σε όλες τις Εκκλησίες ψάλλεται μνημόσυνο προς ανάπαυση όλων των ψυχών από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τώρα.
‘’ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ’’
Η αγία Εκκλησία μας τελεί μνημόσυνα υπέρ πάντων των κεκοιμημένων.  Από το ‘’Ωρολόγιον’’ της Εκκλησίας μας αποσπώμεν και πάλιν τα εξής:
‘’ Εξ αυτών των αποστολικών Διαταγών εν βιβλίω η΄,κεφ. Μβ΄,έλαβεν η του Χριστού Εκκλησία την συνήθειαν του επιτελείν τα λεγόμενα τρίτα και ένατα και τεσσαρακοστά και λοιπά μνημόσυνα των κεκοιμημένων.
Επειδή δε πολλοί κατά καιρούς απέθανον άωρα ή εις ξενιτείαν, ή εις θάλασσαν, ή εις όρη και κρημνούς, ίσως δε και πένητες όντες ουκ ηξιώθηκαν των διατεταγμένων μνημοσύνων δια τούτο φιλανθρώπως οι θείοι Πατέρες κινούμενοι, εθέσπισαν σήμερον μνημόσυνον κοινόν πάντων των απ`αιώνος ευσεβώς τελευτησάντων χριστιανών, ίνα και όσοι των μερικών μνημοσύνων ουκ έτυχον συμπεριλαμβανωνται εις το κοινόν τούτο κακείνοι.
Προς τούτοις, επειδή αύριον ποιούμεν την ανάμνησιν της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, και επειδή οι κεκοιμημένοι ουδέ εκρίθησαν, ουδέ έλαβον έτι την τελείαν αντάμειψιν (Πράξ. Ιζ΄31,Β΄Πέτρ.β΄9,Εβρ. ια΄30-40) ευκαίρως μνημονεύει σήμερον των ψυχών η Εκκλησία και, εις το άπειρον έλεος του Θεού θαρρούσα, δέεται ίνα ελεήση τους αμαρτωλούς. Ότι δε απάντων κοινώς των τεθνεώτων η μνήμη ενθυμίζει τον κοινόν θάνατον και εις ημάς εν καιρώ αρμοδίω και διεγείρει προς μετάνοιαν, τούτο έστι τρίτον αίτιον του παρόντος μνημοσύνου’’
Η Εκκλησία μας ψάλλει κατά την ημέραν αυτήν:
‘’ Ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονομών και το συμφέρον πάσιν απονέμων, μόνε Δημιουργέ, ανάπαυσον, Κύριε,τας ψυχάς των δούλους Σου εν σοι γαρ την ελπίδαν ανέθεντο τω ποιητή και πλάστη και Θεώ ημών’’.
Δηλαδή:
Μόνε Δημιουργέ Κύριε, Συ που πανσόφως και φιλανθρώπως διευθύνεις τα πάντα και εις τον καθένα δίδεις ότι είναι συμφέρον, ανάπαυσε τας ψυχάς των δούλων σου  διότι εις Σε, τον Ποιητήν και Πλάστην και Θεόν μας εστήριξαν όλας τας ελπίδας των.
ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Ι. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ

Περπατήστε στην Αγία Σοφία, 3D από τον υπολογιστή σας

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

KYΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ


Η Εκκλησία μας κατά την ημέραν αυτήν μας καλεί να ψάλωμεν προς τον Ουράνιον Πατέρα:
«Της πατρώας δόξης σου αποσκιρτήσας αφρόνως,εν κακοίς εσκόρπισα ον μοι παρέδωκας πλούτον.Όθεν σοι την του ασώτου φωνήν κραυγάζω` Ήμαρτον ενώπιον σου,Πάτερ οικτίρμον ` δέξαι με μετανοούντα και ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου».
Δηλαδή:
Αφού,όλως απερισκέπτως,έφυγα μακράν από την πατρικήν Σου δόξαν,εσκόρπισα και κατεσπατάλησα εις κακάς πράξεις τον πλούτον που μου παρέδωσες.Δι αυτό και εγώ επαναλαμβάνω την κραυγήν που είπε προς τον πατέρα του ο Άσωτος Υιός: Ημάρτησα ενώπιον Σου,ω εύσπλαγχνε Πάτερ.Δέξαι με,ερχόμενον πάλιν πλησίον Σου εν μετανοία,καιέχε με πλέον όχι ως υιόν Σου – διότι είμαι ανάξιος αυτής της τιμής -,αλλ` ως ένα από τους μισθωτούς υπηρέτας Σου.
Η παραβολή του Ασώτου είναι ανεξάντλητος εις νοήματα.Δεν θα ήτο υπερβολή αν ελέγομεν ότι ολόκληρον το έργον της Θείας Οικονομίας ευρίσκεται μέσα εις αυτήν.
Αδελφοί μου!
Την ημέραν της Κυριακής του Ασώτου εορτάζομεν ΟΛΟΙ. Όλοι έχομεν την εορτήν μας.Όλοι ανεξαιρέτως! Όλοι είμεθα άσωτοι υιοί,απομακρυθέντες από τον Οίκον του Ουρανίου Πατρός μας και κατασπαταλήσαντες εις την αμαρτίαν τα δώρα Του.Ας επιστρέψωμεν μετανοημένοι εις τας Θείας Αγκάλας του Πατρός μας και ας κραυγάσωμεν:
« Πάτερ αγαθέ,εμακρύνθην από σου` μη εγκαταλείπης με,μηδέ αχρείον δείξης της βασιλείας σου` ο εχθρός ο παμπόνηρος εγύμνωσέ με και ηρέ μου τον πλούτον` της ψυχής τα χαρίσματα ασώτως διερσκόρπισα.Αναστάς ουν,επιστρέψας προς σε, εκβοώ` Ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου,ο δι εμέ εν Σταυρώ τας αχράντους σου χείρας άπλωσας,ίνα του δεινού θηρός αφαρπάσης με και την πρώτην καταστολήν επενδύσης με,ως μόνος πολυέλεος».
Δηλαδή:
Ω αγαθέ Πάτερ,εγώ έφυγον μακράν από Σε` Συ όμως μη με αφήσης εγκαταλελειμένον,ούτε να με θεωρήσης άχρηστον διά την Βασιλείαν Σου.Αναγνωρίζω ότι ο παμπόνηρος εχθρός,ο Διάβολος,με εγύμνωσε από πάσαν αρετήν και μου αφήρεσε τον πλούτον των δώρων Σου,αναγνωρίζω ότι διερσκόρπισα ασώτως τα χαρίσματα της ψυχής.
Ναι,Κύριε,αναγνωρίζω όλα αυτά!Αλλά τώρα έχω σηκωθή από την πτώσιν μου,έχω επιστρέψει εν μετανοία προς Σε και αναφωνώ: Κύριέ μου,δέξαί με ως ένα των μισθωτών υπηρετών Σου,Συ που από άπειρον ευσπλαγχνίαν ήπλωσες εις τον Σταυρόν τας αναμαρτήτους χειράς Σου δι` εμέ,διά να με αρπάσης από το στόμα του φοβερού θηρίου,του Διαβόλου,και να με ενδύσης πάλιν με την πρώτην ένδοξον στολήν.
EΠΙΦΑΝΙΟΥ Ι. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Πλούσιο έργο από το Φιλόπτωχο Ταμείο της Eκκλησίας

Από τις πιο προβεβλημένες -όπως είναι τα συσσίτια σε περισσότερους από 10.000 Έλληνες και μετανάστες ημερησίως- μέχρι όμως και τις πιο- άγνωστες -όπως είναι η δωρεά ρούχων από το «στοκ» γνωστών εταιρειών ένδυσης και η οικονομική ενίσχυση ανθρώπων που κινδυνεύουν να μπουν φυλακή ακόμη και για μικρές οφειλές- οι φιλανθρωπικές ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Αθηνών εντείνονται. Τόσο η επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας όσο και η επιθυμία του ίδιου του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος να προσφέρει στις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες «ώθησαν» την Αρχιεπισκοπή σε ανασυγκρότηση του φιλανθρωπικού της έργου.
Άλλωστε, ο αριθμός των Ελλήνων που αντιμετωπίζει βασικά προβλήματα διαβίωσης και έχει ανάγκη βοήθειας τείνει διαρκώς αυξανόμενος, όπως αναφέρει, στην «ΗτΣ», ο διευθυντής Οικονομικών του Γενικού Φιλόπτωχου Ταμείου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Συμεωνίδης.
Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία που αφορούν στους σιτιζόμενους με τα δωρεάν γεύματα που προσφέρει η Εκκλησία. Σχεδόν οι μισοί από αυτούς σήμερα είναι Έλληνες.
«Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο αριθμός των Ελλήνων που προσφεύγουν στα συσσίτια της Εκκλησίας έχει αυξηθεί δραματικά», τονίζει ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Συμεωνίδης και προσθέτει: «Η αναλογία είναι πλέον σχεδόν ίδια με τους μετανάστες. Πολλοί είναι άνεργοι, άλλοι άστεγοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι. Άνθρωποι των οποίων το εισόδημα δεν επαρκεί για να καλύψουν βασικές ανάγκες διαβίωσης, όπως τροφή, στέγαση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη».
Οι περισσότερες μερίδες στην περιφέρεια της Αρχιεπισκοπής μαγειρεύονται στον Άγιο Παύλο της οδού Ψαρρών, περίπου 250 άνθρωποι σιτίζονται εκεί, καθώς και στον Άγιο Νικόλαο Καλλιθέας.
Ακόμα, όμως, και σε περιοχές οι οποίες θεωρούνται «ακριβές» ή προνομιούχες, όπως είναι για παράδειγμα το Νέο Ψυχικό, οι ανάγκες είναι μεγάλες. Μόνο στα όρια της Αρχιεπισκοπής, κάθε μέρα προσφέρονται συνολικά 10.350 δωρεάν μερίδες φαγητού, ενώ πανελλαδικά οι μερίδες φτάνουν τις 250.000 εβδομαδιαίως.
Επίσης, ετησίως μοιράζονται περί τα 70.000 δέματα με είδη τροφίμων κυρίως σε πολύτεκνες οικογένειες. Σύμφωνα με υπολογισμούς, μόνο για τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής δαπανώνται 5 εκατ. ευρώ ετησίως, ενώ τα βοηθήματα που δόθηκαν σε απόρους σε 150 ενορίες είναι 4,5 εκατ. ευρώ.
Και «μπουτίκ» ρούχων
Οι διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες έχουν οδηγήσει την Αρχιεπισκοπή σε νέες δράσεις. Είναι ενδεικτικό ότι στα σκαριά βρίσκεται η δημιουργία μιας «μπουτίκ» που θα έχει ρούχα προηγούμενων συλλογών από μεγάλες εταιρείες ένδυσης.
Μάλιστα, αυτό το διάστημα, στελέχη της Αρχιεπισκοπής βρίσκονται σε επαφή με εκπροσώπους εταιρειών για να επιτευχθεί συνεργασία.
Η πρωτοβουλία της διάθεσης ρούχων έχει ξεκινήσει από το 2004 και ετησίως δίνονται περί τα 15.000 είδη ένδυσης.
Ιδιαίτερα σημαντική είναι όμως και η βοήθεια που προσφέρει η Εκκλησία σε φυλακισμένους ή ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο φυλάκισης επειδή δεν έχουν χρήματα για να εξαγοράσουν την ποινή τους.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός πολίτη ο οποίος συνελήφθη να οδηγεί χωρίς δίπλωμα και βρέθηκε αντιμέτωπος με φυλάκιση επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει πρόστιμο ύψους 1.700 ευρώ που του επέβαλε το δικαστήριο.
Ενδεχόμενο το οποίο και αποφεύχθηκε με την παρέμβαση του Φιλόπτωχου Ταμείου της Αρχιεπισκοπής. Σύμφωνα με υπολογισμούς, κατά το προηγούμενο έτος το ποσό που διατέθηκε για την οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων ή την πληρωμή για παροχή νομικής βοήθειας ανήλθε σε περίπου 80.000 ευρώ.
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ

17 ιδρύματα βοηθείας...
Στο πλαίσιο του φιλανθρωπικού της έργου, η Αρχιεπισκοπή διαθέτει 17 ιδρύματα εκ των οποίων τα περισσότερα αφορούν στην εξυπηρέτηση γερόντων, ενώ υπάρχουν και δύο βρεφονηπιακοί σταθμοί.
Το κόστος λειτουργίας των ιδρυμάτων αυτών είναι ιδιαίτερα υψηλό. Είναι ενδεικτικό ότι μόνο για τη μισθοδοσία του προσωπικού διατίθεται ποσό ύψους 3,5 εκατ. ευρώ.
Επίσης, μεταξύ των φιλανθρωπικών ενεργειών της Αρχιεπισκοπής είναι το πρόγραμμα αιμοδοσίας (ετησίως διαθέτει 7.000 φιάλες αίματος κυρίως στα νοσοκομεία της Αττικής), ενώ σε συνεργασία με μεγάλα νοσοκομεία ή ιατρικά κέντρα (όπως είναι ο «Ευαγγελισμός», το «Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο» και το «Ιατρικό Κέντρο Αθηνών») «χρηματοδοτεί» εγχειρήσεις ή ιατρικές εξετάσεις ανθρώπων με οικονομικές δυσκολίες.
Η πλέον πρόσφατη είναι η περίπτωση ενός κοριτσιού τεσσάρων ετών που υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για την τοποθέτηση κοχλιακού εμφυτεύματος.
Τη δαπάνη για το εμφύτευμα, ύψους 30.000 ευρώ, κατέβαλε το Φιλόπτωχο Ταμείο της Αρχιεπισκοπής, ενώ την επέμβαση πραγματοποίησε αφιλοκερδώς ο καθηγητής Νικ. Μαραγκός και τα ιατρικά έξοδα ήταν δωρεά του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών.
  • 10.350 δωρεάν μερίδες φαγητού προσφέρονται καθημερινά στα όρια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών
  • 250 χιλιάδες δωρεάν μερίδες φαγητού προσφέρονται κάθε εβδομάδα σε όλη την Ελλάδα
  • 70 χιλιάδες δέματα με είδη τροφίμων προσφέρονται κάθε χρόνο σε πολύτεκνες οικογένειες
  • 5 εκατ. ευρώ ετησίως δαπανώνται μόνο για τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής
  • 4,5 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν το 2010 για τα βοηθήματα που δόθηκαν σε απόρους σε 150 ενορίες
  • 15 χιλιάδες είδη ένδυσης προσφέρονται κάθε χρόνο από το 2004

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών ταϊζει καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπους, Έλληνες και ξένους.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.video&id=704-Βίντεο μόλις ανοίξει η σελίδα πατήστε στο κέντρο της οθόνης.

 Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών ταϊζει καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπους, Έλληνες και ξένους. Από τις 3.00 το μεσημέρι και μετά όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στο συσσίτιο της εκκλησίας στην οδό Σοφοκλέους.

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Ο αρχιμάγος Καούλου

 Απο την Κεντρική Αφρική

Το κύτταζε απορημένος. Κυλούσε πάνω σε ράγες, ξεφυσώντας καπνό, σφυρίζοντας, αφήνοντας ενα ρυθμικό τάκα τάκ- τάκα τάκ- τάκα τάκ. Έσερνε πίσω του βαγόνια, πολλά βαγόνια, κατάφορτα απο μεταλλεύματα, εμπορεύματα, πραμάτειες και ταξιδιώτες, διασχίζοντας τον πλατύ κάμπο του Κονγκό και πάντα αγκομαχώντας...Πρός στιγμή ρίγησε, ύστερα το παρακολουθούσε να ξεμακραίνει κι όλο να ξεφυράσει...

"Τι είναι αυτό;"ρώτησε ένα διαβάτη του δάσους. "Καούλου" του απάντησε, που στη γλώσσα του συμαίνει τραίνο. "Καούλου", είπε με θαυμασμό! Σε δύο μέρες απέκτησε ένα χαριτωμένο αγόρι. Γεμάτος συγκίνηση , φώναξε. "να το ονομάσουμε Καούλου". Έτσι κι έγινε.

Μεγάλωσε ο "Καούλου". έξυπνος, εργατικός, με μιά έντονη όμως τάση στα μάγια. Συζητούσε με τους μάγους της φυλής του, έμαθε τη γλώσσα τους, τις γοητείες τους, τη σατανική τους τέχνη. Τόσο, ώστε ξεπέρασε όλους, κι αυτούς τους δασκάλους του. Κι αυτοί τον θαύμαζαν τόσο, ώστε τον ανεκήρυξαν αρχηγό τους. αρχιμάγο, θα λεγαμε με τη δική μας ορολογία. Κι ο Καούλου, χάρη στην εργατικότητα του και στη μαγική του τέχνη, και με τη συνεργεία του Σατανά, του αφεντικού του, πλούτισε. Έκτισε ωραιότατο σπίτι , απέκτησε περιουσία, 15 φορτηγά, εκτάσεις γής. Για τα μέτρα του φτωχού λαού του Κογκό ήτανε πάμπλουτος. "Πάντα ταύτα σοί δώσω, εάν πεσών προσκυνήσεις με". είπε ο Σατανάς στον Κύριο. Κι ο Καούλου , που έπεσε στα γόνατα και προσκύνησε τον αρχηγό τους σκότους, τα πήγε όλα πλούσια.

Κάποτε αρρώστησε βαρειά. Κι όλο χειροτέρευε. Τα μάγια του και των ομοτέχνων του δεν ωφέλησαν σε τίποτε. Πάνω στην απελπισία του κάλεσε τον Ορθόδοξο ιθαγενή ιερέα π. Στέφανο να του διαβάσει μιά ευχή. Πήγε πρόθυμα ο σεμνός λευίτης, έβαλε το πετραχίλι του, στάθηκε δίπλα του, άνοιξε το Ευχολόγιο, διάβασε με θέρμη την ευχή . Αλλά το ποθητό αποτέλεσμα δεν ήλθε. Ο Καούλου ξανακάλεσε τον ιερέα, ο οποίος ανταποκρίθηκε. Παραπονέθηκε ο Καούλου που δεν έγινε τίποτε, αλλά ο ιερέας του απάντησε ταπεινά.

-"Πως να πιάσει η ευχή , αφού το σπίτι σου , και ιδιαίτερα το δωμάτιο σου, είναι γεμάτο απο φετίχ(*);"Πέταξε όλα αυτά τα μπρούντζινα , ξύλινα ,πήλινα ειδώλια, απο ' δω μέσα. Μόνο έτσι θα πια΄σει η ευχή".
Τα πέταξε ο Καούλου, κι ο ιερέας ξανάρθε και ξαναδιάβασε την ευχή. Αλλά και πάλι δεν ήλθε η επιθυμητή ίαση. Σε νέο παράπονο του Καούλου, ο π. Στέφανος τον ρώτησε ήρεμα.:
-Μήπως δεν τα πέταξες όλα;
-Όλα, εκτός απο κάνα- δυο, απάντησε κομπάζοντας ο Καούλου. Θα τα πετάξω όμως κι αυτά.

Ήλθε για τρίτη φορά ο π. Στέφανος. Το σπίτι είχε πιά αδειάσει απο τα σατανικά φετίχ. Η ευχή διαβάστηκε με θερμή ψυχής και πίστη, ενώ ο Καούλου παρακολουθούσε με προσοχή και πόθο ψυχής.
Και η θεραπεία ήλθε. Κι ο Καούλου δέν έμεινε στην ειδωλολατρία και στα μάγια. Βαφτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός, λυτρώθηκε  απο τη δουλεία του Σατανά και πολιτευόταν πιά ώς μέλος της Εκκλησίας του Χριστού με καινούργιες αποφάσεις και με το χριστιανικό  του όνομα Pierre, Πέτρος. Το Καούλου ξεχάστηκε και όλοι τον ήξεραν πιά ως μεσιέ Πιέρ...

Ο εχθρός όμως της ψυχής μας, ο πάγκακος διάβολος , δεν του συγχώρεσε ποτέ την αποστασία αυτή. Σε λίγο καιρό εξανεμίστηκε στους τέσσερις ανέμους η περιουσία του Πιέρ. Η μία κόρη του , που ζούσε σ' άλλη πόλη, αρρώστησε με την ανίατη αρρώστια έητζ και της μικρής εγγονής του πρήστηκαν τα λαιμά, δεν μπορούσε να καταπιεί. Μάνα και κόρη δεν ήθελαν να εμφανίζονται για να μη τις περιγελούν, όπως έλεγαν. Ο μεσιά Πιέρ την καλούσε επίμονα να έλθει να τη δεί, να την περιποιηθεί, εκε΄νη όμως αρνιόταν να παρουσιαστεί μπροστά του.

Μιά μέρα , που ο Πιέρ συμμετείχε στη θεία Λειτουργία και προσευχόταν θερμά με δάκρυα και με το πρόσωπο χωμένο στις χούφτες του, κάποιος του ανάγγειλε χαμηλόφωνα πως η κόρη του ήλθε στο σπίτι και τον περίμενε. Τον άκουσε ο Πιέρ, αλλά δεν διέκοψε την προσευχή του. Έμεινε ως την απόλυση , σχεδόν δεν πήρε είδηση ότι άδειασε ο ναός...Τελικά συνειδητοποιώντας πως όλοι σχεδόν είχαν φύγει, πήρε το αντίδωρο του και βγαίνοντας από το ναό κοντοστάθηκε στη βάση του μετάλλινου σταυρού, που βρισκόταν στην είσοδο της αυλής του ναού. Στη βάση του  είχαν φυτέψει βασιλικό, που φουντωτός σκόρπιζε ολοτρόγυρα  το άρωμα του. Κι άλλη προσευχή εδώ, με πόνο και πίστη. Ασπάσθηκε  ευλαβικά το σταυρό, έσκυψε, έκοψε κάποια κλαδάκια του βασιλικού, πήγε γρήγορα στο σπίτι του, έβρασε το βασιλικό και πρόσφερε στην κόρη του να πιεί. το ήπιε εκείνη με πίστη και δεν άργησε να ανακτήσει  πλήρως την υγεία της. το πρόσωπο της έλαμψε και πάλι γεμάτο σφρίγος. Περπατούσε με νεύρο , όπως πρώτα. Όλοι θαύμαζαν.

Κάποια μέρα ο υπεύθυνος αρχιμανδρίτης , η ψυχή της Ορθόδοξης Ιεραποστολής  στην Κανάνγκα, βρέθηκε στο αεροδρόμιο της πόλεως για δουλεία. Κάποια στιγμή ο συνεργάτης του του είπε:
-Πάτερ, πάτερ. κοίταξε. Βλέπεις αυτή τη γυναίκα;
-Τη βλέπω. γιατί; τι συμβαίνει;
-Την ξέρεις αυτή;
-Όχι , ποιά είναι;
-Είναι η κόρη του Πιέρ.
Ήταν μιά γεροδεμένη, στιβαρή  νεαρή γυναίκα, όλο σφρίγος και ζωή...Δε θύμιζε τίποτε από την περιπέτεια του έητζ, που είχε περάσει...

Β.

*Φετίχ, αντικείμενα, αγαλματίδια κ.τ.ο, που λατρεύονται , διότι θεωρούνται από τους πρωτόγονους λαούς ως φορείς μαγικών ικανοτήτων ή κατοικίες θεών.


Η Δράσις μας
Ετος ΜΑ΄ Φεβρουαριος 2002 Τεύχος 396


Η πρώτη Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά μετά το 1922 τον φετινό δεκαπενταύγουστο.



Η πρώτη Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά, εδώ και 88 χρόνια, πρόκειται να τελεσθεί ανήμερα του δεκαπενταύγουστου στο ιστορικό μοναστήρι προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Σύμφωνα με πληροφορίες ο...τούρκος υπουργός πολιτισμού κ. Γκιουνάϊ γνωστοποίησε την σχετική απόφαση της Τουρκικής Κυβέρνησης στον Οικουμενικό Πατριάρχη.
Την απόφασή της η τουρκική κυβέρνηση έκανε την Τρίτη γνωστή στο Φανάρι και εγγράφως.
Υπενθυμίζεται ότι η ιστορική Μόνη, σύμβολο του Ποντιακού ελληνισμού, λειτουργεί σήμερα ως Μουσείο.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Το βασίλεμα του ήλιου-Φως ιλαρόν Μέρος 2ο

 Φωτης Κόντογλου

Μέρος 1ο

Έχουμε στο σπίτι μας ένα μικρό δωμάτιο μ' ένα εικονοστάσι , που βρίσκεται προς τη μιά γωνιά του. Απάνω στο εικονοστάσι είναι βαλμένο , στη μέση, ένα παλιό μεγάλο Ευαγγέλιο με ασημωμένες τάβλες, ένας αρχαίος σκαλιστός σταυρός, ένα μικρό κουτάκι με άγιο λείψανο, ένα ασημένο χέρι, μεγάλο όσο είναι το φυσικό χέρι, που έχει μέσα άγιο λείψανο της αγιάς Παρασκευής, και κάμποσα εικονίσματα, που ανάμεσά τους είναι μία μεγάλη εικόνα της αγιάς Παρασκευής, παλιά κι ασημωμένη απο τέμπλο. Όλα αυτά ήτανε της οικογενειακής εκκλησιάς μας, και τα πήραμε μάζί μας τον καιρό που φύγαμε απο τη Μικρά Ασία, καταδιωγμένοι απο τον Τούρκο, μαζί με λίγα εκκλησιαστικά βιβλία. Αντί να πάρουμε άλλα πράγματα, που θα  ήτανε πιό χρήσιμα σε μας, κατά τη γνώμη του κόσμου, προτιμήσαμε να πάρουμε αυτά τα αγιασμένα πράγματα. Περάσαμε στη Μυτηλήνη, που είναι κοντά στο μέρος που γεννηθήκαμε ,αντίκρυ στη μεγάλη στεριά της Ανατολής.

Το καντήλι καίει μέρα-νύχτα ακοίμητο, μπροστά σ' αυτό το εικονοστάσι. Το δωμάτιο μοσκοβολά κερί και λιβάνι. Εκεί είναι το καταφύγιο μας στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας , εκεί λέμε και τις ευχαριστίες μας στον Θεό για ό,τι καλό μας στέλνει. Εκεί λέμε τον εσπερινό και τον όρθρο, όποτε τύχει να μην πάμε στην εκκλησία, τις παρακλήσεις, τις δοξολογίες. εκεί γίνουνται οι αγιασμοί και τα ευχέλαια, από αγιαμένους παπάδες και  καλογήρους. Η ψυχή μας κ' η καρδιά μας, βρίσκονται εκεί. Έχουμε τα Μηναία, το Πεντηκοστάριο, την Παρακλητική , το Τριώδιο, το Ωρολόγιο, το Αγιασματάρι, κλπ..Εκείνο  το θαλάμι είναι η κατ οίκον εκκλησία μας.

Απο τα δεξιά βρίσκεται ένα παραθύρι, δίπλα στη βορεινή γωνιά. Απ' εκείνο το παραθύρι , που είναι βορεινό, δεν μπαίνει ολότελα ο ήλιος όλον τον χειμώνα. Μονάχα κατά την αρχή του καλοκαιριού αρχίζουν και τρυπώνουν λοξά χρυσές αχτίνες απο τον ήλιο, την ώρα που βασιλεύει.


Τρυπώνει δειλά-δειλά, αυτό το φώς, το "Φώς ιλαρόν", όπως το λέγω, και κάνει μιά στενή λουρίδα όρθια, χρυσαφένια, δίπλα στη βορεινή γωνιά, αριστερά απο το εικονοστάσι.Φανερώνεται τις πρώτες μέρες του Ιουνίου, και χάνεται τις πρώτες μέρες του Αυγούστου. Το αγιασμένο πυροτέχνημα στην αρχή βαστά λίγες στιγμές κ' ύστερα αποτραβιέται. Κατά την αρχή Ιουλίου στέκεται ίσαμε μιά ώρα. Και στις τελευταίες μέρες του βαστά πάλι λίγες στιγμές, ως που χάνεται, και δεν ξαναφαίνεται πιά.

Αυτό είναι το "Φώς ιλαρόν".Από μικρό παιδί το 'βλεπα το βράδυ που βασίλευε ο ήλιος, εξωτικό , χρυσοκκόκινο, να χρυσώνει τα σπίτια , τα μικρά τα βουνά, τα βράχια, τα πανιά των καραβιών, σαν να ήτανε χρυσοκαπνισμένα. Το θέαμα ήτανε πανηγυρικό, κ' έπεφτα σε έκσταση , σαν να ερχότανε εκείνο το φώς απο έναν άλλον κόσμο, απο τη βασιλεία των ουρανών , κατά κει που βασιλεύει ο ήλιος.

Πόσο ποιητικά εκφράζει ο λαός μας τη μεγαλοπρέπεια που έχει εκείνη η ιερή ώρα, λέγοντας πως ο ήλιος "βασιλεύει". Αληθινά, ποιός βασιλιάς ντύθηκε ποτέ με τέτοια πορφύρα; Θα' λεγε κανένας πως δεν είναι ο ήλιος αυτός ο βασιλέας, αλλά ο Χριστός, ο βασιλεύς των βασιλευόντων.  Έχω την ιδέα μαλιστα πως ο ευλαβής λαός μας, λεγοντας "ο ήλιος εβασίλεψε", επήρε τα λόγια , γυρίζοντάς τα, απο το "Προκείμενον" που λέγει ο ψάλτης το Σαββατόβραδο στον εσπερινό: "ο Κύριος  εβασίλευσεν ,ευπρέπειαν ενεδύσατο" ίσα-ίσα την ίδια ώρα που βασιλεύει ο ήλιος. Εκείνη την ώρα το χρυσορρόδινο φώς μπαίνει απο το παράθυρο της εκκλησίας, που είναι κατά το δυτικό μέρος, και χτυπά απάνω στο σκαλιστό τέμπλο, κάνοντας το να λαμποκοπά σάν "χρυσοπλοκώτατος πύργος".

Λίγο πρίν το "Προκείμενον" λέγει ο ψάλτης, ή κανένας καλόγερος, ή κανένανς ταπεινος αναγνώστης το "Φώς ιλαρόν", εκείνον τον θεσπέσιον εσπερινόν ύμνον.

Έχω γράψει πολλές φορές γι' αυτή την αγιασμένη και κατανυστική ώρα: Σ'ένα τέτοιο γράψιμο μου λέγω τα παρακάτω:  "Πρός το βράδυ, ένα χρυσαφένιο γλυκό φως μπαίνει μέσα στον αγιασμένο πύργο της εκκλησιάς (στον τρούλλο), σαν να τον γεμίζει με θυμίαμα. Τουτη την ιερή ώρα βουΐζει ο τελευταίος φτερωτός προσκυνητής, ένας αθώος καντηλοσβήστης...Απο κάτω , την ίδια ώρα, λέγει ο καλόγερας με φωνή ήσυχη το "Φώς ιλαρόν", ενώ ο ήλιος βασιλεύει, και τελειώνει η μέρα: "Φώς ιλαρόν αγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ, ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και άγιον Πνεύμα, Θεόν. Άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού , ζωήν ο διδούς. Διό ο κόσμος Σε δοξάζει".

Δάκρυα έρχουνται στα μάτια του ανθρώπου, ακούγοντας αυτά τ' αρχαία λόγια, που είναι απλά και αιώνια σαν το βασίλεμα του ήλιου. Το βιβλίο που' ναι ακουμπισμένο απάνω στ' αναλόγι, γράφει πως είναι "ποίημα Αθηνογένους του Μάρτυρος". Παμπάλαιος ύμνος, που τον λένε κάθε βράδυ, σαν τελειώνει η μέρα, απο δυό χιλιάδες χρόνια ίσαμε σήμερα , απλοί άνθρωποι που βαστάνε απο τους αρχαίους Έλληνες, σαν και τούτον τον Αγιονορίτη καλόγερα, που είναι και στο πρόσωπο σάν τους παλιαούς"(*).

Αλλά και τούτη την ώρα που γράφω , λάμπει απάνω στον τοίχο , κοντά στο εικονοστάσι με τα αγαπημένα εικονίσματα που γλύτωσα απο τους αλλόθρησκους και που τα προσκυνούσαν οι πρόγονοί μου.


Πόσο χαίρουμε σαν το βλέπω να μπαίνει μέσα στο καταφύριό μου! Η χαρά που νιώθω είναι μά κρυφή χαρά, που τη φυλάγω στην καδιά μου, σαν ένα φως ανέσπερο, που θα την ζεσταίνει τον χεμώνα. Αυτό το υπερκόσμιο φως είναι μιά ελπίδα που έρχεται "εξ ετοίμου κατοικητηρίου του Κυρίου", είναι μιά θεϊκή επίσκεψη που μου δίνει παρηγοριά.

Κάθε βράδυ το περιμένω με αγάπη. Δεν πηγαίνω πουθενά για να  μην χάσω την ιερή αυτή επίσκεψη. Χαίρομαι που κρατά πολλή ώρα η παρουσία του και παρακαλώ ν' αργήσει να φύγει.


Μόλις αρχίζει και φεγγίζει  μυστικά λέγω:  "Καλώς το! Καλώς ήρθες πάλι στο φτωχικό μας. Κάθε βράδυ με χαρά σε περιμένουμε, και σαν φεύγεις, με ελπίδα σε προσμένουμε να'ρθεις το άλλο βράδυ. Ας αργήσουνε να περάσουμε οι μέρες που μας έρχεσαι". Κάνω τον  σταυρό μου και συλλογίζουμε : "Τούτη την ώρα χρυσαφώνεις τα παλιά τέμπλα στα μοναστήρια, στολίζεις με ακριβά πετράδια το φτωχό εικονοστάσι, που είναι μέσα στη σπηλιά του ασκητή ή κανένα σκοτεινό κουβούκλι που κάνει την προσευχή της καμιά ταπεινή και πικραμένη ψυχή. Την ίδια ώρα , όμως , μπαίνεις και σε σπίτια ψυχά και δίχως πνοή, που κάθουνται μέσα άπιστοι άνθρωποι, και δεν σε παίρνουνε είδηση, αλλοίμονο! ω χαιρέτισμα αρχαγγελικό, ω αγιασμένη πορφύρα, που έγινες απο τα αθάνατα αίματα που χύσανε οι Μάρτυρες του Χριστού. Μπαίνεις και σε φυλακές σκοτεινές , εκεί που βασανίζουνται οι απελπισμένοι , για να τους δώσει λίγη ελπίδα. Μπαίνεις και σε τρύπες υγρές κι ανήλιαγες. Μπαίνεις και σε άψυχα κι άσλαχνα εργοστάσια, μα κανένας δέν σε παίρνει είδηση , ούτε πότε μπαίνεις, ούτε πότε φεύγεις, ούτε ποιά μέρα θα σβήσεις, φεύγοντας για πάντα, σαν τον άνθρωπο που δεν γυρίζουν να τον δούνε. Άραγε ο Θεός σε στέλνει μονάχα σε μας για να μας φέρεις την ελπίδα του και τον χαιρετισμό της αγάπης του, και σε περιμένουμε με αγάπη και με πόθο;..."

Αλλοίμονο! Σε στέλνει σε όλους τους ανθρώπους μα αυτοί δεν σε βλέπουν , ω φως ιλαρόν, ω φώς εσπερινόν, ω φως ανέσπερον!


(*) βλ Φώτη Κόντογλου: "Το Αϊβαλι, η πατρίδα μου".

Φώτης Κόντογλου
Βιβλίο: Ευλογημένο Καταφύγιο
Καιφάλαιο :Το βασίλεμα του ήλιου Εκδόσεις -ΑΚΡΙΤΑΣ

ιλαρόν:-επίθετο- εύθυμο, φαιδρό , χαροπό.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Αγία Θεοδώρα-Βάστα Πελοπόνησος

Η Απουσία Του Θεού !

http://ayioi-pantes.blogspot.com

Μ’ αυτή την έννοια της αλήθειας πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Θεός μπορεί και να είναι απών. Αυτή η απουσία φυσικά είναι υποκειμενική, αφού ο Θεός είναι πάντα παρών για τον καθένα μας. Μπορεί εν τούτοις να μείνει αόρατος και δυσνόητος, να μας διαφεύγει. Όταν ο Θεός δε μας προσφέρεται, όταν δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε την παρουσία Του, τότε πρέπει να βρούμε τη δύναμη να περιμένουμε με δέος και σεβασμό.

Υπάρχει όμως κι άλλο ένα στοιχείο σ’ αυτή την υποκειμενική απουσία του Θεού. Μια σχέση τότε μόνο μπορεί να είναι αληθινή όταν συντελείται σε κλίμα αμοιβαίας ελευθερίας.

Συχνά νοιώθουμε πως δεν έχουμε παρά να αρχίσουμε να προσευχόμαστε, για να υποχρεώσουμε τον Θεό να μας φανερωθεί· να Τον αναγκάσουμε να μας ακούσει, να μας επιτρέψει να νιώσουμε την παρουσία Του, να μας βεβαιώσει ότι μας ακούει. Αν ήταν έτσι, η σχέση δε θα ήταν ελεύθερη, θα ήταν μηχανική, δε θα είχε χαρά και αυθορμητισμό. Θα προϋπέθετε επιπλέον ότι βρισκόμαστε πάντοτε στην κατάλληλη φόρμα να δούμε το Θεό.

Ο Αλφόνσος Σατωμπριάν σε ένα σημαντικό βιβλίο του περί προσευχής με τίτλο La Réponse du Seigneur (Η απάντηση του Κυρίου), μας λέει πως η αισθητή απουσία του Θεού προέρχεται συνήθως από τη δική μας τύφλωση. Θα ήθελα να εξηγήσω αυτή τη φράση με ένα παράδειγμα.

Ήρθε μια μέρα να με δει κάποιος, ένας άνθρωπος που έψαχνε να βρει τον Θεό επί χρόνια. Μου είπε κλαίγοντας: «Πάτερ, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον Θεό. Δείξε μου τον Θεό!». Του απάντησα πως δεν ήμουν σε θέση να του Τον δείξω, όμως δε νομίζω πως και ο ίδιος ήταν σε κατάσταση να Τον βρει έτσι κι αλλιώς. Απορημένος με ρώτησε γιατί. Και εγώ τότε του έθεσα ένα ερώτημα που συχνά θέτω σε όσους έρχονται να με συμβουλευτούν: «Υπάρχει κάποιο χωρίο της Αγίας Γραφής που μιλάει στην καρδιά σου -το πιο πολύτιμο χωρίο που έχεις βρει;». «Ναι -μου απάντησε-, η ιστορία της πόρνης στο 8ο κεφάλαιο του Ιωάννη».Τον ξαναρώτησα: «Πού τοποθετείς τον εαυτό σου σε αυτή την ιστορία; αισθάνεσαι σαν να είσαι η γυναίκα που έχει συνειδητοποιήσει το αμάρτημά της και βρίσκεται ενώπιον της κρίσης των ανθρώπων, εν γνώσει της ότι η κρίση τους θα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για αυτήν; Ή ταυτίζεσαι με τον Χριστό που τα καταλαβαίνει όλα και θα τη συγχωρήσει, δίνοντάς της έτσι την ευκαιρία να ζήσει από εδώ και μπρος μια νέα ζωή; Ή σαν τους Αποστόλους, περιμένεις και ελπίζεις σε κάποια απάντηση που θα είναι απαλλακτική; Μήπως είσαι ένας από το πλήθος, ένας από τους γέροντες που γνώριζαν ότι οι ίδιοι δεν ήταν αναμάρτητοι, και γι’ αυτό αποσύρθηκαν πρώτοι από το λιθοβολισμό; Ή από τους νεότερους που κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν ότι και αυτοί δεν ήταν αναμάρτητοι και πέταξαν κατά μέρος τις πέτρες του λιθοβολισμού; Εσύ με ποιόν ταυτίζεσαι μέσα σε αυτή τη δραματική σκηνή;

Σκέφτηκε για λίγο και μετά μου απάντησε: «Είμαι ο μόνος Ιουδαίος που δε θα έφευγα χωρίς να λιθοβολήσω τη γυναίκα». «Να, λοιπόν», του είπα, «έχεις την απάντησή σου. Δεν μπορείς να δεις το Θεό, ο οποίος για σένα είναι ένας τέλειος άγνωστος».

Δεν υπάρχει εδώ, αλήθεια, κάποια ομοιότητα με όσα ο καθένας μας έχει γνωρίσει; Δεν υπάρχει μέσα στον καθένα μας μια αντίσταση κατά του Θεού, μια άρνηση του Θεού; Ζητώντας Τον δε ζητούμε στην πραγματικότητα ένα Θεό όμοιο με μας, ένα Θεό που να μας βολεύει; Και δεν είμαστε έτοιμοι να απορρίψουμε τον αληθινό Θεό μόλις τον βρούμε;

Είμαστε προετοιμασμένοι να βρούμε το Θεό όπως είναι, ακόμα και αν η συνάντηση καταλήξει σε καταδίκη μας και η ανατροπή όλων των αξιών που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε σε υπόληψη; Μήπως η απουσία του Θεού από τη ζωή μας και από τις προσευχές μας δεν οφείλεται συχνά στο γεγονός ότι εμφανιζόμαστε σαν άγνωστοι συχνά σε Αυτόν, που αν κάποτε βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του δε θα Τον προσέχαμε ή δε θα Τον αναγνωρίζαμε; Κάτι τέτοιο δε συνέβαινε και όταν ο Χριστός περπατούσε στους δρόμους της Ιουδαίας και της Γαλιλαίας; Πόσοι από τους σύγχρονούς Του δεν Τον συνάντησαν, δεν πέρασαν από δίπλα Του χωρίς να Τον γνωρίσουν ή ακόμα να υποπτευθούν ότι είχε κάτι ξεχωριστό επάνω Του; Κάπως έτσι δεν Τον είδαν τα πλήθη στο δρόμο προς τον Γολγοθά; Σαν έναν εγκληματία, σαν κάποιο που είχε ταράξει τη δημόσια τάξη και τίποτε άλλο; Κάπως έτσι δε σκεπτόμαστε τον Θεό, ακόμα και είμαστε σε θέση να νιώσουμε κάπως την παρουσία Του; Και μήπως δεν τον αποφεύγουμε γιατί καταλαβαίνουμε πως θα ταράξει και τις δικές μας ζωές, θα κλονίσει τις αξίες μας;

Με αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να περιμένουμε να Τον συναντήσουμε στην προσευχή μας. Για να το θέσω πιο ωμά, θα έπρεπε να ευχαριστούμε το Θεό με όλη μας την καρδιά που δεν μας παρουσιάζεται σε κάτι τέτοιες στιγμές, που δεν είμαστε έτοιμοι, αφού Τον αμφισβητούμε όχι όπως ο Ιώβ, αλλά όπως ο κακός ληστής στο σταυρό. Μια τέτοια συνάντηση θα ήταν δικαστήριο και καταδίκη για μας. Πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε αυτή Του την απουσία και να κρίνουμε τους εαυτούς μας, μια και δε μας κρίνει ο Θεός.

Άλλη μια ιστορία θα μας ερμηνεύσει μια άλλη πλευρά της απουσίας του Θεού. Πριν λίγα χρόνια μια νέα κοπέλα που έπασχε από ανίατη ασθένεια μου έγραφε: «Πόσο ευγνώμων είμαι στο Θεό για την αρρώστια μου. Καθώς αδυνατίζει το σώμα μου, το νιώθω να γίνεται όλο και πιο διάφανο στις ενέργειες του Θεού». Της απάντησα: «Να ευχαριστείς το Θεό γι’ αυτό που σου έχει δώσει, αλλά μην περιμένεις να κρατήσει αυτή η κατάσταση. Θα έρθει η ώρα που αυτό το αδυνάτισμα του κορμιού σου θα πάψει να σε κάνει να αισθάνεσαι πνευματική. Και τότε θα πρέπει να εξαρτάσαι από τη Χάρη και μόνο».

Λίγους μήνες αργότερα μου ξανάγραψε: «Έχω τόσο εξασθενήσει, που δεν έχω πια τη δύναμη να τρέξω να ακουμπήσω στο Θεό. Το μόνο που μου μένει είναι να σιωπώ, να παραδίδω τον εαυτό μου ελπίζοντας ότι ο Θεός θα έρθει προς εμένα». Και πρόσθεσε αυτό που πρέπει να προσέξουμε από όλη αυτή την ιστορία: «Προσευχηθείτε στο Θεό να μου χαρίσει το κουράγιο να μην προσπαθήσω ποτέ να κατασκευάσω μια ψεύτικη παρουσία για να γεμίσω το τρομερό κενό που αφήνει η απουσία Του».

Νομίζω πως οι δύο αυτές ιστορίες δεν χρειάζονται σχόλια. Είναι βασικό να στηριζόμαστε στον Θεό. Δεν πρέπει να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, ούτε πάλι να στηριζόμαστε στις αδυναμίες μας. Μια συνάντηση με το Θεό είναι μια πράξη ελευθερίας στην οποία ο Θεός έχει τον έλεγχο. Και μόνο όταν είμαστε ταπεινοί, και συγχρόνως αρχίζουμε να αγαπάμε τον Θεό, είναι που μπορούμε να υπομένουμε ή ακόμα και να επωφελούμαστε από την απουσία Του.

( Αντωνίου Σουρόζ, Θέλει τόλμη η προσευχή, Εκδ. Ακρίτας)
.

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος



http://www.saint.gr
Βιογραφία

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690 μ.Χ., από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711 μ.Χ., και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών.


Ο Ιωάννης, όμως, ήταν από μικρός αναθρεμμένος με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πίστη των πατέρων του. Ήταν από εκείνους τους νέους, όπου τους σοφίζει η γνώση του Θεού, όπως κήρυξε ο σοφός Σολομών, λέγοντας: «Ο δίκαιος είναι γνωστικός και στη νεότητά του. Διότι τιμημένο γήρας δεν είναι το πολυχρόνιο, ούτε μετριέται με τον αριθμό των ετών. Η φρονιμάδα πιο νέους ανθρώπους είναι σεβάσμια ωσάν να είναι φέροντες και ο καθαρός βίος τους κάνει ωσάν να είναι γέροντες πολύμαθοι».


Έτσι, λοιπόν, και ο μακάριος Ιωάννης, έχοντας την σοφία που δίδει ο Θεός σε εκείνους που τον αγαπούν, έκανε υπομονή στη δουλεία και στην κακομεταχείρηση του αφέντη του και στις ύβρεις και τα πειράγματα των Οθωμανών, οι οποίοι τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο, φανερώνοντάς του την περιφρόνηση και την απέχθειά τους. Στον αφέντη του και σε όσους τον παρακινούσαν να αρνηθεί την πίστη του, αποκρινόταν με σθεναρή γνώμη ότι προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πέσει σε τέτοια φοβερή αμαρτία. Στον αγά είπε: «Εάν με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου, θα είμαι πολύ πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν με βιάσεις να αλλαξοπιστήσω, γνώριζε ότι σού παραδίδω την κεφαλή μου, παρά την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω».


Ο Θεός, βλέποντας την πίστη του και ακούγοντας την ομολογία του, μαλάκωσε την σκληρή καρδιά του αγά και με τον καιρό τον συμπάθησε. σε αυτό συνήργησε και η μεγάλη ταπείνωση όπου στόλιζε τον Ιωάννη, καθώς και η πραότητά του.


Έμεινε, λοιπόν, ήσυχος ο μακάριος Ιωάννης από τις υποσχέσεις και απειλές του Οθωμανού κυρίου του, ο οποίος τον είχε διορισμένο στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του. Σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό, διότι αξιώθηκε να έχει ως κλίνη τη φάτνη στην οποία ανεκλίθη κατά την γέννησή Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ήταν δε αφοσιωμένος στο έργο του, περιποιούμενος με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόση την προς αυτά αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του.


Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελλί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον σταύλο, για να καταπονεί το σώμα του με την κακοπέραση και με την άσκηση, μέσα στη δυσοσμία των ζώων και στα ποδοβολητά τους. Κάθε νύχτα ο σταύλος γέμιζε από τις προσευχές του Αγίου και η κακοσμία γινόταν οσμή ευωδίας πνευματικής. Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, και εκεί πορευόταν κατά τους κανόνες των Πατέρων, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος με διάκριση, πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.


Συνέχεια έψαλλε τους λόγους του ιερού ψαλμωδού: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται. Ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου καὶ ἐλπιῶ ἐπ’ Αὐτόν. Ὅτι Αὐτὸς ρύσεταί με ἐκ παγίδος θηρευτοῦ καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. Ἔθεντο με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. Ἐγὼ δὲ πρὸς τὸν Κύριον ἐκέκραξα ἐν τῷ θλίβεσθαί με καὶ εἰσήκουσέ μου. Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν μου καὶ τὴν ἔξοδόν μου ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Πρὸς σὲ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου Κύριε, τὸν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἰδοὺ ὡς ὀφθαλμοὶ δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὐτῶν, οὕτως οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς». Ψαλμούς σιγόψαλλε και κατά την ώρα που ακολουθούσε πίσω από το άλογο του αφέντη του.


Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου.


Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια. και ο Κύριος, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς», επέβλεψε επί τον δούλο του τον πιστό και έκανε, ώστε να πάψουν να τον περιπαίζουν και να τον υβρίζουν οι σύνδουλοί του και οι άλλοι αλλόθρησκοι.


Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών.


Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του.


Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του. Με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδὲν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν. Και, όπως λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «τὰ ὑπερφυῆ ταῦτα σημεῖα συμβαίνουσι τοῖς ἁπλουστέροις τῇ διανοίᾳ καὶ θερμοτέροις τῇ ἐλπίδι», ότι, δηλαδή, αυτά τα υπερφυσικά θαύματα συμβαίνουν σε εκείνους που έχουν απλούστερη διάνοια και είναι θερμότεροι στην ελπίδα την οποία έχουν προς τον Θεό. Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης.


Αλλά ύστερα από λίγες ημέρες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικίων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς πιο οικίους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας».


Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν.


Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει. Ο κύριός του και η σύζυγός του τον περιποιούνταν περισσότερο και τον παρακαλούσαν πάλι να φύγει από τον σταύλο και να κατοικήσει σε ένα οίκημα, το οποίο ήταν κοντά στον σταύλο, όμως εκείνος δεν ήθελε να αλλάξει κατοικία. Περνούσε, λοιπόν, τον βίο του με τον ίδιο τρόπο, ως ασκητής, εργαζόμενος όπως πριν στην περιποίηση των ζώων και κάνοντας με προθυμία τα θελήματα του αγά.


Αλλά ύστερα από λίγα χρόνια, κατά τα οποία έζησε ο μακάριος Ιωάννης με νηστεία, προσευχή και χαμευνία, πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής του, ασθένησε και ήταν ξαπλωμένος πάνω στα άχυρα του σταύλου, τον οποίο είχε αγιάσει με τις δεήσεις του και με την κακοπάθεια του σώματός του για το όνομα και την αγάπη του Χριστού.


Προαισθανόμενος ο Όσιος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι' αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ιερεύς φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν το 1730 μ.Χ.


Το 1733 μ.Χ., το ακέραιο και ευωδιάζον ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά στη λατομημένη σε βράχο εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο ναό του Αγίου Βασιλείου και τέλος στο ναό που ανεγέρθηκε προς τιμήν του. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα στο δεξιό μέρος της Εκκλησίας. Εκεί κατέφθαναν αναρίθμητοι προσκυνητές και πάσχοντες από διάφορα νοσήματα που εύρισκαν την θεραπεία τους.


Όταν, κατά το 1832 μ.Χ., επί σουλτάνου Μαχμούτ του Β', επαναστάτησε εναντίον του ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου Ιμπραχήμ πασάς, ο σουλτάνος έστειλε εναντίον του και τον Χαζνετάρ Ογλού Οσμάν πασά με 1.800 στρατιώτες. Ο Οσμάν πασάς, αφού πέρασε την Καισάρεια της Καππαδοκίας, έφθασε κοντά στο Προκόπιο, όπου σκεπτόταν να αναπαυθεί και να αναχωρήσει την άλλη ημέρα. Επειδή όμως οι περισσότεροι από τους Μουσουλμάνους του Προκοπίου, σαν γενίτσαροι που ήσαν, μισούσαν τον σουλτάνο, συμφώνησαν όλοι να μην δεχθούν τον Οσμάν πασά στο Προκόπι ούτε στα σύνορα. Οι Χριστιανοί, που ήσαν πιστοί στον σουλτάνο, προσπάθησαν να πείσουν τους συμπατριώτες τους να πειθαρχήσουν στον σουλτάνο και να δεχθούν τον στρατό που ερχόταν από εκείνον, λέγοντας μάλιστα σε αυτούς ότι μπορεί ο Οσμάν πασάς να αγανακτίσει και να καταστρέψει το χωριό. Εκείνοι όμως δεν άλλαζαν γνώμη. Τότε οι Χριστιανοί πήραν τα γυναικόπαιδα και έφυγαν στα γύρω χωριά και στις σπηλιές, για να μην πέσουν θύματα της ανόητης αντιδράσεως των γενιτσάρων.


Πράγματι, την άλλη ημέρα, όταν ο Οσμάν πασάς εισήλθε στο Προκόπι, το λεηλάτησε και το κατέστρεψε. Κάποιοι από τους στρατιώτες εισήλθαν και στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Άρπαξαν τα ιερά σκεύη και άνοιξαν τη λάρνακα του Οσίου ελπίζοντας να βρουν και εκεί χρυσαφικά και ασημικά. δεν βρήκαν όμως τίποτε. Από το κακό τους, που βγήκαν γελασμένοι και για να κοροϊδέψουν τη χριστιανική πίστη, αποφάσισαν να κάψουν το ιερό λείψανο.


Το έβαλαν στο προαύλιο, μάζεψαν πολλά φρύγανα, έβαλαν φωτιά και έριξαν με ασέβεια το ιερό σκήνωμα μέσα στις φλόγες. Το ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου όχι μόνο έμεινε άφλεκτο, αλλά και φάνηκε στους άπιστους ότι ζούσε, τους φοβέριζε και τους έδιωχνε από τον περίβολο της εκκλησίας.


Την επόμενη ημέρα γέροντες Χριστιανοί βρήκαν τα ασημικά, που είχαν αφήσει από τον τρόμο τους οι Τούρκοι στρατιώτες, πήραν με ευλάβεια το ιερό λείψανο και το τοποθέτησαν πάλι μέσα στη λάρνακα.


Το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε στην Εύβοια τον Οκτώβριο του 1924 μ.Χ μαζί με τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας από το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης». και ενώ το πλοίο βρισκόταν στη Ρόδο δεν προχωρούσε, αλλά περιστρεφόταν μέσα στη θάλασσα και έμενε στον ίδιο τόπο. Ο κυβερνήτης του πλοίου φοβήθηκε. Τότε ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος, που είχε πάρει μαζί του το ιερό λείψανο κρυφά, εξήγησε στον πλοίαρχο ότι μέσα στο πλοίο και μάλιστα στο αμπάρι ήταν το ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου. Αμέσως ο κυβερνήτης διέταξε την μεταφορά του ιερού σκηνώματος στο διαμέρισμα του πλοίου, το οποίο χρησιμοποιούταν ως ευκτήριος οίκος, όπου το εναπέθεσαν και άναψαν το καντήλι.


Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε πρὸς οὐρανίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον τὸ σκῆνός σου ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσία ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ὠκειώθης τῷ Χριστῷ Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.


Ανάλυση ονόματος*

ΙΩΑΝΝΗΣ: (λεξ. εβρ.) = η χάρις και εύνοια του Θεού (προς τους ανθρώπους).

Ιστορικά στοιχεία ονόματος

1) ο υιός του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο πρόδρομος και βαπτιστής του Ιησού.
2) ο υιός του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης, αδελφής της Θεοτόκου, ο μαθητής του Ιησού και Ευαγγελιστής, αποθανών εις βαθύ γήρας εν Πάτμω.
3) Ο μέγιστος των εκκλησιαστικών ρητόρων Ιωάννης ο Χρυσόστομος
4) Πλοίστοι άλλοι Άγιοι, βασιλείς και ιεράρχαι.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...